Οι 10 στρατηγικές χειραγώγησης της κοινής γνώμης

Το κείμενο «οι 10 στρατηγικές χειραγώγησης των μαζών» κυκλοφορεί μαζικά στο Διαδίκτυο σε διάφορες γλώσσες και αποδίδεται στον αμερικανό φιλόσοφο Noam Chomsky. Στις αρχές του 2010, μεταφράζεται και στα ελληνικά, δημοσιεύεται σε πολλά μπλόγκς και οι αναρτήσεις και τα likes δίνουν και παίρνουν. Το συγκεκριμένο κείμενο σε χρόνο ρεκόρ ανακηρύσσεται σ’ ένα από τα πιο δημοφιλή κείμενα της παγκόσμιας μπλογκόσφαιρας.
Πράγματι, διαβάζοντας το κανείς, δύσκολα θα μείνει ασυγκίνητος. Ο δεκάλογος περιλαμβάνει κοινές αλήθειες που όλοι έχουν  βιώσει στο πετσί τους όπως ότι το σύστημα γνωρίζει πολύ καλύτερα τα άτομα απ’όσο τα ίδια τα άτομα γνωρίζουν τον εαυτό τους, με αποτέλεσμα να είναι σε θέση να τα ελέγχει περισσότερο απ’όσο τα ίδια μπορούν να ελέγχουν τον εαυτό τους.
Η πρωτοφανής επιτυχία αυτού του κειμένου οδήγησε τον Τσόμσκι στην επίσημη διάψευση της πνευματικής κυριότητας του. «Δεν το έχω γράψει αλλά σίγουρα είναι επηρεασμένο από τη σκέψη μου. Θα μπορούσα και να το έχω υπογράψει», δήλωσε χαρακτηριστικά. Εύλογη είναι η ερώτηση λοιπόν, τίνος είναι το κείμενο; Το κείμενο λοιπόν γράφτηκε απο την γαλλική αναρχική εφημερίδα Le Grand Soir. Διαβάστε τις και θα καταλάβετε τους τρόπους με τους οποίους, απο άνθρωποι μετατρεπόμαστε σε πρόβατα……
1. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΣΠΑΣΗΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ
Το θεμελιώδες στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου είναι η στρατηγική της απόσπασης της προσοχής που έγκειται στην εκτροπή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και τις αποφασισμένες από τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ αλλαγές μέσω της τεχνικής του κατακλυσμού συνεχόμενων αντιπερισπασμών και ασήμαντων πληροφοριών.
Η στρατηγική της απόσπασης της προσοχής είναι επίσης απαραίτητη για να μην επιτρέψει στο κοινό να ενδιαφερθεί για απαραίτητες γνώσεις στους τομείς της επιστήμης, της οικονομίας, της ψυχολογίας, της νευροβιολογίας και της κυβερνητικής. «Διατηρήστε την προσοχή του κοινού αποσπασμένη, μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμάλωτη θεμάτων που δεν έχουν καμία σημασία. Διατηρήστε το κοινό απασχολημένο, τόσο πολύ ώστε να μην έχει  καθόλου χρόνο για να σκεφτεί – πίσω στο αγρόκτημα, όπως τα υπόλοιπα ζώα» (απόσπασμα από το κείμενο: Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους).
2. ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΛΥΣΕΩΝ
Αυτή η μέθοδος καλείται επίσης «πρόβλημα-αντίδραση-λύση». Δημιουργείται ένα πρόβλημα, μια προβλεφθείσα «κατάσταση» για να υπάρξει μια κάποια αντίδραση από τον κόσμο, με σκοπό αυτός ο ίδιος να ορίσει τα μέτρα που η εξουσία θέλει να τον κάνει να δεχτεί. Για παράδειγμα: Αφήνεται να ξεδιπλωθεί και να ενταθεί η αστική βία ή οργανώνονται αιματηρές επιθέσεις που αποσκοπούν στο να απαιτήσει ο κόσμος νόμους ασφαλείας και πολιτικές εις βάρος της ελευθερίας. Ή ακόμα: Δημιουργούν μία οικονομική κρίση ώστε να γίνει αποδεκτή ως αναγκαίο κακό η υποχώρηση των κοινωνικών δικαιωμάτων και η διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών.
3. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΔΙΑΚΗΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ
Για να γίνουν αποδεκτά  τα διάφορα απαράδεκτα μέτρα, αρκεί η σταδιακή εφαρμογή τους, λίγο λίγο, επί συναπτά έτη. Κατά αυτόν τον τρόπο επιβλήθηκαν τις δεκαετίες του ΄80 και ΄90 οι δραστικά νέες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες (νεοφιλελευθερισμός): ανύπαρκτο κράτος, ιδιωτικοποιήσεις, ανασφάλεια, ελαστικότητα, μαζική ανεργία, μισθοί που δεν εξασφαλίζουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα, τόσες αλλαγές που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση αν είχαν εφαρμοστεί μονομιάς.
4. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΝΑΒΟΛΗΣ
