Ιδιαίτερα προσεκτική είναι η 'Αγκυρα στον σχολιασμό των γεγονότων που συγκλονίζουν τη Μέση Ανατολή, τα οποία δεν έχουν αιφνιδιάσει, ούτε έχουν δυσαρεστήσει την Τουρκική ηγεσία.
Δεν αποτελεί μυστικό για κανέναν ότι ο πρωθυπουργός κ. Ταγίπ Ερντογάν θεωρούσε αδιέξοδη την πολιτική που είχαν υιοθετήσει στα θέματα της Μέσης Ανατολής τα καθεστώτα που σήμερα αντιμετωπίζουν αναταραχή.
Η κρίση των σχέσεων με το Ισραήλ, υπενθυμίζει τις σαφείς αποστάσεις που η Τουρκία υπό τον πρωθυπουργό Ερντογάν είχε πάρει από την παραδοσιακή "δυτική" πολική .
Για τις επιλογές αυτές δέχονταν άλλωστε σκληρότατη κριτική από το διπλωματικό κατεστημένο και την "κεμαλική" αντιπολίτευση.
Ο πρέσβης Ουγούρ Ζιγιάλ, πρώην μόνιμος υφυπουργός Εξωτερικών, σημειώνει χαρακτηριστικά ότι "είναι αλήθεια ότι η σταθερότητα στην περιοχή ενισχύει την Τουρκία, ενώ η αστάθεια ενισχύει το Ιράν, αλλά η στήριξη της σταθερότητας δεν μπορεί να σημαίνει την στήριξη ηγετών, ανεπιθύμητων από τους λαούς τους".
Το ενδιαφέρον που δείχνει ο Αμερικανός πρόεδρος για να συζητήσει με τον πρωθυπουργό Ερντογάν τις εξελίξεις στην περιοχή υπογραμμίζει την ορθότητα των επιλογών πολιτικής του, λένε αναλυτές που δε συνερίστηκαν την κριτική που ασκούσε η "κατεστημένη" διπλωματία.
"Τώρα η άποψη και η πολιτική της Τουρκίας, είναι πλέον καθοριστική για τη Δύση, καθώς αλλάζουν οι ισορροπίες στην Μέση Ανατολή", λένε.
Ο καθηγητής των διεθνών σχέσεων Μουσταφά Κιμπάρογλου σημειώνει ότι η Αίγυπτος υπό τον πρόεδρο Μουμπάρακ αντιμετώπιζε καχύποπτα την Τουρκία και κυρίως αντιμετώπιζε καχύποπτα τον χειρισμό του θέματος της ανθρωπιστικής βοήθειας στη Γάζα.
"Η Αίγυπτος θεωρούσε ότι η Τουρκία προσπαθεί να της κλέψει την παράσταση", λέει ο καθηγητής του πανεπιστημίου Μπιλκέντ και υπενθυμίζει ένα ακόμα σημείο τριβής μεταξύ της Τουρκίας και της Αιγύπτου του Μουμπάρακ : το θέμα της ανακήρυξης οικονομικής ζώνης στη Μεσόγειο και τις σχετικές συμφωνίες που η Αίγυπτος έχει υπογράψει με την Κυπριακή Δημοκρατία.
"Μια αλλαγή στον τρόπο σκέψης της αιγυπτιακής ηγεσίας, για παράδειγμα μέσα από την επιλογή ανθρώπων όπως ο Μοχάμεντ ΕλΜπαραντέι, μπορεί να ενισχύσει κατά τις σημερινές συνθήκες, τις διμερείς σχέσεις", λέει ο καθηγητής.
Α.Κ.
Source : Express
Geopolitical Research Institute(GRI)/Εταιρεία Γεωπολιτικών Ερευνών(ΕΓΕ)
Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2011
Turkey, US Agree to Act Together in Egyptian Upheaval
With continuing unrest in Egypt, United States President Barack Obama called Turkish Prime Minister Recep Tayyip Erdogan early Sunday to discuss ways of working together to prevent the entire Middle East from falling into deep instability.
“[Turkey and the U.S.] have agreed on the necessity of meeting the legitimate and democratic rights of the people in the region [of the Middle East],” read a statement issued by the Office of the Prime Minister Sunday.
According to the statement, Obama and Erdogan urged leaders of regional countries not to use force against their people. “These incidents should not bring about deep and ingrained instability. [Turkey and the U.S.] have shared concerns that instability could cause detrimental consequences in the region,” it said.
The statement said Obama made the call because he valued how Erdogan, the winner of successive elections in successfully democratic Turkey, was evaluating the developments. The statement said the two leaders agreed to stay in close contact in order to properly evaluate developments.
The short statement highlighted a number of points where the two nations’ positions bore similarities. The first point was that both Ankara and Washington saw peoples’ revolts in the region as legitimate and that their democratic demands should be met. Turkish Foreign Minister Ahmet Davutoğlu, who is set to meet his U.S. counterpart Hillary Clinton next week in Turkey, confirmed Turkey’s position in a statement Friday.
The second important intersection between the two countries was that neither side desired to see already fragile stability being hurt by further upheavals. Turkish and U.S. cooperation in limiting the spread of the negative affects of regional upheavals is expected to bring the two allies closer in the near future, especially following Clinton’s forthcoming visit to Ankara.
Source : Hurriyet Daily News
“[Turkey and the U.S.] have agreed on the necessity of meeting the legitimate and democratic rights of the people in the region [of the Middle East],” read a statement issued by the Office of the Prime Minister Sunday.
According to the statement, Obama and Erdogan urged leaders of regional countries not to use force against their people. “These incidents should not bring about deep and ingrained instability. [Turkey and the U.S.] have shared concerns that instability could cause detrimental consequences in the region,” it said.
The statement said Obama made the call because he valued how Erdogan, the winner of successive elections in successfully democratic Turkey, was evaluating the developments. The statement said the two leaders agreed to stay in close contact in order to properly evaluate developments.
The short statement highlighted a number of points where the two nations’ positions bore similarities. The first point was that both Ankara and Washington saw peoples’ revolts in the region as legitimate and that their democratic demands should be met. Turkish Foreign Minister Ahmet Davutoğlu, who is set to meet his U.S. counterpart Hillary Clinton next week in Turkey, confirmed Turkey’s position in a statement Friday.
The second important intersection between the two countries was that neither side desired to see already fragile stability being hurt by further upheavals. Turkish and U.S. cooperation in limiting the spread of the negative affects of regional upheavals is expected to bring the two allies closer in the near future, especially following Clinton’s forthcoming visit to Ankara.
Source : Hurriyet Daily News
Παναγία Σουμελά: Η Ρωσία ζητάει από την Τουρκία ενεργοποίηση των βυζαντινών ναών
Το θέμα της πνευματικής, βυζαντινής κληρονομιάς και ειδικότερα του μέλλοντος της ορθοδόξου Μονής της Παναγίας Σουμελά, στον ιστορικό Πόντο, τέθηκε στην τελευταία συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, στο Στρασβούργο, από τον Ιβάν Σαββίδη, μέλος της ρωσικής αντιπροσωπείας, βουλευτή της Κρατικής Δούμας της Ρωσικής Ομοσπονδίας.
Μεταξύ άλλων, ο κ. Σαββίδης, ευχαρίστησε τον πρόεδρο της Τουρκίας, Αμπντουλάχ Γκιουλ, για τη δυνατότητα διεξαγωγής θείας λειτουργίας στην ιστορική Μονή της Παναγίας Σουμελά, στην Τραπεζούντα, που τελέστηκε για πρώτη φορά το Δεκαπενταύγουστο του 2010, ύστερα από ογδόντα οκτώ χρόνια. Παράλληλα, έθεσε θέμα να υπάρξει δυνατότητα μεταγενέστερης χρήσης, για θρησκευτικούς λόγους, σημαντικών βυζαντινών ναών και μονών, ενώ υπενθύμισε τη θλιβερή τύχη της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης.
Σε επιστολή του προς τον πρόεδρο της Τουρκίας, ο κ. Σαββίδης ζητάει να εξεταστεί η δυνατότητα παράδοσης της Μονής της Παναγίας Σουμελά στη δικαιοδοσία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, με στόχο την αναστήλωσή της, αλλά και την έναρξη θρησκευτικής δραστηριότητας, σύμφωνα με τους ορθόδοξους κανόνες.
«Στη βάση του συστήματος αξιών της ορθόδοξης θρησκείας, όπως και του ισλάμ, είναι η καλοσύνη, η ευαισθησία και η αυταπάρνηση, που αναμφισβήτητα συνδέει τους λαούς μας και εγγυάται την στερέωση των σχέσεων καλής γειτονιάς μεταξύ των χωρών μας», τονίζει μεταξύ άλλων, στην επιστολή του ο κ. Σαββίδης.
Ο Αμπντουλάχ Γκιουλ υποσχέθηκε στον Ρώσο βουλευτή να εξετάσει το θέμα συνεργασίας στον τομέα του διαλόγου πολιτισμών και θρησκειών, αναφέρεται σε ανακοίνωση του Ιβάν Σαββίδη.
Source : TO BHMA
Μεταξύ άλλων, ο κ. Σαββίδης, ευχαρίστησε τον πρόεδρο της Τουρκίας, Αμπντουλάχ Γκιουλ, για τη δυνατότητα διεξαγωγής θείας λειτουργίας στην ιστορική Μονή της Παναγίας Σουμελά, στην Τραπεζούντα, που τελέστηκε για πρώτη φορά το Δεκαπενταύγουστο του 2010, ύστερα από ογδόντα οκτώ χρόνια. Παράλληλα, έθεσε θέμα να υπάρξει δυνατότητα μεταγενέστερης χρήσης, για θρησκευτικούς λόγους, σημαντικών βυζαντινών ναών και μονών, ενώ υπενθύμισε τη θλιβερή τύχη της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης.
Σε επιστολή του προς τον πρόεδρο της Τουρκίας, ο κ. Σαββίδης ζητάει να εξεταστεί η δυνατότητα παράδοσης της Μονής της Παναγίας Σουμελά στη δικαιοδοσία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, με στόχο την αναστήλωσή της, αλλά και την έναρξη θρησκευτικής δραστηριότητας, σύμφωνα με τους ορθόδοξους κανόνες.
«Στη βάση του συστήματος αξιών της ορθόδοξης θρησκείας, όπως και του ισλάμ, είναι η καλοσύνη, η ευαισθησία και η αυταπάρνηση, που αναμφισβήτητα συνδέει τους λαούς μας και εγγυάται την στερέωση των σχέσεων καλής γειτονιάς μεταξύ των χωρών μας», τονίζει μεταξύ άλλων, στην επιστολή του ο κ. Σαββίδης.
Ο Αμπντουλάχ Γκιουλ υποσχέθηκε στον Ρώσο βουλευτή να εξετάσει το θέμα συνεργασίας στον τομέα του διαλόγου πολιτισμών και θρησκειών, αναφέρεται σε ανακοίνωση του Ιβάν Σαββίδη.
Source : TO BHMA
Συνέντευξη El Baradei στο περιοδικό Spiegel
SPIEGEL: Κύριε ElBaradei, η αντιπολίτευση στην Αίγυπτο έχει απευθύνει κάλεσμα για μια πανεθνική «Μέρα Οργής» την Τρίτη. Υποστηρίζετε τις διαδηλώσεις;
ElBaradei: Ναι. Υποστηρίζω κάθε ειρηνικό αίτημα για αλλαγή. Το κάλεσμα μου για μεταρρυθμίσεις δεν εισακούστηκε από τo καθεστώς, γεγονός που αφήνει ως μόνη επιλογή τις διαδηλώσεις στους δρόμους. Πρόκειται για νέους, ανυπόμονους ανθρώπους που εκφράζουν την αποφασιστικότητά τους και ελπίζω οι διαμαρτυρίες να μη βγουν εκτός ελέγχου.
Πιστεύετε πως οι διαδηλώσεις πράγματι θα οδηγήσουν στην αλλαγή;
Σηματοδοτούν την αρχή μιας ιστορικής διαδικασίας. Οι Αιγύπτιοι αναγνωρίζουν πως πρέπει να πάρουν τη μοίρα στα χέρια τους. Για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία της χώρας είναι πραγματικά έτοιμοι να βγουν στους δρόμους. Η κουλτούρα του τρόμου που το καθεστώς καλλιεργούσε έχει καταρρεύσει. Δεν υπάρχει επιστροφή τώρα. Ακτιβιστές αναμένουν τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις εδώ και δεκαετίες. Αυτές οι διαδηλώσεις αποτελούν την αρχή μιας χιονοστιβάδας.
Και το καθεστώς θα μείνει απλός παρατηρητής χωρίς να κάνει κάποια κίνηση;
Ελπίζω πως οι δυνάμεις ασφαλείας δε θα χρησιμοποιήσουν βία εναντίον των διαδηλωτών. Απευθύνω έκκληση στον Αιγύπτιο πρόεδρο Μουμπάρακ να μην επιτρέψει στην όλη κατάσταση να κλιμακωθεί. Το καθεστώς πρέπει να σεβαστεί το διεθνώς κατοχυρωμένο δικαίωμα της ελευθερίας της διαμαρτυρίας.
Σκοπεύετε να βγείτε κι εσείς στους δρόμους;
Όχι, δε θέλω να κλέψω από τους ανθρώπους που διοργάνωσαν τις διαμαρτυρίες τη νίκη τους. Αλλά θα τους υποστηρίξω με όποιον τρόπο μπορώ. Αυτή τη στιγμή είμαι πιο χρήσιμος για το κίνημα σε στρατηγικό επίπεδο, ακόμα και όταν τυγχάνει να μη βρίσκομαι στην Αίγυπτο, από ότι αν ήμουν στους δρόμους.
Σαν πιθανός αντίπαλος του Μουμπάρακ στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές το Σεπτέμβρη επιθυμείτε την αλλαγή μέσω εκλογικών διαδικασιών. Είναι πολύ αργά για αυτό τώρα;
Είναι πολύ πιθανό η χώρα μου να βιώνει μια κατάσταση αστάθειας. Η ελευθερία έχει το τίμημά της. Αλλά όλοι, από τους μαρξιστές μέχρι τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, συμφωνούν πως η σταθερότητα πρέπει να είναι ο στόχος μας.
Θέλετε μια μοντέρνα, δημοκρατική Αίγυπτο. Αλλά οι άνθρωποι που βρίσκονται στο δρόμο δεν ζητούν μόνο ειρήνη και δημοκρατία- ζητούν και ψωμί.
Αυτά τα αιτήματα είναι κατανοητά σε μια χώρα όπου πάνω από το 40 τοις εκατό του πληθυσμού ζει με λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα. Στην περίπτωσή μας οι διαμαρτυρίες έχουν να κάνουν και με βασικές ανάγκες, κάτι που κάνει την Αίγυπτο μια διαφορετική περίπτωση από αυτήν της Τυνησίας. Η Τυνησία έχει μια μεγάλη μεσαία τάξη, ενώ εμείς μπορεί να αντιμετωπίσουμε μια εξέγερση από πεινασμένους και απογοητευμένους πολίτες.
Η αυτοπυρπόλυση ενός πωλητή λαχανικών υπήρξε η σπίθα της εξέγερσης στην Τύνιδα. Αρκετοί πολίτες έχουν κάνει το ίδιο και στην Αίγυπτο αλλά ο Μουμπάρακ δείχνει αμετακίνητος.
Μην παραπλανιέστε. Αυτή η ψυχραιμία είναι μόνο ένα επιφανειακό προσωπείο. Στην πραγματικότητα είναι εξαιρετικά νευρικός. Ποτέ δεν άκουσε κανέναν και δεν ακούει ούτε σήμερα. Το καθεστώς δεν θέλει να βλέπει ή να ακούει το παραμικρό. Προειδοποίησα τον Μουμπάρακ για αυτήν την εξέλιξη. Τώρα παίρνει αυτό που του αξίζει.
Μπορεί ακόμα να αποτρέψει την εξάπλωση των διαδηλώσεων;
Για να το κάνει αυτό, ο Μουμπάρακ θα πρέπει να αποσυρθεί από τις εκλογές και θα πρέπει να επιτρέψει ένα δημοκρατικό σύνταγμα που θα κάνει δυνατές τις ελεύθερες εκλογές. Και φυσικά ο στρατιωτικός νόμος ο οποίος έχει επιβληθεί στη χώρα τα τελευταία 29 χρόνια θα πρέπει να αρθεί. Χωρίς αυτές τις παραχωρήσεις το καθεστώς δε μπορεί να επιβιώσει.
Το Ισραήλ φοβάται μια επανάσταση στην Αίγυπτο. Πολλοί στην Ιερουσαλήμ φοβούνται πως η Μουσουλμανική Αδελφότητα μπορεί να ανέλθει στην εξουσία και να κηρύξει τον πόλεμο στο κράτος του Ισραήλ.
Θα πρέπει να σταματήσουμε να δαιμονοποιούμε τη Μουσουλμανική Αδελφότητα. Είναι λάθος να νομίζουμε ότι οι επιλογές μας είναι μεταξύ του καταπιεστικού καθεστώτος Μουμπάρακ ή του χάους των θρησκευτικών εξτρεμιστών. Έχω πολλές διαφωνίες με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα. Αλλά δεν έχουν πραγματοποιήσει καμία βίαιη πράξη εδώ και πέντε δεκαετίες. Θέλουν και αυτοί την αλλαγή. Αν θέλουμε δημοκρατία και αλλαγή, πρέπει να τους συμπεριλάβουμε και αυτούς αντί να τους περιθωριοποιήσουμε.
Συμφωνείτε με τη θεωρία του «ντόμινο» η οποία λέει πως η επανάσταση στην Τύνιδα είναι μόνο η αρχή;
Ίσως να βιώνουμε σήμερα τα πρώτα δείγματα μιας «Αραβικής Άνοιξης» (κατά το πρότυπο της λεγόμενης Άνοιξης της Πράγας, του κινήματος φιλελευθεροποίησης της Τσεχοσλοβακίας που έλαβε χώρα το 1968). Οι γείτονές μας παρατηρούν την Αίγυπτο η οποία πάντα έπαιζε έναν πρωτοπόρο ρόλο στα πράγματα. Ελπίζω πως η χώρα μου θα είναι μια από τις πρώτες στις οποίες θα ανθίσουν η ελευθερία και η δημοκρατία. Εμείς, οι Αιγύπτιοι, πρέπει να καταφέρουμε να πετύχουμε ό,τι και οι πολίτες της Τυνησίας.
Η μετάφραση πραγματοποιήθηκε από τον Μιχάλη Ζωντό, μέλος του μεταφραστικού project του Tvxs.
ElBaradei: Ναι. Υποστηρίζω κάθε ειρηνικό αίτημα για αλλαγή. Το κάλεσμα μου για μεταρρυθμίσεις δεν εισακούστηκε από τo καθεστώς, γεγονός που αφήνει ως μόνη επιλογή τις διαδηλώσεις στους δρόμους. Πρόκειται για νέους, ανυπόμονους ανθρώπους που εκφράζουν την αποφασιστικότητά τους και ελπίζω οι διαμαρτυρίες να μη βγουν εκτός ελέγχου.
Πιστεύετε πως οι διαδηλώσεις πράγματι θα οδηγήσουν στην αλλαγή;
Σηματοδοτούν την αρχή μιας ιστορικής διαδικασίας. Οι Αιγύπτιοι αναγνωρίζουν πως πρέπει να πάρουν τη μοίρα στα χέρια τους. Για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία της χώρας είναι πραγματικά έτοιμοι να βγουν στους δρόμους. Η κουλτούρα του τρόμου που το καθεστώς καλλιεργούσε έχει καταρρεύσει. Δεν υπάρχει επιστροφή τώρα. Ακτιβιστές αναμένουν τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις εδώ και δεκαετίες. Αυτές οι διαδηλώσεις αποτελούν την αρχή μιας χιονοστιβάδας.
Και το καθεστώς θα μείνει απλός παρατηρητής χωρίς να κάνει κάποια κίνηση;
Ελπίζω πως οι δυνάμεις ασφαλείας δε θα χρησιμοποιήσουν βία εναντίον των διαδηλωτών. Απευθύνω έκκληση στον Αιγύπτιο πρόεδρο Μουμπάρακ να μην επιτρέψει στην όλη κατάσταση να κλιμακωθεί. Το καθεστώς πρέπει να σεβαστεί το διεθνώς κατοχυρωμένο δικαίωμα της ελευθερίας της διαμαρτυρίας.
Σκοπεύετε να βγείτε κι εσείς στους δρόμους;
Όχι, δε θέλω να κλέψω από τους ανθρώπους που διοργάνωσαν τις διαμαρτυρίες τη νίκη τους. Αλλά θα τους υποστηρίξω με όποιον τρόπο μπορώ. Αυτή τη στιγμή είμαι πιο χρήσιμος για το κίνημα σε στρατηγικό επίπεδο, ακόμα και όταν τυγχάνει να μη βρίσκομαι στην Αίγυπτο, από ότι αν ήμουν στους δρόμους.
Σαν πιθανός αντίπαλος του Μουμπάρακ στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές το Σεπτέμβρη επιθυμείτε την αλλαγή μέσω εκλογικών διαδικασιών. Είναι πολύ αργά για αυτό τώρα;
Είναι πολύ πιθανό η χώρα μου να βιώνει μια κατάσταση αστάθειας. Η ελευθερία έχει το τίμημά της. Αλλά όλοι, από τους μαρξιστές μέχρι τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, συμφωνούν πως η σταθερότητα πρέπει να είναι ο στόχος μας.
Θέλετε μια μοντέρνα, δημοκρατική Αίγυπτο. Αλλά οι άνθρωποι που βρίσκονται στο δρόμο δεν ζητούν μόνο ειρήνη και δημοκρατία- ζητούν και ψωμί.
Αυτά τα αιτήματα είναι κατανοητά σε μια χώρα όπου πάνω από το 40 τοις εκατό του πληθυσμού ζει με λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα. Στην περίπτωσή μας οι διαμαρτυρίες έχουν να κάνουν και με βασικές ανάγκες, κάτι που κάνει την Αίγυπτο μια διαφορετική περίπτωση από αυτήν της Τυνησίας. Η Τυνησία έχει μια μεγάλη μεσαία τάξη, ενώ εμείς μπορεί να αντιμετωπίσουμε μια εξέγερση από πεινασμένους και απογοητευμένους πολίτες.
Η αυτοπυρπόλυση ενός πωλητή λαχανικών υπήρξε η σπίθα της εξέγερσης στην Τύνιδα. Αρκετοί πολίτες έχουν κάνει το ίδιο και στην Αίγυπτο αλλά ο Μουμπάρακ δείχνει αμετακίνητος.
Μην παραπλανιέστε. Αυτή η ψυχραιμία είναι μόνο ένα επιφανειακό προσωπείο. Στην πραγματικότητα είναι εξαιρετικά νευρικός. Ποτέ δεν άκουσε κανέναν και δεν ακούει ούτε σήμερα. Το καθεστώς δεν θέλει να βλέπει ή να ακούει το παραμικρό. Προειδοποίησα τον Μουμπάρακ για αυτήν την εξέλιξη. Τώρα παίρνει αυτό που του αξίζει.
Μπορεί ακόμα να αποτρέψει την εξάπλωση των διαδηλώσεων;
Για να το κάνει αυτό, ο Μουμπάρακ θα πρέπει να αποσυρθεί από τις εκλογές και θα πρέπει να επιτρέψει ένα δημοκρατικό σύνταγμα που θα κάνει δυνατές τις ελεύθερες εκλογές. Και φυσικά ο στρατιωτικός νόμος ο οποίος έχει επιβληθεί στη χώρα τα τελευταία 29 χρόνια θα πρέπει να αρθεί. Χωρίς αυτές τις παραχωρήσεις το καθεστώς δε μπορεί να επιβιώσει.
Το Ισραήλ φοβάται μια επανάσταση στην Αίγυπτο. Πολλοί στην Ιερουσαλήμ φοβούνται πως η Μουσουλμανική Αδελφότητα μπορεί να ανέλθει στην εξουσία και να κηρύξει τον πόλεμο στο κράτος του Ισραήλ.
Θα πρέπει να σταματήσουμε να δαιμονοποιούμε τη Μουσουλμανική Αδελφότητα. Είναι λάθος να νομίζουμε ότι οι επιλογές μας είναι μεταξύ του καταπιεστικού καθεστώτος Μουμπάρακ ή του χάους των θρησκευτικών εξτρεμιστών. Έχω πολλές διαφωνίες με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα. Αλλά δεν έχουν πραγματοποιήσει καμία βίαιη πράξη εδώ και πέντε δεκαετίες. Θέλουν και αυτοί την αλλαγή. Αν θέλουμε δημοκρατία και αλλαγή, πρέπει να τους συμπεριλάβουμε και αυτούς αντί να τους περιθωριοποιήσουμε.
Συμφωνείτε με τη θεωρία του «ντόμινο» η οποία λέει πως η επανάσταση στην Τύνιδα είναι μόνο η αρχή;
Ίσως να βιώνουμε σήμερα τα πρώτα δείγματα μιας «Αραβικής Άνοιξης» (κατά το πρότυπο της λεγόμενης Άνοιξης της Πράγας, του κινήματος φιλελευθεροποίησης της Τσεχοσλοβακίας που έλαβε χώρα το 1968). Οι γείτονές μας παρατηρούν την Αίγυπτο η οποία πάντα έπαιζε έναν πρωτοπόρο ρόλο στα πράγματα. Ελπίζω πως η χώρα μου θα είναι μια από τις πρώτες στις οποίες θα ανθίσουν η ελευθερία και η δημοκρατία. Εμείς, οι Αιγύπτιοι, πρέπει να καταφέρουμε να πετύχουμε ό,τι και οι πολίτες της Τυνησίας.
Η μετάφραση πραγματοποιήθηκε από τον Μιχάλη Ζωντό, μέλος του μεταφραστικού project του Tvxs.
Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011
Εν οψει επίσκεψης στελεχών του αμερικανο-εβραικού λόμπυ στην Αθήνα
Δύο κορυφαία στελέχη του εβραϊκού λόμπι, ο Μάλκολμ Χένλαϊν και ο Ντέιβιντ Χάρις, μιλούν στο «Βήμα» για τις ελληνοϊσραηλινές σχέσεις, εκφράζουν τον θαυμασμό τους για τον Γιώργο Παπανδρέου και δηλώνουν απογοητευμένοι από την Αγκυρα
ΑΓΓΕΛΟΣ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ | Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011
ΕΤΟΙΜΟΙ να βοηθήσουν την Ελλάδα να βγει από το «τούνελ της κρίσης» εμφανίζονται κορυφαίοι παράγοντες του εβραϊκού λόμπι που θα επισκεφθούν στις αρχές Φεβρουαρίου την Αθήνα. Ο Μάλκολμ Χένλαϊν,
εκτελεστικός αντιπρόεδρος της Διάσκεψης των Προέδρων των Αμερικανοεβραϊκών Οργανώσεων, και ο Ντέιβιντ Χάρις, διευθύνων σύμβουλος της πανίσχυρης Αμερικανικής Εβραϊκής Επιτροπής (Αmerican Jewish Committee), χαιρετίζουν μιλώντας στο «Βήμα» τη νέα εποχή στις ελληνοϊσραηλινές σχέσεις που θα συμβάλει
στη σταθερότητα της Μεσογείου. Εξαίρουν την προσωπικότητα του κ. Γ. Παπανδρέου, «ενός πολιτικού που ξέρει πού θέλει να πάει τη χώρα του», όπως λένε. Και εκφράζουν πολύ εμφατικά την απογοήτευσή τους για τη στάση της Τουρκίας απέναντι στο Ισραήλ αλλά και τον εναγκαλισμό της με την Τεχεράνη.
«Ως Αμερικανοεβραίοι καταλαβαίνουμε απόλυτα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα» τονίζει στο «Βήμα» ο κ. Χένλαϊν. «Δεν είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που βρίσκεται αντιμέτωπη με κάτι τέτοιο, ακόμη και οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να λύσουν τα δικά τους οικονομικά προβλήματα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η σταθερότητα στην Ελλάδα είναι πολύ σημαντική και για την Ευρώπη και για την περιοχή της Μεσογείου» διευκρινίζει.
«Οι φίλοι είναι φίλοι»
«Οι φίλοι είναι φίλοι. Αυτή είναι η βαθύτατη πεποίθησή μας» συμπληρώνει ο κ. Χάρις. «Η Ελλάδα χρειάζεται βοήθεια για να βρει τον δρόμο της να εξέλθει από τη δύσκολη περίοδο στην οποία βρίσκεται.Είμαστε έτοιμοι να κάνουμε το καλύτερο δυνατόν. Τον Αύγουστο φέραμε μια μεγάλη ομάδα μελών μας για να συναντηθούν με τον πρωθυπουργό Παπανδρέου,να εκφράσουμε τη φιλία μας και να βρούμε τρόπους βοήθειας. Αυτές οι επαφές συνεχίζονται».
Οι συζητήσεις των αμερικανοεβραϊκών οργανώσεων με τους έλληνες συνομιλητές τους θα εισέλθουν και σε πιο πρακτικά ζητήματα. «Στην Αθήνα θα συζητήσουμε πιο συγκεκριμένα για ορισμένους τομείς συνεργασίας. Μπορώ να σας πω με βεβαιότητα ότι θα ρίξουμε μεταξύ άλλων ιδιαίτερο βάρος στον τουρισμό» σημειώνει ο κ. Χένλαϊν.
Σύσφιγξη θα υπάρχει και στη συντονισμένη δράση των εβραϊκών και ελληνικών ομογενειακών οργανώσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες. «Οι σχέσεις ανάμεσα στις αμερικανοεβραϊκές και στις ελληνοαμερικανικές οργανώσεις ήταν πάντοτε θερμές. Τώρα ενισχύονται ακόμη περισσότερο. Οφείλουμε να στηρίξουμε την Ελλάδα να ξεπεράσει την οικονομική κρίση» προσθέτει ο εκτελεστικός αντιπρόεδρος της Διάσκεψης των Προέδρων. Ενώ ο κ. Χάρις τονίζει από την πλευρά του: «Οι εβραϊκές οργανώσεις στις ΗΠΑ δεν είναι αφελείς.Δεν θα βγουν να βοηθήσουν την Τουρκία όταν αυτή γυρίζει την πλάτη στις ΗΠΑ και στο Ισραήλ».
Οι προοπτικές του Λεβιάθαν
«Χαιρετίζουμε τη νέα εποχή στις ελληνοϊσραηλινές σχέσεις» λέει απερίφραστα ο κ. Χένλαϊν. «Οι σχέσεις αυτές είναι πάρα πολύ σημαντικές καθώς αφορούν δύο δημοκρατικές χώρες. Και τα πεδία συνεργασίας είναι πάρα πολλά:η οικονομία, το εμπόριο, ο τουρισμός, η άμυνα και η ασφάλεια. Η σημασία της συνεργασίας αυτής είναι πολύ μεγάλη, ιδιαίτερα σε μια περίοδο που στην περιοχή εμφανίζεται αστάθεια. Να το επισημάνουμε όμως ότι η συνεργασία αυτή δεν σχετίζεται με τρίτες χώρες» τονίζει.
Ενεργειακή σκακιέρα
Είναι επίσης ξεκάθαρο ότι βασικό ρόλο σε αυτή τη συνεργασία θα παίξουν οι εξελίξεις στην ενεργειακή σκακιέρα στην Ανατολική Μεσόγειο. «Οι τεράστιες ποσότητες φυσικού αερίου, ενδεχομένως και τα αποθέματα πετρελαίου, στα χωρικά ύδατα του Ισραήλ θα έχουν μείζονες συνέπειες όχι μόνο για το Ισραήλ αλλά για όλη την περιοχή» εξηγεί ο κ. Χάρις. «Και η Ελλάδα φαντάζει ως η λογική πύλη εισόδου του φυσικού αερίου στην ηπειρωτική Ευρώπη. Αυτό είναι από μόνο του αξιοσημείωτο για την Ελλάδα. Επίσηςθα προσφέρει στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη Ευρώπη έναν αξιόπιστο πάροχο αερίου, καθώς και την ευκαιρία διαφοροποίησης των πηγών, κάτι που έχει αυτόνομη στρατηγική σημασία».
«Ο Βενιαμίν Νετανιάχου μιλούσε πάρα πολύ σοβαρά όταν κατέθετε τον περασμένο Αύγουστο την πρόταση για κατασκευή υποθαλάσσιου αγωγού για τη μεταφορά φυσικού αερίου από το Ισραήλ στην Ελλάδα. Πρόκειται για ένα από τα θέματα που συζητείται συνεχώς στις ελληνοϊσραηλινές επαφές. Η προοπτική και τα οικονομικά οφέλη είναι αναμφισβήτητα» προσθέτει ο κ. Χένλαϊν.
Και βέβαια αυτή η εξέλιξη αναβαθμίζει και τον ρόλο της Κύπρου. Κατά τον κ. Χάρις, «η Κύπρος διαδραματίζει ήδη ενεργό ρόλο στην Ανατολική Μεσόγειο, παρά τη διαίρεση του νησιού από το 1974. Οι στενότερες σχέσεις με το Ισραήλαλλά και ο εντοπισμός φυσικού αερίουθα ενισχύσουν περαιτέρω τη σημασία της Κύπρου. Και θα μπορεί επίσης, εξαιτίας της συμμετοχής της στην Ευρωπαϊκή Ενωση, να ασκεί ακόμη μεγαλύτερη επιρροή».
«Ο Παπανδρέου είναι statesman»
«Πρωτοσυνάντησα τον κ. Παπανδρέου πριν από 20 χρόνια» θυμάται ο κ. Χάρις. «Τον εκτιμώ απεριόριστα ως ένα άτομο με όραμα, ακεραιότητα και θάρρος. Υπάρχουν πολλοί στην παγκόσμια κοινότητα που μοιράζονται την ίδια άποψη μαζί του. Το γνωρίζω αυτό. Θεωρείται πρότυπο δημοσίου άνδρα, αυτό που χρειαζόμαστε σε τούτη την περίοδο προκλήσεων στις παγκόσμιες υποθέσεις». Με ιδιαίτερα θερμά λόγια μιλάει για τον έλληνα πρωθυπουργό και ο κ. Χένλαϊν.
«Από τον Παπανδρέου μόνο εντυπωσιασμένος θα μπορούσα να είμαι» παρατηρεί. «Ξέρει πολύ καλά πού θέλει να πάει την Ελλάδα. Και έχει κάνει γενναία βήματα για το ξεπέρασμα της κρίσης.
Αυτά μιλούν από μόνα τους» καταλήγει.
«Είμαστε απογοητευμένοι από την Τουρκία»
«ΔΕΝ ΘΑ ΗΜΟΥΝέντιμος απέναντί σας αν δεν εξέφραζα τη βαθιά απογοήτευσή μου για όσα εκτυλίσσονται στην Αγκυρα»δηλώνει ο κ.Χάρις,ερωτηθείς για την επιδείνωση των τουρκοϊσραηλινών σχέσεων μετά την «κρίση του στολίσκου» τον περασμένο Ιούνιο.«Το λέω αυτό ως φίλος της Τουρκίας επί χρόνια,έχοντας ταξιδεύσει εκεί πολλές φορές και έχοντας συνεργαστεί με τούρκους ηγέτες».
Και συνεχίζει:«Η Τουρκία που ήξερα δεν θα υπερασπιζόταν το Ιράν στην αντιπαράθεσή του με τα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.Δεν θα εναγκαλιζόταν τη Χαμάς,μια τρομοκρατική οργάνωση που αποτελεί απειλή όχι μόνο για το Ισραήλ αλλά και για την Παλαιστινιακή Αρχή.Δεν θα είχε τόσο στενές σχέσεις με τη Συρία,ενώ η Δαμασκός εναγκαλίζεται το Ιράν και προκαλεί ξανά αστάθεια στον γειτονικό Λίβανο. Φανταστείτε απλώς για μία στιγμή ένα Ιράν με πυρηνικά όπλα και τον όλεθρο που θα έσπερνε,συμπεριλαμβανομένης της πιθανότητας διασποράς πυρηνικών όπλων». Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και ο κ.Χένλαϊν. «Μόνο απογοητευμένος μπορώ να είμαι από την τουρκική στάση έναντι του Ισραήλ»επισημαίνει.«Οι δηλώσεις κυβερνητικών και άλλων τούρκων αξιωματούχων οδήγησαν σε αυτή την επιδείνωση και η Αγκυρα φαίνεται να καθοδηγείται από ιδεολογικούς λόγους σε αυτή την πολιτική.Ελπίζω αυτό να αναστραφεί γιατί οι Τούρκοι ως λαός τρέφουν,νομίζω,θερμά αισθήματα για το Ισραήλ.Οταν όμως με τέτοιες δηλώσεις ερεθίζεις τον λαό,δεν μπορείς να περιμένεις κάτι διαφορετικό. Ανάλογη ανησυχία έχω και για τη στάση της Τουρκίας στο θέμα του Ιράν».«Μου κάνει εντύπωση»συμπληρώνει «διότι είναι προς το συμφέρον της Τουρκίας να μην αποκτήσει το Ιράν πυρηνικά όπλα».
Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=32&artId=381292&dt=30/01/2011#ixzz1CWm1ywpZ
ΑΓΓΕΛΟΣ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ | Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011
ΕΤΟΙΜΟΙ να βοηθήσουν την Ελλάδα να βγει από το «τούνελ της κρίσης» εμφανίζονται κορυφαίοι παράγοντες του εβραϊκού λόμπι που θα επισκεφθούν στις αρχές Φεβρουαρίου την Αθήνα. Ο Μάλκολμ Χένλαϊν,
εκτελεστικός αντιπρόεδρος της Διάσκεψης των Προέδρων των Αμερικανοεβραϊκών Οργανώσεων, και ο Ντέιβιντ Χάρις, διευθύνων σύμβουλος της πανίσχυρης Αμερικανικής Εβραϊκής Επιτροπής (Αmerican Jewish Committee), χαιρετίζουν μιλώντας στο «Βήμα» τη νέα εποχή στις ελληνοϊσραηλινές σχέσεις που θα συμβάλει
στη σταθερότητα της Μεσογείου. Εξαίρουν την προσωπικότητα του κ. Γ. Παπανδρέου, «ενός πολιτικού που ξέρει πού θέλει να πάει τη χώρα του», όπως λένε. Και εκφράζουν πολύ εμφατικά την απογοήτευσή τους για τη στάση της Τουρκίας απέναντι στο Ισραήλ αλλά και τον εναγκαλισμό της με την Τεχεράνη.
«Ως Αμερικανοεβραίοι καταλαβαίνουμε απόλυτα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα» τονίζει στο «Βήμα» ο κ. Χένλαϊν. «Δεν είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που βρίσκεται αντιμέτωπη με κάτι τέτοιο, ακόμη και οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να λύσουν τα δικά τους οικονομικά προβλήματα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η σταθερότητα στην Ελλάδα είναι πολύ σημαντική και για την Ευρώπη και για την περιοχή της Μεσογείου» διευκρινίζει.
«Οι φίλοι είναι φίλοι»
«Οι φίλοι είναι φίλοι. Αυτή είναι η βαθύτατη πεποίθησή μας» συμπληρώνει ο κ. Χάρις. «Η Ελλάδα χρειάζεται βοήθεια για να βρει τον δρόμο της να εξέλθει από τη δύσκολη περίοδο στην οποία βρίσκεται.Είμαστε έτοιμοι να κάνουμε το καλύτερο δυνατόν. Τον Αύγουστο φέραμε μια μεγάλη ομάδα μελών μας για να συναντηθούν με τον πρωθυπουργό Παπανδρέου,να εκφράσουμε τη φιλία μας και να βρούμε τρόπους βοήθειας. Αυτές οι επαφές συνεχίζονται».
Οι συζητήσεις των αμερικανοεβραϊκών οργανώσεων με τους έλληνες συνομιλητές τους θα εισέλθουν και σε πιο πρακτικά ζητήματα. «Στην Αθήνα θα συζητήσουμε πιο συγκεκριμένα για ορισμένους τομείς συνεργασίας. Μπορώ να σας πω με βεβαιότητα ότι θα ρίξουμε μεταξύ άλλων ιδιαίτερο βάρος στον τουρισμό» σημειώνει ο κ. Χένλαϊν.
Σύσφιγξη θα υπάρχει και στη συντονισμένη δράση των εβραϊκών και ελληνικών ομογενειακών οργανώσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες. «Οι σχέσεις ανάμεσα στις αμερικανοεβραϊκές και στις ελληνοαμερικανικές οργανώσεις ήταν πάντοτε θερμές. Τώρα ενισχύονται ακόμη περισσότερο. Οφείλουμε να στηρίξουμε την Ελλάδα να ξεπεράσει την οικονομική κρίση» προσθέτει ο εκτελεστικός αντιπρόεδρος της Διάσκεψης των Προέδρων. Ενώ ο κ. Χάρις τονίζει από την πλευρά του: «Οι εβραϊκές οργανώσεις στις ΗΠΑ δεν είναι αφελείς.Δεν θα βγουν να βοηθήσουν την Τουρκία όταν αυτή γυρίζει την πλάτη στις ΗΠΑ και στο Ισραήλ».
Οι προοπτικές του Λεβιάθαν
«Χαιρετίζουμε τη νέα εποχή στις ελληνοϊσραηλινές σχέσεις» λέει απερίφραστα ο κ. Χένλαϊν. «Οι σχέσεις αυτές είναι πάρα πολύ σημαντικές καθώς αφορούν δύο δημοκρατικές χώρες. Και τα πεδία συνεργασίας είναι πάρα πολλά:η οικονομία, το εμπόριο, ο τουρισμός, η άμυνα και η ασφάλεια. Η σημασία της συνεργασίας αυτής είναι πολύ μεγάλη, ιδιαίτερα σε μια περίοδο που στην περιοχή εμφανίζεται αστάθεια. Να το επισημάνουμε όμως ότι η συνεργασία αυτή δεν σχετίζεται με τρίτες χώρες» τονίζει.
Ενεργειακή σκακιέρα
Είναι επίσης ξεκάθαρο ότι βασικό ρόλο σε αυτή τη συνεργασία θα παίξουν οι εξελίξεις στην ενεργειακή σκακιέρα στην Ανατολική Μεσόγειο. «Οι τεράστιες ποσότητες φυσικού αερίου, ενδεχομένως και τα αποθέματα πετρελαίου, στα χωρικά ύδατα του Ισραήλ θα έχουν μείζονες συνέπειες όχι μόνο για το Ισραήλ αλλά για όλη την περιοχή» εξηγεί ο κ. Χάρις. «Και η Ελλάδα φαντάζει ως η λογική πύλη εισόδου του φυσικού αερίου στην ηπειρωτική Ευρώπη. Αυτό είναι από μόνο του αξιοσημείωτο για την Ελλάδα. Επίσηςθα προσφέρει στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη Ευρώπη έναν αξιόπιστο πάροχο αερίου, καθώς και την ευκαιρία διαφοροποίησης των πηγών, κάτι που έχει αυτόνομη στρατηγική σημασία».
«Ο Βενιαμίν Νετανιάχου μιλούσε πάρα πολύ σοβαρά όταν κατέθετε τον περασμένο Αύγουστο την πρόταση για κατασκευή υποθαλάσσιου αγωγού για τη μεταφορά φυσικού αερίου από το Ισραήλ στην Ελλάδα. Πρόκειται για ένα από τα θέματα που συζητείται συνεχώς στις ελληνοϊσραηλινές επαφές. Η προοπτική και τα οικονομικά οφέλη είναι αναμφισβήτητα» προσθέτει ο κ. Χένλαϊν.
Και βέβαια αυτή η εξέλιξη αναβαθμίζει και τον ρόλο της Κύπρου. Κατά τον κ. Χάρις, «η Κύπρος διαδραματίζει ήδη ενεργό ρόλο στην Ανατολική Μεσόγειο, παρά τη διαίρεση του νησιού από το 1974. Οι στενότερες σχέσεις με το Ισραήλαλλά και ο εντοπισμός φυσικού αερίουθα ενισχύσουν περαιτέρω τη σημασία της Κύπρου. Και θα μπορεί επίσης, εξαιτίας της συμμετοχής της στην Ευρωπαϊκή Ενωση, να ασκεί ακόμη μεγαλύτερη επιρροή».
«Ο Παπανδρέου είναι statesman»
«Πρωτοσυνάντησα τον κ. Παπανδρέου πριν από 20 χρόνια» θυμάται ο κ. Χάρις. «Τον εκτιμώ απεριόριστα ως ένα άτομο με όραμα, ακεραιότητα και θάρρος. Υπάρχουν πολλοί στην παγκόσμια κοινότητα που μοιράζονται την ίδια άποψη μαζί του. Το γνωρίζω αυτό. Θεωρείται πρότυπο δημοσίου άνδρα, αυτό που χρειαζόμαστε σε τούτη την περίοδο προκλήσεων στις παγκόσμιες υποθέσεις». Με ιδιαίτερα θερμά λόγια μιλάει για τον έλληνα πρωθυπουργό και ο κ. Χένλαϊν.
«Από τον Παπανδρέου μόνο εντυπωσιασμένος θα μπορούσα να είμαι» παρατηρεί. «Ξέρει πολύ καλά πού θέλει να πάει την Ελλάδα. Και έχει κάνει γενναία βήματα για το ξεπέρασμα της κρίσης.
Αυτά μιλούν από μόνα τους» καταλήγει.
«Είμαστε απογοητευμένοι από την Τουρκία»
«ΔΕΝ ΘΑ ΗΜΟΥΝέντιμος απέναντί σας αν δεν εξέφραζα τη βαθιά απογοήτευσή μου για όσα εκτυλίσσονται στην Αγκυρα»δηλώνει ο κ.Χάρις,ερωτηθείς για την επιδείνωση των τουρκοϊσραηλινών σχέσεων μετά την «κρίση του στολίσκου» τον περασμένο Ιούνιο.«Το λέω αυτό ως φίλος της Τουρκίας επί χρόνια,έχοντας ταξιδεύσει εκεί πολλές φορές και έχοντας συνεργαστεί με τούρκους ηγέτες».
Και συνεχίζει:«Η Τουρκία που ήξερα δεν θα υπερασπιζόταν το Ιράν στην αντιπαράθεσή του με τα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.Δεν θα εναγκαλιζόταν τη Χαμάς,μια τρομοκρατική οργάνωση που αποτελεί απειλή όχι μόνο για το Ισραήλ αλλά και για την Παλαιστινιακή Αρχή.Δεν θα είχε τόσο στενές σχέσεις με τη Συρία,ενώ η Δαμασκός εναγκαλίζεται το Ιράν και προκαλεί ξανά αστάθεια στον γειτονικό Λίβανο. Φανταστείτε απλώς για μία στιγμή ένα Ιράν με πυρηνικά όπλα και τον όλεθρο που θα έσπερνε,συμπεριλαμβανομένης της πιθανότητας διασποράς πυρηνικών όπλων». Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και ο κ.Χένλαϊν. «Μόνο απογοητευμένος μπορώ να είμαι από την τουρκική στάση έναντι του Ισραήλ»επισημαίνει.«Οι δηλώσεις κυβερνητικών και άλλων τούρκων αξιωματούχων οδήγησαν σε αυτή την επιδείνωση και η Αγκυρα φαίνεται να καθοδηγείται από ιδεολογικούς λόγους σε αυτή την πολιτική.Ελπίζω αυτό να αναστραφεί γιατί οι Τούρκοι ως λαός τρέφουν,νομίζω,θερμά αισθήματα για το Ισραήλ.Οταν όμως με τέτοιες δηλώσεις ερεθίζεις τον λαό,δεν μπορείς να περιμένεις κάτι διαφορετικό. Ανάλογη ανησυχία έχω και για τη στάση της Τουρκίας στο θέμα του Ιράν».«Μου κάνει εντύπωση»συμπληρώνει «διότι είναι προς το συμφέρον της Τουρκίας να μην αποκτήσει το Ιράν πυρηνικά όπλα».
Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=32&artId=381292&dt=30/01/2011#ixzz1CWm1ywpZ
Το Κυπριακό στις νέες γεωπολιτικές ισσοροπίες της Μεσογείου
ΤΟΥ ΣΑΒΒΑ ΙΑΚΩΒΙΔΗ
Μετά τη συνάντηση της Γενεύης και την ωραιοποίηση της εικόνας, προβάλλει επιτακτική η ανάγκη χάραξης νέας πολιτικής, σε συνεννόηση με την Ελλάδα, για την αντιμετώπιση της Τουρκίας
Η ακολουθούμενη πολιτική της ελληνικής πλευράς απέτυχε. Χρειάζεται νέα πολιτική και νέος ηγέτης
Μετά τη Γενεύη, ας ξεκαθαρίσουμε το τοπίο. Πού σημειώθηκε πρόοδος, ώστε να εναβρύνεται ο ΓΓ του ΟΗΕ και να πανηγυρίζει, περίπου, το ΑΚΕΛ; Σύμφωνα με τη δήλωση του Μπαν Κι Μουν, από τον περ. Νοέμβριο σημειώθηκε πρόοδος σε τρία κεφάλαια: ΕΕ, οικονομία και κατανομή εξουσιών στην εσωτερική διακυβέρνηση. Ειδικά για την οικονομία, οι απλοί πολίτες θα ήθελαν να γνωρίζουν από τώρα -αν συζητήθηκε- ποιος θα πληρώσει τα δισεκατομμύρια για την ανόρθωση και εξίσωση της οικονομίας των κατεχομένων με αυτήν των ελεύθερων περιοχών. Κατά τα άλλα:
Πρώτον, δεν τίθενται χρονοδιάγραμμα και επιδιαιτησία. Ανησυχίες προκαλεί το ζήτημα της χρησιμοποίησης εμπειρογνωμόνων για το περιουσιακό.
Δεύτερον, απορρίφθηκε η πρόταση Έρογλου για πενταμερή. Όμως οι συνομοσπονδιακές προτάσεις του παραμένουν στο τραπέζι, όπως και οι γενναιόδωρες, μονομερείς παραχωρήσεις του Προέδρου Χριστόφια.
Τρίτον, τέθηκε έμμεσο χρονοδιάγραμμα μέχρι τέλους Φεβρουαρίου για να επιτευχθεί περαιτέρω πρόοδος, ώστε ο ΓΓ να καταθέσει θετική έκθεση στο ΣΑ του ΟΗΕ, πράγμα που αποτελεί σαφή προειδοποίηση προς τους δύο συνομιλητές, να δώσουν ώθηση στις διαπραγματεύσεις.
Τέταρτον, φαίνεται πως οι Χριστόφιας-Έρογλου «ξεκαθάρισαν την ατμόσφαιρα σε αρκετά καίρια ζητήματα» μάλλον στο περιουσιακό και στο εδαφικό ή και στο θέμα της ασφάλειας.
Πέμπτον, ενδέχεται να πραγματοποιηθεί νέα τριμερής περί το τέλος Μαρτίου ή μέσα Απριλίου.
Έκτον, θα επιδιωχθεί να διατηρηθεί το λεγόμενο «μομέντουμ» και μετά τις εκλογές, ώστε να δοθεί νέα ώθηση μέσα στο καλοκαίρι προς το φθινόπωρο.
Δεν απέσυραν τίποτε…
Όλα αυτά φαντάζουν ειδυλλιακά και σχεδόν εξωπραγματικά. Αν πιστέψει κανείς τον ΓΓ του ΟΗΕ, αίφνης ο κατοχικός Έρογλου απέκτησε τη δυνατότητα να συζητά και τις κρίσιμες πτυχές του Κυπριακού, δηλαδή την ασφάλεια, τον εποικισμό, το εδαφικό, τα κατοχικά στρατεύματα και, φυσικά, τη λύση ομοσπονδίας. Πράγμα, φυσικά, αδιανόητο, αφού η Τουρκία αποφασίζει. Ότι ο κατοχικός ηγέτης επαναβεβαίωσε τη δέσμευσή του σε όσα συμφώνησαν οι Χριστόφιας-Ταλάτ δεν σημαίνει τίποτε, αφού και ο Ταλάτ και ο Έρογλου παρασπόνδησαν. Η μεγάλη απορία όλων είναι πώς επιτεύχθηκε πρόοδος, αφού οι Τούρκοι επιμένουν σε λύση δύο κρατών, δύο λαών, δύο θρησκειών και δύο γλωσσών, κατά το πρότυπο του Βελγίου;
Δεν δόθηκε καμία ένδειξη ότι η τουρκική πλευρά απέσυρε τις συνομοσπονδιακές θέσεις της, όπως δεν απέσυρε την αξίωσή της για συνέχιση των εγγυήσεων στην υπό επανένωση Κύπρο. Από την άλλη, επιμένει σε χωριστή κυριαρχία των συνιστώντων κρατιδίων. Σε περίπτωση διάλυσης της ομοσπονδίας, κανένα από τα κρατίδια να μη δικαιούται να εκπροσωπεί την ομοσπονδία. Επίσης, είναι γνωστή η τουρκική θέση για το περιουσιακό, τους εποίκους και τη διζωνικότητα. Και όλα αυτά επικαλυμμένα με τον ισχυρισμό ότι, τάχα, η τουρκική πλευρά έκανε το καθήκον της με το σχέδιο Ανάν, επείγεται για λύση στο πλαίσιο τετραμερούς ή πενταμερούς, και ότι η ελληνική πλευρά κωλυσιεργεί.
Μετά από 36 χρόνια ονείρων και αδιέξοδης πολιτικής…Πριν από τη συνάντηση της Γενεύης, ο Ειδικός Αντιπρόσωπος του ΓΓ του ΟΗΕ στην Κύπρο, Αλεξάντερ Ντάουνερ, είπε στους δημοσιογράφους που περίμεναν στο «Παλάτι των Εθνών» ότι την προηγούμενη νύχτα είδε σε όνειρο την επανένωση της Κύπρου. Χλεύη; Ειρωνεία της κυπριακής τραγωδίας; Φλεγματικό βρετανικό χιούμορ, αφού ο Ντάουνερ έλκει την καταγωγή του από την πονηρή Αλβιώνα; Λίγα λεπτά αργότερα, ο Πρόεδρος Χριστόφιας, προσερχόμενος στη συνάντηση με τον κατοχικό ηγέτη, ρωτήθηκε σχετικά από τους δημοσιογράφους. Απάντησε ότι εμείς ονειρευόμαστε την επανένωση εδώ και 36 χρόνια.
Αναμένεται ότι ο Πρόεδρος θα ενημερώσει την πολιτική ηγεσία σε νέα συνεδρία του Εθνικού Συμβουλίου. Τις ημέρες πριν από τη συνάντηση της Γενεύης, κόμματα και πολιτικοί αρχηγοί επέμεναν ξανά στο θέμα της αλλαγής στρατηγικής και πολιτικής, και απόσυρση των παραχωρήσεων Χριστόφια χωρίς, όμως, να προσδιορίζουν επακριβώς τι περαιτέρω εισηγούνται. Απλώς υποστήριζαν ότι το Κυπριακό πρέπει να επανέλθει στην αρχική του διάσταση, ως διεθνές πρόβλημα τουρκικής εισβολής και κατοχής, εποικισμού και εθνοκάθαρσης, και η Τουρκία να καταγγέλλεται για την αδιαλλαξία της. Αυτό που μάλλον εννοούν είναι την αλλαγή πολιτικής στο πρόβλημα, μια πολιτική που υιοθετήθηκε ως «υποθήκη» από τον Μακάριο, με τη συμφωνία του 1977 και έκτοτε έμεινε ως ασήκωτο βαρίδι στην πλάτη της ελληνικής πλευράς. Για να αλλάξει η πολιτική και η στρατηγική της ελληνικής πλευράς πρέπει να συντρέξουν, μεταξύ άλλων, οι ακόλουθες προϋποθέσεις:
Πρώτον, να ακυρωθεί η αγγλικής υποβολής διαδικασία για «λύση από τους Κυπρίους για τους Κυπρίους», που δίνει μέγα άλλοθι στην Τουρκία.
Δεύτερον, να αποφασιστεί το περιεχόμενο της ελληνικής στοχοθεσίας μετά από διαβούλευση και συνεννόηση με την Ελλάδα, και ταυτόχρονη ενημέρωση φίλων μας για να επιτύχουμε τη συναίνεσή τους.
Τρίτον, δραστική ενημέρωση των εταίρων μας στην ΕΕ και του ΟΗΕ, καθώς και των εμπεπλεγμένων στο πρόβλημα Βρετανών και Αμερικανών.
Τέταρτον, ισχυροποίηση των αμυντικών μας δυνατοτήτων και της οικονομίας.
Πέμπτον, ευέλικτη και δραστήρια ετοιμότητα σε όλα τα πεδία, για να αντιμετωπιστεί η τουρκική αντίδραση και προπαγάνδα.
Έκτον, απεξάρτηση του Προέδρου Χριστόφια από τη βρετανική επιρροή.
Έβδομον, στενότερη συνεργασία και στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ σε όλους τους τομείς, άνευ βλάβης των σχέσεών μας με αραβικές χώρες.
Όγδοον, ανάδειξη και μεθοδευμένη αξιοποίηση των ενεργειακών και γεωπολιτικών δυνατοτήτων της Κύπρου, ως ενεργειακού και γεωπολιτικού κόμβου της ΕΕ και άλλων χωρών στην Αν. Μεσόγειο.
Είναι εφικτά όλα αυτά; Αρκετά ναι, και άμεσα. Όμως, εκτιμούμε ότι η παρούσα Κυβέρνηση και πολιτική ηγεσία δεν είναι σε θέση να ανατρέψουν και να αλλάξουν την πολιτική, που η ελληνική πλευρά ακολουθεί εδώ και 36 χρόνια: Αδιέξοδη, ολέθρια και καταστροφική για την Κύπρο, αφού οι συνεχείς υποχωρήσεις μας όχι μόνο δεν βρήκαν τουρκική ανταπόκριση, αλλ’ η τουρκική πλευρά τις ενθυλάκωνε χωρίς να υποχωρεί ούτε κατά ένα ιώτα.
Αυτοεγκλωβισμός…Η ελληνική πλευρά, από το 1977, διά της Συμφωνίας Υψηλού Επιπέδου Μακαρίου-Ντενκτάς, σύρεται συνεχώς προς τις τουρκικές θέσεις, που παραμένουν αναλλοίωτες. Η τουρκική εθνική πολιτική στο Κυπριακό κωδικοποιήθηκε το 1956, διά των δύο εκθέσεων Νιχάτ Ερίμ. Σήμερα, υλοποιείται το δόγμα Νταβούτογλου περί μηδενικών διαφορών με τους γείτονες της Τουρκίας, πλην, φυσικά, της Ελλάδας και της Κύπρου. Η Τουρκία κατέχει τη μισή Κύπρο και επιδιώκει να ελέγξει την υπόλοιπη με την υπογραφή μας. Τη δε Ελλάδα θεωρεί ως δορυφόρο της, γι’ αυτό και αμφισβητεί την κυριαρχία της με συνεχείς παραβιάσεις.
Η Τουρκία καθημερινά διασαλπίζει ότι στόχος της είναι η κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και λύση δύο κρατών, δύο λαών, δύο θρησκειών και δύο γλωσσών στο Κυπριακό. Αντίθετα, η ελληνική πλευρά επιμένει στη λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, επειδή αυτήν αποδέχθηκε ο Μακάριος και τι θα πούμε στη διεθνή κοινότητα, διερωτώνται εκ συμφώνου Χριστόφιας και Ν. Αναστασιάδης. Δηλαδή από τη μια είναι η ξεκάθαρη τουρκική στοχοθεσία που επιδιώκει την τουρκοποίηση της Κύπρου και από την άλλη η αλλοπρόσαλλη, ανέφικτη και ολέθρια πολιτική της ελληνικής πλευράς, που αυτοεγκλωβίστηκε σε μια διαδικασία, που δεν οδηγεί παρά στην παράδοση της Κύπρου στον Τούρκο. Και δεν λαμβάνει σχεδόν καθόλου υπόψη τις ευρωπαϊκές μας δυνατότητες.
Ισχυρές συμμαχίεςΥπάρχει διέξοδος; Υπάρχει, αν υπάρξει νέα ηγεσία, που να αποφασίσει να αντιστρέψει και να ανατρέψει τον ρουν των εξελίξεων και του κατήφορου. Ο Πρόεδρος Χριστόφιας μεταβαίνει προσεχώς στο Ισραήλ. Η χώρα αυτή θέλει με την Κύπρο και την Ελλάδα στενές στρατηγικές και άλλες σχέσεις, ιδιαίτερα μετά τη σοβαρότατη κρίση στις σχέσεις της με την Τουρκία, και την ανακάλυψη κολοσσιαίων κοιτασμάτων φυσικού αερίου σε ισραηλινά οικόπεδα, που γειτνιάζουν προς τα κυπριακά. Η «επανάσταση του γιασεμιού» στην Τυνησία και η εξάπλωσή της σε άλλες αραβικές χώρες μέχρι τη Μέση Ανατολή είναι ακόμα ένας σημαντικός λόγος στενότερης συνεργασίας Κύπρου-Ελλάδας-Ισραήλ.
Υπάρχει και ένας τέταρτος κρίσιμος λόγος: Η επιτεινόμενη αστάθεια στον αραβικό κόσμο, η πιθανή ανατροπή καθεστώτων, η εμπλοκή της τρομοκρατικής Αλ Κάιντα και η ενίσχυση φονταμενταλιστικών και ριζοσπαστικών ισλαμιστικών οργανώσεων, όπως, π.χ. των Αδελφών Μουσουλμάνων. Πέραν αυτών, είναι η υπερφίαλη, πια, αυτοπεποίθηση της Τουρκίας, που επιζητεί να ηγηθεί του αραβικού, μουσουλμανικού κόσμου στο πλαίσιο της πολιτικής Νταβούτογλου, να καταστήσει τη χώρα ρυθμιστή στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, σε αντιπαράθεση προς το Ισραήλ και στο νεοϊμπεριαλιστικό Ιράν. Η Κύπρος, για να επιβιώσει της τουρκικής επιθετικότητας και αρπακτικότητας, χρειάζεται επειγόντως νέα, σύγχρονη, πολυδιάστατη και ευφάνταστη πολιτική με όραμα και, προπάντων, ισχυρές συμμαχίες στην ΕΕ, με το Ισραήλ και χωρίς να παραγνωρίζονται άλλοι μεγάλοι φίλοι μας, όπως η Ρωσία, η Κίνα, η Γαλλία, η Γερμανία. Οι Έλληνες έχουν δύο επιλογές: Ή θα υποταγούν στον Τούρκο ή θα αποκτήσουν ισχυρούς συμμάχους και φίλους, αξιοποιώντας με αξιοπιστία και υπευθυνότητα την ευρωπαϊκή δυναμική τους, τη γεωπολιτική και, τώρα, ενεργειακή προοπτική τους, συνεργαζόμενοι με το Ισραήλ και όσους άλλους θα εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους.
Πηγή: Σημερινή
Μετά τη συνάντηση της Γενεύης και την ωραιοποίηση της εικόνας, προβάλλει επιτακτική η ανάγκη χάραξης νέας πολιτικής, σε συνεννόηση με την Ελλάδα, για την αντιμετώπιση της Τουρκίας
Η ακολουθούμενη πολιτική της ελληνικής πλευράς απέτυχε. Χρειάζεται νέα πολιτική και νέος ηγέτης
Μετά τη Γενεύη, ας ξεκαθαρίσουμε το τοπίο. Πού σημειώθηκε πρόοδος, ώστε να εναβρύνεται ο ΓΓ του ΟΗΕ και να πανηγυρίζει, περίπου, το ΑΚΕΛ; Σύμφωνα με τη δήλωση του Μπαν Κι Μουν, από τον περ. Νοέμβριο σημειώθηκε πρόοδος σε τρία κεφάλαια: ΕΕ, οικονομία και κατανομή εξουσιών στην εσωτερική διακυβέρνηση. Ειδικά για την οικονομία, οι απλοί πολίτες θα ήθελαν να γνωρίζουν από τώρα -αν συζητήθηκε- ποιος θα πληρώσει τα δισεκατομμύρια για την ανόρθωση και εξίσωση της οικονομίας των κατεχομένων με αυτήν των ελεύθερων περιοχών. Κατά τα άλλα:
Πρώτον, δεν τίθενται χρονοδιάγραμμα και επιδιαιτησία. Ανησυχίες προκαλεί το ζήτημα της χρησιμοποίησης εμπειρογνωμόνων για το περιουσιακό.
Δεύτερον, απορρίφθηκε η πρόταση Έρογλου για πενταμερή. Όμως οι συνομοσπονδιακές προτάσεις του παραμένουν στο τραπέζι, όπως και οι γενναιόδωρες, μονομερείς παραχωρήσεις του Προέδρου Χριστόφια.
Τρίτον, τέθηκε έμμεσο χρονοδιάγραμμα μέχρι τέλους Φεβρουαρίου για να επιτευχθεί περαιτέρω πρόοδος, ώστε ο ΓΓ να καταθέσει θετική έκθεση στο ΣΑ του ΟΗΕ, πράγμα που αποτελεί σαφή προειδοποίηση προς τους δύο συνομιλητές, να δώσουν ώθηση στις διαπραγματεύσεις.
Τέταρτον, φαίνεται πως οι Χριστόφιας-Έρογλου «ξεκαθάρισαν την ατμόσφαιρα σε αρκετά καίρια ζητήματα» μάλλον στο περιουσιακό και στο εδαφικό ή και στο θέμα της ασφάλειας.
Πέμπτον, ενδέχεται να πραγματοποιηθεί νέα τριμερής περί το τέλος Μαρτίου ή μέσα Απριλίου.
Έκτον, θα επιδιωχθεί να διατηρηθεί το λεγόμενο «μομέντουμ» και μετά τις εκλογές, ώστε να δοθεί νέα ώθηση μέσα στο καλοκαίρι προς το φθινόπωρο.
Δεν απέσυραν τίποτε…
Όλα αυτά φαντάζουν ειδυλλιακά και σχεδόν εξωπραγματικά. Αν πιστέψει κανείς τον ΓΓ του ΟΗΕ, αίφνης ο κατοχικός Έρογλου απέκτησε τη δυνατότητα να συζητά και τις κρίσιμες πτυχές του Κυπριακού, δηλαδή την ασφάλεια, τον εποικισμό, το εδαφικό, τα κατοχικά στρατεύματα και, φυσικά, τη λύση ομοσπονδίας. Πράγμα, φυσικά, αδιανόητο, αφού η Τουρκία αποφασίζει. Ότι ο κατοχικός ηγέτης επαναβεβαίωσε τη δέσμευσή του σε όσα συμφώνησαν οι Χριστόφιας-Ταλάτ δεν σημαίνει τίποτε, αφού και ο Ταλάτ και ο Έρογλου παρασπόνδησαν. Η μεγάλη απορία όλων είναι πώς επιτεύχθηκε πρόοδος, αφού οι Τούρκοι επιμένουν σε λύση δύο κρατών, δύο λαών, δύο θρησκειών και δύο γλωσσών, κατά το πρότυπο του Βελγίου;
Δεν δόθηκε καμία ένδειξη ότι η τουρκική πλευρά απέσυρε τις συνομοσπονδιακές θέσεις της, όπως δεν απέσυρε την αξίωσή της για συνέχιση των εγγυήσεων στην υπό επανένωση Κύπρο. Από την άλλη, επιμένει σε χωριστή κυριαρχία των συνιστώντων κρατιδίων. Σε περίπτωση διάλυσης της ομοσπονδίας, κανένα από τα κρατίδια να μη δικαιούται να εκπροσωπεί την ομοσπονδία. Επίσης, είναι γνωστή η τουρκική θέση για το περιουσιακό, τους εποίκους και τη διζωνικότητα. Και όλα αυτά επικαλυμμένα με τον ισχυρισμό ότι, τάχα, η τουρκική πλευρά έκανε το καθήκον της με το σχέδιο Ανάν, επείγεται για λύση στο πλαίσιο τετραμερούς ή πενταμερούς, και ότι η ελληνική πλευρά κωλυσιεργεί.
Μετά από 36 χρόνια ονείρων και αδιέξοδης πολιτικής…Πριν από τη συνάντηση της Γενεύης, ο Ειδικός Αντιπρόσωπος του ΓΓ του ΟΗΕ στην Κύπρο, Αλεξάντερ Ντάουνερ, είπε στους δημοσιογράφους που περίμεναν στο «Παλάτι των Εθνών» ότι την προηγούμενη νύχτα είδε σε όνειρο την επανένωση της Κύπρου. Χλεύη; Ειρωνεία της κυπριακής τραγωδίας; Φλεγματικό βρετανικό χιούμορ, αφού ο Ντάουνερ έλκει την καταγωγή του από την πονηρή Αλβιώνα; Λίγα λεπτά αργότερα, ο Πρόεδρος Χριστόφιας, προσερχόμενος στη συνάντηση με τον κατοχικό ηγέτη, ρωτήθηκε σχετικά από τους δημοσιογράφους. Απάντησε ότι εμείς ονειρευόμαστε την επανένωση εδώ και 36 χρόνια.
Αναμένεται ότι ο Πρόεδρος θα ενημερώσει την πολιτική ηγεσία σε νέα συνεδρία του Εθνικού Συμβουλίου. Τις ημέρες πριν από τη συνάντηση της Γενεύης, κόμματα και πολιτικοί αρχηγοί επέμεναν ξανά στο θέμα της αλλαγής στρατηγικής και πολιτικής, και απόσυρση των παραχωρήσεων Χριστόφια χωρίς, όμως, να προσδιορίζουν επακριβώς τι περαιτέρω εισηγούνται. Απλώς υποστήριζαν ότι το Κυπριακό πρέπει να επανέλθει στην αρχική του διάσταση, ως διεθνές πρόβλημα τουρκικής εισβολής και κατοχής, εποικισμού και εθνοκάθαρσης, και η Τουρκία να καταγγέλλεται για την αδιαλλαξία της. Αυτό που μάλλον εννοούν είναι την αλλαγή πολιτικής στο πρόβλημα, μια πολιτική που υιοθετήθηκε ως «υποθήκη» από τον Μακάριο, με τη συμφωνία του 1977 και έκτοτε έμεινε ως ασήκωτο βαρίδι στην πλάτη της ελληνικής πλευράς. Για να αλλάξει η πολιτική και η στρατηγική της ελληνικής πλευράς πρέπει να συντρέξουν, μεταξύ άλλων, οι ακόλουθες προϋποθέσεις:
Πρώτον, να ακυρωθεί η αγγλικής υποβολής διαδικασία για «λύση από τους Κυπρίους για τους Κυπρίους», που δίνει μέγα άλλοθι στην Τουρκία.
Δεύτερον, να αποφασιστεί το περιεχόμενο της ελληνικής στοχοθεσίας μετά από διαβούλευση και συνεννόηση με την Ελλάδα, και ταυτόχρονη ενημέρωση φίλων μας για να επιτύχουμε τη συναίνεσή τους.
Τρίτον, δραστική ενημέρωση των εταίρων μας στην ΕΕ και του ΟΗΕ, καθώς και των εμπεπλεγμένων στο πρόβλημα Βρετανών και Αμερικανών.
Τέταρτον, ισχυροποίηση των αμυντικών μας δυνατοτήτων και της οικονομίας.
Πέμπτον, ευέλικτη και δραστήρια ετοιμότητα σε όλα τα πεδία, για να αντιμετωπιστεί η τουρκική αντίδραση και προπαγάνδα.
Έκτον, απεξάρτηση του Προέδρου Χριστόφια από τη βρετανική επιρροή.
Έβδομον, στενότερη συνεργασία και στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ σε όλους τους τομείς, άνευ βλάβης των σχέσεών μας με αραβικές χώρες.
Όγδοον, ανάδειξη και μεθοδευμένη αξιοποίηση των ενεργειακών και γεωπολιτικών δυνατοτήτων της Κύπρου, ως ενεργειακού και γεωπολιτικού κόμβου της ΕΕ και άλλων χωρών στην Αν. Μεσόγειο.
Είναι εφικτά όλα αυτά; Αρκετά ναι, και άμεσα. Όμως, εκτιμούμε ότι η παρούσα Κυβέρνηση και πολιτική ηγεσία δεν είναι σε θέση να ανατρέψουν και να αλλάξουν την πολιτική, που η ελληνική πλευρά ακολουθεί εδώ και 36 χρόνια: Αδιέξοδη, ολέθρια και καταστροφική για την Κύπρο, αφού οι συνεχείς υποχωρήσεις μας όχι μόνο δεν βρήκαν τουρκική ανταπόκριση, αλλ’ η τουρκική πλευρά τις ενθυλάκωνε χωρίς να υποχωρεί ούτε κατά ένα ιώτα.
Αυτοεγκλωβισμός…Η ελληνική πλευρά, από το 1977, διά της Συμφωνίας Υψηλού Επιπέδου Μακαρίου-Ντενκτάς, σύρεται συνεχώς προς τις τουρκικές θέσεις, που παραμένουν αναλλοίωτες. Η τουρκική εθνική πολιτική στο Κυπριακό κωδικοποιήθηκε το 1956, διά των δύο εκθέσεων Νιχάτ Ερίμ. Σήμερα, υλοποιείται το δόγμα Νταβούτογλου περί μηδενικών διαφορών με τους γείτονες της Τουρκίας, πλην, φυσικά, της Ελλάδας και της Κύπρου. Η Τουρκία κατέχει τη μισή Κύπρο και επιδιώκει να ελέγξει την υπόλοιπη με την υπογραφή μας. Τη δε Ελλάδα θεωρεί ως δορυφόρο της, γι’ αυτό και αμφισβητεί την κυριαρχία της με συνεχείς παραβιάσεις.
Η Τουρκία καθημερινά διασαλπίζει ότι στόχος της είναι η κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και λύση δύο κρατών, δύο λαών, δύο θρησκειών και δύο γλωσσών στο Κυπριακό. Αντίθετα, η ελληνική πλευρά επιμένει στη λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, επειδή αυτήν αποδέχθηκε ο Μακάριος και τι θα πούμε στη διεθνή κοινότητα, διερωτώνται εκ συμφώνου Χριστόφιας και Ν. Αναστασιάδης. Δηλαδή από τη μια είναι η ξεκάθαρη τουρκική στοχοθεσία που επιδιώκει την τουρκοποίηση της Κύπρου και από την άλλη η αλλοπρόσαλλη, ανέφικτη και ολέθρια πολιτική της ελληνικής πλευράς, που αυτοεγκλωβίστηκε σε μια διαδικασία, που δεν οδηγεί παρά στην παράδοση της Κύπρου στον Τούρκο. Και δεν λαμβάνει σχεδόν καθόλου υπόψη τις ευρωπαϊκές μας δυνατότητες.
