Του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΠΑΠΑΡΙΣΗ
Συχνά διαβάζουμε άρθρα ή βλέπουμε εκπομπές με θέμα την ύπαρξη ή μη κοιτασμάτων πετρελαίου στο Αιγαίο. Δεν κατανοώ αυτήν την πρεμούρα, αλλά ομολογώ ότι με έπεισαν. Το λένε άλλωστε και οι μελέτες που έγιναν για το σκοπό αυτό, οι οποίες λένε όμως και κάτι άλλο. Οι περιοχές που βρίσκονται οι πετρελαιοφόροι ορίζοντες (ανατολικά της Θάσου, Ικαρία, Καστελόριζο κλπ) συμπίπτουν με τις αποκαλούμενες από την Τουρκία «γκρίζες ζώνες». Με το ίδιο σκεπτικό… η Τουρκία απειλεί ότι θεωρεί ως αιτία πολέμου «casus belli», την ενδεχόμενη χρήση του αναφαίρετου δικαιώματος της επέκτασης των χωρικών μας υδάτων μέχρι τα 12 ναυτικά μίλια (Σύμβαση του Δικαίου της Θάλασσας), παρότι αυτή το έχει πράξει από το 1964 στον Εύξεινο Πόντο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Ποιος όμως θα κερδίσει τελικά από την ανακίνηση του θέματος στη δύσκολη αυτή οικονομική συγκυρία για τη χώρα μας και από τυχόν εξόρυξη πετρελαίου στο Αιγαίο;
• Οι εταιρείες εξόρυξης πετρελαίου της Αμερικής ή της Γαλλίας ή της Ρωσίας ή του Καναδά, σίγουρα. Λέγεται ότι η «πίτα» ανέρχεται σε αρκετά τρισεκατομμύρια ευρώ!!!
• Η Τουρκία, ακόμα πιο σίγουρα γιατί αν ήταν να εξορύξουμε πετρέλαιο μόνοι μας θα το είχαμε κάνει χρόνια πριν. Ο Τούρκος πρωθυπουργός ζητά πλέον καθαρά συνεκμετάλλευση του μαύρου χρυσού. Κάπως έτσι θα «λύνονταν» με πολιτικό – ειρηνικό τρόπο το θέμα των χωρικών υδάτων και της υφαλοκρηπίδας. Άραγε, τι σκοπό είχε η επίσκεψη του πρωθυπουργού μας στη γείτονα χώρα τρεις μόλις μέρες μετά τις εκλογές και η ανταπόδοση του Τούρκου ομολόγου του στα μέσα Μαΐου με δέκα!!! υπουργούς και δεκάδες επιχειρηματίες;
• Η Ελλάδα και οι Έλληνες, μάλλον όχι. Τι κερδίσαμε από την εξόρυξη του πετρελαίου στον Πρίνο και στη Νότια Καβάλα; Πήγε καλύτερα η οικονομία μας; Φυσικά όχι, αφού βρισκόμαστε στα πρόθυρα της πτώχευσης. Μειώθηκε η τιμή της βενζίνης; Όχι μόνο δε μειώθηκε αλλά σε λίγα χρόνια η τιμή της εκτοξεύθηκε και κατέκτησε την πρωτιά στην Ευρώπη.
• Το πιο σίγουρο είναι ότι θα κερδίσουν όλοι κι εμείς ελάχιστα. Θα ήθελα όμως να αναλογιστούμε και κάτι άλλο. Μήπως υπάρχει περίπτωση και να χάσουμε; Οι Ηνωμένες Πολιτείες με την τεράστια τεχνολογία που διαθέτουν βίωσαν πρόσφατα τη μεγαλύτερη οικολογική καταστροφή που αντιμετώπισαν ποτέ. Τι θα γίνει το Αιγαίο Πέλαγος αν έχουμε ένα ατύχημα σαν αυτό που έγινε στον κόλπο του Μεξικού με το δεδομένο μάλιστα ότι το Αιγαίο είναι μια κλειστή θάλασσα και ότι βρισκόμαστε και σε μια περιοχή με έντονη σεισμική δραστηριότητα; Δεν χρειάζεται και μεγάλη φαντασία. Αιγαίο Πέλαγος, τουρισμός (η βαριά μας βιομηχανία), αλιεία (όση απέμεινε), τα μπάνια του λαού (ευτυχώς έχουμε κι αυτά), Ελλάδα και Ελληνισμός … θα μπουν σε μεγάλες περιπέτειες. Τι είναι η σημερινή οικονομική και κοινωνική κρίση; Τότε να δεις…
Αν δεν είχαμε εναλλακτική πρόταση θα ‘λεγα, …ας το διακινδυνεύσουμε. Υπάρχει όμως. Έχουμε ένα από τα καλύτερα «οικόπεδα» του κόσμου. Άγιος και ευλογημένος τόπος, η Ελλάδα. Έχει τεράστιο συγκριτικό πλεονέκτημα, που είναι ο ήλιος, η θάλασσα, το κλίμα, το υπέδαφος, ο αέρας, τα 3.600 νησιά και οι κάτοικοι της που είναι άνθρωποι ευφυείς, προσαρμοστικοί και επινοητικοί. Ας ασχοληθούμε λοιπόν με:
• Την ηλιακή ενέργεια, καθώς ένα φωτοβολταϊκό σύστημα στην Ελλάδα έχει μέση ετήσια απόδοση 1.200 έως 1.900 KWH ανά τετραγωνικό μέτρο, ενώ στη Γερμανία μόλις 700 έως 1.200 KWH. Αν λάβουμε υπόψη ότι κάθε παραγόμενη KWH αποτρέπει την έκλυση 1 Kg CO2 στην ατμόσφαιρα, το κέρδος είναι διπλό.
