ΑΡΟΝάρον τους κάλεσαν στην Άγκυρα. Δεν μπορούσαν να αρνηθούν αν και την ίδια μέρα ο πρόεδρος είχε συνάντηση με τον Χριστόφια και το πρόγραμμα και οι συναντήσεις των υπουργών ήταν πολλές. Όλα αυτά δεν έχουν σημασία από τη στιγμή που η διαταγή ήταν της Άγκυρας. Για να μεταφέρει την τ/κ αντιπροσωπεία και τον πρέσβη απεστάλη και αεροσκάφος. Πήγανε σαν πρόβατα και μετά από 4 ώρες επέστρεψαν. Ένα φίλος μου είπε: Κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Η Άγκυρα ποτέ δεν θα τους καλούσε για κάτι καλό: Είχε δίκιο. Σύντομα καταλάβαμε το τι ελέχθη. Η βόρεια Κύπρος θα έπρεπε να τουρκοποιηθεί, να αποζημιωθούν οι Ε/κ, που αποτείνονται στην Επιτροπή Αποζημιώσεων, να ιδρυθεί για τον σκοπό αυτό ένα Ταμείο με τη συμβολή των τουρκικών τραπεζών και μέρος της αποζημίωσης να καταβάλλεται από το Ταμείο αυτό και το υπόλοιπο από τον χρήστη της περιουσίας.
Και ποιο το ποσοστό που θα καλούνται να καταβάλλουν οι χρήστες; Τουλάχιστον το 1/3. Αν ο χρήστης δεν είχε εγκαταλείψει περιουσία στο νότο, το ποσοστό αυτό θα έφθανε μέχρι και στο 50%. Και τι γίνεται με τους τ/κ τίτλους ιδιοκτησίας; Αυτοί είναι για πέταμα αφού δεν έχουν καμιά αξία.
Άρα, δεν αρκεί η αναφορά στο «Σύνταγμα» του 1985. Οι Ε/κ, που παρέμειναν στο βορρά, είναι ιδιοκτησία της «ΤΔΒΚ». Στο Διεθνές Δίκαιο υπάρχει πρόνοια, σύμφωνα με την οποία το δικαίωμα της περιουσίας δεν χάνεται ακόμη και αν το τμήμα εδάφους όπου βρίσκεται αυτή κατακτήθηκε με πόλεμο. Όποιος έχει τον τίτλο, είναι ο ιδιοκτήτης.
Με άλλα λόγια, ιδιοκτήτες των περιουσιών στο βορρά είναι οι Ε/κ, αφού αυτοί κατέχουν τους τίτλους ιδιοκτησίας. Το ίδιο ισχύει και για τις περιουσίες των Τ/κ στο νότο. Ως εκ τούτου, είναι αδύνατη η συνολική ρύθμιση της ανταλλαγής περιουσιών. Η Άγκυρα έχει μπει σε μπελάδες με τις περιουσίες. Μετά τις υποθέσεις Λοϊζίδου και Αρέστη αναζητήθηκε μια οδός διεξόδου και αυτή βρέθηκε με την Επιτροπή Αποζημιώσεων.
Πίστευε η Άγκυρα ότι θα ξεμπέρδευε με το ΕΔΑΔ. Αλλά υπολόγιζε λάθος. Όταν ο Λόρδος αιτήθηκε 120 εκατ. ευρώ, η Άγκυρα κάλεσε την τ/κ ηγεσία και της είπε: Δεν μου είναι δυνατόν να καταβάλω το σύνολο του ποσού αυτού. Μέρος του θα πρέπει να καταβληθεί από τον χρήστη. Καλά. Όσοι έχουν χρήματα να πληρώσουν. Όσοι δεν έχουν; Τι θα κάνουν; Μήπως θα επιτρέψουν τις περιουσίες; Μήπως την περιουσία τους θα την αγοράσουν οι πλούσιοι; Όπως είπε και ο Λόρδος, θα αποζημιωθώ και την απώλεια χρήσης της περιουσίας μου, αλλά δεν πρόκειται να την πουλήσω. Ίσως βρεθούν μερικοί Ε/κ, που θα πουλήσουν την περιουσία. Η πλειοψήφια δεν θα την πουλήσει και έτσι η τουρκοποίηση της Κύπρου δεν θα επιτευχθεί. Αλλεπάλληλα είναι τα λάθη της Άγκυρας αλλά δεν το αντιλαμβάνεται.
