Παραπληροφόρηση και παραμυθολογίες

του Α. Ανδριανόπουλου
Εχει καταντήσει μονότονο να επαναλαμβάνεις τα ίδια πράγματα και να εισπράττεις σαν απάντηση τις ίδιες ανοησίες που δεν μπορούν να στηριχθούν στην παραμικρή λογική. Τελευταία βγαίνουν σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις περισπούδαστοι καθηγητάδες, διαπύρσιοι κομματικοί κήρυκες και πολύξεροι αναλυτές εκστομίζοντας τα ίδια ευαγγέλια καταστροφής. Επιμένουν σε θέσεις που από τα πράγματα είναι ολοφάνερο πως δεν ισχύουν. Καλλιεργούν όμως ελπίδες σε ένα κόσμο που με αγωνία ψάχνει να βρεί εύκολες διεξόδους από μιά κατάσταση στην οποία, μέσα του γνωρίζει, πως συνέβαλε ουσιαστικά κι αυτός στην δημιουργία της.Και παράλληλα διευκολύνει την πελαγωμένη κοινή γνώμη στην στοχοποίηση υπευθύνων των αδιεξόδων.

Που εμφανίζονται να είναι είτε οι πολιτικοί γενικώς, που μας οδήγησαν ασύγγνωστα στο χάος, είτε οι προδότες κυβερνώντες που συνειδητά – εκτελώντας μάλιστα και σχετικές οδηγίες - οδηγούν τους έλληνες στον εξανδραποδισμό.
Ολες αυτές οι παραμυθολογίες (όπως λ.χ. η καταγγελία πως για όλα τα δεινά φταίει το Μνημόνιο, που όμως ελάχιστα εφαρμόζεται) επιτυγχάνουν κάποιους απλούς σκοπούς. Εξιλεώνουν τους πολίτες από οποιαδήποτε συμμετοχή στις ευθύνες ενώ φορτώνουν στις πλάτες απροσδιόριστων ξένων – και των εδώ βέβαια «τυφλών τους οργάνων» – τον σχεδιασμό της σημερινής μας κατάντιας. Αν όμως κάποιος κάνει τον κόπο να αναζητήσει την πραγματικότητα και να ψάξει στις αντιδράσεις των διαφόρων διεθνών κύκλων τον τρόπο που στέκονται απέναντι στην ελληνική οικονομική κρίση διαμορφώνει μιά εντελώς διαφορετική εικόνα. Που δεν έχει σχέση βέβαια με τοκογλύφους, διεθνείς απατεώνες και αγνούς ταλαιπωρούμενους έλληνες πολίτες.
Να ξεκαθαρίσουμε κατ’ αρχήν πως η ελληνική κρίση δεν προήλθε από τους διεθνείς σπεκουλαδόρους, τις ιδιωτικές Τράπεζες και τον επιχειρηματικό κόσμο. Προήλθε από την χρεωκοπία του Κράτους. Που συμπεριφερόμενο για χρόνια σαν κοινός απατεώνας ξεγελούσε τους δανειστές του με στοιχεία παραποιημένα κι αναληθή. Από το 1981, χρονιά πολιτικό ορόσημο για πολλούς προσοδοθήρες του δημόσιου τομέα, ο τόπος επιβιώνει με δανεικά. Που ξαφνικά στέρεψαν, όταν η διεθνής τραπεζική κρίση έκανε τους πιστωτικούς οργανισμούς να ψάχνουν με μεγαλύτερη προσοχή τους δανειολήπτες. Αξίζει να σημειώσουμε πως μέχρι τότε οι Τράπεζες δάνειζαν «χώρες του Ευρώ». Δίχως να δίνουν ιδιαίτερη προσοχή στα δεδομένα της κάθε χώρας. Δεν είναι ακριβής λοιπόν ο ισχυρισμός πως είχαν γνώση των αδιεξόδων και «τοκογλυφικά»σημάδευαν πελάτες με αδυναμίες. Μόλις πληροφορήθηκαν τα καθέκαστα τα spreads εκτινάχθηκαν αμέσως στα ύψη και τα δάνεια στέρεψαν.
Αξίζει επίσης να σημειώσουμε πως το Ευρώ στηρίζεται στην δηλωμένη αρχή, ακριβώς λόγω της υποτιθέμενης δημοσιονομικής πειθαρχίας που προέβλεπε, πως καμία χώρα δεν μπορεί να περιμένει να διασωθεί, αν τα θαλασσώσει, από συνεισφορές των υπολοίπων. Παραβιάζουν λοιπόν ουσιαστικά την σχετική συνθήκη οι Γερμανοί και οι άλλοι εταίροι μπαίνοντας στη διαδικασία διάσωσης της Ελλάδας και των άλλων προβληματικών οικονομιών της Ευρωζώνης. Εξ ού και οι αντιδράσεις εκλογέων και πολιτικών παραγόντων των χωρών του Βορρά για τα χρήματα που δαπανώνται για να επιβιώσουν οι οικονομίες του Νότου. Τα δανεικά που μας δίνουν επιβαρύνονται με επιτόκιο 5% ενώ οι ίδιοι πιθανότατα δανείζονται με περίπου 3%. Αλλά οι αγορές εκτιμούν το κόστος δανεισμού της Ελλάδας να βρίσκεται κοντά στο 13%. Οταν λοιπόν μας χρεώνουν με 5% ζημιώνουν, και διακινδυνεύουν σοβαρότατα τα χρήματά τους. Κι όμως υπάρχουν θρασείς πολιτικοί παράγοντες και αναλυτές στην Ελλάδα που τους καθυβρίζουν!!
