Η Κύπρος είναι ενιαίο κράτος χωρίς εσωτερικά σύνορα, δήλωσε ο Πατριάρχης Μόσχας και Πασών των Ρωσιών Κύριλλος λίγο μετά το γεύμα του στο Μεγάλο Παλάτι του Κρεμλίνου με τον Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο, δεσμευόμενος ότι η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία δεν αναγνωρίζει εσωτερικά σύνορα στην Κύπρο και θα συνδράμει με όλες τις δυνάμεις της στην ανεύρεση λύσης για την επανένωση του νησιού.
«Η θέση και της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και της Ρωσίας παραμένει αμετάβλητη. Δεν αναγνωρίζουμε τις συνοριακές γραμμές, που υπάρχουν στην Κύπρο. Η Κύπρος είναι ενιαίο κράτος» είπε ο Πατριάρχης Μόσχας, υπογραμμίζοντας ότι «χρειάζεται να χρησιμοποιήσουμε όλες τις δυνάμεις ώστε να αποκατασταθεί εκείνο το επίπεδο εμπιστοσύνης των δύο κοινοτήτων, εκείνη η ατμόσφαιρα, μέσα στην οποία ζούσαν οι άνθρωποι επί αιώνες και εάν σήμερα η διεθνής κοινότητα δεν είναι ικανή να επιλύσει αυτό το ζήτημα, διαθέτοντας αρκετούς μοχλούς για την επίλυσή του, τότε αυτό προκαλεί λύπη».
«Γι’ αυτό και θα προσευχόμαστε ώστε να αποκατασταθεί η δικαιοσύνη και να επανέλθει η ενότητα και η ακεραιότητα της Κύπρου, ώστε οι δύο κοινότητες, η ελληνική και η τουρκική, να ζήσουν ειρηνικά, με ομόνοια και με καλές σχέσεις, διατηρώντας τις πολιτιστικές και θρησκευτικές τους παραδόσεις. Και θα συμβάλουμε σ’ αυτό με όλες τις δυνάμεις που διαθέτουμε», συνέχισε ο Ρώσος Πατριάρχης, ο οποίος απέδωσε ιδιαίτερα υψηλή σημασία στα αποτελέσματα της χθεσινής συνάντησης του Αρχιεπισκόπου Κύπρου με τον Πρόεδρο της Ρωσικής Ομοσπονδίας Ντμίτρι Μεντβιέντεφ.
Ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος ευχαρίστησε με τη σειρά του τον Πατριάρχη Κύριλλο για την πρόσκλησή του στη Μόσχα και την εξαιρετική τιμή προς το πρόσωπό του με την απονομή του ετήσιου βραβείου του Ιδρύματος για την Ενότητα των Ορθοδόξων Λαών, αλλά και για «τη συνεχή αγάπη, που έχει και στην Εκκλησία, αλλά και στο λαό της Κύπρου».
«Οσάκις χρειαστήκαμε την Εκκλησία της Ρωσίας μας βοήθησε με τους άρχοντες εδώ της πολιτείας. Και δράττομαι της ευκαιρίας να ευχαριστήσω και το Ρώσο πρόεδρο για την αγάπη, την εκτίμηση και την υπομονή, που είχε χθες, που συζητούσαμε περίπου μια ολόκληρη ώρα μαζί του», υπογράμμισε ο Αρχιεπίσκοπος, ο οποίος παρακάθεται τώρα σε δείπνο, που παραχωρείται στην Κυπριακή Πρεσβεία της Μόσχας από τον Πρέσβη κ. Π.Κέστορα.
Νωρίτερα σήμερα οι δύο Προκαθήμενοι συλλειτούργησαν στον ιστορικό ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Κρεμλίνο, συνοδευόμενοι από τον Μητροπολίτη Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνα, επικεφαλής του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας, τον Μητροπολίτη Ζακύνθου Χρυσόστομο, που εκπροσώπησε την Εκκλησία της Ελλάδος, τον επίσκοπο Κυρήνης Αθανάσιο, που εκπροσωπεί το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας στη Μόσχα και πολλούς άλλους αρχιερείς.
Απευθυνόμενος στους πιστούς ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος τόνισε ότι «πάντοτε η κυβέρνηση της Ρωσίας υποστήριξε την κυβέρνηση και το λαό της Κύπρου», γι’ αυτό και «η αποτυχία των ανόσιων σχεδίων για τη διάλυση της Δημοκρατίας μας οφείλεται και στη δική σας συμπαράσταση».
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_22/01/2011_374637
Geopolitical Research Institute(GRI)/Εταιρεία Γεωπολιτικών Ερευνών(ΕΓΕ)
Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011
Η Ρωσική ενεργειακή κάθοδος στις " θερμές θάλασσες"
Σύμφωνα με ένα σημαντικό άρθρο της έγκυρης Monde Diplomatique, η Ρωσία εδώ και δύο χρόνια... έχει ξεκινήσει βήμα βήμα την κάθοδό της προς τη Μεσόγειο, μέσω της συνεργασίας της για τους αγωγούς φυσικού αερίου και την μεταφορά πετρελαίου με την Τουρκία, ενώ παράλληλα κλείνει σιγά-σιγά τις κάνουλες του ρωσικού φυσικού αερίου και πετρελαίου προς την Ευρώπη. Παρά τις προσπάθειες του προέδρου της Κομισιόν Μανουέλ Μπαρόζο με την επίσκεψή του στο Αζερμπαϊτζάν και το Τουρκμενιστάν πριν από λίγες ημέρες, το μεγάλο πρότζεκτ «Nabucco» κινδυνεύει να μην εξυπηρετεί σε τίποτα.
Δύο ειδήσεις οι οποίες δημοσιεύτηκαν το Δεκέμβριο του 2010 και πέρασαν απαρατήρητες τείνουν να αλλάξουν ριζικά την ευρωπαϊκή γεωγραφία της τροφοδοσίας σε φυσικό αέριο και πετρέλαιο.
Κατά πρώτον η συμφωνία για την ενίσχυση του πετρελαιαγωγού Κασπίας-Νοβοροσίσκ που τελικά υπογράφηκε ανάμεσα στη Μόσχα και στην CaspianPipelineConsortium (CPC). Kατά δεύτερον. το πρωτόκολλο που υπογράφηκε ανάμεσα στη Ρωσία και την Τουρκία και προβλέπει την κατασκευή ενός πετρελαιαγωγού από τη Σαμψούντα έως το Κεϊχάν, μέσω μιας ρωσοϊταλοτουρκικής κοινοπραξίας. Η CPC μεταφέρει το πετρέλαιο από το Καζακστάν έως τη Μαύρη Θάλασσα.
Η Μόσχα, η οποία σε καμία περίπτωση δε θέλει να βλέπει το έδαφος του Καζακστάν να το διαχειρίζονται ξένες εταιρίες, επιβράδυνε αν όχι πάγωσε, την ενίσχυση του CPC στα τελευταία πέντε χρόνια, όπως ακριβώς το είχαν κάνει την εποχή που καθυστερούσαν την πρώτη φάση της κατασκευής αυτού το πετρελαιαγωγού.
