Η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η πατρίδα μας μαρτυρά πως έχουμε χάσει σε ατομικό επίπεδο τον προσανατολισμό μας. Έχουμε πάψει να σκεφτόμαστε τη δημιουργία θετικών πολλαπλασιαστών στο ‘εμείς’ μέσω του ‘εγώ’ – για την τοποθέτηση του ‘εμείς’ πάνω από το ‘εγώ’, ούτε λόγος. Έχουμε εγκλωβιστεί σε μια αυτοκαταστροφική νοοτροπία εσωτερικής φαυλότητας και μιζέριας. Αυτό μας κάνει κακό, ακόμα και αν σκεφτούμε με τους όρους της κλασσικής οικονομικής θεωρίας που δεν συνυπολογίζει την αύξηση της ατομικής ευημερίας μέσω της ευημερίας κάποιου άλλου.
Στην παρούσα συγκυρία είναι ζωτικής σημασίας να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε το λάθος. Όλοι οι άνθρωποι κάνουν λάθη. Το ίδιο προφανώς συμβαίνει σε κάθε σύνολο ανθρώπων: οικογένεια, δήμος, κράτος. Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία από το λάθος είναι η διαδικασία κατανόησής του, με σκοπό όχι μόνο την απόκτηση γνώσης για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση παρόμοιων προβλημάτων αλλά και για την απόκτηση δημιουργικά εξελικτικής νοοτροπίας.
Η αλλαγή θέματος προς αποφυγή ανάλυσης του λάθους, ο στρουθοκαμηλισμός, η άρνηση της πραγματικότητας και οι παρόμοιας τυπολογίας αντιδράσεις είναι πλέον τόσο συνήθεις που θεωρούνται δεδομένες: από το πολιτικό σύστημα έως τις καθημερινές διαπροσωπικές μας σχέσεις. Για μικρό ή μεγάλο χρονικό διάστημα επιλέγουμε να ξεγελάμε τους εαυτούς μας, αυθυποβαλλόμενοι ότι αφενός «δεν υπάρχει άσπρο-μαύρο, τα πάντα είναι σχετικά, το νόμισμα έχει δύο όψεις, άρα η πραγματικότητα είναι κάπου στη μέση των δύο αντίθετων θέσεων» (άρα ποτέ δεν κάνουμε λάθος) και αφετέρου «ας φύγουμε από το πρόβλημα μέσω της λήθης, ας το αφήσουμε στο παρελθόν για πάντα και θα πάψει να μας απασχολεί, ας ασχοληθούμε με κάτι που είναι απαλλαγμένο από το ενδεχόμενο εμφάνισης τέτοιου προβλήματος» (άρα ποτέ δεν έχουμε επιπτώσεις από κάτι που θα μπορούσε να θεωρηθεί λάθος).
Οι επιπτώσεις αυτής της νοοτροπίας είναι ολέθριες. «Οι Κασσάνδρες θα διαψευστούν» έλεγε πρώην Υπουργός Οικονομικών ως απάντηση στη φημολογία περί αδυναμίας δανεισμού της Χώρας από τις αγορές. Η συνδιακύμανση των οικονομιών, ως απότοκο της αλληλεξάρτησής τους, καθώς και η συγκριτικά καλύτερη θέση από οικονομίες οι οποίες δανείζονταν από την Ανατολή, χρησιμοποιήθηκαν ως στάχτη στα μάτια – κυρίως τα δικά μας, όχι των άλλων. Αντί να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα, χτυπήθηκε η επικοινωνία του. Θύμισε τα μνημειώδη πρωτοσέλιδα, την χρυσή εποχή του χρηματιστηρίου, ‘Οι επενδυτές φρουρούν τον Θωμαδάκη’, τότε Πρόεδρο της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς, ο οποίος είχε τολμήσει να ζητήσει σύνεση και μελέτη των χρηματοοικονομικών στοιχείων των εταιριών!
Σε προσωπικό επίπεδο τα αποτελέσματα δεν διαφέρουν. Σε μια κοινωνία που έχει χάσει τους στόχους της, που έχει ταυτίσει την ευτυχία με την υλιστική πληρότητα επιπέδου πλουτοκρατίας, που βομβαρδίζει επικοινωνιακά αυτό το πρότυπο ακόμα και εν μέσω κρίσης, ο καθένας μας δεν ψάχνει για συνοδοιπόρους σε κοινούς στόχους αλλά για υλιστικά εύρωστους αποδέκτες του, που να ταυτιστούν με τα εγωιστικά όνειρά του και να του τα υλοποιήσουν αβασάνιστα.
Ακόμα και αν βραχυπρόθεσμα τα όνειρα του εύκολου δανεισμού ή της ψευδοευχάριστης σχέσης γίνουν πραγματικότητα, είναι γιατί η απέναντι πλευρά έχει συμφέρον να συμπεριφερθεί με αυτό τον τρόπο. Η αλήθεια όμως πονάει όταν μας χτυπάει την πόρτα, ακόμα και αν την κοιτάμε από την κλειδαρότρυπα και δεν της ανοίγουμε: κάποια στιγμή είτε θα αναγκαστούμε να βγούμε έξω είτε θα μπει βιαίως αυτή μέσα.
