Π. Ήφαιστος
Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων-Στρατηγικών Σπουδών, www.ifestosedu.gr
Η «Στρατηγική βάθους» του Νταβούτογλου βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη και οι ελιγμοί της Τουρκίας στις Μεσανατολικές κρίσεις είναι αποκαλυπτικοί για την
αποφασιστικότητα της Άγκυρας να καταστεί ηγεμονικός άξονας. Την «επιτήδεια ουδετερότητα», η Άγκυρα καταφέρνει να την καθιστά «επιδέξια ουδετερότητα» με απώτερο σκοπό ένα ακραία ιδιοτελή νέο-Οθωμανικό πρωταγωνιστικό ρόλο.
Άγνοια περί την τουρκική διπλωματία είναι πλέον αδικαιολόγητη. Η πρόσφατη κυκλοφορία των βιβλίων του Αχμέτ Νταβούτογλου Στρατηγικό βάθος η Διεθνής θέση της Τουρκίας (Ποιότητα 2010) και Εναλλακτικές Κοσμοθεωρίες (Ποιότητα 2011) φώτισε πλήρως τους τουρκικούς σκοπούς: Κατάκτηση μιας ηγεμονικής θέσης που προϋποθέτει εκμηδένιση της Ελλάδας και της Κύπρου για να διευκολυνθεί γεωπολιτικά η πρόσβαση στην πλούσια σε πλουτοπαραγωγικούς πόρους της Μέσης Ανατολής.
Χαρακτηριστικά, εν μέσω κρίσεως και τουρκικών στρατιωτικών δραστηριοτήτων κοντά στο Καστελλόριζο που υποδηλώνουν τον τουρκικό αναθεωρητισμό ως προς τον ΑΟΖ, οι τούρκοι έθεσαν ως όρο συναίνεσης εμπλοκής του ΝΑΤΟ στην Λιβύη ένα πρωταγωνιστικό τουρκικό ρόλο στην διανομή ανθρωπιστικής βοήθειας, τον έλεγχο του αεροδρομίου της Βεγγάζης και τον ναυτικό έλεγχο μεταξύ Βεγγάζης και Κρήτης. Οι τούρκοι, επιπλέον, λειτουργώντας καιροσκοπικά κατηγορούν τους άλλους για … οπορτουνισμό. Όπως γράφτηκε πρόσφατα, «αν καταλάβεις ποιος είναι ο ψεύτης αντιλαμβάνεσαι ποιος είναι ο κλέφτης».
Κτίζοντας πάνω στην κατά Νταβούτογλου ύπαρξη μιας κοινής ισλαμικής κοσμοθεωρίας και ενός κοινού Οθωμανικού παρελθόντος, οι τούρκοι ηγέτες διακρίνουν μεταξύ των δυτικόστροφων εξουσιαστικών ελίτ και των μουσουλμανικών πληθυσμών στους οποίους διεισδύουν μεθοδικά και υποχθόνια. Βέβαια, πιστεύουν στον σκοπό τους: Η ισλαμική κοσμοθεωρία, λέει ο Νταβούτογλου, είναι βαθιά ριζωμένη στους μουσουλμανικούς πληθυσμούς των οποίων η ζωή μέσα στην πολιτική σφαίρα δεν μπορεί παρά να είναι «εξαρτημένη από την θεοκεντρική δομή πίστης προκειμένου να δικαιολογήσει το κοινωνικοπολιτικό τους σύστημα» (Εναλλακτικές Κοσμοθεωρίες, σ. 415).
Τα αιτιώδη κίνητρα των ισλαμιστών νεότουρκων είναι κάτι περισσότερο από σαφή. Ο «Δάσκαλος Νταβούτογλου», όπως τον αποκαλεί ο Ερτογάν, μεταξύ πολλών άλλων, ανατρέχει στα «λάθη» της παρελθούσης οθωμανοτουρκικής «εγκατάλειψης της πλούσιας σε φυσικές πηγές πλούτου Μέσης Ανατολής» και της παρελθούσης άνευ όρων, όπως γράφει, λανθασμένης «σύμπραξης με τους αποικιοκράτες στην Τρίπολη και στην Αλγερία». Η Τουρκία, υποστηρίζει, «δεν μπορεί να παραμείνει και δεν θα παραμείνει αδιάφορη στις κρί σεις που λαμβάνουν χώρα στη Βοσνία, στον Καύκασο και στη Μέση Ανατολή». Δεν πρέπει να επαναληφτούν τα λάθη, συνεχίζει, όταν η Τουρκία «απέτυχε να χρησιμοποιήσει τα πλεονεκτήματα που πηγάζουν από την κυριαρχία της στα εδάφη αυτά, η οποία διήρκησε επί 500 χρόνια». Απώτερος σκοπός η συμμετοχή «στη διαδικασία διαμοιρασμού των φυσικών πηγών πλούτου, ικανών να καθορίσουν τις σχέσεις σε παγκόσμια κλίμακα» (Στρατηγικό βάθος σελ. 34,102,107).
