The Secret Internet Protocol Router Network (SIPRNet) is "a system of interconnected computer networks used by the United States Department of Defense and the U.S. Department of State to transmit classified information (up to and including information classified SECRET) by packet switching over the TCP/IP protocols in a 'completely secure' environment".[1] It also provides services such as hypertext document access and electronic mail. As such, SIPRNet is the DoD’s classified version of the civilian Internet.
Contents [hide]
1 Defense Information Systems Network
2 Distinction from other required secret networks
3 See also
4 References
5 External links
[edit] Defense Information Systems Network
"In September 1991, OSD directed DISA to implement the Defense Information Systems Network (DISN). This is a consolidation of all service agency transmission infrastructures into two worldwide IP router networks, one for the sensitive but unclassified (N) environment, NIPRNET, and one for the secret (S) environment, SIPRNET." "NIPRNET (Non-Classified Internet Protocol Router Network) is used to exchange unclassified but sensitive information between 'internal DoD' user as well as providing user’s access to the Internet."
[edit] Distinction from other required secret networks
In describing "Specific Risks and Mitigation Strategies for Essential Operational Capabilities Supporting GWOT and Contingency Operations" considered so that "movement of organizations, functions, or activities from Fort Monmouth to Aberdeen Proving Ground (APG) will be accomplished without disruption of their support to the Global War on Terrorism (GWOT) or other critical contingency operations" a DoD report stated that "Certified facilities or services are required including Sensitive Compartmented Information Facilities (SCIF), IT connectivity to Defense Research and Engineering Network (DREN), Secret Internet Protocol Router Network (SIPR) connection, Joint Worldwide Intelligence Communications System (JWICS) connection, fully equipped and secured Top Secret/Sensitive Compartmented Information (TS/SCI) office, laboratory and fabrication facilities with uninterrupted worldwide Non-Classified Internet Protocol Routers (NIPR)/Secret Internet Protocol Routers (SIPR) and other services for sustained operations and program execution. A combination of redundant capabilities, split-based operations, and bridging mission requirements will be utilized so as to mitigate risk."
SIPRNet was allegedly one of the networks accessed by alleged whistleblower Bradley Manning, who allegedly leaked the video used in Wikileaks' Collateral murder.[2]
Geopolitical Research Institute(GRI)/Εταιρεία Γεωπολιτικών Ερευνών(ΕΓΕ)
Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010
War Machines: Recruiting Robots for Combat
War would be a lot safer, the Army says, if only more of it were fought by robots.
Smarter Than You Think
Government Issue
Articles in this series are examining the recent advances in artificial intelligence and robotics and their potential impact on society.
Multimedia
Interactive Graphic
A New Generation of Robotic Weapons
RSS Feed
Get Science News From The New York Times »
Enlarge This Image
David Walter Banks for The New York Times
REMOTELY CONTROLLED Some armed robots are operated with video-game-style consoles, helping to keep humans away from danger.
And while smart machines are already very much a part of modern warfare, the Army and its contractors are eager to add more. New robots — none of them particularly human-looking — are being designed to handle a broader range of tasks, from picking off snipers to serving as indefatigable night sentries.
In a mock city here used by Army Rangers for urban combat training, a 15-inch robot with a video camera scuttles around a bomb factory on a spying mission. Overhead an almost silent drone aircraft with a four-foot wingspan transmits images of the buildings below. Onto the scene rolls a sinister-looking vehicle on tank treads, about the size of a riding lawn mower, equipped with a machine gun and a grenade launcher.
Three backpack-clad technicians, standing out of the line of fire, operate the three robots with wireless video-game-style controllers. One swivels the video camera on the armed robot until it spots a sniper on a rooftop. The machine gun pirouettes, points and fires in two rapid bursts. Had the bullets been real, the target would have been destroyed.
The machines, viewed at a “Robotics Rodeo” last month at the Army’s training school here, not only protect soldiers, but also are never distracted, using an unblinking digital eye, or “persistent stare,” that automatically detects even the smallest motion. Nor do they ever panic under fire.
