Οι πιο πλούσιες οικογένειες της Αμερικής και του πλανήτη, ελέγχουν πλήρως τις ΗΠΑ με ένα τρόπο που παραμένει κρυφός. Η οικονομική ελίτ ελέγχει τα ΜΜΕ, τις τράπεζες, την άμυνα, και τη πετρελαϊκή βιομηχανία της χώρας. Στο βιβλίο του με τίτλο «Who’s Who of the Elite», ο Robert Gaylon Ross Sr γράφει: «Κατά τη γνώμη μου, είναι κύριοι των ενόπλων δυνάμεων, του ΝΑΤΟ, των μυστικών υπηρεσιών, της CIA, του Ανώτατου Δικαστηρίου, και γενικά των δικαστηρίων. Φαίνεται να ελέγχουν, άμεσα ή έμμεσα, το μεγαλύτερο μέρος της κρατικής και τοπικής αστυνομίας…».
Η ελίτ μπορεί να έχει διαφορές τακτικής, όμως είναι ενωμένη σε ένα σκοπό, θέλει να κυριαρχήσει στο πλανήτη χρησιμοποιώντας ως μέσο τις ικανότητες των Αμερικανών πολιτών. Η εν λόγω ελίτ ελέγχει μεγάλο αριθμό από «δεξαμενές σκέψης», που με τη σειρά τους προωθούν τον ασφυκτικό έλεγχο της υφηλίου. Αυτά τα think tanks εκδίδουν περιοδικά όπως το Foreign Affairs, μέσα από τα οποία οι ιμπεριαλιστικές και αντί-ανθρωπιστικές ιδέες βαφτίζονται ως έγκυρες δημοσιεύσεις, και στη συνέχεια, αν χρειάζεται, επεκτείνονται μέσα από βιβλία τα οποία τυγχάνουν τεράστιας προβολής. Ο Brzezinski και ο Kissinger, όπως και πολλοί άλλοι, χρωστάνε τη θέση τους και τη καλή ζωή που ζουν στην ελίτ που τους στηρίζει.
Στο μεγαλειωδώς αλαζονικό του βιβλίο The Grand Chessboard το 1997, ο Brzezinski ανέλυσε τη φιλοσοφία πίσω από τη τρέχουσα αμερικανική στρατιωτική εμπλοκή. Ισχυρίστηκε πως για πρώτη φορά στην ιστορία μια μη ευρασιατική δύναμη, η Αμερική, έχει έρθει στο προσκήνιο, και θα πρέπει να ελέγχει την περιοχή της Ευρασίας αν θέλει να παραμείνει παγκόσμια υπερδύναμη. «Για την Αμερική, το μεγάλο γεωπολιτικό βραβείο είναι η Ευρασία…Περίπου το 75% του παγκόσμιου πληθυσμού κατοικεί εκεί… η περιοχή παράγει το 60% του παγκόσμιου ΑΕΠ και ελέγχει τα ¾ των γνωστών ενεργειακών αποθεμάτων». Αυτός ο πλούτος, τόσο σε επιχειρήσεις όσο και στο υπέδαφος, είναι που κάνει την αδίστακτη οικονομική ελίτ να θέλει απεγνωσμένα να ελέγξει την Ευρασία. Η «τρομοκρατία» είναι μια καλά σχεδιασμένη και προαποφασισμένη στρατηγική, ένα ψέμα και μια παραπλάνηση, έτσι ώστε να δικαιολογείται η αμερικανική στρατιωτική παρουσία στη κεντρική Ευρασία αλλά και αλλού.
Η περισσότερη βία στη περιοχή αυτή, αλλά και στο Πακιστάν, έχει προβλεφτεί σε δυο βιβλία του Brzezinski (The Global Zone of Percolating Violence, και The Eurasian Balkans), όπου το Πακιστάν και η ευρύτερη περιοχή είναι περικυκλωμένα στους χάρτες. Η σημερινή βία ξεκίνησε από «ενεργούμενα» μέρη και «όργανα» των ΗΠΑ. Αν αναλογιστούμε πως αυτοί οι χάρτες δημοσιεύτηκαν τέσσερα ολόκληρα χρόνια πριν το πρώτο αεροσκάφος χτυπήσει τους δίδυμους πύργους, τότε… Αυτό σημαίνει πως η αμερικανική στρατιωτική εμπλοκή μετά την 9/11, καθώς και η ίδια η 9/11 δεν ήταν παρά μια καλοσχεδιασμένη στρατηγική για παγκόσμια κυριαρχία μέσα από την οποία κατακτήθηκε και αυτός ο ίδιος ο αμερικανικός λαός με όπλο την απολυταρχική και ολοκληρωτική νομοθεσία που εφαρμόσθηκε μετά το 2001 και σαν συνέπεια της επίθεσης στους δίδυμους πύργους.
Όπως έχει πει και ο ίδιος ο Brzezinski: «Η Αμερική είναι πολύ δημοκρατική εσωτερικά και πολύ αυταρχική στο εξωτερικό… Η επιδίωξη όμως της επικράτησης δεν είναι κάτι το δημοφιλές, εκτός από περιπτώσεις άμεσης απειλής ή πρόκλησης σε αυτό που ο λαός θεωρεί εσωτερική ευμάρεια… Η δημοκρατία δεν συνάδει με τη παγκόσμια ιμπεριαλιστική κινητοποίηση». Για αυτό και ο Bush χαρακτήρισε την 9/11 ως «σπουδαία ευκαιρία» ενώ ο Rumsfeld την θεώρησε ανάλογη ευκαιρία με αυτή του Β`ΠΠ ώστε να επανασχεδιασθεί ο κόσμος.
