1) Πως μας χρεοκόπησαν και μας εξευτέλισαν
Ο Γουόρεν Μπάφετ λέει να προτιμάς τις μετοχές μιας εταιρείας που θα μπορούσε ακόμη και ένα ηλίθιος να την διοικήσει. Γιατί μια μέρα ενδέχεται να συμβεί και αυτό...
Η Ελλάδα κινδύνεψε με χρεοκοπία το 1985 αλλά και στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Σε αμφότερες τις περιπτώσεις την τελευταία στιγμή οι κυβερνώντες «έστριβαν» και το «καράβι» απέφευγε το βράχο και την βύθιση...
Η τρίτη φορά της μεταπολίτευσης αποδείχτηκε και η πιο φαρμακερή. Η αβελτηρία των κυβερνήσεων Κώστα Καραμανλή και Γιώργου Παπανδρέου βύθισαν την χώρα.
Στην 6ετία 2004 με 2009 ο «κουρασμένος» κ. Καραμανλής που παριστάνει ακόμη το σιωπηλό Βούδα, άθροισε 100 δισ. ευρώ ελλειμμάτων στον κρατικό προϋπολογισμό, εκ των οποίων τα 49,3 δισ. ευρώ ήταν πρωτογενές έλλειμμα.
Η διακυβέρνηση χρεοκοπίας του κ. Καραμανλή ξεκίνησε με την «πατάτα» της απογραφής Αλογοσκούφη και την αναθεώρηση του ΑΕΠ το 2005. Κρίνοντας εκ των υστέρων και εκ του αποτελέσματος και τα δύο έγιναν για να διευρυνθούν τα περιθώρια δανεισμού της χώρας για λόγους πελατειακού εκμαυλισμού και ληστείας των δημοσίων ταμείων...
Είναι αμετροεπές για το κόμμα του και τα αντιμνημονιακά παρακλάδια (Αλήθεια που ήταν ο κ. Καμμένος όταν γινόταν το «πάρτι»;) να παριστάνουν πως δεν ξέρουν τίποτα για το «φόνο».
Φέρουν ευθύνη και η τωρινή ηγεσία έπρεπε να είχε ζητήσει ευθύνες και να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς με το παρελθόν.
Ανάλογες και οι ευθύνες ΠΑΣΟΚ...
Ο Γουόρεν Μπάφετ λέει να προτιμάς τις μετοχές μιας εταιρείας που θα μπορούσε ακόμη και ένα ηλίθιος να την διοικήσει. Γιατί μια μέρα ενδέχεται να συμβεί και αυτό...
Η Ελλάδα κινδύνεψε με χρεοκοπία το 1985 αλλά και στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Σε αμφότερες τις περιπτώσεις την τελευταία στιγμή οι κυβερνώντες «έστριβαν» και το «καράβι» απέφευγε το βράχο και την βύθιση...
Η τρίτη φορά της μεταπολίτευσης αποδείχτηκε και η πιο φαρμακερή. Η αβελτηρία των κυβερνήσεων Κώστα Καραμανλή και Γιώργου Παπανδρέου βύθισαν την χώρα.
Στην 6ετία 2004 με 2009 ο «κουρασμένος» κ. Καραμανλής που παριστάνει ακόμη το σιωπηλό Βούδα, άθροισε 100 δισ. ευρώ ελλειμμάτων στον κρατικό προϋπολογισμό, εκ των οποίων τα 49,3 δισ. ευρώ ήταν πρωτογενές έλλειμμα.
Η διακυβέρνηση χρεοκοπίας του κ. Καραμανλή ξεκίνησε με την «πατάτα» της απογραφής Αλογοσκούφη και την αναθεώρηση του ΑΕΠ το 2005. Κρίνοντας εκ των υστέρων και εκ του αποτελέσματος και τα δύο έγιναν για να διευρυνθούν τα περιθώρια δανεισμού της χώρας για λόγους πελατειακού εκμαυλισμού και ληστείας των δημοσίων ταμείων...
