Ενασχόληση με τα κοινά : Διαχρονικά παρεξηγημένη έννοια

Του Άγη Βερούτη
Ο ευγενής σκοπός της ενασχόλησης με τα κοινά είναι η προσφορά. Είναι η προσφορά της ικανότητας, του μόχθου, και των ηθικών αρχών του Πολιτικού, όχι για την ατομική του εξέλιξη αλλά για τη βελτίωση της κοινωνίας και του τόπου του.

Εξ ορισμού ένας καλός Πολιτικός αμείβεται ψίχουλα συγκριτικά με το όφελος που απολαμβάνει ο τόπος του από την ενασχόλησή του με τα κοινά. Ένας κακός πολιτικός όμως, με τις κακές του πολιτικές αποφάσεις, βλάπτει τον τόπο πολύ περισσότερο από το κόστος των μισθών του και όσα τυχόν έκλεψε για να φουσκώσει τις τσέπες του στο χρόνο που πέρασε από τους διαδρόμους της εξουσίας.



Δυστυχώς στην Ελλάδα ο σκοπός της ενασχόλησης με τα κοινά δεν αφορά την προσφορά του πολιτικού στον τόπο, αλλά την κοινωνική του ανάδειξη, την εξασφάλιση παχυλών μισθών που παραμένουν σήμερα στα προ κρίσεως επίπεδα, παρά την οριζόντια και κάθετη μείωση των εισοδημάτων παντού αλλού στη χώρα, την είσπραξη μεγάλης συντάξεως με λίγο πάνω από 4 χρόνια υπηρεσίας στη βουλή, όπως απέδειξε η άκαιρη και ανάλγητη αγωγή των συνταξιούχων βουλευτών εναντίον του Ελληνικού Δημοσίου (δηλαδή εναντίον όλων εμάς των φορολογούμενων), και την πρόσβαση στην “κουτάλα”, ό,τι μπορεί να συνεπάγεται αυτό. Στη χώρα μας, δυστυχώς, όσοι ασχολούνται με τα κοινά έχουν αποδείξει τα τελευταία 36 χρόνια πέραν αμφιβολίας ότι λειτουργούν ιδιοτελώς και όχι με γνώμονα το κοινό καλό.

Κοιτώντας απλά το έργο των κυβερνήσεων της Ελλάδος από το ‘74 και μετά, οι πολιτικές αποφάσεις που έχουν ληφθεί σε αυτό το διάστημα, μια-μια ξεχωριστά και όλες μαζί, μας έχουν φέρει πιο κοντά στη χρεοκοπία που βιώνει σήμερα η οικονομία, η κοινωνία, και η χώρα. Αντίθετα είναι ίσως ελάχιστες εκείνες οι πολιτικές αποφάσεις που μας έχουν αναβαθμίσει στις τρεις αυτές διαστάσεις και αυτή τη στιγμή η οργή με εμποδίζει να τις θυμηθώ.

Πάλι γκρινιάζω; Για να δούμε τι είδους αποφάσεις μας έφεραν στη σημερινή πρωτόγνωρη στενωπό:

* κάθε πολιτική απόφαση που μεγάλωσε το Κράτος στο σημερινό Γαργαντούα του 1.200.000 δημοσίων υπαλλήλων και 1.000.000 μεγαλοσυνταξιούχων (που ανάθεμα αν έχουν βάλει ένα πραγματικό ευρώ στα ταμεία που τους πληρώνουν σήμερα τεράστιες συντάξεις από τους φόρους μας) που στραγγαλίζει αλύπητα την οικονομία του ιδιωτικού τομέα (βλ. Λεηλασία των αδαών).

* κάθε πολιτική απόφαση που λεηλάτησε χρήματα των φορολογούμενων πετώντας τα σε υπερτιμολογημένες και άχρηστες κρατικές προμήθειες.