Ισχυρές συμμαχίεςΥπάρχει διέξοδος; Υπάρχει, αν υπάρξει νέα ηγεσία, που να αποφασίσει να αντιστρέψει και να ανατρέψει τον ρουν των εξελίξεων και του κατήφορου. Ο Πρόεδρος Χριστόφιας μεταβαίνει προσεχώς στο Ισραήλ. Η χώρα αυτή θέλει με την Κύπρο και την Ελλάδα στενές στρατηγικές και άλλες σχέσεις, ιδιαίτερα μετά τη σοβαρότατη κρίση στις σχέσεις της με την Τουρκία, και την ανακάλυψη κολοσσιαίων κοιτασμάτων φυσικού αερίου σε ισραηλινά οικόπεδα, που γειτνιάζουν προς τα κυπριακά. Η «επανάσταση του γιασεμιού» στην Τυνησία και η εξάπλωσή της σε άλλες αραβικές χώρες μέχρι τη Μέση Ανατολή είναι ακόμα ένας σημαντικός λόγος στενότερης συνεργασίας Κύπρου-Ελλάδας-Ισραήλ.
Υπάρχει και ένας τέταρτος κρίσιμος λόγος: Η επιτεινόμενη αστάθεια στον αραβικό κόσμο, η πιθανή ανατροπή καθεστώτων, η εμπλοκή της τρομοκρατικής Αλ Κάιντα και η ενίσχυση φονταμενταλιστικών και ριζοσπαστικών ισλαμιστικών οργανώσεων, όπως, π.χ. των Αδελφών Μουσουλμάνων. Πέραν αυτών, είναι η υπερφίαλη, πια, αυτοπεποίθηση της Τουρκίας, που επιζητεί να ηγηθεί του αραβικού, μουσουλμανικού κόσμου στο πλαίσιο της πολιτικής Νταβούτογλου, να καταστήσει τη χώρα ρυθμιστή στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, σε αντιπαράθεση προς το Ισραήλ και στο νεοϊμπεριαλιστικό Ιράν. Η Κύπρος, για να επιβιώσει της τουρκικής επιθετικότητας και αρπακτικότητας, χρειάζεται επειγόντως νέα, σύγχρονη, πολυδιάστατη και ευφάνταστη πολιτική με όραμα και, προπάντων, ισχυρές συμμαχίες στην ΕΕ, με το Ισραήλ και χωρίς να παραγνωρίζονται άλλοι μεγάλοι φίλοι μας, όπως η Ρωσία, η Κίνα, η Γαλλία, η Γερμανία. Οι Έλληνες έχουν δύο επιλογές: Ή θα υποταγούν στον Τούρκο ή θα αποκτήσουν ισχυρούς συμμάχους και φίλους, αξιοποιώντας με αξιοπιστία και υπευθυνότητα την ευρωπαϊκή δυναμική τους, τη γεωπολιτική και, τώρα, ενεργειακή προοπτική τους, συνεργαζόμενοι με το Ισραήλ και όσους άλλους θα εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους.
Πηγή: Σημερινή
Κυβερνοπόλεμος : Το αναίμακτο στρατηγικό όπλο
Φανταστείτε ξαφνικά να σταματήσουν να λειτουργούν τα φανάρια στους δρόμους, οι δορυφόροι, να κοπεί το ηλεκτρικό ρεύμα, να καταρρεύσουν οι τηλεπικοινωνίες. Φανταστείτε να σταματήσουν να λειτουργούν οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, οι εφεδρικές γεννήτριες, κάθε μηχάνημα που ελέγχεται από κομπιούτερ. Φανταστείτε, τέλος, όλα τα παραπάνω να γίνουν ταυτόχρονα, χωρίς να γνωρίζουμε πότε και αν θα επανέλθουν στο κανονικό. Ολικό και καθολικό μπλακ άουτ.
Το σενάριο δεν αφορά υπόθεση ταινίας επιστημονικής φαντασίας, αλλά αποτελεί μια πραγματικότητα που μπορεί να συμβεί σε περίπτωση κυβερνοπόλεμου. Γιατί αν κάποτε οι κυβερνήσεις επένδυαν σε όπλα υψηλής τεχνολογίας, τώρα θα αρκεί να επενδύουν απλά σε υψηλή τεχνολογία. Και στα μυαλά -φυσικά- εκείνων που θα μπορούν να τη λειτουργήσουν.
Φαίνεται πως οι αναμετρήσεις του μέλλοντος θα είναι πολύ αποτελεσματικότερες από αυτές του παρελθόντος, ίσως ακριβώς επειδή θα είναι απρόσωπες. Πίσω από έναν κομπιούτερ, πληκτρολογώντας μερικές εντολές, ένας χειριστής θα μπορεί να βγάζει νοκ άουτ μια ολόκληρη περιφέρεια. Κάτι πολύ πιο εύκολο από μια κατά μέτωπον επίθεση. Τέρμα οι παραφουσκωμένοι, γεμάτοι μυς, οι τύπου Ράμπο στρατιώτες. Τώρα ο πραγματικός στρατός, οι πραγματικά «ειδικές δυνάμεις», το «βαρύ πυροβολικό» θα αποτελείται αμιγώς από «σπασίκλες» της τεχνολογίας.
Μάλιστα, το πιο ενδιαφέρον -αλλά και ανησυχητικό- είναι πως ακόμα και μια μικρής κλίμακας κυβερνοεπίθεση μπορεί να επιφέρει αλυσιδωτά προβλήματα. Αρκεί η κυβερνοεπίθεση αυτή να είναι συγχρονισμένη. Χωρίς δηλαδή να υπάρχει η πρόθεση ολικής καταστροφής, θα είναι δυνατόν να λειτουργεί ένα ντόμινο που θα συμπαρασύρει τα πάντα στην πορεία του. Αυτό τουλάχιστον προειδοποιούν οι ειδικοί ότι υπάρχει κίνδυνος να συμβεί, μετά τις πρόσφατες συντονισμένες επιθέσεις των χακτιβιστών (σ.σ: μια σύνθετη λέξη που εμπεριέχει τους όρους χάκερ – ακτιβιστές) «anonymous» κατά της Visa, MasterCard και του site Amazon σε ένδειξη συμπαράστασης προς τον Τζούλιαν Ασανζ και το WikiLeaks.
Συγκεκριμένα, και σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, κάθε συντονισμένη προσπάθεια κυβερνοεπίθεσης μπορεί κάλλιστα να προκαλέσει οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές καταστροφές μεγαλύτερες απ’ ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί. Και η πορεία της καταστροφής ίσως αποβεί μη αναστρέψιμη.
Ο καθηγητής Πίτερ Σόμερ του Πανεπιστημίου Οικονομικών του Λονδίνου έκρουσε μάλιστα τον κώδωνα του κινδύνου εξηγώντας σε μελέτη που δημοσιοποιήθηκε τις προηγούμενες μέρες πως «δεν βοηθάμε κανέναν χρησιμοποιώντας τακτικές κυβερνοπόλεμου, μπλοκάροντας ή προσπαθώντας να “ρίξουμε sites”. Ούτε κατορθώνουμε κάτι θετικό σπέρνοντας ιούς».
Ωστόσο ο καθηγητής καταλήγει πως στο μέλλον οι κυβερνοεπιθέσεις μικρής κλίμακας θα αποτελούν καθημερινότητα, αν και δεν θεωρεί πιθανό το ενδεχόμενο ενός πραγματικού, στοχευμένου, «καθαρού» κυβερνοπόλεμου.
Ο συν-συγγραφέας της μελέτης Ιαν Μπράουν, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, προσθέτει ότι ο κυβερνοπόλεμος -σε κάθε του έκφραση- θα παίζει στο εξής ρόλο-κλειδί στις σχέσεις των κρατών. Και τούτο επειδή τα αποτελέσματα των κυβερνοεπιθέσεων μπορεί να έχουν σημαντικό ψυχολογικό αλλά και υλικό αντίκτυπο.
Οι κυβερνοεπιθέσεις, λένε οι καθηγητές, αποτελούν το τεχνολογικό αντίστοιχο του φαινομένου της πεταλούδας, που χτυπά τα φτερά της σε κάποιο σημείο του πλανήτη και δημιουργείται τυφώνας σε κάποιο άλλο. Ποτέ δεν μπορεί να ξέρει κανείς τι αποτέλεσμα θα έχει ένα συγχρονισμένο «χτύπημα». Και σε τι ατραπούς θα οδηγηθούμε από μια συντονισμένη ενέργεια που μπορεί να ξεκινά ακόμα και «από πλάκα» ή από μια προσπάθεια αντεκδίκησης.
Η αλήθεια είναι πως ήδη τα κράτη και οι μεγάλες επιχειρήσεις προσπαθούν να δημιουργήσουν δικλίδες ασφαλείας ώστε να θωρακίσουν όσο το δυνατόν καλύτερα τα ηλεκτρονικά τους συστήματα, προκειμένου τα τελευταία να μείνουν αλώβητα σε περίπτωση κυβερνοεπίθεσης. Στο πλαίσιο αυτό προσλαμβάνουν με αδρούς μισθούς «βιρτουόζους» της τεχνολογίας για να ενδυναμώσουν την ασφάλεια των συστημάτων τους.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και υπηρεσίες όπως το FBI, όταν εντοπίσουν κάποιον χαρισματικό χάκερ που «σπάει» την ασφάλεια των υπερπροστατευμένων συστημάτων της υπηρεσίας ή άλλων ανάλογων υπηρεσιών, τον προσλαμβάνουν για να τον αξιοποιήσουν προς όφελός τους, αλλά και για να αποτρέψουν δυνάμει «εχθρικές» επιθέσεις στο μέλλον. Και είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι οι πραγματικά ικανοί «κομπιουτεράδες» παίρνουν συνεχώς τεράστια πριμ για να μην εγκαταλείψουν την εταιρεία στην οποία δουλεύουν για κάποια ανταγωνίστρια.
Με τους καιρούς να αλλάζουν και τις προτεραιότητες να μετατίθενται σε άλλους τομείς απ’ ό,τι στο παρελθόν, ο κυβερνοπόλεμος μοιάζει να είναι η νέα μορφή επίθεσης που θα καταφέρνει με ελάχιστη ενέργεια, από μεριάς του επιτιθέμενου, να πλήττει έναν στόχο στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό. Ανατροπές με το πάτημα ενός κουμπιού.
Διαβάστε ακόμα (ενδεικτικά):
**www.telegraph.co.uk/technology/news/8262628/Cyber-attacks-could-cause-global-catastrophe.html
**http://in.reuters.com/article/idINIndia-54193520110117
**www.dailymail.co.uk/sciencetech/article-1347872/Perfect-storm-cyber-attacks-lead-global-catastrophe.html
**www.wired.com/dangerroom/2010/05/cyberwar-cassandras-get-400-million-in-conflict-cash
**www.ewi.info/cyber-attacks-international-responses
ΜΑΡΙΑ ΜΥΣΤΑΚΙΔΟΥ
Το σενάριο δεν αφορά υπόθεση ταινίας επιστημονικής φαντασίας, αλλά αποτελεί μια πραγματικότητα που μπορεί να συμβεί σε περίπτωση κυβερνοπόλεμου. Γιατί αν κάποτε οι κυβερνήσεις επένδυαν σε όπλα υψηλής τεχνολογίας, τώρα θα αρκεί να επενδύουν απλά σε υψηλή τεχνολογία. Και στα μυαλά -φυσικά- εκείνων που θα μπορούν να τη λειτουργήσουν.
Φαίνεται πως οι αναμετρήσεις του μέλλοντος θα είναι πολύ αποτελεσματικότερες από αυτές του παρελθόντος, ίσως ακριβώς επειδή θα είναι απρόσωπες. Πίσω από έναν κομπιούτερ, πληκτρολογώντας μερικές εντολές, ένας χειριστής θα μπορεί να βγάζει νοκ άουτ μια ολόκληρη περιφέρεια. Κάτι πολύ πιο εύκολο από μια κατά μέτωπον επίθεση. Τέρμα οι παραφουσκωμένοι, γεμάτοι μυς, οι τύπου Ράμπο στρατιώτες. Τώρα ο πραγματικός στρατός, οι πραγματικά «ειδικές δυνάμεις», το «βαρύ πυροβολικό» θα αποτελείται αμιγώς από «σπασίκλες» της τεχνολογίας.
Μάλιστα, το πιο ενδιαφέρον -αλλά και ανησυχητικό- είναι πως ακόμα και μια μικρής κλίμακας κυβερνοεπίθεση μπορεί να επιφέρει αλυσιδωτά προβλήματα. Αρκεί η κυβερνοεπίθεση αυτή να είναι συγχρονισμένη. Χωρίς δηλαδή να υπάρχει η πρόθεση ολικής καταστροφής, θα είναι δυνατόν να λειτουργεί ένα ντόμινο που θα συμπαρασύρει τα πάντα στην πορεία του. Αυτό τουλάχιστον προειδοποιούν οι ειδικοί ότι υπάρχει κίνδυνος να συμβεί, μετά τις πρόσφατες συντονισμένες επιθέσεις των χακτιβιστών (σ.σ: μια σύνθετη λέξη που εμπεριέχει τους όρους χάκερ – ακτιβιστές) «anonymous» κατά της Visa, MasterCard και του site Amazon σε ένδειξη συμπαράστασης προς τον Τζούλιαν Ασανζ και το WikiLeaks.
Συγκεκριμένα, και σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, κάθε συντονισμένη προσπάθεια κυβερνοεπίθεσης μπορεί κάλλιστα να προκαλέσει οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές καταστροφές μεγαλύτερες απ’ ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί. Και η πορεία της καταστροφής ίσως αποβεί μη αναστρέψιμη.
Ο καθηγητής Πίτερ Σόμερ του Πανεπιστημίου Οικονομικών του Λονδίνου έκρουσε μάλιστα τον κώδωνα του κινδύνου εξηγώντας σε μελέτη που δημοσιοποιήθηκε τις προηγούμενες μέρες πως «δεν βοηθάμε κανέναν χρησιμοποιώντας τακτικές κυβερνοπόλεμου, μπλοκάροντας ή προσπαθώντας να “ρίξουμε sites”. Ούτε κατορθώνουμε κάτι θετικό σπέρνοντας ιούς».
Ωστόσο ο καθηγητής καταλήγει πως στο μέλλον οι κυβερνοεπιθέσεις μικρής κλίμακας θα αποτελούν καθημερινότητα, αν και δεν θεωρεί πιθανό το ενδεχόμενο ενός πραγματικού, στοχευμένου, «καθαρού» κυβερνοπόλεμου.
Ο συν-συγγραφέας της μελέτης Ιαν Μπράουν, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, προσθέτει ότι ο κυβερνοπόλεμος -σε κάθε του έκφραση- θα παίζει στο εξής ρόλο-κλειδί στις σχέσεις των κρατών. Και τούτο επειδή τα αποτελέσματα των κυβερνοεπιθέσεων μπορεί να έχουν σημαντικό ψυχολογικό αλλά και υλικό αντίκτυπο.
Οι κυβερνοεπιθέσεις, λένε οι καθηγητές, αποτελούν το τεχνολογικό αντίστοιχο του φαινομένου της πεταλούδας, που χτυπά τα φτερά της σε κάποιο σημείο του πλανήτη και δημιουργείται τυφώνας σε κάποιο άλλο. Ποτέ δεν μπορεί να ξέρει κανείς τι αποτέλεσμα θα έχει ένα συγχρονισμένο «χτύπημα». Και σε τι ατραπούς θα οδηγηθούμε από μια συντονισμένη ενέργεια που μπορεί να ξεκινά ακόμα και «από πλάκα» ή από μια προσπάθεια αντεκδίκησης.
Η αλήθεια είναι πως ήδη τα κράτη και οι μεγάλες επιχειρήσεις προσπαθούν να δημιουργήσουν δικλίδες ασφαλείας ώστε να θωρακίσουν όσο το δυνατόν καλύτερα τα ηλεκτρονικά τους συστήματα, προκειμένου τα τελευταία να μείνουν αλώβητα σε περίπτωση κυβερνοεπίθεσης. Στο πλαίσιο αυτό προσλαμβάνουν με αδρούς μισθούς «βιρτουόζους» της τεχνολογίας για να ενδυναμώσουν την ασφάλεια των συστημάτων τους.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και υπηρεσίες όπως το FBI, όταν εντοπίσουν κάποιον χαρισματικό χάκερ που «σπάει» την ασφάλεια των υπερπροστατευμένων συστημάτων της υπηρεσίας ή άλλων ανάλογων υπηρεσιών, τον προσλαμβάνουν για να τον αξιοποιήσουν προς όφελός τους, αλλά και για να αποτρέψουν δυνάμει «εχθρικές» επιθέσεις στο μέλλον. Και είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι οι πραγματικά ικανοί «κομπιουτεράδες» παίρνουν συνεχώς τεράστια πριμ για να μην εγκαταλείψουν την εταιρεία στην οποία δουλεύουν για κάποια ανταγωνίστρια.
Με τους καιρούς να αλλάζουν και τις προτεραιότητες να μετατίθενται σε άλλους τομείς απ’ ό,τι στο παρελθόν, ο κυβερνοπόλεμος μοιάζει να είναι η νέα μορφή επίθεσης που θα καταφέρνει με ελάχιστη ενέργεια, από μεριάς του επιτιθέμενου, να πλήττει έναν στόχο στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό. Ανατροπές με το πάτημα ενός κουμπιού.
Διαβάστε ακόμα (ενδεικτικά):
**www.telegraph.co.uk/technology/news/8262628/Cyber-attacks-could-cause-global-catastrophe.html
**http://in.reuters.com/article/idINIndia-54193520110117
**www.dailymail.co.uk/sciencetech/article-1347872/Perfect-storm-cyber-attacks-lead-global-catastrophe.html
**www.wired.com/dangerroom/2010/05/cyberwar-cassandras-get-400-million-in-conflict-cash
**www.ewi.info/cyber-attacks-international-responses
ΜΑΡΙΑ ΜΥΣΤΑΚΙΔΟΥ
Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011
Γεωπολιτικό συμφέρον και εμπορικές συμφωνίες
του Ανδρέα Πενταρά*
Επανηλειμμένα τονίσαμε σε προηγούμενη αρθρογραφία μας, ότι σ΄αυτή τη χώρα περισσεύει η λογιστική σκέψη αλλά λείπει παντελώς η στρατηγική σκέψη. Αυτή η ΄΄διαφορά δυναμικού΄΄ μεταξύ λογιστικής και στρατηγικής σκέψης, υπήρξε διαχρονικά, από συστάσεως της Δημοκρατίας, ένας από τους κυριώτερους λόγους της θλιβερής πορείας του εθνικού μας θέματος. Επιβεβαίωση αυτού του ελλείματος στρατηγικής σκέψης, αποτελεί η διαδικασία που ακολουθήθηκε στη προμήθεια φυσικού αερίου και η οποία κατέληξε στα πρόθυρα συμφωνίας με την Αγγλική εταιρεία Shell. Μια διαδικασία η οποία ορθά χαρακτηρίσθηκε από όλους άψογη, αφού τηρήθηκαν με ευλάβεια οι όροι εντολής της κυβέρνησης, η οποία όμως - συμφωνία- αντιστρατεύεται τα εθνικά συμφέροντα της Κύπρου. Και αντιστρατεύεται τα εθνικά συμφέροντα για τους εξής λόγους :
Πρώτον, είναι γνωστό ποιές χώρες μας υποστηρίζουν στο Συμβούλιο Ασφαλείας και στις οποίες καταφεύγει η κυβέρνηση μόλις ο ΓΓ του ΟΗΕ κουνήσει το δάκτυλό του για να μας υποδείξει κάτι. Η Γαλλία, η Ρωσία και η Κίνα. Ο λόγος, δεν είναι επειδή μας συμπαθούν λόγω του ωραίου καιρού που έχουμε, ή επειδή αγωνιζόμαστε για αρχές και αξίες κατά τον πρόεδρο Χριστόφια. Ο λόγος είναι επειδή η Κυπριακή Δημοκρατία διοχέτευσε εκατοντάδες εκατομύρια ευρώ σε κρατικές ή άλλες εταιρείες των χωρών αυτών τα τελευταία 25 χρόνια για αγορές οπλικών συστημάτων και μέσων. Και επειδή στις διεθνείς σχέσεις και πάντοτε στα πλαίσια εξυπηρέτησης των εθνικών συμφερόντων, τηρείται η αρχή της ανταποδοτικότητας, οι χώρες αυτές ανταποδίδουν, με τη στάση τους στο Συμβούλιο Ασφαλείας, την είσπραξη από τη Κύπρο των δισεκατομμυρίων αυτών. Από την Αγγλία όμως στην οποία κατέληξε ο διαγωνισμός για προμήθεια φυσικού αερίου, στην εταιρεία Shell, ύψους 5 περίπου δισεκατομυρίων ευρώ τι μπορούμε να περιμένουμε; Ή μήπως τόσο κοντόφθαλμη μνήμη έχουμε ώστε να αγνοούμε τις ΄΄γενναίες΄΄ πράξεις της Αγγλίας απέναντι στο Κύπριο φορολογούμενο ο οποίος καλείται να πληρώσει το ποσό αυτό;
Αφήνουμε τα πέτρινα χρόνια της Αγγλικής κατοχής. Το 1955 η Αγγλία ενέπλεξε τη Τουρκία στην υπόθεση της Κύπρου, μέσω της διάσκεψης του Λονδίνου, από την οποία η τελευταία είχε παραιτηθεί με τη συνθήκη της Λωζάνης του 1923. Στη διάρκεια του αγώνα της ΕΟΚΑ, μας βασάνισε, μας φυλάκισε, μας δολοφόνησε, μας κρέμασε και εμφύσησε στους Τ/Κ την ιδέα της διχοτόμισης. Μετά την ανεξαρτησία, η Αγγλία βοήθησε όσο μπορούσε στη πρώτη διχοτόμιση του 1963-64, ενώ το 1974, βοήθησε εμπράκτως και ποικιλοτρόπως τη Τουρκία στη κατάληψη του 37% του εδάφους της Κύπρου. Σε όλες τις προσπάθειες επίλυσης του Κυπριακού, η Αγγλία τήρησε φιλοτουρκική στάση. Μέχρι σήμερα δεν αναγνωρίζει την Εθνική Φρουρά ως τον επίσημο στρατό της Δημοκρατίας, ενώ επιβάλλει εμπάργκο στις πωλήσεις στρατιωτικού υλικού στη Κύπρο, ακόμα και σε μικροανταλλακτικά οπλικών συστημάτων που αγόρασε η Κύπρος από άλλες χώρες και τα οποία έτυχε να έχουν ενσωματωμένα τέτοια υλικά από την Αγγλία. Αποτέλεσμα αυτού είναι να αχρηστεύονται ένα –ένα τα οπλικά συστήματα. Πέραν βέβαια των δεκάδων εκατομυρίων ευρώ που χρωστά η Αγγλία στη Κύπρο ως ενοίκια των Βρετανικών βάσεων, βάσει των συνθηκών εγκαθίδρυσης.
Σ αυτή τη χώρα λοιπόν θα πάμε να ακουμπήσουμε τα δισεκατομύρια μας χωρίς καμιά απολύτως ανταπόδοση στο εθνικό μας θέμα ή άλλως πως; Η δικαιολογία που προβάλλουν οι κυβερνώντες ότι τάχα τηρήθηκαν άψογα οι διαδικασίες, μόνο οι αδαείς και οι αφελείς μπορούν να πιστέψουν. Δηλαδή, εάν στο διαγωνισμό που προκηρύχθηκε συμμετείχε και μια Τουρκική εταιρεία η οποία για λόγους σκοπιμότητας επιδοτείτο από το Τουρκικό κράτος ώστε να προσφέρει μικρότερη τιμή από αυτή της Shell, η Κυπριακή Δημοκρατία, τηρούσα τις άψογες διαδικασίες, θα επέλεγε τη Τουρκική εταιρεία για τη προμήθεια του φυσικού αερίου; Και εν πάσει περιπτώσει όταν μια χώρα θέτει την αποστεομένη λογιστική σκέψη και τη τυπολατρεία πάνω από το εθνικό συμφέρον, η χώρα αυτή δεν έχει ούτε παρόν ούτε μέλλον.
Δεύτερον, αν η κυβέρνηση διέθετε στρατηγική σκέψη, προτού προκηρύξει το διαγωνισμό για το φυσικό αέριο, έπρεπε να συνομιλήσει με το Ισραήλ το οποίο βρίσκεται στο τελικό στάδιο εξόρυξης του φυσικού αερίου από τα κοιτάσματα Ταμάρ και Λεβιάθαν. Μια συμφωνία μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ για τη προμήθεια της Κύπρου με Ισραηλινό φυσικό αέριο, πέραν της οικονομικής πτυχής που ασφαλώς θα ήταν πλεονεκτικότερη αυτής με τη Shell, προσφέρει τεράστια γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά πλεονεκτήματα στη Κύπρο και αποτελεί κατά την άποψή μας και τη μόνη προοπτική για εκμετάλλευση των γειτονικών Κυπριακών κοιτασμάτων φυσικού αερίου, ένα θέμα για το οποίο θα ασχοληθούμε με άλλο άρθρο.
*Υποστράτηγος ε.α.
Geopolitics-gr.blogspot.com/
Επανηλειμμένα τονίσαμε σε προηγούμενη αρθρογραφία μας, ότι σ΄αυτή τη χώρα περισσεύει η λογιστική σκέψη αλλά λείπει παντελώς η στρατηγική σκέψη. Αυτή η ΄΄διαφορά δυναμικού΄΄ μεταξύ λογιστικής και στρατηγικής σκέψης, υπήρξε διαχρονικά, από συστάσεως της Δημοκρατίας, ένας από τους κυριώτερους λόγους της θλιβερής πορείας του εθνικού μας θέματος. Επιβεβαίωση αυτού του ελλείματος στρατηγικής σκέψης, αποτελεί η διαδικασία που ακολουθήθηκε στη προμήθεια φυσικού αερίου και η οποία κατέληξε στα πρόθυρα συμφωνίας με την Αγγλική εταιρεία Shell. Μια διαδικασία η οποία ορθά χαρακτηρίσθηκε από όλους άψογη, αφού τηρήθηκαν με ευλάβεια οι όροι εντολής της κυβέρνησης, η οποία όμως - συμφωνία- αντιστρατεύεται τα εθνικά συμφέροντα της Κύπρου. Και αντιστρατεύεται τα εθνικά συμφέροντα για τους εξής λόγους :
Πρώτον, είναι γνωστό ποιές χώρες μας υποστηρίζουν στο Συμβούλιο Ασφαλείας και στις οποίες καταφεύγει η κυβέρνηση μόλις ο ΓΓ του ΟΗΕ κουνήσει το δάκτυλό του για να μας υποδείξει κάτι. Η Γαλλία, η Ρωσία και η Κίνα. Ο λόγος, δεν είναι επειδή μας συμπαθούν λόγω του ωραίου καιρού που έχουμε, ή επειδή αγωνιζόμαστε για αρχές και αξίες κατά τον πρόεδρο Χριστόφια. Ο λόγος είναι επειδή η Κυπριακή Δημοκρατία διοχέτευσε εκατοντάδες εκατομύρια ευρώ σε κρατικές ή άλλες εταιρείες των χωρών αυτών τα τελευταία 25 χρόνια για αγορές οπλικών συστημάτων και μέσων. Και επειδή στις διεθνείς σχέσεις και πάντοτε στα πλαίσια εξυπηρέτησης των εθνικών συμφερόντων, τηρείται η αρχή της ανταποδοτικότητας, οι χώρες αυτές ανταποδίδουν, με τη στάση τους στο Συμβούλιο Ασφαλείας, την είσπραξη από τη Κύπρο των δισεκατομμυρίων αυτών. Από την Αγγλία όμως στην οποία κατέληξε ο διαγωνισμός για προμήθεια φυσικού αερίου, στην εταιρεία Shell, ύψους 5 περίπου δισεκατομυρίων ευρώ τι μπορούμε να περιμένουμε; Ή μήπως τόσο κοντόφθαλμη μνήμη έχουμε ώστε να αγνοούμε τις ΄΄γενναίες΄΄ πράξεις της Αγγλίας απέναντι στο Κύπριο φορολογούμενο ο οποίος καλείται να πληρώσει το ποσό αυτό;
Αφήνουμε τα πέτρινα χρόνια της Αγγλικής κατοχής. Το 1955 η Αγγλία ενέπλεξε τη Τουρκία στην υπόθεση της Κύπρου, μέσω της διάσκεψης του Λονδίνου, από την οποία η τελευταία είχε παραιτηθεί με τη συνθήκη της Λωζάνης του 1923. Στη διάρκεια του αγώνα της ΕΟΚΑ, μας βασάνισε, μας φυλάκισε, μας δολοφόνησε, μας κρέμασε και εμφύσησε στους Τ/Κ την ιδέα της διχοτόμισης. Μετά την ανεξαρτησία, η Αγγλία βοήθησε όσο μπορούσε στη πρώτη διχοτόμιση του 1963-64, ενώ το 1974, βοήθησε εμπράκτως και ποικιλοτρόπως τη Τουρκία στη κατάληψη του 37% του εδάφους της Κύπρου. Σε όλες τις προσπάθειες επίλυσης του Κυπριακού, η Αγγλία τήρησε φιλοτουρκική στάση. Μέχρι σήμερα δεν αναγνωρίζει την Εθνική Φρουρά ως τον επίσημο στρατό της Δημοκρατίας, ενώ επιβάλλει εμπάργκο στις πωλήσεις στρατιωτικού υλικού στη Κύπρο, ακόμα και σε μικροανταλλακτικά οπλικών συστημάτων που αγόρασε η Κύπρος από άλλες χώρες και τα οποία έτυχε να έχουν ενσωματωμένα τέτοια υλικά από την Αγγλία. Αποτέλεσμα αυτού είναι να αχρηστεύονται ένα –ένα τα οπλικά συστήματα. Πέραν βέβαια των δεκάδων εκατομυρίων ευρώ που χρωστά η Αγγλία στη Κύπρο ως ενοίκια των Βρετανικών βάσεων, βάσει των συνθηκών εγκαθίδρυσης.
Σ αυτή τη χώρα λοιπόν θα πάμε να ακουμπήσουμε τα δισεκατομύρια μας χωρίς καμιά απολύτως ανταπόδοση στο εθνικό μας θέμα ή άλλως πως; Η δικαιολογία που προβάλλουν οι κυβερνώντες ότι τάχα τηρήθηκαν άψογα οι διαδικασίες, μόνο οι αδαείς και οι αφελείς μπορούν να πιστέψουν. Δηλαδή, εάν στο διαγωνισμό που προκηρύχθηκε συμμετείχε και μια Τουρκική εταιρεία η οποία για λόγους σκοπιμότητας επιδοτείτο από το Τουρκικό κράτος ώστε να προσφέρει μικρότερη τιμή από αυτή της Shell, η Κυπριακή Δημοκρατία, τηρούσα τις άψογες διαδικασίες, θα επέλεγε τη Τουρκική εταιρεία για τη προμήθεια του φυσικού αερίου; Και εν πάσει περιπτώσει όταν μια χώρα θέτει την αποστεομένη λογιστική σκέψη και τη τυπολατρεία πάνω από το εθνικό συμφέρον, η χώρα αυτή δεν έχει ούτε παρόν ούτε μέλλον.
Δεύτερον, αν η κυβέρνηση διέθετε στρατηγική σκέψη, προτού προκηρύξει το διαγωνισμό για το φυσικό αέριο, έπρεπε να συνομιλήσει με το Ισραήλ το οποίο βρίσκεται στο τελικό στάδιο εξόρυξης του φυσικού αερίου από τα κοιτάσματα Ταμάρ και Λεβιάθαν. Μια συμφωνία μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ για τη προμήθεια της Κύπρου με Ισραηλινό φυσικό αέριο, πέραν της οικονομικής πτυχής που ασφαλώς θα ήταν πλεονεκτικότερη αυτής με τη Shell, προσφέρει τεράστια γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά πλεονεκτήματα στη Κύπρο και αποτελεί κατά την άποψή μας και τη μόνη προοπτική για εκμετάλλευση των γειτονικών Κυπριακών κοιτασμάτων φυσικού αερίου, ένα θέμα για το οποίο θα ασχοληθούμε με άλλο άρθρο.
*Υποστράτηγος ε.α.
Geopolitics-gr.blogspot.com/
Egypt and the gas fields of East Mediterranean
Egypt's Petroleum Ministry is reported to be considering claiming a stake in the big natural gas fields discovered in the eastern Mediterranean while Greece, a potential customer, has begun exploratory talks on moving the gas to the European market.
The Egyptian newspaper Al-Masri al-Youm Tuesday quoted Minister of Petroleum and Mineral Resources Sameh Fahmi as saying the Cairo government is "studying the precise coordinates of the maritime borders in order to determine our share of the reserves."
That implied that Egypt, already the main natural gas producer and exporter in the eastern Mediterranean, may find itself at odds with Israel.
It signed a historic peace agreement with the Jewish state in 1979 but it's largely been a cold peace even though Cairo exports gas to Israel.
The finds off Israel's northern coast, made in 2009-10, have already drawn accusations by Beirut of Israeli encroachment into Lebanese waters and threats of violence from both sides.
But the potential for conflict is even wider. The U.S. Geological Survey reported in 2010 that the Levant Basin, stretching from the Jordan River into the eastern Mediterranean, the West Bank, the Gaza Strip, Lebanon and Syria, could contain up to 122 trillion cubic feet of natural gas.
"These discoveries have added a new, hitherto unseen dimension to the Arab-Israeli conflict," observed analyst Walid Khadduri, former editor of the Middle East Economic Survey, a prominent energy industry newsletter.
"This geopolitical dimension is not limited to the Israeli-Palestinian or Israel-Lebanese disputes … but will also encompass several other Arab countries, particularly those that export natural gas, and especially in the event Israel intends to export to European markets."
Khadduri, writing in the pan-Arab daily Al Hayat, noted that "preliminary contacts in this regard have already started with another source of gas being made to available to gas-thirsty Europe … a source that overlooks the Mediterranean directly, obviating the need for pipelines crossing several countries, as it can be exported as liquefied gas.
"The current disputes …are somewhat old. What is new, however, is the competition over gas markets."
Israel's gas bonanza offers geopolitical opportunities as well as perils.
The Jewish state is negotiating with Cyprus, most of which is ruled by Greek Cypriots, and with Greece about transporting gas to them and on to the vast European market.
Greek Minister of Investments Haris Pamboukis said Saturday that Athens is conducting exploratory talks with Israel about moving gas from the main Israeli gas field, Leviathan, to Europe. "We're a natural road to the Balkans and Europe," he said.
But Egypt may be a more natural partner. It already has a liquefied natural gas terminal on the Mediterranean coast where tankers carry the LNG to Europe, Asia and North and South America.
It is conceivable -- although far from certain given the prevailing relations between Israel and Egypt -- that the Israelis might find it convenient to export their gas in liquid form through Egypt rather than engage in costly undersea pipelines and other infrastructure.
Egypt has proven gas reserves of 77 trillion cubic feet, three times Israel's estimated reserves, and is established as the main gas producer in the eastern Mediterranean. It serves Jordan, Lebanon and Syria as well as Israel.
According to the U.S. Geological Survey, Egypt's Nile Delta Basin could contain as much as 223 trillion cubic feet of gas.
"Israel has several potential export options of its own but all would pose technical and, often, political challenges," observed Simon Henderson, director of the Gulf and Energy Program at the Washington Institute for Near East Policy.
"Greece has been mooted as a possible market, perhaps by undersea pipeline; India is another potential market; and the Russian giant Gazprom is currently proposing a joint venture," Henderson wrote in a Jan. 4 analysis.
"Israel's most commercially viable option might be to export surplus gas as LNG, converted via existing facilities in Egypt."
He concluded that the energy developments in the eastern Mediterranean, long a U.S. preserve, mean that Washington "needs to pay careful attention, since these … offer opportunities for U.S. companies as well as the potential for friction between U.S. allies.
"Although the amounts of gas discovered so far seem unlikely to change the world, they could certainly change the eastern Mediterranean."
Read more: http://www.upi.com/Science_News/Resource-Wars/2011/01/26/Egypt-eyes-stake-in-Israels-gas-fields/UPI-29661296064134/#ixzz1CPqxZ7iB
The Egyptian newspaper Al-Masri al-Youm Tuesday quoted Minister of Petroleum and Mineral Resources Sameh Fahmi as saying the Cairo government is "studying the precise coordinates of the maritime borders in order to determine our share of the reserves."
That implied that Egypt, already the main natural gas producer and exporter in the eastern Mediterranean, may find itself at odds with Israel.
It signed a historic peace agreement with the Jewish state in 1979 but it's largely been a cold peace even though Cairo exports gas to Israel.
The finds off Israel's northern coast, made in 2009-10, have already drawn accusations by Beirut of Israeli encroachment into Lebanese waters and threats of violence from both sides.
But the potential for conflict is even wider. The U.S. Geological Survey reported in 2010 that the Levant Basin, stretching from the Jordan River into the eastern Mediterranean, the West Bank, the Gaza Strip, Lebanon and Syria, could contain up to 122 trillion cubic feet of natural gas.
"These discoveries have added a new, hitherto unseen dimension to the Arab-Israeli conflict," observed analyst Walid Khadduri, former editor of the Middle East Economic Survey, a prominent energy industry newsletter.