Είναι αμετροεπές για το κόμμα του και τα αντιμνημονιακά παρακλάδια (Αλήθεια που ήταν ο κ. Καμμένος όταν γινόταν το «πάρτι»;) να παριστάνουν πως δεν ξέρουν τίποτα για το «φόνο».
Φέρουν ευθύνη και η τωρινή ηγεσία έπρεπε να είχε ζητήσει ευθύνες και να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς με το παρελθόν.
Ανάλογες και οι ευθύνες ΠΑΣΟΚ...
Αν η κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου είχε πάρει τα μέτρα που λαμβάνονται τώρα στα πλαίσια του μνημονίου, στις αρχές του 2010, η χώρα θα μπορούσε κατά πάσα πιθανότητα να αποφύγει τη χρεοκοπία, το μνημόνιο και την επιτροπεία της από την διεθνή κοινότητα μέσω της τρόικα.
Αντ’ αυτού, για μήνες ο ίδιος και οι υπουργοί του έπαιζαν «κρυφτό» με την πραγματικότητα και χάραζαν «κόκκινες» γραμμές απέναντι στους όρους των δανειστών, για να μην θίξουν τους «πελάτες» του κομματικού και συνδικαλιστικού μηχανισμού που λυμαίνεται τη χώρα για δεκαετίες συγκυβερνώντας και οι ίδιοι ευθύνονται για τη δημιουργία του.
Άγνοια πρωθυπουργού ή έστω αμβλύνοια δεν δικαιολογείται, όπως ακριβώς για τους πολίτες δεν προβλέπεται άγνοια νόμου. Αν είσαι πρωθυπουργός, υπουργός ή οποιοσδήποτε υπεύθυνος να παίρνεις αποφάσεις, οφείλεις να καταλαβαίνεις πότε η χώρα σου χρεοκοπεί. Αν δεν νιώθεις επαρκής γι’ αυτό κάθεσαι στο σπίτι σου...
Δεν μπορεί ο κάθε ανεπάγγελτος του κομματικού "σωλήνα" να πειραματίζεται στου «κασίδι» του κεφάλι χωρίς κόστος και συνέπειες...
Το ελληνικό δυστύχημα...
Η ιστορία της τελευταίας δεκαετίας μοιάζει με ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Ο Καραμανλής οδηγώντας «μεθυσμένος» χτύπησε θανάσιμα τη Ελλάδα και την παράτησε στο δρόμο δια των πρόωρων εκλογών. Ο Παπανδρέου κατέφθασε με το ασθενοφόρο και την παρέλαβε αφού πέρασε πρώτα από πάνω με τους τροχούς. Στη συνέχεια αντί να την μεταφέρει στο χειρουργείο, σταμάτησε με τη Λούκα και το Παπακωνσταντίνου για σουβλάκια και μπύρες στην παρακείμενη καντίνα με τα «βρώμικα»…
Το πρόβλημα ξεκίνησε από παλιά…
Αντ’ αυτού, για μήνες ο ίδιος και οι υπουργοί του έπαιζαν «κρυφτό» με την πραγματικότητα και χάραζαν «κόκκινες» γραμμές απέναντι στους όρους των δανειστών, για να μην θίξουν τους «πελάτες» του κομματικού και συνδικαλιστικού μηχανισμού που λυμαίνεται τη χώρα για δεκαετίες συγκυβερνώντας και οι ίδιοι ευθύνονται για τη δημιουργία του.
Άγνοια πρωθυπουργού ή έστω αμβλύνοια δεν δικαιολογείται, όπως ακριβώς για τους πολίτες δεν προβλέπεται άγνοια νόμου. Αν είσαι πρωθυπουργός, υπουργός ή οποιοσδήποτε υπεύθυνος να παίρνεις αποφάσεις, οφείλεις να καταλαβαίνεις πότε η χώρα σου χρεοκοπεί. Αν δεν νιώθεις επαρκής γι’ αυτό κάθεσαι στο σπίτι σου...
