Tου Νικου Γ. Ξυδακη
Ο πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος έχει δίκιο όταν προτρέπει τους κοινωνικούς εταίρους «να δώσουμε λίγα προκειμένου να μη χάσουμε τα πολλά». Ως έμπειρος στα δημόσια οικονομικά όμως, και ως πρωθυπουργός κυβέρνησης εθνικής ανάγκης, με στήριξη τριών κομμάτων, γνωρίζει ασφαλώς ότι από τα γνωστά υποζύγια της μισθωτής εργασίας δεν μπορεί να ζητήσει τίποτε πια. Εξαντλήθηκαν. Αντιθέτως, γνωρίζει ότι «τα πολλά» εξακολουθούν να διαφεύγουν από τα δημόσια ταμεία επειδή τα νέμονται κλεπτοκράτες, λαθρέμποροι, οικονομικοί εγκληματίες και διεφθαρμένοι κρατικοί λειτουργοί.
Στις λίγες εβδομάδες που ηγείται της μεταβατικής κυβερνήσεως, έχουν εμφανιστεί μερικές υποθέσεις τεράστιας σημασίας, τόσο οικονομικής όσο και πολιτικής–συμβολικής. Η καταγγελία των οικονομικών εισαγγελέων για πολιτικές παρεμβάσεις κατά την έρευνα οικονομικών εγκλημάτων· οι βαρύτατες υπόνοιες για ολιγωρία και ανάμειξη πολιτικών και υπηρεσιακών παραγόντων στο λαθρεμπόριο καυσίμων· τέλος, οι συνταρακτικές καταγγελίες ανώτατου στελέχους του υπουργείου Ανάπτυξης εναντίον του ΣΔΟΕ, της Ελληνικής Αστυνομίας και Δημοτικών Αστυνομιών για συμμετοχή και συγκάλυψη των κυκλωμάτων παρεμπορίου.
Και στις τρεις υποθέσεις, κυβερνητικά στελέχη και κρατικοί λειτουργοί φέρονται να λεηλατούν το Δημόσιο. Και στις τρεις υποθέσεις, κρατικοί λειτουργοί καταγγέλλουν δυσλειτουργίες και εγκλήματα. Μάλιστα, τους μηχανισμούς του λαθρεμπορίου καυσίμων και του παρεμπορίου αποκάλυψε ανώτατο στέλεχος της κυβέρνησης, στρεφόμενο ουσιαστικά εναντίον άλλων κυβερνητικών στελεχών.
Το λαθρεμπόριο καυσίμων κοστίζει στη χώρα μισό δισ. ετησίως, από απολεσθέντες φόρους. Λέγεται ότι ακόμη και στρατιωτικά και αστυνομικά οχήματα τροφοδοτούνται με λαθραία καύσιμα. Και είναι βέβαιο ότι η ατιμωρησία του πολυπλόκαμου κυκλώματος των καυσίμων εξασφαλίζεται με συστηματική εξαγορά λειτουργών του κράτους.
Το παρεμπόριο στερεί από το κράτος φορολογικά έσοδα 6 δισεκατομμυρίων ετησίως, από το δε νόμιμο εμπόριο στερεί ετησίως τζίρο 20 δισεκατομμυρίων. Η φτώχεια φουντώνει τη ζήτηση για φθηνά προϊόντα παρεμπορίου και είδη-μαϊμούδες, σαν αυτά που κατακλύζουν τις λαϊκές αγορές, τους δρόμους, αλλά και πολλά στεγασμένα καταστήματα. Ακριβώς όμως αυτή η παράλληλη μαύρη αγορά, μαζί με την ύφεση, δίνει τη χαριστική βολή στο νόμιμο εμπόριο.
