Οι επαφές κυβερνητικών αξιωματούχων της Ρωσίας με την κυβέρνηση της Συρίας δεν σταμάτησαν ποτέ. Πληροφορίες δε από το Λονδίνο αλλά και την Ουάσινγκτον αναφέρουν ότι οι μυστικές υπηρεσίες των δύο χωρών ανταλλάσσουν απόψεις και συνεργάζονται σε πολλά επίπεδα. Η Μόσχα διατείνεται ότι δεν έχει σκοπό να ωθήσει τον Πρόεδρο Άσαντ σε παραίτηση και να του προσφέρει έναν ευχάριστο τόπο εξορίας, αλλά αντιθέτως, υποστηρίζει ότι επιθυμεί το διάλογο μεταξύ Αντιπολίτευσης και κυβέρνησης στη Δαμασκό, όσο και την προώθηση πολιτικών μεταρρυθμίσεων.
Ο υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας Σεργκέι Λαβρόφ, κατά την τελευταία επίσκεψη στη Δαμασκό ζήτησε από τον Πρόεδρο Άσαντ να προχωρήσει σε δημοψήφισμα για νέο πλουραλιστικό σύνταγμα, όπως και έγινε, αλλά και συνεννόηση της κυβέρνησης με τον Αραβικό Σύνδεσμο, του οποίοι οι θέσεις και δραστηριότητες θεωρούνται από τη Μόσχα, σταθεροποιητικές για τη Μέση Ανατολή. Στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ η Ρωσία μαζί με την Κίνα απέτρεψαν την επίσημη καταδίκη της κυβέρνησης της Συρίας, ενώ παρεμπόδισαν την επιβολή νέων διεθνών κυρώσεων αλλά και μια πιθανή εξωτερική στρατιωτική επέμβαση.
Πολλοί λένε ότι η προσπάθεια πολιτικού συμβιβασμού στη Συρία έρχεται πολύ αργά για να επιτύχει, και ότι de facto, o εμφύλιος πόλεμος έχει ξεκινήσει. Την ίδια ώρα οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ευρώπη, η Τουρκία και οι χώρες του Περσικού Κόλπου θεωρούν τον Πρόεδρο Άσαντ τελειωμένο. Διεθνείς αναλυτές εκτιμούν ότι η Ρωσία θα μπορούσε να έχει επιλύσει την κρίση στη Συρία αν είχε παρέμβει δυναμικά, ένα χρόνο νωρίτερα. Ως παραδοσιακός σύμμαχος της Συρίας και μεγάλος προμηθευτής όπλων, η Μόσχα θα μπορούσε να αποτελέσει αποτελεσματικότερο διαμεσολαβητή από την Άκυρα.
Η στάση της Ρωσίας απέναντι στη Συρία μπορεί να εξηγηθεί από το πόσο σημαντική θεωρεί τη χώρα αυτή η Μόσχα. Οι δεσμοί της οικογένειας Άσαντ με τη Μόσχα υπάρχουν εδώ και τέσσερις δεκαετίες, ενώ η γεωγραφική θέση της Συρίας έχει τεράστια στρατηγική σημασία στη Μέση Ανατολή, καθώς γειτνιάζει με το Ισραήλ, το Ιράκ, την Τουρκία και βρίσκεται κοντά στην Αίγυπτο, το Ιράν και τη Σαουδική Αραβία, αλλά και την Κύπρο και την Ελλάδα.
Στην Ταρτούς της Συρίας η Ρωσία διαθέτει ναυτική βάση ανεφοδιασμού του στόλου της, ενώ η αξία των όπλων που πούλησε στη Συρία την τελευταία δεκαετία ξεπερνά το 1,5 δισεκατομμύριο δολάρια. Η Δαμασκός είναι ο έβδομος καλύτερος πελάτης της ρωσικής βιομηχανίας όπλων. Για να καταλάβει κάποιος τη συμπεριφορά του Κρεμλίνου απέναντι στη Συρία και τις αντιρρήσεις απέναντι στην πολιτική της Δύσης και των αραβικών κρατών στην περιοχή, θα πρέπει να επεξεργαστεί το όλο ζήτημα από ευρύτερη οπτική γωνία.
Πριν από ένα χρόνο η Ρωσία απείχε από την ψηφοφορία για την επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων πάνω από τη Λιβύη, επιτρέποντας έτσι την ψήφιση του σχεδίου. Αυτό που στην αρχή είχε βαπτισθεί επιχείρηση για την προστασία των αμάχων στη Βεγγάζη και αλλού, εξελίχθηκε σε ανοικτό πόλεμο κατά της κυβέρνησης της Λιβύης και σε αγώνα για την ανατροπή του καθεστώτος Καντάφι. Η στρατιωτική επέμβαση κατέληξε στον εξευτελιστικό θάνατο του Μουαμάρ Καντάφι αλλά και πολλών πολιτών που πέθαναν στα χέρια πολιτικών τους αντιπάλων ή εγκληματιών. Το ότι οι στρατιωτικές επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ πήγαν πέρα από αυτό που προέβλεπε το σχετικό ψήφισμα του ΟΗΕ, δεν φαίνεται να ενόχλησε τις κυβερνήσεις της Δύσης.