Για να πετύχει τους σκοπούς της η Αμερική, προκάλεσε αλλαγές καθεστώτων στη Κεντρική Ασία, κατέστρεψε τη Γιουγκοσλαβία, και ενώ η Ρωσία απλά παρακολουθούσε αμέτοχη και ανήμπορη να επέμβει, οι ΗΠΑ έστησαν στρατιωτικές βάσεις στην Ανατολική Ευρώπη και στην Κεντρική Ασία, και έκαναν προκλητικές στρατιωτικές ασκήσεις δοκιμάζοντας την αποφασιστικότητα της Μόσχας και του Πεκίνου. Η Αμερική εγκατέστησε μεγάλη βάση στο Kyrgyzstan που έχει 1000 περίπου χιλιόμετρα κοινά σύνορα με τη Κίνα. Όταν οι Κινέζοι διαμαρτυρήθηκαν πρόσφατα πως οι ναυτικές ασκήσεις με τη Νότια Κορέα ήταν πολύ κοντά σε δικές τους περιοχές, ο Αμερικανός εκπρόσωπος δήλωσε πως «Οι αποφάσεις αυτές λαμβάνονται από εμάς και μόνον εμάς… Το που θα κάνουμε και το πότε θα κάνουμε στρατιωτικές ασκήσεις, με ποιον θα τις κάνουμε και πως θα τις κάνουμε, είναι αποφάσεις που παίρνονται από το αμερικανικό υπουργείο Άμυνας, το αμερικανικό ναυτικό, και από τη κυβέρνηση των ΗΠΑ». Αυτού του είδους η συγκρουσιακή, αλαζονική, και «χυδαία» γλώσσα, έγινε ξεκάθαρη αντιληπτή από το Πεκίνο.
Οι ΗΠΑ πέτυχαν στρατιωτική παρουσία με βάσεις τους στη Ρουμανία, τη Βουλγαρία, τη Πολωνία, και τη Τσεχία, ενώ διαθέτουν τη μεγαλύτερη βάση όλων, το στρατόπεδο Bondsteel στο Κόσσοβο. Στη Πολωνία εγκαθιστούν πυραύλους μόλις 50 χιλιόμετρα από τα ρωσικά σύνορα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι Αμερικάνοι προχωρούν σε διμερείς στρατιωτικές συμφωνίες με τα κράτη της ρωσικής «πίσω αυλής» Azerbaijan, Kazakhstan, Uzbekistan, και Turkmenistan. Ο απώτερος σκοπός τους είναι η Κεντρική Ασία, από το Αφγανιστάν έως τη Μέση Ανατολή, έναν διάδρομο από τον οποίο θα ρέει ο ενεργειακός και ορυκτός πλούτος αυτής της περιοχής προς τα «σεντούκια» της αμερικανικής ελίτ, εις βάρος πάντα των τοπικών πληθυσμών.
Ένας μεγάλος πόλεμος που θα εμπλέξει τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής μας ΗΠΑ, Ρωσία και Κίνα, είναι πλέον όχι μόνο πιθανός αλλά και σίγουρος. Σχεδιασμένος από την αμερικανική ελίτ, είναι απλά θέμα χρόνου για το πότε θα ξεσπάσει. Πολλές φορές στο παρελθόν η εν λόγω ελίτ έχει ρίξει τον αμερικανικό λαό σε πολέμους που οφείλονται σε ποδεδειγμένες και επί τούτου σχεδιασμένες παραπλανήσεις, όπως η βύθιση του Lusitania στον Α`ΠΠ, το Pearl Harbour στον Β`ΠΠ, κ.ο.κ. Η ελίτ θεωρεί τους λαούς ως «ανθρώπινα σκουπίδια», έναν όρο που πρωτοχρησιμοποίησαν οι Γάλλοι στην Ινδοκίνα.
Μια πρόσφατη αναφορά της Παγκόσμιας Τράπεζας αναφέρει πως το 2005, 28 εκατομμύρια Αμερικανοί αισθάνονταν ανασφαλείς, το 2007 ο αριθμός αυτός ανέβηκε στα 46 εκατομμύρια! Ο ένας στους πέντε Αμερικανούς αντιμετωπίζει το φάντασμα της εξαθλίωσης, ενώ 38 εκατομμύρια ήδη ζουν με κουπόνια τροφίμων.
Ένα παγκόσμιο οικονομικό σύστημα που δομήθηκε επάνω σε απάνθρωπες και θηρευτικές αξίες, στο οποίο ελάχιστοι ελέγχουν περισσότερο πλούτο από όσο δισεκατομμύρια πεινασμένων, ένα τέτοιο σύστημα αναγκαστικά θα τελειώσει. Το τέλος του όμως προβλέπεται οδυνηρό και αιματηρό. Όπως είχε πει και ο Einstein: «Δεν ξέρω με τι όπλα θα γίνει ο Γ`ΠΠ, αλλά ο Δ`ΠΠ θα γίνει με πέτρες…».
Υπάρχει μια αισιόδοξη νότα σε όλα αυτά: Τι θα τον κάνει η ελίτ τον πλούτο της όταν η ανθρωπότητα πάψει να υπάρχει;
S.A. -The Nation / www.antinews.gr
Geopolitical Research Institute(GRI)/Εταιρεία Γεωπολιτικών Ερευνών(ΕΓΕ)
Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010
Στρατηγικά βήματα προς την καθιέρωση Ελληνικής ΑΟΖ
Η εμμονή μας να λύσουμε όλα τα προβλήματά μας με την Τουρκία, για να καθορίσουμε εκ των υστέρων τα όρια της ελληνικής Α.Ο.Ζ. δεν είναι μόνο μη αποτελεσματική, αλλά κι επικίνδυνη σε βάθος χρόνου. Το Casus belli, τα 12 ναυτικά μίλια και το πρόβλημα της υφαλοκρηπίδας δεν είναι παρά μόνο λεπτομέρειες σε σχέση με το γενικό πλαίσιο της Α.Ο.Ζ.
Η στρατηγική μας αποκτά ένα απλοϊκό χαρακτήρα, όπως το απέδειξαν οι συμφωνίες της Κύπρου με την Αίγυπτο και το Λίβανο. Το θέμα μας δεν είναι να επικεντρωθούμε πάνω στην Τουρκία κι ειδικά με ένα αποκλειστικό τρόπο. Αλλιώς οι καθυστερήσεις κι οι πλάγιες επιθέσεις στο χώρο των διαπραγματεύσεων δεν δίνουν μόνο ιδέες στους άλλους παίκτες της θεωρίας παιγνίων, αλλά δημιουργούν και δεδικασμένα τουλάχιστον στο de facto επίπεδο. Έχουμε το παράδειγμα της Γαύδου με τη Λιβύη.
Στην πραγματικότητα, ο καθορισμός της ελληνικής Α.Ο.Ζ. δεν έχει λόγο ν' αρχίσει με την Τουρκία. Θεωρούμε ότι το πρώτο βήμα πρέπει να γίνει με την Ιταλία, η οποία είναι η μόνη χώρα που συνορεύει μαζί μας κι ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δίχως προβλήματα με την Τουρκία, με την οποία έχουμε ήδη υπογράψει μια σύμβαση όσον αφορά στο F.I.R.
