Geopolitical Research Institute(GRI)/Εταιρεία Γεωπολιτικών Ερευνών(ΕΓΕ)

Τετάρτη 9 Μαΐου 2012

Η Στρατηγική του Μεγάλου Αλεξάνδρου ( Μέρος IV)


ΠΕΡΙ ΤΑΚΤΙΚΩΝ

1. Κανένα πλεονέκτημα στον πόλεμο δεν είναι μεγαλύτερο από την ταχύτητα. Μιά δυναμική αιφνίδια εμφάνιση εκεί που δεν το περιμένει ο εχθρός τον φοβίζει και τον αποσυντονίζει

2. Ολες οι τακτικές ένα μόνο επιδιώκουν : τη διείσδυση στην παράταξη του εχθρού. Αυτό ισχύει τόσο στο ναυτικό πόλεμο όσο και στον πόλεμο στην ξηρά.

3. Μιά στατική αμυντική παράταξη είναι πάντα τρωτή. Από την στιγμή που θε διεισδύσει κάποιος σε ένα σημείο, κάθε άλλη θέση της φάλαγγας είναι ευάλωτη.

4. Να είσαι πολύ προσεκτικός μέχρι την κρίσιμη στιγμή. Κατόπιν χτύπα με όλη την δύναμη που διαθέτεις.

5. Χρειαζόμαστε νίκη σε ένα μόνο σημείο του πεδίου, εφόσον αυτό είναι το κρίσιμο σημείο.

6. Πολεμάμε με μιά πτέρυγα στήριξης και με μια που επιτίθεται. Σκοπός της πρώτης είναι να παραλύσει την πτέρυγα του εχθρού που είναι απέναντί της. Σκοπός της τελευταίας είναι να χτυπήσει και να διεισδύσει.

7. Ομοια με τον πυγμάχο ο οποίος υπομονετικά περιμένει πότε θα ρίξει την καθοριστική γροθιά του , έτσι και ο στρατηγός κρατάει το αποφασιστικό του κτύπημα , προσέχοντας να μην το εξαπολύσει ούτε πολύ νωρίς ούτε πολύ αργά.

8. Ο σκοπός ενός αρχικού ελιγμού είναι να προκληθεί ο εχθρός ώστε να δράσει πρόωρα.

9. Οι αξιωματικοί οδηγούν από την πρώτη γραμμή. Πώς θα ζητήσουμε από τους στρατιώτες μας να διακινδυνεύσουν τη ζωή τους , όταν οι ηγέτες δειλιάζουμε μπροστά στον κίνδυνο ;

Source : The Virtues of War

Η Στρατηγική του Μεγάλου Αλεξάνδρου ( Μέρος ΙΙΙ)


ΠΕΡΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ

1. Προς τον Κοίνο , στην Παλαιστίνη :
Ο αντικειμενικός σκοπός της εκστρατείας είναι να προκληθεί μια μάχη η οποία θα αποδειχθεί αποφασιστική. Προσποιούμαστε , κάνουμε ελιγμούς, προκαλούμε για ένα μόνο σκοπό : να αναγκάσουμε τον εχθρό να μας αντιμετωπίσει στο πεδίο της μάχης. Αυτό που θέλω είναι μια μάχη, μια μεγάλη μάχηστην οποία ο Δαρείος θα έλθει με τον ανθό του στρατού του. Σκοπός μας είναι να τους συντρίψουμε τη θέληση να αντισταθούν, όχι μόνο των στρατιωτών του βασιλιά, αλλά και των λαών του.
Οι υπήκοοι της αυτοκρατορίας είναι το αληθινό ακροατήριο αυτών των γεγονότων. Με το μέγεθος και την αποφασιστικότητα των θριάμβων μας πρέπει να τους κάνουμε να πιστέψουν ότι καμμία δύναμη στην γή, όσο πολυάριθμη και καλοδιοικούμενη κι αν είναι, δεν μπορεί να μας νικήσει.

2. Προς τον Περδίκκα, στην Γάζα
Ο σκοπός της καταδίωξης μετά την νίκη δεν είναι μόνο να εμποδίσουμε τον εχθρό να ανασυνταχθεί, αλλά να προκαλέσουμε τόσο τρόμοώστε να μην σκεφτεί ποτέ να ανασυνταχθεί. Να καταδιώκετε λοιπόν με όλα τα μέσα και να μην τα παρατάτε μέχρι να σας αναγκάσουν ο Άδης ή το σκοτάδι. Ο εχθρός που τράπηκε σε φυγή μια φορά δε θα είναι ποτέ ξανά ίδιος στη μάχη.