Η κυβέρνηση της Ρωσίας είναι εξαιρετικά συντηρητική και απεχθάνεται τις επαναστάσεις. Αυτό δεν είναι μόνον ιδεολογική επιλογή, πηγάζει και από την ισχυρή πεποίθηση που επικρατεί στο Κρεμλίνο ότι η Αραβική Άνοιξη οδηγεί σταδιακά στην ισλαμοποίηση του Αραβικού Κόσμου και των χωρών του Μαγκρέμπ. Αν η ιστορική αναλογία της Δύσης είναι το 1848 ή το 1989 στην Ευρώπη, για το Κρεμλίνο η ιστορική αναλογία είναι το 1917 στη Ρωσία. Η Μόσχα στηρίζει τις απόψεις της και στα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών στην Τυνησία και ιδιαίτερα στην Αίγυπτο όπου κυριαρχεί πλέον η Μουσουλμανική Αδελφότητα. Επίσης η Ρωσία υποστηρίζει ότι στη Λιβύη μετά τον Καντάφι επικρατεί χάος, και ότι η χώρα κινδυνεύει με διάλυση. Το Κρεμλίνο φοβάται επίσης ότι η σεκταριστική βία στη Συρία θα επηρεάσει και γειτονικές χώρες, όπως ο Λίβανος και το Ισραήλ.
Η κυβέρνηση του Προέδρου πλέον Βλαντιμίρ Πούτιν πιστεύει ότι η εξωτερικές παρεμβάσεις σε χώρες όπου μια επανάσταση είναι σε εξέλιξη, το μόνο που πετυχαίνει είναι να κάνει τα πράγματα χειρότερα. Επίσης η Μόσχα πιστεύει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι χώρες της Δύσης παρεμβαίνουν στρατιωτικά μόνον όταν γνωρίζουν ότι θα έχουν ελάχιστες ή μηδενικές απώλειες όπως έγινε στη Λιβύη, πιστεύει όμως ότι η Συρία είναι εντελώς διαφορετική περίπτωση. Το Κρεμλίνο εκτιμά ότι ο εξοπλισμός του Ελεύθερου Στρατού της Συρίας δεν αρκεί για να ανατραπεί ο Πρόεδρος Άσαντ, στον οποίο ο στρατός είναι πιστός και αφοσιωμένος., ενώ ένας πόλεμος με τη συμμετοχή της Τουρκίας και αραβικών χωρών θεωρείται εξαιρετικά πιθανός.
Επιπλέον οι Ρώσοι υποψιάζονται ότι ο μόνος λόγος για τον οποίο η Δύση πιέζει τη Δαμασκό είναι για να “ληστέψει” τον ορυκτό πλούτο της χώρας και να στερήσει την Τεχεράνη από το μοναδικό της σύμμαχο στην περιοχή. Πίσω από τις δραστηριότητες χωρών του Περσικού Κόλπου και ειδικά του Κατάρ για το ζήτημα της Συρίας, η Μόσχα διαβλέπει την αυξανόμενη επιρροή της Σαουδικής Αραβίας, που έχει ιστορική αντιπαλότητα με το θεοκρατικό Ιράν. Οι Ρώσοι επίσης ανησυχούν για τις “νεο – οθωμανικές” φιλοδοξίες της Τουρκίας αλλά και την πιθανότητα το Ισραήλ να επιτεθεί σε πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν, κάτι που θα μπορούσε να εμπλέξει τις Ηνωμένες Πολιτείες σε ένα μεγάλο περιφερειακό πόλεμο.
Βέβαια το να εφοδιάζει κάποιος με όπλα την κυβέρνηση της Συρίας κατά τη διάρκεια ενός πιθανού εμφυλίου πολέμου δεν είναι ό,τι καλύτερο για τις σχέσεις της Ρωσίας με τη Δύση, που θεωρεί τη στάση της Μόσχας πολιτικά ανήθικη, και σίγουρα θα πλήξει τα ρωσικά συμφέροντα στη Δύση. Μια ανοικτή διαμάχη με το Κατάρ, την Τουρκία και τη Σαουδική Αραβία είναι μάλλον κάτι που το Κρεμλίνο θα θέλει να αποφύγει. Διεθνείς αναλυτές εκτιμούν ότι ίσως η Ρωσία είναι εξαναγκασμένη να τηρήσει σκληρή στάση για την κρίση στη Συρία, ώστε να μην χάσει τεράστια ποσά από το εμπόριο όπλων και άλλων υλικών, όπως έγινε στη Λιβύη, όπου η Μόσχα έχασε συμβόλαια ύψους τεσσάρων δισεκατομμυρίων δολαρίων. Αν τελικά τα πράγματα εξελιχθούν έτσι, αυτό θα αποτελεί πλήγμα για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη δημοκρατία και την ηθική.
