Geopolitical Research Institute(GRI)/Εταιρεία Γεωπολιτικών Ερευνών(ΕΓΕ)

Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Μεθοδολογία απαλλαγής της Κύπρου απο τον τουρκικό στρατό

Με τον Γιάννο Χαραλαμπίδη
Η ένταξη της Κύπρου στο Συνεταιρισμό για την Ειρήνη (PfP) δεν είναι ζήτημα νομικό. Είναι θέμα στρατηγικής σημασίας. Αλλά και ουσίας. Δηλαδή, ολοκλήρωσης της ένταξης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΕΕ και τερματισμού της εξόδου από τις αίθουσες συνεδριάσεων των Κύπριων εκπροσώπων και εισόδου των Τούρκων, όταν συζητούνται διαβαθμισμένες πληροφορίες ΝΑΤΟ - ΕΕ.


Είναι ορθή η επισήμανση του ΑΚΕΛ και του Προέδρου Χριστόφια ότι ο PfP είναι οργανικά συνδεδεμένος με το ΝΑΤΟ. Κανείς όμως δεν μας υποχρεώνει να ενταχθούμε στη Συμμαχία, παρότι κακώς δεν έχουμε υποβάλει ακόμη αίτηση ένταξης. Επί τούτου, δεν υπάρχει ισχυρή δικαιολογία, αφού:

1. Το ΝΑΤΟ είναι συνδεδεμένο με τον αμυντικό βραχίονα της ΕΕ. Ο ίδιος ο Πρόεδρος Χριστόφιας, τόσο στο Συμβούλιο του Δεκεμβρίου του 2008 όσο και πρόσφατα, το φθινόπωρο του 2010 έδωσε τη δική του σύμφωνη γνώμη: α) Στην εμβάθυνση των σχέσεων ΝΑΤΟ - ΕΕ. β) Στη Βαρόνη Άστον να εξεύρει τρόπους συνεργασίας μεταξύ ΝΑΤΟ - ΕΕ για τη διαχείριση κρίσεων.

Τι μπορεί να είναι άλλο από μιας τέτοιας μορφής συνεργασία η ένταξη της Κύπρου στον PfP; Ο ισχυρισμός του Προέδρου είναι ότι «είπε ναι» στο ΝΑΤΟ και στις εν λόγω αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου επειδή σε αυτές τονίζεται ότι η δράση της ΕΕ σε σχέση με το ΝΑΤΟ θα γίνεται επί τη βάσει του διεθνούς δικαίου. Η θέση αυτή δεν χρειαζόταν να επισημανθεί από τον Κύπριο Πρόεδρο, καθότι είναι αυτονόητη και, ήδη, θεσμικώς κατοχυρωμένη! Άλλωστε, εάν κάποιος διαβάσει το νέο στρατηγικό δόγμα του ΝΑΤΟ, όπως αυτό αποφασίστηκε το Νοέμβριο του 2010, θα διαπιστώσει ότι η δράση της Συμμαχίας πρέπει να είναι σύμφωνη με το διεθνές δίκαιο και τις αρχές του ΟΗΕ για τη διαφύλαξη της ειρήνης.

2. Το κυπριακό πρόβλημα είναι εισβολής - κατοχής. Συνεπώς, στόχος είναι η αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων. Επειδή αυτό δεν μπορεί να συμβεί με νικηφόρο πόλεμο, η άλλη επιλογή είναι η εξής: Η δημιουργία κοινωνίας συμφερόντων και ασφάλειας μέσω του ΝΑΤΟ, που θα σημαίνει την αντικατάσταση του τουρκικού στρατού με ειρηνευτική δύναμη της Συμμαχίας και της ΕΕ υπό την αιγίδα του ΟΗΕ. Υπό αυτές τις συνθήκες ποιο επιχείρημα θα έχουν οι Τούρκοι; Ότι το ΝΑΤΟ, η ΕΕ και ο ΟΗΕ θα απειλούν τους Τουρκοκύπριους και την Τουρκία;

Εάν το ΑΚΕΛ και ο Πρόεδρος ξεπεράσουν τα ιδεολογικά συμπλέγματα του παρελθόντος, και εάν σκεφτούν ρεαλιστικά, εάν μάθουν να σέβονται την πλειοψηφία, τότε θα κατανοήσουν ότι όχι μόνο η ένταξη στον PfP, αλλά και η αίτηση ενσωμάτωσης στο ΝΑΤΟ αποτελεί βασική μεθοδολογία απαλλαγής από τον τουρκικό στρατό και τις ξένες εγγυήσεις. Συνιστά ενίσχυση της κρατικής κυριαρχίας και δημιουργία κοινωνίας συμφερόντων, καθώς και πυλώνα ασφάλειας και προϋπόθεση για τη βιωσιμότητα της τελικής λύσης.
http://www.sigmalive.com

Λεπτές ισοροπίες

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Μια καινούρια «μεγάλη ιδέα» εξαπλώνεται σε διάφορους κύκλους στην Αθήνα και τη Λευκωσία. ‘Ότι μπορούμε να λύσουμε βασικά προβλήματα «συμμαχώντας» με το Ισραήλ. Μια σκόπιμη, ιδιοτελής σύγχυση εγκαθίσταται μεταξύ «συνεργασίας», «συμμαχίας» και «δορυφοροποίησης».
Ουδείς των οπαδών μιας ελληνοισραηλινής συμμαχίας δεν αντιμετωπίζει αναλυτικά και τους κινδύνους που εγκυμονεί, πέραν των πιθανών ωφελημάτων. Το Ισραήλ είναι κράτος σε «διαρκή πόλεμο» με όλο το περιβάλλον του. Η Ελλάδα (και η Κύπρος) έχει στηρίξει όλη την εξωτερική πολιτική της στο διεθνές δίκαιο και την παγκόσμια εικόνα της στις αρχές της ελευθερίας και δημοκρατίας, των οποίων απετέλεσε κοιτίδα. Οι ‘Ελληνες, εκ θέσεως και μεγέθους, οφείλουν να «ισορροπούν» έξυπνα ανάμεσα στους μεγάλους «κόσμους» της Δύσης, του Ισλάμ και των Σλάβων.
Οσάκις η Ελλάδα ταυτίσθηκε άκριτα με έναν από αυτούς τους κόσμους, υπέστη συντριπτική ήττα. Ως ένα σημείο, η Ελλάδα κέρδισε από τη συμμαχία με τη Βρετανία στις αρχές του 20ού αιώνα, η πλήρης όμως ταύτιση συνέβαλε στην Μικρασιατική Καταστροφή. Στο τέλος, οι ναύτες των «συμμάχων» έκοβαν τα χέρια των Ελλήνων που προσπαθούσαν να ανέβουν στα καράβια τους έξω από τη φλεγόμενη Σμύρνη.
Ο Ρήγας ήταν ο πρώτος στοχαστής στα νεώτερα χρόνια που δίδαξε την ανάγκη στήριξης προπάντων στις δικές μας δυνάμεις, βασιζόμενος στην εμπειρία των Ορλωφικών. Η Ελλάδα της Αντίστασης καταστράφηκε ακολουθώντας τυφλά το Κρεμλίνο του Στάλιν. Οι συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου υπεγράφησαν όταν στην Ελλάδα η αμερικανική Πρεσβεία αποφάσιζε ποιός θα γίνει Πρωθυπουργός. Η κυπριακή τραγωδία συνέβη όταν στην Ελλάδα κυβερνούσαν οι πράκτορες της CIA και στην Ουάσιγκτον ήταν παντοδύναμο το ισραηλινό λόμπυ. Η πλήρης ταύτιση με τις επιδιώξεις της αμερικανικής και ισραηλινής πολιτικής οδήγησε, το 2002, στην εμφάνιση του σχεδίου Ανάν. Η πλήρης ταύτιση του «εκσυγχρονισμού» με την Ευρώπη είναι στη ρίζα των σημερινών οικονομικών μας προβλημάτων. Και ήταν ο κατεξοχήν διεθνής σύμβουλός μας, η τράπεζα Goldman Sachs, που πρωταγωνίστησε στην οικονομική επίθεση εναντίον μας! Η Ελλάδα πάσχει διαχρονικά από ανάπηρη ανεξαρτησία και αδυναμία αυτοτελούς επεξεργασίας στρατηγικής.
‘Όταν το 1996 Αμερικανοί, Εβραίοι, Γερμανοί μας είπαν να τα φτιάξουμε με την Τουρκία, η ιδέα ίσως δεν στερείτο ορθολογικού πυρήνα. Από στενά εθνική άποψη, η Αθήνα θα μπορούσε να δοκιμάσει να ανταλλάξει τη συμφωνία στην τουρκική ένταξη (έστω κι αν μια τέτοια ιδέα είναι προβληματική γιατί διαλύει την ‘Ενωση στην οποία τόσα επενδύσαμε) με την δίκαιη επίλυση του κυπριακού και την άρση της απειλής στο Αιγαίο. Τίποτα τέτοιο δεν έγινε. Αντίθετα, έγινε μια σειρά μονομερών, ακατανόητων υποχωρήσεων στην ‘Αγκυρα και παρολίγον να διαλυθεί το κυπριακό κράτος. Η βασική δικαιολογία ήταν το επιχείρημα ότι, με Κύπρο και Τουρκία στην ΕΕ, περίπου δεν υπάρχει λόγος υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων! Η έμπνευση ήταν του Χόλμπρουκ, η αποδοχή της δείγμα βαθιάς εξάρτησης και ιδιοτέλειας της ελληνικής πολιτικής ελίτ. Τώρα, κινδυνεύουμε να αυξήσουμε τις πιθανότητες έντασης με την Τουρκία, γιατί δεν φροντίσαμε και δεν φροντίζουμε να ξεκαθαρίσουμε με τρόπο διαχρονικό, σαφή και αξιόπιστο ποιοι είναι οι όροι της Ελλάδας για την ειρήνη και για τον πόλεμο.
Ενώ η Αθήνα συνεχίζει να εφαρμόζει πολιτική προσέγγισης με την ‘Αγκυρα που απέδωσε κέρδη μόνον στην Τουρκία και να στηρίζει την ενταξιακή της προοπτική, τώρα της προτείνεται από μια πτέρυγα του αμερικανικού και ισραηλινού κατεστημένου να ασκήσει και μιαν άλλη πολιτική: την πολιτική στρατηγικής συμμαχίας με το Ισραήλ εναντίον της Τουρκίας. Και η δέυτερη αυτή πολιτική δεν στερείται ορθολογικού πυρήνα. Η Αθήνα έχει κάθε λόγο να εκμεταλλευθεί διπλωματικά τη σύγκρουση Ισραήλ και Τουρκίας. (Αν υποθέσουμε ότι έχει κάτι να την κάνει, γιατί το πρόβλημα της ελληνικής διπλωματίας είναι ότι χρειάζεται να βρει στόχους προτού αναζητήσει συμμάχους, αλλοιώς θα διολισθήσει στην υιοθέτηση αλλότριων επιδιώξεων!). Αν η Αθήνα έχει λόγο να χρησιμοποιήσει τη διαμάχη Τουρκίας-Ισραήλ δεν έχει κανένα λόγο να χρησιμοποιηθεί από τους Ισραηλινούς για να λύσουν δικά τους προβλήματα. Εκεί έγκειται η ουσία της υπόθεσης. (Δεν σχολιάζουμε τις ανοησίες περί επικείμενου «διαμελισμού» και «καταστροφής» της Τουρκίας)
Αξίζει επίσης το «δέντρο» να μην αποκρύψει τελείως το «δάσος». Η σύγκρουση Ισραήλ-Τουρκίας είναι επίσης αντανάκλαση της πίεσης των ισλαμικών λαών για δικαιότερες διεθνείς διευθετήσεις, πίεση που συνέβαλε στις επαναστάσεις τους. Κι αν το «ορατό» πρόβλημα ασφαλείας είναι η Τουρκία, η Ελλάδα έχει γίνει εμμέσως αντικείμενο ελέγχου από ξένες δυνάμεις καθ’ όλη την περίοδο της ανεξαρτησίας της.Τώρα επιδιώκουν προφανώς να την αγοράσουν, με τα 50 δις κι αυτός δεν είναι κίνδυνος μικρότερος από την Τουρκία.
Η Ελλάδα έχει κάθε λόγο να συνεργασθεί με το Ισραήλ στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, τη γεωργίας, τον τουρισμό, τη ναυτιλία, την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Στον αμυντικό τομέα είναι πιο συζητήσιμο. Η Αθήνα δεν έχει λόγο εμπλοκής στο μεσανατολικό, ούτε πώλησης πολεμικών βιομηχανιών. Οφείλει να διατηρεί απόρρητες τις κρισιμότερες αμυντικές πτυχές. Η μεταφορά ισραηλινού αερίου μέσω αγωγού στην Ευρώπη μπορεί να αποδειχθεί σπουδαίο σχέδιο, εφόσον έχει την πλήρη κάλυψη Γαλλίας και Γερμανίας. Η κάλυψη ασφαλείας δεν πρέπει να αφεθεί μόνο στο Ισραήλ. Ελλάδα και Κύπρος πρέπει να αποφύγουν εμπλοκή με Λίβανο/Παλαιστινίους για κυριότητα αποθεμάτων.
.Αντίθετα, πιο συζητήσιμες είναι οι ιδέες υγροποίησης ισραηλινού φυσικού αερίου σε Κύπρο ή Κρήτη. Οι εγκαταστάσεις αυτές είναι στόχος. Λογικά το Ισραήλ δεν τις θέλει στο έδαφός του. Αντικειμενικά, τα σχέδια αυτά κινδυνεύουν να καταστήσουν τον ελληνικό χώρο «προέκταση» του ισραηλινού, κάτι πολύ διαφορετικό από το γίνει κόμβος σύνδεσης με την Ευρώπη.
Ούτε αντιλαμβάνεται κανείς εύκολα σε τι χρησιμεύει η πανηγυρική ατμόσφαιρα κοινών Υπουργικών Συμβουλίων με μια από τις πλέον απομονωμένες, ακόμα και μεταξύ του διεθνούς εβραϊσμού, κυβερνήσεις στην ιστορία του Ισραήλ (όπως και τα ελληνοτουρκικά υπουργικά συμβούλια!). Πρόκειται να συστήσουμε ομοσπονδία μετο Ισραήλ ή την Τουρκία. Δεν περνάει ούτε βδομάδα που κάποιος ‘Ελληνας αξιωματούχος να μην επισκέπτεται το Ισραήλ. Δεν είναι κακό, εκπλήσσει όμως η ανισορροπία. Γιατί δεν πατάνε το πόδι τους στη Μόσχα, γιατί οι ελληνορωσικές σχέσεις «έπιασαν πάτο»; Γιατί οι σχέσεις μας με Γαλλία, Γερμανία, την «ομοιοπαθούσα» ευρωπαϊκή περιφέρεια, με την Ευρώπη εν γένει είναι στο χειρότερο σημείο που βρέθηκαν μετά τη δικτατορία! Και τι να πούμε για την Κίνα ή για τον αραβομουσουλμανικό κόσμο, στον οποίο διαθέταμε τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο και το διασπαθίσαμε.
Σήμερα, ζούμε την επαναστατική αφύπνιση των αραβικών μαζών και είναι αυτές οι μάζες που συγκροτούν κυρίως τη Μέση Ανατολή, με αυτές συνυπάρξαμε αιώνες και θέλουμε να συνεχίσουμε να συνυπάρχουμε εδώ που είμαστε. Δεν είμαστε Σταυροφόροι. Είναι σκόπιμο η ελληνοισραηλινή συνεργασία να μην προσλάβει μορφές θα μας κάνουν τμήμα της «εικόνας του εχθρού» αυτών των λαών, αλλά θα διατηρήσουν την μεγάλη ελληνική πολιτιστική υπεροχή και ακτινοβολία, δεν θα συσπειρώσουν όλο το Ισλάμ πίσω από την Τουρκία και, φυσικά, δεν θα μας καταστήσουν τμήμα του μεσανατολικού, θέτοντας σχεδόν ανυπέρβλητα προβλήματα ασφαλείας. Στην πραγματικότητα, η διατήρηση και ανάπτυξη του ελληνικού πολιτικού κεφαλαίου και του κύρους της Αθήνας και της Λευκωσίας στον ισλαμικό κόσμο μπορεί να αποβεί και πολύ χρήσιμη στους Ισραηλινούς, όταν έρθει η ώρα της αναπόφευκτης σοβαρής διαπραγμάτευσης με τους ‘Αραβες.
Μερικοί φίλοι προσάπτουν στον γράφοντα κάποια καχυποψία απέναντι στην ανάπτυξη των ελληνοισραηλινών σχέσεων. Δεν το αρνούμαι. Η καχυποψία έχει να κάνει περισσότερο με την Ελλάδα, παρά με το Ισραήλ, το οποίο άλλωστε είναι μια γνωστή οντότητα, με τα καλά και τα κακά της. Αυτοί που ασκούν σήμερα την πολιτική της προσέγγισης είναι οι ίδιοι που «διαπραγματεύτηκαν» το σχέδιο Ανάν και το Μνημόνιο. Δεν έχω λόγους να πιστεύω ότι θα τα καταφέρουν καλύτερα με έναν τόσο ισχυρό και ικανό παίκτη όπως το Ισραήλ και, παρόλο που εδώ και χρόνια αρθρογραφώ υπέρ της ανακήρυξης ΑΟΖ, δεν εκτιμώ επίσης ότι συνιστά λυδία λίθο για όλα τα ελληνικά προβλήματα. Παραξενεύομαι μάλιστα για το τόσο όψιμο της ανακαλύψεώς της από τόσο πολλούς.
Μερικοί υποστηρίζουν ότι πρέπει να αποφεύγονται «ιδεολογικές» προσεγγίσεις στην εξωτερική πολιτική όπου δεν υπάρχουν δίκαια αλλά μόνο συμφέροντα. Ας μου επιτραπεί να θεωρώ αυτή την άποψη μεγάλη βλακεία. Αυτό δηλαδή, όλο κι όλο, που κατάλαβαν από τον Θουκυδίδη, είναι ότι τους επιτρέπει να κάνουν κάθε ανηθικότητα, υποτίθεται λόγω εθνικού συμφέροντος; Στο «Λαμογιστάν» που κατάντησε η πατρίδα του Θουκυδίδη, ίσως βέβαια είναι εν τέλει λογικό να τον διαβάζουμε έτσι.
Γιατί έχασε η Αθήνα τον Πελοποννησιακό Πόλεμο; Γιατί έφαγαν τα μούτρα τους Αμερικανοί και Ισραηλινοί στο Ιράκ και στον Λίβανο; Γιατί ανατρέπονται το ένα μετά το άλλο τα αραβικά καθεστώτα; Ο Βενιζέλος έλεγε ότι η Ελλάδα είναι πολύ μικρή για να είναι ανέντιμος και δύσκολα διακρίνει κανείς όποιο εθνικό συμφέρον πίσω από την παράδοση του αρχηγού της κουρδικής επανάστασης στην Τουρκία, με το σύνθημα μάλιστα «Πρώτα η Ελλάδα». Γιατί ο Ερντογάν, παίζοντας στη Μέση Ανατολή το παιχνίδι που κάποτε έπαιξε ο Ανδρέας Παπανδρέου, κατέληξε σήμερα να γίνει, αν και μη ‘Αραβας, ο δημοφιλέστερος πολιτικός μεταξύ των Αράβων, μαζί με τους Αχμαντινετζάντ και Νασράλα. Τα όπλα συνιστούν πηγή ισχύος, όχι όμως τη μόνη, εξίσου συνιστούν οι ιδέες και η πολιτική. Κατά τον Κλαούζεβιτς μάλιστα ο πόλεμος είναι συνέχεια της πολιτικής, όχι η πολιτική του πολέμου. Οι «ιδεολογίες» δεν είναι μόνο στενός, δογματικός «κορσές», αλλά συνόψιση κοσμοαντίληψης, «χάρτη» για να πορεύονται άτομα και λαοί στον αβέβαιο και επικίνδυνο κόσμο. Η εξωτερική πολιτική δεν μπορεί να είναι αποκλειστικά άσκηση ηθικής, αλλά και αγνόηση της ηθικής συνεπάγεται τεράστιο τίμημα. Χρειαζόμαστε προπάντων κυβέρνηση και κράτος με ικανότητα στάθμισης αυτών των παραγόντων, επεξεργασίας στρατηγικής και ελιγμών. Πολύ περισσότερο όταν η κατάσταση της χώρας έχει ανοίξει την όρεξη πολλών και διάφορων να την αγοράσουν και να την ελέγξουν.
To τουρκικό ενδιαφέρον για την Ευρώπη υπήρξε ίσως μεγάλη ευκαιρία για την ελληνική διπλωματία. Κατάφερε να τη χρησιμοποιήσει εις βάρος της! Η διένεξη Τουρκίας-Ισραήλ και τα ενεργειακά κοιτάσματα μπορεί να είναι επίσης μεγάλη ευκαιρία. Κινδυνεύει δυστυχώς και αυτή να εξελιχθεί εις βάρος μας!
 Source :Konstantakopoulos.blogspot.com

