Ο λόγος της αποτυχίας του μνημονίου

Οι πολιτικοί πρέπει να λαμβάνουν αποφάσεις κατόπιν σοβαρής μελέτης των δεδομένων, του εθνικού στρατηγικού σχεδιασμού και των υφιστάμενων εναλλακτικών επιλογών. Όταν δεν υπάρχει στρατηγική υποστήριξη, το στρατηγικό γίνεται τακτικό, επίπεδου ‘όσα παίρνει ο άνεμος’, με συνέπεια την επιλογή βάσει τυχάρπαστης biased γνώμης και άποψης επί της συνδιακύμανσης των εκάστοτε θεωρούμενων εταίρων, οι οποίοι, προφανώς, δουλεύουν για το δικό τους εθνικό συμφέρον.

Η Τουρκία, για παράδειγμα, βασίζει την ανάπτυξή της σε έναν ισχυρό μηχανισμό στρατηγικού σχεδιασμού και, ως απότοκο, μακροπρόθεσμου εθνικού σχεδιασμού, μια υγιώς αναπτυσσόμενη –με βάση τη βιομηχανία– παραγωγική βάση, και μια διεθνοποιημένη κάστα εκατομμυριούχων και δημιουργών λόμπυ στα παγκόσμια κέντρα αποφάσεων. Η Ελλάδα δανείζεται για να επιβιώσει.

Ως μηχανισμοί διαμόρφωσης πολιτικής, διεθνούς φήμης ινστιτούτα προωθούσαν την ιδέα της ολιστικής απαξίωσης εδώ και λίγα χρόνια στην Ελλάδα, ακολουθώντας την per se απαξίωση που είχαν επιβάλλει με οικονομικούς όρους (ευκολία χρηματοοικονομικής κάλυψης καταναλωτικών αναγκών και μηδενική ανάπτυξη παραγωγικής βάσης) και ψυχολογικούς όρους (πρότυπα ζωής και κατανάλωσης χαμηλού ηθικού και πνευματικού βάθους και μακριά από κοινωνικούς ιστούς όπως η οικογένεια).

Το γεγονός ότι η διαχείριση της διαρκώς αυξανόμενης απώλειας εθνικής κυριαρχίας είναι ακόμα στα χέρια αυτών που εν γνώσει και ανοχή τους επετράπη αυτή η επιβολή των σχεδίων εθνικής αλλοτρίωσης είναι απτή απόδειξη ότι, προσδιορίζοντας on the spot τα εθνικά συμφέροντα ως απότοκο υποταγής στρατηγικών συμφερόντων άλλων, εξασφαλίζεται η υφιστάμενη εκθετικά πτωτική πορεία.

Μπορεί να πάσχουμε από μοντέλα αντιμετώπισης κρίσεων, μοντέλα μεταναστευτικής πολιτικής, και άλλα εξειδικευμένα μοντέλα που αποτελούν εξειδίκευση υποσυνόλων του εθνικού στρατηγικού σχεδιασμού, αλλά από μοντέλα–γραμματείς, μοντέλα–συνεργάτιδες, μοντέλα–ειδικούς επιστήμονες και τα συναφή καλά πάμε. Και να μην είναι ακριβώς μοντέλα, αν κάνουν τα προβλεπόμενα αρκούν. Όταν δεν αρκούν, η πολιτική της ‘πάπιας’ δίνει τη θέση της στην πολιτική του ‘παπαγάλου’: επαναλαμβάνω λέξεις (π.χ. ‘στρατηγική’) που δεν καταλαβαίνω τί σημαίνουν επειδή ένα... πουλάκι μου είπε ότι είναι της μόδας, μόνο και μόνο μήπως με πάρουν οι αγορές και τα ανθρωπάκια στα σοβαρά.

Δεν έχουν καν το μυαλό να σκεφτούν ότι μέχρι τώρα οι αγορές πίστευαν πως υπάρχει μη δημοσιοποιημένος στρατηγικός σχεδιασμός (απλά είναι για τα σκουπίδια) ενώ τώρα διαπίστωσαν πλέον με αποδείξεις ότι ούτε καν υπάρχει η στοιχειώδης γνώση μιας δομής στρατηγικού σχεδιασμού...

Ο λόγος που απέτυχε το μνημόνιο είναι ο ίδιος με αυτόν που ήρθε: η έλλειψη στρατηγικού σχεδιασμού.

Πάντα περιμένουμε από κάποιον άλλο να μας υποδείξει τί είναι το σωτήριο για μας, προσπαθούμε να κάνουμε αυτό που μας υποδεικνύει αλλά καταλαβαίνουμε ότι δεν παράγονται τα σωτήρια αποτελέσματα που ελπίζαμε, συνειδητοποιούμε ότι δεν υπάρχει φως, δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας, και ψάχνουμε κάποιον καινούργιο από μηχανής Θεό για να μας λύσει τα προβλήματα – τα οποία πηγάζουν εξ’ολοκλήρου από τον εγωϊσμό, την έλλειψη ουσιαστικής συνεργασίας και την αυθυποβολή μέσω γελοίων φράσεων όπως «υπήρχαν προβλήματα αλλά ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα», όχι για να αξιοποιήσουμε τα υγιή στοιχεία που υπάρχουν αλλά για να μην αλλάξουμε τη δομή από την οποία πηγάζει η εξουσία αυτών που μας έφεραν εδώ.

Κάποιοι έδωσαν το αίμα τους για μας και η γενιά του Πολυτεχνείου πήρε τα Cayenne, τα κότερα και τα εξοχικά στην Αράχωβα και στη Μύκονο με το αίμα των τρισέγγονών μας. Αυτό δεν συγχωρείται.

Σε αυτούς που θα σπεύσουν να επαναλάβουν την ατάκα «κάθε μέρα έχουμε πόλεμο λόγω μνημονίου», απαντώ ότι δεν έχει καμία αξία η ποιότητα της απάντησης αν είναι σε λάθος ερώτημα. Ακόμα δε και για την ποιότητα της απάντησης, ας σημειώσουμε ότι “We can't solve problems by using the same kind of thinking we used when we created them.”, όπως είπε ο Αϊνστάιν.

Έχετε προσέξει τις φράσεις περί διάχυσης ευθυνών, «όλοι μαζί τα φάγαμε», την εναλλαγή πατριωτών–προδοτών κάθε 4 χρόνια; Είναι όλα μέρος της προσπάθειας κομματικοποίησης του κρίσιμου εθνικού ζητήματος: το βαθύ κράτος, ανεξαρτήτως κόμματος, θέτει ένα εξευτελιστικά χαμηλό, εθνικά καταστροφικό και πλέον μη βιώσιμο άνω όριο στους πολιτικούς, οι οποίοι, ανεξαρτήτως ιδεολογίας, δεν έχουν κουράγιο να σπρώξουν προς τα πάνω.

Το σύστημα συνειδητοποιεί το τέλος του και κάνει πλέον σπασμωδικές κινήσεις. Αν το ρωτήσεις βέβαια, η απάντηση που θα πάρεις είναι «δεν άλλαξε τίποτα τόσες δεκαετίες, τώρα θα αλλάξει;»... Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν, όσο και να τις ψάχνουν μερικοί για να εξασφαλίσουν θέση στη λίστα των ανακυκλώσιμων, μήπως ξαναδούν φως κάποια στιγμή όταν περάσει η μπόρα.

