Δύο κορυφαία στελέχη του εβραϊκού λόμπι, ο Μάλκολμ Χένλαϊν και ο Ντέιβιντ Χάρις, μιλούν στο «Βήμα» για τις ελληνοϊσραηλινές σχέσεις, εκφράζουν τον θαυμασμό τους για τον Γιώργο Παπανδρέου και δηλώνουν απογοητευμένοι από την Αγκυρα
ΑΓΓΕΛΟΣ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ | Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011
ΕΤΟΙΜΟΙ να βοηθήσουν την Ελλάδα να βγει από το «τούνελ της κρίσης» εμφανίζονται κορυφαίοι παράγοντες του εβραϊκού λόμπι που θα επισκεφθούν στις αρχές Φεβρουαρίου την Αθήνα. Ο Μάλκολμ Χένλαϊν,
εκτελεστικός αντιπρόεδρος της Διάσκεψης των Προέδρων των Αμερικανοεβραϊκών Οργανώσεων, και ο Ντέιβιντ Χάρις, διευθύνων σύμβουλος της πανίσχυρης Αμερικανικής Εβραϊκής Επιτροπής (Αmerican Jewish Committee), χαιρετίζουν μιλώντας στο «Βήμα» τη νέα εποχή στις ελληνοϊσραηλινές σχέσεις που θα συμβάλει
στη σταθερότητα της Μεσογείου. Εξαίρουν την προσωπικότητα του κ. Γ. Παπανδρέου, «ενός πολιτικού που ξέρει πού θέλει να πάει τη χώρα του», όπως λένε. Και εκφράζουν πολύ εμφατικά την απογοήτευσή τους για τη στάση της Τουρκίας απέναντι στο Ισραήλ αλλά και τον εναγκαλισμό της με την Τεχεράνη.
«Ως Αμερικανοεβραίοι καταλαβαίνουμε απόλυτα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα» τονίζει στο «Βήμα» ο κ. Χένλαϊν. «Δεν είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που βρίσκεται αντιμέτωπη με κάτι τέτοιο, ακόμη και οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να λύσουν τα δικά τους οικονομικά προβλήματα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η σταθερότητα στην Ελλάδα είναι πολύ σημαντική και για την Ευρώπη και για την περιοχή της Μεσογείου» διευκρινίζει.
«Οι φίλοι είναι φίλοι»
«Οι φίλοι είναι φίλοι. Αυτή είναι η βαθύτατη πεποίθησή μας» συμπληρώνει ο κ. Χάρις. «Η Ελλάδα χρειάζεται βοήθεια για να βρει τον δρόμο της να εξέλθει από τη δύσκολη περίοδο στην οποία βρίσκεται.Είμαστε έτοιμοι να κάνουμε το καλύτερο δυνατόν. Τον Αύγουστο φέραμε μια μεγάλη ομάδα μελών μας για να συναντηθούν με τον πρωθυπουργό Παπανδρέου,να εκφράσουμε τη φιλία μας και να βρούμε τρόπους βοήθειας. Αυτές οι επαφές συνεχίζονται».
Οι συζητήσεις των αμερικανοεβραϊκών οργανώσεων με τους έλληνες συνομιλητές τους θα εισέλθουν και σε πιο πρακτικά ζητήματα. «Στην Αθήνα θα συζητήσουμε πιο συγκεκριμένα για ορισμένους τομείς συνεργασίας. Μπορώ να σας πω με βεβαιότητα ότι θα ρίξουμε μεταξύ άλλων ιδιαίτερο βάρος στον τουρισμό» σημειώνει ο κ. Χένλαϊν.
Σύσφιγξη θα υπάρχει και στη συντονισμένη δράση των εβραϊκών και ελληνικών ομογενειακών οργανώσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες. «Οι σχέσεις ανάμεσα στις αμερικανοεβραϊκές και στις ελληνοαμερικανικές οργανώσεις ήταν πάντοτε θερμές. Τώρα ενισχύονται ακόμη περισσότερο. Οφείλουμε να στηρίξουμε την Ελλάδα να ξεπεράσει την οικονομική κρίση» προσθέτει ο εκτελεστικός αντιπρόεδρος της Διάσκεψης των Προέδρων. Ενώ ο κ. Χάρις τονίζει από την πλευρά του: «Οι εβραϊκές οργανώσεις στις ΗΠΑ δεν είναι αφελείς.Δεν θα βγουν να βοηθήσουν την Τουρκία όταν αυτή γυρίζει την πλάτη στις ΗΠΑ και στο Ισραήλ».
Οι προοπτικές του Λεβιάθαν
«Χαιρετίζουμε τη νέα εποχή στις ελληνοϊσραηλινές σχέσεις» λέει απερίφραστα ο κ. Χένλαϊν. «Οι σχέσεις αυτές είναι πάρα πολύ σημαντικές καθώς αφορούν δύο δημοκρατικές χώρες. Και τα πεδία συνεργασίας είναι πάρα πολλά:η οικονομία, το εμπόριο, ο τουρισμός, η άμυνα και η ασφάλεια. Η σημασία της συνεργασίας αυτής είναι πολύ μεγάλη, ιδιαίτερα σε μια περίοδο που στην περιοχή εμφανίζεται αστάθεια. Να το επισημάνουμε όμως ότι η συνεργασία αυτή δεν σχετίζεται με τρίτες χώρες» τονίζει.
Ενεργειακή σκακιέρα
Είναι επίσης ξεκάθαρο ότι βασικό ρόλο σε αυτή τη συνεργασία θα παίξουν οι εξελίξεις στην ενεργειακή σκακιέρα στην Ανατολική Μεσόγειο. «Οι τεράστιες ποσότητες φυσικού αερίου, ενδεχομένως και τα αποθέματα πετρελαίου, στα χωρικά ύδατα του Ισραήλ θα έχουν μείζονες συνέπειες όχι μόνο για το Ισραήλ αλλά για όλη την περιοχή» εξηγεί ο κ. Χάρις. «Και η Ελλάδα φαντάζει ως η λογική πύλη εισόδου του φυσικού αερίου στην ηπειρωτική Ευρώπη. Αυτό είναι από μόνο του αξιοσημείωτο για την Ελλάδα. Επίσηςθα προσφέρει στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη Ευρώπη έναν αξιόπιστο πάροχο αερίου, καθώς και την ευκαιρία διαφοροποίησης των πηγών, κάτι που έχει αυτόνομη στρατηγική σημασία».
«Ο Βενιαμίν Νετανιάχου μιλούσε πάρα πολύ σοβαρά όταν κατέθετε τον περασμένο Αύγουστο την πρόταση για κατασκευή υποθαλάσσιου αγωγού για τη μεταφορά φυσικού αερίου από το Ισραήλ στην Ελλάδα. Πρόκειται για ένα από τα θέματα που συζητείται συνεχώς στις ελληνοϊσραηλινές επαφές. Η προοπτική και τα οικονομικά οφέλη είναι αναμφισβήτητα» προσθέτει ο κ. Χένλαϊν.