Το επόμενο βήμα θα πρέπει να γίνει με την Αλβανία κι αυτό με ένα δίκαιο τρόπο. Το τρίτο βήμα αφορά την Λιβύη και την επίλυση του προβλήματος της Γαύδου. Το τέταρτο βήμα πρέπει να γίνει με την Κύπρο, έτσι ώστε να ενισχυθεί το όλο πλαίσιο του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος. Και μόνο το πέμπτο βήμα θα αγγίξει την Τουρκία. Έτσι αυτή η τελική διαπραγμάτευση, που θα γίνεται βέβαια σε ευρωπαϊκό πλαίσιο, δεν θα είναι σε πρωτογενές επίπεδο, αφού θα έχουν προηγηθεί όλες οι άλλες συμφωνίες κι σε ευρωπαϊκό πεδίο και σε ευρωμεσογειακό πεδίο.
Το θέμα της Α.Ο.Ζ. δεν είναι μόνο ένα πρόβλημα, αλλά ένας ολόκληρος προβληματισμός που πρέπει να έχει απαραίτητα η πατρίδα μας, αν θέλει να ενσωματώσει τα νέα δεδομένα που καθορίζουν το παγκόσμιο γίγνεσθαι. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχει νόημα να περιμένουμε τη συγκρότηση μιας επιτροπής με ειδικές αρμοδιότητες όσον αφορά στην Α.Ο.Ζ. Στην πραγματικότητα, η Α.Ο.Ζ. πρέπει να συμπεριληφθεί ως ένας παράγοντας στη νοητική μας στρατηγική. Δεν είναι ούτε μία εξαίρεση, ούτε μία ειδική περίπτωση. Ανήκει στα δεδομένα της γεωστρατηγικής μας μέσω της τοποστρατηγικής. Κατά συνέπεια, είναι δική μας ευθύνη να περάσουμε το μήνυμα σε όλο το πολιτικό-διπλωματικό-στρατιωτικό επίπεδο, αν θέλουμε πραγματικά να έχουμε απόδοση σε εθνικά θέματα. Εκτός αν λέμε ότι ασχολούμαστε με τα τελευταία, δίχως να πιστεύουμε στο βάθος ότι μπορούμε να τα λύσουμε.
Ο προβληματισμός της Α.Ο.Ζ. ξεκαθαρίζει πολλά προβλήματα που παρουσιάζονται πρακτικά μόνο σε μεγάλες αποστάσεις. Η εικόνα που έχουμε του Αιγαίου με τα 6 ναυτικά μίλια, δεν έχει καμιά σχέση με την επόμενη πραγματικότητα. Ας εμπλουτίσουμε τα δεδομένα μας κι ας αναδείξουμε τα νοητικά σχήματα που θα μπορέσουν ν' αντέξουν τις αλλαγές δίχως να υποστούν εκφυλισμούς.
Source : Hellas On The Web
Η στρατηγική μας αποκτά ένα απλοϊκό χαρακτήρα, όπως το απέδειξαν οι συμφωνίες της Κύπρου με την Αίγυπτο και το Λίβανο. Το θέμα μας δεν είναι να επικεντρωθούμε πάνω στην Τουρκία κι ειδικά με ένα αποκλειστικό τρόπο. Αλλιώς οι καθυστερήσεις κι οι πλάγιες επιθέσεις στο χώρο των διαπραγματεύσεων δεν δίνουν μόνο ιδέες στους άλλους παίκτες της θεωρίας παιγνίων, αλλά δημιουργούν και δεδικασμένα τουλάχιστον στο de facto επίπεδο. Έχουμε το παράδειγμα της Γαύδου με τη Λιβύη.
Στην πραγματικότητα, ο καθορισμός της ελληνικής Α.Ο.Ζ. δεν έχει λόγο ν' αρχίσει με την Τουρκία. Θεωρούμε ότι το πρώτο βήμα πρέπει να γίνει με την Ιταλία, η οποία είναι η μόνη χώρα που συνορεύει μαζί μας κι ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δίχως προβλήματα με την Τουρκία, με την οποία έχουμε ήδη υπογράψει μια σύμβαση όσον αφορά στο F.I.R.
Το επόμενο βήμα θα πρέπει να γίνει με την Αλβανία κι αυτό με ένα δίκαιο τρόπο. Το τρίτο βήμα αφορά την Λιβύη και την επίλυση του προβλήματος της Γαύδου. Το τέταρτο βήμα πρέπει να γίνει με την Κύπρο, έτσι ώστε να ενισχυθεί το όλο πλαίσιο του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος. Και μόνο το πέμπτο βήμα θα αγγίξει την Τουρκία. Έτσι αυτή η τελική διαπραγμάτευση, που θα γίνεται βέβαια σε ευρωπαϊκό πλαίσιο, δεν θα είναι σε πρωτογενές επίπεδο, αφού θα έχουν προηγηθεί όλες οι άλλες συμφωνίες κι σε ευρωπαϊκό πεδίο και σε ευρωμεσογειακό πεδίο.
Το θέμα της Α.Ο.Ζ. δεν είναι μόνο ένα πρόβλημα, αλλά ένας ολόκληρος προβληματισμός που πρέπει να έχει απαραίτητα η πατρίδα μας, αν θέλει να ενσωματώσει τα νέα δεδομένα που καθορίζουν το παγκόσμιο γίγνεσθαι. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχει νόημα να περιμένουμε τη συγκρότηση μιας επιτροπής με ειδικές αρμοδιότητες όσον αφορά στην Α.Ο.Ζ. Στην πραγματικότητα, η Α.Ο.Ζ. πρέπει να συμπεριληφθεί ως ένας παράγοντας στη νοητική μας στρατηγική. Δεν είναι ούτε μία εξαίρεση, ούτε μία ειδική περίπτωση. Ανήκει στα δεδομένα της γεωστρατηγικής μας μέσω της τοποστρατηγικής. Κατά συνέπεια, είναι δική μας ευθύνη να περάσουμε το μήνυμα σε όλο το πολιτικό-διπλωματικό-στρατιωτικό επίπεδο, αν θέλουμε πραγματικά να έχουμε απόδοση σε εθνικά θέματα. Εκτός αν λέμε ότι ασχολούμαστε με τα τελευταία, δίχως να πιστεύουμε στο βάθος ότι μπορούμε να τα λύσουμε.