Πατριωτικά σκεπτόμενοι, τα τρία στρατηγικά ζητήματα προς διευθέτηση είναι τα κάτωθι:

1. Κρίση θεσμών και εφαρμογής της νομοθεσίας.

2. Πληθυσμιακή κατάρρευση σε επίπεδο όγκου, ηθικής και πνευματικής ποιότητας.

3. Δομική ανικανότητα των μηχανισμών του κράτους να υποστηρίξουν ένα υψηλό επίπεδο πολιτικών αποφάσεων.

Όλα τα υπόλοιπα έπονται ως δευτερεύοντα απότοκα.

Άρα δεν μπορεί να προκύψει λύση από το ίδιο το βαθύ κράτος ή, έστω, να υλοποιηθεί με την έγκρισή του.

Source : http://infognomonpolitics.blogspot.com/

Spiegel : Η Γερμανία οφείλει την ευημερία της στην διαγραφή του χρέους

Σε συνέντευξη του ειδικού  επιστήμονα στην ιστορία της οικονομίας Albrecht Ritsch (καθηγητή oικονομικής ιστορίας στο LSE) στο γερμανικό περιοδικό “Der Spiegel” τονίζεται, ότι η Γερμανία δεν πρέπει να ξεχνά ότι οφείλει την ευημερία της στο γεγονός, ότι η διεθνής κοινότητα, κυρίως με πρωτοβουλία των ΗΠΑ, αποφάσισε να περικόψει το μεγαλύτερο μέρος του χρέους της Γερμανίας κατά τον πρώτο και δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο. Η Γερμανία χαρακηρίζεται μάλιστα ως “ο μεγαλύτερος χρεοφειλέτης του εικοστού αιώνα”.

Η Ελλάδα και άλλες χώρες συντάχτηκαν σιωπηρά με αυτή την απόφαση, παρόλο που είχαν σημαντικές αξιώσεις σε βάρος της Γερμανίας.

Το γεγονός αυτό σήμερα δεν τονίζεται ούτε στην Ελλάδα ουτε στη Γερμανία. Μεταξύ άλλων και για τον λόγο αυτό ο Α. Ritschl σημειώνει ότι το χρέος της Ελλάδας, το οποίο θεωρείται ασήμαντο σε  σχέση με το αντίστοιχο της Γερμανίας μετά τους δύο Παγκοσμίους Πολέμους πρέπει να αντιμετωπιστεί με επιείκεια, τόσο από τη Γερμανία, όσο και από το σύνολο της Ευρωζώνης για το καλό της Γερμανίας, αλλά και της Ευρωζώνης.

Με αφορμή τη συνέντευξη αυτή:

Τίθεται το ερώτημα, γιατί οι πολιτικοί της χώρας δεν χρησιμοποιούν τα παραπάνω επιχειρήματα των ίδιων των Γερμανών, προκειμένου να επιτύχουν άμεση και αποφασιστική μείωση του ελληνικού χρέους; Μήπως αγνοούν την πολιτική και οικονομική  ιστορία; ή δεν θέλουν απλά να ασχοληθούν σοβαρά με το ζήτημα;

Ελ. Δικαίος

Δείτε παρακάτω ολόκληρο το κείμενο της εν λόγω συνέντευξης στο πρωτότυπο γερμανικό κείμενο: 

“Deutschland ist der größte Schuldensünder des 20. Jahrhunderts”

Griechenlands Pleitekarriere lässt sich nicht überbieten? Doch – von Deutschland, sagt der Wirtschaftshistoriker Albrecht Ritschl im Interview. Er warnt: Die Bundesrepublik muss sich in der Euro-Krise zügeln, sonst könnte sich die Stimmung gegen das Land drehen.

SPIEGEL ONLINE: Herr Ritschl, Deutschland tritt in der Debatte über weitere finanzielle Hilfen für Griechenland wie ein Besserwisser auf. Die Bundesregierung handelt mit ihrer Unnachgiebigkeit nach dem Motto “Geld für euch gibt es nur, wenn ihr das macht, was wir verlangen.” Ist diese Haltung gerechtfertigt?

Ritschl:Nein, dafür gibt es keine Grundlage.

SPIEGEL ONLINE: Das dürften die meisten Deutschen anders sehen.

Ritschl: Das mag sein, aber Deutschland hat im 20. Jahrhundert die wohl größten Staatspleiten der jüngeren Geschichte hingelegt. Ihre heutige finanzielle Stabilität und ihren Status als Oberlehrer Europas verdankt die Bundesrepublik allein den USA, die sowohl nach dem Ersten als auch nach dem Zweiten Weltkrieg auf sehr viel Geld verzichtet haben. Das wird leider immer wieder vergessen.

SPIEGEL ONLINE: Was genau ist damals passiert?

Ritschl: Die Weimarer Republik hat von 1924 bis 1929 auf Pump gelebt und sich das Geld für ihre Reparationsleistungen des Ersten Weltkriegs von Amerika geborgt. Diese Kreditpyramide krachte in der Wirtschaftskrise 1931 zusammen. Das Geld war weg, der Schaden für die USA gigantisch, der Effekt auf die Weltwirtschaft verheerend.

SPIEGEL ONLINE: Ähnlich war es nach dem Zweiten Weltkrieg.

Ritschl: Da hat Amerika gleich dafür gesorgt, dass nicht wieder hohe Reparationsansprüche an Deutschland gestellt wurden. Bis auf wenige Ausnahmen wurden alle solchen Forderungen auf die lange Bank geschoben, bis zu einer künftigen Wiedervereinigung. Für Deutschland ist das lebenswichtig gewesen, es war die eigentliche finanzielle Grundlage für das Wirtschaftswunder. Zugleich mussten aber die Opfer der deutschen Besetzung in Europa verzichten, darunter auch die Griechen.

SPIEGEL ONLINE: In der jetzigen Krise sollte Griechenland zunächst 110 Milliarden Euro von den Euro-Staaten und dem Internationalen Währungsfonds bekommen. Jetzt soll ein weiteres Rettungspaket verabschiedet werden, das ähnliche Dimensionen haben dürfte. Es geht also um sehr viel Geld. Wie groß waren denn die deutschen Staatspleiten?

Ritschl: Gemessen jeweils an der Wirtschaftsleistung der USA war allein der deutsche Schuldenausfall in den dreißiger Jahren so bedeutsam wie die Kosten der Finanzkrise von 2008. Im Vergleich dazu ist das griechische Zahlungsproblem eigentlich unbedeutend.

SPIEGEL ONLINE: Mal angenommen, es gäbe ein globales Ranking der Pleitekönige. Auf welchem Platz würde Deutschland landen?

Ritschl: Deutschland ist Schuldenkaiser: Nach der Schadenshöhe im Vergleich zur Wirtschaftsleistung gerechnet ist Deutschland der größte Schuldensünder des 20. Jahrhunderts – wenn nicht überhaupt der jüngeren Finanzgeschichte.

SPIEGEL ONLINE: Selbst Griechenland kann nicht mit uns mithalten?

Ritschl: Nein, das Land spielt an sich eine nebensächliche Rolle. Nur die Ansteckungsgefahren auf andere Euro-Länder sind das Problem.

SPIEGEL ONLINE: Die Bundesrepublik gilt als Inbegriff der Stabilität. Wie oft war Deutschland denn insgesamt pleite?

