Καλή τύχη Ελλάδα!

Του Σάββα Καλεντερίδη

Η γεωπολιτική αξία του ελληνικού χώρου, η γεωπολιτική συνείδηση του Έλληνα και η επικείμενη «εθνική συνεννόηση».

Εισαγωγή
Ο ελλαδικός χώρος, δηλαδή ο χώρος στον οποίο επεκτείνεται η επικράτεια της Ελλάδας και της Κύπρου, αν θεωρηθεί ως ενιαίο σύνολο, συμπεριλαμβανομένου και του θαλάσσιου χώρου που περικλείει την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη των δυο χωρών, μπορεί, χωρίς αμφιβολία να λάβει τον τίτλο μιας από τις πιο σπουδαίες περιοχές, από γεωπολιτικής άποψης και αξίας, περιοχές του πλανήτη.
Όποιος κατέχει την ευρύτατη αυτή περιοχή, ελέγχει τους θαλάσσιους άξονες και τη θαλάσσια κυκλοφορία προς τον Εύξεινο Πόντο και το Σουέζ, αλλά και τον κόλπο των Αδάνων, στον οποίο καταλήγουν σημαντικοί αγωγοί μεταφοράς αργού πετρελαίου από τον Καύκασο και το Ιράκ.

Η γεωπολιτική αξία της περιοχής αυξάνεται ακόμα περισσότερο, αν επαληθευθούν δημοσιεύματα που φέρουν την περιοχή αυτή να διαθέτει υποθαλάσσια αποθέματα φυσικού αερίου και πετρελαίου, που ξεπερνούν κατά πολύ το ένα τρισεκατομμύριο δολάρια, με το οποίο, σημειωτέον, μηδενίζεται το δυσβάστακτο ελληνικό χρέος και Ελλάδα και Κύπρος μετατρέπονται σε πλούσιες από κάθε άποψη χώρες.

Οι Έλληνες έχουμε συγκροτήσει τοπική συνείδηση, με βάση την ιστορία και τον πολιτισμό της περιοχής από την οποία καταγόμαστε και εθνική συνείδηση κυρίως με βάση την μακρόχρονη ιστορία και τον πολιτισμό του ελληνικού έθνους. Και η συνείδηση αυτή, που έχει πάρει τα συγκεκριμένα σύγχρονα χαρακτηριστικά, σφυρηλατήθηκε κυρίως τα τελευταία διακόσια χρόνια, δηλαδή με την ίδρυση του ελλαδικού κράτους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι στις προηγούμενες ιστορικές περιόδους, οι Έλληνες δεν είχαν ελληνική συνείδηση, όπως υποστηρίζουν διάφοροι ιστορικοί συγκεκριμένης 'σχολής' σκέψης. Μπορούμε δε να ισχυριστούμε ότι η εθνική συνείδηση ήταν ο κύριος παράγοντας που κινητοποίησε τους Έλληνες για να συμμετέχουν στους εθνικούς αγώνες, που οδήγησαν στη δημιουργία του ελληνικού και του κυπριακού κράτους.

Στο σημείωμα που ακολουθεί, θα προσπαθήσουμε να εξετάσουμε συνοπτικά τους βασικούς σταθμούς που έκριναν την τύχη του αιγαιακού χώρου, τους παράγοντες που την επηρέασαν και το ρόλο που μπορεί να παίξει ο ελληνικός λαός, για να προλάβει δυσάρεστες εξελίξεις στο θέμα της συν-εκμετάλλευσης και της κυριαρχίας αυτού του χώρου.

Από τη γεώτρηση στον Πρίνο, στο Πολυτεχνείο και την Εισβολή

Τις αρχές της δεκαετίας του '70 η τότε κυβέρνηση προχώρησε στην εκμετάλλευση του πετρελαϊκού κοιτάσματος στην τοποθεσία Πρίνος, στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Καρβάλης και Θάσου. Δεν είναι γνωστές οι συνθήκες κάτω από τις οποίες η τότε κυβέρνηση των Συνταγματαρχών, που κατέλαβε την εξουσία με την έγκριση των ΗΠΑ, προχώρησε σε αυτήν την κίνηση και αν αυτό προκάλεσε την αντίδραση της Ουάσιγκτον.

Πάντως, μετά από αυτό ακολούθησε η ανατροπή της κυβέρνησης που επιχείρησε την εξόρυξη του πετρελαίου, μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, για να αναλάβει τα ηνία της χώρας ο ταξίαρχος Ιωαννίδης, με πολιτικές και αναλυτικές ικανότητες που τον καθιστούσαν απόλυτο ενεργούμενο των ΗΠΑ και του Εβραϊκού παράγοντα, που δια του Χένρι Κίσινγκερ -αμφότεροι- σχεδίασαν και προκάλεσαν το προδοτικό πραξικόπημα και την επακολουθήσασα τουρκική εισβολή στην Κύπρο, τον Ιούλιο του 1974.
Τον Αύγουστο του 1974, και ενώ οι Τούρκοι κατείχαν το 7,5% του κυπριακού εδάφους, ένα προγεφύρωμα που στην ουσία ο κυπριακός λαός και η εθνοφρουρά ήταν σε θέση να εξαλείψουν ανά πάσα στιγμή, διεξάγεται ο Αττίλας 2, τον οποίο η κυβέρνηση εθνικής ενότητας του Κωνσταντίνου Καραμανλή παρακολούθησε κυριολεκτικά ως απλός θεατής, να καταλαμβάνει το υπόλοιπο 30% του μαρτυρικού νησιού, προκαλώντας το θάνατο χιλιάδων Ελλήνων και στέλνοντας στην προσφυγιά 220 χιλιάδες Έλληνες.
Με την εισβολή και κατοχή, ο έλεγχος στο μαρτυρικό νησί πέρναγε στην κυριολεξία στα χέρια του διεθνή παράγοντα, ο οποίος θα έχει και τον κύριο ρόλο και μερίδιο, εκτός των άλλων, και στο θέμα της εκμετάλλευσης των τεράστιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου και πετρελαίου που βρίσκονται υποθαλασσίως στην ΑΟΖ της Κύπρου.