Το πρόβλημα δεν είναι η αλήθεια αλλά το γεγονός ότι ούτε την θέλαμε εξ’ αρχής ούτε κάναμε κάτι για να μάθουμε να την αντιμετωπίζουμε. Αυτή η διαδικασία δημιουργεί γέρικα μυαλά και, πολύ γρήγορα, κουρασμένους και καταδικασμένους στη δυστυχία ανθρώπους.
Όσο τραγελαφικό και να μοιάζει εκ πρώτης σκέψης, οι άνθρωποι μεγάλης ηλικίας, αυτοί που αντιμετώπισαν και ξεπέρασαν δυσκολίες, έχουν μεγαλύτερη δυνατότητα να κατανοήσουν ότι η κάθε μορφής υγιής σχέση χτίζεται μέσω της ζύμωσης που λαμβάνει χώρα για την αντιμετώπιση κοινών προβλημάτων. Όταν δεν υπάρχουν προβλήματα ή όταν αρνούμαστε την ύπαρξή τους, όλα φαίνονται ευχάριστα. Άλλο πράγμα όμως ο επιφανειακός ευφημισμός και άλλο η υγεία. Όταν δεν λέμε την αλήθεια γιατί προτιμάμε να καλύψουμε την Χώρα μας ή τον άνθρωπό μας με ένα πέπλο υλιστικής προστασίας, στην ουσία δεν τον προστατεύουμε: τον καταστρέφουμε, τον κάνουμε ανίκανο να αντιμετωπίσει τη ζωή. Συνήθως δε κατηγορούμε αυτόν που μας μεταφέρει την πραγματικότητα, σα να είναι η δική του γνώμη. Ας επικεντρωθούμε στην ουσία: il messaggero non e importante. Όσο κρυβόμαστε πίσω από την εξέλιξη των πραγμάτων, είτε γιατί per se θα είναι αρνητική είτε γιατί η φυσική φθορά είναι αναπόφευκτη, θεμελιώνουμε προϋποθέσεις δυστυχίας για εμάς και τους γύρω μας. Και η δυστυχία φέρνει εσωστρεφή επιθετικότητα και μαρασμό.
Το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα είναι όπως μια νυχτερινή έξοδος γυναικών: θα κινήσει το ενδιαφέρον των αγορών, θα αυξήσει τη ζήτηση για βραχυπρόθεσμα ομόλογα, αλλά δεν θα βελτιώσει τη δομική ικανότητα της Χώρας να νυμφευτεί μια παραγωγική πορεία σε υγιή βάση, ούτε θα κυοφορήσει μια νέα γενιά Ελλήνων. Ας μην υποτιμήσουμε δε τις αρνητικές επιπτώσεις που θα έχει.
Source : infognomonpolitics
Στην παρούσα συγκυρία είναι ζωτικής σημασίας να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε το λάθος. Όλοι οι άνθρωποι κάνουν λάθη. Το ίδιο προφανώς συμβαίνει σε κάθε σύνολο ανθρώπων: οικογένεια, δήμος, κράτος. Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία από το λάθος είναι η διαδικασία κατανόησής του, με σκοπό όχι μόνο την απόκτηση γνώσης για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση παρόμοιων προβλημάτων αλλά και για την απόκτηση δημιουργικά εξελικτικής νοοτροπίας.
Η αλλαγή θέματος προς αποφυγή ανάλυσης του λάθους, ο στρουθοκαμηλισμός, η άρνηση της πραγματικότητας και οι παρόμοιας τυπολογίας αντιδράσεις είναι πλέον τόσο συνήθεις που θεωρούνται δεδομένες: από το πολιτικό σύστημα έως τις καθημερινές διαπροσωπικές μας σχέσεις. Για μικρό ή μεγάλο χρονικό διάστημα επιλέγουμε να ξεγελάμε τους εαυτούς μας, αυθυποβαλλόμενοι ότι αφενός «δεν υπάρχει άσπρο-μαύρο, τα πάντα είναι σχετικά, το νόμισμα έχει δύο όψεις, άρα η πραγματικότητα είναι κάπου στη μέση των δύο αντίθετων θέσεων» (άρα ποτέ δεν κάνουμε λάθος) και αφετέρου «ας φύγουμε από το πρόβλημα μέσω της λήθης, ας το αφήσουμε στο παρελθόν για πάντα και θα πάψει να μας απασχολεί, ας ασχοληθούμε με κάτι που είναι απαλλαγμένο από το ενδεχόμενο εμφάνισης τέτοιου προβλήματος» (άρα ποτέ δεν έχουμε επιπτώσεις από κάτι που θα μπορούσε να θεωρηθεί λάθος).
