Σε διάφορες παραλλαγές έχει κατά καιρούς ειπωθεί ότι : " Οικονομία ξαναφτιάχνεις, πατρίδα όμως όχι ,άν έχει καταστραφεί από εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς".
Επειδή η παρούσα κρίση δεν είναι μόνο οικονομική αλλά αγγίζει και θέματα εσωτερικής και εξωτερικής ασφάλειας της χώρας, καλό είναι να γνωρίσουμε κάποια στοιχεία περί του παλλαϊκού πολέμου.
Υπάρχει μιά μορφή πολέμου που δεν είναι καταγραμμένη στους κανονισμούς και στην επίσημη ορολογία των στρατιωτικών εγχειριδίων , αλλά τη γνωρίζουν οι στρατιωτικοί και πιο πολύ την έχουν ακουστά οι ίδιοι οι λαοί.
Πρόκειται για τον λεγόμενο " παλλαϊκό πόλεμο". Αυτός στηρίζεται στη μαζική συμμετοχή του λαού και αποτελεί συνδυασμένη δράση τόσο στις πόλεις όσο και στην ύπαιθρο. Στις πόλεις εκδηλώνεται με μαζικές δραστηριότητες περιφρούρησης της ασφάλειας ζωής και περιουσίας των πολιτών. Στην ύπαιθρο ο πόλεμος έχει τρείς κλάδους οι οποίοι δρούν συνδυασμένα : τακτικού στρατού, ένοπλων πολιτών που κινητοποιούνται πρόσκαιρα στις περιοχές που εισβάλλει ο εχθρός και των αμάχων που αναλαμβάνουν τις υπηρεσίες των μαχομένων ( επιμελητεία, μεταφορές, υγειονομικές, γραφειοκρατικές , στρατονομικές κλπ.) προσφέροντάς τους και την ηθική τους συμπαράσταση.
Ο παλλαϊκός πόλεμος είναι ευρύτερος από τον τακτικό πόλεμο γιατί επιπλέον εισάγει τη μαζική δράση στις πόλεις , την περιοδική δράση των ένοπλων πολιτών και την καθολική συμμετοχή των αμάχων.
Προύπόθεση εφαρμογής του παλλαϊκού πολέμου είναι η ύπαρξη πληθυσμού που σχεδόν στο σύνολό του ακολουθεί στον αγώνα , έτοιμος για κάθε θυσία. Αλλιώς πού θα βρεθούν οι ένοπλοι πολίτες και οι άμαχοι που θα αναλαμβάνουν όλες τις υπηρεσίες των μαχίμων και θα καλύπτουν την δράση τους ; Ορθό είναι το αξίωμα ότι οι ένοπλοι πολίτες είναι σαν το ψάρι στο νερό - και νερό είναι ο λαός. Αλλά με την προϋπόθεση ότι υπάρχει νερό.
Ο παλλαϊκός πόλεμος δεν καταργεί, αλλά συμπληρώνει τις μορφές πολέμου. Είναι το καταφύγιο των λαών που δεν διαθέτουν τακτική οργανωμένη δύναμη ικανή να αντιπαραταχθεί σε έναν ισχυρό αντίπαλο. Αλλά όταν φτάσει στο αποκορύφωμά του, αφήνει την πρωτοκαθεδρία στον τακτικό πόλεμο, του οποίου όμως πολλαπλασιάζει την απόδοση.
Τέτοιοι ήταν οι πόλεμοι που εφάρμοσαν κατά των στρατιών του Μεγάλου Ναπολέοντα και τις κατανίκησαν οι Ισπανοί το 1811 και οι Ρώσοι το 1812, οι μπολσεβίκοι της Ρωσίας το 1918 - 1923 εναντίον της αντεπανάστασης, οι Τούρκοι κατά των Ελλήνων το 1919 - 1922 καθώς και τα επαναστατικά κινήματα στην Κίνα, την Ινδοκίνα και το Βιετνάμ.