Η τιμή της μεταφοράς ήταν έτσι κι αλλιώς υπερβολική. Εξάλλου ο αντιπρόεδρος της ρωσικής κυβέρνησης Ιγκόρ Σέκιν και οι διευθυντές της Transneft έτειναν χείρα βοηθείας στην πετρελαϊκή εταιρία Chevron που είναι ο βασικός εκμεταλλευτής του Tenguiz, υποσχόμενοι να μεταφέρουν το πετρέλαιό της μέσω του θαλάσσιου δρόμου Νοβοροσίσκ-Μπουργκάς προς τις βουλγαρικές ακτές, όπου ένας πετρελαιαγωγός θα το οδηγούσε στα λιμάνια του Αιγαίου.
Όμως το 2010, ο νέος πρωθυπουργός της Βουλγαρίας Μπόικο Μπορίσοφ, ο οποίος εξελέγη τον Ιούνιο του 2009, προτίμησε να ματαιώσει αυτή τη μεγάλη επένδυση με την αιτιολογία ότι εγκυμονούσε κινδύνους για τις υπέροχες ακτές του βουλγαρικού νότου και θα έθετε σε κίνδυνο την τουριστική δραστηριότητα, η οποία τα τελευταία χρόνια σημειώνει άνοδο και είναι πιο σημαντική για τη γείτονα χώρα από τα ετήσια 36.000.000 ευρώ που αποφέρει η μεταφορά των υδρογονανθράκων.
Όμως υπάρχει μια εναλλακτική λύση πολύ πιο απλή. Τα τάνκερ τα οποία φορτώνουν στο Νοβοροσίσκ μπορούν να φτάσουν στο Αιγαίο Πέλαγος μέσω των τουρκικών πορθμών του Βοσπόρου και των Δαρδανελίων. Η Άγκυρα όμως είχε θέσει ένα όριο στις επιτρεπόμενες μεταφορές για να μην «προσβάλουν» τα όμορφα στενά της Κωνσταντινούπολης και επέβαλε μια απόσταση ασφαλείας οδηγώντας την κατάσταση στο να υπάρχει μια ατέλειωτη ουρά πλοίων για να προσεγγίσουν τον πορθμό. Οι Ρώσοι διαπραγματευτές έδειξαν την ενόχλησή τους καταγγέλλοντας αυτές τις απαγορεύσεις και κατηγόρησαν την Τουρκία ότι παραβιάζει τη συνθήκη του Μοντρέ η οποία εξασφάλιζε την ελεύθερη διέλευση.
Όμως η εντατικοποίηση της κίνησης των τάνκερ στο συγκεκριμένο πορθμό, που είναι ένας από τους πιο πολυσύχναστους του κόσμου, παρέμενε ένα ρίσκο για τις τουρκικές αρχές που σε καμία περίπτωση δεν ήθελαν να πάρουν. Το 2009 ο Πούτιν και ο Ερντογάν υπέγραψαν μία σημαντική συμφωνία που επέτρεπε τελικά στην Gazprom να χρησιμοποιήσει το εσωτερικό της Τουρκίας για να περάσει ο αγωγός φυσικού αερίου «Southstream» και να αποφύγει έτσι την ουκρανική επικράτεια. Για αντάλλαγμα ο Πούτιν δέχτηκε την πρόταση της Άγκυρας να μεταφέρει το ρωσικό πετρέλαιο από τον αγωγό Σαμψούντας-Σεϊχάν του οποίου η δυνατότητα πρέπει να κυμαίνεται γύρω στα 75.000.000 βαρέλια το χρόνο με σκοπό να αδειάζει στη Μεσόγειο και να αποφύγει έτσι την αύξηση της κίνησης από τη ναυτική οδό των τουρκικών πορθμών.
Αυτός ο πετρελαιαγωγός θα είναι η δεύτερη μεγάλη επένδυση που θα διασχίζει την τουρκική επικράτεια μετά τον αγωγό BakuTbilissiCeyhan, του οποίου η δυνατότητα φτάνει περίπου τα 50.000.000 βαρέλια το χρόνο. Οι πιο κυνικοί παρατηρητές προσπάθησαν να καταδείξουν ότι ο φυσικός αγωγός αερίου Southstreamήταν μία ρώσικη εφεύρεση και ένας ρώσικος ελιγμός για να αντισταθμίσουν το στοιχειωμένο πρότζεκτ «Nabuco» (τον οποίο φωνάζουν και αγωγό χωρίς αέριο). Αυτές οι νέες ρωσοτουρκικές συμφωνίες αποδυναμώνουν σημαντικά την θέση της ευρωπαϊκής ένωσης και της Ουκρανίας, της οποίας ο νέος φιλορώσος πρόεδρος Βίκτορ Ιανούκοβιτς δεν εκτίμησε αυτή την εχθρική στάση της Ρωσίας.
Είναι αλήθεια ότι παρά την προσέγγιση Ουκρανίας-Ρωσίας μετά τις εκλογές του 2010, το Κίεβο από την πλευρά του φρέναρε τη δημιουργία μίας συμμαχίας ανάμεσα στην Ukrneftegaz και την Gazprom. Οι σχέσεις ανάμεσα στις δύο πρώην σοβιετικές δημοκρατίες δεν είναι τόσο ειδυλλιακές όσο φαίνονται. Και παρά τις διαβεβαιώσεις που δόθηκαν από το Κίεβο για την ασφαλή ροή, η Gazprom και η ρώσικη κυβέρνηση συνεχίζουν να υπογράφουν συμφωνίες με τις χώρες της νοτιοανατολικής Ευρώπης εκμεταλλευόμενοι και ενισχύοντας τον αγωγό φυσικού αερίου Southstream.
Από εδώ και στο εξής φαίνεται ότι το Κρεμλίνο εγκατέλειψε το σχέδιο Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη υπέρ του Σαμψούντα-Κεϊχάν. Αυτές οι νέες εξελίξεις αποτελούν μια ρώσικη προειδοποίηση προς την Ευρώπη, καλώντας την από εδώ και στο εξής να μην πιστεύει ότι ο Southstream είναι μια μεγάλη μπλόφα αλλά ένα πραγματικό σχέδιο, το οποίο μπορεί να βρει επενδυτές ικανούς να βάλουν στο τραπέζι 20.000.000 δολάρια.
Πηγή:Monde Diplomatique -ΕΠΙΚΑΙΡΑ
Δύο ειδήσεις οι οποίες δημοσιεύτηκαν το Δεκέμβριο του 2010 και πέρασαν απαρατήρητες τείνουν να αλλάξουν ριζικά την ευρωπαϊκή γεωγραφία της τροφοδοσίας σε φυσικό αέριο και πετρέλαιο.