“One of the great arguments for armed robots is they can fire second,” said Joseph W. Dyer, a former vice admiral and the chief operating officer of iRobot, which makes robots that clear explosives as well as the Roomba robot vacuum cleaner. When a robot looks around a battlefield, he said, the remote technician who is seeing through its eyes can take time to assess a scene without firing in haste at an innocent person.
Yet the idea that robots on wheels or legs, with sensors and guns, might someday replace or supplement human soldiers is still a source of extreme controversy. Because robots can stage attacks with little immediate risk to the people who operate them, opponents say that robot warriors lower the barriers to warfare, potentially making nations more trigger-happy and leading to a new technological arms race.
“Wars will be started very easily and with minimal costs” as automation increases, predicted Wendell Wallach, a scholar at the Yale Interdisciplinary Center for Bioethics and chairman of its technology and ethics study group.
Civilians will be at greater risk, people in Mr. Wallach’s camp argue, because of the challenges in distinguishing between fighters and innocent bystanders. That job is maddeningly difficult for human beings on the ground. It only becomes more difficult when a device is remotely operated.
This problem has already arisen with Predator aircraft, which find their targets with the aid of soldiers on the ground but are operated from the United States. Because civilians in Iraq and Afghanistan have died as a result of collateral damage or mistaken identities, Predators have generated international opposition and prompted accusations of war crimes.
But robot combatants are supported by a range of military strategists, officers and weapons designers — and even some human rights advocates.
“A lot of people fear artificial intelligence,” said John Arquilla, executive director of the Information Operations Center at the Naval Postgraduate School. “I will stand my artificial intelligence against your human any day of the week and tell you that my A.I. will pay more attention to the rules of engagement and create fewer ethical lapses than a human force.”
Dr. Arquilla argues that weapons systems controlled by software will not act out of anger and malice and, in certain cases, can already make better decisions on the battlefield than humans.
His faith in machines is already being tested.
“Some of us think that the right organizational structure for the future is one that skillfully blends humans and intelligent machines,” Dr. Arquilla said. “We think that that’s the key to the mastery of 21st-century military affairs.”
Automation has proved vital in the wars America is fighting. In the air in Iraq and Afghanistan, unmanned aircraft with names like Predator, Reaper, Raven and Global Hawk have kept countless soldiers from flying sorties. Moreover, the military now routinely uses more than 6,000 tele-operated robots to search vehicles at checkpoints as well as to disarm one of the enemies’ most effective weapons: the I.E.D., or improvised explosive device.
Yet the shift to automated warfare may offer only a fleeting strategic advantage to the United States. Fifty-six nations are now developing robotic weapons, said Ron Arkin, a Georgia Institute of Technology roboticist and a government-financed researcher who has argued that it is possible to design “ethical” robots that conform to the laws of war and the military rules of escalation.
Source : The New York Times
Smarter Than You Think
Government Issue
Articles in this series are examining the recent advances in artificial intelligence and robotics and their potential impact on society.
Multimedia
Interactive Graphic
A New Generation of Robotic Weapons
RSS Feed
Get Science News From The New York Times »
Enlarge This Image
David Walter Banks for The New York Times
REMOTELY CONTROLLED Some armed robots are operated with video-game-style consoles, helping to keep humans away from danger.
And while smart machines are already very much a part of modern warfare, the Army and its contractors are eager to add more. New robots — none of them particularly human-looking — are being designed to handle a broader range of tasks, from picking off snipers to serving as indefatigable night sentries.
In a mock city here used by Army Rangers for urban combat training, a 15-inch robot with a video camera scuttles around a bomb factory on a spying mission. Overhead an almost silent drone aircraft with a four-foot wingspan transmits images of the buildings below. Onto the scene rolls a sinister-looking vehicle on tank treads, about the size of a riding lawn mower, equipped with a machine gun and a grenade launcher.
Three backpack-clad technicians, standing out of the line of fire, operate the three robots with wireless video-game-style controllers. One swivels the video camera on the armed robot until it spots a sniper on a rooftop. The machine gun pirouettes, points and fires in two rapid bursts. Had the bullets been real, the target would have been destroyed.
The machines, viewed at a “Robotics Rodeo” last month at the Army’s training school here, not only protect soldiers, but also are never distracted, using an unblinking digital eye, or “persistent stare,” that automatically detects even the smallest motion. Nor do they ever panic under fire.