Source : infognomonpolitics.blogspot.com
Ο υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας Σεργκέι Λαβρόφ, κατά την τελευταία επίσκεψη στη Δαμασκό ζήτησε από τον Πρόεδρο Άσαντ να προχωρήσει σε δημοψήφισμα για νέο πλουραλιστικό σύνταγμα, όπως και έγινε, αλλά και συνεννόηση της κυβέρνησης με τον Αραβικό Σύνδεσμο, του οποίοι οι θέσεις και δραστηριότητες θεωρούνται από τη Μόσχα, σταθεροποιητικές για τη Μέση Ανατολή. Στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ η Ρωσία μαζί με την Κίνα απέτρεψαν την επίσημη καταδίκη της κυβέρνησης της Συρίας, ενώ παρεμπόδισαν την επιβολή νέων διεθνών κυρώσεων αλλά και μια πιθανή εξωτερική στρατιωτική επέμβαση.
Πολλοί λένε ότι η προσπάθεια πολιτικού συμβιβασμού στη Συρία έρχεται πολύ αργά για να επιτύχει, και ότι de facto, o εμφύλιος πόλεμος έχει ξεκινήσει. Την ίδια ώρα οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ευρώπη, η Τουρκία και οι χώρες του Περσικού Κόλπου θεωρούν τον Πρόεδρο Άσαντ τελειωμένο. Διεθνείς αναλυτές εκτιμούν ότι η Ρωσία θα μπορούσε να έχει επιλύσει την κρίση στη Συρία αν είχε παρέμβει δυναμικά, ένα χρόνο νωρίτερα. Ως παραδοσιακός σύμμαχος της Συρίας και μεγάλος προμηθευτής όπλων, η Μόσχα θα μπορούσε να αποτελέσει αποτελεσματικότερο διαμεσολαβητή από την Άκυρα.
Η στάση της Ρωσίας απέναντι στη Συρία μπορεί να εξηγηθεί από το πόσο σημαντική θεωρεί τη χώρα αυτή η Μόσχα. Οι δεσμοί της οικογένειας Άσαντ με τη Μόσχα υπάρχουν εδώ και τέσσερις δεκαετίες, ενώ η γεωγραφική θέση της Συρίας έχει τεράστια στρατηγική σημασία στη Μέση Ανατολή, καθώς γειτνιάζει με το Ισραήλ, το Ιράκ, την Τουρκία και βρίσκεται κοντά στην Αίγυπτο, το Ιράν και τη Σαουδική Αραβία, αλλά και την Κύπρο και την Ελλάδα.
Στην Ταρτούς της Συρίας η Ρωσία διαθέτει ναυτική βάση ανεφοδιασμού του στόλου της, ενώ η αξία των όπλων που πούλησε στη Συρία την τελευταία δεκαετία ξεπερνά το 1,5 δισεκατομμύριο δολάρια. Η Δαμασκός είναι ο έβδομος καλύτερος πελάτης της ρωσικής βιομηχανίας όπλων. Για να καταλάβει κάποιος τη συμπεριφορά του Κρεμλίνου απέναντι στη Συρία και τις αντιρρήσεις απέναντι στην πολιτική της Δύσης και των αραβικών κρατών στην περιοχή, θα πρέπει να επεξεργαστεί το όλο ζήτημα από ευρύτερη οπτική γωνία.
Πριν από ένα χρόνο η Ρωσία απείχε από την ψηφοφορία για την επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων πάνω από τη Λιβύη, επιτρέποντας έτσι την ψήφιση του σχεδίου. Αυτό που στην αρχή είχε βαπτισθεί επιχείρηση για την προστασία των αμάχων στη Βεγγάζη και αλλού, εξελίχθηκε σε ανοικτό πόλεμο κατά της κυβέρνησης της Λιβύης και σε αγώνα για την ανατροπή του καθεστώτος Καντάφι. Η στρατιωτική επέμβαση κατέληξε στον εξευτελιστικό θάνατο του Μουαμάρ Καντάφι αλλά και πολλών πολιτών που πέθαναν στα χέρια πολιτικών τους αντιπάλων ή εγκληματιών. Το ότι οι στρατιωτικές επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ πήγαν πέρα από αυτό που προέβλεπε το σχετικό ψήφισμα του ΟΗΕ, δεν φαίνεται να ενόχλησε τις κυβερνήσεις της Δύσης.
