Geopolitical Research Institute(GRI)/Εταιρεία Γεωπολιτικών Ερευνών(ΕΓΕ)

Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012

Requiem για μιά παρασιτική οικονομία

Απόσπασμα από άρθρο του κ. Αντώνη Ανδρουλιδάκη που γράφτηκε στον ιστότοπο saita.blogspot τον Οκτώβριο του 2009, με τίτλο " Η κρίση στην Ελλάδα μόλις άρχισε". Τις συνέπειες της παρασιτικής οικονομίας τώρα αρχίζουμε να τις γευόμαστε....
" Πρόκειται για μια ουσιαστικά παρασιτική οικονομία. Γι' αυτό και όλες οι οικονομικές, αναπτυξιακές και κοινωνικές δομές διακατέχονται από τα ίδια παρασιτικά χαρακτηριστικά. Δημόσιοι λειτουργοί -από τα ανώτερα κυβερνητικά επίπεδα μέχρι αυτό του κλητήρα- παρασιτούν σε βάρος του κρατικού κορβανά, πολιτικοί παρασιτούν σε βάρος των ψηφοφόρων τους, επιχειρήσεις υπό την μορφή ολιγοπωλείων και καρτέλ παρασιτούν σε βάρος των καταναλωτών και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων με τις οποίες συναλλάσονται, μικρομεσαίες επιχειρήσεις παρασιτούν σε βάρος των εργαζομένων τους ή της οικογενειακής τους περιουσίας, τράπεζες παρασιτούν σε βάρος των μικρών ή μεσαίων πελατών τους, διαχειριστές πολυκατοικιών παρασιτούν σε βάρος των ενοίκων, εκκλησιαστικές ενορίες παρασιτούν σε βάρος του θρησκευόμενου ποιμνίου τους, ανώτατοι πανεπιστημιακοί σε αγαστή σύμπνοια με εκατοντάδες συμβούλους παρασιτούν σε βάρος των κοινοτικών κονδυλίων, αγρότες παρασιτούν σε βάρος επιχορηγήσεων αναδιάρθρωσης των καλλιεργιών, μεσάζοντες παρασιτούν σε βάρος των αγροτών, τουριστικοί επιχειρηματίας παρασιτούν σε βάρος των πελατών, ένοπλες δυνάμεις παρασιτούν αργόσχολες σε βάρος του λαού, πανεπιστημιακοί ιστορικοί παρασιτούν σε βάρος της ιστορίας, δημοσιογράφοι παρασιτούν σε βάρος της αλήθειας, δάσκαλοι παρασιτούν σε βάρος των μαθητών τους, εργαζόμενοι παρασιτούν σε βάρος των εργοδοτών τους, γιατροί σε βάρος των ασθενών τους, καλλιτέχνες παρασιτούν σε βάρος της τέχνης και υπέρ της αποχαύνωσης και τέλος -αν όχι πρώτο- κομψευόμενοι νεαροί και νεαρές παρασιτούν σε βάρος των γονιών τους αν όχι και των παππούδων τους για ένα καινούργιο σινιέ κινητό κι ένα cabrio. Το αστείο είναι ότι στην παρασιτική αυτή σκυταλοδρομία εντάχθησαν πρόσφατα και οι πρώην οικονομικοί μετανάστες που συνεπικουρούμενοι από το παρασιτικό δικανικό σύστημα της χώρας (δικολάβοι, παραδικαστικά κυκλώματα κ.λπ.) αλλά και το εθνομηδενιστικό κύμα των κυρίαρχων ελίτ, πέρασαν στην αντεπίθεση ζητώντας πίσω -με τον ίδιο παρασιτικό τρόπο- το βάρος που έφεραν στην πρώτη φάση ένταξης τους στο εργατικό δυναμικό της χώρας.

