Προτάσεις για την ανάπτυξη εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας

Προτάσεις για διασφάλιση και ενίσχυση της συμμετοχής της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας στις αγορές όπλων και άλλων μέσων ασφαλείας που θα κάνει η Ελλάδα κατέθεσε η Ενωση Ελληνικών Εταιρειών Αεροδιαστημικής και Αμυνας (ΕΕΛΕΑΑ), που εκπροσωπεί τις 26 μεγαλύτερες κρατικές και ιδιωτικές βιομηχανίες του χώρου και οι οποίες απασχολούν πάνω από 5.000 εργαζομένους.
Η παρέμβαση με τις «βελτιωτικές», όπως τις χαρακτηρίζει η ίδια, προτάσεις γίνεται στο πλαίσιο της διαβούλευσης με τους φορείς _ και των σχετικών ακροάσεων στη Βουλή _ του σχεδίου νόμου του υπουργείου Αμυνας με το οποίο θεσπίζονται αφενός διαδικασίες ελέγχου και διαφάνειας στις αμυντικές προμήθειες και αφετέρου εναρμονίζεται η εθνική νομοθεσία με τη σχετική Κοινοτική Οδηγία 2009/81/ΕΚ για συμβάσεις στον τομέα Αμυνας και Ασφάλειας.
Η ΕΕΛΕΑΑ - που συμφωνεί απολύτως με τις ρυθμίσεις διαφάνειας και ελέγχου - διαπιστώνει ότι παρά τις θετικές αναφορές στην εισηγητική έκθεση, στα άρθρα του σχεδίου νόμου «φαίνεται να είναι απούσα η ελλληνική αμυντική βιομηχανία και το πλέγμα εκείνων των προβλέψεων, που θα ήταν δυνατόν
να ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητα και βιωσιμότητά της, επ' ωφελεία της εθνικής άμυνας καθώς και της βιομηχανικής, τεχνολογικής και αναπτυξιακής προοπτικής της χώρας μας».
Στο πλαίσιο αυτό τα μέλη της ΕΕΛΕΑΑ, μεταξύ άλλων, προτείνουν:
- Να προβλεφθεί απαίτηση για (υποχρεωτική) βιομηχανική συνεργασία των αλλοδαπών προμηθευτών με εγχώριες αμυντικές βιομηχανίες στις περιπτώσεις που η Ελλάδα αγοράζει όπλα με διακρατικές συμφωνίες, Η «βιομηχανική συνεργασία» να είναι από ερευνητικό μέχρι υποκατασκευαστικό έργο.
- Να διασφαλιστεί υποχρεωτικά ταυτόχρονα με τη σύμβαση αγοράς να υπογράφεται και σύμβαση υποστήριξης (συντήρηση κ.λπ.) με μεγιστοποίηση μάλιστα της εγχώριας βιομηχανίας στην υποστήριξη κάθε αγοραζόμενου όπλου.
- Να διατίθεται ποσοστό τουλάχιστον 10% του ετήσιου προϋπολογισμού εξοπλιστικών προγραμμάτων Ερευνας και Ανάπτυξης στην εγχώρια αμυντική βιομηχανία για προηγμένα - εξειδικευμένα προϊόντα για τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις.
- Να εξειδικευθεί μέσα σε 4 μήνες η πολιτική Εθνικής Αμυντικής Βιομηχανικής Στρατηγικής και τα μέτρα «ασφάλειας εφοδιασμού» _ που προβλέπει το νομοσχέδιο _ μέσω των οποίων προβλέπεται ουσιαστικά η ενίσχυση της εγχώριας τεχνολογικής / βιομηχανικής βάσης. Για παράδειγμα, αναφέρεται ότι για λόγους «ασφάλειας εφοδιασμού» να προβλέπεται η κατασκευή τουλάχιστον μέρους του αγοραζόμενου όπλου στην Ελλάδα, η συντήρησή του εντός της χώρας για λόγους άμεσης ετοιμότητας κ.λπ.
Source : TA NEA

