Την κρίσιμη δοκιμασία για το πολιτικό σύστημα θα αποτελέσει ο σχηματισμός κυβέρνησης αμέσως μετά τις εκλογές. Ετσι, για πρώτη φορά μετά το 1926-28 (κυβέρνηση Ζαΐμη), αναμένεται ο σχηματισμός πολυκομματικής κυβέρνησης χωρίς «μεταβατική λογική», χωρίς δηλαδή να τελεί σε αναμονή απόκτησης αυτοδυναμίας ένα ισχυρό πολιτικό κόμμα εξουσίας όπως συνέβη με τις δύο βραχύβιες κυβερνήσεις Τζαννετάκη και Ζολώτα, που είχαν χρόνο ζωής περίπου τρεις μήνες η καθεμία, αφού η ΝΔ είχε κερδίσει το '89 το 44% και το '90 το 46% των ψήφων.
Οταν στα περισσότερα κράτη της Ευρώπης οι κυβερνήσεις συνεργασίας αποτελούν είτε τον κανόνα είτε σύνηθες μοντέλο διακυβέρνησης, στην Ελλάδα παραμένει ταμπού, ως συνέπεια μιας βαθιά ριζωμένης πολιτικής κουλτούρας πόλωσης. Ομως στη σημερινή συγκυρία ούτε η ακυβερνησία, ούτε οι μικροκομματικοί ελιγμοί, ούτε οι αλλεπάλληλες ατελέσφορες εκλογικές αναμετρήσεις συνιστούν λύση. Αν τα κόμματα που θα εκπροσωπούνται στην επόμενη Βουλή δεν αναπτύξουν fast-track κουλτούρα συνεννόησης, τότε τόσο το χειρότερο όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για τα ίδια. Την αποτυχία σχηματισμού κυβέρνησης θα χρεωθούν πρωτίστως τα δύο κόμματα εξουσίας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα μείνει αλώβητη η εικόνα εκείνων των κομμάτων που θα επιλέξουν μια ανέξοδη καταγγελτική ρητορεία, τη στιγμή που απαιτείται η αναζήτηση ενός κοινού παρονομαστή για την εσωτερική ανάταξη και την εξωτερική εκπροσώπηση της χώρας.
Source :www.kontiadis.gr
