Ένα παιχνίδι ζωντανής δράσης κάνει το paintball να φαίνεται πρωτόγονο. Τα όπλα στο Airsoft είναι όσο πιο αληθοφανή γίνεται, τα πυρομαχικά πλαστικά και ακίνδυνα. Ωστόσο, αυτή η μπιλίτσα γράφει το όνομά σου. Και πίσω από τα πιο αληθινά ακίνδυνα όπλα, οπλαρχηγός στην Ελλάδα ο Λάμπρος Χούτος.
Ο Λάμπρος Χούτος βρίσκεται σε μια ιδιαίτερα πλεονεκτική κατάσταση, αφού, από τη μία, γνωρίζει όσο λίγοι –και φυσικά εκ των έσω– πρόσωπα και καταστάσεις του ελληνικού ποδοσφαίρου, ενώ, από την άλλη, έχει στη διάθεσή του ένα τεράστιο οπλοστάσιο: Τουφέκια, πολυβόλα, χειροβομβίδες, βομβιδοβόλα, πιστόλια, εκρηκτικά, νάρκες – η εικόνα του Terminator θα ήταν μονίμως δακρυσμένη, εάν ήταν κρεμασμένη στο Airsoft Center, τη γιάφκα του Λάμπρου. Το ότι όλα αυτά τα φοβερά και τρομερά πολεμοφόδια είναι σχεδόν τόσο φονικά όσο ένα παιδικό νεροπίστολο δεν είναι άμεσα αντιληπτό – κι αυτό είναι ένα μεγάλο ατού.
Το Airsoft είναι, πρωταρχικά και κύρια, μια ρεαλιστική αναπαράσταση στρατιωτικών συνθηκών και τα αντίγραφα των όπλων είναι τόσο πιστά, ώστε ακόμα και το έμπειρο μάτι μπορεί να λαθέψει. Εάν λοιπόν ο Λάμπρος αποφάσιζε να πάρει το όπλο του για να καθαρίσει την κόπρο του ποδοσφαίρου, θα αρκούσε να πάρει όπλα, παλάσκες, εξαρτύσεις, να αρματωθεί σαν αστακός και να κάνει ντου σε μια μάζωξη παραγόντων. Τα σκάνδαλα τύπου Κoriopolis, τα λαδώματα και τα στημένα παιχνίδια θα λύνονταν επί τόπου, καθώς οι νονοί της μπάλας θα έτρεχαν πανικόβλητοι να σωθούν οριστικά μεταμελημένοι και τρομαγμένοι μέχρι συγκοπής ή θα ζητούσαν κλαψουρίζοντας έλεος. Μέσα στον πανικό της ξαφνικής επίθεσης, ουδείς θα είχε την ψυχραιμία να παρατηρήσει προσεκτικά τα όπλα, ουδείς θα σκεφτόταν, π.χ., πως ο γεμιστήρας του αυτόματου θα μπορούσε να περιέχει μόνο προωθητικό αέριο και ότι τα φονικά βλήματα είναι πλαστικά σφαιρίδια (τίποτα περισσότερο από μικροσκοπικές μπίλιες, μόλις 6 χιλιοστών).
Ευτυχώς ή δυστυχώς, ο Λάμπρος Χούτος δεν έχει καμιά διάθεση να σκαρώσει μια τέτοια φάρσα. Έχοντας κλείσει το κεφάλαιο της σταδιοδρομίας στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο –τουλάχιστον προς το παρόν–, ο Λάμπρος ασχολείται πλέον επιχειρηματικά με το Airsoft. Είναι ο πρώτος και ο μεγαλύτερος εισαγωγέας εξοπλισμού για το παιχνίδι και, δικαιωματικά, ο τίτλος του ανθρώπου που έφερε το Airsoft στην Ελλάδα τού ανήκει. «Όλα ξεκίνησαν από το Call of
Duty, κατά κάποιο τρόπο» λέει ο ίδιος. «Όταν ήμουν παίκτης της Ίντερ, μαζί με τους υπόλοιπους, τον Ρεκόμπα, τον Ιμπραΐμοβιτς κ.λπ. είχαμε ενθουσιαστεί με το συγκεκριμένο βιντεοπαιχνίδι, παίζαμε με τις ώρες. Στη συνέχεια, έμαθα ότι υπάρχει ένα ζωντανό Call of Duty, ένα παιχνίδι που έχει να κάνει με στρατιωτικά σενάρια, ρόλους, στόχους, δράση, κ.ο.κ. Έτσι ανακάλυψα το Airsoft. Όταν ήρθα στον Πανιώνιο, παίζαμε με τους συμπαίκτες μου κάθε Δευτέρα, στο ρεπό μας από την προπόνηση, και αυτό μας έκανε πολύ καλό, ακόμα και στο ποδόσφαιρο. Γιατί ήρθαμε πιο κοντά, ήμασταν ενωμένοι και μάλλον δεν ήταν τυχαίο το ότι εκείνη ακριβώς τη χρονιά είχαμε βγει στην Ευρώπη».