Ένας άλλος τρόπος για να γίνει αποδεκτή μια αντιλαϊκή απόφαση είναι να την παρουσιάσουν ως «επώδυνη και αναγκαία», εξασφαλίζοντας τη συγκατάβαση του λαού τη δεδομένη χρονική στιγμή και εφαρμόζοντάς τη στο μέλλον. Είναι πιο εύκολο να γίνει αποδεκτή μια μελλοντική θυσία απ’ ό,τι μία άμεση. Κατά πρώτον επειδή η προσπάθεια δεν καταβάλλεται άμεσα και κατά δεύτερον επειδή το κοινό, η μάζα, πάντα έχει την τάση να ελπίζει αφελώς ότι «τα πράγματα θα φτιάξουν στο μέλλον» και ότι οι απαιτούμενες θυσίες θα αποφευχθούν. Αυτό δίνει περισσότερο χρόνο στο κοινό να συνηθίσει στην ιδέα των αλλαγών και να τις αποδεχτεί με παραίτηση όταν φτάσει το πλήρωμα του χρόνου.
5. ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ ΛΟΓΟΥ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ ΣΑΝ ΑΥΤΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ
Η πλειονότητα των διαφημίσεων που απευθύνονται στο ευρύ κοινό χρησιμοποιούν λόγο, επιχειρήματα, προσωπικότητες και τόνο της φωνής, όλα ιδιαίτερα παιδικά, πολλές φορές στα όρια της αδυναμίας, σαν ο θεατής να ήταν μικρό παιδάκι ή διανοητικά υστερημένος.Όσο περισσότερο θέλουν να εξαπατήσουν το θεατή τόσο πιο πολύ υιοθετούν έναν παιδικό τόνο. Γιατί; «Αν κάποιος απευθύνεται σε ένα άτομο σαν αυτό να ήταν 12 χρονών ή και μικρότερο, αυτό λόγω της υποβολής είναι πολύ πιθανό να τείνει σε μια απάντηση ή αντίδραση απογυμνωμένη από κάθε κριτική σκέψη, όπως αυτή ενός μικρού παιδιού» (βλ. Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους).
6. ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ ΠΑΡΑ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ
Η χρήση του συναισθήματος είναι μια κλασική τεχνική προκειμένου να επιτευχθεί βραχυκύκλωμα στη λογική ανάλυση και στην κριτική σκέψη των ατόμων. Από την άλλη, η χρήση των συναισθημάτων ανοίγει την πόρτα για την πρόσβαση στο ασυνείδητο και την εμφύτευση ιδεών, επιθυμιών, φόβων, καταναγκασμών ή την προτροπή για ορισμένες συμπεριφορές.
7. Η ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΣΤΗΝ ΑΓΝΟΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ
Κάντε το κοινό να είναι ανήμπορο να κατανοήσει τις μεθόδους και τις τεχνολογίες που χρησιμοποιούνται για τον έλεγχο και τη σκλαβιά του… «Η ποιότητα της εκπαίδευσης που δίνεται στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις πρέπει να είναι η φτωχότερη και μετριότερη δυνατή, έτσι ώστε το χάσμα της άγνοιας μεταξύ των κατώτερων και των ανώτερων κοινωνικών τάξεων να είναι και να παραμένει αδύνατον να γεφυρωθεί» (βλ. Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους).
8. ΕΝΘΑΡΡΥΝΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΜΕ ΤΗ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ
Προωθήστε στο κοινό την ιδέα ότι είναι της μόδας να είσαι ηλίθιος, χυδαίος και αμόρφωτος…
9. ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΕΝΟΧΗΣ
Κάντε τα άτομα να πιστέψουν ότι αυτά και μόνον αυτά είναι ένοχα για την κακοτυχία τους, εξαιτίας της ανεπάρκειας της νοημοσύνης τους, των ικανοτήτων ή των προσπαθειών τους.Έτσι, τα άτομα αντί να εξεγείρονται ενάντια στο οικονομικό σύστημα, υποτιμούν τους εαυτούς τους και νιώθουν ενοχές, κάτι που δημιουργεί μια γενικευμένη κατάσταση κατάθλιψης, της οποίας απόρροια είναι η αναστολή της δράσης… Και χωρίς δράση, δεν υπάρχει επανάσταση.
10. ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠ’ Ο,ΤΙ ΑΥΤΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ
Κατά τα τελευταία 50 χρόνια, η ταχεία πρόοδος της επιστήμης έχει δημιουργήσει ένα αυξανόμενο κενό μεταξύ των γνώσεων του κοινού και εκείνων που κατέχουν και χρησιμοποιούν οι κυρίαρχες ελίτ. Χάρη στη βιολογία, στη νευροβιολογία και στην εφαρμοσμένη ψυχολογία, το σύστημα έχει επιτύχει μια εξελιγμένη κατανόηση των ανθρώπων, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Το σύστημα έχει καταφέρει να γνωρίζει καλύτερα τον «μέσο άνθρωπο» απ’ ό,τι αυτός γνωρίζει τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει ότι στις περισσότερες περιπτώσεις το σύστημα ασκεί μεγαλύτερο έλεγχο και μεγάλη εξουσία πάνω στα άτομα, μεγαλύτερη από αυτήν που τα ίδια ασκούν στους εαυτούς τους.

