Του Στεφανου Mανου*
Πριν από λίγο καιρό μου ζήτησαν να πω πώς εξηγώ την αδράνεια που επιδεικνύει ο πολιτικός κόσμος και η πολύ μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας απέναντι στον κίνδυνο της ολοκληρωτικής οικονομικής κατάρρευσης.
Για να απαντήσω κατέφυγα σε έναν παραλληλισμό. Αν κάποιος πέσει σε ένα ορμητικό ποτάμι και καταλάβει ότι το ρεύμα τον παρασύρει και τον οδηγεί σε πνιγμό, τι κάνει; Αδρανεί; Δεν νομίζω. Αγωνίζεται να πιαστεί κάπου, κολυμπάει με όλες τις δυνάμεις του προς κάποιο ασφαλές σημείο, φωνάζει βοήθεια, τέλος πάντων κάτι κάνει. Πότε αδρανεί; Οταν κουραστεί και όταν συμβιβαστεί με το γεγονός ότι έφθασε το τέλος του.
Πώς λοιπόν μπορώ να εξηγήσω την αδράνεια της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού; Και όχι μόνο του λαού, αλλά και της συντριπτικής πλειοψηφίας της κυβέρνησης; Δεν πιστεύω ότι έχουν συμβιβαστεί, είτε ο λαός, είτε η κυβέρνηση, είτε τα άλλα κόμματα, με την ιδέα ότι έφθασε το τέλος μας, ότι θα πνιγούμε. Επειδή δεν το πιστεύω, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι αδρανούν επειδή δεν αντιλαμβάνονται ότι κινδυνεύουν. Πιστεύουν ακράδαντα ότι ο Θεός της Ελλάδας θα βάλει το χέρι του.
Πώς να εξηγήσω την απερίγραπτη βραδύτητα στην εφαρμογή στοιχειωδών διαρθρωτικών αλλαγών ή την αστεία (γελοία) δημόσια διαμάχη δύο υπουργών για τους μετανάστες της Υπατίας; Μια ολόκληρη σελίδα χρειάστηκε η «Καθημερινή» την Παρασκευή για να τεκμηριώσει γιατί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το ΔΝΤ, η ΕΚΤ και οι αγορές αμφισβητούν την πολιτική βούληση της κυβέρνησης να εφαρμόσει το Μνημόνιο. Η δική μου εξήγηση για την έλλειψη πολιτικής βούλησης, τις κυβερνητικές κοκορομαχίες και την αδράνεια είναι, επαναλαμβάνω, η άγνοια του κινδύνου. Οπως ακριβώς αγνοούν τον κίνδυνο οι ανόητοι γονείς που βάζουν τα μικρά παιδιά τους, χωρίς ζώνη, στο μπρος κάθισμα του αυτοκινήτου τους.
Πώς να καταλάβουν λαός και κυβέρνηση ότι κινδυνεύουμε; Εδώ και τουλάχιστον είκοσι χρόνια γράφω και λέω ότι βρισκόμαστε σε αδιέξοδη πορεία. Οτι δεν μπορούμε να ζούμε συνέχεια με δανεικά. Ε, και λοιπόν! Ζήσαμε 20 χρόνια και μόλις πέρυσι φάνηκε ότι το πράγμα δεν πάει άλλο. Η κυβέρνηση, που μας είχε διαβεβαιώσει ότι υπάρχουν λεφτά και δεν χρειάζονται μέτρα, αναγκάστηκε να δεχθεί να τεθεί υπό τριμερή επιτροπεία για να μπορέσει να δανειστεί. Μας βεβαιώνει όμως ότι δεν πρέπει να πολυ-ανησυχούμε, διότι στο τέλος του 2011 ή το αργότερο στην αρχή του 2012 θα ξεφύγουμε από τον κίνδυνο. Ολοι οι άλλοι, δεξιά και αριστερά κόμματα και η τηλεόραση, μάς λένε κάτι καλύτερο: μην ακούτε την κυβέρνηση, υπάρχει άλλη λύση, εύκολη, ανώδυνη να ξεπεράσουμε την κρίση και μάλιστα πολύ γρήγορα.