Η αποχώρηση της Ελλάδος από το ΝΑΤΟ και ο επιχειρησιακός έλεγχος του Αιγαίου

Αμέσως μετά την 'ολοκλήρωση' της εισβολής, η κυβέρνηση εθνικής ενότητας, του Κωνσταντίνου Καραμανλή, προβαίνει σε μια εντελώς ακατανόητη ενέργεια και αποφασίζει την έξοδο της Ελλάδος από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, με βάση το σκεπτικό ότι η Ατλαντική Συμμαχία δεν απέτρεψε την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο. Το σκεπτικό αυτό, όμως, δεν στέκει, αφού η Τουρκία, μέλος του ΝΑΤΟ, επιτέθηκε στην Κύπρο, δηλαδή σε μια χώρα που δεν ανήκε στο ΝΑΤΟ. Άρα, ειδικά στο ζήτημα αυτό, το ΝΑΤΟ ήταν 'αθώο', γι' αυτό και χαρακτηρίζουμε παραπάνω την ενέργεια αυτή ως 'εντελώς ακατανόητη'.
Αποτέλεσμα;

Μέχρι τότε η Ελλάδα, ως μέλος του στρατιωτικού σκέλους του ΝΑΤΟ, είχε τον επιχειρησιακό έλεγχο του Αιγαίου, γεγονός που ισχυροποιούσε την εθνική μας κυριαρχία στον εν λόγω χώρο. Με την έξοδο της Ελλάδος από το στρατιωτικό σκέλος, για ακατανόητους λόγους, άνοιξε στην κυριολεξία ο 'ασκός του Αιόλου' σε αυτό το χώρο που αποτελεί το διαχρονικό πνεύμονα του Ελληνισμού.

Ενώ η Ελλάδα προχωρεί σε αυτήν την εντελώς ακατανόητη ενέργεια, η Τουρκία, δια του ο τότε υπουργού Εξωτερικών, Ιχσάν Σαμπρί Τσαγλαγιανγκίλ, χαρακτηρίζει για πρώτη φορά δημόσια ως "απαράδεκτη" την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στο Αιγαίο, του οποίου πλέον η Αθήνα δεν έχει τον (νατοϊκό) επιχειρησιακό έλεγχο.

Από το Πρωτόκολλο της Βέρνης, στο Casus Belli και στο Μάρτη του '87

Αμέσως μετά αρχίζει η Τουρκία το χορό των έμπρακτων διεκδικήσεων στο Αιγαίο, που οδηγεί στην υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Βέρνης, το 1977, από τους Καραμανλή-Ντεμιρέλ, με το οποίο οι δυο χώρες δεσμευόντουσαν να απέχουν από 'προκλητικές ενέργειες' σε συγκεκριμένες περιοχές στο Αιγαίο.

Το 1982, ακριβώς μετά την υπερψήφιση της Διεθνούς Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας, που ισχυροποιεί το δικαίμωα της Ελλάδος να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν.μ., και ενώ η Ελλάδα έχει επανέλθει στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, με επαχθείς όρους και χωρίς να της έχει δοθεί και πάλι ο επιχειρησιακός έλεγχος του Αιγαίου, η Άγκυρα δηλώνει επίσημα για πρώτη φορά πως θεωρεί αιτία πολέμου (Casus Belli) την επέκταση των χωρικών υδάτων από τα έξι στα δώδεκα ναυτικά μίλια από πλευράς της Ελλάδος. Έκτοτε, αυτό παραμένει αμετακίνητη «στρατηγική θέση» της Άγκυρας, που έχει υπογραμμιστεί και επικυρωθεί με αποφάσεις του τουρκικού Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας και της τουρκικής Εθνοσυνέλευσης.

Να σημειωθεί ότι η συγκεκριμένη ενέργεια της Άγκυρας έρχεται σε μια στιγμή που βρίσκεται σε εξέλιξη σειρά κομματικών επιλογών της ελληνικής κυβέρνησης, ως αποτέλεσμα των οποίων η ελληνική Πολεμική Αεροπορία, που μέχρι τότε είχε τον ΑΠΟΛΥΤΟ ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ, αποδυναμώνεται σε τέτοιο βαθμό, σταδιακά, μέχρι να ολοκληρωθεί ο απόλυτος κομματικός έλεγχος της Πολεμικής Αεροπορίας, που σε κάποιο βαθμό αδυνατεί να κυριαρχήσει στον εναέριο χώρο του Αιγαίου. Αυτό έχει ως συνέπεια την αντικειμενική αδυναμία αποτελεσματικής αντιμετώπισης των 'τουρκικών' σχεδιασμών και προκλήσεων στο Αιγαίο.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η Ελλάδα παρα-σύρεται στην Κρίση του Μάρτη του 1987, η οποία, παρά το φαινομενικά αποτελεσματικό χειρισμό της κρίσης σε επιχειρησιακό επίπεδο, 'τελειώνεται' με μια δήλωση της ελληνικής κυβέρνησης που στην ουσία 'γκριζάρει' ολόκληρο το Αιγαίο. Η ΈΝΤΑΣΗ ΚΑΙ Η ΚΡΊΣΗ ΣΤΟ Αιγαίο, στο πολιτικό επίπεδο έληξε με την δημόσια δήλωση-δέσμευση της Ελληνικής Κυβέρνησης, ότι δεν προτίθεται να διενεργήσει υποθαλάσσιες έρευνες στο Αιγαίο, όπως ευφυώς, οφείλουμε να ομολογήσουμε, είχε απαιτήσει ο Τουργκούτ Οζάλ.