Το 2008, όταν ο Λάμπρος Χούτος είχε την έμπνευση να δει το Airsoft επιχειρηματικά, στην Ελλάδα ο κύκλος όσων είχαν ακούσει κάτι γι' αυτό ήταν εξαιρετικά περιορισμένος – ακόμα κι εάν στο εξωτερικό, και ιδιαίτερα την Άπω Ανατολή, το Airsoft έχει έως και εικοσαετή ιστορία. «Όταν δημιουργήσαμε το Airsoft Center και αρχίσαμε να εισάγουμε τα πρώτα αξεσουάρ, το κοινό μας δεν πρέπει να υπερέβαινε τα δέκα με δεκάπεντε άτομα. Σήμερα υπολογίζουμε ότι ο κύκλος έχει διευρυνθεί τόσο, ώστε το Airsoft να αφορά 3.000 με 4.000 άτομα σε όλη την Ελλάδα» λέει ο Λάμπρος.
Ομάδες με αγριεμένα και αποφασιστικά ονόματα (π.χ., Black Knights, Silent Death, Loners, Sandmen, Δαίμονες), φόρουμ, διακηρύξεις, κανόνες, οργάνωση, ιεραρχία, κώδικες συμπεριφοράς, εμβλήματα και όλα τα συμπαρομαρτούντα, που θα ταίριαζαν σε ένα στρατιωτικό σχηματισμό, ξεπηδούν από παντού. Παρέες των δέκα ή και πολύ περισσότερων μελών από όλη την Ελλάδα δηλώνουν την ύπαρξή τους διαδικτυακά και οργανώνουν παιχνίδια στην ύπαιθρο, σε εγκατελελειμμένα εργοστάσια και κτίρια ή παλιά στρατόπεδα. Ντύνονται κομάντο με στολές παραλλαγής, αναλόγως του περιβάλλοντος, φορτώνονται αναρίθμητα αξεσουάρ (από διόπτρες, φακούς, σκοπευτικά με λέιζερ, γιλέκα, κράνη, υδροδοχεία, σακίδια, έως ενδοσυνεννόηση με ακουστικό και συσκευές νυχτερινής όρασης), ορίζουν ένα σενάριο και ρίχνονται στη μάχη, τη διάσωση, την απαγωγή, την καταστροφή στόχου – οτιδήποτε. Το γεγονός ότι η ποικιλία προϊόντων του Airsoft Center ξεπερνά τα 3.000 αντικείμενα είναι ένα μικρό δείγμα τού πόσο κοντά είναι το παιχνίδι στο να χαρακτηριστεί ως παράδεισος του γκατζετάκια. Ο καθένας μπορεί να επιλέξει το όπλο της αρεσκείας του, είτε είναι αυτό κάποιο hi-tech
πολυβόλο, είτε ένα ρετρό τυφέκιο, είτε το παλιό καλό και εμβληματικά αντάρτικο Καλάσνικοφ – το οποίο, για να έχει κανείς μια τάξη κόστους, τιμάται περί τα 225 ευρώ και είναι σίγουρο ότι, εάν τυχαίνει να έχεις μακρύ μούσι, σαρίκι και καφίγια, θα σε κάνει ιδιαίτερα πειστικό στη γειτονιά σου σαν μάχιμο Ταλιμπάν. Όμως, το Airsoft δεν είναι μια μιλιταριστική παρωδία και όσοι ασχολούνται με αυτό το κάνουν με τη μέγιστη σοβαρότητα, όχι όμως επειδή απαραιτήτως είναι στρατόκαυλοι. Ο Λάμπρος Χούτος, για παράδειγμα, δεν υπηρέτησε ούτε και θα ήθελε να έχει περάσει τη θητεία του στις ειδικές δυνάμεις. Για εκείνον το Airsoft είναι «χόμπι, παρέα, προπόνηση, επαφή με τη φύση». Με άλλα λόγια, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα παιχνίδι ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν μια συμπάθεια στα όπλα ως αντικείμενα και όχι σαν μέσα αφανισμού, που εκτιμούν το πνευματικό παιχνίδι στρατιωτικού τύπου χωρίς να κρύβουν μέσα τους ούτε τρομοκράτες ούτε πολεμοχαρείς μισθοφόρους.
