Αναδιάρθρωση και «απεχθές χρέος»: Δύο όψεις του ίδιου νομίσματος

 Τι κοινό έχουν και η αναδιάρθρωση και το «απεχθές» χρέος; Και οι δύο οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα: Να μην πληρώσουμε ένα μεγάλο μέρος του χρέους μας. Τι ωραία, ε; Αυτό σκέφτονται και συναρπάζονται, και οι υπέρμαχοι της «αναπόφευκτης» αναδιάρθρωσης, και οι υπέρμαχοι του χαρακτηρισμού του χρέους ως «απεχθούς».
Η διαφορά είναι ότι η αναδιάρθρωση θα επιβληθεί από την τρόικα, ενώ η κήρυξη του χρέους ως «απεχθούς» μοιάζει πολύ αγνωστική και θα επιβληθεί (νομίζουν όλοι), «από το λαό».

Εδώ έρχεται η πληροφορία-κλειδί του debtocracy: Απεχθές κηρύχθηκε το χρέος συνήθως με τις πλάτες των ΗΠΑ. Και ξαναθέτουμε το ερώτημα: Γιατί άραγε; Από καλοσύνη;

Βασικό δόγμα αυτής της παλιοζωής, που πολλοί έχουν την τάση να ξεχνάνε είναι το καπιταλιστικό: there is no such thing as a free lunch. Ακόμη και αν δεν θέλουμε να το πιστέψουμε ως δόγμα της παλιοζωής, ας το πιστέψουμε ως δόγμα του καπιταλισμού: Τίποτε δεν θα μας δώσουν δωρεάν. Κυρίως: Τίποτε δεν θα μας δώσουν για το καλό μας. Θα μας δώσουν, ό,τι μας δώσουν, για το δικό τους καλό!

Ευθεία αναδιάρθρωση θα σημαίνει, πολύ απλά, υποταγή της χώρας για πάντα στις δυνάμεις της παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης, δηλαδή, της παγκόσμιας οικονομικής δικτατορίας. Σε αντάλλαγμα, φυσικά, του «δώρου» να μας «χαρίσουν» ένα μέρος του χρέους.

Θα είναι το ακριβό «δώρο» που θα έχει δεχθεί ο ελληνικός λαός στη μακραίωνη ιστορία του…

Ας πάρουμε όμως τώρα την άλλη εκδοχή: Συναρπάζεται ο λαός και όλες οι αντιμνημονιακές δυνάμεις από τη δυνατότητα κήρυξης του χρέους ως «απεχθούς», η «Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου» καταλήγει στο συμπέρασμα ότι τάδε ποσοστό του χρέους είναι απεχθές, τα πουλημένα μήντια ξεσηκώνονται, ο λαός κατεβαίνει σε διαδηλώσει και, τελικά, οι τροϊκανές δυνάμεις «αναγκάζονται» να επιτρέψουν να κηρυχθεί το χρέος απεχθές.

Ευχαριστημένοι όλοι; Όλοι!

Εχμ, με μια υποσημείωση: Ότι σε αντάλλαγμα της διαγραφής ενός μέρους του «απεχθούς» χρέους, θα έχουμε υποταχθεί και πάλι στην παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση…

Ακριβώς όπως και με την αναδιάρθρωση!

Αλλά εδώ το εξαρχής επιδιωκόμενο αποτέλεσμα θα έχει επιτευχθεί με τη συμμαχία και την πρόθυμη συνδρομή των αντιμνημονιακών δυνάμεων!

Κάπως έτσι την πάτησαν και οι υπερπατριώτες το 1974… Τους χρησιμοποίησαν οι Αμερικανοί για να αλώσουν την Κύπρο. Οι εχθροί μας το ξέρουν πολύ καλά το παιχνίδι…

Λύση υπάρχει!

Έχουμε βαρεθεί να το φωνάζουμε: Μπορούμε και να μην χρεωκοπήσουμε, και να βγούμε από το Μνημόνιο.

Προϋπόθεση είναι, η Ελλάδα να πιστέψει στις δυνάμεις της, να πιστέψει ότι μπορεί να σταθεί στα πόδια της μόνη της, χωρίς κηδεμόνες. Ότι μπορεί να αλλάξει το σάπιο, πελατειακό, κατ’ ουσίαν ολιγαρχικό σύστημα διακυβέρνησης που έχει σήμερα και να απεγκλωβιστεί από ντόπιους και ξένους προστάτες.