Οι επιπτώσεις αυτής της νοοτροπίας είναι ολέθριες. «Οι Κασσάνδρες θα διαψευστούν» έλεγε πρώην Υπουργός Οικονομικών ως απάντηση στη φημολογία περί αδυναμίας δανεισμού της Χώρας από τις αγορές. Η συνδιακύμανση των οικονομιών, ως απότοκο της αλληλεξάρτησής τους, καθώς και η συγκριτικά καλύτερη θέση από οικονομίες οι οποίες δανείζονταν από την Ανατολή, χρησιμοποιήθηκαν ως στάχτη στα μάτια – κυρίως τα δικά μας, όχι των άλλων. Αντί να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα, χτυπήθηκε η επικοινωνία του. Θύμισε τα μνημειώδη πρωτοσέλιδα, την χρυσή εποχή του χρηματιστηρίου, ‘Οι επενδυτές φρουρούν τον Θωμαδάκη’, τότε Πρόεδρο της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς, ο οποίος είχε τολμήσει να ζητήσει σύνεση και μελέτη των χρηματοοικονομικών στοιχείων των εταιριών!
Σε προσωπικό επίπεδο τα αποτελέσματα δεν διαφέρουν. Σε μια κοινωνία που έχει χάσει τους στόχους της, που έχει ταυτίσει την ευτυχία με την υλιστική πληρότητα επιπέδου πλουτοκρατίας, που βομβαρδίζει επικοινωνιακά αυτό το πρότυπο ακόμα και εν μέσω κρίσης, ο καθένας μας δεν ψάχνει για συνοδοιπόρους σε κοινούς στόχους αλλά για υλιστικά εύρωστους αποδέκτες του, που να ταυτιστούν με τα εγωιστικά όνειρά του και να του τα υλοποιήσουν αβασάνιστα.
Ακόμα και αν βραχυπρόθεσμα τα όνειρα του εύκολου δανεισμού ή της ψευδοευχάριστης σχέσης γίνουν πραγματικότητα, είναι γιατί η απέναντι πλευρά έχει συμφέρον να συμπεριφερθεί με αυτό τον τρόπο. Η αλήθεια όμως πονάει όταν μας χτυπάει την πόρτα, ακόμα και αν την κοιτάμε από την κλειδαρότρυπα και δεν της ανοίγουμε: κάποια στιγμή είτε θα αναγκαστούμε να βγούμε έξω είτε θα μπει βιαίως αυτή μέσα.
Το πρόβλημα δεν είναι η αλήθεια αλλά το γεγονός ότι ούτε την θέλαμε εξ’ αρχής ούτε κάναμε κάτι για να μάθουμε να την αντιμετωπίζουμε. Αυτή η διαδικασία δημιουργεί γέρικα μυαλά και, πολύ γρήγορα, κουρασμένους και καταδικασμένους στη δυστυχία ανθρώπους.
Όσο τραγελαφικό και να μοιάζει εκ πρώτης σκέψης, οι άνθρωποι μεγάλης ηλικίας, αυτοί που αντιμετώπισαν και ξεπέρασαν δυσκολίες, έχουν μεγαλύτερη δυνατότητα να κατανοήσουν ότι η κάθε μορφής υγιής σχέση χτίζεται μέσω της ζύμωσης που λαμβάνει χώρα για την αντιμετώπιση κοινών προβλημάτων. Όταν δεν υπάρχουν προβλήματα ή όταν αρνούμαστε την ύπαρξή τους, όλα φαίνονται ευχάριστα. Άλλο πράγμα όμως ο επιφανειακός ευφημισμός και άλλο η υγεία. Όταν δεν λέμε την αλήθεια γιατί προτιμάμε να καλύψουμε την Χώρα μας ή τον άνθρωπό μας με ένα πέπλο υλιστικής προστασίας, στην ουσία δεν τον προστατεύουμε: τον καταστρέφουμε, τον κάνουμε ανίκανο να αντιμετωπίσει τη ζωή. Συνήθως δε κατηγορούμε αυτόν που μας μεταφέρει την πραγματικότητα, σα να είναι η δική του γνώμη. Ας επικεντρωθούμε στην ουσία: il messaggero non e importante. Όσο κρυβόμαστε πίσω από την εξέλιξη των πραγμάτων, είτε γιατί per se θα είναι αρνητική είτε γιατί η φυσική φθορά είναι αναπόφευκτη, θεμελιώνουμε προϋποθέσεις δυστυχίας για εμάς και τους γύρω μας. Και η δυστυχία φέρνει εσωστρεφή επιθετικότητα και μαρασμό.
Το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα είναι όπως μια νυχτερινή έξοδος γυναικών: θα κινήσει το ενδιαφέρον των αγορών, θα αυξήσει τη ζήτηση για βραχυπρόθεσμα ομόλογα, αλλά δεν θα βελτιώσει τη δομική ικανότητα της Χώρας να νυμφευτεί μια παραγωγική πορεία σε υγιή βάση, ούτε θα κυοφορήσει μια νέα γενιά Ελλήνων. Ας μην υποτιμήσουμε δε τις αρνητικές επιπτώσεις που θα έχει.
Source : infognomonpolitics