Στα σχέδια του Airsoft Center είναι η δημιουργία του πρώτου πεδίου μάχης, ειδικά διαμορφωμένου για το συγκεκριμένο παιχνίδι, καθώς, αντίθετα από ό,τι συμβαίνει με το paintball που είναι ήδη αρκετά δημοφιλές, στην Ελλάδα δεν υπάρχει ακόμη κάποιος χώρος αποκλειστικά προορισμένος για παιχνίδια Airsoft.
Ανεξάρτητα από ό,τι μπορεί να συμβαίνει στη διάρκεια ενός παιχνιδιού και πέρα από κάθε άλλο κανονισμό, η δράση διακόπτεται αμέσως μόλις εμφανιστεί ο τυφλός: Στο Airsoft οποιοσδήποτε μπορεί, λίγο πολύ, να επιλέξει οποιοδήποτε όπλο και όποιο αξεσουάρ του αρέσει. Εκείνο όμως που δεν μπορεί να παραλείψει είναι τα ειδικά, αυξημένης αντοχής γυαλιά για τα μάτια. Οι μπίλιες που εκτοξεύονται από τα όπλα του Airsoft μπορεί να είναι εντελώς ακίνδυνες, με τον πιο σοβαρό τραυματισμό που θα προξενήσουν να είναι μια σημειακή μελανιά, τα μάτια είναι όμως μια άλλη υπόθεση. Άρα, όποτε κάποιος εντοπιστεί χωρίς τα γυαλιά του, οι υπόλοιποι φωνάζουν τυφλός και το παιχνίδι σταματά, ενδεχομένως με τα πρέποντα μπινελίκια για τον άφρονα που αγνόησε τον έναν, τον βασικό και απαράβατο κανόνα στο Airsoft.
Το παιχνίδι μπορεί να είναι, επί της ουσίας, μια απομίμηση πολέμου, παραδόξως όμως βασίζεται στην ειλικρίνεια και την εντιμότητα. Για τους παίκτες του Airsoft τίποτα δεν είναι πιο σιχαμένο από τη ζαβολιά του τύπου που, παρότι νεκρός, παριστάνει τον άτρωτο, τον Highlander κ.λπ. Στο Airsoft σε σημαδεύουν, νιώθεις την μπιλίτσα να σε χτυπά σε κάποιο μέρος του σώματός σου και, αναλόγως του σεναρίου, οφείλεις είτε να πέσεις νεκρός και να βγεις από το παιχνίδι, ή να παραστήσεις τον τραυματία και να καλέσεις το νοσοκόμο να σε γιατροπορέψει. Οι ζαβολιές μπορεί να σε κάνουν αθάνατο – αλλά αυτό θα ισχύει για λίγο. Οι ομάδες είναι μικρές κοινωνίες, τα λαμόγια περιθωριοποιούνται και αποκλείονται με συνοπτικές διαδικασίες. Σε κάποιο airsoft-forum δημοσιεύονται χαρακτηριστικές οδηγίες προς μαχομένους: «Οι νεκροί δε μιλάνε ή όταν μιλάνε δε λένε τίποτα σχετικό με το παιχνίδι-σενάριο που παίζεται..jpg)
Αποχωρούν από το χώρο με το ένα χέρι σηκωμένο για να τους αναγνωρίζουν οι υπόλοιποι, ενώ προσπαθούν να μην προκαλούν πρόβλημα στην εξέλιξη του παιχνιδιού κατά την αποχώρηση τους. Δε ρίχνουμε ποτέ σε αποστάσεις κάτω από τα δέκα μέτρα για παιχνίδια woodland και κάτω από τα 5 μ. για παιχνίδια CQB, ενώ τηρούμε ανάλογα με τις συγκεκριμένες αποστάσεις για παιχνίδια σε συνδυασμό πεδίων (π.χ. urban). Δε σημαδεύουμε ποτέ στο κεφάλι, ακόμα και εάν σε κάποιες περιπτώσεις το κεφάλι είναι ενδεχομένως το μόνο εκτεθειμένο μέρος». Για τους έχοντες ανάγκη υποτίτλων, woodland είναι οι επιχειρήσεις σε δασώδη περιοχή, CQB είναι το Close Quarter Battle, η μάχη σε περιορισμένο χώρο, το urban είναι το αστικό σκηνικό. Όσο για την ορολογία, είναι αυτούσια η διεθνής στρατιωτική γλώσσα. Είπαμε: Ο ρεαλισμός είναι το ιερό δισκοπότηρο για το Airsoft.
