Το ΝΑΤΟ θα συζητήσει τον ρόλο του στις επιχειρήσεις στη Λιβύη μετά την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ που επιτρέπει την ανάληψη στρατιωτικής δράσης στη Λιβύη, ανακοίνωσε την Παρασκευή ο εκπρόσωπος της Ατλαντικής Συμμαχίας.
Το Βορειοατλαντικό Συμβούλιο, στο οποίο συμμετέχουν οι πρεσβευτές των 28 χωρών μελών του ΝΑΤΟ, συνέρχεται σήμερα στις 11.30 (ώρα Ελλάδος) για να συζητήσει τις συνέπειες της απόφασης του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και το επίπεδο προόδου του σχεδιασμού των επιχειρήσεων, για την αντιμετώπιση κάθε ενδεχομένου.
"Για κάθε επιχείρηση του ΝΑΤΟ, πρέπει να καταδειχθεί η ανάγκη να αναλάβει δράση η Συμμαχία ώστε να υπάρξει σθεναρή περιφερειακή υποστήριξη και μία σαφής νομική βάση, όπως αποφάσισαν την περασμένη εβδομάδα στις Βρυξέλλες οι υπουργοί Άμυνας της Συμμαχίας", δήλωσε η εκπρόσωπος.
"Υπό αυτούς τους τρεις όρους, το ΝΑΤΟ είναι έτοιμο να αναλάβει δράση συμμετέχοντας στην ευρύτερη διεθνή προσπάθεια και αυτό θα είναι το αντικείμενο των συνομιλιών", πρόσθεσε επισημαίνοντας ότι η Συμμαχία ενεργεί βάσει συναίνεσης.
Μία από τις χώρες μέλη του ΝΑΤΟ, η Γερμανία, απέσχε της ψηφοφορίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας της απόφασης 1973 για την ανάληψη διεθνούς στρατιωτικής δράσης στη Λιβύη.
Αντίθετη με την ανάληψη στρατιωτικής δράσης έχει κατ΄επανάληψιν ταχθεί και η Τουρκία.
Σε νέα σημερινή της ανακοίνωση που εκδόθηκε από το πρωθυπουργικό γραφείο, η Τουρκία, η μόνη μουσουλμανική χώρα μέλος της Ατλαντικής Συμμαχίας, απευθύνει έκκληση για "κατάπαυση του πυρός" στη Λιβύη, τονίζει ότι η απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας δεν είναι δεσμευτική για όλες τις χώρες και προσθέτει ότι πρέπει να βρεθεί "ειρηνική λύση στην κρίση".
Πηγή:ΗΜΕΡΗΣΙΑ
Geopolitical Research Institute(GRI)/Εταιρεία Γεωπολιτικών Ερευνών(ΕΓΕ)
Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011
Η πρώτη επίσημη " εχθροπραξία" για την ΑΟΖ
Η Τουρκία πραγματοποίησε την πρώτη επίσημη «εχθροπραξία» κατά της χώρας μας στο πεδίο μάχης της ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη) επιλέγοντας για μια ακόμη φορά τη χρήση στρατιωτικών μέσων.
Του Γιάννη Θεοδωράτου
Με τη χρήση πολεμικού πλοίου, εφάρμοσε για μία ακόμη φορά τη γνωστή της στρατηγική προκειμένου να αμφισβητήσει τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στην περιοχή του Καστελόριζου, προκαλώντας παράλληλα και την ισραηλινή αντίδραση.
Το ελληνικό Υπουργείο των Εξωτερικών, με καθυστέρηση δύο τουλάχιστον ημερών, έδωσε στη δημοσιότητα όλα τα στοιχεία αναφορικά με την παρενόχληση του ιταλικού ερευνητικού σκάφους OGS-Explora, το οποίο είχε μισθωθεί από την ισραηλινή κυβέρνηση με σκοπό την εκτέλεση βυθομέτρησης εντός της ελληνικής και της κυπριακής ΑΟΖ.
