Η πιο επιθετική και άμεσα αποτελεσματική χρήση της αγοραστικής δύναμης είναι αναμφισβήτητα το μποϋκοτάζ. Αν και πραγματοποιείται συνήθως από ανθρώπους με πλήρη συνείδηση της καταναλωτικής τους δύναμής, δεν αποτελεί απαραίτητα μέρος μιας γενικότερης κατευθυνόμενης αγοραστικής πρακτικής. Με λίγα λόγια, το κίνητρο πίσω από το μποϋκοτάζ δεν είναι αναγκαστικά μια γενικότερη στάση ηθικής και κουλτούρας αλλά μπορεί να προέρχεται και από σύγκρουση συμφερόντων. Συνήθως πρόκειται για την στοχευμένη δράση εναντίον μιας συγκεκριμένης εταιρίας, κράτους ή ομάδας ανθρώπων με σαφή σκοπιμότητα τον οικονομικό και πολιτικό στραγγαλισμό της/τους και την πρόκληση όσο το δυνατόν μεγαλύτερης ζημιάς. Συνίσταται στη συστηματική αποφυγή συναλλαγής με οποιοδήποτε προϊόν η υπηρεσία σχετίζεται με την εταιρία ή χώρα στόχο και μάλιστα προχωρώντας πέρα από αυτό, συνήθως χαρακτηρίζεται από έντονες διαφημιστικές καμπάνιες προκειμένου η συλλογιστική και η σκοπιμότητα πίσω από το μποϋκοτάζ να γίνουν γνωστές στο ευρύτερο κοινό ώστε να μεγιστοποιηθεί η ζημιά. Από τη στιγμή που αυτό προωθείται μέσω διαφημίσεων και άλλου είδους δημοσιότητα, όπως δημόσιες ομαδικές διαμαρτυρίες, ακτιβισμό, συνεντεύξεις, δημοσίευση άρθρων κτλ, συνιστά μια πράξη σαφούς πολιτικής υφής και παίρνει το χαρακτήρα οικονομικού, κοινωνικού και πληροφοριακού πολέμου. Πολλές φορές, η δημοσιότητα αποτελεί το σημείο κλειδί της λειτουργίας του αφού εάν η υποστήριξη των θέσεων των υποστηρικτών του φτάσει μια κρίσιμη μάζα τότε μπορεί να συμπαρασύρει και άλλες δυνάμεις του οικονομικού ή κοινωνικού γίγνεσθαι αποκτώντας έτσι μεγάλη ισχύ.
Παρ’ όλη την αποτελεσματικότητά και την πολλές φορές επιθετική επικοινωνιακή πολιτική του –η οποία ενίοτε μπορεί να οδηγήσει και σε κλιμάκωση της αντιπαλότητας–, το γενικότερο ήθος πίσω από το μποϋκοτάζ βρίσκεται μακριά από τη βία. Ο Ίντιρα Γκάντι, ηγέτιδα της Ινδίας στις αρχές του αιώνα και θερμός πολέμιος της αποικιοκρατικής πολιτικής των Βρετανών, δημιούργησε ολόκληρο ηθικό κώδικα γύρω από την μη-βίαιη αντίσταση, κεντρικό σημείο του οποίου ήταν το μποϋκοτάζ. Αν και πολλές φορές είναι το μόνο όπλο που απομένει στους αδυνάτους –πράγμα που σημαίνει ότι η μη-βία ίσως δεν είναι επιλογή τους αλλά μονόδρομος– αυτό δεν του αφαιρεί το μεγάλο προσόν ότι, ενώ μπορεί να είναι ενίοτε πολύ ισχυρό, είναι εκ φύσεως ειρηνικό, αφού δεν προσπαθεί να επιβάλλει κάτι στον αντίπαλο παρά εκδηλώνει απαξίωση και μη συμμετοχή.