Στρατηγικές προτεραιότητες για την ελληνική οικονομία

Το Μεσοπρόθεσμο Δημοσιονομικό Πλαίσιο είναι άδικο και αντι-αναπτυξιακό. Αν υπήρχε ένα βασικό σημείο συναίνεσης μεταξύ των δύο κομμάτων εξουσίας στη συζήτηση για το σχετικό νομοσχέδιο, ήταν αυτό. Η ψήφισή του, εδώ που φτάσαμε, ήταν επιβεβλημένη, για να αποφευχθεί η επικείμενη στάση πληρωμών και η απολύτως καταστροφική επιστροφή στη δραχμή.
Το ερώτημα είναι τι γίνεται τώρα. Με την εξασφάλιση της πέμπτης δόσης και, ακόμα περισσότερο, με την προβλεπόμενη συμφωνία για το νέο δάνειο και τη συμμετοχή ιδιωτών πιστωτών που θα καλύψει τις ανάγκες της Ελλάδας ως το 2014, κερδίζουμε πολύτιμο χρόνο.  Δεν έχουμε πλέον κανένα περιθώριο να τον σπαταλήσουμε.
Είναι περίπου μαθηματικά βέβαιο ότι θα υπάρξουν σημαντικές αποκλίσεις σε αρκετούς από τους στόχους του Μεσοπρόθεσμου. Για παράδειγμα, αποκλείεται να ξεπεραστούν αρκετά γρήγορα οι δικαστικές, πολιτικές και συνδικαλιστικές δυσκολίες που θα προκύψουν στην προσπάθεια αποκρατικοποιήσεων και αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας, ώστε να συγκεντρώσει το δημόσιο ταμείο 50 δισ. ευρώ ως το 2015. Επιπλέον, οι δημευτικού χαρακτήρα νέοι φόροι στην υποτιθέμενη «μεγάλη ακίνητη περιουσία» αναμένεται να δημιουργήσουν νέο κίνημα «Δεν πληρώνω» μεταξύ των ιδιοκτητών, που όντως δεν θα έχουν τη δυνατότητα να τους καταβάλουν, και γενικότερα θα καταφέρουν τη χαριστική βολή στην αγορά ακινήτων. Σε συνδυασμό με την αύξηση φόρων στο πετρέλαιο θέρμανσης και στα εστιατόρια (από το Σεπτέμβριο), τις όχι-και-τόσο έκτακτες εισφορές των μισθωτών, τα αυξημένα τέλη κυκλοφορίας και τα νέα τέλη επιτηδεύματος –που πλήττουν ισόποσα (!) γιατρούς του Κολωνακίου και εργαζόμενους με μπλοκάκια– συνθέτουν μία αδιανόητη νέα φοροεπιδρομή που θα ισοπεδώσει ό,τι έχει απομείνει από την οικονομική δραστηριότητα, και άρα τη φοροδοτική ικανότητα (σ’ αυτό τουλάχιστον ο κ. Σαμαράς έχει δίκιο).
Ο κόσμος τα βλέπει όλα αυτά –τα νιώθει στην τσέπη του, στο πετσί του– και απελπίζεται. Κοιτάζει στο μέλλον και δεν υπάρχει φως στο τούνελ. Υπάρχει κάτι, έστω αυτή την ύστατη ώρα, που μπορεί να κάνει η κυβέρνηση για να αλλάξει το σκηνικό και να δώσει μερικά ψήγματα ελπίδας ότι οι θυσίες δεν θα πάνε χαμένες;

