Ηττοπάθεια. Ηττημένα μυαλά. Άνθρωποι που ξεκινούν με ηττοπάθεια και εκ των προτέρων διάθεση υποταγής στις απαιτήσεις κάθε ξένης χώρας ή κάθε διεθνούς οργανισμού. Η ορολογία δεν είναι δική μου. Την δανείζομαι από τον εξαίρετο Κύπριο δημοσιογράφο Λάζαρο Μαύρο, τον οποίο διαβάζω κάθε μέρα μέσω διαδικτύου στην εφημερίδα ΣΗΜΕΡΙΝΗ της Λευκωσίας ( www.simerini.com). Τους βλέπουμε καθημερινά στη ελληνική κοινωνία. Πολιτικοί, αρθρογράφοι, πανεπιστημιακοί που μας καλούν να τα παραχωρήσουμε όλα, να χάσουμε κάθε αίσθηση αξιοπρέπειας, να ασεβήσουμε απέναντι στο παρελθόν και στο μέλλον του Έθνους μας. Άνθρωποι που δεν πιστεύουν στον Ελληνισμό και στην ιστορία του, που θα προτιμούσαν να μην είναι ανεξάρτητη η Ελλάδα, αλλά να είναι πολιτικά και στρατιωτικά υποτελής σε ξένες δυνάμεις.
Δεν είναι πολλά τα ηττημένα μυαλά στην πατρίδα μας. Αλλά έχουν τον τρόπο να θορυβούν και να προβάλλονται από τα ΜΜΕ. Ξεκινούν με το δεδομένο ότι κάθε μάχη, κάθε διαπραγμάτευση, είναι χαμένη και ότι θα πρέπει να αποδεχθούμε μοιρολατρικά τις εθνικές υποχωρήσεις. Προσπαθούν να αλλοιώσουν την ιστορία μας για να μην διδάσκονται ατ ελληνόπουλα τον ηρωισμό, την αυτοθυσία, την αγωνιστικότητα. Χλευάζουν όποιον ζητεί να διεκδικήσουμε τα εθνικά συμφέροντα και προβάλλουν χίλια δυο φανταστικά εμπόδια για να μην προστατεύσουμε τα εθνικά δίκαια.
Τα ηττημένα μυαλά μάς οδήγησαν σε μία κακίστη συμφωνία με τους δανειστές μας, την περίφημη τρόικα. Η Ελλάς δεν διαπραγματεύθηκε ουσιαστικά το Μνημόνιο. Παρεδόθη άνευ όρων –αλλά μετά πολλών φόρων. Αντιθέτως στην Ιρλανδία και στην Πορτογαλία δεν επικράτησαν τα ηττημένα μυαλά, αλλά οι μαχητικές διάνοιες και τα αισθήματα εθνικής αξιοπρέπειας. Ἐτσι, λοιπόν, η Ιρλανδία κατόρθωσε:
Να διατηρήσει χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές.
Να αυξήσει το ελάχιστο ωρομίσθιο, επαναφέροντάς το στην εποχή προ του Μνημονίου.
Να μειώσει τις ασφαλιστικές εισφορές για τους χαμηλόμισθους.
Το 2011 η ανάπτυξη θα επιστρέψει για την ιρλανδική οικονομία μετά από τρία χρόνια ύφεσης.
Από την πλευρά της η Πορτογαλία διαπραγματεύθηκε με πυγή και με το κεφάλι ψηλά και επέτυχε:
Να μην καταργηθεί ο 13ος και 14ος μισθός
Και να μην μειωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις κάτω των 1500 ΕΥΡΩ.
Είδαμε μάλιστα στην τηλεόραση τον Σοσιαλιστή υπηρεσιακό Πρωθυπουργό της Πορτογαλίας κ. Σόκρατες να ειρωνεύεται την Ελλάδα για τα ηττημένα μυαλά της, λέγοντας ότι η χώρα του κατόρθωσε να περισώσει πολύ περισσότερα κοινωνικά δικαιώματα απ’ όσα οι Έλληνες.