Ritschl: Das kommt darauf an, wie man rechnet. Allein im vergangenen Jahrhundert mindestens drei Mal. Nach dem ersten Zahlungsausfall in den dreißiger Jahren wurde der Bundesrepublik 1953 von den USA ein Schuldenschnitt – im Englischen “Haircut” – verpasst, der das Schuldenproblem von einem voluminösen Afro-Look auf eine Vollglatze reduzierte. Seitdem stand Deutschland glänzend da, während sich die anderen Europäer mit den Lasten des Weltkriegs und den Folgen der der deutschen Besetzung abrackerten. Und selbst 1990 kam es noch zu einem Schuldenausfall.

SPIEGEL ONLINE: Wie bitte?

Ritschl: Ja, der damalige Kanzler Helmut Kohl weigerte sich damals, das Londoner Abkommen von 1953 umzusetzen. Darin war festgeschrieben, dass die deutschen Reparationszahlungen aus dem Zweiten Weltkrieg im Falle einer Wiedervereinigung neu geregelt werden. Man hat nur die Bedienung kleiner Restbeträge abgewickelt. Dabei ging es aber um minimale Summen. Reparationen hat Deutschland nach 1990 nicht gezahlt – von den Zwangsarbeiterentschädigungen mal abgesehen – und auch die im Zweiten Weltkrieg aus den besetzten Ländern herausgepressten Kredite und Besatzungskosten nicht getilgt. Auch gegenüber Griechenland nicht.

SPIEGEL ONLINE: Anders als 1953 in Deutschland geht es bei der aktuellen Diskussion über die Rettung Griechenlands ja weniger um einen “Haircut” als vielmehr um eine Verlängerung der Laufzeiten der Staatsanleihen, also eine “weiche Umschuldung”. Kann man dann überhaupt von einer drohenden Pleite sprechen?

Ritschl: Auf jeden Fall. Selbst wenn ein Land nicht zu hundert Prozent blank ist, kann es pleite sein. Genau wie in den fünfziger Jahren im Falle Deutschlands ist es illusorisch zu glauben, die Griechen könnten ihre Schulden jemals alleine abtragen. Und wer das nicht schafft, ist eben pleite. Nun muss festgelegt werden, wie hoch die Ausfallquote der Staatsanleihen ist, auf wie viel Geld die Gläubiger des Landes also verzichten müssen. Es geht dabei vor allem darum, den Zahlmeister zu finden.

SPIEGEL ONLINE: Der größte Zahlmeister dürfte Deutschland sein.

Ritschl: Darauf läuft es wohl hinaus, aber wir waren auch reichlich sorglos – und unsere Exportindustrie hat von den Aufträgen gut gelebt. Die Anti-Griechenland-Stimmung, die in vielen deutschen Medien verbreitet wird, ist hochgefährlich. Und wir sitzen im Glashaus: Nur durch den weitgehenden Schulden- und Reparationsverzicht seiner Kriegsopfer aus dem Zweiten Weltkrieg ist Deutschlands Wiederaufstieg möglich geworden.

SPIEGEL ONLINE: Deutschland sollte sich also mehr zurückhalten?

Ritschl: Deutschland hat im 20. Jahrhundert zwei Weltkriege begonnen, den zweiten davon als Vernichtungs- und Ausrottungskrieg geführt – und anschließend haben die Feinde die Reparationszahlungen ganz oder in beträchtlichem Umfang erlassen. Dass die Bundesrepublik ihre wirtschaftliche Blüte der Gnade anderer Völker verdankt, hat auch in Griechenland niemand vergessen.

SPIEGEL ONLINE: Wie meinen Sie das?

Ritschl:Die Griechen kennen die feindlichen Artikel aus deutschen Medien sehr gut. Wenn die Stimmung im Land umschlägt, alte Forderungen nach Reparationszahlungen laut und auch von anderen europäischen Staaten erhoben werden und Deutschland diese je einlösen muss, werden wir alle bis aufs Hemd ausgezogen. Da könnten wir im Vergleich dankbar sein, Griechenland auf unsere Kosten luxuszusanieren. Wenn wir hier der Stimmungsmache folgen und den dicken Emil geben, der die Zigarre pafft und nicht zahlen will, dann werden irgendwann die alten Rechnungen wieder präsentiert.

SPIEGEL ONLINE: Wenigstens zum Schluss noch ein paar versöhnliche Töne: Wenn Sie eine Lehre aus der Geschichte ziehen, welche Lösung wäre derzeit die beste für Griechenland – und Deutschland?

Ritschl: Die Pleiten Deutschlands im vergangenen Jahrhundert zeigen: Das Vernünftigste ist, jetzt einen echten Schuldenschnitt zu machen. Wer Griechenland Geld geliehen hat, müsste dann auf einen beträchtlichen Teil seiner Forderungen verzichten. Das würden einige Banken nicht verkraften, also müsste es neue Hilfsprogramme geben. Für Deutschland könnte das teuer werden, aber zahlen müssen wir so oder so. Und immerhin hätte Griechenland dann die Chance auf einen Neuanfang.

Das Interview führte Yasmin El-Sharif

21.06.2011

http://www.spiegel.de/wirtschaft/soziales/a-769052.html

Εν όψει της ψήφισης του μεσοπρόθεσμου

Θεμέλιο του πολιτεύματός μας είναι η λαϊκή κυριαρχία. (Άρθ. 1 παρ. 2 Συντάγματος)  Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, και υπάρχουν υπέρ αυτού (Άρθ.1 παρ. 3Σ).
Βρισκόμαστε στους δρόμους και τις πλατείες αγανακτισμένοι,γιατί παραβιάζεται το Σύνταγμά μας, ο θεμελιώδης καταστατικός χάρτης των δικαιωμάτων μας και νιώθουμε ότι είναι χρέος μας και ανάγκη να το υπερασπιστούμε. Η τήρηση του Συντάγματος  επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία. (άρθ. 120 παρ.2 και  4).). «Η ουσία του Δικαίου είναι η αντίσταση κατά του αδίκου» (ΑrturKaufmann, ΠΧ ΛΒ σελ.705)
Από τις αρχές του 2010 η Ελλάδα αντιμετώπιζε πρόβλημα δανειοδότησης από τις διεθνείς αγορές. Οι δανειακές ανάγκες της χώρας μας για το 2010 ήταν 53 δις ευρώ. Στις 25-1-2010, ενώ οι αγορές προσέφεραν 25 δις ευρώ με επιτόκιο 6,2%, το οικονομικό επιτελείο δανείστηκε μόνο 8 δις ευρώ για πέντε έτη (Ελευθεροτυπία, 26-1-2010). Η Ελλάδα θα μπορούσε ήδη μέχρι 31-3-2010 να είχε δανειστεί άνετα από τις διεθνείς αγορές τουλάχιστον ποσό 53,4 δις ευρώ με μέσο επιτόκιο περί το 6,2%, χωρίς να έχει παραιτηθεί από την άσκηση της εθνικής κυριαρχίας σε σημαντικούς τομείς και χωρίς να έχει μετατραπεί σε οικονομικό προτεκτοράτο του ΔΝΤ και της Ευρωζώνης υπό το έλεγχο της Τρόικας (Επ. Μαριάς, Νομικό Βήμα, 2010, σελ. 2212).
Η ψήφιση του Ν.3845/2010 (περί Μνημονίου), η υπογραφή της Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης (η οποία συντάχθηκε από την δικηγορική εταιρία «SlaughterandMay» με έδρα το Λονδίνο) η έκδοση της απόφασης 2010/320 του Συμβουλίου Υπουργών της ΕΕ (με την οποία ειδοποιήθηκε η Ελλάδα να λάβει μέτρα για την μείωση του ελλείμματος που κρίθηκε υπερβολικό), αλλά και η εφαρμογή τους πραγματοποιούνται κατά παράβαση βασικών διατάξεων του Συντάγματος, της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου αλλά και του Κοινοτικού Δικαίου.