Ότι μπορεί να κυβερνηθεί για το συμφέρον του λαού και να διαχειριστεί το κοινό ταμείο του λαού, για το συμφέρον του λαού και μόνον.

Αν το κοινό ταμείο χρησιμοποιηθεί σωστά, φτάνει και περισσεύει για να φτιάξει πλεονάσματα και να διαχειριστεί σωστά το υπάρχον χρέος. Και, μεσο-μακροπρόθεσμα, να το ξοφλήσει κιόλας.

Ας μην κάνουμε σύγκριση με την περίπτωση Κορέα. Ο Κορέα χρησιμοποίησε την κήρυξη του χρέους ως «απεχθούς» για να επιτύχει την άρνηση πληρωμής του χρέους προς το συμφέρον της χώρας. Ενός χρέους, όμως, που δημιουργήθηκε εξαρχής ως εργαλείο υποταγής.

Σε εμάς το χρέος δεν δημιουργήθηκε ως τέτοιο (με την πιθανή εξαίρεση του καινούργιου, μνημονιακού χρέους των 110 δις), αλλά χρησιμοποιείται εκ των υστέρων ως τέτοιο, ως εργαλείο, δηλαδή, υποταγής.

Και πώς χρησιμοποιείται ως εργαλείο υποταγής; Μα κάνοντας κυρίαρχη την άποψη ότι «το ελληνικό χρέος είναι πολύ μεγάλο για να αποπληρωθεί, άρα, πρέπει με κάποιον τρόπο να μειωθεί».

Μην τους ακούτε! Αυτό είναι το βασικό επιχείρημα των ανθρώπων του Μνημονίου: «Δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα, άρα χρειαζόμαστε Μνημόνιο». Το επόμενο στάδιο είναι: «Δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα, άρα, χρειαζόμαστε αναδιάρθρωση».

Σήμερα, οι οπαδοί της κήρυξης του χρέους ως απεχθούς υιοθετούν, κατά βάθος, το βασικό επιχείρημα των ανθρώπων του Μνημονίου: «δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα»! Με τη διαφορά ότι, αντί στο συμπέρασμα να συμπληρώνουν «χρειαζόμαστε Μνημόνιο», ή «χρειαζόμαστε αναδιάρθρωση», συμπληρώνουν ότι «πρέπει να κηρυχθεί το χρέος απεχθές».

Αδέρφια, ο Ισημερινός είναι εξαίρεση. Εδώ είμαστε ο κανόνας: Ο κήρυξη ενός κρατικού χρέους ως «απεχθούς» γίνεται συνήθως για να γίνει το κράτος αυτό προτεκτοράτο!

Και εδώ πάνε να μας τη φέρουν με τη δική μας αγωνιστική συνδρομή!

Αυτό που πρέπει να πάρουμε από το παράδειγμα του Ισημερινού και του Κορέα, είναι η ανυποχώρητη στάση για το εθνικό συμφέρον της χώρας μας και του λαού της.

Στο πλαίσιο αυτό, στην περίπτωση της Ελλάδας θα πρέπει να προτιμηθεί, αν χρειαστεί, η ευθεία και έντιμη στάση πληρωμής του χρέους, όχι τόσο ως τελική στόχευση (εκτός βέβαια και αν μας εξαναγκάσουν), όσο, κυρίως, ως διαπραγματευτικό χαρτί.

Το παιχνίδι με το «απεχθές» χρέος είναι, αντιθέτως, εξαιρετικά επικίνδυνο, διότι αποτελεί μέρος, αποτελεί βολική εναλλακτική, του αρχικού σχεδίου τους!

Και, κυρίως, εδραιώνει ακόμη περισσότερο παντού το προπαγανδιστικό υπόβαθρο της υποταγής μας: «Δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε μόνοι μας»!

Η αντίστασή μας πρέπει πρωτίστως να είναι νοητική.