3. Προς το Σέλευκο, στη Συρία :
Ως διοικητές πρέπει να κρατάμε τη σκληρότητά μας για μας. Πριν κάνουμε οποιαδήποτε κίνηση μπροστά στο εχθρό , πρέπει να αναρωτηθούμε , χωρίς ματαιοδοξία και χωρίς να ξεγελάμε τον εαυτό μας , πώς θα ενεργήσει ο αντίπαλος. Ανακάλυψε κάθε κτύπημα και δώσε μιά απάντηση σ' αυτό. Κι όταν πιστεύεις ακόμα ότι σκέφτηκες τα πάντα , πάντα θα υπάρχει δουλειά να κάνεις. Να είσαι ανελέητος με τον εαυτό σου , γιατί κάθε απερίσκεπτο χτύπημα πληρώνεται με το δικό μας αίμα και το αίμα των στρατιωτών μας.

4. Προς τον Ηφαιστίωνα, μετά την μάχη της Ισσού :
Κάνε την γενναιοδωρία πρώτη επιλογή. Αν ένας εχθρός δείξει το παραμικρό σημάδι συμβιβασμού, να του φερθείς με διπλάσιο σεβασμό. Η συμπεριφορά να είναι τέτοια ώστε όλα τα έθνη να επιθυμούν να είναι φίλοι μαςκαι να φοβούνται να είναι εχθροί μας

Source : The Virtues of War

Η Στρατηγική του Μεγάλου Αλεξάνδρου ( Μέρος ΙΙ)


ΠΕΡΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

1. Προς τον Πτολεμαίο , στην Έφεσο :

Πάντα να επιτίθεσαι. Ακόμα κι όταν βρίσκεσαι σε άμυνα , να επιτίθεσαι. Ο επιτιθέμενος στρατός έχει την πρωτοβουλία και έτσι κατευθύνει τη δράση. Η επίθεση κάνει τους άνδρες γενναίους. Η άμυνα τους κάνει δειλούς. Αν μάθω ότι δικός μου αξιωματικός κράτησε αμυντική στάση στο πεδίο, ο εν λόγω αξιωματικός δε θα αναλάβει ποτέ ξανά διοίκηση κάτω από μένα.

2. Προς τον Πτολεμαίο , στην Αίγυπτο :

Οταν συνδιασκέπτεσθε , να αναλογίζεστε εκστρατείες και όχι μάχες , πολέμους και όχι εκστρατείες , την τελευταία κατάκτηση και όχι πολέμους.

3. Προς τον Περδίκκα, στην Τύρο :

Αναζήτησε την αποφασιστική μάχη. Ποιό το όφελος να κερδίσουμε δέκα άχρηστες χωρίς καμμία συνέπεια , αν χάσουμε αυτή που μετράει ; Θέλω να δίνω μάχες που αποφασίζουν την τύχη αυτοκρατοριών.

4. Προς τον Σέλευκο, στην Συρία :

Είναι εξίσου σημαντικό να κερδίζεις ηθικά όσο και στρατιωτικά. Με αυτό εννοώ ότι οι νίκες μας πρέπει να σπάζουν το ηθικό του εχθρού και να του αφαιρούν κάθε ελπίδα ότι μπορεί να μας αντιμετωπίσει ξανά. Δεν επιθυμώ να κάνω τον ένα πόλεμο μετά τον άλλο, αλλά μέσω του πολέμου να δημιουργήσω μια ειρήνη η οποία δε θα επιτρέψει καμμία εξέγερση.