Κατά πρώτον η συμφωνία για την ενίσχυση του πετρελαιαγωγού Κασπίας-Νοβοροσίσκ που τελικά υπογράφηκε ανάμεσα στη Μόσχα και στην CaspianPipelineConsortium (CPC). Kατά δεύτερον. το πρωτόκολλο που υπογράφηκε ανάμεσα στη Ρωσία και την Τουρκία και προβλέπει την κατασκευή ενός πετρελαιαγωγού από τη Σαμψούντα έως το Κεϊχάν, μέσω μιας ρωσοϊταλοτουρκικής κοινοπραξίας. Η CPC μεταφέρει το πετρέλαιο από το Καζακστάν έως τη Μαύρη Θάλασσα.
Η Μόσχα, η οποία σε καμία περίπτωση δε θέλει να βλέπει το έδαφος του Καζακστάν να το διαχειρίζονται ξένες εταιρίες, επιβράδυνε αν όχι πάγωσε, την ενίσχυση του CPC στα τελευταία πέντε χρόνια, όπως ακριβώς το είχαν κάνει την εποχή που καθυστερούσαν την πρώτη φάση της κατασκευής αυτού το πετρελαιαγωγού.
Η τιμή της μεταφοράς ήταν έτσι κι αλλιώς υπερβολική. Εξάλλου ο αντιπρόεδρος της ρωσικής κυβέρνησης Ιγκόρ Σέκιν και οι διευθυντές της Transneft έτειναν χείρα βοηθείας στην πετρελαϊκή εταιρία Chevron που είναι ο βασικός εκμεταλλευτής του Tenguiz, υποσχόμενοι να μεταφέρουν το πετρέλαιό της μέσω του θαλάσσιου δρόμου Νοβοροσίσκ-Μπουργκάς προς τις βουλγαρικές ακτές, όπου ένας πετρελαιαγωγός θα το οδηγούσε στα λιμάνια του Αιγαίου.
Όμως το 2010, ο νέος πρωθυπουργός της Βουλγαρίας Μπόικο Μπορίσοφ, ο οποίος εξελέγη τον Ιούνιο του 2009, προτίμησε να ματαιώσει αυτή τη μεγάλη επένδυση με την αιτιολογία ότι εγκυμονούσε κινδύνους για τις υπέροχες ακτές του βουλγαρικού νότου και θα έθετε σε κίνδυνο την τουριστική δραστηριότητα, η οποία τα τελευταία χρόνια σημειώνει άνοδο και είναι πιο σημαντική για τη γείτονα χώρα από τα ετήσια 36.000.000 ευρώ που αποφέρει η μεταφορά των υδρογονανθράκων.
Όμως υπάρχει μια εναλλακτική λύση πολύ πιο απλή. Τα τάνκερ τα οποία φορτώνουν στο Νοβοροσίσκ μπορούν να φτάσουν στο Αιγαίο Πέλαγος μέσω των τουρκικών πορθμών του Βοσπόρου και των Δαρδανελίων. Η Άγκυρα όμως είχε θέσει ένα όριο στις επιτρεπόμενες μεταφορές για να μην «προσβάλουν» τα όμορφα στενά της Κωνσταντινούπολης και επέβαλε μια απόσταση ασφαλείας οδηγώντας την κατάσταση στο να υπάρχει μια ατέλειωτη ουρά πλοίων για να προσεγγίσουν τον πορθμό. Οι Ρώσοι διαπραγματευτές έδειξαν την ενόχλησή τους καταγγέλλοντας αυτές τις απαγορεύσεις και κατηγόρησαν την Τουρκία ότι παραβιάζει τη συνθήκη του Μοντρέ η οποία εξασφάλιζε την ελεύθερη διέλευση.
Όμως η εντατικοποίηση της κίνησης των τάνκερ στο συγκεκριμένο πορθμό, που είναι ένας από τους πιο πολυσύχναστους του κόσμου, παρέμενε ένα ρίσκο για τις τουρκικές αρχές που σε καμία περίπτωση δεν ήθελαν να πάρουν. Το 2009 ο Πούτιν και ο Ερντογάν υπέγραψαν μία σημαντική συμφωνία που επέτρεπε τελικά στην Gazprom να χρησιμοποιήσει το εσωτερικό της Τουρκίας για να περάσει ο αγωγός φυσικού αερίου «Southstream» και να αποφύγει έτσι την ουκρανική επικράτεια. Για αντάλλαγμα ο Πούτιν δέχτηκε την πρόταση της Άγκυρας να μεταφέρει το ρωσικό πετρέλαιο από τον αγωγό Σαμψούντας-Σεϊχάν του οποίου η δυνατότητα πρέπει να κυμαίνεται γύρω στα 75.000.000 βαρέλια το χρόνο με σκοπό να αδειάζει στη Μεσόγειο και να αποφύγει έτσι την αύξηση της κίνησης από τη ναυτική οδό των τουρκικών πορθμών.
Αυτός ο πετρελαιαγωγός θα είναι η δεύτερη μεγάλη επένδυση που θα διασχίζει την τουρκική επικράτεια μετά τον αγωγό BakuTbilissiCeyhan, του οποίου η δυνατότητα φτάνει περίπου τα 50.000.000 βαρέλια το χρόνο. Οι πιο κυνικοί παρατηρητές προσπάθησαν να καταδείξουν ότι ο φυσικός αγωγός αερίου Southstreamήταν μία ρώσικη εφεύρεση και ένας ρώσικος ελιγμός για να αντισταθμίσουν το στοιχειωμένο πρότζεκτ «Nabuco» (τον οποίο φωνάζουν και αγωγό χωρίς αέριο). Αυτές οι νέες ρωσοτουρκικές συμφωνίες αποδυναμώνουν σημαντικά την θέση της ευρωπαϊκής ένωσης και της Ουκρανίας, της οποίας ο νέος φιλορώσος πρόεδρος Βίκτορ Ιανούκοβιτς δεν εκτίμησε αυτή την εχθρική στάση της Ρωσίας.
Είναι αλήθεια ότι παρά την προσέγγιση Ουκρανίας-Ρωσίας μετά τις εκλογές του 2010, το Κίεβο από την πλευρά του φρέναρε τη δημιουργία μίας συμμαχίας ανάμεσα στην Ukrneftegaz και την Gazprom. Οι σχέσεις ανάμεσα στις δύο πρώην σοβιετικές δημοκρατίες δεν είναι τόσο ειδυλλιακές όσο φαίνονται. Και παρά τις διαβεβαιώσεις που δόθηκαν από το Κίεβο για την ασφαλή ροή, η Gazprom και η ρώσικη κυβέρνηση συνεχίζουν να υπογράφουν συμφωνίες με τις χώρες της νοτιοανατολικής Ευρώπης εκμεταλλευόμενοι και ενισχύοντας τον αγωγό φυσικού αερίου Southstream.
