Finding the 'Cure' for the 'Cyber Epidemic'

As the "War on Terror" morphs into a multiyear, multitrillion dollar blood-soaked adventure to secure advantage over imperialism's geopolitical rivals (and steal other people's resources in the process), hitting the corporate "sweet spot," now as during the golden days of the Cold War, is as American as a preemptive war and the "pack of lies" that launch them.

Always inventive when it comes to ginning-up a profitable panic, U.S. defense and security grifters have rolled-out a product line guaranteed to scare the bejesus out of everyone: a "cyber epidemic"!

This one has it all: hordes of crazed "communist" Chinese hackers poised to bring down the power grid; swarthy armies of al-Qaeda fanatics who "hate us for our freedom;" "trusted insiders" who do us harm by leaking "sensitive information," i.e. bringing evidence of war crimes and corporate malfeasance to light by spilling the beans to secrecy-shredding web sites like WikiLeaks, Public Intelligence and Cryptome.

And to combat this latest threat to public order, the Pentagon's geek squad, the Defense Advanced Research Projects Agency (DARPA) have launched several new initiatives.

Armed with catchy acronyms like SMITE, for "Suspected Malicious Insider Threat Elimination," and a related program, CINDER, for "Cyber Insider Threat," the agency's masters hope to "greatly increase the accuracy, rate and speed with which insider threats are detected and impede the ability of adversaries to operate undetected within government and military interest networks."

Just another day in our collapsing American Empire!

During an Executive Leadership Conference last week in Williamsburg, Virginia, deep in the heart of the Military-Industrial-Security corridor, Bob Dix, vice president for U.S. government and critical infrastructure protection for Juniper Networks cautioned that the United States is facing a "cyber epidemic."

According to Government Computer News, Dix told the contract-hungry hordes gathered at the American Council for Technology/Industry Advisory Council's (ACT-IAC) conclave that "overall cyber defense isn't strong enough."

All the more reason then for the secret state to weaken encryption standards that might help protect individual users and critical infrastructure from malicious hacks and network intrusions, as the Obama administration will soon propose.

As I reported earlier this month, along with watering-down those standards, the administration is seeking authority from Congress that would force telecommunication companies to redesign their networks to more easily facilitate internet spying.

Add to the mix the recent "Memorandum of Agreement" between the National Security Agency and the Department of Homeland Security that will usher in a "synchronization of current operational cybersecurity efforts," and it's a sure bet as I averred, that the Pentagon has come out on top in the intramural tussle within the security apparat.

During the ACT-IAC conference, greedily or lovingly sponsored (you make the call!) by "Platinum" angels AT&T, CACI, HP, Harris Corp. and Lockheed Martin, Sherri Ramsay, the director of NSA's Threat Operations Center, told the crowd: "Right now, we're a soft target, we're very easy."

Dix chimed in: "Nothing we're talking about today is new. What's new is the threat is more severe."

Music to the ears of all concerned I'm sure, considering the "cumulative market valued at $55 billion" over the next five years and the 6.2% annual growth rate in the "U.S. Federal Cybersecurity Market" that Market Research Media told us about.

Never mind that the number of "incidents of malicious cyber activity" targeting the Defense Department has actually decreased in 2010, as security journalist Noah Shachtman reported in Wired.

If we were inclined to believe Pentagon claims or those of "former intelligence officials" (we're not) that the United States faces an "unprecedented threat" from imperial rivals, hackers and terrorists, then perhaps (just for the sake of argument, mind you) their overwrought assertions and fulsome pronouncements might have some merit.

After all, didn't NSA and U.S. Cyber Command director, General Keith Alexander tell the U.S. Senate during confirmation hearings in April that he was "alarmed by the increase, especially this year" in the number of breaches of military networks?

And didn't former Director of National Intelligence Mike McConnell, currently a top executive with the spooky Booz Allen Hamilton firm, whose cyber portfolio is well-watered with taxpayer dollars, pen an alarmist screed in The Washington Post claiming that "the United States is fighting a cyber-war today, and we are losing"?

Not to be outdone in the panic department, Deputy Defense Secretary William J. Lynn warned in a recent piece in the Council On Foreign Relations flagship publication, Foreign Affairs, that "the frequency and sophistication of intrusions into U.S. military networks have increased exponentially," and that "a rogue program operating silently, [is] poised to deliver operational plans into the hands of an unknown adversary."