Όμως η δήλωση της Κυβέρνησης, πρακτικά, «ακύρωσε» το Πρωτόκολλο της Βέρνης του 1976, μεταξύ των δυο χωρών, που καθόριζε συγκεκριμένες περιοχές αποφυγής 'προκλητικών ενεργειών' εκατέρωθεν, ενώ η δήλωση της ελληνικής κυβέρνησης, το Μάρτη του 1987, αναφερόμενη στο Αιγαίο, αφορά πλέον σε όλες τις περιοχές του.

Από την εφαρμογή της Σύμβασης για το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας στη Μαδρίτη

Τον Νοέμβριο του 1994 η Ελλάδα ισχυροποιεί τη θέση της στο θέμα της επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ, η οποία, παρεμπιπτόντως, αν γίνει, λύνονται ως δια μαγείας όλα τα ελληνοτουρκικά προβλήματα και κλείνονται ερμητικά όλα τα 'παράθυρα' που χρησιμοποιεί η Τουρκία για να προβάλλει τις απαράδεκτες διεκδικήσεις της στο Αιγαίο. Τότε η Ελλάδα αποκτά και επίσημα με βάση το γραπτό πλέον διεθνές δίκαιο το δικαίωμα να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν.μ., αφού τίθεται σε εφαρμογή η σχετική Συμφωνία για την εφαρμογή του Τμήματος ΧΙ της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας (Νέα Υόρκη, 29/7/1994) ν. 2321/1995 (ΦΕΚ Α/136/1995).

Η Τουρκία από την πλευρά της, για να αποκλείσει το ενδεχόμενο της επέκτασης, προετοιμάζεται στην ουσία για εφαρμογή του διακηρυγμένου Casus Belli, ενώ ταυτόχρονα ο επιτετραμμένος των ΗΠΑ στην Αθήνα πιέζει αφόρητα τον πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου να δηλώσει ότι η Ελλάδα δεν θα κάνει χρήση του δικαιώματος αυτού. Τελικά, τη δήλωση κάνει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Ευάγγελος Βενιζέλος, ο οποίος δηλώνει ότι η Ελλάδα δεν θα προβεί σε επέκταση, διατηρεί όμως το δικαίωμα αυτό για το μέλλον, δικαίωμα το οποίο δεν έχει χρησιμοποιήσει μέχρι σήμερα, Νοέμβριο του 2010.

Μαδρίτη 1997: Η Ελλάδα αυτοκτονεί

Το 1996, η κυβέρνηση Σημίτη έρχεται αντιμέτωπη με μια κρίση Made in USA. Μηχανισμοί της Ουάσιγκτον κινητοποιούν πρόσωπα και μηχανισμούς σε Άγκυρα και Αθήνα και προκαλούν την Κρίση των Ιμίων, μια κρίση στην οποία επιχειρείται να συρθεί η Ελλάδα στο χείλος μιας πολεμικής σύγκρουσης με την Τουρκία, υπό το φόβο της οποίας θα κληθεί να υποχωρήσει, με καταστροφικά αποτελέσματα για το ζήτημα της κυριαρχίας της στο Αιγαίο. Η κρίση εξελίσσεται και ενώ η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα να βυθίσει το σύνολο των πολεμικών σκαφών του τουρκικού στόλου που βρίσκονται στην περιοχή των Ιμίων και το Δ' Σώμα Στρατού τη Θράκη έχει τον απόλυτο έλεγχο των κινήσεων, η κυβέρνηση Σημίτη υποχωρεί και στην ουσία παραιτείται της κυριαρχίας ελληνικού εδάφους στα Ίμια, ενώ ταυτόχρονα με την πράξη της αυτή γκριζάρει ακόμα περισσότερο ολόκληρο το Αιγαίο.

Ενώ ο πρωθυπουργός Σημίτης ευχαριστεί τους Αμερικανούς γιατί με τη μεσολάβησή τους απέτρεψαν τον πόλεμο μεταξύ Ελλάδος-Τουρκίας, ένα χρόνο μετά, 'επισφραγίζει' το ολίσθημα των Ιμίων με την Διακήρυξη της Μαδρίτης, όπου η Ελλάδα αναγνωρίζει «νόμιμα ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο», νομιμοποιώντας στην ουσία το Casus Belli της Άγκυρας. Να σημειώσουμε ότι είναι σε όλους γνωστό, προφανώς εκτός από εκείνους που συνυπέγραψαν την εν λόγω διακήρυξη, ότι όταν έχεις ζωτικά συμφέροντα, αναγνωρισμένα και από τον 'άλλον', νομιμοποιείσαι να τα υπερασπιστείς ακόμα και με πόλεμο. Δηλαδή, με άλλα λόγια, η ίδια η Ελλάδα νομιμοποίησε στην ουσία το Casus Belli της Άγκυρας.

