ουρ Δρ. Γεώργιου Κ. Φίλη
Όπως γίνεται κατανοητό, το κύριο ζήτημα της Ελλάδας σε περίπτωση αλλαγής… υποδείγματος (paradigm change) – δηλαδή σε περίπτωση κατάρρευσης για οποιοδήποτε λόγο του Μνημονίου ΙΙΙ (όπως ακριβώς συνέβη και με το νούμερο Ι και ΙΙ της… τριλογίας) – και κήρυξης στάσης πληρωμών, δηλαδή χρεοκοπίας, θα είναι – μετά τις πρώτες ημέρες χάους που θα προκύψουν της κατάρρευσης – η εισαγωγή ενός νέου νομίσματος. Όπως πολύ σωστά αναφέρουν οι αναλυτές αλλά και η ιστορία και οικονομική θεωρία διδάσκει το κύριο πρόβλημα μίας πτώχευσης θα είναι ο υπερπληθωρισμός (hyperinflation) που θα προκύψει και κατά συνέπεια η καταβαράθρωση της αξίας των χρημάτων που θα έχουμε στα χέρια μας. Στην δικιά μας δε περίπτωση η κατάσταση θα είναι ακόμα πιο περίπλοκη αφού λόγω της χρεοκοπίας, εκ των πραγμάτων θα πρέπει να πάμε σε νόμισμα το οποίο θα ελέγχουμε, άρα θα πρέπει – πέραν της αντιμετώπισης του υπερπληθωρισμού – να εισάγουμε στη ζωή μας και ένα νέο νόμισμα, το οποίο ασχέτως σε ποια ισοτιμία αρχικά το κυκλοφορήσουμε σε σχέση με το ευρώ, αυτό θα υποτιμηθεί άμεσα και σε πολύ μεγάλο βαθμό. Η ιστορία δε μας διδάσκει πως σε τέτοιες περιπτώσεις η διολίσθηση θα είναι τεράστια, καθημερινή με αποτέλεσμα ολόκληρη η οικονομία της χώρας να καταρρεύσει, ενώ θα εμφανιστούν και περιπτώσεις «μαύρης αγοράς» άλλων νομισμάτων.
Να αναφέρουμε ακόμα πως έως το συγκεκριμένο σημείο συμφωνούμε απόλυτα με τους προπαγανδιστές της «δραχμοφοβίας» και του «Ευρώ über alles», οι οποίοι μας λένε πως εάν «πάμε στη δραχμή θα είναι το τέλος της ζωής του έθνους και του κάθε ενός από εμάς ξεχωριστά», άρα «θα πρέπει να μείνουμε στο ευρώ» ακόμα και ως γκαρσόνια ή/και φτηνό εργατικό δυναμικό των Γότθων (στα πρότυπα των Μεξικάνων στη NAFTA) ακόμα και εάν χρειαστεί να πεθάνουν σε βάθος χρόνου ένα-δύο εκατομμύρια Έλληνες για διαφόρους λόγους (είτε λόγο έλλειψης ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, είτε λόγω έλλειψης των στοιχειωδών συνθηκών ανθρώπινης διαβίωσης), ακόμα κι αν μία ολόκληρη γενιά νέων ανθρώπων χρειαστεί να μεταναστεύσει, ακόμα κι αν πάψουμε να είμαστε κράτος με την πρακτική και τη νομική έννοια του όρου…
Με άλλα λόγια, ας συμφωνήσουμε πως επειδή θα έρθει η Αποκάλυψη με τον Αρμαγεδδώνα μαζί εάν φύγουμε από το ευρώ και απλά προσφύγουμε στη δραχμή, δεν θα πρέπει να υπάρχει καμία κόκκινη γραμμή και αντίδραση στις απαιτήσεις των «εταίρων», πέραν του αίματος που θα προσφέρουν για ακόμα μία φορά οι Έλληνες στο βωμό του γερμανικού επεκτατισμού στη γηραιά ήπειρο για τρίτη φορά μέσα σε έναν αιώνα;