Σήμερα η Ελλάδα χρωστάει 350 δισ. Στο τέλος του χρόνου -αν όλα πάνε καλά- θα χρωστάει 370 δισ. Πριν από ένα χρόνο, πριν από τα μέτρα και πριν από το Μνημόνιο, η Ελλάδα χρωστούσε 310 δισ. και τότε σταμάτησαν οι αγορές να μας δανείζουν. Τι λέτε λοιπόν, όταν στο τέλος του 2011 θα χρωστάμε 370 δισ. θα είναι πιο εύκολο να μας δανείσουν;
Πόσοι στην κυβέρνηση γνωρίζουν την ύπαρξη αυτών των τριών αριθμών και πόσοι κατανοούν τη σημασία τους; Αν την κατανοούσαν θα είχαν τολμήσει να πουν τη σαχλαμάρα ότι δεν θα επιτρέψουν να πουληθεί μη παραγωγική ακίνητη περιουσία του Δημοσίου προκειμένου να μειωθεί το χρέος;
Πολλές φορές έχω γράψει στην «Κ» -τελευταίως μας το θύμισαν οι κ. Κασιμάτης και Μανδραβέλης- ότι είμαστε μια κοινωνία που δεν μετράει, προτιμάει να αγνοεί την πραγματικότητα και τη σύγκριση. Είχε πει πριν από ένα αιώνα ένας μεγάλος Αγγλος φυσικός ότι για να βελτιώσεις οτιδήποτε πρέπει να το μετρήσεις. Ετσι είναι. Για να ξεπεράσουμε την αδράνεια, για να κατανοήσουμε τον κίνδυνο, πρέπει να μετρήσουμε και να συγκρίνουμε και να φροντίσουμε να γνωρίζουν όλοι το αποτέλεσμα του μετρήματος και της σύγκρισης. Στον κλασικό αθλητισμό όλα στηρίζονται στο μέτρημα. Γνωρίζουμε ποιος είναι καλός και ποιος εξαιρετικός, διότι μετράμε τις επιδόσεις. Ολοι γνωρίζουμε τα ρεκόρ και τις επιδόσεις. Τίποτε δεν είναι μυστικό. Κανένας φιλόδοξος αθλητής δεν είναι αδρανής. Γνωρίζει τις επιδόσεις του, γνωρίζει τις επιδόσεις των άλλων και προσπαθεί να γίνει καλύτερος.
Την επόμενη εβδομάδα ο πρωθυπουργός ζήτησε να συνομιλήσει με τους αρχηγούς των κομμάτων της αντιπολίτευσης πριν από τη σύνοδο κορυφής της 11ης Μαρτίου. Φοβάμαι ότι μοναδικός σκοπός των συναντήσεων είναι η επικοινωνιακή προετοιμασία προσφυγής σε εκλογές κατά το παράδειγμα της φυγής του κ. Καραμανλή. Η προσφυγή σε εκλογές αποτελεί την καλύτερη απόδειξη ότι ακόμα και ο πρωθυπουργός αγνοεί τους κινδύνους που αντιμετωπίζει η Ελλάδα. Οι εκλογές θα επιταχύνουν την κατάρρευση. Το πιθανότερο είναι να επισυμβεί κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, πριν προλάβουμε να ψηφίσουμε.
Η πραγματικότητα είναι ότι κινδυνεύουμε. Πολύ. Η συντριπτική πλειοψηφία ανεξάρτητων εμπειρογνωμόνων καταλήγει στο συμπέρασμα ότι δεν θα τα καταφέρουμε. Ετσι όπως πορευόμαστε, δεν έχουν άδικο. Είμαι εντούτοις βέβαιος ότι σε μόλις δύο χρόνια θα μπορούσαμε να τους πείσουμε ότι η Ελλάδα έχει εξαιρετικές προοπτικές. Οχι βέβαια με τις μαγικές λύσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης ούτε αδρανώντας, αλλά με σκληρή δουλειά, πολλές θυσίες και με την εκμετάλλευση όλων ανεξαιρέτως των δυνατοτήτων μας, ανθρωπίνων και υλικών.