Αν και η πρακτική του μποϋκοτάζ είναι άγνωστο για το πότε εφαρμόστηκε για πρώτη φορά, η αποικιοκρατική πολιτική ορισμένων ισχυρών κρατών στους προηγούμενους τρεις αιώνες έδωσε πολλές αφορμές για καταγραφή τέτοιων κινητοποιήσεων μεγάλης κλίμακας. Μια από τις πρώτες τέτοιες καταγεγραμμένες προσπάθειες συνέβη το 1769, με την άρνηση διακίνησης και αγοράς αγγλικών προϊόντων από τους Αμερικανούς αποίκους λίγο πριν την έναρξη της Αμερικανικής Επανάστασης (ξεκίνησε μάλιστα με το φημισμένο περιστατικό του τσαγιού όπου Αμερικανοί λιμενεργάτες πέταξαν στη θάλασσα ένα αγγλικό φορτίο τσαγιού). Η αιτία ήταν ότι οι Αμερικανοί άποικοι παρ’ ότι φορολογούνταν κανονικά από τη μητροπολιτική Αγγλία, δεν αντιπροσωπεύονταν από κανέναν στο αγγλικό κοινοβούλιο. Το αποτέλεσμα ήταν η κλιμάκωση της έντασης και τελικά ο πόλεμος της ανεξαρτησίας που οδήγησε στην ίδρυση του αμερικανικού κράτους. Άλλο γνωστό περιστατικό συστηματικής οικονομικής απομόνωσης συνέβη το 1830, όταν λίγα χρόνια πριν το ξέσπασμα του αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου, εκπρόσωποι των νέγρων σκλάβων ενθάρρυναν το μποϋκοτάζ όλων των προϊόντων που είχαν παραχθεί από σκλάβους. Η σκοπιμότητά τους ήταν σαφής: Αν κανείς δεν αγόραζε τα προϊόντα που παρήγαγαν οι σκλάβοι τότε η δουλεία θα έπαυε να έχει νόημα.
Source : Aρθρο από το blog του περιοδικού Ζενίθ
Geopolitical Research Institute(GRI)/Εταιρεία Γεωπολιτικών Ερευνών(ΕΓΕ)
Δευτέρα 30 Μαΐου 2011
Η αντιστροφή του αλυτρωτισμού ως στρατηγική επιλογή
Του Στέλιου Παπαθεμελή *
Οι παράλληλοι βίοι της ελληνοσκοπιανής διπλωματικής αντιπαράθεσης της τελευταίας 20ετίας αποτυπώνουν το μονίμως ευένδοτο της ελληνικής πλευράς και το πεισμόνως ανένδοτο της σκοπιανής. Πανσλαβιστικό σταλινο-τιτοϊκό επινόημα το ψευδώνυμο μόρφωμα των Σκοπίων, υιοθετήθηκε μετά το ’91 από την Ουάσιγκτον και προήχθη σε χαϊδεμένο παιδί της.
Η μυωπική πολιτική των κυβερνήσεών μας στάθηκε ανίκανη να διαγνώσει τις μακροπρόθεσμες συνέπειες από την παρουσία στα βόρεια σύνορά μας ενός προτεκτοράτου που θα ιδιοποιείται το όνομα μας και θα λειτουργεί για λογαριασμό του εκάστοτε κηδεμόνα του. Το «Μακεδονία» έχει συντριπτικό ιστορικό βάρος. Είναι τίτλος κυριότητας εδαφών, χρυσό κλειδί εις χείρας του όποιου κηδεμόνα.
Οι ιστορικοπολιτικά άσχετοι μειδιούν ειρωνικά για το όνομα, ανίκανοι να κατανοήσουν ότι ο σφετερισμός οργανικού στοιχείου της εθνικής μας ταυτότητας σημαίνει επικίνδυνο ακρωτηριασμό της.
Αυτό είναι προδήλως το όχημα του αλυτρωτισμού. Με αυτό δεδομένο οι πολιτικοί αρχηγοί το 1992 χάραξαν την εθνική στρατηγική: ονομασία χωρίς το Μακεδονία ή παράγωγά του.
Το πολιτικό μας προσωπικό και η διανόηση του Κολωνακίου έχουν από καιρό παραδώσει το ζήτημα στον αυτόματο πιλότο. Αφότου μάλιστα το 2005 κυβέρνηση και σύμπασα η πολιτική τάξη ομοθύμως προσκύρωσαν το «Μακεδονία» στους σκοπιανούς με μηδενικό αντάλλαγμα κάποιον γεωγραφικό προσδιορισμό, η υπόθεση κατέστη τρίτης διαλογής. Σήμερα το τοπίο εμφανίζεται ως εξής:
Πρώτον: Τα Σκόπια λειτουργούν υπό αμερικανική ομπρέλα. Ευθύνη μας και ενοχή μας, αφήνουμε ανενόχλητους τους Αμερικανούς να μας υπονομεύουν. Αν οι ΗΠΑ τεθούν σοβαρά ενώπιον του διλήμματος να επιλέξουν στρατηγικό εταίρο στην περιοχή ανάμεσα στην Ελλάδα και τα Σκόπια, θα ήταν τελείως ηλίθιο να διαλέξουν τα Σκόπια. Αλλά τέτοιο δίλημμα ουδέποτε τους ετέθη.