Oh my!

However, as Shachtman points out, "according to statistics compiled by the U.S.-China Economic and Security Review Commission ... the commission notes in a draft report on China and the internet, '2010 could be the first year in a decade in which the quantity of logged events declines'."

Better hush that up quick or else those government contractors "specializing in the most attractive niche segments of the market" as Washington Technology averred earlier this month, might see the all-important price per share drop, a real national crisis!

Panic sells however, and once the terms of the debate have been set by interested parties out to feather their nests well, it's off to the races!

After all as Defense Systems reported, "as cyberspace gains momentum the military must adjust its approach in order to take on an increasingly high-tech adversary."

Indeed, Major General Ed Bolton, the Air Force point man heading up cyber and space operations thundered during a recent meet-and-greet organized by the Armed Forces Communications Electronics Association at the Sheraton Premier in McClean, Virginia that "we are a nation at war, and cyberspace is a warfighting domain."

Along these lines the Air Force and CYBERCOM are working out "the policy, doctrine and strategies" that will enable our high-tech warriors to integrate cyber "in combat, operation plans and exercises," Bolton explained.

And according to Brigadier General Ian Dickinson, Space Command's CIO, industry will "help the military take on an evolving war strategy--and [close] a gap between traditional and cyber-era defense," Defense Systems informed us.

"That's something we worry about," Space Command's Col. Kim Crider told AFCEA, perhaps over squab and a lobster tail or two, "integrating our non-kinetic capabilities with space operations."

"We think it's a good opportunity to partner with industry to develop and integrate these capabilities," Crider said, contemplating perhaps his employment opportunities after retiring from national service.

And why not, considering that AFCEA's board of directors are chock-a-block with executives from cyberfightin' firms like Booz Allen, SAIC, Raytheon, Northrop Grumman, Boeing and General Dynamics.

Perhaps too, the generals and full bird colonels on the Sheraton dais need reminding that "integrating our non-kinetic capabilities with space operations," has already been a matter of considerable import to U.S. Strategic Command's Gen. Kevin Chilton.

In 2009, the STRATCOM commander informed us that "the White House retains the option to respond with physical force--potentially even using nuclear weapons--if a foreign entity conducts a disabling cyber attack against U.S. computer networks."

That would certainly up the ante a notch or two!

Chilton said, "I think you don't take any response options off the table from an attack on the United States of America," Global Security Newswire reported. "Why would we constrain ourselves on how we respond?"

Judging by the way the U.S. imperial war machine conducts itself in Iraq and Afghanistan, there's no reason that the general's bellicose rhetoric shouldn't be taken seriously.

"I think that's been our policy on any attack on the United States of America," Chilton said. "And I don't see any reason to treat cyber any differently. I mean, why would we tie the president's hands? I can't. It's up to the president to decide."

Even short of nuclear war a full-on cyber attack on an adversary's infrastructure could have unintended consequences that would boomerang on anyone foolish enough to unleash military-grade computer worms and viruses.

All the more reason then to classify everything and move towards transforming the internet and electronic communications in general into a "warfighting domain" lorded-over by the Pentagon and America's alphabet-soup intelligence agencies.

As The Washington Post reported on September 29, the secret state announced that "it had spent $80.1 billion on intelligence activities over the past 12 months."

According to the Post, the "National Intelligence Program, run by the CIA and other agencies that report to the Director of National Intelligence, cost $53.1 billion in fiscal 2010, which ended Sept. 30, while the Military Intelligence Program cost an additional $27 billion."

By comparison, the total spent by America's shadow warriors exceeds Russia's entire military budget.

Despite releasing the budget figures, the Office of Director and National Intelligence and Defense Department officials refused to disclose any program details.




What percentage goes towards National Security Agency "black" programs, including those illegally targeting the communications of the American people are, like torture and assassination operations, closely guarded state secrets.

And with calls for more cash to "inoculate" the American body politic against a looming "cyber epidemic," the right to privacy, civil liberties and dissent, are soon destined to be little more than quaint relics of our former republic.

As security expert Bruce Schneier points out "we surely need to improve cybersecurity." However, "words have meaning, and metaphors matter."