Source : kathimerini
Πριν από λίγο καιρό μου ζήτησαν να πω πώς εξηγώ την αδράνεια που επιδεικνύει ο πολιτικός κόσμος και η πολύ μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας απέναντι στον κίνδυνο της ολοκληρωτικής οικονομικής κατάρρευσης.
Για να απαντήσω κατέφυγα σε έναν παραλληλισμό. Αν κάποιος πέσει σε ένα ορμητικό ποτάμι και καταλάβει ότι το ρεύμα τον παρασύρει και τον οδηγεί σε πνιγμό, τι κάνει; Αδρανεί; Δεν νομίζω. Αγωνίζεται να πιαστεί κάπου, κολυμπάει με όλες τις δυνάμεις του προς κάποιο ασφαλές σημείο, φωνάζει βοήθεια, τέλος πάντων κάτι κάνει. Πότε αδρανεί; Οταν κουραστεί και όταν συμβιβαστεί με το γεγονός ότι έφθασε το τέλος του.
Πώς λοιπόν μπορώ να εξηγήσω την αδράνεια της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού; Και όχι μόνο του λαού, αλλά και της συντριπτικής πλειοψηφίας της κυβέρνησης; Δεν πιστεύω ότι έχουν συμβιβαστεί, είτε ο λαός, είτε η κυβέρνηση, είτε τα άλλα κόμματα, με την ιδέα ότι έφθασε το τέλος μας, ότι θα πνιγούμε. Επειδή δεν το πιστεύω, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι αδρανούν επειδή δεν αντιλαμβάνονται ότι κινδυνεύουν. Πιστεύουν ακράδαντα ότι ο Θεός της Ελλάδας θα βάλει το χέρι του.
Πώς να εξηγήσω την απερίγραπτη βραδύτητα στην εφαρμογή στοιχειωδών διαρθρωτικών αλλαγών ή την αστεία (γελοία) δημόσια διαμάχη δύο υπουργών για τους μετανάστες της Υπατίας; Μια ολόκληρη σελίδα χρειάστηκε η «Καθημερινή» την Παρασκευή για να τεκμηριώσει γιατί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το ΔΝΤ, η ΕΚΤ και οι αγορές αμφισβητούν την πολιτική βούληση της κυβέρνησης να εφαρμόσει το Μνημόνιο. Η δική μου εξήγηση για την έλλειψη πολιτικής βούλησης, τις κυβερνητικές κοκορομαχίες και την αδράνεια είναι, επαναλαμβάνω, η άγνοια του κινδύνου. Οπως ακριβώς αγνοούν τον κίνδυνο οι ανόητοι γονείς που βάζουν τα μικρά παιδιά τους, χωρίς ζώνη, στο μπρος κάθισμα του αυτοκινήτου τους.
Πώς να καταλάβουν λαός και κυβέρνηση ότι κινδυνεύουμε; Εδώ και τουλάχιστον είκοσι χρόνια γράφω και λέω ότι βρισκόμαστε σε αδιέξοδη πορεία. Οτι δεν μπορούμε να ζούμε συνέχεια με δανεικά. Ε, και λοιπόν! Ζήσαμε 20 χρόνια και μόλις πέρυσι φάνηκε ότι το πράγμα δεν πάει άλλο. Η κυβέρνηση, που μας είχε διαβεβαιώσει ότι υπάρχουν λεφτά και δεν χρειάζονται μέτρα, αναγκάστηκε να δεχθεί να τεθεί υπό τριμερή επιτροπεία για να μπορέσει να δανειστεί. Μας βεβαιώνει όμως ότι δεν πρέπει να πολυ-ανησυχούμε, διότι στο τέλος του 2011 ή το αργότερο στην αρχή του 2012 θα ξεφύγουμε από τον κίνδυνο. Ολοι οι άλλοι, δεξιά και αριστερά κόμματα και η τηλεόραση, μάς λένε κάτι καλύτερο: μην ακούτε την κυβέρνηση, υπάρχει άλλη λύση, εύκολη, ανώδυνη να ξεπεράσουμε την κρίση και μάλιστα πολύ γρήγορα.