Δεύτερoν: Αφότου κακή τη μοίρα τους προτείναμε το «Μακεδονία» κολλήσαμε στον περιβόητο γεωγραφικό προσδιορισμό. Αλλά ο σκοπιανός αλυτρωτισμός βασίζεται στον εθνικό και όχι στον γεωγραφικό προσδιορισμό.
Με αυτόν ως πολιορκητικό κριό διεκδικεί τη μισή Ελλάδα. Ο Γκρουέφσκυ παριστάνει και πείθει και τους υπηκόους του ότι είναι μετεμψυχώσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου!... Διαρρέεται ότι διεξάγονται μυστικές ελληνοσκοπιανές διαπραγματεύσεις. Προς τι, αφού το Μακεδονία (εθνικός προσδιορισμός) το δώσαμε προ πάσης διαπραγμάτευσης.
Απομένει ο γεωγραφικός. Εκδοχή πρώτη: Απορρίπτουν και τους τρεις: Άνω, Βόρεια, Βαρδάρη. Το έπραξε προχθές στη Γενεύη ο πρόεδρός τους Ιβάνοφ. Δεύτερη εκδοχή υπαναχωρούν, αλλά γιατί αφού η αδιαλλαξία τους, «πουλάει». Πάντως με τα γεωγραφικά σκευάσματα και τυχόν γενόμενα αποδεκτά κερδισμένοι θα είναι ξανά οι σκοπιανοί, διότι το «Άνω» θεμελιώνει διεκδίκηση να «απελευθερώσουν» την Κάτω, το Βόρεια τη Νότια και του Βαρδάρη την όπως την αποκαλούν «Μακεδονία του Αιγαίου». Χώρια βέβαια από το ότι οι προσδιορισμοί θα αφορούν μόνο την ώρα της υπογραφής, μετά θα αποβληθούν ως ασύμβατα μοσχεύματα. Πρακτέο, εδώ που φτάσαμε.
α: Ανάκληση της πρότασης για σύνθετη ονομασία. Κυβέρνηση και κόμματα έχουν χίλιους λόγους να το πράξουν. Επαναφορά του ζητήματος στη φυσική του αφετηρία που όρισαν οι Κωνσταντίνος Καραμανλής και Ανδρέας Παπανδρέου; Ονομασία χωρίς το Μακεδονία ή παράγωγά του.
β: Καταγγελία της Ενδιάμεσης Συμφωνίας η οποία είναι διάτρητη από διαρκείς παραβιάσεις της από τα Σκόπια. Οφείλαμε να την καταγγείλουμε ήδη για να μη διακινδυνεύσουμε και στο Δ. Δ. της Χάγης όπου οι ένοχοι μας έσυραν κατηγορούμενους. Η καταγγελία θα αφαιρούσε και τη νομική βάση της προσφυγής τους.
γ: Έκ βαθέων επαναπροσδιορισμός της στρατηγικής και της τακτικής μας.
Τα Σκόπια εμποτίζουν 24ωρες το 24ωρο με το εκπαιδευτικό και το επικοινωνιακό τους σύστημα το λαό τους με τον μακεδονισμό. Τον επιθετικό μακεδονισμό. Επιχειρούν μιαν αδιάκοπη πλύση εγκεφάλου τους που διαμορφώνει μιαν επίκτητη, εισαγόμενη, αλλά φανατισμένη συνείδηση ταυτότητας όπως αυτή που εμφύτευαν οι κατακτητές στους γενιτσάρους επί Τουρκοκρατίας.
Πάντα ταύτα γιατί δεν υπάρχει ελληνική αντίσταση και αντεπίθεση. Καιρός του ποιήσαι! Αν οι σκοπιανοί «αισθάνονται» Μακεδόνες, τότε είναι Έλληνες όπως αείποτε τυγχάνουν οι αληθινοί Μακεδόνες.