Η Ανατολή και η βραδεία δύση των Ηνωμένων Πολιτειών

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΜΑΡΚΕΖΙΝΗΣ 
Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν θέλησε να αντλήσει κανένα δίδαγμα από τα αυτοκρατορικά μοντέλα της Ρώμης, του Βυζαντίου ή της Βρετανίας.Στα μαθήματά μου Ιστορίας του Δικαίου στις ΗΠΑ, πάντοτε λέω στους φοιτητές μου ότι η εξέλιξη του Δικαίου ακολούθησε την πορεία του Hλιου -από την Ανατολή προς τη Δύση-, ιχνηλατώντας τη διαδρομή των πολιτισμών: Βαβυλώνιοι, Αιγύπτιοι, Φοίνικες, Ελληνες, Ρωμαίοι, Δυτικοευρωπαίοι, Αγγλοι - μέχρι τη στιγμή που οι Αμερικανοί κατέστησαν τη χώρα τους επίκεντρο της παγκόσμιας επιχειρηματικής και χρηματοοικονομικής δραστηριότητας.



Το Δίκαιο, λοιπόν, ακολουθεί το χρήμα, το χρήμα ενθαρρύνει την εφευρετικότητα, η τεχνολογική πρόοδος ενισχύει τη δύναμη, και η τελευταία, με τη σειρά της, στηρίζει την καλλιτεχνική δημιουργία. Εντούτοις, είναι γεγονός ότι η μεσημβρία σηματοδοτεί επίσης την απαρχή της δύσης- και η δύση της Αμερικής επισπεύδεται σήμερα τόσο από το διαρκώς διογκούμενο δημόσιο χρέος της (για το οποίο δεν λαμβάνει ακόμη τα δέοντα μέτρα) όσο και από τις πολλαπλές προκλήσεις που αντιμετωπίζει από την Ανατολή. Με άλλα λόγια, και για να επεκτείνω τη μεταφορά μου, μια νέα ημέρα έχει αρχίσει να χαράζει, και, όπως είναι εύλογο, αυτό συμβαίνει στην Ανατολή. Οι μεσανατολικές και απωανατολικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Αμερική πολλαπλασιάζονται ταχύτατα. Η διάλυση του δικτύου των αυταρχικών συμμάχων στη Βόρειο Αφρική και τη Μέση Ανατολή προκλήθηκε από διάφορους παράγοντες, για πολλούς από τους οποίους ευθύνεται άμεσα η Αμερική. Και εξηγούμαι.

Πρώτον: Η φαρισαϊκή στάση της Αμερικής απέναντι στα ανθρώπινα δικαιώματα την έκανε να παραβλέπει τις κατάφωρες παραβιάσεις που διέπρατταν κάποιοι από τους «δορυφόρους» και τους συμμάχους της, αλλά την ενοχλούσαν εντονότατα όταν διαπράττονταν από αντιπάλους της.

Δεύτερον: Είναι πλέον διαβόητες οι αποτυχίες των πολλαπλών και εσωτερικά διχασμένων μυστικών υπηρεσιών της. Ειδικότερα, καμία από αυτές τις υπηρεσίες δεν μπόρεσε να προβλέψει την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, την εισβολή στο Κουβέιτ, την 11η Σεπτεμβρίου και, πολύ πρόσφατα, την πτώση του αιγυπτιακού καθεστώτος, έναν μόλις μήνα έπειτα από μία ακόμη απρόβλεπτη κατάρρευση του καθεστώτος της Τυνησίας.

Τρίτον: Οταν η Αμερική αποφάσισε εντέλει να αντιδράσει στην πρόσφατη κρίση, την είδαμε απλώς να υιοθετεί τη στάση της, μια στάση διγλωσσίας και αμφισημίας. Ας το σκεφτούμε: η Αμερική πήρε άραγε το μέρος του λαού ή το μέρος των αυταρχικών ηγετών; Σε γενικές γραμμές, έχω την αίσθηση ότι η Αμερική επαναλαμβάνει αναφορικά με την Αίγυπτο τα λάθη που είχε κάνει παλαιότερα με τον Σάχη: την εποχή εκείνη, υιοθετώντας αμφίσημη στάση απέναντι σε όλους, το μόνο που κατάφερε ήταν να δει το κύρος της να μειώνεται στα μάτια όλων: φίλων και εχθρών.

Τέταρτον: Η σταδιακή υποβάθμιση του ρόλου της Αμερικής δεν επήλθε μόνον ως αποτέλεσμα της ανοχής που αυτή επέδειξε σε σειρά διεφθαρμένων καθεστώτων- συνδέεται επίσης άμεσα με την απροθυμία της να ασκήσει πιέσεις στο Ισραήλ προκειμένου να επιλύσει, προς κοινό συμφέρον, το παλαιστινιακό ζήτημα. Ποιος όμως θα τολμούσε έστω και να προειδοποιήσει τις δύο αυτές χώρες ότι, χωρίς άμεσο συμβιβασμό, θα πληγούν και οι δύο από έναν αναπόφευκτο σεισμό; Κατά κανόνα, οι άνθρωποι που προειδοποιούν είναι προφήτες. Ολοι όμως γνωρίζουμε ότι οι προφήτες ποτέ δεν εισακούονται. Και εξυπακούεται, ασφαλώς, ότι το μένος των επιθέσεων εναντίον των ανθρώπων που προειδοποιητικά συνιστούσαν την επίτευξη ενός συμβιβασμού προτού να είναι πάρα πολύ αργά για όλους αποκορυφώθηκε στα κείμενα και στις ομιλίες των διανοουμένων λακέδων της Αμερικής!

Πέμπτον: Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν θέλησε να αντλήσει κανένα δίδαγμα από τα αυτοκρατορικά μοντέλα της Ρώμης, του Βυζαντίου ή της Βρετανίας. Πράγματι, οι αυτοκρατορίες αυτές σπανίως παρενέβαιναν στρατιωτικά για να διατηρήσουν τον έλεγχό τους στις επαρχίες τους, αλλά τις εξουσίαζαν μέσω μιας σειράς από τοπικούς διακανονισμούς χάρις στους οποίους τα κράτη (ή οι περιφέρειες) κρατούσαν την ισορροπία. Τα τελευταία χρόνια, τρεις πυλώνες τέτοιας αμερικανικής εξισορρόπησης -Ισραήλ/Αραβες- Ιράκ/Ιράν- Πακιστάν/Ινδία- διαλύθηκαν εν πολλοίς λόγω του απροσχεδίαστου και παρορμητικού μιλιταρισμού της Αμερικής, ο οποίος, με διάφορους τρόπους, οδήγησε στη μείωση της κατά τόπους επιρροής και του γοήτρου της.

Εκτον: Ακόμη και στο ελληνοτουρκικό πλαίσιο, κάποιοι εφήμεροι -και, όπως πλέον αποδεικνύεται, «ημαρτημένοι»- υπολογισμοί ώθησαν την Αμερική να ρίξει όλο της το βάρος στην Τουρκία, υποσκάπτοντας έτσι τις σχέσεις της με την Ελλάδα και αντιμετωπίζοντας τώρα και έναν νέο εφιάλτη: την εύλογη αντιπαλότητα και καχυποψία μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ.

Τέλος, η πιο σοβαρή αστοχία της Αμερικής αφορά τη ραγδαία άνοδο της Κίνας και της τεράστιας οικονομικής δύναμης της Νοτιοανατολικής Ασίας. Στο εξελισσόμενο αυτό πλαίσιο, η Αμερική επέδειξε τη συνήθη αλαζονεία της, συνδυάζοντάς τη με την προθυμία της να αρχίσει διενέξεις για μάχες που είχαν οριστικά χαθεί, όπως στην περίπτωση του Θιβέτ, ή να πιέσει τον αναδυόμενο γίγαντα στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, προκειμένου να ικανοποιήσει μικρή ομάδα φιλελεύθερων ακτιβιστών της. Στην πραγματικότητα, όμως, αδυνατούσε πλήρως να πείσει την Κίνα να ανατιμήσει το νόμισμά της, να επιβραδύνει την τεχνολογική πρόοδό της, γενικά να τη φέρει σε δύσκολη θέση μια και η χώρα αυτή είναι πλέον η βασική δανείστριά της αλλά και είναι και απαραίτητη για να κρατήσει τη Βόρειο Κορέα έστω και υπό υποτυπώδη «έλεγχο».

Καθένα από αυτά τα θέματα θα απαιτούσε μια ξεχωριστή, διεξοδική ανάλυση. Στην παραμικρή απόπειρα, όμως, να πείσει κανείς τους Ελληνες ότι εσφαλμένα εμπιστεύονται μόνο τις ΗΠΑ, η Αμερικανική Πρεσβεία και οι εν Ελλάδι «φίλοι» θα σπεύσουν αμέσως να κατακλύσουν τα ΜΜΕ με την πλέον παρωχημένη προπαγάνδα. Το 1977, ο Ανδρέας Παπανδρέου ορθότατα ισχυρίστηκε ότι η ελληνική εξωτερική πολιτική πρέπει να ασκείται μόνον από τους Ελληνες, υπέρ των Ελλήνων, και χάρη ελληνικών συμφερόντων. Και αν ο Καραμανλής ο πρεσβύτερος επέμενε το 1977 ότι η χώρα μας ανήκει στη Δύση το επιχείρημά του, εκείνη την εποχή, ήταν αρκετά πειστικό, έστω και αν έδειχνε έλλειψη διορατικότητας ως προς την αναφαινόμενη παγκόσμια σκηνή. Εντούτοις, διαβάζοντας τους σημερινούς «ατλαντιστές» να νεκρανασταίνουν αυτό το επιχείρημα μέσα από άρθρα στην αγαπημένη εφημερίδα τους, δεν μπορεί κανείς παρά να διαπιστώσει πόσο παρωχημένη και εξωπραγματική είναι σήμερα αυτή η σχολή σκέψης.

Διότι πώς μπορεί, σήμερα, ο οποιοσδήποτε σκεπτόμενος άνθρωπος να προβάλλει παρόμοιες απόψεις, τη στιγμή που από τη Μέση Ανατολή λαμβάνουμε αδιάσειστες αποδείξεις ότι η Αμερική ούτε να σώσει μπορεί ούτε να προστατεύσει τους «συμμάχους» της και ότι, αντιθέτως, θα τους εγκαταλείψει όταν δει ότι οι πολίτες των κρατών τους τούς έχουν απορρίψει και έχουν μάλιστα εξεγερθεί εναντίον τους οπλισμένοι μόνο... με κινητά τηλέφωνα; Πόσο σημαντική, λοιπόν, είναι η αξία της περίφημης αμερικανικής στρατιωτικής τεχνολογίας, η οποία, ενώ κοστίζει πανάκριβα στον Αμερικανό φορολογούμενο, αδυνατεί να προστατεύσει τους εκδιωκόμενους αυταρχικούς πρίγκιπες;

Η Ελλάδα πρέπει να αναλογιστεί πολύ σοβαρά τα όσα συμβαίνουν γύρω της, να σταματήσει επιτέλους να στρουθοκαμηλίζει διατεινόμενη ότι οι αναταραχές αυτές δεν την αγγίζουν -αμέσως ή εμμέσως-, να αναζητήσει τη βοήθεια πολλαπλών συμμαχιών έναντι του πλέον απαιτητικού γείτονα και να αναπροσανατολίσει την πολιτική της στην Ανατολική Μεσόγειο, αξιοποιώντας τη στήριξη των νεοαποκτηθέντων συμμάχων, που η ιστορία τους -την οποία, αντίθετα με εμάς, οι ίδιοι ουδέποτε απαρνήθηκαν- τους έχει διδάξει ότι ο μόνος τρόπος για να επιβιώνουν είναι, στην κρίσιμη στιγμή, να είναι διατεθειμένοι να πεθάνουν.
Source : ΕΘΝΟΣ

Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

Πετρελαικές εταιρείες και πολιτική επιρροή ( κείμενο στα αγγλικά)

by Pat Garofalo
Cross-posted from the Wonk Room.
The American Petroleum Institute (API), Big Oil’s chief lobbying organization, will start directly backing political candidates in the second quarter of this year.
API, whose membership includes oil giants like Exxon-Mobil and Chevron, already spends tens of millions of dollars every year on lobbying, advertisements, and Astroturf campaigns to support the the oil industry agenda. As the Center for American Progress’s Dan Weiss wrote, API “wants to drill in fragile, sensitive places, keep government tax breaks, expand offshore drilling without reforms, and block global warming pollution reduction requirements.”
“This is adding one more tool to our toolkit,” Martin Durbin, API’s executive vice president for government affairs, told Bloomberg News. “At the end of the day, our mission is trying to influence the policy debate.” As Bloomberg pointed out, oil-supported political action committees like the Independent Petroleum Association of America overwhelmingly donate to Republican candidates.