Όμως οι εντολοδόχοι της συγκεκριμένης πολιτικής λένε τη ΜΙΣΗ ΑΛΗΘΕΙΑ για το τι θα μπορούσε να συμβεί, ή μάλλον για το τι ακριβώς θα μπορούσαμε να κάνουμε εάν και εφόσον αποφασίζαμε(νε) να πάμε στη δραχμή. Οι επόμενες λοιπόν γραμμές της παρούσας σύντομης ανάλυσης θα προσπαθήσουν να παρουσιάσουν το άλλο μισό έργο, το οποίο ΕΣΚΕΜΜΕΝΑ δεν αναφέρουν οι μορφωμένοι πολιτικοί μας:
Ανακεφαλαιώνοντας τα έως τώρα δεδομένα έτσι ώστε να μπορέσουμε να συνεχίσουμε την ανάλυσή μας στη περίπτωση της «άτακτης» χρεοκοπίας της Ελλάδας:
Μετά το πρώτο χρονικό διάστημα λίγων – ελπίζουμε – εβδομάδων στις οποίες η χώρα και η κοινωνία θα πρέπει να απορροφήσει τα σεισμικά κύματα της χρεοκοπίας και του χάους που θα ακολουθήσει, η Αθήνα θα πρέπει να ετοιμάσει το πλάνο για τη μετα-ευρώ εποχή. Φυσικά η χώρα για το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα που μπορεί να είναι από δύο με τρεις εβδομάδες έως και κάποιους μήνες θα πρέπει να εξασφαλίσει για το εσωτερικό: επάρκεια καυσίμων τουλάχιστον για τον κρατικό μηχανισμό, τη δημιουργία ενός ολοκληρωμένου δικτύου για την αποθήκευση και διανομή τροφίμων σε πανελλαδικό επίπεδο, την απαραίτητη επάρκεια σε απαραίτητα υλικά των νοσοκομείων, και φυσικά την ετοιμότητα όλων των δυνάμεων ασφαλείας για την επιβολή του νόμου και της τάξης στο εσωτερικό, και της αποτροπής στο εξωτερικό. Για το εξωτερικό θα πρέπει να έχει σχηματίσει δύο-τρεις πολύ συγκεκριμένες συμμαχίες οι οποίες τη κρίσιμη στιγμή θα φέρουν την απαραίτητη ισορροπία σε πολιτικό, στρατιωτικό και οικονομικό επίπεδο, ενώ θα πρέπει να έχει παραγγείλει τη κοπή νομίσματος σε κάποια από της συμμαχικές χώρες έτσι ώστε να μη «διαρρεύσει» η συγκεκριμένη διαδικασία σε διαφόρους φίλους και «εταίρους».
Όπως μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτό για να γίνουν όλα τα παραπάνω, θα πρέπει ο σχεδιασμός να γίνει από τώρα, ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ, για την ακρίβεια ο σχεδιασμός θα έπρεπε να είχε ξεκινήσει από την ημέρα που ο Γιώργος Παπανδρέου εξήγγειλε από το Καστελόριζο την είσοδο της χώρας στην οικονομική επιτήρηση της Τρόικα.Επειδή όμως ο σκοπός της ανάλυσης δεν είναι να παρουσιάσουμε το κρίσιμο αυτό διάστημα της οργάνωσης του χάους, προχωράμε θέτοντας ως δεδομένο πως αργά ή γρήγορα η τάξη θα επανέλθει στη χώρα, και πως κάποιες βασικές και υποτυπώδεις λειτουργίες θα υπάρξουν παρά τη κατάρρευση.
Έτσι, μετά τη πτώχευση και την εξασφάλιση μίας κάποιας λειτουργίας του κράτους τα κύρια προβλήματα που θα αντιμετωπίσει θα είναι δύο: η εισαγωγή ενός νέου νομίσματος το οποίο θα ελέγχεται από την Ελλάδα (άρα η ισοτιμία του θα καθορίζεται από την Αθήνα), και η αντιμετώπιση των υπερπληθωριστικών τάσεων οι οποίες θα τείνουν να αποδομήσουν τη λειτουργία της κοινωνίας αλλά και θα στέλνουν στον κάλαθο των αχρήστων κάθε αρχικούς υπολογισμούς ισοτιμιών οι οποίες θα έχουν καθοριστεί σε σχέση με «σκληρά» νομίσματα (Ευρώ και δολάριο).