Η μέσω προπαγάνδας συνειδησιακή τους διαστροφή δεν είναι ανήκεστη. Η βάση της παραπάνω θέσης είναι αφ’ εαυτής βραδυφλεγής βόμβα για τη σκοπιανή νομενκλάτουρα: Καθιστά αντιστρέψιμο τον αλυτρωτισμό. Αντί, δηλαδή, τα Σκόπια να διεκδικούν την μισή Ελλάδα, η Ελλάδα δικαιούται να διεκδικεί ολόκληρα τα Σκόπια!
Τελικά μόνο ένα σοβαρό φόβητρο αντιστροφής του αλυτρωτισμού θα φρονηματίσει τα Σκόπια.
Source : http://www.macedoniahellenicland.eu/
Οι παράλληλοι βίοι της ελληνοσκοπιανής διπλωματικής αντιπαράθεσης της τελευταίας 20ετίας αποτυπώνουν το μονίμως ευένδοτο της ελληνικής πλευράς και το πεισμόνως ανένδοτο της σκοπιανής. Πανσλαβιστικό σταλινο-τιτοϊκό επινόημα το ψευδώνυμο μόρφωμα των Σκοπίων, υιοθετήθηκε μετά το ’91 από την Ουάσιγκτον και προήχθη σε χαϊδεμένο παιδί της.
Η μυωπική πολιτική των κυβερνήσεών μας στάθηκε ανίκανη να διαγνώσει τις μακροπρόθεσμες συνέπειες από την παρουσία στα βόρεια σύνορά μας ενός προτεκτοράτου που θα ιδιοποιείται το όνομα μας και θα λειτουργεί για λογαριασμό του εκάστοτε κηδεμόνα του. Το «Μακεδονία» έχει συντριπτικό ιστορικό βάρος. Είναι τίτλος κυριότητας εδαφών, χρυσό κλειδί εις χείρας του όποιου κηδεμόνα.
Οι ιστορικοπολιτικά άσχετοι μειδιούν ειρωνικά για το όνομα, ανίκανοι να κατανοήσουν ότι ο σφετερισμός οργανικού στοιχείου της εθνικής μας ταυτότητας σημαίνει επικίνδυνο ακρωτηριασμό της.
Αυτό είναι προδήλως το όχημα του αλυτρωτισμού. Με αυτό δεδομένο οι πολιτικοί αρχηγοί το 1992 χάραξαν την εθνική στρατηγική: ονομασία χωρίς το Μακεδονία ή παράγωγά του.
Το πολιτικό μας προσωπικό και η διανόηση του Κολωνακίου έχουν από καιρό παραδώσει το ζήτημα στον αυτόματο πιλότο. Αφότου μάλιστα το 2005 κυβέρνηση και σύμπασα η πολιτική τάξη ομοθύμως προσκύρωσαν το «Μακεδονία» στους σκοπιανούς με μηδενικό αντάλλαγμα κάποιον γεωγραφικό προσδιορισμό, η υπόθεση κατέστη τρίτης διαλογής. Σήμερα το τοπίο εμφανίζεται ως εξής:
Πρώτον: Τα Σκόπια λειτουργούν υπό αμερικανική ομπρέλα. Ευθύνη μας και ενοχή μας, αφήνουμε ανενόχλητους τους Αμερικανούς να μας υπονομεύουν. Αν οι ΗΠΑ τεθούν σοβαρά ενώπιον του διλήμματος να επιλέξουν στρατηγικό εταίρο στην περιοχή ανάμεσα στην Ελλάδα και τα Σκόπια, θα ήταν τελείως ηλίθιο να διαλέξουν τα Σκόπια. Αλλά τέτοιο δίλημμα ουδέποτε τους ετέθη.
Δεύτερoν: Αφότου κακή τη μοίρα τους προτείναμε το «Μακεδονία» κολλήσαμε στον περιβόητο γεωγραφικό προσδιορισμό. Αλλά ο σκοπιανός αλυτρωτισμός βασίζεται στον εθνικό και όχι στον γεωγραφικό προσδιορισμό.