Για όσους θα έτειναν να έχουν παραβατικές φαντασιώσεις, τα όπλα του Airsoft κατά το νόμο θεωρούνται αεροβόλα, απαγορεύεται η χρήση τους σε χώρους όπου δεν ισχύουν οι ελεγχόμενες συνθήκες του παιχνιδιού και μεταφέρονται με συγκεκριμένες προδιαγραφές ασφαλείας – έστω και εάν στην πράξη είναι λιγότερο ισχυρά από τα συνήθη αεροβόλα. Επίσης, κάθε όπλο Airsoft, όσο πειστικό και εάν είναι στο μάτι, εκ κατασκευής είναι αδύνατον να μετατραπεί σε κανονικό πυροβόλο, δηλαδή να εκτοξεύσει αληθινά βλήματα. Έτσι, όποιος φαντασιώνεται τον εαυτό του σαν Ράμπο των προαστίων θα απογοητευτεί μαθαίνοντας ότι με τα όπλα του Airsoft (ηλεκτρικά, αερίου ή ελατηρίου, σε τιμές από 150 έως 800 ευρώ) η ταχύτητα των σφαιριδίων και το βεληνεκές τους είναι κατάλληλα μόνο για ένα εικονικό death match. Ο τελευταίος επιζών στο Airsoft θα πανηγυρίσει το θρίαμβό του μαζί με τα υποτιθέμενα θύματά του σε κάποια παρακείμενη του στίβου μάχης κοψιδερί-μπριζολερί. Γιατί, μάλλον, ισχύει αυτό που λέει ο Λάμπρος Χούτος, ότι «πέρα από οτιδήποτε άλλο, το Airsoft κάνει τα άτομα που ασχολούνται μαζί του, άντρες ή γυναίκες, να βγαίνουν από το σπίτι τους. Και να φτιάχνουν ξανά παρέες». Ελήφθη.
To άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Nitro
Ο Λάμπρος Χούτος βρίσκεται σε μια ιδιαίτερα πλεονεκτική κατάσταση, αφού, από τη μία, γνωρίζει όσο λίγοι –και φυσικά εκ των έσω– πρόσωπα και καταστάσεις του ελληνικού ποδοσφαίρου, ενώ, από την άλλη, έχει στη διάθεσή του ένα τεράστιο οπλοστάσιο: Τουφέκια, πολυβόλα, χειροβομβίδες, βομβιδοβόλα, πιστόλια, εκρηκτικά, νάρκες – η εικόνα του Terminator θα ήταν μονίμως δακρυσμένη, εάν ήταν κρεμασμένη στο Airsoft Center, τη γιάφκα του Λάμπρου. Το ότι όλα αυτά τα φοβερά και τρομερά πολεμοφόδια είναι σχεδόν τόσο φονικά όσο ένα παιδικό νεροπίστολο δεν είναι άμεσα αντιληπτό – κι αυτό είναι ένα μεγάλο ατού. Το Airsoft είναι, πρωταρχικά και κύρια, μια ρεαλιστική αναπαράσταση στρατιωτικών συνθηκών και τα αντίγραφα των όπλων είναι τόσο πιστά, ώστε ακόμα και το έμπειρο μάτι μπορεί να λαθέψει. Εάν λοιπόν ο Λάμπρος αποφάσιζε να πάρει το όπλο του για να καθαρίσει την κόπρο του ποδοσφαίρου, θα αρκούσε να πάρει όπλα, παλάσκες, εξαρτύσεις, να αρματωθεί σαν αστακός και να κάνει ντου σε μια μάζωξη παραγόντων. Τα σκάνδαλα τύπου Κoriopolis, τα λαδώματα και τα στημένα παιχνίδια θα λύνονταν επί τόπου, καθώς οι νονοί της μπάλας θα έτρεχαν πανικόβλητοι να σωθούν οριστικά μεταμελημένοι και τρομαγμένοι μέχρι συγκοπής ή θα ζητούσαν κλαψουρίζοντας έλεος. Μέσα στον πανικό της ξαφνικής επίθεσης, ουδείς θα είχε την ψυχραιμία να παρατηρήσει προσεκτικά τα όπλα, ουδείς θα σκεφτόταν, π.χ., πως ο γεμιστήρας του αυτόματου θα μπορούσε να περιέχει μόνο προωθητικό αέριο και ότι τα φονικά βλήματα είναι πλαστικά σφαιρίδια (τίποτα περισσότερο από μικροσκοπικές μπίλιες, μόλις 6 χιλιοστών).