Source : The Virtues of War

Η Στρατηγική του Μεγάλου Αλεξάνδρου ( Μέρος Ι)


Ένα από τα γοητευτικότερα και πιο όμορφα κομμάτια της Αρχαίας Ελληνικής Ιστορίας είναι αναμφισβήτητα η ιστορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του νεαρού βασιλιά που από την πρώτη στιγμή της ζωής του βρέθηκε μέσα σε μία σύνθεση από "συμπτώσεις" και θείες διαταγές, σχετικά με την πορεία και το μέλλον του. Η μετέπειτα ιστορία του και το ανυπέρβλητο κατόρθωμά τουδικαίωσαν τα σημάδια που συντρόφευσαν τη στιγμή της γέννησης του.Ένα μοναδικό ντοκουμέντο εκείνων των σχεδόν μυθικών ημερών που επέζησε μέχρι σήμερα μόνο μέσα από τα λόγια των αρχαίων συγγραφέων είναι οι «Βασίλειες Εφημερίδες», τα ημερήσια φύλλα πλήρους καταγραφής των όσων συνέβαιναν καθημερινά στο απέραντο τότε βασίλειο της Μακεδονίας. Η «Εφημερίδα της Κυβερνήσεως», θα λέγαμε σήμερα, της εποχής εκείνης, μία επίσημη και λεπτομερής παρουσίαση των καθημερινών γεγονότων του πολιτικού κόσμου του κράτους του Αλεξάνδρου και μαζί η πιο πλήρης ιστορία και η πιο αυθεντική πηγή για εκείνες τις ώρες που σημάδεψαν ανεξίτηλα και συνεχίζουν να σημαδεύουν ολόκληρο τον κόσμο.Πριν ακόμα ο στρατός των Πανελλήνων -«πλην των Λακεδαιμονίων»- περάσει τον Ελλήσποντο, πίσω στην Πέλλα, ο Αλέξανδρος είχε οργανώσει την υπηρεσία εκείνη που θα δημιουργούσε καθημερινά τις «Βασίλειες Εφημερίδες», τις«Εφημερίδες του βασιλιά Αλέξανδρου». Επικεφαλής αυτής της εταιρείας ενημέρωσης και καταγραφής διορίστηκε από τον ίδιο τον Αλέξανδρο ο Ευμένης ο Καρδιανός, ο αρχιγραμματέας του και ο βοηθός του Διόδοτος ο Ερυθραίος. Περιεχόμενο των φύλλων αυτών δεν ήταν μόνο τα επίσημα στρατιωτικά και πολιτικά γεγονότα της ημέρας, αλλά και καθαρά προσωπικές ασχολίες του βασιλιά ή σπουδαίες ακροάσεις και στρατιωτικές διατάξεις, οικονομικά του κράτους κ.ά. Κάθε αντίγραφο των εφημερίδων φυλάσσονταν στο προσωπικό αρχείο του βασιλιά, το λεγόμενο «γαζοφυλάκιον». Φαίνεται ότι αργότερα, μετά το θάνατο του Αλεξάνδρου, όσα γράφτηκαν την εποχή εκείνη στις«Βασίλειες Εφημερίδες» διασκευάστηκαν και αναδημοσιεύτηκαν για να γίνουν γνωστά στο ευρύ κοινό με τη μορφή ενός διηγήματος, μίας λαϊκής αφήγησης για ένα μεγάλο βασιλιά.