Και βέβαια αυτή η εξέλιξη αναβαθμίζει και τον ρόλο της Κύπρου. Κατά τον κ. Χάρις, «η Κύπρος διαδραματίζει ήδη ενεργό ρόλο στην Ανατολική Μεσόγειο, παρά τη διαίρεση του νησιού από το 1974. Οι στενότερες σχέσεις με το Ισραήλαλλά και ο εντοπισμός φυσικού αερίουθα ενισχύσουν περαιτέρω τη σημασία της Κύπρου. Και θα μπορεί επίσης, εξαιτίας της συμμετοχής της στην Ευρωπαϊκή Ενωση, να ασκεί ακόμη μεγαλύτερη επιρροή».
«Ο Παπανδρέου είναι statesman»
«Πρωτοσυνάντησα τον κ. Παπανδρέου πριν από 20 χρόνια» θυμάται ο κ. Χάρις. «Τον εκτιμώ απεριόριστα ως ένα άτομο με όραμα, ακεραιότητα και θάρρος. Υπάρχουν πολλοί στην παγκόσμια κοινότητα που μοιράζονται την ίδια άποψη μαζί του. Το γνωρίζω αυτό. Θεωρείται πρότυπο δημοσίου άνδρα, αυτό που χρειαζόμαστε σε τούτη την περίοδο προκλήσεων στις παγκόσμιες υποθέσεις». Με ιδιαίτερα θερμά λόγια μιλάει για τον έλληνα πρωθυπουργό και ο κ. Χένλαϊν.
«Από τον Παπανδρέου μόνο εντυπωσιασμένος θα μπορούσα να είμαι» παρατηρεί. «Ξέρει πολύ καλά πού θέλει να πάει την Ελλάδα. Και έχει κάνει γενναία βήματα για το ξεπέρασμα της κρίσης.
Αυτά μιλούν από μόνα τους» καταλήγει.
«Είμαστε απογοητευμένοι από την Τουρκία»
«ΔΕΝ ΘΑ ΗΜΟΥΝέντιμος απέναντί σας αν δεν εξέφραζα τη βαθιά απογοήτευσή μου για όσα εκτυλίσσονται στην Αγκυρα»δηλώνει ο κ.Χάρις,ερωτηθείς για την επιδείνωση των τουρκοϊσραηλινών σχέσεων μετά την «κρίση του στολίσκου» τον περασμένο Ιούνιο.«Το λέω αυτό ως φίλος της Τουρκίας επί χρόνια,έχοντας ταξιδεύσει εκεί πολλές φορές και έχοντας συνεργαστεί με τούρκους ηγέτες».
Και συνεχίζει:«Η Τουρκία που ήξερα δεν θα υπερασπιζόταν το Ιράν στην αντιπαράθεσή του με τα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.Δεν θα εναγκαλιζόταν τη Χαμάς,μια τρομοκρατική οργάνωση που αποτελεί απειλή όχι μόνο για το Ισραήλ αλλά και για την Παλαιστινιακή Αρχή.Δεν θα είχε τόσο στενές σχέσεις με τη Συρία,ενώ η Δαμασκός εναγκαλίζεται το Ιράν και προκαλεί ξανά αστάθεια στον γειτονικό Λίβανο. Φανταστείτε απλώς για μία στιγμή ένα Ιράν με πυρηνικά όπλα και τον όλεθρο που θα έσπερνε,συμπεριλαμβανομένης της πιθανότητας διασποράς πυρηνικών όπλων». Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και ο κ.Χένλαϊν. «Μόνο απογοητευμένος μπορώ να είμαι από την τουρκική στάση έναντι του Ισραήλ»επισημαίνει.«Οι δηλώσεις κυβερνητικών και άλλων τούρκων αξιωματούχων οδήγησαν σε αυτή την επιδείνωση και η Αγκυρα φαίνεται να καθοδηγείται από ιδεολογικούς λόγους σε αυτή την πολιτική.Ελπίζω αυτό να αναστραφεί γιατί οι Τούρκοι ως λαός τρέφουν,νομίζω,θερμά αισθήματα για το Ισραήλ.Οταν όμως με τέτοιες δηλώσεις ερεθίζεις τον λαό,δεν μπορείς να περιμένεις κάτι διαφορετικό. Ανάλογη ανησυχία έχω και για τη στάση της Τουρκίας στο θέμα του Ιράν».«Μου κάνει εντύπωση»συμπληρώνει «διότι είναι προς το συμφέρον της Τουρκίας να μην αποκτήσει το Ιράν πυρηνικά όπλα».
Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=32&artId=381292&dt=30/01/2011#ixzz1CWm1ywpZ
Geopolitical Research Institute(GRI)/Εταιρεία Γεωπολιτικών Ερευνών(ΕΓΕ)
Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011
Το Κυπριακό στις νέες γεωπολιτικές ισσοροπίες της Μεσογείου
ΤΟΥ ΣΑΒΒΑ ΙΑΚΩΒΙΔΗ
Μετά τη συνάντηση της Γενεύης και την ωραιοποίηση της εικόνας, προβάλλει επιτακτική η ανάγκη χάραξης νέας πολιτικής, σε συνεννόηση με την Ελλάδα, για την αντιμετώπιση της Τουρκίας
Η ακολουθούμενη πολιτική της ελληνικής πλευράς απέτυχε. Χρειάζεται νέα πολιτική και νέος ηγέτης
Μετά τη Γενεύη, ας ξεκαθαρίσουμε το τοπίο. Πού σημειώθηκε πρόοδος, ώστε να εναβρύνεται ο ΓΓ του ΟΗΕ και να πανηγυρίζει, περίπου, το ΑΚΕΛ; Σύμφωνα με τη δήλωση του Μπαν Κι Μουν, από τον περ. Νοέμβριο σημειώθηκε πρόοδος σε τρία κεφάλαια: ΕΕ, οικονομία και κατανομή εξουσιών στην εσωτερική διακυβέρνηση. Ειδικά για την οικονομία, οι απλοί πολίτες θα ήθελαν να γνωρίζουν από τώρα -αν συζητήθηκε- ποιος θα πληρώσει τα δισεκατομμύρια για την ανόρθωση και εξίσωση της οικονομίας των κατεχομένων με αυτήν των ελεύθερων περιοχών. Κατά τα άλλα:
Πρώτον, δεν τίθενται χρονοδιάγραμμα και επιδιαιτησία. Ανησυχίες προκαλεί το ζήτημα της χρησιμοποίησης εμπειρογνωμόνων για το περιουσιακό.
Δεύτερον, απορρίφθηκε η πρόταση Έρογλου για πενταμερή. Όμως οι συνομοσπονδιακές προτάσεις του παραμένουν στο τραπέζι, όπως και οι γενναιόδωρες, μονομερείς παραχωρήσεις του Προέδρου Χριστόφια.
Τρίτον, τέθηκε έμμεσο χρονοδιάγραμμα μέχρι τέλους Φεβρουαρίου για να επιτευχθεί περαιτέρω πρόοδος, ώστε ο ΓΓ να καταθέσει θετική έκθεση στο ΣΑ του ΟΗΕ, πράγμα που αποτελεί σαφή προειδοποίηση προς τους δύο συνομιλητές, να δώσουν ώθηση στις διαπραγματεύσεις.
Τέταρτον, φαίνεται πως οι Χριστόφιας-Έρογλου «ξεκαθάρισαν την ατμόσφαιρα σε αρκετά καίρια ζητήματα» μάλλον στο περιουσιακό και στο εδαφικό ή και στο θέμα της ασφάλειας.
