Ελληνική κρίση και νεο-οθωμανισμός

Του Κώστα Πικραμένου*Ανήκω σε αυτούς που παρακολουθούν ψύχραιμα τις εξελίξεις στην Ελλάδα σε σχέση πάντα με το σκηνικό που διαμορφώνεται σε Ευρώπη και Τουρκία. Άλλωστε η νεοελληνική Ιστορία μας διδάσκει ότι το Ελλαδικό Κράτος μεγαλούργησε πάντα χάρη στις ευνοϊκές ισορροπίες δυνάμεων της Βόρειας Ευρώπης (Παρίσι, Λονδίνο, Βερολίνο, Μόσχα) και την εσωτερική φθορά της Τουρκίας ή Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Τις τελευταίες ημέρες βιώνουμε την απόλυτη χρεωκοπία του νεο-ελληνικού πολιτικάντικου συστήματος. Τις τελευταίες ώρες ζούμε την απόλυτη κατάντια του δικομματισμού που προσπαθεί να κερδίσει επικοινωνιακά γνωρίζοντας ότι στα δημόσια ταμεία υπάρχουν αποθεματικά μόνο για 20 ημέρες... Κανείς δεν θέλει να ζήσει εικόνες κατοχής 1941-1944 αλλά όλοι κάνουν τα πάντα για να οδηγηθούμε στο αναπόφευκτο.
Στο προηγούμενο άρθρο μου (Τα εργαλεία του Νεο-οθωμανισμού) παρουσίασα τους κρατικούς και μη κυβερνητικούς φορείς που συνθέτουν το πλέγμα των δράσεων εντός και εκτός Τουρκίας προκειμένη η γείτονα χώρα να αναδειχτεί σε παγκόσμια δύναμη εντός του πρώτου τετάρτου του 21ου αιώνα.
Τα εργαλεία του Νεο-οθωμανισμού
Το όραμα του Οζαλ προέβλεπε μία ζώνη ελεύθερου εμπορίου από τα Ουράλια μέχρι την Αδριατική. Προκειμένου να κερδίσει «τις καρδιές» του Τουρκικού Κόσμου της Κεντρικής Ασίας, του Καυκάσου και των Βαλκανίων ίδρυσε το 1992 τον Οργανισμό Ανάπτυξης και Συνεργασίας ΤΙΚΑ. Την περίοδο 1992-2002 ο προυπολογισμός του ΤΙΚΑ αφορούσε μερικές δεκάδες εκατομμύρια δολλάρια με προτεραιότητα τις τουρκόφωνες χώρες της Ασίας. Μόλις ήλθε στην εξουσία το ΑΚΡ ο προυπολογισμός του ΤΙΚΑ εκτινάχθηκε από 85 εκ δολλάρια (το 2002) στα …967 εκ δολλάρια (2010) !!! (σ.σ Ο προυπολογισμός της ΕΥΠ είναι πολύ χαμηλότερος του ΤΙΚΑ)
Το ΤΙΚΑ δραστηριοποιείται όχι μόνο σε ανθρωπιστικές δράσεις εν καιρώ φυσικών καταστροφών αλλά και σε αναπτυξιακά έργα όπου την μερίδα του λέοντος των κατά τόπους εργολαβιών λαμβάνουν οι κατασκευαστικές επιχειρήσεις της MUSIAD. (Για τη σχέση ΑΚΡ- MUSIAD και το ισλαμικό κεφάλαιο μπορείτε να διαβάσετε στο βιβλίο μου «Τα Διπλωματικά Έγγραφα για την Τουρκία» http://ekdotika.blogspot.com)
Πρόσφατα ιδρύθηκε υπό την αιγίδα του Γραφείου του Πρωθυπουργού της Τουρκίας, το Γραφείο Δημόσιας Διπλωματίας το οποίο διευθύνει μέγας θεωρητικός του Νεοθωμανισμού. Το συγκεκριμένο γραφείο χρηματοδοτείται από το Γραφείο της Πρωθυπουργίας και έχει ως στόχο την προστασία, αναπαλαίωση ή συντήρηση Οθωμανικών Μνημείων στα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική και την Κεντρική Ασία. Όσον αφορά στη μικρή χώρα του Γιώργου Παπανδρέου, στόχος του γραφείου είναι το Fethiye τζαμί στην Αθήνα και η Καβάλα σε πρώτη φάση. Αυτός είναι και ο λόγος που έχει ολοκληρωθεί η καταγραφή των Οθωμανικών μνημείων της Ελλάδος από το Υπουργείο Εξωτερικών της Τουρκίας. Το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών (στην Αθήνα) υποστηρίζει ακαδημαικά τις «οθωμανικές ανησυχίες» του Γραφείου Δημόσιας Διπλωματίας.

