Τι παθαίνεις όταν ο εκδότης του παγκόσμιου αποθεματικό νομίσματος συσσωρεύει πάρα πολλά χρέη; Τίποτα λιγότερο από το τέλος της κυριαρχίας του δολαριοκεντρικού νομισματικού συστήματος που έχουμε σήμερα.
Έτσι λέει ο Eric Janszen, οικονομικός και χρηματοπιστωτικός αναλυτής και ιδιοκτήτης του iTulip.com. (σ.σ. o οποίος είναι "ξύπνιος" καπιταλιστής και είχε προβλέψει την κρίση εδώ και χρόνια)
...
Με λίγα λόγια, εξετάζει την πιστωτική φούσκα που ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1980, και άρχισε να επιταχύνεται το 1995, και έχει φτάσει πλέον σε επικές διαστάσεις. Τα ποσά που είναι τόσο συγκλονιστικό σε αυτό το στάδιο που ο Eric πιστεύει ότι είναι πολιτικά πάρα πολύ ανεπιθύμητο να αφήσουν τις αγορές να προσαρμοστούν μόνες τους - το μέγεθος του πόνου που θα δημιουργούσε ο αποπληθωρισμός θα δημιουργούσε συνθήκες που είναι απλά ανεπιθύμητες για τους πολιτικούς που κοιτάζουν μόνο πώς να επανεκλεγούν. Η μόνη άλλη διαθέσιμη επιλογή είναι η εξυπηρέτηση των χρεών αυτών μέσω ενός δραματικά υποτιμημένου νομίσματος . Αυτός είναι και ο βασικός ρόλος της Fed σήμερα. (σ.σ. το βλέπουμε αυτό και στην Ελλάδα με τις πολιτικές αποπληθωρισμού ("λιτότητα") που εφαρμόζονται)
Και, φυσικά, μέσα από την παρέμβασή της, η Fed θα κάνει ό, τι μπορεί για να κρατήσει το σημερινό χρηματοπιστωτικό σύστημα στη θέση του για να διαιωνίσει την τωρινή διαδικασία για όσο το δυνατόν περισσότερο. Το τελικό αποτέλεσμα είναι μια ριζική μεταφορά του κίνδυνου από τη Wall Street στον φορολογούμενο. (σ.σ. δηλαδή η FED τυπώνει χρήμα, το χαρίζει στις τράπεζες και οι εργάτες παίρνουν πληθωρισμένα δολάρια ως μισθό)
Έτσι, το μεγάλο ερώτημα είναι: Πόσο καιρό μπορεί αυτό να συνεχιστεί; Υπάρχει ένα σημείο στο οποίο η εμπιστοσύνη στο σύστημα καταρρέει και οι δυνάμεις της αγοράς τελικά ξεπερνούν την παρέμβαση;
Απαντήσεις του Eric: «πολύ περισσότερο από ότι οι περισσότεροι άνθρωποι περιμένουν.» Και «Ναι».
Καταρχήν, ως η πιο σημαντική κεντρική τράπεζα στον κόσμο, η Fed έχει υπερφυσικές εξουσίες. Θεωρητικά, μπορεί να επεκτείνει τον ισολογισμό της απεριόριστα. Η ικανότητά της να απορροφά τεράστιες ποσότητες των νέων υποχρεώσεων είναι θεωρητικά απεριόριστη, και πολλέςεξ αυτών μπορεί εύκολα να αποκρύψει από λογιστικής απόψεως.
Και δεδομένου ότι οι ΗΠΑ είναι και η μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου, καθώς και εκδότης του αποθεματικού της νομίσματος, οι άλλες χώρες αναγκάζονται να υποστηρίξουν το ισχύον καθεστώς. Μια θανάσιμη ρωγμή στην οικονομία των ΗΠΑ θα προκαλέσει αδικαιολόγητο πόνο σε όλους τους εμπορικούς εταίρους της, έτσι ώστε να συνεχίσουν να αγοράζουν κρατικά ομόλογα σε επαρκή ποσότητα για τη χρηματοδότηση της οικονομικής δραστηριότητας των ΗΠΑ.
Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι χαρούμενοι γι 'αυτό. Και εδώ είναι που πρέπει να δοθεί προσοχή (και εδώ έρχεται και η σημασία του χρυσού).
Για το μεγαλύτερο μέρος του περασμένου αιώνα, οι Ηνωμένες Πολιτείες αποτελούσαν περίπου το 54-58% της παγκόσμιας οικονομίας. Σήμερα, το μερίδιό τους έχει συρρικνωθεί σε περίπου 18%, που σημαίνει ότι η σχετική σημασία τους για το παγκόσμιο σύστημα έχει μειωθεί.
Η έκδοση του παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος είναι ένα προνόμιο που πρέπει διαρκώς να κερδίζει μέσω της διαφάνειας και της χρηστής διαχείρισης - ιδιότητες που οι ΗΠΑ έχουν παραβιάσει κατάφωρα κατά το παρελθόν για αρκετές δεκαετίες, όπως έχουν δημιουργήσει φούσκες και τρισεκατομμύρια δολάρια σε ελλείμματα, λόγω του ότι ανέλαβε τεράστια χρέη και διότι αύξησε την προσφορά χρήματος της παρά πολύ. Έτσι, ακόμη και με δεδομένο ότι θα συνεχίζουν να υποστηρίζουν το υπάρχον νομισματικό καθεστώς, οι κεντρικές τράπεζες του κόσμου έχουν αρχίσει την αντιστάθμιση της έκθεσής τους.