Τρεις προτεραιότητες
Τρία είναι τα βασικά πράγματα που πρέπει να κάνει η κυβέρνηση Παπανδρέου-Βενιζέλου για να πείσει τον ραγδαία διογκούμενο χορό των σκεπτικιστών εντός και εκτός συνόρων ότι το εννοεί όταν λέει ότι θέλει και μπορεί να αλλάξει την Ελλάδα. Το σημαντικότερο είναι να βάλει επιτέλους μαχαίρι στο Δημόσιο. Όχι με μειώσεις μισθών, που ροκανίζονται στη ζούλα μέσω αυξήσεων υπερωριών και επιδομάτων, όχι με πρόωρες συνταξιοδοτήσεις που επιβαρύνουν σφοδρά το ασφαλιστικό σύστημα, αλλά με κλείσιμο άχρηστων οργανισμών και συρρίκνωση άλλων, και με απολύσεις των υπεράριθμων εργαζόμενων. Η στήλη τάσσεται υπέρ μιας εκδοχής της μισθωτής εφεδρείας (παροχή μέρους των τακτικών αποδοχών στον απολυθέντα για ορισμένο χρονικό διάστημα), ώστε να διευκολυνθεί κοινωνικά η μετάβαση των εργαζομένων αυτών από μη παραγωγικές θέσεις εργασίας στο Δημόσιο σε παραγωγική απασχόληση στον ιδιωτικό τομέα. Ο πανταχόθεν λιθοβολούμενος κ. Πάγκαλος έχει δίκιο στο σημείο αυτό (όταν είπε ότι η κατάργηση οργανισμών δεν έχει νόημα αν δεν φύγει κόσμος). Δυστυχώς, ο συν-αντιπρόεδρος και υπουργός Οικονομικών δεν δείχνει να συμμερίζεται την επιτακτική φύση μιας τέτοιας τομής.
Η δεύτερη προτεραιότητα πρέπει να είναι η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Και επειδή γενικές αναφορές στο ζήτημα αυτό έχουν καταλήξει να είναι γραφικές, ας μιλήσουμε λίγο πιο συγκεκριμένα: πόσο δύσκολο είναι να βρεθούν, από κάθε «ύποπτη» κατηγορία ελεύθερων επαγγελματιών, 4-5 σοβαροί κλέφτες; Άτομα δηλαδή που αποκρύπτουν εσκεμμένα ως και το 99% του εισοδήματός τους, για να πέσουν κάτω από το αφορολόγητο όριο και να απολαμβάνουν τις πισίνες, τα τζιπ και τα σκάφη τους χωρίς να συμβάλλουν στο κοινωνικό σύνολο; Το σύστημα των διασταυρώσεων αυτό δεν φτιάχτηκε για να αποκαλύψει; Η σύλληψη, διαπόμπευση και επιβολή βαρύτατων προστίμων σε λίγους πρωταθλητές του εξαιρετικά δημοφιλούς αυτού ελληνικού σπορ θα έδινε ένα σαφές μήνυμα στους υπόλοιπους, αυξάνοντας θεαματικά το βαθμό συμμόρφωσης. Αυτό θα οδηγούσε σε αύξηση των δημόσιων εσόδων και σε δυνατότητα ανακούφισης των τίμιων φορολογουμένων που εδώ και τόσα χρόνια καλούνται να σηκώνουν το βάρος της παρανομίας των υπολοίπων. Επιπλέον, ιδιαίτερα αν επρόκειτο για κοινωνικά επιφανή άτομα με διασυνδέσεις στο σύστημα εξουσίας, θα έδινε την εικόνα μιας κυβέρνησης πραγματικά αδέκαστης, που χτυπά όσους πλουτίζουν εις βάρος της κοινωνίας, όποιοι κι αν είναι.
Το τρίτο κρίσιμο μέτωπο αφορά το ΕΣΠΑ και την ανάπτυξη. Η ελληνική οικονομία συρρικνώθηκε πέρυσι κατά 4,5%, έναντι αρχικών προβλέψεων της τρόικας για 4%. Φέτος θα συρρικνωθεί για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, σύμφωνα με ορισμένες προβλέψεις ως και 3,5% (έναντι αρχικών προβλέψεων 2,6%). Ως γνωστόν (βλ. και ρεπορτάζ σελ. 14), η Κομισιόν, σε συνεννόηση με την κυβέρνηση επεξεργάζεται τρόπους με τους οποίους μπορεί να μειωθεί δραστικά η ελληνική συμμετοχή στη συγχρηματοδότηση των έργων που υπάγονται στο ΕΣΠΑ. Με αυτό τον τρόπο, τα κοινοτικά κονδύλια θα μπορέσουν να απορροφηθούν πιο γρήγορα και να τονώσουν πιο αποτελεσματικά την οικονομία στη δύσκολη επόμενη διετία.