“One of the great arguments for armed robots is they can fire second,” said Joseph W. Dyer, a former vice admiral and the chief operating officer of iRobot, which makes robots that clear explosives as well as the Roomba robot vacuum cleaner. When a robot looks around a battlefield, he said, the remote technician who is seeing through its eyes can take time to assess a scene without firing in haste at an innocent person.
Yet the idea that robots on wheels or legs, with sensors and guns, might someday replace or supplement human soldiers is still a source of extreme controversy. Because robots can stage attacks with little immediate risk to the people who operate them, opponents say that robot warriors lower the barriers to warfare, potentially making nations more trigger-happy and leading to a new technological arms race.
“Wars will be started very easily and with minimal costs” as automation increases, predicted Wendell Wallach, a scholar at the Yale Interdisciplinary Center for Bioethics and chairman of its technology and ethics study group.
Civilians will be at greater risk, people in Mr. Wallach’s camp argue, because of the challenges in distinguishing between fighters and innocent bystanders. That job is maddeningly difficult for human beings on the ground. It only becomes more difficult when a device is remotely operated.
This problem has already arisen with Predator aircraft, which find their targets with the aid of soldiers on the ground but are operated from the United States. Because civilians in Iraq and Afghanistan have died as a result of collateral damage or mistaken identities, Predators have generated international opposition and prompted accusations of war crimes.
But robot combatants are supported by a range of military strategists, officers and weapons designers — and even some human rights advocates.
“A lot of people fear artificial intelligence,” said John Arquilla, executive director of the Information Operations Center at the Naval Postgraduate School. “I will stand my artificial intelligence against your human any day of the week and tell you that my A.I. will pay more attention to the rules of engagement and create fewer ethical lapses than a human force.”
Dr. Arquilla argues that weapons systems controlled by software will not act out of anger and malice and, in certain cases, can already make better decisions on the battlefield than humans.
His faith in machines is already being tested.
“Some of us think that the right organizational structure for the future is one that skillfully blends humans and intelligent machines,” Dr. Arquilla said. “We think that that’s the key to the mastery of 21st-century military affairs.”
Automation has proved vital in the wars America is fighting. In the air in Iraq and Afghanistan, unmanned aircraft with names like Predator, Reaper, Raven and Global Hawk have kept countless soldiers from flying sorties. Moreover, the military now routinely uses more than 6,000 tele-operated robots to search vehicles at checkpoints as well as to disarm one of the enemies’ most effective weapons: the I.E.D., or improvised explosive device.
Yet the shift to automated warfare may offer only a fleeting strategic advantage to the United States. Fifty-six nations are now developing robotic weapons, said Ron Arkin, a Georgia Institute of Technology roboticist and a government-financed researcher who has argued that it is possible to design “ethical” robots that conform to the laws of war and the military rules of escalation.
Source : The New York Times
Γιατί η Τουρκία «στήνει εξέδρες» χωρίς Χάγη
Της ΚΥΡΑΣ ΑΔΑΜ Οι κυβερνήσεις Ελλάδας και Τουρκίας ουδέποτε διέψευσαν το τελευταίο διάστημα ότι υπάρχει στα σκαριά συμφωνία για το Αιγαίο, ενώ οι ξεκάθαρες θέσεις του υπουργού Επικρατείας της Τουρκίας, Ε. Μπαγίς, την περασμένη εβδομάδα, ότι «θα στήσουμε εξέδρες στη θάλασσα του Αιγαίου που θα μας λύσουν τα προβλήματα», οδηγούν στο μάλλον ασφαλές συμπέρασμα ότι η «λύση» θα είναι η συνεκμετάλλευση του Αιγαίου.
Ομως η οποιαδήποτε διαπραγμάτευση και συμφωνία για συνεκμετάλλευση από κοινού με την Τουρκία των κοιτασμάτων του Αιγαίου, χωρίς προηγουμένως να έχουν καθοριστεί τα χωρικά ύδατα και να έχουν οριοθετηθεί η υφαλοκρηπίδα και η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ), αφήνει ανοιχτή την πόρτα για παραχώρηση ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, αλλά και οικονομικών δικαιωμάτων.