ΒΑΣΙΚΕΣ ΠΑΡΑΒΙΑΣΕΙΣ:
1. -Έχουν εκχωρηθεί στην πράξη η άσκηση και ο έλεγχος της πολιτικής σε όργανο (Τρόικα= Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) το οποίο δεν προβλέπεται ούτε θεσμοθετείται από καμία διάταξη νόμου.(εθνική, κοινοτική ή διεθνή).
2. Οι μειώσεις μισθών και συντάξεων έρχονται σε ευθεία αντίθεση με το Σύνταγμα (άρθ. 17), το Άρθ. 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου  και τον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (άρθ.17) που προστατεύουν μια σειρά περιουσιακών δικαιωμάτων του προσώπου όπως δικαιώματα μισθών, συντάξεων, επιδομάτων και κάθε άλλης μορφής αποδοχών εργαζομένων ή δικαιούχων κοινωνικής ασφάλισης, είτε περιοδικών, είτε κατά δόσεις ή εφάπαξ, αλλά και το άρθρο 25 του Συντάγματος που κατοχυρώνει την αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου.
3.Οι ρυθμίσεις του Μνημονίου αφορούν και ζητήματα φορολογίας εισοδήματος, κοινωνικής ασφάλισης, εισοδηματικής πολιτικής για τα οποία η Ε.Ε. δεν έχει ούτε αποκλειστική, ούτε συντρέχουσα αρμοδιότητα (άρθρα 2,3 Σ.Λ.Ε.Ε). Συνεπώς η απόφαση 2010/320 του Συμβουλίου έχει ληφθεί κατά παράβαση των σχετικών διατάξεων. Οι πιο εξοργιστικές όμως ρυθμίσεις περιέχονται στην Δανειακή Σύμβαση:
Η αναγκαστική εκτέλεση απαγορεύεται γιατί είναι ευθεία παρέμβαση στα εσωτερικά κυρίαρχου κράτους από άλλα (άρθρο 2.7, Χάρτας του ΟΗΕ). Αν απαγορεύεται στον ΟΗΕ να το κάνει απαγορεύεται και σε κάθε άλλο κράτος. Σύμφωνα με το διεθνές έθιμο απαγορεύεται η αναγκαστική εκτέλεση σε περιουσιακά στοιχεία του κράτους, που προορίζονται για δημόσιους σκοπούς (ασυλία λόγω Εθνικής Κυριαρχίας- Κ. Χρυσόγονος, Νομικό Βήμα, 2010, σελ. 1358).Δυνάμει όμως του άρθ. 14 (5) της δανειακής Σύμβασης που υπεγράφη με τους δανειστές μας (Ε.Επ., Δ.Ν.Τ., και Ε.Κ.Τ.)  το Ελληνικό κράτος παραιτείται αμετάκλητα και άνευ όρων από κάθε ασυλία Εθνικής Κυριαρχίας «…που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει…», επιτρέποντας έτσι την κατάσχεση της μέχρι σήμερα ακατάσχετης δημόσιας περιουσίας, συμπεριλαμβανομένων των πολεμικών εξοπλισμών και των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας. Ο όρος παραίτηση από την ασυλία της Εθνικής Κυριαρχίας δεν είναι μόνον  ο αυστηρότερος της σύμβασης, αλλά με αυτόν τον όρο παραβιάζονται θεμελιώδεις  αρχές του Δικαίου σε όλα τα επίπεδα. Ειδικότερα, παραβιάζει την θεμελιώδη αρχή του σεβασμού της κυριαρχίας του κράτους, απειλεί, θέτει σε κίνδυνο και προσβάλλει στον πυρήνα τους τα κυριαρχικά δικαιώματα, την ίδια την κυριαρχία και την υπόσταση της Χώρας(Κασιμάτης, Οι Συμφωνίες Δανεισμού της Ελλάδας με την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ., του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών,   2010 σελ. 25).
Επίσης,  η Χώρα μας παραιτείται από όλες τις νομικές διαδικασίες (ενστάσεις, αγωγές) σχετικά με την κατάσχεση των περιουσιακών της στοιχείων. Επιπλέον δε, συμφωνείται ως εφαρμοστέο δίκαιο το αγγλικό που επιτρέπει την παραίτηση ενός κράτους από την ασυλία (σε αντίθεση π.χ. με άλλα δίκαια, όπως το ελληνικό). Η παραίτηση αυτή έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τα αρθ. 1 (περί εθνικής κυριαρχίας) και 26 του Σ. (διάκριση εξουσιών σε νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική), καθώς  κανένα όργανο του Κράτους (ούτε καν το Κοινοβούλιο, ακόμα και με αυξημένη πλειοψηφία) δεν έχει αρμοδιότητα να παραιτηθεί από ασυλία που αφορά την περιουσία που έχει ταχθεί για Δημόσιο Σκοπόκαι να δεσμεύσει με αυτό τον τρόπο τις μελλοντικές γενιές.
Πολλώ δε μάλλον δεν νομιμοποιούνται να δεσμεύσουν μ’ αυτό τον τρόπο την κρατική περιουσία και τις μελλοντικές γενιές ο Υπουργός Οικονομικών, κος Γεώργιος Παπακωνσταντίνου και ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, κος Γεώργιος Προβόπουλος με τις υπογραφές των οποίων, και μόνον, τέθηκε σε ισχύ η δανειακή σύμβαση. Κανονικά βάσει του Ελληνικού Συνταγματικού Δικαίου ο ΠτΔ υπογράφει τις διεθνείς Συνθήκες και η Βουλή  τις κυρώνει με νόμο.
Στην περίπτωση του Μνημονίου με το άρθρο 4 του ν. 3845/2010  προβλεπόταν κύρωση  όλων των δανειακών συμβάσεων και μνημονίων από την Βουλή και  μετά από μόλις τρεις μέρες με το άρθ. 9 του Ν.3847/2010  τροποποιήθηκε η ως άνω διάταξη, έτσι ώστε,  αφαιρώντας την νομοθετική αρμοδιότητα της Βουλής, αυτές να ισχύουν από την υπογραφή τους και να αρκεί απλώς «συζήτηση και ενημέρωση», γεγονός το οποίο, επιπλέον, έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το Σύνταγμα, είτε βάσει του άρθρου 28 §2 που απαιτεί αυξημένη πλειοψηφία των 180 βουλευτών για την κύρωση διεθνών συμβάσεων, είτε βάσει του άρθρου 36§2 του Συντάγματος, που απαιτεί την απόλυτη πλειοψηφία για την κύρωση με τυπικό νόμο από τη Βουλή των διεθνών συνθηκών οικονομικής συνεργασίας που επιβαρύνουν τους Έλληνες. Κατά συνέπεια υφίσταται διπλή Συνταγματική παραβίαση, αφού όχι μόνο δεν υπεγράφη νομίμως η εν λόγω σύμβαση αλλά δεν κυρώθηκε και ποτέ.
Μάλιστα στη σύμβαση απαιτείται γνωμοδότηση του Νομικού Συμβούλου του Υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας & Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και του Νομικού Συμβούλου του Υπουργείου Οικονομικών, την εγκυρότητα της οποίας διαβεβαιώνει η ελληνική κυβέρνηση » [άρθ. 3 (4) (α) της Σύμβασης] με την οποία πιστοποιείται, ότι η σύμβαση αυτή δεν έρχεται σε αντίθεση με καμία διάταξη του συντάγματος ή νόμου που ισχύει ή θα ισχύσει στο μέλλον. Πέραν της προφανούς αναλήθειας της συγκεκριμένης γνωμοδότησης, η βεβαίωση αυτή χρησιμοποιείται προκειμένου οι δανειστές μας να ζητήσουν πίσω εντόκως τα χρήματα που κατέβαλαν, ακόμα και αν η σύμβαση αυτή κριθεί άκυρη ως αντίθετη με το ελληνικό Σύνταγμα. Ενώ αντίθετα, αν η σύμβαση κριθεί άκυρη ως αντισυνταγματική για κάποιον από τους δανειστές μας, αυτοί αποδεσμεύονται χωρίς καμία κύρωση.
Η σύμβαση βρίθει αντίστοιχων λεόντειων όρων υπέρ των δανειστών εις βάρος, όμως, της Ελλάδας, κατά παραβίαση της αρχής της συμβατικής ισότητας:

• Οι δανειστές, ένας ή όλοι, μπορούν να μεταβιβάσουν με οποιοδήποτε τρόπο, σε οποιοδήποτε τρίτο  τα δικαιώματα ή τις υποχρεώσεις που έχουν από τη Σύμβαση δανεισμού, ενώ η Ελλάδα, ως οφειλέτρια, δεν μπορεί ούτε να αρνηθεί μια τέτοια μεταβίβαση ούτε να μεταβιβάσει μέρος ή όλο των δικαιωμάτων και  υποχρεώσεών της  από την Σύμβαση  προς τρίτο [αρθ. 2(3) σε συνδυασμό με το αρθ. 13]
• Με το άρθρο 4 (2) της δανειακής σύμβασης εγγυούμαστε ότι το σύνολο της δημόσιας περιουσίας θα αξιοποιηθεί προνομιακά για την εξασφάλιση του δανείου. Μάλιστα συναλλαγές που πραγματοποιούνται επί δημόσιας περιουσίας (εκποίηση, αξιοποίηση δημοσίου πλούτου, μακρόχρονη ενοικίαση) πρέπει να γίνονται προς εξασφάλιση της δανειακής σύμβασης, δηλαδή των απαιτήσεων των δανειστών μας. Με δεδομένο μάλιστα ότι το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του δανείου θα καλύψει παλαιότερα ληξιπρόθεσμα δάνεια (Βλ. κατωτέρω Πινακα Ι, σελ.8) που δεν διέθεταν ανάλογες εγγυήσεις, στην πραγματικότητα με το καινούργιο δάνειο προσφέρουμε άνευ ουσιώδους ανταλλάγματος και προς βλάβη της δημόσιας περιουσίας εξασφαλίσεις στους δανειστές μας.
• Σημειωτέον, ότι αποφασίστηκε να προστεθεί και 0,5% ποσοστό του δανείου από την Ε.Ε. (80 δις από τα συνολικά 110 δις που λάβαμε) ως εφάπαξ ποσό αμοιβής για υπηρεσίες και κάλυψη λειτουργικών δαπανών των δανειστών μας («έξοδα φακέλου»),το οποίο ανέρχεται στο ποσό  400.000.000 ευρώ!!!(Επ. Μαριάς, Νομικό Βήμα, 2010, σελ. 2211) Το ποσό αυτό υπερβαίνει  τις μειώσεις συντάξεων για το έτος 2010.

ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ
Η Ελλάδα θα μπορούσε να ιδρύσει μια Τράπεζα Ειδικού Σκοπού, όπως η Γερμανική Κρατική Τράπεζα KFW, προκειμένου να δανείζεται φθηνά από την ΕΚΤ και να αξιοποιεί τα κεφάλαια αυτά για την αναχρηματοδότηση του ελληνικού χρέους με χαμηλά επιτόκια, μειώνοντας έτσι τους υπέρογκους ετήσιους τόκους που καταβάλλει η Ελλάδα στους δανειστές της και ενισχύοντας ταυτόχρονα την ανάπτυξη της χώρας. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό, αφού σύμφωνα με τον προϋπολογισμό του 2011 η Ελλάδα θα καταβάλει 15,9 δις ευρώ για τόκους, ενώ για το διάστημα 2011-2014 θα καταβάλει σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του ΔΝΤ 71 δις ευρώ για τόκους (ΔΝΤ,Εκθεση 10/110,5-5-2010, σελ. 125).
Μας λένε, ότι τα μέτρα αυτά δικαιολογούνται λόγω της έκτακτης κατάστασης οικονομικής ανάγκης, που βρίσκεται η χώρα, όμως το διεθνές δίκαιο δικαιολογεί και άλλους δρόμους:

• την στάση πληρωμών του χρέους έναντι των δανειστών,
• τον  λογιστικό έλεγχό του χρέους,
• τον προσδιορισμό  του νόμιμου χρέους(αν και στην έκταση που υφίσταται) και συμψηφισμό του νόμιμου χρέους, όπως θα προκύψει κατόπιν λογιστικού ελέγχου,  με ανταπαιτήσεις που έχει η Χώρα μας κατά των  δανειστών μας π.χ. πολεμικές αποζημιώσεις, κατοχικό δάνειο, ρήτρες μη τήρησης συμβατικών όρων σε προγράμματα εξοπλισμών κ.λ.π.
• την άρνηση ή την ριζική αναδιαπραγμάτευση του συνολικού χρέους 