Με αυτόν ως πολιορκητικό κριό διεκδικεί τη μισή Ελλάδα. Ο Γκρουέφσκυ παριστάνει και πείθει και τους υπηκόους του ότι είναι μετεμψυχώσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου!... Διαρρέεται ότι διεξάγονται μυστικές ελληνοσκοπιανές διαπραγματεύσεις. Προς τι, αφού το Μακεδονία (εθνικός προσδιορισμός) το δώσαμε προ πάσης διαπραγμάτευσης.
Απομένει ο γεωγραφικός. Εκδοχή πρώτη: Απορρίπτουν και τους τρεις: Άνω, Βόρεια, Βαρδάρη. Το έπραξε προχθές στη Γενεύη ο πρόεδρός τους Ιβάνοφ. Δεύτερη εκδοχή υπαναχωρούν, αλλά γιατί αφού η αδιαλλαξία τους, «πουλάει». Πάντως με τα γεωγραφικά σκευάσματα και τυχόν γενόμενα αποδεκτά κερδισμένοι θα είναι ξανά οι σκοπιανοί, διότι το «Άνω» θεμελιώνει διεκδίκηση να «απελευθερώσουν» την Κάτω, το Βόρεια τη Νότια και του Βαρδάρη την όπως την αποκαλούν «Μακεδονία του Αιγαίου». Χώρια βέβαια από το ότι οι προσδιορισμοί θα αφορούν μόνο την ώρα της υπογραφής, μετά θα αποβληθούν ως ασύμβατα μοσχεύματα. Πρακτέο, εδώ που φτάσαμε.
α: Ανάκληση της πρότασης για σύνθετη ονομασία. Κυβέρνηση και κόμματα έχουν χίλιους λόγους να το πράξουν. Επαναφορά του ζητήματος στη φυσική του αφετηρία που όρισαν οι Κωνσταντίνος Καραμανλής και Ανδρέας Παπανδρέου; Ονομασία χωρίς το Μακεδονία ή παράγωγά του.
β: Καταγγελία της Ενδιάμεσης Συμφωνίας η οποία είναι διάτρητη από διαρκείς παραβιάσεις της από τα Σκόπια. Οφείλαμε να την καταγγείλουμε ήδη για να μη διακινδυνεύσουμε και στο Δ. Δ. της Χάγης όπου οι ένοχοι μας έσυραν κατηγορούμενους. Η καταγγελία θα αφαιρούσε και τη νομική βάση της προσφυγής τους.
γ: Έκ βαθέων επαναπροσδιορισμός της στρατηγικής και της τακτικής μας.
Τα Σκόπια εμποτίζουν 24ωρες το 24ωρο με το εκπαιδευτικό και το επικοινωνιακό τους σύστημα το λαό τους με τον μακεδονισμό. Τον επιθετικό μακεδονισμό. Επιχειρούν μιαν αδιάκοπη πλύση εγκεφάλου τους που διαμορφώνει μιαν επίκτητη, εισαγόμενη, αλλά φανατισμένη συνείδηση ταυτότητας όπως αυτή που εμφύτευαν οι κατακτητές στους γενιτσάρους επί Τουρκοκρατίας.
Πάντα ταύτα γιατί δεν υπάρχει ελληνική αντίσταση και αντεπίθεση. Καιρός του ποιήσαι! Αν οι σκοπιανοί «αισθάνονται» Μακεδόνες, τότε είναι Έλληνες όπως αείποτε τυγχάνουν οι αληθινοί Μακεδόνες.
Η μέσω προπαγάνδας συνειδησιακή τους διαστροφή δεν είναι ανήκεστη. Η βάση της παραπάνω θέσης είναι αφ’ εαυτής βραδυφλεγής βόμβα για τη σκοπιανή νομενκλάτουρα: Καθιστά αντιστρέψιμο τον αλυτρωτισμό. Αντί, δηλαδή, τα Σκόπια να διεκδικούν την μισή Ελλάδα, η Ελλάδα δικαιούται να διεκδικεί ολόκληρα τα Σκόπια!
Τελικά μόνο ένα σοβαρό φόβητρο αντιστροφής του αλυτρωτισμού θα φρονηματίσει τα Σκόπια.