Ευτυχώς ή δυστυχώς, ο Λάμπρος Χούτος δεν έχει καμιά διάθεση να σκαρώσει μια τέτοια φάρσα. Έχοντας κλείσει το κεφάλαιο της σταδιοδρομίας στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο –τουλάχιστον προς το παρόν–, ο Λάμπρος ασχολείται πλέον επιχειρηματικά με το Airsoft. Είναι ο πρώτος και ο μεγαλύτερος εισαγωγέας εξοπλισμού για το παιχνίδι και, δικαιωματικά, ο τίτλος του ανθρώπου που έφερε το Airsoft στην Ελλάδα τού ανήκει. «Όλα ξεκίνησαν από το Call of
Duty, κατά κάποιο τρόπο» λέει ο ίδιος. «Όταν ήμουν παίκτης της Ίντερ, μαζί με τους υπόλοιπους, τον Ρεκόμπα, τον Ιμπραΐμοβιτς κ.λπ. είχαμε ενθουσιαστεί με το συγκεκριμένο βιντεοπαιχνίδι, παίζαμε με τις ώρες. Στη συνέχεια, έμαθα ότι υπάρχει ένα ζωντανό Call of Duty, ένα παιχνίδι που έχει να κάνει με στρατιωτικά σενάρια, ρόλους, στόχους, δράση, κ.ο.κ. Έτσι ανακάλυψα το Airsoft. Όταν ήρθα στον Πανιώνιο, παίζαμε με τους συμπαίκτες μου κάθε Δευτέρα, στο ρεπό μας από την προπόνηση, και αυτό μας έκανε πολύ καλό, ακόμα και στο ποδόσφαιρο. Γιατί ήρθαμε πιο κοντά, ήμασταν ενωμένοι και μάλλον δεν ήταν τυχαίο το ότι εκείνη ακριβώς τη χρονιά είχαμε βγει στην Ευρώπη». Το 2008, όταν ο Λάμπρος Χούτος είχε την έμπνευση να δει το Airsoft επιχειρηματικά, στην Ελλάδα ο κύκλος όσων είχαν ακούσει κάτι γι' αυτό ήταν εξαιρετικά περιορισμένος – ακόμα κι εάν στο εξωτερικό, και ιδιαίτερα την Άπω Ανατολή, το Airsoft έχει έως και εικοσαετή ιστορία. «Όταν δημιουργήσαμε το Airsoft Center και αρχίσαμε να εισάγουμε τα πρώτα αξεσουάρ, το κοινό μας δεν πρέπει να υπερέβαινε τα δέκα με δεκάπεντε άτομα. Σήμερα υπολογίζουμε ότι ο κύκλος έχει διευρυνθεί τόσο, ώστε το Airsoft να αφορά 3.000 με 4.000 άτομα σε όλη την Ελλάδα» λέει ο Λάμπρος.