Ας το δούμε κι έτσι: εφόσον το κράτος εισέπραττε τους προβλεπόμενους φόρους από νόμιμες δραστηριότητες, τα χαράτσια και η αφαίμαξη των νομοταγών μικρομεσαίων και η εξ αυτών φονική ύφεση θα εξέλιπε ή θα ήταν ελάχιστη. Βλέπουμε, άρα, ότι η μεγαλύτερη ίσως πληγή πάνω στο σώμα της αιμορραγούσας Ελλάδας είναι η εκτεταμένη φοροδιαφυγή εξαιτίας της ανικανότητας ή της διαφθοράς του κρατικού μηχανισμού, πολύ συχνά με την κάλυψη, την ανοχή ή και την προτροπή πολιτικών προσώπων. Η έκταση και η φύση της φοροδιαφυγής υπονομεύουν κάθε προσπάθεια για κοινωνική δικαιοσύνη, υπονομεύουν τη δημοκρατία και, τώρα πλέον, σε κατάσταση ανάγκης, απειλούν ευθέως την κοινωνική ειρήνη. Αυτό θα πρέπει να αναλογισθεί πρώτο ο κ. Παπαδήμος: πώς θα παταχθεί το οικονομικό έγκλημα, ώστε να ανακουφιστούν οι υπερεξαντλημένοι νομοταγείς φοροδότες, και να προσεγγιστεί η δημοσιονομική εξυγίανση. Αυτή η προσέγγιση όμως απαιτεί πολιτικό θάρρος και βαθιά αίσθηση του ιστορικού χρέους· απαιτεί συγκρούσεις και ρήξεις με διεφθαρμένους πολιτικούς και επίορκους λειτουργούς. Μόνη πηγή δύναμης γι’ αυτήν τη σύγκρουση με τις οργανωμένες συμμορίες του παρασιτισμού και του οικονομικού εγκλήματος είναι ο λαός, η πολιτική κοινωνία, οι πολίτες που τώρα υποφέρουν και θυσιάζονται.
Ο πρωθυπουργός επανέλαβε προχθές, κατά τη συζήτηση για περικοπές μισθών και συντάξεων, ότι δεν υπάρχουν κόκκινες γραμμές γι’ αυτόν, παρά μόνο μία, η σωτηρία της χώρας. Εφόσον γνωρίζει όσα γράφονται στον Τύπο, δηλαδή όσα καταγγέλλουν στελέχη της δικής του κυβέρνησης, για το λαθρεμπόριο και τη διαφθορά, θα πρέπει πλέον να αναγνωρίσει ότι κόκκινη γραμμή είναι η ύπαρξη ακριβώς αυτών των φαινομένων. Οσο υπάρχουν ανέπαφα τα παράσιτα και οι επίορκοι, η χώρα θα βρίσκεται μονίμως πέραν της κόκκινης γραμμής. Η εμμονική προσήλωση στην εσωτερική υποτίμηση, σε βίαιη υποτίμηση των εισοδημάτων και των περιουσιών, χωρίς ταυτοχρόνως, εν τω βάθει εξυγίανση του κρατικού μηχανισμού και ικανοποίηση του αισθήματος δικαίου, όχι μόνο προκαλεί κοινωνικά ερείπια, αλλά απειλεί άμεσα με κοινωνική έκρηξη ή συλλογική κατατονία – που είναι το ίδιο. Τότε πράγματι θα τα χάσουμε όλα.
Ο οικονομολόγος Λουκάς Παπαδήμος βρίσκεται ενώπιον μείζονος ιστορικής προκλήσεως, που απαιτεί πρωτίστως πολιτική τόλμη και δευτερευόντως τεχνοκρατικές δεξιότητες. Αυτό που διακυβεύεται δεν είναι μόνο η εξασφάλιση του νέου δανειακού πακέτου από την τρόικα και η αποτροπή της άτακτης χρεοκοπίας, αλλά η διατήρηση στοιχειώδους κοινωνικής συνοχής, η διαφύλαξη της εθνικής συνέχειας με όρους αξιοπρέπειας, και η ύπαρξη ενός λειτουργικού κράτους που δεν θα λεηλατείται από εγκληματίες και δεν θα λεηλατεί τους πολίτες του. Δηλαδή, πρέπει να υπάρχει χώρα λειτουργούσα, για να παραλάβει το νέο δάνειο.
Οι αφαιμασσόμενοι πολίτες θα δεχτούν περαιτέρω μειώσεις μισθών και συντάξεων, με στόχο τη σωτηρία της χώρας, μόνον εφόσον πεισθούν ότι το έγκλημα διώκεται και τιμωρείται. Ο κ. Παπαδήμος δεν εξελέγη από τον λαό, αλλά έχει υπογράψει ένα συμβόλαιο τιμής ενώπιον του θυσιαζόμενου λαού· θεμελιώδης όρος του συμβολαίου είναι ότι οι θυσίες δεν θα πάνε χαμένες και ότι τα νέα δάνεια δεν θα κατασπαραχθούν από τις ατιμώρητες αγέλες της διαφθοράς και του εγκλήματος. Βάσει αυτού του όρου θα κριθεί ο κ. Παπαδήμος, και μάλιστα πολύ σύντομα.