Source : http://www.macedoniahellenicland.eu/
Υποχωρώντας και στα ασήμαντα : Οι "κακοί" μαθητές του Θουκυδίδη
Η διαπίστωση του Μοργκεντάου επαληθεύτηκε δυο φορές κατά τη μεταπολεμική περίοδο, όσον αφορά τις τουρκικές προκλήσεις εις βάρος μας
Πήραν το μάθημά τους οι Τούρκοι την Παρασκευή, από τους Ρουμάνους, στη Μαύρη Θάλασσα. Αλιευτικό σκάφος, με υψωμένη την τουρκική σημαία, εισήλθε στα ύδατα της ρουμανικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης για αλιεία - παράνομα- και επειδή δεν υπάκουσε στις συστάσεις της ρουμανικής ακτοφυλακής, αυτή άνοιξε πυρ εναντίον του, καταδιώκοντάς το και ακινητοποιώντας το στα όρια της ρουμανικής με την βουλγαρική ΑΟΖ.
«Οι ψαράδες είναι ασφαλείς, ένας μόνο τραυματίστηκε ελαφριά, σκάφος και αλιείς βρίσκονται ασφαλείς στο λιμάνι της Κωνστάντζας», σύμφωνα με τις ρουμανικές πηγές. Τι είχε συμβεί; Οι Τούρκοι αλιείς ανέφεραν στις τουρκικές αρχές, ότι το σκάφος τους έχει υποστεί σοβαρά πλήγματα και κινδυνεύει να βυθιστεί. Το τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών επικοινώνησε με τις ρουμανικές αρχές για να συγκεντρώσει πληροφορίες αναφορικά με το περιστατικό αυτό και να ζητήσει την προστασία και την ασφάλεια των Τούρκων αλιέων.
Ταυτόχρονα, ξεκίνησε επιχείρηση έρευνας και διάσωσης του πληρώματος του τουρκικού αλιευτικού από την τουρκική ακτοφυλακή με σκάφη και ελικόπτερα, αλλά όπως ανακοίνωσαν «επέστρεψαν στις βάσεις τους όταν πληροφορήθηκαν (!) από Ρουμάνους αξιωματούχους σχετικά με την κατάσταση του αλιευτικού σκάφους και του πληρώματος του».
Στην πραγματικότητα βέβαια, επέστρεψαν όταν αντελήφθησαν πως οι Ρουμάνοι δεν αστειεύονται, διότι δεν έχουν ψοφοδεείς όπως στο δικό μας πολιτικό κόσμο.
Προ δύο μηνών, είχαμε δημοσιεύσει στη Voria.gr παρόμοιο θέμα, όπου αναλύαμε ότι οι Τούρκοι έχουν παντού αποτυχίες στη νέο-οθωμανική πολιτική τους, πλην της Ελλάδας. Και τεκμηριώσαμε με επιχειρήματα, ότι αυτό συμβαίνει επειδή ήμαστε οι «βολικοί» της παρέας. Δείτε τι γράφει ο ισραηλιτικής καταγωγής Χένρυ Μοργκεντάου, πρέσβης των Η.Π.Α. στην Τουρκία από το 1913 ως το 1917: «Ο Τούρκος είναι ουσιαστικά θρασύδειλος. Είναι γενναίος σαν λιοντάρι όταν τα πράγματα έρχονται όπως τα θέλει, αλλά δουλόφρων, χαμερπής και λιγόψυχος όταν του τυχαίνουν αναποδιές».
Αυτή η διαπίστωση του Μοργκεντάου, επαληθεύτηκε δυο φορές κατά τη μεταπολεμική περίοδο, όσον αφορά τις τουρκικές προκλήσεις εις βάρος μας. Το 1964 όταν ο Γεώργιος Παπανδρέου (ο παππούς, φυσικά) στην είσοδο των Τούρκων στο Αιγαίο έδειξε καθαρά τις προθέσεις του, ενημερώνοντας τον πρόεδρο των ΗΠΑ ότι αν δεν αποσυρθούν θα «κτυπήσει». Οι Τούρκοι επέστρεψαν στη βάση τους.
Τα ίδια και το 1987, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου αυτή τη φορά διέταξε μερική επιφυλακή, επειδή πάλι οι Τούρκοι βγήκαν στο Αιγαίο. Το αποτέλεσμα το ίδιο. Επιστροφή των Τούρκων στη βάση τους. Το γεγονός ότι σήμερα βρίσκεται στην εξουσία ένας άλλο Παπανδρέου, δεν σημαίνει ότι θα ακολουθήσει την τακτική των προγόνων του, διότι μπορεί να λέγεται Παπανδρέου, αλλά σίγουρα είναι γιος της Μάργκαρετ.
