Η Ρωσία του Πούτιν και τα νέα γεωπολιτικά δεδομένα

Σύμφωνα με τον Μαρκ Ρουσέ, οικονομολόγο, συγγραφέα του βιβλίου «Η νέα Ευρώπη Παρίσι-Βερολίνο-Μόσχα»,

Οι Ηνωμένες Πολιτείες, μετά την κατάποση του φιδιού Πούτιν, μετά τη χρυσή εποχή της περιόδου Γκορμπατσόφ και Γιέλτσιν της επιταχυνόμενης πτώσης ή ακόμη και της μελλοντικής αποσύνθεσης της Ρωσίας, σύμφωνα με τα όνειρα του Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι στη Μεγάλη Σκακιέρα (1), είχαν κάνει υπομονή ελπίζοντας να απαλλαγούν από τον Πούτιν, όπως είχαν απαλλαγεί από τον Στρατηγό ντε Γκωλ, το 1969, εξ ου η απεγνωσμένη προσπάθεια μιας νέας πορτοκαλής Επανάστασης στη Ρωσία με τον νέο Πρέσβη των ΗΠΑ στη Μόσχα, τον Mac Faul ο οποίος προσδιορίζει τον εαυτό του ως «εμπειρογνώμονα της δημοκρατίας, των αντιδικτατορικών κινημάτων και των επαναστάσεων».

Η σημερινή αντιπολίτευση, χωρίς ηγέτη, χωρίς οποιαδήποτε ένωση, με διαμετρικά αντίθετες τάσεις μέσα σε αυτή, κάνει τα πρωτοσέλιδα των δυτικών μέσων ενημέρωσης. Αλλά μοιάζει  πραγματικά με τον ετερόκλητο στρατό του Μπουρμπακί (Charles Denis Bourbaki) και θυμίζει το μύθο του Jean de La Fontaine (παραλλαγή των μύθων του Αίσωπου) των «Βάτραχων που επιζητούν έναν βασιλιά»!

Οι λαοί, στις δυτικές δημοκρατίες, δεν δέχονται για πολύ τους ηγέτες κρατών που διαθέτουν ιστορικό όραμα που απαιτεί προσπάθεια, αυταρχισμό, επιμονή, θάρρος όχι μόνο για να ανακάμψεις, αλλά για να αναπτύξεις τη προβολή και τη δύναμη μιας χώρας.

Προτιμούν τη μετάνοια, την αναψυχή, τη συνταξιοδότηση στα 60, τις 35 ώρες εργασίας, την χαλαρότητα και το αναίσχυντο δημόσιο χρέος. Είναι επίσης και ευκολότερο για να εκλεγείς!

Οι Κλεμανσώ, Τσώρτσιλ και ντε Γκωλ θα πιστοποιούσαν αυτή τη προθυμία των δυτικών δημοκρατιών να ακούσουν τους Νταλαντιέ, Τσάμπερλεν, Μιτεράν ή Ολλάντ ή τους ουτοπικούς κωμικούς του στυλ του Jean Luc Mélenchon, αντί να τοποθετηθεί ο πολίτης ενώπιον των ευθυνών του, λαμβάνοντας υπόψη τις γεωπολιτικές και οικονομικές πραγματικότητες.

Οι ΗΠΑ πίστευαν ως εκ τούτου ότι είχαν βρει με τον Μεντβέντεφ έναν νέο Γκορμπατσόφ, ο οποίος στο όνομα της οικονομικής ανάπτυξης, της ελευθερίας της έκφρασης και ενός  δικαιώματος  ανθρωπισμού α λα ρώσικα, θα αποτέλειωνε στην ουσία, με έπαινο και ενθάρρυνση της Δύσης, το έργο της μαζικής καταστροφής της ισχύος της Σοβιετικής Ένωσης που ξεκίνησε με τον Γκορμπατσόφ, πάντα δημοφιλή σε ολόκληρο τον κόσμο, εκτός στην δική του χώρα!

Το χονδροειδές σφάλμα του Μεντβέντεφ, με το μη- βέτο της Ρωσίας στον ΟΗΕ, κατά τη διάρκεια της ξεδιάντροπης στρατιωτικής επέμβασης του ΝΑΤΟ στη Λιβύη, πίσω από το ανθρωπιστικό παραβάν, ήταν φορέας ελπίδας για τη Δύση και τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η σούπα μύριζε ωραία, αφέλεια, και δεν είναι ο φθόνος που έλειπε από τον κ. Ζιπέ, ο οποίος διαπρέπει στον τομέα αυτό, να ξαναπαίξει το ίδιο τέχνασμα στη Ρωσία για τη Συρία. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν, ξαναπαίρνοντας τον έλεγχο της εξωτερικής πολιτικής, ανάτρεψε με προνοητικό τρόπο, τα σχέδια του θείου Σαμ στη Συρία και τη Μέση Ανατολή!