Η Τουρκία δεν επιθυμεί, και γι' αυτό αποφεύγει, την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ, και τούτο γιατί γνωρίζει ότι το Δικαστήριο, στην καλύτερη περίπτωση για την ίδια, θα της εκχωρήσει (σ.σ. σύμφωνα με υπολογισμούς επίσημων ελληνικών φορέων) 2%-3% στο βόρειο και κεντρικό Αιγαίο, τίποτα στα Δωδεκάνησα μέχρι και τη Ρόδο και περίπου 25% μεταξύ Ρόδου και Καστελόριζου και 18% ανατολικά της Μεγίστης. (Στο χάρτη φαίνεται η καλύτερη πιθανή υφαλοκρηπίδα που θα μπορούσε να οριοθετήσει το Διεθνές Δικαστήριο για την Τουρκία, σύμφωνα με το Δίκαιο της Θάλασσας και με βάση την πρακτική του δικαστηρίου.)
Η ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε να διαπραγματευθεί και να συμφωνήσει την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ από την κόκκινη γραμμή στο χάρτη και ανατολικά, σύμφωνα με την αρχική, επίσημη ελληνική θέση από τη μεταπολίτευση, με την οποία, άλλωστε έγινε και η πρώτη -και ατελέσφορη- προσπάθεια διαπραγμάτευσης το 1976. Οποιαδήποτε συζήτηση δυτικά της κόκκινης γραμμής ισοδυναμεί με απεμπόληση ελληνικής κυριαρχίας και ελληνικών οικονομικών δικαιωμάτων.
Προσφυγή στην παρανομία
Επειδή λοιπόν η Τουρκία γνωρίζει τι δικαιούται στην περιοχή του Αιγαίου, και κυρίως ότι θα πάρει τα ελάχιστα από τον Εβρο μέχρι τη Ρόδο, αποφεύγει συστηματικώς το Διεθνές Δικαστήριο και προσπαθεί με παράνομες ενέργειες να πετύχει τη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου.
Επιπροσθέτως, η Αγκυρα φαίνεται να γνωρίζει τις πληροφορίες περί ύπαρξης κοιτασμάτων στην περιοχή του Καστελόριζου, γι' αυτό επιμένουν οι πληροφορίες από τις διμερείς «μυστικές διαπραγματεύσεις» ότι η Αγκυρα δεν θέλει καμία συζήτηση για την περιοχή αυτή, ισχυριζόμενη ότι το Καστελόριζο δεν έχει ούτε υφαλοκρηπίδα ούτε ΑΟΖ, υπονοώντας σαφώς ότι την περιοχή αυτή την θέλει αποκλειστικά δική της.
Επομένως, οποιαδήποτε πιθανή θέση της κυβέρνησης για εγκατάλειψη της οριοθέτησης των χωρικών υδάτων και της υφαλοκρηπίδας, με στόχο να βρεθεί λύση με την οριοθέτηση μόνον της ΑΟΖ, αποτελεί αλχημεία για τη συγκάλυψη τυχόν παραχωρήσεων.
Η ΑΟΖ και η υφαλοκρηπίδα αποτελούν τελείως διαφορετικές έννοιες, έχουν διαφορετικά μεγέθη και το εύρος τους δεν συμπίπτει.
Το άρθρο 76 της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας ορίζει ότι η υφαλοκρηπίδα μετράται από τις ακτές και μπορεί να έχει έκταση έως 200 ναυτικά μίλια από αυτές.
Το άρθρο 55 ορίζει ότι η ΑΟΖ εκτείνεται πέραν των χωρικών υδάτων και το άρθρο 57 ότι μπορεί να φτάσει τα 200 ν.μ. από την άκρη των χωρικών υδάτων.
Ετσι φαίνεται ότι απαιτείται η οριοθέτηση των χωρικών υδάτων (που αποτελούν τη βάση για την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα) και, επομένως, η όποια συμφωνία για συνεκμετάλλευση, χωρίς προηγουμένως να οριοθετηθούν η υφαλοκρηπίδα και η ΑΟΖ, αποτελεί παραχώρηση.
Απαιτείται η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ, διότι μετρώνται διαφορετικά και είναι πιθανόν η Τουρκία να στήσει εξέδρα σε τουρκική ΑΟΖ, πλην όμως ο βυθός να αποτελεί ελληνική υφαλοκρηπίδα και το αντίστροφο...