Ομάδες με αγριεμένα και αποφασιστικά ονόματα (π.χ., Black Knights, Silent Death, Loners, Sandmen, Δαίμονες), φόρουμ, διακηρύξεις, κανόνες, οργάνωση, ιεραρχία, κώδικες συμπεριφοράς, εμβλήματα και όλα τα συμπαρομαρτούντα, που θα ταίριαζαν σε ένα στρατιωτικό σχηματισμό, ξεπηδούν από παντού. Παρέες των δέκα ή και πολύ περισσότερων μελών από όλη την Ελλάδα δηλώνουν την ύπαρξή τους διαδικτυακά και οργανώνουν παιχνίδια στην ύπαιθρο, σε εγκατελελειμμένα εργοστάσια και κτίρια ή παλιά στρατόπεδα. Ντύνονται κομάντο με στολές παραλλαγής, αναλόγως του περιβάλλοντος, φορτώνονται αναρίθμητα αξεσουάρ (από διόπτρες, φακούς, σκοπευτικά με λέιζερ, γιλέκα, κράνη, υδροδοχεία, σακίδια, έως ενδοσυνεννόηση με ακουστικό και συσκευές νυχτερινής όρασης), ορίζουν ένα σενάριο και ρίχνονται στη μάχη, τη διάσωση, την απαγωγή, την καταστροφή στόχου – οτιδήποτε. Το γεγονός ότι η ποικιλία προϊόντων του Airsoft Center ξεπερνά τα 3.000 αντικείμενα είναι ένα μικρό δείγμα τού πόσο κοντά είναι το παιχνίδι στο να χαρακτηριστεί ως παράδεισος του γκατζετάκια. Ο καθένας μπορεί να επιλέξει το όπλο της αρεσκείας του, είτε είναι αυτό κάποιο hi-tech
πολυβόλο, είτε ένα ρετρό τυφέκιο, είτε το παλιό καλό και εμβληματικά αντάρτικο Καλάσνικοφ – το οποίο, για να έχει κανείς μια τάξη κόστους, τιμάται περί τα 225 ευρώ και είναι σίγουρο ότι, εάν τυχαίνει να έχεις μακρύ μούσι, σαρίκι και καφίγια, θα σε κάνει ιδιαίτερα πειστικό στη γειτονιά σου σαν μάχιμο Ταλιμπάν. Όμως, το Airsoft δεν είναι μια μιλιταριστική παρωδία και όσοι ασχολούνται με αυτό το κάνουν με τη μέγιστη σοβαρότητα, όχι όμως επειδή απαραιτήτως είναι στρατόκαυλοι. Ο Λάμπρος Χούτος, για παράδειγμα, δεν υπηρέτησε ούτε και θα ήθελε να έχει περάσει τη θητεία του στις ειδικές δυνάμεις. Για εκείνον το Airsoft είναι «χόμπι, παρέα, προπόνηση, επαφή με τη φύση». Με άλλα λόγια, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα παιχνίδι ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν μια συμπάθεια στα όπλα ως αντικείμενα και όχι σαν μέσα αφανισμού, που εκτιμούν το πνευματικό παιχνίδι στρατιωτικού τύπου χωρίς να κρύβουν μέσα τους ούτε τρομοκράτες ούτε πολεμοχαρείς μισθοφόρους. Στα σχέδια του Airsoft Center είναι η δημιουργία του πρώτου πεδίου μάχης, ειδικά διαμορφωμένου για το συγκεκριμένο παιχνίδι, καθώς, αντίθετα από ό,τι συμβαίνει με το paintball που είναι ήδη αρκετά δημοφιλές, στην Ελλάδα δεν υπάρχει ακόμη κάποιος χώρος αποκλειστικά προορισμένος για παιχνίδια Airsoft.
Ανεξάρτητα από ό,τι μπορεί να συμβαίνει στη διάρκεια ενός παιχνιδιού και πέρα από κάθε άλλο κανονισμό, η δράση διακόπτεται αμέσως μόλις εμφανιστεί ο τυφλός: Στο Airsoft οποιοσδήποτε μπορεί, λίγο πολύ, να επιλέξει οποιοδήποτε όπλο και όποιο αξεσουάρ του αρέσει. Εκείνο όμως που δεν μπορεί να παραλείψει είναι τα ειδικά, αυξημένης αντοχής γυαλιά για τα μάτια. Οι μπίλιες που εκτοξεύονται από τα όπλα του Airsoft μπορεί να είναι εντελώς ακίνδυνες, με τον πιο σοβαρό τραυματισμό που θα προξενήσουν να είναι μια σημειακή μελανιά, τα μάτια είναι όμως μια άλλη υπόθεση. Άρα, όποτε κάποιος εντοπιστεί χωρίς τα γυαλιά του, οι υπόλοιποι φωνάζουν τυφλός και το παιχνίδι σταματά, ενδεχομένως με τα πρέποντα μπινελίκια για τον άφρονα που αγνόησε τον έναν, τον βασικό και απαράβατο κανόνα στο Airsoft.