According to the Center for Responsive Politics, API spent $6.7 million on lobbying alone last year, after clearing $7 million in 2009. In 2010, API was the seventh most prolific spender in the oil and gas industry, following ConocoPhillips, Chevron, Exxon-Mobil, Shell, Koch Industries, and BP.
API’s turn toward direct political donations is doubly problematic because, in addition to acting as the industry’s chief lobbyists, the institute runs technical committees that set standards for the oil industry. In its official report, the commission that investigated the BP oil spill found that API was too “compromised” to be setting industry standards. “Because they would make oil and gas industry operations potentially more costly, API regularly resists agency rulemakings that government regulators believe would make those operations safer, and API favors rulemaking that promotes industry autonomy from government oversight,” the commission found. And this was before API decided to begin directly supporting candidates!
In its proposed 2012 budget, the Obama administration suggested, once again, removing the billions in subsidies that taxpayers give oil companies every year. API has been at the forefront of the lobbying fight to preserve Big Oil’s subsidies, demonizing the removal of them as new “energy taxes,” even while admitting that cutting the subsidies and plowing the money back into clean energy technology would create “a lot more jobs.”
Pat Garofalo is economic policy editor for ThinkProgress.org and The Progress Report at American Progress. Pat’s work has appeared in The Nation, U.S. News & World Report, The Guardian, The Washington Examiner, and at AOL News and New Deal 2.0. He has been a guest on many radio shows and Al-Jazeera television

Η αξιοποίηση του Καστελόριζου

Με τον Νίκο ΛυγερόΜπορεί ο τίτλος να αποτελεί μια γλωσσική βαρβαρότητα προς το παρόν, αλλά έρχεται ν' απαντήσει σε μερικούς προβληματισμούς από ανθρώπους που αγαπούν αυτό το νησί και δεν θέλουν να μείνουν άπρακτοι. Οι κάρτες που στάλθηκαν στο Καστελόριζο, αλλά και η ενίσχυση που πήρε η όλη προσπάθεια από τα ελληνικά blogs είναι σημαντική. Διότι αποδεικνύει ότι ο ελληνικός λαός δίνει προσοχή σε μερικά θέματα, όταν αντιλαμβάνεται ότι βρίσκονται σε κρίσιμη φάση.

Πιο σημαντική ακόμα είναι η εξέλιξη της προσπάθειας, αφού μας ενημέρωσαν ότι υπάρχουν πολλοί που θέλουν να πάνε ακόμα και διακοπές εκεί και να οργανώσουν εκδηλώσεις. Όντως, η φυσική παρουσία δίνει ακόμα μεγαλύτερη αξία και στους ανθρώπους που βρίσκονται στο νησί.

Διότι το Καστελόριζο δεν είναι μόνο ένας χώρος. Πιο πρακτικά πρέπει, όμως, να λειτουργήσουν και τεχνικές λύσεις. Με ποια έννοια; Με την έννοια της βιωσιμότητας. Δεν μας αρκεί να σκεφτόμαστε τους κατοίκους του Καστελόριζου. Δεν έχουν μόνο το δικαίωμα να επιζήσουν, αλλά και να ζήσουν ως πραγματικά ελεύθεροι πολίτες. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να έχουν μια επάρκεια. Ακόμα κι αν το νησί έχει περιορισμένες δυνατότητες, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν λύσεις. Και εδώ είναι που έρχεται το παράδειγμα της Μυκόνου. Η ειδική θέση αυτού του νησιού δεν είναι ούτε γεωγραφική ούτε κλιματολογική, στη ουσία είναι καθαρά επίπτωση ανθρώπινης επιρροής πάνω στο χώρο μέσω του χρόνου. Φυσιολογικά το Καστελόριζο μπορεί να λειτουργήσει ως επέκταση της Ρόδου, όπως και η Γαύδος με την Κρήτη.

Αλλά η πιο αποτελεσματική προσέγγιση είναι να αποτελεί ελκυστή λόγω σπανιότητας. Αυτή η μεταμόρφωση δίνει περισσότερες δυνατότητες για τους κατοίκους και αυτό δεν έρχεται σε σύγκρουση με το μέγεθος του νησιού. Στην εποχή του διαδικτύου, σημασία δεν έχουν οι αποστάσεις αλλά οι συνδέσεις. Η δημιουργία ενός κέντρου στις άκρες αλλάζει όλα τα δεδομένα.
Source: sigmalive

Ισλαμικές business

Το τουρκικό κοινοβούλιο υπερψήφισε τις περασμένες ημέρες νομοθεσία που αφορά τη στήριξη των ισλαμικών επιχειρήσεων.

Πρόκειται για τις επιχειρήσεις οι οποίες έχουν επιλέξει να λειτουργούν με βάση τα ισλαμικά πρότυπα.
Ο νέος νόμος επιλύει τα προβλήματα εναρμονισμού με τον ισλαμικό νόμο.

Έτσι η Ισλαμική Τράπεζα Ανάπτυξης, που είναι πολυμερές σχήμα χρηματοδότησης, θα μεταφέρει κεφάλαια στην Τουρκία και πιο συγκεκριμένα στις εταιρείες που θα λειτουργούν με βάση τους ισλαμικούς κανόνες παραγωγής. Από τα κονδύλια αυτά θα εξαιρεθούν οι εταιρείες που χρησιμοποιούν σαν πρώτη ύλη το χοιρινό κρέας, οι τουριστικές επιχειρήσεις που παρέχουν υπηρεσίες σε άντρες αλλά και γυναίκες και οι εταιρείες που χρησιμοποιούν οινοπνευματώδη ποτά.

Ο θεσμός της Ισλαμικής Εταιρείας Ανάπτυξης διαθέτει κεφάλαια ενός δισεκατομμυρίου δολλαρίων και η Τουρκία θα γίνει μέλος πληρώνοντας σχεδόν 12 εκατομμύρια δολλάρια. Τον έλεγχο των εταιρειών και το εάν λειτουργούν όντως με βάση τα ισλαμικά πρότυπα θα εκτελεί η Επιτροπή Ισλαμικού Νόμου που εδρεύει στη Σαουδική Αραβία.

Τέτοιες αποφάσεις πρέπει ουσιαστικά να αποτελούν επιχειρήματα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής... αν «ακούει» κανείς.
Εκτός κι αν εξακολουθούμε να θεωρούμε εαυτούς ως εκπροσώπους της πολιτικής ορθότητας σε αυτό τον πλανήτη, δηλαδή κορόιδα...
Source : defence-point.gr

Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011

Η αποτυχία της στρατηγικής πρόβλεψης

Χρήστος Ιακώβου
Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών (ΚΥΚΕΜ)

Από το 1969 μέχρι το 2005, ο ηγέτης της Λιβύης, Μουαμάρ Καντάφι, αντιπροσώπευε, στα μάτια του δυτικού κόσμου, ένα κλασσικό «τριτοκοσμικό δικτάτορα», ηγέτη ενός «κράτους που υπέθαλπε την τρομοκρατία». Τα τελευταία έξι χρόνια, μέχρι την έκρηξη της σημερινής κρίσης, ο Καντάφι εκθειαζόταν, από Ουάσιγκτον και Λονδίνο, ως «υπεύθυνος ηγέτης», έχοντας προσφέρει γην και... πετρέλαιο στους μέχρι πρότινος εχθρούς του.
H αιφνιδιαστική παραίτησή του από την παραγωγή όπλων μαζικής καταστροφής και η συνεργασία με τους Αμερικανούς στην καταδίωξη της Aλ Κάιντα απετέλεσαν μόνο την κορυφή του παγόβουνου. Κατεδαφίζοντας το έργο της επανάστασης που ο ίδιος ενέπνευσε με την ανατροπή της μοναρχίας το 1969, προχώρησε σε εκστρατεία ιδιωτικοποιήσεων ανοίγοντας το δρόμο για επενδύσεις ξένων κεφαλαίων και μεθοδευμένα προσέγγισε, πολιτικά, τον άξονα ΗΠΑ - Βρετανίας.
H απόφαση της κυβέρνησης του Καντάφι, που προκάλεσε έκπληξη σε πολλές ευρωπαϊκές και αραβικές πρωτεύουσες, απετέλεσε το επιστέγασμα σε μια σειρά ρηξικέλευθων επιλογών για την έξοδο της χώρας από τη διπλωματική της απομόνωση. Επιπλέον, η Λιβύη παρέδωσε στις HΠA σημαντικές πληροφορίες για εκατοντάδες ισλαμιστές εξτρεμιστές, συμπεριλαμβανομένων πολλών στελεχών της Aλ Kάιντα. Tο πιο εντυπωσιακό είναι ότι η Λιβύη, παλιά Ιταλική αποικία, που ήλθε σε αρκετές περιπτώσεις σε κρίση με τις HΠA επί Pέιγκαν στα μέσα της δεκαετίας του 1980 και φιγουράριζε μέχρι το 2005 ως ένας από τους πιθανούς στόχους του Τζορτζ Mπους, έκανε άνοιγμα στη Δύση μέσω Βρετανίας και Ηνωμένων Πολιτειών, την ίδια στιγμή που η Ευρωπαϊκή Ένωση και ειδικά η Γαλλία, που είχαν πρωτοστατήσει στην άρση των διεθνών κυρώσεων κατά της Λιβύης, δεν είχαν ιδέα για τις μυστικές διαπραγματεύσεις ανάμεσα στον Καντάφι και στους Αγγλοαμερικανούς.
Η παραίτηση της Λιβύης από τα όπλα μαζικής καταστροφής και η προθυμία του Καντάφι να συνεργαστεί με τους Αμερικανούς απετέλεσε άμεσο υποπροϊόν του πολέμου στο Ιράκ, καθώς ο Καντάφι έλαβε το μήνυμα ότι θα μπορούσε να μοιραστεί την τύχη του Σαντάμ σε μία περίοδο αυξημένης και μονομερούς άσκησης ισχύος από την παγκόσμια υπερδύναμη.
Όταν έκανε αυτά τα ανοίγματα ο Καντάφι, τέτοιες εκτιμήσεις είχαν υποτιμήσει τη δυναμική των εσωτερικών εξελίξεων στη Λιβύη. H μεγάλη στροφή του Καντάφι άρχισε στα μέσα της δεκαετίας του ’90, με την απόφασή του να διακόψει τους δεσμούς με τον Ιρλανδικό Δημοκρατικό Στρατό (IRA) καθώς επίσης και με ορισμένες ριζοσπαστικές παλαιστινιακές οργανώσεις, όπως της οργάνωσης του Αμπού Νιντάλ, σε μία εποχή που έπαιρνε σάρκα και οστά η ειρηνευτική διαδικασία του Όσλο. Ακολούθησε η παράδοση δύο Λιβύων που κατηγορούνταν (και καταδικάστηκαν) για την πολύνεκρη τρομοκρατική επίθεση του Λόκερμπι το 1988 και η απόφαση της Λιβύης να αποζημιώσει τις οικογένειες των θυμάτων με το ποσό των 2,7 δις. δολαρίων. Πολλοί αναλυτές στη δύση είχαν παρασυρθεί από αυτή η αλλαγή η οποία άρχισε να συντελείται με την ταυτόχρονη απόσυρση του Καντάφι από την τρέχουσα διαχείριση των εσωτερικών πολιτικών υποθέσεων, κρατώντας για τον εαυτό του μόνο τον συμβολικό τίτλο του «Ηγέτη της Επανάστασης». Ο διορισμός στο πρωθυπουργικό αξίωμα του τεχνοκράτη Σούκρι Γκάνεμ επιτάχυνε τον ρυθμό των εσωτερικών μεταρρυθμίσεων, που περιελάμβαναν την ιδιωτικοποίηση 300 κρατικών επιχειρήσεων και ανοίγματα στο ξένο κεφάλαιο. Όλα αυτά οι δυτικοί αναλυτές τα υπερεκτίμησαν και βρέθηκαν προ εκπλήξεων όταν τις τελευταίες εβδομάδες το κύμα της πολιτικής κρίσης έπληξε με βίαιο τρόπο τη Λιβύη.
Στην εξωτερική πολιτική, ο Καντάφι είχε από καιρό αποσυρθεί από τις εξελίξεις στον αραβικό κόσμο, διατηρώντας χαμηλό προφίλ στο Παλαιστινιακό και στην ιρακινή κρίση. Αυτό τον βοήθησε να υποκαταστήσει τον παραδοσιακό παναραβισμό του, που απέβλεπε στο να αυξήσει το κύρος του στον Αραβικό κόσμο, με μία νέα ιδεολογική κατεύθυνση, αυτή του «παναφρικανισμού». Για τον Καντάφι, ήταν πλέον ξεκάθαρο ότι ο παναραβισμός χρεοκόπησε και αν υπήρχε ένας χώρος όπου η Λιβύη θα μπορούσε να παίξει κάποιο ρόλο ήταν αυτός της Αφρικής. Αυτό που επεδίωξε ο Καντάφι, με τα σταδιακά ανοίγματά του προς τις ΗΠΑ, ήταν να καταστεί η γέφυρα μεταξύ Δύσης και Αφρικής. Ο, ιστορικής σημασίας, συμβιβασμός του Λίβυου δικτάτορα με τον πάλαι ποτέ άσπονδο εχθρό του σηματοδότησε την ήττα και ταυτόχρονα το τέλος της μακράς ριζοσπαστικής του πορείας, αυτό που ο ίδιος χαρακτήρισε ως τον «Τρίτο Δρόμο», δηλαδή τον συνδυασμό της αντιιμπεριαλιστικής εξωτερικής πολιτικής και τον Αραβικό σοσιαλισμό ως βασικής συνιστώσας της εσωτερικής του πολιτικής.
Αυτές όμως οι μεταστροφές δεν απεδείχθησαν ικανές ούτε να αναχαιτίσουν την έκρηξη της βίαιης κοινωνικής και πολιτικής αμφισβήτησης εναντίον του Καντάφι ούτε ανάγκασαν τις δυτικές δυνάμεις να τον προστατεύσουν όταν άρχισε να καταρρέει. Συμπερασματικά, τόσο η κρίση στην Αίγυπτο όσο και η κρίση στη Λιβύη αποδεικνύουν ότι οι δυτικές δυνάμεις διεμόρφωσαν μακροχρόνιο στρατηγικό σχεδιασμό στη Μέση Ανατολή δίδοντας έμφαση στην σταθερότητα των τοπικών καθεστώτων υποτιμώντας στρατηγικά την ανατρεπτική δυναμική που θα μπορούσαν να πάρουν οι εξελίξεις από την απουσία στοιχειωδών πολιτικών ελευθεριών. Αυτό ας αποτελέσει ένα μάθημα στρατηγικής, γιατί την επόμενη φορά που θα υπάρξει νέο κύμα ανατροπών στη Μ. Ανατολή ίσως να μην υπάρχουν ενδιάμεσες πολιτικές επιλογές που να διασώζουν το δυτικό γεωστρατηγικό σχεδιασμό στην περιοχή, αφού κάθε κρίση από δω και πέρα θα φέρει τους Ισλαμιστές ολοένα και περισσότερο πλησίον των δομών εξουσίας.
Source : infognomonpolitics

Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

Μιά επιστολή που αξίζει να μελετηθεί

Νίκος Αναγνωστάτος, Κηφισιά
e-mail: info@elvian.gr

Δυστυχώς το πείραμα με το «μνημόνιο» απέτυχε! Αυτό επιβεβαιώνεται από κάθε πλευρά, ακόμη και από το ΔΝΤ πρόσφατα δια του Προέδρου του κ.Στρως Καν. Το «μνημόνιο» δεν μας οδηγεί πλέον πουθενά. Ή μάλλον μας οδηγεί σε αδιέξοδο. Είναι τελείως αλυσιτελές.
Το χρέος αυξάνεται, τα εισοδήματα μειώνονται, η ανεργία αυξάνεται επικίνδυνα, η ανάπτυξη είναι αρνητική, η ανησυχία μεγαλώνει σε όλους και η … ορχήστρα παιανίζει αμέριμνη, για να θυμηθούμε και λίγο τον Τιτανικό.
Τι κάνουμε; Η Κυβέρνηση προσδοκά να βρεθεί λύση στη σύνοδο κορυφής του Μαρτίου. Ποια λύση όμως μπορεί να βρεθεί; Στην καλλίτερη περίπτωση, έστω και γίνουν δεκτές οι απαιτήσεις της κ.Μέρκελ, από ό,τι μπορούμε να συναγάγουμε, είναι η εξασφάλιση του δανεισμού με ενδεχόμενη υιοθέτηση του ευρωομολόγου, επιμήκυνση των χρεών και η μείωση των επιτοκίων. Αν όλα αυτά τα ευχάριστα επιτευχθούν, θα ελαφρύνουν το βάρος του χρέους, ενός χρέους όμως που είναι αδύνατο να αποπληρωθεί. Έστω και αν, ως δια μαγείας, μηδενιστούν αύριο τόσο το χρέος όσο και το δημοσιονομικό έλλειμμα, θα επανέλθουμε στην ευημερία; Ασφαλώς όχι. Από τη στιγμή που α ανάπτυξη δεν επανέρχεται σε θετικό πρόσημα, δεν υπάρχει ελπίδα. Τι πρέπει να γίνει για να έχουμε ανάπτυξη;
Πρώτο, για να σταθεί μια ανάπτυξη στα πλαίσια του ισχυρού Ευρώ και της Ευρωζώνης, θα πρέπει στη σύνοδο κορυφής, μεταξύ των άλλων, να αποφασιστεί ΚΑΙ η οικονομική ενοποίηση, με την καθιέρωση κοινών κανόνων και ενεργειών, για μια κοινή οικονομική πολιτική, με τα κατάλληλα κίνητρα και αντικίνητρα για την κάθε χώρα μέλος, έτσι ώστε να τείνουν προς την σύγκλιση.
Δεύτερο, εμείς να αναλάβουμε το δικό μας ρόλο, με μια στοχευμένη αναπτυξιακή πολιτική, συμπληρωματική προς εκείνη της Ευρωζώνης. Και κάτι ακόμα. Το κράτος, η πολιτεία, με ό,τι τη συνιστούν, με πρωτοβουλία της Κυβέρνησης, να εντοπίσουν τα λαμπρά μυαλά των νέων μας που υπάρχουν και υπάρχουν πολλά, σε πείσμα της παθογένειας της παιδείας μας, πριν εκπατριστούν και πριν αφομοιωθούν από την αδράνεια, και μια Επιτροπή Ειδικών να διαγνώσει τις επί μέρους και ειδικές ικανότητες και δυνατότητες ενός εκάστου και να τους δραστηριοποιήσουν σε αυτές. Στα προηγμένα κράτη, οι μεγάλες επιχειρήσεις ψάχνουν για ταλέντα στα Πανεπιστήμια, με δελεαστικές προτάσεις. Γιατί να μην ακολουθήσουμε κι εμείς αυτή τη δοκιμασμένη αυτή μέθοδο; Όποιοι επιδείξουν και επιχειρηματικές ικανότητες, να τους αναθέσουν τη δημιουργία επιχειρήσεων, κατά προτίμηση από τις στοχευμένες, με πλήρη χρηματοδότηση και στήριξη γενικότερα. Πριν από όλα αυτά θα πρέπει να εκλείψει παντελώς η γραφειοκρατία η οποία τροχοπεδεί κάθε επιχειρηματική προσπάθεια. Όλα αυτά προϋποθέτουν μια γενικότερη συναίνεση των κομμάτων, αλλά και συνεννόηση, κάτι μάλλον δύσκολο όσο αλληλοκατηγορούνται ακαίρως και χωρίς νόημα. Αν τα πιο πάνω εφαρμοστούν, η ανάκαμψη θεωρείται βέβαιη.
Μέχρι τότε, για να πετύχουμε την ευημερία μας δια της σύγκλισης των οικονομιών της Ευρωζώνης, θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι δεν μπορούμε να ζούμε με δανεικά και θα πρέπει να προσαρμόσουμε τις δαπάνες μας σύμφωνα με τα έσοδά μας και κάπως λιγότερο αν είναι δυνατό, ώστε να δημιουργηθεί και κάποιο απόθεμα ασφαλείας.
Αν όλα τα πιο πάνω δεν γίνουν αντιληπτά από όλους τους εταίρους μας, εμείς μεν είμαστε καταδικασμένοι να αναγνωρίσουμε και επισήμως την πτώχευσή μας, με ό,τι κάτι τέτοιο συνεπάγεται, η δε Ευρωζώνη να ξεχάσει το Ευρώ και τα Ευρωπαϊκός Νότος να ακολουθήσει την Ελλάδα αργά ή γρήγορα. Ίδομεν.
Source : infognomonpolitics

Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

Η στρατηγική της διάσπασης στην γεωπολιτική ( κείμενο στα αγγλικά)

Fission is defined as ‘the act or process of splitting into parts.’ In a more scientific explanation, fission is defined as ‘division of the atomic nucleus into two lighter fragments releasing energy. In a nuclear power station, fission occurs slowly, while in a nuclear weapon, very rapidly. In both instances, fission must be very carefully controlled.’
When applied to daily shifts on the geopolitical front, the first definition is self explanatory. The second definition however, requires a bit of dissection. The ‘nucleus’ of a stable society is the peaceful, brotherly and harmonious interaction between its people. To split this nucleus through fission, thus disrupting the interaction and establishing division, the variable needed is any type of bombardment.
Once the nucleus is split, the energy released is that which resembles misunderstanding, enmity, frustration and even hatred. Since the fission itself is controlled ‘very carefully,’ the manipulators must also induce the bombardment. This bombardment can be directed at either side of the divided societal ‘nucleus,’ fomenting an ever-expanding atmosphere of perpetual blaming and infighting. By constantly injecting deception into the enclaves where the newly formed ‘fragments’ have been divided, they remain quite incognizant of the reason that they have been split from their harmonious core to begin with.
Sustaining this division in nations which aren’t fully aligned with the greater globalist agenda, also known as ‘hostile environments,’ tips the geopolitical scale in the favor of the manipulators and their agents who designed the bombardment.
Source : Turkish Forum

Η " Φίρμα" : Μονά χάνεις , ζυγά κερδίζω.

Ενδιαφέρον θα ήταν να μάθουμε εάν η Γκόλντμαν Ζακς διατηρούσε ή και συνεχίζει να διατηρεί κάποιον “τοποτηρητή” και στα καθ’ ημάς και σε ποιο ακριβώς πόστο. Σε κυβερνητικό ή μήπως σε κρατικό που πάντως επηρεάζει καθοριστικά κρίσιμες κυβερνητικές αποφάσεις σχετικά με την οικονομία και τη διαχείριση των δημοσιονομικών μας προβλημάτων; Πως θα σας φαινόταν αν ο προπονητής του Ολυμπιακού έπαιζε 100 εκατομμύρια στο Προ-Πο, ποντάροντας στην ήττα και τον υποβιβασμό της ομάδας του και συνιστώντας στους φίλους του να κάνουν το ίδιο; Τι θα έκαναν οι οπαδοί των Ερυθρολεύκων σε έναν τέτοιο προπονητή;
Αυτό ακριβώς φαίνεται ότι κάνει η τράπεζα Γκόλντμαν Ζακς, κύριος σύμβουλος επί σειρά ετών των ελληνικών κυβερνήσεων σε θέματα χρέους και ιδιωτικοποιήσεων, προνομιακός συνομιλητής των Πρωθυπουργών και από τους κύριους διαχειριστές του δημόσιου χρέους μας.
Με το ένα χέρι, η τράπεζα κερδίζει δισεκατομμύρια από τις “συμβουλές” της και τη διαχείριση του χρέους. Με το άλλο, παίζει στην αγορά CDS ποντάροντας στη χρεωκοπία της Ελλάδας, σε στενή συνεργασία με το κερδοσκοπικό χετζ φαντ Πόλσον, που κέρδισε του κόσμου τα λεφτά στην κρίση του 2008.
H Γκόλντμαν φροντίζει ταυτόχρονα να υπονομεύει την ελληνική αξιοπιστία, τινάζοντας στον αέρα τα ελληνικά επιτόκια και οδηγώντας τη χώρα στον γκρεμό!
Αν δεν χρεωκοπήσει η Ελλάδα κερδίζει από τα....
αυξημένα επιτόκια, αν χρεωκοπήσει κερδίζει από τη χρεωκοπία. Κερδίζει στήνοντας τη φούσκα, κερδίζει και ξεφουσκώνοντας τη φούσκα, πιστή στην αρχή “άρπαξε το τσεκ πριν σκάσει το καρπούζι”.
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένα καρπούζι. Η τράπεζα το παρουσιάζει ως υπαρκτό, κερδίζει από την πώλησή του και το αφήνει να σκάσει πριν το πάρει στα χέρια του ο αγοραστής. Δεν είναι πρώτη φορά που το κάνει, είναι η πάγια μέθοδός της, χάρη στην οποία κυριάρχησε στην παγκόσμια χρηματοπιστωτική αγορά, εξοντώνοντας τους ανταγωνιστές. Η Γκόλντμαν γιγαντώνεται απομυζώντας τους πελάτες-θύματα, γι’ αυτό την ονόμασε βαμπίρ η Λιμπερασιόν.
Τα ίχνη της εντοπίζονται πίσω από όλες τις φούσκες και οικονομικές καταστροφές (κερδοσκοπία πετρελαίου, μετοχών υψηλής τεχνολογίας κ.ο.κ.).
Η τράπεζα πρωταγωνίστησε στα σάπια στεγαστικά δάνεια, οδηγώντας στην καταστροφή του 2008. Τότε, οι τραπεζίτες ανάγκασαν τις κυβερνήσεις να ξοδέψουν 11.400 δισεκατομμύρια δολλάρια (αν έχετε τρόπο να φαντασθείτε ένα τέτοιο ποσό) για να καλύψουν τις νομότυπες ή μη απάτες των τραπεζών.
Αφού σώθηκαν οι από τη χρεωκοπία, βγάζοντας μάλιστα και κάτι τις, οι τραπεζίτες επανήλθαν στα ίδια βάζοντας στο στόχαστρο ευάλωτα κράτη. Και δοκιμάζοντας το ευρώ, προτού κατοχυρωθεί ως παγκόσμιο αποθεματικό, υπονομεύοντας την αμερικανική κυριαρχία.

Η ΦΙΡΜΑ
Οι Αμερικανοί λατρεύουν τα παρατσούκλια. Τη CIA τη λένε «The Company» (H Εταιρεία). Τη Μαφία «The Family» (Η Οικογένεια). Την Goldman Sachs «The Firm» (Η Φίρμα). Γκόλντμαν και Σαξ ήταν δύο Γερμανοεβραίοι μετανάστες. ‘Ιδρυσαν την τράπεζα το 1869, αλλά δεν θα μπορούσαν ίσως να φανταστούν ότι θα γινόταν σήμερα η μεγαλύτερη στον κόσμο, αλλά και μια πραγματική, αν και αφανής, όσο μπορεί, υπερκυβέρνηση του κόσμου.
Η Γκόλντμαν δεν έχει απλώς καλές σχέσεις με την αμερικανική κυβέρνηση, είναι, σε μεγάλο βαθμό, η κυβέρνηση. Το μυστικό της επιτυχίας της; ‘Εσπαγε πρώτη όλες τις κρατικές ρυθμίσεις και ηθικές δεοντολογίες, ποντάροντας και κερδίζοντας από την χρεωκοπία των πελατών της! Μπορούσε να το κάνει, γιατί είχε ανθρώπους της στην κυβέρνηση και την κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ, σε ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, σε ευρωπαϊκές κεντρικές τράπεζες και την ίδια την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Επηρεάζει καθοριστικά τις αποφάσεις που διαμορφώνουν την τραπεζική αγορά και τις ρυθμίσεις της.
Η αχαλίνωτη κερδοσκοπία της συνέβαλε στο Κραχ του 1929. ”In God we Trust” γράφει κάθε δολλάριο, ΅In Goldman Sachs we Trust”, παρέφρασε ο Τζων Κένεθ Γκαλμπρέιθ, που της αφιέρωσε ένα κεφάλαιο του βιβλίου του για την κρίση. Στις δεκαετίες του “κρατισμού” που ακολούθησαν, η Γκόλντμαν έγινε πιο προσεκτική, έφτιαξε το όνομά της και είχε μάλιστα μότο την “μακροπρόθεσμη απληστία”. Διεύρυνε προσεκτικά την επιρροή της, διεισδύοντας σταδιακά και “φυτεύοντας” τους ανθρώπους της στα βασικά κέντρα οικονομικής εξουσίας ΗΠΑ και Ευρώπης, στις κυβερνήσεις και τις κεντρικές τράπεζες. ‘Ωσπου, οι σταδιακές “απελευθερώσεις” της αγοράς χρήματος πέρασαν το κρίσιμο σημείο, στα τελευταία χρόνια Κλίντον, με Υπουργό Οικονομικών τον Ρούμπιν, επιτρέποντας στην τράπεζα να παίξει άγρια το “μεγάλο παιχνίδι” της, την οικοδόμηση μιας παγκόσμιας “Αυτοκρατορίας του Χρήματος”
Η Γκόλντμαν εκμεταλλεύθηκε τις “απελευθερώσεις” και την κατάργηση των περισσότερων φραγμών και ρυθμίσεων (που συχνά προκάλεσε η ίδια), συμπρωταγωνιστώντας στο στήσιμο της μιας φούσκας μετά την άλλη. Μπόρεσε να το κάνει, γιατί επηρέαζε με τους ανθρώπους της καθοριστικά την αμερικανική και ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική.
Η μεγάλη ευκαιρία της ήταν η κρίση του 2008. Πρωταγωνίστησε στον μπουμ των στεγαστικών δανείων προς αναξιόπιστους δανειολήπτες, μετά ανακάτεψε τα “τοξικά δάνεια” με υγιέστερα προϊόντα και τα πούλησε ως υγιή. Μετά κερδοσκόπησε εις βάρος των αγοραστών των προϊόντων της στην δευτερογενή αγορά CDS, των ασφαλιστικών συμβολαίων έναντι αναξιόπιστων χρεών, επιταχύνοντας την κρίση. Από τη μια κέρδισε μεταπουλώντας στεγαστικά δάνεια, από την άλλη ποντάροντας και συμβάλλοντας στην καταστροφή των προϊόντων της. Κύριο εργαλείο της ήταν η αγορά CDS (Credit Default Swaps), δευτερογενών χρηματοπιστωτικών προϊόντων, ασφαλίστρων έναντι χρεωκοπίας, μια από τις πιο αδιαφανείς και πιο απορυθμισμένες. Τρεις τράπεζες ελέγχουν το 75% της αγοράς, Γκόλντμαν, J.P. Morgan και Ντώυτσε Μπανκ.
¨Όταν ξέσπασε η κρίση, η Γκόλντμαν χρησιμοποιίησε τον άνθρωπό της στην κυβέρνηση, τον Υπουργό Οικονομιών Πόλσον για να αποτρέψει κάθε συνδρομή στις τράπεζες, οδηγώντας στη χρεωκοπία τον κύριο ανταγωνιστή της, τη Λήμαν Μπράδερς. Όταν η Λήμαν χρεωκόπησε, ο Πόλσον άλλαξε αμέσως ρότα και έσπευσε να διασώσει τις υπό χρεωκοπία τράπεζες. Η Γκόλντμαν όχι μόνο απηλλάγη του κύριου ανταγωνιστή, αλλά και κέρδισε 13 δις δολλάρια από το σχέδιο σωτηρίας. (Μια εκπληκτική έρευνα για την Γκόλντμαν Ζακς δημοσιεύεται στο περιοδικό “Τετράδια”, τεύχος 57-58, των εκδόσεων “Στοχαστής”). Σε αυτή την “τράπεζα που τρομάζει”, κατά την έκφραση της Λιμπερασιόν, ανέθεσαν διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις, μετά το 1998, σημαντικό μέρος της διαχείρισης του ελληνικού χρέους και της εμπιστεύτηκαν το μέλλον του ελληνικού λαού.