Δεν μπορεί ο κάθε ανεπάγγελτος του κομματικού "σωλήνα" να πειραματίζεται στου «κασίδι» του κεφάλι χωρίς κόστος και συνέπειες...
Το ελληνικό δυστύχημα...
Η ιστορία της τελευταίας δεκαετίας μοιάζει με ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Ο Καραμανλής οδηγώντας «μεθυσμένος» χτύπησε θανάσιμα τη Ελλάδα και την παράτησε στο δρόμο δια των πρόωρων εκλογών. Ο Παπανδρέου κατέφθασε με το ασθενοφόρο και την παρέλαβε αφού πέρασε πρώτα από πάνω με τους τροχούς. Στη συνέχεια αντί να την μεταφέρει στο χειρουργείο, σταμάτησε με τη Λούκα και το Παπακωνσταντίνου για σουβλάκια και μπύρες στην παρακείμενη καντίνα με τα «βρώμικα»…
Το πρόβλημα ξεκίνησε από παλιά…
Το πρόβλημα της χρεοκοπίας δεν ξεκίνησε το 2000 με την έλευση του ευρώ. Το πρόβλημα τη χρεοκοπίας μας έχει ξεκινήσει 2-3 δεκαετίες νωρίτερα με το παρασιτικό «σοσιαλιστικό» μοντέλο που εγκαινίασε ο Ανδρέας Παπανδρέου και αποδέχτηκαν ασμένως, εκμεταλλεύτηκαν και επεξέτειναν η Νέα Δημοκρατία και η κομμουνιστογεννής Αριστερά.
Η τελευταία μπερδεύοντας ηθελημένα κατά τι και κατά τι από άγνοια τον εργατικό και κοινωνικό έλεγχο που προβλέπουν οι «γραφές» της, αποδέχτηκε, εκμεταλλεύτηκε και στήριξε το παρασιτικό κρατικοδίαιτο μοντέλο. Δεν είναι τυχαίο που στα περισσότερα συνδικαλιστικά όργανα του δημοσίου και των ΔΕΚΟ ή αριστερά έχει διπλάσια και τριπλάσια ποσοστά σε σχέση με τις εθνικές εκλογές.
Ούτε της διαφθοράς σε συνδικαλιστικό επίπεδο ή των κομματικών επιδοτήσεων από τις κρατικές τράπεζες έναντι, είναι αμέτοχη.
Επιπλέον η αριστερά αναδείχτηκε στην μεταπολίτευση στην πιο συντηρητική δύναμη που μπλόκαρε κάθε, έστω και δειλή προσπάθεια μεταρρύθμισης. Ακόμη και το πόθεν έσχες των εφοριακών όταν ζητούσε ο υπουργός οικονομικών, οι τελευταίοι έβρισκαν λόγο αντίδρασης και παρέμβασης στη κεντρική πολιτική σκηνή από τα κόμματα της Αριστεράς. Έχουν κανένα λόγο οι αθώοι να φοβόνται το πόθεν έσχες κ. Τσίπρα, που αμέσως τρέχετε να συνδράμετε κάθε κατηγορία «πελατών» και συνδικαλιστών ασχέτως αν έχει δίκιο ή άδικο;
Ο ελληνικό παρασιτικός "σοσιαλισμός"...
Η τελευταία μπερδεύοντας ηθελημένα κατά τι και κατά τι από άγνοια τον εργατικό και κοινωνικό έλεγχο που προβλέπουν οι «γραφές» της, αποδέχτηκε, εκμεταλλεύτηκε και στήριξε το παρασιτικό κρατικοδίαιτο μοντέλο. Δεν είναι τυχαίο που στα περισσότερα συνδικαλιστικά όργανα του δημοσίου και των ΔΕΚΟ ή αριστερά έχει διπλάσια και τριπλάσια ποσοστά σε σχέση με τις εθνικές εκλογές.
Ούτε της διαφθοράς σε συνδικαλιστικό επίπεδο ή των κομματικών επιδοτήσεων από τις κρατικές τράπεζες έναντι, είναι αμέτοχη.