Κάποια μη κυβερνητικά διεθνικά «ιδρύματα» εδώ και καιρό φρόντισαν να τυφλώσουν διπλωματικά την Ελλάδα. Καλλιέργησαν την λανθασμένη θέση πως επίκεινται δήθεν χαρούμενα γλέντια μέσα σε έναν ανθόσπαρτο παγκοσμιοποιημένο πλανήτη και μέσα σε μια μυρωδάτη ενωμένη Ευρώπη όπου θα συμβιώνουμε αγκαλιασμένοι με μια ευρωεξημερωμένη Τουρκία. Έτσι, εν μέσω κοσμογονίας στην διεθνή πολιτική και επιτήδειων δόλιων τουρκικών διπλωματικών πρωτοβουλιών, η Ελλάδα αποκοιμήθηκε. Ύπνος από τον οποίο κινδυνεύει να μην ξυπνήσει.Φαντάζει ως περίπου απόφαση ευθανασίας.
Π. Ήφαιστος - P. Ifestos
www.ifestosedu.gr - info@ifestosedu.gr
«Έθνος της Κυριακής» 26-27.3.2011
αναρτημένο επίσης στην διεύθυνση http://www.ifestosedu
Geopolitical Research Institute(GRI)/Εταιρεία Γεωπολιτικών Ερευνών(ΕΓΕ)
Σάββατο 26 Μαρτίου 2011
Μαχμούτ Τζιμπρίλ : Η διάδοχος κατάσταση στην Λιβύη ;
Την συγκεκριμένη επιλογή των Ηλυσίων Πεδίων φαίνεται πώς στηρίζει και η Μεγάλη Βρετανία ενώ αναμφίβολα οι πετρελαϊκές εταιρείες της Δύσης δεν θα είχαν αντίρρηση να πριμοδοτήσουν μία τέτοια επιλογή.
Στα χέρια του Αλί Ταρκούνι, πρώην καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον, εναποτίθεται ο οικονομικός τομέας της κυβέρνησης των αντικαθεστωτικών, αφού αναλαμβάνει καθήκοντα Υπουργού επί των Οικονομικών της σπαρασσόμενης χώρας. Αμερικανοσπουδαγμένος και προφανώς με σαφή αρνητική θέση έναντι της Τζαμαχιρία του Μουαμάρ Καντάφι, ο Αλί Ταρκούνι αποτελεί και αυτός εγγύηση για την δυτικόστροφη και κυρίως μη ισλαμιστικού τύπου στροφή της Λιβύης των εξεγερμένων.
Αν και η κυβέρνηση που σχηματίστηκε στην Βεγγάζη θα έπρεπε λογικά να απηχεί τις απόψεις τουλάχιστον των δύο από τις τρεις αντιπολιτευόμενες φράξιες δηλαδή τους δυτικόστροφους αντικανταφικούς, τους ριζοσπάστες ισλαμιστές και τέλος τους καθοδηγούμενος από την Αλ Κάϊντα του Μπαχρέμπ, εν τούτοις τα δύο πρώτα ονόματα του κυβερνητικού σχηματισμού έχουν οσμή... απόλυτα δυτική.
Τον Μαχμούντ Τζιμπρίλ επέλεξε ο ίδιος ο Νικολά Σαρκοζί και τον παρουσίασε ως οικοδεσπότης στους καλεσμένους του στη Σύνοδο των Παρισίων το Σάββατο που πέρασε. Κανείς δεν γνωρίζει αν οι εναπομείνασες συνιστώσες του «Θρόνου της Λιβύης», οι κληρονόμοι δηλαδή του βασιλιά Ιντρίς ο οποίος αποκαθηλώθηκε από τον Μουαμάρ Καντάφι με πραξικόπημα πριν από 41 χρόνια, είναι σε θέση να διαδραματίσουν κάποιον πολιτικό ρόλο σε αυτήν την περίπτωση.