Άρθρο του Τουργκούτ Αφσάρογλου στην «Αφρίκα»-ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
Geopolitical Research Institute(GRI)/Εταιρεία Γεωπολιτικών Ερευνών(ΕΓΕ)
Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010
Τουρκία: Παλιές αγάπες και παλιές έχθρες
Η Τουρκία, βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, αυτή τη φορά για τον ρόλο της στα Δυτικά Βαλκάνια μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Ήταν το θέμα έρευνας που παρουσίασε στη Deutsche Welle στο Βερολίνο ο Ντούσαν Ρέλγιτς, πολιτικός επιστήμονας του Ιδρύματος Επιστήμη και Πολιτική σε εκδήλωση της Εταιρείας Νοτιοανατολικής Ευρώπης και της Γερμανοτουρκικής Εταιρείας. Ο ερευνητής θέλησε να καταγράψει τα κίνητρα και τις επιπτώσεις του όψιμου ενδιαφέροντος της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής για την Κροατία, Βοζνία-Ερζεγοβίνη, Σερβία, Μαυροβούνιο, Κοσσυφοπέδιο και π. γ. Δημοκρατία της Μακεδονίας.
Ισάξιοι εταίροι στη διαμόρφωση της ασφάλειας
Τους λαούς αυτών των κρατών οι Τούρκοι τους θεωρούν συγγενείς τους, και μάλιστα η επίσημη θέση της Άγκυρας είναι ότι το ενδιαφέρον αποτελεί έκφραση σεβασμού των Τούρκων για τα συμφέροντα και την ευημερία των συγγενών τους. Εκτός αυτού υπάρχουν και οι αγορές, που είναι πολύ σημαντικές για την τουρκική οικονομία, αλλά βεβαίως και πολλά στρατηγικά και πολιτικά συμφέροντα,
«Ιδιαίτερα σημαντικό για τους Τούρκους είναι να ενισχύσουν την επιρροή τους στην περιοχή για να μπορέσουν να συμμετέχουν ως ισάξιοι εταίροι της Ε.Ε. και άλλων εξωτερικών παικτών στη διαμόρφωση της νέας αρχιτεκτονικής ασφάλειας στην Ευρώπη, και ειδικότερα σε αυτό το κομμάτι της γηραιάς ηπείρου», υποστηρίζει ο Ντούσαν Ρέλγιτς.
Δεν είναι τυχαίο ότι σε ορισμένες διαφορές, που αναφύονται στα Βαλκάνια η Τουρκία εμφανίζεται ως σημαντικός πολιτικός παράγοντας. Για παράδειγμα, μετά τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία η Άγκυρα προσπάθησε να διαμεσολαβήσει ανάμεσα στη Σερβία και τη Βοσνία. Επίσης, στο θέμα του ονόματος της π. γ. Δημοκρατίας της Μακεδονίας η Άγκυρα στήριξε ανοιχτά την κυβέρνηση των Σκοπίων.
Στα Δυτικά Βαλκάνια ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια όλο και περισσότερα τουρκικά πολιτιστικά κέντρα, σχολεία και πανεπιστήμια. Αλλά και η τουρκική μιντιακή προσφορά, από ραδιοφωνικά προγράμματα για το εξωτερικό μέχρι δακρύβρεχτα σίριαλ, γίνεται όλο και πιο αγαπητή. Η συμπάθεια για τους Τούρκους έχει ανέβει στα ύψη κυρίως στους μουσουλμάνους Βόσνιους. Χαρακτηριστικό είναι ότι πρόσφατα πολλοί από αυτούς γιόρτασαν τη νίκη της τουρκικής ομάδας μπάσκετ στον ημιτελικό κατά της Σερβίας με τουρκικές σημαίες.