Το Κουρδικό ζήτημα στην σημερινή Τουρκία

H Tουρκία διαχρονικά προσπαθούσε με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο να αναγκάσει τους Κούρδους- οι οποίοι αποτελούν το 20% του πληθυσμού της- να θυσιάσουν την εθνική τους ταυτότητα (ένα έθνος, μια θρησκεία, μια γλώσσα αποτέλεσαν τα βασικά στοιχεία της κρατικής ιδεολογίας του κεμαλισμού).
Για δεκαετίες, η κουρδική γλώσσα ήταν απαγορευμένη,το τουρκικό κράτος αρνούνταν την εθνική ταυτότητα των Κούρδων ενδεικτικά παραθέτουμε:-οι Κούρδοι σαν λαός είναι ορεσίβιοι Τούρκοι που ξέχασαν τη γλώσσα τους και την καταγωγή τους- 'Δεν υπάρχουν Κούρδοι. Αυτοί είναι σκηνίτες Τούρκοι που ζουν στα βουνά. Πήραν το όνομά τους από τον ήχο που κάνει το χιόνι, όταν περπατάνε πάνω σ' αυτό: Καρτ-κουρτ.Η τιμωρία σε κάθε τι που προσδιόριζε την κουρδική ταυτότητα ήταν σκληρή,φυσική συνέπεια αυτής της στάσης του τουρκικού κράτους αποτέλεσε η έναρξη του κουρδικού ενόπλου αγώνα

-Για τον Ερντογάν, το κουρδικό πρόβλημα αντιπροσωπεύει ένα σημαντικό εμπόδιο στην προσπάθειά του να αναδείξει την Τουρκία σε περιφερειακή αν όχι παγκόσμια δύναμη.Δεδομένου ότι ο πρωθυπουργός απέκτησε πλεονέκτημα εναντίον του ισχυρού στρατιωτικού κατεστημένου της Τουρκίας το οποίο ήταν αντίθετο σε οποιαδήποτε προσέγγιση με τους Κούρδους, έχει αποκτήσει ελευθερία κινήσεων για την ανεύρεση πιθανών λύσεων για το κουρδικό ζήτημα.