Πέμπτον, ενδέχεται να πραγματοποιηθεί νέα τριμερής περί το τέλος Μαρτίου ή μέσα Απριλίου.
Έκτον, θα επιδιωχθεί να διατηρηθεί το λεγόμενο «μομέντουμ» και μετά τις εκλογές, ώστε να δοθεί νέα ώθηση μέσα στο καλοκαίρι προς το φθινόπωρο.
Δεν απέσυραν τίποτε…
Όλα αυτά φαντάζουν ειδυλλιακά και σχεδόν εξωπραγματικά. Αν πιστέψει κανείς τον ΓΓ του ΟΗΕ, αίφνης ο κατοχικός Έρογλου απέκτησε τη δυνατότητα να συζητά και τις κρίσιμες πτυχές του Κυπριακού, δηλαδή την ασφάλεια, τον εποικισμό, το εδαφικό, τα κατοχικά στρατεύματα και, φυσικά, τη λύση ομοσπονδίας. Πράγμα, φυσικά, αδιανόητο, αφού η Τουρκία αποφασίζει. Ότι ο κατοχικός ηγέτης επαναβεβαίωσε τη δέσμευσή του σε όσα συμφώνησαν οι Χριστόφιας-Ταλάτ δεν σημαίνει τίποτε, αφού και ο Ταλάτ και ο Έρογλου παρασπόνδησαν. Η μεγάλη απορία όλων είναι πώς επιτεύχθηκε πρόοδος, αφού οι Τούρκοι επιμένουν σε λύση δύο κρατών, δύο λαών, δύο θρησκειών και δύο γλωσσών, κατά το πρότυπο του Βελγίου;
Δεν δόθηκε καμία ένδειξη ότι η τουρκική πλευρά απέσυρε τις συνομοσπονδιακές θέσεις της, όπως δεν απέσυρε την αξίωσή της για συνέχιση των εγγυήσεων στην υπό επανένωση Κύπρο. Από την άλλη, επιμένει σε χωριστή κυριαρχία των συνιστώντων κρατιδίων. Σε περίπτωση διάλυσης της ομοσπονδίας, κανένα από τα κρατίδια να μη δικαιούται να εκπροσωπεί την ομοσπονδία. Επίσης, είναι γνωστή η τουρκική θέση για το περιουσιακό, τους εποίκους και τη διζωνικότητα. Και όλα αυτά επικαλυμμένα με τον ισχυρισμό ότι, τάχα, η τουρκική πλευρά έκανε το καθήκον της με το σχέδιο Ανάν, επείγεται για λύση στο πλαίσιο τετραμερούς ή πενταμερούς, και ότι η ελληνική πλευρά κωλυσιεργεί.
Μετά από 36 χρόνια ονείρων και αδιέξοδης πολιτικής…Πριν από τη συνάντηση της Γενεύης, ο Ειδικός Αντιπρόσωπος του ΓΓ του ΟΗΕ στην Κύπρο, Αλεξάντερ Ντάουνερ, είπε στους δημοσιογράφους που περίμεναν στο «Παλάτι των Εθνών» ότι την προηγούμενη νύχτα είδε σε όνειρο την επανένωση της Κύπρου. Χλεύη; Ειρωνεία της κυπριακής τραγωδίας; Φλεγματικό βρετανικό χιούμορ, αφού ο Ντάουνερ έλκει την καταγωγή του από την πονηρή Αλβιώνα; Λίγα λεπτά αργότερα, ο Πρόεδρος Χριστόφιας, προσερχόμενος στη συνάντηση με τον κατοχικό ηγέτη, ρωτήθηκε σχετικά από τους δημοσιογράφους. Απάντησε ότι εμείς ονειρευόμαστε την επανένωση εδώ και 36 χρόνια.
Αναμένεται ότι ο Πρόεδρος θα ενημερώσει την πολιτική ηγεσία σε νέα συνεδρία του Εθνικού Συμβουλίου. Τις ημέρες πριν από τη συνάντηση της Γενεύης, κόμματα και πολιτικοί αρχηγοί επέμεναν ξανά στο θέμα της αλλαγής στρατηγικής και πολιτικής, και απόσυρση των παραχωρήσεων Χριστόφια χωρίς, όμως, να προσδιορίζουν επακριβώς τι περαιτέρω εισηγούνται. Απλώς υποστήριζαν ότι το Κυπριακό πρέπει να επανέλθει στην αρχική του διάσταση, ως διεθνές πρόβλημα τουρκικής εισβολής και κατοχής, εποικισμού και εθνοκάθαρσης, και η Τουρκία να καταγγέλλεται για την αδιαλλαξία της. Αυτό που μάλλον εννοούν είναι την αλλαγή πολιτικής στο πρόβλημα, μια πολιτική που υιοθετήθηκε ως «υποθήκη» από τον Μακάριο, με τη συμφωνία του 1977 και έκτοτε έμεινε ως ασήκωτο βαρίδι στην πλάτη της ελληνικής πλευράς. Για να αλλάξει η πολιτική και η στρατηγική της ελληνικής πλευράς πρέπει να συντρέξουν, μεταξύ άλλων, οι ακόλουθες προϋποθέσεις:
Πρώτον, να ακυρωθεί η αγγλικής υποβολής διαδικασία για «λύση από τους Κυπρίους για τους Κυπρίους», που δίνει μέγα άλλοθι στην Τουρκία.
Δεύτερον, να αποφασιστεί το περιεχόμενο της ελληνικής στοχοθεσίας μετά από διαβούλευση και συνεννόηση με την Ελλάδα, και ταυτόχρονη ενημέρωση φίλων μας για να επιτύχουμε τη συναίνεσή τους.
Τρίτον, δραστική ενημέρωση των εταίρων μας στην ΕΕ και του ΟΗΕ, καθώς και των εμπεπλεγμένων στο πρόβλημα Βρετανών και Αμερικανών.
Τέταρτον, ισχυροποίηση των αμυντικών μας δυνατοτήτων και της οικονομίας.
Πέμπτον, ευέλικτη και δραστήρια ετοιμότητα σε όλα τα πεδία, για να αντιμετωπιστεί η τουρκική αντίδραση και προπαγάνδα.
Έκτον, απεξάρτηση του Προέδρου Χριστόφια από τη βρετανική επιρροή.
Έβδομον, στενότερη συνεργασία και στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ σε όλους τους τομείς, άνευ βλάβης των σχέσεών μας με αραβικές χώρες.
Όγδοον, ανάδειξη και μεθοδευμένη αξιοποίηση των ενεργειακών και γεωπολιτικών δυνατοτήτων της Κύπρου, ως ενεργειακού και γεωπολιτικού κόμβου της ΕΕ και άλλων χωρών στην Αν. Μεσόγειο.