"This geopolitical dimension is not limited to the Israeli-Palestinian or Israel-Lebanese disputes … but will also encompass several other Arab countries, particularly those that export natural gas, and especially in the event Israel intends to export to European markets."
Khadduri, writing in the pan-Arab daily Al Hayat, noted that "preliminary contacts in this regard have already started with another source of gas being made to available to gas-thirsty Europe … a source that overlooks the Mediterranean directly, obviating the need for pipelines crossing several countries, as it can be exported as liquefied gas.
"The current disputes …are somewhat old. What is new, however, is the competition over gas markets."
Israel's gas bonanza offers geopolitical opportunities as well as perils.
The Jewish state is negotiating with Cyprus, most of which is ruled by Greek Cypriots, and with Greece about transporting gas to them and on to the vast European market.
Greek Minister of Investments Haris Pamboukis said Saturday that Athens is conducting exploratory talks with Israel about moving gas from the main Israeli gas field, Leviathan, to Europe. "We're a natural road to the Balkans and Europe," he said.
But Egypt may be a more natural partner. It already has a liquefied natural gas terminal on the Mediterranean coast where tankers carry the LNG to Europe, Asia and North and South America.
It is conceivable -- although far from certain given the prevailing relations between Israel and Egypt -- that the Israelis might find it convenient to export their gas in liquid form through Egypt rather than engage in costly undersea pipelines and other infrastructure.
Egypt has proven gas reserves of 77 trillion cubic feet, three times Israel's estimated reserves, and is established as the main gas producer in the eastern Mediterranean. It serves Jordan, Lebanon and Syria as well as Israel.
According to the U.S. Geological Survey, Egypt's Nile Delta Basin could contain as much as 223 trillion cubic feet of gas.
"Israel has several potential export options of its own but all would pose technical and, often, political challenges," observed Simon Henderson, director of the Gulf and Energy Program at the Washington Institute for Near East Policy.
"Greece has been mooted as a possible market, perhaps by undersea pipeline; India is another potential market; and the Russian giant Gazprom is currently proposing a joint venture," Henderson wrote in a Jan. 4 analysis.
"Israel's most commercially viable option might be to export surplus gas as LNG, converted via existing facilities in Egypt."
He concluded that the energy developments in the eastern Mediterranean, long a U.S. preserve, mean that Washington "needs to pay careful attention, since these … offer opportunities for U.S. companies as well as the potential for friction between U.S. allies.
"Although the amounts of gas discovered so far seem unlikely to change the world, they could certainly change the eastern Mediterranean."
Read more: http://www.upi.com/Science_News/Resource-Wars/2011/01/26/Egypt-eyes-stake-in-Israels-gas-fields/UPI-29661296064134/#ixzz1CPqxZ7iB
Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011
Κυβερνοπόλεμος κατά της Ελλάδας
Μία νέα πτυχή του σκανδάλου της Ergenekon στην Τουρκία η οποία δεν έχει αναδειχθεί ούτε από την Τουρκία αλλά και ούτε από την ελληνική πλευρά είναι οι «μαύρες επιχειρήσεις» του υπερεθνικιστικού αυτού δικτύου κατά της χώρας μας, της Αρμενίας αλλά και όλων αυτών τους οποίους οι κύκλοι του «Βαθέως Κράτους» στην Άγκυρα θεωρούνε ως «εχθρικούς». Με λίγα λόγια, η Ergenekon διατηρούσε και υποστήριζε μία ολόκληρη λίστα από διαδικτυακούς τόπους οι οποίοι προωθούσαν την τουρκική προπαγάνδα και χτυπούσαν την χώρα μας.
Πιο συγκεκριμένα, στην λίστα περιλαμβάνονται διευθύνσεις όπου παρουσιάζονται «επιστημονικά» στοιχεία και «έρευνες» για την … μη-γενοκτονία των Αρμενίων, για την … μη-ύπαρξη της Κουδρικής εθνότητας, για την «καταπίεση» των «Τούρκων» της δυτικής Θράκης ακόμα και για την προώθηση των απαιτήσεων κάποιων κύκλων της Αλβανίας για το θέμα της «Τσαμουριάς»!
Σύμφωνα με τον τουρκικό Tύπο, οι συγκεκριμένες διευθύνσεις οι οποίες και «ανανεώνονταν τακτικά τόσο στα Τούρκικα όσο και στα Αγγλικά», παρουσίαζαν μία ακραία εθνικιστική προπαγάνδα κυρίως κατά της Ελλάδας, της Αρμενίας και των Κούρδων. Σημειώνεται ακόμα πως τα sites «ήταν τόσο επαγγελματικά δομημένα και παρουσίαζαν τα θέματα με τόση επιστημονικοφάνεια» ώστε ο αδαής θα μπορούσε πολύ εύκολα να ξεγελαστεί. Βέβαια, τα sites αυτά παρουσίαζαν την . ιδιαιτερότητα πως δεν υπήρχαν καθόλου λεπτομέρειες για την επικοινωνία. Το ερώτημα στο ποιος ακριβώς «ανανέωνε» τα συγκεκριμένα sites ήταν σημαντικό.
Σύμφωνα λοιπόν με τις τελευταίες πληροφορίες τα άτομα τα οποία εμπλέκονταν στις συγκεκριμένες «μαύρες επιχειρήσεις» κατά των «εχθρών» της Τουρκίας ήταν εν-ενεργεία και εν αποστρατεία αξιωματικοί των Ενόπλων Δυνάμεων με γνώσεις στους Υ/Π.
Το ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι όχι τόσο το ποιοι ήταν, αφού δεν θα μπορούσε να ήταν κάτι άλλο από σκληρούς κεμαλικούς και μέλη των Ενόπλων Δυνάμεων αλλά τι ακριβώς έκαναν και ποια sites έλεγχαν. Σύμφωνα με τις έως τώρα πληροφορίες, κάποια από τα «επιστημονικά» sites τα οποία χρησιμοποιούσαν ήταν τα ακόλουθα:
abdullahocalanakademisi.info, apopkk.com, armenianreality.com, cameria.org (δηλαδή υπήρχε ακόμα και site για την «Τσαμουριά»),gencibiz.net, genclik.info, gnkur.net, greekmurderers.net (δηλαδή . «Έλληνες δολοφόνοι»), irtica.net, irtica.org, naksilik.com, nursi.info,pkkapo.com, pkkgercegi.com, terorveguvenlik.net,
turkatak.com και turkeyturks.com .
H ενεργοποίηση της ελληνικής πλευράς για να «ξεσκεπάσει» όσο το δυνατόν περισσότερα του συγκεκριμένου είδους «επιστημονικά» sites, τα οποία βέβαια δεν έχουν έδρα μόνο την Τουρκία και τα οποία δυσφημούν την χώρα μας σε μία εποχή όπου φαίνεται πως πολλά κέντρα δεν χάνουν στιγμή να κατηγορήσουν την Ελλάδα για οτιδήποτε, κρίνεται επιβεβλημένη.
Τμήμα ειδήσεων www.defencenet.gr
Πιο συγκεκριμένα, στην λίστα περιλαμβάνονται διευθύνσεις όπου παρουσιάζονται «επιστημονικά» στοιχεία και «έρευνες» για την … μη-γενοκτονία των Αρμενίων, για την … μη-ύπαρξη της Κουδρικής εθνότητας, για την «καταπίεση» των «Τούρκων» της δυτικής Θράκης ακόμα και για την προώθηση των απαιτήσεων κάποιων κύκλων της Αλβανίας για το θέμα της «Τσαμουριάς»!
Σύμφωνα με τον τουρκικό Tύπο, οι συγκεκριμένες διευθύνσεις οι οποίες και «ανανεώνονταν τακτικά τόσο στα Τούρκικα όσο και στα Αγγλικά», παρουσίαζαν μία ακραία εθνικιστική προπαγάνδα κυρίως κατά της Ελλάδας, της Αρμενίας και των Κούρδων. Σημειώνεται ακόμα πως τα sites «ήταν τόσο επαγγελματικά δομημένα και παρουσίαζαν τα θέματα με τόση επιστημονικοφάνεια» ώστε ο αδαής θα μπορούσε πολύ εύκολα να ξεγελαστεί. Βέβαια, τα sites αυτά παρουσίαζαν την . ιδιαιτερότητα πως δεν υπήρχαν καθόλου λεπτομέρειες για την επικοινωνία. Το ερώτημα στο ποιος ακριβώς «ανανέωνε» τα συγκεκριμένα sites ήταν σημαντικό.
Σύμφωνα λοιπόν με τις τελευταίες πληροφορίες τα άτομα τα οποία εμπλέκονταν στις συγκεκριμένες «μαύρες επιχειρήσεις» κατά των «εχθρών» της Τουρκίας ήταν εν-ενεργεία και εν αποστρατεία αξιωματικοί των Ενόπλων Δυνάμεων με γνώσεις στους Υ/Π.
Το ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι όχι τόσο το ποιοι ήταν, αφού δεν θα μπορούσε να ήταν κάτι άλλο από σκληρούς κεμαλικούς και μέλη των Ενόπλων Δυνάμεων αλλά τι ακριβώς έκαναν και ποια sites έλεγχαν. Σύμφωνα με τις έως τώρα πληροφορίες, κάποια από τα «επιστημονικά» sites τα οποία χρησιμοποιούσαν ήταν τα ακόλουθα:
abdullahocalanakademisi.info, apopkk.com, armenianreality.com, cameria.org (δηλαδή υπήρχε ακόμα και site για την «Τσαμουριά»),gencibiz.net, genclik.info, gnkur.net, greekmurderers.net (δηλαδή . «Έλληνες δολοφόνοι»), irtica.net, irtica.org, naksilik.com, nursi.info,pkkapo.com, pkkgercegi.com, terorveguvenlik.net,
turkatak.com και turkeyturks.com .
H ενεργοποίηση της ελληνικής πλευράς για να «ξεσκεπάσει» όσο το δυνατόν περισσότερα του συγκεκριμένου είδους «επιστημονικά» sites, τα οποία βέβαια δεν έχουν έδρα μόνο την Τουρκία και τα οποία δυσφημούν την χώρα μας σε μία εποχή όπου φαίνεται πως πολλά κέντρα δεν χάνουν στιγμή να κατηγορήσουν την Ελλάδα για οτιδήποτε, κρίνεται επιβεβλημένη.
Τμήμα ειδήσεων www.defencenet.gr
Κρίσιμες μέρες για την Αίγυπτο
Μια κρίσιµη µέρα ξηµέρωσε σήµερα στην Αίγυπτο, από τις κρισιµότερες στη σύγχρονη ιστορία της. Οι αντικαθεστωτικοί διαδηλωτές, που επιµένουν τέσσερις ηµέρες τώρα να φωνάζουν στους δρόµους «Κάτω ο Μουµπάρακ», παρά τις απαγορεύσεις και τη σκληρή αστυνοµική καταστολή, φιλοδοξούν να δώσουν έπειτα από τις καθιερωµένες προσευχές της Παρασκευής το πιο δυναµικό «παρών» από κάθε άλλη φορά. Το Παρατηρητήριο για τα Ανθρώπινα ∆ικαιώµατα εξέφραζε χθες φόβους ότι ο Στρατός µπορεί να ανοίξει πυρ κατά των πολιτών. Πέντε διαδηλωτές και δύο αστυνοµικοί έχουν ήδη χάσει τη ζωή τουςαπό την Τρίτη· οι δυνάµεις ασφαλείας πυροβόλησαν και σκότωσαν χθες έναν βεδουίνο διαδηλωτή στο βόρειο Σινά. Σήµερα, πάντως, οι αιγύπτιοι διαδηλωτές δεν θα είναι µόνοι. Κοντά τους, µαζί τους στην πορείαστο Κάιρο, θα είναι ο Μοχάµεντ ελ Μπαραντέι, ο πρώην διευθυντής της ∆ιεθνούς Υπηρεσίας ΑτοµικήςΕνέργειας (ΙΑΕΑ) και νυνµεγαλύτερος αντίπαλος του Μουµπάρακ, ο οποίος επέστρεψε χθες το βράδυ στη χώρα από την έδρα του στη Βιέννη. «Ο κόσµος στην Αίγυπτο έσπασε το φράγµα του φόβου και, όταν σπάσει αυτό το φράγµα, δεν υπάρχει επιστροφή», δήλωσε πριν αναχωρήσει. «Είναι καιρός για τον Μουµπάρακ να πάρει σύνταξη».
Ο Μπαραντέι δήλωσε «πρόθυµος να αναλάβει την εξουσία για µια µεταβατική περίοδο» στηνπερίπτωση που το ζητήσουν οι διαδηλωτές. Το λαϊκό του έρεισµα είναι µεγάλο, ιδιαίτερα µεταξύ των νέων. Ενα εκατοµµύριο Αιγύπτιοι έχουν υπογράψει διακήρυξη που συντάχθηκε κατόπιν δικής του πρωτοβουλίας, αξιώνοντας θεµελιώδειςδηµοκρατικές µεταρρυθµίσεις. Ο Μπαραντέι γεννήθηκε (το 1942) και µεγάλωσε στο Κάιρο, σπούδασεΝοµικά στο πανεπιστήµιο της πόλης, συνέχισε τις σπουδές του στη Γενεύη και τη Νέα Υόρκη. Ξεκίνησε την καριέρα του ως διπλωµάτης του αιγυπτιακού υπουργείου Εξωτερικών,κατόπιν υπηρέτησε στον ΟΗΕ, από το 1997 έως τον Νοέµβριο του 2009διατέλεσε διευθυντής της ΙΑΕΑ – κάπου ανάµεσα, το 2005, τιµήθηκε µαζί µε τη ∆ιεθνή Υπηρεσία µε Νοµπέλ Ειρήνης. Εζησε λοιπόν για πολλά χρόνια µακριά από την Αίγυπτο, επέστρεψε πέρυσι, αλλά και πάλι τα διαστήµατα της απουσίας του ήτανµεγάλα.
Αυτό είναι και το µεγαλύτερο όπλο των επικριτών του, ότι έχει χάσει την επαφή µε την πατρίδα του. «Εµεινα µακριά από την Αίγυπτο διότι αυτός ήταν ο µόνος τρόπος που µπορούσα να ακουστώ», έγραψε ο ίδιος στο περιοδικό «Νιούζγουικ». «Γυρίζω όµως πίσω στο Κάιροκαι πίσω στους δρόµους διότι, πραγµατικά, δεν υπάρχει άλλη επιλογή».
την ΥΠΟΣΤΗΡΊΞΗ τουσ στις διαδηλώσεις εξέφρασανχθες ανοιχτά, για πρώτη φορά,και οι Αδελφοί Μουσουλµάνοι, ένα εκτός νόµου φονταµενταλιστικό κίνηµα που έχει εντούτοις τη δύναµη, µε την οργάνωση και τον αριθµό των µελών του, να κάνει τους διαδηλωτές στους δρόµους πολλαπλάσιους. «∆εν πιέζουµε αυτό το κίνηµα, αλλά κινούµαστε µαζί του. ∆εν επιθυµούµε να αναλάβουµε την ηγεσία του,αλλά θέλουµε να γίνουµε µέρος του», δήλωσε ηγετικό του στέλεχος.
∆ιαδηλώσεις πραγµατοποιήθηκαν χθες στο Κάιρο, την ΙΣµαηλία, την Αλεξάνδρεια, την πόλη Τουχ στο ∆έλτα του Νείλου… Τα πιο βίαιαεπεισόδια πραγµατοποιήθηκαν και πάλι στο Σουέζ, εκεί όπου έχουν σκοτωθεί οι τρεις από τους πέντε νεκρούς διαδηλωτές, µια πόλη που οι αναλυτές περιγράφουν ως«µικρόκοσµο της αιγυπτιακής οργής». Μέσω του γενικού γραµµατέα τουκυβερνώντος κόµµατος, το καθεστώς δήλωσε «έτοιµο για διάλογο» –προχθές είχε δηλώσει «υπέρ της ελευθερίας της έκφρασης». Twitter και facebook, πάντως, τα «κέντρα οργάνωσης» των διαδηλωτών, ήταν χθεςεκτός λειτουργίας. Ο 82χρονος Μουµπάρακ ούτε έχει φανεί ούτε έχει ακουστεί τις τελευταίες ηµέρες.
Source : TA NEA
Ο Μπαραντέι δήλωσε «πρόθυµος να αναλάβει την εξουσία για µια µεταβατική περίοδο» στηνπερίπτωση που το ζητήσουν οι διαδηλωτές. Το λαϊκό του έρεισµα είναι µεγάλο, ιδιαίτερα µεταξύ των νέων. Ενα εκατοµµύριο Αιγύπτιοι έχουν υπογράψει διακήρυξη που συντάχθηκε κατόπιν δικής του πρωτοβουλίας, αξιώνοντας θεµελιώδειςδηµοκρατικές µεταρρυθµίσεις. Ο Μπαραντέι γεννήθηκε (το 1942) και µεγάλωσε στο Κάιρο, σπούδασεΝοµικά στο πανεπιστήµιο της πόλης, συνέχισε τις σπουδές του στη Γενεύη και τη Νέα Υόρκη. Ξεκίνησε την καριέρα του ως διπλωµάτης του αιγυπτιακού υπουργείου Εξωτερικών,κατόπιν υπηρέτησε στον ΟΗΕ, από το 1997 έως τον Νοέµβριο του 2009διατέλεσε διευθυντής της ΙΑΕΑ – κάπου ανάµεσα, το 2005, τιµήθηκε µαζί µε τη ∆ιεθνή Υπηρεσία µε Νοµπέλ Ειρήνης. Εζησε λοιπόν για πολλά χρόνια µακριά από την Αίγυπτο, επέστρεψε πέρυσι, αλλά και πάλι τα διαστήµατα της απουσίας του ήτανµεγάλα.
Αυτό είναι και το µεγαλύτερο όπλο των επικριτών του, ότι έχει χάσει την επαφή µε την πατρίδα του. «Εµεινα µακριά από την Αίγυπτο διότι αυτός ήταν ο µόνος τρόπος που µπορούσα να ακουστώ», έγραψε ο ίδιος στο περιοδικό «Νιούζγουικ». «Γυρίζω όµως πίσω στο Κάιροκαι πίσω στους δρόµους διότι, πραγµατικά, δεν υπάρχει άλλη επιλογή».
την ΥΠΟΣΤΗΡΊΞΗ τουσ στις διαδηλώσεις εξέφρασανχθες ανοιχτά, για πρώτη φορά,και οι Αδελφοί Μουσουλµάνοι, ένα εκτός νόµου φονταµενταλιστικό κίνηµα που έχει εντούτοις τη δύναµη, µε την οργάνωση και τον αριθµό των µελών του, να κάνει τους διαδηλωτές στους δρόµους πολλαπλάσιους. «∆εν πιέζουµε αυτό το κίνηµα, αλλά κινούµαστε µαζί του. ∆εν επιθυµούµε να αναλάβουµε την ηγεσία του,αλλά θέλουµε να γίνουµε µέρος του», δήλωσε ηγετικό του στέλεχος.
∆ιαδηλώσεις πραγµατοποιήθηκαν χθες στο Κάιρο, την ΙΣµαηλία, την Αλεξάνδρεια, την πόλη Τουχ στο ∆έλτα του Νείλου… Τα πιο βίαιαεπεισόδια πραγµατοποιήθηκαν και πάλι στο Σουέζ, εκεί όπου έχουν σκοτωθεί οι τρεις από τους πέντε νεκρούς διαδηλωτές, µια πόλη που οι αναλυτές περιγράφουν ως«µικρόκοσµο της αιγυπτιακής οργής». Μέσω του γενικού γραµµατέα τουκυβερνώντος κόµµατος, το καθεστώς δήλωσε «έτοιµο για διάλογο» –προχθές είχε δηλώσει «υπέρ της ελευθερίας της έκφρασης». Twitter και facebook, πάντως, τα «κέντρα οργάνωσης» των διαδηλωτών, ήταν χθεςεκτός λειτουργίας. Ο 82χρονος Μουµπάρακ ούτε έχει φανεί ούτε έχει ακουστεί τις τελευταίες ηµέρες.
Source : TA NEA
Δεδομένα και ζητούμενα στην κρίση των Ιμίων
Του ΣΗΦΗ ΜΑΝΟΥΣΟΓΙΑΝΝΑΚΗ
Αντιναύαρχου ε.α.
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΔΥΟ ΚΡΑΤΩΝ
ΤΟΥΡΚΙΑ
Από τον Σεπτέμβριο του 1995 η Τουρκία βρισκόταν σε πολιτική κρίση. Ο συνασπισμός των Σοσιαλδημοκρατών και του κόμματος του Ορθού Δρόμου είχε καταρρεύσει. Οι εκλογές της 24ης Δεκεμβρίου είχαν φέρει πρώτο το κόμμα της Ευημερίας του Ν.Ερμπακάν. Φόβος είχε κυριεύσει το Τουρκικό κατεστημένο. Ο Ν. Ερμπακάν αναζητούσε συμμάχους για να σχηματίσει κυβέρνηση. Η Τανσού Τσιλλέρ σ’ αυτή τη φάση λειτουργούσε σαν υπηρεσιακός Πρωθυπουργός.
Το Τουρκικό κατεστημένο αναζητούσε αγωνιωδώς τρόπους στήριξης στην εξουσία της Τ.Τσιλλέρ ώστε να αποφευχθεί η ανάληψη της εξουσίας από τον Ν.Ερμπακάν. Η κρίση στα Ίμια παρουσιαζόταν σαν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να ισχυροποιηθεί η θέση της Τ.Τσιλλέρ. Και προς την κατεύθυνση αυτή έμελλε να εργασθεί μεγάλη μερίδα του Τουρκικού κατεστημένου.
Οι ΗΠΑ στα πλαίσια των προσπαθειών τους για εξομάλυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων είχαν αναλάβει πρωτοβουλίες προς την κατεύθυνση της εξέτασης όλων των Ελληνοτουρκικών διαφορών ως πακέτο. Οι πρωτοβουλίες αυτές των ΗΠΑ ικανοποιούσαν την Τουρκική διπλωματία η οποία στο πνεύμα του ανατολίτικου παζαριού επιθυμούσε να τεθούν όσο το δυνατόν περισσότερα προβλήματα προς συζήτηση σε μια πιθανή τράπεζα διαπραγματεύσεων.
Η κρίση στα Ίμια προσφερόταν ως άριστη ευκαιρία για την Τ.Τσιλλέρ να ισχυροποιήσει την πολιτική της θέση προσβλέποντας στο κέρδος που θα αποκόμιζε από το πολιτικό παιχνίδι που παιζόταν στην Τουρκία αλλά και από την Τουρκική διπλωματία με το να θέσει άλλο ένα προς διαπραγμάτευση ζήτημα στα υπάρχοντα στο Αιγαίο. Συγκεκριμένα με την αφορμή των Ιμίων, πρόβαλε τη θέση επανεξέτασης του καθεστώτος νησίδων και βραχονησίδων στο Αιγαίο αμφισβητώντας τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας επ΄αυτών.
Είναι γνωστό ότι η Τουρκική πλευρά δίδει διαφορετική ερμηνεία στη συνθήκη του Ouchy στις 18-10-1912, στη συμφωνία του Λονδίνου στις 30-5-1913, στη Συνθήκη ειρήνης των Αθηνών στις 14-11-1913, στην απόφαση των έξι κρατών στις 13 και 14-2-1914 που αργότερα απορρίφθηκε από την Οθωμανική αυτοκρατορία, στη Συνθήκη της Λωζάνης στις 24-7-1923 και στη Συνθήκη των Παρισίων
ΕΛΛΑΔΑ
Η εισαγωγή και νοσηλεία στο Ωνάσειο του Α.Παπανδρέου είχε σηματοδοτήσει την μάχη των διαδόχων. Στις 15 Ιανουαρίου 1996 ο Α.Παπανδρέου παραιτήθηκε από Πρωθυπουργός
Στις 19 Ιαν. εκλέχθηκε από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ ως Πρωθυπουργός ο Κ.Σημίτης. Ο κύκλος της διαδοχής δεν είχε κλείσει καθώς απέμεναν ακόμη η απαιτούμενη ψήφος εμπιστοσύνης προς τη νέα υπό τον Κ.Σημίτη κυβέρνηση αλλά και η εκλογή του νέου προέδρου του ΠΑΣΟΚ.
Τα γεγονότα αυτά μονοπωλούσαν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης. Η περίοδος αυτή δημιουργούσε σε αρκετά πολιτικά πρόσωπα αίσθημα ανασφάλειας για το πολιτικό τους μέλλον.
Η ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΗΠΑ
Μετά την κρίση των Ιμίων κυκλοφόρησε σε επανέκδοση ο χάρτης του Αμερικανικού Ναυτικού υπ’ αριθμόν 5441/5 Οκτωβρίου 1996, στον οποίο αναγραφόταν Vrachoi Imia (Greece) με υποσημείωση ότι τα γεωγραφικά ονόματα και ο τρόπος γραφής τους δεν σημαίνουν κατ’ ανάγκη αναγνώριση από τις ΗΠΑ του πολιτικού καθεστώτος σ’ αυτά. Η Αμερικάνικη Υπηρεσία Χαρτών (προ της κρίσεως) κυκλοφόρησε την τέταρτη έκδοση του χάρτη υπ’ αριθμόν 54407 με την ένδειξη Sovereignity undetermined στις 27 Ιανουαρίου 1996 (Κυριαρχία μη καθορισμένη) (Λυμπέρης σελ. 530).
Την 1η Φεβρουαρίου 1996 ο εκπρόσωπος του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ δήλωσε: «οι ΗΠΑ δεν αναγνωρίζουν Ελληνική η Τουρκική κυριαρχία στα Ίμια (Καρντάκ) και πιθανολογείται ύπαρξη και άλλων νησίδων στην ίδια κατάσταση» (Λυμπέρης σελ.529).
Την Πέμπτη 19 Ιουνίου 1997 ο εκπρόσωπος του Πενταγώνου Ken Bacon επιβεβαίωσε την ύπαρξη ενός ναυτικού χάρτη που εκδόθηκε στα τέλη του 1996 από την Ομοσπονδιακή Υδρογραφική Υπηρεσία των ΗΠΑ και απεικόνιζε τα Ίμια ως περιοχή της Ελλάδας. Λίγες ώρες όμως αργότερα ο ίδιος δήλωνε «Στην χθεσινή μου ενημέρωση κατά λάθος είπα ότι το νησί του Αιγαίου Ίμια ανήκει στην Ελλάδα. Στην πραγματικότητα την κυριαρχία επί του νησιού διεκδικούν η Ελλάδα και η Τουρκία. Αποτελεί πάγια θέση της Αμερικής να μην παίρνει θέση σε διεκδικήσεις κυριαρχίας ή συνοριακές διαφορές άλλων κρατών.
Τα γεγονότα αυτά δεν είναι δυνατόν να μην δημιουργούν έντονους προβληματισμούς και τούτο διότι το Υπουργείο Εξωτερικών της υπερδύναμης ήταν σε θέση να γνωρίζει και όφειλε να γνωρίζει το καθεστώς των βραχονησίδων αφού είχε υπογράψει την Συμφωνία των Παρισίων του 1947.
Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ
Η Ευρωπαϊκή Ένωση πριν και κατά τη διάρκεια της κρίσεως απουσίασε εντυπωσιακά (Σημίτης σελ.67).
Εκ των υστέρων το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εξέδωσε ψήφισμα με 342 ψήφους έναντι 21, κατά των προκλητικών, όπως τις χαρακτήρισε, ενεργειών της Τουρκίας εις βάρος της Ελλάδας, ενός Κράτους μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Σύμφωνα με το ψήφισμα «οι νησίδες Ίμια ανήκουν στα Δωδεκάνησα» με βάση τις συνθήκες του 1923, 1932 και 1947. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο επισήμανε επίσης «την επικίνδυνη παραβίαση από την Τουρκία των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας» και την κάλεσε να συμμορφωθεί «με τις διεθνείς συνθήκες» και να απέχει από εχθρικές ενέργειες και απειλές.
Πρέπει να σημειωθεί ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μερικούς μήνες νωρίτερα είχε επικυρώσει την τελωνειακή σύνδεση της Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Πρέπει ακόμη να επισημανθεί ότι στο Συμβούλιο για τη σύνδεση Ευρ. Ένωσης και Τουρκίας το Μάρτιο του 1995 είχε τονιστεί ότι «αποτελούσε κεφαλαιώδους σημασίας ζήτημα η ενθάρρυνση καλής γειτονίας της Τουρκίας με τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Στο ψήφισμα του Ευρ. Κοινοβουλίου της 16ης Φεβρουαρίου 1996 τονιζόταν ότι «αυτές οι προνομιακές σχέσεις μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Τουρκίας πρέπει αυτομάτως να αποκλείουν κάθε επιθετικότητα στρατιωτικής φύσεως».
Είχε προηγηθεί η δήλωση του Ιταλικού Υπουργείου Εξωτερικών της 6ης Φεβ. ότι η Ιταλοτουρκική συμφωνία του 1932 εξακολουθούσε να ισχύει. Ακολούθησε και δεύτερη Ιταλική ανακοίνωση από τη θέση της Ευρωπαϊκής Προεδρίας της, στις 8 Φεβ. 1996 ότι με βάση τις υπάρχουσες συνθήκες οι βραχονησίδες Ίμια έχουν μεταβιβαστεί στην Ελλάδα.
.
Ο ΧΕΙΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ
α. ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ
Η ύψωση της Ελληνικής σημαίας από το πλήρωμα του Ελληνικού πολεμικού πλοίου στην ανατολική Ίμια και αργότερα η εγκατάσταση φρουράς για τη φύλαξή του προκάλεσε σοβαρές αντιδράσεις από τη μεριά της Τουρκίας.
Η τοποθέτηση της σημαίας από προσωπικό των ενόπλων δυνάμεων έπαιρνε διαφορετική σημασία και βαρύτητα από ότι η τοποθέτηση της σημαίας από ένα δήμαρχο η δημοσιογράφους, καθώς σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο η πράξη αυτή συνιστούσε επιθετική ενέργεια. Έτσι, ενεργοποιήθηκε το Τουρκικό δικαίωμα για ανάληψη επιχειρήσεων αυτοάμυνας, αφού κατ΄αυτούς τα Ίμια αποτελούν Τουρκικό έδαφος.
Στις 29 Ιαν. η Τουρκία εξέδωσε ρηματική διακοίνωση. Την ίδια μέρα συνεκλήθη το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας της Τουρκίας με ειδική σύνθεση υπό την προεδρία της Πρωθυπουργού Τ.Τσιλλέρ.
Σύμφωνα με τα αναγραφόμενα στο Turkish Review of Balkan studies Annual 2001 στη συνάντηση έλαβαν μέρος εκτός της Πρωθυπουργού, ο Υπουργός Εξωτερικών Ν.Μπαικάλ ο Αρχηγός του Ναυτικού Ναύαρχος Γ. Ερκαγιά, ο Υπαρχηγός ΓΕΕΘΑ Στρατηγός Τ.Μπίρ, ο Γενικός Γραμματέας του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας Στρατηγός Ι.Κιλίτς, ο Αρχηγός των Υπηρεσιών πληροφοριών Πρέσβης Σ.Κιοκσάλ και ο Υφυπουργός Εξωτερικών Πρέσβης Ο.Οϋμέν.
Η σύσκεψη διήρκεσε τρεις ώρες σε φορτισμένο κλίμα καθώς το θέμα που είχε προκύψει απαιτούσε άμεση δράση στις επόμενες, μία το πολύ δύο μέρες, είτε με διπλωματικά είτε με στρατιωτικά μέσα. Η Πρωθυπουργός και ο Υπουργός Εξωτερικών επέμεναν να εκτελεσθούν στρατιωτικές επιχειρήσεις στην περιοχή, ενόσω διεξάγονταν οι διαπραγματεύσεις σε διπλωματικό επίπεδο, ώστε οι διαπραγματευόμενοι να βρεθούν προ τετελεσμένων γεγονότων.
Ένα ελικόπτερο που είχε πετάξει πάνω από τα Ίμια ανέφερε την ύπαρξη Ελλήνων στρατιωτών στη βραχονησίδα. Ο Υφυπουργός Εξωτερικών Ο.Οϋμέν βεβαίωσε την Πρωθυπουργό ότι η νομική θέση της Τουρκίας για το θέμα είναι ισχυρή.
Σε ερώτηση «πόσο σημαντικά είναι τα Ίμια για την Τουρκία» οι διπλωμάτες εξήγησαν ότι οι βραχονησίδες αυτές είναι ένα τμήμα από άλλες 150 παρόμοιες με το ίδιο διπλωματικό καθεστώς.
Η συζήτηση επεκτάθηκε και στην υφαλοκρηπίδα και στο ιδιοκτησιακό καθεστώς των νησιών. Υπογραμμίσθηκε ότι πίσω από το θέμα της κυριαρχίας στα Ίμια ήταν το θέμα των 12 ναυτικών μιλίων χωρικής θάλασσας και συνεπώς ο ιδιοκτήτης των βραχονησίδων θα είχε πλεονέκτημα κατά την χάραξη των θαλασσίων συνόρων στην περιοχή.
Συζητήθηκαν όλα τα σενάρια στην περίπτωση στρατιωτικής δράσεως καθώς και οι πιθανές επιπτώσεις. Συζητήθηκε η πιθανότητα μικρής μάχης. Ο πρέσβης Ι.Μπατού πρότεινε την αποστολή στρατιωτών στην Δυτ. Ίμια που δεν υπήρχαν Έλληνες στρατιώτες. Το γεγονός ότι υπήρχαν δυο βραχονησίδες και στη μία δεν υπήρχαν Έλληνες στρατιώτες προσέφερε μια άριστη ευκαιρία στους Τούρκους προκειμένου να αποφασίσουν. Σύμφωνα με τον Ι.Μπατού η σπουδαιότητα αυτής της λύσεως βρισκόταν στο γεγονός ότι ελαχιστοποιούσε το ρίσκο ένοπλης συρράξεως και έφερνε τα δύο κράτη στην ίδια θέση.
Στη σύσκεψη αυτή, η παραπάνω πρόταση δεν κρίθηκε εφαρμόσιμη. Όμως στην επόμενη που πραγματοποιήθηκε την άλλη μέρα στο ΓΕΕΘΑ υιοθετήθηκε και οριστικοποιήθηκαν οι ακόλουθες αποφάσεις:
• Σε διπλωματικό επίπεδο να ζητηθεί από την Ελλάδα η αποχώρηση των πλοίων των στρατιωτών και της σημαίας δηλαδή η επιστροφή στο καθεστώς «status quo ante».
• Να σχεδιαστούν στρατιωτικές επιχειρήσεις, ώστε στην περίπτωση αποτυχίας των διπλωματικών προσπαθειών, να προβλέπουν την αποβίβαση στρατιωτών με τη σημαία στην Δυτ. Ίμια που δεν υπήρχαν Έλληνες. Την επόμενη μέρα αν δεν είχε υπάρξει πρόοδος στο διπλωματικό επίπεδο να καταλαμβάνονταν και τα Ανατ. Ίμια.
Μετά τη συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας η Πρωθυπουργός Τ.Τσιλλέρ ενημέρωσε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Σ.Ντεμιρέλ. Ακολούθησε σύσκεψη του Υπουργικού Συμβουλίου ενώ το θέμα της κρίσεως συζητήθηκε στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση.
Οι ξένοι πρέσβεις κλήθηκαν στο Υπουργείο Εξωτερικών για ενημέρωση.
Το βράδυ της 29ης Ιαν. βρίσκονταν στην ευρύτερη περιοχή των Ιμίων δύο Πυραυλάκατοι και τέσσερα σκάφη της Τουρκικής Ακτοφυλακής (αντίστοιχη του δικού μας Λιμενικού Σώματος ).
Τις πρώτες πρωινές ώρες της 30ης Ιαν. κατέπλευσαν στην περιοχή και δύο Φρεγάτες ώστε η παρουσία Ναυτικών Μονάδων να είναι αντίστοιχη των Ελληνικών. Μία τρίτη Φρεγάτα βρισκόταν εν πλώ στο Αιγαίο για να συμμετάσχει σε άσκηση του ΝΑΤΟ.
Τις μεσημεριανές ώρες της 30ης Ιαν. Τουρκικό πλοίο επιβεβαίωσε την παρουσία Ελλήνων βατραχανθρώπων στα Ανατ Ίμια.
Την ίδια μέρα 30 Ιαν. ο Έλληνας πρέσβης στην Άγκυρα συναντήθηκε με τον Υφυπουργό Εξωτερικών Ο.Οϋμέν και απαίτησε να σταματήσει η παραβίαση των Ελληνικών χωρικών υδάτων και του εθνικού εναέριου χώρου επισημαίνοντας τον κίνδυνο. Ο βοηθός Υφυπουργός Εξωτερικών πρέσβης Ι.Μπατού κάλεσε τούς πρέσβεις ή τους επιτετραμμένους των Ευρωπαϊκών χωρών και τους παρουσίασε την Τουρκική εκδοχή για την κρίση. (Κούρκουλας σελ.51).
Το απόγευμα άρχισε η διαμεσολαβητική δραστηριότητα Αμερικανών αξιωματούχων. Στην Άγκυρα οι συνομιλητές των Αμερικανών ήταν η Πρωθυπουργός Τ.Τσιλλέρ, ο Υπουργός και Υφυπουργός Εξωτερικών Ν.Μπαικάλ και Ο.Οϋμέν καθώς και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Σ. Ντεμιρέλ.