“Η Γκόλντμαν Ζακς είναι παντού”
H φράση ανήκει στον Ματ Ταιμπι, ερευνητή δημοσιογράφο, που υπογράφει μια μεγάλη έρευνα για την Γκόλντμαν στο περιοδικό Rolling Stone. H μέθοδος της Φίρμας είναι ο … εισοδισμός, τόσο επιτυχής που η τράπεζα απέκτησε και δεύτερο παρατσούκλι, αφού την ονομάζουν και “κυβέρνηση Ζακς”. Επιλέγει στελέχη της, τα κάνει εκατομμυριούχους και μετά τους …,βρίσκει δουλειά στις κεντρικότερες θέσεις του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος. Ιδού μερικά από τα αστέρια του διεθνούς δικτύου της:
>> Mario Draghi
Υπεύθυνος ιδιωτικοποιήσεων στην Ιταλία (1991-2001), αντιπρόεδρος Ευρώπης της Goldman Sachs (2001-2006), Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας της Ιταλίας, υποψήφιος για τη θέση του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας
>> Otmar Issing
Επικεφαλής οικονομολόγος και αρχιτέκτονας της νομισματικής στρατηγικής της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας (1998-06), διεθνής σύμβουλος της Goldman Sachs, Πρόεδρος του Center for Financial Studies στο Πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης. Με πρόσφατο άρθρο του στους Financial Times συγχαίρει τους Ευρωπαίους ηγέτες για τη σθεναρή αντίστασή τους στην καταστροφική, όπως την χαρακτηρίζει, ιδέα μιας ευρωπαϊκής βοήθειας στην Ελλάδα. Η εφημερίδα αναφέρει όλες τις ιδιότητες του αρθρογράφου, πλην αυτής του συμβούλου της Goldman Sachs.
>> Lloyd Blankfein
Πρόεδρος και Γενικός Διευθυντής της Goldman Sachs. Ο χειρότερος Πρόεδρος και Γενικός Διευθυντής του 2009 κατά το Forbes, πρόσωπο της χρονιάς κατά τους Financial Times. Ετήσια αμοιβή 53 εκατομμύρια δολλάρια.
>> Henry Paulson
Μετά από 30 χρόνια στη Φίρμα, έγινε Υπουργός Οικονομικών του Μπους. Lawrence Summers. Σύμβουλος του Κλίντον, του Μπους και του Ομπάμα. Αρχιτέκτονας της φιλελευθεροποίησης του χρηματοπιστωτικού τομέα. Προστατευόμενος του Ρούμπιν, βετεράνου της Φίρμας Dan Jester.Στην κυβέρνηση Ομπάμα. Αναμείχθηκε στη διάσωση της ΑΙG, όπου ένα μεγάλο μέρος από το κεφάλαιο που δαπανήθηκε κατέληξε στην Goldman Sachs

Η επιχείρηση “Χρεωκοπία της Ελλάδας”
To 1998 η ελληνική κυβέρνηση έθεσε ως κύρια επιδίωξη την ένταξη στην ΟΝΕ. Τα νούμερα δεν έβγαιναν. Η Αθήνα θα μπορούσε ίσως να περιορίσει τη φοροδιαφυγή των μεσαίων-ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων που δεν συνηθίζουν να πληρώνουν φόρους, αφήνοντας την στήριξη του κράτους στους μισθωτούς και συνταξιούχους (που ταυτόχρονα κατηγορούν ως ανεπρόκοπους). Θα μπορούσε να περιορίσει την παραοικονομία ή το κόστος της διαφθοράς. Θα μπορούσε να σκεφτεί άλλες αναπτυξιακές στρατηγικές. Προτίμησε τον εύκολο, αν και πανάκριβο, δρόμο, το μασκάρεμα του χρέους. Για να το κάνει απευθύνθηκε, σύμφωνα με τους New York Times και τη Wall Street Journal, στη διαβόητη Goldman Sachs. Για τη συνεργασία αυτή την εγκαλεί τώρα και ζητά να πληροφορηθεί τι έγινε η Κομισιόν. Γράφει σε μια έρευνά του το γαλλικό Μαριάν:
“Για την πιο μεγάλη τράπεζα του κόσμου, η πατρίδα της δημοκρατίας μετετράπη σε αγελάδα προς άρμεγμα…¨Όταν ο Γκάρυ Κον προσγειώνεται στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος, το 2001, οι έλληνες αξιωματούχοι τον περιμένουν όπως τον Μεσσία…O Κώστας Σημίτης αποφασίζει να βάλει τον λύκο μέσα στο μαντρί”. H Γκόλντμαν Σαχς, γράφει το περιοδικό, “διαφθείρει” την ελληνική κυβέρνηση “πείθοντάς” την ότι μπορεί με τα προϊόντα της να χρηματοδοτεί τις δαπάνες της. Η Γκόλντμαν βγάζει 300 εκατομμύρια δολλάρια, για να κρύψει η ελληνική κυβέρνηση, όλο κι όλο, ένα δάνειο ενός δις. 30% εις βάρος του ελληνικού δημοσίου πάει το νταβατζηλίκι. Ο οίκος αξιολόγησης Μούντις καλύπτει την επιχείρηση αξιολογώντας με άριστα την Ελλάδα. Η ατιμωρησία οδηγεί σε μονιμοποίηση των πρακτικών. Το τελευταίο από αυτά τα προϊόντα είναι ο “Titlospe”, δάνειο 5,3 δις το 2009.
Με τη μέθοδο αυτή, η Αθήνα χρησιμοποίησε διάφορα δομημένα προϊόντα για να κρύψει το πραγματικό ύψος του χρέους επιτρέποντας στην Ελλάδα να εκπληρώσει τεχνικά, όχι όμως και ουσιαστικά, τα κριτήρια του Μάαστριχτ, πρακτική που άρχισε το 1998 και συνεχίστηκε μέχρι τις αρχές του 2009. Η Γκόλντμαν, η Εθνική Τράπεζα και η ελληνική κυβέρνηση δημιούργησαν ένα “νεφέλωμα” διεθνών εταιρειών που ειδικεύτηκαν στην αγοραπωλησία ελληνικών τίτλων μετασχηματισμένων σε ιδιόμορφα, δομημένα προϊόντα.
¨Όλα ήταν νόμιμα, υποστηρίζεται σήμερα. Και τα δάνεια στους άστεγους που ανατίναξαν το τραπεζικό σύστημα νόμιμα ήταν, δεν ήταν όμως προς το δημόσιο συμφέρον. H φούσκα που δημιουργήθηκε είναι αυτή ακριβώς που σκάει σήμερα στα μούτρα μας, έχοντας οδηγήσει το ελληνικό κράτος στα πρόθυρα της κατάρρευσης.
Η Κομισιόν πάντως δεν έχει πεισθεί για τη νομιμότητα ορισμένων από τις διαδικασίες αυτές. ¨Ενα από τα συνηθέστερα κόλπα της Γκόλντμαν είναι η έκδοση χρεωγράφων σε άλλο νόμισμα από μια χώρα και η εν συνεχεία χρήση swaps για κάλυψη από αλλαγές ισοτιμιών. Το κόλπο, που υποπτεύεται η Κομισιόν ότι έγινε και εξετάζει τη νομιμότητά του, αρχίζει από κει και πέρα, με την αυθαίρετη αλλαγή από την κυβέρνηση και την κεντρική τράπεζα της ισοτιμίας, χωρίς να το ανακοινώσει σε κανένα, σύμφωνα με το γαλλικό ρεπορτάζ. Με τον τρόπο αυτό, βελτιώνει την αξία του χρέους. Η δεύτερη μέθοδος είναι η πρόβλεψη μελλοντικών εξόδων.
Σύμφωνα με τη Λιμπερασιόν, η Γκόλντμαν πρότεινε στην κυβέρνηση της ΝΔ να προεξοφλήσει έσοδα των αεροδρομίων, “μειώνοντας” λογιστικά το χρέος κατά 0,5% του ΑΕΠ. Για την ωραία αυτή συμβουλή, ένα ακόμα λογιστικό τρικ, το ελληνικό κράτος πλήρωσε ένα ποσό 200-300 εκατομμυρίων ευρώ.
Το γεγονός ότι και άλλες ευρωπαϊκές χώρες προσέτρεξαν στη “δημιουργική λογιστική”, σε νομότυπες απάτες, δεν απαλλάσσει τους ¨Ελληνες ιθύνοντες των ευθυνών τους, δείχνει όμως τον βαθμό διάβρωσης και εξάρτησης και άλλων Ευρωπαίων. Είναι πολύ δύσκολο επίσης να πιστέψουμε ότι Βρυξέλλες, Παρίσι και Φρανκφούρτη δεν ήξεραν και δεν άφησαν να γίνουν όλα αυτά, προφανώς αποβλέποντας σε μεγάλα πολιτικά-οικονομικά οφέλη. Η Φρανκφούρτη παίρνει κάθε χρόνο λεπτομερείς εκθέσεις της Τράπεζας της Ελλάδας. Γνωρίζει ακριβώς πόσο είναι το χρέος. Το ξέρανε και το Νοέμβριο, όταν η κυβέρνηση τους ανακοίνωσε ότι είναι διπλάσιο, όπως το ήξεραν και οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης και οι τράπεζες, κάνανε όμως τους έκπληκτους. Η ευθύνη είναι μοιρασμένη, αλλά οι ¨Ελληνες θα πληρώσουν τη νύφη.
Η υπόθεση δείχνει επίσης πόσο η Ευρώπη είναι υπονομευμένη εκ των έσω, αφού αναθέτει σε αμερικανικές τράπεζες τη διαχείριση των πιο σημαντικών πτυχών και ευάλωτων σημείων των οικονομικών της (όπως κάνει άλλωστε και στους τομείς προσωπικών δεδομένων, περιλαμβανομένων των τραπεζικών λογαριασμών και κάθε άλλης πληροφορίας που μεταφέρει στις αμερικανικές υπηρεσίες, δήθεν για την τρομοκρατία). Πρόσφατα, ο ευρωβουλευτής Νίκος Χουντής αποκάλυψε με ερώτησή του την αναγνώριση, σε κανονισμό της Κομισιόν, του ρόλου των τριων κυρίως αμερικανικών οίκων αξιολόγησης, την ίδια στιγμή που το αμερικανικό Κονγκρέσο τους καλεί να δώσουν εξηγήσεις!
Η Ελλάδα έκρυψε με τον τρόπο αυτό τα προβλήματα κάτω από το χαλί, ώσπου, στις αρχές του 2009, άρχισαν να έρχονται οι πληροφορίες από τη Γερμανία για κίνδυνο χρεωκοπίας της Ελλάδας (σχετικά δημοσιεύματα του Σπήγκελ και άρθρο του Κώστα Σημίτη στην Ημερησία). Τον Σεπτέμβριο 2009, με πρωτοβουλία της Γκόλντμαν και μεσολαβητή την εταιρεία Markit, συγκροτείται κονσόρτσιουμ 12 τραπεζών που δημιουργεί ειδικό ίντεξ στην αγορά CDS για την κάλυψη αυξημένου ρίσκου του χρέους Ελλάδας, Ισπανίας και Πορτογαλίας, εν αναμονή του κερδοσκοπικού παιχνιδιού (iTraxxSovX Western Europe). Πρόκειται κατ¨ουσίαν για στοίχημα στη χρεωκοπία των τριων κρατών, που στήνει ο σύμβουλός μας.
H Goldman γνωρίζει άριστα όλες τις πτυχές του ελληνικού χρέους. Γνωρίζει επίσης τι πρόκειται να γίνει, αφού η ίδια το ετοιμάζει. Τι κάνει; Περιμένει να περάσει ένας μήνας από τις εκλογές, να συνειδητοποιήσει η νέα κυβέρνηση το πρόβλημα που αντιμετωπίζει και στέλνει, σύμφωνα με τη Λιμπερασιόν, αντιπροσωπεία τραπεζιτών στην Αθήνα, υπό το Νο 2 της τράπεζας Γκάρι Κον. Γίνονται δύο συναντήσεις (έχουν γίνει και αρκετές άλλες στο εξωτερικό). Mία στο Υπουργείο Οικονομικών και μία στο ξενοδοχείο “Πεντελικόν” της Κηφισιάς. Προτείνουν ένα ακόμα χαριτωμένο προϊόν τους, σχεδιασμένο να στείλει στο μέλλον το κόστος του ΕΣΥ. Λίγο πριν σπρώξουν την Ελλάδα στην Καιάδα, ετοιμάζονται να της αρπάξουν κάτι ακόμα.

Η τελική επίθεση
Τον Δεκέμβριο, η επίθεση αρχίζει μέσω των οίκων αξιολόγησης που υποβαθμίζουν την ελληνική πιστοληπτική ικανότητα, παρόλο που γνώριζαν μια χαρά εδώ και καιρό την πραγματική κατάσταση. Η ελληνική αξιοπιστία πλήττεται από παντού. H Goldman εξακολουθεί πάντως να βγάζει ένα “σκασμό λεφτά”, όπως με την έκδοση του δανείου της 25.1.2010. Ενώ συνεχίζει να κερδίζει από τη διαχείριση του χρέους, δεν περιμένει ούτε μια μέρα από την πώληση του δανείου και ξαναχτυπάει την Ελλάδα μέσω των Financial Times, προνομιακού εκφραστή και του Σίτι και της Κομισιόν (τέτοια είναι τα ευρωπαϊκά χάλια). Παίζοντας έτσι διπλό παιχνίδι και εις βάρος της Ελλάδας, και εις βάρος των άλλων πελατών της, αγοραστών του τελευταίου δανείου, που βλέπουν τα ελληνικά επιτόκια και spread να εκτινάσσονται αμέσως μετά.
Η λονδρέζικη εφημερίδα γράφει ότι η Αθήνα θέλει να δανειστεί από την Κίνα μέσω της Γκόλντμαν. Το δημοσίευμα προκαλεί αμέσως αύξηση του πρίμιουμ για το χρέος. Κανείς δεν πιστεύει ότι η εφημερίδα μπορούσε να δημοσιεύσει τέτοια είδηση, χωρίς να την επιβεβαιώσουν από την Γκόλντμαν. Κατ’ άλλους την είδηση την έδωσε η ίδια η Γκόλντμαν όταν πληροφορήθηκε (άραγε από ποιόν;) ότι ο Γ. Παπανδρέου σκέφτεται να προχωρήσει σε διακρατική συμφωνία με την Κίνα προκειμένου οι Ασιάτες της Cosco που έχουν πάρει το λιμάνι του Πειραιά να αναλάβουν ένα σημαντικό κομμάτι του δανεισμού της χώρας. Η τράπεζα δεν περιορίζεται φυσικά στα κέρδη από το ελληνικό χρέος. Κερδοσκοπεί αμέσως κατά του ευρώ, πιστή στην αρχή “αγοράζουμε στη φήμη και πουλάμε στο γεγονός”. Μεταξύ 26.1 και 2.2 οι αμερικανικές επενδυτικές τράπεζες και τα χετζ φαντ, μεταξύ των οποίων και η Γκόλντμαν, ρευστοποιούν συμβόλαια αξίας 5,5 δισεκατομμυρίων ευρώ, περισσότερα από τον Σεπτέμβρη του 2008, στο απόγειο της οικονομικής κρίσης.
Από την αγορά CDS, παίζοντας δηλαδή τη χρεωκοπία της Ελλάδας, η Γκόλνtμαν υπολογίζεται ότι κέρδισε ένα έως τρια δισεκατομμύρια δολλάρια. Οι χρηματιστές της Γουώλ Στρητ σφυρίζουν αδιάφορα, δηλώνοντας στους δημοσιογράφους: “η δουλειά μας είναι να βγάζουμε λεφτά, όχι να σκεφτόμαστε τι θα συμβεί στους ¨Ελληνες πολίτες, δεν υπάρχει εξάλλου νόμος που να απαγορεύει να εκμεταλλευτείς τον μαλάκα” (δήλωση του Αμίτ Σαρκάρ, επικεφαλής αμερικανικού επενδυτικού ταμείου, Μαριαν, 20.2.2010)

Το διακύβευμα: υποδούλωση Ελλάδας, υποδούλωση Ευρώπης
Η Ελλάδα γίνεται προνομιακή δίοδος για τον έλεγχο της Ευρώπης και την εξασθένηση του ευρώ, προτού το ευρωπαϊκό νόμισμα καταστεί κύριο αποθεματικό. Επιδιώκεται επίσης να γίνει το νέο υπόδειγμα μιας Ευρώπης χωρίς κοινωνικό κράτος. Μέρκελ και Σαρκοζί άρχισαν να καταλαβαίνουν μόλις αυτό τον μήνα τι συμβαίνει και τις συνέπειες για την Ευρώπη και παραμένουν βασικά αμήχανοι, παρόλο που έχουν εύκολες λύσεις, που περιγράφουν αρκετά έντυπα, όπως έκδοση ευρωομολόγων ή αγορά από την Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα του ελληνικού χρέους, που θα τσάκιζε τα πόδια των κερδοσκόπων και θα τους ανάγκαζε να ξανασκεφτούν πολλές φορές πριν ξαναεπιτεθούν.
Βερολίνο όμως και Παρίσι παραμενουν δέσμιοι της ιδεολογίας και της αρχιτεκτονικής του ευρώ που τους εμποδίζει να αντιδράσουν με άλλο τρόπο, εκτός από το να απαιτούν περίπου την αυτοκτονία της ελληνικής κοινωνίας. Η Ευρώπη είναι εκ των ένδον υπονομευμένη, όπως αποδεικνύει η δραστηριότητα κατά της Ελλάδας της Ντώυτσε Μπανκ, της PNB Paribas, της Σοσιετέ Ζενεράλ και των ελβετικών τραπεζών στην αγορά CDS, αλλά και η στάση των αρμοδίων της Κομισιόν, των “ευρωπαίων ηλιθίων”, όπως τους αποκαλούν οι Γάλλοι.
Η “παγκοσμιοποίηση” είναι φτιαγμένη από και για τους Αγγλοσάξωνες. ¨Οσο για το ελληνικό ζήτημα μοιάζει για ορισμένα τουλάχιστο γαλλικά έντυπα μια μάχη μεταξύ δημοκρατίας και ολοκληρωτισμού, όπως υποδεικνύει η Λιμπερασιόν δημοσιεύοντας, δίπλα-δίπλα, τη φωτογραφία της Βουλής των Ελλήνων και του ουρανοξύστη Goldman Sachs, της μεγαλύτερης τράπεζας του κόσμου που χρησιμοποιεί όλη της τη δύναμη εναντίον μιας μικρής ευρωπαϊκής χώρας.