Είναι εφικτά όλα αυτά; Αρκετά ναι, και άμεσα. Όμως, εκτιμούμε ότι η παρούσα Κυβέρνηση και πολιτική ηγεσία δεν είναι σε θέση να ανατρέψουν και να αλλάξουν την πολιτική, που η ελληνική πλευρά ακολουθεί εδώ και 36 χρόνια: Αδιέξοδη, ολέθρια και καταστροφική για την Κύπρο, αφού οι συνεχείς υποχωρήσεις μας όχι μόνο δεν βρήκαν τουρκική ανταπόκριση, αλλ’ η τουρκική πλευρά τις ενθυλάκωνε χωρίς να υποχωρεί ούτε κατά ένα ιώτα.
Αυτοεγκλωβισμός…Η ελληνική πλευρά, από το 1977, διά της Συμφωνίας Υψηλού Επιπέδου Μακαρίου-Ντενκτάς, σύρεται συνεχώς προς τις τουρκικές θέσεις, που παραμένουν αναλλοίωτες. Η τουρκική εθνική πολιτική στο Κυπριακό κωδικοποιήθηκε το 1956, διά των δύο εκθέσεων Νιχάτ Ερίμ. Σήμερα, υλοποιείται το δόγμα Νταβούτογλου περί μηδενικών διαφορών με τους γείτονες της Τουρκίας, πλην, φυσικά, της Ελλάδας και της Κύπρου. Η Τουρκία κατέχει τη μισή Κύπρο και επιδιώκει να ελέγξει την υπόλοιπη με την υπογραφή μας. Τη δε Ελλάδα θεωρεί ως δορυφόρο της, γι’ αυτό και αμφισβητεί την κυριαρχία της με συνεχείς παραβιάσεις.
Η Τουρκία καθημερινά διασαλπίζει ότι στόχος της είναι η κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και λύση δύο κρατών, δύο λαών, δύο θρησκειών και δύο γλωσσών στο Κυπριακό. Αντίθετα, η ελληνική πλευρά επιμένει στη λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, επειδή αυτήν αποδέχθηκε ο Μακάριος και τι θα πούμε στη διεθνή κοινότητα, διερωτώνται εκ συμφώνου Χριστόφιας και Ν. Αναστασιάδης. Δηλαδή από τη μια είναι η ξεκάθαρη τουρκική στοχοθεσία που επιδιώκει την τουρκοποίηση της Κύπρου και από την άλλη η αλλοπρόσαλλη, ανέφικτη και ολέθρια πολιτική της ελληνικής πλευράς, που αυτοεγκλωβίστηκε σε μια διαδικασία, που δεν οδηγεί παρά στην παράδοση της Κύπρου στον Τούρκο. Και δεν λαμβάνει σχεδόν καθόλου υπόψη τις ευρωπαϊκές μας δυνατότητες.
Ισχυρές συμμαχίεςΥπάρχει διέξοδος; Υπάρχει, αν υπάρξει νέα ηγεσία, που να αποφασίσει να αντιστρέψει και να ανατρέψει τον ρουν των εξελίξεων και του κατήφορου. Ο Πρόεδρος Χριστόφιας μεταβαίνει προσεχώς στο Ισραήλ. Η χώρα αυτή θέλει με την Κύπρο και την Ελλάδα στενές στρατηγικές και άλλες σχέσεις, ιδιαίτερα μετά τη σοβαρότατη κρίση στις σχέσεις της με την Τουρκία, και την ανακάλυψη κολοσσιαίων κοιτασμάτων φυσικού αερίου σε ισραηλινά οικόπεδα, που γειτνιάζουν προς τα κυπριακά. Η «επανάσταση του γιασεμιού» στην Τυνησία και η εξάπλωσή της σε άλλες αραβικές χώρες μέχρι τη Μέση Ανατολή είναι ακόμα ένας σημαντικός λόγος στενότερης συνεργασίας Κύπρου-Ελλάδας-Ισραήλ.
Υπάρχει και ένας τέταρτος κρίσιμος λόγος: Η επιτεινόμενη αστάθεια στον αραβικό κόσμο, η πιθανή ανατροπή καθεστώτων, η εμπλοκή της τρομοκρατικής Αλ Κάιντα και η ενίσχυση φονταμενταλιστικών και ριζοσπαστικών ισλαμιστικών οργανώσεων, όπως, π.χ. των Αδελφών Μουσουλμάνων. Πέραν αυτών, είναι η υπερφίαλη, πια, αυτοπεποίθηση της Τουρκίας, που επιζητεί να ηγηθεί του αραβικού, μουσουλμανικού κόσμου στο πλαίσιο της πολιτικής Νταβούτογλου, να καταστήσει τη χώρα ρυθμιστή στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, σε αντιπαράθεση προς το Ισραήλ και στο νεοϊμπεριαλιστικό Ιράν. Η Κύπρος, για να επιβιώσει της τουρκικής επιθετικότητας και αρπακτικότητας, χρειάζεται επειγόντως νέα, σύγχρονη, πολυδιάστατη και ευφάνταστη πολιτική με όραμα και, προπάντων, ισχυρές συμμαχίες στην ΕΕ, με το Ισραήλ και χωρίς να παραγνωρίζονται άλλοι μεγάλοι φίλοι μας, όπως η Ρωσία, η Κίνα, η Γαλλία, η Γερμανία. Οι Έλληνες έχουν δύο επιλογές: Ή θα υποταγούν στον Τούρκο ή θα αποκτήσουν ισχυρούς συμμάχους και φίλους, αξιοποιώντας με αξιοπιστία και υπευθυνότητα την ευρωπαϊκή δυναμική τους, τη γεωπολιτική και, τώρα, ενεργειακή προοπτική τους, συνεργαζόμενοι με το Ισραήλ και όσους άλλους θα εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους.
Πηγή: Σημερινή
Μετά τη συνάντηση της Γενεύης και την ωραιοποίηση της εικόνας, προβάλλει επιτακτική η ανάγκη χάραξης νέας πολιτικής, σε συνεννόηση με την Ελλάδα, για την αντιμετώπιση της Τουρκίας
Η ακολουθούμενη πολιτική της ελληνικής πλευράς απέτυχε. Χρειάζεται νέα πολιτική και νέος ηγέτης
Μετά τη Γενεύη, ας ξεκαθαρίσουμε το τοπίο. Πού σημειώθηκε πρόοδος, ώστε να εναβρύνεται ο ΓΓ του ΟΗΕ και να πανηγυρίζει, περίπου, το ΑΚΕΛ; Σύμφωνα με τη δήλωση του Μπαν Κι Μουν, από τον περ. Νοέμβριο σημειώθηκε πρόοδος σε τρία κεφάλαια: ΕΕ, οικονομία και κατανομή εξουσιών στην εσωτερική διακυβέρνηση. Ειδικά για την οικονομία, οι απλοί πολίτες θα ήθελαν να γνωρίζουν από τώρα -αν συζητήθηκε- ποιος θα πληρώσει τα δισεκατομμύρια για την ανόρθωση και εξίσωση της οικονομίας των κατεχομένων με αυτήν των ελεύθερων περιοχών. Κατά τα άλλα:
Πρώτον, δεν τίθενται χρονοδιάγραμμα και επιδιαιτησία. Ανησυχίες προκαλεί το ζήτημα της χρησιμοποίησης εμπειρογνωμόνων για το περιουσιακό.
Δεύτερον, απορρίφθηκε η πρόταση Έρογλου για πενταμερή. Όμως οι συνομοσπονδιακές προτάσεις του παραμένουν στο τραπέζι, όπως και οι γενναιόδωρες, μονομερείς παραχωρήσεις του Προέδρου Χριστόφια.