Η κυβέρνηση της Ρωσίας είναι εξαιρετικά συντηρητική και απεχθάνεται τις επαναστάσεις. Αυτό δεν είναι μόνον ιδεολογική επιλογή, πηγάζει και από την ισχυρή πεποίθηση που επικρατεί στο Κρεμλίνο ότι η Αραβική Άνοιξη οδηγεί σταδιακά στην ισλαμοποίηση του Αραβικού Κόσμου και των χωρών του Μαγκρέμπ. Αν η ιστορική αναλογία της Δύσης είναι το 1848 ή το 1989 στην Ευρώπη, για το Κρεμλίνο η ιστορική αναλογία είναι το 1917 στη Ρωσία. Η Μόσχα στηρίζει τις απόψεις της και στα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών στην Τυνησία και ιδιαίτερα στην Αίγυπτο όπου κυριαρχεί πλέον η Μουσουλμανική Αδελφότητα. Επίσης η Ρωσία υποστηρίζει ότι στη Λιβύη μετά τον Καντάφι επικρατεί χάος, και ότι η χώρα κινδυνεύει με διάλυση. Το Κρεμλίνο φοβάται επίσης ότι η σεκταριστική βία στη Συρία θα επηρεάσει και γειτονικές χώρες, όπως ο Λίβανος και το Ισραήλ.
Η κυβέρνηση του Προέδρου πλέον Βλαντιμίρ Πούτιν πιστεύει ότι η εξωτερικές παρεμβάσεις σε χώρες όπου μια επανάσταση είναι σε εξέλιξη, το μόνο που πετυχαίνει είναι να κάνει τα πράγματα χειρότερα. Επίσης η Μόσχα πιστεύει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι χώρες της Δύσης παρεμβαίνουν στρατιωτικά μόνον όταν γνωρίζουν ότι θα έχουν ελάχιστες ή μηδενικές απώλειες όπως έγινε στη Λιβύη, πιστεύει όμως ότι η Συρία είναι εντελώς διαφορετική περίπτωση. Το Κρεμλίνο εκτιμά ότι ο εξοπλισμός του Ελεύθερου Στρατού της Συρίας δεν αρκεί για να ανατραπεί ο Πρόεδρος Άσαντ, στον οποίο ο στρατός είναι πιστός και αφοσιωμένος., ενώ ένας πόλεμος με τη συμμετοχή της Τουρκίας και αραβικών χωρών θεωρείται εξαιρετικά πιθανός.
Επιπλέον οι Ρώσοι υποψιάζονται ότι ο μόνος λόγος για τον οποίο η Δύση πιέζει τη Δαμασκό είναι για να “ληστέψει” τον ορυκτό πλούτο της χώρας και να στερήσει την Τεχεράνη από το μοναδικό της σύμμαχο στην περιοχή. Πίσω από τις δραστηριότητες χωρών του Περσικού Κόλπου και ειδικά του Κατάρ για το ζήτημα της Συρίας, η Μόσχα διαβλέπει την αυξανόμενη επιρροή της Σαουδικής Αραβίας, που έχει ιστορική αντιπαλότητα με το θεοκρατικό Ιράν. Οι Ρώσοι επίσης ανησυχούν για τις “νεο – οθωμανικές” φιλοδοξίες της Τουρκίας αλλά και την πιθανότητα το Ισραήλ να επιτεθεί σε πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν, κάτι που θα μπορούσε να εμπλέξει τις Ηνωμένες Πολιτείες σε ένα μεγάλο περιφερειακό πόλεμο.
Βέβαια το να εφοδιάζει κάποιος με όπλα την κυβέρνηση της Συρίας κατά τη διάρκεια ενός πιθανού εμφυλίου πολέμου δεν είναι ό,τι καλύτερο για τις σχέσεις της Ρωσίας με τη Δύση, που θεωρεί τη στάση της Μόσχας πολιτικά ανήθικη, και σίγουρα θα πλήξει τα ρωσικά συμφέροντα στη Δύση. Μια ανοικτή διαμάχη με το Κατάρ, την Τουρκία και τη Σαουδική Αραβία είναι μάλλον κάτι που το Κρεμλίνο θα θέλει να αποφύγει. Διεθνείς αναλυτές εκτιμούν ότι ίσως η Ρωσία είναι εξαναγκασμένη να τηρήσει σκληρή στάση για την κρίση στη Συρία, ώστε να μην χάσει τεράστια ποσά από το εμπόριο όπλων και άλλων υλικών, όπως έγινε στη Λιβύη, όπου η Μόσχα έχασε συμβόλαια ύψους τεσσάρων δισεκατομμυρίων δολαρίων. Αν τελικά τα πράγματα εξελιχθούν έτσι, αυτό θα αποτελεί πλήγμα για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη δημοκρατία και την ηθική.
Source : infognomonpolitics.blogspot.com