Επιπλέον η αριστερά αναδείχτηκε στην μεταπολίτευση στην πιο συντηρητική δύναμη που μπλόκαρε κάθε, έστω και δειλή προσπάθεια μεταρρύθμισης. Ακόμη και το πόθεν έσχες των εφοριακών όταν ζητούσε ο υπουργός οικονομικών, οι τελευταίοι έβρισκαν λόγο αντίδρασης και παρέμβασης στη κεντρική πολιτική σκηνή από τα κόμματα της Αριστεράς. Έχουν κανένα λόγο οι αθώοι να φοβόνται το πόθεν έσχες κ. Τσίπρα, που αμέσως τρέχετε να συνδράμετε κάθε κατηγορία «πελατών» και συνδικαλιστών ασχέτως αν έχει δίκιο ή άδικο;
Ο ελληνικό παρασιτικός "σοσιαλισμός"...
Για τη χρεοκοπία της χώρας μακροπρόθεσμα την ευθύνη έχει το μοντέλο ΠΑΣΟΚ που εγκαινίασε ο Ανδρέας Παπανδρέου, και λόγω της εξ αριστερών λαϊκίστικης πίεσης. Το 1974 το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ ήταν στο 20,8%, το 1984 στο 41%, το 1994 στο 96,3%, το 2004 στο 98,6% και το 2010 στο 142%...
Τις δεκαετίες του ’80 και ’90 οι παραγωγικές επιχειρήσεις έκλειναν σωρηδόν στην Ελλάδα, υπό την πίεση του διεθνούς ανταγωνισμού και την ανεδαφικών συνδικαλιστικών διεκδικήσεων.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα στις αρχές της δεκαετίας του ’80 το λουκέτο στη ΝΑΜΚΟ που κατασκεύαζε τα Pony. Οι συνδικαλιστές καθοδηγούμενοι από το στέλεχος του ΠΑΣΟΚ που διέπρεψε αργότερα σαν υπουργός, κ. Τσοχατζόπουλο ζητούσαν αυξήσεις 30% και μετά από πολύμηνη κατάληψη το εργοστάσιο έκλεισε. Ο κ. Τσοχατζόπουλος επαγγελματικά διέπρεψε στην πολιτική αν κρίνει κανείς με τα περιουσιακά στοιχεία που εξήλθε αυτής. Αλλά το παραγωγικό δυναμικό και το εμπορικό ισοζύγιο της χώρας επλήγη.
Ακολούθησε η Pirelli στις αρχές της δεκαετίας του ’90 επειδή οι συνδικαλιστές ωθούμενοι από κυβέρνηση και κόμματα για μικροπολιτικές σκοπιμότητες δεν συμβιβάζονταν με μείωση 10% του προσωπικού. Το εργοστάσιο έκλεισε. Ακολούθησε η Good Year και εκατοντάδες επιχειρήσεις...
Σήμερα το ίδιο συμβαίνει στην Ελληνική Χαλυβουργία και τα λιμάνια όπου το ΠΑΜΕ κάνει επαναστατική γυμναστική στα πλαίσια εκλογικού μικροπολιτικού ανταγωνισμού με το ΣΥΡΙΖΑ.
Το κράτος υπό το βάρος των ενοχών των πελατειακών του ανομημάτων αδυνατεί να επιβάλει το νόμο. Η οικονομία και η χώρα διαλύονται.
Στις δεκαετίες της μεταπολίτευσης το δημόσιο ανέλαβε το ρόλο της εκτόνωσης της ανεργίας, με προσλήψεις. Οι δημόσιοι υπάλληλοι από 300.000 στις αρχές της δεκαετίας του ’80 το 2010 έφτασαν τις 750.000. Αν υπολογιστούν και οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ τις θυγατρικές στην ΑΤΕ, των απασχολούμενους με stage από τα δημόσια ταμεία πληρώνονταν πάνω από 1 εκατ. άνθρωποι. Τις περισσότερες φορές χωρίς να χρειάζονται και χωρίς να προσφέρουν...