Και η λύση δεν θα είναι εύκολη. Θα περάσει μέσα από πολύ αγώνα και όχι μέσα από μια φαινομενικά «ανώδυνη» και «ευχάριστη» διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του χρέους μας ως «απεχθούς».
Source : antinews.gr

Η αναγκαιότητα εκπόνησης μιας εθνικής στρατηγικής

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Konstantakopoulos.blogspot.com
Πρέπει κανείς να συγχαρεί τόσο το ΕΛΚΕΔΑ, όσο και τη “Στρατηγική”, για το αφιέρωμά τους και τις προτάσεις τους για την εκπόνηση μιας εθνικής στρατηγικής, για την προσπάθειά τους δηλαδή να συμβάλουν σε αυτό που κανονικά θα έπρεπε, αλλά δεν κάνει, ή κάνει άσχημα το κράτος και στην Ελλάδα και στην Κύπρο.

Δεν είναι τυχαίο ότι η δραστηριότητα των κύριων, χρηματοδοτούμενων από το κράτος, “ημιεπίσημων” ερευνητικών κέντρων για την εξωτερική και αμυντική πολιτική δεν είναι να παράγουν “ιδέες” και “προτάσεις” για το υποκείμενο “ελληνικό έθνος-κράτος”, αλλά να “μεταφράζουν”, μερικές φορές και στα κακά ελληνικά όσων δεν σκέφτονται μόνοι τους και στη γλώσσα τους, τις ιδέες του “διεθνούς συστήματος”, πριμοδοτώντας μια πολιτική λειτουργία που μετασχηματίζει το ελληνικό κράτος σε αντικείμενο του διεθνούς συστήματος.
Βγάζοντας την εμπειρία από τα Ορλωφικά, ο Ρήγας Φεραίος διατύπωσε την κεντρική άποψη ότι ο ελληνικός λαός πρέπει προπάντων να στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν χρειάζεται μια χώρα συνεργασίες και συμμαχίες. Σημαίνει ότι πρέπει να ξέρει να μπαίνει αυτόνομα σε αυτές, να μην ξεχνάει τα εθνικά της συμφέροντα και να κυττάει τους ξένους στα μάτια, με αξιοπρέπεια.
Δεν ήταν αυτή η περίπτωση των πλείστων Ελλήνων ηγετών, που ξεκινάνε δυστυχώς από ελαττωματική εθνική αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση, για να διατυπώσουν “δόγματα”, όπως το “Aνήκομεν εις την Δύσιν” της εποχής Καραμανλή ή το “να ευθυγραμμίσουμε τα εθνικά συμφέροντα με τα συμφέροντα των πλούσιων και ισχυρών” της εποχής Σημίτη. Παραλείπουν βεβαίως να προσέξουν ότι, όλες οι μεγάλες εθνικές καταστροφές στην Ελλάδα, συντελέσθηκαν κυρίως σε στιγμές μάξιμουμ εξάρτησης, όταν κάναμε ακριβώς αυτό που μας έλεγαν οι πλούσιοι και ισχυροί (π.χ. συμφωνίες Λονδίνου και Ζυρίχης, ή το 1974).
Βεβαίως μια χώρα ισχυροποιείται όταν ανήκει σε ισχυρά κλαμπ. Αρκεί όμως να μη δέχεται όλα όσα της υπαγορεύουν και η συμμετοχή να είναι όντως συμμετοχή και όχι υποδούλωση. Η Ελλάδα και η Κύπρος δεν αντιμετώπισαν ιστορικά τις κύριες απειλές ασφαλείας τους από τον αντίπαλο συνασπισμό, τις αντιμετώπισαν από τον συνασπισμό στον οποίο ανήκαν και ανήκουν. Δυστυχώς όμως η άποψή του Ρήγα Φεραίου έμεινε πολύ μειοψηφική στους κόλπους της ελληνικής “ελίτ”, που προτίμησε να αναζητήσει τη σωτηρία της “σε εκείνων τα ρήματα πειθόμενη”.
Δεν εκπονεί το κράτος ή τα πανεπιστήμιά μας στρατηγική γιατί:
-είναι ελάχιστα αποτελεσματικά,
-λειτουργούν συχνά με τη λογική των “παρεών” και των αξιωματούχων που λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα και 
-δεν διακινδυνεύουν τη θέση τους για να σκεφτούν ανεξάρτητα. 
Η αναποτελεσματικότητα όμως και η διαφθορά των κρατικών και ερευνητικών-εκπαιδευτικών δομών μας δεν είναι παρά η άλλη όψη του νομίσματος της βαθιάς ξένης εξάρτησης της χώρας, του μεγάλου αυτού προβλήματος που την ταλανίζει, χωρίς να έχει βρει ικανοποιητική λύση, στους δύο αιώνες της τυπικής ανεξαρτησίας της.