Από την εξέλιξη των γεγονότων προκύπτει ότι η Τουρκική πλευρά δέχθηκε μεν την διαμεσολάβηση αλλά έθεσε και το χρονικό όριο μέσα στο οποίο θα διαρκούσαν οι διαπραγματεύσεις. Γι’ αυτό και λίγο πριν τα μεσάνυχτα της 30ης Ιαν. τόσον ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας όσο και η Πρωθυπουργός « ροκάνιζαν» τον χρόνο και απέφευγαν την επικοινωνία με τους Αμερικανούς διαμεσολαβητές αφού τους είχαν γνωστοποιήσει ότι απέρριπταν τις Ελληνικές προτάσεις.
Η θέση της Τουρκίας όπως μεταφέρθηκε από την Τ.Τσιλλέρ στον Πρόεδρο Κλίντον ήταν: «αυτά τα πλοία θα φύγουν, αυτή η σημαία θα φύγει αυτός ο στρατιώτης θα φύγει» [Κούρκουλας σ.52 ].
Μετά την έξοδο του Ελληνικού Στόλου αποφασίσθηκε κατ’ αντιστοιχία η αύξηση της παρουσίας και των Τουρκικών Ναυτικών Μονάδων στο Αιγαίο. Έτσι τις βραδινές ώρες εξήλθαν από τα στενά των Δαρδανελίων και κινήθηκαν προς νότο δυο Φρεγάτες τρία Αντιτορπιλικά και τέσσερις Πυραυλάκατοι. Το μέγεθος της Τουρκικής δυνάμεως ήταν οπωσδήποτε μικρότερο της αντίστοιχης Ελληνικής.
Μέχρι αργά το βράδυ ο Ρ.Χόλμπρουκ είχε αμέτρητες επαφές με την Πρωθυπουργό Τ.Τσιλλέρ και τον Υφυπουργό Ο.Οϋμέν. Αυτό που ουσιαστικά έλεγε ο Χόλμπρουκ προς την Άγκυρα ήταν «σας ζητάμε να κάνετε λίγη υπομονή, μπορούμε να διαβεβαιώσουμε ότι θα αποσυρθούν οι Ελληνικές δυνάμεις, αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει τώρα όσο η Ελληνική Κυβέρνηση δεν έχει πάρει ψήφο εμπιστοσύνης». Στο ερώτημα της Άγκυρας, πόσο πρέπει να περιμένουν ο Χόλμπρουκ απάντησε «περίπου δύο εβδομάδες». [Κούρκουλας σ. 53 ]
Μία ώρα πριν τα μεσάνυχτα της 30ης Ιαν. γνωστοποιήθηκε στον Χόλμπρουκ η απόρριψη των Ελληνικών προτάσεων για αποκλιμάκωση της κρίσης καθώς οι Τούρκοι επέμεναν στην αποχώρηση και της σημαίας.
Στις 0300 τα ξημερώματα της 31ης Ιαν. ο Υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Ν.Μπαικάλ ανακοίνωσε από την Τουρκική τηλεόραση ότι «στις 01.40 άνδρες των υποβρυχίων καταδρομών πήγαν στον βράχο που είναι δίπλα από τον βράχο που είχαν εγκατασταθεί οι Έλληνες στρατιώτες και ύψωσαν την Τουρκική Σημαία» [Κούρκουλας σ. 53 ].
ΟΝALERT
Αντιναύαρχου ε.α.
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΔΥΟ ΚΡΑΤΩΝ
ΤΟΥΡΚΙΑ
Από τον Σεπτέμβριο του 1995 η Τουρκία βρισκόταν σε πολιτική κρίση. Ο συνασπισμός των Σοσιαλδημοκρατών και του κόμματος του Ορθού Δρόμου είχε καταρρεύσει. Οι εκλογές της 24ης Δεκεμβρίου είχαν φέρει πρώτο το κόμμα της Ευημερίας του Ν.Ερμπακάν. Φόβος είχε κυριεύσει το Τουρκικό κατεστημένο. Ο Ν. Ερμπακάν αναζητούσε συμμάχους για να σχηματίσει κυβέρνηση. Η Τανσού Τσιλλέρ σ’ αυτή τη φάση λειτουργούσε σαν υπηρεσιακός Πρωθυπουργός.
Το Τουρκικό κατεστημένο αναζητούσε αγωνιωδώς τρόπους στήριξης στην εξουσία της Τ.Τσιλλέρ ώστε να αποφευχθεί η ανάληψη της εξουσίας από τον Ν.Ερμπακάν. Η κρίση στα Ίμια παρουσιαζόταν σαν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να ισχυροποιηθεί η θέση της Τ.Τσιλλέρ. Και προς την κατεύθυνση αυτή έμελλε να εργασθεί μεγάλη μερίδα του Τουρκικού κατεστημένου.
Οι ΗΠΑ στα πλαίσια των προσπαθειών τους για εξομάλυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων είχαν αναλάβει πρωτοβουλίες προς την κατεύθυνση της εξέτασης όλων των Ελληνοτουρκικών διαφορών ως πακέτο. Οι πρωτοβουλίες αυτές των ΗΠΑ ικανοποιούσαν την Τουρκική διπλωματία η οποία στο πνεύμα του ανατολίτικου παζαριού επιθυμούσε να τεθούν όσο το δυνατόν περισσότερα προβλήματα προς συζήτηση σε μια πιθανή τράπεζα διαπραγματεύσεων.
Η κρίση στα Ίμια προσφερόταν ως άριστη ευκαιρία για την Τ.Τσιλλέρ να ισχυροποιήσει την πολιτική της θέση προσβλέποντας στο κέρδος που θα αποκόμιζε από το πολιτικό παιχνίδι που παιζόταν στην Τουρκία αλλά και από την Τουρκική διπλωματία με το να θέσει άλλο ένα προς διαπραγμάτευση ζήτημα στα υπάρχοντα στο Αιγαίο. Συγκεκριμένα με την αφορμή των Ιμίων, πρόβαλε τη θέση επανεξέτασης του καθεστώτος νησίδων και βραχονησίδων στο Αιγαίο αμφισβητώντας τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας επ΄αυτών.
Είναι γνωστό ότι η Τουρκική πλευρά δίδει διαφορετική ερμηνεία στη συνθήκη του Ouchy στις 18-10-1912, στη συμφωνία του Λονδίνου στις 30-5-1913, στη Συνθήκη ειρήνης των Αθηνών στις 14-11-1913, στην απόφαση των έξι κρατών στις 13 και 14-2-1914 που αργότερα απορρίφθηκε από την Οθωμανική αυτοκρατορία, στη Συνθήκη της Λωζάνης στις 24-7-1923 και στη Συνθήκη των Παρισίων
ΕΛΛΑΔΑ
Η εισαγωγή και νοσηλεία στο Ωνάσειο του Α.Παπανδρέου είχε σηματοδοτήσει την μάχη των διαδόχων. Στις 15 Ιανουαρίου 1996 ο Α.Παπανδρέου παραιτήθηκε από Πρωθυπουργός
Στις 19 Ιαν. εκλέχθηκε από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ ως Πρωθυπουργός ο Κ.Σημίτης. Ο κύκλος της διαδοχής δεν είχε κλείσει καθώς απέμεναν ακόμη η απαιτούμενη ψήφος εμπιστοσύνης προς τη νέα υπό τον Κ.Σημίτη κυβέρνηση αλλά και η εκλογή του νέου προέδρου του ΠΑΣΟΚ.
Τα γεγονότα αυτά μονοπωλούσαν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης. Η περίοδος αυτή δημιουργούσε σε αρκετά πολιτικά πρόσωπα αίσθημα ανασφάλειας για το πολιτικό τους μέλλον.
Η ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΗΠΑ
Μετά την κρίση των Ιμίων κυκλοφόρησε σε επανέκδοση ο χάρτης του Αμερικανικού Ναυτικού υπ’ αριθμόν 5441/5 Οκτωβρίου 1996, στον οποίο αναγραφόταν Vrachoi Imia (Greece) με υποσημείωση ότι τα γεωγραφικά ονόματα και ο τρόπος γραφής τους δεν σημαίνουν κατ’ ανάγκη αναγνώριση από τις ΗΠΑ του πολιτικού καθεστώτος σ’ αυτά. Η Αμερικάνικη Υπηρεσία Χαρτών (προ της κρίσεως) κυκλοφόρησε την τέταρτη έκδοση του χάρτη υπ’ αριθμόν 54407 με την ένδειξη Sovereignity undetermined στις 27 Ιανουαρίου 1996 (Κυριαρχία μη καθορισμένη) (Λυμπέρης σελ. 530).
Την 1η Φεβρουαρίου 1996 ο εκπρόσωπος του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ δήλωσε: «οι ΗΠΑ δεν αναγνωρίζουν Ελληνική η Τουρκική κυριαρχία στα Ίμια (Καρντάκ) και πιθανολογείται ύπαρξη και άλλων νησίδων στην ίδια κατάσταση» (Λυμπέρης σελ.529).
Την Πέμπτη 19 Ιουνίου 1997 ο εκπρόσωπος του Πενταγώνου Ken Bacon επιβεβαίωσε την ύπαρξη ενός ναυτικού χάρτη που εκδόθηκε στα τέλη του 1996 από την Ομοσπονδιακή Υδρογραφική Υπηρεσία των ΗΠΑ και απεικόνιζε τα Ίμια ως περιοχή της Ελλάδας. Λίγες ώρες όμως αργότερα ο ίδιος δήλωνε «Στην χθεσινή μου ενημέρωση κατά λάθος είπα ότι το νησί του Αιγαίου Ίμια ανήκει στην Ελλάδα. Στην πραγματικότητα την κυριαρχία επί του νησιού διεκδικούν η Ελλάδα και η Τουρκία. Αποτελεί πάγια θέση της Αμερικής να μην παίρνει θέση σε διεκδικήσεις κυριαρχίας ή συνοριακές διαφορές άλλων κρατών.
Τα γεγονότα αυτά δεν είναι δυνατόν να μην δημιουργούν έντονους προβληματισμούς και τούτο διότι το Υπουργείο Εξωτερικών της υπερδύναμης ήταν σε θέση να γνωρίζει και όφειλε να γνωρίζει το καθεστώς των βραχονησίδων αφού είχε υπογράψει την Συμφωνία των Παρισίων του 1947.
Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ
Η Ευρωπαϊκή Ένωση πριν και κατά τη διάρκεια της κρίσεως απουσίασε εντυπωσιακά (Σημίτης σελ.67).
Εκ των υστέρων το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εξέδωσε ψήφισμα με 342 ψήφους έναντι 21, κατά των προκλητικών, όπως τις χαρακτήρισε, ενεργειών της Τουρκίας εις βάρος της Ελλάδας, ενός Κράτους μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Σύμφωνα με το ψήφισμα «οι νησίδες Ίμια ανήκουν στα Δωδεκάνησα» με βάση τις συνθήκες του 1923, 1932 και 1947. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο επισήμανε επίσης «την επικίνδυνη παραβίαση από την Τουρκία των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας» και την κάλεσε να συμμορφωθεί «με τις διεθνείς συνθήκες» και να απέχει από εχθρικές ενέργειες και απειλές.
Πρέπει να σημειωθεί ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μερικούς μήνες νωρίτερα είχε επικυρώσει την τελωνειακή σύνδεση της Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Πρέπει ακόμη να επισημανθεί ότι στο Συμβούλιο για τη σύνδεση Ευρ. Ένωσης και Τουρκίας το Μάρτιο του 1995 είχε τονιστεί ότι «αποτελούσε κεφαλαιώδους σημασίας ζήτημα η ενθάρρυνση καλής γειτονίας της Τουρκίας με τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Στο ψήφισμα του Ευρ. Κοινοβουλίου της 16ης Φεβρουαρίου 1996 τονιζόταν ότι «αυτές οι προνομιακές σχέσεις μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Τουρκίας πρέπει αυτομάτως να αποκλείουν κάθε επιθετικότητα στρατιωτικής φύσεως».
Είχε προηγηθεί η δήλωση του Ιταλικού Υπουργείου Εξωτερικών της 6ης Φεβ. ότι η Ιταλοτουρκική συμφωνία του 1932 εξακολουθούσε να ισχύει. Ακολούθησε και δεύτερη Ιταλική ανακοίνωση από τη θέση της Ευρωπαϊκής Προεδρίας της, στις 8 Φεβ. 1996 ότι με βάση τις υπάρχουσες συνθήκες οι βραχονησίδες Ίμια έχουν μεταβιβαστεί στην Ελλάδα.
.
Ο ΧΕΙΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ
α. ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ
Η ύψωση της Ελληνικής σημαίας από το πλήρωμα του Ελληνικού πολεμικού πλοίου στην ανατολική Ίμια και αργότερα η εγκατάσταση φρουράς για τη φύλαξή του προκάλεσε σοβαρές αντιδράσεις από τη μεριά της Τουρκίας.
Η τοποθέτηση της σημαίας από προσωπικό των ενόπλων δυνάμεων έπαιρνε διαφορετική σημασία και βαρύτητα από ότι η τοποθέτηση της σημαίας από ένα δήμαρχο η δημοσιογράφους, καθώς σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο η πράξη αυτή συνιστούσε επιθετική ενέργεια. Έτσι, ενεργοποιήθηκε το Τουρκικό δικαίωμα για ανάληψη επιχειρήσεων αυτοάμυνας, αφού κατ΄αυτούς τα Ίμια αποτελούν Τουρκικό έδαφος.
Στις 29 Ιαν. η Τουρκία εξέδωσε ρηματική διακοίνωση. Την ίδια μέρα συνεκλήθη το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας της Τουρκίας με ειδική σύνθεση υπό την προεδρία της Πρωθυπουργού Τ.Τσιλλέρ.
Σύμφωνα με τα αναγραφόμενα στο Turkish Review of Balkan studies Annual 2001 στη συνάντηση έλαβαν μέρος εκτός της Πρωθυπουργού, ο Υπουργός Εξωτερικών Ν.Μπαικάλ ο Αρχηγός του Ναυτικού Ναύαρχος Γ. Ερκαγιά, ο Υπαρχηγός ΓΕΕΘΑ Στρατηγός Τ.Μπίρ, ο Γενικός Γραμματέας του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας Στρατηγός Ι.Κιλίτς, ο Αρχηγός των Υπηρεσιών πληροφοριών Πρέσβης Σ.Κιοκσάλ και ο Υφυπουργός Εξωτερικών Πρέσβης Ο.Οϋμέν.
Η σύσκεψη διήρκεσε τρεις ώρες σε φορτισμένο κλίμα καθώς το θέμα που είχε προκύψει απαιτούσε άμεση δράση στις επόμενες, μία το πολύ δύο μέρες, είτε με διπλωματικά είτε με στρατιωτικά μέσα. Η Πρωθυπουργός και ο Υπουργός Εξωτερικών επέμεναν να εκτελεσθούν στρατιωτικές επιχειρήσεις στην περιοχή, ενόσω διεξάγονταν οι διαπραγματεύσεις σε διπλωματικό επίπεδο, ώστε οι διαπραγματευόμενοι να βρεθούν προ τετελεσμένων γεγονότων.
Ένα ελικόπτερο που είχε πετάξει πάνω από τα Ίμια ανέφερε την ύπαρξη Ελλήνων στρατιωτών στη βραχονησίδα. Ο Υφυπουργός Εξωτερικών Ο.Οϋμέν βεβαίωσε την Πρωθυπουργό ότι η νομική θέση της Τουρκίας για το θέμα είναι ισχυρή.
Σε ερώτηση «πόσο σημαντικά είναι τα Ίμια για την Τουρκία» οι διπλωμάτες εξήγησαν ότι οι βραχονησίδες αυτές είναι ένα τμήμα από άλλες 150 παρόμοιες με το ίδιο διπλωματικό καθεστώς.
Η συζήτηση επεκτάθηκε και στην υφαλοκρηπίδα και στο ιδιοκτησιακό καθεστώς των νησιών. Υπογραμμίσθηκε ότι πίσω από το θέμα της κυριαρχίας στα Ίμια ήταν το θέμα των 12 ναυτικών μιλίων χωρικής θάλασσας και συνεπώς ο ιδιοκτήτης των βραχονησίδων θα είχε πλεονέκτημα κατά την χάραξη των θαλασσίων συνόρων στην περιοχή.
Συζητήθηκαν όλα τα σενάρια στην περίπτωση στρατιωτικής δράσεως καθώς και οι πιθανές επιπτώσεις. Συζητήθηκε η πιθανότητα μικρής μάχης. Ο πρέσβης Ι.Μπατού πρότεινε την αποστολή στρατιωτών στην Δυτ. Ίμια που δεν υπήρχαν Έλληνες στρατιώτες. Το γεγονός ότι υπήρχαν δυο βραχονησίδες και στη μία δεν υπήρχαν Έλληνες στρατιώτες προσέφερε μια άριστη ευκαιρία στους Τούρκους προκειμένου να αποφασίσουν. Σύμφωνα με τον Ι.Μπατού η σπουδαιότητα αυτής της λύσεως βρισκόταν στο γεγονός ότι ελαχιστοποιούσε το ρίσκο ένοπλης συρράξεως και έφερνε τα δύο κράτη στην ίδια θέση.
Στη σύσκεψη αυτή, η παραπάνω πρόταση δεν κρίθηκε εφαρμόσιμη. Όμως στην επόμενη που πραγματοποιήθηκε την άλλη μέρα στο ΓΕΕΘΑ υιοθετήθηκε και οριστικοποιήθηκαν οι ακόλουθες αποφάσεις:
• Σε διπλωματικό επίπεδο να ζητηθεί από την Ελλάδα η αποχώρηση των πλοίων των στρατιωτών και της σημαίας δηλαδή η επιστροφή στο καθεστώς «status quo ante».
• Να σχεδιαστούν στρατιωτικές επιχειρήσεις, ώστε στην περίπτωση αποτυχίας των διπλωματικών προσπαθειών, να προβλέπουν την αποβίβαση στρατιωτών με τη σημαία στην Δυτ. Ίμια που δεν υπήρχαν Έλληνες. Την επόμενη μέρα αν δεν είχε υπάρξει πρόοδος στο διπλωματικό επίπεδο να καταλαμβάνονταν και τα Ανατ. Ίμια.
Μετά τη συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας η Πρωθυπουργός Τ.Τσιλλέρ ενημέρωσε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Σ.Ντεμιρέλ. Ακολούθησε σύσκεψη του Υπουργικού Συμβουλίου ενώ το θέμα της κρίσεως συζητήθηκε στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση.
Οι ξένοι πρέσβεις κλήθηκαν στο Υπουργείο Εξωτερικών για ενημέρωση.
Το βράδυ της 29ης Ιαν. βρίσκονταν στην ευρύτερη περιοχή των Ιμίων δύο Πυραυλάκατοι και τέσσερα σκάφη της Τουρκικής Ακτοφυλακής (αντίστοιχη του δικού μας Λιμενικού Σώματος ).
Τις πρώτες πρωινές ώρες της 30ης Ιαν. κατέπλευσαν στην περιοχή και δύο Φρεγάτες ώστε η παρουσία Ναυτικών Μονάδων να είναι αντίστοιχη των Ελληνικών. Μία τρίτη Φρεγάτα βρισκόταν εν πλώ στο Αιγαίο για να συμμετάσχει σε άσκηση του ΝΑΤΟ.
Τις μεσημεριανές ώρες της 30ης Ιαν. Τουρκικό πλοίο επιβεβαίωσε την παρουσία Ελλήνων βατραχανθρώπων στα Ανατ Ίμια.
Την ίδια μέρα 30 Ιαν. ο Έλληνας πρέσβης στην Άγκυρα συναντήθηκε με τον Υφυπουργό Εξωτερικών Ο.Οϋμέν και απαίτησε να σταματήσει η παραβίαση των Ελληνικών χωρικών υδάτων και του εθνικού εναέριου χώρου επισημαίνοντας τον κίνδυνο. Ο βοηθός Υφυπουργός Εξωτερικών πρέσβης Ι.Μπατού κάλεσε τούς πρέσβεις ή τους επιτετραμμένους των Ευρωπαϊκών χωρών και τους παρουσίασε την Τουρκική εκδοχή για την κρίση. (Κούρκουλας σελ.51).
Το απόγευμα άρχισε η διαμεσολαβητική δραστηριότητα Αμερικανών αξιωματούχων. Στην Άγκυρα οι συνομιλητές των Αμερικανών ήταν η Πρωθυπουργός Τ.Τσιλλέρ, ο Υπουργός και Υφυπουργός Εξωτερικών Ν.Μπαικάλ και Ο.Οϋμέν καθώς και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Σ. Ντεμιρέλ.
Από την εξέλιξη των γεγονότων προκύπτει ότι η Τουρκική πλευρά δέχθηκε μεν την διαμεσολάβηση αλλά έθεσε και το χρονικό όριο μέσα στο οποίο θα διαρκούσαν οι διαπραγματεύσεις. Γι’ αυτό και λίγο πριν τα μεσάνυχτα της 30ης Ιαν. τόσον ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας όσο και η Πρωθυπουργός « ροκάνιζαν» τον χρόνο και απέφευγαν την επικοινωνία με τους Αμερικανούς διαμεσολαβητές αφού τους είχαν γνωστοποιήσει ότι απέρριπταν τις Ελληνικές προτάσεις.
Η θέση της Τουρκίας όπως μεταφέρθηκε από την Τ.Τσιλλέρ στον Πρόεδρο Κλίντον ήταν: «αυτά τα πλοία θα φύγουν, αυτή η σημαία θα φύγει αυτός ο στρατιώτης θα φύγει» [Κούρκουλας σ.52 ].
Μετά την έξοδο του Ελληνικού Στόλου αποφασίσθηκε κατ’ αντιστοιχία η αύξηση της παρουσίας και των Τουρκικών Ναυτικών Μονάδων στο Αιγαίο. Έτσι τις βραδινές ώρες εξήλθαν από τα στενά των Δαρδανελίων και κινήθηκαν προς νότο δυο Φρεγάτες τρία Αντιτορπιλικά και τέσσερις Πυραυλάκατοι. Το μέγεθος της Τουρκικής δυνάμεως ήταν οπωσδήποτε μικρότερο της αντίστοιχης Ελληνικής.
Μέχρι αργά το βράδυ ο Ρ.Χόλμπρουκ είχε αμέτρητες επαφές με την Πρωθυπουργό Τ.Τσιλλέρ και τον Υφυπουργό Ο.Οϋμέν. Αυτό που ουσιαστικά έλεγε ο Χόλμπρουκ προς την Άγκυρα ήταν «σας ζητάμε να κάνετε λίγη υπομονή, μπορούμε να διαβεβαιώσουμε ότι θα αποσυρθούν οι Ελληνικές δυνάμεις, αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει τώρα όσο η Ελληνική Κυβέρνηση δεν έχει πάρει ψήφο εμπιστοσύνης». Στο ερώτημα της Άγκυρας, πόσο πρέπει να περιμένουν ο Χόλμπρουκ απάντησε «περίπου δύο εβδομάδες». [Κούρκουλας σ. 53 ]
Μία ώρα πριν τα μεσάνυχτα της 30ης Ιαν. γνωστοποιήθηκε στον Χόλμπρουκ η απόρριψη των Ελληνικών προτάσεων για αποκλιμάκωση της κρίσης καθώς οι Τούρκοι επέμεναν στην αποχώρηση και της σημαίας.
Στις 0300 τα ξημερώματα της 31ης Ιαν. ο Υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Ν.Μπαικάλ ανακοίνωσε από την Τουρκική τηλεόραση ότι «στις 01.40 άνδρες των υποβρυχίων καταδρομών πήγαν στον βράχο που είναι δίπλα από τον βράχο που είχαν εγκατασταθεί οι Έλληνες στρατιώτες και ύψωσαν την Τουρκική Σημαία» [Κούρκουλας σ. 53 ].
ΟΝALERT
Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011
Πιθανές αλλαγές εξουσίας στην Αίγυπτο και οι συνέπειές τους.
του Γιώργου Δελαστίκ
Ο εφιάλτης της βίαιης ανατροπής του καθεστώτος της Αιγύπτου από εξέγερση του λαού υπό την ηγεσία των ισλαμιστών Αδελφών Μουσουλμάνων προκαλεί ρίγη φρίκης στη σπονδυλική στήλη των ηγετών των ΗΠΑ, αλλά και της Ευρώπης, του Ισραήλ και των αραβικών χωρών.
Βλέποντας τις πρωτοφανείς εδώ και τριάντα χρόνια διαδηλώσεις εναντίον του καθεστώτος του Χόσνι Μουμπάρακ, οι Αμερικανοί και οι υπόλοιποι αξιωματούχοι αγωνιούν να δουν τι θα γίνει αύριο Παρασκευή μετά την προσευχή στα τζαμιά - αν θα υπάρξουν δηλαδή διαδηλώσεις και με ποια χαρακτηριστικά.
Αν ποτέ επικρατήσει ισλαμικό καθεστώς στην Αίγυπτο, οι πολιτικές συνέπειες θα γίνουν αισθητές σε όλον τον πλανήτη, στη δε Μέση Ανατολή θα είναι κατακλυσμιαίες. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι η Αίγυπτος, με περίπου 85 εκατομμύρια πληθυσμό σήμερα, έχει όσο πληθυσμό έχουν μαζί η Συρία, το Ιράκ, η Σαουδαραβία και όλα τα εμιράτα του Κόλπου.
Το σημαντικότερο είναι η αίγλη και η επιρροή της Αιγύπτου σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο. Όπως η Αίγυπτος του Νάσερ πυροδότησε αλλεπάλληλα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα στις περισσότερες αραβικές χώρες που σάρωσαν την αποικιοκρατία, έτσι και τώρα μια ισλαμιστική Αίγυπτος θα οδηγήσει σε επικράτηση ισλαμικών καθεστώτων σε πληθώρα αραβικών κρατών, αλλάζοντας ριζικά τους πολιτικούς συσχετισμούς δυνάμεων.
Ένα ισλαμικό καθεστώς στην Αίγυπτο θα την απαλλάξει από την απομόνωση στην οποία την έχει οδηγήσει το στίγμα του «προδότη» της Παλαιστίνης εξαιτίας της συμμαχίας της με το Ισραήλ και τις ΗΠΑ και θα αποκαταστήσει τη θέση της Αιγύπτου ως φυσικού ηγέτη και πολιτικού φάρου του αραβικού κόσμου.
Η αναπόφευκτη ρήξη των σχέσεων του Καΐρου με το Τελ Αβίβ και την Ουάσιγκτον, που θα συνεπιφέρει μια υποθετική επικράτηση των ισλαμιστών στην Αίγυπτο, θα απομονώσει εντελώς το Ισραήλ, καθώς θα οδηγήσει αναπότρεπτα σε ταχύτατη ανατροπή του τυφλά αμερικανόφιλου καθεστώτος και της Ιορδανίας. Αν μάλιστα η Τουρκία συνεχίσει να συμπαρατάσσεται με τους Αραβες, το Ισραήλ θα βρεθεί στη μεγαλύτερη πολιτικοστρατιωτική απομόνωση στην περιοχή από την ίδρυση του κράτους του.
Εξαιρετικά επισφαλής θα καταστεί η επιβίωση και των φιλοαμερικανικών καθεστώτων της Σαουδικής Αραβίας και των Εμιράτων του Κόλπου, καθώς θα βρεθούν υπό την ασφυκτική πολιτική πίεση της Αιγύπτου, του Ιράν και σίγουρα τότε και του Ιράκ.
Ριζική ανατροπή του συσχετισμού δυνάμεων θα έχουμε και μέσα στην Παλαιστίνη, αφού πλέον η Λωρίδα της Γάζας θα είναι ανοιχτή προς τη φιλική ισλαμιστική Αίγυπτο. Δευτερεύον, αλλά άξιο αναφοράς σημείο είναι και το ότι το Ισραήλ θα περιέλθει σε κατάσταση ενεργειακής ασφυξίας, αφού θα κοπεί ο εφοδιασμός του από την Αίγυπτο σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο.
Αν μάλιστα σφυρηλατηθεί και κάποια συμμαχία Αιγύπτου - Ιράν - Ιράκ με την Τουρκία να συμπορεύεται με τη συμμαχία αυτή σε κάποια θέματα, ο γεωπολιτικός χάρτης της Μέσης Ανατολής θα ανατραπεί εκ βάθρων.
Εννοείται ότι καθόλου άνετα δεν θα αισθάνεται και η Ευρώπη με μια πληθώρα ισλαμικών καθεστώτων στις απέναντι ακτές της Μεσογείου.
Είναι εξόφθαλμο ότι επικράτηση των ισλαμιστών στην Αίγυπτο συνιστά ισχυρότατο πολιτικό σεισμό. Μια τέτοια προοπτική δεν αποτελεί αποκύημα πολιτικής φαντασίας. Κάθε άλλο. Ολοι οι έχοντες γνώση του θέματος ξέρουν ότι η μοναδική οργανωμένη πολιτική δύναμη της αντιπολίτευσης στην Αίγυπτο είναι οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι.
Ο Μουμπάρακ έχει σφάξει χιλιάδες και έχει φυλακίσει δεκάδες χιλιάδες στελέχη, μέλη και οπαδούς της οργάνωσης αυτής, προσπαθώντας να κρατήσει με τα δόντια τον έλεγχο της κατάστασης.
Στις βουλευτικές εκλογές του 2005, κάτω από την πίεση των Αμερικανών, ο Μουμπάρακ επέτρεψε να πάει στην αντιπολίτευση το 20% των εδρών - και οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι τις πήραν όλες, παρουσιάζοντας μάλιστα τους υποψηφίους τους ως ανεξάρτητους για να μην ταπεινώσουν το καθεστώς. Στις βουλευτικές εκλογές του Νοεμβρίου του 2010 ο Μουμπάρακ άλλαξε γραμμή, η νοθεία του ξεπέρασε κάθε όριο και οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι αποσύρθηκαν από τις εκλογές - από 88 βουλευτές δεν έχουν κανέναν! Το σκηνικό της τελικής αναμέτρησης έχει στηθεί!...
Η προσπάθεια ομαλής διαδοχής του Μουμπάρακ προσκρούει στην ακόρεστη δίψα του για εξουσία, η οποία στραγγαλίζει εν τη γενέσει της κάθε εναλλακτική αστική λύση. Οι Αμερικανοί προσπάθησαν να προωθήσουν πέρυσι ως πρωθυπουργό τον αστό Μοχάμεντ Ελ Μπαραντέι, πρώην πρόεδρο της Διεθνούς Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας και τιμημένο με Νόμπελ Ειρήνης το 2005. Γύρισε τον Φεβρουάριο του 2010 στην Αίγυπτο όπου έγινε δεκτός σαν ήρωας, αποκατέστησε γέφυρες συνεργασίας με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους για να τους ενσωματώσει σταδιακά στο σύστημα εξουσίας, μάζεψε μαζί τους σχεδόν ένα εκατομμύριο υπογραφές για εκδημοκρατισμό. Μάταιος κόπος. Ο Μουμπάρακ τον εξανάγκασε τελικά σε αποχή από τις εκλογές.
Πηγή: http://www.iskra.gr
Ο εφιάλτης της βίαιης ανατροπής του καθεστώτος της Αιγύπτου από εξέγερση του λαού υπό την ηγεσία των ισλαμιστών Αδελφών Μουσουλμάνων προκαλεί ρίγη φρίκης στη σπονδυλική στήλη των ηγετών των ΗΠΑ, αλλά και της Ευρώπης, του Ισραήλ και των αραβικών χωρών.
Βλέποντας τις πρωτοφανείς εδώ και τριάντα χρόνια διαδηλώσεις εναντίον του καθεστώτος του Χόσνι Μουμπάρακ, οι Αμερικανοί και οι υπόλοιποι αξιωματούχοι αγωνιούν να δουν τι θα γίνει αύριο Παρασκευή μετά την προσευχή στα τζαμιά - αν θα υπάρξουν δηλαδή διαδηλώσεις και με ποια χαρακτηριστικά.
Αν ποτέ επικρατήσει ισλαμικό καθεστώς στην Αίγυπτο, οι πολιτικές συνέπειες θα γίνουν αισθητές σε όλον τον πλανήτη, στη δε Μέση Ανατολή θα είναι κατακλυσμιαίες. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι η Αίγυπτος, με περίπου 85 εκατομμύρια πληθυσμό σήμερα, έχει όσο πληθυσμό έχουν μαζί η Συρία, το Ιράκ, η Σαουδαραβία και όλα τα εμιράτα του Κόλπου.
Το σημαντικότερο είναι η αίγλη και η επιρροή της Αιγύπτου σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο. Όπως η Αίγυπτος του Νάσερ πυροδότησε αλλεπάλληλα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα στις περισσότερες αραβικές χώρες που σάρωσαν την αποικιοκρατία, έτσι και τώρα μια ισλαμιστική Αίγυπτος θα οδηγήσει σε επικράτηση ισλαμικών καθεστώτων σε πληθώρα αραβικών κρατών, αλλάζοντας ριζικά τους πολιτικούς συσχετισμούς δυνάμεων.
Ένα ισλαμικό καθεστώς στην Αίγυπτο θα την απαλλάξει από την απομόνωση στην οποία την έχει οδηγήσει το στίγμα του «προδότη» της Παλαιστίνης εξαιτίας της συμμαχίας της με το Ισραήλ και τις ΗΠΑ και θα αποκαταστήσει τη θέση της Αιγύπτου ως φυσικού ηγέτη και πολιτικού φάρου του αραβικού κόσμου.
Η αναπόφευκτη ρήξη των σχέσεων του Καΐρου με το Τελ Αβίβ και την Ουάσιγκτον, που θα συνεπιφέρει μια υποθετική επικράτηση των ισλαμιστών στην Αίγυπτο, θα απομονώσει εντελώς το Ισραήλ, καθώς θα οδηγήσει αναπότρεπτα σε ταχύτατη ανατροπή του τυφλά αμερικανόφιλου καθεστώτος και της Ιορδανίας. Αν μάλιστα η Τουρκία συνεχίσει να συμπαρατάσσεται με τους Αραβες, το Ισραήλ θα βρεθεί στη μεγαλύτερη πολιτικοστρατιωτική απομόνωση στην περιοχή από την ίδρυση του κράτους του.
Εξαιρετικά επισφαλής θα καταστεί η επιβίωση και των φιλοαμερικανικών καθεστώτων της Σαουδικής Αραβίας και των Εμιράτων του Κόλπου, καθώς θα βρεθούν υπό την ασφυκτική πολιτική πίεση της Αιγύπτου, του Ιράν και σίγουρα τότε και του Ιράκ.
Ριζική ανατροπή του συσχετισμού δυνάμεων θα έχουμε και μέσα στην Παλαιστίνη, αφού πλέον η Λωρίδα της Γάζας θα είναι ανοιχτή προς τη φιλική ισλαμιστική Αίγυπτο. Δευτερεύον, αλλά άξιο αναφοράς σημείο είναι και το ότι το Ισραήλ θα περιέλθει σε κατάσταση ενεργειακής ασφυξίας, αφού θα κοπεί ο εφοδιασμός του από την Αίγυπτο σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο.
Αν μάλιστα σφυρηλατηθεί και κάποια συμμαχία Αιγύπτου - Ιράν - Ιράκ με την Τουρκία να συμπορεύεται με τη συμμαχία αυτή σε κάποια θέματα, ο γεωπολιτικός χάρτης της Μέσης Ανατολής θα ανατραπεί εκ βάθρων.
Εννοείται ότι καθόλου άνετα δεν θα αισθάνεται και η Ευρώπη με μια πληθώρα ισλαμικών καθεστώτων στις απέναντι ακτές της Μεσογείου.
Είναι εξόφθαλμο ότι επικράτηση των ισλαμιστών στην Αίγυπτο συνιστά ισχυρότατο πολιτικό σεισμό. Μια τέτοια προοπτική δεν αποτελεί αποκύημα πολιτικής φαντασίας. Κάθε άλλο. Ολοι οι έχοντες γνώση του θέματος ξέρουν ότι η μοναδική οργανωμένη πολιτική δύναμη της αντιπολίτευσης στην Αίγυπτο είναι οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι.
Ο Μουμπάρακ έχει σφάξει χιλιάδες και έχει φυλακίσει δεκάδες χιλιάδες στελέχη, μέλη και οπαδούς της οργάνωσης αυτής, προσπαθώντας να κρατήσει με τα δόντια τον έλεγχο της κατάστασης.
Στις βουλευτικές εκλογές του 2005, κάτω από την πίεση των Αμερικανών, ο Μουμπάρακ επέτρεψε να πάει στην αντιπολίτευση το 20% των εδρών - και οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι τις πήραν όλες, παρουσιάζοντας μάλιστα τους υποψηφίους τους ως ανεξάρτητους για να μην ταπεινώσουν το καθεστώς. Στις βουλευτικές εκλογές του Νοεμβρίου του 2010 ο Μουμπάρακ άλλαξε γραμμή, η νοθεία του ξεπέρασε κάθε όριο και οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι αποσύρθηκαν από τις εκλογές - από 88 βουλευτές δεν έχουν κανέναν! Το σκηνικό της τελικής αναμέτρησης έχει στηθεί!...
