Περί αραβικών επαναστάσεων

Tου Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Υπάρχουν δύο βεβαιότητες για τις αραβικές επαναστάσεις:
α) ότι διαθέτουν το στοιχείο της γνήσιας λαϊκής εξέγερσης,
β) ότι όποιο καθεστώς και αν επικρατήσει τελικά σε αυτές τις χώρες, θα είναι υποχρεωμένο να λαμβάνει υπόψιν του τις διαθέσεις των λαϊκών μαζών στα πολιτικά, κοινωνικά και εθνικά θέματα.
Ο φόβος που προκαλούσαν στους Αραβες οι δεσπότες τους τελείωσε. Οι λαοί είχαν τη συγκλονιστική εμπειρία του ότι μπόρεσαν να ανατρέψουν καθεστώτα όπως του Μπεν Αλί και του Μουμπάρακ, και θα χρειαζόντουσαν ποταμοί αίματος για να ξανασυσταθεί το Βασίλειο του Φόβου και της Απάθειας.
Μέχρις εκεί όμως, γιατί πιο πέρα αρχίζουν οι αβεβαιότητες. Η κατάσταση στη Λιβύη εξελίσσεται ήδη διαφορετικά, προς μια μορφή εμφυλίου πολέμου. Οι δύο πλευρές δείχνουν αποφασισμένες να νικήσουν ή να πεθάνουν. Ο Μουμπάρακ και ο Μπεν Αλί ήταν μαριονέττες των Αμερικανών και των Γάλλων. Οι στρατοί τους, σε μεγάλο βαθμό ελεγχόμενοι από την Ουάσιγκτον. Δεν είναι αυτή η περίπτωση του Καντάφι, που, παρά τον μεγάλο συμβιβασμό του με τους δυτικούς πριν από 10 χρόνια, διατηρούσε μια ανεξάρτητη βάση εξουσίας. Στην περίπτωση εξάλλου της Λιβύης καλό είναι να διατηρεί κανείς μια επιφύλαξη, δεδομένου ότι έχουμε πολύ λίγες αξιόπιστες πληροφορίες για το τι πραγματικά γίνεται στο εσωτερικό της χώρας. Είδαμε πολύ καλά, για παράδειγμα στις περιπτώσεις της ανατροπής Τσαουσέσκου, του κανονιοβολισμού της ρωσικής Βουλής από τον Γέλτσιν, των πολέμων στη Γιουγκοσλαβία και το Ιράκ, του Ισραήλ, ότι τα μεγάλα δυτικά ΜΜΕ, αλαζονικά αυτοπαρουσιαζόμενα ως θεματοφύλακες της «αντικειμενικής πληροφόρησης» μπορούν να μας γεμίσουν με σωρό από ψέματα και παραποιήσεις της πραγματικότητας. Τις τελευταίες ημέρες επιχειρούν να παρουσιάσουν το Καντάφι περίπου ως ενσάρκωση του διαβόλου. Δεν έχει κανείς οποιαδήποτε διάθεση να υπερασπιστεί ένα πλήρως εκφυλισμένο, εδώ και πολύ καιρό καθεστώς, που ήδη άλλωστε από την αρχή έθετε πρόβλημα, από αυτό το σημείο όμως μέχρι να εμφανίζει τον Λίβυο ηγέτη ως ικανό να καταστρέψει όλο τον κόσμο με την τρομοκρατία και τους μετανάστες, όπως λένε τώρα οι δυτικές τηλεοράσεις, υπάρχει μια διαφορά.
Ηδη, σε ορισμένους δυτικούς κύκλους συζητείται το ενδεχόμενο στρατιωτικής επέμβασης κάποιας μορφής στη Λιβύη. Το Περού, μια άσχετη χώρα της Λατινικής Αμερικής, με κυβέρνηση πολύ φιλική προς την Ουάσιγκτον, ζήτησε επιβολή απαγόρευσης πτήσεων. Η Γουώλ Στρητ Τζόρναλ ζήτησε να «ξεμπερδεύουμε με τον Καντάφι». Ο σύμβουλος του Γάλλου Προέδρου Γκενό ζήτησε δράση πέραν των οικονομικών κυρώσεων, μια προοπτική στην οποία φαίνεται να αντιδρά ο Μπερλουσκόνι. Η κάλυψη των λιβυκών από τον μεγάλο δυτικό τύπο και τις τηλεοράσεις μπορεί να φτιάξει το κλίμα που προϋποθέτει μια στρατιωτική επέμβαση. Το δεύτερο «σενάριο» που αρχίζει και συζητείται διεθνώς, είναι αυτό μιας ενδεχόμενης «διάσπασης» της Λιβύης. Από τις λεγόμενες «απελευθερωμένες» περιοχές της Κυρηναϊκής υπάρχουν αναφορές για αντικατάσταση των λιβυκών σημαιών με τα σύμβολα του βασιληά Ιντρίς και, σε μερικές περιοχές, για κατάληψη της εξουσίας από ισλαμιστές. Το τελευταίο αυτό, παραδόξως, δεν πανικοβάλλει, ως θα όφειλε, τον δυτικό τύπο, κάθε άλλο!
Η στρατηγική της Ουάσιγκτον (Ομπάμα-Μπρζεζίνσκι) είναι η κατά το δυνατόν ομαλότερη μετάβαση σε φιλοδυτικά κατά βάσιν καθεστώτα. Εργαλεία αυτής της πολιτικής της «γέφυρας», αντίστοιχης με αυτή που εφήρμοσαν στην Ελλάδα το 1974 και την Ισπανία το 1975, είναι η «διεθνής των ΜΚΟ» που «εκπαίδευσε» τους μεσοαστούς νέους μπλόγκερς σε Αίγυπτο και Τυνησία, ο Μπαραντέι και οι αραβικοί στρατοί. Υπάρχουν βεβαίως και οι σκληροπυρηνικοί Ισραηλινοί που αποβλέπουν εδώ και δεκαετίες, ρητά, στην αποσύνθεση του αραβομουσουλμανικού κόσμου, κατά τα πρότυπα που έθεσαν, πριν από όλους στη νεώτερη εποχή, οι Βρετανοί ιμπεριαλιστές. Την τάση αποσύνθεσης τη διακρίνει κανείς στη διάσπαση του Σουδάν, στο φλερτ με τους Κούρδους, στη ντε φάκτο διάλυση του Ιράκ ως ενιαίου κράτους κ.ο.κ. Το τι βέβαια θα γίνει στην πραγματικότητα, το επηρεάζουν, αλλά δεν το καθορίζουν σχεδόν ποτέ αυτοί που εκπονούν τα σχέδια και τα σενάρια.
Konstantakopoulos.blogspot.com
Κόσμος του Επενδυτή