Από εδώ και στο εξής φαίνεται ότι το Κρεμλίνο εγκατέλειψε το σχέδιο Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη υπέρ του Σαμψούντα-Κεϊχάν. Αυτές οι νέες εξελίξεις αποτελούν μια ρώσικη προειδοποίηση προς την Ευρώπη, καλώντας την από εδώ και στο εξής να μην πιστεύει ότι ο Southstream είναι μια μεγάλη μπλόφα αλλά ένα πραγματικό σχέδιο, το οποίο μπορεί να βρει επενδυτές ικανούς να βάλουν στο τραπέζι 20.000.000 δολάρια.
Πηγή:Monde Diplomatique -ΕΠΙΚΑΙΡΑ
Γεωπολιτικές επιδιώξεις Τέλ Αβίβ, Λευκωσίας και Αθήνας
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Η μεταστάθμευση ελληνικών πολεμικών αεροσκαφών και πλοίων σε ισραηλινές βάσεις και λιμάνια είναι, σύμφωνα με αξιόπιστες πηγές, μία μόνο από πληθώρα «δελεαστικών» (ή σχεδιασμένων να φανούν) προτάσεων/ιδεών που έριξαν στο τραπέζι των συζητήσεων με τους επισήμους Ελλάδας και Κύπρου οι Ισραηλινοί ιθύνοντες. Ακολουθεί συντόμως το αμερικανο-εβραϊκό λόμπι, η ηγεσία του οποίου αναμένεται στην Αθήνα τον ερχόμενο μήνα, μαζί και η στενά συνδεόμενη υπουργός Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον.
Έλληνες αξιωματούχοι, εξοικειωμένοι με τις ελληνοϊσραηλινές διαπραγματεύσεις, μιλάνε για μαζική «επίθεση φιλίας» του Ισραήλ, «στοχευμένη», εκτιμούν, στην εκμετάλλευση της βαθιάς οικονομικής/γεωπολιτικής ανασφάλειας που διατρέχει σήμερα Ελλάδα/Κύπρο. Αναγνωρίζουν ότι σάστισαν με την πυκνότητα των ισραηλινών «ιδεών», που, χωρίς να είναι πάντα επαρκώς συγκεκριμένες, δημιούργησαν την ατμόσφαιρα που νιώθουν όλοι οι επισκέπτες οποιουδήποτε παζαριού της Ανατολής.
Οι έμποροι μοιάζουν διατεθειμένοι να ικανοποιήσουν όλα τα γούστα και τις ανάγκες του υποψήφιου πελάτη, προς τον οποίο επιδεικνύουν πολύ μεγάλη εκτίμηση, συμπεριφερόμενοι ως παλιοί ανιδιοτελείς φίλοι. Ευφυή κατά τα άλλα άτομα, είναι πολύ δύσκολο να φύγουν χωρίς να αγοράσουν κάτι ή και να δώσουν όσα λεφτά κρατάνε πάνω τους.
Μεταξύ των Ελλήνων στρατιωτικών, αξιωματούχων, διπλωματών που έγιναν κοινωνοί των ισραηλινών ιδεών, άλλοι τις αντιμετωπίζουν ενθουσιωδώς, άλλοι αμήχανα, ορισμένοι καχύποπτα. Οι πλέον εχέφρονες αναγνωρίζουν ότι η ρήξη Ισραήλ/Τουρκίας και η ανάγκη των Ισραηλινών να βρουν οδό εξαγωγής των ενεργειακών πόρων δημιουργούν ιστορικές ευκαιρίες για την ελληνική/κυπριακή πολιτική, αλλά και εξίσου μεγάλους κινδύνους. Το Ισραήλ, υπογραμμίζουν, δεν είναι μια χώρα σαν τις άλλες. Οι παγίδες ελλοχεύουν σε κάθε στροφή.
Η ισραηλινή «επίθεση φιλίας και συνεργασίας» γίνεται στη γραμμή πάγιων γεωπολιτικών επιδιώξεων του Τελ Αβίβ έναντι Κύπρου/Ελλάδας, που το Ισραήλ ήθελε ανέκαθεν να αποτελέσουν στρατηγικές του εφεδρείες – μάλιστα, ο ιδρυτής του σιωνιστικού κινήματος Θεόδωρος Χερτζλ είχε κάποτε αντιμετωπίσει την ιδέα ίδρυσης του Ισραήλ στην Κύπρο.
Το ισραηλινό άνοιγμα δεν γίνεται μόνο προς Αθήνα/Λευκωσία. Εντάσσεται σε στρατηγική δημιουργίας φιλικού προς το Ισραήλ τόξου, που ξεκινάει από Λευκωσία, μπαίνει σε βάθος στα Βαλκάνια και Μολδαβία, καταλήγοντας στο Καύκασο, κυκλώνοντας τη Τουρκία. Συγκροτούμενο αυξάνει τη δυνατότητα του Ισραήλ είτε να διαπραγματευθεί είτε να αναχαιτήσει τη Τουρκία του Ερντογάν. Ένα τέτοιο τόξο μπορεί να χρησιμεύσει και ως βόρειος διάδρομος επίθεσης κατά του Ιράν μέσω της Μαύρης Θάλασσας και ως ζώνη στρατηγικής επιρροής του Ισραήλ.
Ταυτόχρονα, ο «διάδρομος» Κύπρου ή/και Ελλάδας προσλαμβάνει καθοριστική σημασία για τις εξαγωγές των τεράστιων κοιτασμάτων αερίου του Ισραήλ, ακόμα μεγαλύτερης σημασίας μετά την επιδείνωση των ισραηλινοτουρκικών σχέσεων και την επανάσταση στην Τυνησία, που μπορεί να προοιωνίζεται έκρηξη του λανθάνοντος αιγυπτιακού ηφαιστείου.
Πέρυσι, έκθεση του αμερικανοεβραϊκού Στράτφορ προεξοφλούσε ότι η Ελλάδα “τελείωσε” γεωπολιτικά/οικονομικά και έχασε το Αιγαίο. Εκτός, έλεγε, αν η Αθήνα τεθεί υπό τη προστασία τρίτης δύναμης. Αυτή δεν κατονομαζόταν, προφανώς όμως δεν ήταν ούτε ευρωπαϊκή ούτε η Ρωσία ή Κίνα. Δεν μπορείτε να αμυνθείτε μόνοι σας, δεν σας αρέσει ο νεοοθωμανισμός, ελάτε στην αγκαλιά μου, φαινόταν να λέει ο συντάκτης.
Περίπου τα ίδια έλεγε ο επικεφαλής του Στράτφορ σε πρόσφατη συνέντευξη του στη Ρουμανία, με την οποία το Ισραήλ αναπτύσσει πολύ προχωρημένη στρατιωτική συνεργασία. Η Ρουμανία δεν έχει σημασία για Ε.Ε. και NATO, μην περιμένετε τίποτα από αυτούς. Άφηνε τους αναγνώστες να απαντήσουν μόνοι στο ερώτημα για ποιον έχουν σημασία.
Η Στρατιωτική συνεργασία.