Πολύ απλά και όπως διδάσκει ο παππούς Μάρξ, μια παρασιτική οικονομία διαμόρφωσε και ένα παρασιτικό επικοδόμημα.
Σ' αυτό το μοντέλο παρασιτικής «ανάπτυξης» όπως διαμορφώθηκε στα μεταπολιτευτικά χρόνια, η βιομηχανική παραγωγή αποδιαρθρώθηκε, η αγροτική παραγωγή δεν απέφυγε τη «λούμπα» της μονοκαλλιέργειας, η κτηνοτροφία διαλύθηκε από τα καρτέλ, η τουριστική «ανάπτυξη» πήρε τα χαρακτηριστικά της μεγάλης απρόσωπης κλίμακας και μάλιστα με χαμηλό επίπεδο υπηρεσιών, συχνά έρμαιο των εκάστοτε «ταξιδιωτικών οδηγιών», το τραπεζικό σύστημα «φιλοδώρησε» στο υποζύγιο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και των καταναλωτών δυσβάστακτα επιτόκια που καθιστούσαν το κόστος χρήματος ανασταλτικό παράγοντα στο κυνήγι της διεθνούς ανταγωνιστικότητας, τα τραίνα των νέων τεχνολογιών και της καινοτομίας «περνούσαν» ξανά και ξανά και οι μοναδικοί επιβάτες ήταν οι ίδιοι και ίδιοι «λαδωμένοι ποντικοί» και η ναυτιλία ανέπνεε και γιατί βρισκόταν εκτός της ελληνικής θολούρας, αλλά και γιατί η Κίνα ήθελε να εξάγει την τεράστια παραγωγή της.

Στο κοινωνικό πεδίο, είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι το συνδικαλιστικό κίνημα, το οικολογικό κίνημα, το συνεταιριστικο κίνημα, το φοιτητικό αλλά και το γυναικείο κίνημα, όπως και κάθε μορφή κινήματος ακολούθησε την δική του παρασιτική διαδρομή. Ακόμη και η τοπική αυτοδιοίκηση, πρωταρχικός πυρήνας τοπικής ανάπτυξης εγλωβίστηκε σε παρασιτικές ατραπούς και αυτοαναιρέθηκε ακόμη και στη συνείδηση των πολιτών. «Τα παράπονα σου στον Δήμαρχο» δεν υφίσταται πλέον ως κλασσικό μότο της ελλειματικής περιφερειακής ανάπτυξης της χώρας. Απόδειξη, η γιγάντωση του Αθηναϊκού κρατιδίου και η ερημοποίηση της υπαίθρου χώρας.

Είναι εντυπωσιακή η διαπίστωση ότι από τους πάλαι ποτέ πυλώνες της δημοκρατίας, όπως αυτοί διακηρύχθηκαν από τον ιδρυτή του ΠΑ.ΣΟ.Κ., Ανδρέα Παπανδρέου πριν από 30 περίπου χρόνια, ουδείς ευοδώθηκε. Το κοινοβούλιο εξαντλήθηκε σε υπάκουο εκτελεστικό όργανο ανεξέλεγκτων πρωθυπουργίσκων, η δημοκρατική αποκέντρωση δεν υπήρξε ούτε δημοκρατική ούτε αποκέντρωση, δεν κατορθώθηκε ούτε καν η αποσυγκέντρωση των δημοκρατιών της Δύσης, το συνδικαλιστικό κίνημα μετεξελίχθηκε σε προθάλαμο πολιτικής ανέλιξης των στελεχών του, το συνεταιριστικό κίνημα εξαϋλώθηκε κυριολεκτικά μέσα σε οσμές σκανδάλων, καμμένων λάστιχων και «ετσιθελικών» απαιτήσεων ραχάτικης ευζωίας και το ίδιο το σοσιαλιστικό κίνημα μέσα απο τον ανελέητο σημιτικό εκσυγχρονισμό έμοιαζε να χάνει ακόμη και τη στοιχειώδη βάση ηθικής νομιμοποίησης του «πετώντας στα σκουπίδια» την κοινωνιοκεντρική προτεραιότητα του, «βγάζοντας βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε», εν' όσο πάλαι ποτέ «μαοϊκοί» κατήγοροι «ιμπεριαλιστών» και «σοσιαλιμπεριαλιστών» πλατσούριζαν στα διαπλεκόμενα λασπόνερα του super paradise της Μυκόνου.