-Οι περισσότεροι Κούρδοι, ανεξάρτητα από πολιτικές πεποιθήσεις τους, σχεδόν πάντα παραθέτουν  τρία αιτήματα, με την ίδια σειρά σπουδαιότητας, για την επίλυση των συγκρούσεων τους με το τουρκικό κράτος. Πρώτον, θέλουν ένα νέο Σύνταγμα που θα αντικαταστήσει αυτό που η στρατιωτική δικτατορία επέβαλε το 1982 έγγραφο  το οποίο να μην εξισώνει την ιθαγένεια αποκλειστικά με την τουρκική εθνότητα. Δεύτερον, θέλουν πλήρη πολιτιστική ελευθερία στην  χρήση της κουρδικής γλώσσας και σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινής ζωής, συμπεριλαμβανομένης της πολιτικής, των μέσων ενημέρωσης, του πολιτισμού. Τρίτον, θέλουν χαλάρωση του εξαιρετικά συγκεντρωτικού χαρακτήρα του τουρκικού κράτους, το οποίο έχει δώσει στην Άγκυρα τη δυνατότητα να καταπνίξει τις τοπικές εκφράσεις του Kουρδικού στοιχείου.

Το PKK ως οργάνωση μοιράζεται την ίδια βάση με το φιλοκουρδικό κόμμα BDP και συχνά και τα ίδια μέλη, μπορεί να μην συσπειρώνει όλους τους Κούρδους αλλά επισημαίνεται ότι σε μια μακρά περίοδο λησμονιάς αποτελεί την μόνη φωνή του Κουρδικού λαού η οποία αγωνίζεται για τα δικαιώματα του Κουρδικού λαού.Η αποψη ότι τα οποία δικαιώματα απολαμβάνουν οι Κούρδοι σήμερα στην Τουρκία δεν είναι αποτέλεσμα της καλοκαγαθοσύνης του Τουρκικού κράτους αλλά ποτελούν φυσική απόρροια της πίεσης που ασκεί το κουρδικό κίνημα σε όλα τα πεδία έχει αποκτήσει καθολικό χαρακτήρα (Αϊσέλ Τουγλούκ, αντιπρόεδρος της DTK:"Όπως έχουν τα πράγματα σήμερα, οι Κούρδοι δεν θέλουν να ζουν ως λαός χωρίς αναγνώριση απέναντι σε πολιτικές οι οποίες απειλούν την ύπαρξή τους ως έθνος".)


-Στην Τουρκία, σχεδόν όλες οι κοινωνικές ομάδες έχουν υποφέρει και έχουν γίνει θύμα μίας κακώς εννοούμενης και βαθιάς καθεστωτικής αντίληψης. «Είναι η νοοτροπία που διακατείχε τους θύτες της αρμενικής σφαγής και των άλλων μη μουσουλμανικών κοινωνικών ομάδων, μετά την πτώση της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Είναι η νοοτροπία που καλλιεργήθηκε εναντίον του διαφορετικού και του ξένου στην Τουρκία μετά τη σύσταση της δημοκρατίας της το 1923, λόγω της μεγάλης της ανάγκης για ομοιογένεια και συνοχή», σύμφωνα με την Ντιλέκ Γκιουβέν, τον Μουράτ Μπελγκέ κι άλλους Τούρκους ακαδημαϊκούς και ιστοριογράφους.Απόρροια αυτής της νοοτροπίας είναι και οι μετέπειτα -κατά την εποχή της δημοκρατίας- καταπιέσεις ή βιαιότητες εναντίον όλων των «διαφορετικών»: των ισλαμιστών, των αλεβήδων, των αριστερών και των Κούρδων. Όλοι υπέφεραν από τις κατά καιρούς καθεστωτικές αντιλήψεις, στις οποίες δεν χωρούσε διαφορετικότητα.Μέχρι που φτάσαμε εδώ και μια δεκαετία ακόμη θύματα και θύτες να είναι το ίδιο και το αυτό πρόσωπο. Η περίπτωση των Κούρδων είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα και παράλληλα η πραγματικότητα αυτής της φαυλότητας.

Source : Σημερινή (Sigmalive.com)