Ο προβληματισμός της Α.Ο.Ζ. ξεκαθαρίζει πολλά προβλήματα που παρουσιάζονται πρακτικά μόνο σε μεγάλες αποστάσεις. Η εικόνα που έχουμε του Αιγαίου με τα 6 ναυτικά μίλια, δεν έχει καμιά σχέση με την επόμενη πραγματικότητα. Ας εμπλουτίσουμε τα δεδομένα μας κι ας αναδείξουμε τα νοητικά σχήματα που θα μπορέσουν ν' αντέξουν τις αλλαγές δίχως να υποστούν εκφυλισμούς.
Source : Hellas On The Web
Ρεσιτάλ αδιαλλαξίας από Αγκυρα .
Σκληρή γραμμή υιοθετεί η Αγκυρα λίγες ημέρες πριν από τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, όπου πρακτικά θα τεθεί το ερώτημα της επανεξέτασης της ενταξιακής διαδικασίας της χώρας.
Σε κάθε επίπεδο Τούρκοι αξιωματούχοι αγνοούν επιδεικτικά τις υποχρεώσεις τις οποίες έχει αναλάβει η χώρα τους έναντι της ΕΕ και της Κύπρου, επιδιώκοντας ουσιαστικά την απόσπαση «λευκής επιταγής» από την ΕΕ.
Την προηγούμενη εβδομάδα ο επικεφαλής της αντιπροσωπείας της ΕΕ στην Αγκυρα, κ. Μαρκ Πιερίνι, είχε μακρά συνάντηση στο υπουργείο Εξωτερικών με τον υφυπουργό Εξωτερικών Φ. Σινιρίογλου, διερευνώντας τις τουρκικές προθέσεις εν όψει Δεκεμβρίου.Σύμφωνα με την ενημέρωση που έκανε στους κοινοτικούς πρέσβεις στην Αγκυρα ο κ. Πιερίνι, η Τουρκία επιμένει απολύτως στη θέση της για το ζήτημα της εφαρμογής του Πρωτοκόλλου Επέκτασης της Τελωνειακής Ενωσης με την Κύπρο και θέτει τρεις «κόκκινες γραμμές» («Red Lines») ως προϋπόθεση για το άνοιγμα των τουρκικών λιμανιών και αεροδρομίων σε κυπριακά πλοία και αεροσκάφη.Οι τρεις κόκκινες γραμμές, όπως τις μετέφερε στην Αθήνα με τηλεγράφημά του ο πρέσβης στην Αγκυρα κ. Φ. Ξύδας, είναι οι εξής:
1.Να μη συνιστά αναγνώριση της Κύπρου (σ.σ.: το άνοιγμα των λιμανιών)
2.να μη συνδεθεί με τις διακοινοτικές συνομιλίες
3.να υπάρξει άμεση προώθηση του απευθείας εμπορίου με το ψευδοκράτος.
Ο Τούρκος υφυπουργός Εξωτερικών αναφέρθηκε και στην τριμερή συνάντηση της Νέας Υόρκης για το Κυπριακό, εκφράζοντας «απογοήτευση» για την έλλειψη προόδου, αλλά και για το περιεχόμενο της ανακοίνωσης του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ. Ο κ. Σινιρίογλου, απαντώντας ουσιαστικά στις επισημάνσεις του κ. Πιερίνι για την ανάγκη εκπλήρωσης των υποχρεώσεων έναντι της Κύπρου, αντέτεινε ότι πρέπει να υπάρξει χρονοδιάγραμμα στις προσπάθειες επίλυσης του Κυπριακού.
Οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Τουρκίας βρίσκονται σε κομβικό σημείο, καθώς παραμένουν παγωμένα οκτώ Κεφάλαια λόγω της μη εφαρμογής του Πρωτοκόλλου για την Τελωνειακή Ενωση με την Κύπρο, έξι Κεφάλαια κρατά παγωμένα η Λευκωσία και πέντε Κεφάλαια (το ένα συμπίπτει με αυτά που έχει παγώσει η Κύπρος) μένουν κλειστά από τη Γαλλία, καθώς η κυβέρνηση Σαρκοζί θεωρεί ότι το άνοιγμά τους συνεπάγεται την προοπτική της πλήρους ένταξης, με την οποία είναι αντίθετος ο Γάλλος πρόεδρος.
Η βελγική προεδρία ενημέρωσε την Ευρωβουλή ότι η αδυναμία της Αγκυρας να εκπληρώσει τα απαραίτητα τεχνικά κριτήρια, ίσως τελικά δεν επιτρέψει το άνοιγμα του κεφαλαίου αυτού που προγραμματίζεται για τις 22 Δεκεμβρίου.Στις Βρυξέλλες πάντως εντείνονται οι πληροφορίες ότι η βελγική προεδρία επιδιώκει να πείσει την Αγκυρα να προβεί σε μια αιφνιδιαστική κίνηση «καλής θέλησης», ανοίγοντας έστω και ένα λιμάνι σε κυπριακά πλοία ή επιτρέποντας τη διέλευση των κυπριακών αεροσκαφών από τον τουρκικό εναέριο χώρο με αντάλλαγμα το ξεμπλοκάρισμα κεφαλαίων των ενταξιακών συνομιλιών.
Επισήμως πάντως ο Βέλγος υπουργός Εξωτερικών Σ. Βανάκερε δήλωσε ότι η επιδίωξη της προεδρίας είναι η πλήρης και χωρίς διακρίσεις εφαρμογή του Πρωτοκόλλου και η εξομάλυνση των σχέσεων της Τουρκίας με την Κυπριακή Δημοκρατία.
Έθνος
Σε κάθε επίπεδο Τούρκοι αξιωματούχοι αγνοούν επιδεικτικά τις υποχρεώσεις τις οποίες έχει αναλάβει η χώρα τους έναντι της ΕΕ και της Κύπρου, επιδιώκοντας ουσιαστικά την απόσπαση «λευκής επιταγής» από την ΕΕ.
