Απόσπασμα από άρθρο του κ. Αντώνη Ανδρουλιδάκη που γράφτηκε στον ιστότοπο saita.blogspot τον Οκτώβριο του 2009, με τίτλο " Η κρίση στην Ελλάδα μόλις άρχισε". Τις συνέπειες της παρασιτικής οικονομίας τώρα αρχίζουμε να τις γευόμαστε....
" Πρόκειται για μια ουσιαστικά παρασιτική οικονομία. Γι' αυτό και όλες οι οικονομικές, αναπτυξιακές και κοινωνικές δομές διακατέχονται από τα ίδια παρασιτικά χαρακτηριστικά. Δημόσιοι λειτουργοί -από τα ανώτερα κυβερνητικά επίπεδα μέχρι αυτό του κλητήρα- παρασιτούν σε βάρος του κρατικού κορβανά, πολιτικοί παρασιτούν σε βάρος των ψηφοφόρων τους, επιχειρήσεις υπό την μορφή ολιγοπωλείων και καρτέλ παρασιτούν σε βάρος των καταναλωτών και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων με τις οποίες συναλλάσονται, μικρομεσαίες επιχειρήσεις παρασιτούν σε βάρος των εργαζομένων τους ή της οικογενειακής τους περιουσίας, τράπεζες παρασιτούν σε βάρος των μικρών ή μεσαίων πελατών τους, διαχειριστές πολυκατοικιών παρασιτούν σε βάρος των ενοίκων, εκκλησιαστικές ενορίες παρασιτούν σε βάρος του θρησκευόμενου ποιμνίου τους, ανώτατοι πανεπιστημιακοί σε αγαστή σύμπνοια με εκατοντάδες συμβούλους παρασιτούν σε βάρος των κοινοτικών κονδυλίων, αγρότες παρασιτούν σε βάρος επιχορηγήσεων αναδιάρθρωσης των καλλιεργιών, μεσάζοντες παρασιτούν σε βάρος των αγροτών, τουριστικοί επιχειρηματίας παρασιτούν σε βάρος των πελατών, ένοπλες δυνάμεις παρασιτούν αργόσχολες σε βάρος του λαού, πανεπιστημιακοί ιστορικοί παρασιτούν σε βάρος της ιστορίας, δημοσιογράφοι παρασιτούν σε βάρος της αλήθειας, δάσκαλοι παρασιτούν σε βάρος των μαθητών τους, εργαζόμενοι παρασιτούν σε βάρος των εργοδοτών τους, γιατροί σε βάρος των ασθενών τους, καλλιτέχνες παρασιτούν σε βάρος της τέχνης και υπέρ της αποχαύνωσης και τέλος -αν όχι πρώτο- κομψευόμενοι νεαροί και νεαρές παρασιτούν σε βάρος των γονιών τους αν όχι και των παππούδων τους για ένα καινούργιο σινιέ κινητό κι ένα cabrio. Το αστείο είναι ότι στην παρασιτική αυτή σκυταλοδρομία εντάχθησαν πρόσφατα και οι πρώην οικονομικοί μετανάστες που συνεπικουρούμενοι από το παρασιτικό δικανικό σύστημα της χώρας (δικολάβοι, παραδικαστικά κυκλώματα κ.λπ.) αλλά και το εθνομηδενιστικό κύμα των κυρίαρχων ελίτ, πέρασαν στην αντεπίθεση ζητώντας πίσω -με τον ίδιο παρασιτικό τρόπο- το βάρος που έφεραν στην πρώτη φάση ένταξης τους στο εργατικό δυναμικό της χώρας.
Πολύ απλά και όπως διδάσκει ο παππούς Μάρξ, μια παρασιτική οικονομία διαμόρφωσε και ένα παρασιτικό επικοδόμημα.
Σ' αυτό το μοντέλο παρασιτικής «ανάπτυξης» όπως διαμορφώθηκε στα μεταπολιτευτικά χρόνια, η βιομηχανική παραγωγή αποδιαρθρώθηκε, η αγροτική παραγωγή δεν απέφυγε τη «λούμπα» της μονοκαλλιέργειας, η κτηνοτροφία διαλύθηκε από τα καρτέλ, η τουριστική «ανάπτυξη» πήρε τα χαρακτηριστικά της μεγάλης απρόσωπης κλίμακας και μάλιστα με χαμηλό επίπεδο υπηρεσιών, συχνά έρμαιο των εκάστοτε «ταξιδιωτικών οδηγιών», το τραπεζικό σύστημα «φιλοδώρησε» στο υποζύγιο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και των καταναλωτών δυσβάστακτα επιτόκια που καθιστούσαν το κόστος χρήματος ανασταλτικό παράγοντα στο κυνήγι της διεθνούς ανταγωνιστικότητας, τα τραίνα των νέων τεχνολογιών και της καινοτομίας «περνούσαν» ξανά και ξανά και οι μοναδικοί επιβάτες ήταν οι ίδιοι και ίδιοι «λαδωμένοι ποντικοί» και η ναυτιλία ανέπνεε και γιατί βρισκόταν εκτός της ελληνικής θολούρας, αλλά και γιατί η Κίνα ήθελε να εξάγει την τεράστια παραγωγή της.