Αν το κράτος μας λειτουργούσε κανονικά, το σχέδιο Ανάν αίφνης, ένα κορυφαίο για το μέλλον του ελληνικού λαού νομικό κείμενο, θα το είχαν επεξεργασθεί και ελέγξει οι Νομικές Υπηρεσίες των Υπουργείων Εξωτερικών Ελλάδας και Κύπρου και, προφανώς, θα το είχαν απορρίψει, αφού, για να χρησιμοποιήσουμε την έκφραση τότε του  κ. Βενιζέλου, χρειάζονταν μόνο δύο λεπτά για να το ξετινάξει κανείς από πλευράς ευρωπαϊκού, συνταγματικού και διεθνούς δικαίου! (*)
Tο σχέδιο Ανάν όμως δεν εμφανίσθηκε γιατί το ελληνικό κράτος δεν λειτουργούσε κανονικά. Το ελληνικό κράτος δεν λειτουργούσε κανονικά, γιατί έπρεπε να εμφανισθεί το σχέδιο Ανάν. Κι αν λειτουργούσε, δεν θα μπορούσε να έρθει ένα σχέδιο που, αν πιστέψουμε τα σχετικά δημοσιεύματα, το επεξεργάστηκε στις λεπτομέρειές του ένα δικηγορικό γραφείο στο Λονδίνο, το ίδιο που συνέταξε και το “Mνημόνιο της Ντροπής”! Η αποσύνθεση, η διάλυση του ελληνικού κράτους είναι η αναγκαία και ικανή προϋπόθεση για τη λεηλασία και την υποδούλωση της χώρας.
Βεβαίως, όταν εθίζεσαι σε μια λειτουργία, δεν μπορείς να αποκαταστήσεις την “αναπηρία” ακόμα κι αν θέλεις. Γιατί, για να το κάνεις, για να εκπονήσεις στρατηγική για την άμυνα, τη διπλωματία, την οικονομία, οτιδήποτε, δεν γίνεται με αερολογήματα, αυτό προϋποθέτει την ύπαρξη σχολών που διαμορφώνονται με πολλή, μακροχρόνια, πειθαρχική δουλειά και ανεξάρτητη σκέψη.
Θέλω επίσης να τονίσω τη θεμελιώδη σημασία μιας άλλης ιδέας που διαποτίζει το κείμενο του ΕΛΚΕΔΑ, την ανάγκη σύζευξης Ελλάδας και Κύπρου. Το κυπριακό είναι κεντρικό πρόβλημα του όλου ελληνικού λαού, όχι μόνο για λόγους ηθικούς, εθνικής αλληλεγγύης, αλλά κυρίως γιατί τα δύο κράτη, των οποίων ουδείς αμφισβητεί σήμερα την αυτονομία στις αποφάσεις, είναι στην πραγματικότητα απολύτως αλληλεξαρτώμενα. Αν χαθεί η Κύπρος, θα χαθεί και η Ελλάδα, είπε το 1987 ο Ανδρέας Παπανδρέου διακηρύσσοντας από το βήμα της Βουλής των Ελλήνων το κάζους μπέλι. Ισχύει, πολύ περισσότερο και το αντίστροφο, παρόλο που δεν είναι λίγοι οι τραγικά επιπόλαιοι άνθρωποι που το ξεχνάνε στη Λευκωσία. Χωρίς την ύπαρξη ελλαδικού κράτους, το κυπριακό δεν θα επεβίωνε ούτε πέντε λεπτά.
Μια οποιαδήποτε στρατηγική, που θέλει να ονομάζεται εθνική, πρέπει να ξεκινάει από αυτό το δεδομένο, που είναι, επαναλαμβάνουμε, αντικειμενικό, όχι υποκειμενικό. Αντίστροφα, κάθε άποψη ότι η Κύπρος είναι μακριά, ότι οι Κύπριοι είναι ξεχωριστή εθνότητα, ότι τελείωσε το καθήκον μας αφού τους βάλαμε στην ΕΕ κ.ο.κ. δεν είναι παρά η πολιτική έκφραση του διαχρονικού “Κόμματος της Εξάρτησης”, των συμφωνιών της Ζυρίχης, της προδοσίας του 1974, των σχεδίων Ανάν και των Μνημονίων. Εκφραση στο εσωτερικό της χώρας της διαχρονικής στρατηγικής επιλογής της “Aυτοκρατορίας”, που θέλει να κατακερματίσει τον ελληνικό χώρο, κάνοντας την Κύπρο από δυνητική αιχμή της ελληνικής παρουσίας στην Ανατολική Μεσόγειο, 'πρόβλημα' της Ελλάδας.
(*) Tο γεγονός βέβαια ότι ο ίδιος, ή ο αείμνηστος Δημ. Τσάτσος αίφνης, που το χαρακτήρισε “εργο παράφρονος”, συνέστησαν στη συνέχεια στους Κυπρίους να το ψηφίσουν, νομίζουμε είναι μια πολύ σαφής προειδοποίηση για το πόση εμπιστοσύνη πρέπει να έχουν οι ¨Ελληνες στην κάθε μορφής ηγεσία τους, ιδίως όταν χειρίζεται μείζονα εθνικά θέματα!
Source : infognomonpolitics