Η Τουρκία αντέδρασε δυναμικά αποστέλλοντας την κορβέτα «Bandirma» (F502), η οποία το Σάββατο 12 Μαρτίου προσέγγισε το ιταλικό σκάφος προειδοποιώντας το να διακόψει τις μετρήσεις και να εγκαταλείψει την περιοχή, ενημερώνοντας ότι βρίσκεται παράνομα (χωρίς άδεια) εντός της τουρκικής ΑΟΖ! Το ιταλικό σκάφος που εκτελούσε τις υποθαλάσσιες έρευνες – μετά το πέρας των οποίων θα ποντιζόταν καλώδιο οπτικών ινών που θα συνέδεε το Ισραήλ με την Ιταλία – είχε ζητήσει και λάβει σχετική άδεια από την Υδρογραφική Υπηρεσία του Πολεμικού Ναυτικού (ΠΝ).
Ο κυβερνήτης του πλοίου ενημέρωσε την αρμόδια εταιρεία με την οποία συνεργαζόταν, καθότι το πλοίο (που δεν είναι πολεμικό) δεν είχε καμία απολύτως σχέση / αρμοδιότητα να επικοινωνήσει με τις ελληνικές αρχές. Η εταιρεία στη συνέχεια ενημέρωσε για το συμβάν την Υδρογραφική Υπηρεσία του ΠΝ, οπότε το θέμα έφθασε στο ΓΕΕΘΑ, πλην όμως τον χειρισμό του ανέλαβε το Υπουργείο των Εξωτερικών.
Το ιταλικό πλοίο διέκοψε τις έρευνες και στη συνέχεια κινήθηκε με τη συνοδεία της τουρκικής κορβέτας εκτός της ελληνικής ΑΟΖ. Όταν εισήλθε στην κυπριακή, η «Bandirma» απομακρύνθηκε, έχοντας ολοκληρώσει την πρώτη καταγεγραμμένη εχθροπραξία, η οποία έληξε με την καταγραφή των τουρκικών διεκδικήσεων. Το ελληνικό ΥΠΕΞ απέκρυψε το γεγονός, προκειμένου να κρατηθούν κατά την πάγια τακτική χαμηλοί τόνοι, μέχρις ότου (άγνωστο πως) υπήρξε διαρροή στην εφημερίδα «Αυγή». Η μη ανακήρυξη ΑΟΖ εκ μέρους της Αθήνας δημιουργεί ένα «ύποπτο κενό» στην περιοχή του Καστελορίζου (βλ. τις αποκαλύψεις Ρολάνδη στο τρέχον τεύχος Μαρτίου του περιοδικού ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΚΑΙ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ τ.13 που κυκλοφορεί πανελλαδικά), που έρχεται να καλύψει η Άγκυρα!
Η τουρκική ενέργεια προκάλεσε την ισραηλινή αντίδραση, η οποία σύντομα αναμένεται να λάβει πιο σαφή μορφή, διότι παρεμποδίστηκε ένα έργο που αφορά τα συμφέροντα του εβραϊκού κράτους και διέρχεται μέσω της ελληνικής ΑΟΖ. Ωστόσο πρέπει να επισημανθούν τρία σημεία:
Α. Η τουρκική αντίδραση δεν πραγματοποιήθηκε μέσω της αποστολής σκάφους της Ακτοφυλακής αλλά του Τουρκικού Ναυτικού, το οποίο μάλιστα φαίνεται ότι περιπολεί βάσει σχεδίου στην περιοχή της ελληνικής ΑΟΖ με αποστολή να αποτρέψει οποιαδήποτε ενέργεια ξένης δύναμης / εταιρείας, η οποία δεν θα έχει λάβει την άδεια από την Άγκυρα. Συνεπώς η Τουρκία προετοιμάζεται για όλα τα ενδεχόμενα και έχει προσδιορίσει κανόνες εμπλοκής.
Β. Η ελληνική πλευρά υπέστη την πρώτη της ήττα στον πόλεμο της ΑΟΖ καθότι η τουρκική κορβέτα όχι μόνο προσδιόρισε το εύρος της τουρκικής διεκδίκησης δίνοντας το στίγμα (!) γεωγραφικού μήκους 32ο 16΄18’’ δυτικά του οποίου (ανοικτά των κυπριακών ακτών) η Τουρκία έχει νόμιμα δικαιώματα, αλλά κατέστησε άμεσα σαφές προς την Ελλάδα, την Κύπρο και ειδικά το Ισραήλ, ότι δεν υφίσταται συνέχεια των μεταξύ του ΑΟΖ, «εξουδετερώνοντας το φρούριο» του Καστελόριζου.