Σκοπός λοιπόν της πραγματικής κυβέρνησης Εθνικής Σωτηρίας που θα έχει την… τύχη να κυβερνάει εκείνη τη στιγμή τον τόπο θα είναι (α) να εισαγάγει έναν νέο νόμισμα στις απαραίτητες ποσότητες γρήγορα και με ασφάλεια και (β) να μπορέσει να καταπολεμήσει τον υπερπληθωρισμό, με σκοπό να φέρει την κατάσταση στην ομαλότητα το συντομότερο δυνατό.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση προχωρούμε σε δύο πολύ σημαντικές υποθέσεις οι οποίες εάν δεν ισχύσουν τότε τα δεδομένα αλλάζουν άρδην. Οι υποθέσεις αυτές είναι οι εξής:
Πρώτον, υποθέτουμε ότι το Ευρώ – παρά την έξοδο της Ελλάδας ΚΑΙ της Κύπρου θα συνεχίσει να υπάρχει – κάτι το οποίο βέβαια δεν θα πρέπει να το θεωρούμε δεδομένο. Σε κάθε περίπτωση όμως είμαστε υποχρεωμένοι να θεωρήσουμε πως τελικά θα επιβιώσει διότι θα πρέπει να πάρουμε για εμάς το χειρότερο δυνατό σενάριο, ότι εμείς καταρρέουμε και οι άλλοι επιβιώνουν.
Δεύτερον, υποθέτουμε επίσης πως η κατάρρευση της Ελλάδας ΚΑΙ της Κύπρου δεν θα οδηγήσει σε μία γενική κατάρρευση του διεθνούς οικονομικού συστήματος, κάτι για το οποίο και πάλι χωράει πολύ συζήτηση, άρα κατά τη φάση της ανάκαμψης θα υπάρχουν «επενδυτές» οι οποίο θα είναι σε θέση να προχωρήσουν σε επενδύσεις σε μία «παρθένα» αγορά όπως θα είναι η Ελλάδα μετά το… κραχ.
Όπως γίνεται ευκόλως κατανοητό, σε περίπτωση που οι δύο προαναφερόμενες παραδοχές δεν ισχύσουν δηλαδή σε περίπτωση που η Ελλάδα ή η Ισπανία οδηγήσουν την Ευρωζώνη σε κατάρρευση, στην ουσία θα μιλάμε για την λήξη της διαδικασίας της ευρωπαϊκής ενοποίησης, κάτι το οποίο θα έχει με σεισμικές συνέπειες στην παγκόσμια αγορά και ειδικότερα στις οικονομίες και κοινωνίες κυρίως της Δύσης. Στην περίπτωση δηλαδή που η κατάσταση οδηγηθεί σε τέτοιες ατραπούς, ότι και να προσπαθούμε να αναλύσουμε με το παρών σημείωμα πολύ απλά δεν θα υφίσταται και τα πράγματα θα γίνουν απλούστατα, ο καθείς γυρνάει στο νόμισμά του και η «σεμνή τελετή λαμβάνει τέλος».
Ας υποθέσουμε όμως πως η Ευρωζώνη «κρατάει» και «ξερνάει ως χαλασμένο κεμπάπ» όπως ανέφερε παλιότερα ένας «φωστήρας» αναλυτής του BBC την Ελλάδα και την Κύπρο. Τι θα κάνει ο Ελληνισμός, θα εξαφανιστεί; Θα περάσουμε στις δελτούς της ιστορίας σαν τους… Μάγιας οι οποίοι πολύ απλά κάποια στιγμή… χάθηκαν;
Όχι βέβαια, εάν οι καταστάσεις μας οδηγήσουν στην έξοδο από την ευρωζώνη η υποχρέωσή μας ως Έλληνες θα είναι να μαζέψουμε τα κομμάτια μας και να χτίσουμε κάτι από την αρχή πολύ πιο στέρεο και ορθολογικό αυτή τη φορά. Αυτό τελικά πρόκειται να είναι και το ζητούμενο της μετά-Ευρώ εποχής, η Ελλάδα να μπορέσει να ζήσει με αξιοπρέπεια, ασφάλεια και με όλα εκείνα τα εχέγγυα που θα της επιτρέψουν να αναπτυχθεί υπό στέρεες αυτή τη φορά βάσεις.