«Καλύτερα με την Τουρκία, παρά στην ευρωπαϊκή αναμονή»
«Υπάρχουν όμως κι άλλοι», προσθέτει ο Ντούσαν Ρέλγιτς, «που έμαθαν στο δημοτικό ότι θα πρέπει να αποβάλλουν τον οθωμανικό ζυγό, αν θέλουν να επιστρέψουν στη Ευρώπη. Πρόκειται για απόψεις που έχουν τις ρίζες τους στον 19ο και 20ο αιώνα, αλλά ενισχύθηκαν στην μεταπολεμική γιουγκοσλαβική ιστορία».
Αυτή η διχασμένη σχέση των λαών των Δυτικών Βαλκανίων με την Άγκυρα αντικατοπτρίζεται και στις τελευταίες δημοσκοπήσεις. Ένα ποσοστό μόνο του 40% δηλώνει ότι η Τουρκία είναι φιλική χώρα, ορισμένοι Σέρβοι διανοούμενοι μάλιστα ισχυρίζονται ότι πίσω από την τουρκική διπλωματία κρύβεται μια νέο –οθωμανική φιλοσοφία, που κατατείνει στην αναγέννηση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας μετά από τον εξισλαμισμό της περιοχής.
«Ίσως», εκφράζει τον προβληματισμό του ο Ντούσαν Ρέλγιτς, «να προκύψει ένας νέος τρόπος πολιτικής σκέψης σε τμήμα των λαών της περιοχής, που να λέει, ότι αν η χώρα μου δεν μπορεί να γίνει μέλος της Ε.Ε. και η Τουρκία, ως ανερχόμενη περιφερειακή οικονομική δύναμη και πολυπληθέστερη χώρα της περιοχής με διεθνοπολιτικό ρόλο γίνει εταίρος μας, τότε, αν επιδιώξουμε στρατηγική συνεργασία με την Άγκυρα, μεσοπρόθεσμα ή και μακροπρόθεσμα, να επιτύχουμε περισσότερα, από το να περιμένουμε πότε η Ε.Ε. θα συνεχίσει την πολιτική της διεύρυνσης».
Το συμπέρασμα είναι,. Ότι σε περίπτωση που η Ε.Ε. αφήσει στο προθάλαμο αναμονής τα κράτη των δυτικών Βαλκανίων, δεν αποκλείεται να ηγηθεί η Τουρκία μιας «συμμαχίας των απορριφθέντων συγγενών» τους.
Alexandra Scherle/Ειρήνη Αναστασοπούλου
Επιμέλεια Σύνταξης Σπύρος Μοσκόβου
http://www.dw-world.de/dw/article/0,,6198396,00.html
Ισάξιοι εταίροι στη διαμόρφωση της ασφάλειας
Τους λαούς αυτών των κρατών οι Τούρκοι τους θεωρούν συγγενείς τους, και μάλιστα η επίσημη θέση της Άγκυρας είναι ότι το ενδιαφέρον αποτελεί έκφραση σεβασμού των Τούρκων για τα συμφέροντα και την ευημερία των συγγενών τους. Εκτός αυτού υπάρχουν και οι αγορές, που είναι πολύ σημαντικές για την τουρκική οικονομία, αλλά βεβαίως και πολλά στρατηγικά και πολιτικά συμφέροντα,
«Ιδιαίτερα σημαντικό για τους Τούρκους είναι να ενισχύσουν την επιρροή τους στην περιοχή για να μπορέσουν να συμμετέχουν ως ισάξιοι εταίροι της Ε.Ε. και άλλων εξωτερικών παικτών στη διαμόρφωση της νέας αρχιτεκτονικής ασφάλειας στην Ευρώπη, και ειδικότερα σε αυτό το κομμάτι της γηραιάς ηπείρου», υποστηρίζει ο Ντούσαν Ρέλγιτς.