Η προσπάθεια ομαλής διαδοχής του Μουμπάρακ προσκρούει στην ακόρεστη δίψα του για εξουσία, η οποία στραγγαλίζει εν τη γενέσει της κάθε εναλλακτική αστική λύση. Οι Αμερικανοί προσπάθησαν να προωθήσουν πέρυσι ως πρωθυπουργό τον αστό Μοχάμεντ Ελ Μπαραντέι, πρώην πρόεδρο της Διεθνούς Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας και τιμημένο με Νόμπελ Ειρήνης το 2005. Γύρισε τον Φεβρουάριο του 2010 στην Αίγυπτο όπου έγινε δεκτός σαν ήρωας, αποκατέστησε γέφυρες συνεργασίας με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους για να τους ενσωματώσει σταδιακά στο σύστημα εξουσίας, μάζεψε μαζί τους σχεδόν ένα εκατομμύριο υπογραφές για εκδημοκρατισμό. Μάταιος κόπος. Ο Μουμπάρακ τον εξανάγκασε τελικά σε αποχή από τις εκλογές.
Πηγή: http://www.iskra.gr
Τα κρίσιμα σημεία της ελληνο-ισραηλινής προσέγγισης
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Γρήγορη επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών, αιώνια φιλία και ειρήνη, μείωση αμυντικών δαπανών, υποσχέθηκε η ελληνική κυβέρνηση, ευθυγραμμιζόμενη με τις ΗΠΑ και ανατρέποντας πλήρως, το 1996-99, την πολιτική Ανδρέα Παπανδρέου έναντι της Τουρκίας. Το αποτέλεσμα δεν άργησε να φανεί. Η Άγκυρα έλαβε πράσινο φως για την Ευρώπη και τα τεράστια οφέλη από την πολιτικο-διπλωματική υποστήριξη του παραδοσιακού της εχθρού.
Τρία χρόνια μετά, η ελληνοτουρκική προσέγγιση γέννησε το σχέδιο Ανάν (τις βασικές γραμμές του οποίου εισηγήθηκαν Ισραηλινοί ειδικοί), πρόταση κατάργησης του κυπριακού κράτους που απετράπη τελικά με το δημοψήφισμα του 2004. Δέκα χρόνια μετά το Ελσίνκι, οι εξοπλισμοί συνεχίζονται, η Τουρκία έγινε διπλωματική υπερδύναμη, οι λουόμενοι στη Λούτσα παρακολουθούν τις περατζάδες των τουρκικών πολεμικών, οι ψαράδες στο Αγαθονήσι έχουν την ευτυχία να βουτάνε απάνω τους τουρκικά μαχητικά.
Το 2009, το ΠΑΣΟΚ μας διαβεβαίωσε ότι λεφτά υπάρχουν και υποσχέθηκε την ανόρθωση της «πατρίδας». Μερικούς μήνες αργότερα, η ελληνική κυβέρνηση, στο χείλος της χρεωκοπίας, συνθηκολογούσε άτακτα ενώπιον Γερμανίας και τραπεζών, εκχωρώντας σημαντικότατο τμήμα της εθνικής κυριαρχίας της «πατρίδας». Το κόμμα που ιδρύθηκε διεκδικώντας “εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία, κοινωνική απελευθέρωση”, πρωταγωνιστεί στην κατεδάφιση και των τριών αρχών του. ¨Όπως μάλιστα λέει ο κ. Σαχινίδης, όχι τυχαία, αφού το ΔΝΤ ήταν εδώ από τις 5.10.2009. Η αμερικανοεβραϊκή τράπεζα Goldman Sachs επίσης, αφού, κύριος σύμβουλος της ελληνικής κυβέρνησης, ενορχήστρωσε την ανθελληνική επίθεση, ανοίγοντας στην αγορά CDS λογαριασμό χρεοκοπίας μερικές εβδομάδες πριν τις εκλογές.
Τώρα, η ίδια κυβέρνηση αιφνιδιάζει για τρίτη φορά την ελληνική πολιτική σκηνή και την παγκόσμια κοινή γνώμη, με μια μείζονα στροφή της εξωτερικής πολιτικής δεκαετιών. Αγκαλιάζει μια από τις πιο εξτρεμιστικές, ίσως την πιο απομονωμένη στην ιστορία του Ισραήλ κυβέρνηση, οργανώνει κοινά Υπουργικά Συμβούλια Ελλάδας-Ισραήλ, διευρύνει θεαματικά τη στρατιωτική συνεργασία.. Η Κύπρος του Χριστόφια ακολουθεί από κοντά, κατά την έγκυρη μάλιστα ισραηλινή ιστοσελίδα Debka, που σχετίζεται με βετεράνους των υπηρεσιών τους, o Έλληνας πρωθυπουργός επενέβη με διαβήματά του στον Κύπριο Πρόεδρο (όπως και στις κυβερνήσεις Μάλτας και Λιβάνου) για να μην επιτρέψει σε πλοία του “στολίσκου της ελευθερίας” να αποπλεύσουν από κυπριακά λιμάνια (το γιατί φροντίζουν να διαρρεύσει αυτή η πληροφορία, είτε είναι αληθινή, είτε όχι, είναι πολύ ενδιαφέρον ερώτημα). ‘Όταν το ισραηλινό ναυτικό επετέθη στα πλοία, επί των οποίων επέβαιναν αρκετοί Έλληνες, η παγκόσμια κοινή γνώμη συγκλονίστηκε από κύμα αγανάκτησης κατά του Ισραήλ και ο παγκόσμιος εβραϊσμός διχάστηκε βαθύτατα. Η μόνη διαφοροποίηση ήταν η απηνής καταδίωξη, λίγες ώρες πριν την επίθεση, των ακτιβιστών, μεταξύ των οποίων Έλληνες και Ευρωπαίοι βουλευτές, από την αστυνομία και το λιμενικό του κ. Χριστόφια. Καλούμενοι να ερμηνεύσουν τη στάση τους, Κύπριοι πολιτικοί και δημοσιογράφοι έλεγαν ενοχλημένοι “και τι έκαναν οι Άραβες για μας;”, μη αντιλαμβανόμενοι την εντύπωση που προκαλούσε η ιδιοτέλειά τους. Δεν μπορεί μια χώρα να διαμαρτύρεται επί δεκαετίες ότι είναι θύμα εισβολής-κατοχής, αλλά να μη την ενοχλούν εισβολή και κατοχή επί άλλου λαού, πολύ περισσότερο λαού που θεωρείται μάρτυρας στην παγκόσμια συλλογική συνείδηση. Αν μη τι άλλο, η γυναίκα του Καίσαρος πρέπει να φαίνεται τίμια.
Το τυρί και η φάκα
Όπως στα παραδείγματα που αναφέραμε, της ελληνοτουρκικής προσέγγισης και του “προγράμματος σωτηρίας” που κατέληξε στο Μνημόνιο, η νέα φιλοϊσραηλινή πολιτική Αθήνας-Λευκωσίας συνοδεύεται από μεγάλες υποσχέσεις, προσδοκίες και φαντασιώσεις, αλλά και από διαφαινόμενη άγνοια κινδύνου. Τότε ήταν τα λεφτά της μείωσης εξοπλισμών, τώρα τα λεφτά από τους υδρογονάνθρακες Τότε ήταν η αιώνια ειρήνη και φιλία με την Τουρκία, τώρα είναι η στρατιωτική ενδυνάμωση της Ελλάδας κατά της Τουρκίας! Τότε οι σκεπτικιστές λοιδωρούνταν ως εθνικιστές, τώρα ως ιδεοληπτικοί φιλοπαλαιστίνιοι. Το 1999-2004 είχε χαθεί το μέτρο, το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Καμιά σοβαρή συζήτηση δεν έγινε στη χώρα. Ένας από τους λόγους που δεν γίνεται συζήτηση είναι ότι οι καινοτομίες της ελληνικής πολιτικής δεν φαίνεται να είναι προϊόν διανοητικών/πολιτικών επεξεργασιών στο εσωτερικό της χώρας, εμείς τουλάχιστο δεν γνωρίζουμε τέτοιες, αλλά μάλλον προϊόν εισαγωγής, όπως συνέβη και με την ελληνοτουρκική προσέγγιση και με την πολιτική πούφτασε στο Μνημόνιο.
Να θυμίσουμε ότι, αντίθετα με ότι πρεσβεύουν ευτελείς, ιδιοτελείς, υποτελείς “νεοραγιάδες”/“νεοφαναριώτες”, οι μεγάλες εθνικές καταστροφές όπως η Μικρασιατική, ο Εμφύλιος, οι διωγμοί στην Τουρκία, η κυπριακή τραγωδία, δεν σημειώθηκαν σε περιόδους εθνικής έξαρσης ή σύγκρουσης με τους ισχυρούς, αλλά, αντίθετα, σε εποχές πλήρους ταύτισης και υποτέλειας προς αυτούς! Αν αυτά συνέβησαν σε περιόδους παντοδυναμίας της βρετανικής και αμερικανικής ηγεμονίας ή ανόδου της ισραηλινής, πολύ μεγαλύτερες μπορούν να σημειωθούν σε περιόδους κρίσης τους, αν και το ελληνικό πολιτικό προσωπικό είναι τόσο βολεμένο στη θέση υποτελούς, που δεν μπορεί να φανταστεί καν ότι μπορεί να περιέλθει σε κρίση η ηγεμονία ΗΠΑ, Ισραήλ, Βρετανίας. Το τουρκικό δεν είναι, διαθέτει αξιοθαύμαστη αυτονομία και έχει δίκιο ο Νταβούτογλου όταν αποδίδει μέρος των διπλωματικών επιτυχιών των ισλαμιστών στη σχετική έστω χειραφέτησή τους από την Ουάσιγκτον.
Υπερατλαντικοί σχεδιασμοί
Δυστυχώς, όλες οι ενδείξεις συνηγορούν ότι η νέα ελληνοϊσραηλινή ανατροπή δεν υπαγορεύεται από ενδογενείς αναλύσεις ή στρατηγικές, αλλά από προσαρμογή στην ηγεμονική θέληση. Η θέληση είναι όμως αμφίσημη. Στην Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ δεν έχουν παραιτηθεί από την προσπάθεια να φέρουν την Τουρκία στον «ίσιο δρόμο», ακόμα και το Ισραήλ ταλαντεύεται ανάμεσα στο συγκρουσιακό και το συνεργατικό στοιχείο. Το σουρεαλιστικό αποτέλεσμα είναι να διατηρεί η Αθήνα και την παλιά πολιτική της «προσέγγισης» με την Τουρκία και μια πολιτική προσέγγισης με το Ισραήλ, που, τουλάχιστον στρατιωτικά, θα ερμηνευθεί αναπόφευκτα από την Άγκυρα ως κατευθυνόμενη εναντίον της. Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι η μία από τις δύο πολιτικές μπορεί νάχει αποτέλεσμα, δεν μπορούν να έχουν και οι δύο μαζί!
Δεν διαφωνούμε με το ότι Ελλάδα-Κύπρος πρέπει να αναπτύξουν ευρύτερες σχέσεις με το εβραϊκό κράτος. Μεγάλες δυνατότητες ανοίγονται στην ενέργεια, ίσως και σε μορφές στρατιωτικής συνεργασίας και άλλους τομείς. Αθήνα και Λευκωσία, αντιμέτωπες με τουρκική γεωπολιτική πίεση, είναι λογικό να εκμεταλλευθούν τη σύγκρουση Άγκυρας και Τελ Αβίβ, όπως το Τελ Αβιβ θέλει να εκμεταλλευθεί, για τους δικούς του σκοπούς, όσο και όπως το κρίνει σκόπιμο, την ελληνοτουρκική διένεξη. Δυστυχώς, η εξωτερική πολιτική δεν μπορεί να είναι μόνο άσκηση ηθικής, οφείλει να είναι και πραγματιστική, όχι όμως μέχρι του σημείου να αγνοεί πλήρως αρχές και ηθική. Τρομάζει όμως στο ελληνοϊσραηλινό ειδύλλιο η έλλειψη μέτρου και ισορροπίας, ο πανηγυρικός χαρακτήρας της ασκούμενης πολιτικής, η διαφαινόμενη αδυναμία εντοπισμού σοβαρών κινδύνων, η υποψία ετερόφωτης πολιτικής και άνισης σχέσης. Το παιχνίδι στη Μέση Ανατολή είναι για πολύ δυνατούς παίκτες, όχι για μια πολιτική τάξη που συχνά απέδειξε ότι δεν αξίζει ούτε τον χαρακτηρισμό της παιδικής χαράς! (Και για να μη θεωρούμεθα ισοπεδωτικοί και άδικοι, υπενθυμίζουμε εδώ τους Τιτανικούς του κ. Παπακωνσταντίνου, την κ. Νταλάρα που αγνοεί πόσους νόμιμους μετανάστες έχει η Ελλάδα, τους διαλόγους του κ. Χρυσοχοΐδη, ή την κα Μπιρμπίλη που εισηγείται νομοσχέδιο για τις ΑΟΖ χωρίς προσυνεννόηση με το Πεντάγωνο).
Προσωπικά, εμπιστεύομαι πολύ περισσότερο την ασφάλεια της χώρας μου στο σπουδαίο όνομά της σε όλη την Ανατολή, στο πολιτικό κεφάλαιο που συσσώρευσαν Ανδρέας Παπανδρέου, Γρίβας, Μακάριος, Λυσσαρίδης, Ράπτης, οι πάντες σχεδόν, ακόμα και ο Γεώργιος Παπαδόπουλος (!), και που αφρόνως σκορπίζουν στους πέντες ανέμους οι κυβερνήσεις των τελευταίων 15 χρόνων, παρά στις ανύπαρκτες ικανότητες του κ. Χρυσοχοΐδη και των υπηρεσιών του.
Κρίσιμα ερωτήματα
Ας γίνουμε όμως πιο συγκεκριμένοι. Υπάρχουν μεγάλες προσδοκίες για το κυπριακό “οικόπεδο 12” που θα ψάξει η αμερικανοεβραϊκή Νομπλ. Δεν θάταν όμως καλύτερα να ενεργοποιηθούν και ρωσικές, γαλλικές, κινέζικες εταιρείες στην κυπριακή ΑΟΖ, να ανοίξει το παιχνίδι; Γιατί μόνο μια εταιρεία αμερικανοεβραϊκών συμφερόντων;
Οι Ισραηλινοί δεν θέλουν σταθμό υγροποίησης του αερίου στο έδαφός τους, γιατί αποτελεί πολεμικό στόχο. Δεν αποτελεί τέτοιο στόχο κατασκευαζόμενος στην Κύπρο; Πρέπει η Κύπρος να εισάγει το πρόβλημα ασφάλειας του Ισραήλ;
Ένας αγωγός Ισραήλ-Κύπρος-Ελλάδα έχει πολύ μεγαλύτερο στρατηγικό ενδιαφέρον από την υγροποίηση και, επιπλέον, συνδέει Ελλάδα και Κύπρο, αντί να ενισχύει την τάση μετατροπής της Κύπρου σε Σιγκαπούρη υπό ισραηλινή “προστασία” και τελική εφεδρεία των Ισραηλινών. Αλλά και εκεί υπάρχουν περίπλοκα προβλήματα με την ΑΟΖ και θέματα κόστους. Επιπλέον, διερωτάται κανείς γιατί πρέπει η Ελλάδα να οργανώσει τη μεταφορά των ισραηλινών αποθεμάτων, προτού ψάξει για δικά της στη Νότιο Κρήτη.
Να σημειώσουμε ότι τα όρια του κοιτάσματος Λεβιάθαν έχουν προκαλέσει ψυχρότητα μεταξύ Λιβάνου και Κύπρου, με τον Χαρίρι να σπεύδει στη Μόσχα προς αναζήτηση στρατιωτικής υποστήριξης που του παρέσχον απλόχερα Πούτιν και Μεντβέντιεφ. Προβλήματα μπορεί να ανακύψουν και με την Αίγυπτο και τους Παλαιστινίους. Είπαμε να βρούμε στηρίγματα κατά της Τουρκίας, δεν είναι όμως σκόπιμο να γίνουμε τμήμα του μεσανατολικού.
Η στρατιωτική συνεργασία έχει προκαλέσει μεγάλο ενδιαφέρον σε ΓΕΑ και ΓΕΝ, τα οποία οι Ισραηλινοί δελεάζουν με προτάσεις παροχής διευκολύνσεων και συνεργασίας στην Αν. Μεσόγειο. Προς το παρόν, οι ισραηλινές δυνάμεις ασκούνται στον ελληνικό χώρο, και, ενδεχομένως, οργανώνουν διάδρομο μελλοντικής επίθεσης κατά Ιράν μέσω Βαλκανίων, Μαύρης Θάλασσας, Υπερκαυκασίας. Δεν πιστεύω κανένας σοβαρός άνθρωπος να θέλει την Ελλάδα εμπλεκόμενη καθ οιονδήποτε τρόπο σε τέτοιες συρράξεις.
Μεταστάθμευση αεροσκαφών ή πλοίων στο Ισραήλ, αν υποθέσουμε ότι αυτά τα εννοούν και δεν τα λένε απλώς για να ανοίξουν την όρεξη, μπορεί να είναι χρησιμότατη σε περίπτωση σύρραξης με την Τουρκία. Σε τέτοια περίπτωση θα το κάνει το Ισραήλ αν έχει μπει το ίδιο σε πόλεμο, κι αν έχει μπει θα το κάνει έτσι κι αλλιώς. Ακυρώσαμε την παραγγελία ρωσικών αμυντικών όπλων Ες 300 και τις εγγυήσεις ασφαλείας που τα συνόδευαν, δεν στέλνουμε αεροσκάφη και πλοία στην Κύπρο, προτείνουμε μόνοι μας τον αφοπλισμό του νησιού σε περίπτωση λύσης και βρήκαμε τώρα ξαφνικά το θάρρος να φτάσουμε στο Ισραήλ, χώρα που είναι σε περίπου διαρκή πόλεμο με τους γείτονές του; Όλα αυτά εντάσσονται σε κάποιο διεθνοπολιτικό και στρατηγικό σχεδιασμό; Ποιος έχει κάνει, στην Ελλάδα, τέτοιο σχεδιασμό;
Τα κοινά υπουργικά συμβούλια με την Τουρκία και το Ισραήλ στερούνται σοβαρότητας. Το έκαναν Γαλλία και Γερμανία σηματοδοτώντας την πορεία ενσωμάτωσης, εμείς σκεφτόμαστε ομοσπονδία με Τουρκία και Ισραήλ; Στερούνται σοβαρότητας, όχι όμως και συνεπειών στη διεθνή πολιτική, γιατί σηματοδοτούν διεθνώς συμμαχική σχέση με μια χώρα καταδικασμένη στη συνείδηση της διεθνούς κοινότητας. Το παλαιστινιακό έχει κεντρική πολιτική σημασία για ενάμισο δισεκατομμύριο Μουσουλμάνους, οι χώρες των οποίων, όπως η Τυνησία σήμερα και η Αίγυπτος αύριο, μπαίνουν σε εποχή μείζονος αναταραχής. Παρά τον ευρωατλαντικό στραβισμό της τελευταίας 15ετίας, η Ελλάδα περιέπεσε μόνο σε κατάσταση κάποιας αποξένωσης, δεν είμαστε τμήμα της εικόνας του εχθρού, έχουμε εγκάρδιο παρελθόν, υποφέραμε, δεν υπήρξαμε τμήμα του σταυροφορικού και του αποικιοκρατικού σχεδίου. Συμφέρει Ελλάδα και Κύπρο να συσπειρώσουν όλο το Ισλάμ πίσω από την Τουρκία, να γίνουν τμήμα της εικόνας του εχθρού; Τι θα κάνουμε αν αύριο Τελ Αβίβ και Άγκυρα τα ξαναβρούν;
Δεν είμαστε εναντίον της ανάπτυξης σχέσεων με το Ισραήλ, ισότιμων όμως, αμοιβαία επωφελών, με περιορισμό των δυνητικών κινδύνων. Φοβόμαστε ότι αυτή η ιστορία άρχισε με άσχημο και επικίνδυνο τρόπο, χωρίς να εντάσσεται σε οποιαδήποτε εθνική στρατηγική. Ούτε αντιλαμβανόμαστε γιατί η κυβέρνηση πάγωσε και τορπίλισε τις πολύ πιο φυσιολογικές σχέσεις με τη Μόσχα, συνέβαλε στην ψυχρότητα με το Βερολίνο, αλλά είναι τόσο ενθουσιασμένη με αυτές τις παράξενες συμμαχίες. Πάν μέτρον άριστον, έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, αν ήταν όντως.
ΥΓ Ο φίλος του κ. Παπανδρέου Αλεξ Ρόντος υπήρξε σύμβουλος του Γεωργιανού Προέδρου Σαακασβίλι, τμήμα μιας πολυάριθμης κοινοπραξίας Αμερικανών και Ισραηλινών συμβούλων, που ενθάρρυναν τον γεωργιανό εθνικισμό, όπως ακριβώς ενθάρρυναν τον «εθνικιστή» Δημήτριο Ιωαννίδη το 1974 και με ανάλογες για τη χώρα του συνέπειες. Η Γεωργία έκανε έναν πόλεμο κατά της Ρωσίας που δεν μπορούσε παρά να χάσει, για να μπορέσουν Ισραήλ και ΗΠΑ να τιθασεύσουν μερικές από τις γεωπολιτικές φιλοδοξίες του Πούτιν.
Πηγή: Επίκαιρα
Γρήγορη επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών, αιώνια φιλία και ειρήνη, μείωση αμυντικών δαπανών, υποσχέθηκε η ελληνική κυβέρνηση, ευθυγραμμιζόμενη με τις ΗΠΑ και ανατρέποντας πλήρως, το 1996-99, την πολιτική Ανδρέα Παπανδρέου έναντι της Τουρκίας. Το αποτέλεσμα δεν άργησε να φανεί. Η Άγκυρα έλαβε πράσινο φως για την Ευρώπη και τα τεράστια οφέλη από την πολιτικο-διπλωματική υποστήριξη του παραδοσιακού της εχθρού.
Τρία χρόνια μετά, η ελληνοτουρκική προσέγγιση γέννησε το σχέδιο Ανάν (τις βασικές γραμμές του οποίου εισηγήθηκαν Ισραηλινοί ειδικοί), πρόταση κατάργησης του κυπριακού κράτους που απετράπη τελικά με το δημοψήφισμα του 2004. Δέκα χρόνια μετά το Ελσίνκι, οι εξοπλισμοί συνεχίζονται, η Τουρκία έγινε διπλωματική υπερδύναμη, οι λουόμενοι στη Λούτσα παρακολουθούν τις περατζάδες των τουρκικών πολεμικών, οι ψαράδες στο Αγαθονήσι έχουν την ευτυχία να βουτάνε απάνω τους τουρκικά μαχητικά.
Το 2009, το ΠΑΣΟΚ μας διαβεβαίωσε ότι λεφτά υπάρχουν και υποσχέθηκε την ανόρθωση της «πατρίδας». Μερικούς μήνες αργότερα, η ελληνική κυβέρνηση, στο χείλος της χρεωκοπίας, συνθηκολογούσε άτακτα ενώπιον Γερμανίας και τραπεζών, εκχωρώντας σημαντικότατο τμήμα της εθνικής κυριαρχίας της «πατρίδας». Το κόμμα που ιδρύθηκε διεκδικώντας “εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία, κοινωνική απελευθέρωση”, πρωταγωνιστεί στην κατεδάφιση και των τριών αρχών του. ¨Όπως μάλιστα λέει ο κ. Σαχινίδης, όχι τυχαία, αφού το ΔΝΤ ήταν εδώ από τις 5.10.2009. Η αμερικανοεβραϊκή τράπεζα Goldman Sachs επίσης, αφού, κύριος σύμβουλος της ελληνικής κυβέρνησης, ενορχήστρωσε την ανθελληνική επίθεση, ανοίγοντας στην αγορά CDS λογαριασμό χρεοκοπίας μερικές εβδομάδες πριν τις εκλογές.
Τώρα, η ίδια κυβέρνηση αιφνιδιάζει για τρίτη φορά την ελληνική πολιτική σκηνή και την παγκόσμια κοινή γνώμη, με μια μείζονα στροφή της εξωτερικής πολιτικής δεκαετιών. Αγκαλιάζει μια από τις πιο εξτρεμιστικές, ίσως την πιο απομονωμένη στην ιστορία του Ισραήλ κυβέρνηση, οργανώνει κοινά Υπουργικά Συμβούλια Ελλάδας-Ισραήλ, διευρύνει θεαματικά τη στρατιωτική συνεργασία.. Η Κύπρος του Χριστόφια ακολουθεί από κοντά, κατά την έγκυρη μάλιστα ισραηλινή ιστοσελίδα Debka, που σχετίζεται με βετεράνους των υπηρεσιών τους, o Έλληνας πρωθυπουργός επενέβη με διαβήματά του στον Κύπριο Πρόεδρο (όπως και στις κυβερνήσεις Μάλτας και Λιβάνου) για να μην επιτρέψει σε πλοία του “στολίσκου της ελευθερίας” να αποπλεύσουν από κυπριακά λιμάνια (το γιατί φροντίζουν να διαρρεύσει αυτή η πληροφορία, είτε είναι αληθινή, είτε όχι, είναι πολύ ενδιαφέρον ερώτημα). ‘Όταν το ισραηλινό ναυτικό επετέθη στα πλοία, επί των οποίων επέβαιναν αρκετοί Έλληνες, η παγκόσμια κοινή γνώμη συγκλονίστηκε από κύμα αγανάκτησης κατά του Ισραήλ και ο παγκόσμιος εβραϊσμός διχάστηκε βαθύτατα. Η μόνη διαφοροποίηση ήταν η απηνής καταδίωξη, λίγες ώρες πριν την επίθεση, των ακτιβιστών, μεταξύ των οποίων Έλληνες και Ευρωπαίοι βουλευτές, από την αστυνομία και το λιμενικό του κ. Χριστόφια. Καλούμενοι να ερμηνεύσουν τη στάση τους, Κύπριοι πολιτικοί και δημοσιογράφοι έλεγαν ενοχλημένοι “και τι έκαναν οι Άραβες για μας;”, μη αντιλαμβανόμενοι την εντύπωση που προκαλούσε η ιδιοτέλειά τους. Δεν μπορεί μια χώρα να διαμαρτύρεται επί δεκαετίες ότι είναι θύμα εισβολής-κατοχής, αλλά να μη την ενοχλούν εισβολή και κατοχή επί άλλου λαού, πολύ περισσότερο λαού που θεωρείται μάρτυρας στην παγκόσμια συλλογική συνείδηση. Αν μη τι άλλο, η γυναίκα του Καίσαρος πρέπει να φαίνεται τίμια.
Το τυρί και η φάκα
Όπως στα παραδείγματα που αναφέραμε, της ελληνοτουρκικής προσέγγισης και του “προγράμματος σωτηρίας” που κατέληξε στο Μνημόνιο, η νέα φιλοϊσραηλινή πολιτική Αθήνας-Λευκωσίας συνοδεύεται από μεγάλες υποσχέσεις, προσδοκίες και φαντασιώσεις, αλλά και από διαφαινόμενη άγνοια κινδύνου. Τότε ήταν τα λεφτά της μείωσης εξοπλισμών, τώρα τα λεφτά από τους υδρογονάνθρακες Τότε ήταν η αιώνια ειρήνη και φιλία με την Τουρκία, τώρα είναι η στρατιωτική ενδυνάμωση της Ελλάδας κατά της Τουρκίας! Τότε οι σκεπτικιστές λοιδωρούνταν ως εθνικιστές, τώρα ως ιδεοληπτικοί φιλοπαλαιστίνιοι. Το 1999-2004 είχε χαθεί το μέτρο, το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Καμιά σοβαρή συζήτηση δεν έγινε στη χώρα. Ένας από τους λόγους που δεν γίνεται συζήτηση είναι ότι οι καινοτομίες της ελληνικής πολιτικής δεν φαίνεται να είναι προϊόν διανοητικών/πολιτικών επεξεργασιών στο εσωτερικό της χώρας, εμείς τουλάχιστο δεν γνωρίζουμε τέτοιες, αλλά μάλλον προϊόν εισαγωγής, όπως συνέβη και με την ελληνοτουρκική προσέγγιση και με την πολιτική πούφτασε στο Μνημόνιο.
Να θυμίσουμε ότι, αντίθετα με ότι πρεσβεύουν ευτελείς, ιδιοτελείς, υποτελείς “νεοραγιάδες”/“νεοφαναριώτες”, οι μεγάλες εθνικές καταστροφές όπως η Μικρασιατική, ο Εμφύλιος, οι διωγμοί στην Τουρκία, η κυπριακή τραγωδία, δεν σημειώθηκαν σε περιόδους εθνικής έξαρσης ή σύγκρουσης με τους ισχυρούς, αλλά, αντίθετα, σε εποχές πλήρους ταύτισης και υποτέλειας προς αυτούς! Αν αυτά συνέβησαν σε περιόδους παντοδυναμίας της βρετανικής και αμερικανικής ηγεμονίας ή ανόδου της ισραηλινής, πολύ μεγαλύτερες μπορούν να σημειωθούν σε περιόδους κρίσης τους, αν και το ελληνικό πολιτικό προσωπικό είναι τόσο βολεμένο στη θέση υποτελούς, που δεν μπορεί να φανταστεί καν ότι μπορεί να περιέλθει σε κρίση η ηγεμονία ΗΠΑ, Ισραήλ, Βρετανίας. Το τουρκικό δεν είναι, διαθέτει αξιοθαύμαστη αυτονομία και έχει δίκιο ο Νταβούτογλου όταν αποδίδει μέρος των διπλωματικών επιτυχιών των ισλαμιστών στη σχετική έστω χειραφέτησή τους από την Ουάσιγκτον.
Υπερατλαντικοί σχεδιασμοί
Δυστυχώς, όλες οι ενδείξεις συνηγορούν ότι η νέα ελληνοϊσραηλινή ανατροπή δεν υπαγορεύεται από ενδογενείς αναλύσεις ή στρατηγικές, αλλά από προσαρμογή στην ηγεμονική θέληση. Η θέληση είναι όμως αμφίσημη. Στην Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ δεν έχουν παραιτηθεί από την προσπάθεια να φέρουν την Τουρκία στον «ίσιο δρόμο», ακόμα και το Ισραήλ ταλαντεύεται ανάμεσα στο συγκρουσιακό και το συνεργατικό στοιχείο. Το σουρεαλιστικό αποτέλεσμα είναι να διατηρεί η Αθήνα και την παλιά πολιτική της «προσέγγισης» με την Τουρκία και μια πολιτική προσέγγισης με το Ισραήλ, που, τουλάχιστον στρατιωτικά, θα ερμηνευθεί αναπόφευκτα από την Άγκυρα ως κατευθυνόμενη εναντίον της. Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι η μία από τις δύο πολιτικές μπορεί νάχει αποτέλεσμα, δεν μπορούν να έχουν και οι δύο μαζί!
Δεν διαφωνούμε με το ότι Ελλάδα-Κύπρος πρέπει να αναπτύξουν ευρύτερες σχέσεις με το εβραϊκό κράτος. Μεγάλες δυνατότητες ανοίγονται στην ενέργεια, ίσως και σε μορφές στρατιωτικής συνεργασίας και άλλους τομείς. Αθήνα και Λευκωσία, αντιμέτωπες με τουρκική γεωπολιτική πίεση, είναι λογικό να εκμεταλλευθούν τη σύγκρουση Άγκυρας και Τελ Αβίβ, όπως το Τελ Αβιβ θέλει να εκμεταλλευθεί, για τους δικούς του σκοπούς, όσο και όπως το κρίνει σκόπιμο, την ελληνοτουρκική διένεξη. Δυστυχώς, η εξωτερική πολιτική δεν μπορεί να είναι μόνο άσκηση ηθικής, οφείλει να είναι και πραγματιστική, όχι όμως μέχρι του σημείου να αγνοεί πλήρως αρχές και ηθική. Τρομάζει όμως στο ελληνοϊσραηλινό ειδύλλιο η έλλειψη μέτρου και ισορροπίας, ο πανηγυρικός χαρακτήρας της ασκούμενης πολιτικής, η διαφαινόμενη αδυναμία εντοπισμού σοβαρών κινδύνων, η υποψία ετερόφωτης πολιτικής και άνισης σχέσης. Το παιχνίδι στη Μέση Ανατολή είναι για πολύ δυνατούς παίκτες, όχι για μια πολιτική τάξη που συχνά απέδειξε ότι δεν αξίζει ούτε τον χαρακτηρισμό της παιδικής χαράς! (Και για να μη θεωρούμεθα ισοπεδωτικοί και άδικοι, υπενθυμίζουμε εδώ τους Τιτανικούς του κ. Παπακωνσταντίνου, την κ. Νταλάρα που αγνοεί πόσους νόμιμους μετανάστες έχει η Ελλάδα, τους διαλόγους του κ. Χρυσοχοΐδη, ή την κα Μπιρμπίλη που εισηγείται νομοσχέδιο για τις ΑΟΖ χωρίς προσυνεννόηση με το Πεντάγωνο).
Προσωπικά, εμπιστεύομαι πολύ περισσότερο την ασφάλεια της χώρας μου στο σπουδαίο όνομά της σε όλη την Ανατολή, στο πολιτικό κεφάλαιο που συσσώρευσαν Ανδρέας Παπανδρέου, Γρίβας, Μακάριος, Λυσσαρίδης, Ράπτης, οι πάντες σχεδόν, ακόμα και ο Γεώργιος Παπαδόπουλος (!), και που αφρόνως σκορπίζουν στους πέντες ανέμους οι κυβερνήσεις των τελευταίων 15 χρόνων, παρά στις ανύπαρκτες ικανότητες του κ. Χρυσοχοΐδη και των υπηρεσιών του.
Κρίσιμα ερωτήματα
Ας γίνουμε όμως πιο συγκεκριμένοι. Υπάρχουν μεγάλες προσδοκίες για το κυπριακό “οικόπεδο 12” που θα ψάξει η αμερικανοεβραϊκή Νομπλ. Δεν θάταν όμως καλύτερα να ενεργοποιηθούν και ρωσικές, γαλλικές, κινέζικες εταιρείες στην κυπριακή ΑΟΖ, να ανοίξει το παιχνίδι; Γιατί μόνο μια εταιρεία αμερικανοεβραϊκών συμφερόντων;
Οι Ισραηλινοί δεν θέλουν σταθμό υγροποίησης του αερίου στο έδαφός τους, γιατί αποτελεί πολεμικό στόχο. Δεν αποτελεί τέτοιο στόχο κατασκευαζόμενος στην Κύπρο; Πρέπει η Κύπρος να εισάγει το πρόβλημα ασφάλειας του Ισραήλ;
Ένας αγωγός Ισραήλ-Κύπρος-Ελλάδα έχει πολύ μεγαλύτερο στρατηγικό ενδιαφέρον από την υγροποίηση και, επιπλέον, συνδέει Ελλάδα και Κύπρο, αντί να ενισχύει την τάση μετατροπής της Κύπρου σε Σιγκαπούρη υπό ισραηλινή “προστασία” και τελική εφεδρεία των Ισραηλινών. Αλλά και εκεί υπάρχουν περίπλοκα προβλήματα με την ΑΟΖ και θέματα κόστους. Επιπλέον, διερωτάται κανείς γιατί πρέπει η Ελλάδα να οργανώσει τη μεταφορά των ισραηλινών αποθεμάτων, προτού ψάξει για δικά της στη Νότιο Κρήτη.
Να σημειώσουμε ότι τα όρια του κοιτάσματος Λεβιάθαν έχουν προκαλέσει ψυχρότητα μεταξύ Λιβάνου και Κύπρου, με τον Χαρίρι να σπεύδει στη Μόσχα προς αναζήτηση στρατιωτικής υποστήριξης που του παρέσχον απλόχερα Πούτιν και Μεντβέντιεφ. Προβλήματα μπορεί να ανακύψουν και με την Αίγυπτο και τους Παλαιστινίους. Είπαμε να βρούμε στηρίγματα κατά της Τουρκίας, δεν είναι όμως σκόπιμο να γίνουμε τμήμα του μεσανατολικού.
Η στρατιωτική συνεργασία έχει προκαλέσει μεγάλο ενδιαφέρον σε ΓΕΑ και ΓΕΝ, τα οποία οι Ισραηλινοί δελεάζουν με προτάσεις παροχής διευκολύνσεων και συνεργασίας στην Αν. Μεσόγειο. Προς το παρόν, οι ισραηλινές δυνάμεις ασκούνται στον ελληνικό χώρο, και, ενδεχομένως, οργανώνουν διάδρομο μελλοντικής επίθεσης κατά Ιράν μέσω Βαλκανίων, Μαύρης Θάλασσας, Υπερκαυκασίας. Δεν πιστεύω κανένας σοβαρός άνθρωπος να θέλει την Ελλάδα εμπλεκόμενη καθ οιονδήποτε τρόπο σε τέτοιες συρράξεις.