• Τη γεωθερμική ενέργεια, όπου υπάρχουν τεράστια περιθώρια ανάπτυξης για παραγωγή θερμικής και ηλεκτρικής ενέργειας σε προσιτά μάλιστα βάθη άρα και μικρότερου κόστους εγκατάστασης.
• Την αιολική ενέργεια, όταν επιλύσουμε θέματα γραφειοκρατίας και περιβαλλοντικού λαϊκισμού (με επιχειρήματα του τύπου, οι ανεμογεννήτριες θα μουγκρίζουν διαρκώς, επηρεάζεται η σεξουαλικότητα και η ερωτική διάθεση, οι αγελάδες δε θα κατεβάζουν γάλα, διαταράσσεται η προσευχή των μοναχών κλπ), που έχουν μπλοκάρει επενδύσεις πολλών δις ευρώ σε αιολικά πάρκα.
• Τον τουρισμό, τη βαριά μας βιομηχανία, αρκεί να μην διώχνουμε εμείς οι ίδιοι τους τουρίστες, όπως κάνουμε συνήθως π.χ. με τα κρουαζιερόπλοια στον Πειραιά από τους απεργούς της ΠΝΟ.
• Τη ναυτιλία μας, που ως γνωστόν ήταν και είναι η δύναμη της Ελλάδος και το έχει αποδείξει διαχρονικά. Η Ελληνική Ναυτιλία, εισφέρει στην χώρα περισσότερο συνάλλαγμα ακόμα και από αυτό του Ελληνικού Τουρισμού. Και η παρούσα κυβέρνηση μη δυνάμενη να ξεκολλήσει από την αποτυχημένη ιδεολογία της στην αρχή κατήργησε το Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας και μόνον αφού κατάλαβε το τεράστιο λάθος που διέπραξε προέβη στην επανασύσταση του με άλλο όνομα «Υπουργείο Θαλάσσιων Υποθέσεων, Νήσων και Αλιείας».
• Την ευλογημένη Ελληνική γη, αρκεί οι αγρότες μας και οι κτηνοτρόφοι μας να σταματήσουν να επιδιώκουν να ζουν μόνο με τις επιδοτήσεις αλλά με την παραγωγή τους. Μην ξεχνάμε ότι ο άνθρωπος για να ζήσει δε χρειάζεται μετοχές, ομόλογα, αυτοκίνητα και κινητά αλλά φαγητό και νερό. Και κάποια στιγμή με την οικολογική καταστροφή που συντελείται (κυρίως από τις λεγόμενες πλούσιες χώρες) και την κλιματική αλλαγή που συνεχώς επιταχύνεται, όποιος διαθέτει τα αγαθά αυτά αυτός θα είναι και ο μοναδικός πλούσιος.
Source : OnAlert.gr
Geopolitical Research Institute(GRI)/Εταιρεία Γεωπολιτικών Ερευνών(ΕΓΕ)
Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010
Γεωστρατηγική Γερμανίας
Στο δίλημμα ευρωπαϊκή Γερμανία ή γερμανική Ευρώπη καλείται να απαντήσει το Βερολίνο, καθώς η κρίση χρέους βυθίζει όλο και βαθύτερα χώρες-μέλη της «ευρωπαϊκής περιφέρειας».
Ιστορικό ερώτημα, που είχε τεθεί από τους Φρανσουά Μιτεράν και Ζακ Ντελόρτην περίοδο όπου διαπιστωνόταν η αυτάρκεια της γερμανικής οικονομίας και η Βόννη (τότε πρωτεύουσα της Δυτικής Γερμανίας)... λοξοκοίταζε προς ανατολάς και προς τη Μόσχα.
Λογική η οποία αργότερα απασχόλησε και τον οικονομικό σύμβουλο του Τζορτζ Μπους του πρεσβύτερου.
Η έλευση την προηγούμενη εβδομάδα του Στρος-Καν στην Ευρώπη και στην Αθήνα... συνέπεσε με αναζωπύρωση της αντιπαράθεσης για το ενδεχόμενο έκδοσης ευρωομολόγου, προοπτική την οποία αντιμάχεται η γερμανική πλευρά. Παράλληλα, η νέα άνοδος του χρυσού (στα 1.420 δολάρια στις 6 - 7/12) επανέφερε ανησυχίες για ακόμη έναν γύρο κάμψης του δολαρίου έναντι του ευρώ.
Όμως, τις τελευταίες εβδομάδες όλο και πληθαίνουν δημοσιεύματα που αναφέρονται στη διαφαινόμενη μετατόπιση του γεωπολιτικού ενδιαφέροντος της Γερμανίας, το οποίο θεωρείται από Γερμανούς αρθρογράφους, απόρροια των εξελίξεων και της νέας κατάστασης που διαμορφώνεται στην ευρύτερη περιοχή της Ευρασίας.
Ξένοι αναλυτές υποστηρίζουν ότι σχετίζεται με την ανάδειξη πόλων ισχύος όπως η Ρωσία, η Κίνα αλλά και υπολογίσιμων περιφερειακών παικτών, σε σημείο ώστε ορισμένοι να αναφέρονται σε... ξεπερασμένη Ε.Ε. και ΕΚΤ.