Παρεμπιπτόντως, όταν την ίδια μέρα, στη Μαδρίτη, ρωτήθηκε, από κάποιον φίλο που ήταν παρών, ο αείμνηστος Γιάννος Κρανιδιώτης γι' αυτό το εθνικό ολίσθημα, είπε ότι 'μας πίεσε αφόρητα η Ολμπράιτ', η οποία, πρέπει να ομολογήσουμε, όντως αποδείχτηκε συνεπής συνεχιστής της αποστολής που είχε αναλάβει από τη δεκαετία του '70 ο Χένρυ Κίσσιγκερ.

Η περιπέτεια των «Διερευνητικών Επαφών»
Ενώ σταδιακά αποψιλώνεται και αποδυναμώνεται η κυριαρχία της Ελλάδος στο Αιγάιο, υπό την υψηλή εποπτεία της Ουάσιγκτον, ακολουθεί η υιοθέτηση της πρακτικής των «Διερευνητικών Επαφών Ελλάδος-Τουρκίας» και το καταστροφικό Σχέδιο Αννάν, που εκπορεύτηκε και εκπονήθηκε από τους ίδιους κύκλους και το οποίο, παρότι αποδέχτηκε και στήριξε η πλειοψηφία των πολιτικών παραγόντων σε Κύπρο και Ελλάδα, είχε τη γενναιότητα και τη σοφία να απορρίψει ο κυπριακός λαός, που έτυχε να έχει για μπροστάρη τον Τάσο Παπαδόπουλο, που είχε την έστω και άτυπη στήριξη του διδύμου Καραμανλή-Μολυβιάτη.

Επανερχόμενοι στις διερευνητικές επαφές, να σημειώσουμε ότι αυτές διανύουν ήδη τον 46ο κύκλο, εμπεδώνοντας προφανώς στην ελληνική αλλά και στη διεθνή κοινή γνώμη ότι όλο και κάποια βάση θα έχουν οι τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο, αφού η Ελλάδα δέχεται να στροβιλίζεται στους κύκλους των διερευνητικών επαφών, ενώ η Τουρκία συνεχίζει ταυτόχρονα να διακηρύσσει ότι θα θεωρήσει ως αιτία πολέμου ακόμα και την επέκταση πάνω από τα έξι μίλια στο Ιόνιο Πέλαγος, ενώ η Άγκυρα διεκδικεί ακόμα και τη Γαύδο σε διαδικασίες του ΝΑΤΟ και ενώ συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό οι αέναοι κύκλοι των παραβιάσεων του εθνικού εναέριου χώρου της Ελλάδος από την τουρκική πολεμική αεροπορία και οι 'κρουαζιέρες' του τουρκικού πολεμικού ναυτικού σε Μύκονο και Ραφήνα.

Πλησιάζοντας στο «Δια ταύτα:»

Η πορεία της εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων παγκοσμίως, επιβάλλει το άνοιγμα καινούργιων 'κύκλων' στο θέμα αυτό. Με άλλα λόγια, έρχεται η σειρά των κοιτασμάτων της ΝΑ Μεσογείου, της Κρήτης-Λυβικού Πελάγους και του Αιγαίου, με τον Ελληνισμό να βρίσκεται σε κατάσταση αντικειμενικής αδυναμίας να διεκδικήσει αυτό που ιστορικά και νόμιμα, με βάση το διεθνές δίκαιο, του ανήκει στο θέμα αυτό. Βρίσκεται σε αντικειμενική αδυναμία να διεκδικήσει το δικαίωμά του να εκμεταλλευτεί τον υποθαλάσσιο πλούτο που βρίσκεται στην ελλαδική και κυπριακή επικράτεια, ως αποτέλεσμα της καλοσχεδιασμένης παρέμβασης του διεθνούς παράγοντα εδώ και δεκαετίες.

Η αναφερόμενη αντικειμενική αδυναμία έγκειται στο γεγονός ότι η Κύπρος είναι δέσμια του Αττίλα και όσων τον προκάλεσαν, με ό,τι αυτό συνεπάγεται και η Ελλάδα με αποψιλωμένη κυριαρχία σε εκτεταμένες περιοχές του ελλαδικού χώρου και υπό το φάσμα της απειλής της χρεοκοπίας και του Μνημονίου, που όπως δήλωσε με τον πιο επίσημο τρόπο ο πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου, δεν μας επιτρέπει να ασκήσουμε ελεύθερα την εθνική μας κυριαρχία. Και όλα αυτά συμβαίνουν με ένα πολιτικό σύστημα σκοπίμως και τεχνηέντως κατακερματισμένο και έναν λαό που βομβαρδίζεται από τα πυρά των ΜΜΕ, που ασκούν στην ουσία ένα ψυχολογικό πόλεμο εναντίον του, ένας πόλεμος που κορυφώθηκε με την απειλή της χρεοκοπίας.

