Το άρθρο αυτό γράφεται με αφορμή την είδηση ότι είναι εντυπωσιακός ο αριθμός των αυτοκτονιών στην Ελλάδα.Δυστυχώς στους συνανθρώπους μας που αυτοκτόνησαν –τουλάχιστον όσοι προέβησαν στο εγχείρημα αυτό με σώας τα φρένας- δεν συγκαταλέγεται, από όσα γνωρίζουμε, κανένας πολιτικός ή διακεκριμένος κρατικός λειτουργός.
Αν γινόταν κάτι τέτοιο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν μια πράξη ευαισθησίας και εντιμότητας από, έστω, έναν ακέραιο άνθρωπο που δεν μπορεί να ανεχτεί το πολιτικό σύστημα που επικρατεί στην Ελλάδα.
Ειλικρινά ένα τέτοιο φαινόμενο, ο μεγάλος αριθμός αυτοχείρων, προκαλεί σοκ και λύπη, ενώ η αυτοκτονία κάποιων πολιτικών θα προκαλούσε ικανοποίηση στο δημόσιο αίσθημα και ενδεχομένως το καλωσόρισμα κάποιας ελπίδας.
Ίσως, μάλιστα, αν γινόταν από κάποιους συγκεκριμένους πολιτικούς, αυτούς που αντιπαθούν σχεδόν όλοι οι Έλληνες με εξαίρεση τα παράσιτα τους, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν εξιλέωση των όσων έχουν διαπράξει ή δεν έχουν διαπράξει και ένα λυτρωτικό κατευόδιο προς τα «επέκεινα».
Επιπρόσθετα το σχόλιο ανωτάτου κρατικού λειτουργού και πολιτικού, κατ’ εξοχήν υποκριτικό και παιδαριώδες, προκαλεί με την αφέλεια και την κουτοπονηριά του περιεχομένου και με τις παροτρύνσεις, σχετικά με τις αυτοκτονίες, προς τους πάντες- ανόητους και μη.
Αυτές είναι τακτικές άλλων εποχών όπου η βλακεία των ψηφοφόρων – πολιτών είχε ενδημική μορφή και υπόσταση και μια δήλωση πολιτικού –όσο ανόητη κι αν ήταν- είχε κάποια απήχηση του τύπου «βλέπεις, ενδιαφέρονται». Αυτά όμως τελείωσαν και μαζί τους τελειώνουν και αυτοί που τα λένε.
Δυστυχώς, δεν μαθαίνουν – δεν αλλάζουν και συνεχίζουν, όμως, να κυβερνούν.
Ο τίτλος του άρθρου «Η χυδαιότητα του δήθεν δυνατού και η αφέλεια – ενδοτικότητα του υποτιθέμενου αδυνάτου» αντανακλά τις στάσεις, τις διαθέσεις και τις συμπεριφορές των κρατούντων (αμέσως και εμμέσως).
Οι δυνατοί (ο ρόλος αυτός τους ανετέθη) είναι οι πολιτικοί και το δείχνουν με κάθε τρόπο. Από το να ταπεινώνουν όργανα της τάξεως –γλισχρά αμειβόμενα, μέχρι το να αισθάνονται άνετα και να διαψεύδουν ο ένας τον άλλον για το ίδιο θέμα.
Οι αρχαίοι Έλληνες σωστά διατυμπάνιζαν ότι ο υπερβολικός πλούτος εξαχρειώνει και η φτώχεια εξαθλιώνει. Κάποιοι συσσώρευσαν με τρόπους ανήθικους, και άλλως πως, τεράστιο πλούτο –σε βάρος αυτών που εξαθλίωσαν, απέκτησαν δύναμη, ενώ είναι ανίκανοι και καταστροφικοί, και υιοθέτησαν χυδαίες συμπεριφορές σε κάθε φάση του βίου τους. Κάποιοι μάλιστα έχουν και χυδαία εμφάνιση, αλλά δεν τους νοιάζει καν – τόσο άτρωτοι νιώθουν.