Αποτελεί κοινή εκτίμηση πως οι γερμανικές εξαγωγές ενισχύθηκαν την τελευταία εξαετία - επταετία κερδίζοντας μερίδια μέσα στην ενιαία ευρωπαϊκή αγορά. Όπως επίσης το γεγονός ότι η γερμανική οικονομία μεγεθύνθηκε από τον περιορισμό της ιταλικής ή της ισπανικής, δηλαδή των προβληματικών πλέον χωρών-μελών του «Νότου».
Οι εξαγωγές αυτοκινήτων της Γερμανίας ενισχύθηκαν έως και 35% την τριετία 2002 - 2004 και 25% τη διετία 2005 - 2006, καθώς η ένταξη της λιρέτας στο ευρώ επιβάρυνε δραματικά το κόστος παραγωγής - αγοράς της ιταλικής αυτοκινητοβιομηχανίας.
Κάτι ανάλογο συνέβη με την ένταξη της ισπανικής πεσέτας στο κοινό νόμισμα, που κατέστησελιγότερο ανταγωνιστικά τα προϊόντα της Ιβηρικής στην εσωτερική αγορά της ευρωζώνης.
Ακόμη και σήμερα, Γερμανοί αρθρογράφοι παραδέχονται πως η πρωτοκαθεδρία της γερμανικής βιομηχανίας επιτεύχθηκε σε βάρος κυρίως των κρατών της «περιφέρειας», τα οποία λόγω ασθενέστερου νομίσματος εντάσσονταν με συγκριτικό μειονέκτημα έναντι του γερμανικού μάρκου.
Γι’ αυτό ευθύνεται, σύμφωνα πάντα με την εκτίμηση ξένων αναλυτών, η μη πρόβλεψη από τον Ζακ Ντελόρ (και την τότε ηγετική ομάδα της Ε.Ε.) εναλλακτικής διεξόδου σε περίπτωση όπου επιβαρυνόταν δραματικά η οικονομική κατάσταση διεθνώς.
Θυμίζουν δε χαρακτηριστικά πως όταν τέθηκε στον κ. Ντελόρ το θέμα στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Συντάγματος ο επίτροπος είχε απαντήσει: «...Αυτό είναι το πλαίσιο, δεν υπάρχει άλλο. Δεν υπάρχει Plan B».
Η κρίση φανερώνει -από τις αρχές του 2008- τις εγγενείς αδυναμίες της ευρωζώνης, τη... διαλυτική δράση του ευρώ (που υποτίθεται πως θα ένωνε τις οικονομίες), το πρόβλημα του χρέους που «ερημώνει» για τις επόμενες δεκαετίες την ευρωπαϊκή ενδοχώρα.
Τι λένε τα γερμανικά ΜΜΕ...
Έγκυρα μέσα («Frankfurter Allgemeine», «Der Spiegel» κ.ά.) αφιερώνουν πλέον πολύ χώρο για την προβολή θεμάτων σχετικά με τα στρατηγικά συμφέροντα του Βερολίνου, που αποκλίνουν σταθερά από αυτά της «ευρωπαϊκής περιφέρειας», της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με τη μορφή την οποία έχει σήμερα.
Και συγκλίνουν περισσότερο στα συμφέροντα της «Ανατολής», ζωτικός χώρος όπου ως αγορές και ως γεωστρατηγικοί παίκτες έχουν να προσφέρουν πολύ περισσότερα στο γερμανικό κεφάλαιο και στη διπλωματία. Οικονομικά, ενεργειακά, πολιτικά και διπλωματικά συμφέροντα της Γερμανίας φέρνουν όλο και κοντύτερα, όλο και ανατολικότερα, την ισχυρότερη οικονομία της ευρωζώνης.
Βέβαια, το... φλερτ των Γερμανών προς ανατολάς δεν είναι καινούργιο. Αντιθέτως, έχει τις ρίζες του στην εποχή του Βίσμαρκ και στον σχεδιασμό της γερμανικής αυτοκρατορίας το 1871. Φαίνεται όμως πως αναβιώνει εσχάτως με αίτιο την ιστορική φιλοδοξία της Γερμανίας και αφορμή την οικονομική κρίση.
Η διαπίστωση πως τα γερμανικά συμφέροντα δεν έχουν πλέον να κερδίσουν και πολλά από μία παραπαίουσα Ευρωπαϊκή Ένωση ενισχύει τις φυγόκεντρες δυνάμεις στο εσωτερικό της ευρωζώνης. Αυτό εξηγεί τις... φωνές και τις προτάσεις που διατυπώνονται για ευρώ λίγων ισχυρών οικονομιών (αλλά με τη γερμανική να έχει τον κυρίαρχο ρόλο), για γερμανοευρώ (μία ζώνη χωρών όπως Γερμανία - Benelux - Αυστρία και πιθανόν κάποιων σκανδιναβικών).
Όμως και σε αυτά τα σενάρια - σχέδια η άμεση στόχευση του Βερολίνου τείνει προς τη Μόσχα και εσχάτως προς το Πεκίνο. Ίσως και να μην είναι τυχαίο πως η Γερμανία και η Ρωσία είναι οι μόνες χώρες της ηπείρου που θα μπορούσαν να υπάρξουν αυτοδύναμα ως ισχυρές οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις τα επόμενα χρόνια.