Δεν είναι τυχαίο ότι σε ορισμένες διαφορές, που αναφύονται στα Βαλκάνια η Τουρκία εμφανίζεται ως σημαντικός πολιτικός παράγοντας. Για παράδειγμα, μετά τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία η Άγκυρα προσπάθησε να διαμεσολαβήσει ανάμεσα στη Σερβία και τη Βοσνία. Επίσης, στο θέμα του ονόματος της π. γ. Δημοκρατίας της Μακεδονίας η Άγκυρα στήριξε ανοιχτά την κυβέρνηση των Σκοπίων.
Στα Δυτικά Βαλκάνια ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια όλο και περισσότερα τουρκικά πολιτιστικά κέντρα, σχολεία και πανεπιστήμια. Αλλά και η τουρκική μιντιακή προσφορά, από ραδιοφωνικά προγράμματα για το εξωτερικό μέχρι δακρύβρεχτα σίριαλ, γίνεται όλο και πιο αγαπητή. Η συμπάθεια για τους Τούρκους έχει ανέβει στα ύψη κυρίως στους μουσουλμάνους Βόσνιους. Χαρακτηριστικό είναι ότι πρόσφατα πολλοί από αυτούς γιόρτασαν τη νίκη της τουρκικής ομάδας μπάσκετ στον ημιτελικό κατά της Σερβίας με τουρκικές σημαίες.
«Καλύτερα με την Τουρκία, παρά στην ευρωπαϊκή αναμονή»
«Υπάρχουν όμως κι άλλοι», προσθέτει ο Ντούσαν Ρέλγιτς, «που έμαθαν στο δημοτικό ότι θα πρέπει να αποβάλλουν τον οθωμανικό ζυγό, αν θέλουν να επιστρέψουν στη Ευρώπη. Πρόκειται για απόψεις που έχουν τις ρίζες τους στον 19ο και 20ο αιώνα, αλλά ενισχύθηκαν στην μεταπολεμική γιουγκοσλαβική ιστορία».
Αυτή η διχασμένη σχέση των λαών των Δυτικών Βαλκανίων με την Άγκυρα αντικατοπτρίζεται και στις τελευταίες δημοσκοπήσεις. Ένα ποσοστό μόνο του 40% δηλώνει ότι η Τουρκία είναι φιλική χώρα, ορισμένοι Σέρβοι διανοούμενοι μάλιστα ισχυρίζονται ότι πίσω από την τουρκική διπλωματία κρύβεται μια νέο –οθωμανική φιλοσοφία, που κατατείνει στην αναγέννηση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας μετά από τον εξισλαμισμό της περιοχής.
«Ίσως», εκφράζει τον προβληματισμό του ο Ντούσαν Ρέλγιτς, «να προκύψει ένας νέος τρόπος πολιτικής σκέψης σε τμήμα των λαών της περιοχής, που να λέει, ότι αν η χώρα μου δεν μπορεί να γίνει μέλος της Ε.Ε. και η Τουρκία, ως ανερχόμενη περιφερειακή οικονομική δύναμη και πολυπληθέστερη χώρα της περιοχής με διεθνοπολιτικό ρόλο γίνει εταίρος μας, τότε, αν επιδιώξουμε στρατηγική συνεργασία με την Άγκυρα, μεσοπρόθεσμα ή και μακροπρόθεσμα, να επιτύχουμε περισσότερα, από το να περιμένουμε πότε η Ε.Ε. θα συνεχίσει την πολιτική της διεύρυνσης».