Μετά από αρκετές δεκαετίες που ήταν καθαροί πωλητές, οι κεντρικές τράπεζες του κόσμου έχουν γίνει καθαροί αγοραστές χρυσού κατά το δεύτερο τρίμηνο του 2009. Όπως το θέτει ο Eric:
Δεν υπήρχε σχέδιο Β στο παγκόσμιο νομισματικό σύστημα, όταν υιοθετήθηκε το δολαρίου των ΗΠΑ ως βάση των αποθεματικών των παγκόσμιων συναλλαγματικών διαθέσιμων. Η μόνη εναλλακτική είναι ο χρυσός, ο χρυσός είναι το μοναδικό αποθεματικό στοιχείο ενεργητικού που κατέχουν οι κεντρικές τράπεζες εκτός από τα δολάρια, και σε κάποιο βαθμό τα ευρώ, αλλά είναι ως επί το πλείστον ο χρυσός. Έτσι, ο χρυσός είναι η εναλλακτική. Έτσι, αυτό που νομίζω ότι πρόκειται να συμβεί είναι ότι με την πάροδο του χρόνου, σταδιακά, ότι θα υπάρξει μια αύξηση σε κάποιο σημείο επί των διαθεσίμων ποσοτήτων χρυσού από τις κεντρικές τράπεζες, καθώς θα αντισταθμίζεται η οριακή αύξηση και του αριθμού των ομολόγων του Δημοσίου των ΗΠΑ που πρέπει να κατέχουν, ως αποτέλεσμα της διεξαγωγής του εμπορίου με τις ΗΠΑ και επίσης τη διατήρηση απλώς της οικονομίας των ΗΠΑ μέσα από τα χαμηλά επιτόκια και παρέχοντας επαρκείς επενδύσεις για να συνεχίσει να προσφέρει η κυβέρνηση των ΗΠΑ.
Έτσι, αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον για μένα είναι [που] αρχίζει από το δεύτερο τρίμηνο του 2009, αμέσως μετά την οικονομική κρίση, είναι όταν οι παγκόσμιες κεντρικές τράπεζες ήταν καθαροί αγοραστές χρυσού, οι οποίες μου ανέφεραν ότι το είχαν κάνει ομαδικά, αποφάσισαν ότι ήταν καιρός για σοβαρή αντιστάθμιση των περιουσιακών τους στοιχείων σε δολάρια, ακόμη και με δεδομένο ότι θα συνεχίζουν να αγοράζουν κρατικά ομόλογα για να αυξήσουν την κάλυψη τους.
Πριν από αυτό, υπήρχαν ουσιαστικά δύο ομάδες: Υπήρχαν οι αγοραστές, οι οποίοι ήταν χώρες όπως η Ινδία , η Ρωσία και η Κίνα, και οι πωλητές, οι οποίες τις περισσότερες φορές ήταν από τις ευρωπαϊκές χώρες σας. Και αυτή η διάρθρωση της αγοράς χρυσού συνεχίστηκε και διατηρήθηκε μέχρι το δεύτερο τρίμηνο του 2009, και μετατοπίστηκε σε μια πολύ ευρύτερη βάση με την αύξηση του αριθμού των κυβερνήσεων που συμμετέχουν στην αγορά χρυσού, όπως η Σαουδική Αραβία, το Μεξικό, και άλλους συμμάχους των Ηνωμένων Πολιτειών.
Δυνατότερο νόμισμα καλεί η Κριστίν Λαγκάρντ να γίνει το γουάν
«Η Κίνα χρειάζεται ένα ισχυρότερο νόμισμα», τόνισε η Λαγκάρντ ενώ οι μεγαλύτεροι εμπορικοί εταίροι της Κίνας συνεχίζουν να θεωρούν πολύ χαμηλή την ισοτιμία του γουάν, παρότι το κινεζικό νόμισμα αυξήθηκε κατά 7% σε σχέση με το δολάριο την περίοδο Ιουνίου 2010 - Αυγούστου 2011.Source : http://tsak-giorgis.blogspot.com/
Η οικονομική ηγεσία της Κίνας υπόσχεται να αυξήσει την ευελιξία του γουάν και τις εισαγωγές για την εξισορρόπηση των εμπορικών συναλλαγών. Ωστόσο δεν επιθυμεί επί του παρόντος να θέσει σε κίνδυνο τις εξαγωγές της χώρας, με το επιχείρημα ότι οι εξαγωγείς κινούνται σε πολύ στενά περιθώρια. (σ.σ. η Κίνα δε θέλει να ανεβάσει το γουάν, ώστε τα προιόντα της να εξακολουθήσουν να είναι πάμφτηνα και να πουλιούνται. Όταν βέβαια στραγγίζξει τη Δύση, τότε θα ανεβάσει το γουάν, ανεβάζοντας έτσι και το μισθό του κινέζου εργάτη, ώστε να αναλάβει αυτός να καταναλώνει -κατα το δυνατό- αυτά που ως τώρα κανατάλωναν στη Δύση)