Στο κοινωνικό πεδίο, είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι το συνδικαλιστικό κίνημα, το οικολογικό κίνημα, το συνεταιριστικο κίνημα, το φοιτητικό αλλά και το γυναικείο κίνημα, όπως και κάθε μορφή κινήματος ακολούθησε την δική του παρασιτική διαδρομή. Ακόμη και η τοπική αυτοδιοίκηση, πρωταρχικός πυρήνας τοπικής ανάπτυξης εγλωβίστηκε σε παρασιτικές ατραπούς και αυτοαναιρέθηκε ακόμη και στη συνείδηση των πολιτών. «Τα παράπονα σου στον Δήμαρχο» δεν υφίσταται πλέον ως κλασσικό μότο της ελλειματικής περιφερειακής ανάπτυξης της χώρας. Απόδειξη, η γιγάντωση του Αθηναϊκού κρατιδίου και η ερημοποίηση της υπαίθρου χώρας.
Είναι εντυπωσιακή η διαπίστωση ότι από τους πάλαι ποτέ πυλώνες της δημοκρατίας, όπως αυτοί διακηρύχθηκαν από τον ιδρυτή του ΠΑ.ΣΟ.Κ., Ανδρέα Παπανδρέου πριν από 30 περίπου χρόνια, ουδείς ευοδώθηκε. Το κοινοβούλιο εξαντλήθηκε σε υπάκουο εκτελεστικό όργανο ανεξέλεγκτων πρωθυπουργίσκων, η δημοκρατική αποκέντρωση δεν υπήρξε ούτε δημοκρατική ούτε αποκέντρωση, δεν κατορθώθηκε ούτε καν η αποσυγκέντρωση των δημοκρατιών της Δύσης, το συνδικαλιστικό κίνημα μετεξελίχθηκε σε προθάλαμο πολιτικής ανέλιξης των στελεχών του, το συνεταιριστικό κίνημα εξαϋλώθηκε κυριολεκτικά μέσα σε οσμές σκανδάλων, καμμένων λάστιχων και «ετσιθελικών» απαιτήσεων ραχάτικης ευζωίας και το ίδιο το σοσιαλιστικό κίνημα μέσα απο τον ανελέητο σημιτικό εκσυγχρονισμό έμοιαζε να χάνει ακόμη και τη στοιχειώδη βάση ηθικής νομιμοποίησης του «πετώντας στα σκουπίδια» την κοινωνιοκεντρική προτεραιότητα του, «βγάζοντας βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε», εν' όσο πάλαι ποτέ «μαοϊκοί» κατήγοροι «ιμπεριαλιστών» και «σοσιαλιμπεριαλιστών» πλατσούριζαν στα διαπλεκόμενα λασπόνερα του super paradise της Μυκόνου.
Όμως το εντυπωσιακότερο όλων είναι η απόλυτη σχεδόν αποστασιοποίηση των κυρίαρχων παρασιτικών ελίτ από το καθολικό λαϊκό πρόταγμα της εθνικής ανεξαρτησίας, έτσι όπως τουλάχιστον η αριστερά στη χώρα το έθετε σταθερά από τον αγώνα της εθνικής αντίστασης. Η αποδόμηση του έθνους συνοδεύτηκε από έναν υπαρξιακό και αξιακό μηδενισμό πρωτοφανή για την ελληνική πραγματικότητα. Δεκάδες κονδυλοφόροι, πανεπιστημιακοί, μη κυβερνητικές οργανώσεις, δημοσιογράφοι και εκδοτικά συγκροτήματα εργολάβων, όλοι καλοπληρωμένα μέλη μιας «προοδευτικής» ελίτ, αποδώθηκαν σε έναν λυσαλέο αγώνα να απαξιώσουν κάθε νόημα εθνικής ταυτότητας, κάθε νόημα ελληνικής συλλογικής συνύπαρξης και πράξης, ταυτίζοντας τον εθνισμό με τον εθνικισμό, γελοιοποιώντας και αφορίζοντας ως φασιστικό κάθε στοιχείο παράδοσης και πίστης του λαού μας , κάθε συνεκτικό στοιχείο της κοινωνίας μας, αφού δεν ήταν μονδέρνο και εκσυγχρονιστικό. Η ίδια η Ιστορία είδε με έκπληξη την μεγάλη αφήγηση των πατεράδων μας, να ξαναγράφεται στρογγυλεμένη και υποτακτική προς τους θύτες των παπούδων μας. Το επιστημονικά καινοφανές ότι το ελληνικό έθνος είναι δημιούργημα του ελληνικού κράτους και όχι το αντίθετο, ήρθε στο προσκήνιο με απαιτήσεις αλάθητης αυθεντίας, κάνοντας είμαι βέβαιος των Φαλμεράιερ να αναγαλιάζει απο ενθουσιασμό και τον Άρη Βελουχιώτη να αυτοκτονεί κατ' επανάληψιν, ξανά και ξανά, δίπλα στους νέους αυτόχειρες Καραϊσκάκη, Παπαρηγόπουλο, Ψυρούκη και λοιπούς νεκρούς «εθνικιστές και ελληνάρες».