Το συμπέρασμα είναι,. Ότι σε περίπτωση που η Ε.Ε. αφήσει στο προθάλαμο αναμονής τα κράτη των δυτικών Βαλκανίων, δεν αποκλείεται να ηγηθεί η Τουρκία μιας «συμμαχίας των απορριφθέντων συγγενών» τους.
Alexandra Scherle/Ειρήνη Αναστασοπούλου
Επιμέλεια Σύνταξης Σπύρος Μοσκόβου
http://www.dw-world.de/dw/article/0,,6198396,00.html
Turkish defense minister takes aim at arms dealer bribery
The defense minister has alleged that arms companies and dealers have given lucrative kickbacks or commissions to ministry and military officials in an attempt to secure high-priced defense contracts.
Minister Vecdi Gönül spoke to Murat Yetkin from the daily Radikal about arms dealers sharing commissions with bureaucrats. It was the first time a Turkish defense minister has commented on such allegations.
Gönül said they had suspicions over direct arms purchases, which led to the banning of arms company representatives from meetings at both the ministry and the General Staff. Gönül said Turkey’s defense and security establishment preferred to approach domestic industrialists for original work more than seeking to purchase finished products direct from foreigners, which is what has lead to the development of the Turkish defense industry.
“Actually, our government did not treat all sectors equally,” said the minister. “We took sides when it came to defense and favored the industrialist who manufactures over the dealer who sells. Before [our administration], direct purchases were favored. You call one a company representative, but it says 'dealer' in his trade registry entry. The dealer gets a product manufactured abroad and brings it to you saying, 'It is great'.”
Gönül said that while the quality of the products may actually be very good, the ministry often ends up paying for qualities of the product that they do not actually need or use. Moreover, products purchased in this way do not make a positive impact on the domestic defense industry and the dealer’s profit is paid for by the purchaser, in this case the Defense Ministry and General Staff, not the manufacturer.
This profit rate is up to 5 or 10 percent, which means a lot in billion-dollar defense bids, according to the minister. “Besides, we could not be certain that this profit was for the dealer only,” said Gönül. “It is our belief that the arbiters use [the cash] to influence and persuade commission members who make purchasing decisions.”
The dealers also employed retired generals as lobbyists to reach purchase-authorizing civil servants, said Gönül. Retired generals were on the payroll of many arms dealing companies because of their good relations with active duty soldiers. The minister said the General Staff closed its doors to arms dealers during the reign of Gen. Hilmi Özkök and that practice, he believes, is continuing. “The arbiters cannot enter the ministry since I became minister. I have not met with any dealer since I took the post.”
Yetkin wrote that the minister confirmed to him allegations of $1 billion defense purchases that have been whispered about in Ankara for years. Gönül said he would not name names from past examples, but he might write about them in his memoirs after retirement.
Minister Vecdi Gönül spoke to Murat Yetkin from the daily Radikal about arms dealers sharing commissions with bureaucrats. It was the first time a Turkish defense minister has commented on such allegations.
Gönül said they had suspicions over direct arms purchases, which led to the banning of arms company representatives from meetings at both the ministry and the General Staff. Gönül said Turkey’s defense and security establishment preferred to approach domestic industrialists for original work more than seeking to purchase finished products direct from foreigners, which is what has lead to the development of the Turkish defense industry.
“Actually, our government did not treat all sectors equally,” said the minister. “We took sides when it came to defense and favored the industrialist who manufactures over the dealer who sells. Before [our administration], direct purchases were favored. You call one a company representative, but it says 'dealer' in his trade registry entry. The dealer gets a product manufactured abroad and brings it to you saying, 'It is great'.”
Gönül said that while the quality of the products may actually be very good, the ministry often ends up paying for qualities of the product that they do not actually need or use. Moreover, products purchased in this way do not make a positive impact on the domestic defense industry and the dealer’s profit is paid for by the purchaser, in this case the Defense Ministry and General Staff, not the manufacturer.