Οι διάφοροι λοιπόν καθηγητές (εντός ή εκτός εισαγωγικών, διότι κάποιοι θυμίζουν τη διαφήμιση για το… Στοίχημα!) που υπογραμμίζουν πως θα ζήσουμε ημέρες κατοχής… με το αυγό να κοστίζει κάποια… δισεκατομμύρια δραχμές (ή Μνες ή Βυζαντινούς Σόλιδους ή Φοίνικες ή όπως αλλιώς θέλετε – το όνομα του νέου νομίσματος δεν θα έχει καμία σημασία), άρα δεν θα πρέπει για κανένα λόγο να χρεοκοπήσουμε, άρα να βγούμε από ευρώ, άρα να καταγγείλουμε το μνημόνιο όπως προαναφέραμεέχουν δίκιο έως ένα σημείο: Αυτό μπορεί να συμβεί μόνο όμως υπό την προϋπόθεση πως δεν θα προβούμε στις κατάλληλες κινήσεις για να το αντιμετωπίσουμε…
Και όμως, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε και τη χρεοκοπία, και την αλλαγή νομίσματος χωρίς να ζήσουμε τον λιμό των Αθηνών της κατοχής. Μπορούμε ακόμα να επιβιώσουμε χωρίς να είναι ανάγκη οι μισοί συνταξιούχοι της χώρα να πεθάνουν για να μειωθούν τα έξοδα στο ταμεία… Πώς όμως θα γίνει αυτό;
Σε αντιδιαστολή λοιπόν με όλους του καταστροφολόγους που τρομοκρατούν τον ζαλισμένο από τα γεγονότα Έλληνα πολίτη, η απάντηση στο πως θα καταφέρουμε εισαγάγουμε το νέο νόμισμα, να καταπολεμήσουμε τον υπερπληθωρισμό και να επιστρέψουμε την χώρα στις «αγορές» συνίσταται από τις παρακάτω προτάσεις:
H νέα δραχμή δεν θα πρέπει να ριχτεί απροστάτευτη στις αδηφάγες «αγορές» – διότι θα συμβεί αυτό για το οποίο απειλούν οι «μνημονιακοί» και ο υπερπληθωρισμός θα αποσαθρώσει κάθε έννοια οικονομικής σταθερότητας, τα χρήματα των καταθετών θα χαθούν και θα ζήσουμε για ένα μεγάλο διάστημα συνθήκες «εποχής της πέτρας» – αντιθέτως θα πρέπει να προστατευθεί, δηλαδή θα πρέπει για ένα σύντομο σχετικά χρονικό διάστημα (δύο-τριών ετών) να «κλειδώσει» σε μία συγκεκριμένη – αδιαπραγμάτευτη – ισοτιμία με ένα σκληρό νόμισμα όπως είναι π.χ. το δολάριο. Ταυτοχρόνως, θα χρειαστούμε και ένα νέο «Σχέδιο Μάρσαλ» για την αναζωογόνηση της οικονομίας μας.
Η λογική των δύο παραπάνω κινήσεων, με πολύ απλά λόγια και αποφεύγοντας τεχνικούς όρους, είναι η εξής:
Σύνδεση δολαρίου-δραχμής: Η υπερτιμημένη οπωσδήποτε δραχμή (αφού η ισοτιμία δραχμής-δολαρίου θα είναι «κλειδωμένη» για ένα χρονικό διάστημα σε επίπεδο τεχνητά υψηλό), θα επιτρέψει την τιθάσευση του υπερπληθωρισμού, ΣΧΕΔΟΝ ΑΜΕΣΑ, καθώς και θα αποτρέψει τις κερδοσκοπικές επιθέσεις από το εξωτερικό, ενώ δεν θα επιτρέψει και τη δημιουργία «μαύρης αγοράς» νομισμάτων στο εσωτερικό. Αποτέλεσμα της εισαγωγής ενός σταθερού – έστω υπερτιμημένου, άρα ακριβού – νομίσματος θα είναι να επέλθει κάποιου είδους σταθερότητα στην οικονομία τόσο στο εσωτερικό όσο και το εξωτερικό. Με το συγκεκριμένο τρόπο η Ελλάδα θα μπορέσει να καταπολεμήσει το κύριο αποτέλεσμα μίας οικονομικής κατάρρευσης, τον πληθωρισμό του οποίου τις διαλυτικές επιπτώσεις στις κοινωνίες φοβούνται οι Γερμανοί και σωστά πράττουν έως ένα σημείο αφού έχουν πικρή εμπειρία κατά τη διάρκεια των μεταπολεμικών περιόδων της δεκαετία του 1920 και του 1940, και για το λόγο αυτό μας επιβάλλουν άλλα αυτά τα προγράμματα «δημοσιονομικής πειθαρχίας».