Ταυτόχρονα με την αποδόμηση και τον ελληνικό εθνομηδενισμό, ταυτόχρονα με την οξύτατη καταγγελία κάθε προσπάθειας αντίστασης απέναντι στον παγκοσμιοποιητικό χυλό, η παρασιτική ελίτ των διανοουμένων δεν άφησε «πικραμένο για πικραμένο» εντός της ελληνικής επικράτειας ή εκτός αυτής προς τον οποίο να μην προστρέξει υποστηρίζοντας με πάθος τα εθνοτικά, μειωνοτικά, ατομικά, σεξουαλικά κ.λπ. δικαιώματα του. Ωσαν να πρόκειται για την απόλυτη αναστροφή του γνωστού ρητού «το έθνος οφειλει να θεωρεί αληθές ό,τι είναι εθνικό, εξαιρουμένου του ελληνικού έθνους». Η επίκληση των δικαιωμάτων ακόμη και μιας ελάχιστης και ασήμαντης μειοψηφίας, απαιτείται να έχει καθολική ισχύ καταδίκης σε σιωπή όλων των υπολοίπων. Απαιτείται να έχει καθολική ισχύ ακόμη και εάν το αντίτιμο είναι η υπαρξιακή καταδίκη του συνόλου ελληνικού έθνους."
Source : http://saita.pblogs.gr/
" Πρόκειται για μια ουσιαστικά παρασιτική οικονομία. Γι' αυτό και όλες οι οικονομικές, αναπτυξιακές και κοινωνικές δομές διακατέχονται από τα ίδια παρασιτικά χαρακτηριστικά. Δημόσιοι λειτουργοί -από τα ανώτερα κυβερνητικά επίπεδα μέχρι αυτό του κλητήρα- παρασιτούν σε βάρος του κρατικού κορβανά, πολιτικοί παρασιτούν σε βάρος των ψηφοφόρων τους, επιχειρήσεις υπό την μορφή ολιγοπωλείων και καρτέλ παρασιτούν σε βάρος των καταναλωτών και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων με τις οποίες συναλλάσονται, μικρομεσαίες επιχειρήσεις παρασιτούν σε βάρος των εργαζομένων τους ή της οικογενειακής τους περιουσίας, τράπεζες παρασιτούν σε βάρος των μικρών ή μεσαίων πελατών τους, διαχειριστές πολυκατοικιών παρασιτούν σε βάρος των ενοίκων, εκκλησιαστικές ενορίες παρασιτούν σε βάρος του θρησκευόμενου ποιμνίου τους, ανώτατοι πανεπιστημιακοί σε αγαστή σύμπνοια με εκατοντάδες συμβούλους παρασιτούν σε βάρος των κοινοτικών κονδυλίων, αγρότες παρασιτούν σε βάρος επιχορηγήσεων αναδιάρθρωσης των καλλιεργιών, μεσάζοντες παρασιτούν σε βάρος των αγροτών, τουριστικοί επιχειρηματίας παρασιτούν σε βάρος των πελατών, ένοπλες δυνάμεις παρασιτούν αργόσχολες σε βάρος του λαού, πανεπιστημιακοί ιστορικοί παρασιτούν σε βάρος της ιστορίας, δημοσιογράφοι παρασιτούν σε βάρος της αλήθειας, δάσκαλοι παρασιτούν σε βάρος των μαθητών τους, εργαζόμενοι παρασιτούν σε βάρος των εργοδοτών τους, γιατροί σε βάρος των ασθενών τους, καλλιτέχνες παρασιτούν σε βάρος της τέχνης και υπέρ της αποχαύνωσης και τέλος -αν όχι πρώτο- κομψευόμενοι νεαροί και νεαρές παρασιτούν σε βάρος των γονιών τους αν όχι και των παππούδων τους για ένα καινούργιο σινιέ κινητό κι ένα cabrio. Το αστείο είναι ότι στην παρασιτική αυτή σκυταλοδρομία εντάχθησαν πρόσφατα και οι πρώην οικονομικοί μετανάστες που συνεπικουρούμενοι από το παρασιτικό δικανικό σύστημα της χώρας (δικολάβοι, παραδικαστικά κυκλώματα κ.λπ.) αλλά και το εθνομηδενιστικό κύμα των κυρίαρχων ελίτ, πέρασαν στην αντεπίθεση ζητώντας πίσω -με τον ίδιο παρασιτικό τρόπο- το βάρος που έφεραν στην πρώτη φάση ένταξης τους στο εργατικό δυναμικό της χώρας.