Αξίζει να σημειώσουμε ότι προηγήθηκε η απόπειρα του Καραμανλή να 'βάλει' στο παιχνίδι και τον ρωσικό παράγοντα, το 2007, για να ακολουθήσει η 'αποκάλυψη' του υπαρκτού σκανδάλου τον ομολόγων, οι πυρκαγιές, η αποκάλυψη του 'σκανδάλου' Ζαχόπολου, η αποκάλυψη του σκανδάλου του Βατοπεδίου κλπ. Η αναφορά μας αυτή δεν γίνεται για να επιδαψιλεύσουμε δάφνες στον Κ. Καραμανλή. Αυτό το κάνει ο ελληνικός λαός όταν κληθεί σε εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά και η ίδια η ιστορία. Αναφερόμαστε στο θέμα για να τονίσουμε την εμπλοκή του διεθνούς παράγοντα, ο οποίος δεν ενοχλείται από αντίστοιχες κινήσεις της Τουρκίας, που έχει ήδη έναν αγωγό με τη Ρωσία, έχει υπογράψει συμφωνία για κατασκευή ρωσικού πυρηνικού αντιδραστήρα στη Μερσίνα και σχεδιάζει την κατασκευή δεύτερου ρωσο-τουρκικού αγωγού. Αυτό μας επιτρέπει να συμπεράνουμε ότι οι ΗΠΑ, που δεν ενοχλούνται από την εκτεταμένη ενεργειακή και οικονομική συνεργασία της Τουρκίας με τη Ρωσία, ενοχλούνται με την εμπλοκή του ρωσικού παράγοντα στα ενεργειακά και οικονομικά της Ελλάδος, όχι μόνο λόγω του Nabucco αλλά και γιατί προφανώς θεωρούν ότι η οικονομική και γεωπολιτική εμπλοκή της Ρωσίας στα ελληνικά πράγματα, είναι δυνατόν να περιπλέξει τα πράγματα και να θέσει σε κίνδυνο τον αμερικανικό σχεδιασμό στο Αιγαίο.

Βρισκόμαστε στο Φθινόπωρο του 2010, και όπως προαναφέραμε, το ζητούμενο για το θέμα μας είναι το πώς θα εξουδετερωθεί πλήρως ο παράγοντας Ελλάδα και Ελληνισμός, για να μην είναι σε θέση να διεκδικήσει τα δικαιώματά του στο ζήτημα της εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων στην περιοχή ΝΑ Μεσόγειος-Κρήτη-Λυβικό Πέλαγος-Αιγαίο.

Είναι κοινά παραδεκτό ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε ασφυκτικό κλοιό και κατά την άποψή μας εκείνο που επιδιώκεται από το διεθνή παράγοντα είναι ο πλήρης έλεγχος του πολιτικού συστήματος και η ολοκληρωτική εξουδετέρωση ακόμα και της εκδήλωσης διάθεσης του ελληνικού λαού να διεκδικήσει το δικαίωμα διαχείρισης του εθνικού πλούτου. Για έλεγχο των ΜΜΕ δεν μιλάμε, γιατί αυτός ούτως ή άλλως είναι δεδομένος.

Θα προσπαθήσουμε να μιλήσουμε για το ρόλο που μπορεί να παίξει ο ελληνικός λαός.

Ο ελληνικός λαός, αφού υπέστη μήνες τώρα το ανηλεές σφυροκόπημα αυτού του ιδιότυπου ψυχολογικού πολέμου που δέχεται από τα ΜΜΕ από τις δημόσιες συχνότητες, που, παρεμπιπτόντως, θεωρούνται εθνική περιουσία και δημόσιο αγαθό, υπό την πίεση της χρεοκοπίας, της Τουρκίας, των Σκοπίων, της Αλβανίας και των εκατομμυρίων λαθρομεταναστών, που για έναν εξαιρετικά περίεργο λόγο δεν επιλέγουν τη Βουλγαρία, που ανήκει και αυτή στην Ε.Ε., αλλά αποκλειστικά και μόνον την Ελλάδα, φαίνεται αδύναμος να αντιληφθεί τί πραγματικά 'παίζεται', με τα κόμματα να αδυνατούν να τον κινητοποιήσουν, για τους λόγους που λίγο-πολύ προαναφέρθηκαν.

Η κυβέρνηση, που φέρει την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας, υπό το βάρος των τεράστωιν οικονομικών προβλημάτων που καλείται να διαχειριστεί και με τους περιορισμούς που θέτει το Μνημόνιο, έχει περιορισμένες δυνατότητες να αντιδράσει και να συσπειρώσει τον κόσμο γύρω της. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, που μπορούν εν δυνάμει να αντιδράσουν και συσπειρώσουν γύρω τους κόσμο, δέχονται ασφυκτικές πιέσεις από πολιτικούς παράγοντες που δρουν διαλυτικά και αποσταθεροποιητικά στο εσωτερικό τους και από κόμματα που φυτρώνουν στην κυριολεξία σαν μανιτάρια δεξιά και αριστερά.

Με άλλα λόγια, ο ελληνικός λαός, στην ουσία είναι αποκλεισμένος από τις εξελίξεις και δεν ερωτάται καν για τις σοβαρότατες αποφάσεις που πρόκειται να ληφθούν. Και όλα αυτά γιατί το πολιτικό σύστημα και κυρίως τα κόμματα, αποκομμένα από το λαό, έχουν καταντήσει να είναι μηχανισμοί που καταναλώνουν και κατατρώγουν αδηφάγα τα τεράστια κονδύλια της χρηματοδότησής τους από τον κρατικό κορβανά, χωρίς να τον εκπροσωπούν και χωρίς να εκφράζουν πλέον την αυθεντική λαϊκή βούληση.