Οι θεωρητικοί του Νεο-οθωμανισμού
Στο παρόν άρθρο μου αποκαλύπτω τους θεωρητικούς του Νεο-οθωμανισμού οι οποίοι χαράζουν τους γενικούς προσανατολισμούς της Μεγάλης Τουρκίας του 21ου αιώνα. Πρόκειται για πανεπιστημιακούς με σπουδές στο εξωτερικό, ευχέρεια στη χρήση ξένων γλώσεων και κοσμοπολίτικη θεώρηση της διεθνούς σκηνής. (Για την επιρροή Γκιουλέν εντός του ΑΚΡ μπορείτε να διαβάσετε στο βιβλίο μου «Τα Διπλωματικά Έγγραφα για την Τουρκία» http://ekdotika.blogspot.com)
Οι άνθρωποι αυτοί κινούνται πέριξ του Αχμέτ Νταβούτογλου και λειτουργούν ως κομιστές της νεο-οθωμανικής ιδεολογίας συμμετέχοντας σε ημερίδες και πάνελ τόσο σε Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες όσο και στις ΗΠΑ. Κάποιοι από αυτούς μισθοδοτούνται από Αμερικανικά Πανεπιστήμια όπου παραδίδουν μαθήματα Οθωμανικής Ιστορίας και πολιτισμού.
Συγκεκριμένα η τρόικα των θεωρητικών του Νεο-οθωμανισμού είναι οι: Ibrahim Kalin, Hakan Yavuz και Βulent Aras. Oι άνθρωποι αυτοί είναι απολύτως άγνωστοι στο Ελληνικό κοινό και στη συντριπτική πλειονότητα πολιτικών, δημοσιογράφων και αναλυτών.
Ο Ιbrahim Kalin είναι σύμβουλος εξωτερικής πολιτικής του Τούρκου Πρωθυπουργού Ερντογάν και υπεύθυνος του Γραφείου Δημόσιας Διπλωματίας (βλέπε παραπάνω) που υπάγεται απευθείας στον Γραφείο Πρωθυπουργίας της Τουρκικής Κυβέρνησης. Ο Κalin πρόσφατα είχε βρεθεί στην Αθήνα (συνοδεία με τον Εγεμέν Μπαγίς, υπεύθυνο υποθέσεων ΕΕ) προκειμένου να εξηγήσει το όραμα της Τουρκίας για την νεο-οθωμανική Ελλάδα του 21ου αιώνα μέσω της σύστασης του Στρατηγικού Συμβουλίου Συνεργασίας Τουρκίας - Ελλάδας. Ο Κalin είναι μέλος της κοινότητας Γκιουλέν, αρθρογραφεί στην εφημερίδα ΖΑΜΑΝ (συμφερόντων Γκιουλέν) και έχει διδάξει σε αμερικανικά πανεπιστήμια. Έχει αναλάβει τις σχέσεις της Τουρκίας με το Μουσουλμανικό κόσμο.
Ο Βulent Aras είναι το δεξί χέρι του Αχμέτ Νταβούτογλου. Μόλις ο Νταβούτογλου ανέλαβε το Υπ. Εξωτερικών (2009) ο Βulent Aras ανέλαβε επικεφαλής του Κέντρου Στρατηγικών Μελετών (SAM) δηλαδή του πλέον νευραλγικού τομέα ανάλυσης και σχεδιασμού της Τουρκικής Διπλωματίας. Είναι εκ των ιδρυτών του SETAV του πλέον ισχυρού και φιλοκυβερνητικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών της Τουρκίας με αδρά χρηματοδότηση. Οπαδός της κοινότητας Γκιουλέν.
Ο Hakan Yavuz απολαμβάνει μεγάλης εκτίμησης στους κύκλους Τουρκολογίας σε Ευρώπη και ΗΠΑ. Έχει συγγράψει με τον John Esposito (καθηγητή του Πανεπιστημίου Georgetown) το πόνημα «Toυρκικό Ισλάμ και Κοσμικότητα: Το κίνημα του Φετουλάχ Γκιουλέν». Σημερα διδάσκει στο Κέντρο Μέσης Ανατολής στο Salt Lake City στις ΗΠΑ. Δεν κατέχει επίσημα κρατική θέση αλλά διαθέτη μεγάλη επιρροή στο ακαδημαικό κατεστημένο των ΗΠΑ.
Source : http://ekdotika.blogspot.com/