Τα ηττημένα μυαλά αρθρογραφούν τον τελευταίο καιρό επιμόνως κατά της ανακηρύξεως της ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο. Τη στιγμή που ακόμη και ξένες χώρες, όπως το Ισραήλ. αναγνωρίζουν ότι η ελληνική ΑΟΖ υπολογίζεται με βάση το Καστελλόριζο και εφάπτεται της Κυπριακής αντίστοιχης, το ελληνικό ΥΠΕΞ φοβάται μην κακοκαρδίσει την Άγκυρα. Για πρώτη φορά στη νεώτερη πολιτική ιστορία μας βλέπουμε ανοικτή επιστολή –διαμαρτυρία των διπλωματικών υπαλλήλων κατά των προϊσταμένων τους για τις ολιγωρίες στα εθνικά θέματα. Στη θαρραλέα επιστολή των επαγγελματιών διπλωματών, που έχουν τη γνώση, την εμπειρία και την αποστολή να στηρίζουν διεθνώς τις ελληνικές θέσεις, διαβάζουμε καταγγελίες για σκόπιμες υποχωρήσεις με πρόσχημα την οικονομική κρίση και το μνημόνιο. Και διερωτώμεθα: Μήπως τελικά το Μνημόνιο λειτουργεί ως βολικό πρόσχημα για τα ηττημένα μυαλά ώστε να διευκολύνει τον ενδοτισμό στα εθνικά μέτωπα;
Τα ηττημένα μυαλά κήρυτταν το 2002-2004 ότι πρέπει αμέσως οι Ελληνοκύπριοι να αποδεχθούν το Σχέδιο Ανάν διότι είναι η τελευταία ευκαιρία της Κύπρου. Απειλούσαν μάλιστα ότι σε περίπτωση απόρριψης θα θυμώσουν οι Ευρωπαίοι κατά της Κύπρου και ότι θα συμβούν διάφορα φοβερά. Τελικά με τη βοήθεια του Θεού, την παλληκαριά του Τάσσου Παπαδόπουλου και τη μαχητικότητα του 76% των Ελλήνων της Κύπρου το αντιδημοκρατικό σχέδιο απορρίφθηκε με δημοψήφισμα. Τα ηττημένα μυαλά διαψεύσθηκαν παταγωδώς. Η Κύπρος έγινε πλήρες μέλος της Ε.Ε. και ελέγχει σήμερα με το βέτο της την οποιαδήποτε τουρκική προσπάθεια για ένταξη Έτσι αποφεύχθηκε η νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής-κατοχής. Τα ηττημένα μυαλά δεν ζήτησαν συγγνώμην για όσα ανακριβή και εκφοβιστικά έλεγαν, αλλά τα γραπτά μένουν.
Στο ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων τα ηττημένα μυαλά καταβάλλουν εδώ και χρόνια εργώδεις προσπάθειες να μας πείσουν ότι η μάχη χάθηκε και ότι πρέπει να κάνουμε «αξιοπρεπή συμβιβασμό». Προσωπικά πιστεύω ότι δεν υπάρχουν χαμένα εθνικά θέματα, όταν ένας λαός θέλει να επιμείνει και να προστατεύσει την ιστορία του και το μέλλον των παιδιών του. Τα ηττημένα μυαλά ουδέποτε διανοήθηκαν ότι μπορούμε να κερδίσουμε. Και όμως μέχρι τώρα έχουμε κατορθώσει για πρώτη φορά στα διεθνή χρονικά μία χώρα να εισέρχεται στον ΟΗΕ με όνομα διαφορετικό από αυτό που εκείνη θα ήθελε. ΦΥΡΟΜ και όχι Μακεδονία. Αν επιμέναμε στις δύο θετικές για μας αποφάσεις της Ευρ. Ένωσης, των Βρυξελλών του Δεκεμβρίου 1991 και της Λισσαβόνας του 1992, θα είχαμε ακόμη μεγαλύτερα οφέλη. Αλλά τα ηττημένα μυαλά που εμφιλοχωρούν σε όλους τους πολιτικούς και ιδεολογικούς χώρους, υπονόμευσαν τις διπλωματικές μας επιτυχίες. Ευτυχώς ο λαός μας πραγματοποίησε τα δύο μεγαλειώδη συλλαλητήρια της Θεσσαλονίκης και το ένα των Αθηνών και εμπόδισε τα ηττημένα μυαλά να τα παραδώσουν όλα. Άλλωστε γιατί να υποχωρήσουμε μπροστά σε μία χώρα, η οποία μπορεί συντόμως να διασπασθεί μεταξύ Αλβανίας, Βουλγαρίας και Σερβίας;
Κωνσταντίνος Χολέβας-Πολιτικός Επιστήμων
Source : antibaro.gr
Geopolitical Research Institute(GRI)/Εταιρεία Γεωπολιτικών Ερευνών(ΕΓΕ)
Δευτέρα 23 Μαΐου 2011
Αλλαγή εποχής
Σε πρόσφατη τηλεοπτική συνέντευξη με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του βιβλίου με τίτλο «Η Ελλάδα των Κρίσεων», ο καθηγητής Βασίλειος Μαρκεζίνης ανέλυσε σε αδρές γραμμές τις πέντε κρίσεις που περνά αυτή τη χρονική περίοδο η χώρα μας: την οικονομική, την εξωτερική, την μεταναστευτική, την υποβάθμιση της εθνικής μας συνείδησης και τα αυξανόμενα προβλήματα στη Θράκη λόγω του τουρκικού επεκτατισμού. Η λύση που προτείνει για την υπέρβαση των κρίσεων είναι απλή και ξεκάθαρη: «Η σωτηρία δεν θα έλθει μέχρις ότου οι άνθρωποι που μας έφεραν στο χείλος της αβύσσου αποστρατευθούν οριστικά από την πολιτική μας ζωή».