Παραμένουν στο Λονδίνο και σύμφωνα με πληροφορίες αναμένουν κάποιο σήμα για να ενεργοποιηθούν.
Ωστόσο η επίσημη θέση των Άγγλων προς στιγμήν περιορίζεται στο να στηρίξουν τις επιλογές του προέδρου της Γαλλίας. Προφανώς αναμένοντας κάποια καλύτερη και κυρίως αποτελεσματικότερη υποψηφιότητα.
Ποιος είναι ο Μαχμούντ Τζιμπρίλ
Το αντίπαλο δέος του Muammar Gaddafi γεννήθηκε το 1952 στη Λιβύη. Το 1975 αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Καΐρου και συγκεκριμένα από τη Σχολή Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών.
Ένθερμος υποστηρικτής του νεοφιλελευθερισμού, αποφάσισε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 να διευρύνει τον κύκλο σπουδών του, κάνοντας μεταπτυχιακό στις πολιτικές επιστήμες, ενώ το 1984 ολοκλήρωσε τη διδακτορική του διατριβή στο αντικείμενο του στρατηγικού σχεδιασμού στο Πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ στις Η.Π.Α..
Την περίοδο 1987-1988 ήταν εκείνος που διοργάνωσε τις πρώτες δύο Συνόδους Κορυφής των αραβικών χωρών, ενώ φαίνεται ότι διαδραμάτισε καταλυτικό ρόλο από τη θέση του συμβούλου σε θέματα διοίκησης και διακυβέρνησης, ένα αξίωμα που τον έκανε ιδιαίτερα αγαπητό σε αρκετούς από τους ηγέτες τους αραβικού κόσμου, οι οποίοι τον εμπιστεύθηκαν.
Άνθρωπος βαθιά μορφωμένος, ο Τζιμπρίλ βρήκε θέση στο στρατοκρατικό καθεστώς της Λιβύης, όταν το
Aλί Ταρχούνι
2007 ο ίδιος ο συνταγματάρχης Καντάφι τον έχρισε πρόεδρο του Εθνικού Συμβουλίου Οικονομικής Ανάπτυξης, θέση-κλειδί από την οποία, ωστόσο, βοήθησε τόσο τις Η.Π.Α. όσο και τη Βρετανία να διεισδύσουν οικονομικά, μέσω επενδύσεων, στη χώρα.
Με το ξέσπασμα της πολιτική κρίσης στη Λιβύη, στις αρχές του 2011, έθεσε εαυτόν στην υπηρεσία των αντικαθεστωτικών δυνάμεων, οι οποίες τον ανέδειξαν πρόεδρο του Μεταβατικού Επαναστατικού Συμβουλίου και ταυτόχρονο πρόεδρο της Λιβυκής Δημοκρατίας.
Θέση κλειδί αναλαμβάνει και ο λέκτορας Οικονομικών του Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον, Αλί Ταρχούνι, καθώς αναμένεται να διοριστεί ως ο υπουργός οικονομικών. Να σημειωθεί ότι ο Ταρχούνι ήταν πολιτικός συντονιστής για το εθνικό συνέδριο της Λιβυκής αντιπολίτευσης.
Source : http://www.sigmalive.com
Στα χέρια του Αλί Ταρκούνι, πρώην καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον, εναποτίθεται ο οικονομικός τομέας της κυβέρνησης των αντικαθεστωτικών, αφού αναλαμβάνει καθήκοντα Υπουργού επί των Οικονομικών της σπαρασσόμενης χώρας. Αμερικανοσπουδαγμένος και προφανώς με σαφή αρνητική θέση έναντι της Τζαμαχιρία του Μουαμάρ Καντάφι, ο Αλί Ταρκούνι αποτελεί και αυτός εγγύηση για την δυτικόστροφη και κυρίως μη ισλαμιστικού τύπου στροφή της Λιβύης των εξεγερμένων.