Οπότε και θα γίνεται όλο και εμφανέστερη η μετατόπιση των γεωπολιτικών συμφερόντων προςτην «καρδιά της Ευρασίας», εκεί όπου βρίσκεται το κέντρο του ενεργειακού ενδιαφέροντος (ευρύτερη περιοχή της Κασπίας). Πρόκειται για την περίφημη ζώνη που ο Nikolas Spykam είχε ονομάσει RimLand και η οποία, κατά την εκτίμηση ιστορικών μελετητών (ενδεικτική η περίπτωση του Halford MacKinder), είναι «η περιοχή-κλειδί για την παγκόσμια ισορροπία και κρίσιμη για τη διατήρηση της παγκόσμιας ισορροπίας δυνάμεων».
Όσο περνά ο καιρός και βαθαίνει η κρίση στην «ευρωπαϊκή περιφέρεια», ενισχύεται η πεποίθηση Γερμανών μελετητών πως η Ε.Ε. με την τωρινή μορφή έχει κάνει τον κύκλο της και οι νέες αγορές που θα μπορούσαν να στηρίξουν τις γερμανικές εξαγωγές είναι η ρωσική, η κινεζική, οι αναδυόμενες ισχυρών περιφερειακών παικτών. Και τα νέα γερμανικά συμφέροντα δεν φαίνεται να συμβαδίζουν με ένα όλο και πιο αδύναμο, μη ελκυστικό και προβληματικό ευρώ.
EURO2DAY
Ιστορικό ερώτημα, που είχε τεθεί από τους Φρανσουά Μιτεράν και Ζακ Ντελόρτην περίοδο όπου διαπιστωνόταν η αυτάρκεια της γερμανικής οικονομίας και η Βόννη (τότε πρωτεύουσα της Δυτικής Γερμανίας)... λοξοκοίταζε προς ανατολάς και προς τη Μόσχα.
Λογική η οποία αργότερα απασχόλησε και τον οικονομικό σύμβουλο του Τζορτζ Μπους του πρεσβύτερου.
Η έλευση την προηγούμενη εβδομάδα του Στρος-Καν στην Ευρώπη και στην Αθήνα... συνέπεσε με αναζωπύρωση της αντιπαράθεσης για το ενδεχόμενο έκδοσης ευρωομολόγου, προοπτική την οποία αντιμάχεται η γερμανική πλευρά. Παράλληλα, η νέα άνοδος του χρυσού (στα 1.420 δολάρια στις 6 - 7/12) επανέφερε ανησυχίες για ακόμη έναν γύρο κάμψης του δολαρίου έναντι του ευρώ.
Όμως, τις τελευταίες εβδομάδες όλο και πληθαίνουν δημοσιεύματα που αναφέρονται στη διαφαινόμενη μετατόπιση του γεωπολιτικού ενδιαφέροντος της Γερμανίας, το οποίο θεωρείται από Γερμανούς αρθρογράφους, απόρροια των εξελίξεων και της νέας κατάστασης που διαμορφώνεται στην ευρύτερη περιοχή της Ευρασίας.
Ξένοι αναλυτές υποστηρίζουν ότι σχετίζεται με την ανάδειξη πόλων ισχύος όπως η Ρωσία, η Κίνα αλλά και υπολογίσιμων περιφερειακών παικτών, σε σημείο ώστε ορισμένοι να αναφέρονται σε... ξεπερασμένη Ε.Ε. και ΕΚΤ.
Αποτελεί κοινή εκτίμηση πως οι γερμανικές εξαγωγές ενισχύθηκαν την τελευταία εξαετία - επταετία κερδίζοντας μερίδια μέσα στην ενιαία ευρωπαϊκή αγορά. Όπως επίσης το γεγονός ότι η γερμανική οικονομία μεγεθύνθηκε από τον περιορισμό της ιταλικής ή της ισπανικής, δηλαδή των προβληματικών πλέον χωρών-μελών του «Νότου».
Οι εξαγωγές αυτοκινήτων της Γερμανίας ενισχύθηκαν έως και 35% την τριετία 2002 - 2004 και 25% τη διετία 2005 - 2006, καθώς η ένταξη της λιρέτας στο ευρώ επιβάρυνε δραματικά το κόστος παραγωγής - αγοράς της ιταλικής αυτοκινητοβιομηχανίας.
Κάτι ανάλογο συνέβη με την ένταξη της ισπανικής πεσέτας στο κοινό νόμισμα, που κατέστησελιγότερο ανταγωνιστικά τα προϊόντα της Ιβηρικής στην εσωτερική αγορά της ευρωζώνης.
Ακόμη και σήμερα, Γερμανοί αρθρογράφοι παραδέχονται πως η πρωτοκαθεδρία της γερμανικής βιομηχανίας επιτεύχθηκε σε βάρος κυρίως των κρατών της «περιφέρειας», τα οποία λόγω ασθενέστερου νομίσματος εντάσσονταν με συγκριτικό μειονέκτημα έναντι του γερμανικού μάρκου.
Γι’ αυτό ευθύνεται, σύμφωνα πάντα με την εκτίμηση ξένων αναλυτών, η μη πρόβλεψη από τον Ζακ Ντελόρ (και την τότε ηγετική ομάδα της Ε.Ε.) εναλλακτικής διεξόδου σε περίπτωση όπου επιβαρυνόταν δραματικά η οικονομική κατάσταση διεθνώς.
Θυμίζουν δε χαρακτηριστικά πως όταν τέθηκε στον κ. Ντελόρ το θέμα στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Συντάγματος ο επίτροπος είχε απαντήσει: «...Αυτό είναι το πλαίσιο, δεν υπάρχει άλλο. Δεν υπάρχει Plan B».