Τρίτον, τέθηκε έμμεσο χρονοδιάγραμμα μέχρι τέλους Φεβρουαρίου για να επιτευχθεί περαιτέρω πρόοδος, ώστε ο ΓΓ να καταθέσει θετική έκθεση στο ΣΑ του ΟΗΕ, πράγμα που αποτελεί σαφή προειδοποίηση προς τους δύο συνομιλητές, να δώσουν ώθηση στις διαπραγματεύσεις.
Τέταρτον, φαίνεται πως οι Χριστόφιας-Έρογλου «ξεκαθάρισαν την ατμόσφαιρα σε αρκετά καίρια ζητήματα» μάλλον στο περιουσιακό και στο εδαφικό ή και στο θέμα της ασφάλειας.
Πέμπτον, ενδέχεται να πραγματοποιηθεί νέα τριμερής περί το τέλος Μαρτίου ή μέσα Απριλίου.
Έκτον, θα επιδιωχθεί να διατηρηθεί το λεγόμενο «μομέντουμ» και μετά τις εκλογές, ώστε να δοθεί νέα ώθηση μέσα στο καλοκαίρι προς το φθινόπωρο.
Δεν απέσυραν τίποτε…
Όλα αυτά φαντάζουν ειδυλλιακά και σχεδόν εξωπραγματικά. Αν πιστέψει κανείς τον ΓΓ του ΟΗΕ, αίφνης ο κατοχικός Έρογλου απέκτησε τη δυνατότητα να συζητά και τις κρίσιμες πτυχές του Κυπριακού, δηλαδή την ασφάλεια, τον εποικισμό, το εδαφικό, τα κατοχικά στρατεύματα και, φυσικά, τη λύση ομοσπονδίας. Πράγμα, φυσικά, αδιανόητο, αφού η Τουρκία αποφασίζει. Ότι ο κατοχικός ηγέτης επαναβεβαίωσε τη δέσμευσή του σε όσα συμφώνησαν οι Χριστόφιας-Ταλάτ δεν σημαίνει τίποτε, αφού και ο Ταλάτ και ο Έρογλου παρασπόνδησαν. Η μεγάλη απορία όλων είναι πώς επιτεύχθηκε πρόοδος, αφού οι Τούρκοι επιμένουν σε λύση δύο κρατών, δύο λαών, δύο θρησκειών και δύο γλωσσών, κατά το πρότυπο του Βελγίου;
Δεν δόθηκε καμία ένδειξη ότι η τουρκική πλευρά απέσυρε τις συνομοσπονδιακές θέσεις της, όπως δεν απέσυρε την αξίωσή της για συνέχιση των εγγυήσεων στην υπό επανένωση Κύπρο. Από την άλλη, επιμένει σε χωριστή κυριαρχία των συνιστώντων κρατιδίων. Σε περίπτωση διάλυσης της ομοσπονδίας, κανένα από τα κρατίδια να μη δικαιούται να εκπροσωπεί την ομοσπονδία. Επίσης, είναι γνωστή η τουρκική θέση για το περιουσιακό, τους εποίκους και τη διζωνικότητα. Και όλα αυτά επικαλυμμένα με τον ισχυρισμό ότι, τάχα, η τουρκική πλευρά έκανε το καθήκον της με το σχέδιο Ανάν, επείγεται για λύση στο πλαίσιο τετραμερούς ή πενταμερούς, και ότι η ελληνική πλευρά κωλυσιεργεί.
Μετά από 36 χρόνια ονείρων και αδιέξοδης πολιτικής…Πριν από τη συνάντηση της Γενεύης, ο Ειδικός Αντιπρόσωπος του ΓΓ του ΟΗΕ στην Κύπρο, Αλεξάντερ Ντάουνερ, είπε στους δημοσιογράφους που περίμεναν στο «Παλάτι των Εθνών» ότι την προηγούμενη νύχτα είδε σε όνειρο την επανένωση της Κύπρου. Χλεύη; Ειρωνεία της κυπριακής τραγωδίας; Φλεγματικό βρετανικό χιούμορ, αφού ο Ντάουνερ έλκει την καταγωγή του από την πονηρή Αλβιώνα; Λίγα λεπτά αργότερα, ο Πρόεδρος Χριστόφιας, προσερχόμενος στη συνάντηση με τον κατοχικό ηγέτη, ρωτήθηκε σχετικά από τους δημοσιογράφους. Απάντησε ότι εμείς ονειρευόμαστε την επανένωση εδώ και 36 χρόνια.
Αναμένεται ότι ο Πρόεδρος θα ενημερώσει την πολιτική ηγεσία σε νέα συνεδρία του Εθνικού Συμβουλίου. Τις ημέρες πριν από τη συνάντηση της Γενεύης, κόμματα και πολιτικοί αρχηγοί επέμεναν ξανά στο θέμα της αλλαγής στρατηγικής και πολιτικής, και απόσυρση των παραχωρήσεων Χριστόφια χωρίς, όμως, να προσδιορίζουν επακριβώς τι περαιτέρω εισηγούνται. Απλώς υποστήριζαν ότι το Κυπριακό πρέπει να επανέλθει στην αρχική του διάσταση, ως διεθνές πρόβλημα τουρκικής εισβολής και κατοχής, εποικισμού και εθνοκάθαρσης, και η Τουρκία να καταγγέλλεται για την αδιαλλαξία της. Αυτό που μάλλον εννοούν είναι την αλλαγή πολιτικής στο πρόβλημα, μια πολιτική που υιοθετήθηκε ως «υποθήκη» από τον Μακάριο, με τη συμφωνία του 1977 και έκτοτε έμεινε ως ασήκωτο βαρίδι στην πλάτη της ελληνικής πλευράς. Για να αλλάξει η πολιτική και η στρατηγική της ελληνικής πλευράς πρέπει να συντρέξουν, μεταξύ άλλων, οι ακόλουθες προϋποθέσεις:
Πρώτον, να ακυρωθεί η αγγλικής υποβολής διαδικασία για «λύση από τους Κυπρίους για τους Κυπρίους», που δίνει μέγα άλλοθι στην Τουρκία.
Δεύτερον, να αποφασιστεί το περιεχόμενο της ελληνικής στοχοθεσίας μετά από διαβούλευση και συνεννόηση με την Ελλάδα, και ταυτόχρονη ενημέρωση φίλων μας για να επιτύχουμε τη συναίνεσή τους.
Τρίτον, δραστική ενημέρωση των εταίρων μας στην ΕΕ και του ΟΗΕ, καθώς και των εμπεπλεγμένων στο πρόβλημα Βρετανών και Αμερικανών.
Τέταρτον, ισχυροποίηση των αμυντικών μας δυνατοτήτων και της οικονομίας.
Πέμπτον, ευέλικτη και δραστήρια ετοιμότητα σε όλα τα πεδία, για να αντιμετωπιστεί η τουρκική αντίδραση και προπαγάνδα.
Έκτον, απεξάρτηση του Προέδρου Χριστόφια από τη βρετανική επιρροή.