Εκτιμήσεις Stratfor για την κρίση στην ευρωζώνη

Έχουν περάσει 2.000 χρόνια από τότε όπου οι Αθηναίοι νομοθέτες τράβηξαν τέτοια παγκόσμια προσοχή πάνω τους όπως αυτή που συγκέντρωσαν οι Έλληνες βουλευτές την Τρίτη το βράδυ.
Η ειδησεογραφική κάλυψη αναφορικά με την ψήφο εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση την 21η Ιουνίου καθήλωσε τον παγκόσμιο χρηματοοικονομικό τομέα. Η ψήφος καλύφθηκε ζωντανά από τους περισσότερους οικονομικούς τηλεοπτικούς σταθμούς και links σε ζωντανά online feeds για την ελληνική ψηφοφορία βρίσκονταν παντού στο Διαδίκτυο.

Η κυβέρνηση έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης, δίνοντας στον Έλληνα πρωθυπουργό κ. Γιώργο Παπανδρέου την πολιτική εξουσιοδότηση να προσπαθήσει να περάσει τα επιπλέον μέτρα λιτότητας που απαιτεί η ευρωζώνη στην επόμενη ψηφοφορία, στις 28 Ιουνίου.
 Η έντονη προσοχή που τράβηξε η ψήφος εμπιστοσύνης στρεβλώνει τη σημασία του γεγονότος. Αυτό που δεν φαίνεται από την ειδησεογραφική κάλυψη είναι το γεγονός πως η Ελλάδα αντιπροσωπεύει το 2,5% του ΑΕΠ της ευρωζώνης και πως η άμεση έκθεση των κρατών-μελών της ευρωζώνης σε αυτήν είναι διαχειρίσιμη.
Αυτή η εμμονή με την Ελλάδα συντηρεί μια τάση που υπάρχει να υπερτονίζονται η σημασία μεμονωμένων γεγονότων και τα υποτιθέμενα οικονομικά "καναρίνια στο ανθρακωρυχείο" (σ.σ.: τα καναρίνια στα ανθρακωρυχεία χρησίμευσαν σαν συναγερμοί για τη διαρροή αερίων γιατί είναι ιδιαίτερα ευαίσθητα).
 Παρατηρώντας εδώ και ενάμιση χρόνο την κρίση χρέους των κρατών της ευρωζώνης, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι: κανένα μεμονωμένο γεγονός, κρίση ή απόφαση δεν θα οδηγήσει στην κατάρρευσή της. Ένα τέτοιο περίπλοκο σύστημα οικονομικών και νομισματικών σχέσεων δεν θα διαλυθεί σε μία μέρα, σε έναν μήνα ή σε έναν χρόνο.
 Τα κράτη-μέλη της ευρωζώνης έχει αποδειχτεί ότι είναι ιδιαίτερα ευέλικτα σε ό,τι αφορά τον χειρισμό της κρίσης. Τρία κράτη-μέλη έχουν λάβει πακέτα διάσωσης, παρά τους ξεκάθαρους κανονισμούς των συνθηκών της Ε.Ε. που απαγορεύουν τις διασώσεις.
 Ένα ταμείο διάσωσης, το EFSF, στήθηκε ουσιαστικά ως off shore οικονομική αρχή στο Λουξεμβούργο, πέρα δηλαδή από τον έλεγχο των ευρωπαϊκών αρχών, προκειμένου να αποφευχθεί η παραβίαση των κανονισμών της Ε.Ε. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει παρακάμψει τους κανονισμούς καθ’ όλη τη διάρκεια της κρίσης.
