Geopolitical Research Institute(GRI)/Εταιρεία Γεωπολιτικών Ερευνών(ΕΓΕ)

Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2012

Εξελίξεις στο πυρηνικό πρόγραμμα της Τουρκίας


Η Γαλλία και οι ΗΠΑ πρόκειται να «κονταροχτυπηθούν» για τη κατασκευή στη Τουρκία του τρίτου εργοστασίου παραγωγής πυρηνικής ενέργειας. Σύμφωνα με τον Τανέρ Γιλντίζ, υπουργό ενέργειας της χώρας, οι διαπραγματεύσεις για τον δεύτερο πυρηνικό σταθμό έχουν σχεδόν ολοκληρωθεί και η Άγκυρα πρόκειται να επιλέξει μεταξύ τεσσάρων χωρών.
Η διαδικασία για το δεύτερο σταθμό θα λειτουργήσει και ως «οδηγός» για τον τρίτο, ενώ το υπουργείο ενημέρωσε τους διαγωνιζόμενους για τον δεύτερο πως όποιος επιθυμεί θα μπορούσε να καταθέσει προσφορά και για τον τρίτο. Σε ένα άλλο σημείο των δηλώσεων του Τ. Γιλντίζ έγινε η επισήμανση πως είναι πολύ πιθανό για το τρίτο εργοστάσιο, να εκδηλώσουν ενδιαφέρον και χώρες που δεν είχαν προσχωρήσει σε προσφορά για το πρώτο και το δεύτερο διαγωνισμό. Εμμέσως πλην σαφώς ο υπουργός φωτογράφησε την Γαλλία και τις ΗΠΑ ως δυνητικούς συνεργάτες για τη κατασκευή του τρίτου εργοστασίου. Η διατύπωση μάλιστα θα μπορούσε να ερμηνευθεί και ως έμμεση παρότρυνση και διαβεβαίωση ότι η υποβολή τέτοιων υποψηφιοτήτων θα αντιμετωπιστεί «ευνοϊκά»…
Η Γαλλία η οποία εξασφαλίζει το 74% των δικών της αναγκών μέσω της παραγωγής πυρηνικής ενέργειας δεν έλαβε μέρος στους προηγούμενους διαγωνισμούς για πολιτικούς λόγους, μη ξεχνάμε πως η κυβερνήσεις του Νικολά Σαρκοζί ήταν πολύ εχθρικές απέναντι στη Τουρκία, τόσο στη προοπτική εισόδου της στην Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και στο θέμα της γενοκτονίας των Αρμενίων. Αναφορικά με τις ΗΠΑ, ο Τ. Γιλντίζ ανέφερε πως θα μπορούσε να ακολουθήσει το ρωσικό παράδειγμα, δηλαδή την εύρεση ενός στρατηγικού συμμάχου με τον οποίο θα «χτυπήσει» τον διαγωνισμό με αξιώσεις.
Υπενθυμίζεται πως η ρωσική Rosatom κέρδισε το συμβόλαιο κατασκευής εργοστασίου πυρηνικής ενέργειας στην περιοχή της Μερσίνας, ενώ αυτή τη στιγμή Ιαπωνικές, Κινεζικές, Νοτιοκορεατικές και Καναδικές εταιρίες ερίζουν για την κατασκευή του πυρηνικού σταθμού στη Σινώπη του Πόντου. Ενώ μέχρι αυτή τη στιγμή δεν έχει αναφερθεί η ακριβής τοποθεσία του τρίτου σταθμού, οι εκτιμήσει μιλάνε για τη τοποθέτησή του στην Ανατολική Θράκη, και πιο συγκεκριμένα στη πόλη της Ιγνιαντά περιοχή πλησίον της Μαύρης Θάλασσας κοντά στα σύνορα με τη Βουλγαρία.