Ας καταλάβουν όσοι εξακολουθούν να πιστεύουν πως όλες αυτές οι ενέργειες -από τον πόλεμο και μετά, με ελάχιστες εξαιρέσεις- που υποτίθεται ότι διευκολύνουν την προσέγγιση των λαών, δεν είναι τίποτε άλλο παρά το άλλοθι όσων δεν έχουν το σθένος να υπηρετήσουν με αποφασιστικότητα τον ελληνικό λαό. Διότι αυτό που συμβαίνει μέχρι σήμερα, είναι οι συνεχείς υποχωρήσεις και απώλειες μέρους της εθνικής κυριαρχίας της χώρας μας. Την ίδια ώρα, οι Τούρκοι -αφού μας βρήκαν βολικούς- στήνουν το νέο-οθωμανισμό τους. Και το ότι δεν έχουν, ούτε θα έχουν τις επιτυχίες, που επιθυμούν, δεν θα οφείλεται φυσικά στη δική μας αντίδραση, αλλά σε λόγους έξω από μας.
Το ότι, όσο συνεχίζουν έτσι τα πράγματα, θα υφιστάμεθα ολονέν και περισσότερες απώλειες, το βεβαιώνει ο Θουκυδίδης: «Το ασήμαντο κλείνει μέσα του όλη τη δοκιμασία και την απόδειξη του φρονήματός μας» («Το γαρ βραχύ τι τούτο πάσαν ημών έχει την βεβαίωσιν και πείραν της γνώμης» Ι, 140). Και συνεχίζει: «Αν υποχωρήσουμε στο ασήμαντο θα μας ζητήσουν αμέσως μετά άλλο μεγαλύτερο, νομίζοντας ότι από φόβο υποχωρήσαμε στο προηγούμενο. Αν, όμως, αντισταθούμε, θα τους δώσουμε να καταλάβουν ότι πρέπει να μας συμπεριφέρονται ως ίσος προς ίσον».
Source :http://voria.gr/
Πήραν το μάθημά τους οι Τούρκοι την Παρασκευή, από τους Ρουμάνους, στη Μαύρη Θάλασσα. Αλιευτικό σκάφος, με υψωμένη την τουρκική σημαία, εισήλθε στα ύδατα της ρουμανικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης για αλιεία - παράνομα- και επειδή δεν υπάκουσε στις συστάσεις της ρουμανικής ακτοφυλακής, αυτή άνοιξε πυρ εναντίον του, καταδιώκοντάς το και ακινητοποιώντας το στα όρια της ρουμανικής με την βουλγαρική ΑΟΖ.
«Οι ψαράδες είναι ασφαλείς, ένας μόνο τραυματίστηκε ελαφριά, σκάφος και αλιείς βρίσκονται ασφαλείς στο λιμάνι της Κωνστάντζας», σύμφωνα με τις ρουμανικές πηγές. Τι είχε συμβεί; Οι Τούρκοι αλιείς ανέφεραν στις τουρκικές αρχές, ότι το σκάφος τους έχει υποστεί σοβαρά πλήγματα και κινδυνεύει να βυθιστεί. Το τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών επικοινώνησε με τις ρουμανικές αρχές για να συγκεντρώσει πληροφορίες αναφορικά με το περιστατικό αυτό και να ζητήσει την προστασία και την ασφάλεια των Τούρκων αλιέων.
Ταυτόχρονα, ξεκίνησε επιχείρηση έρευνας και διάσωσης του πληρώματος του τουρκικού αλιευτικού από την τουρκική ακτοφυλακή με σκάφη και ελικόπτερα, αλλά όπως ανακοίνωσαν «επέστρεψαν στις βάσεις τους όταν πληροφορήθηκαν (!) από Ρουμάνους αξιωματούχους σχετικά με την κατάσταση του αλιευτικού σκάφους και του πληρώματος του».
Στην πραγματικότητα βέβαια, επέστρεψαν όταν αντελήφθησαν πως οι Ρουμάνοι δεν αστειεύονται, διότι δεν έχουν ψοφοδεείς όπως στο δικό μας πολιτικό κόσμο.