Πιο σκληρός στην επιστημονική του άποψη εμφανίζεται ο καθηγητής Χρήστος Γιανναράς, ο οποίος δηλώνει ότι οι πολιτικοί, εκτός του ότι είναι ανυπόληπτοι και απατεώνες, είναι και τόσο άχρηστοι, ώστε να είναι ανίκανοι ακόμη και να διαχειριστούν ένα περίπτερο. Υποστηρίζει ότι στα κόμματα δεν υπάρχει δημοκρατία, αλλά φεουδαρχία ή αλλιώς κομματοκρατία. Το δικό του, ουτοπικό όπως λέει και ο ίδιος, σχέδιο εξόδου από την κρίση, την οποία ορίζει ως κρίση πολιτικής, είναι η σύσταση μιας συντακτικής συνέλευσης για καινούργιο Σύνταγμα και δεύτερο την εμφάνιση ενός ανιδιοτελή ηγέτης (ο Χρήστος Πασαλάρης τον ονομάζει νέο Υψηλάντη), ο οποίος να συντρίψει το πολιτικό κατεστημένο, ο οποίος όμως δεν μπορεί να αναδειχθεί με το υπάρχον πολιτικό σύστημα. (Συνέντευξη Χρήστου Γιανναρά στην εκπομπή του ΣΚΑΪ «ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΑΠΟΨΕΙΣ»).
Στην ίδια γραμμή πλεύσης είναι και ο καθηγητής Παναγιώτης Ήφαιστος ο οποίος υποστηρίζει ότι ο «όχλος των επιστημονικά και πολιτικά αναρμόδιων εισβολέων στο πολιτικό σύστημα» είναι μία ακόμη πεντακάθαρη ένδειξη ότι «οι επικείμενες καταστροφές είναι αναπόδραστες» (27.4.2011. Και το οχλοκρατικό επιστημονικά μεταμφιεσμένο τσούρμο συνεχίζει. http://www.ifestos.edu.gr).
Ακόμη και ο Μίκης Θεοδωράκης δηλώνει ότι «Το σημερινό πολιτικό σύστημα διέρχεται περίοδο αποσύνθεσης και μόνο με μια προσωρινή επαναστατική κυβέρνηση μπορεί να γλιτώσει η Ελλάδα». (Συνέντευξη στο περιοδικό «Crash»/Τεύχος 5, Μάιος 2011).
Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι έλεγαν: Θέλεις να μάθεις «πικρίαν» (δηλαδή αλήθεια) ή ψέμα. Οι παραπάνω εξέχουσες προσωπικότητες διαλέγουν τον δύσκολο δρόμο, που είναι γεμάτος πικρίες. Εκτιμώ ότι στο βάθος της καρδιάς τους πιστεύουν ότι τα πράγματα θα εξελιχθούν πολύ άσχημα για τη χώρα μας. Την εκτίμησή μου αυτή στηρίζω στο γεγονός ότι η πολιτική πρόταση για την ακούσια ή εκούσια «απόσυρση» των διεφθαρμένων πολιτικών που έμμεσα ή άμεσα οδήγησαν τη χώρα μας στην καταστροφή, αγγίζει την ουτοπία. Προκειμένου πιστεύω να υλοποιηθεί η παραπάνω πρόταση, θα πρέπει να βιώσουμε μια γενικευμένη βαθειά κρίση, στα όρια ενός εμφυλίου σπαραγμού ή μιας ήττας συνεπεία πολεμικής σύγκρουσης ή και θερμού επεισοδίου. Αυτό φυσικά το απεύχεται η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, ενώ παράλληλα είναι και ο πλέον μεγάλος μας φόβος, ο οποίος ουσιαστικά κρατά ζωντανό σήμερα το πολιτικό κατεστημένο της αμείλικτης «κομματοκρατίας».
Όμως η πολιτική ελίτ και όχι μόνο, έχει επενδύσει στην χειραγώγηση του λαού μας για την μακροημέρευσή της και χρησιμοποιεί πολύ καλά το χαρτί που λέγεται ελπίδα. Αυτό το χαρτί το εμφανίζει άλλοτε ως «αλλαγή», άλλοτε ως «επανίδρυση του κράτους», άλλοτε ως «λεφτά υπάρχουν» και άλλοτε ως «δημιουργικό σοκ για την επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας». Είναι τόσο ανίκανη και κοντόφθαλμη, ούτως ώστε να μην μπορεί την ύστατη αυτή στιγμή να χρησιμοποιήσει προς όφελός της την πιο απλή για το συμφέρον της και ίσως και για το κοινό συμφέρον λύση της «συναίνεσης». Φθάσαμε μάλιστα στο σημείο να παρεμβαίνει υπέρ της διακομματικής συναίνεσης ο αρμόδιος επίτροπος Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων Όλι Ρεν, θέτοντάς την ως όρο για τη συνέχιση του οικονομικού προγράμματος προσαρμογής της χώρας μας. Τι κατάντια άραγε!
Όσον αφορά δε στο χαρτί της αλήθειας, η πολιτική ελίτ, δεν το χρησιμοποιεί ποτέ, απλά επειδή δεν έχει τη δυνατότητα να το κάνει. Εξάλλου η αλήθεια είναι γνώρισμα των δυνατών και μόνο. Πόσο κατώτεροι είναι άραγε οι εγχώριοι πολιτικοί ταγοί συγκρινόμενοι με αυτούς άλλων χωρών, που στο κάτω-κάτω έχουν και αυτοί τον ίδιο στόχο: την εξουσία. Οι Ισλανδοί, προκειμένου να μην ξαναπεράσει η χώρα τους παρόμοια οικονομική κρίση στο μέλλον, όρισαν μέσω του κοινοβουλίου τους εξεταστική επιτροπή, η οποία στο 2.400 σελίδων πόρισμά της (Report of the Special Investigation Commission (SIC), http://sic.althingi.is) όχι μόνο καταλόγισε ευθύνες, αλλά και τις προσωποποίησε. Οι δε Πορτογάλοι επέδειξαν υψηλό πολιτικό αίσθημα ευθύνης μπροστά στη δικής τους επερχόμενη οικονομική κατάρρευση και διαπραγματεύθηκαν συναινετικά το δικό τους μνημόνιο πετυχαίνοντας τους καλύτερους δυνατούς όρους.
Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, αλλά δυστυχώς πεθαίνει και αυτή κάποτε. Σε αυτή τη κατάσταση οδηγούμεθα στις μέρες μας, εάν ως λαός δεν αντιδράσουμε άμεσα. Και η αντίδραση, αν και μοιάζει ουτοπική κατά τη γνώμη μου, υπό τις παρούσες συνθήκες, είναι μία: Υπερβαίνοντας εαυτούς, να στείλουμε σύντομα στο σπίτι τους (αλήθεια τι ευγενική έκφραση) όλους τους διαφθαρμένους πολιτικούς που κυβέρνησαν ή ήταν μέλη των κομμάτων που οδήγησαν την πατρίδα μας στο χείλος της αβύσσου. Να έρθουν στο προσκήνιο νέοι και ικανοί πολιτικοί, οι οποίοι μαζί με τους αδιάφθορους - που υπάρχουν πολλοί αλλά είναι οι πλέον σιωπηλοί - της παλιάς φρουράς, να δεσμευθούν να τροποποιήσουν τους υπάρχοντες θνησιγενείς πολιτικούς-πολιτειακούς θεσμούς και να δημιουργήσουν νέους. Τέτοιους, που να καταργούν δια παντός το οθωμανικής προέλευσης πελατειακό σύστημα, να προάγουν την αξιοκρατία και να προσδώσουν εν τέλει το ελπιδοφόρο όραμα που τόσο πολύ χρειάζεται η πατρίδα μας.