 Η ΕΚΤ έχει δεχτεί τα ομόλογα με τη χειρότερη αξιολόγηση στον κόσμο ως εχέγγυο και έχει αγοράσει κρατικά ομόλογα απευθείας από τη δευτερογενή αγορά. Υπάρχει ακόμα η επιλογή να επιτραπεί είτε στο EFSF είτε στην ΕΚΤ να αγοράσει απευθείας κρατικά ομόλογα, επιλογή που δεν νομίζουμε ότι θα διστάσει κάποια από τις δύο αυτές αρχές να αξιοποιήσει αν χρειαστεί.
 Οι σκεπτικιστές υποστηρίζουν πως, επειδή η ευρωζώνη ήταν πρωταρχικά πολιτικό δημιούργημα, η οικονομική λογική της είναι θεμελιωδώς ελαττωματική. Επομένως, ένα μεμονωμένο οικονομικό ή πολιτικό σοκ -όπως θα ήταν η κατάρρευση της ελληνικής κυβέρνησης- θα μπορούσε να οδηγήσει στη διάλυση ολόκληρου του μπλοκ, φέρνοντας στην επιφάνεια μια σειρά οικονομικών προβλημάτων.
 Όμως, ακριβώς επειδή η ευρωζώνη είναι πολιτικό δημιούργημα, για να υπονομευθεί θα πρέπει να υπάρξουν θεμελιώδεις αλλαγές στη γεωπολιτική της Ευρώπης. Επιπλέον, όσο μεγαλύτερη είναι η επικείμενη οικονομική κρίση, τόσο μεγαλύτερη είναι η πιθανότητα τα κράτη-μέλη της ευρωζώνης να βρουν ευέλικτους τρόπους για να την επιλύσουν.
Αυτή η... εφευρετικότητα υπήρξε εμφανής καθ’ όλη τη διάρκεια της κρίσης. Αυτή η επιδεξιότητα έρχεται σε άμεση αντίθεση με τις περίπλοκες διαπραγματεύσεις που συνόδευσαν την επικύρωση της Συνθήκης της Λισαβόνας. Στην ουσία δεν είναι προς το συμφέρον κανενός να υπάρξει κρίση που θα οδηγήσει σε μετάδοσή της τόσο στην Ευρώπη όσο και στον υπόλοιπο κόσμο.
 Έτσι, αν όλα τα άλλα αποτύχουν, τότε η ΕΚΤ θα τυπώσει χρήμα. Η ιδέα ότι η κεντρική τράπεζα θα συμμετείχε στη δική της διάλυση λόγω της προσήλωσής της στην ανεξαρτησία της ή στη διατήρηση του πληθωρισμού στο 2% είναι θεωρητική υπόθεση, που δεν λαμβάνει σοβαρά υπ’ όψιν τη συμπεριφορά της ΕΚΤ τους τελευταίους 24 μήνες.
 Αυτή η ανάλυση μας οδηγεί σε δύο συμπεράσματα: Το πρώτο είναι ότι η ευρωζώνη δεν θα καταρρεύσει εν μέσω κρίσης χρεών των κρατών της. Είναι προς το συμφέρον όλων των κρατών-μελών να συντηρηθούν στην κρίση. Η τροποποίηση των κανονισμών για τα μέλη της ευρωζώνης μπορεί να αποτελέσει αργότερα επιλογή, όμως το να επιχειρηθεί μια τέτοια μεταρρύθμιση εν μέσω ύφεσης, όταν θα μπορούσε να οδηγήσει σε καταστροφική μετάδοση της κρίσης, θα ήταν παράλογο.