"If we frame the debate in terms of war" Schneier writes, "we reinforce the notion that we're helpless--what person or organization can defend itself in a war?--and others need to protect us. We invite the military to take over security, and to ignore the limits on power that often get jettisoned during wartime."

As well, using catchy disease metaphors like "epidemic" to describe challenges posed by high-tech espionage and cyber crime evoke disturbing parallels to totalitarian states of the past.

Such formulas are all the more dangerous when the "antibodies" proposed by powerful military and corporate centers of power will be deployed with little in the way of democratic oversight and control and are concealed from the public behind veils of "national security" and "proprietary business information."


Tom Burghardt is a researcher and activist based in the San Francisco Bay Area. In addition to publishing in Covert Action Quarterly and Global Research, an , his articles can be read on Dissident Voice, The Intelligence Daily, Pacific Free Press, Uncommon Thought Journal, and the whistleblowing website WikiLeaks. He is the editor of Police State America: U.S. Military "Civil Disturbance" Planning, distributed by AK Press and has contributed to the new book from Global Research, The Global Economic Crisis: The Great Depression of the XXI Century.

Απέλαση του Γερμανού αντιπροσώπου της Eurojet από την Ινδία για απόπειρα δωροδοκίας!

Γερμανός εμπορικός εκπρόσωπος ο οποίος δούλευε για την ευρωπαϊκή εταιρεία παραγωγής κινητήρων Eurojet απελάθηκε από την Ινδία γιατί προσπάθησε να δωροδοκήσει ινδούς για την επιλογή της εταιρείας για την ανάληψη συμβολαίου προμήθειας κινητήρων. Ο γερμανός αντιπρόσωπος σύμφωνα με πληροφορίες του ινδικού Τύπου πιάστηκε την ώρας που προσπαθούσε να δωροδοκήσει ινδούς επισήμους του υπουργείου Αμύνης της χώρας έτσι ώστε να πρόταση της Eurojet να αντικατασταθεί από άλλη χαμηλότερου τιμήματος, όταν διαπιστώθηκε πως οι άλλες εταιρείες που διεκδικούν το πρόγραμμα είχαν καταθέσει χαμηλότερες προσφορές!

Η απόπειρα όμως δωροδοκίας αποκαλύφθηκε και οι ινδικές αρχές ζήτησαν από τον υπάλληλο της Eurojet να εγκαταλείψει τη χώρα όπως και έκανε. Ο αντιπρόσωπος είναι γνωστός ως «von Schoenfeld» και δούλευε στην Ινδία τα τελευταία οκτώ χρόνια. Παρόλα αυτά σε δηλώσεις που έκανε στην Ινδία προιν αναχωρήσει ο Γερμανός αντιπρόσωπος δήλωσε πως η [προσφορά της εταιρείας του ήταν κατά 18% φθηνότερη από αυτή της General Electric (667 εκατ. $ για 99 κινητήρες EJ-200 έναντι 822 εκατ. $ για ισάριθμους F-414). Η προμήθεια αφορά το ελαφρύ μαχητικό αεροσκάφος Tejas που αναπτύσσει η Ινδία.

Νέα συμμαχία Τουρκίας – Ιράν σε βάρος Κούρδων

Υπό τον τίτλο «Kurds in the Middle», το εβδομαδιαίο πολιτικό περιοδικό THE WEEKLY STANDARD δημοσιεύει ρεπορτάζ του Jonathan Spyer από το Quandil του βορείου Ιράκ και την συνάντηση που είχε με τον ντε φάκτο ηγέτη του ΡΚΚ Murat Karayilan, για την ανησυχία των Κούρδων ανταρτών ότι αποτελούν στόχο εξουδετέρωσης από μια συμμαχία Τουρκίας-Ιράν. Ο Karayilan αναζητεί νέους συμμάχους σε Ευρώπη και Ισραήλ και κάνει λόγο για στρατηγική συμμαχία για την ιδεολογική κυριαρχία επί του ισλαμικού κόσμου μεταξύ του Ιράν και του κυβερνώντος κόμματος AKP του Τούρκου πρωθυπουργού Ερντογάν, ο οποίος με υποκρισία παίζει διπλό παιχνίδι στο διπλωματικό πεδίο, χρησιμοποιώντας τόσο την Ουάσιγκτον όσο και την Τεχεράνη, μεταξύ άλλων για να εξουδετερώσει τους Κούρδους αντάρτες στο βόρειο Ιράκ, με βομβαρδισμούς αμάχων και κατοικημένων περιοχών.