Δημήτριος Καρατζίδης
Ταξίαρχος ε.α., Πολιτικός Επιστήμονας
Source : infognomonpolitics
Πιο σκληρός στην επιστημονική του άποψη εμφανίζεται ο καθηγητής Χρήστος Γιανναράς, ο οποίος δηλώνει ότι οι πολιτικοί, εκτός του ότι είναι ανυπόληπτοι και απατεώνες, είναι και τόσο άχρηστοι, ώστε να είναι ανίκανοι ακόμη και να διαχειριστούν ένα περίπτερο. Υποστηρίζει ότι στα κόμματα δεν υπάρχει δημοκρατία, αλλά φεουδαρχία ή αλλιώς κομματοκρατία. Το δικό του, ουτοπικό όπως λέει και ο ίδιος, σχέδιο εξόδου από την κρίση, την οποία ορίζει ως κρίση πολιτικής, είναι η σύσταση μιας συντακτικής συνέλευσης για καινούργιο Σύνταγμα και δεύτερο την εμφάνιση ενός ανιδιοτελή ηγέτης (ο Χρήστος Πασαλάρης τον ονομάζει νέο Υψηλάντη), ο οποίος να συντρίψει το πολιτικό κατεστημένο, ο οποίος όμως δεν μπορεί να αναδειχθεί με το υπάρχον πολιτικό σύστημα. (Συνέντευξη Χρήστου Γιανναρά στην εκπομπή του ΣΚΑΪ «ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΑΠΟΨΕΙΣ»).
Στην ίδια γραμμή πλεύσης είναι και ο καθηγητής Παναγιώτης Ήφαιστος ο οποίος υποστηρίζει ότι ο «όχλος των επιστημονικά και πολιτικά αναρμόδιων εισβολέων στο πολιτικό σύστημα» είναι μία ακόμη πεντακάθαρη ένδειξη ότι «οι επικείμενες καταστροφές είναι αναπόδραστες» (27.4.2011. Και το οχλοκρατικό επιστημονικά μεταμφιεσμένο τσούρμο συνεχίζει. http://www.ifestos.edu.gr).
Ακόμη και ο Μίκης Θεοδωράκης δηλώνει ότι «Το σημερινό πολιτικό σύστημα διέρχεται περίοδο αποσύνθεσης και μόνο με μια προσωρινή επαναστατική κυβέρνηση μπορεί να γλιτώσει η Ελλάδα». (Συνέντευξη στο περιοδικό «Crash»/Τεύχος 5, Μάιος 2011).
Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι έλεγαν: Θέλεις να μάθεις «πικρίαν» (δηλαδή αλήθεια) ή ψέμα. Οι παραπάνω εξέχουσες προσωπικότητες διαλέγουν τον δύσκολο δρόμο, που είναι γεμάτος πικρίες. Εκτιμώ ότι στο βάθος της καρδιάς τους πιστεύουν ότι τα πράγματα θα εξελιχθούν πολύ άσχημα για τη χώρα μας. Την εκτίμησή μου αυτή στηρίζω στο γεγονός ότι η πολιτική πρόταση για την ακούσια ή εκούσια «απόσυρση» των διεφθαρμένων πολιτικών που έμμεσα ή άμεσα οδήγησαν τη χώρα μας στην καταστροφή, αγγίζει την ουτοπία. Προκειμένου πιστεύω να υλοποιηθεί η παραπάνω πρόταση, θα πρέπει να βιώσουμε μια γενικευμένη βαθειά κρίση, στα όρια ενός εμφυλίου σπαραγμού ή μιας ήττας συνεπεία πολεμικής σύγκρουσης ή και θερμού επεισοδίου. Αυτό φυσικά το απεύχεται η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, ενώ παράλληλα είναι και ο πλέον μεγάλος μας φόβος, ο οποίος ουσιαστικά κρατά ζωντανό σήμερα το πολιτικό κατεστημένο της αμείλικτης «κομματοκρατίας».