Πέραν της μεταστάθμευσης αεροσκαφών, του ελλιμενισμού πλοίων και της αεροναυτικής συνεργασίας στην Ανατολική Μεσόγειο, οι ισραηλινές προτάσεις περιλαμβάνουν, μεταξύ πολλών άλλων, την προμήθεια συστημάτων αυτοπροστασίας για τα αεροσκάφη F-16, χωρίς τα οποία είναι σχεδόν άχρηστα (μοιάζει απίστευτο, αλλά η Ελλάδα αγόρασε τα πανάκριβα αεροπλάνα, χωρίς να φροντίσει για τη προστασία τους! Έτσι κυβερνάται η χώρα). Πρότειναν επίσης στην Ελλάδα τη προμήθεια πυρομαχικών αρμάτων και αεροπορικών βομβών μεγάλης ακτίνας δράσης για F-16. Πληροφορίες τους φέρουν να ενδιαφέρονται να αγοράσουν τα ΕΑΣ, μία από τις δύο μεγάλες αμυντικές βιομηχανίες της χώρας.
Οι δυο πολεμικές αεροπορίες πραγματοποίησαν ήδη δύο κοινές ασκήσεις υψηλού επιπέδου και προγραμματίζουν τρίτη στο Ισραήλ. Οι Ισραηλινοί ασκήθηκαν, με μεγάλη επιτυχία, στον βομβαρδισμό ακριβείας από μεγάλη απόσταση στο κύριο πεδίο βολής της ελληνικής αεροπορίας (Κρανέα). Οι ασκήσεις αποκαλύφθηκαν από άρθρο των «New YorkTimes», που τις εμφάνισε ως προσομοίωση βομβαρδισμού του Ιράν.
Τους Έλληνες αξιωματικούς ενδιαφέρει πολύ η δυνατότητα συνάσκησης με μία από τις ισχυρότερες αεροπορίες στον κόσμο. Ηγετικά στελέχη όμως της Π.Α. διερωτώνται: «Αν πάμε να εγκατασταθούμε στα αεροδρόμια τους, πως θα τους αρνηθούμε αύριο να εγκατασταθούν στα δικά μας;».
Για πολλά στελέχη της Αεροπορίας και του Ναυτικού, που νιώθουν απογοητευμένα από την κατάσταση της χώρας ή την εξωτερική της πολιτική, η συνεργασία με το Ισραήλ συνιστά «αχτίδα ελπίδας μέσα στην απελπισία», σύμφωνα με την έκφραση εν ενεργεία στελέχους, θέλουν να προβάλουν την ελληνική ισχύ στη Μεσόγειο αν και, καμιά φορά, μοιάζουν έτοιμοι να αντιστρέψουν τη φόρμουλα Κλαούζεβιτς: ο πόλεμος είναι συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα.
Η μεταστάθμευση αεροσκαφών και η χρήση ισραηλινών λιμένων προσφέρουν σπουδαίο τακτικό πλεονέκτημα και στην Ελλάδα και στο Ισραήλ, επιτρέποντας στην Αθήνα να καλύψει ευκολότερα την Κύπρο σε περίπτωση πολέμου. Η πραγματική χρήση τέτοιων διευκολύνσεων σε πόλεμο εξαρτάται από τη τότε βούληση των εμπλεκομένων – και αν υπάρχει βούληση γίνεται και χωρίς συμφωνία. Το κυρίως όμως πρόβλημα είναι ότι το Ισραήλ βρίσκεται σε διαρκή πόλεμο με ένα σωρό κόσμο που κινδυνεύει να θεωρήσει σε κάποια στιγμή τον σύμμαχο του εχθρού του …εχθρό του!
Ουδείς γνωρίζει ποιος θα κερδίσει στο τέλος και αν η χώρα αυτή θα υπάρχει, με τη μορφή που την ξέρουμε, ύστερα από 50 χρόνια. Ταυτοχρόνως, διαθέτει μια υπεροχή στη στρατηγική και στις πληροφορίες έναντι της Ελλάδας, που καθιστά την Αθήνα απλώς ανήμπορη να ελέγξει τις κάθε φορά επιδιώξεις των δυνητικών «συμμάχων» της και σχεδόν αδύνατη την ανάπτυξη ισότιμης στρατηγικής σχέσης.
Έλληνες αναλυτές αναφέρουν το παράδειγμα της «στρατηγικής σχέσης» Γεωργίας – Ισραήλ. Επί εποχής Σαακασβίλι, οι Ισραηλινοί εφοδίασαν με όπλα και με εκατοντάδες συμβούλους τον γεωργιανό στρατό. Βασικοί υπουργοί είχαν διπλή υπηκοότητα, γεωργιανή και ισραηλινή. Όλοι αυτοί ουδόλως απέτρεψαν τον κ. Σαακασβίλι από το να κάνει πόλεμο κατά της Ρωσίας, που απέβη καταστροφικός για τη Γεωργία, αλλά χρησιμοποιήθηκε για να αποτρέψει τη Μόσχα από την πώληση S300 στο Ιράν. Περίπου αυτό που συνέβη με τον Δημήτριο Ιωαννίδη, το 1974, αλλά και με τον Σαντάμ, που Ισραήλ – ΗΠΑ έσπρωξαν κατά του Ιράν.
Η Αθήνα απέφυγε στο παρελθόν πολύ πιο ασφαλή αμυντικά μέτρα στην Ανατολική Μεσόγειο, όπως την εγκατάσταση S300 στην Κύπρο, συνοδευόμενη από ρωσικές εγγυήσεις ασφαλείας. Ματαιώνει κάθε φορά δικές της αεροναυτικές ασκήσεις στην περιοχή. Γιατί να πάει τώρα στο άλλο άκρο με το Ισραήλ, διερωτώνται διπλωμάτες.
Όσοι από τους Έλληνες στρατιωτικούς διαφωνούν με τις πολύ στενές επαφές με το Ισραήλ υπογραμμίζουν επίσης ότι το μοντέλο της ισραηλινής ισχύος δεν μπορεί να μεταφερθεί στην Ελλάδα. Το ισραηλινό σχέδιο βασίζεται στη συντριπτική ισχύ. Η Ελλάδα δεν είναι «σταυροφορικό» κράτος, δεν αποτέλεσε ποτέ τμήμα του ευρωπαϊκού αποικιακού στοιχείου, ούτε θέλει να κατακτήσει μια τεράστια περιοχή. Χρειάζεται όπλα για να αμύνεται, αλλά η «ήπια ισχύς», το «στρατηγικό βάθος», η πολιτικο-ιδεολογική «ασπίδα» της είναι το όνομα της, η ηθικοπολιτιστική ακτινοβολία της, κοιτίδα των σημαντικότερων επιτευγμάτων του πολιτισμού.
Η ελληνοϊοραηλινή συνεργασία μπορεί να είναι επωφελής και όχι καταστροφική για την Ελλάδα (και Κύπρο) υπό δύο αυστηρές προϋποθέσεις:
1. Ότι η Ελλάδα δεν θα μπει επ’ ουδενί στο “κάδρο”, στην “εικόνα” του εχθρού των μουσουλμάνων και…
2. Ότι θα τηρήσει απόσταση ασφαλείας από τη ζώνη συγκέντρωσης των παγκόσμιων αντιθέσεων και πεδίο «πολέμου πολιτισμών» που είναι η Μέση Ανατολή.