Από τον Kόσμο του Επενδυτή

Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

Δημιουργία δανειακού χρήματος από " αέρα κοπανιστό".

Του Άγη Βερούτη
Το χρέος στα χέρια των λάθος ανθρώπων είναι επικίνδυνο πράγμα. Στα χέρια λάθος απρόσωπων οργανισμών είναι καταστροφικό.

Η έκδοση κρατικών χρεογράφων είναι ένα μακρο-οικονομικό εργαλείο που υποκαθιστά την έκδοση νέου χρήματος ή την επιβολή φόρων, για τη χρηματοδότηση κρατικών επενδύσεων και ελλειμμάτων. Σε προηγούμενα κείμενα έχω αναφερθεί σε όλα αυτά τα μακρο-οικονομικά εργαλεία, και τη λανθασμένη χρησιμοποίησή τους από τις ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων 35 ετών, για ψηφοθηρία και ιδιοτελές όφελος εκείνων και των ημετέρων τους.

Το πλέον ωφέλιμο χαρακτηριστικό του χρέους, ως μακρο-εργαλείο, είναι ότι δεν προκαλεί τόσο μεγάλες πληθωριστικές πιέσεις όσο το νεόκοπο χρήμα. Αυτό επιτυγχάνεται γιατί με την αποπληρωμή του κεφαλαίου, το δανεισμένο χρήμα αφαιρείται από την κυκλοφορία, ενώ η διαμόρφωση του επιτοκίου και η επακόλουθη αφαίρεση των τόκων από το κυκλοφορούν χρήμα ελαχιστοποιεί τις πληθωριστικές πιέσεις στην οικονομία. Με αυτή τη σταδιακή αφαίρεση του κεφαλαίου και των τόκων ενός δανείου από την κυκλοφορία επιτυγχάνεται η χαλιναγώγηση του πληθωρισμού, επιβάλλοντας κόστος σε όποιον χρησιμοποιεί το δανεισμένο κεφάλαιο.

Για τη λειτουργία του σημερινού τραπεζικού συστήματος απαιτείται η ύπαρξη Κεντρικών Τραπεζών με δικαιώματα απόδοσης μετρητού (πληκτρολογημένου και όχι εκτυπωμένου) προς Λιανικές και Επενδυτικές Τράπεζες, με ενέχυρο δανειακές συμβάσεις των τελευταίων με δανειολήπτες.  Αυτή είναι μια μέθοδος που εφηύραν οι ΗΠΑ το 1913, με την ίδρυση της Federal Reserve, και έχουν αντιγράψει σχεδόν όλες οι οικονομίες, προκειμένου να αποφεύγεται ο σημαντικός πληθωρισμός που προκαλείται από την πραγματική εκτύπωση χαρτονομισμάτων.

Το κρατικό χρέος όμως στα χέρια διεφθαρμένων πολιτικών ανά τον κόσμο, και über-άπληστων τραπεζιτών κατέληξε να ακυρώσει τον υγιή καπιταλισμό και να χρεοκοπήσει το Δυτικό μοντέλο μη ελεγχόμενης χρηστής οικονομικής διαχείρισης. Τα αμερικανικά τοξικά ενυπόθηκα στεγαστικά ομόλογα το αποδεικνύουν κραυγαλέα.

Ας δούμε λοιπόν πώς λειτουργεί η δημιουργία δανειακού χρήματος “από αέρα κοπανιστό”, μέσω Τραπεζικού Δανεισμού:

1. Ο Υποψήφιος Δανειολήπτης εμφανίζεται στην Λιανική Τράπεζα και ζητά δάνειο, έστω 1.000.000 ευρώ.
2. Η Λιανική Τράπεζα αξιολογεί τη φερεγγυότητά του και υπογράφει μαζί του τη δανειακή σύμβαση.
3. Η Λιανική Τράπεζα ενεχυριάζει αυτή τη δανειακή σύμβαση στην Κεντρική Τράπεζα (π.χ. την ΕΚΤ), και εισπράττει μέχρι και το 95% της αξίας της σύμβασης, αναλόγως της πιστοληπτικής αξιολόγησης του δανειολήπτη.
4. Το χρήμα μεταβιβάζεται από την Λιανική Τράπεζα στον δανειολήπτη ως δάνειο.
5. Ο δανειολήπτης επιστρέφει το κεφάλαιο και τους τόκους στην Λιανική τράπεζα μέσω των τοκοχρεολυσίων.
6. Η Λιανική Τράπεζα επιστρέφει στην Κεντρική Τράπεζα το κεφάλαιο και μέρος των τόκων που εισέπραξε. (σκοπίμως παραβλέπω τα CDS προς χάριν απλότητας)
7. Η Κεντρική Τράπεζα “σβήνει” το χρήμα που επιστράφηκε το ίδιο εύκολα όσο το πληκτρολόγησε.

Στο τρίτο βήμα βρίσκεται όλο το μυστικό του δυτικού οκονομικού μοντέλου. Η Λιανική Τράπεζα δεν χρειάζεται να διαθέτει το 1.000.000 ευρώ για να το δανείσει. Με 50.000 ευρώ μπορεί να κάνει τη δουλειά της, αρκεί ο δανειολήπτης να είναι φερέγγυος κατά τη γνώμη ενός τρίτου οργανισμού αξιολόγησης, όπως οι οίκοι πιστοληπτικής αξιολόγησης (πχ η Moody’s). Η συγκεκριμένη δουλειά δεν γίνεται βέβαια με “μικρο-ποσά” του ενός εκατομμυρίου, αλλά με τιτλοποίηση σε ένα πακέτο πολλών τέτοιων δανείων, ώστε η αξία να ξεπερνάει ένα κατώφλι που άξιζε τον κόπο για την τράπεζα να ασχοληθεί.

Η παραπάνω διαδικασία πρακτικά σημαίνει ότι η τράπεζα μπορεί να δανείζει εικοσαπλάσιο κεφάλαιο από αυτό που πραγματικά διαθέτει. Αν όμως κάνει τον ίδιο κύκλο τιτλοποίησης μερικές φορές, χρησιμοποιώντας κάποια από τα χρήματα των τοκοχρεολυσίων του αρχικού τίτλου, τότε δεν υπάρχει πρακτικό όριο για το πόσα χρήματα μπορεί να δανείσει χωρίς πραγματικά να τα έχει. Η Lehmann Brothers που πτώχευσε στις ΗΠΑ είχε μόχλευση 50 φορές τα ίδια κεφάλαιά της!

Από την άλλη πλευρά, η Κεντρική Τράπεζα (π.χ. ΕΚΤ) που δίνει το 95% του κεφαλαίου προς δανεισμό στη Λιανική Τράπεζα, για να τα δανείσει με τη σειρά της στον τελικό δανειολήπτη, απλά τα πληκτρολογεί. Τα χρήματα αυτά δεν υπάρχουν πραγματικά, κανείς δεν έχει καταθέσεις στην ΕΚΤ ή την Fed, ούτε τυπώνονται χαρτονομίσματα από κάποιο νομισματοκοπείο! Είναι χρήματα που η ΕΚΤ είναι εντεταλμένη, από τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης, να βάζει κατά την κρίση της στους λογαριασμούς των λιανικών τραπεζών με ενέχυρο δανειακές συμβάσεις που της προσκομίζουν.  Αυτό είναι το ισοδύναμο του να εκδίδει χρήμα όποιος διαθέτει ιδιωτική τράπεζα, με τη συνδρομή της Κεντρικής Τράπεζας. Με ένα αρχικό κεφάλαιο περί τα 5 εκατομμύρια ευρώ (που μπορεί να είναι και δανεικό), κάποιος μπορεί να ανοίξει τράπεζα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να εκδίδει χρήμα! Σωστά διαβάσατε: να εκδίδει ευρωπαϊκό χρήμα!

Αφού εκδώσει (πληκτρολογήσει) η Κεντρική Τράπεζα το χρήμα, το στέλνει στην Τράπεζα η οποία στη συνέχεια το μεταφέρει στον δανειολήπτη. Η Κεντρική Τράπεζα χρεώνει το ονομαστικό επιτόκιο Κεντρικής Τραπέζης (σήμερα 1% στην ΕΚΤ) στη Λιανική ή Επενδυτική Τράπεζα, το οποίο οφείλει να πληρώνει η Λιανική Τράπεζα στην Κεντρική.  Φυσικά αυτό το επιτόκιο μετακυλίεται στον τελικό δανειολήπτη, προσαυξημένο κατά ένα ποσοστό (spread) που αποτελεί τη διαφορά ανάμεσα σε αυτό που πληρώνει και αυτό που εισπράττει, και είναι το κέρδος της Τράπεζας.  Με άλλα λόγια η Τράπεζα εισπράττει τους παραπάνω τόκους όχι μόνο στο ποσόν που είχε ως δικό της κεφάλαιο, αλλά στο σύνολο του δανείου.

Παράδειγμα:
- ο δανειολήπτης δανείστηκε 1.000.000 ευρώ από την Λιανική Τράπεζα,
- η Τράπεζα έβαλε 50.000 ευρώ από τα δικά της κεφάλαια, ή τις καταθέσεις των καταθετών της
- πήρε άλλα 950.000 ευρώ από την Κεντρική Τράπεζα και της πληρώνει 1% τόκο ή 9.500 ευρώ ετησίως
- χρεώνει τον δανειολήπτη  7% στο συνολικό δανεικό κεφάλαιο, ή 70.000€ ετησίως
Η διαφορά είναι το μικτό κέρδος της Λιανικής Τράπεζας, δηλαδή με 50.000 ευρώ δικά της χρήματα εισπράττει 60.500 ευρώ παραπάνω από όσα δίνει στην Κεντρική Τράπεζα για το κεφάλαιο. Επιστροφή 121% ετησίως στο ίδιον κεφάλαιο! Καλό ε;

Τώρα που ξεκαθαρίσαμε το πώς γίνεται μια Λιανική Τράπεζα να δανείζει χρήματα που δεν έχει, και να βγάζει κέρδη στο κεφάλαιο που δεν της ανήκει, ας δούμε εξαπλουστευμένα πώς μεταφράζεται αυτό στο Ελληνικό Δημόσιο Χρέος.  Έστω ότι το χρέος μας σήμερα είναι 350 δισ. ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι με την αξιολόγηση ΑΑΑ που είχε το μεγαλύτερο μέρος του χρέους μας όταν εκδόθηκε, η αποδεκτή μόχλευση από την ΕΚΤ ήταν 1:20. Δηλαδή αν κάποιος έβαλε 17,5 δισ. ευρώ πραγματικά χρήματα, η ΕΚΤ του έδωσε το υπόλοιπο των 332,5 δισ. ευρώ. Τα χρήματα αυτά η ΕΚΤ δεν τα πήρε από τις καταθέσεις κάποιου κακομοίρη που δούλευε 500.000 χρόνια να τα βγάλει, ούτε από κανένα συνταξιοδοτικό ταμείο. Απλώς τα πληκτρολόγησε, γιατί αυτό όρισαν τα μέλη της Ευρωζώνης στο καταστατικό της ότι μπορεί να το κάνει!

Έστω τώρα ότι έχουμε πληρώσει 3,5% τόκο το χρόνο για 10 χρόνια σε αυτό το ποσόν. Δηλαδή αν το spread ανάμεσα στο επιτόκιο ΕΚΤ και αυτό που πληρώνουμε είναι 250 μονάδες βάσης (250μ.β. = 2,5%) τότε η Τράπεζα που έβγαλε το ομολογιακό μας δάνειο έχει εισπράξει στα 10 χρόνια 25% του συνολικού δανεικού ποσού, ή πέντε φορές το αρχικό της κεφάλαιο που ήταν 5% του συνόλου!

Το πρόβλημα για την Τράπεζα δεν είναι πως αν μηδενίσουμε το χρέος μας θα χάσει τα δικά της χρήματα. Έτσι κι αλλιώς τα έχει εισπράξει στο πενταπλάσιο στα δέκα χρόνια. Το πρόβλημα της Τράπεζας είναι ότι η ΕΚΤ θα της ζητήσει πίσω τα χρήματα αυτά στην λήξη του δανείου, και φυσικά η πρώτη δεν θα μπορεί να καλύψει, διότι δεν διαθέτει τόσα κεφάλαια. Αν η ΕΚΤ επιμείνει να τα πάρει πίσω, η Λιανική Τράπεζα θα πτωχεύσει και οι μέτοχοί της και οι καταθέτες της θα χάσουν τα χρήματά τους. Αυτό το σενάριο δεν είναι καλό.

Ερώτηση μπόνους: Τα 110 δισ. ευρώ που θα δοθούν στην Ελλάδα από την τρόικα από που θα έρθουν; Θα τα πάρει άραγε κάποιος από τις τσέπες των κατοίκων της Ευρωζώνης, ή θα πληκτρολογηθούν;

Γιατί όμως η ΕΚΤ να είναι τόσο επίμονη να πάρει πίσω χρήματα που ποτέ δεν υπήρξαν, αφού απλά τα πληκτρολόγησε στην έκδοση του δανείου, και κανενός δεν θα του λείψουν αφού κανείς δεν τα κατέθεσε ούτε τα δούλεψε, και τελικά όταν η ΕΚΤ τα πάρει πίσω απλά θα τα σβήσει από το σύστημά της;

Το σκεπτικό είναι ότι αν τα χρήματα αυτά δεν αφαιρούντο κάποια στιγμή από την κυκλοφορία θα προκαλούσαν πληθωρισμό.  Όμως τα Κρατικά Ελλείμματα δεν αποπληρώνονται ποτέ! Απλά ανακυκλώνονται! Άρα το επιχείρημα περί αποφυγής πληθωρισμού καταρρίπτεται πανηγυρικά όταν μιλάμε για Κρατικό Χρέος. Μας μένει βέβαια το επιτόκιο της Κεντρικής Τράπεζας για να αφαιρεί χρήμα από την αγορά και να μειώνει τις πληθωριστικές πιέσεις στην οικονομία.

Η σημερινή κρίση χρέους μας οφείλεται στην κακοδιαχείριση των δανείων που λάβαμε, και στην κατάρριψη της εμπιστοσύνης των δανειοδοτριών Τραπεζών στην δυνατότητά μας να ανακυκλώσουμε τα δάνειά μας από τους ίδιους τους κυβερνώντες μας. Οι κραυγές και λαρυγγισμοί περί “Τιτανικού” πιθανότατα ήσαν πολύ βλαβερότερες από όσο φανταζόμαστε οι περισσότεροι, και πιθανότατα αυτές πληρώνει σήμερα η Ελληνική οικονομία.