This profit rate is up to 5 or 10 percent, which means a lot in billion-dollar defense bids, according to the minister. “Besides, we could not be certain that this profit was for the dealer only,” said Gönül. “It is our belief that the arbiters use [the cash] to influence and persuade commission members who make purchasing decisions.”
The dealers also employed retired generals as lobbyists to reach purchase-authorizing civil servants, said Gönül. Retired generals were on the payroll of many arms dealing companies because of their good relations with active duty soldiers. The minister said the General Staff closed its doors to arms dealers during the reign of Gen. Hilmi Özkök and that practice, he believes, is continuing. “The arbiters cannot enter the ministry since I became minister. I have not met with any dealer since I took the post.”
Yetkin wrote that the minister confirmed to him allegations of $1 billion defense purchases that have been whispered about in Ankara for years. Gönül said he would not name names from past examples, but he might write about them in his memoirs after retirement.
Οι Ψυχολογικές Επιχειρήσεις
Πρόκειται για εφαρμογή τακτικών Ψυχολογικών Επιχειρήσεων (PSYOPS/ΨΕΠ/Psikolojik Istihbarat) της Άγκυρας που ως στόχο έχει να πλήξει το ηθικό και να προκαλέσει σύγχυση στην ελληνική πλευρά σε κομβικό σημείο για το μέλλον των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Οι Ψυχολογικές Επιχειρήσεις αποτελούν την ανθρώπινη πλευρά του Πληροφοριακού Πολέµου και αφορούν τη σχεδιασμένη χρήση ηλεκτρονικών µέσων, κυρίως ΜΜΕ, σε συνδυασµό µε άλλες τεχνικές για την μετάδοση επιλεγμένων πληροφοριών και ενδείξεων σε ξένα ακροατήρια. Η μετάδοση τους στόχο έχει να επηρεάσει το συναίσθημα, τα κίνητρα, την αντικειμενική κρίση, τη συμπεριφορά ξένων κυβερνήσεων, οργανισμών, ομάδων και ατόμων, πιο συγκεκριμένα: 1. ΨΕΠ ενάντια στην εθνική βούληση, 2. ΨΕΠ ενάντια στους αντιπάλους ∆ιοικητές και 3. ΨΕΠ ενάντια στο ηθικό των στρατιωτών στο πεδίο της µάχης. Ως προς την επίτευξη του αντικειµενικού σκοπού διακρίνονται σε: Στρατηγικές ΨΕΠ: Έχουν ευρείς και μακρυπρόθεσμους στόχους όπως η υπονόμευση της αποφασιστικότητας μιας εχθρικής δύναμης, η ενθάρρυνση αναταραχής, δυσαρέσκειας και αντιδράσεως ξένου πληθυσμού εναντίον στην πολιτική του ηγεσία, το ισχύον οικονομικό σύστημα ή εναντίον στρατιωτικών δυνάμεων. Επιχειρησιακές ΨΕΠ: Σκοπός τους να επηρεάσουν τη συμπεριφορά των εχθρικών δυνάμεων και πληθυσμών στην περιοχή των επιχειρήσεων π.χ. η υπονόμευση της εμπιστοσύνης των στρατιωτικών δυνάμεων και πολιτών προς την ηγεσία τους. Τακτικές ΨΕΠ: Σκοπός τους η άμεση επίτευξη στόχων και είναι σχεδιασμένες ώστε να ασκήσουν ψυχολογική πίεση σε εχθρικές δυνάμεις π.