Έβδομον, στενότερη συνεργασία και στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ σε όλους τους τομείς, άνευ βλάβης των σχέσεών μας με αραβικές χώρες.
Όγδοον, ανάδειξη και μεθοδευμένη αξιοποίηση των ενεργειακών και γεωπολιτικών δυνατοτήτων της Κύπρου, ως ενεργειακού και γεωπολιτικού κόμβου της ΕΕ και άλλων χωρών στην Αν. Μεσόγειο.
Είναι εφικτά όλα αυτά; Αρκετά ναι, και άμεσα. Όμως, εκτιμούμε ότι η παρούσα Κυβέρνηση και πολιτική ηγεσία δεν είναι σε θέση να ανατρέψουν και να αλλάξουν την πολιτική, που η ελληνική πλευρά ακολουθεί εδώ και 36 χρόνια: Αδιέξοδη, ολέθρια και καταστροφική για την Κύπρο, αφού οι συνεχείς υποχωρήσεις μας όχι μόνο δεν βρήκαν τουρκική ανταπόκριση, αλλ’ η τουρκική πλευρά τις ενθυλάκωνε χωρίς να υποχωρεί ούτε κατά ένα ιώτα.
Αυτοεγκλωβισμός…Η ελληνική πλευρά, από το 1977, διά της Συμφωνίας Υψηλού Επιπέδου Μακαρίου-Ντενκτάς, σύρεται συνεχώς προς τις τουρκικές θέσεις, που παραμένουν αναλλοίωτες. Η τουρκική εθνική πολιτική στο Κυπριακό κωδικοποιήθηκε το 1956, διά των δύο εκθέσεων Νιχάτ Ερίμ. Σήμερα, υλοποιείται το δόγμα Νταβούτογλου περί μηδενικών διαφορών με τους γείτονες της Τουρκίας, πλην, φυσικά, της Ελλάδας και της Κύπρου. Η Τουρκία κατέχει τη μισή Κύπρο και επιδιώκει να ελέγξει την υπόλοιπη με την υπογραφή μας. Τη δε Ελλάδα θεωρεί ως δορυφόρο της, γι’ αυτό και αμφισβητεί την κυριαρχία της με συνεχείς παραβιάσεις.
Η Τουρκία καθημερινά διασαλπίζει ότι στόχος της είναι η κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και λύση δύο κρατών, δύο λαών, δύο θρησκειών και δύο γλωσσών στο Κυπριακό. Αντίθετα, η ελληνική πλευρά επιμένει στη λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, επειδή αυτήν αποδέχθηκε ο Μακάριος και τι θα πούμε στη διεθνή κοινότητα, διερωτώνται εκ συμφώνου Χριστόφιας και Ν. Αναστασιάδης. Δηλαδή από τη μια είναι η ξεκάθαρη τουρκική στοχοθεσία που επιδιώκει την τουρκοποίηση της Κύπρου και από την άλλη η αλλοπρόσαλλη, ανέφικτη και ολέθρια πολιτική της ελληνικής πλευράς, που αυτοεγκλωβίστηκε σε μια διαδικασία, που δεν οδηγεί παρά στην παράδοση της Κύπρου στον Τούρκο. Και δεν λαμβάνει σχεδόν καθόλου υπόψη τις ευρωπαϊκές μας δυνατότητες.
Ισχυρές συμμαχίεςΥπάρχει διέξοδος; Υπάρχει, αν υπάρξει νέα ηγεσία, που να αποφασίσει να αντιστρέψει και να ανατρέψει τον ρουν των εξελίξεων και του κατήφορου. Ο Πρόεδρος Χριστόφιας μεταβαίνει προσεχώς στο Ισραήλ. Η χώρα αυτή θέλει με την Κύπρο και την Ελλάδα στενές στρατηγικές και άλλες σχέσεις, ιδιαίτερα μετά τη σοβαρότατη κρίση στις σχέσεις της με την Τουρκία, και την ανακάλυψη κολοσσιαίων κοιτασμάτων φυσικού αερίου σε ισραηλινά οικόπεδα, που γειτνιάζουν προς τα κυπριακά. Η «επανάσταση του γιασεμιού» στην Τυνησία και η εξάπλωσή της σε άλλες αραβικές χώρες μέχρι τη Μέση Ανατολή είναι ακόμα ένας σημαντικός λόγος στενότερης συνεργασίας Κύπρου-Ελλάδας-Ισραήλ.
Υπάρχει και ένας τέταρτος κρίσιμος λόγος: Η επιτεινόμενη αστάθεια στον αραβικό κόσμο, η πιθανή ανατροπή καθεστώτων, η εμπλοκή της τρομοκρατικής Αλ Κάιντα και η ενίσχυση φονταμενταλιστικών και ριζοσπαστικών ισλαμιστικών οργανώσεων, όπως, π.χ. των Αδελφών Μουσουλμάνων. Πέραν αυτών, είναι η υπερφίαλη, πια, αυτοπεποίθηση της Τουρκίας, που επιζητεί να ηγηθεί του αραβικού, μουσουλμανικού κόσμου στο πλαίσιο της πολιτικής Νταβούτογλου, να καταστήσει τη χώρα ρυθμιστή στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, σε αντιπαράθεση προς το Ισραήλ και στο νεοϊμπεριαλιστικό Ιράν. Η Κύπρος, για να επιβιώσει της τουρκικής επιθετικότητας και αρπακτικότητας, χρειάζεται επειγόντως νέα, σύγχρονη, πολυδιάστατη και ευφάνταστη πολιτική με όραμα και, προπάντων, ισχυρές συμμαχίες στην ΕΕ, με το Ισραήλ και χωρίς να παραγνωρίζονται άλλοι μεγάλοι φίλοι μας, όπως η Ρωσία, η Κίνα, η Γαλλία, η Γερμανία. Οι Έλληνες έχουν δύο επιλογές: Ή θα υποταγούν στον Τούρκο ή θα αποκτήσουν ισχυρούς συμμάχους και φίλους, αξιοποιώντας με αξιοπιστία και υπευθυνότητα την ευρωπαϊκή δυναμική τους, τη γεωπολιτική και, τώρα, ενεργειακή προοπτική τους, συνεργαζόμενοι με το Ισραήλ και όσους άλλους θα εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους.
Πηγή: Σημερινή
Κυβερνοπόλεμος : Το αναίμακτο στρατηγικό όπλο
Φανταστείτε ξαφνικά να σταματήσουν να λειτουργούν τα φανάρια στους δρόμους, οι δορυφόροι, να κοπεί το ηλεκτρικό ρεύμα, να καταρρεύσουν οι τηλεπικοινωνίες. Φανταστείτε να σταματήσουν να λειτουργούν οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, οι εφεδρικές γεννήτριες, κάθε μηχάνημα που ελέγχεται από κομπιούτερ. Φανταστείτε, τέλος, όλα τα παραπάνω να γίνουν ταυτόχρονα, χωρίς να γνωρίζουμε πότε και αν θα επανέλθουν στο κανονικό. Ολικό και καθολικό μπλακ άουτ.