* κάθε πολιτική απόφαση που στήριξε τη διόγκωση της πολυνομίας και της γραφειοκρατίας, δίνοντας τροφή στη διαφθορά και την εκβίαση του Έλληνα από τους υποτιθέμενους “κρατικούς λειτουργούς”, πέραν των συνταγματικών και νομοθετικών ρυθμίσεων της ασυδοσίας, ακόμα και οι ρήσεις του ΑΓΠ τύπου “είπαμε να πάρει ένα δωράκι, αλλά όχι και 500 εκατομμύρια βρε παιδί μου!” (βλ.Το μυστικό της αποτυχίας).

* κάθε πολιτική απόφαση που διασφαλίζει την ατιμωρησία όσων λεηλάτησαν και λεηλατούν ακόμη την Ελλάδα, δημιουργώντας την ανισονομία από την οποία υποφέρει σήμερα η Δημοκρατία μας, αντιμετωπίζοντας προνομιακά τους διεφθαρμένους πολιτικούς και τους επίορκους δημοσίους υπαλλήλους, σε κόστος της καταβαράθρωσης της μεσαίας τάξης (βλ. Για ποιόν θυσιάζουν τη μεσαία τάξη;).

* κάθε πολιτική απόφαση που επέτρεπε στα παντός είδους λαμόγια να εισπράξουν το μόχθο του Έλληνα με ψέματα και φούσκες όπως αυτή που έσκασε στο Χρηματιστήριο, και αυτή που θα σκάσει στα ακίνητα αργά ή γρήγορα, και μάλλον γρήγορα ενόψει νέων φόρων ακίνητης ιδιοκτησίας (βλ. Ετοιμαστείτε να σας πάρουνε το σπίτι!).

* κάθε πολιτική απόφαση που κατέστρεψε την βιομηχανία ήδη από την δεκαετία του ‘80, και τώρα συντείνει στην αποβιοτεχνοποίηση της χώρας (βλ. Στραγγαλίζοντας τον μικρομεσαίο).

* κάθε πολιτική απόφαση που καταδίκασε την αγροτική παραγωγή του 90% των αναγκών μας τη δεκαετία του ‘70, να γίνει εισαγωγή του 90% των τροφικών αναγκών μας ως χώρα το 2011.

* κάθε πολιτική απόφαση που γνώμονα είχε την απόδοση προνομίων στους λίγους, τους ημέτερους, τους ανάξιους, εις βάρος του Ελληνικού Λαού.

Την περασμένη βδομάδα, με αφορμή ένα προηγούμενο κείμενό μου (Δεν είναι η οικονομία, βλάκα) παραβρέθηκα σε μια ημερίδα στην Παλιά Βουλή για την ανάγκη μεταβολής του αρρωστημένου πολιτικού μοντέλου διακυβέρνησης της Δημοκρατίας μας, όπου οι τρεις εξουσίες η Νομοθετική, η Εκτελεστική, και σε κάποιο βαθμό η Δικαστική, όλες βρίσκονται στον απόλυτο έλεγχο του εκάστοτε Πρωθυπουργού. Η πρόταση από τον καθ. Διαμαντόπουλο για τη δόμηση ενός Προεδρικού μοντέλου διακυβέρνησης που διασφαλίζει τον διαχωρισμό των τριών εξουσιών αντιμετωπίστηκε από τους πολιτικούς που ομίλησαν με εχθρικότητα, απαξία, και λόγια του αέρα. Αυτή η εναντίωση από τους πολιτικούς, φοβούμενους να μη χάσουν την “κουτάλα” με έπεισε για την ουσιαστικότητα της προτάσεως.