Αν και η κυβέρνηση που σχηματίστηκε στην Βεγγάζη θα έπρεπε λογικά να απηχεί τις απόψεις τουλάχιστον των δύο από τις τρεις αντιπολιτευόμενες φράξιες δηλαδή τους δυτικόστροφους αντικανταφικούς, τους ριζοσπάστες ισλαμιστές και τέλος τους καθοδηγούμενος από την Αλ Κάϊντα του Μπαχρέμπ, εν τούτοις τα δύο πρώτα ονόματα του κυβερνητικού σχηματισμού έχουν οσμή... απόλυτα δυτική.
Τον Μαχμούντ Τζιμπρίλ επέλεξε ο ίδιος ο Νικολά Σαρκοζί και τον παρουσίασε ως οικοδεσπότης στους καλεσμένους του στη Σύνοδο των Παρισίων το Σάββατο που πέρασε. Κανείς δεν γνωρίζει αν οι εναπομείνασες συνιστώσες του «Θρόνου της Λιβύης», οι κληρονόμοι δηλαδή του βασιλιά Ιντρίς ο οποίος αποκαθηλώθηκε από τον Μουαμάρ Καντάφι με πραξικόπημα πριν από 41 χρόνια, είναι σε θέση να διαδραματίσουν κάποιον πολιτικό ρόλο σε αυτήν την περίπτωση.
Παραμένουν στο Λονδίνο και σύμφωνα με πληροφορίες αναμένουν κάποιο σήμα για να ενεργοποιηθούν.
Ωστόσο η επίσημη θέση των Άγγλων προς στιγμήν περιορίζεται στο να στηρίξουν τις επιλογές του προέδρου της Γαλλίας. Προφανώς αναμένοντας κάποια καλύτερη και κυρίως αποτελεσματικότερη υποψηφιότητα.
Ποιος είναι ο Μαχμούντ Τζιμπρίλ
Το αντίπαλο δέος του Muammar Gaddafi γεννήθηκε το 1952 στη Λιβύη. Το 1975 αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Καΐρου και συγκεκριμένα από τη Σχολή Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών.
Ένθερμος υποστηρικτής του νεοφιλελευθερισμού, αποφάσισε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 να διευρύνει τον κύκλο σπουδών του, κάνοντας μεταπτυχιακό στις πολιτικές επιστήμες, ενώ το 1984 ολοκλήρωσε τη διδακτορική του διατριβή στο αντικείμενο του στρατηγικού σχεδιασμού στο Πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ στις Η.Π.Α..
Την περίοδο 1987-1988 ήταν εκείνος που διοργάνωσε τις πρώτες δύο Συνόδους Κορυφής των αραβικών χωρών, ενώ φαίνεται ότι διαδραμάτισε καταλυτικό ρόλο από τη θέση του συμβούλου σε θέματα διοίκησης και διακυβέρνησης, ένα αξίωμα που τον έκανε ιδιαίτερα αγαπητό σε αρκετούς από τους ηγέτες τους αραβικού κόσμου, οι οποίοι τον εμπιστεύθηκαν.
Άνθρωπος βαθιά μορφωμένος, ο Τζιμπρίλ βρήκε θέση στο στρατοκρατικό καθεστώς της Λιβύης, όταν το
Aλί Ταρχούνι
2007 ο ίδιος ο συνταγματάρχης Καντάφι τον έχρισε πρόεδρο του Εθνικού Συμβουλίου Οικονομικής Ανάπτυξης, θέση-κλειδί από την οποία, ωστόσο, βοήθησε τόσο τις Η.Π.Α. όσο και τη Βρετανία να διεισδύσουν οικονομικά, μέσω επενδύσεων, στη χώρα.
Με το ξέσπασμα της πολιτική κρίσης στη Λιβύη, στις αρχές του 2011, έθεσε εαυτόν στην υπηρεσία των αντικαθεστωτικών δυνάμεων, οι οποίες τον ανέδειξαν πρόεδρο του Μεταβατικού Επαναστατικού Συμβουλίου και ταυτόχρονο πρόεδρο της Λιβυκής Δημοκρατίας.
Θέση κλειδί αναλαμβάνει και ο λέκτορας Οικονομικών του Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον, Αλί Ταρχούνι, καθώς αναμένεται να διοριστεί ως ο υπουργός οικονομικών. Να σημειωθεί ότι ο Ταρχούνι ήταν πολιτικός συντονιστής για το εθνικό συνέδριο της Λιβυκής αντιπολίτευσης.
Source : http://www.sigmalive.com
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)