Την προηγούμενη εβδομάδα ο επικεφαλής της αντιπροσωπείας της ΕΕ στην Αγκυρα, κ. Μαρκ Πιερίνι, είχε μακρά συνάντηση στο υπουργείο Εξωτερικών με τον υφυπουργό Εξωτερικών Φ. Σινιρίογλου, διερευνώντας τις τουρκικές προθέσεις εν όψει Δεκεμβρίου.Σύμφωνα με την ενημέρωση που έκανε στους κοινοτικούς πρέσβεις στην Αγκυρα ο κ. Πιερίνι, η Τουρκία επιμένει απολύτως στη θέση της για το ζήτημα της εφαρμογής του Πρωτοκόλλου Επέκτασης της Τελωνειακής Ενωσης με την Κύπρο και θέτει τρεις «κόκκινες γραμμές» («Red Lines») ως προϋπόθεση για το άνοιγμα των τουρκικών λιμανιών και αεροδρομίων σε κυπριακά πλοία και αεροσκάφη.Οι τρεις κόκκινες γραμμές, όπως τις μετέφερε στην Αθήνα με τηλεγράφημά του ο πρέσβης στην Αγκυρα κ. Φ. Ξύδας, είναι οι εξής:
1.Να μη συνιστά αναγνώριση της Κύπρου (σ.σ.: το άνοιγμα των λιμανιών)
2.να μη συνδεθεί με τις διακοινοτικές συνομιλίες
3.να υπάρξει άμεση προώθηση του απευθείας εμπορίου με το ψευδοκράτος.
Ο Τούρκος υφυπουργός Εξωτερικών αναφέρθηκε και στην τριμερή συνάντηση της Νέας Υόρκης για το Κυπριακό, εκφράζοντας «απογοήτευση» για την έλλειψη προόδου, αλλά και για το περιεχόμενο της ανακοίνωσης του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ. Ο κ. Σινιρίογλου, απαντώντας ουσιαστικά στις επισημάνσεις του κ. Πιερίνι για την ανάγκη εκπλήρωσης των υποχρεώσεων έναντι της Κύπρου, αντέτεινε ότι πρέπει να υπάρξει χρονοδιάγραμμα στις προσπάθειες επίλυσης του Κυπριακού.
Οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Τουρκίας βρίσκονται σε κομβικό σημείο, καθώς παραμένουν παγωμένα οκτώ Κεφάλαια λόγω της μη εφαρμογής του Πρωτοκόλλου για την Τελωνειακή Ενωση με την Κύπρο, έξι Κεφάλαια κρατά παγωμένα η Λευκωσία και πέντε Κεφάλαια (το ένα συμπίπτει με αυτά που έχει παγώσει η Κύπρος) μένουν κλειστά από τη Γαλλία, καθώς η κυβέρνηση Σαρκοζί θεωρεί ότι το άνοιγμά τους συνεπάγεται την προοπτική της πλήρους ένταξης, με την οποία είναι αντίθετος ο Γάλλος πρόεδρος.
Η βελγική προεδρία ενημέρωσε την Ευρωβουλή ότι η αδυναμία της Αγκυρας να εκπληρώσει τα απαραίτητα τεχνικά κριτήρια, ίσως τελικά δεν επιτρέψει το άνοιγμα του κεφαλαίου αυτού που προγραμματίζεται για τις 22 Δεκεμβρίου.Στις Βρυξέλλες πάντως εντείνονται οι πληροφορίες ότι η βελγική προεδρία επιδιώκει να πείσει την Αγκυρα να προβεί σε μια αιφνιδιαστική κίνηση «καλής θέλησης», ανοίγοντας έστω και ένα λιμάνι σε κυπριακά πλοία ή επιτρέποντας τη διέλευση των κυπριακών αεροσκαφών από τον τουρκικό εναέριο χώρο με αντάλλαγμα το ξεμπλοκάρισμα κεφαλαίων των ενταξιακών συνομιλιών.
Επισήμως πάντως ο Βέλγος υπουργός Εξωτερικών Σ. Βανάκερε δήλωσε ότι η επιδίωξη της προεδρίας είναι η πλήρης και χωρίς διακρίσεις εφαρμογή του Πρωτοκόλλου και η εξομάλυνση των σχέσεων της Τουρκίας με την Κυπριακή Δημοκρατία.
Έθνος
Ψάξτε πώς φούσκωσε το χρέος σας και διαγράψτε το
*ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στον ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ «Πιστεύω πως η απάντηση είναι η διαγραφή του χρέους· αλλά το άνοιγμα των βιβλίων είναι μία καλή αρχή!», δηλώνει στην «Ε», ο Καναδός μαρξιστής οικονομολόγος Μάικλ Λίμποβιτς και σύμβουλος, μεταξύ άλλων, της κυβέρνησης Τσάβες στη Βενεζουέλα, απαντώντας σε ερώτηση σχετική με την κρίση χρέους στην Ελλάδα και την Ευρώπη.
Να μιμηθούμε τον Ισημερινό και τη δημιουργία επιτροπής οικονομικού ελέγχου για το εξωτερικό χρέος, προτρέπει ο Καναδός μαρξιστής οικονομολόγος, Μάικλ Λίμποβιτς
Με συνέντευξή του στην «Ε», ο κ. Λίμποβιτς προτρέπει να διδαχτούμε από την εμπειρία του Ισημερινού και τη δημιουργία επιτροπής οικονομικού ελέγχου για το εξωτερικό χρέος, ενώ όσον αφορά την ευρωπαϊκή κρίση, εκτιμά ότι το κεφάλαιο θα βγει πιο ισχυρό λόγω της απουσίας ενός σθεναρού αγώνα για να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι το βάρος της επίλυσης ενός προβλήματος, όπως λέει, του κεφαλαίου.
Ο Μάικλ Λίμποβιτς, ομότιμος καθηγητής Οικονομικών στο πανεπιστήμιο Σάιμον Φρέιζερ, διευθύνει το πρόγραμμα «Πρακτικές Μετασχηματισμού και Ανθρώπινη Ανάπτυξη» στο ερευνητικό κέντρο Μιράντα του Καράκας. Είναι καλεσμένος στη χώρα μας για μια σειρά διαλέξεων από το Ινστιτούτο Πουλαντζά.
Την Τετάρτη το απόγευμα (7 μ.μ.) θα μιλήσει στο Ινστιτούτο Γκέτε με θέμα «Χτίζοντας τον σοσιαλισμό του 21ου αιώνα: η λογική του κράτους», ενώ τη Δευτέρα 13 του μηνός θα μετάσχει μαζί με τη Χιλιανή κοινωνιολόγο Μάρτα Χάρνεκερ, στη Θεσσαλονίκη, σε συνέδριο με θέμα «Κρίση και σύγχρονος καπιταλισμός».
Η Μάρτα Χάρνεκερ θα μιλήσει επίσης την προσεχή Πέμπτη (7 μ.μ.) στο Πάντειο Πανεπιστήμιο για τις «Προκλήσεις της Αριστεράς τον 21ο αιώνα. Η περίπτωση της Λατινικής Αμερικής».