Το σενάριο δεν αφορά υπόθεση ταινίας επιστημονικής φαντασίας, αλλά αποτελεί μια πραγματικότητα που μπορεί να συμβεί σε περίπτωση κυβερνοπόλεμου. Γιατί αν κάποτε οι κυβερνήσεις επένδυαν σε όπλα υψηλής τεχνολογίας, τώρα θα αρκεί να επενδύουν απλά σε υψηλή τεχνολογία. Και στα μυαλά -φυσικά- εκείνων που θα μπορούν να τη λειτουργήσουν.
Φαίνεται πως οι αναμετρήσεις του μέλλοντος θα είναι πολύ αποτελεσματικότερες από αυτές του παρελθόντος, ίσως ακριβώς επειδή θα είναι απρόσωπες. Πίσω από έναν κομπιούτερ, πληκτρολογώντας μερικές εντολές, ένας χειριστής θα μπορεί να βγάζει νοκ άουτ μια ολόκληρη περιφέρεια. Κάτι πολύ πιο εύκολο από μια κατά μέτωπον επίθεση. Τέρμα οι παραφουσκωμένοι, γεμάτοι μυς, οι τύπου Ράμπο στρατιώτες. Τώρα ο πραγματικός στρατός, οι πραγματικά «ειδικές δυνάμεις», το «βαρύ πυροβολικό» θα αποτελείται αμιγώς από «σπασίκλες» της τεχνολογίας.
Μάλιστα, το πιο ενδιαφέρον -αλλά και ανησυχητικό- είναι πως ακόμα και μια μικρής κλίμακας κυβερνοεπίθεση μπορεί να επιφέρει αλυσιδωτά προβλήματα. Αρκεί η κυβερνοεπίθεση αυτή να είναι συγχρονισμένη. Χωρίς δηλαδή να υπάρχει η πρόθεση ολικής καταστροφής, θα είναι δυνατόν να λειτουργεί ένα ντόμινο που θα συμπαρασύρει τα πάντα στην πορεία του. Αυτό τουλάχιστον προειδοποιούν οι ειδικοί ότι υπάρχει κίνδυνος να συμβεί, μετά τις πρόσφατες συντονισμένες επιθέσεις των χακτιβιστών (σ.σ: μια σύνθετη λέξη που εμπεριέχει τους όρους χάκερ – ακτιβιστές) «anonymous» κατά της Visa, MasterCard και του site Amazon σε ένδειξη συμπαράστασης προς τον Τζούλιαν Ασανζ και το WikiLeaks.
Συγκεκριμένα, και σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, κάθε συντονισμένη προσπάθεια κυβερνοεπίθεσης μπορεί κάλλιστα να προκαλέσει οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές καταστροφές μεγαλύτερες απ’ ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί. Και η πορεία της καταστροφής ίσως αποβεί μη αναστρέψιμη.
Ο καθηγητής Πίτερ Σόμερ του Πανεπιστημίου Οικονομικών του Λονδίνου έκρουσε μάλιστα τον κώδωνα του κινδύνου εξηγώντας σε μελέτη που δημοσιοποιήθηκε τις προηγούμενες μέρες πως «δεν βοηθάμε κανέναν χρησιμοποιώντας τακτικές κυβερνοπόλεμου, μπλοκάροντας ή προσπαθώντας να “ρίξουμε sites”. Ούτε κατορθώνουμε κάτι θετικό σπέρνοντας ιούς».
Ωστόσο ο καθηγητής καταλήγει πως στο μέλλον οι κυβερνοεπιθέσεις μικρής κλίμακας θα αποτελούν καθημερινότητα, αν και δεν θεωρεί πιθανό το ενδεχόμενο ενός πραγματικού, στοχευμένου, «καθαρού» κυβερνοπόλεμου.
Ο συν-συγγραφέας της μελέτης Ιαν Μπράουν, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, προσθέτει ότι ο κυβερνοπόλεμος -σε κάθε του έκφραση- θα παίζει στο εξής ρόλο-κλειδί στις σχέσεις των κρατών. Και τούτο επειδή τα αποτελέσματα των κυβερνοεπιθέσεων μπορεί να έχουν σημαντικό ψυχολογικό αλλά και υλικό αντίκτυπο.
Οι κυβερνοεπιθέσεις, λένε οι καθηγητές, αποτελούν το τεχνολογικό αντίστοιχο του φαινομένου της πεταλούδας, που χτυπά τα φτερά της σε κάποιο σημείο του πλανήτη και δημιουργείται τυφώνας σε κάποιο άλλο. Ποτέ δεν μπορεί να ξέρει κανείς τι αποτέλεσμα θα έχει ένα συγχρονισμένο «χτύπημα». Και σε τι ατραπούς θα οδηγηθούμε από μια συντονισμένη ενέργεια που μπορεί να ξεκινά ακόμα και «από πλάκα» ή από μια προσπάθεια αντεκδίκησης.
Η αλήθεια είναι πως ήδη τα κράτη και οι μεγάλες επιχειρήσεις προσπαθούν να δημιουργήσουν δικλίδες ασφαλείας ώστε να θωρακίσουν όσο το δυνατόν καλύτερα τα ηλεκτρονικά τους συστήματα, προκειμένου τα τελευταία να μείνουν αλώβητα σε περίπτωση κυβερνοεπίθεσης. Στο πλαίσιο αυτό προσλαμβάνουν με αδρούς μισθούς «βιρτουόζους» της τεχνολογίας για να ενδυναμώσουν την ασφάλεια των συστημάτων τους.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και υπηρεσίες όπως το FBI, όταν εντοπίσουν κάποιον χαρισματικό χάκερ που «σπάει» την ασφάλεια των υπερπροστατευμένων συστημάτων της υπηρεσίας ή άλλων ανάλογων υπηρεσιών, τον προσλαμβάνουν για να τον αξιοποιήσουν προς όφελός τους, αλλά και για να αποτρέψουν δυνάμει «εχθρικές» επιθέσεις στο μέλλον. Και είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι οι πραγματικά ικανοί «κομπιουτεράδες» παίρνουν συνεχώς τεράστια πριμ για να μην εγκαταλείψουν την εταιρεία στην οποία δουλεύουν για κάποια ανταγωνίστρια.
Με τους καιρούς να αλλάζουν και τις προτεραιότητες να μετατίθενται σε άλλους τομείς απ’ ό,τι στο παρελθόν, ο κυβερνοπόλεμος μοιάζει να είναι η νέα μορφή επίθεσης που θα καταφέρνει με ελάχιστη ενέργεια, από μεριάς του επιτιθέμενου, να πλήττει έναν στόχο στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό. Ανατροπές με το πάτημα ενός κουμπιού.
Διαβάστε ακόμα (ενδεικτικά):
**www.telegraph.co.uk/technology/news/8262628/Cyber-attacks-could-cause-global-catastrophe.html
**http://in.reuters.com/article/idINIndia-54193520110117
**www.dailymail.co.uk/sciencetech/article-1347872/Perfect-storm-cyber-attacks-lead-global-catastrophe.html
**www.wired.com/dangerroom/2010/05/cyberwar-cassandras-get-400-million-in-conflict-cash
**www.ewi.info/cyber-attacks-international-responses
ΜΑΡΙΑ ΜΥΣΤΑΚΙΔΟΥ
Το σενάριο δεν αφορά υπόθεση ταινίας επιστημονικής φαντασίας, αλλά αποτελεί μια πραγματικότητα που μπορεί να συμβεί σε περίπτωση κυβερνοπόλεμου. Γιατί αν κάποτε οι κυβερνήσεις επένδυαν σε όπλα υψηλής τεχνολογίας, τώρα θα αρκεί να επενδύουν απλά σε υψηλή τεχνολογία. Και στα μυαλά -φυσικά- εκείνων που θα μπορούν να τη λειτουργήσουν.