Γ. Αποτελεί παράδοξο το γεγονός της αναφοράς – σύμφωνα με τις μέχρι στιγμής πληροφορίες – των τουρκικών στρατιωτικών αρχών σε ύπαρξη τουρκικής ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο, ενώ είναι γνωστό ότι η Άγκυρα δεν έχει υπογράψει τη Συνθήκη του Μοντέγκο Μπέι (1982, ενεργοποιήθηκε μετά τη συλλογή των προβλεπόμενων κυρώσεων στις αρχές της δεκαετίας του 1990) και συνεπώς δεν αναγνωρίζει τις υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτή (εξαίρεση αποτελεί ο καθορισμός ΑΟΖ στην κλειστή Μαύρη Θάλασσα).
Η εμπλοκή συνιστά επιβεβαίωση του «κρυφού casus belli» που έχει γνωστοποιηθεί στη χώρα μας και είναι συνέχεια της δήλωσης Νταβούτογλου περί τοποθέτησης του Καστελορίζου στην Μεσόγειο. Η επιθετική αυτή ενέργεια έρχεται να απαντήσει σε ισραηλινές δηλώσεις περί ελληνικής ΑΟΖ, η οποία εσφαλμένα δεν ανακηρύσσεται. Πιθανόν η Άγκυρα να σκέφτεται σοβαρά να προχωρήσει και σε ανακήρυξη ΑΟΖ, σταθμίζοντας τα υπέρ και τα κατά που θα προκύψουν από μια τέτοια απόφαση.
Συμπερασματικά, θα πρέπει να αναμένονται τις επόμενες εβδομάδες νέες κινήσεις στο μέτωπο της ΑΟΖ, όπου η ισραηλινή εμπλοκή αναμένεται να είναι πολύ πιο συγκεκριμένη διότι επηρεάζονται πλέον ανοικτά και ισραηλινά συμφέροντα. Σε Αθήνα, Λευκωσία, Τελ Αβίβ και φυσικά στην Ουάσιγκτον γνωρίζουν ότι η τουρκική ενέργεια αποτελεί προοίμιο πρόκλησης προσχεδιασμένη κρίσης στην ανατολική Μεσόγειο, με σκοπό να διαπιστωθεί η «αντοχή» του πιο αδύναμου κρίκου της αλυσίδας, που είναι χωρίς αμφιβολία η Ελλάδα…
ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΚΑΙ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΟΝΤΑΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΟΖ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΚΥΠΡΟΥ - ΙΣΡΑΗΛ Η ΟΠΟΙΑ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ.
http://www.defencepoint.gr
Του Γιάννη Θεοδωράτου
Με τη χρήση πολεμικού πλοίου, εφάρμοσε για μία ακόμη φορά τη γνωστή της στρατηγική προκειμένου να αμφισβητήσει τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στην περιοχή του Καστελόριζου, προκαλώντας παράλληλα και την ισραηλινή αντίδραση.
Το ελληνικό Υπουργείο των Εξωτερικών, με καθυστέρηση δύο τουλάχιστον ημερών, έδωσε στη δημοσιότητα όλα τα στοιχεία αναφορικά με την παρενόχληση του ιταλικού ερευνητικού σκάφους OGS-Explora, το οποίο είχε μισθωθεί από την ισραηλινή κυβέρνηση με σκοπό την εκτέλεση βυθομέτρησης εντός της ελληνικής και της κυπριακής ΑΟΖ.