Όμως το εντυπωσιακότερο όλων είναι η απόλυτη σχεδόν αποστασιοποίηση των κυρίαρχων παρασιτικών ελίτ από το καθολικό λαϊκό πρόταγμα της εθνικής ανεξαρτησίας, έτσι όπως τουλάχιστον η αριστερά στη χώρα το έθετε σταθερά από τον αγώνα της εθνικής αντίστασης. Η αποδόμηση του έθνους συνοδεύτηκε από έναν υπαρξιακό και αξιακό μηδενισμό πρωτοφανή για την ελληνική πραγματικότητα. Δεκάδες κονδυλοφόροι, πανεπιστημιακοί, μη κυβερνητικές οργανώσεις, δημοσιογράφοι και εκδοτικά συγκροτήματα εργολάβων, όλοι καλοπληρωμένα μέλη μιας «προοδευτικής» ελίτ, αποδώθηκαν σε έναν λυσαλέο αγώνα να απαξιώσουν κάθε νόημα εθνικής ταυτότητας, κάθε νόημα ελληνικής συλλογικής συνύπαρξης και πράξης, ταυτίζοντας τον εθνισμό με τον εθνικισμό, γελοιοποιώντας και αφορίζοντας ως φασιστικό κάθε στοιχείο παράδοσης και πίστης του λαού μας , κάθε συνεκτικό στοιχείο της κοινωνίας μας, αφού δεν ήταν μονδέρνο και εκσυγχρονιστικό. Η ίδια η Ιστορία είδε με έκπληξη την μεγάλη αφήγηση των πατεράδων μας, να ξαναγράφεται στρογγυλεμένη και υποτακτική προς τους θύτες των παπούδων μας. Το επιστημονικά καινοφανές ότι το ελληνικό έθνος είναι δημιούργημα του ελληνικού κράτους και όχι το αντίθετο, ήρθε στο προσκήνιο με απαιτήσεις αλάθητης αυθεντίας, κάνοντας είμαι βέβαιος των Φαλμεράιερ να αναγαλιάζει απο ενθουσιασμό και τον Άρη Βελουχιώτη να αυτοκτονεί κατ' επανάληψιν, ξανά και ξανά, δίπλα στους νέους αυτόχειρες Καραϊσκάκη, Παπαρηγόπουλο, Ψυρούκη και λοιπούς νεκρούς «εθνικιστές και ελληνάρες».

Ταυτόχρονα με την αποδόμηση και τον ελληνικό εθνομηδενισμό, ταυτόχρονα με την οξύτατη καταγγελία κάθε προσπάθειας αντίστασης απέναντι στον παγκοσμιοποιητικό χυλό, η παρασιτική ελίτ των διανοουμένων δεν άφησε «πικραμένο για πικραμένο» εντός της ελληνικής επικράτειας ή εκτός αυτής προς τον οποίο να μην προστρέξει υποστηρίζοντας με πάθος τα εθνοτικά, μειωνοτικά, ατομικά, σεξουαλικά κ.λπ. δικαιώματα του. Ωσαν να πρόκειται για την απόλυτη αναστροφή του γνωστού ρητού «το έθνος οφειλει να θεωρεί αληθές ό,τι είναι εθνικό, εξαιρουμένου του ελληνικού έθνους». Η επίκληση των δικαιωμάτων ακόμη και μιας ελάχιστης και ασήμαντης μειοψηφίας, απαιτείται να έχει καθολική ισχύ καταδίκης σε σιωπή όλων των υπολοίπων. Απαιτείται να έχει καθολική ισχύ ακόμη και εάν το αντίτιμο είναι η υπαρξιακή καταδίκη του συνόλου ελληνικού έθνους."
Source : http://saita.pblogs.gr/

Η φούσκα του Αγγλικού δικαίου

Του Γιώργου Καισάριου 
Το ότι διακόπηκαν την Παρασκευή οι συνομιλίες με το IIF το βρίσκω θετικό. Για ποιο λόγο; Υπόθεση κάνω, ότι δεν πήραν αυτό που ήθελαν οι τραπεζίτες και σήκωσαν τα χέρια. Υποθέτω ότι η Ελληνική πλευρά παίζει σκληρή μπάλα (ή έτσι θέλω να πιστεύω).

Όπως σας έχω πει σε προηγούμενη αναφορά, εκτιμώ ότι το κούρεμα θα είναι υποχρεωτικό. Οι εξελίξεις την Παρασκευή μάλλον ενισχύουν αυτή την άποψη.

Που σημαίνει ότι τελικά θα μου γίνει η χάρη και θα έχουμε ένα ωραίο πιστωτικό γεγονός (κούρεμα δια της βίας), με την πληρωμή CDS και full extra.