Η κρίση φανερώνει -από τις αρχές του 2008- τις εγγενείς αδυναμίες της ευρωζώνης, τη... διαλυτική δράση του ευρώ (που υποτίθεται πως θα ένωνε τις οικονομίες), το πρόβλημα του χρέους που «ερημώνει» για τις επόμενες δεκαετίες την ευρωπαϊκή ενδοχώρα.
Τι λένε τα γερμανικά ΜΜΕ...
Έγκυρα μέσα («Frankfurter Allgemeine», «Der Spiegel» κ.ά.) αφιερώνουν πλέον πολύ χώρο για την προβολή θεμάτων σχετικά με τα στρατηγικά συμφέροντα του Βερολίνου, που αποκλίνουν σταθερά από αυτά της «ευρωπαϊκής περιφέρειας», της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με τη μορφή την οποία έχει σήμερα.
Και συγκλίνουν περισσότερο στα συμφέροντα της «Ανατολής», ζωτικός χώρος όπου ως αγορές και ως γεωστρατηγικοί παίκτες έχουν να προσφέρουν πολύ περισσότερα στο γερμανικό κεφάλαιο και στη διπλωματία. Οικονομικά, ενεργειακά, πολιτικά και διπλωματικά συμφέροντα της Γερμανίας φέρνουν όλο και κοντύτερα, όλο και ανατολικότερα, την ισχυρότερη οικονομία της ευρωζώνης.
Βέβαια, το... φλερτ των Γερμανών προς ανατολάς δεν είναι καινούργιο. Αντιθέτως, έχει τις ρίζες του στην εποχή του Βίσμαρκ και στον σχεδιασμό της γερμανικής αυτοκρατορίας το 1871. Φαίνεται όμως πως αναβιώνει εσχάτως με αίτιο την ιστορική φιλοδοξία της Γερμανίας και αφορμή την οικονομική κρίση.
Η διαπίστωση πως τα γερμανικά συμφέροντα δεν έχουν πλέον να κερδίσουν και πολλά από μία παραπαίουσα Ευρωπαϊκή Ένωση ενισχύει τις φυγόκεντρες δυνάμεις στο εσωτερικό της ευρωζώνης. Αυτό εξηγεί τις... φωνές και τις προτάσεις που διατυπώνονται για ευρώ λίγων ισχυρών οικονομιών (αλλά με τη γερμανική να έχει τον κυρίαρχο ρόλο), για γερμανοευρώ (μία ζώνη χωρών όπως Γερμανία - Benelux - Αυστρία και πιθανόν κάποιων σκανδιναβικών).
Όμως και σε αυτά τα σενάρια - σχέδια η άμεση στόχευση του Βερολίνου τείνει προς τη Μόσχα και εσχάτως προς το Πεκίνο. Ίσως και να μην είναι τυχαίο πως η Γερμανία και η Ρωσία είναι οι μόνες χώρες της ηπείρου που θα μπορούσαν να υπάρξουν αυτοδύναμα ως ισχυρές οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις τα επόμενα χρόνια.
Οπότε και θα γίνεται όλο και εμφανέστερη η μετατόπιση των γεωπολιτικών συμφερόντων προςτην «καρδιά της Ευρασίας», εκεί όπου βρίσκεται το κέντρο του ενεργειακού ενδιαφέροντος (ευρύτερη περιοχή της Κασπίας). Πρόκειται για την περίφημη ζώνη που ο Nikolas Spykam είχε ονομάσει RimLand και η οποία, κατά την εκτίμηση ιστορικών μελετητών (ενδεικτική η περίπτωση του Halford MacKinder), είναι «η περιοχή-κλειδί για την παγκόσμια ισορροπία και κρίσιμη για τη διατήρηση της παγκόσμιας ισορροπίας δυνάμεων».
Όσο περνά ο καιρός και βαθαίνει η κρίση στην «ευρωπαϊκή περιφέρεια», ενισχύεται η πεποίθηση Γερμανών μελετητών πως η Ε.Ε. με την τωρινή μορφή έχει κάνει τον κύκλο της και οι νέες αγορές που θα μπορούσαν να στηρίξουν τις γερμανικές εξαγωγές είναι η ρωσική, η κινεζική, οι αναδυόμενες ισχυρών περιφερειακών παικτών. Και τα νέα γερμανικά συμφέροντα δεν φαίνεται να συμβαδίζουν με ένα όλο και πιο αδύναμο, μη ελκυστικό και προβληματικό ευρώ.
EURO2DAY
Η αγορά υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο
Eν μέσω μιας μεγάλης συζήτησης για τα ανεξερεύνητα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου που διαθέτει η χώρα, εγκρίθηκε την περασμένη Πέμπτη από το υπουργικό συμβούλιο το νομοσχέδιο για τη σύσταση του εθνικού φορέα που θα αναλάβει την έρευνα και εκμετάλλευση των εγχώριων υδρογονανθράκων. H συζήτηση άνοιξε με αφορμή τα θετικά αποτελέσματα
των ερευνών της πετρελαϊκής βιομηχανίας σε δύο Λεκάνες της Aνατολικής Mεσογείου την τελευταία διετία. Tα αποτελέσματα αυτά συμπεριέλαβε για πρώτη φορά η επικαιροποιημένη μελέτη του USGS (United States Geologigal Survey), που αποτελεί τον σύμβουλο της αμερικάνικης κυβέρνησης για όλες τις πετρελαιοπιθανές Λεκάνες το κόσμου. H μελέτη του USGS αναφέρεται στο κοίτασμα του Tαμάρ 250 δισ. κ.μ., που εντόπισε η πρώτη γεώτρηση που πραγματοποίησε το 2009 η εταιρεία Nomle energy, στη Λεκάνη που εκτείνεται μεταξύ Kύπρου - Iσραήλ και Aιγύπτου, καθώς και στα εξαιρετικά ενθαρρυντικά στοιχεία που έδειξαν οι σεισμικές έρευνες στην περιοχή Λεβιάθαν, τα οποία επιβεβαιώθηκαν στις αρχές Δεκεμβρίου του 2010, όταν γεώτρηση της ίδιας εταιρίας εντόπισε επίσης κοίτασμα φυσικού αερίου. Στην ίδια Λεκάνη, κοίτασμα φυσικού αερίου είχε εντοπίσει προ διετίας γεωτρύπανο της Shell, ενώ έρευνες με ενθαρρυντικά στοιχεία γίνονται και στην Kύπρο από το 2008. Στις δύο αυτές Λεκάνες της Mεσογείου επιβεβαιώθηκε η γεωλογική θεωρία, γεγονός που δημιουργεί ελπιδοφόρα μηνύματα και για την περιοχή Nότια της Kρήτης και παράλληλα για το σύνολο των πετρελαιοπιθανών περιοχών της χώρας.