Ο Εγκεμέν Μπαγίς και η στρατηγική του Ελσίνκι

Οι πρόσφατες δηλώσεις του Τούρκου υπουργού Εγκεμέν Μαπγίς, ότι δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία, πρωτίστως, δεν θα πρέπει να προκαλούν έκπληξη γιατί αποτελούν μία πάγια θέση της Τουρκίας, από το 1974 και εντεύθεν. Αυτό, όμως, που θα πρέπει να προκαλέσουν είναι το ερώτημα: τι κάνει την Τουρκική

κυβέρνηση, με τόση δόση υπερβολικής αυτοπεποίθησης, πέντε χρόνια μετά την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΕΕ και ενώ εξελίσσεται ο ενταξιακός διάλογος Τουρκίας-ΕΕ, να δηλώνει δημοσίως ότι δεν αναγνωρίζει ένα κράτος μέλος της ΕΕ; Το ερώτημα αυτό μας οδηγεί στο να επανεξετάσουμε τις στρατηγικές επιλογές της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στα ελληνοτουρκικά κατά την τελευταία δεκαετία.


Όταν η Ελληνική εξωτερική πολιτική το 1999 στην σύνοδο κορυφής στο Ελσίνκι αναθεωρούσε την μέχρι τότε στάση της έναντι της Τουρκικής υποψηφιότητας για ένταξη στην ΕΕ, έθετε ως στόχο να μεταφέρει εντός του πεδίου της ΕΕ τα ελληνοτουρκικά προβλήματα συμπεριλαμβανομένου και του Κυπριακού. Η Ελλάδα, συνεπικουρούμενης τότε και εκ της Κυπριακής κυβερνήσεως, θεωρώντας ότι το είδος των επιχειρημάτων της (επίκληση του Διεθνούς Δικαίου στην Κύπρο και στο Αιγαίο) δεν ήταν επαρκώς πειστικό έναντι της τουρκικής ισχύος και προτίμησε να απεμπλακεί από το βάρος της υπερασπίσεως των ελληνικών επιχειρημάτων.


Ως προς το Κυπριακό, η επιλογή αυτή προσέφερε μία διέξοδο στην ακινησία ετών η οποία όμως έτυχε διαχείρισης από τον αμερικανοβρετανικό παράγοντα και οδήγησε στο Σχέδιο Ανάν με όλες τις αρνητικές συνέπειες για την ελληνική πλευρά. Επιπλέον, με βάση την απαράδεκτη, για τα δεδομένα του κοινοτικού πολιτικού πολιτισμού, έκθεσης της Κομισιόν το 2004 σχετικά με την έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Τουρκία, καθορίστηκε εμμέσως πλην σαφώς ότι ούτε η κατοχή κυπριακού εδάφους ούτε η μη αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας αποτελούσαν εμπόδιο για την τουρκική ένταξη στην EE.


Oι σοβαρότατες αυτές παρεκκλίσεις από τις αρχές της ΕΕ δεν θεωρήθηκαν τότε ότι αντίκειντο στα κριτήρια της Κοπεγχάγης, κατά την εισήγηση της Κομισιόν. Αφού τελικά υιοθετήθηκε άνευ όρων αυτή η θέση, τότε ήτο αδύνατον να εγερθούν τα θέματα αυτά στο μέλλον και να αποτελέσουν εμπόδιο για την τουρκική ένταξη. Με άλλα λόγια, από τη στιγμή που η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας δεν διασυνδέθηκε ξεκάθαρα με την επίλυση του Κυπριακού ήταν πολύ λογικό να μην μπορεί να διαμορφωθεί συγκροτημένη στρατηγική και επομένως δεν μπορούσαν να διαμορφωθούν ευδιάκριτοι στόχοι από την Ελληνική πλευρά. Το αποτέλεσμα ήταν, παρά τις αρχικές μεγάλες προσδοκίες, τα τελευταία έξι χρόνια, η Ελληνική τακτική χαρακτηρίστηκε από παθητικότητα, αναποτελεσματικότητα, έλλειψη, συνοχής και τελεολογικά οδηγήθηκε σε συρρίκνωση στόχων. Με αυτό τον τρόπο εξηγείται η σημερινή σύγχυση όπου η Ελληνική πλευρά δεν μπορεί να προσδιορίσει τι θεωρείται επιτυχία και τι αποτυχία σε σχέση με την Ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας.