Οι δανειστές μας, βλέποντας ότι η οικονομία μας κατάντησε να βασίζεται στην διαφθορά και την κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, το κλείσιμο όλων των επαγγελμάτων, και ολόκληρους κλάδους της να διαχειρίζονται μονοπωλιακά από κρατικούς οργανισμούς όπου βασιλεύει η διαφθορά και η μίζα, έχασαν την εμπιστοσύνη τους σε μας.

Το Μνημόνιο είναι απλά ένας δρόμος για την εξυγίανση της οικονομίας μας. Είναι η μέθοδος που επέλεξαν οι εταίροι μας να βοηθήσουν/υποχρεώσουν τον Ελληνικό Λαό να αποτινάξει από τις φλέβες του τα παράσιτα που ρουφούν το αίμα του.  Εκείνους τους ίδιους που είπαν στον Καλατράβα να υπερτιμολογήσει πενταπλάσιο το κόστος της δουλειάς του, εκείνοι που μεσολάβησαν για την προμήθεια των υποβρυχίων, την ενοικίαση του C4i από τη SIEMENS για την διάρκεια των Ολυμπιακών προς 150 εκατομμύρια ευρώ, ενώ η αγορά του συστήματος θα ήταν 8 εκατομμύρια ευρώ, και όλο το διεφθαρμένο δημοσιοϋπαλληλικό προσωπικό που απομυζά τον Έλληνα με δρόμους στο εξαπλάσιο του κόστους κατασκευής, διόδια που περιέχουν 90% φόρο που πάει για γενικά έξοδα του κράτους, μίζες κάθε μεγέθους, και ούτω καθεξής.

Είναι λογικό ότι κανένας δεν θα θέλει πίσω τα χρήματα του χρέους μας στην ΕΚΤ, και θα ήταν παράλογο αν τα ήθελε. Η ΕΚΤ είναι η δική μας Κεντρική Τράπεζα.  Είναι όμως επίσης βέβαιο ότι δεν πρέπει να δεχθούμε να καλύψουμε σπατάλες σε μισθούς αργόμισθων, συντάξεις νεκρών συνταξιούχων και άγαμες θυγατέρες, μισθοφόρων κομματικών στρατών στις ΔΕΚΟ, και υπερ-δεκαπλάσιου κόστος προμηθειών του δημοσίου, πουλώντας την ακίνητη περιουσία του Δημοσίου. Αυτό θα ήταν εσχάτη προδοσία! Πριν λύσει το θέμα μας η Κεντρική Τράπεζά μας, η ΕΚΤ, πρέπει να βγάλουμε πρωτογενές πλεόνασμα σαν κράτος. Πρέπει να γκρεμίσουμε όλες τις στρεβλώσεις της οικονομίας που μας έφεραν εδώ που είμαστε τώρα.

Source : Capital.gr

Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

Η Ρωσία στην Αρκτική

Η Αρκτική είναι μια πολύ αφιλόξενη περιοχή, ιδίως για τις πετρελαϊκές, όχι μόνο λόγω του ψύχους και των καιρικών συνθηκών, αλλά επίσης λόγω της μεγάλης απόστασης από την ξηρά. Συνεπώς, ένα ατύχημα σε εξέδρα που βρίσκεται στη ζώνη αυτή, θα είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί, ιδίως αν συμβεί κατά τη διάρκεια της πολύμηνης νύκτας του Αρκτικού Κύκλου. Παρόλα αυτά, το Κρεμλίνο και ένας αριθμός δυτικών πετρελαϊκών εμφανίζονται αποφασισμένες να προχωρήσουν με τις έρευνες για κοιτάσματα.
Η πρώτη σοβαρή πρωτοβουλία ανακοινώθηκε πρόσφατα, με την σύμπραξη της ΒΡ με την Rosneft. Όπως τονίζει η International Herald Tribune, η ΒΡ και άλλες εταιρείες δεν έχουν πλέον τη δυνατότητα για έρευνες στις ΗΠΑ, ενώ η ίδια η Ρωσία δεν θέλει να περιμένει να εξαντληθούν τα επίγεια αποθέματά της προτού προχωρήσει στην εξερεύνηση των θαλάσσιων αποθεμάτων.
Ο ΙΕΑ εκτιμά πως με βάση την σημερινή εικόνα, τα κοιτάσματα της Σιβηρίας θα μειώσουν την παραγωγή τους κατά 1 εκατ. βαρέλια ως το 2035, γεγονός που θα έχει συνέπειες για τη ρωσική οικονομία, η οποία εξαρτάται απόλυτα από τις εξαγωγές πετρελαίου και αερίου. Η ανάγκη αυτή λοιπόν παροτρύνει τον πρωθυπουργό Πούτιν να δηλώνει ότι «η ΒΡ είναι η πιο ασφαλής εταιρεία για τις υπεράκτιες γεωτρήσεις, καθώς έχει μάθει πλέον το μάθημά της».
Ένα πλεονέκτημα για το Κρεμλίνο και την ΒΡ είναι ότι στη Ρωσία δεν υπάρχει περιβαλλοντικό κίνημα και η κυβέρνηση ελέγχει τις εξελίξεις διαχρονικά. Επίσης, η Μόσχα προχώρησε ήδη σε διαπραγματεύσεις με άλλα κράτη που γειτνιάζουν με την Αρκτική, όπως η Νορβηγία, προκειμένου να απομακρύνει τυχόν εμπόδια στην εκμετάλλευση των αποθεμάτων της περιοχής αυτής. Την αντιμετώπιση των Ρώσων μας την παρουσιάζει πολύ εύγλωττα ο εξερευνητής Αρτούρ Τσιλινγκάρωφ, ο οποίος το 2007 κάρφωσε τη ρωσική σημαία στον πυθμένα κάτω από τον Βόρειο Πόλο: «Το μέλλον βρίσκεται στην ηπειρωτική υφαλοκρηπίδα, αφού ήδη εξαντλήσαμε ότι υπάρχει στην ξηρά».
Το ενδιαφέρον πάντως δεν περιορίζεται μόνο στον απώτερο Βορρά, αλλά επεκτείνεται και στη Γροιλανδία, όπου η Cairn Energy προχωρά ήδη σε εξερευνητικές γεωτρήσεις. Στα επόμενα χρόνια, αναμένονται αντίστοιχες προσπάθειες και από τους «μεγάλους», όπως η ExxonMobil και η Chevron.

Source : Energia.gr

Ενας απρόσμενος σύμμαχος στον εντοπισμό κοιτασμάτων αερίου και πετρελαίου


Τα μικρόβια που υπάρχουν στη γη μπορούν να μας οδηγήσουν στον εντοπισμό κοιτασμάτων αερίου και πετρελαίου, όπως υποστήριξε κατά τη διάρκεια διάλεξης του στο Πολυτεχνείο Κρήτης στα Χανιά ο καθηγητής Γεράσιμος Λουράντος.
Ο καθηγητής στην ομιλία του αναφέρθηκε σε επιφανειακές τεχνικές εξερεύνησης που εφαρμόζει σε συνεργασία με εταιρείες του εξωτερικού για ανεύρεση υδρογονανθράκων σε στεριά και υποθαλάσσιες περιοχές. Οι τεχνικές αυτές αφορούν στην ανίχνευση μικροβίων που αναπτύσσονται στο έδαφος, όταν υπάρχουν πάρα πολύ μικρές ποσότητες υδρογονανθράκων η δε ανάλυση γίνεται στο εργαστήριο σε δείγματα εδάφους που λαμβάνονται επιτόπου.
Όπως εξήγησε, « η μεθοδολογία είναι, κάνουμε δειγματοληψίες μικρές γεωτρήσεις ένα με ενάμιση μέτρο παίρνουμε γύρω στα 200 γραμμάρια χώμα το οποίο το αναλύουμε και εντοπίζουμε συγκεκριμένα μικρόβια τα οποία ζουν αποκλειστικά είτε με αέρια είτε με υδρογονάνθρακες». Σύμφωνα με τον καθηγητή όπου υπάρχουν υδρογονάνθρακες υπάρχουν και μικρόβια από πάνω.
«Εμείς βρίσκομε μια πλειάδα μικροβίων τροφοδοτούμε το δείγμα μόνο με μεθάνιο οπότε πεθαίνουν όλα τα μικρόβια εκτός από αυτά που αντέχουν και ζουν. Αυτά τα εντοπίζουμε, τα καταγράφουμε τα καταμετρούμε και δημιουργούμε τρισδιάστατους χάρτες. Όπου έχουμε αυξημένη παρουσία αυτών των μικροβίων είναι ενδεικτικό με πολύ μεγάλη πιθανότητα ότι από κάτω υπάρχει, κοίτασμα αερίου. Παρομοίως, σε άλλα δείγματα τροφοδοτούμε μόνο με υδρογονάνθρακες μεθάνιο, προπάνιο, βουτάνιο μέχρις ότου πεθαίνουν όλα τα άλλα μικρόβια και μόνο τα μικρόβια, τα «ξαδέρφια» των προηγουμένων, που ζουν μόνο με υδρογονάνθρακες, επιβιώνουν. Καταμετρούμε τον πληθυσμό τους, την δραστηριότητα τους και τον αριθμό τους και δημιουργούμε πάλι τρισδιάστατους χάρτες. Πάνω σε αυτούς τους χάρτες βασιζόμαστε στο θέμα εντοπισμού των γεωτρήσεων και της «ακτινογραφίας» της γης».
Ο κ Λουράντος διευκρίνισε ότι η μέθοδος που προτείνει δεν αναιρεί τις ήδη υπάρχουσες κλασσικές μεθόδους, επισημαίνοντας ότι « είναι μέθοδος προηγμένης τεχνολογίας για ελαχιστοποίηση του ρίσκου των γεωτρήσεων». Όπως είπε η τεχνολογία των μικροβίων θα μπορούσε να βοηθήσει να γίνουν περισσότερες έρευνες σε κατάλληλες περιοχές και πριν αρχίσουν οι γεωτρήσεις, να μπορεί να εκτιμηθεί, το ρίσκο και να ελαχιστοποιηθεί το ρίσκο της γεώτρησης που, όπως είπε, είναι το πιο ακριβό μέρος της έρευνας.
«Η μέθοδος των μικροβίων ξεκίνησε να εφαρμόζεται στην Ανατολική Γερμανία το 1962, στην Δυτική Αφρική το 2009 έγιναν 3000 χαμηλές γεωτρήσεις με δειγματοληψία και καλύφθηκαν πάνω από 750 τετραγωνικά χιλιόμετρα με λιγότερο από 3 εκατομμύρια δολάρια».
Ο κ Λουράντος που είναι πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας Πέτρο - Ενέργεια που έχει ως έδρα την Ελλάδα τόνισε ότι η εταιρεία έχει μηδενικό τζίρο στην Ελλάδα και το 100% των εργασιών της είναι εκτός Ελλάδος με δραστηριότητες στην Ευρώπη, την Μέση Ανατολή και την Αφρική.
Σύμφωνα με τον αναπληρωτή καθηγητή του Τμήματος Μηχανικών Ορυκτών Πόρων, Βασίλη Κελεσίδη, που είχε προσκαλέσει τον κ. Λουράντο, η ομιλία του ήταν ενταγμένη στην προσπάθεια του Τμήματος Μηχανικών Ορυκτών Πόρων να βοηθήσει στην κατεύθυνση εξερεύνησης υδρογονανθράκων στη χώρα μας που έχει βαλτώσει τα τελευταία 15 χρόνια.
« Με την ολοκλήρωση της δημόσιας διαβούλευσης για το νομοσχέδιο ίδρυσης του φορέα που θα ασχοληθεί με τα αντικείμενα αυτά αναμένονται οι επόμενες κινήσεις της κυβέρνησης που πρέπει να είναι ταχείες και εστιασμένες», επεσήμανε ο κ Κελεσίδης.
http://www.kathimerini.com.cy/

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

Project : " New Middle East"

Fast on the heels of the regime change in Tunisia came a popular-based protest movement launched on January 25 against the entrenched order of Egypt’s Hosni Mubarak. Contrary to the carefully-cultivated impression that the Obama Administration was trying to retain the present regime of Mubarak, Washington in fact is orchestrating the Egyptian as well as other regional regime changes from Syria to Yemen to Jordan and well beyond in a process some refer to as ”creative destruction.”

The template for such covert regime change has been developed by the Pentagon, US intelligence agencies and various think-tanks such as RAND Corporation over decades, beginning with the May 1968 destabilization of the de Gaulle presidency in France. This is the first time since the US backed regime changes in Eastern Europe some two decades back that Washington has initiated simultaneous operations in many countries in a region. It is a strategy born of a certain desperation and one not without significant risk for the Pentagon and for the long-term Wall Street agenda. What the outcome will be for the peoples of the region and for the world is as yet unclear.
Yet while the ultimate outcome of defiant street protests in Cairo and across Egypt and the Islamic world remains unclear, the broad outlines of a US covert strategy are already clear.
No one can dispute the genuine grievances motivating millions to take to the streets at risk of life. No one can defend atrocities of the Mubarak regime and its torture and repression of dissent. Noone can dispute the explosive rise in food prices as Chicago and Wall Street commodity speculators, and the conversion of American farmland to the insane cultivation of corn for ethanol fuel drive grain prices through the roof. Egypt is the world’s largest wheat importer, much of it from the USA. Chicago wheat futures rose by a staggering 74% between June and November 2010 leading to an Egyptian food price inflation of some 30% despite government subsidies.
What is widely ignored in the CNN and BBC and other Western media coverage of the Egypt events is the fact that whatever his excesses at home, Egypt’s Mubarak represented a major obstacle within the region to the larger US agenda.

To say relations between Obama and Mubarak were ice cold from the outset would be no exaggeration. Mubarak was staunchly opposed to Obama policies on Iran and how to deal with its nuclear program, on Obama policies towards the Persian Gulf states, to Syria and to Lebanon as well as to the Palestinians.1 He was a formidable thorn in the larger Washington agenda for the entire region, Washington’s Greater Middle East Project, more recently redubbed the milder sounding “New Middle East.”

As real as the factors are that are driving millions into the streets across North Africa and the Middle East, what cannot be ignored is the fact that Washington is deciding the timing and as they see it, trying to shape the ultimate outcome of comprehensive regime change destabilizations across the Islamic world. The day of the remarkably well-coordinated popular demonstrations demanding Mubarak step down, key members of the Egyptian military command including Chief of General Staff Lt. Gen. Sami Hafez Enan were all in Washington as guests of the Pentagon. That conveniently neutralized the decisive force of the Army to stop the anti-Mubarak protests from growing in the critical early days.2

The strategy had been in various State Department and Pentagon files since at least a decade or longer. After George W. Bush declared a War on Terror in 2001 it was called the Greater Middle East Project. Today it is known as the less threatening-sounding “New Middle East” project. It is a strategy to break open the states of the region from Morocco to Afghanistan, the region defined by David Rockefeller’s friend Samuel Huntington in his infamous Clash of Civilizations essay in Foreign Affairs.
Egypt rising?

The current Pentagon scenario for Egypt reads like a Cecil B. DeMille Hollywood spectacular, only this one with a cast of millions of Twitter-savvy well-trained youth, networks of Muslim Brotherhood operatives, working with a US-trained military. In the starring role of the new production at the moment is none other than a Nobel Peace Prize winner who conveniently appears to pull all the threads of opposition to the ancien regime into what appears as a seamless transition into a New Egypt under a self-proclaimed liberal democratic revolution.

Some background on the actors on the ground is useful before looking at what Washington’s long term strategic plan might be for the Islamic world from North Africa to the Persian Gulf and ultimately into the Islamic populations of Central Asia, to the borders of China and Russia.
Washington ‘soft’ revolutions

The protests that led to the abrupt firing of the entire Egyptian government by President Mubarak on the heels of the panicked flight of Tunisia’s Ben Ali into a Saudi exile are not at all as ”spontaneous” as the Obama White House, Clinton State Department or CNN, BBC and other major media in the West make them to be.

They are being organized in a Ukrainian-style high-tech electronic fashion with large internet-linked networks of youth tied to Mohammed ElBaradei and the banned and murky secret Muslim Brotherhood, whose links to British and American intelligence and freemasonry are widely reported.3

At this point the anti-Mubarak movement looks like anything but a threat to US influence in the region, quite the opposite. It has all the footprints of another US-backed regime change along the model of the 2003-2004 Color Revolutions in Georgia and Ukraine and the failed Green Revolution against Iran’s Ahmedinejad in 2009.