Το σενάριο δεν είναι επιστημονικής φαντασίας, αντιθέτως το έφερε στο προσκήνιο ο ίδιος ο κ. Μπαγίς σε πρόσφατες δηλώσεις του στην Αθήνα.
Μια τυχόν συνεκμετάλλευση δυτικά της κόκκινης γραμμής στο χάρτη θα επιφέρει, πέραν της απεμπόλησης κυριαρχίας, και επιπλέον προβλήματα που θα οδηγήσουν σε νέες παραχωρήσεις.
Παραχώρηση κυριαρχίας
Η ανάθεση, για παράδειγμα, σε αμερικανική εταιρεία (και τέτοια ονόματα αρχίζουν να ακούγονται από διάφορες πλευρές) να στήσει κοινές ελληνοτουρκικές εξέδρες (όπως έχει προαναγγείλει - περιγράψει ο κ. Μπαγίς) 20 ν.μ. δυτικά των Σαμοθράκης, Λήμνου, Λέσβου, Χίου, Σάμου, Ρόδου και νότια του Καστελόριζου αποτελεί σοβαρή κίνηση παραχώρησης ελληνικής κυριαρχίας.
Βεβαίως, ο υπό καλλιέργεια αντίλογος είναι ότι διά του τρόπου της συνεκμετάλλευσης αυτού του είδους θα εξαλειφθούν τα υπάρχοντα πολιτικά προβλήματα ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία.
Θα προκύψουν όμως και νέα προβλήματα, περισσότερο επικίνδυνα, προς την κατεύθυνση της συρρίκνωσης της Ελλάδας, και αυτό γιατί ανοίγει πιθανότατα ο δρόμος να χρησιμοποιήσει τις εξέδρες αυτές η Τουρκία ως αφετηρία διαμελισμού του Αιγαίου. Ετσι δημιουργείται ο κίνδυνος η Τουρκία:
Αποκοπή των νησιών
* Να ισχυριστεί ότι η περιοχή δυτικά από τις εξέδρες αυτές ανήκει στην Ελλάδα και ανατολικά ανήκει στην Τουρκία. Ετσι, μια σειρά από τα προαναφερθέντα ελληνικά νησιά κινδυνεύουν να βρεθούν αυτόματα πάνω στην ηπειρωτική υφαλοκρηπίδα της Τουρκίας και θα απομονωθούν, με κίνδυνο τον οικονομικό και εθνικό μαρασμό των κατοίκων τους.
* Να απαιτήσει την αναδιάταξη του FIR Αθηνών με αφετηρία τη γεωγραφική θέση στην οποία βρίσκονται οι εξέδρες αυτές, με αποτέλεσμα την απώλεια πολλών εκατομμυρίων ευρώ από τα τέλη υπέρπτησης.
* Να απαιτήσει, με αφετηρία τις εξέδρες (ανατολή-δύση), την επαναδιάταξη των ορίων στις περιοχές έρευνας και διάσωσης.
* Να ζητήσει την εφαρμογή του άρθρου 43 της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας για την περιοχή ανατολικά από τις εξέδρες, προκειμένου να αναλάβει η Αγκυρα τον έλεγχο και την ασφάλεια της ναυσιπλοΐας, καθώς και για τη ρύπανση της θάλασσας, αποκομίζοντας μέγιστα οικονομικά οφέλη.
* Να απαιτήσει με βάση τις εξέδρες την οριοθέτηση των ελληνοτουρκικών συνόρων με αποτέλεσμα να συρρικνωθεί η κυριαρχία της Ελλάδας.
* Τέλος, το θεσμικό και εξόχως εθνικό δικαίωμα της Ελλάδας για επέκταση των χωρικών υδάτων μέχρι και τα 12 ν.μ. θα παραπεμφθεί στις καλένδες. *
Ομως η οποιαδήποτε διαπραγμάτευση και συμφωνία για συνεκμετάλλευση από κοινού με την Τουρκία των κοιτασμάτων του Αιγαίου, χωρίς προηγουμένως να έχουν καθοριστεί τα χωρικά ύδατα και να έχουν οριοθετηθεί η υφαλοκρηπίδα και η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ), αφήνει ανοιχτή την πόρτα για παραχώρηση ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, αλλά και οικονομικών δικαιωμάτων.