Αναλόγως  έκριναν τα δικαστήρια της Ιταλίας, της Γερμανίας, της Λετονίας, αλλά και το δικαιοδοτικό όργανο της Παγκόσμιας Τράπεζας για την περίπτωση της Αργεντινής κ.α.
Θα πρέπει να σημειώσουμε, ότι ήδη υπάρχει ιστορικό προηγούμενο στην χώρα μας! Το 1938  μετά από προσφυγή της Βελγικής Κυβέρνησης  για χρέη  της Ελλάδας  προς την Βελγική Τράπεζα  ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου του Διεθνούς Δικαίου, που είχε ιδρυθεί από την Κοινωνία των Εθνών (πρόδρομό του ΟΗΕ) ο νομικός εκπρόσωπος του Ελληνικού Κράτους της κυβέρνησης Ιωάννη Μεταξά, Ιωάννης Γιούπης ανέφερε προς υπεράσπιση  της Ελλάδος τα εξής:
«Ενίοτε μπορεί να υπάρξει μια έκτακτη κατάσταση, η οποία κάνει αδύνατο για τις Κυβερνήσεις να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τους δανειστές και παράλληλα προς τον Λαό τους. Οι πόροι της χώρας είναι ανεπαρκείς για να εκπληρώσουν και τις δύο υποχρεώσεις ταυτόχρονα. Είναι αδύνατον να πληρώσει μια Κυβέρνηση το χρέος, και την ίδια στιγμή να παρασχεθεί στον λαό η κατάλληλη διοίκηση και οι εγγυημένες συνθήκες για την ηθική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη. Πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στα δύο. Και φυσικά, το καθήκον του Κράτους να εξασφαλίσει την εύρυθμη λειτουργία των βασικών δημοσίων υπηρεσιών, ΥΠΕΡΤΕΡΕΙ έναντι της πληρωμής των χρεών της. Από κανένα κράτος δεν απαιτείται να εκπληρώσει, μερικά ή ολικά, τις χρηματικές του υποχρεώσεις, αν αυτό ΘΕΤΕΙ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ τη λειτουργία των δημοσίων υπηρεσιών του, κι έχει σαν αποτέλεσμα την αποδιοργάνωση της διοίκησης της χώρας. Στην περίπτωση που η αποπληρωμή των χρεών θέτει σε κίνδυνο την οικονομική ζωή και τη διοίκηση, η Κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να διακόψει ή και να μειώσει την εξυπηρέτηση του χρέους».(Yearbook of the International Law Commission, 1980, vol. ΙΙ, chapter III, C2 article 33,σελ. 37, 38 &Yearbook of the International Law Commission, 1980, vol. Ι, σελ. 158, § 19)
Συνεπώς,  κατά την πρόταση του Ιωάννη Γιούπη, όταν τα κράτη βαρύνονται με υποχρεώσεις έναντι των οφειλετών τους, τις οποίες δεν μπορούν να εκπληρώσουν παράλληλα με τις υποχρεώσεις τους έναντι του λαού τους, είναι υποχρεωμένα να ικανοποιήσουν κατά προτεραιότητα τις βασικές κοινωνικές ανάγκες, έστω και με βλάβη των πιστωτών.[Permanent Court of International Justice (PCIJ). Series C, no 87 (1938-1939). 187 κ.ε., ιδίως σ. 205 κ.ε.].
Και μόνο την επίκληση της «κατάστασης ανάγκης» (stateofnecessity) της Επιτροπής Διεθνούς Δικαίου του ΟΗΕ να λάβουμε υπόψιν (1613η Συνάντηση, 17η Ιουνίου 1980), η οποία λέει ότι «ένα κράτος μέλος δεν μπορεί να αναγκαστεί να κλείσει σχολεία, πανεπιστήμια, δικαστήρια, να εγκαταλείψει τις δημόσιες υπηρεσίες, επιφέροντας χάος και αναρχία στην κοινωνία, μόνο και μόνο για να εξασφαλίσει κονδύλια αποπληρωμής δανείων σε ξένους και ντόπιους δανειστές», θεμελιώνεται το δικαίωμα άρνησης πληρωμής όχι μόνο του «επαχθούς»/«απεχθούς» χρέους, αλλά και γενικά του δημόσιου χρέους.
Κατά συνέπεια ο προσδιορισμός των μορφών και του ύψους του συγκεκριμένου χρέους αποτελεί μείζον πολιτικό ζήτημα και συνδέεται με την αποκάλυψη όλων εκείνων των δανειακών συμβάσεων, τοκογλυφικών δανείων, παροχής κρατικών εγγυήσεων σε δάνεια τρίτων, αδιαφανείς και κρυφές συναλλαγές σε εξοπλιστικά προγράμματα, δημόσιες προμήθειες, έργα.
Παρόμοιος εθιμικός κανόνας κατά τον οποίο τα κράτη μπορούν να επικαλεστούν κατάσταση ανάγκης ως λόγο μη συμμόρφωσης σε διεθνείς τους υποχρεώσεις, έχει ήδη αναγνωριστεί από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, εφόσον αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να εξασφαλιστεί ένα ζωτικό τους συμφέρον έναντι άμεσου και επικείμενου κινδύνου  (Judgmentof the International Courto fJusticeof 25 September  1997, Gabcikovo-Navigaros Project- Hungrary/Slovakia).
Με βάση αυτά τα επιχειρήματα, το Διεθνές Δικαστήριο Διεθνούς Δικαίου της Κοινωνίας των Εθνών δικαίωσε την Ελλάδα. Το σπουδαιότερο όμως είναι το εξής: Σε αυτό το νομικό δεδομένο (Νομικά Επιχειρήματα, Δικαστική Απόφαση), στηρίχθηκε το 2003 ο Πρόεδρος της Αργεντινής Νέστωρ Κίρσνερ, για να διαγράψει το μεγαλύτερο μέρος του Δημόσιου Χρέους της Αργεντινής και να σώσει την χώρα του από τα νύχια του ΔΝΤ.

Η ΖΟΦΕΡΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Ακόμη  και με τις παραδοχές του ίδιο του ΔΝΤ, το χρέος από 119% του ΑΕΠ που βρίσκεται σήμερα (2010), θα εκτιναχθεί το 2013, τελευταίο έτος του προγράμματος στήριξης, μεταξύ 150-177% του ΑΕΠ και αυτό υπό την προϋπόθεση, ότι θα υπάρξει ήπια ανάκαμψη της οικονομίας και ότι «….οι Αρχές θα εξακολουθήσουν να προωθούν ισχυρές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις (…) και ότι η χώρα θα αποκτήσει πρόσβαση στις αγορές με ικανοποιητικούς όρους…»(IMF, Greece, Request fro Stand-By Arrangement Prepared by the European Department in Consultation with Other Departments. EBS/10/77, ApprovedbyPoulM. ThomsenandMartinMuhleisenMay 5, 2010, s. 18,36)Εάν όλα πάνε καλά, επομένως, και αν ληφθούν πρόσθετα μέτρα στην γνωστή κατεύθυνση και αφού θα έχουμε κατεδαφίσει το Κοινωνικό Κράτος (άρθρο 25 παρ. 1 Συντάγματος) και διαλύσει την κοινωνική συνοχή, θα καταφέρουμε να αυξήσουμε το Δημόσιο Χρέος κατά το ήμισυ! (Εφημερίδα Δ.Δ. 2/2010, σελ. 162, Γ. Κατρούγκαλος, Αν. Καθηγητής  Δ.Π.Θ.). Με λίγα λόγια:

• Δανειζόμαστε με 5% ή 6% επιτόκιο για να εξυπηρετήσουμε δάνεια που έχουν συναφθεί ακόμη και με ποιο ευνοϊκούς όρους π.χ. με επιτόκιο περίπου 3%,
• Ο αναποτελεσματικός αυτός δανεισμός έχει ως βασική λογική την καθυστέρηση της στάσης πληρωμών, ώστε να διασωθούν οι ξένες (ιδίως Γερμανικές) Τράπεζες  που θα χρησιμοποιήσουν τον χρόνο που εμείς εξοικονομούμε,  δανειζόμενοι εκ μέρους τους, ώστε να προλάβουν να πουλήσουν τα ομόλογά μας. Εδώ θα πρέπει να επισημανθεί ότι η Γερμανική Κρατική Τράπεζα KFW, ενώ δανείζεται με επιτόκιο 1% από την ΕΚΤ, χορηγεί εν συνεχεία στην Ελλάδα δάνεια ύψους 22,3 δις ευρώ με επιτόκιο 5% ή 6%, ανάλογα με τον χρόνο αποπληρωμής τους. Δεν είναι , λοιπόν, τυχαία η άρνηση της Γερμανίας για την διάσωση της Ελλάδας κατ΄ εφαρμογή της ρήτρας αλληλεγγύης (αρ. 122 παρ. 2 ΣΛΕΕ), επειδή δήθεν δεν προβλέπεται από τις συνθήκες της Ε.Ε. (ιδίως από  το άρθρο 125 ΣΛΕΕ) αφού απέβλεπε στην ραγδαία πτώση του ευρώ, που συνιστούσε στην τόνωση των γερμανικών εξαγωγών. Αυτές, μάλιστα, επωφελήθηκαν από την πτώση του ευρώ λόγω της κρίσης του ελληνικού χρέους (LeFigaro, 14/15-8-2010, σελ. 23).  Αυξήθηκαν δε κατά 18,2% το πρώτο εξάμηνο του 2010 και έφτασαν το ποσό των 458,4 δις ευρώ (LeMonde,14-8-2010, σελ.10) .

