Η οικονομική αυτοκτονία της Ευρώπης

Tο Σάββατο οι Times έγραψαν για ένα φαινόμενο που διευρύνεται στην Ευρώπη: τις «αυτοκτονίες λόγω οικονομικής κρίσης», αυτοκτονίες από απελπισία λόγω ανεργίας ή επιχειρηματικής αποτυχίας. Ήταν ένα πολύ συγκινητικό δημοσίευμα. Όμως είμαι βέβαιος πως δεν ήμουν ο μοναδικός αναγνώστης, ιδίως μεταξύ των οικονομολόγων, που αναρωτήθηκε μήπως οι αυτοκτονίες δεν περιορίζονται σε ατομικό επίπεδο, αλλά σε ολόκληρη την ήπειρο, καθώς οι Ευρωπαίοι ηγέτες μοιάζουν αποφασισμένοι να οδηγήσουν το σύνολο της Ευρώπης στην οικονομική αυτοκτονία.

του Paul Krugman

Μέχρι και πριν λίγους μήνες ένιωθα κάποιες ελπίδες για την Ευρώπη. Θα θυμάστε πως το περασμένο φθινόπωρο η Ευρώπη βρισκόταν στα πρότυπα μιαςχρηματοοικονομικής καταστροφής: όμως η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, το ευρωπαϊκό αντίστοιχο της αμερικανικής Fed, έσπευσε να σώσει την Γηραιά Ήπειρο. Πρόσφερε στις ευρωπαϊκές τράπεζες ανοιχτές γραμμές πιστώσεων, ενεχυριάζοντας ομόλογα ευρωπαϊκών κυβερνήσεων: αυτή η κίνηση στήριξε άμεσα τις τράπεζες και έμμεσα τις κυβερνήσεις, και τερμάτισε το κύμα πανικού.

Το ερώτημα της ημέρας λοιπόν, τότε, ήταν αν εκείνη η γενναία και αποτελεσματική κίνηση θα ήταν η αρχή μιας ευρύτερης αναθεώρησης, αν δηλαδή οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα χρησιμοποιούσαν τις«ανάσες» που τους έδωσε η ΕΚΤ γιά να ξανασκεφτούν τις πολιτικές που ευθύνονται εξαρχής για την σημερινή κατάσταση. Κάτι τέτοιο δεν έγινε. Αντιθέτως, οι ηγέτες επέμειναν με διπλάσια ένταση στις αποτυχημένες πολιτικές και ιδέες τους. Και δυσκολεύομαι πλέον πολύ να πιστέψω πως υπάρχει κάτι – οτιδήποτε – που θα μπορούσε να τους κάνει να αλλάξουν ρότα.

Σκεφτείτε πώς έχουν τα πράγματα στην Ισπανία, που αποτελεί σήμερα το επίκεντρο της κρίσης. Δεν μιλάμε πια για απλή οικονομική στασιμότητα: η Ισπανία βιώνει μια νέα μεγάλη ύφεση, με την ανεργία στο 23,6%, ποσοστό συγκρίσιμο με εκείνο των ΗΠΑ στο αποκορύφωμα της Μεγάλης Ύφεσης, και με νεανική ανεργία που ξεπερνά το 50%. Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί – και η συνειδητοποίησηαυτού του γεγονότος είναι που στέλνει τις επιδόσεις των ισπανικών ομολόγων όλο και ψηλότερα.

Κατά κάποιο τρόπο, δεν έχει και τόση σημασία το πώς έφτασε η Ισπανία σε αυτό το σημείο. Ομως πρέπει να ειπωθεί πως το ισπανικό «στόρι» δεν έχει καμιά σχέση με τις ηθικοπλαστικές ιστορίεςπου τόσο δημοφιλείς είναι μεταξύ των Ευρωπαίων αξιωματούχων, και ιδίως στην Γερμανία. Η Ισπανίαδεν ήταν δημοσιονομικά άσωτη – πριν την κρίση είχε χαμηλό χρέος και πλεονασματικούς προϋπολογισμούς. Δυστυχώς, όμως, είχε και μια τεράστια φούσκα στην αγορά ακινήτων, μια φούσκα που θα ήταν αδύνατον να μεγαλώσει τόσο χωρίς τα κολοσσιαία δάνεια που έδιναν οι γερμανικές τράπεζες προς τις ισπανικές. Όταν η φούσκα έσκασε, η ισπανική οικονομία βρέθηκε στα κρύα του λουτρού: τα δημοσιονομικά προβλήματα της Ισπανίας είναι συνέπεια της ύφεσης που παρουσιάζει, όχι η αιτία της.