Σήμερα η Ελλάδα χρωστάει 350 δισ. Στο τέλος του χρόνου -αν όλα πάνε καλά- θα χρωστάει 370 δισ. Πριν από ένα χρόνο, πριν από τα μέτρα και πριν από το Μνημόνιο, η Ελλάδα χρωστούσε 310 δισ. και τότε σταμάτησαν οι αγορές να μας δανείζουν. Τι λέτε λοιπόν, όταν στο τέλος του 2011 θα χρωστάμε 370 δισ. θα είναι πιο εύκολο να μας δανείσουν;
Πόσοι στην κυβέρνηση γνωρίζουν την ύπαρξη αυτών των τριών αριθμών και πόσοι κατανοούν τη σημασία τους; Αν την κατανοούσαν θα είχαν τολμήσει να πουν τη σαχλαμάρα ότι δεν θα επιτρέψουν να πουληθεί μη παραγωγική ακίνητη περιουσία του Δημοσίου προκειμένου να μειωθεί το χρέος;
Πολλές φορές έχω γράψει στην «Κ» -τελευταίως μας το θύμισαν οι κ. Κασιμάτης και Μανδραβέλης- ότι είμαστε μια κοινωνία που δεν μετράει, προτιμάει να αγνοεί την πραγματικότητα και τη σύγκριση. Είχε πει πριν από ένα αιώνα ένας μεγάλος Αγγλος φυσικός ότι για να βελτιώσεις οτιδήποτε πρέπει να το μετρήσεις. Ετσι είναι. Για να ξεπεράσουμε την αδράνεια, για να κατανοήσουμε τον κίνδυνο, πρέπει να μετρήσουμε και να συγκρίνουμε και να φροντίσουμε να γνωρίζουν όλοι το αποτέλεσμα του μετρήματος και της σύγκρισης. Στον κλασικό αθλητισμό όλα στηρίζονται στο μέτρημα. Γνωρίζουμε ποιος είναι καλός και ποιος εξαιρετικός, διότι μετράμε τις επιδόσεις. Ολοι γνωρίζουμε τα ρεκόρ και τις επιδόσεις. Τίποτε δεν είναι μυστικό. Κανένας φιλόδοξος αθλητής δεν είναι αδρανής. Γνωρίζει τις επιδόσεις του, γνωρίζει τις επιδόσεις των άλλων και προσπαθεί να γίνει καλύτερος.
Την επόμενη εβδομάδα ο πρωθυπουργός ζήτησε να συνομιλήσει με τους αρχηγούς των κομμάτων της αντιπολίτευσης πριν από τη σύνοδο κορυφής της 11ης Μαρτίου. Φοβάμαι ότι μοναδικός σκοπός των συναντήσεων είναι η επικοινωνιακή προετοιμασία προσφυγής σε εκλογές κατά το παράδειγμα της φυγής του κ. Καραμανλή. Η προσφυγή σε εκλογές αποτελεί την καλύτερη απόδειξη ότι ακόμα και ο πρωθυπουργός αγνοεί τους κινδύνους που αντιμετωπίζει η Ελλάδα. Οι εκλογές θα επιταχύνουν την κατάρρευση. Το πιθανότερο είναι να επισυμβεί κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, πριν προλάβουμε να ψηφίσουμε.
Η πραγματικότητα είναι ότι κινδυνεύουμε. Πολύ. Η συντριπτική πλειοψηφία ανεξάρτητων εμπειρογνωμόνων καταλήγει στο συμπέρασμα ότι δεν θα τα καταφέρουμε. Ετσι όπως πορευόμαστε, δεν έχουν άδικο. Είμαι εντούτοις βέβαιος ότι σε μόλις δύο χρόνια θα μπορούσαμε να τους πείσουμε ότι η Ελλάδα έχει εξαιρετικές προοπτικές. Οχι βέβαια με τις μαγικές λύσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης ούτε αδρανώντας, αλλά με σκληρή δουλειά, πολλές θυσίες και με την εκμετάλλευση όλων ανεξαιρέτως των δυνατοτήτων μας, ανθρωπίνων και υλικών.
Source : kathimerini