χ. υπονόμευση του ηθικού και της μαχητικής ικανότητας του εχθρού, παρακίνηση να παράδοση/λιποταξία, πρόκληση συγχύσεως και παρενόχληση. Η συλλογή πληροφοριών για τον σχεδιασμό των ΨΕΠ όπως το επίπεδο του ηθικού, oι σχέσεις στρατευμένου προσωπικού και κατώτερου με τους ανώτερους, ψυχολογικές αδυναμίες, αιτίες άγχους γίνεται από ανοικτές πηγές (ΟSINT) όπως εφημερίδες, ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης (facebook.com), φόρουμ στρατιωτικών συζητήσεων (omhroi.gr) κλπ. Έτσι εκτιμάται το ηθικό του πληθυσμού στο σύνολο του ή σε συγκεκριμένη περιοχή ενδιαφέροντος. Όπως σημειώνει ο Μάνος Ηλιάδης στο βιβλίο του "Οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες και η ΜΙΤ", ο πανικός και η απελπισία που πρόβαλαν οι τηλεοπτικοί σταθμοί στις πυρκαγιές στα νησιά του Αιγαίου το 1993 (πυρκαγιές σε Ικαρία, Ρόδο) και 1994 (πυρκαγιές σε Σάμο, Ρόδο, Χίο, Καστελόριζο, Λέσβο) αποτέλεσε χρήσιμο υλικό ανάλυσης που χρησιμοποιήθηκε στη μελλοντική σχεδίαση ΨΕΠ στις εν λόγω περιοχές. Ζωτικής σημασίας είναι ακόμα και οι πληροφορίες για το πόσο νόστιμο ή επαρκές είναι το φαγητό που απολαμβάνουν οι οπλίτες σε κάποια στρατιωτική μονάδα ή ο αριθμός των υπηρεσιών που εκτελεί μηνιαίως το ένστολο μόνιμο προσωπικό. Η Άγκυρα δίνει ιδιαίτερη έμφαση στο τομέα των ΨΕΠ συντονίζοντας πλειάδα οργανώσεων και ιδρυμάτων που ασκούν Μαύρη Προπαγάνδα υπέρ των τουρκικών συμφερόντων στο εσωτερικό και το εξωτερικό. Η Μαύρη Προπαγάνδα διεξάγεται από πηγή με ψεύτικη ταυτότητα, η οποία παρουσιάζεται από ουδέτερη ως φιλική ενώ στη πραγματικότητα είναι εχθρική. Αποτελεί τη πιο ακραία μορφή προπαγάνδας, εκμεταλλεύεται τυχόν αδυναμίες στο στρατόπεδο του αντιπάλου και χρησιμοποιεί συχνά μέσα όπως διασπορά ψευδών ειδήσεων, φημών, πλαστογραφία. Αναλυτικότερα, οι τουρκικές ΨΕΠ επικεντρώνονται: 1. Στην αμφισβήτηση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων και στην υπονόμευση της ελληνικής εδαφικής ακεραιότητας μέσω ανύπαρκτων αυτονομιστικών κινημάτων. 2. Στην εξαπόλυση κατηγοριών ότι η Ελλάδα ενισχύει τις τρομοκρατικές ομάδες που προσβλέπουν στο διαμελισμό της Τουρκίας. 3. Στην χειραγώγηση της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης και στη δημιουργία κλίματος αντιπάθειας κατά του ελληνικού Κράτους. 4. Στην αποδιεθνοποίηση του Κυπριακού ζητήματος και τη ψυχολογική φθορά της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ενδεικτική των τουρκικών ενεργειών θεωρείται η αποκάλυψη κατά τη δικαστική διερεύνηση της υπόθεσης Εrgenekon ότι το τουρκικό Γενικό Επιτελείο έστησε και διαχειριζόταν 24 ραδιοφωνικούς σταθμούς και 42 ιστοσελίδες, ανάμεσα στις οποίες γνωστοί δικτυακοί τόποι με ιδιαίτερο ανθελληνικό περιεχόμενο (βλ. Το τουρκικό Γενικό Επιτελείο πίσω από τις πλέον ανθελληνικές ιστοσελίδες). Γι΄αυτό προσοχή τι διαβάζετε και κυρίως, τι γράφετε.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)