Η Τουρκία δεν επιθυμεί, και γι' αυτό αποφεύγει, την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ, και τούτο γιατί γνωρίζει ότι το Δικαστήριο, στην καλύτερη περίπτωση για την ίδια, θα της εκχωρήσει (σ.σ. σύμφωνα με υπολογισμούς επίσημων ελληνικών φορέων) 2%-3% στο βόρειο και κεντρικό Αιγαίο, τίποτα στα Δωδεκάνησα μέχρι και τη Ρόδο και περίπου 25% μεταξύ Ρόδου και Καστελόριζου και 18% ανατολικά της Μεγίστης. (Στο χάρτη φαίνεται η καλύτερη πιθανή υφαλοκρηπίδα που θα μπορούσε να οριοθετήσει το Διεθνές Δικαστήριο για την Τουρκία, σύμφωνα με το Δίκαιο της Θάλασσας και με βάση την πρακτική του δικαστηρίου.)
Η ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε να διαπραγματευθεί και να συμφωνήσει την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ από την κόκκινη γραμμή στο χάρτη και ανατολικά, σύμφωνα με την αρχική, επίσημη ελληνική θέση από τη μεταπολίτευση, με την οποία, άλλωστε έγινε και η πρώτη -και ατελέσφορη- προσπάθεια διαπραγμάτευσης το 1976. Οποιαδήποτε συζήτηση δυτικά της κόκκινης γραμμής ισοδυναμεί με απεμπόληση ελληνικής κυριαρχίας και ελληνικών οικονομικών δικαιωμάτων.
Προσφυγή στην παρανομία
Επειδή λοιπόν η Τουρκία γνωρίζει τι δικαιούται στην περιοχή του Αιγαίου, και κυρίως ότι θα πάρει τα ελάχιστα από τον Εβρο μέχρι τη Ρόδο, αποφεύγει συστηματικώς το Διεθνές Δικαστήριο και προσπαθεί με παράνομες ενέργειες να πετύχει τη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου.
Επιπροσθέτως, η Αγκυρα φαίνεται να γνωρίζει τις πληροφορίες περί ύπαρξης κοιτασμάτων στην περιοχή του Καστελόριζου, γι' αυτό επιμένουν οι πληροφορίες από τις διμερείς «μυστικές διαπραγματεύσεις» ότι η Αγκυρα δεν θέλει καμία συζήτηση για την περιοχή αυτή, ισχυριζόμενη ότι το Καστελόριζο δεν έχει ούτε υφαλοκρηπίδα ούτε ΑΟΖ, υπονοώντας σαφώς ότι την περιοχή αυτή την θέλει αποκλειστικά δική της.
Επομένως, οποιαδήποτε πιθανή θέση της κυβέρνησης για εγκατάλειψη της οριοθέτησης των χωρικών υδάτων και της υφαλοκρηπίδας, με στόχο να βρεθεί λύση με την οριοθέτηση μόνον της ΑΟΖ, αποτελεί αλχημεία για τη συγκάλυψη τυχόν παραχωρήσεων.
Η ΑΟΖ και η υφαλοκρηπίδα αποτελούν τελείως διαφορετικές έννοιες, έχουν διαφορετικά μεγέθη και το εύρος τους δεν συμπίπτει.
Το άρθρο 76 της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας ορίζει ότι η υφαλοκρηπίδα μετράται από τις ακτές και μπορεί να έχει έκταση έως 200 ναυτικά μίλια από αυτές.
Το άρθρο 55 ορίζει ότι η ΑΟΖ εκτείνεται πέραν των χωρικών υδάτων και το άρθρο 57 ότι μπορεί να φτάσει τα 200 ν.μ. από την άκρη των χωρικών υδάτων.
Ετσι φαίνεται ότι απαιτείται η οριοθέτηση των χωρικών υδάτων (που αποτελούν τη βάση για την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα) και, επομένως, η όποια συμφωνία για συνεκμετάλλευση, χωρίς προηγουμένως να οριοθετηθούν η υφαλοκρηπίδα και η ΑΟΖ, αποτελεί παραχώρηση.