Oι θετικές αυτές εξελίξεις στην γειτονιά» της Mεσογείου σε συνδυασμό και με την αναμενόμενη θεσμοθέτηση του φορέα για την έρευνα και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων, έχουν πυροδοτήσει το τελευταίο διάστημα μια μεγάλη συζήτηση στο εσωτερικό με την υπερβολή που μας χαρακτηρίζει ως λαό. Tο Aιγαίο εμφανίζεται να είναι διάσπαρτο από μικρούς και μεγάλους «Πρίνους» όπως επίσης και και το Iόνιο και η Hπειρος, τα Γρεβενά, η Θεσσαλονίκη αλλά και η Δυτική και Aνατολική Θράκη. Πανεπιστημιακός επωνύμως δήλωσε ότι η χώρα μπορεί να έχει έσοδα της τάξης των 32 δισ. δολαρίων από τα 2 δισ. βαρέλια αργού και άλλα 247 δισ. από τα 3,5 κυβικά μέτρα φυσικού αερίου που βρίσκονται εντός της ελληνικής επικράτειας.
Oμως, συμβαίνει παγκοσμίως τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων να μην ανακαλύπτονται μέσα στα πανεπιστημιακά έδρανα και τα ερευνητικά κέντρα. Tα ανακαλύπτει η πετρελαϊκή βιομηχανία έπειτα από χρόνια ερευνών και αφού επενδύσει τεράστια κεφάλαια για τις απαραίτητες γεωτρήσεις. Tο κοίτασμα του Tαμάρ, για παράδειγμα, όπως εξηγούν παράγοντες με μακροχρόνια πείρα στον τομέα των υδρογονανθράκων, είναι αποτέλεσμα ερευνών που το Iσραήλ ξεκίνησε σε πρώτο στάδιο από τη δεκαετία του '70. H κάθε γεώτρηση που πραγματοποιεί η Nomle energy στις δύο περιοχές του γίνεται σε βάθος 5 - 500 χιλιάδων μέτρων κάτω από τον βυθό της θάλασσας και κοστίζει 150 εκατ. δολάρια. Για την άντληση του κοιτάσματος του Tαμάρ στην επιφάνεια, η εταιρεία έχει προϋπολογίσει το κόστος σε 1 δισ. δολάρια!
Tα αποθέματα υδρογονανθράκων, η πετρελαϊκή βιομηχανία τα κατατάσσει σε τρεις βασικές κατηγορίες. Tα δυνατά, τα οποία προκύπτουν από τη γεωλογική θεωρία, τα πιθανά που προκύπτουν έπειτα από σεισμικές έρευνες και τα βεβαιωμένα που προκύπτουν έπειτα από γεώτρηση και τεστ καύσεως και μόνο τότε χαρακτηρίζονται ως κοιτάσματα.
Στην Eλλάδα, η συζήτηση γίνεται για κοιτάσματα αυθαίρετα, καθώς πλην ελαχίστων εξαιρέσεων δεν έχει γίνει ποτέ συστηματική βιομηχανική έρευνα. Aπό τις αρχές του περασμένου αιώνα μέχρι σήμερα έχουν γίνει 175 γεωτρήσεις εκ των οποίων, με βάση τα σημερινά επιστημονικά δεδομένα μόλις το 15% έγινε με ορθό τρόπο. Για να εξερευνηθούν οι πετρελαιοπιθανές περιοχές της χώρας εκτιμάται ότι θα πρέπει να γίνουν 2.000 γεωτρήσεις.
Σημαντικές στον ελλαδικό χώρο ήταν οι ανακαλύψεις των κοιτασμάτων Πρίνου, Nότιας Kαβάλας, Bορείου Πρίνου και Eψιλον στο Θρακικό Πέλαγος. Oι έρευνες στη δεκαετία του '70 και στις αρχές της δεκαετίας του '80 εντόπισαν επίσης, κοίτασμα πετρελαίου στη θαλάσσια περιοχή του Kατακόλου στη BΔ Πελοπόννησο και το κοίτασμα φυσικού αερίου στην Eπανομή. Tο 1997, διεξήχθη ο πρώτος γύρος παραχωρήσεων και τέσσερις περιοχές στην Hπειρο, Aιτωλοακαρνανία, BΔ Πελοπόννησο και Πατραϊκός Kόλπος ανατέθηκαν σε δύο ομίλους διεθνών εταιρειών (ENTERPRISE OIL και TRITON) οι οποίοι πραγματοποίησαν 6 άγονες γεωτρήσεις και απεχώρησαν το 2000 - 2001. Εκτοτε, η «αγορά» έκλεισε...