Συγγραφέας ο οποίος επικαλείται συχνά τη μαρτυρία των Εφημερίδων είναι ο Αρριανός (95-180). Ο Αρριανός, στο εφτάτομο έργο του «Αλεξάνδρου Ανάβασις», επαναλαμβάνει σε πολλά σημεία της αφηγήσεως του πως «αι βασίλειοι εφημερίδες ώδε έχουσι» φανερώνοντας με τα λόγια αυτά μία από τις πηγές του έργου του. Απ’ όλους τους ιστοριογράφους του Αλεξάνδρου μόνο ο Αρριανός κάνει σαφή αναφορά σ’ αυτές. Ο ίδιος αναφέρει, από τις πρώτες σελίδες του έργου του, πως στηρίχτηκε στο έργο του Αριστόβουλου, του μηχανικού του Αλεξάνδρου και του Πτολεμαίου, του στρατηγού και μετέπειτα βασιλιά της Αιγύπτου. Αυτούς τους δύο θεωρεί ο Αρριανός τους πιο αξιόπιστους από τους πολλούς που θέλησαν να καταγράψουν τη μεγαλειώδη πορεία προς την Ανατολή. Για τον Αλέξανδρο έγραψαν ακόμη ο ναύαρχος Νέαρχος, ο φιλόσοφος Ονησίκριτος, ο Αναξιμένης, ο Μαρσύας, ο Χάρης κ.ά. κανένα όμως από τα έργα αυτά δεν έχει διασωθεί. Το έργο του Αρριανού είναι σύγχρονο με το έργο του Πλουτάρχου, ο οποίος στους «Παράλληλους Βίους» εξιστορεί τη ζωή του Μακεδόνα βασιλιά παράλληλα με τη ζωή του Ιουλίου Καίσαρα, χωρίς όμως να συγκρίνει, όπως κάνει σε όλους τους άλλους Βίους, τους δύο άνδρες.Τέλος στην Αρχαία Ελληνική λογοτεχνία αναφέρεται και κάποιο ιστορικό έργο με τον τίτλο «Εφημερίς Τρωικού Πολέμου» που αποδίδεται σε κάποιον Κρητικό με το όνομα Δίκτυ και οι οποίες φυλάσσονταν στις Αιγές, στην παλιά πρωτεύουσα του Μακεδονικού κράτους, εκεί όπου παραδοσιακά θάβονταν οι βασιλείς.Από τις Εφημερίδες του Αλεξάνδρου και τα πρώτα έργα που είχαν γραφτεί γι’ αυτόν και τη μακεδονική εκστρατεία στην Ασία τίποτα δεν έχει σωθεί. Δεν γνωρίζουμε αν οι εφημερίδες αυτές και το υπόλοιπο προσωπικό αρχείο του βασιλιά τοποθετήθηκαν μαζί με το νεκρό Αλέξανδρο στον τάφο του. Όπως η ιστορία αναφέρει, η σωρός του μέσα σε μία μεγαλοπρεπή άμαξα θα ερχόταν στην Ελλάδα για να ταφεί δίπλα στους άλλους Μακεδόνες βασιλείς. Μα στο δρόμο ο Πτολεμαίος άρπαξε το νεκρό σώμα του βασιλιά του και το μετέφερε στην Αίγυπτο. Εκεί όπου ίσως να αναπαύεται μέχρι σήμερα.Αν κάποια στιγμή οι «Βασίλειες Εφημερίδες» του Αλεξάνδρου έρθουν στο φως, όσο ουτοπική και αν φαντάζει αυτή η σκέψη, η ανακάλυψη τους θα αποτελέσει αφορμή να ξαναγράψουμε σήμερα, δύο χιλιάδες χρόνια μετά, τη μακεδονική εκστρατεία έτσι όπως μας τη διηγείται, όχι κάποιος αξιόπιστος ιστορικός, αλλά ο ίδιος ο βασιλιάς της.   