Πολύ απλά και όπως διδάσκει ο παππούς Μάρξ, μια παρασιτική οικονομία διαμόρφωσε και ένα παρασιτικό επικοδόμημα.
Σ' αυτό το μοντέλο παρασιτικής «ανάπτυξης» όπως διαμορφώθηκε στα μεταπολιτευτικά χρόνια, η βιομηχανική παραγωγή αποδιαρθρώθηκε, η αγροτική παραγωγή δεν απέφυγε τη «λούμπα» της μονοκαλλιέργειας, η κτηνοτροφία διαλύθηκε από τα καρτέλ, η τουριστική «ανάπτυξη» πήρε τα χαρακτηριστικά της μεγάλης απρόσωπης κλίμακας και μάλιστα με χαμηλό επίπεδο υπηρεσιών, συχνά έρμαιο των εκάστοτε «ταξιδιωτικών οδηγιών», το τραπεζικό σύστημα «φιλοδώρησε» στο υποζύγιο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και των καταναλωτών δυσβάστακτα επιτόκια που καθιστούσαν το κόστος χρήματος ανασταλτικό παράγοντα στο κυνήγι της διεθνούς ανταγωνιστικότητας, τα τραίνα των νέων τεχνολογιών και της καινοτομίας «περνούσαν» ξανά και ξανά και οι μοναδικοί επιβάτες ήταν οι ίδιοι και ίδιοι «λαδωμένοι ποντικοί» και η ναυτιλία ανέπνεε και γιατί βρισκόταν εκτός της ελληνικής θολούρας, αλλά και γιατί η Κίνα ήθελε να εξάγει την τεράστια παραγωγή της.
Στο κοινωνικό πεδίο, είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι το συνδικαλιστικό κίνημα, το οικολογικό κίνημα, το συνεταιριστικο κίνημα, το φοιτητικό αλλά και το γυναικείο κίνημα, όπως και κάθε μορφή κινήματος ακολούθησε την δική του παρασιτική διαδρομή. Ακόμη και η τοπική αυτοδιοίκηση, πρωταρχικός πυρήνας τοπικής ανάπτυξης εγλωβίστηκε σε παρασιτικές ατραπούς και αυτοαναιρέθηκε ακόμη και στη συνείδηση των πολιτών. «Τα παράπονα σου στον Δήμαρχο» δεν υφίσταται πλέον ως κλασσικό μότο της ελλειματικής περιφερειακής ανάπτυξης της χώρας. Απόδειξη, η γιγάντωση του Αθηναϊκού κρατιδίου και η ερημοποίηση της υπαίθρου χώρας.
Είναι εντυπωσιακή η διαπίστωση ότι από τους πάλαι ποτέ πυλώνες της δημοκρατίας, όπως αυτοί διακηρύχθηκαν από τον ιδρυτή του ΠΑ.ΣΟ.Κ., Ανδρέα Παπανδρέου πριν από 30 περίπου χρόνια, ουδείς ευοδώθηκε. Το κοινοβούλιο εξαντλήθηκε σε υπάκουο εκτελεστικό όργανο ανεξέλεγκτων πρωθυπουργίσκων, η δημοκρατική αποκέντρωση δεν υπήρξε ούτε δημοκρατική ούτε αποκέντρωση, δεν κατορθώθηκε ούτε καν η αποσυγκέντρωση των δημοκρατιών της Δύσης, το συνδικαλιστικό κίνημα μετεξελίχθηκε σε προθάλαμο πολιτικής ανέλιξης των στελεχών του, το συνεταιριστικό κίνημα εξαϋλώθηκε κυριολεκτικά μέσα σε οσμές σκανδάλων, καμμένων λάστιχων και «ετσιθελικών» απαιτήσεων ραχάτικης ευζωίας και το ίδιο το σοσιαλιστικό κίνημα μέσα απο τον ανελέητο σημιτικό εκσυγχρονισμό έμοιαζε να χάνει ακόμη και τη στοιχειώδη βάση ηθικής νομιμοποίησης του «πετώντας στα σκουπίδια» την κοινωνιοκεντρική προτεραιότητα του, «βγάζοντας βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε», εν' όσο πάλαι ποτέ «μαοϊκοί» κατήγοροι «ιμπεριαλιστών» και «σοσιαλιμπεριαλιστών» πλατσούριζαν στα διαπλεκόμενα λασπόνερα του super paradise της Μυκόνου.