Δέκα προτάσεις για να σώσει ο λαός την χώρα

του κ. Β. Μαρκεζίνη

Σαν προφήτης στην έρημο, περιγράφω εδώ και καιρό τα προβλήματα της χώρας μας και, ενώ τα κείμενά μου διαβάζονται από πολυάριθμους αναγνώστες, κανένας Έλληνας πολιτικός δεν έχει θελήσει να ακολουθήσει τις συμβουλές μου, φοβούμενος ίσως –αλλά δυστυχώς– το πολιτικό κόστος. Είναι πλέον σαφές πως μόνον ο λαός μπορεί να σώσει τη χώρα από την άβυσσο. Για να γίνει αυτό, όμως, ο λαός πρέπει να γνωρίζει την αλήθεια – όσο κι αν η αλήθεια, αντίθετα με τα ψέματα, πονάει. Ιδού, λοιπόν, η δική μου εκδοχή της αλήθειας, με τη μορφή δέκα προτάσεων.

1. Στο τελευταίο μου βιβλίο, Η Ελλάδα των Κρίσεων, ανέλυσα τις πέντε κρίσεις μας –την οικονομική, τη διπλωματική, τη μεταναστευτική, τη μειονοτική αλλά και την κρίση αξιοπιστίας του πολιτικού κόσμου– και τόνισα, όσο κανείς άλλος, ότι οι κρίσεις αυτές είναι αλληλένδετες. Το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό καθιστά τη θέση της χώρας μας πολύ διαφορετική και πολύ πιο επισφαλή από της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας, οι οποίες συχνά μνημονεύονται ως ανάλογες περιπτώσεις, ενώ δεν είναι.

2. Όσο ολέθριες κι αν είναι οι οικονομικές μας ασωτίες, η κακή υπόληψη των πολιτικών μας είναι ο παράγοντας που ενδέχεται μια μέρα να πυροδοτήσει ακραίες εσωτερικές αντιδράσεις, κατά τον ίδιο τρόπο που έχει καταβαραθρώσει την αξιοπιστία μας στο εξωτερικό. Ο πολιτικός και ο δημοσιογραφικός κόσμος της χώρας μας υποκρίνονται ότι το πρόβλημα είναι «κατασκευασμένο», ο λαός, όμως, συνειδητοποιεί όλο και πιο έντονα ότι το πρόβλημα είναι απολύτως πραγματικό.

3. Στη διένεξη εντάχθηκαν πρόσφατα μερικοί πανεπιστημιακοί μας, οι οποίοι εστίασαν τη συζήτηση στη συνταγματική μεταρρύθμιση. Αν και είναι καθ’ όλα θεμιτή και ορθή, η λογική αυτή μπορεί να μας οδηγήσει σε έναν ατέρμονα δαίδαλο χρονοβόρων νομικών συζητήσεων. Ως εκ τούτου, δεν είναι αυτή η κατάλληλη η στιγμή για να αναδείξουμε το εν λόγω ζήτημα ως το πλέον επιτακτικό. Παρότι η χώρα μας έχει να ωφεληθεί από τις τρέχουσες διαβουλεύσεις για τις ανησυχίες και τα δεινά της, αν χρειάζεται κάτι επειγόντως είναι ανθρώπους που θα την κυβερνήσουν με τιμιότητα, ικανότητα και σύνεση. Οι άνθρωποι αυτοί πρέπει να προέλθουν από τις τάξεις των Ελλήνων μέσης ηλικίας, οι οποίοι έχουν ήδη αποδείξει την αξία τους στη ζωή – και επ’ ουδενί λόγω από τους κύκλους που μας έφεραν στο χείλος του γκρεμού.