Όμως η πολιτική ελίτ και όχι μόνο, έχει επενδύσει στην χειραγώγηση του λαού μας για την μακροημέρευσή της και χρησιμοποιεί πολύ καλά το χαρτί που λέγεται ελπίδα. Αυτό το χαρτί το εμφανίζει άλλοτε ως «αλλαγή», άλλοτε ως «επανίδρυση του κράτους», άλλοτε ως «λεφτά υπάρχουν» και άλλοτε ως «δημιουργικό σοκ για την επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας». Είναι τόσο ανίκανη και κοντόφθαλμη, ούτως ώστε να μην μπορεί την ύστατη αυτή στιγμή να χρησιμοποιήσει προς όφελός της την πιο απλή για το συμφέρον της και ίσως και για το κοινό συμφέρον λύση της «συναίνεσης». Φθάσαμε μάλιστα στο σημείο να παρεμβαίνει υπέρ της διακομματικής συναίνεσης ο αρμόδιος επίτροπος Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων Όλι Ρεν, θέτοντάς την ως όρο για τη συνέχιση του οικονομικού προγράμματος προσαρμογής της χώρας μας. Τι κατάντια άραγε!
Όσον αφορά δε στο χαρτί της αλήθειας, η πολιτική ελίτ, δεν το χρησιμοποιεί ποτέ, απλά επειδή δεν έχει τη δυνατότητα να το κάνει. Εξάλλου η αλήθεια είναι γνώρισμα των δυνατών και μόνο. Πόσο κατώτεροι είναι άραγε οι εγχώριοι πολιτικοί ταγοί συγκρινόμενοι με αυτούς άλλων χωρών, που στο κάτω-κάτω έχουν και αυτοί τον ίδιο στόχο: την εξουσία. Οι Ισλανδοί, προκειμένου να μην ξαναπεράσει η χώρα τους παρόμοια οικονομική κρίση στο μέλλον, όρισαν μέσω του κοινοβουλίου τους εξεταστική επιτροπή, η οποία στο 2.400 σελίδων πόρισμά της (Report of the Special Investigation Commission (SIC), http://sic.althingi.is) όχι μόνο καταλόγισε ευθύνες, αλλά και τις προσωποποίησε. Οι δε Πορτογάλοι επέδειξαν υψηλό πολιτικό αίσθημα ευθύνης μπροστά στη δικής τους επερχόμενη οικονομική κατάρρευση και διαπραγματεύθηκαν συναινετικά το δικό τους μνημόνιο πετυχαίνοντας τους καλύτερους δυνατούς όρους.
Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, αλλά δυστυχώς πεθαίνει και αυτή κάποτε. Σε αυτή τη κατάσταση οδηγούμεθα στις μέρες μας, εάν ως λαός δεν αντιδράσουμε άμεσα. Και η αντίδραση, αν και μοιάζει ουτοπική κατά τη γνώμη μου, υπό τις παρούσες συνθήκες, είναι μία: Υπερβαίνοντας εαυτούς, να στείλουμε σύντομα στο σπίτι τους (αλήθεια τι ευγενική έκφραση) όλους τους διαφθαρμένους πολιτικούς που κυβέρνησαν ή ήταν μέλη των κομμάτων που οδήγησαν την πατρίδα μας στο χείλος της αβύσσου. Να έρθουν στο προσκήνιο νέοι και ικανοί πολιτικοί, οι οποίοι μαζί με τους αδιάφθορους - που υπάρχουν πολλοί αλλά είναι οι πλέον σιωπηλοί - της παλιάς φρουράς, να δεσμευθούν να τροποποιήσουν τους υπάρχοντες θνησιγενείς πολιτικούς-πολιτειακούς θεσμούς και να δημιουργήσουν νέους. Τέτοιους, που να καταργούν δια παντός το οθωμανικής προέλευσης πελατειακό σύστημα, να προάγουν την αξιοκρατία και να προσδώσουν εν τέλει το ελπιδοφόρο όραμα που τόσο πολύ χρειάζεται η πατρίδα μας.
Δημήτριος Καρατζίδης
Ταξίαρχος ε.α., Πολιτικός Επιστήμονας
Source : infognomonpolitics
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)