Η Τουρκία αντέδρασε δυναμικά αποστέλλοντας την κορβέτα «Bandirma» (F502), η οποία το Σάββατο 12 Μαρτίου προσέγγισε το ιταλικό σκάφος προειδοποιώντας το να διακόψει τις μετρήσεις και να εγκαταλείψει την περιοχή, ενημερώνοντας ότι βρίσκεται παράνομα (χωρίς άδεια) εντός της τουρκικής ΑΟΖ! Το ιταλικό σκάφος που εκτελούσε τις υποθαλάσσιες έρευνες – μετά το πέρας των οποίων θα ποντιζόταν καλώδιο οπτικών ινών που θα συνέδεε το Ισραήλ με την Ιταλία – είχε ζητήσει και λάβει σχετική άδεια από την Υδρογραφική Υπηρεσία του Πολεμικού Ναυτικού (ΠΝ).
Ο κυβερνήτης του πλοίου ενημέρωσε την αρμόδια εταιρεία με την οποία συνεργαζόταν, καθότι το πλοίο (που δεν είναι πολεμικό) δεν είχε καμία απολύτως σχέση / αρμοδιότητα να επικοινωνήσει με τις ελληνικές αρχές. Η εταιρεία στη συνέχεια ενημέρωσε για το συμβάν την Υδρογραφική Υπηρεσία του ΠΝ, οπότε το θέμα έφθασε στο ΓΕΕΘΑ, πλην όμως τον χειρισμό του ανέλαβε το Υπουργείο των Εξωτερικών.
Το ιταλικό πλοίο διέκοψε τις έρευνες και στη συνέχεια κινήθηκε με τη συνοδεία της τουρκικής κορβέτας εκτός της ελληνικής ΑΟΖ. Όταν εισήλθε στην κυπριακή, η «Bandirma» απομακρύνθηκε, έχοντας ολοκληρώσει την πρώτη καταγεγραμμένη εχθροπραξία, η οποία έληξε με την καταγραφή των τουρκικών διεκδικήσεων. Το ελληνικό ΥΠΕΞ απέκρυψε το γεγονός, προκειμένου να κρατηθούν κατά την πάγια τακτική χαμηλοί τόνοι, μέχρις ότου (άγνωστο πως) υπήρξε διαρροή στην εφημερίδα «Αυγή». Η μη ανακήρυξη ΑΟΖ εκ μέρους της Αθήνας δημιουργεί ένα «ύποπτο κενό» στην περιοχή του Καστελορίζου (βλ. τις αποκαλύψεις Ρολάνδη στο τρέχον τεύχος Μαρτίου του περιοδικού ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΚΑΙ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ τ.13 που κυκλοφορεί πανελλαδικά), που έρχεται να καλύψει η Άγκυρα!
Η τουρκική ενέργεια προκάλεσε την ισραηλινή αντίδραση, η οποία σύντομα αναμένεται να λάβει πιο σαφή μορφή, διότι παρεμποδίστηκε ένα έργο που αφορά τα συμφέροντα του εβραϊκού κράτους και διέρχεται μέσω της ελληνικής ΑΟΖ. Ωστόσο πρέπει να επισημανθούν τρία σημεία:
Α. Η τουρκική αντίδραση δεν πραγματοποιήθηκε μέσω της αποστολής σκάφους της Ακτοφυλακής αλλά του Τουρκικού Ναυτικού, το οποίο μάλιστα φαίνεται ότι περιπολεί βάσει σχεδίου στην περιοχή της ελληνικής ΑΟΖ με αποστολή να αποτρέψει οποιαδήποτε ενέργεια ξένης δύναμης / εταιρείας, η οποία δεν θα έχει λάβει την άδεια από την Άγκυρα. Συνεπώς η Τουρκία προετοιμάζεται για όλα τα ενδεχόμενα και έχει προσδιορίσει κανόνες εμπλοκής.
Β. Η ελληνική πλευρά υπέστη την πρώτη της ήττα στον πόλεμο της ΑΟΖ καθότι η τουρκική κορβέτα όχι μόνο προσδιόρισε το εύρος της τουρκικής διεκδίκησης δίνοντας το στίγμα (!) γεωγραφικού μήκους 32ο 16΄18’’ δυτικά του οποίου (ανοικτά των κυπριακών ακτών) η Τουρκία έχει νόμιμα δικαιώματα, αλλά κατέστησε άμεσα σαφές προς την Ελλάδα, την Κύπρο και ειδικά το Ισραήλ, ότι δεν υφίσταται συνέχεια των μεταξύ του ΑΟΖ, «εξουδετερώνοντας το φρούριο» του Καστελόριζου.