4. Στρεφόμενοι στην οικονομική κρίση, οφείλουμε όλοι να καταλάβουμε ότι στα ζητήματα αυτά δεν υπάρχει «μία λύση». Όποια λύση κι αν υιοθετήσουμε, θα έχει και κόστος και οδυνηρές συνέπειες. Γι’ αυτό, άλ λωστε, είμαι πεπεισμένος ότι το «κούρεμα», που προχωρά ήδη μυστικά, θα γίνει μια μέρα και ανοικτά, προκειμένου να καθησυχαστούν οι αγορές. Σε συνδυασμό με τον πραγματικό –και όχι τον πλασματικό, που καταστρώνεται σήμερα– περιορισμό του αδρανούς κρατικού μηχανισμού, τα μέτρα μπορεί να οδηγήσουν σε παρατεταμένη εσωτερική αστάθεια, μείωση της εθνικής κυριαρχίας ή ακόμη και αιματοχυσίες. Οι κίνδυνοι αυτοί θα μπορούσαν ενδεχομένως να αποφευχθούν, εάν ο λαός πειστεί ότι αυτοί που τα προτείνουν α) πιστεύουν ειλικρινά στην ορθότητά τους και β) είναι τίμιοι και δεν θα τα εκμεταλλευτούν προς ίδιον όφελος. (Τούτο μας οδηγεί στην έβδομη πρόταση, κατωτέρω.)

5. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει η αμυδρή ελπίδα ότι οι κρίσεις θα οδηγήσουν σε ειρηνικές διαδηλώσεις του είδους που βλέπουμε στην Πλατεία Συντάγματος και αλλού στη χώρα μας. Οι διαδηλώσεις αυτές θα αποδειχθούν θετικές εφόσον α) παραμείνουν ακομμάτιστες∙ β) δεν εισχωρήσουν σε αυτές παράγοντες ή προβοκάτορες της κυβέρνησης∙ γ) παραμείνουν ειρηνικές∙ δ) αποκτή σουν σύντομα συγκεκριμένους και εφικτούς στόχους. Οι απόπειρες των κομμάτων να «χρωματίσουν» το Κίνημα του Συντάγματος θα μπορούσαν να σκοτώσουν την «Ελληνική Άνοιξη» και να επιβάλουν εκ νέου την καταστροφική κομματική κυριαρ χία στις συνειδήσεις και τις κινήσεις των αγανακτισμένων. Τέλος, για να επιβιώσει αυτό το ευπρόσδεκτο –πιστεύω– νεα νικό κίνημα, πρέπει τουλάχιστον να δεκαπλασιαστεί σε μέγεθος και να μετασχηματίσει εποικοδομητικά τη λογική των συνεχών συζητήσεων, που φαίνεται να επικρατεί σήμερα.

6. Εάν πραγματωθούν όλοι αυτοί οι παράγοντες, το ειρηνικό αυτό κίνημα θα μπορούσε ακόμη και να ρίξει την κυβέρνηση – πράγμα που έχει ήδη καθυστερήσει να γίνει. Πάντοτε, όμως, το κίνημα θα πρέπει να θυμάται μέχρι πού μπορεί να φτάσει, υπό την παρούσα μορφή του. Διότι, παρόλο που οι ειρηνικοί διαδηλωτές μπορούν να ανατρέψουν κυβερνήσεις ή ακόμη και έναν ολόκληρο πολιτικό κόσμο, δεν μπορούν, ως μάζα, να αναλάβουν το καθήκον της κυβέρνησης.

7. Έτσι, για το επόμενο βήμα θα χρειαστεί να εμφανιστεί ένας νέος ηγέτης, ο οποίος, όμως, εξακολουθεί σήμερα να απουσιάζει. Η ανάδυση ενός ηγέτη, όπως συνέβη με τον Βενιζέλο το 1910 και τον Βάτσλαβ Χάβελ στην Τσεχοσλοβακία τη δεκαετία του 1990, αποτελεί γεγονός απροσδιόριστο και απρόβλεπτο. Οι πολίτες πρέπει να το καταλάβουν αυτό, μια και ανέκαθεν αυτό υποδείκνυε η ιστορία. Χωρίς «ηγέτη», οι ομάδες αυτού του είδους μπορούν μεν να γκρεμίσουν, όχι όμως και να κτίσουν. Αργά ή γρήγορα, λοιπόν, το κίνημα αυτό θα πρέπει να εγκαταλείψει ή τουλάχιστον να αναπροσανατολίσει τις σημερινές ιδέες του περί άμεσης δημοκρατίας. Οι διαδηλωτές οφείλουν, επίσης, να συνειδητοποιήσουν ότι η εκλογική αποχή και η λευκή ψήφος είναι απολύτως ατελέσφορες ως λύσεις.