Αποσπασμα από " Τα φοβερά ντοκουμέντα" του κ. Σόλωνα Ν. Γρηγοριάδη
Επειδή η παρούσα κρίση δεν είναι μόνο οικονομική αλλά αγγίζει και θέματα εσωτερικής και εξωτερικής ασφάλειας της χώρας, καλό είναι να γνωρίσουμε κάποια στοιχεία περί του παλλαϊκού πολέμου.
Υπάρχει μιά μορφή πολέμου που δεν είναι καταγραμμένη στους κανονισμούς και στην επίσημη ορολογία των στρατιωτικών εγχειριδίων , αλλά τη γνωρίζουν οι στρατιωτικοί και πιο πολύ την έχουν ακουστά οι ίδιοι οι λαοί.
Πρόκειται για τον λεγόμενο " παλλαϊκό πόλεμο". Αυτός στηρίζεται στη μαζική συμμετοχή του λαού και αποτελεί συνδυασμένη δράση τόσο στις πόλεις όσο και στην ύπαιθρο. Στις πόλεις εκδηλώνεται με μαζικές δραστηριότητες περιφρούρησης της ασφάλειας ζωής και περιουσίας των πολιτών. Στην ύπαιθρο ο πόλεμος έχει τρείς κλάδους οι οποίοι δρούν συνδυασμένα : τακτικού στρατού, ένοπλων πολιτών που κινητοποιούνται πρόσκαιρα στις περιοχές που εισβάλλει ο εχθρός και των αμάχων που αναλαμβάνουν τις υπηρεσίες των μαχομένων ( επιμελητεία, μεταφορές, υγειονομικές, γραφειοκρατικές , στρατονομικές κλπ.) προσφέροντάς τους και την ηθική τους συμπαράσταση.
Ο παλλαϊκός πόλεμος είναι ευρύτερος από τον τακτικό πόλεμο γιατί επιπλέον εισάγει τη μαζική δράση στις πόλεις , την περιοδική δράση των ένοπλων πολιτών και την καθολική συμμετοχή των αμάχων.
Προύπόθεση εφαρμογής του παλλαϊκού πολέμου είναι η ύπαρξη πληθυσμού που σχεδόν στο σύνολό του ακολουθεί στον αγώνα , έτοιμος για κάθε θυσία. Αλλιώς πού θα βρεθούν οι ένοπλοι πολίτες και οι άμαχοι που θα αναλαμβάνουν όλες τις υπηρεσίες των μαχίμων και θα καλύπτουν την δράση τους ; Ορθό είναι το αξίωμα ότι οι ένοπλοι πολίτες είναι σαν το ψάρι στο νερό - και νερό είναι ο λαός. Αλλά με την προϋπόθεση ότι υπάρχει νερό.
Ο παλλαϊκός πόλεμος δεν καταργεί, αλλά συμπληρώνει τις μορφές πολέμου. Είναι το καταφύγιο των λαών που δεν διαθέτουν τακτική οργανωμένη δύναμη ικανή να αντιπαραταχθεί σε έναν ισχυρό αντίπαλο. Αλλά όταν φτάσει στο αποκορύφωμά του, αφήνει την πρωτοκαθεδρία στον τακτικό πόλεμο, του οποίου όμως πολλαπλασιάζει την απόδοση.
Τέτοιοι ήταν οι πόλεμοι που εφάρμοσαν κατά των στρατιών του Μεγάλου Ναπολέοντα και τις κατανίκησαν οι Ισπανοί το 1811 και οι Ρώσοι το 1812, οι μπολσεβίκοι της Ρωσίας το 1918 - 1923 εναντίον της αντεπανάστασης, οι Τούρκοι κατά των Ελλήνων το 1919 - 1922 καθώς και τα επαναστατικά κινήματα στην Κίνα, την Ινδοκίνα και το Βιετνάμ.
Αποσπασμα από " Τα φοβερά ντοκουμέντα" του κ. Σόλωνα Ν. Γρηγοριάδη