Ταυτοχρόνως η Αθήνα θα πρέπει να διαπραγματευτεί ένα νέο «Σχέδιο Μάρσαλ» σίγουρα με τις ΗΠΑ, αλλά ίσως και με τη Ρωσία και τη Κίνα (και τις υπόλοιπες, ίσως χώρες των BRICS) με σκοπό η Ελλάδα να προχωρήσει σε έργα υποδομής και επενδύσεις, δηλαδή σε ανάπτυξη. Ο στόχος της οικονομικής αυτής βοήθειας θα είναι να καλύψει την αρχική έλλειψη ρευστού – συναλλάγματος που θα αντιμετωπίσει αφού η «σκληρή» – άρα ακριβή – δραχμή θα καταστήσει τις εξαγωγές μας πολύ ακριβές σε σχέση με τις εισαγωγές. Αποτέλεσμα αυτού θα είναι η χώρα, ενώ θα έχει στην ουσία καταπολεμήσει τον εκφυλιστικό πληθωρισμό να υποφέρει από ένα έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της – αυτό που αντιμετωπίζει δηλαδή και σήμερα με μία όμως διαφορά, τότε θα έχουμε νόμισμα το οποίο θα ελέγχουμε και δεν θα κινούμαστε σύμφωνα και αποκλειστικά με τις απαιτήσεις της «μαντάμ» του Βερολίνου. Η τονωτική αυτή ένεση θα επιτρέψει στην οικονομία της χώρας να κινηθεί και να παράγει, θα επιτρέψει την εκπόνηση ενός νέου προγράμματος δημοσίων επενδύσεων αλλά και θα δημιουργήσει ένα νέο επενδυτικό περιβάλλον για τους ιδιώτες, πάντα υπό τις συνθήκες «ελεγχόμενης σταθερότητας» αφού η σύνδεση με το δολάριο θα αποσβήνει τις πληθωριστικές πιέσεις.
Με τη παρέλευση όμως ενός ικανού χρονικού διαστήματος κατά το οποίο η χώρα – εβρισκόμενη στην «εντατική» – θα σταθεροποιείται σε μακροοικονομικό και μικροοικονομικό επίπεδο, θα πρέπει να βγει από τον «αναπνευστήρα» της σύνδεσης με το δολάριο και του «Σχεδίου Μάρσαλ». Για να το επιτύχει αυτό θα πρέπει (α) να αυξήσει τα επιτόκια έτσι ώστε να προσελκύσει επενδυτικά κεφάλαια, (β) να πάψει – τουλάχιστον επισήμως – να συνδέει τη δραχμή με το δολάριο, έτσι ώστε το νέο νόμισμα με μία φυσιολογική – ανεπισήμως… ελεγχόμενη – υποτίμηση σε σχέση με το δολάριο να μειώσει την τιμή των εξαγόμενων προϊόντων με αποτέλεσμα να βελτιώνει το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της και τελικά μέσω της εμπιστοσύνης που θα έχει ανακτήσει από τις αγορές, αφού το χρέος θα μειώνεται, να είναι σε θέση να «βγει» στις αγορές από μόνη της χωρίς περεταίρω οικονομική βοήθεια.
Όπως γίνεται κατανοητό, οι συγκεκριμένες κινήσεις έχουν ένα τεράστιο πλεονέκτημα σε σχέση με αυτό που βιώνουμε μέχρι στιγμής: Το πλεονέκτημα έχει να κάνει με το γεγονός πως η αρχική συμφωνία για την υλοποίηση ενός τέτοιου προγράμματος είναι πρωτίστως πολιτική και μετά οικονομική, δηλαδή η Ελλάδα θα πρέπει να διαπραγματευτεί σωστά σε γεωπολιτικό και γεωοικονομικό επίπεδο, και όχι στο επίπεδο του «πόσες απολύσεις θα κάνω τώρα και πόσες σε ένα μήνα για να πάρω τη… δόση μου». Όπως γίνεται αντιληπτό η γεωπολιτική διαπραγμάτευση της χώρας μας με τις ΗΠΑ αλλά και με τη Ρωσία είναι θα είναι πολύ πιο προσοδοφόρα αφού εκεί θα «πουλήσουμε» το ότι είμαστε… «μαγαζί γωνία» για μία σειρά από θέματα τα οποία ενδιαφέρουν τόσο την Ουάσιγκτον όσο και τη Μόσχα.