Επομένως, η υπογραφή του Μνημονίου και της  Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης οδηγεί:
v    Στην απαλλαγή των ευρωπαϊκών τραπεζών από το «τοξικό» ελληνικό χρέος και τη μεταφορά του σε χώρες της ΕΕ, στο ΔΝΤ και στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα απ’ όπου θα γίνει η διαχείριση του.
v    Στην αλλαγή του δικαίου που διέπει το χρέος από το ελληνικό στο αγγλικό, καταργώντας το μέχρι τώρα πλεονέκτημα της Ελλάδας,  δηλαδή την ασυλία που προβλέπει το Ελληνικό Δίκαιο και αφορά στην προστασία της εθνικής κυριαρχίας. Και επιπλέον, παρότι επελέγη το αγγλικό δίκαιο, στο οποίο επίσης προβλέπεται η ασυλία του κράτους που δανείζεται, δυστυχώς, όμως η δανειακή σύμβαση υπεγράφη με οικειοθελή ρητή παραίτηση από αυτό το δικαίωμα.
v    Στην επιβάρυνση του ελληνικού χρέους με εμπράγματες ασφάλειες επί του ελληνικού δημοσίου ακυρώνοντας το μέχρι σήμερα εξαιρετικό πλεονέκτημα της Ελλάδας, η οποία δανειζόταν χωρίς να παραχωρεί ως εγγύηση την ακίνητη περιουσία της.
v    Στην εποπτεία και τον έλεγχο της ελληνικής οικονομίας και την υποχρέωση της Ελλάδας να υπακούει στις υποδείξεις των δανειστών της, ώστε να εξασφαλιστεί στο μέγιστο δυνατό βαθμό η αποπληρωμή των δανείων της προς αυτούς.
Ήδη σήμερα ετοιμάζεται η «αξιοποίηση» (δηλαδή το ξεπούλημα) της δημόσιας περιουσίας προς όφελος των δανειστών και υπό τον πλήρη έλεγχό τους. Όταν αυτό συμβεί οι εταιρείες, που θα αποκτήσουν την ιδιοκτησία ή θα αναλάβουν τη διαχείριση της δημόσιας περιουσίας θα έχουν αποκτήσει  ισχυρά δικαιώματα.
ΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Παρακάτω, παραθέτουμε ενδεικτικώς οικονομικά στοιχεία εν σχέσει με το χρέος και την αποπληρωμή του
ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Λήξη Ομολόγων 2010-2013, με ημερομηνία καταγραφής της 29.04.2010, σε δις € – προγραμματισμός εκταμίευσης μηχανισμού στήριξης 

Έτος	Λήξη ομολόγων συνολικά	Δάνεια ΔΝΤ-ΕΕ
2010	15,80	38,00
2011	31,30	40,00
2012	31,70	24,00
2013	24,90	8,00
Σύνολο	103,70	110,00

Πηγή: Bloomberg – Υπουργείο Οικονομικών (προσχέδιο προϋπολογισμού)
Σύμφωνα με τον Πίνακα Ι, ο δανεισμός της Ελλάδας από το μηχανισμό στήριξης για τα έτη 2010-2013 εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνο την αποπληρωμή των πιστωτών της – αφού λήγουν ομόλογα συνολικής αξίας 103,7 δις € και δανείζεται 110 δις € (τα 110 δις € του ταμείου στήριξης, είναι ουσιαστικά τα 103,7 δις € που χρωστάμε, συν τους τόκους τους). Επομένως, είναι προφανές ότι το Δάνειο δεν εξυπηρετεί την πληρωμή συντάξεων, μισθών  ή άλλων κρατικών δαπανών, αλλά τη διάσωση των ευρωπαϊκών τραπεζών, οι οποίες είναι οι κύριοι δανειστές μας (ακριβώς για τα λόγο αυτό συμμετέχει στα 110 δις € με 73% η Ευρωζώνη, ενώ το ΔΝΤ μόλις με 27% – πιθανότατα με άλλα ανταλλάγματα).
*  Πρόβλεψη υπουργείου οικονομικών
** Έλλειμμα με την εφαρμογή του προγράμματος, σύμφωνα με το υπουργείο – ΑΕΠ όχι από τους πίνακες, αλλά από την αφαίρεση της προβλεπόμενης από το υπουργείο ύφεσης
Σημείωση: Δεν υπολογίζουμε την επί πλέον επιδείνωση του ελλείμματος από τα δημόσια ιδρύματα, όπως ανακοινώθηκε.
ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Ανεργία επί συνολικά απασχολουμένων 4.940.000 ατόμων

Μεγέθη	2010	2011	2012	2013
Ποσοστό	11,6%	14,5%	15,0%	14,6%
Άνεργοι	573.040	716.300	741.000	721.240

Πηγή: Υπουργείο Οικονομικών – Προβλέψεις
Όσον αφορά τώρα την ανεργία, η μελλοντική της εξέλιξη αποτυπώνεται με μελανά χρώματα, ακόμη και από την συντηρητική επίσημη πρόβλεψη  του Υπουργείου  Οικονομικών με αποτέλεσμα την διάβρωση του κοινωνικού ιστού.
Περαιτέρω, τα «παραδείγματα» των χωρών, στις οποίες δραστηριοποιήθηκε στο παρελθόν («φορο-εισπρακτικά») το ΔΝΤ, δεν επιτρέπουν καμία απολύτως αμφιβολία, σε σχέση με τη σκόπιμη δημιουργία ανεργίας (συμπίεση των μισθών κλπ), καθώς επίσης με τα αποτελέσματά της στις ανθρώπινες κοινωνίες. Με τους φόρους να αποτελούν μία από τις σημαντικότερες αιτίες της ύφεσης, του (φορολογικού) πληθωρισμού και της ανεργίας (υπολογίζεται ότι σε σύνολο 800.000 μικρομεσαίων επιχειρήσεων θα κλείσουν μέχρι το τέλος του 2011 περίπου 175.000, αυξάνοντας τους ανέργους κατά 300.000, δηλαδή στο 20% των απασχολουμένων και όχι στο 15% που θεωρεί η κυβέρνηση), θεωρούμε ότι, η μεταφορά πόρων από τον ιδιωτικό τομέα στο δημόσιο (και από εκεί στην Τρόικα), χωρίς καμία απολύτως πιθανότητα διάσωσης της χώρας μας από τη χρεοκοπία, είναι τουλάχιστον εγκληματική. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ότι θα περικοπούν κατά 500 εκ. ευρώ το 2012 τα επιδόματα ανεργίας, ενώ ο αριθμός των ανέργων θα έχει εκτιναχθεί λόγω της ύφεσης, την οποία, μάλιστα, θα επιτείνει η προβλεπόμενη περικοπή των δημοσίων επενδύσεων για κάθε ένα από τα έτη 2010-2012κατά 500 εκ ευρώ.
Τέλος, παρακάτω παραθέτουμε τα οικονομικά μεγέθη, που προκύπτουν από το προσχέδιο του προϋπολογισμού 2011.Τουλάχιστον από την αύξηση των δαπανών, αλλά και του ελλείμματος, φαίνεται καθαρά η αποκλειστική ευθύνη των όσων διαχειρίστηκαν το Ελληνικό χρήμα.
ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙΙ: Εξέλιξη ΑΕΠ, εσόδων, δαπανών και ελλειμμάτων (των ζημιών δηλαδή του κράτους) σε εκ. €, στην Ελλάδα 