Οι αριθμοί της ντροπής

Νίκος Παπαδημητρίου

 

Την ώρα που εντείνεται η λαϊκή κατακραυγή κατά του πολιτικού συστήματος, η κυβέρνηση, σε μια προσπάθεια να κατευνάσει έστω και λίγο την οργή των πολιτών, προχώρησε στην ανακοίνωση ενός μέτρου με καθαρά επικοινωνιακά κριτήρια. Στην επιβολή της έκτακτης φορολογίας, βουλευτές, άλλοι αιρετοί και κρατικά στελέχη θα αποτελέσουν ξεχωριστή κατηγορία, στην ανώτατη κλίμακα του 5%, ανεξαρτήτως δηλαδή των εισοδημάτων τους.
Όμως την ώρα που η συντριπτική πλειονότητα των συμπολιτών μας ατενίζει με απαισιοδοξία το άμεσο αλλά και απώτερο μέλλον, οι πολιτικοί μας μιλούν με μισόλογα για τη δική τους συνεισφορά στην υπέρβαση της κρίσης. Λες κι έχουν να κρύψουν κάτι...
Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν η «F.S.», την προηγούμενη εβδομάδα, απευθύνθηκε εγγράφως –όπως της ζητήθηκε άλλωστε– στις αρμόδιες υπηρεσίες του κοινοβουλίου ζητώντας να πληροφορηθεί α) το κόστος λειτουργίας του κοινοβουλίου, β) τη δαπάνη μισθοδοσίας αλλά και άλλες δαπάνες των βουλευτών, γ) τη δαπάνη μισθοδοσίας και τον αριθμό των υπαλλήλων της Βουλής και δ) τις περικοπές σε βουλευτές και υπαλλήλους τον τελευταίο χρόνο, αντί άλλης απάντησης το κοινοβούλιο απέστειλε τρία περσινά (!) δελτία Τύπου που απαντούσαν μόνο στο τελευταίο ερώτημα.