Έτσι, η αρχική και «κλειδωμένη» ισοτιμία δραχμής-δολαρίου εάν αποφασιστεί σε πολιτικό επίπεδο μπορεί πολύ εύκολα να καθοριστεί από τα επιτελεία των κυβερνήσεων με βάση τις οικονομικές παραμέτρους του θέματος. Το «Σχέδιο Μάρσαλ» αποτελεί ακόμα ένα πεδίο διαπραγμάτευσης με βάση τα πραγματικά και εκτιμώμενα δεδομένα της ελληνικής οικονομίας, ενώ στο ποσό αυτό θα μπορούσαν να συμβάλλουν και οι Ρώσοι αλλά και οι Κινέζοι. Τέλος το πότε η χώρα θα αποδεσμευθεί από το δολάριο, και το πώς θα διαμορφώσει το επιχειρηματικό περιβάλλον για να προσελκύσει επενδύσεις, και σε ποιους τομείς πάλι θα μπορεί να καθοριστεί μέσω συζητήσεων. Σε απλά Ελληνικά η συγκεκριμένη επιλογή θα βάλει στη πρώτη θέση την πολιτική και την κοινωνία και δε δεύτερη μοίρα του «μύωπες»… λογιστές και υπαλληλίσκους διαφόρων οικονομικών ιδρυμάτων οι οποίοι το μόνο που επιζητούν είναι η επιβίωση των ημετέρων και τίποτα περισσότερο.
Κλείνοντας το συγκεκριμένο σημείωμα θα πρέπει να προχωρήσουμε στις παρακάτω διευκρινήσεις:
Πρώτον, τo πλαίσιο που σκιαγραφήθηκε με αδρές γραμμές δεν αποτελεί πανάκια για το πρόβλημα της χώρας, αλλά αποτελεί πιστεύουμε μία χειροπιαστή λύση σε περίπτωση που η χώρα καταλήξει τελικά εκτός Ευρωζώνης. Με άλλα λόγια ακόμα και στη συγκεκριμένη περίπτωση θα πρέπει να παλέψουμε για τη χώρα και τους ανθρώπους μας και να επιβιώσουμε…
Δεύτερον, ένα πολύ σημαντικό σημείο το οποίο χρήζει μεγάλης συζήτησης είναι το τι ακριβώς θα γίνει με το χρέος. Από τη πλευρά μας, πέραν της αρχικής τοποθέτησης πως ο «μπαταχτσής» δεν ταιριάζει ως χαρακτηρισμός στο έθνος των Ελλήνων, θα σημειώσουμε τρία θέματα. α) Είναι προφανές πως θα πρέπει να γίνει πολύ προσεχτικός έλεγχος το τι ακριβώς είναι αυτό που χρωστάμε και το τι έχει να κάνει με τόκους και μάλιστα τοκογλυφικούς. β) Η διεθνής νομοθεσία έχει προβλέψεις για την προστασία του δανειολήπτη αναφορικά με το κατά πόσο το χρέος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «επαχθές» (Odious Debt). γ) Και κυριότερο, αυτό που δεν λένε οι «μνημονιακοί», είναι πως η διαχείριση ενός τέτοιου χρέους σε μία τέτοια στιγμή είναι κυρίως προϊόν διαπραγμάτευσης και πολιτικών – όχι οικονομικών – συζητήσεων.
Έχει για παράδειγμα κανείς αναρωτηθεί που πήγε και τί συνέβη ακριβώς με το χρέος του Ιράκ, μετά την πτώση του Σαντάμ Χουσεΐν; Με άλλα λόγια από τη στιγμή πλέον που το χρέος της χώρας μας έχει μετατραπεί από χρέος σε ιδιώτες σε χρέος προς κράτη, η συζήτηση θα πρέπει να κινηθεί στην σφαίρα της υψηλής πολιτικής, του δούναι και του λαβείν, έτσι ώστε να μπορέσουμε να ελαφρύνουμε την πλάτη του λαού μας από βάρη τα οποία δεν του αναλογούν και το σταματάμε εδώ…
Από εδώ και πέρα τη σκυτάλη την λαμβάνει ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ ο οποίος για ακόμα μία φορά ξεκαθάρισε πως το χρέος της Ελλάδας θα πρέπει να «κουρευτεί» διότι πολύ απλά ως 189% του Α.Ε.Π. δεν είναι βιώσιμο, αλλά και ο πρόεδρος της Ρωσίας ο οποίος υπογράμμισε πως η Ελλάδα δεν θα τραβούσε αυτά που περνάει εάν είχε τη δραχμή…
Τρίτον, θα πρέπει να καταστεί ξεκάθαρο πως με το συγκεκριμένο πλαίσιο που παρουσιάζουμε, σε καμία περίπτωση δεν στέλνουμε στο «πυρ το εξώτερον» όλες τις προβλέψεις του μνημονίου οι οποίες πολύ απλά αναφέρουν κάποια από τα χιλιάδες κακώς κείμενα που θα πρέπει να διορθώσουμε για να μπορέσουμε να ξεφύγουμε από την… κακοδαιμονία μας. Είναι σαφές πως ακόμα και να τα καταφέρουμε να επιβιώσουμε, εάν οι δομές του κράτους μας παραμείνουν ως έχουν τότε σε καμία περίπτωση είτε είμαστε στο ευρώ, είτε σε δραχμή, είτε σε δολάριο είτε σε οτιδήποτε άλλο σκεφτούμε, δεν πρόκειται να φτιάξουμε κάτι σωστό και στέρεο και σε μερικά χρόνια θα βρισκόμαστε στην ίδια και απαράλλαχτη κατάσταση.