(Ελπίζουμε όχι τραγικός) Επίλογος

Ενώ η κατάσταση έχει έτσι όπως προσπαθήσαμε να περιγράψουμε στο σημείωμα αυτό, ακούμε, μαθαίνουμε και διαισθανόμαστε ότι το επόμενο διάστημα θα επιχειρηθεί να επιτευχθεί ενός είδους «εθνική συνεννόηση» για τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο τόπος, στα οποία θα συμπεριλαμβάνεται και το θέμα της συν-εκμετάλλευσης του Αιγαίου.

Το πολιτικό σύστημα και ο πολιτικός κόσμος, που έδωσε εξετάσεις και απέτυχε και το 1919-1922, και το 1944-1949, και το 1960-1967, και το 1974-1981 και το 1981-1996 και το 1996-2010, κατά πάσα πιθανότητα θα κληθεί να λάβει σοβαρότατες αποφάσεις για την επιβίωση της Πατρίδας και του Ελληνισμού. Και όλα αυτά ερήμην του ελληνικού λαού.

Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο τώρα. Σε όλες τις προηγούμενες περιόδους, ο ελληνικός λαός, αντί να είναι ο ίδιος ο παράγοντας που ρυθμίζει τις εξελίξεις, πάντα επ' ωφελεία των συμφερόντων του Έθνους και της Πατρίδος, χρησιμοποιήθηκε από κόμματα, κλίκες και σκοτεινά συμφέροντα ως άλλοθι και σύρθηκε σε καταστροφικές για τη χώρα εσωτερικές αντιπαραθέσεις και διχασμούς.
Αν αναρωτηθούμε για πιο λόγο δεν διεκδικεί ο ελληνικός λαός το ρόλο που του ανήκει στις εξελίξεις, ενώ όταν καλείται να αγωνιστεί και να προσφέρει το αίμα του, δηλώνει πάντοτε παρών, θα διαπιστώσουμε ότι ο ελληνικός λαός, ενώ διαθέτει συγκροτημένη εθνική συνείδηση που τρέφει έναν απαράμιλλο πατριωτισμό, δεν διαθέτει γεωπολιτική συνείδηση, που θα του επέτρεπε να διεκδικεί και έχει ρόλο στις μεγάλες αποφάσεις και θα έβαζε φρένο στον αυθορμητισμό του, που αποτέλεσε πηγή τεράστιων κακών στο παρελθόν.
Πιστεύουμε λοιπόν ότι ο ελληνικός λαός ήταν εύκολο θύμα και έπεσε στις παγίδες που στήθηκαν τις προηγούμενες περιόδους για να εξυπηρετήσουν τα γεωπολιτικά συμφέροντα του διεθνή παράγοντα κάθε φορά. Και στις παγίδες αυτές παρασύρθηκε και έπεσε ο ελληνικός λαός γιατί δεν είχε την γεωπολιτική συνείδηση που επιβάλλεται να έχει κάθε φορά, με βάση πάντα τη θέση της Ελλάδος και της Κύπρου στο χάρτη των γεωπολιτικών συμφερόντων.

Η περίοδος που διανύουμε και η κατάσταση είναι εξαιρετικά κρίσιμη για την επιβίωση της Πατρίδας και του Ελληνισμού.

Αν η κυοφορούμενη συν-εκμετάλλευση του υποθαλάσσιου πλούτου, που 'μαγειρεύεται' γίνει υπό όρους που δεν εξασφαλίζουν το μερίδιο που δικαιούται η Ελλάδα και επιβάλλουν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στο Αιγαίο, η χώρα και ο ελληνισμός οδηγείται στην ολοκληρωτική καταστροφή.

Επειδή ακούγονται διάφορα, μια που ασκείται μυστική διπλωματία στο θέμα, αν εκτός από τις περιοχές που γειτνιάζουν με τις μικρασιατικές ακτές, η Ελλάδα αναγνωρίσει δικαιώματα νομής στην Τουρκία και σε περιοχές που βρίσκονται δυτικά των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και επειδή η νομή συνιστά και ιδιοκτησία-κυριαρχία, υπάρχει ο κίνδυνος μετά τη συνεκμετάλλευση να μιλάμε πλέον για συγκυριαρχία σε περιοχές στις οποίες η Τουρκία πριν μερικές δεκαετίες δεν είχε κανένα απολύτως δικαίωμα.
Όλα δείχνουν ότι βρισκόμαστε στο «Δια ταύτα:»

Ο πολιτικός κόσμος και το πολιτικό σύστημα έχουν τα χαρακτηριστικά που όλοι γνωρίζουμε.
Επειδή συνεχίζουμε θεωρούμε ότι ο ελληνικός λαός διαθέτει ανεξάντλητες δυνάμεις, ελπίζουμε τη φορά αυτή, με πυξίδα τις πικρές εμπειρίες του παρελθόντος, που παρασύρθηκε σε αδελφοκτόνες συγκρούσεις, εξυπηρετώντας άθελά του τα συμφέροντα των ξένων, να αντλήσει μαθήματα από το παρελθόν και να βρει τη δύναμη και τη σοφία που απαιτούν η περιστάσεις και η ιστορική συγκυρία, για να επιβάλλει τη δική του βούληση στις αποφάσεις που θα κληθούν να λάβουν οι πολιτικοί δρώντες, οι οποίοι μέχρι σήμερα έκαναν ό,τι είναι δυνατόν για να μην δικαιούνται της εμπιστοσύνης μας.

Ας ελπίσουμε, λοιπόν, την καλύτερη λύση στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα και κυρίως σε αυτό της συν-εκμετάλλευσης του Αιγαίου, να βρει -πάντα στα πλαίσια του Συντάγματος και της λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος- τον προσφορότερο τρόπο για τα συμφέροντα του Έθνους και της Πατρίδας και να τη δώσει ο κυρίαρχος λαός.