Η καταγραφή των στρατηγικών του Μ. Αλεξάνδρου που θα περιληφθούν στα έγγραφα της ομάδας " Ινστιτούτο Γεωπολιτικών και Στρατηγικών Ερευνών" προέρχεται από διασκευές και αναδημοσιεύσεις των " Βασίλειων Εφημερίδων" που έγιναν απο τους αρχαίους συγγραφείς

Το " μεγάλο παιχνίδι " στο εσωτερικό της Τουρκίας


H Τουρκία, μόλις πριν από 12 χρόνια χαρακτήριζε με τον πιο επίσημο τρόπο την ίδρυση κουρδικού κράτους στο Νότιο Κουρδιστάν ως casus belli, το οποίο αναγκάστηκαν να αποσύρουν λόγω της αποφασιστικότητας των Κούρδων και των πιέσεων της Ουάσιγκτον, που επιμένει στην εφαρμογή των σχεδίων της στην περιοχή, ανάμεσα στα οποία και η ίδρυση κουρδικού κράτους.
Να σημειώσουμε επίσης ότι ένα άλλο casus belli, αυτό εναντίον της Ελλάδος, ισχύει μέχρι σήμερα, με το οποίοη Τουρκία εξανάγκασε τις ελληνικές κυβερνήσεις να μην ασκήσουν μέχρι σήμερα ένα κυριαρχικό δικαίωμα, που είναι η επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 ΝΜ, μια κίνηση που αν γινόταν, θα έλυνε σε πολύ μεγάλο βαθμό τα λεγόμενα «ελληνοτουρκικά προβλήματα», που ταλανίζουν επί δεκαετίες την Ελλάδα.
Τελικά, μετά από δέκα χρόνια, η Τουρκία όχι μόνο αναγκάζεται να αποσύρει την απειλή πολέμου, αλλά φέρεται να έχει συμφωνήσει αλλά και να υποστηρίξει την ίδρυση ανεξάρτητου κουρδικού κράτους, για το οποίο ο πρόεδρος του αυτόνομου σήμερα Κουρδιστάν, Μεσούτ Μπαρζζανί, δήλωσε στο Associated Press: «Αν δεν ξεπεραστεί η κρίση στο Ιράκ, μέχρι τις εκλογές που θα γίνουν στην κουρδική περιοχή της χώρας το Σεπτέμβρη, θα θέσουμε στο λαό του το ερώτημα ‘Τι προτιμάτε, να ζήσετε κάτω από ένα δικτατορικό καθεστώς ή σε ένα δικό σας ανεξάρτητο κράτος;’», προσδιορίζοντας έτσι το χρόνο που θα κηρυχθεί η ανεξαρτησία του Κουρδιστάν.
Σύμφωνα με δικές πληροφορίες που προέρχονται από κουρδικές πηγές, η Τουρκία δέχεται την ίδρυση ανεξάρτητου κράτους στο Νότιο Κουρδιστάν-Βόρειο Ιράκ, υπό τις εξής προϋποθέσεις:
-Διάλυση των βάσεων που διατηρεί το ΡΚΚ στο έδαφος του αυτόνομου Κουρδιστάν.
-Αναγνώριση των Τουρκομάνων του Κιρκούκ και της Μοσούλης ως συνιστώσα εθνότητα του νέου κράτους.
-Οικονομικά ανταλλάγματα από τα πετρελαϊκά αποθέματα του Κουρδιστάν.
-Εξάρτηση του νέου κράτους στον χρηματοπιστωτικό τομέα από την Τουρκία.
-Έλεγχος από την Άγκυρα των εξοπλιστικών προγραμμάτων και του στρατού του ανεξάρτητου Κουρδιστάν, ούτως ώστε να μην είναι δυνατόν αυτός να αποτελέσει στρατιωτική απειλή για την Τουρκία
-Πλήρης εξάρτηση του νέου ανεξάρτητου κράτους από την Τουρκία, με δεδομένο η σιδηροδρομική, οδική και κυρίως η θαλάσσια σύνδεση και επικοινωνία με τη Δύση και τις διεθνείς αγορές, θα γίνεται μέσω Τουρκίας.
-Το νέο κράτος δεν θα αναμειγνύεται στα εσωτερικά της Τουρκίας και συγκεκριμένα στους Κούρδους που κατοικούν στο Βόρειο Κουρδιστάν.
Αυτές είναι οι προϋποθέσεις που θέτουν οι Τούρκοι σε Ουάσιγκτον και Ερμπίλ, για να συναινέσουν στην ίδρυση του ανεξάρτητου Κουρδιστάν στο έδαφος του σημερινού Ιράκ, προϋποθέσεις που κάνουν ό,τι είναι δυνατόν να φέρουν σε πέρας Κούρδοι και Αμερικανοί, με κυριότερο ζητούμενο, βραχυπρόθεσμα, τη διάλυση των ανταρτών και της οργάνωσης του ΡΚΚ.
Αυτό είναι το γενικό πλαίσιο του σχεδίου που βρίσκεται σε εξέλιξη στην περιοχή, ένα σχέδιο που έχει ως στόχο, εκτός των άλλων, τη δημιουργία ενός σουνιτικού τουρκο-κουρδικού μπλοκ, απέναντι στο σιιτικό μπλοκ που έχει δημιουργήσει η Τεχεράνη με την κυβέρνηση του Αλ Μαλίκι στη Βαγδάτη, την κυβέρνηση του Άσαντ στη Δαμασκό, τη Χεζμπολλάχ του Λιβάνου και την (σουνιτική) Χαμάς της Λωρίδας της Γάζας, την οποία ο Ερντογάν καταβάλλει προσπάθειες να συμπεριλάβει στο σουνιτικό στρατόπεδο, για ευνόητους λόγους.