Το παιχνίδι μπορεί να είναι, επί της ουσίας, μια απομίμηση πολέμου, παραδόξως όμως βασίζεται στην ειλικρίνεια και την εντιμότητα. Για τους παίκτες του Airsoft τίποτα δεν είναι πιο σιχαμένο από τη ζαβολιά του τύπου που, παρότι νεκρός, παριστάνει τον άτρωτο, τον Highlander κ.λπ. Στο Airsoft σε σημαδεύουν, νιώθεις την μπιλίτσα να σε χτυπά σε κάποιο μέρος του σώματός σου και, αναλόγως του σεναρίου, οφείλεις είτε να πέσεις νεκρός και να βγεις από το παιχνίδι, ή να παραστήσεις τον τραυματία και να καλέσεις το νοσοκόμο να σε γιατροπορέψει. Οι ζαβολιές μπορεί να σε κάνουν αθάνατο – αλλά αυτό θα ισχύει για λίγο. Οι ομάδες είναι μικρές κοινωνίες, τα λαμόγια περιθωριοποιούνται και αποκλείονται με συνοπτικές διαδικασίες. Σε κάποιο airsoft-forum δημοσιεύονται χαρακτηριστικές οδηγίες προς μαχομένους: «Οι νεκροί δε μιλάνε ή όταν μιλάνε δε λένε τίποτα σχετικό με το παιχνίδι-σενάριο που παίζεται.
Αποχωρούν από το χώρο με το ένα χέρι σηκωμένο για να τους αναγνωρίζουν οι υπόλοιποι, ενώ προσπαθούν να μην προκαλούν πρόβλημα στην εξέλιξη του παιχνιδιού κατά την αποχώρηση τους. Δε ρίχνουμε ποτέ σε αποστάσεις κάτω από τα δέκα μέτρα για παιχνίδια woodland και κάτω από τα 5 μ. για παιχνίδια CQB, ενώ τηρούμε ανάλογα με τις συγκεκριμένες αποστάσεις για παιχνίδια σε συνδυασμό πεδίων (π.χ. urban). Δε σημαδεύουμε ποτέ στο κεφάλι, ακόμα και εάν σε κάποιες περιπτώσεις το κεφάλι είναι ενδεχομένως το μόνο εκτεθειμένο μέρος». Για τους έχοντες ανάγκη υποτίτλων, woodland είναι οι επιχειρήσεις σε δασώδη περιοχή, CQB είναι το Close Quarter Battle, η μάχη σε περιορισμένο χώρο, το urban είναι το αστικό σκηνικό. Όσο για την ορολογία, είναι αυτούσια η διεθνής στρατιωτική γλώσσα. Είπαμε: Ο ρεαλισμός είναι το ιερό δισκοπότηρο για το Airsoft. Για όσους θα έτειναν να έχουν παραβατικές φαντασιώσεις, τα όπλα του Airsoft κατά το νόμο θεωρούνται αεροβόλα, απαγορεύεται η χρήση τους σε χώρους όπου δεν ισχύουν οι ελεγχόμενες συνθήκες του παιχνιδιού και μεταφέρονται με συγκεκριμένες προδιαγραφές ασφαλείας – έστω και εάν στην πράξη είναι λιγότερο ισχυρά από τα συνήθη αεροβόλα. Επίσης, κάθε όπλο Airsoft, όσο πειστικό και εάν είναι στο μάτι, εκ κατασκευής είναι αδύνατον να μετατραπεί σε κανονικό πυροβόλο, δηλαδή να εκτοξεύσει αληθινά βλήματα. Έτσι, όποιος φαντασιώνεται τον εαυτό του σαν Ράμπο των προαστίων θα απογοητευτεί μαθαίνοντας ότι με τα όπλα του Airsoft (ηλεκτρικά, αερίου ή ελατηρίου, σε τιμές από 150 έως 800 ευρώ) η ταχύτητα των σφαιριδίων και το βεληνεκές τους είναι κατάλληλα μόνο για ένα εικονικό death match. Ο τελευταίος επιζών στο Airsoft θα πανηγυρίσει το θρίαμβό του μαζί με τα υποτιθέμενα θύματά του σε κάποια παρακείμενη του στίβου μάχης κοψιδερί-μπριζολερί. Γιατί, μάλλον, ισχύει αυτό που λέει ο Λάμπρος Χούτος, ότι «πέρα από οτιδήποτε άλλο, το Airsoft κάνει τα άτομα που ασχολούνται μαζί του, άντρες ή γυναίκες, να βγαίνουν από το σπίτι τους. Και να φτιάχνουν ξανά παρέες». Ελήφθη.
To άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Nitro