Καλή τύχη Ελλάδα!

http://infognomonpolitics.blogspot.com/

enkripto.com

Η Κύπρος θα εκτιμήσει την αξία κατεχομένων εδαφών

Σε «μαζική εκτίμηση» των ακινήτων στην περιοχή Βαρώσια της Αμμοχώστου, την οποία από το 1974 κρατά κλειστή ο τουρκικός στρατός, προτίθεται να προβεί το RICS Κύπρου (Royal Institution of Chartered Surveyors), σε συνεργασία με το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο (ΕΒΕ) Αμμοχώστου.
Πρόκειται για επιστημονική μελέτη που θα προσδιορίσει τη συνολική αξία της ακίνητης περιουσίας το 1974 κατά τύπο και περιοχή. Στη συνέχεια, θα εκπονηθεί οικονομετρική μελέτη για να καθοριστεί η ετήσια αύξηση της τιμής των ακινήτων από το 1974 μέχρι και το 2010 και τα αποτελέσματα θα δημοσιευτούν.


Το έναυσμα για τη μελέτη έδωσαν οι τελευταίες αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων από τις οποίες διαπιστώθηκε ένα σοβαρό κενό σε ό,τι αφορά τις αγοραίες αξίες και ετήσιες αυξήσεις που είχαν υιοθετηθεί σε ακίνητα Ελληνοκυπρίων στα κατεχόμενα με το δικαιολογητικό ότι δεν υπήρχαν επαρκή συγκριτικά στοιχεία.

Σε συνέντευξη Τύπου, η διευθύντρια του RICS Κύπρου και Ελλάδας, Λιάνα Τουμάζου, ανέφερε ότι θα αναζητηθούν οι προ 1974 τίτλοι ιδιοκτησίας καθώς και τοπογραφικοί χάρτες της Αμμοχώστου.

Επίσης, θα αναζητηθούν άλλα συγκριτικά στοιχεία, όπως συμβόλαια αγοράς ή πωλήσεως ακινήτων, αποδεικτικά εισοδημάτων από ενοίκια ή πωλήσεις, τιμοκατάλογοι, διαφημίσεις ή αγγελίες πωλήσεων/ενοικιάσεων, συμβάσεις ενοικιάσεως για γραφεία, διαμερίσματα και hotel apartments, τραπεζικές υποθήκες, αποδείξεις φόρου εισοδήματος, διακανονισμοί φόρου κληρονομιάς όπου να φαίνονται αξίες κ.ά.

Η κ. Τουμάζου είπε ότι αν δεν συγκεντρωθούν ικανοποιητικά και αντικειμενικά στοιχεία η μελέτη δεν θα προχωρήσει. Διευκρίνισε ότι στόχος είναι η υλοποίηση του έργου «μακριά από κάθε πολιτική σκοπιμότητα», προσθέτοντας ότι η κυπριακή κυβέρνηση δεν συμμετέχει στην πρωτοβουλία, αλλά ενημερώθηκε.
http://www.nooz.gr/world/i-kipros-8a-ektimisei-tin-aksia-katexomenon-edafon

Επενδύσεις και γεωπολιτική

Ενώ ξεκαθαρίζουν τα «στρατόπεδα» στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, η απίθανη Ελλάδα αδυνατεί, ή δεν επιθυμεί, να συντονίσει την πολιτική της με την Κύπρο!

Αλγεινές εντυπώσεις προκάλεσε αυτονόητα η δημοσιοποίηση σε Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης της πληροφορίας ότι το Κατάρ ετοιμάζει επένδυση μεγάλης αξίας στην Κυπριακή Δημοκρατία. Κι αυτό διότι η είδηση προκύπτει λίγες μόλις εβδομάδες μετά την επισημοποίηση της αποχώρησης των Αράβων από τη φιλόδοξη επένδυση του Αστακού…


Όπως έγινε γνωστό, η Qatari Diar, η κρατική εταιρία του Κατάρ στον τομέα του real estate (ακίνητα) που επενδύει δισεκατομμύρια σε ακίνητα, το τελευταίο διάστημα κυρίως στο Λονδίνο, συζητά με την κυπριακή κυβέρνηση την υλοποίηση επένδυσης στον τουριστικό τομέα στην πρωτεύουσα Λευκωσία, με την κατασκευή ξενοδοχειακής μονάδας 220 κλινών, πέντε αστέρων, εμπορικού κέντρου, οικιστικών συγκροτημάτων και επαγγελματικών χώρων, μία επένδυση προϋπολογισμού 150 εκατομμυρίων ευρώ.

Η πρώτη φάση του έργου που αφορά στην κατασκευή του πολυτελούς ξενοδοχείου θα έχει υλοποιηθεί σε δυόμιση χρόνια. Στην κοινοπραξία του έργου θα συμμετάσχει και κυπριακή εταιρία.