Με άλλα λόγια, η Ουάσιγκτον, με την ίδρυση ενός ανεξάρτητου Κουρδιστάν στο έδαφος του Ιράκ και τη δημιουργία μιας συμμαχίας στη βάση θρησκευτικού δόγματος, επιδιώκει μεν τη στρατηγική εξισορρόπηση στην περιοχή και τον περιορισμό της επιρροής στο Ιράν, ανοίγει δε τον ασκό του Αιόλου, αφού δημιουργεί συνθήκες για τη λεγόμενη σύγκρουση των πολιτισμών, που αποτελεί οπισθοδρόμηση και όχι πρόοδο της ανθρώπινης κοινωνίας! 
Σε περίπτωση επιτυχίας ενός τέτοιου σχεδίου, η Τουρκία στην ουσία μετατρέπεται σε μια νέα Οθωμανική Αυτοκρατορία, με πληθυσμό που θα αγγίζει τα εκατό εκατομμύρια, αφού σταδιακά υπολογίζεται ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα ενσωματώσει και τους Κούρδους του Ιράν και της Συρίας.
Φυσικά αυτό σημαίνει ότι η Τουρκία θα έχει προβληματικές αν όχι εχθρικές σχέσεις με το Ιράν αλλά και με τουλάχιστον μερικές εκ των αραβικών χωρών.
Από την άλλη πλευρά, αυτή η ιδιότυπη αυτή ομοσπονδία, θα αποτελεί το βασικότερο σύμμαχο και μοχλό άσκησης πολιτικής των ΗΠΑ στην περιοχή, μια περιφερειακή πολιτική, στρατιωτική και οικονομική δύναμη, που θα ελέγχει τα μεγαλύτερα αποθέματα νερών της Μέση Ανατολής, από τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου της περιοχής, με τεράστιες παραγωγικές και οικονομικές δυνατότητες, που είναι σε θέση να την εντάξουν σε λίγα χρόνια στις δέκα μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου.
Αυτό είναι το ένα σενάριο.
Το άλλο σενάριο λέει ότι η Άγκυρα θα υποχρεωθεί να συμμετέχει σε αυτόν τον σχεδιασμό, χωρίς να έχει απαραίτητα εξουδετερωθεί στρατιωτικά και πολιτικά το ΡΚΚ, με αποτέλεσμα σταδιακά ο κουρδικός παράγοντας να ισχυροποιηθεί τόσο, που θα απειλήσει τις εσωτερικές ισορροπίες αυτής της ιδιότυπης ομοσπονδίας και θα κυριαρχήσει τόσο οικονομικά, όσο και πολιτικά, δεδομένου από τη μια πλευρά του πλούτου του Κουρδιστάν και από την άλλη της πληθυσμιακής υπεροχής των Κούρδων σε σχέση με όλες τις άλλες πληθυσμιακές ομάδες, συμπεριλαμβανομένων και των Τούρκων.
Η κυβέρνηση Ερντογάν, για να αποφύγει το δεύτερο σενάριο, σχεδιάζει να εκτονώσει την κατάσταση και να αποδυναμώσει το ΡΚΚ, ακολουθώντας κι αυτή με τη σειρά της την πολιτική του μαστίγιου και του καρότου. Με την πολιτική του μαστίγιου θα προσπαθήσει μέσω συνδυασμένων στρατιωτικών επιχειρήσεων να «ξεδοντιάσει» στρατιωτικά το ΡΚΚ, ενώ παράλληλα θα επιχειρήσει απομακρύνει τους Κούρδους από το ΡΚΚ και να τους πάρει με το μέρος της, μέσω παραχώρησης κάποιων δικαιωμάτων.
Φυσικά, σε μια τέτοια περίπτωση, θα πρέπει να ληφθεί υπ’ όψιν ότι στην πράξη θα έχει τιναχτεί στον αέρα ηπολιτική της ενότητας του τουρκικού κράτους και έθνους, όπως αυτή εκφράζεται και προσδιορίζεται από το Άρθρο 3 του Συντάγματος του 1982, που είναι μέχρι σήμερα σε ισχύ, το οποίο είναι ένα από τα τρία άρθρα που δεν μπορεί να αλλάξουν και το οποίο λέει ότι: «Το τουρκικό κράτους, με τη χώρα και το έθνος, αποτελούν μια αδιάσπαστη ενότητα. Η γλώσσα του είναι τα τουρκικά».
Το «παιχνίδι» που παίζεται στο εσωτερικό και στα νοτιοανατολικά της Τουρκίας είναι μεγάλο και εξαιρετικά ενδιαφέρον και αξίζει της προσοχής μας, ιδιαίτερα ημών των Ελλαδιτών και των Κυπρίων, που είμαστε τα διαχρονικά θύματα της τουρκικής επιθετικότητας.
Να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά λοιπόν Λευκωσία και Αθήνα!!!
Source : Κυριακάτικη Δημοκρατία