ΕΤΟΣ	ΑΕΠ*	Έσοδα	Δαπάνες	Έλλειμμα	Δημόσιο Χρέος**	Ποσοστό επί ΑΕΠ
2003	153.045	37.500	40.735	-3.235	179.008	117,00%
2004	164.421	40.700	45.414	-4.714	198.832	120,90%
2005	196.609	42.206	48.685	-6.479	209.723	118,90%
2006	213.085	46.293	50.116	-3.823	224.162	105,10%
2007	228.180	49.153	55.733	-6.580	237.742	104,20%
2008	239.141	51.680	61.642	-9.962	260.439	108,90%
2009	237.494	48.491	71.810	-30.866	298.524	125,68%
2010	231.000	52.700	66.188	-19.473	340.680	147,48%

Πηγή: Υπουργείο Οικονομικών  (εκτιμήσεις σελ. 49 και 64)
* ΑΕΠ 2005 αναθεωρημένο, δηλαδή 20% περίπου αυξημένο σε σχέση με το 2004, μετά την πρόσθεση εσόδων από την «μαύρη οικονομία» εκ μέρους της κυβέρνησης, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα να μειωθεί το ποσοστό του ελλείμματος και να βρεθεί εντός του συμφώνου σταθερότητας της Ε.Ε. για πρώτη και τελευταία φορά (ουσιαστικά, υποθετικό ΑΕΠ).
** Χρέος κεντρικής κυβέρνησης
Το ΑΕΠ μας αυξήθηκε από το 2003 έως το 2009 κατά 51% περίπου, ενώ τα δημόσια έσοδα κατά 40%, οι δαπάνες κατά 62% και το έλλειμμα σχεδόν κατά 7 φορές. Η διαφορά της αύξησης των εσόδων, σε σχέση με την αύξηση του ΑΕΠ, είναι σε τέτοιο βαθμό «μη ισορροπημένη», επειδή η μεγέθυνση του ΑΕΠ προήλθε κυρίως από την προς τα πάνω «αναθεώρηση» των στοιχείων (παρά το ότι σήμαινε αυξημένες «εκροές» προς τα ταμεία της Ε.Ε., αφού προσδιορίζονται ως ποσοστό επί του ΑΕΠ) και όχι από «φυσιολογικές» προϋποθέσεις (ανάπτυξη).
Συμπερασματικά λοιπόν, αφενός μεν έχει εξαντληθεί η φοροδοτική ικανότητα των Ελλήνων, αφετέρου η συνεχώς μεγαλύτερη φορολόγηση οδηγεί με ασφάλεια σε μία κλιμακούμενη ύφεση η οποία, σε συνδυασμό με το φορολογικό πληθωρισμό ύψους τουλάχιστον 6%, με τα τοκογλυφικά επιτόκια (ύψους επίσης 6%), με τις μειωμένες ονομαστικές και πραγματικές αμοιβές των εργαζομένων, με την τεράστια ανεργία, με το κλείσιμο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, με την απελευθέρωση των αγορών μας (εκποίηση ΔΕΗ, ΟΤΕ στους ξένους κλπ), με το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων προς όφελος των πολυεθνικών, καθώς επίσης και με την ανυπαρξία αναπτυξιακών προγραμμάτων, θα οδηγήσει την Ελλάδα μετά βεβαιότητας σε οικονομική, κοινωνική και πολιτική αποσύνθεση.
Επομένως, η πιστή τήρηση του μνημονίου θα μας οδηγήσει χωρίς την παραμικρή αμφιβολία σε ένα σκόπιμα μονοδρομημένο αδιέξοδο, το οποίο οφείλουμε πάση θυσία να αποφύγουμε – πληρώνοντας αμέσως το ΔΝΤ, από το οποίο έχουμε λάβει 8 δις € μέχρι σήμερα και αναζητώντας νέους δρόμους.
ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ
Θεωρώντας, όπως θα τεκμηριώσουμε στη συνέχεια ότι, η ελαχιστοποίηση του δημοσίου χρέους αποτελεί απόλυτη προτεραιότητα, θα εξετάσουμε συνοπτικά τις δυνατότητές μας. Στα πλαίσια αυτά, ο Πίνακας ΙV που ακολουθεί βοηθάει στην κατανόηση τους θέματος, για το οποίο αναζητούνται λύσεις:
ΠΙΝΑΚΑΣ ΙV: ΑΕΠ 2009-2011, τόκοι δημοσίου χρέους, ποσοστό τους επί του ΑΕΠ, ελλείμματα και ποσοστό των τόκων επί των ελλειμμάτων

ΑΕΠ	Ποσόν	Τόκοι	Ποσοστό*	Έλλειμμα	Τόκοι/Έλλειμμα**
ΑΕΠ 2009	237.494	12.325	5,19%	32.299	38,15%
ΑΕΠ 2010	227.994	13.209	5,79%	18.467	71,53%
ΑΕΠ 2011	222.066	15.800	7,12%	16.877	93,62%

* Ποσοστό των τόκων επί του ΑΕΠ
** Ποσοστό τόκων ως προς το έλλειμμα
Πηγή: Προσχέδιο προϋπολογισμού 2011
Όπως φαίνεται από τον Πίνακα ΙV, οι τόκοι του 2011 αντιστοιχούν σχεδόν στο σύνολο των ελλειμμάτων. Επομένως, ένας ενδεχόμενος μηδενισμός του χρέους, θα σήμαινε την ίδια στιγμή ανάλογο μηδενισμό των ελλειμμάτων και είσοδο της χώρας μας στην κερδοφορία. Το ενδεχόμενο αυτό και μόνο θα επέλυε «ως δια μαγείας» όλα τα υπόλοιπα προβλήματα της Οικονομίας μας.
Η υπέρβαση της παρούσας κατάστασης δεν ανήκει μόνο στο πεδίο της νομικής ή της οικονομικής επιστήμης, αλλά εναπόκειται πλέον και στον Ελληνικό Λαό με πίστη και βούληση για αγώνα να αναζητήσει πολιτική λύση.Τούτο, όμως προϋποθέτει την εμφάνιση δημοκρατικά οργανωμένων σχηματισμών επί τη βάσει αρχών και όχι προσώπων, την εξαφάνιση του πολιτικού δυναστισμού και της οικογενειοκρατίας, την αποδόμηση των πελατειακών σχέσεων  και της ευνοιοκρατίας (διαφάνεια και αξιοκρατία), τον σαφή διαχωρισμό μεταξύ δημόσιας εξουσίας και ιδιωτικών οικονομικών συμφερόντων, την καθολική ανανέωση της πολιτικής τάξης με ενίσχυση των αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών και την έμφαση στην εργασία και την παραγωγικότητα και όχι στην θεσιθηρία και τον άμετρο καταναλωτισμό.
Source : kanali.wordpress