Ο δημόσιος τομέας, με ευρώ ή χωρίς, με μνημόνιο ή χωρίς, θα πρέπει να μειωθεί και να γίνει λειτουργικός. Οι νόμοι θα πρέπει να εφαρμόζονται και ο επιχειρηματίας θα πρέπει να βοηθηθεί από το κράτος να προσφέρει αυτό που μπορεί. Φυσικά η φοροδιαφυγή θα πρέπει να καταπολεμηθεί και ο Έλληνας θα πρέπει να δει το κράτος ως «αρωγό» και όχι ως «δυνάστη», από την άλλη το κράτος θα πρέπει να δει τον πολίτη ως «συνεταίρο» και όχι ως «δυνητικό κλέφτη». Το σταματάμε εδώ για να μην ακουστούμε ως… πολιτικοί, νομίζουμε πως το επιχείρημα είναι κατανοητό. Η τελευταία επισήμανση στο συγκεκριμένο σημείο είναι πως ο στρατηγικός ορίζοντάς μας θα πρέπει να είναι να μπορέσουμε τελικά να δημιουργήσουμε «κράτος» (διότι τώρα δεν έχουμε) μέσα στα επόμενα 10 έτη, τέτοιο κράτος το οποίο η… Τρόικα θα ήταν υπερήφανη για εμάς, αλλά με τέτοιο τρόπο ώστε να μη χρειαστεί να θυσιαστεί, μέσα σε 24 μήνες, ο μισός πληθυσμός της χώρας για να επιβιώσει ο άλλος μισός – κάτι το οποίο με… σαφήνεια προβλέπει το μνημόνιο ΙΙΙ.
Τέταρτον, το «defence-point.gr» θεωρεί τιμή του να αποτελεί έναν από τους πρωτεργάτες και «εμπόρους ελπίδας» αναφορικά με το ζήτημα των υδρογονανθράκων, το να σημειώσουμε την αξία τους για το νέο οικονομικό μοντέλο της χώρας θεωρούμε πως είναι πλέον πλεονασμός θα σημειώσουμε μόνο το εξής: Συμφωνούμε απόλυτα με τον πρωθυπουργό ο οποίος όπου σταθεί και όπου βρεθεί, πλην φυσικά της Βουλής, μιλάει για τη αξία των ελληνικών κοιτασμάτων και τη σημασία της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης. Συμπληρώνουμε λοιπόν πως η ανακήρυξη ΑΟΖ – μέσα στο συγκεκριμένο πλαίσιο διαπραγμάτευσης με τους εξωτερικούς δρώντες – και η εκμετάλλευση των κοιτασμάτων μας θα δημιουργήσει για πρώτη φορά στην μετα-οθωμανική Ελλάδα μία πηγή πλούτου και εισροής κεφαλαίων και ρευστού, η οποία θα μας επιτρέψει επιτέλους να παράγουμε κάτι το οποίο να μπορούμε να εξάγουμε σταθερά και αδιαλείπτως στο εξωτερικό, με ότι αυτό συνεπάγεται για το θέμα της οικονομικής μας ανάπτυξης και πολιτικής μας ισχύος.
Ακόμα όμως και σε αυτό το θέμα θα πρέπει να σημειώσουμε πως η εκμετάλλευση των αποθεμάτων μας θα πρέπει να λειτουργήσει ως μία σχετικά άμεση πηγή εσόδων, τα οποία όμως σε βάθος χρόνου θα πρέπει να συνοδευτούν με την ανάπτυξη και άλλων τομέων της οικονομίας μας, διότι δεν έχει κανένα νόημα να εξαρτόμαστε από ένα αγαθό (commodity) το οποίο υπό συνθήκες η ζήτησή του μπορεί να μεταβληθεί άρδην σε σχέση με τους οικονομικούς κύκλους των κρατών αλλά και τις πολιτικές συγκυρίες, άρα και η τιμή του. Με άλλα λόγια οι υδρογονάνθρακες θα μας βοηθήσουν να ορθώσουμε το ανάστημά μας για πρώτη φορά μετά την εποχή του Βυζαντίου και θα μας δώσουν τον απαραίτητο χρόνο (δηλαδή τα απαραίτητα έσοδα) για να ορθοποδήσουμε αρχικά και κατόπιν να αναπτύξουμε το συγκριτικό πλεονέκτημα του Ελληνισμού ο οποίος δεν είναι άλλος από το υψηλό μορφωτικό επίπεδο, η καινοτομία και η επιχειρηματικότητα.