Levant Quatret : Η εναλλακτική στρατηγική της Τουρκίας

Apparently, Israel’s Deputy Foreign Minister Danny “Oh Danny boy” Ayalon left an undeletable mark on the art of diplomacy when he invented the “low chair” method to humiliate the Turkish ambassador last year. The very important Turks who had fiercely protested Mr. Ayalon’s protest last year look highly inspired this year by the Israeli deputy minister’s “low chair diplomacy.” Furthering Mr. Ayalon’s scientific technique, the Turks have invented the “chewing gum” and “lower step” diplomacies.
The mayor of Ankara, Melih Gökçek, said his gum chewing during his farewell to French President Nicolas Sarkozy was a tit-for-tat because Mr. Sarkozy was chewing a piece of gum as he descended the steps of his plane after landing in Ankara. Similarly, the Turks felt proud when a skillfully planned photo showed Prime Minister Recep Tayyip Erdoğan greeting his guest, President Sarkozy, while the Frenchman was a few steps below the prime minister.
All the same, the twin Turkish contributions to the “Ayalon diplomacy” may create a dangerous diplomatic jurisprudence – especially for the not-so-tall Turkish dignitaries. I don’t want to think about the possibility of Foreign Minister Ahmet Davutoğlu being pictured halfway through the steps while Chancellor Angela Merkel, all smiles, greets him on top of the same steps in Berlin.
Obviously, the Turkish show was put on for domestic consumption ahead of the parliamentary elections in June. But it’s a pity in the year 2011 if a photo showing a foreign head of state half the height of the Turkish prime minister can please the Turks. This is as ridiculous as the photo showing the Turkish ambassador to Tel Aviv seated on a low chair with the Israeli deputy minister, all smiles, looking (physically) down upon him.
Fortunately, President Abdullah Gül did not join the “Ayalon Club” and secretly put salt in the sugar sachet for Mr. Sarkozy’s coffee, or rose water into a bottle of pink champagne.
But as presidential sources have unofficially revealed, in the two presidents’ tete-a-tete, there was “veiled commercial threat” (Mr. Gül: “I must say that the blockage of Turkey’s EU negotiations by France shadows possible cooperation in many other areas”), and “ethnic reminders” (Mr. Gül: “Your granduncle was from Salonica, a Turkish city in his time. Knowing your family history, one would expect you to be closer to the idea of Turkey in Europe”). But that was better than salt in Mr. Sarkozy’s cup of coffee, or rose water in his champagne glass (one wonders, though, does Mr. Gül’s reasoning justify rejection of Turkey by European leaders whose granduncles were not from Ottoman cities?)
In any case, the EU diplomats dealing with Turkey may have to find new jobs after the elections in June. There is every reason to predict that the size of the European Commission representation in Ankara may gradually decline from its present 140 or so staff (the largest in the world) to half a dozen at the end of 2012. Parallel to that, the Secretariat General for EU Affairs in Ankara may gradually metamorphose into the Secretariat General for Middle Eastern Affairs. And that’s bad news for anyone who favors the idea of Turkish membership.
But for Messrs. Erdoğan and Davutoğlu the EU is becoming increasingly passe. Their hearts and minds belong to where Mr. Sarkozy said Turkey belong. Remember, the new Turkish foreign policy last year launched efforts for what this columnist calls the “Middle East Coal and Steel Community.”
First, a free trade zone between Turkey, Syria, Jordan and Lebanon; then a visa-less travel area a la Schengen; then an accord for cooperation in nuclear energy between Turkey and Jordan… The Community will certainly expand in quality and quantity as soon as the dust from the Arab spring settles. And this is what exactly Mr. Davutoğlu recently hinted at when he said, “Turkey’s new foreign policy is about correcting the trajectory of history.”
But don’t think for a moment all that is bad news for Mr. Sarkozy et al. Turkey-skeptics in the Old Continent may be privately smiling. Mr. Sarkozy was even joyfully laughing the moment he ran into the “punishing low steps diplomacy” in Ankara as he was forced to shake Mr. Erdoğan’s welcoming hand from half a meter down the stairs.

 Source : Hurriyet Daily News