Προ δύο μηνών, είχαμε δημοσιεύσει στη Voria.gr παρόμοιο θέμα, όπου αναλύαμε ότι οι Τούρκοι έχουν παντού αποτυχίες στη νέο-οθωμανική πολιτική τους, πλην της Ελλάδας. Και τεκμηριώσαμε με επιχειρήματα, ότι αυτό συμβαίνει επειδή ήμαστε οι «βολικοί» της παρέας. Δείτε τι γράφει ο ισραηλιτικής καταγωγής Χένρυ Μοργκεντάου, πρέσβης των Η.Π.Α. στην Τουρκία από το 1913 ως το 1917: «Ο Τούρκος είναι ουσιαστικά θρασύδειλος. Είναι γενναίος σαν λιοντάρι όταν τα πράγματα έρχονται όπως τα θέλει, αλλά δουλόφρων, χαμερπής και λιγόψυχος όταν του τυχαίνουν αναποδιές».
Αυτή η διαπίστωση του Μοργκεντάου, επαληθεύτηκε δυο φορές κατά τη μεταπολεμική περίοδο, όσον αφορά τις τουρκικές προκλήσεις εις βάρος μας. Το 1964 όταν ο Γεώργιος Παπανδρέου (ο παππούς, φυσικά) στην είσοδο των Τούρκων στο Αιγαίο έδειξε καθαρά τις προθέσεις του, ενημερώνοντας τον πρόεδρο των ΗΠΑ ότι αν δεν αποσυρθούν θα «κτυπήσει». Οι Τούρκοι επέστρεψαν στη βάση τους.
Τα ίδια και το 1987, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου αυτή τη φορά διέταξε μερική επιφυλακή, επειδή πάλι οι Τούρκοι βγήκαν στο Αιγαίο. Το αποτέλεσμα το ίδιο. Επιστροφή των Τούρκων στη βάση τους. Το γεγονός ότι σήμερα βρίσκεται στην εξουσία ένας άλλο Παπανδρέου, δεν σημαίνει ότι θα ακολουθήσει την τακτική των προγόνων του, διότι μπορεί να λέγεται Παπανδρέου, αλλά σίγουρα είναι γιος της Μάργκαρετ.
Ας καταλάβουν όσοι εξακολουθούν να πιστεύουν πως όλες αυτές οι ενέργειες -από τον πόλεμο και μετά, με ελάχιστες εξαιρέσεις- που υποτίθεται ότι διευκολύνουν την προσέγγιση των λαών, δεν είναι τίποτε άλλο παρά το άλλοθι όσων δεν έχουν το σθένος να υπηρετήσουν με αποφασιστικότητα τον ελληνικό λαό. Διότι αυτό που συμβαίνει μέχρι σήμερα, είναι οι συνεχείς υποχωρήσεις και απώλειες μέρους της εθνικής κυριαρχίας της χώρας μας. Την ίδια ώρα, οι Τούρκοι -αφού μας βρήκαν βολικούς- στήνουν το νέο-οθωμανισμό τους. Και το ότι δεν έχουν, ούτε θα έχουν τις επιτυχίες, που επιθυμούν, δεν θα οφείλεται φυσικά στη δική μας αντίδραση, αλλά σε λόγους έξω από μας.
Το ότι, όσο συνεχίζουν έτσι τα πράγματα, θα υφιστάμεθα ολονέν και περισσότερες απώλειες, το βεβαιώνει ο Θουκυδίδης: «Το ασήμαντο κλείνει μέσα του όλη τη δοκιμασία και την απόδειξη του φρονήματός μας» («Το γαρ βραχύ τι τούτο πάσαν ημών έχει την βεβαίωσιν και πείραν της γνώμης» Ι, 140). Και συνεχίζει: «Αν υποχωρήσουμε στο ασήμαντο θα μας ζητήσουν αμέσως μετά άλλο μεγαλύτερο, νομίζοντας ότι από φόβο υποχωρήσαμε στο προηγούμενο. Αν, όμως, αντισταθούμε, θα τους δώσουμε να καταλάβουν ότι πρέπει να μας συμπεριφέρονται ως ίσος προς ίσον».
Source :http://voria.gr/
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)