The call for an Egyptian general strike and a January 25 Day of Anger that sparked the mass protests demanding Mubarak resign was issued by a Facebook-based organization calling itself the April 6 Movement. The protests were so substantial and well-organized that it forced Mubarak to ask his cabinet to resign and appoint a new vice president, Gen. Omar Suleiman, former Minister of Intelligence.
April 6 is headed by one Ahmed Maher Ibrahim, a 29-year-old civil engineer, who set up the Facebook site to support a workers’ call for a strike on April 6, 2008.
According to a New York Times account from 2009, some 800,000 Egyptians, most youth, were already then Facebook or Twitter members. In an interview with the Washington-based Carnegie Endowment, April 6 Movement head Maher stated, “Being the first youth movement in Egypt to use internet-based modes of communication like Facebook and Twitter, we aim to promote democracy by encouraging public involvement in the political process.”4

Maher also announced that his April 6 Movement backs former UN International Atomic Energy Aagency (IAEA) head and declared Egyptian Presidential candidate, ElBaradei along with ElBaradei’s National Association for Change (NAC) coalition. The NAC includes among others George Ishak, a leader in Kefaya Movement, and Mohamed Saad El-Katatni, president of the parliamentary bloc of the controversial Ikhwan or Muslim Brotherhood.5

Today Kefaya is at the center of the unfolding Egyptian events. Not far in the background is the more discreet Muslim Brotherhood.

ElBaradei at this point is being projected as the central figure in a future Egyptian parliamentary democratic change. Curiously, though he has not lived in Egypt for the past thirty years, he has won the backing of every imaginable part of the Eyptian political spectrum from communists to Muslim Brotherhood to Kefaya and April 6 young activists.6 Judging from the calm demeanour ElBaradei presents these days to CNN interviewers, he also likely has the backing of leading Egyptian generals opposed to the Mubarak rule for whatever reasons as well as some very influential persons in Washington.

Kefaya—Pentagon ‘non-violent warfare’

Kefaya is at the heart of mobilizing the Egyptian protest demonstrations that back ElBaradei’s candidacy. The word Kefaya translates to “enough!”
Curiously, the planners at the Washington National Endowment for Democracy (NED)7 and related color revolution NGOs apparently were bereft of creative new catchy names for their Egyptian Color Revolution. In their November 2003 Rose Revolution in Georgia, the US-financed NGOs chose the catch word, Kmara! In order to identify the youth-based regime change movement. Kmara in Georgian also means “enough!”

Like Kefaya, Kmara in Georgia was also built by the Washington-financed trainers from the NED and other groups such as Gene Sharp’s misleadingly-named Albert Einstein Institution which uses what Sharp once identified as “non-violence as a method of warfare.”8

The various youth networks in Georgia as in Kefaya were carefully trained as a loose, decentralized network of cells, deliberately avoiding a central organization that could be broken and could have brought the movement to a halt. Training of activists in techniques of non-violent resistance was done at sports facilities, making it appear innocuous. Activists were also given training in political marketing, media relations, mobilization and recruiting skills.
The formal name of Kefaya is Egyptian Movement for Change. It was founded in 2004 by select Egyptian intellectuals at the home of Abu ‘l-Ala Madi, leader of the al-Wasat party, a party reportedly created by the Muslim Brotherhood.9 Kefaya was created as a coalition movement united only by the call for an end Mubarak’s rule.

Kefaya as part of the amorphous April 6 Movement capitalized early on new social media and digital technology as its main means of mobilization. In particular, political blogging, posting uncensored youtube shorts and photographic images were skillfully and extremely professionally used. At a rally already back in December 2009 Kefaya had announced support for the candidacy of Mohammed ElBaradei for the 2011 Egyptian elections.10

RAND and Kefaya

No less a US defense establishment think-tank than the RAND Corporation has conducted a detailed study of Kefaya. The Kefaya study as RAND themselves note, was “sponsored by the Office of the Secretary of Defense, the Joint Staff, the Unified Combatant Commands, the Department of the Navy, the Marine Corps, the defense agencies, and the defense Intelligence Community.”11

A nicer bunch of democratically-oriented gentlemen and women could hardly be found.
In their 2008 report to the Pentagon, the RAND researchers noted the following in relation to Egypt’s Kefaya:
“The United States has professed an interest in greater democratization in the Arab world, particularly since the September 2001 attacks by terrorists from Saudi Arabia, the United Arab Emirates, Egypt, and Lebanon. This interest has been part of an effort to reduce destabilizing political violence and terrorism. As President George W. Bush noted in a 2003 address to the National Endowment for Democracy, “As long as the Middle East remains a place where freedom does not flourish, it will remain a place of stagnation, resentment, and violence ready for export” (The White House, 2003). The United States has used varying means to pursue democratization, including a military intervention that, though launched for other reasons, had the installation of a democratic government as one of its end goals.
However, indigenous reform movements are best positioned to advance democratization in their own country.”12

RAND researchers have spent years perfecting techniques of unconventional regime change under the name “swarming,” the method of deploying mass mobs of digitally-linked youth in hit-and-run protest formations moving like swarms of bees.13

Washington and the stable of “human rights” and “democracy” and “non-violence” NGOs it oversees, over the past decade or more has increasingly relied on sophisticated “spontaneous” nurturing of local indigenous protest movements to create pro-Washington regime change and to advance the Pentagon agenda of global Full Spectrum Dominance. As the RAND study of Kefaya states in its concluding recommendations to the Pentagon:
“The US government already supports reform efforts through organizations such as the US Agency for International Development and the United Nations Development Programme. Given the current negative popular standing of the United States in the region, US support for reform initiatives is best carried out through nongovernmental and nonprofit institutions.14

The RAND 2008 study was even more concrete about future US Government support for Egyptian and other “reform” movements:
“The US government should encourage nongovernmental organizations to offer training to reformers, including guidance on coalition building and how to deal with internal differences in pursuit of democratic reform. Academic institutions (or even nongovernmental organizations associated with US political parties, such as the International Republican Institute or the National Democratic Institute for International Affairs) could carry out such training, which would equip reform leaders to reconcile their differences peacefully and democratically.

“Fourth, the United States should help reformers obtain and use information technology, perhaps by offering incentives for US companies to invest in the region’s communications infrastructure and information technology. US information technology companies could also help ensure that the Web sites of reformers can remain in operation and could invest in technologies such as anonymizers that could offer some shelter from government scrutiny. This could also be accomplished by employing technological safegaurds to prevent regimes from sabotaging the Web sites of reformers. “15

As their Kefaya monograph states, it was prepared in 2008 by the “RAND National Security Research Division’s Alternative Strategy Initiative, sponsored by the Rapid Reaction Technology Office in the Office of the Undersecretary of Defense for Acquisition, Technology, and Logistics.
The Alternative Strategy Initiative, just to underscore the point, includes “research on creative use of the media, radicalization of youth, civic involvement to stem sectarian violence, the provision of social services to mobilize aggrieved sectors of indigenous populations, and the topic of this volume, alternative movements.16

In May 2009 just before Obama’s Cairo trip to meet Mubarak, US Secretary of State Hillary Clinton hosted a number of the young Egyptian activists in Washington under the auspices of Freedom House, another “human rights” Washington-based NGO with a long history of involvement in USsponsored regime change from Serbia to Georgia to Ukraine and other Color Revolutions. Clinton and Acting Assistant Secretary of State for Near Eastern Affairs Jeffrey Feltman met the sixteen activists at the end of a two-month “fellowship” organized by Freedom House’s New Generation program.17

Freedom House and Washington’s government-funded regime change NGO, National Endowment for Democracy (NED) are at the heart of the uprisings now sweeping across the Islamic world. They fit the geographic context of what George W. Bush proclaimed after 2001 as his Greater Middle East Project to bring “democracy” and “liberal free market” economic reform to the Islamic countries from Afghanistan to Morocco. When Washington talks about introducing “liberal free market reform” people should watch out. It is little more than code for bringing those economies under the yoke of the dollar system and all that implies.
Washington’s NED in a larger agenda

If we make a list of the countries in the region which are undergoing mass-based protest movements since the Tunisian and Egyptian events and overlay them onto a map, we find an almost perfect convergence between the protest countries today and the original map of the Washington Greater Middle East Project that was first unveiled during the George W. Bush Presidency after 2001.
Washington’s NED has been quietly engaged in preparing a wave of regime destabilizations across North Africa and the Middle East since the 2001-2003 US military invasions of Afghanistan and Iraq. The list of where the NED is active is revealing. Its website lists Tunisia, Egypt, Jordan, Kuwait, Libya, Syria, Yemen and Sudan as well, interestingly, as Israel. Coincidentally these countries are almost all today subject to “spontaneous” popular regime-change uprisings.
The International Republican Institute and the National Democratic Institute for International Affairs mentioned by the RAND document study of Kefaya are subsidiary organizations of the Washington-based and US Congress-financed National Endowment for Democracy.
The NED is the coordinating Washington agency for regime destabilization and change. It is active from Tibet to Ukraine, from Venezuela to Tunisia, from Kuwait to Morocco in reshaping the world after the collapse of the Soviet Union into what George H.W. Bush in a 1991 speech to Congress proclaimed triumphantly as the dawn of a New World Order.18

As the architect and first head of the NED, Allen Weinstein told the Washington Post in 1991 that, “a lot of what we do today was done covertly 25 years ago by the CIA19

The NED Board of Directors includes or has included former Defense Secretary and CIA Deputy head, Frank Carlucci of the Carlyle Group; retired General Wesley Clark of NATO; neo-conservative warhawk Zalmay Khalilzad who was architect of George W. Bush’s Afghan invasion and later ambassador to Afghanistan as well as to occupied Iraq. Another NED board member, Vin Weber, co-chaired a major independent task force on US Policy toward Reform in the Arab World with former US Secretary of State Madeleine Albright, and was a founding member of the ultra-hawkish Project for a New American Century think-tank with Dick Cheney and Don Rumsfeld, which advocated forced regime change in Iraq as early as 1998.20

The NED is supposedly a private, non-government, non-profit foundation, but it receives a yearly appropriation for its international work from the US Congress. The National Endowment for Democracy is dependent on the US taxpayer for funding, but because NED is not a government agency, it is not subject to normal Congressional oversight.
NED money is channelled into target countries through four “core foundations”—the National Democratic Institute for International Affairs, linked to the Democratic Party; the International Republican Institute tied to the Republican Party; the American Center for International Labor Solidarity linked to the AFL-CIO US labor federation as well as the US State Department; and the Center for International Private Enterprise linked to the free-market US Chamber of Commerce.
The late political analyst Barbara Conry noted that,
“NED has taken advantage of its alleged private status to influence foreign elections, an activity that is beyond the scope of AID or USIA and would otherwise be possible only through a CIA covert operation. Such activities, it may also be worth noting, would be illegal for foreign groups operating in the United States.”21

Significantly the NED details its various projects today in Islamic countries, including in addition to Egypt, in Tunisia, Yemen, Jordan, Algeria, Morocco, Kuwait, Lebanon, Libya, Syria, Iran and Afghanistan. In short, most every country which is presently feeling the earthquake effects of the reform protests sweeping across the Middle East and North Africa is a target of NED.22

In 2005 US President George W. Bush made a speech to the NED. In a long, rambling discourse which equated “Islamic radicalism” with the evils of communism as the new enemy, and using a deliberately softer term “broader Middle East” for the term Greater Middle East that had aroused much distruct in the Islamic world, Bush stated,
“The fifth element of our strategy in the war on terror is to deny the militants future recruits by replacing hatred and resentment with democracy and hope across the broader Middle East. This is a difficult and long-term project, yet there’s no alternative to it. Our future and the future of that region are linked. If the broader Middle East is left to grow in bitterness, if countries remain in misery, while radicals stir the resentments of millions, then that part of the world will be a source of endless conflict and mounting danger, and for our generation and the next. If the peoples of that region are permitted to choose their own destiny, and advance by their own energy and by their participation as free men and women, then the extremists will be marginalized, and the flow of violent radicalism to the rest of the world will slow, and eventually end… We’re encouraging our friends in the Middle East, including Egypt and Saudi Arabia, to take the path of reform, to strengthen their own societies in the fight against terror by respecting the rights and choices of their own people. We’re standing with dissidents and exiles against oppressive regimes, because we know that the dissidents of today will be the democratic leaders of tomorrow…”23

The US Project for a ‘Greater Middle East’

The spreading regime change operations by Washington from Tunisia to Sudan, from Yemen to Egypt to Syria are best viewed in the context of a long-standing Pentagon and State Department strategy for the entire Islamic world from Kabul in Afghanistan to Rabat in Morocco.
The rough outlines of the Washington strategy, based in part on their successful regime change operations in the former Warsaw Pact communist bloc of Eastern Europe, were drawn up by former Pentagon consultant and neo-conservative, Richard Perle and later Bush official Douglas Feith in a white paper they drew up for the then-new Israeli Likud regime of Benjamin Netanyahu in 1996.
That policy recommendation was titled A Clean Break: A New Strategy for Securing the Realm. It was the first Washington think-tank paper to openly call for removing Saddam Hussein in Iraq, for an aggressive military stance toward the Palestinians, striking Syria and Syrian targets in Lebanon.24

Reportedly, the Netanyahu government at that time buried the Perle-Feith report, as being far too risky. By the time of the events of September 11, 2001 and the return to Washington of the arch war hawk neoconservatives around Perle and others, the Bush Administration put highest priority on an expanded version of the Perle-Feith paper, calling it their Greater Middle East Project. Feith was named Bush’s Under Secretary of Defense.
Behind the facade of proclaiming democratic reforms of autocratic regimes in the entire region, the Greater Middle East was and is a blueprint to extend US military control and to break open the statist economies in the entire span of states from Morocco to the borders of China and Russia.



In May 2005, before the rubble from the US bombing of Baghdad had cleared, George W. Bush, a President not remembered as a great friend of democracy, proclaimed a policy of “spreading democracy” to the entire region and explicitly noted that that meant “the establishment of a USMiddle East free trade area within a decade.” 25
Prior to the June 2004 G8 Summit on Sea Island, Georgia, Washington issued a working paper, “G8-Greater Middle East Partnership.” Under the section titled Economic Opportunities was Washington’s dramatic call for “an economic transformation similar in magnitude to that undertaken by the formerly communist countries of Central and Eastern Europe.”
The US paper said that the key to this would be the strengthening of the private sector as the way to prosperity and democracy. It misleadingly claimed it would be done via the miracle of microfinance where as the paper put it, “a mere $100 million a year for five years will lift 1.2 million entrepreneurs (750,000 of them women) out of poverty, through $400 loans to each.” 26
The US plan envisioned takeover of regional banking and financial affairs by new institutions ostensibly international but, like World Bank and IMF, de facto controlled by Washington, including WTO. The goal of Washington’s long-term project is to completely control the oil, to completely control the oil revenue flows, to completely control the entire economies of the region, from Morocco to the borders of China and all in between. It is a project as bold as it is desperate.
Once the G8 US paper was leaked in 2004 in the Arabic Al-Hayat, opposition to it spread widely across the region, with a major protest to the US definition of the Greater Middle East. As an article in the French Le Monde Diplomatique in April 2004 noted, “besides the Arab countries, it covers Afghanistan, Iran, Pakistan, Turkey and Israel, whose only common denominator is that they lie in the zone where hostility to the US is strongest, in which Islamic fundamentalism in its anti-Western form is most rife.27 It should be noted that the NED is also active inside Israel with a number of programs.
Notably, in 2004 it was vehement opposition from two Middle East leaders—Hosni Mubarak of Egypt and the King of Saudi Arabia—that forced the ideological zealots of the Bush Administration to temporarily put the Project for the Greater Middle East on a back burner.
Will it work?
At this writing it is unclear what the ultimate upshot of the latest US-led destabilizations across the Islamic world will bring. It is not clear what will result for Washington and the advocates of a USdominated New World Order. Their agenda is clearly one of creating a Greater Middle East under firm US grip as a major control of the capital flows and energy flows of a future China, Russia and a European Union that might one day entertain thoughts of drifting away from that American order.
It has huge potential implications for the future of Israel as well. As one US commentator put it, ”The Israeli calculation today is that if ‘Mubarak goes’ (which is usually stated as ‘If America lets Mubarak go’), Egypt goes. If Tunisia goes (same elaboration), Morocco and Algeria go. Turkey has already gone (for which the Israelis have only themselves to blame). Syria is gone (in part because Israel wanted to cut it off from Sea of Galilee water access). Gaza has gone to Hamas, and the Palestine Authority might soon be gone too (to Hamas?). That leaves Israel amid the ruins of a policy of military domination of the region.28
The Washington strategy of “creative destruction” is clearly causing sleepless nights not only in the Islamic world but also reportedly in Tel Aviv, and ultimately by now also in Beijing and Moscow and across Central Asia.
Source : Turkish Forum