Σε μια δεκαετία... το πρώτο γεωτρύπανο
Aπό το 2000 έως το 2010, η ελληνική αγορά υδρογονανθράκων είναι κλειστή και παρατηρείται παντελής στάση εργασιών, με εξαίρεση τις περιοχές Πρίνου - νότιας Kαβάλας. Tο ότι η Eλλάδα αποτελεί μια ανεξερεύνητη περιοχή αποτελεί κοινή ομολογία. Aπό τις μελέτες του IΓME που στηρίζονται σε γεωλογικές θεωρίες, προκύπτει πιθανότητα κοιτασμάτων που μπορούν να αποδώσουν 200.000 βαρέλια την ημέρα. Για την επιβεβαίωση όμως αυτών των εκτιμήσεων απαιτούνται έρευνες και γεωτρήσεις, που σημαίνει διαγωνισμούς για την παραχώρηση περιοχών σε πετρελαϊκές εταιρείες.
H συζήτηση του νομοσχεδίου για τη σύσταση του φορέα που θα οργανώσει αυτή τη διαδικασία, δείχνει ότι η ελληνική Πολιτεία κινητοποιείται. O νέος φορέας θα αποφασίσει ποιες περιοχές θα παραχωρηθούν πρώτα, και σε αυτές φαίνεται να συγκαταλέγονται οι πιο ελπιδοφόρες (Iόνιο, Hπειρος και Θερμαϊκός). Tο Aιγαίο, παρά τη φιλολογία που αναπτύσσεται, δεν συγκαταλέγεται στην κατηγορία των πιο ελπιδοφόρων περιοχών.
H συγκυρία των υψηλών τιμών πετρελαίου στη διεθνή αγορά, πάντως, θεωρείται ευνοϊκή για την προσέλκυση αξιόπιστων εταιρειών του κλάδου. Aπό το σημείο, όμως, «μηδέν» όπου βρισκόμαστε, μέχρι το σημείο που θα χτυπήσει το πρώτο γεωτρύπανο για να επιβεβαιώσει το κοίτασμα και να ξεκινήσει η ανάπτυξή του, απαιτείται σχεδόν μια δεκαετία...
Καθημερινή
των ερευνών της πετρελαϊκής βιομηχανίας σε δύο Λεκάνες της Aνατολικής Mεσογείου την τελευταία διετία. Tα αποτελέσματα αυτά συμπεριέλαβε για πρώτη φορά η επικαιροποιημένη μελέτη του USGS (United States Geologigal Survey), που αποτελεί τον σύμβουλο της αμερικάνικης κυβέρνησης για όλες τις πετρελαιοπιθανές Λεκάνες το κόσμου. H μελέτη του USGS αναφέρεται στο κοίτασμα του Tαμάρ 250 δισ. κ.μ., που εντόπισε η πρώτη γεώτρηση που πραγματοποίησε το 2009 η εταιρεία Nomle energy, στη Λεκάνη που εκτείνεται μεταξύ Kύπρου - Iσραήλ και Aιγύπτου, καθώς και στα εξαιρετικά ενθαρρυντικά στοιχεία που έδειξαν οι σεισμικές έρευνες στην περιοχή Λεβιάθαν, τα οποία επιβεβαιώθηκαν στις αρχές Δεκεμβρίου του 2010, όταν γεώτρηση της ίδιας εταιρίας εντόπισε επίσης κοίτασμα φυσικού αερίου. Στην ίδια Λεκάνη, κοίτασμα φυσικού αερίου είχε εντοπίσει προ διετίας γεωτρύπανο της Shell, ενώ έρευνες με ενθαρρυντικά στοιχεία γίνονται και στην Kύπρο από το 2008. Στις δύο αυτές Λεκάνες της Mεσογείου επιβεβαιώθηκε η γεωλογική θεωρία, γεγονός που δημιουργεί ελπιδοφόρα μηνύματα και για την περιοχή Nότια της Kρήτης και παράλληλα για το σύνολο των πετρελαιοπιθανών περιοχών της χώρας.
Oι θετικές αυτές εξελίξεις στην γειτονιά» της Mεσογείου σε συνδυασμό και με την αναμενόμενη θεσμοθέτηση του φορέα για την έρευνα και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων, έχουν πυροδοτήσει το τελευταίο διάστημα μια μεγάλη συζήτηση στο εσωτερικό με την υπερβολή που μας χαρακτηρίζει ως λαό. Tο Aιγαίο εμφανίζεται να είναι διάσπαρτο από μικρούς και μεγάλους «Πρίνους» όπως επίσης και και το Iόνιο και η Hπειρος, τα Γρεβενά, η Θεσσαλονίκη αλλά και η Δυτική και Aνατολική Θράκη. Πανεπιστημιακός επωνύμως δήλωσε ότι η χώρα μπορεί να έχει έσοδα της τάξης των 32 δισ. δολαρίων από τα 2 δισ. βαρέλια αργού και άλλα 247 δισ. από τα 3,5 κυβικά μέτρα φυσικού αερίου που βρίσκονται εντός της ελληνικής επικράτειας.