Γ. Αποτελεί παράδοξο το γεγονός της αναφοράς – σύμφωνα με τις μέχρι στιγμής πληροφορίες – των τουρκικών στρατιωτικών αρχών σε ύπαρξη τουρκικής ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο, ενώ είναι γνωστό ότι η Άγκυρα δεν έχει υπογράψει τη Συνθήκη του Μοντέγκο Μπέι (1982, ενεργοποιήθηκε μετά τη συλλογή των προβλεπόμενων κυρώσεων στις αρχές της δεκαετίας του 1990) και συνεπώς δεν αναγνωρίζει τις υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτή (εξαίρεση αποτελεί ο καθορισμός ΑΟΖ στην κλειστή Μαύρη Θάλασσα).
Η εμπλοκή συνιστά επιβεβαίωση του «κρυφού casus belli» που έχει γνωστοποιηθεί στη χώρα μας και είναι συνέχεια της δήλωσης Νταβούτογλου περί τοποθέτησης του Καστελορίζου στην Μεσόγειο. Η επιθετική αυτή ενέργεια έρχεται να απαντήσει σε ισραηλινές δηλώσεις περί ελληνικής ΑΟΖ, η οποία εσφαλμένα δεν ανακηρύσσεται. Πιθανόν η Άγκυρα να σκέφτεται σοβαρά να προχωρήσει και σε ανακήρυξη ΑΟΖ, σταθμίζοντας τα υπέρ και τα κατά που θα προκύψουν από μια τέτοια απόφαση.
Συμπερασματικά, θα πρέπει να αναμένονται τις επόμενες εβδομάδες νέες κινήσεις στο μέτωπο της ΑΟΖ, όπου η ισραηλινή εμπλοκή αναμένεται να είναι πολύ πιο συγκεκριμένη διότι επηρεάζονται πλέον ανοικτά και ισραηλινά συμφέροντα. Σε Αθήνα, Λευκωσία, Τελ Αβίβ και φυσικά στην Ουάσιγκτον γνωρίζουν ότι η τουρκική ενέργεια αποτελεί προοίμιο πρόκλησης προσχεδιασμένη κρίσης στην ανατολική Μεσόγειο, με σκοπό να διαπιστωθεί η «αντοχή» του πιο αδύναμου κρίκου της αλυσίδας, που είναι χωρίς αμφιβολία η Ελλάδα…
ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΚΑΙ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΟΝΤΑΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΟΖ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΚΥΠΡΟΥ - ΙΣΡΑΗΛ Η ΟΠΟΙΑ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ.
http://www.defencepoint.gr
The B.R.I.C.s and the China model : A forecast for the future
Back in 2001, Jim O'Neill, a senior economist working for the London office of Goldman Sachs coined the term BRIC to designate a group of large developing economies- Brazil, Russia, India and China- that he believed could have a combined GDP as big as the G7 by the year 2041- later revised to 2039, then 2032 (1). To make that prediction, Mr. O'Neill used econometric forecasting methods (in essence compounding expected GDP growth rates) similar to those used by US futurologists Herman Kahn and Anthony J. Wiener in their seminal 1967 article The Year 2000: A Framework for Speculation on the Next Thirty-Five Years (2). O'Neill also used a similar timeframe (approximately 35 years) and, just like Kahn and Wiener, thought it important to consider less developed countries with large populations such as China, Russia, and India
This is where the similarity stops, however: unlike Kahn and Wiener, who thought that Asian countries couldn't grow as fast as the US, Canada and the European countries, be they capitalist or communist, O'Neill believed that the time was ripe for China and India to enter a sustainably high growth cycle, and that Russia and Brazil could be lumped into the same category. It might be too early to judge, but, as of today, O'Neill's predictions have materialized as far as China, India and Brazil are concerned- if anything, his numbers proved to be too conservative as Beijing, Delhi and Sao Paulo surpassed all the predictions that were made by Western economists a decade ago, even the most optimistic ones- Jim O'Neill had to revise upward his economic forecasts several times for these nations.