Μεταστάθμευση αεροσκαφών ή πλοίων στο Ισραήλ, αν υποθέσουμε ότι αυτά τα εννοούν και δεν τα λένε απλώς για να ανοίξουν την όρεξη, μπορεί να είναι χρησιμότατη σε περίπτωση σύρραξης με την Τουρκία. Σε τέτοια περίπτωση θα το κάνει το Ισραήλ αν έχει μπει το ίδιο σε πόλεμο, κι αν έχει μπει θα το κάνει έτσι κι αλλιώς. Ακυρώσαμε την παραγγελία ρωσικών αμυντικών όπλων Ες 300 και τις εγγυήσεις ασφαλείας που τα συνόδευαν, δεν στέλνουμε αεροσκάφη και πλοία στην Κύπρο, προτείνουμε μόνοι μας τον αφοπλισμό του νησιού σε περίπτωση λύσης και βρήκαμε τώρα ξαφνικά το θάρρος να φτάσουμε στο Ισραήλ, χώρα που είναι σε περίπου διαρκή πόλεμο με τους γείτονές του; Όλα αυτά εντάσσονται σε κάποιο διεθνοπολιτικό και στρατηγικό σχεδιασμό; Ποιος έχει κάνει, στην Ελλάδα, τέτοιο σχεδιασμό;
Τα κοινά υπουργικά συμβούλια με την Τουρκία και το Ισραήλ στερούνται σοβαρότητας. Το έκαναν Γαλλία και Γερμανία σηματοδοτώντας την πορεία ενσωμάτωσης, εμείς σκεφτόμαστε ομοσπονδία με Τουρκία και Ισραήλ; Στερούνται σοβαρότητας, όχι όμως και συνεπειών στη διεθνή πολιτική, γιατί σηματοδοτούν διεθνώς συμμαχική σχέση με μια χώρα καταδικασμένη στη συνείδηση της διεθνούς κοινότητας. Το παλαιστινιακό έχει κεντρική πολιτική σημασία για ενάμισο δισεκατομμύριο Μουσουλμάνους, οι χώρες των οποίων, όπως η Τυνησία σήμερα και η Αίγυπτος αύριο, μπαίνουν σε εποχή μείζονος αναταραχής. Παρά τον ευρωατλαντικό στραβισμό της τελευταίας 15ετίας, η Ελλάδα περιέπεσε μόνο σε κατάσταση κάποιας αποξένωσης, δεν είμαστε τμήμα της εικόνας του εχθρού, έχουμε εγκάρδιο παρελθόν, υποφέραμε, δεν υπήρξαμε τμήμα του σταυροφορικού και του αποικιοκρατικού σχεδίου. Συμφέρει Ελλάδα και Κύπρο να συσπειρώσουν όλο το Ισλάμ πίσω από την Τουρκία, να γίνουν τμήμα της εικόνας του εχθρού; Τι θα κάνουμε αν αύριο Τελ Αβίβ και Άγκυρα τα ξαναβρούν;
Δεν είμαστε εναντίον της ανάπτυξης σχέσεων με το Ισραήλ, ισότιμων όμως, αμοιβαία επωφελών, με περιορισμό των δυνητικών κινδύνων. Φοβόμαστε ότι αυτή η ιστορία άρχισε με άσχημο και επικίνδυνο τρόπο, χωρίς να εντάσσεται σε οποιαδήποτε εθνική στρατηγική. Ούτε αντιλαμβανόμαστε γιατί η κυβέρνηση πάγωσε και τορπίλισε τις πολύ πιο φυσιολογικές σχέσεις με τη Μόσχα, συνέβαλε στην ψυχρότητα με το Βερολίνο, αλλά είναι τόσο ενθουσιασμένη με αυτές τις παράξενες συμμαχίες. Πάν μέτρον άριστον, έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, αν ήταν όντως.
ΥΓ Ο φίλος του κ. Παπανδρέου Αλεξ Ρόντος υπήρξε σύμβουλος του Γεωργιανού Προέδρου Σαακασβίλι, τμήμα μιας πολυάριθμης κοινοπραξίας Αμερικανών και Ισραηλινών συμβούλων, που ενθάρρυναν τον γεωργιανό εθνικισμό, όπως ακριβώς ενθάρρυναν τον «εθνικιστή» Δημήτριο Ιωαννίδη το 1974 και με ανάλογες για τη χώρα του συνέπειες. Η Γεωργία έκανε έναν πόλεμο κατά της Ρωσίας που δεν μπορούσε παρά να χάσει, για να μπορέσουν Ισραήλ και ΗΠΑ να τιθασεύσουν μερικές από τις γεωπολιτικές φιλοδοξίες του Πούτιν.
Πηγή: Επίκαιρα
Ο χειρισμός της κρίσεως στα Ιμια
Του ΣΗΦΗ ΜΑΝΟΥΣΟΓΙΑΝΝΑΚΗ*
Αντιναύαρχος ε.α.
Η κρίση των Ιμίων, όπως αποκαλούνται τα πολιτικά και στρατιωτικά γεγονότα του 1996, που έφεραν τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις στα πρόθυρα πολέμου θα αποτελέσει για τον ιστορικό του μέλλοντος θέμα προς διερεύνηση, όταν συγκεντρωθεί το απαιτούμενο αρχειακό υλικό και οι μαρτυρίες των εμπλεκομένων, αποφορτισμένες από πολιτικές και στρατιωτικές σκοπιμότητες που βαραίνουν ακόμη στο Ελληνικό, Τουρκικό και Διεθνές πολιτικό σκηνικό.
Στόχος της παρούσας μελέτης είναι να συμβάλει στη διερεύνηση του θέματος από την οπτική γωνία ενός πρώην αξιωματικού του Ναυτικού που έζησε την κρίση από επιτελική θέση. Mε τις γνώσεις και την εμπειρία που αποκόμισε, καθώς και με τη βοήθεια της ισχνής ακόμη βιβλιογραφίας για το θέμα, θα διατυπώσει θέσεις και απόψεις που εκφράζουν όχι μόνο τον ίδιο, αλλά και πλήθος άλλων στρατιωτικών που έζησαν αυτή την εμπειρία και αποκόμισαν «εθνική πίκρα» από το χειρισμό της. Ωστόσο η προσέγγιση στο θέμα δεν θα γίνει με κριτήρια συναισθηματικά, αλλά με ορθολογική τοποθέτηση βασισμένη στις στρατιωτικές και πολιτικές παραμέτρους που προκάλεσαν τα γεγονότα.
Ως αφετηρία στο θέμα θα θέσουμε το ερώτημα: «πότε μιλάμε για κρίση».
Μπορούμε να δεχθούμε ότι υφίσταται κρίση όταν γίνεται προσπάθεια να διαφοροποιηθούν αρχές, κανόνες και συμφωνίες που έχουν αποτυπωθεί σε συνθήκες μεταξύ των κρατών και βασίζονται στο Διεθνές Δίκαιο.
Αναφερόμενοι στις σχέσεις Ελλάδας και Τουρκίας θα διαπιστώσουμε ότι τα δύο κράτη ερμηνεύουν διαφορετικά τις συνθήκες που τα αφορούν και έχουν διαφορετικές προσεγγίσεις στις προβλέψεις του Δικαίου της Θάλασσας και στους κανονισμούς του ICAO.
Οι διαφορές ανάγονται στο παρελθόν, και αρκετές φορές εξ αιτίας αυτών έχουν προκληθεί κρίσεις. Η επίλυση των διαφορών, ενώ γενικά φαίνεται να αποτελεί επιθυμία και των δύο κρατών, στην ουσία δυσχεραίνεται από ακραίες δηλώσεις των ηγεσιών τους που έχουν αναγάγει στα μάτια των λαών τους τις διαφορές /διεκδικήσεις σε ιερά και απαραβίαστα «εθνικά θέματα», τα οποία οι εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες τους χρησιμοποιούν για εκτόνωση προβλημάτων εσωτερικής πολιτικής.
Οι ειδικοί έχουν μελετήσει τέτοιας φύσεως θέματα, έχουν κατηγοριοποιήσει τις κρίσεις και έχουν προτείνει λύσεις για την αντιμετώπισή τους. Πρώτα απ’ όλα απαιτείται να υφίσταται ένας μηχανισμός χειρισμού κρίσεων.
Σήμερα, ως γενική αρχή ορθού χειρισμού μιας κρίσης και επίλυσης των διαφορών εμπλεκομένων κρατών, θεωρείται εκείνη που προσφεύγει στο ισχύον Διεθνές δίκαιο και στις αρχές του ΟΗΕ. Η μεταπολεμική εποχή με την απειλή των θερμοπυρηνικών όπλων και τον ολέθριο αντίκτυπό τους στην Παγκόσμια κοινότητα προσέδωσε μεγαλύτερη σημασία στον ορθό τρόπο με τον οποίο πρέπει να γίνεται ο χειρισμός μιας κρίσης.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα επιτυχούς αντιμετώπισης κρίσης είναι η περίπτωση της Κούβας το 1963. Ο χειρισμός της από τις εμπλεκόμενες υπερδυνάμεις, ΗΠΑ και Σοβιετική Ένωση κατέληξε στη συμβιβαστική λύση της απόσυρσης των Σοβιετικών πυραύλων από την Κούβα και αντίστοιχα των Αμερικανικών από την Τουρκία.
Ο μηχανισμός ορθού χειρισμού κρίσεων δεν αποτελεί οπωσδήποτε συνταγή επιτυχίας ούτε βέβαια a priori ειρηνικής διευθέτησης των προβλημάτων, εν τούτοις παρέχει κατευθυντήριες αρχές που θα πρέπει να ακολουθήσει ένα κράτος ώστε να προσεγγίσει το προσδοκώμενο.
Τέτοιες αρχές χειρισμού κρίσεων είναι:
• Η διατήρηση υψηλού επιπέδου πολιτικού ελέγχου στις στρατιωτικές επιλογές
• Η ύπαρξη χρονικών παύσεων μεταξύ των στρατιωτικών ενεργειών.
• Ο συντονισμός διπλωματικών και στρατιωτικών ενεργειών
• Ο περιορισμός των στρατιωτικών κινήσεων σε εκείνες που σηματοδοτούν για τον αντίπαλο αποφασιστικότητα και είναι κατάλληλες για περιορισμένης φύσεως στόχους του χειρισμού κρίσεων.
• Η αποφυγή στρατιωτικών ενεργειών που πιθανώς να σημαίνουν προετοιμασία ευρείας επιθέσεως
• Η επιλογή πολιτικο-στρατιωτικών ενεργειών που δείχνουν διάθεση για εξεύρεση λύσης μέσω διαπραγματεύσεων και όχι λύση στρατιωτική
• Η επιλογή πολιτικο-στρατιωτικών ενεργειών που αφήνουν στον αντίπαλο δυνατότητα εξόδου από την κρίση κατά τρόπο που να ικανοποιούνται τα θεμελιώδη συμφέροντά του.
ΠΟΤΕ ΜΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΚΙΝΗΣΗ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΜΕΛΕΤΗΣΕΙ
ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ. ΔΗΛΑΔΗ, ΠΩΣ ΘΑ ΕΞΕΛΘΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ.
Ένα παράδειγμα χειρισμού κρίσεως με βάση τα προαναφερθέντα είναι η ανακατάληψη των νήσων FALKLANDS και S. GEORGIA από το Ηνωμένο Βασίλειο το 1982 όπως περιγράφεται κατωτέρω:
ΧΕΙΡΙΣΜΟΣ ΚΡΙΣΕΩΣ ΣΤΑ ΝΗΣΙΑ FALKLANDS ΚΑΙ S.GEORGIA
Στις 2 Απρ. 1982 οι ένοπλες δυνάμεις της Αργεντινής κατέλαβαν τα νησιά Falklands και την επόμενη το νησί S. Georgia. Η επίθεση της Αργεντινής έγινε παρά τις εκκλήσεις του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ, του Προέδρου του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και του Προέδρου των ΗΠΑ προς την κυβέρνηση της Αργεντινής να αποφύγει την στρατιωτική δράση
Η κατάληψη των νησιών καταδικάσθηκε άμεσα από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ με την απόφαση 502. Η απόφαση προέβλεπε την αποχώρηση των δυνάμεων της Αργεντινής από τα νησιά και την επίλυση του προβλήματος με ειρηνικά μέσα.
Η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου κατέστησε ευθύς εξ αρχής γνωστή τη θέση της για αποδοχή και εφαρμογή της αποφάσεως του Συμβουλίου Ασφαλείας παρά το γεγονός ότι τμήμα των εδαφών του είχε καταλειφθεί με στρατιωτικές ενέργειες.
Ο χειρισμός της κρίσεως σε υψηλό επίπεδο αναλήφθηκε από μια μικρή ομάδα Υπουργών που συνεδρίαζε καθημερινά υπό την προεδρία της Πρωθυπουργού Μ. Θάτσερ.
Ο Γενικός Εισαγγελέας του κράτους παρακολουθούσε τις συσκέψεις όταν εξετάζονταν νομικά θέματα και πάντοτε στις συσκέψεις συμμετείχε ο Α/ΓΕΕΘΑ ως ο βασικότερος σύμβουλος της κυβερνήσεως επί στρατιωτικών θεμάτων.
Η ομάδα αυτή των υπουργών και ο Α/ΓΕΕΘΑ εξασφάλιζαν το συντονισμό και την εφαρμογή των διπλωματικών, οικονομικών και στρατιωτικών αρχών του Ηνωμένου Βασιλείου.
Σε στρατιωτικό επίπεδο δόθηκε με σαφήνεια ο στόχος των επιχειρήσεών αλλά αφέθηκε σ αυτούς η επιχειρησιακή πρακτική υλοποίησής του. Ως επικεφαλής της αεροναυτικής δύναμης των επιχειρήσεων ορίσθηκε ο Αρχηγός του Στόλου.
Αυτή η μικρή και σαφής δομή διοικήσεως εξασφάλιζε την γρήγορη αντίδραση στα γεγονότα και την κάλυψη των αναγκών της στρατιωτικής δύναμης. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι, όταν η Πρωθυπουργός Μ. Θάτσερ διερευνώντας την προσωπικότητα του Αρχηγού του Στόλου, υπέβαλε σ αυτόν το ερώτημα, αν πιστεύει στη νίκη, εκείνος απάντησε: «μπορώ να βεβαιώσω τον απόπλου της αεροναυτικής δύναμης σε τρεις μέρες.»
Η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου επιδίωξε παράλληλα την κατανόηση του προβλήματος της από τα κράτη -μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, από τους συμμάχους της στο ΝΑΤΟ και τους φίλους της στην Κοινοπολιτεία. Η εξασφάλιση διεθνούς υποστήριξης είχε κριθεί ως απολύτως απαραίτητη, ως θέμα αρχής, καθώς θα καταδείκνυε στην Αργεντινή το μέγεθος της απομόνωσής της διεθνώς.
Το Ηνωμένο Βασίλειο δεν περιορίστηκε στις διπλωματικές κινητοποιήσεις. Με παράλληλες στρατιωτικές ενέργειες, σταδιακά εφαρμοζόμενες, ασκούσε πίεση στην Αργεντινή ώστε να την αναγκάσει να αποσύρει τις δυνάμεις της από τα νησιά και καθιστούσε σαφή την πρόθεσή της να τα ανακαταλάβει με χρήση βίας
Στις 5 Απριλίου 1982 τρεις μέρες αργότερα από την κατάληψη των νήσων από την Αργεντινή απέπλευσε η αεροναυτική δύναμη του Ηνωμένου Βασιλείου για την ανακατάληψή τους.
Στις 12 Απριλίου Το Ηνωμένο Βασίλειο επέβαλε ζώνη αποκλεισμού των πλοίων της Αργεντινής 200 ναυτικά μίλια γύρω από τα νησιά FALKLANDS
Στις 23 Απριλίου προειδοποίησε ότι κάθε προσέγγιση δυνάμεων της Αργεντινής και παρεμβολή τους στην αποστολή των δυνάμεών του θα αντιμετωπιζόταν κατάλληλα.
Στις 25 Απριλίου ανακατέλαβε την νήσο S.Georgia
Στις 29 Απρ. ανακοινώθηκε ότι όλα τα πλοία της Αργεντινής που παρακολουθούσαν τις Ναυτικές δυνάμεις του Ηνωμένου Βασιλείου υπόκειντο σε επίθεση.
Στις 30 Απρ. ανακοινώθηκε ότι η ευρύτερη περιοχή των νησιών αποτελούσε απαγορευμένη ζώνη.
Την 1η Μαΐου βομβαρδίστηκε το αεροδρόμιο του Port Stanley.
Στις 7 Μαΐου προειδοποιήθηκε η Αργεντινή ότι κάθε αεροσκάφος η πλοίο της που θα βρισκόταν 12 ναυτ. μίλια έξω από τις ακτές της θα θεωρείτο εχθρικό. Η ώρα των στρατιωτικών επιχειρήσεων για τα FALKLANDS είχε σημάνει.
Η σύντομη αυτή αναφορά στην κρίση των FALKLANDS καταδεικνύει τον τρόπο με τον οποίο κινήθηκε και έδρασε μια ευρωπαϊκή χώρα, η οποία προς επίλυση «εθνικών θεμάτων», όπως θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί το συγκεκριμένο, έδρασε ευέλικτα, δυναμικά και αποτελεσματικά Εφάρμοσε και εξάντλησε στην ουσία όλες τις δυνατότητες που της παρείχαν οι διεθνείς οργανισμοί, αποσαφηνίζοντας παράλληλα τους ρόλους και τις αρμοδιότητες των πολιτικών και στρατιωτικών φορέων που κλήθηκαν να συμμετάσχουν στο χειρισμό για τη διευθέτηση της κρίσης
Oι απώλειες του Η.Βασιλείου από την επιχείρηση αυτή ήταν συνοπτικά περίπου 200 άνδρες, 5 πολεμικά πλοία, 1 μεγάλο πετρελαιοφόρο στόλου, 1 μεγάλο επιταγμένο φορτηγό πλοίο που μετέφερε ανταλλακτικά αεροπλάνων και ελικόπτερα, 10 πολεμικά αεροπλάνα και 25 ελικόπτερα διαφόρων τύπων.
Εικοσιπέντε χρόνια μετά από το γεγονός τον Ιούλιο του 2007 γράφηκε στον διεθνή τύπο ότι 13 από τις 18 γεωτρήσεις που έγιναν στα νησιά FALKLANDS αποδείχτηκαν εκμεταλλεύσιμες με κοιτάσματα πετρελαίου μεγαλύτερα από αυτά της Bόρειας θάλασσας.
Θα επιχειρήσουμε μια σύγκριση της παραπάνω επιχείρησης με την ανάλογη Ελληνο-Τουρκική κρίση στα Ίμια.
Τα δύο κράτη, Ελλάδα και Τουρκία, δέσμια μιας προπαγανδιστικής πολιτικής διαχείρισης των εθνικών τους θεμάτων, οδηγήθηκαν και τα δύο σε δυσχερέστατη θέση με αποτέλεσμα οι μεν Τούρκοι να προπαγανδίσουν διεθνώς την ύπαρξη γκρίζων ζωνών, οι δε Έλληνες να χρεωθούν μια εθνική ντροπή από τον κακό χειρισμό της εν λόγω κρίσης, η ακόμα χειρότερα να θέσουν υπό αμφισβήτηση τμήμα της εθνικής τους κυριαρχίας και να βλάψουν τα εθνικά τους συμφέροντα αν στο μέλλον αποδειχθεί ότι στον υποθαλάσσιο χώρο της ευρύτερης περιοχής υπάρχει εκμεταλλεύσιμος πλούτος π.χ. πετρέλαιο.
Η ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΣΤΑ ΙΜΙΑ
Α.1. ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ
Στην εφημερίδα «ΣΗΜΕΡΙΝΗ» της Κυριακής 18 Ιουνίου 2006 δίδεται συνέντευξη από τον Περικλή Νεάρχου ο οποίος υπήρξε σύμβουλος του Α.Παπανδρέου επί θεμάτων εξωτερικής πολιτικής σύμφωνα με την οποία η κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου είχε πληροφορίες χρόνια πριν, για σχέδια της Άγκυρας να θέσει θέμα βραχονησίδων και γκρίζων ζωνών.
Στην εν λόγω συνέντευξη ο Π. Νεάρχου επισημαίνει ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε αναφερθεί, χωρίς πολλές λεπτομέρειες, σε παλαιότερη συνέντευξή του στον Τύπο για την Τουρκική στρατηγική, ότι η Άγκυρα μεθόδευε νέους τρόπους για την προώθηση των παλαιών στόχων της. Είχε πει ότι μερικοί μιλούσαν στο παρασκήνιο για βραχονησίδες.
Όμως την εγκυρότερη άποψη για το θέμα αυτό διατύπωσε ο Πτέραρχος Ν.Κουρής στο βιβλίο του «ΑΙΓΑΙΟ Η ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΑ ΔΙΑΜΑΧΗ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ» όπου αναφέρει ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου με επιστολή του προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας το καλοκαίρι του 1991 τον ενημέρωσε για τις προσπάθειες των Τούρκων να ανοίξουν ένα νέο μέτωπο στο Αιγαίο.
Μεταξύ άλλων αναφέρει: «… Τέλος πρέπει να αποδοθεί μεγαλύτερη σημασία στην πρόθεση των Τούρκων να ανοίξουν ένα νέο μέτωπο στο Αιγαίο, και συγκεκριμένα στις δηλώσεις του Τούρκου Αρχηγού του Ναυτικού, με τις οποίες αμφισβητείται η εθνική μας κυριαρχία πάνω σε έναν μεγάλο αριθμό βραχονησίδων στο ανατολικό Αιγαίο». Υπενθυμίζεται στο σημείο αυτό ότι μετά τον τερματισμό της διεθνούς διασκέψεως για το Δίκαιο της Θάλασσας το 1982, το νέο Δίκαιο ετέθη σε ισχύ το 1994 και επικυρώθηκε από την Ελληνική Βουλή το 1995.
Τον Νοέμβριο του 1995 η Ελληνική Κυβέρνηση μελετούσε ένα πρόγραμμα εποικισμού μικρονησίδων στο Αιγαίο με κρατική επιδότηση. Ανακοινώθηκε ότι το πρόγραμμα αποσκοπούσε στην ανάπτυξη μιας μορφής αγροτικού τουρισμού.
Στην πραγματικότητα, βασιζόμενη στο Δίκαιο της Θαλάσσης περί υφαλοκρηπίδας και ζώνης οικονομικής εκμετάλλευσης στόχευε με τον εποικισμό στην διασφάλιση των εθνικών της συμφερόντων .
Η απαραίτητη υποδομή εποικισμού θα δημιουργείτο στις νησίδες Τοκμάκια Λέσβου, Βάτος Χίου Αντικύθηρα Κυθήρων, Γαυδοπούλα Κρήτης και Νίμος, Στρογγυλή, Φαρμακονήσι, Καλόλιμνος Δωδεκανήσου.
Ήδη, πριν ακόμη το πρόγραμμα πάρει ευρεία προβολή, 500 Έλληνες και περισσότεροι από 1200 ξένοι υπήκοοι είχαν εκδηλώσει σχετικό ενδιαφέρον. Το Νοέμβριο, ο Υπουργός Αιγαίου Α. Κοτσακάς και ο Υφυπουργός Εξωτερικών Ε. Μπεντενιώτης πραγματοποίησαν περιοδεία στο Αιγαίο επισκεπτόμενοι με ελικόπτερο διάφορα μικρονήσια προκειμένου να ελέγξουν και να εκτιμήσουν επιτόπου την κατάσταση (Σ.Βλάσσης σελ.9).
Την 1η Νοεμβρίου 1995 μέλη και φίλοι του Πολιτιστικού-Μορφωτικού Συλλόγου Αποφοίτων Σχολών Υπαξιωματικών Πολεμικού Ναυτικού επιβιβάστηκαν στο ΠΓΥ ΕΒΡΟΣ του Πολεμικού Ναυτικού δηλώνοντας:
«Θα υψώσουμε τη γαλανόλευκη στα διαμάντια των θαλασσών μας, τις ακατοίκητες βραχονησίδες, που όπως διαπιστώσαμε κατά το ταξίδι τα περισσότερα από αυτά δεν είναι και τόσο βραχονησίδες, αλλά σπάνιας ομορφιάς νησιά με χλωρίδα και πανίδα, και ακόμα θα εντοπίσουμε κατάλληλους χώρους για την κατασκευή στοιχειώδους υποδομής έτσι ώστε να γίνει δυνατή η ολιγοήμερη παραμονή επισκεπτών στις εσχατιές του ελληνικού χώρου…». Αυτά αναγράφονται στην εφημερίδα ΞΙΦΙΑΣ αρ. φύλλου 41 Οκτώβριος-Νοέμβριος 1995 την οποία εκδίδει ο Πολιτιστικός-Μορφωτικός Σύλλογος Αποφοίτων Σχολών Υπαξιωματικών Πολεμικού Ναυτικού. Υψώθηκε τότε η Ελληνική Σημαία στις βραχονησίδες Καλόλιμνος, Στρογγυλή, Φαρμακονήσι, Βάτος και Πασά. Οι ενέργειες αυτές του Συλλόγου εντάσσονταν σε συγκεκριμένο πρόγραμμα των Υπουργείων Εθνικής Αμύνης και Αιγαίου.
Τα όσα αναφέρει η προαναφερθείσα εφημερίδα επιβεβαίωσε στη «Διπλωματία (http://www.diplomatia.gr) ο τότε Υπουργός Αιγαίου Αντώνης Κοτσακάς: «Υπήρχε συγκεκριμένο σχέδιο για την αξιοποίηση πολλών βραχονησίδων του Αιγαίου. Βασιζόταν στη σκέψη ότι σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο σε ένα νησί αναγνωρίζεται υφαλοκρηπίδα, μόνον όταν στο έδαφος του ασκείται έστω και μικρή οικονομική δραστηριότητα. Το ζήτημα το είχαμε συζητήσει με τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος είχε δείξει μεγάλο ενδιαφέρον και είχε εγκρίνει το σχέδιο.
Έτσι σε συνεργασία με το Υπουργείο Εθνικής Αμύνης και τον τότε Υπουργό Γ.Αρσένη εκπονήθηκε με όλες τις λεπτομέρειες συγκεκριμένο πρόγραμμα που προέβλεπε την μεταφορά, σε μια σειρά από βραχονησίδες, ορισμένων υλικών που να καθιστούν εφικτή τη διαβίωση ακόμα και υπό δυσμενείς καιρικές συνθήκες, όπως δοχεία με καύσιμα θέρμανσης και εφόδια, κάποιες στοιχειώδεις εγκαταστάσεις στέγασης, καλύβες και άλλα. Σκοπός μας ήταν κυρίως να προκαλέσουμε το ενδιαφέρον οικολογικών και περιβαλλοντικών οργανώσεων όπως η Greenpeace και άλλες, ώστε τα νησιά να ζωντανέψουν κάπως….
Στον κατάλογο των νησιών περιλαμβανόταν τα Αντικύθηρα και η Γαυδοπούλα και όχι μόνο βραχονησίδες του Ανατολικού Αιγαίου. Το Υπουργείο Αμύνης είχε διαθέσει τα απαραίτητα πλοία του Πολεμικού Ναυτικού προσωπικό και υλικά για την υλοποίηση του προγράμματος».
Το ΓΕΕΘΑ δεν γνώριζε τίποτα γι’ αυτήν τη δραστηριότητα. Τέτοιες πολιτικές πρωτοβουλίες σε περιοχές κακής γειτονίας και διεκδικήσεων από την άλλη πλευρά ενέχουν πάντοτε την πιθανότητα κρίσεως, στο χειρισμό της οποίας εμπλέκονται εκ των πραγμάτων οι Ένοπλες Δυνάμεις Συνεπώς απαιτείται τουλάχιστον η ενημέρωση τους για τέτοιες πολιτικές προθέσεις. Από την άλλη πλευρά, οι Τουρκικές εφημερίδες είχαν αναγγείλει ότι σε αντίδραση προς τα έργα υποδομής των Ελλήνων, το Τουρκικό Ναυτικό ετοιμαζόταν να «χαρτογραφήσει πλήρως» τις βραχονησίδες που βρίσκονται κοντά στις ακτές της Τουρκίας, στο Αιγαίο (Κούρκουλας σελ.30).
Το θέμα των κυριαρχικών βλέψεων της Τουρκίας σε νησίδες και βραχονησίδες της περιοχής της Δωδεκανήσου φαίνεται ότι ήταν παλιά ιστορία για την Τουρκία.
Στο τουρκικό περιοδικό «Ένας Στρατιωτικός – Ένας Διπλωμάτης» εκδόσεως 2001 καταγράφεται διάλογος μεταξύ του πρώην Αρχηγού του Τουρκικού Ναυτικού Ναυάρχου Γ. Ερκαγιά και του πρέσβη Τ. Μαιτόκ. Από την συζήτησή τους προκύπτει ότι το θέμα των νησιών υπό Τουρκική διεκδίκηση είχε ξεκινήσει τουλάχιστον από το 1992 όταν ο Ναύαρχος Γ. Ερκαγιά ήταν Αρχηγός του Στόλου. Τότε είχε γίνει μια έρευνα από τον Διευθυντή της Τουρκικής Ωκεανογραφικής Υπηρεσίας Πλοίαρχο Yuce. Οι έρευνες ήταν γνωστές στο Τουρκικό ΥΠΕΞ, Τ/ΓΕΕΘΑ, στην Ωκεανογραφική Υπηρεσία και στη Διεύθυνση του Τουρκικού Εθνικού Κτηματολογίου.
Αργότερα ο Ναύαρχος Γ. Ερκαγιά, ως Αρχηγός του Τουρκικού Ναυτικού ανέθεσε σ’ έναν Αξιωματικό απόφοιτο της Τουρκικής Στρατιωτικής Ακαδημίας έρευνα με το ίδιο αντικείμενο και η νομική ισχύς της μελέτης έγινε αποδεκτή από τις Τουρκικές Αρχές. Έτσι στην κρίση των Ιμίων η περιοχή στην οποία αναφερόταν αυτή η θεωρία τοποθετήθηκε σ’ ένα χάρτη και επεξηγήθηκε στα μέλη του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας, στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και στην Κυβέρνηση.
Στο χάρτη φαινόταν πως το 1946 ο Πρωθυπουργός Σαράτσογλου είχε σημειώσει τα νησιά που δίνονταν στην Ελλάδα με την ανάλογη συνθήκη και θεωρούσε ότι τα υπόλοιπα παρέμεναν στην Τουρκία. Ο Πρόεδρος Ι. Ινονού αναφέρεται ότι είχε συστήσει στον Σαράτσογλου να έρθει σε συνεννόηση με το Τ/ΓΕΕΘΑ .
Ο Τούρκος Α/ΓΕΕΘΑ Στρατηγός Φ.Τσακμάκ είχε εναντιωθεί στη θέση αυτή λέγοντας ότι αυτά τα νησιά θα φέρουν μια μέρα τις χώρες αντιμέτωπες. Ο Πρωθυπουργός Σαράτσογλου έφερε τότε το θέμα στο Υπουργικό Συμβούλιο και δήλωσε ότι θα το έλυνε με τη βοήθεια του Ναυτικού. Ετοιμάσθηκαν πινακίδες στις οποίες γραφόταν «Εδώ είναι Τουρκικά νησιά» και τοποθετήθηκαν στα διεκδικούμενα.
Λίγες μέρες αργότερα ο Ιταλός Ακόλουθος της Πρεσβείας στην Άγκυρα είχε επισκεφθεί το ΓΕΕΘΑ και είχε τονίσει πως η πράξη αυτή αποτελούσε πρόκληση στα κυριαρχικά δικαιώματα της Ιταλίας και ότι η Κυβέρνησή του είχε ενοχληθεί.
Ο Τούρκος Α/ΓΕΕΘΑ επέρριψε την ευθύνη για το θέμα στον Πρωθυπουργό και όταν συζητήθηκε ότι το νησί που προκάλεσε το πρόβλημα ήταν η Κάλυμνος, δηλώθηκε σαφώς από την Τουρκική πλευρά, ότι αυτό ήταν Ιταλικό. Έτσι πάρθηκαν οι πινακίδες και από την Κάλυμνο και από τα νησιά που βρίσκονται απέναντι από το Μποντρούμ. Ανάμεσα σ αυτά ήταν το Γαιδουρονήσι και το Φαρμακονήσι. Κλείνοντας τη συζήτηση ο Ναύαρχος Ερκαγιά ανέφερε ότι στην κρίση των Ιμίων έδειξαν μεγάλη σοβαρότητα και αποφάσισαν να μην παραιτηθούν από την προστασία των εδαφών τους έστω και με πιθανότητα πολέμου.
Στις 26 Δεκεμβρίου 1995 το Τουρκικό M/S FIGEN AGAT προσάραξε στις βραχονησίδες Ίμια. Η άρνηση του καπετάνιου του πλοίου να δεχθεί τις υπηρεσίες των Ελληνικών ρυμουλκών που πρότεινε το Λιμεναρχείο Καλύμνου και ο ισχυρισμός του ότι το ναυάγιο έγινε σε Τουρκικό νησί ανάγκασε το Ελληνικό Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας να γνωστοποιήσει το θέμα στο Υπουργείο των Εξωτερικών.
Την επομένη, Τετάρτη 27 Δεκ. διαβιβάσθηκε τηλεφωνικά από το Τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών προς την Ελληνική πρεσβεία στην Άγκυρα η εξής δήλωση: «ας το ρυμουλκήσει όποιος θέλει να το ρυμουλκήσει, αλλά πρέπει να ξανασυζητήσουμε το θέμα».
Αυτή η στάση υπαγορευόταν από τον Τουρκικό ισχυρισμό ότι τα θαλάσσια σύνορα μεταξύ αυτής και της Ελλάδας δεν είχαν ποτέ προσδιοριστεί. Έτσι εξ αφορμής της αποκολλήσεως του FIGEN AKAT ήρθε στην επιφάνεια το θέμα της Τουρκικής εδαφικής διεκδίκησης των βραχονησίδων στα Ίμια.
Την Πέμπτη 28 Δεκ μετά από σειρά τηλεφωνικών συνομιλιών μεταξύ του Τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών και της Ελληνικής Πρεσβείας στην Άγκυρα, Ελληνικό ρυμουλκό ιδιοκτησίας της εταιρείας Μάτσας που ναυλώθηκε από την τουρκική εταιρεία «Διάσωση Omus» αποκόλλησε το πλοίο και το οδήγησε στο Τουρκικό λιμάνι του Κιουλούκ στην απέναντι ακτή.
Την επομένη, Παρασκευή 29 Δεκ. το Τουρκικό ΥΠΕΞ έστειλε στην Ελληνική πρεσβεία στην Άγκυρα ρηματική διακοίνωση που ανέγραφε: «οι νησίδες Ίμια αποτελούν εσωτερικό τμήμα της Τουρκικής επικράτειας, διοικητικά υπάγονται στην επαρχία Μούγλας και ανήκουν στην Νομαρχία Αλικαρνασσού (Μποντρούμ), γεωγραφικά ανήκουν στο χωριό Καράκαγια είναι δε εγγεγραμμένες στο κτηματολόγιο της Νομαρχίας Μούγλας.»
Την 9η Ιανουαρίου 1996 επιδόθηκε η Ελληνική απάντηση στην Τουρκική ρηματική διακοίνωση με την οποία απορριπτόταν ο Τουρκικός ισχυρισμός περί κυριαρχίας στα Ίμια.
Στις 16 Ιαν. Το Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών ζήτησε από το ΓΕΕΘΑ να λάβει μέτρα αυξημένης επαγρύπνησης στην ευρύτερη περιοχή των βραχονησίδων για κάθε ενδεχόμενο.
Στις 18 Ιαν. το ΓΕΕΘΑ έδωσε με τη σειρά του εντολή στο ΓΕΝ για αυξημένη επαγρύπνηση, ενώ ενημέρωσε τα δυο άλλα επιτελεία και το Υπουργείο Εξωτερικών για τα μέτρα που είχαν ληφθεί.
Το Σάββατο 20 Ιαν. Το «Εμπιστευτικό Γράμμα» ένα φιλοκυβερνητικό ενημερωτικό δελτίο που κυκλοφορούσε μόνο σε συνδρομητές και εκδιδόταν στην Αθήνα αποκάλυψε την ανταλλαγή των ρηματικών διακοινώσεων με αφορμή το ναυάγιο στα Ίμια και σχολίαζε ότι η Τουρκία για πρώτη φορά έθετε θέμα εδαφικών διεκδικήσεων. Η διαρροή της πληροφορίας συνέβη μία ημέρα μετά την επιλογή του Κ.Σημίτη ως Πρωθυπουργού από την Κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ.
Στις 23 Ιαν. ανακοινώθηκε ότι έγινε σύσκεψη στο γραφείο του Πρωθυπουργού με συμμετοχή των Υπουργών Εξωτερικών και Δημόσιας Τάξης και εξετάσθηκε «σοβαρό εθνικό θέμα».
Στις 24 Ιαν. ο ΑΝΤΕΝΝΑ πρόβαλε ως πρώτο θέμα την αλληλογραφία που ανταλλάχθηκε σε διπλωματικό επίπεδο γύρω από το θέμα της προσάραξης του M/S FIGEN AGAT στα Ίμια.
Την επομένη, 25 Ιαν. τέσσερις κάτοικοι της Καλύμνου με επικεφαλής το Δήμαρχο και τηλεοπτικό συνεργείο πήγαν στην ανατολική νησίδα Ίμια και τοποθέτησαν σε ένα πρόχειρο ιστό την Ελληνική σημαία. Ειπώθηκε χωρίς να δοθεί συνέχεια στο θέμα ότι πίσω από αυτή την ενέργεια βρισκόταν ο ΥΕΘΑ Γ.Αρσένης.