Επανεκλεγμένος Πρόεδρο της Ρωσικής Ομοσπονδίας από 109 εκατομμύρια Ρώσους με ποσοστό 60% των ψήφων, θα μπορούσε να παρεμποδίσει για άλλα δώδεκα χρόνια και με μη-αναστρέψιμο τρόπο, την περικύκλωση της Ρωσίας και της Κίνας από την Αμερική!

Πούτιν, ο Ρώσος ντε Γκωλ

Ο Πούτιν είναι ο άνθρωπος που οι Αμερικανοί δεν περίμεναν, ο οποίος όχι μόνο ανάκτησε τη Ρωσία, αλλά την έσωσε από το διαμελισμό σε τρία τμήματα. Το γεωπολιτικό όνειρο των ΗΠΑ, αν η Ρωσία είχε χάσει τον πόλεμο στην Τσετσενία, ήταν να κάνουν την νέα Ρωσία, μια Μεγάλη Πολωνία (Wielkopolska), φέρνοντας την πίσω στη Σταυρούπολη, σημείο εκκίνησης του ρωσικού αποικισμού στον δέκατο ένατο αιώνα.

Ο Πούτιν αντιστάθηκε επίσης με επιτυχία στην εκμετάλλευση των φυσικών πόρων της Ρωσίας από ξένες εταιρίες, που ήταν ο δεδηλωμένος στόχος του Μιχαήλ Χοντορκόφσκι, αφεντικό της Yukos, ο οποίος συνελήφθη στις 25 Οκτωβρίου 2003 σε αεροδρόμιο της Σιβηρίας, ενώ είχε παρακολουθήσει λίγες μέρες νωρίτερα ένα επιχειρηματικό φόρουμ στη Μόσχα, παρέα με τον Λι Ρέιμοντ, έναν διευθυντή της Exxon. Αυτή η εταιρεία ήταν έτοιμη να συμμετάσχει με 25 δισεκατομμύρια δολάρια στην συγχώνευση Yukos-Sibneft.

Οι Αμερικανοί κεφαλαιοκράτες της Exxon Mobil και της Chevron-Texaco ήθελαν στην πραγματικότητα να διεισδύσουν με ποσοστό 40% στο ρωσικό υδρογονανθραχικό ιερό της Σιβηρίας. Χάνοντας τους οικονομικούς πόρους της, η Ρωσία θα έχανε μόνιμα κάθε ευκαιρία να επανιδρυθεί.

Ο Πούτιν έχει καταφέρει μέχρι στιγμής να συγκρατήσει, χωρίς να τη σπάσει τελείως,  την περικύκλωση από το ΝΑΤΟ και από τον πετρελαιαγωγό Μπακού-Τιφλίδα-Τσεϊχάν (BTC). Με την προτεινόμενη αντιπυραυλική ασπίδα, που ξαναέρχεται στην ημερήσια διάταξη, οι ΗΠΑ θα έχουν έναν σκληρό αντίπαλο που θα συνεχίσει να τους λέει τις τέσσερεις αλήθειες τους.

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν είναι επίσης ο άνθρωπος της KGB ο οποίος είδε να έρχονται, και κατάφερε να αγωνιστεί με επιτυχία, όλες οι πορτοκαλί επαναστάσεις στην Ουκρανία, τη Γεωργία, το Κιργιστάν, το Ουζμπεκιστάν. Οι τρέχουσες και μελλοντικές διαδηλώσεις αντι-Πούτιν είναι το κύκνειο άσμα τους, η τελευταία πνοή, μια τελευταία προσπάθεια από τη Δύση για να απαλλαγεί από τον Βλαντιμίρ Πούτιν!

Όπως ο ντε Γκωλ, ο Πούτιν στηρίχθηκε στις παραδοσιακές αξίες, την αίσθηση του μεγαλείου, τον πατριωτισμό και την Ορθόδοξη Εκκλησία για να αποφύγει το χάος.

Ο μεγαλύτερος αυταρχισμός του Πούτιν από τον ντε Γκωλ ταιριάζει καλύτερα και είναι  απολύτως απαραίτητος στη Ρωσία, όπως εξάλλου στην Κίνα, για να αποφευχθεί η τόση επίφοβη έκρηξη της χώρας. Όσο για τη διαφθορά, όπως συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό στην Ουκρανία με τον ερχομό στην εξουσία της μούσας της Πορτοκαλί Επανάστασης Τιμοσένκο, μια ισχυρή πολιτική δύναμη, αυτό που γνωρίζουν όλοι οι Ρώσοι, είναι καλύτερο αντίδοτο  από τις δυτικού τύπου πολιτικές ολιγαρχίες, διότι οι τελευταίες θα έσπευσαν να συνεργαστούν με τους Ρώσους ολιγάρχες. θα οδηγούσε σε εκφυλισμό  πιο γρήγορο ακόμα από αυτό που παρατηρείται στη Δυτική Ευρώπη σήμερα.