Η πλατεία και η ουσία
Σε ένα από αυτά όμως, της 21ης Οκτωβρίου 2010, αναδεικνύεται και ο τρόπος με τον οποίο η εθνική αντιπροσωπεία προσεγγίζει το θέμα: «Βασική επιδίωξη του Προϋπολογισμού του Εθνικού Κοινοβουλίου για το οικονομικό έτος 2011 είναι να εκπέμψει ένα σαφές μήνυμα για συνέχιση της προσπάθειας επίτευξης του στόχου αντιμετώπισης του δημοσιονομικού προβλήματος της χώρας...». Να εκπέμψει λοιπόν μήνυμα προς την πλατεία είναι ο στόχος και όχι να αντιμετωπίσει το πρόβλημα επί της ουσίας.
Και η ουσία δεν είναι άλλη από το ότι σε εποχή οικονομικής κρίσης οι μηνιαίες μεικτές αποδοχές κάθε βουλευτή διαμορφώνονται στα 9.869 ευρώ, 1.600 ευρώ λιγότερα σε σύγκριση με πέρυσι μετά τις γνωστές περικοπές. Τα στοιχεία αυτά παρουσίασε στην αρμόδια επιτροπή ο πρόεδρος του Σώματος Φ. Πετσάλνικος τον Οκτώβριο. Συμπερασματικά, από τη βουλευτική αποζημίωση, τη συμμετοχή σε επιτροπές (χάρη στις οποίες λαμβάνουν 1.200 ευρώ επιπλέον το μήνα κατά μέσο όρο) και τα θερινά τμήματα, το επίδομα γραφείου, τα οικογενειακά επιδόματα και τα έξοδα κίνησης, κάθε βουλευτής κοστίζει το χρόνο κατά μέσο όρο 118.434 ευρώ μεικτά.
Στα βουλευτικά προνόμια πρέπει επιπλέον να συμπεριλάβει κάποιος το Ι.Χ. που του παρέχει η Βουλή με τη μέθοδο του leasing, τη δυνατότητα να απασχολεί στο γραφείο του έναν επιστημονικό συνεργάτη και τέσσερις αποσπασμένους από το Δημόσιο (ή δύο και τρεις αντιστοίχως), καθώς και έναν αστυνομικό, στον οποίο συχνά ανατίθενται καθήκοντα που εκφεύγουν του ρόλου του... Αποχωρώντας από τη Βουλή, μετά από μόλις μία τετραετία, ο εκπρόσωπος του λαού δικαιούται διπλή σύνταξη (βουλευτική και του επαγγέλματός του).
Από την άλλη, το κόστος λειτουργίας του κοινοβουλίου επιβαρύνεται από το ομώνυμο τηλεοπτικό κανάλι: με απευθείας μεταδόσεις από την αίθουσα της Ολομέλειας και τις επιτροπές, σινεφίλ ταινίες και ντοκιμαντέρ και απασχολώντας δώδεκα δημοσιογράφους και κάποιους ακόμη τεχνικούς, έχει κατορθώσει να κοστίζει έξι εκατομμύρια ευρώ το χρόνο, επισημαίνει στην επιστολή που απέστειλε στους συναδέλφους του ο Κυριάκος Μητσοτάκης (σ.σ.: αναμένεται να επανέλθει αυτή την εβδομάδα στο θέμα). Ο συγκεκριμένος βουλευτής προτείνει να κλείσει το κανάλι. Πολλοί, βεβαίως, συνάδελφοί του επιμένουν να υπερασπίζονται τη δυνατότητα που έχει κάθε πολίτης να παρακολουθεί όσα εκτυλίσσονται στο κοινοβούλιό του. Πιθανώς η δραστική μείωση του κόστους να είναι η χρυσή τομή.