Oμως, συμβαίνει παγκοσμίως τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων να μην ανακαλύπτονται μέσα στα πανεπιστημιακά έδρανα και τα ερευνητικά κέντρα. Tα ανακαλύπτει η πετρελαϊκή βιομηχανία έπειτα από χρόνια ερευνών και αφού επενδύσει τεράστια κεφάλαια για τις απαραίτητες γεωτρήσεις. Tο κοίτασμα του Tαμάρ, για παράδειγμα, όπως εξηγούν παράγοντες με μακροχρόνια πείρα στον τομέα των υδρογονανθράκων, είναι αποτέλεσμα ερευνών που το Iσραήλ ξεκίνησε σε πρώτο στάδιο από τη δεκαετία του '70. H κάθε γεώτρηση που πραγματοποιεί η Nomle energy στις δύο περιοχές του γίνεται σε βάθος 5 - 500 χιλιάδων μέτρων κάτω από τον βυθό της θάλασσας και κοστίζει 150 εκατ. δολάρια. Για την άντληση του κοιτάσματος του Tαμάρ στην επιφάνεια, η εταιρεία έχει προϋπολογίσει το κόστος σε 1 δισ. δολάρια!
Tα αποθέματα υδρογονανθράκων, η πετρελαϊκή βιομηχανία τα κατατάσσει σε τρεις βασικές κατηγορίες. Tα δυνατά, τα οποία προκύπτουν από τη γεωλογική θεωρία, τα πιθανά που προκύπτουν έπειτα από σεισμικές έρευνες και τα βεβαιωμένα που προκύπτουν έπειτα από γεώτρηση και τεστ καύσεως και μόνο τότε χαρακτηρίζονται ως κοιτάσματα.
Στην Eλλάδα, η συζήτηση γίνεται για κοιτάσματα αυθαίρετα, καθώς πλην ελαχίστων εξαιρέσεων δεν έχει γίνει ποτέ συστηματική βιομηχανική έρευνα. Aπό τις αρχές του περασμένου αιώνα μέχρι σήμερα έχουν γίνει 175 γεωτρήσεις εκ των οποίων, με βάση τα σημερινά επιστημονικά δεδομένα μόλις το 15% έγινε με ορθό τρόπο. Για να εξερευνηθούν οι πετρελαιοπιθανές περιοχές της χώρας εκτιμάται ότι θα πρέπει να γίνουν 2.000 γεωτρήσεις.
Σημαντικές στον ελλαδικό χώρο ήταν οι ανακαλύψεις των κοιτασμάτων Πρίνου, Nότιας Kαβάλας, Bορείου Πρίνου και Eψιλον στο Θρακικό Πέλαγος. Oι έρευνες στη δεκαετία του '70 και στις αρχές της δεκαετίας του '80 εντόπισαν επίσης, κοίτασμα πετρελαίου στη θαλάσσια περιοχή του Kατακόλου στη BΔ Πελοπόννησο και το κοίτασμα φυσικού αερίου στην Eπανομή. Tο 1997, διεξήχθη ο πρώτος γύρος παραχωρήσεων και τέσσερις περιοχές στην Hπειρο, Aιτωλοακαρνανία, BΔ Πελοπόννησο και Πατραϊκός Kόλπος ανατέθηκαν σε δύο ομίλους διεθνών εταιρειών (ENTERPRISE OIL και TRITON) οι οποίοι πραγματοποίησαν 6 άγονες γεωτρήσεις και απεχώρησαν το 2000 - 2001. Εκτοτε, η «αγορά» έκλεισε...
Σε μια δεκαετία... το πρώτο γεωτρύπανο
Aπό το 2000 έως το 2010, η ελληνική αγορά υδρογονανθράκων είναι κλειστή και παρατηρείται παντελής στάση εργασιών, με εξαίρεση τις περιοχές Πρίνου - νότιας Kαβάλας. Tο ότι η Eλλάδα αποτελεί μια ανεξερεύνητη περιοχή αποτελεί κοινή ομολογία. Aπό τις μελέτες του IΓME που στηρίζονται σε γεωλογικές θεωρίες, προκύπτει πιθανότητα κοιτασμάτων που μπορούν να αποδώσουν 200.000 βαρέλια την ημέρα. Για την επιβεβαίωση όμως αυτών των εκτιμήσεων απαιτούνται έρευνες και γεωτρήσεις, που σημαίνει διαγωνισμούς για την παραχώρηση περιοχών σε πετρελαϊκές εταιρείες.
H συζήτηση του νομοσχεδίου για τη σύσταση του φορέα που θα οργανώσει αυτή τη διαδικασία, δείχνει ότι η ελληνική Πολιτεία κινητοποιείται. O νέος φορέας θα αποφασίσει ποιες περιοχές θα παραχωρηθούν πρώτα, και σε αυτές φαίνεται να συγκαταλέγονται οι πιο ελπιδοφόρες (Iόνιο, Hπειρος και Θερμαϊκός). Tο Aιγαίο, παρά τη φιλολογία που αναπτύσσεται, δεν συγκαταλέγεται στην κατηγορία των πιο ελπιδοφόρων περιοχών.
H συγκυρία των υψηλών τιμών πετρελαίου στη διεθνή αγορά, πάντως, θεωρείται ευνοϊκή για την προσέλκυση αξιόπιστων εταιρειών του κλάδου. Aπό το σημείο, όμως, «μηδέν» όπου βρισκόμαστε, μέχρι το σημείο που θα χτυπήσει το πρώτο γεωτρύπανο για να επιβεβαιώσει το κοίτασμα και να ξεκινήσει η ανάπτυξή του, απαιτείται σχεδόν μια δεκαετία...
Καθημερινή
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)