Που επίσης σημαίνει (ελπίζω δηλαδή) ότι το κούρεμα θα είναι πολύ μεγαλύτερο από το 50% που έχει συμφωνηθεί πρόσφατα. Για όσους παρακολουθούν αυτή τη στήλη, η ελπίδα μου είναι ότι αυτό θα διαμορφωθεί στο 80% επί των ομολόγων της αγοράς (πλην ΔΝΤ, διακρατικά και ΕΚΤ).

Τώρα βέβαια αν ορισμένοι προτιμούν να γίνει ένα κούρεμα σε εθελούσια βάση και το ποσοστό του κουρέματος να είναι μικρότερο, αλλά να συμμετάσχει και η ΕΚΤ, δεν έχω κανένα πρόβλημα. Αυτό που εγώ θέλω να δω είναι διαγραφές της τάξεως των 160 δισ. ευρώ (τουλάχιστον) με ένα επιτόκιο κοντά στο 4%. Αυτό για μένα είναι το ιδανικό σενάριο.

Αυτό το σενάριο θα μειώσει το συνολικό μας χρέος κάτω από το 100% του ΑΕΠ και θα έχουμε πιθανότητες να γίνουμε βιώσιμοι με λίγο financial engineering ακόμα και λίγη σκληρή δουλειά.

Το αν θα γίνει αυτό δεν το ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι αν δεν γίνει, δεν θα γίνουμε ταμειακά βιώσιμοι και σε 12-24 μήνες από τώρα, η διαδικασία αυτή θα επαναληφθεί και απλά θα κουρευτούν και τα υπόλοιπα ομόλογα της αγοράς, είτε είναι στο Αγγλικό δίκαιο είτε είναι στο δίκαιο του πλανήτη Άρη.

Τώρα η όλη φασαρία περί του Αγγλικού δικαίου είναι μια φούσκα, παρόμοια με αυτή της φοροδιαφυγής στην Ελλάδα. Όλος ο Τύπος μιλάει για φοροδιαφυγή, λες και αυτό έχει προκαλέσει τα προβλήματα. Άπαντες ξαφνικά έχουν γίνει ειδικοί επί πιστωτικών γεγονότων.

Για όσους δεν το ξέρουν, έχουμε ήδη εκδώσει ομόλογα στο Αγγλικό δίκαιο. Διορθώστε με αν κάνω λάθος, αλλά νομίζω ότι το ελληνικό Δημόσιο έχει ήδη εκδώσει περί τα 20 δισ. ευρώ στο Αγγλικό δίκαιο. Άρα αν γίνει κούρεμα, έχουμε ήδη ομόλογα που είναι στο Αγγλικό δίκαιο.

Το ερώτημα είναι, τί σημαίνει άραγε το Αγγλικό δίκαιο; Η απάντηση είναι όχι και πολλά. Όπως μπορεί να κουρευτεί ένα ομόλογο στο Ελληνικό δίκαιο, άλλο τόσο εύκολα μπορεί να κουρευτεί στο Αγγλικό δίκαιο.

Για όσους ανησυχούν ότι μετά από ένα επιθετικό κούρεμα θα μας πουλήσουν στα σκλαβοπάζαρα (με το Αγγλικό δίκαιο), δεν αντιλαμβάνονται ότι, μπορεί μεν ο κάθε ένας να πάρει όποια απόφαση θέλει από το οποιοδήποτε δικαστήριο του κόσμου, αλλά να εκτελέσει αυτή την απόφαση είναι σχεδόν αδύνατον.

Για παράδειγμα, το Ελληνικό κράτος μπορεί εύκολα (αν δεν το έχει ήδη κάνει) απλά να περάσει ένα νόμο που να λέει ότι προσφυγές στα Ελληνικά δικαστήρια εναντίον του Ελληνικού κράτους, για αθέτηση πληρωμών της τάδε σειράς ομολόγου δεν γίνεται δεκτό. Εκεί τελειώνει η υπόθεση. Είναι αδύνατον στη συνέχεια κάποιος να προσφύγει στα Ελληνικά δικαστήρια με σκοπό να προσπαθήσει να εκτελέσει την όποια απόφαση έχει πάρει σε άλλη δικαιοδοσία.