«Χρυσοί» υπάλληλοι
Ένα χωριστό κεφάλαιο αποτελούν οι υπάλληλοι της Βουλής, 1.333 τον αριθμό, από τους οποίους μόλις 75 δεν είναι μόνιμοι ή αορίστου χρόνου, οι οποίοι λαμβάνουν 16 μισθούς και μια σειρά επιδόματα (έκτακτης αποζημίωσης, πληροφορικής, θέσης ευθύνης, χρόνου υπηρεσίας αλλά και... κίνησης). Το κονδύλι μόνο για τον βασικό μισθό ανέρχεται στα 25.727.400 ευρώ, άρα 19.300 ευρώ κατά μέσο όρο. Είναι αυτονόητο πάντως ότι υπάρχουν μισθολογικές διαβαθμίσεις μεταξύ των υπαλλήλων.
Μόλις πριν από λίγες μέρες εξάλλου γενικός διευθυντής της Βουλής συνταξιοδοτήθηκε, μετά από 28,5 χρόνια υπηρεσίας, με κύρια σύνταξη 5.169 ευρώ, όταν ο πρόεδρος του Αρείου Πάγου με τα ίδια χρόνια παίρνει σχεδόν 400 ευρώ λιγότερα (βλ. «Πρώτο Θέμα», 12/06/2011). Επιπλέον, οι υπάλληλοι λαμβάνουν, χωρίς αναμονή μάλιστα, διπλό εφάπαξ, ένα από το Ταμείο Αρωγής Υπαλλήλων Βουλής και ένα από το Ταμείο Πρόνοιας Δημοσίων Υπαλλήλων, ενώ και ο μισθός τους προσαυξάνεται κατά 15% με την αποχώρησή τους από την υπηρεσία.
Η μέριμνα που επιδεικνύουν για τους προνομιούχους αυτούς υπαλλήλους οι κοινοβουλευτικοί είναι παροιμιώδης, όπως προκύπτει και από τις τοποθετήσεις τους. Ίσως γιατί μεταξύ των υπαλλήλων συναντά κανείς πολιτικούς φίλους ή ακόμη και συγγενείς (!) βουλευτών, αν και από δω και πέρα θα διορίζονται μέσω ΑΣΕΠ.
Ο συνολικός αντίλογος, διά του κ. Πετσάλνικου, γνωστός: Ο προϋπολογισμός για το 2011 ανέρχεται στα 198 εκατ. ευρώ, 20 εκατ. λιγότερα από το 2010. Επίσης, οι κοινοβουλευτικές δαπάνες αγγίζουν το 3,8 τοις χιλίοις του κρατικού προϋπολογισμού.
Η χρηματοδότηση των κομμάτων
Μια άλλη πτυχή του κόστους λειτουργίας του πολιτικού συστήματος είναι η επιχορήγηση των πολιτικών κομμάτων. Ο Φ. Σαχινίδης μείωσε το ποσό πέρυσι στα 52,7 εκατ. ευρώ, από τα 68,2 εκατομ. ευρώ που ήταν το 2009. Προϋπόθεση για να έχει κάποιο κόμμα μερίδιο στην πίτα είναι να υπερβεί το 1,5%, ενώ οι ψηφοφόροι των κομμάτων που πέρασαν το όριο αυτό ανέρχονται περίπου σε 6.750.000.
Αυτό σημαίνει, σύμφωνα με τον Στ. Μάνο, ότι το 2009 κάθε ψηφοφόρος προικοδότησε τα κόμματα με 10,10 ευρώ. Όμως, συνεχίζει ο πρόεδρος της Δράσης, κάθε Γερμανός κατέβαλε για τον ίδιο σκοπό μόλις 0,70 ευρώ (εκεί το όριο είναι στο 0,5%). «Αν εφαρμόζαμε το γερμανικό σύστημα, η δαπάνη των 68,2 εκατ. ευρώ θα περιοριζόταν σε 4,7 εκατομμύρια, μια ετήσια οικονομία 63,5 εκατ. ευρώ», επισημαίνει.
Το θέμα αυτό αγγίζει το ευρύτερο ζήτημα της χρηματοδότησης κομμάτων και πολιτικών. Συνολικά, πάντως, το πολιτικό σύστημα (κόμματα, Βουλή, βουλευτές) και ειδικότερα το κόστος λειτουργίας της Δημοκρατίας χρειάζεται πολύ φως ακόμη!
Η διαχρονική ταύτιση απόψεων
Αποκαλυπτική είναι η κατ’ έτος μία και μόνη συνεδρίαση, πρωινές συνήθως ώρες, για την έγκριση του απολογισμού των κοινοβουλευτικών δαπανών του προηγούμενου έτους και η ψήφιση του σχεδίου προϋπολογισμού του επόμενου. Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος το πρώτο δεκαπενθήμερο του Νοεμβρίου συνεδρίασε η Βουλή για το σκοπό αυτό. Σε άδεια έδρανα, οι περισσότεροι από τους 10-15 παρόντες βουλευτές και χωρίς την παραμικρή παρουσία κυβερνητικού στελέχους απέφυγαν να θίξουν την ουσία του κόστους του κοινοβουλίου. Και βέβαια το άλλοθι της τηλεοπτικής κάλυψης δεν είναι αρκετό.
Ενώ λοιπόν οι πολίτες δυσφορούσαν για τα επαχθή κυβερνητικά μέτρα, η πλειοψηφία των ομιλητών στη συνεδρίαση της 2ας Νοεμβρίου περιορίστηκε να μιλήσει για τις περικοπές που έχουν γίνει και για την ανάγκη υπεράσπισης του κοινοβουλίου ως θεσμού του πολιτεύματος. Οι βουλευτές διαμαρτύρονταν ταυτόχρονα για τα αντικοινοβουλευτικά συνθήματα που ακούστηκαν από διαδηλωτές έξω από το κτίριο.

Source : FreeSunday