Ο Έλληνας ΥΠΕΞ επιβεβαίωσε σε συνέντευξη του την ανταλλαγή των ρηματικών διακοινώσεων και δήλωσε ότι ήταν η πρώτη φορά που προβλήθηκαν από Τουρκικής πλευράς εδαφικές διεκδικήσεις.
Το Σάββατο 27 Ιαν. ελικόπτερο με Τούρκους δημοσιογράφους από τη Σμύρνη προσγειώθηκε στην Ανατ. Ίμια, απέσυραν την Ελληνική σημαία και τοποθέτησαν την Τουρκική. Το περιστατικό προβλήθηκε από την Τουρκική τηλεόραση.
Στις 05/02/2004 δημοσιεύεται στην εφημερίδα της Χίου «ΑΛΗΘΕΙΑ» συνέντευξη του Τούρκου δημοσιογράφου που είχε στήσει την Τουρκική Σημαία στην βραχονησίδα Τζεζούρ Οσέρτ. Στη συνέντευξη αυτή αποκαλύπτει στον Έλληνα συνάδελφό του Σ.Μπαλάσκα ότι η Τουρκική Σημαία είχε παραδοθεί στα γραφεία της εφημερίδας του στη Σμύρνη από άτομο του οποίου την ταυτότητα αποκάλυψε στον Έλληνα δημοσιογράφο «off the record» με τη δέσμευση όμως να μην το δημοσιεύσει.
Στην ίδια συνέντευξη αναφέρει επίσης ότι κανένας δεν τους είχε πει ότι στη βραχονησίδα ήταν τοποθετημένη Ελληνική σημαία και να την αφαιρέσουν. Εκείνο που τους είχαν πει από την εφημερίδα ήταν να φωτογραφηθούν με την Τουρκική σημαία στο νησί. Αξίζει στο σημείο αυτό να καταγραφεί μια ακόμη μαρτυρία του ιδίου Τούρκου δημοσιογράφου στην ίδια συνέντευξη «Πήγα στο νησί ξανά όταν τέλειωσαν όλα. Βρήκα κάλυκες από σφαίρες, τα δύο κοντάρια. Ήμουνα ο πρώτος που πήγε στο νησί και ήθελα να είμαι και ο τελευταίος…..».
Πηγή : Onalert.gr
Αντιναύαρχος ε.α.
Η κρίση των Ιμίων, όπως αποκαλούνται τα πολιτικά και στρατιωτικά γεγονότα του 1996, που έφεραν τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις στα πρόθυρα πολέμου θα αποτελέσει για τον ιστορικό του μέλλοντος θέμα προς διερεύνηση, όταν συγκεντρωθεί το απαιτούμενο αρχειακό υλικό και οι μαρτυρίες των εμπλεκομένων, αποφορτισμένες από πολιτικές και στρατιωτικές σκοπιμότητες που βαραίνουν ακόμη στο Ελληνικό, Τουρκικό και Διεθνές πολιτικό σκηνικό.
Στόχος της παρούσας μελέτης είναι να συμβάλει στη διερεύνηση του θέματος από την οπτική γωνία ενός πρώην αξιωματικού του Ναυτικού που έζησε την κρίση από επιτελική θέση. Mε τις γνώσεις και την εμπειρία που αποκόμισε, καθώς και με τη βοήθεια της ισχνής ακόμη βιβλιογραφίας για το θέμα, θα διατυπώσει θέσεις και απόψεις που εκφράζουν όχι μόνο τον ίδιο, αλλά και πλήθος άλλων στρατιωτικών που έζησαν αυτή την εμπειρία και αποκόμισαν «εθνική πίκρα» από το χειρισμό της. Ωστόσο η προσέγγιση στο θέμα δεν θα γίνει με κριτήρια συναισθηματικά, αλλά με ορθολογική τοποθέτηση βασισμένη στις στρατιωτικές και πολιτικές παραμέτρους που προκάλεσαν τα γεγονότα.
Ως αφετηρία στο θέμα θα θέσουμε το ερώτημα: «πότε μιλάμε για κρίση».
Μπορούμε να δεχθούμε ότι υφίσταται κρίση όταν γίνεται προσπάθεια να διαφοροποιηθούν αρχές, κανόνες και συμφωνίες που έχουν αποτυπωθεί σε συνθήκες μεταξύ των κρατών και βασίζονται στο Διεθνές Δίκαιο.
Αναφερόμενοι στις σχέσεις Ελλάδας και Τουρκίας θα διαπιστώσουμε ότι τα δύο κράτη ερμηνεύουν διαφορετικά τις συνθήκες που τα αφορούν και έχουν διαφορετικές προσεγγίσεις στις προβλέψεις του Δικαίου της Θάλασσας και στους κανονισμούς του ICAO.
Οι διαφορές ανάγονται στο παρελθόν, και αρκετές φορές εξ αιτίας αυτών έχουν προκληθεί κρίσεις. Η επίλυση των διαφορών, ενώ γενικά φαίνεται να αποτελεί επιθυμία και των δύο κρατών, στην ουσία δυσχεραίνεται από ακραίες δηλώσεις των ηγεσιών τους που έχουν αναγάγει στα μάτια των λαών τους τις διαφορές /διεκδικήσεις σε ιερά και απαραβίαστα «εθνικά θέματα», τα οποία οι εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες τους χρησιμοποιούν για εκτόνωση προβλημάτων εσωτερικής πολιτικής.
Οι ειδικοί έχουν μελετήσει τέτοιας φύσεως θέματα, έχουν κατηγοριοποιήσει τις κρίσεις και έχουν προτείνει λύσεις για την αντιμετώπισή τους. Πρώτα απ’ όλα απαιτείται να υφίσταται ένας μηχανισμός χειρισμού κρίσεων.
Σήμερα, ως γενική αρχή ορθού χειρισμού μιας κρίσης και επίλυσης των διαφορών εμπλεκομένων κρατών, θεωρείται εκείνη που προσφεύγει στο ισχύον Διεθνές δίκαιο και στις αρχές του ΟΗΕ. Η μεταπολεμική εποχή με την απειλή των θερμοπυρηνικών όπλων και τον ολέθριο αντίκτυπό τους στην Παγκόσμια κοινότητα προσέδωσε μεγαλύτερη σημασία στον ορθό τρόπο με τον οποίο πρέπει να γίνεται ο χειρισμός μιας κρίσης.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα επιτυχούς αντιμετώπισης κρίσης είναι η περίπτωση της Κούβας το 1963. Ο χειρισμός της από τις εμπλεκόμενες υπερδυνάμεις, ΗΠΑ και Σοβιετική Ένωση κατέληξε στη συμβιβαστική λύση της απόσυρσης των Σοβιετικών πυραύλων από την Κούβα και αντίστοιχα των Αμερικανικών από την Τουρκία.
Ο μηχανισμός ορθού χειρισμού κρίσεων δεν αποτελεί οπωσδήποτε συνταγή επιτυχίας ούτε βέβαια a priori ειρηνικής διευθέτησης των προβλημάτων, εν τούτοις παρέχει κατευθυντήριες αρχές που θα πρέπει να ακολουθήσει ένα κράτος ώστε να προσεγγίσει το προσδοκώμενο.
Τέτοιες αρχές χειρισμού κρίσεων είναι:
• Η διατήρηση υψηλού επιπέδου πολιτικού ελέγχου στις στρατιωτικές επιλογές
• Η ύπαρξη χρονικών παύσεων μεταξύ των στρατιωτικών ενεργειών.
• Ο συντονισμός διπλωματικών και στρατιωτικών ενεργειών
• Ο περιορισμός των στρατιωτικών κινήσεων σε εκείνες που σηματοδοτούν για τον αντίπαλο αποφασιστικότητα και είναι κατάλληλες για περιορισμένης φύσεως στόχους του χειρισμού κρίσεων.
• Η αποφυγή στρατιωτικών ενεργειών που πιθανώς να σημαίνουν προετοιμασία ευρείας επιθέσεως
• Η επιλογή πολιτικο-στρατιωτικών ενεργειών που δείχνουν διάθεση για εξεύρεση λύσης μέσω διαπραγματεύσεων και όχι λύση στρατιωτική
• Η επιλογή πολιτικο-στρατιωτικών ενεργειών που αφήνουν στον αντίπαλο δυνατότητα εξόδου από την κρίση κατά τρόπο που να ικανοποιούνται τα θεμελιώδη συμφέροντά του.
ΠΟΤΕ ΜΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΚΙΝΗΣΗ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΜΕΛΕΤΗΣΕΙ
ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ. ΔΗΛΑΔΗ, ΠΩΣ ΘΑ ΕΞΕΛΘΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ.
Ένα παράδειγμα χειρισμού κρίσεως με βάση τα προαναφερθέντα είναι η ανακατάληψη των νήσων FALKLANDS και S. GEORGIA από το Ηνωμένο Βασίλειο το 1982 όπως περιγράφεται κατωτέρω:
ΧΕΙΡΙΣΜΟΣ ΚΡΙΣΕΩΣ ΣΤΑ ΝΗΣΙΑ FALKLANDS ΚΑΙ S.GEORGIA
Στις 2 Απρ. 1982 οι ένοπλες δυνάμεις της Αργεντινής κατέλαβαν τα νησιά Falklands και την επόμενη το νησί S. Georgia. Η επίθεση της Αργεντινής έγινε παρά τις εκκλήσεις του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ, του Προέδρου του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και του Προέδρου των ΗΠΑ προς την κυβέρνηση της Αργεντινής να αποφύγει την στρατιωτική δράση
Η κατάληψη των νησιών καταδικάσθηκε άμεσα από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ με την απόφαση 502. Η απόφαση προέβλεπε την αποχώρηση των δυνάμεων της Αργεντινής από τα νησιά και την επίλυση του προβλήματος με ειρηνικά μέσα.
Η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου κατέστησε ευθύς εξ αρχής γνωστή τη θέση της για αποδοχή και εφαρμογή της αποφάσεως του Συμβουλίου Ασφαλείας παρά το γεγονός ότι τμήμα των εδαφών του είχε καταλειφθεί με στρατιωτικές ενέργειες.
Ο χειρισμός της κρίσεως σε υψηλό επίπεδο αναλήφθηκε από μια μικρή ομάδα Υπουργών που συνεδρίαζε καθημερινά υπό την προεδρία της Πρωθυπουργού Μ. Θάτσερ.
Ο Γενικός Εισαγγελέας του κράτους παρακολουθούσε τις συσκέψεις όταν εξετάζονταν νομικά θέματα και πάντοτε στις συσκέψεις συμμετείχε ο Α/ΓΕΕΘΑ ως ο βασικότερος σύμβουλος της κυβερνήσεως επί στρατιωτικών θεμάτων.
Η ομάδα αυτή των υπουργών και ο Α/ΓΕΕΘΑ εξασφάλιζαν το συντονισμό και την εφαρμογή των διπλωματικών, οικονομικών και στρατιωτικών αρχών του Ηνωμένου Βασιλείου.
Σε στρατιωτικό επίπεδο δόθηκε με σαφήνεια ο στόχος των επιχειρήσεών αλλά αφέθηκε σ αυτούς η επιχειρησιακή πρακτική υλοποίησής του. Ως επικεφαλής της αεροναυτικής δύναμης των επιχειρήσεων ορίσθηκε ο Αρχηγός του Στόλου.
Αυτή η μικρή και σαφής δομή διοικήσεως εξασφάλιζε την γρήγορη αντίδραση στα γεγονότα και την κάλυψη των αναγκών της στρατιωτικής δύναμης. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι, όταν η Πρωθυπουργός Μ. Θάτσερ διερευνώντας την προσωπικότητα του Αρχηγού του Στόλου, υπέβαλε σ αυτόν το ερώτημα, αν πιστεύει στη νίκη, εκείνος απάντησε: «μπορώ να βεβαιώσω τον απόπλου της αεροναυτικής δύναμης σε τρεις μέρες.»
Η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου επιδίωξε παράλληλα την κατανόηση του προβλήματος της από τα κράτη -μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, από τους συμμάχους της στο ΝΑΤΟ και τους φίλους της στην Κοινοπολιτεία. Η εξασφάλιση διεθνούς υποστήριξης είχε κριθεί ως απολύτως απαραίτητη, ως θέμα αρχής, καθώς θα καταδείκνυε στην Αργεντινή το μέγεθος της απομόνωσής της διεθνώς.
Το Ηνωμένο Βασίλειο δεν περιορίστηκε στις διπλωματικές κινητοποιήσεις. Με παράλληλες στρατιωτικές ενέργειες, σταδιακά εφαρμοζόμενες, ασκούσε πίεση στην Αργεντινή ώστε να την αναγκάσει να αποσύρει τις δυνάμεις της από τα νησιά και καθιστούσε σαφή την πρόθεσή της να τα ανακαταλάβει με χρήση βίας
Στις 5 Απριλίου 1982 τρεις μέρες αργότερα από την κατάληψη των νήσων από την Αργεντινή απέπλευσε η αεροναυτική δύναμη του Ηνωμένου Βασιλείου για την ανακατάληψή τους.
Στις 12 Απριλίου Το Ηνωμένο Βασίλειο επέβαλε ζώνη αποκλεισμού των πλοίων της Αργεντινής 200 ναυτικά μίλια γύρω από τα νησιά FALKLANDS
Στις 23 Απριλίου προειδοποίησε ότι κάθε προσέγγιση δυνάμεων της Αργεντινής και παρεμβολή τους στην αποστολή των δυνάμεών του θα αντιμετωπιζόταν κατάλληλα.
Στις 25 Απριλίου ανακατέλαβε την νήσο S.Georgia
Στις 29 Απρ. ανακοινώθηκε ότι όλα τα πλοία της Αργεντινής που παρακολουθούσαν τις Ναυτικές δυνάμεις του Ηνωμένου Βασιλείου υπόκειντο σε επίθεση.
Στις 30 Απρ. ανακοινώθηκε ότι η ευρύτερη περιοχή των νησιών αποτελούσε απαγορευμένη ζώνη.
Την 1η Μαΐου βομβαρδίστηκε το αεροδρόμιο του Port Stanley.
Στις 7 Μαΐου προειδοποιήθηκε η Αργεντινή ότι κάθε αεροσκάφος η πλοίο της που θα βρισκόταν 12 ναυτ. μίλια έξω από τις ακτές της θα θεωρείτο εχθρικό. Η ώρα των στρατιωτικών επιχειρήσεων για τα FALKLANDS είχε σημάνει.
Η σύντομη αυτή αναφορά στην κρίση των FALKLANDS καταδεικνύει τον τρόπο με τον οποίο κινήθηκε και έδρασε μια ευρωπαϊκή χώρα, η οποία προς επίλυση «εθνικών θεμάτων», όπως θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί το συγκεκριμένο, έδρασε ευέλικτα, δυναμικά και αποτελεσματικά Εφάρμοσε και εξάντλησε στην ουσία όλες τις δυνατότητες που της παρείχαν οι διεθνείς οργανισμοί, αποσαφηνίζοντας παράλληλα τους ρόλους και τις αρμοδιότητες των πολιτικών και στρατιωτικών φορέων που κλήθηκαν να συμμετάσχουν στο χειρισμό για τη διευθέτηση της κρίσης
Oι απώλειες του Η.Βασιλείου από την επιχείρηση αυτή ήταν συνοπτικά περίπου 200 άνδρες, 5 πολεμικά πλοία, 1 μεγάλο πετρελαιοφόρο στόλου, 1 μεγάλο επιταγμένο φορτηγό πλοίο που μετέφερε ανταλλακτικά αεροπλάνων και ελικόπτερα, 10 πολεμικά αεροπλάνα και 25 ελικόπτερα διαφόρων τύπων.
Εικοσιπέντε χρόνια μετά από το γεγονός τον Ιούλιο του 2007 γράφηκε στον διεθνή τύπο ότι 13 από τις 18 γεωτρήσεις που έγιναν στα νησιά FALKLANDS αποδείχτηκαν εκμεταλλεύσιμες με κοιτάσματα πετρελαίου μεγαλύτερα από αυτά της Bόρειας θάλασσας.
Θα επιχειρήσουμε μια σύγκριση της παραπάνω επιχείρησης με την ανάλογη Ελληνο-Τουρκική κρίση στα Ίμια.
Τα δύο κράτη, Ελλάδα και Τουρκία, δέσμια μιας προπαγανδιστικής πολιτικής διαχείρισης των εθνικών τους θεμάτων, οδηγήθηκαν και τα δύο σε δυσχερέστατη θέση με αποτέλεσμα οι μεν Τούρκοι να προπαγανδίσουν διεθνώς την ύπαρξη γκρίζων ζωνών, οι δε Έλληνες να χρεωθούν μια εθνική ντροπή από τον κακό χειρισμό της εν λόγω κρίσης, η ακόμα χειρότερα να θέσουν υπό αμφισβήτηση τμήμα της εθνικής τους κυριαρχίας και να βλάψουν τα εθνικά τους συμφέροντα αν στο μέλλον αποδειχθεί ότι στον υποθαλάσσιο χώρο της ευρύτερης περιοχής υπάρχει εκμεταλλεύσιμος πλούτος π.χ. πετρέλαιο.
Η ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΣΤΑ ΙΜΙΑ
Α.1. ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ
Στην εφημερίδα «ΣΗΜΕΡΙΝΗ» της Κυριακής 18 Ιουνίου 2006 δίδεται συνέντευξη από τον Περικλή Νεάρχου ο οποίος υπήρξε σύμβουλος του Α.Παπανδρέου επί θεμάτων εξωτερικής πολιτικής σύμφωνα με την οποία η κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου είχε πληροφορίες χρόνια πριν, για σχέδια της Άγκυρας να θέσει θέμα βραχονησίδων και γκρίζων ζωνών.
Στην εν λόγω συνέντευξη ο Π. Νεάρχου επισημαίνει ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε αναφερθεί, χωρίς πολλές λεπτομέρειες, σε παλαιότερη συνέντευξή του στον Τύπο για την Τουρκική στρατηγική, ότι η Άγκυρα μεθόδευε νέους τρόπους για την προώθηση των παλαιών στόχων της. Είχε πει ότι μερικοί μιλούσαν στο παρασκήνιο για βραχονησίδες.
Όμως την εγκυρότερη άποψη για το θέμα αυτό διατύπωσε ο Πτέραρχος Ν.Κουρής στο βιβλίο του «ΑΙΓΑΙΟ Η ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΑ ΔΙΑΜΑΧΗ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ» όπου αναφέρει ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου με επιστολή του προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας το καλοκαίρι του 1991 τον ενημέρωσε για τις προσπάθειες των Τούρκων να ανοίξουν ένα νέο μέτωπο στο Αιγαίο.
Μεταξύ άλλων αναφέρει: «… Τέλος πρέπει να αποδοθεί μεγαλύτερη σημασία στην πρόθεση των Τούρκων να ανοίξουν ένα νέο μέτωπο στο Αιγαίο, και συγκεκριμένα στις δηλώσεις του Τούρκου Αρχηγού του Ναυτικού, με τις οποίες αμφισβητείται η εθνική μας κυριαρχία πάνω σε έναν μεγάλο αριθμό βραχονησίδων στο ανατολικό Αιγαίο». Υπενθυμίζεται στο σημείο αυτό ότι μετά τον τερματισμό της διεθνούς διασκέψεως για το Δίκαιο της Θάλασσας το 1982, το νέο Δίκαιο ετέθη σε ισχύ το 1994 και επικυρώθηκε από την Ελληνική Βουλή το 1995.
Τον Νοέμβριο του 1995 η Ελληνική Κυβέρνηση μελετούσε ένα πρόγραμμα εποικισμού μικρονησίδων στο Αιγαίο με κρατική επιδότηση. Ανακοινώθηκε ότι το πρόγραμμα αποσκοπούσε στην ανάπτυξη μιας μορφής αγροτικού τουρισμού.
Στην πραγματικότητα, βασιζόμενη στο Δίκαιο της Θαλάσσης περί υφαλοκρηπίδας και ζώνης οικονομικής εκμετάλλευσης στόχευε με τον εποικισμό στην διασφάλιση των εθνικών της συμφερόντων .
Η απαραίτητη υποδομή εποικισμού θα δημιουργείτο στις νησίδες Τοκμάκια Λέσβου, Βάτος Χίου Αντικύθηρα Κυθήρων, Γαυδοπούλα Κρήτης και Νίμος, Στρογγυλή, Φαρμακονήσι, Καλόλιμνος Δωδεκανήσου.
Ήδη, πριν ακόμη το πρόγραμμα πάρει ευρεία προβολή, 500 Έλληνες και περισσότεροι από 1200 ξένοι υπήκοοι είχαν εκδηλώσει σχετικό ενδιαφέρον. Το Νοέμβριο, ο Υπουργός Αιγαίου Α. Κοτσακάς και ο Υφυπουργός Εξωτερικών Ε. Μπεντενιώτης πραγματοποίησαν περιοδεία στο Αιγαίο επισκεπτόμενοι με ελικόπτερο διάφορα μικρονήσια προκειμένου να ελέγξουν και να εκτιμήσουν επιτόπου την κατάσταση (Σ.Βλάσσης σελ.9).
Την 1η Νοεμβρίου 1995 μέλη και φίλοι του Πολιτιστικού-Μορφωτικού Συλλόγου Αποφοίτων Σχολών Υπαξιωματικών Πολεμικού Ναυτικού επιβιβάστηκαν στο ΠΓΥ ΕΒΡΟΣ του Πολεμικού Ναυτικού δηλώνοντας:
«Θα υψώσουμε τη γαλανόλευκη στα διαμάντια των θαλασσών μας, τις ακατοίκητες βραχονησίδες, που όπως διαπιστώσαμε κατά το ταξίδι τα περισσότερα από αυτά δεν είναι και τόσο βραχονησίδες, αλλά σπάνιας ομορφιάς νησιά με χλωρίδα και πανίδα, και ακόμα θα εντοπίσουμε κατάλληλους χώρους για την κατασκευή στοιχειώδους υποδομής έτσι ώστε να γίνει δυνατή η ολιγοήμερη παραμονή επισκεπτών στις εσχατιές του ελληνικού χώρου…». Αυτά αναγράφονται στην εφημερίδα ΞΙΦΙΑΣ αρ. φύλλου 41 Οκτώβριος-Νοέμβριος 1995 την οποία εκδίδει ο Πολιτιστικός-Μορφωτικός Σύλλογος Αποφοίτων Σχολών Υπαξιωματικών Πολεμικού Ναυτικού. Υψώθηκε τότε η Ελληνική Σημαία στις βραχονησίδες Καλόλιμνος, Στρογγυλή, Φαρμακονήσι, Βάτος και Πασά. Οι ενέργειες αυτές του Συλλόγου εντάσσονταν σε συγκεκριμένο πρόγραμμα των Υπουργείων Εθνικής Αμύνης και Αιγαίου.
Τα όσα αναφέρει η προαναφερθείσα εφημερίδα επιβεβαίωσε στη «Διπλωματία (http://www.diplomatia.gr) ο τότε Υπουργός Αιγαίου Αντώνης Κοτσακάς: «Υπήρχε συγκεκριμένο σχέδιο για την αξιοποίηση πολλών βραχονησίδων του Αιγαίου. Βασιζόταν στη σκέψη ότι σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο σε ένα νησί αναγνωρίζεται υφαλοκρηπίδα, μόνον όταν στο έδαφος του ασκείται έστω και μικρή οικονομική δραστηριότητα. Το ζήτημα το είχαμε συζητήσει με τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος είχε δείξει μεγάλο ενδιαφέρον και είχε εγκρίνει το σχέδιο.
Έτσι σε συνεργασία με το Υπουργείο Εθνικής Αμύνης και τον τότε Υπουργό Γ.Αρσένη εκπονήθηκε με όλες τις λεπτομέρειες συγκεκριμένο πρόγραμμα που προέβλεπε την μεταφορά, σε μια σειρά από βραχονησίδες, ορισμένων υλικών που να καθιστούν εφικτή τη διαβίωση ακόμα και υπό δυσμενείς καιρικές συνθήκες, όπως δοχεία με καύσιμα θέρμανσης και εφόδια, κάποιες στοιχειώδεις εγκαταστάσεις στέγασης, καλύβες και άλλα. Σκοπός μας ήταν κυρίως να προκαλέσουμε το ενδιαφέρον οικολογικών και περιβαλλοντικών οργανώσεων όπως η Greenpeace και άλλες, ώστε τα νησιά να ζωντανέψουν κάπως….
Στον κατάλογο των νησιών περιλαμβανόταν τα Αντικύθηρα και η Γαυδοπούλα και όχι μόνο βραχονησίδες του Ανατολικού Αιγαίου. Το Υπουργείο Αμύνης είχε διαθέσει τα απαραίτητα πλοία του Πολεμικού Ναυτικού προσωπικό και υλικά για την υλοποίηση του προγράμματος».
Το ΓΕΕΘΑ δεν γνώριζε τίποτα γι’ αυτήν τη δραστηριότητα. Τέτοιες πολιτικές πρωτοβουλίες σε περιοχές κακής γειτονίας και διεκδικήσεων από την άλλη πλευρά ενέχουν πάντοτε την πιθανότητα κρίσεως, στο χειρισμό της οποίας εμπλέκονται εκ των πραγμάτων οι Ένοπλες Δυνάμεις Συνεπώς απαιτείται τουλάχιστον η ενημέρωση τους για τέτοιες πολιτικές προθέσεις. Από την άλλη πλευρά, οι Τουρκικές εφημερίδες είχαν αναγγείλει ότι σε αντίδραση προς τα έργα υποδομής των Ελλήνων, το Τουρκικό Ναυτικό ετοιμαζόταν να «χαρτογραφήσει πλήρως» τις βραχονησίδες που βρίσκονται κοντά στις ακτές της Τουρκίας, στο Αιγαίο (Κούρκουλας σελ.30).
Το θέμα των κυριαρχικών βλέψεων της Τουρκίας σε νησίδες και βραχονησίδες της περιοχής της Δωδεκανήσου φαίνεται ότι ήταν παλιά ιστορία για την Τουρκία.
Στο τουρκικό περιοδικό «Ένας Στρατιωτικός – Ένας Διπλωμάτης» εκδόσεως 2001 καταγράφεται διάλογος μεταξύ του πρώην Αρχηγού του Τουρκικού Ναυτικού Ναυάρχου Γ. Ερκαγιά και του πρέσβη Τ. Μαιτόκ. Από την συζήτησή τους προκύπτει ότι το θέμα των νησιών υπό Τουρκική διεκδίκηση είχε ξεκινήσει τουλάχιστον από το 1992 όταν ο Ναύαρχος Γ. Ερκαγιά ήταν Αρχηγός του Στόλου. Τότε είχε γίνει μια έρευνα από τον Διευθυντή της Τουρκικής Ωκεανογραφικής Υπηρεσίας Πλοίαρχο Yuce. Οι έρευνες ήταν γνωστές στο Τουρκικό ΥΠΕΞ, Τ/ΓΕΕΘΑ, στην Ωκεανογραφική Υπηρεσία και στη Διεύθυνση του Τουρκικού Εθνικού Κτηματολογίου.
Αργότερα ο Ναύαρχος Γ. Ερκαγιά, ως Αρχηγός του Τουρκικού Ναυτικού ανέθεσε σ’ έναν Αξιωματικό απόφοιτο της Τουρκικής Στρατιωτικής Ακαδημίας έρευνα με το ίδιο αντικείμενο και η νομική ισχύς της μελέτης έγινε αποδεκτή από τις Τουρκικές Αρχές. Έτσι στην κρίση των Ιμίων η περιοχή στην οποία αναφερόταν αυτή η θεωρία τοποθετήθηκε σ’ ένα χάρτη και επεξηγήθηκε στα μέλη του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας, στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και στην Κυβέρνηση.
Στο χάρτη φαινόταν πως το 1946 ο Πρωθυπουργός Σαράτσογλου είχε σημειώσει τα νησιά που δίνονταν στην Ελλάδα με την ανάλογη συνθήκη και θεωρούσε ότι τα υπόλοιπα παρέμεναν στην Τουρκία. Ο Πρόεδρος Ι. Ινονού αναφέρεται ότι είχε συστήσει στον Σαράτσογλου να έρθει σε συνεννόηση με το Τ/ΓΕΕΘΑ .
Ο Τούρκος Α/ΓΕΕΘΑ Στρατηγός Φ.Τσακμάκ είχε εναντιωθεί στη θέση αυτή λέγοντας ότι αυτά τα νησιά θα φέρουν μια μέρα τις χώρες αντιμέτωπες. Ο Πρωθυπουργός Σαράτσογλου έφερε τότε το θέμα στο Υπουργικό Συμβούλιο και δήλωσε ότι θα το έλυνε με τη βοήθεια του Ναυτικού. Ετοιμάσθηκαν πινακίδες στις οποίες γραφόταν «Εδώ είναι Τουρκικά νησιά» και τοποθετήθηκαν στα διεκδικούμενα.
Λίγες μέρες αργότερα ο Ιταλός Ακόλουθος της Πρεσβείας στην Άγκυρα είχε επισκεφθεί το ΓΕΕΘΑ και είχε τονίσει πως η πράξη αυτή αποτελούσε πρόκληση στα κυριαρχικά δικαιώματα της Ιταλίας και ότι η Κυβέρνησή του είχε ενοχληθεί.
Ο Τούρκος Α/ΓΕΕΘΑ επέρριψε την ευθύνη για το θέμα στον Πρωθυπουργό και όταν συζητήθηκε ότι το νησί που προκάλεσε το πρόβλημα ήταν η Κάλυμνος, δηλώθηκε σαφώς από την Τουρκική πλευρά, ότι αυτό ήταν Ιταλικό. Έτσι πάρθηκαν οι πινακίδες και από την Κάλυμνο και από τα νησιά που βρίσκονται απέναντι από το Μποντρούμ. Ανάμεσα σ αυτά ήταν το Γαιδουρονήσι και το Φαρμακονήσι. Κλείνοντας τη συζήτηση ο Ναύαρχος Ερκαγιά ανέφερε ότι στην κρίση των Ιμίων έδειξαν μεγάλη σοβαρότητα και αποφάσισαν να μην παραιτηθούν από την προστασία των εδαφών τους έστω και με πιθανότητα πολέμου.
Στις 26 Δεκεμβρίου 1995 το Τουρκικό M/S FIGEN AGAT προσάραξε στις βραχονησίδες Ίμια. Η άρνηση του καπετάνιου του πλοίου να δεχθεί τις υπηρεσίες των Ελληνικών ρυμουλκών που πρότεινε το Λιμεναρχείο Καλύμνου και ο ισχυρισμός του ότι το ναυάγιο έγινε σε Τουρκικό νησί ανάγκασε το Ελληνικό Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας να γνωστοποιήσει το θέμα στο Υπουργείο των Εξωτερικών.
Την επομένη, Τετάρτη 27 Δεκ. διαβιβάσθηκε τηλεφωνικά από το Τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών προς την Ελληνική πρεσβεία στην Άγκυρα η εξής δήλωση: «ας το ρυμουλκήσει όποιος θέλει να το ρυμουλκήσει, αλλά πρέπει να ξανασυζητήσουμε το θέμα».
Αυτή η στάση υπαγορευόταν από τον Τουρκικό ισχυρισμό ότι τα θαλάσσια σύνορα μεταξύ αυτής και της Ελλάδας δεν είχαν ποτέ προσδιοριστεί. Έτσι εξ αφορμής της αποκολλήσεως του FIGEN AKAT ήρθε στην επιφάνεια το θέμα της Τουρκικής εδαφικής διεκδίκησης των βραχονησίδων στα Ίμια.
Την Πέμπτη 28 Δεκ μετά από σειρά τηλεφωνικών συνομιλιών μεταξύ του Τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών και της Ελληνικής Πρεσβείας στην Άγκυρα, Ελληνικό ρυμουλκό ιδιοκτησίας της εταιρείας Μάτσας που ναυλώθηκε από την τουρκική εταιρεία «Διάσωση Omus» αποκόλλησε το πλοίο και το οδήγησε στο Τουρκικό λιμάνι του Κιουλούκ στην απέναντι ακτή.
Την επομένη, Παρασκευή 29 Δεκ. το Τουρκικό ΥΠΕΞ έστειλε στην Ελληνική πρεσβεία στην Άγκυρα ρηματική διακοίνωση που ανέγραφε: «οι νησίδες Ίμια αποτελούν εσωτερικό τμήμα της Τουρκικής επικράτειας, διοικητικά υπάγονται στην επαρχία Μούγλας και ανήκουν στην Νομαρχία Αλικαρνασσού (Μποντρούμ), γεωγραφικά ανήκουν στο χωριό Καράκαγια είναι δε εγγεγραμμένες στο κτηματολόγιο της Νομαρχίας Μούγλας.»
Την 9η Ιανουαρίου 1996 επιδόθηκε η Ελληνική απάντηση στην Τουρκική ρηματική διακοίνωση με την οποία απορριπτόταν ο Τουρκικός ισχυρισμός περί κυριαρχίας στα Ίμια.
Στις 16 Ιαν. Το Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών ζήτησε από το ΓΕΕΘΑ να λάβει μέτρα αυξημένης επαγρύπνησης στην ευρύτερη περιοχή των βραχονησίδων για κάθε ενδεχόμενο.
Στις 18 Ιαν. το ΓΕΕΘΑ έδωσε με τη σειρά του εντολή στο ΓΕΝ για αυξημένη επαγρύπνηση, ενώ ενημέρωσε τα δυο άλλα επιτελεία και το Υπουργείο Εξωτερικών για τα μέτρα που είχαν ληφθεί.
Το Σάββατο 20 Ιαν. Το «Εμπιστευτικό Γράμμα» ένα φιλοκυβερνητικό ενημερωτικό δελτίο που κυκλοφορούσε μόνο σε συνδρομητές και εκδιδόταν στην Αθήνα αποκάλυψε την ανταλλαγή των ρηματικών διακοινώσεων με αφορμή το ναυάγιο στα Ίμια και σχολίαζε ότι η Τουρκία για πρώτη φορά έθετε θέμα εδαφικών διεκδικήσεων. Η διαρροή της πληροφορίας συνέβη μία ημέρα μετά την επιλογή του Κ.Σημίτη ως Πρωθυπουργού από την Κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ.
Στις 23 Ιαν. ανακοινώθηκε ότι έγινε σύσκεψη στο γραφείο του Πρωθυπουργού με συμμετοχή των Υπουργών Εξωτερικών και Δημόσιας Τάξης και εξετάσθηκε «σοβαρό εθνικό θέμα».
Στις 24 Ιαν. ο ΑΝΤΕΝΝΑ πρόβαλε ως πρώτο θέμα την αλληλογραφία που ανταλλάχθηκε σε διπλωματικό επίπεδο γύρω από το θέμα της προσάραξης του M/S FIGEN AGAT στα Ίμια.
Την επομένη, 25 Ιαν. τέσσερις κάτοικοι της Καλύμνου με επικεφαλής το Δήμαρχο και τηλεοπτικό συνεργείο πήγαν στην ανατολική νησίδα Ίμια και τοποθέτησαν σε ένα πρόχειρο ιστό την Ελληνική σημαία. Ειπώθηκε χωρίς να δοθεί συνέχεια στο θέμα ότι πίσω από αυτή την ενέργεια βρισκόταν ο ΥΕΘΑ Γ.Αρσένης.
Ο Έλληνας ΥΠΕΞ επιβεβαίωσε σε συνέντευξη του την ανταλλαγή των ρηματικών διακοινώσεων και δήλωσε ότι ήταν η πρώτη φορά που προβλήθηκαν από Τουρκικής πλευράς εδαφικές διεκδικήσεις.
Το Σάββατο 27 Ιαν. ελικόπτερο με Τούρκους δημοσιογράφους από τη Σμύρνη προσγειώθηκε στην Ανατ. Ίμια, απέσυραν την Ελληνική σημαία και τοποθέτησαν την Τουρκική. Το περιστατικό προβλήθηκε από την Τουρκική τηλεόραση.
Στις 05/02/2004 δημοσιεύεται στην εφημερίδα της Χίου «ΑΛΗΘΕΙΑ» συνέντευξη του Τούρκου δημοσιογράφου που είχε στήσει την Τουρκική Σημαία στην βραχονησίδα Τζεζούρ Οσέρτ. Στη συνέντευξη αυτή αποκαλύπτει στον Έλληνα συνάδελφό του Σ.Μπαλάσκα ότι η Τουρκική Σημαία είχε παραδοθεί στα γραφεία της εφημερίδας του στη Σμύρνη από άτομο του οποίου την ταυτότητα αποκάλυψε στον Έλληνα δημοσιογράφο «off the record» με τη δέσμευση όμως να μην το δημοσιεύσει.
Στην ίδια συνέντευξη αναφέρει επίσης ότι κανένας δεν τους είχε πει ότι στη βραχονησίδα ήταν τοποθετημένη Ελληνική σημαία και να την αφαιρέσουν. Εκείνο που τους είχαν πει από την εφημερίδα ήταν να φωτογραφηθούν με την Τουρκική σημαία στο νησί. Αξίζει στο σημείο αυτό να καταγραφεί μια ακόμη μαρτυρία του ιδίου Τούρκου δημοσιογράφου στην ίδια συνέντευξη «Πήγα στο νησί ξανά όταν τέλειωσαν όλα. Βρήκα κάλυκες από σφαίρες, τα δύο κοντάρια. Ήμουνα ο πρώτος που πήγε στο νησί και ήθελα να είμαι και ο τελευταίος…..».
Πηγή : Onalert.gr
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)