As far as Russia (the only White country in the BRIC category) is concerned, O'Neill's economic predictions proved to be too rosy, the gap between his excessively optimistic predictions and the real world having been limited so far by the rise in price of oil and other commodities of which Russia is one of the largest exporters. Futurologists seem to have no luck with Moscow: Kahn and Wiener were also way off the mark on that front, believing that (Soviet) Russia could catch up easily with the US by the year 2000- a macroeconomic argument that was then used by Herman Kahn to justify massive increases in defense spending under various Republican administrations (Nixon, Ford and Reagan).
Tellingly, China alone accounts for more than 70% of the combined GDP growth generated by the BRIC countries in the past 12 years: if there is a BRIC miracle it's first and foremost a Chinese one. Equally tellingly, government economists working for the State Council Research Center and the Central Politburo of the Chinese Communist party have been more apt at predicting long-term growth patterns than Jim O'Neill and his Goldman Sachs colleagues: back in the early 1990s when China wasn't among the world's six largest economies, experts in the entourage of Chairman Deng Xiaoping thought it possible for China to overtake Japan as the world's second-largest economy by 2010, a prediction which proved to be spot-on (3). The Chinese way combining structured central planning and free market forces has emerged as a powerful role model emulated successfully by many emerging countries across Asia (India, Vietnam ), Latin America (Brazil, Bolivia) and the MENA area (4) (most notably Turkey and Syria).
*This article is published simultaneously in the Journal of Turkish Weekly (Ankara) and An-Nahar (Beirut).
*M. Nicolas J. Firzli is Director of the World Pensions Council (WPC), a Paris-based think-tank dedicated to pension research, and a member of the International Commission of the French Society of Financial Analysts (SFAF)
This is where the similarity stops, however: unlike Kahn and Wiener, who thought that Asian countries couldn't grow as fast as the US, Canada and the European countries, be they capitalist or communist, O'Neill believed that the time was ripe for China and India to enter a sustainably high growth cycle, and that Russia and Brazil could be lumped into the same category. It might be too early to judge, but, as of today, O'Neill's predictions have materialized as far as China, India and Brazil are concerned- if anything, his numbers proved to be too conservative as Beijing, Delhi and Sao Paulo surpassed all the predictions that were made by Western economists a decade ago, even the most optimistic ones- Jim O'Neill had to revise upward his economic forecasts several times for these nations.
As far as Russia (the only White country in the BRIC category) is concerned, O'Neill's economic predictions proved to be too rosy, the gap between his excessively optimistic predictions and the real world having been limited so far by the rise in price of oil and other commodities of which Russia is one of the largest exporters. Futurologists seem to have no luck with Moscow: Kahn and Wiener were also way off the mark on that front, believing that (Soviet) Russia could catch up easily with the US by the year 2000- a macroeconomic argument that was then used by Herman Kahn to justify massive increases in defense spending under various Republican administrations (Nixon, Ford and Reagan).
Tellingly, China alone accounts for more than 70% of the combined GDP growth generated by the BRIC countries in the past 12 years: if there is a BRIC miracle it's first and foremost a Chinese one. Equally tellingly, government economists working for the State Council Research Center and the Central Politburo of the Chinese Communist party have been more apt at predicting long-term growth patterns than Jim O'Neill and his Goldman Sachs colleagues: back in the early 1990s when China wasn't among the world's six largest economies, experts in the entourage of Chairman Deng Xiaoping thought it possible for China to overtake Japan as the world's second-largest economy by 2010, a prediction which proved to be spot-on (3). The Chinese way combining structured central planning and free market forces has emerged as a powerful role model emulated successfully by many emerging countries across Asia (India, Vietnam ), Latin America (Brazil, Bolivia) and the MENA area (4) (most notably Turkey and Syria).
*This article is published simultaneously in the Journal of Turkish Weekly (Ankara) and An-Nahar (Beirut).
*M. Nicolas J. Firzli is Director of the World Pensions Council (WPC), a Paris-based think-tank dedicated to pension research, and a member of the International Commission of the French Society of Financial Analysts (SFAF)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)