 Δεύτερον, οι θεμελιώδεις πολιτικές αλλαγές που συμβαίνουν στην Ευρώπη -όπως η αποδυνάμωση της νατοϊκής συμμαχίας, η περιφερειοποίηση των συμμαχιών ασφαλείας και ιδιαίτερα η αναπτυσσόμενη ρωσογερμανική σχέση- είναι πολύ πιο σημαντικές για το μέλλον της ευρωζώνης από την ψήφο εμπιστοσύνης στην Ελλάδα. Επειδή η ευρωζώνη είναι θεμελιωδώς πολιτικό project, η αποδυνάμωση των πολιτικών δεσμών που συνδέουν τις χώρες-μέλη στη νομισματική ένωση είναι αυτό που θα οδηγήσει τελικά στη διάλυση ή την στην τροποποίησή της.
 Γι’ αυτόν τον λόγο, οι συγκεκριμένες θεμελιώδεις πολιτικές αλλαγές είναι επίσης πολύ πιο σημαντικές από τα άλλα υποτιθέμενα καναρίνια στο ανθρακωρυχείο, όπως είναι για παράδειγμα η έκθεση των επενδυτών στα ελληνικά CDSs (η καθαρή έκθεση είναι πολύ μικρή, περίπου 5 δισ. δολάρια) ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τους σχολιαστές ως κάτι που να εξηγεί γιατί η ευρωζώνη θα καταρρεύσει "κατά τη διάρκεια του σαββατοκύριακου" ή "μέχρι το τέλος του έτους".
 Μνημειώδεις αλλαγές συντελούνται στην Ευρώπη. Δεν έχουμε λόγο να πιστέψουμε πως η Ελλάδα βρίσκεται στο επίκεντρό τους. Αυτό που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι ότι η προσοχή -σε ό,τι αφορά τόσο το ρίσκο όσο και τις λύσεις- συνεχίζει να βρίσκεται στις βραχυπρόθεσμες επιπτώσεις αλλά και σε μεμονωμένα γεγονότα.
 Αυτή η μυωπική αντιμετώπιση οφείλεται εν μέρει στο ότι οι χώρες-μέλη της ευρωζώνης, ιδιαίτερα η Γερμανία, δεν έχουν προσφέρει κάποια μακροπρόθεσμη λύση ή σχέδιο. Οι εκκλήσεις για επίλυση των θεμελιωδών δομικών ανισορροπιών μεταξύ της βόρειας και της νότιας Ευρώπης είναι λίγες και αποσπασματικές.
 Αυτή η σιωπή είναι από μόνη της ένδειξη ότι το Βερολίνο δεν κάνει μακροπρόθεσμα σχέδια, γεγονός που είναι είτε μεγάλη παράβλεψη είτε ένδειξη ότι το Βερολίνο δεν σχεδιάζει να παραμείνει στην ευρωζώνη μέχρι το τέλος της δεκαετίας.
 H ευρωζώνη μπορεί και θα τα καταφέρει να βγει από την τρέχουσα κρίση - έχει αποδείξει ότι διαθέτει και τα μέσα και την απαιτούμενη ευελιξία να το πράξει.
 Το ερώτημα που μένει να απαντηθεί είναι το εξής: τι σχεδιάζουν να κάνουν οι Ευρωπαίοι, και ιδίως οι Γερμανοί, με την πολιτική δομή και την αρχιτεκτονική ασφαλείας της Ευρώπης μακροπρόθεσμα;
 Η απάντηση σε αυτήν την ερώτηση δεν πρόκειται να βρεθεί στις βάσεις δεδομένων της Eurostat ή της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών, ούτε στις 24ωρες καλύψεις των ειδησεογραφικών πρακτορείων... 

(**)Η Stratfor Global Intelligence είναι αμερικανικό γεωστρατηγικό think tank, που συντάσσει εκθέσεις σε επιχειρηματικά, οικονομικά και γεωπολιτικά ζητήματα. 

Source : EURO2DAY