Όπως και να ‘χει, η συνταγή κατέφθασε από το Βερολίνο και την Φρανκφούρτη και περιλαμβάνει, όπως σίγουρα μαντέψατε, ακόμη μεγαλύτερες δόσεις δημοσιονομικής αυστηρότητας.

Αυτό, για να μην μασάμε τα λόγια μας, είναι απλά παρανοϊκό. Η Ευρώπη έχει πολύχρονη εμπειρία από προγράμματα σκληρής λιτότητας, και τα αποτελέσματα είναι αυτά ακριβώς που θα σας έλεγαν να περιμένετε οι ιστορικοί μελετητές: αυτού του είδους τα προγράμματα σπρώχνουν τις οικονομίες που βρίσκονται σε ύφεση σε ακόμη βαθύτερη ύφεση. Και βέβαια, επειδή οι επενδυτές παρακολουθούν τα δημόσια οικονομικά των κρατών ως δείκτη για το αν τα κράτη θα μπορέσουν ή όχι να αποπληρώσουν το χρέος τους, τα προγράμματα λιτότητας δεν αποδίδουν ούτε καν ως μέσα για την μείωση του κόστους δανεισμού από τις αγορές.

Ποια εναλλακτική λύση υπάρχει; Στην δεκαετία του 1930, μια ιστορική περίοδο που μοιάζει να αντιγράφεται όλο και πιο πιστά στην σημερινή Ευρώπη, βασικό προαπαιτούμενο για την ανάκαμψη ήταν η εγκατάλειψη του κανόνα του χρυσού. Το σημερινό αντίστοιχο θα ήταν η έξοδος από το ευρώκαι η επαναφορά των εθνικών νομισμάτων. Μπορεί κανείς να πει πως αυτό είναι αδιανόητο, και πράγματι θα ήταν ένα γεγονός που θα προκαλούσε τεράστια οικονομική και πολιτική αναταραχή. Όμως το πραγματικά αδιανόητο θα ήταν η συνέχιση της σημερινής πορείας, με την επιβολή όλο καιαυστηρότερων μέτρων σε βάρος χωρών που ήδη βιώνουν ποσοστά ανεργίας αντάξια της Μεγάλης Ύφεσης.

Αν λοιπόν οι Ευρωπαίοι ηγέτες ήθελαν πράγματι να σώσουν το ευρώ, θα αναζητούσαν μιαεναλλακτική πορεία. Και το ποια θα μπορούσε να είναι μια τέτοια εναλλακτική είναι επίσηςξεκάθαρο. Η Ευρώπη χρειάζεται πιο επεκτατικές νομισματικές πολιτικές, με την μορφή τηςπροθυμίας – μιας εκπεφρασμένης δημόσια προθυμίας – της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας να αποδεχτεί κάπως υψηλότερα ποσοστά πληθωρισμού από τα σημερινά.

Χρειάζεται επίσης πιο επεκτατικές δημοσιονομικές πολιτικές, με την μορφή μιας σειράςγερμανικών προϋπολογισμών που θα λειτουργούσαν ως αντίβαρο στην λιτότητα στην Ισπανίακαι άλλα προβληματικά κράτη στην ευρωπαϊκή περιφέρεια, αντί να πολλαπλασιάζουν τις επιπτώσεις της. Ακόμη και με τέτοιες αναπτυξιακές πολιτικές, βέβαια, τα κράτη της περιφέρειας έχουν μπροστά τους δύσκολα χρόνια – αλλά τουλάχιστον θα υπήρχε κάποια ελπίδα ανάκαμψης.

Αυτό που βλέπουμε όμως είναι η απόλυτη ανελαστικότητα. Τον Μάρτιο, οι Ευρωπαίοι ηγέτες υπέγραψαν ένα δημοσιονομικό σύμφωνο που στην πράξη αναγορεύει την δημοσιονομική αυστηρότητα σε μοναδική θεραπεία για όλα τα οικονομικά προβλήματα. Στο μεταξύ, οι βασικοί αξιωματούχοι της κεντρικής τράπεζας επαναλαμβάνουν με έμφαση την πρόθεσή τους να αυξήσουν τα επιτόκια δανεισμού, στην παραμικρή ένδειξη αύξησης του πληθωρισμού.