Η εξαχρείωση όμως, που προκύπτει από την φτώχεια – από την απόγνωση – από την ανυπαρξία κάποιας ελπίδας – με το μαρασμό από τη στέρηση, κάποια στιγμή γίνεται το όπλο για την επιβίωση. Τότε οι χυδαίοι πληρώνουν, και πληρώνουν ακριβά.
Η ενδοτικότητα μεγάλου μέρους του Ελληνικού λαού δεν σημαίνει ότι ο κόσμος αυτός είναι ηλίθιος. Ίσως να μπορεί, ακόμη, να πορεύεται κάπως. Ίσως, και μάλλον, υπάρχει κάποιο «λίπος». Υπάρχουν όρια αντοχής σε ένα καζάνι που μαζεύει ατμό. Κάποια στιγμή εκρήγνυται. Και όταν εκραγεί το καζάνι δεν μπορείς μετά να το ξανασυναρμολογήσεις.
Οι ξένοι δανειστές μας φαίνεται να έχουν καταλάβει ποια είναι τα όρια ενδοτικότητας του Ελληνικού λαού και άρχισαν να διορθώνουν, κάπως, καταστάσεις. Έτσι θα μπορούν να αρμέγουν τη χώρα και τους πολίτες της για πολλά χρόνια. Μάλλον έχουν εκτιμήσει το περίφημο «του Έλληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υποφέρει…». Οι Έλληνες πολιτικοί… «πέρα βρέχει και αντίπερα χιονίζει», αισθάνονται ασφαλείς. Ο κόσμος δεν έχει να φάει και αυτοί προικίζουν τα κόμματά τους με όλο και περισσότερα.
Η ώρα που το «Η χυδαιότητα του δήθεν δυνατού και η αφέλεια – ενδοτικότητα του υποτιθέμενου αδυνάτου» θα αποτελέσει σαν σπινθήρας σημείο «τροπής» μάλλον πλησιάζει και τότε θα ισχύουν άλλα μέτρα και άλλα σταθμά. Μακάρι να είναι δίκαια.
Δημήτρης Κ. Τσίτος
Source : www.rieas.gr
Αν γινόταν κάτι τέτοιο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν μια πράξη ευαισθησίας και εντιμότητας από, έστω, έναν ακέραιο άνθρωπο που δεν μπορεί να ανεχτεί το πολιτικό σύστημα που επικρατεί στην Ελλάδα.
Ειλικρινά ένα τέτοιο φαινόμενο, ο μεγάλος αριθμός αυτοχείρων, προκαλεί σοκ και λύπη, ενώ η αυτοκτονία κάποιων πολιτικών θα προκαλούσε ικανοποίηση στο δημόσιο αίσθημα και ενδεχομένως το καλωσόρισμα κάποιας ελπίδας.
Ίσως, μάλιστα, αν γινόταν από κάποιους συγκεκριμένους πολιτικούς, αυτούς που αντιπαθούν σχεδόν όλοι οι Έλληνες με εξαίρεση τα παράσιτα τους, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν εξιλέωση των όσων έχουν διαπράξει ή δεν έχουν διαπράξει και ένα λυτρωτικό κατευόδιο προς τα «επέκεινα».
Επιπρόσθετα το σχόλιο ανωτάτου κρατικού λειτουργού και πολιτικού, κατ’ εξοχήν υποκριτικό και παιδαριώδες, προκαλεί με την αφέλεια και την κουτοπονηριά του περιεχομένου και με τις παροτρύνσεις, σχετικά με τις αυτοκτονίες, προς τους πάντες- ανόητους και μη.
Αυτές είναι τακτικές άλλων εποχών όπου η βλακεία των ψηφοφόρων – πολιτών είχε ενδημική μορφή και υπόσταση και μια δήλωση πολιτικού –όσο ανόητη κι αν ήταν- είχε κάποια απήχηση του τύπου «βλέπεις, ενδιαφέρονται». Αυτά όμως τελείωσαν και μαζί τους τελειώνουν και αυτοί που τα λένε.