Αλλά ακόμα και αν κάποιος πάρει μια απόφαση από την Αγγλία και πάει στην Αμερική να την εκτελέσει, ούτε εκεί μπορεί να κάνει τίποτα. Για ποιο λόγο;

Διότι απλά στην Αμερική υπάρχει το λεγόμενο Foreign Sovereign Immunities Act. Εν ολίγοις, είναι σχεδόν αδύνατον κάποιος να μπορεί να εκτελέσει καταδικαστική απόφαση εναντίον μιας κρατικής οντότητας (με ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως για παράδειγμα για θέματα τρομοκρατίας η δόλιες πράξεις) εντός του εδάφους των Ηνωμένων Πολιτειών.

Μια έρευνα να κάνει κανείς στη νομική βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου Cornell, θα διαπιστώσει ότι ανάλογες νομικές ρήτρες έχουν οι περισσότερες δυτικές χώρες. Διαβάζουμε λοιπόν από την Cornel ότι:

Βάση των υφιστάμενων διεθνών συμφωνιών, στις οποίες οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι συμβαλλόμενο μέρος, κατά τη στιγμή της θέσπισης της παρούσας Πράξης, ένα ξένο κράτος θα έχει ασυλία από τη δικαιοδοσία των δικαστηρίων των Ηνωμένων Πολιτειών και των κρατών εκτός από τα προβλεπόμενα στα σημεία 1605 – 1607 του αυτό το κεφάλαιο.
Ναι αλλά ορισμένοι φίλοι θα πουν ότι, μα τα ομόλογα που εκδίδονται στο Αγγλικό δίκαιο αίρουν αυτή την ασυλία. Άρα από τη στιγμή που ένα κράτος συμφωνεί ότι δεν έχει αυτή την ασυλία, τότε θα μπορεί μια κρατική οντότητα να καταδικαστεί και να εκτελεστεί η όποια απόφαση. Όχι ακριβώς.

Για παράδειγμα, τα επενδυτικά σχήματα NML Capital, Ltd. και EM Lt πήραν πρωτοβάθμια καταδικαστική απόφαση εναντίον της Αργεντινός σε δικαστήριο της Νέας Υόρκης, βασιζόμενοι στο ότι τα ομόλογα που αγόρασαν στη δευτερογενή αγορά είχαν ρήτρες που αίρουν αυτή την ασυλία της Αργεντινής. Όταν όμως η υπόθεση εκδικάστηκε δευτεροβάθμια, η απόφαση ανατράπηκε.

Με λίγα λόγια, ακόμα και αν εγώ υπογράψω ένα ιδιωτικό συμφωνητικό, που λέει ότι, συμφωνώ να γίνω δούλος σου αν δεν πληρώσω τις δόσεις του ψυγείου που αγόρασα από το κατάστημα σου, η ρήτρα αυτή είναι παράνομη και δεν ισχύ, ακόμα και αν έχω συμφωνήσει σε αυτό. Για ποιο λόγο; Διότι απλά απαγορεύεται η δουλεία και δεν μπορεί κανείς να γίνει δούλος για αθέτηση πληρωμής, ακόμα και αν έχει συμφωνήσει σε αυτό.

Ειδικός στο διεθνές δίκαιο δεν είμαι, αλλά μου φαίνεται λίγο παράξενο ότι ενώ έχουν γίνει 70 αναδιαρθρώσεις χρεών σε 58 χώρες από το 1970, οι επενδυτές να έχουν καταφέρει να πάρουν καταδικαστικές αποφάσεις εναντίων των κρατών αυτών και να τις έχουν εκτελέσει. Είτε είναι στο Αγγλικό, Αμερικάνικο ή το δίκαιο του πλανήτη Άρη.

Η κατάληξη είναι ότι οι κρατικές οντότητες έχουν ασυλία σε πολλά θέματα και η αθέτηση πληρωμής είναι ένα από αυτά. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι μετά από ένα κούρεμα δεν θα έχεις νομικές εμπλοκές. Θα έχεις. Αλλά άλλο το να σε τραβάνε στα δικαστήρια και άλλο να σου κάνουν κατάσχεση την πρεσβεία, ή τη φρεγάτα, που αγκυροβόλησε σε ένα ξένο λιμάνι (ναι το ακούσαμε και αυτό).

george.kesarios@capital.gr 


Πηγή: www.capital.gr