**Κύριε Λίμποβιτς, είναι επίκαιρος ο μαρξισμός σήμερα; Γιατί παρά τη βαθιά κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού, η Αριστερά, σε όλες της τις εκδοχές, δεν συγκινεί τον κόσμο;
«Μια μαρξιστική ανάλυση αναλύει τον καπιταλισμό ως σύστημα με συγκεκριμένες σχέσεις ιδιοκτησίας και τάσεις (συμπεριλαμβανομένης της τάσης για κρίση). Βλέπουμε την αξία της μπροστά μας. Αντιθέτως, οι μη μαρξιστικές θεωρίες έχουν ένα μυθικό μοντέλο με το οποίο αντικαθιστούν την πραγματικότητα και όταν το μοντέλο είναι ολοφάνερα λάθος καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι το μοντέλο είναι τέλειο, αλλά η πραγματικότητα λάθος.
Τέλειο μοντέλο, λάθος η πραγματικότητα
Οτι, για παράδειγμα, η κρίση δεν είναι σύμφυτη αλλά αποτέλεσμα κακών καπιταλιστών, κακών τραπεζιτών, κακών δανειοληπτών, κακών κυβερνήσεων, κακών λαθών. Πολύς κόσμος δεν πιστεύει πια ότι ο καπιταλισμός είναι τέλειος, αλλά εκτιμά ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση. Ο Μαρξ κατανόησε ότι υπήρχε μία σύμφυτη τάση στο να θεωρούν οι εργαζόμενοι τις απαιτήσεις του κεφαλαίου ως κοινό τόπο.
Δεν είναι εύκολο να ανατρέψεις την αντίληψη αυτή - ειδικά όταν τα πανεπιστήμια και τα μέσα ενημέρωσης τείνουν να κάνουν τη μαρξιστική ανάλυση αόρατη. Πρέπει να αναγνωρίσουμε παρ' όλα αυτά, ότι ένα ακόμη πρόβλημα ήταν η πολιτική αποτυχία της ίδιας της Αριστεράς - η υιοθέτηση από πλευράς της ενός παλαιού μοντέλο, το οποίο υπαγορεύει στους ανθρώπους μάλλον, παρά μαθαίνει από αυτούς».
**Μιλάτε για «σοσιαλισμό του 21ου αιώνα». Εννοείτε το είδος του «αυταρχικού κρατικού σοσιαλισμού» των πρώην κομμουνιστικών καθεστώτων της ανατολικής Ευρώπης; Μπορεί το ιδιωτικό κεφάλαιο να συνυπάρξει σε μια μελλοντική σοσιαλιστική κοινωνία;
«Νομίζω ότι η καλύτερη απάντηση προέρχεται από τον Ουρουγουανό συγγραφέα Εντουάρντο Γκαλεάνο σχετικά με την κατάρρευση του Ανατολικού μπλοκ. Ελεγε ότι έχουμε προσκληθεί σε μία κηδεία, αλλά ο εκλιπών δεν είναι δικός μας. Τονίζω ότι πρέπει να επιστρέψουμε στην αντίληψη του Μαρξ για μια κοινωνία που θα κατευθύνεται προς την πλήρη ανάπτυξη των ανθρώπινων δεξιοτήτων και ότι απαραίτητα απαιτεί μια βαθιά δημοκρατία και διαδικασία λήψης αποφάσεων στις κοινότητες και τους χώρους εργασίας (κάτι που δεν υπήρχε στο ανατολικοευρωπαϊκό μοντέλο).
*Υπάρχει χώρος για το ιδιωτικό κεφάλαιο;
Προτιμώ να μην είμαι δογματικός στο ζήτημα αυτό. Μια μελλοντική σοσιαλιστική κοινωνία θα έπρεπε να εξασφαλίζει συνθήκες όπως η διαφάνεια, η διαδικασία λήψης αποφάσεων από τους εργαζομένους και η υπευθυνότητα προς τις κοινότητες και την κοινωνία.
Αν το ιδιωτικό κεφάλαιο μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτούς τους όρους -τους οποίους αποκαλώ "σοσιαλιστικές προϋποθέσεις"- τέλεια. Θεωρώ όμως ότι το ιδιωτικό κεφάλαιο θα αυτοαποκλειστεί γιατί δεν θα εκπληρώνει τους όρους που η κοινωνία θέλει. Παρ' όλα αυτά είναι κάτι που μένει να το δούμε».
**Ποια είναι η εμπειρία σας ως συμβούλου της μπολιβαριανής κυβέρνησης του κ. Τσάβες στη Βενεζουέλα; Ακούγονται κατηγορίες για τάσεις απολυταρχισμού...
«Αν και υπήρξα σύμβουλος κατά το παρελθόν αρκετών υπουργείων, αυτή τη στιγμή διευθύνω ένα πρόγραμμα ανθρώπινης ανάπτυξης και πρακτικής σε ένα ερευνητικό ινστιτούτο, το οποίο είναι τμήμα του υπουργείου πανεπιστημιακής εκπαίδευσης. Με αυτή την ιδιότητα, έρχομαι σε επαφή κυρίως με κοινωνικά κινήματα (κοινότητες και εργαζόμενους) και το βρίσκω πολύ συναρπαστικό για τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι μαθαίνουν μέσω της πρακτικής. Θα υπάρχουν πάντοτε εντάσεις μεταξύ της ανυπομονησίας των από πάνω και της εμπειρίας των από κάτω, αλλά έχω εμπιστοσύνη στη θέληση των από κάτω να αγωνιστούν και στον τρόπο που ο πρόεδρος Τσάβες αντιμετώπισε αυτά τα κινήματα (με ιδιαίτερο σεβασμό στη διαχείριση των εργαζομένων και της κοινότητας)».
*Ασφαλώς, εκτός Βενεζουέλας θα ακούτε κατηγορίες για παραβιάσεις από την κυβέρνηση. Δεν εκπλήσσει γιατί αυτά που τα διεθνή μέσα ενημέρωσης μεταδίδουν προέρχονται από την εσωτερική αντιπολίτευση και τα ιδιωτικά μέσα ενημέρωσης (τα οποία συνιστούν ένα ντε φάκτο κόμμα αντιπολίτευσης που τοποθετείται δεξιότερα και του Fox News. Υπάρχει λόγος γι' αυτό. Πόσα, για παράδειγμα, ακούτε για τις δολοφονίες κοινωνικών ακτιβιστών(συνδικαλιστών κ.λπ.) στην Κολομβία;
«Λέω στον κόσμο ότι, αν θέλουν να μάθουν για τη Βενεζουέλα, θα πρέπει να την επισκεφθούν και να δουν μόνοι τους, αλλά μέχρι τότε θα μπορούσαν να διαβάζουν τα εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης στο Ιντερνετ για θέματα που δεν μεταδίδει ο καπιταλιστικός Τύπος».