Source : kathimerini.gr
Ο πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος έχει δίκιο όταν προτρέπει τους κοινωνικούς εταίρους «να δώσουμε λίγα προκειμένου να μη χάσουμε τα πολλά». Ως έμπειρος στα δημόσια οικονομικά όμως, και ως πρωθυπουργός κυβέρνησης εθνικής ανάγκης, με στήριξη τριών κομμάτων, γνωρίζει ασφαλώς ότι από τα γνωστά υποζύγια της μισθωτής εργασίας δεν μπορεί να ζητήσει τίποτε πια. Εξαντλήθηκαν. Αντιθέτως, γνωρίζει ότι «τα πολλά» εξακολουθούν να διαφεύγουν από τα δημόσια ταμεία επειδή τα νέμονται κλεπτοκράτες, λαθρέμποροι, οικονομικοί εγκληματίες και διεφθαρμένοι κρατικοί λειτουργοί.
Στις λίγες εβδομάδες που ηγείται της μεταβατικής κυβερνήσεως, έχουν εμφανιστεί μερικές υποθέσεις τεράστιας σημασίας, τόσο οικονομικής όσο και πολιτικής–συμβολικής. Η καταγγελία των οικονομικών εισαγγελέων για πολιτικές παρεμβάσεις κατά την έρευνα οικονομικών εγκλημάτων· οι βαρύτατες υπόνοιες για ολιγωρία και ανάμειξη πολιτικών και υπηρεσιακών παραγόντων στο λαθρεμπόριο καυσίμων· τέλος, οι συνταρακτικές καταγγελίες ανώτατου στελέχους του υπουργείου Ανάπτυξης εναντίον του ΣΔΟΕ, της Ελληνικής Αστυνομίας και Δημοτικών Αστυνομιών για συμμετοχή και συγκάλυψη των κυκλωμάτων παρεμπορίου.
Και στις τρεις υποθέσεις, κυβερνητικά στελέχη και κρατικοί λειτουργοί φέρονται να λεηλατούν το Δημόσιο. Και στις τρεις υποθέσεις, κρατικοί λειτουργοί καταγγέλλουν δυσλειτουργίες και εγκλήματα. Μάλιστα, τους μηχανισμούς του λαθρεμπορίου καυσίμων και του παρεμπορίου αποκάλυψε ανώτατο στέλεχος της κυβέρνησης, στρεφόμενο ουσιαστικά εναντίον άλλων κυβερνητικών στελεχών.
Το λαθρεμπόριο καυσίμων κοστίζει στη χώρα μισό δισ. ετησίως, από απολεσθέντες φόρους. Λέγεται ότι ακόμη και στρατιωτικά και αστυνομικά οχήματα τροφοδοτούνται με λαθραία καύσιμα. Και είναι βέβαιο ότι η ατιμωρησία του πολυπλόκαμου κυκλώματος των καυσίμων εξασφαλίζεται με συστηματική εξαγορά λειτουργών του κράτους.
Το παρεμπόριο στερεί από το κράτος φορολογικά έσοδα 6 δισεκατομμυρίων ετησίως, από το δε νόμιμο εμπόριο στερεί ετησίως τζίρο 20 δισεκατομμυρίων. Η φτώχεια φουντώνει τη ζήτηση για φθηνά προϊόντα παρεμπορίου και είδη-μαϊμούδες, σαν αυτά που κατακλύζουν τις λαϊκές αγορές, τους δρόμους, αλλά και πολλά στεγασμένα καταστήματα. Ακριβώς όμως αυτή η παράλληλη μαύρη αγορά, μαζί με την ύφεση, δίνει τη χαριστική βολή στο νόμιμο εμπόριο.