Ποιος ευθύνεται περισσότερο και ποιος λιγότερο για τη χρεοκοπία ας το κρίνει ο καθένας μόνος του.
Το ερώτημα είναι αν όλοι αυτοί που μας χρεοκόπησαν μπορούν να μας βγάλουν από το αδιέξοδο;
Για περισσότερα στοιχεία βλέπε: Τα νούμερα της χρεοκοπίας μας…
2)Ήξεραν που πάμε και αδιαφορούσαν...
Τις δεκαετίες του ’80 και ’90 οι παραγωγικές επιχειρήσεις έκλειναν σωρηδόν στην Ελλάδα, υπό την πίεση του διεθνούς ανταγωνισμού και την ανεδαφικών συνδικαλιστικών διεκδικήσεων.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα στις αρχές της δεκαετίας του ’80 το λουκέτο στη ΝΑΜΚΟ που κατασκεύαζε τα Pony. Οι συνδικαλιστές καθοδηγούμενοι από το στέλεχος του ΠΑΣΟΚ που διέπρεψε αργότερα σαν υπουργός, κ. Τσοχατζόπουλο ζητούσαν αυξήσεις 30% και μετά από πολύμηνη κατάληψη το εργοστάσιο έκλεισε. Ο κ. Τσοχατζόπουλος επαγγελματικά διέπρεψε στην πολιτική αν κρίνει κανείς με τα περιουσιακά στοιχεία που εξήλθε αυτής. Αλλά το παραγωγικό δυναμικό και το εμπορικό ισοζύγιο της χώρας επλήγη.
Ακολούθησε η Pirelli στις αρχές της δεκαετίας του ’90 επειδή οι συνδικαλιστές ωθούμενοι από κυβέρνηση και κόμματα για μικροπολιτικές σκοπιμότητες δεν συμβιβάζονταν με μείωση 10% του προσωπικού. Το εργοστάσιο έκλεισε. Ακολούθησε η Good Year και εκατοντάδες επιχειρήσεις...
Σήμερα το ίδιο συμβαίνει στην Ελληνική Χαλυβουργία και τα λιμάνια όπου το ΠΑΜΕ κάνει επαναστατική γυμναστική στα πλαίσια εκλογικού μικροπολιτικού ανταγωνισμού με το ΣΥΡΙΖΑ.
Το κράτος υπό το βάρος των ενοχών των πελατειακών του ανομημάτων αδυνατεί να επιβάλει το νόμο. Η οικονομία και η χώρα διαλύονται.
Στις δεκαετίες της μεταπολίτευσης το δημόσιο ανέλαβε το ρόλο της εκτόνωσης της ανεργίας, με προσλήψεις. Οι δημόσιοι υπάλληλοι από 300.000 στις αρχές της δεκαετίας του ’80 το 2010 έφτασαν τις 750.000. Αν υπολογιστούν και οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ τις θυγατρικές στην ΑΤΕ, των απασχολούμενους με stage από τα δημόσια ταμεία πληρώνονταν πάνω από 1 εκατ. άνθρωποι. Τις περισσότερες φορές χωρίς να χρειάζονται και χωρίς να προσφέρουν...
Ποιος ευθύνεται περισσότερο και ποιος λιγότερο για τη χρεοκοπία ας το κρίνει ο καθένας μόνος του.
Το ερώτημα είναι αν όλοι αυτοί που μας χρεοκόπησαν μπορούν να μας βγάλουν από το αδιέξοδο;
Για περισσότερα στοιχεία βλέπε: Τα νούμερα της χρεοκοπίας μας…
2)Ήξεραν που πάμε και αδιαφορούσαν...
Ο δημόσιος τομέας ήταν πάντα προβληματικός, λόγω της χαμηλής παραγωγικότητάς του, τώρα όμως έχει γίνει ιδιαίτερα προβληματικός, λόγω της ραγδαίας επέκτασής του, τα τελευταία επτά χρόνια...