Πούτιν, ένας νέος Μέγας Πέτρος;

Ο Ορθόδοξος Πατριάρχης Κύριλλος είχε δίκιο με το να υποστηρίξει τον Πούτιν ο οποίος θα μπορούσε να θεωρηθεί το 2024 ως νέος Μέγας Πέτρος του εικοστού πρώτου αιώνα, με τέσσερις προϋποθέσεις:

·         Να αναπτύξει πολύ έντονα τον επανεξοπλισμό και τον συνεχή εκσυγχρονισμό του ρωσικού στρατού,

·         Να επιτυχαίνει την ανάπτυξη και διαφοροποίηση της ρωσικής οικονομίας, που έχει ήδη αρχίσει ο Μεντβέντεφ, ,

·         Να συνεχίσει την καταπολέμηση της ρωσικής υπογεννητικότητας, για την οποία ο Πούτιν, όπως ο ντε Γκωλ το 1945, έχει πλήρη επίγνωση,

·         Να φέρει πίσω στη ρωσική σφαίρα επιρροής, γεγονός το οποίο είναι ιστορικά αδυσώπητο μακροπρόθεσμα, τη Λευκορωσία και την Ουκρανία, για να αποτελέσουν ένα επαρκές ανθρώπινος αντίβαρο από διακόσια εκατομμύρια ανθρώπους ενώπιον της Κίνα, της Κεντρικής Ασίας και του Καύκασου.

Η τρέχουσα σύγκρουση του Πούτιν με τις Ηνωμένες Πολιτείες μπορεί να συγκριθεί με την πρώτη μάχη του νεαρού Τσάρου Μεγάλου Πέτρου με τον Κάρολο τον Δωδέκατο, η οποία, με τη Μάχη της Πολτάβα στις 8 Ιουλίου 1709, τερμάτισε τη Σουηδική υπεροχή στη Βαλτική.

Ο Πέτρος ο Μέγας, ενώ ενίσχυσε και εκσυγχρόνισε τον ρωσικό στρατό, δεν έκανε το λάθος, στη συνέχεια, να ξεχάσει την οικονομία, την καινοτομία και τις τέχνες, πράγμα που έδειξε το 1717, με τα ταξίδια του στην Ευρώπη. Ο Μεγάλος Πέτρος αγκυροβόλησε τη Ρωσία με ένα παράθυρο ανοικτό προς την Ευρώπη, ιδρύοντας  την Αγία Πετρούπολη.

Γεννηθείς σε αυτή τη πόλη, ο Πούτιν, ο οποίος μιλά γερμανικά, πρώην κατάσκοπος της KGB στη Δρέσδη πριν από την πτώση του τείχους του Βερολίνου, έχει ένα ηπειρωτικό ευρωπαϊκό όραμα και επιθυμεί να προσεγγίσει, για γεωπολιτικούς λόγους, τη Γαλλία και τη Γερμανία. Ο Maurice Druon δεν είχε κάνει λάθος, όταν είδε στο πρόσωπο του Πούτιν, τον Ευρωπαίο υπερασπιστή ενός πολυπολικού κόσμου παρά ενός κόσμου που υπακούει τον παγκόσμιο σερίφη και «έναν από τους πιο κρίσιμους συμμάχους μας». Για τον Πούτιν, το μέλλον είναι ευρωπαϊκό!

Αλλά η Ρωσία κοιτάζει επίσης προς την ανατολή και το νότο από τα οποία μπορεί να προέλθουν πολλοί κίνδυνοι, το τέλος της δυτικής επέμβασης στο Αφγανιστάν δεν είναι από τους μικρότερους. Πέρα από την δημογραφική της προσπάθεια για να φτάσει τον πληθυσμό της σε τουλάχιστον τα 130 εκατομμύρια ανθρώπους και να μην πέσει στα 100 εκατομμύρια το 2050, ήτοι το ισοδύναμο του τουρκικού πληθυσμού εκείνη την εποχή, η Ρωσία χρειάζεται τη Λευκορωσία και την Ουκρανία.

Αυτές οι δύο χώρες μεταξύ των οποίων η μια είναι ο θρησκευτικός λύχνος της, θα αντιπροσώπευαν μια ανθρώπινη συμβολή των περίπου 60 εκατομμυρίων κατοίκων, για να αποτελέσει μια υπερδύναμη αρκετή για να αντιμετωπίζει την Κίνα και την Κεντρική Ασία.

Αν ο Πούτιν, υπό την προεδρία του, καταφέρει αυτό το κατόρθωμα, ξεκινώντας πιθανότατα από τη Λευκορωσία, θα μπορεί πραγματικά να συγκριθεί με τον Πέτρο τον Μεγάλο, αλλιώς δεν θα ήταν ανάξιος και θα μπορεί να συγκριθεί τουλάχιστον με τον ντε Γκωλ, Τσώρτσιλ, Βίσμαρκ, Κλεμανσώ και Richelieu, αυτούς τους μεγάλους πολιτικούς που είχαν ιστορικό όραμα, θάρρος, συνέπεια, που λείπουν τόσο τραγικά από τους Ευρωπαίους αντλαντισκούς, της ελεύθερης αγοράς,  δημοκράτες, δημαγωγούς και τον δικαιωμάτων του ανθρώπου πολιτικούς μας σήμερα, και δεν θα ήταν και τόσο άσχημο!

Source : infognomonpolitics.blogspot