Δυστυχώς, δεν μαθαίνουν – δεν αλλάζουν και συνεχίζουν, όμως, να κυβερνούν.
Ο τίτλος του άρθρου «Η χυδαιότητα του δήθεν δυνατού και η αφέλεια – ενδοτικότητα του υποτιθέμενου αδυνάτου» αντανακλά τις στάσεις, τις διαθέσεις και τις συμπεριφορές των κρατούντων (αμέσως και εμμέσως).
Οι δυνατοί (ο ρόλος αυτός τους ανετέθη) είναι οι πολιτικοί και το δείχνουν με κάθε τρόπο. Από το να ταπεινώνουν όργανα της τάξεως –γλισχρά αμειβόμενα, μέχρι το να αισθάνονται άνετα και να διαψεύδουν ο ένας τον άλλον για το ίδιο θέμα.
Οι αρχαίοι Έλληνες σωστά διατυμπάνιζαν ότι ο υπερβολικός πλούτος εξαχρειώνει και η φτώχεια εξαθλιώνει. Κάποιοι συσσώρευσαν με τρόπους ανήθικους, και άλλως πως, τεράστιο πλούτο –σε βάρος αυτών που εξαθλίωσαν, απέκτησαν δύναμη, ενώ είναι ανίκανοι και καταστροφικοί, και υιοθέτησαν χυδαίες συμπεριφορές σε κάθε φάση του βίου τους. Κάποιοι μάλιστα έχουν και χυδαία εμφάνιση, αλλά δεν τους νοιάζει καν – τόσο άτρωτοι νιώθουν.
Η εξαχρείωση όμως, που προκύπτει από την φτώχεια – από την απόγνωση – από την ανυπαρξία κάποιας ελπίδας – με το μαρασμό από τη στέρηση, κάποια στιγμή γίνεται το όπλο για την επιβίωση. Τότε οι χυδαίοι πληρώνουν, και πληρώνουν ακριβά.
Η ενδοτικότητα μεγάλου μέρους του Ελληνικού λαού δεν σημαίνει ότι ο κόσμος αυτός είναι ηλίθιος. Ίσως να μπορεί, ακόμη, να πορεύεται κάπως. Ίσως, και μάλλον, υπάρχει κάποιο «λίπος». Υπάρχουν όρια αντοχής σε ένα καζάνι που μαζεύει ατμό. Κάποια στιγμή εκρήγνυται. Και όταν εκραγεί το καζάνι δεν μπορείς μετά να το ξανασυναρμολογήσεις.
Οι ξένοι δανειστές μας φαίνεται να έχουν καταλάβει ποια είναι τα όρια ενδοτικότητας του Ελληνικού λαού και άρχισαν να διορθώνουν, κάπως, καταστάσεις. Έτσι θα μπορούν να αρμέγουν τη χώρα και τους πολίτες της για πολλά χρόνια. Μάλλον έχουν εκτιμήσει το περίφημο «του Έλληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υποφέρει…». Οι Έλληνες πολιτικοί… «πέρα βρέχει και αντίπερα χιονίζει», αισθάνονται ασφαλείς. Ο κόσμος δεν έχει να φάει και αυτοί προικίζουν τα κόμματά τους με όλο και περισσότερα.
Η ώρα που το «Η χυδαιότητα του δήθεν δυνατού και η αφέλεια – ενδοτικότητα του υποτιθέμενου αδυνάτου» θα αποτελέσει σαν σπινθήρας σημείο «τροπής» μάλλον πλησιάζει και τότε θα ισχύουν άλλα μέτρα και άλλα σταθμά. Μακάρι να είναι δίκαια.
Δημήτρης Κ. Τσίτος
Source : www.rieas.gr