Όμως το εντυπωσιακότερο όλων είναι η απόλυτη σχεδόν αποστασιοποίηση των κυρίαρχων παρασιτικών ελίτ από το καθολικό λαϊκό πρόταγμα της εθνικής ανεξαρτησίας, έτσι όπως τουλάχιστον η αριστερά στη χώρα το έθετε σταθερά από τον αγώνα της εθνικής αντίστασης. Η αποδόμηση του έθνους συνοδεύτηκε από έναν υπαρξιακό και αξιακό μηδενισμό πρωτοφανή για την ελληνική πραγματικότητα. Δεκάδες κονδυλοφόροι, πανεπιστημιακοί, μη κυβερνητικές οργανώσεις, δημοσιογράφοι και εκδοτικά συγκροτήματα εργολάβων, όλοι καλοπληρωμένα μέλη μιας «προοδευτικής» ελίτ, αποδώθηκαν σε έναν λυσαλέο αγώνα να απαξιώσουν κάθε νόημα εθνικής ταυτότητας, κάθε νόημα ελληνικής συλλογικής συνύπαρξης και πράξης, ταυτίζοντας τον εθνισμό με τον εθνικισμό, γελοιοποιώντας και αφορίζοντας ως φασιστικό κάθε στοιχείο παράδοσης και πίστης του λαού μας , κάθε συνεκτικό στοιχείο της κοινωνίας μας, αφού δεν ήταν μονδέρνο και εκσυγχρονιστικό. Η ίδια η Ιστορία είδε με έκπληξη την μεγάλη αφήγηση των πατεράδων μας, να ξαναγράφεται στρογγυλεμένη και υποτακτική προς τους θύτες των παπούδων μας. Το επιστημονικά καινοφανές ότι το ελληνικό έθνος είναι δημιούργημα του ελληνικού κράτους και όχι το αντίθετο, ήρθε στο προσκήνιο με απαιτήσεις αλάθητης αυθεντίας, κάνοντας είμαι βέβαιος των Φαλμεράιερ να αναγαλιάζει απο ενθουσιασμό και τον Άρη Βελουχιώτη να αυτοκτονεί κατ' επανάληψιν, ξανά και ξανά, δίπλα στους νέους αυτόχειρες Καραϊσκάκη, Παπαρηγόπουλο, Ψυρούκη και λοιπούς νεκρούς «εθνικιστές και ελληνάρες».
Ταυτόχρονα με την αποδόμηση και τον ελληνικό εθνομηδενισμό, ταυτόχρονα με την οξύτατη καταγγελία κάθε προσπάθειας αντίστασης απέναντι στον παγκοσμιοποιητικό χυλό, η παρασιτική ελίτ των διανοουμένων δεν άφησε «πικραμένο για πικραμένο» εντός της ελληνικής επικράτειας ή εκτός αυτής προς τον οποίο να μην προστρέξει υποστηρίζοντας με πάθος τα εθνοτικά, μειωνοτικά, ατομικά, σεξουαλικά κ.λπ. δικαιώματα του. Ωσαν να πρόκειται για την απόλυτη αναστροφή του γνωστού ρητού «το έθνος οφειλει να θεωρεί αληθές ό,τι είναι εθνικό, εξαιρουμένου του ελληνικού έθνους». Η επίκληση των δικαιωμάτων ακόμη και μιας ελάχιστης και ασήμαντης μειοψηφίας, απαιτείται να έχει καθολική ισχύ καταδίκης σε σιωπή όλων των υπολοίπων. Απαιτείται να έχει καθολική ισχύ ακόμη και εάν το αντίτιμο είναι η υπαρξιακή καταδίκη του συνόλου ελληνικού έθνους."
Source : http://saita.pblogs.gr/