Από την άλλη, οι προσδοκίες για εμπλοκή της Ε.Ε. στις ελληνοτουρκικές διαφορές του Αιγαίου δεν υλοποιήθηκαν λόγω εσφαλμένης εκτίμησης των Τουρκικών προθέσεων. Από την πρώτη στιγμή φάνηκε ότι δεν υπήρχε περιθώριο σημαντικών βελτιώσεων, εκτός εάν κάποια από τις δύο πλευρές απεφάσιζε να απομακρυνθεί ουσιωδώς από τις πάγιες θέσεις που υποστηρίζει από τη δεκαετία του 1970. Η Τουρκία, αφού εξασφάλισε την έναρξη των ενταξιακών συνομιλιών, έκτοτε επιχειρεί να ακυρώσει την ελληνική στρατηγική μεταφοράς των ελληνοτουρκικών διαφορών στο πεδίο της ΕΕ. Από τη στιγμή που Ελλάδα δεν θέλει να εμφανισθεί ως εμπόδιο στην ευρωπαϊκή της πορεία, στόχος της τουρκικής πολιτικής είναι να κατοχυρώσει ότι τα θέματα του Αιγαίου αποτελούν μακροχρόνια προβλήματα αποκλειστικώς διμερούς χαρακτήρα.


Δεν ήταν λίγοι οι οποίοι, από το 1999, επεσήμαναν ότι η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας δεν πρόκειται να οδηγήσει σε αυτόματη επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών. Οι εν λόγω διαφορές δεν συνδέονται με τον τρόπο λειτουργίας της ΕΕ. Επί παραδείγματι, ούτε η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας ούτε η αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου σχετίζονται με κάποιες ευρωπαϊκές σταθερές. Επομένως, η Ε.Ε. δεν μπορεί να προσδιορίσει τη λύση.


Δέκα χρόνια μετά τη στρατηγική επιλογή της Ελληνικής διπλωματίας στο Ελσίνκι μπορεί κάποιος να διαπιστώσει ότι ο χρόνος δεν λειτούργησε υπέρ της Ελλάδος. Αντιθέτως, σήμερα η Τουρκία είναι πιο επιθετική στο Αιγαίο, πιο υπονομευτική στο θέμα της μουσουλμανικής μειονότητας της Δ. Θράκης, συνεχίζει να είναι αδιάλλακτη στο διαδικαστικό θέμα της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης και στο Κυπριακό αρνείται να εφαρμόσει στοιχειώδεις και συμβατικές υποχρεώσεις που απορρέουν από την ενταξιακή της πορεία. Επιπλέον, αν αναλύσουμε τις ελληνοτουρκικές σχέσεις συγκριτικά, σε μακροστρατηγικούς παράγοντες, διαπιστώνουμε ότι η Τουρκία, σε σχέση με αυτό που ήταν πριν από δέκα χρόνια, είναι δημογραφικά πολυπληθέστερη, οικονομικά πλουσιότερη και στρατιωτικά ισχυρότερη, ενώ η Ελλάς παρουσιάζει αντιστρόφως δυσανάλογη εικόνα. Επιπλέον στο Κυπριακό παρουσιάζεται πιο αδιάλλακτη και πιο διεκδικητική. Συμπερασματικώς, οι Ελληνικές προσδοκίες από τη στρατηγική επιλογή που έγινε στο Ελσίνκι αποδεικνύονται φρούδες ελπίδες αφού κατέληξε η πορεία των τουρκικών ενταξιακών διαπραγματεύσεων να αποτελεί επιβράβευση της σκληρής διεκδικητικότητας της Άγκυρας σε Κύπρο, Αιγαίο και Θράκη. Επομένως, ας μην προκαλούν έκπληξη οι δηλώσεις Μπαγίς, διότι καταδεικνύουν με πολύ κυνικό τρόπο τη συνέχεια, τη συνέπεια και τη σταθερότητα των Τουρκικών στρατηγικών επιδιώξεων στο Κυπριακό.