8. Όποιο σενάριο κι αν επικρατήσει –η βίαιη ή η ειρηνική αλλαγή–, το υπάρχον κομματικό σύστημα θα βγει εντελώς διαφορετικό από την όλη διαδικασία, έστω κι αν επιβιώσουν για λίγους μήνες μερικές από τις υπάρχουσες ταμπέλες και συνθηματολογίες του. Διότι ο «κρατισμός» και οι κομματικοί διορισμοί θα εξαλειφθούν, και το γεγονός αυτό θα επηρεάσει τη δομή των κομμάτων, την πηγή της δύναμής τους ή ακόμη και τη συνθηματολογία που χρησιμοποιούν στις καθημερινές πολιτικές μάχες. Έτσι, προβλέπω ότι η έμφαση του δημόσιου διαλόγου θα μετατοπιστεί στα ζητήματα της μετανάστευσης και της έννομης τάξης, υπό την επιρροή ιδεαλιστικών ή ρεαλιστικών διακηρύξεων δικαιωμάτων.

9. Στην πλειονότητά του, ο λαός δεν έχει συνειδητοποιήσει τη χαώδη κατάσταση της εξωτερικής μας πολιτικής. Οι κίνδυνοι που ενέχουν η πολιτική ισχύος και οι νέες συμμαχίες που διαμορφώνονται σήμερα γύρω μας δεν λαμβάνονται υπόψη ούτε καν από τους ειδικούς. Ο καινοφανής χαρακτήρας της κατάστασης σημαίνει ότι στο μέλλον οι σοφές αποφάσεις θα εξαρτηθούν από τη διαίσθηση και την εμπειρία. Και οι δύο, όμως, αυτές ιδιότητες απουσιάζουν παντελώς από ένα υπουργείο, που δεν στερείται μόνον κεφαλαίων, αλλά και ιδεών. Δεν βλέπω καμία αχτίδα ελπίδας, εάν δεν αναπροσαρμοστεί άμεσα η πολιτική μας απέναντι σε ένα γείτονα που, ενώ εμείς κοιμόμαστε, αυτός γίνεται όλο και πιο μεγάλος, πιο ισχυρός, πιο επιθετικός!

10. Σε τελευταία και βαθύτερη ανάλυση, όλα τα προβλήματα συνδέονται με τον άνθρωπο που είναι υπεύθυνος για την κυβέρνηση. Και, πολιτικά και συνταγματικά, ο άνθρωπος αυτός είναι ο πρωθυπουργός. Η αναποφασιστικότητά του και η διοικητική του ανεπάρκεια υπερτερούν της εντυπωσιακής κινητικότητάς του, με αποτέλεσμα να έχουν μειώσει τη δημοτικότητά του στο εσωτερικό και την αξιοπιστία του στο εξωτερικό. Για ποιο λόγο, όμως, το κόμμα του, που δεν στερείται χαρισματικών ανθρώπων, αφήνεται να οδηγηθεί στην ήττα και την ατίμωση; Δεν μπορούν τα μέλη του να καταλάβουν ότι οφείλουν να αντικαταστήσουν τον αρχηγό τους άμεσα (αλλά και με αξιο πρέπεια); Κι αν το ίδιο ΠΑΣΟΚ δεν έχει το θάρρος να προβεί σε αυτή τη «βασιλοκτονία», δεν θα έπρεπε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ορμώμενος ίσως από μια κοινοβουλευτική ήττα, να προκηρύξει εκλογές; Έτσι τουλάχιστον θα έχουμε την ελπίδα ότι α) θα καθαρίσει η δηλητηριώδης ατμόσφαιρα στην οποία ζούμε σήμερα και β) θα διευκολυνθεί η συναίνεση, καθώς θα απομακρυνθεί από τον πολιτικό βίο μας η διανοητική στειρότητα πολυάριθμων βουλευτών.

Για πόσο ακόμη ο πολιτικός κόσμος, που αποτελεί τη βάση της πυραμίδας του ΠΑΣΟΚ, θα ανέχεται ένα τόσο προσωποκεντρικό και αποτυχημένο σύστημα διακυβέρνησης; Για πόσο ακόμη τα επικοινωνιακά τεχνάσματα θα υπερέχουν της ουσίας; Για πόσο ακόμη ο θνήσκων πολιτικός κόσμος μας θα αποφεύγει την ανανέωση, επιμένοντας να κρατά ζωντανά με τεχνητό τρόπο τα νεκρά του μέλη;

Το μόνο που μπορώ να προβλέψω είναι ότι όσο πιο πολύ καθυστερούμε αυτές τις αλλαγές, τόσο μεγαλύτερο θα είναι το τίμημα που θα πληρώσουμε! 

Source :  Περιοδικό "Επίκαιρα"