Η μόνη συγκεκριμένη πρόταση είναι η κατασκευή στην Κύπρο σταθμού υγροποίησης αερίου, που θα μεταφέρεται με ελληνόκτητα πλοία διεθνώς σε Ευρώπη/Ινδία. Το Ισραήλ δεν επιθυμεί τέτοιο σταθμό επί του εδάφους του, γιατί μπορεί να αποτελέσει πολεμικό στόχο και γιατί φοβάται μελλοντικό εμπάργκο. Με το κοίτασμα Λεβιάθαν υπάρχουν προβλήματα με τον Λίβανο. Χριστόφιας και Χαρίρι δεν τα βρήκαν τον Νοέμβριο και στη συνέχεια, ο Λιβανέζος πρωθυπουργός πήγε στη Μόσχα, όπου του υποσχέθηκαν στρατιωτική και τεχνολογική συνδρομή στην εξόρυξη των αποθεμάτων. Ο Αχμαντινετζάντ κάλεσε τον Λίβανο να μη φοβάται, γιατί το Ιράν θα σταθεί πίσω του. Ορισμένοι αναλυτές θεωρούν ότι τα σημαντικά ενεργειακά αποθέματα στα ανοιχτά της Γάζας συνδέονται με την ισραηλινή επίθεση το 2009. Όλη η περιοχή παραμένει υποψήφια για νέους πολέμους και εξεγέρσεις.
Ο ελιγμός του αγωγού.
Ο προτεινόμενος σταθμός κυρίως εξαρτά την Κύπρο από το Ισραήλ και την αμυντική του ομπρέλα. Αγωγός μέχρι τους Καλούς Λιμένες της Κρήτης ή την ηπειρωτική Ελλάδα έχει πολύ περισσότερο στρατηγικό νόημα, γιατί συνδέει την Κύπρο με την Ελλάδα και αμφότερες με την Ευρώπη. Είναι και περισσότερο ασφαλής για την Κύπρο. Στα προβλήματα του συγκαταλέγονται το μεγάλο βάθος νοτίως της Κύπρου και ενδεχόμενες αντιρρήσεις της Τουρκίας, αν η Αγκυρα αμφισβητήσει ότι η περιοχή που θα περάσει ο αγωγός, μεταξύ Καστελλόριζου και Αιγύπτου, υπάγεται σε ελληνική δικαιοδοσία.
Το σχέδιο ενός τέτοιου αγωγού φαίνεται ότι οι έχουν εγείρει Ισραηλινοί, με γενικούς όρους, προς το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, το υπουργείο Ενέργειας δεν έχει όμως συγκεκριμένη πρόταση. Δεν είναι βέβαιο ότι πράγματι τους ενδιαφέρει. Η διευκόλυνση του Ισραήλ να εξάγει τα αποθέματα του είναι πολύ μεγάλης οικονομικής και στρατηγικής αξίας, κυρίως όμως για το Ισραήλ. Για την Ελλάδα και την Κύπρο, περισσότερο ενδιαφέρον έχει η εξόρυξη τυχόν δικών τους κοιτασμάτων.
Αν όμως συγκατατεθούν στα Ισραηλινά σχέδια, θα πρέπει να πάρουν πολύ μεγάλα ανταλλάγματα, με δεδομένο το Ισραηλινό κέρδος. Η όλη σχέση με το Ισραήλ θα ήταν πολύ περισσότερο φυσική, αν ήταν πιο ισορροπημένη η πολυδιάστατη Ελληνική και Κυπριακή εξωτερική πολιτική.
http://gdailynews.wordpress.com/-/www.army.gr/
Η μεταστάθμευση ελληνικών πολεμικών αεροσκαφών και πλοίων σε ισραηλινές βάσεις και λιμάνια είναι, σύμφωνα με αξιόπιστες πηγές, μία μόνο από πληθώρα «δελεαστικών» (ή σχεδιασμένων να φανούν) προτάσεων/ιδεών που έριξαν στο τραπέζι των συζητήσεων με τους επισήμους Ελλάδας και Κύπρου οι Ισραηλινοί ιθύνοντες. Ακολουθεί συντόμως το αμερικανο-εβραϊκό λόμπι, η ηγεσία του οποίου αναμένεται στην Αθήνα τον ερχόμενο μήνα, μαζί και η στενά συνδεόμενη υπουργός Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον.
Έλληνες αξιωματούχοι, εξοικειωμένοι με τις ελληνοϊσραηλινές διαπραγματεύσεις, μιλάνε για μαζική «επίθεση φιλίας» του Ισραήλ, «στοχευμένη», εκτιμούν, στην εκμετάλλευση της βαθιάς οικονομικής/γεωπολιτικής ανασφάλειας που διατρέχει σήμερα Ελλάδα/Κύπρο. Αναγνωρίζουν ότι σάστισαν με την πυκνότητα των ισραηλινών «ιδεών», που, χωρίς να είναι πάντα επαρκώς συγκεκριμένες, δημιούργησαν την ατμόσφαιρα που νιώθουν όλοι οι επισκέπτες οποιουδήποτε παζαριού της Ανατολής.
Οι έμποροι μοιάζουν διατεθειμένοι να ικανοποιήσουν όλα τα γούστα και τις ανάγκες του υποψήφιου πελάτη, προς τον οποίο επιδεικνύουν πολύ μεγάλη εκτίμηση, συμπεριφερόμενοι ως παλιοί ανιδιοτελείς φίλοι. Ευφυή κατά τα άλλα άτομα, είναι πολύ δύσκολο να φύγουν χωρίς να αγοράσουν κάτι ή και να δώσουν όσα λεφτά κρατάνε πάνω τους.
Μεταξύ των Ελλήνων στρατιωτικών, αξιωματούχων, διπλωματών που έγιναν κοινωνοί των ισραηλινών ιδεών, άλλοι τις αντιμετωπίζουν ενθουσιωδώς, άλλοι αμήχανα, ορισμένοι καχύποπτα. Οι πλέον εχέφρονες αναγνωρίζουν ότι η ρήξη Ισραήλ/Τουρκίας και η ανάγκη των Ισραηλινών να βρουν οδό εξαγωγής των ενεργειακών πόρων δημιουργούν ιστορικές ευκαιρίες για την ελληνική/κυπριακή πολιτική, αλλά και εξίσου μεγάλους κινδύνους. Το Ισραήλ, υπογραμμίζουν, δεν είναι μια χώρα σαν τις άλλες. Οι παγίδες ελλοχεύουν σε κάθε στροφή.