Δύσκολα λοιπόν αποφεύγει κανείς μια αίσθηση απελπισίας. Αντί να παραδεχτούν το λάθος τους, οι Ευρωπαίοι ηγέτες μοιάζουν αποφασισμένοι να οδηγήσουν τις οικονομίες τους – και τις κοινωνίες τους – στον γκρεμό. Και το τίμημα θα το πληρώσει όλος ο κόσμος.

από tovima.gr

Η εύφλεκτη ζώνη από το Καλπάκι έως το Καστελλόριζο

Οι επιφυλάξεις των διπλωματών, τα τουρκικά εμπόδια και η δύσκολη χάραξη της ελληνικής ΑΟΖ
Εχει η Ελλάδα πετρέλαιο και αέριο; Ποια είναι η αλήθεια για ένα θέμα που ήρθε για πρώτη φορά στην επιφάνεια τα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση; Την απάντηση έχει το Εθνικό Αρχείο Υδρογονανθράκων. Μια λεπτομερής απόρρητη καταγραφή όλων των ερευνών που έχουν γίνει στην ελληνική επικράτεια. Το είχαν τα ΕΛΠΕ. Το 2010, ενώ η Ελλάδα ζει στους ρυθμούς του Μνημονίου, το Εθνικό Αρχείο Υδρογονανθράκων περνάει στο ΥΠΕΚΑ. Η διαδικασία χρειάζεται τρεις μήνες. Το Αρχείο, που είναι συγκροτημένο από την παλαιά ΔΕΠ, τη Δημόσια Επιχείρηση Πετρελαίου, βρίσκεται διπλοκλειδωμένο σε ένα κτίριο στο Μαρούσι.

Ειδική επταμελής επιτροπή ορίζει την πρόσβαση στα στοιχεία αυτά. Ως υλικό θα δώσουν κατευθυντήριες γραμμές για τις κινήσεις του ΥΠΕΚΑ. Αυτές θα είναι σε δύο κατευθύνσεις:

Κατεύθυνση πρώτη: Ομάδα εμπειρογνωμόνων, αξιοποιώντας τα στοιχεία του Εθνικού Αρχείου Υδρογονανθράκων, προσδιορίζει τρία οικόπεδα ερευνών για να προσκαλέσει απευθείας πετρελαϊκές εταιρείες σε διαγωνισμό. Τα οικόπεδα είναι στον Πατραϊκό Κόλπο, στο Κατάκολο της Πελοποννήσου και στα Γιάννινα. Το 2011, ο Γιάννης Μανιάτης ενημερώνει σχετικά την Κυβερνητική Επιτροπή σε μια φάση που ο ωφέλιμος πολιτικός χρόνος της κυβέρνησης Παπανδρέου τελειώνει. Τα οικόπεδα θεωρούνται πολλά υποσχόμενα. Το Καλπάκι, ας πούμε, στα Γιάννινα, είναι κοντά στα σύνορα με την Αλβανία. Οι Αλβανοί έχουν βρει αέριο στο Δελβινάκι. Πρόκειται για εξαιρετικά πλούσιο κοίτασμα, 50 χιλιόμετρα βόρεια από τα σύνορά μας. Μάλιστα οι ειδικοί λένε ότι δεν αποκλείεται «οι Αλβανοί να τραβούν αέριο από εμάς - τόσο εκτεταμένο είναι το κοίτασμα που φθάνει κάτω από την Ελλάδα».

Ως άνω εικόνα απο απόσπασμα Ηροδότου που περιγράφει λίμνη εκ πίσσας (ώς πίσσα ή ως νάφθα τα ονόμαζαν γενικώς οι αρχαίοι Έλληνες). Και εδώ ο Ηρόδοτος μας μεταφέρει τι είδε με τα ίδια του μάτια στην Ζάκυνθο. (Εικόνα αποσπάσματος Ηροδότου από HellasOnTheWeb.Org)