Φαίνεται πως οι αναμετρήσεις του μέλλοντος θα είναι πολύ αποτελεσματικότερες από αυτές του παρελθόντος, ίσως ακριβώς επειδή θα είναι απρόσωπες. Πίσω από έναν κομπιούτερ, πληκτρολογώντας μερικές εντολές, ένας χειριστής θα μπορεί να βγάζει νοκ άουτ μια ολόκληρη περιφέρεια. Κάτι πολύ πιο εύκολο από μια κατά μέτωπον επίθεση. Τέρμα οι παραφουσκωμένοι, γεμάτοι μυς, οι τύπου Ράμπο στρατιώτες. Τώρα ο πραγματικός στρατός, οι πραγματικά «ειδικές δυνάμεις», το «βαρύ πυροβολικό» θα αποτελείται αμιγώς από «σπασίκλες» της τεχνολογίας.
Μάλιστα, το πιο ενδιαφέρον -αλλά και ανησυχητικό- είναι πως ακόμα και μια μικρής κλίμακας κυβερνοεπίθεση μπορεί να επιφέρει αλυσιδωτά προβλήματα. Αρκεί η κυβερνοεπίθεση αυτή να είναι συγχρονισμένη. Χωρίς δηλαδή να υπάρχει η πρόθεση ολικής καταστροφής, θα είναι δυνατόν να λειτουργεί ένα ντόμινο που θα συμπαρασύρει τα πάντα στην πορεία του. Αυτό τουλάχιστον προειδοποιούν οι ειδικοί ότι υπάρχει κίνδυνος να συμβεί, μετά τις πρόσφατες συντονισμένες επιθέσεις των χακτιβιστών (σ.σ: μια σύνθετη λέξη που εμπεριέχει τους όρους χάκερ – ακτιβιστές) «anonymous» κατά της Visa, MasterCard και του site Amazon σε ένδειξη συμπαράστασης προς τον Τζούλιαν Ασανζ και το WikiLeaks.
Συγκεκριμένα, και σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, κάθε συντονισμένη προσπάθεια κυβερνοεπίθεσης μπορεί κάλλιστα να προκαλέσει οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές καταστροφές μεγαλύτερες απ’ ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί. Και η πορεία της καταστροφής ίσως αποβεί μη αναστρέψιμη.
Ο καθηγητής Πίτερ Σόμερ του Πανεπιστημίου Οικονομικών του Λονδίνου έκρουσε μάλιστα τον κώδωνα του κινδύνου εξηγώντας σε μελέτη που δημοσιοποιήθηκε τις προηγούμενες μέρες πως «δεν βοηθάμε κανέναν χρησιμοποιώντας τακτικές κυβερνοπόλεμου, μπλοκάροντας ή προσπαθώντας να “ρίξουμε sites”. Ούτε κατορθώνουμε κάτι θετικό σπέρνοντας ιούς».
Ωστόσο ο καθηγητής καταλήγει πως στο μέλλον οι κυβερνοεπιθέσεις μικρής κλίμακας θα αποτελούν καθημερινότητα, αν και δεν θεωρεί πιθανό το ενδεχόμενο ενός πραγματικού, στοχευμένου, «καθαρού» κυβερνοπόλεμου.
Ο συν-συγγραφέας της μελέτης Ιαν Μπράουν, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, προσθέτει ότι ο κυβερνοπόλεμος -σε κάθε του έκφραση- θα παίζει στο εξής ρόλο-κλειδί στις σχέσεις των κρατών. Και τούτο επειδή τα αποτελέσματα των κυβερνοεπιθέσεων μπορεί να έχουν σημαντικό ψυχολογικό αλλά και υλικό αντίκτυπο.
Οι κυβερνοεπιθέσεις, λένε οι καθηγητές, αποτελούν το τεχνολογικό αντίστοιχο του φαινομένου της πεταλούδας, που χτυπά τα φτερά της σε κάποιο σημείο του πλανήτη και δημιουργείται τυφώνας σε κάποιο άλλο. Ποτέ δεν μπορεί να ξέρει κανείς τι αποτέλεσμα θα έχει ένα συγχρονισμένο «χτύπημα». Και σε τι ατραπούς θα οδηγηθούμε από μια συντονισμένη ενέργεια που μπορεί να ξεκινά ακόμα και «από πλάκα» ή από μια προσπάθεια αντεκδίκησης.
Η αλήθεια είναι πως ήδη τα κράτη και οι μεγάλες επιχειρήσεις προσπαθούν να δημιουργήσουν δικλίδες ασφαλείας ώστε να θωρακίσουν όσο το δυνατόν καλύτερα τα ηλεκτρονικά τους συστήματα, προκειμένου τα τελευταία να μείνουν αλώβητα σε περίπτωση κυβερνοεπίθεσης. Στο πλαίσιο αυτό προσλαμβάνουν με αδρούς μισθούς «βιρτουόζους» της τεχνολογίας για να ενδυναμώσουν την ασφάλεια των συστημάτων τους.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και υπηρεσίες όπως το FBI, όταν εντοπίσουν κάποιον χαρισματικό χάκερ που «σπάει» την ασφάλεια των υπερπροστατευμένων συστημάτων της υπηρεσίας ή άλλων ανάλογων υπηρεσιών, τον προσλαμβάνουν για να τον αξιοποιήσουν προς όφελός τους, αλλά και για να αποτρέψουν δυνάμει «εχθρικές» επιθέσεις στο μέλλον. Και είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι οι πραγματικά ικανοί «κομπιουτεράδες» παίρνουν συνεχώς τεράστια πριμ για να μην εγκαταλείψουν την εταιρεία στην οποία δουλεύουν για κάποια ανταγωνίστρια.
Με τους καιρούς να αλλάζουν και τις προτεραιότητες να μετατίθενται σε άλλους τομείς απ’ ό,τι στο παρελθόν, ο κυβερνοπόλεμος μοιάζει να είναι η νέα μορφή επίθεσης που θα καταφέρνει με ελάχιστη ενέργεια, από μεριάς του επιτιθέμενου, να πλήττει έναν στόχο στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό. Ανατροπές με το πάτημα ενός κουμπιού.
Διαβάστε ακόμα (ενδεικτικά):
**www.telegraph.co.uk/technology/news/8262628/Cyber-attacks-could-cause-global-catastrophe.html
**http://in.reuters.com/article/idINIndia-54193520110117
**www.dailymail.co.uk/sciencetech/article-1347872/Perfect-storm-cyber-attacks-lead-global-catastrophe.html
**www.wired.com/dangerroom/2010/05/cyberwar-cassandras-get-400-million-in-conflict-cash
**www.ewi.info/cyber-attacks-international-responses
ΜΑΡΙΑ ΜΥΣΤΑΚΙΔΟΥ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)