Μεταξύ άλλων ένας πρώην πρωθυπουργός ανακοίνωσε ότι το πολιτικό μας σύστημα “πνέει τα λοίσθια” αλλά αφού αιτιολόγησε την απαξίωση του συστήματος διακυβέρνησης όπως έχει παραμορφωθεί στην περίοδο των τελευταίων 30 ετών, φρόντισε να το υπερασπιστεί διότι το προεδρικό σύστημα “δεν έχει δοκιμαστεί”, αλλά “ίσως να ήταν χρήσιμο να εκλέγεται και Πρόεδρος της Δημοκρατίας από το Λαό, χωρίς όμως αρμοδιότητες”. Άλλος ομιλητής, εν ενεργεία υπουργός, είπε ότι δεν χρειαζόμαστε αλλαγή “πολιτεύματος” λες και απευθύνετο σε πολιτικά αναλφάβητους, και βαφτίζοντας την μεταβολή συστήματος διακυβέρνησης σε “αλλαγή πολιτεύματος”, όπως λέμε μοναρχία σε δικτατορία σε σοβιέτ, θα απέτρεπε περαιτέρω συζήτηση (Γκέμπελς). Αυτός υποστήριξε μάλιστα και την διατήρηση της εξαίρεσης των πολιτικών από τους Ελληνικούς Νόμους γιατί λέει λαμβάνουν πολλά εξώδικα στο υπουργείο. Ίσως βέβαια ως πρώην νομικός - πολιτικός, να έχει ξεχάσει πως τα εξώδικα δεν είναι αγωγές ούτε μηνύσεις. Ο τραγέλαφος συνεχίστηκε με πολιτικούς κάθε απόχρωσης να προσπαθούν να πείσουν το ακροατήριο ότι το πρόβλημα του ελέγχου της Εκτελεστικής εξουσίας (κυβέρνησης) και της Δικαστικής από το ίδιο πολιτικό πρόσωπο δεν είναι και τόσο σοβαρό.

Το πρόβλημα δεν είναι (τόσο πολύ) η ανεξαρτητοποίηση των Δικαστών. Το πρόβλημα είναι ότι ο Κυβερνήτης και ο Νομοθέτης ταυτίζονται! Ανεξέλεγκτα! Κουβέντα για αυτό από κανένα πολιτικό φυσικά! Τελικά ο μόνος που είχε κάτι ουσίας να πει ήταν ο Πρόεδρος του Ελληνοβρεττανικού Επιμελητηρίου, ο κ. Οικονομόπουλος, που ουσιαστικά μίλησε ως Πολίτης και σήκωσε κυριολεκτικά την αίθουσα στο πόδι με το αληθές κατηγορητήριο προς το φαύλο πολιτικό σύστημα (ενδιαφέρουσα και τεκμηριωμένη θέση).

Πως είναι δυνατόν να περιμένεις να οδηγήσει ένα λεωφορείο, χωρίς να το διαλύσει και να σκοτώσει τους επιβάτες, ένας οδηγός που είναι μεθυσμένος; Μεθυσμένος από την ανεξέλεγκτη, αμνηστευμένη από τους Νόμους μας απόλυτη εξουσία που απολαμβάνουν οι πολιτικοί της μεταπολίτευσης; Μα οι πολιτικοί μας έχουν διπλωματική ασυλία στην ίδια τους τη χώρα. Μήπως γι΄ αυτό μας χρεοκόπησαν, αφού πρώτα έκαναν την Πολιτική από λειτούργημα επάγγελμα;

Ελπίζω για το καλό των παιδιών όλης της Ελλάδας να κάνω λάθος, αλλά όποτε έχει ξαναφτάσει η Ελλάδα σε τέτοια απαξία των πολιτικών, την λύση έδωσε ο Λαός της, όχι όμως χωρίς να συνοδεύεται και από μια Εθνική Τραγωδία.

Ένα πολιτικό κατεστημένο (κάθε χρώματος) που εξωθεί το Λαό σε εξαθλίωση για τη διατήρηση των εξοργιστικών προνομίων του, εκείνου και των πολιτικών πελατών του, πιθανόν δεν είναι σε θέση να αποφύγει μια Εθνική Τραγωδία, ειδικά δε μάλιστα αν το χρεοκοπημένο σύστημα διακυβέρνησης μας δεν διαθέτει καν ελεγκτή της απόλυτης εξουσίας του.

* Ο Άγης Βερούτης είναι επιχειρηματίας, Σπούδασε Μηχανολόγος Μηχανικός στις ΗΠΑ όπου και εργάστηκε σχεδόν είκοσι χρόνια

agissilaos@gmail.com
Πηγή:www.capital.gr