Θα πρέπει να έχει γίνει ως τώρα σαφές πως οι πολιτικοί μας ταγοί λένε στον κόσμο τη μισή αλήθεια, αφού επιμένουν με την εμμονή… αυτιστικού στο πληθωριστικό φαινόμενο της αλλαγής νομίσματος ενώ ΕΣΚΕΜΜΕΝΑ ΛΗΣΜΟΝΟΥΝ υπάρχει τρόπος η χώρα να αποφύγει το πικρό ποτήριο τούτο… Ο φίλος αναγνώστης θα πρέπει να αντιληφθεί, ότι στην πραγματικότητα η Ελλάδα ακόμα και εάν χρεοκοπήσει δεν θα σταματήσει να αναπνέει και να ζει, μπορεί φυσικά κάποια συμφέροντα να θιγούν αλλά αυτό στα πλαίσια της ιστορικής πραγματικότητας είναι… κατανοητό, όσο κατανοητό είναι πως και κάποιοι άλλοι θα κερδίσουν. Το βασικό όμως είναι πως η χώρα ακόμα και εκτός ευρώ έχει μέλλον, ίσως να έχει ένα καλύτερο μέλλον, από αυτό που μας υπόσχονται οι «τρομολάγνοι» παντογνώστες διαμορφωτές της… κοινής γνώμης.
Η Ελλάδα έχει περάσει πολύ μεγαλύτερες μπόρες από τη σημερινή, έχει αντιμετωπίσει χειρότερους κινδύνους από την πτώχευση, σε τελική ανάλυση το έχει ξαναβιώσει. Είναι σαφές πως στο πλαίσιο της σύντομης επίγειας ζωής μας ως άνθρωποι – οι οποίοι σε σχέση με του προγόνους μας έχουμε περάσει πολύ καλύτερα – να αισθανόμαστε πως χάνουμε το έδαφος από τα πόδια μας, πως θα πέσει οι ουρανός στο κεφάλι μας. Δυστυχώς ή ευτυχώς είμαστε πολύ «μικροί» για να δούμε την μεγάλη εικόνα των εξελίξεων στην ανθρώπινη ιστορία, είμαστε όμως σίγουρα πολύ «μεγάλοι» στο να κατανοήσουμε πως η Ελλάδα «προώρισται να ζήσει» και να εξασφαλίσουμε πως «θα ζήσει»…
Κλείνοντας να σημειώσουμε τρία θέματα: Πρώτον, όπως μπορεί να γίνει κατανοητό η όλη ανάλυση στερείται λεπτομερειών αναφορικά με το ζήτημα της διαπραγμάτευσης με τους διαφόρους «ενδιαφερομένους» πολύ απλά διότι κάποια θέματα θα πρέπει να μην δημοσιευτούν. Δεύτερον,το «www.defence-point.gr» θα δημοσιεύσει με ευχαρίστηση κάθε τεκμηριωμένη και ευπρεπώς διατυπωμένη άποψη η οποία θα προωθεί το διάλογο στο συγκεκριμένο κρίσιμης σημασίας για την επιβίωση της χώρας ζήτημα. Τρίτο, σε επόμενη ανάρτηση, συνεχίζοντας της συγκεκριμένη συζήτηση θα αναφερθούμε σε μία χώρα η οποία αντιμετώπισε με παρόμοιο τρόπο ΚΑΙ ΜΕ ΕΠΙΤΥΧΙΑ το σοβαρότατο οικονομικό πρόβλημα που αντιμετώπιζε… ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ ΘΑ ΔΟΥΜΕ ΠΩΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΕΚΤΟΣ ΤΗΣ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ (η οποία βέβαια σήμερα είναι στους… G20, αν και τα προβλήματα προσφάτως επανήλθαν)
Source: .http://www.defence-point.gr/news/?p=62697