Κατεύθυνση δεύτερη: Οι σεισμικές έρευνες. Είναι οι μόνες τις οποίες αναγνωρίζουν οι πετρελαϊκές εταιρείες, που είναι παγερά αδιάφορες σε ευρήματα από δορυφόρο ή άλλες μεθόδους. Ενα καράβι, όπως τα τουρκικά «Σισμίκ» και «Πίρι Ρέις», ποντίζει καλώδια και προκαλεί μικροεκρήξεις. Στη συνέχεια καταγράφει ηλεκτρονικά τα σήματα από τα ωστικά κύματα. Από τη συμπεριφορά τους εκτιμάται η ύπαρξη κοιτάσματος, αν αυτό περιλαμβάνει αέριο ή πετρέλαιο και το μέγεθός του. Η Ελλάδα, σε αντίθεση με την Ιταλία, την Τουρκία ή ακόμη και την Αλβανία όπως φαίνεται από τους σχετικούς χάρτες, διακρίνεται για τη σχεδόν απόλυτη ανυπαρξία σεισμικών ερευνών. Η ελληνική κυβέρνηση αποφασίζει να προκαλέσει διαγωνισμό για σεισμικές έρευνες στη θαλάσσια περιοχή που ξεκινάει από το Ιόνιο και καταλήγει νότια της Κρήτης. Η υποψία είναι ότι υπάρχει γεωλογικό τόξο αερίου που εκτείνεται από την Κύπρο προς την Αίγυπτο και το Ισραήλ περνώντας από Κρήτη και «κλείνει» προς Ιόνιο και Αδριατική. Μόνο που υπάρχει ένα «θεματάκι». Ο προσδιορισμός θαλάσσιας περιοχής για σεισμική καταγραφή ισοδυναμεί με κήρυξη ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη).

Η κήρυξη ελληνικής ΑΟΖ στο Αιγαίο είναι από τα σημεία τριβής με την Τουρκία. Μάλιστα η συμπερίληψη του Καστελλόριζου, που θα έχει ως αποτέλεσμα τη συνένωση των ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου, είναι κόκκινη γραμμή για την Αγκυρα. Οπως πάντα στο διεθνές δίκαιο και τη διπλωματία, υπάρχουν συγκοινωνούντα δοχεία. Το πώς θα ορίσει κανείς την ΑΟΖ προς Δυσμάς ή προς Νότον, στην κατεύθυνση της Αιγύπτου, επηρεάζει το τι θα γίνει στο Αιγαίο. Κοινώς, οι Τούρκοι βλέπουν τι κάνουμε αλλού και κρίνουν τι θα κάνουμε στο Αιγαίο _ όπου, ούτως ή άλλως, υπάρχει το θέμα της υφαλοκρηπίδας και των χωρικών υδάτων από τα οποία εξαρτάται η χάραξη ΑΟΖ. Εμείς θέλουμε δώδεκα ναυτικά μίλια και οι Τούρκοι μας αναγνωρίζουν έξι  τα γνωστά.

Αυτός είναι ο λόγος που το καλοκαίρι του 2011 συγκαλείται τριπλή υπουργική σύσκεψη. Οικοδεσπότης, για συμβολικούς λόγους, είναι το ΥΠΕΞ. Στο τραπέζι οι τότε υπουργοί Εξωτερικών και Αμυνας Σταύρος Λαμπρινίδης και Πάνος Μπεγλίτης, ο υπουργός ΠΕΚΑ Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ο υφυπουργός Γιάννης Μανιάτης και καμιά τριανταριά υπηρεσιακοί. Το ΥΠΕΚΑ θέλει τη συνδρομή του ΥΠΕΞ αλλά και τους χάρτες της Υδρογραφικής Υπηρεσίας του Πολεμικού Ναυτικού για τη χάραξη της περιοχής από Ιόνιο προς Κρήτη όπου θα γίνουν οι σεισμικές έρευνες. Λαμπρινίδης και Μπεγλίτης είναι βλοσυροί και λένε στον Μανιάτη να προσέχει. Αλλά οι επιφυλάξεις των υπουργείων Εξωτερικών και Αμυνας έχουν καμφθεί στην πράξη. Ο υδρογραφικός χάρτης καλύπτει 220 χιλιάδες τετραγωνικά μίλια και ουσιαστικά συμπίπτει με την ελληνική ΑΟΖ προς Δυσμάς. Οι απαισιόδοξοι λένε ότι, παρά την προσοχή που επιδείχθηκε στην περιοχή νότια της Κρήτης, «οι Αιγύπτιοι θα αντιδράσουν και θα βρούμε τον μπελά μας». Αλλά ο θαλάσσιος δρόμος για την προκήρυξη διαγωνισμού έχει ανοίξει.

Πηγή: http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4711943