Το αποκρουστικό μεγαλείο της παραπληροφόρησης που «απολαμβάνουν» οι έλληνες φαίνεται κι από το γεγονός πως έντυπα, μπλόγκς αλλά και ηλεκτρονικά μέσα που καταγγέλλουν το Μνημόνιο και καθυβρίζουν τους διεθνείς δανειστές της Ελλάδας σαν τοκογλύφους και απατεώνες, περιγράφουν με αγωνία τις αρνητικές αντιδράσεις των Ευρωπαίων (Γερμανών και άλλων) απέναντι στο ενδεχόμενο περαιτέρω δανεισμού της χώρας. Μα ένα από τα δύο θα πρέπει συμβαίνει: είτε οι «απατεώνες – τοκογλύφοι» επωφελούνται από τον ελληνικό δανεισμό και πίνουν το αίμα του λαού με τα συνακόλουθα Μνημόνια. Και κατα συνέπεια τρελαίνονται από «κερδοσκοπική» χαρά σε όποια προοπτική νέου δανεισμού. Είτε, από την άλλη μεριά, δεν έχουν το παραμικρό κέρδος από την όποια εμπλοκή τους στην ελληνική περιπέτεια, μας αντιπαθούν για την ανευθυνότητά μας κι’ έχουν φτάσει στα όριά τους καθ όσον αφορά την προθυμία τους να μας στηρίζουν οικονομικά. Και τα δύο είναι αδύνατον να συμβαίνουν. Γίνεται αυτό κατανοητό;
Υπάρχει όμως και το ζήτημα των πραγματικών υποχρεώσεων της χώρας. Ακούγονται ισχυρισμοί, κι από Πανεπιστημιακούς δασκάλους ακόμη, πως αν αρνηθούμε να πληρώσουμε τα χρέη μας θα ξεπεράσουμε όλα τα τρέχοντα προβλήματά μας! Διότι, συνεχίζει ο σχετικός ισχυρισμός, τα έσοδα του ελληνικού κράτους από φόρους φτάνουν για τις ετήσιες ανάγκες μας. Συμπεριλαμβανόμενων των μισθών και των συντάξεων. Αυτό όμως είναι εντελώς ανακριβές. Με στοιχεία του ΔΝΤ, το 70% των ετησίων κρατικών δαπανών της Ελλάδας πηγαίνει για πληρωμές μσιθών του δημόσιου τομέα και συντάξεων. Ενα 10% καλύπτει τις λειτουργικές ανάγκες του κράτους και τα υπόλοιπα πηγαίνουν για δόσεις και χρεωλύσια. Αν λοιπόν υποθέσουμε – που δεν είναι βέβαια ακριβές - πως καλύπτονται οι μισθοί και οι συντάξεις από τα φορολογικά έσοδα κι απαλλασσόμεθα από τις δανειακές μας υποχρεώσεις, παραμένουν σε εκκρεμότητα οι λετουργικές υποχρεώσεις του κράτους. Με τι πόρους θα καλυφθούν;
Δεν ειναι ακριβές πως δανειζόμαστε για να πλρώσουμε χρέη. Δανειζόμαστε για να καλύψουμε και τρέχουσες ανάγκες. Αν με κάποιο μαγικό τρόπο ο καλός Θεός μηδενίσει το εξωτερικό μας χρέος, και δεν έχουμε την πίεση πλέον να αποπληρώνουμε δάνεια, και πάλι θα είμαστε υποχρεωμένοι να δανεισθουμε. Για να καλύψουμε τρέχουσες ανάγκες. Γιατί εξακολουθούμε να ξοδεύουμε περισσότερα απο όσα βγάζουμε. Μόνο που αν κανουμε στάση πληρωμών (αρνούμενοι δηλ να πληρώσουμε αυτά που χρωστάμε), δεν θα μας δανείζει πλέον κανείς - σε Ανατολή και Δύση. Με τραγικά κοινωνικά αποτελέσματα. Οπως γράφει ο Μάριο Μπλέχερ (πρ. Διοικητής της Τράπεζας της Αργεντινής και τωρινός Δ/ντής Τραπεζικών Μελετών της Τράπεζας της Αγγλίας) στους Financial Times (5-5-2011) "κάποιοι από τους αρχικούς δανειστές πληρώνονται από τα επίσημα νέα δάνεια που όμως επίσης χρηματοδοτούν το υπόλοιπο πρωτογενές (ετήσιο δηλ) έλλειμμα". Καιρός είναι κάποιοι να αφήσουν τους εξωφρενικούς ισχυρισμούς και να προσγειωθούν στην πραγματικότητα. Και βέβαια κάθε αναδιάρθρωση χρεους («κούρεμα», στάση πληρωμών κλπ) θα οδηγήσει καταστροφή ασφαλιστικά ταμεία και Τράπεζες που έχουν φορτωθεί – για να δανείσουν το κράτος – με ομόλογα του ελληνικού δημοσίου.
Κοντολογής, για να σωθούμε είναι απαραίτητο να μειώσουμε τις δαπάνες μας και να παράγουμε πλούτο. Το πρώτο σημαίνει δραστική κατάργηση οργανισμών του κράτους. Το δεύτερο επιβάλλει μείωση και απλούστευση φόρων καθώς και ουσιαστικές περικοπές στην δημόσια γραφειοκρατία. Οτιδήποτε άλλο είναι τεχνική παράταση ζωής με ακόμα χειρότερα αργότερα αποτελέσματα.
Source : andrianopoulos.gr