Απαιτείται η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ, διότι μετρώνται διαφορετικά και είναι πιθανόν η Τουρκία να στήσει εξέδρα σε τουρκική ΑΟΖ, πλην όμως ο βυθός να αποτελεί ελληνική υφαλοκρηπίδα και το αντίστροφο...
Το σενάριο δεν είναι επιστημονικής φαντασίας, αντιθέτως το έφερε στο προσκήνιο ο ίδιος ο κ. Μπαγίς σε πρόσφατες δηλώσεις του στην Αθήνα.
Μια τυχόν συνεκμετάλλευση δυτικά της κόκκινης γραμμής στο χάρτη θα επιφέρει, πέραν της απεμπόλησης κυριαρχίας, και επιπλέον προβλήματα που θα οδηγήσουν σε νέες παραχωρήσεις.
Παραχώρηση κυριαρχίας
Η ανάθεση, για παράδειγμα, σε αμερικανική εταιρεία (και τέτοια ονόματα αρχίζουν να ακούγονται από διάφορες πλευρές) να στήσει κοινές ελληνοτουρκικές εξέδρες (όπως έχει προαναγγείλει - περιγράψει ο κ. Μπαγίς) 20 ν.μ. δυτικά των Σαμοθράκης, Λήμνου, Λέσβου, Χίου, Σάμου, Ρόδου και νότια του Καστελόριζου αποτελεί σοβαρή κίνηση παραχώρησης ελληνικής κυριαρχίας.
Βεβαίως, ο υπό καλλιέργεια αντίλογος είναι ότι διά του τρόπου της συνεκμετάλλευσης αυτού του είδους θα εξαλειφθούν τα υπάρχοντα πολιτικά προβλήματα ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία.
Θα προκύψουν όμως και νέα προβλήματα, περισσότερο επικίνδυνα, προς την κατεύθυνση της συρρίκνωσης της Ελλάδας, και αυτό γιατί ανοίγει πιθανότατα ο δρόμος να χρησιμοποιήσει τις εξέδρες αυτές η Τουρκία ως αφετηρία διαμελισμού του Αιγαίου. Ετσι δημιουργείται ο κίνδυνος η Τουρκία:
Αποκοπή των νησιών
* Να ισχυριστεί ότι η περιοχή δυτικά από τις εξέδρες αυτές ανήκει στην Ελλάδα και ανατολικά ανήκει στην Τουρκία. Ετσι, μια σειρά από τα προαναφερθέντα ελληνικά νησιά κινδυνεύουν να βρεθούν αυτόματα πάνω στην ηπειρωτική υφαλοκρηπίδα της Τουρκίας και θα απομονωθούν, με κίνδυνο τον οικονομικό και εθνικό μαρασμό των κατοίκων τους.
* Να απαιτήσει την αναδιάταξη του FIR Αθηνών με αφετηρία τη γεωγραφική θέση στην οποία βρίσκονται οι εξέδρες αυτές, με αποτέλεσμα την απώλεια πολλών εκατομμυρίων ευρώ από τα τέλη υπέρπτησης.
* Να απαιτήσει, με αφετηρία τις εξέδρες (ανατολή-δύση), την επαναδιάταξη των ορίων στις περιοχές έρευνας και διάσωσης.
* Να ζητήσει την εφαρμογή του άρθρου 43 της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας για την περιοχή ανατολικά από τις εξέδρες, προκειμένου να αναλάβει η Αγκυρα τον έλεγχο και την ασφάλεια της ναυσιπλοΐας, καθώς και για τη ρύπανση της θάλασσας, αποκομίζοντας μέγιστα οικονομικά οφέλη.
* Να απαιτήσει με βάση τις εξέδρες την οριοθέτηση των ελληνοτουρκικών συνόρων με αποτέλεσμα να συρρικνωθεί η κυριαρχία της Ελλάδας.
* Τέλος, το θεσμικό και εξόχως εθνικό δικαίωμα της Ελλάδας για επέκταση των χωρικών υδάτων μέχρι και τα 12 ν.μ. θα παραπεμφθεί στις καλένδες. *
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)