Ευρωπαϊκή κρίση- Εσωτερική ανισορροπία
**Πώς βλέπετε την τρέχουσα ευρωπαϊκή κρίση; Θα επιβιώσει το ευρώ; Και αν όχι δεν υπάρχει κίνδυνος επιστροφής σε εθνικιστικούς ανταγωνισμούς σαν αυτούς της δεκαετίας του '30;
«Η ευρωπαϊκή κρίση πρέπει να ιδωθεί σε συνάρτηση με την κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού. Εχει ωστόσο δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά λόγω της εσωτερικής οικονομικής ανισορροπίας της Ευρώπης και της κυρίαρχης θέσης των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών.
Δεν μπορώ να προβλέψω το πώς θα επιλυθεί, αλλά θεωρώ ότι λόγω της απουσίας ενός αγώνα κατά της προσπάθειας να πληρώσουν οι εργαζόμενοι το βάρος της επίλυσης ενός προβλήματος του κεφαλαίου, το κεφάλαιο θα βγει ενισχυμένο και όλοι οι υπόλοιποι εξασθενημένοι».
*Πώς η εμπειρία της Λατινικής Αμερικής θα μπορούσε να βοηθήσει στον αγώνα κατά του χρέους;
«Υπάρχει ένα πραγματικό μάθημα από τον Ισημερινό όπου δημιουργήθηκε μία επιτροπή οικονομικού ελέγχου για το εξωτερικό χρέος και η οποία αποκάλυψε το μέγεθος κατά το οποίο το χρέος είχε διογκωθεί χωρίς κανένα όφελος για τον λαό του Ισημερινού.
Πιστεύω πως η απάντηση είναι η διαγραφή του χρέους· αλλά το άνοιγμα των βιβλίων είναι μία καλή αρχή!
Να μιμηθούμε τον Ισημερινό και τη δημιουργία επιτροπής οικονομικού ελέγχου για το εξωτερικό χρέος, προτρέπει ο Καναδός μαρξιστής οικονομολόγος, Μάικλ Λίμποβιτς
Με συνέντευξή του στην «Ε», ο κ. Λίμποβιτς προτρέπει να διδαχτούμε από την εμπειρία του Ισημερινού και τη δημιουργία επιτροπής οικονομικού ελέγχου για το εξωτερικό χρέος, ενώ όσον αφορά την ευρωπαϊκή κρίση, εκτιμά ότι το κεφάλαιο θα βγει πιο ισχυρό λόγω της απουσίας ενός σθεναρού αγώνα για να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι το βάρος της επίλυσης ενός προβλήματος, όπως λέει, του κεφαλαίου.
Ο Μάικλ Λίμποβιτς, ομότιμος καθηγητής Οικονομικών στο πανεπιστήμιο Σάιμον Φρέιζερ, διευθύνει το πρόγραμμα «Πρακτικές Μετασχηματισμού και Ανθρώπινη Ανάπτυξη» στο ερευνητικό κέντρο Μιράντα του Καράκας. Είναι καλεσμένος στη χώρα μας για μια σειρά διαλέξεων από το Ινστιτούτο Πουλαντζά.
Την Τετάρτη το απόγευμα (7 μ.μ.) θα μιλήσει στο Ινστιτούτο Γκέτε με θέμα «Χτίζοντας τον σοσιαλισμό του 21ου αιώνα: η λογική του κράτους», ενώ τη Δευτέρα 13 του μηνός θα μετάσχει μαζί με τη Χιλιανή κοινωνιολόγο Μάρτα Χάρνεκερ, στη Θεσσαλονίκη, σε συνέδριο με θέμα «Κρίση και σύγχρονος καπιταλισμός».
Η Μάρτα Χάρνεκερ θα μιλήσει επίσης την προσεχή Πέμπτη (7 μ.μ.) στο Πάντειο Πανεπιστήμιο για τις «Προκλήσεις της Αριστεράς τον 21ο αιώνα. Η περίπτωση της Λατινικής Αμερικής».
**Κύριε Λίμποβιτς, είναι επίκαιρος ο μαρξισμός σήμερα; Γιατί παρά τη βαθιά κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού, η Αριστερά, σε όλες της τις εκδοχές, δεν συγκινεί τον κόσμο;
«Μια μαρξιστική ανάλυση αναλύει τον καπιταλισμό ως σύστημα με συγκεκριμένες σχέσεις ιδιοκτησίας και τάσεις (συμπεριλαμβανομένης της τάσης για κρίση). Βλέπουμε την αξία της μπροστά μας. Αντιθέτως, οι μη μαρξιστικές θεωρίες έχουν ένα μυθικό μοντέλο με το οποίο αντικαθιστούν την πραγματικότητα και όταν το μοντέλο είναι ολοφάνερα λάθος καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι το μοντέλο είναι τέλειο, αλλά η πραγματικότητα λάθος.
Τέλειο μοντέλο, λάθος η πραγματικότητα
Οτι, για παράδειγμα, η κρίση δεν είναι σύμφυτη αλλά αποτέλεσμα κακών καπιταλιστών, κακών τραπεζιτών, κακών δανειοληπτών, κακών κυβερνήσεων, κακών λαθών. Πολύς κόσμος δεν πιστεύει πια ότι ο καπιταλισμός είναι τέλειος, αλλά εκτιμά ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση. Ο Μαρξ κατανόησε ότι υπήρχε μία σύμφυτη τάση στο να θεωρούν οι εργαζόμενοι τις απαιτήσεις του κεφαλαίου ως κοινό τόπο.
Δεν είναι εύκολο να ανατρέψεις την αντίληψη αυτή - ειδικά όταν τα πανεπιστήμια και τα μέσα ενημέρωσης τείνουν να κάνουν τη μαρξιστική ανάλυση αόρατη. Πρέπει να αναγνωρίσουμε παρ' όλα αυτά, ότι ένα ακόμη πρόβλημα ήταν η πολιτική αποτυχία της ίδιας της Αριστεράς - η υιοθέτηση από πλευράς της ενός παλαιού μοντέλο, το οποίο υπαγορεύει στους ανθρώπους μάλλον, παρά μαθαίνει από αυτούς».