Η Τουρκία θέλει κατεπειγόντως, μέχρι το 2020 δηλαδή, να μειώσει την εξάρτησή της από ξένες πηγές ενέργειας, με αποτέλεσμα η κατασκευή και λειτουργία του πρώτου πυρηνικού εργοστασίου στο Ακούγιου να τοποθετείται το 2019, το οποίο πρόκειται να δώσει δουλειά σε 3.500 άτομα.
Το «defence-point.gr» παρότι διατηρεί σοβαρές επιφυλάξεις για το κατά πόσον η Άγκυρα, υπό τις παρούσες γεωπολιτικές εξελίξεις θα καταφέρει να υλοποιήσει τα νεοθωμανικά πυρηνικά σχέδιά της, δεν μπορεί να μην επισημάνει πως τη στιγμή που η χώρα αυτή θα θέτει – Αλλάχ επιτρέποντος – σε λειτουργία τον πρώτο πυρηνικό σταθμό, στο «Ελλαδιστάν» θα ασχολούμαστε για το εάν το χρέος θα έχει πέσει στο 120% του ΑΕΠ για να γίνει βιώσιμο (ξεχνώντας φυσικά πως το 116%, με το οποίο μπήκαμε στο μνημόνιο, δεν ήταν). Και μόνο η συγκεκριμένη σκέψη δείχνει την ένδεια πνεύματος της «προοδευτικής» κοινωνίας της μεταπολίτευσης, και αποτελεί μνημείο εγκληματικής αμέλειας για τον έθνος και την Ιστορία του.
Θα κάνουμε επιτέλους κάτι για όλα αυτά, ή θα εξακολουθήσουμε να παρατηρούμε τα «φαινόμενα»; Σκοπεύει η – όποια – κυβέρνηση να ανακατέψει λίγο την τράπουλα με κινήσεις ουσίας οι οποίες συμβάλλουν τα μέγιστα στην αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των αγορών, ή θα συνεχίσει τη σημερινή συνταγή της απραξίας επί της ουσίας; Πως δεν αντιλαμβάνεται κανείς ότι οι αγορές αυτό που εξετάζουν πέραν των πραγματικών οικονομικών στοιχείων είναι οι προσδοκίες για να αλλάξει ή όχι κάτι; Πόσες φορές πρέπει να γράψουμε ότι οι διεθνείς αγορές λειτουργούν ως προεξοφλητικός μηχανισμός και συμβάλλουν στη δημιουργία υπεραξιών οι οποίες στη συνέχεια περνούν στην πραγματική οικονομία και υλοποιούν τις στρατηγικές συλλήψεις, δηλαδή τα σχέδια;
Τώρα βέβαια η προοπτική να πάρει την εξουσία στα χέρια του η ελληνική εκδοχή του «κρατικού vulture fund», μια κυβέρνηση δηλαδή η οποία θα ασχοληθεί με το να βουτήξει ότι βρίσκει μπροστά της, «βαφτίζοντας» το επιχειρηματικό κέρδος ως εξ ορισμού προϊόν… ληστείας, τα πράγματα αλλάζουν. Διότι τέτοιες αηδίες που ακούγονται στην Ελλάδα κυρίως από κρατικοδίαιτους μανδαρίνους που δεν δούλεψαν ποτέ παραγωγικά στη ζωή τους και από κάποιες… μαγικές συγκυρίες της τύχης τη βγάζουν μια χαρά τη στιγμή που οι πολίτες υποφέρουν, αποτελούν συνταγή για ακόμα περισσότερες περιπέτειες.
Source : defence-point.gr