Η ισραηλινή «επίθεση φιλίας και συνεργασίας» γίνεται στη γραμμή πάγιων γεωπολιτικών επιδιώξεων του Τελ Αβίβ έναντι Κύπρου/Ελλάδας, που το Ισραήλ ήθελε ανέκαθεν να αποτελέσουν στρατηγικές του εφεδρείες – μάλιστα, ο ιδρυτής του σιωνιστικού κινήματος Θεόδωρος Χερτζλ είχε κάποτε αντιμετωπίσει την ιδέα ίδρυσης του Ισραήλ στην Κύπρο.
Το ισραηλινό άνοιγμα δεν γίνεται μόνο προς Αθήνα/Λευκωσία. Εντάσσεται σε στρατηγική δημιουργίας φιλικού προς το Ισραήλ τόξου, που ξεκινάει από Λευκωσία, μπαίνει σε βάθος στα Βαλκάνια και Μολδαβία, καταλήγοντας στο Καύκασο, κυκλώνοντας τη Τουρκία. Συγκροτούμενο αυξάνει τη δυνατότητα του Ισραήλ είτε να διαπραγματευθεί είτε να αναχαιτήσει τη Τουρκία του Ερντογάν. Ένα τέτοιο τόξο μπορεί να χρησιμεύσει και ως βόρειος διάδρομος επίθεσης κατά του Ιράν μέσω της Μαύρης Θάλασσας και ως ζώνη στρατηγικής επιρροής του Ισραήλ.
Ταυτόχρονα, ο «διάδρομος» Κύπρου ή/και Ελλάδας προσλαμβάνει καθοριστική σημασία για τις εξαγωγές των τεράστιων κοιτασμάτων αερίου του Ισραήλ, ακόμα μεγαλύτερης σημασίας μετά την επιδείνωση των ισραηλινοτουρκικών σχέσεων και την επανάσταση στην Τυνησία, που μπορεί να προοιωνίζεται έκρηξη του λανθάνοντος αιγυπτιακού ηφαιστείου.
Πέρυσι, έκθεση του αμερικανοεβραϊκού Στράτφορ προεξοφλούσε ότι η Ελλάδα “τελείωσε” γεωπολιτικά/οικονομικά και έχασε το Αιγαίο. Εκτός, έλεγε, αν η Αθήνα τεθεί υπό τη προστασία τρίτης δύναμης. Αυτή δεν κατονομαζόταν, προφανώς όμως δεν ήταν ούτε ευρωπαϊκή ούτε η Ρωσία ή Κίνα. Δεν μπορείτε να αμυνθείτε μόνοι σας, δεν σας αρέσει ο νεοοθωμανισμός, ελάτε στην αγκαλιά μου, φαινόταν να λέει ο συντάκτης.
Περίπου τα ίδια έλεγε ο επικεφαλής του Στράτφορ σε πρόσφατη συνέντευξη του στη Ρουμανία, με την οποία το Ισραήλ αναπτύσσει πολύ προχωρημένη στρατιωτική συνεργασία. Η Ρουμανία δεν έχει σημασία για Ε.Ε. και NATO, μην περιμένετε τίποτα από αυτούς. Άφηνε τους αναγνώστες να απαντήσουν μόνοι στο ερώτημα για ποιον έχουν σημασία.
Η Στρατιωτική συνεργασία.
Πέραν της μεταστάθμευσης αεροσκαφών, του ελλιμενισμού πλοίων και της αεροναυτικής συνεργασίας στην Ανατολική Μεσόγειο, οι ισραηλινές προτάσεις περιλαμβάνουν, μεταξύ πολλών άλλων, την προμήθεια συστημάτων αυτοπροστασίας για τα αεροσκάφη F-16, χωρίς τα οποία είναι σχεδόν άχρηστα (μοιάζει απίστευτο, αλλά η Ελλάδα αγόρασε τα πανάκριβα αεροπλάνα, χωρίς να φροντίσει για τη προστασία τους! Έτσι κυβερνάται η χώρα). Πρότειναν επίσης στην Ελλάδα τη προμήθεια πυρομαχικών αρμάτων και αεροπορικών βομβών μεγάλης ακτίνας δράσης για F-16. Πληροφορίες τους φέρουν να ενδιαφέρονται να αγοράσουν τα ΕΑΣ, μία από τις δύο μεγάλες αμυντικές βιομηχανίες της χώρας.
Οι δυο πολεμικές αεροπορίες πραγματοποίησαν ήδη δύο κοινές ασκήσεις υψηλού επιπέδου και προγραμματίζουν τρίτη στο Ισραήλ. Οι Ισραηλινοί ασκήθηκαν, με μεγάλη επιτυχία, στον βομβαρδισμό ακριβείας από μεγάλη απόσταση στο κύριο πεδίο βολής της ελληνικής αεροπορίας (Κρανέα). Οι ασκήσεις αποκαλύφθηκαν από άρθρο των «New YorkTimes», που τις εμφάνισε ως προσομοίωση βομβαρδισμού του Ιράν.
Τους Έλληνες αξιωματικούς ενδιαφέρει πολύ η δυνατότητα συνάσκησης με μία από τις ισχυρότερες αεροπορίες στον κόσμο. Ηγετικά στελέχη όμως της Π.Α. διερωτώνται: «Αν πάμε να εγκατασταθούμε στα αεροδρόμια τους, πως θα τους αρνηθούμε αύριο να εγκατασταθούν στα δικά μας;».
Για πολλά στελέχη της Αεροπορίας και του Ναυτικού, που νιώθουν απογοητευμένα από την κατάσταση της χώρας ή την εξωτερική της πολιτική, η συνεργασία με το Ισραήλ συνιστά «αχτίδα ελπίδας μέσα στην απελπισία», σύμφωνα με την έκφραση εν ενεργεία στελέχους, θέλουν να προβάλουν την ελληνική ισχύ στη Μεσόγειο αν και, καμιά φορά, μοιάζουν έτοιμοι να αντιστρέψουν τη φόρμουλα Κλαούζεβιτς: ο πόλεμος είναι συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα.
Η μεταστάθμευση αεροσκαφών και η χρήση ισραηλινών λιμένων προσφέρουν σπουδαίο τακτικό πλεονέκτημα και στην Ελλάδα και στο Ισραήλ, επιτρέποντας στην Αθήνα να καλύψει ευκολότερα την Κύπρο σε περίπτωση πολέμου. Η πραγματική χρήση τέτοιων διευκολύνσεων σε πόλεμο εξαρτάται από τη τότε βούληση των εμπλεκομένων – και αν υπάρχει βούληση γίνεται και χωρίς συμφωνία. Το κυρίως όμως πρόβλημα είναι ότι το Ισραήλ βρίσκεται σε διαρκή πόλεμο με ένα σωρό κόσμο που κινδυνεύει να θεωρήσει σε κάποια στιγμή τον σύμμαχο του εχθρού του …εχθρό του!
Ουδείς γνωρίζει ποιος θα κερδίσει στο τέλος και αν η χώρα αυτή θα υπάρχει, με τη μορφή που την ξέρουμε, ύστερα από 50 χρόνια. Ταυτοχρόνως, διαθέτει μια υπεροχή στη στρατηγική και στις πληροφορίες έναντι της Ελλάδας, που καθιστά την Αθήνα απλώς ανήμπορη να ελέγξει τις κάθε φορά επιδιώξεις των δυνητικών «συμμάχων» της και σχεδόν αδύνατη την ανάπτυξη ισότιμης στρατηγικής σχέσης.