**Μιλάτε για «σοσιαλισμό του 21ου αιώνα». Εννοείτε το είδος του «αυταρχικού κρατικού σοσιαλισμού» των πρώην κομμουνιστικών καθεστώτων της ανατολικής Ευρώπης; Μπορεί το ιδιωτικό κεφάλαιο να συνυπάρξει σε μια μελλοντική σοσιαλιστική κοινωνία;
«Νομίζω ότι η καλύτερη απάντηση προέρχεται από τον Ουρουγουανό συγγραφέα Εντουάρντο Γκαλεάνο σχετικά με την κατάρρευση του Ανατολικού μπλοκ. Ελεγε ότι έχουμε προσκληθεί σε μία κηδεία, αλλά ο εκλιπών δεν είναι δικός μας. Τονίζω ότι πρέπει να επιστρέψουμε στην αντίληψη του Μαρξ για μια κοινωνία που θα κατευθύνεται προς την πλήρη ανάπτυξη των ανθρώπινων δεξιοτήτων και ότι απαραίτητα απαιτεί μια βαθιά δημοκρατία και διαδικασία λήψης αποφάσεων στις κοινότητες και τους χώρους εργασίας (κάτι που δεν υπήρχε στο ανατολικοευρωπαϊκό μοντέλο).
*Υπάρχει χώρος για το ιδιωτικό κεφάλαιο;
Προτιμώ να μην είμαι δογματικός στο ζήτημα αυτό. Μια μελλοντική σοσιαλιστική κοινωνία θα έπρεπε να εξασφαλίζει συνθήκες όπως η διαφάνεια, η διαδικασία λήψης αποφάσεων από τους εργαζομένους και η υπευθυνότητα προς τις κοινότητες και την κοινωνία.
Αν το ιδιωτικό κεφάλαιο μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτούς τους όρους -τους οποίους αποκαλώ "σοσιαλιστικές προϋποθέσεις"- τέλεια. Θεωρώ όμως ότι το ιδιωτικό κεφάλαιο θα αυτοαποκλειστεί γιατί δεν θα εκπληρώνει τους όρους που η κοινωνία θέλει. Παρ' όλα αυτά είναι κάτι που μένει να το δούμε».
**Ποια είναι η εμπειρία σας ως συμβούλου της μπολιβαριανής κυβέρνησης του κ. Τσάβες στη Βενεζουέλα; Ακούγονται κατηγορίες για τάσεις απολυταρχισμού...
«Αν και υπήρξα σύμβουλος κατά το παρελθόν αρκετών υπουργείων, αυτή τη στιγμή διευθύνω ένα πρόγραμμα ανθρώπινης ανάπτυξης και πρακτικής σε ένα ερευνητικό ινστιτούτο, το οποίο είναι τμήμα του υπουργείου πανεπιστημιακής εκπαίδευσης. Με αυτή την ιδιότητα, έρχομαι σε επαφή κυρίως με κοινωνικά κινήματα (κοινότητες και εργαζόμενους) και το βρίσκω πολύ συναρπαστικό για τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι μαθαίνουν μέσω της πρακτικής. Θα υπάρχουν πάντοτε εντάσεις μεταξύ της ανυπομονησίας των από πάνω και της εμπειρίας των από κάτω, αλλά έχω εμπιστοσύνη στη θέληση των από κάτω να αγωνιστούν και στον τρόπο που ο πρόεδρος Τσάβες αντιμετώπισε αυτά τα κινήματα (με ιδιαίτερο σεβασμό στη διαχείριση των εργαζομένων και της κοινότητας)».
*Ασφαλώς, εκτός Βενεζουέλας θα ακούτε κατηγορίες για παραβιάσεις από την κυβέρνηση. Δεν εκπλήσσει γιατί αυτά που τα διεθνή μέσα ενημέρωσης μεταδίδουν προέρχονται από την εσωτερική αντιπολίτευση και τα ιδιωτικά μέσα ενημέρωσης (τα οποία συνιστούν ένα ντε φάκτο κόμμα αντιπολίτευσης που τοποθετείται δεξιότερα και του Fox News. Υπάρχει λόγος γι' αυτό. Πόσα, για παράδειγμα, ακούτε για τις δολοφονίες κοινωνικών ακτιβιστών(συνδικαλιστών κ.λπ.) στην Κολομβία;
«Λέω στον κόσμο ότι, αν θέλουν να μάθουν για τη Βενεζουέλα, θα πρέπει να την επισκεφθούν και να δουν μόνοι τους, αλλά μέχρι τότε θα μπορούσαν να διαβάζουν τα εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης στο Ιντερνετ για θέματα που δεν μεταδίδει ο καπιταλιστικός Τύπος».
Ευρωπαϊκή κρίση- Εσωτερική ανισορροπία
**Πώς βλέπετε την τρέχουσα ευρωπαϊκή κρίση; Θα επιβιώσει το ευρώ; Και αν όχι δεν υπάρχει κίνδυνος επιστροφής σε εθνικιστικούς ανταγωνισμούς σαν αυτούς της δεκαετίας του '30;
«Η ευρωπαϊκή κρίση πρέπει να ιδωθεί σε συνάρτηση με την κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού. Εχει ωστόσο δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά λόγω της εσωτερικής οικονομικής ανισορροπίας της Ευρώπης και της κυρίαρχης θέσης των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών.
Δεν μπορώ να προβλέψω το πώς θα επιλυθεί, αλλά θεωρώ ότι λόγω της απουσίας ενός αγώνα κατά της προσπάθειας να πληρώσουν οι εργαζόμενοι το βάρος της επίλυσης ενός προβλήματος του κεφαλαίου, το κεφάλαιο θα βγει ενισχυμένο και όλοι οι υπόλοιποι εξασθενημένοι».
*Πώς η εμπειρία της Λατινικής Αμερικής θα μπορούσε να βοηθήσει στον αγώνα κατά του χρέους;
«Υπάρχει ένα πραγματικό μάθημα από τον Ισημερινό όπου δημιουργήθηκε μία επιτροπή οικονομικού ελέγχου για το εξωτερικό χρέος και η οποία αποκάλυψε το μέγεθος κατά το οποίο το χρέος είχε διογκωθεί χωρίς κανένα όφελος για τον λαό του Ισημερινού.
Πιστεύω πως η απάντηση είναι η διαγραφή του χρέους· αλλά το άνοιγμα των βιβλίων είναι μία καλή αρχή!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)