Η θεωρία του χάους και ο όψιμος φιλελληνισμός των Ευρωπαίων


Η θεωρία του χάους δεν είναι εύκολα εφαρμόσιμο πράγμα. Αυτό φαίνεται και από το δυσνόητο της βασικής της θέσης, που λέει ότι πολύπλοκα, μη γραμμικά δυναμικά συστήματα είναι ευαίσθητα έναντι ανεπαίσθητων αλλαγών στις αρχικές τους προϋποθέσεις.
Στην πολιτική ωστόσο τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η δήλωση του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε την περασμένη Κυριακή στη Σιγκαπούρη ότι η Ελλάδα δεν θα χρεοκοπήσει είχε αποδεδειγμένα ανατρεπτικές συνέπειες. Λίγες ανεπαίσθητες κινήσεις της γλώσσας και των χειλιών του γερμανού υπουργού Οικονομικών προκάλεσαν αυτοστιγμεί σεισμό στην πολιτική και οικονομική Ευρώπη. Από τότε η παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ έχει γίνει βεβαιότητα, ενώ οι φανατικοί αντίπαλοί της αναζητούν μέρος να κρυφτούν.
 
Αυτό φάνηκε ανάγλυφα στη συνεδρίαση της γερμανικής Βουλής την περασμένη Πέμπτη, κατά τη συζήτηση της κυβερνητικής δήλωσης εν όψει της επικείμενης συνόδου κορυφής στις Βρυξέλλες. Ενώ τα ηγετικά στελέχη των κυβερνητικών κομμάτων - αρχίζοντας με την Ανγκελα Μέρκελ - επαινούσαν θερμά τη «μεταρρυθμιστική θέληση» της κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά για να δικαιολογήσουν έτσι τη στροφή τους, ο γενικός γραμματέας της Χριστιανοκοινωνικής Ενωσης της Βαυαρίας Αλεξάντερ Ντομπρίντ, που επέμενε στην έξοδο, χαμογελούσε αμήχανα σαν κακομαθημένος μαθητής που πιάστηκε ξαφνικά στα πράσα.
Η εξέλιξη αυτή δεν έπεσε από τον ουρανό. Και αυτό για τρεις λόγους:
Πρώτον, η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ δεν ήταν ποτέ στρατηγική επιλογή των γερμανικών οικονομικών ελίτ. «Δεν ξέρω κανέναν σοβαρό τραπεζίτη που θα ήθελε να πετάξει τη χώρα από την ευρωζώνη» έλεγε τις προάλλες στο «Βήμα» ο επικεφαλής της UniCredit Bank Τέοντορ Βίμερ. «Το αντίθετο μάλιστα, φοβόμασταν ότι η Ελλάδα θα αποφάσιζε από μόνη της την έξοδο».
Δεύτερον, ανάλογη ήταν και η επιλογή της γερμανικής κυβέρνησης. Οι απειλές της για έξωση αποσκοπούσαν προφανώς στην άσκηση πίεσης προς την Αθήνα να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της. Οχι παράξενο έτσι ότι είχαν περιοδικό χαρακτήρα - άρχιζαν πάντα πριν από την καταβολή μιας δόσης και τελείωναν, αφού είχαν επιτύχει πλήρως τον σκοπό τους, αμέσως μετά.
Και, τρίτον, η πίεση αυτή ήταν επιθυμητή και από την ελληνική κυβέρνηση. «Είχα ρωτήσει τους υπουργούς Οικονομικών, τον Παπακωνσταντίνου και τον Βενιζέλο, αν τέτοια πίεση δεν τους προξενεί άλυτα προβλήματα και αν θα ήθελαν να τη χαλαρώσουμε» είχε πει παλιότερα στο «Βήμα» ο κ. Σόιμπλε. «Οχι, ήταν η απάντησή τους. Αν η εξωτερική πίεση μειωθεί, θα παραλύσουν και οι μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα». Για την ωραία αυτή συνεργία, κατά τα άλλα, ο κ. Βενιζέλος είχε απονείμει το εύσημο του «μεγάλου φιλέλληνα» στον κ. Σόιμπλε.
Υπάρχουν βέβαια και άλλοι λόγοι που εξηγούν τη νέα γραμμή της κυρίας Μέρκελ, όπως η ανησυχία για τη στροφή μέρους της ελληνικής κοινωνίας προς τον φασισμό, η κινητοποίηση ενός ακόμα μεγαλύτερου εναντίον της πολιτικής της λιτότητας, ή, όπως αποκάλυψε την Πέμπτη στη γερμανική Βουλή ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κόμματος Αριστερά (Die Linke) Γκρέγκορ Γκίζι, η απειλή της Κίνας ότι θα πουλήσει αμέσως όλα τα ευρωπαϊκά της χρεόγραφα, αν η ευρωζώνη δεν κρατήσει την Ελλάδα στις γραμμές της. Ομως οι λόγοι αυτοί απλώς επιτάχυναν τα γεγονότα - η απόφαση ήταν προφανώς από καιρό ειλημμένη.
["Μια ωραία πεταλούδα" του Νίκου Χειλά από ΤΟ ΒΗΜΑ]
Source : defencenet.gr