Ας το δούμε κι έτσι: εφόσον το κράτος εισέπραττε τους προβλεπόμενους φόρους από νόμιμες δραστηριότητες, τα χαράτσια και η αφαίμαξη των νομοταγών μικρομεσαίων και η εξ αυτών φονική ύφεση θα εξέλιπε ή θα ήταν ελάχιστη. Βλέπουμε, άρα, ότι η μεγαλύτερη ίσως πληγή πάνω στο σώμα της αιμορραγούσας Ελλάδας είναι η εκτεταμένη φοροδιαφυγή εξαιτίας της ανικανότητας ή της διαφθοράς του κρατικού μηχανισμού, πολύ συχνά με την κάλυψη, την ανοχή ή και την προτροπή πολιτικών προσώπων. Η έκταση και η φύση της φοροδιαφυγής υπονομεύουν κάθε προσπάθεια για κοινωνική δικαιοσύνη, υπονομεύουν τη δημοκρατία και, τώρα πλέον, σε κατάσταση ανάγκης, απειλούν ευθέως την κοινωνική ειρήνη. Αυτό θα πρέπει να αναλογισθεί πρώτο ο κ. Παπαδήμος: πώς θα παταχθεί το οικονομικό έγκλημα, ώστε να ανακουφιστούν οι υπερεξαντλημένοι νομοταγείς φοροδότες, και να προσεγγιστεί η δημοσιονομική εξυγίανση. Αυτή η προσέγγιση όμως απαιτεί πολιτικό θάρρος και βαθιά αίσθηση του ιστορικού χρέους· απαιτεί συγκρούσεις και ρήξεις με διεφθαρμένους πολιτικούς και επίορκους λειτουργούς. Μόνη πηγή δύναμης γι’ αυτήν τη σύγκρουση με τις οργανωμένες συμμορίες του παρασιτισμού και του οικονομικού εγκλήματος είναι ο λαός, η πολιτική κοινωνία, οι πολίτες που τώρα υποφέρουν και θυσιάζονται.
Ο πρωθυπουργός επανέλαβε προχθές, κατά τη συζήτηση για περικοπές μισθών και συντάξεων, ότι δεν υπάρχουν κόκκινες γραμμές γι’ αυτόν, παρά μόνο μία, η σωτηρία της χώρας. Εφόσον γνωρίζει όσα γράφονται στον Τύπο, δηλαδή όσα καταγγέλλουν στελέχη της δικής του κυβέρνησης, για το λαθρεμπόριο και τη διαφθορά, θα πρέπει πλέον να αναγνωρίσει ότι κόκκινη γραμμή είναι η ύπαρξη ακριβώς αυτών των φαινομένων. Οσο υπάρχουν ανέπαφα τα παράσιτα και οι επίορκοι, η χώρα θα βρίσκεται μονίμως πέραν της κόκκινης γραμμής. Η εμμονική προσήλωση στην εσωτερική υποτίμηση, σε βίαιη υποτίμηση των εισοδημάτων και των περιουσιών, χωρίς ταυτοχρόνως, εν τω βάθει εξυγίανση του κρατικού μηχανισμού και ικανοποίηση του αισθήματος δικαίου, όχι μόνο προκαλεί κοινωνικά ερείπια, αλλά απειλεί άμεσα με κοινωνική έκρηξη ή συλλογική κατατονία – που είναι το ίδιο. Τότε πράγματι θα τα χάσουμε όλα.
Ο οικονομολόγος Λουκάς Παπαδήμος βρίσκεται ενώπιον μείζονος ιστορικής προκλήσεως, που απαιτεί πρωτίστως πολιτική τόλμη και δευτερευόντως τεχνοκρατικές δεξιότητες. Αυτό που διακυβεύεται δεν είναι μόνο η εξασφάλιση του νέου δανειακού πακέτου από την τρόικα και η αποτροπή της άτακτης χρεοκοπίας, αλλά η διατήρηση στοιχειώδους κοινωνικής συνοχής, η διαφύλαξη της εθνικής συνέχειας με όρους αξιοπρέπειας, και η ύπαρξη ενός λειτουργικού κράτους που δεν θα λεηλατείται από εγκληματίες και δεν θα λεηλατεί τους πολίτες του. Δηλαδή, πρέπει να υπάρχει χώρα λειτουργούσα, για να παραλάβει το νέο δάνειο.
Οι αφαιμασσόμενοι πολίτες θα δεχτούν περαιτέρω μειώσεις μισθών και συντάξεων, με στόχο τη σωτηρία της χώρας, μόνον εφόσον πεισθούν ότι το έγκλημα διώκεται και τιμωρείται. Ο κ. Παπαδήμος δεν εξελέγη από τον λαό, αλλά έχει υπογράψει ένα συμβόλαιο τιμής ενώπιον του θυσιαζόμενου λαού· θεμελιώδης όρος του συμβολαίου είναι ότι οι θυσίες δεν θα πάνε χαμένες και ότι τα νέα δάνεια δεν θα κατασπαραχθούν από τις ατιμώρητες αγέλες της διαφθοράς και του εγκλήματος. Βάσει αυτού του όρου θα κριθεί ο κ. Παπαδήμος, και μάλιστα πολύ σύντομα.
Source : kathimerini.gr