Έλληνες αναλυτές αναφέρουν το παράδειγμα της «στρατηγικής σχέσης» Γεωργίας – Ισραήλ. Επί εποχής Σαακασβίλι, οι Ισραηλινοί εφοδίασαν με όπλα και με εκατοντάδες συμβούλους τον γεωργιανό στρατό. Βασικοί υπουργοί είχαν διπλή υπηκοότητα, γεωργιανή και ισραηλινή. Όλοι αυτοί ουδόλως απέτρεψαν τον κ. Σαακασβίλι από το να κάνει πόλεμο κατά της Ρωσίας, που απέβη καταστροφικός για τη Γεωργία, αλλά χρησιμοποιήθηκε για να αποτρέψει τη Μόσχα από την πώληση S300 στο Ιράν. Περίπου αυτό που συνέβη με τον Δημήτριο Ιωαννίδη, το 1974, αλλά και με τον Σαντάμ, που Ισραήλ – ΗΠΑ έσπρωξαν κατά του Ιράν.
Η Αθήνα απέφυγε στο παρελθόν πολύ πιο ασφαλή αμυντικά μέτρα στην Ανατολική Μεσόγειο, όπως την εγκατάσταση S300 στην Κύπρο, συνοδευόμενη από ρωσικές εγγυήσεις ασφαλείας. Ματαιώνει κάθε φορά δικές της αεροναυτικές ασκήσεις στην περιοχή. Γιατί να πάει τώρα στο άλλο άκρο με το Ισραήλ, διερωτώνται διπλωμάτες.
Όσοι από τους Έλληνες στρατιωτικούς διαφωνούν με τις πολύ στενές επαφές με το Ισραήλ υπογραμμίζουν επίσης ότι το μοντέλο της ισραηλινής ισχύος δεν μπορεί να μεταφερθεί στην Ελλάδα. Το ισραηλινό σχέδιο βασίζεται στη συντριπτική ισχύ. Η Ελλάδα δεν είναι «σταυροφορικό» κράτος, δεν αποτέλεσε ποτέ τμήμα του ευρωπαϊκού αποικιακού στοιχείου, ούτε θέλει να κατακτήσει μια τεράστια περιοχή. Χρειάζεται όπλα για να αμύνεται, αλλά η «ήπια ισχύς», το «στρατηγικό βάθος», η πολιτικο-ιδεολογική «ασπίδα» της είναι το όνομα της, η ηθικοπολιτιστική ακτινοβολία της, κοιτίδα των σημαντικότερων επιτευγμάτων του πολιτισμού.
Η ελληνοϊοραηλινή συνεργασία μπορεί να είναι επωφελής και όχι καταστροφική για την Ελλάδα (και Κύπρο) υπό δύο αυστηρές προϋποθέσεις:
1. Ότι η Ελλάδα δεν θα μπει επ’ ουδενί στο “κάδρο”, στην “εικόνα” του εχθρού των μουσουλμάνων και…
2. Ότι θα τηρήσει απόσταση ασφαλείας από τη ζώνη συγκέντρωσης των παγκόσμιων αντιθέσεων και πεδίο «πολέμου πολιτισμών» που είναι η Μέση Ανατολή.
Η μόνη συγκεκριμένη πρόταση είναι η κατασκευή στην Κύπρο σταθμού υγροποίησης αερίου, που θα μεταφέρεται με ελληνόκτητα πλοία διεθνώς σε Ευρώπη/Ινδία. Το Ισραήλ δεν επιθυμεί τέτοιο σταθμό επί του εδάφους του, γιατί μπορεί να αποτελέσει πολεμικό στόχο και γιατί φοβάται μελλοντικό εμπάργκο. Με το κοίτασμα Λεβιάθαν υπάρχουν προβλήματα με τον Λίβανο. Χριστόφιας και Χαρίρι δεν τα βρήκαν τον Νοέμβριο και στη συνέχεια, ο Λιβανέζος πρωθυπουργός πήγε στη Μόσχα, όπου του υποσχέθηκαν στρατιωτική και τεχνολογική συνδρομή στην εξόρυξη των αποθεμάτων. Ο Αχμαντινετζάντ κάλεσε τον Λίβανο να μη φοβάται, γιατί το Ιράν θα σταθεί πίσω του. Ορισμένοι αναλυτές θεωρούν ότι τα σημαντικά ενεργειακά αποθέματα στα ανοιχτά της Γάζας συνδέονται με την ισραηλινή επίθεση το 2009. Όλη η περιοχή παραμένει υποψήφια για νέους πολέμους και εξεγέρσεις.
Ο ελιγμός του αγωγού.
Ο προτεινόμενος σταθμός κυρίως εξαρτά την Κύπρο από το Ισραήλ και την αμυντική του ομπρέλα. Αγωγός μέχρι τους Καλούς Λιμένες της Κρήτης ή την ηπειρωτική Ελλάδα έχει πολύ περισσότερο στρατηγικό νόημα, γιατί συνδέει την Κύπρο με την Ελλάδα και αμφότερες με την Ευρώπη. Είναι και περισσότερο ασφαλής για την Κύπρο. Στα προβλήματα του συγκαταλέγονται το μεγάλο βάθος νοτίως της Κύπρου και ενδεχόμενες αντιρρήσεις της Τουρκίας, αν η Αγκυρα αμφισβητήσει ότι η περιοχή που θα περάσει ο αγωγός, μεταξύ Καστελλόριζου και Αιγύπτου, υπάγεται σε ελληνική δικαιοδοσία.
Το σχέδιο ενός τέτοιου αγωγού φαίνεται ότι οι έχουν εγείρει Ισραηλινοί, με γενικούς όρους, προς το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, το υπουργείο Ενέργειας δεν έχει όμως συγκεκριμένη πρόταση. Δεν είναι βέβαιο ότι πράγματι τους ενδιαφέρει. Η διευκόλυνση του Ισραήλ να εξάγει τα αποθέματα του είναι πολύ μεγάλης οικονομικής και στρατηγικής αξίας, κυρίως όμως για το Ισραήλ. Για την Ελλάδα και την Κύπρο, περισσότερο ενδιαφέρον έχει η εξόρυξη τυχόν δικών τους κοιτασμάτων.
Αν όμως συγκατατεθούν στα Ισραηλινά σχέδια, θα πρέπει να πάρουν πολύ μεγάλα ανταλλάγματα, με δεδομένο το Ισραηλινό κέρδος. Η όλη σχέση με το Ισραήλ θα ήταν πολύ περισσότερο φυσική, αν ήταν πιο ισορροπημένη η πολυδιάστατη Ελληνική και Κυπριακή εξωτερική πολιτική.
http://gdailynews.wordpress.com/-/www.army.gr/
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)