Δύο δεδομένα της ευρύτερης περιοχής δεν μπορεί παρά να προβληματίσουν έντονα κάθε Έλληνα αναλυτή, που εξετάζει τη «μεγάλη εικόνα», τη στρατηγική διάσταση όσων συμβαίνουν στην ευρύτερη γεωπολιτική περιοχή και δεν παρακολουθεί τις εξελίξεις από την οπτική γωνία του κέρδους, του οικονομικού οφέλους που συνεπάγεται κάποια επένδυση. Τα δεδομένα αυτά είναι δύο:

Το πρώτο είναι η έντονη φημολογία ότι η χώρα μας αγνοεί συστηματικά τις κυπριακές εκκλήσεις για την υπογραφή συμφωνίας καθορισμού της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) ανάμεσα στα δύο κράτη-προπύργια του Ελληνισμού, της Ελληνικής και της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Το δεύτερο είναι οι εξελίξεις στο μέτωπο της οριστικής συμφωνίας για τα θαλάσσια σύνορα στην Ανατολική Μεσόγειο. Όπως έγινε γνωστό την ίδια σχεδόν ημέρα με την είδηση της επένδυσης του Κατάρ στην Κύπρο, η Συρία του πάλαι ποτέ «αδελφού» Μπασάρ Αλ Άσαντ, αρνήθηκε ότι έχει καταλήξει σε συμφωνία με την Κυπριακή Δημοκρατία η οποία θα καθορίζει τις ΑΟΖ ανάμεσα στα δύο κράτη.

Τα δύο θέματα (η επένδυση των Καταριανών και οι εξελίξεις στα ζητήματα καθορισμού των ΑΟΖ) φαίνονται σε μια πρώτη ανάγνωση άσχετα μεταξύ τους. Δεν είναι όμως! Διότι εάν κάποιος δει το ζήτημα ψύχραιμα καταλήγει σε ορισμένα συμπεράσματα, τα δύο πρώτα είναι άκρως ανησυχητικά για την Ελλάδα ενώ το τρίτο αποτελεί μία γενική γεωπολιτική διαπίστωση η οποία εάν προσεγγιστεί υπό μία σωστή οπτική ,εμπεριέχει πολλά περιθώρια ελιγμών αλλά και ευκαιριών για την ελληνική πολιτεία.

Το πρώτο συμπέρασμα που αποτελεί και την πηγή της κακοδαιμονίας της ελληνικής «φυλής», είναι η αδυναμία να συνεννοηθούμε μεταξύ μας. Όταν ο μακαρίτης – και «μαύρο πρόβατο» για πολλούς στην Αθήνα – Τάσος Παπαδόπουλος προχωρούσε διακηρύσσοντας την κυπριακή ΑΟΖ, η ψοφοδεής πολιτική τάξη των Αθηνών, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, έκαναν ότι δεν καταλάβαιναν! Εν ολίγοις, έχοντας… βρέξει προκαταβολικά τα παντελόνια τους, προ του ενδεχομένου να θυμώσει ο εθνικός μας κουμπάρος, ο «πασάς» Ερντογάν καθώς και οι «κακοί» στρατηγοί, είχαν εμπλακεί σε διμερείς συζητήσεις με την Τουρκία, με την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να συμφωνήσουν σε κάποιες βασικές παραμέτρους, ώστε να αποφύγουν το ενδεχόμενο οι Τούρκοι στρατηγοί να τους κάνουν… μπουουου (!!!) και τους απειλήσουν με πόλεμο. Οι Τούρκοι οι οποίοι έχουν πάρει χαμπάρι εδώ και 55 έτη, τους «στρατηγικά ψύχραιμους» πολιτικούς μας το μόνο βέβαιο είναι ότι από την μεριά τους το να εκφοβίζουν μία δεκτική ελληνική πολιτική ηγεσία καθώς και μία ευθυνόφοβη στρατιωτική, αποτελεί πλέον την αγαπημένη τους… ψυχαγωγία, …«η συνήθεια που έγινε αγάπη»!

Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι οι ανίκανοι και χωρίς όραμα πολιτικοί των Αθηνών, δεν αντιλαμβάνονται τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή, όντας απορροφημένοι με το εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι και την ανάγκη να εξασφαλίσουν την προβολή τους και την έκθεσή τους στα ΜΜΕ, όπου εξασκούνται στο ευγενές σπορ της μπαρουφολογίας. Δηλαδή, δεν αντιλαμβάνονται αυτό που αναφέραμε στην πρώτη παράγραφο του σημειώματος, ότι ξεκαθαρίζουν τα «στρατόπεδα» στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Πόσο μυαλό άραγε χρειάζεται για να καταλάβουν ότι η πάλαι ποτέ περήφανη Συρία έχει μετατραπεί σε «ορντινάτσα» των Νεοθωμανών της Άγκυρας; Ή επειδή μεγαλώσαμε μαθαίνοντας στερεοτυπικά ότι «οι Άραβες είναι καλοί και οι Εβραίοι κακοί», αδυνατούμε να σκεφτούμε ανεξάρτητα, όχι ως άτομα, αλλά συνολικά ως κοινωνία (άρα και η πολιτική μας ηγεσία…).

Τα δύο προαναφερόμενα συμπεράσματα, δηλαδή η έλλειψη συνεννόησης, η έλλειψη… αυτού που διαχωρίζει τα φύλα μεταξύ τους, καθώς και η πραγματική άγνοια, σε βαθμό εγκληματικό, βασικών παραμέτρων των διεθνών σχέσεων και της γεωπολιτικής τους εμποδίζει να αντιληφθούν το γενικότερη εικόνα η οποία και ορίζει τα γεωπολιτικά στρατόπεδα στην περιοχή και αποτελεί την τρίτη παράμετρο της ανάλυσης. Δυστυχώς ή ευτυχώς, στην περιοχή μας υπάρχουν, δύο «ειδών» αραβικά-μουσουλμανικά κράτη. Αυτά που δρουν ως «βιλαέτια» της Άγκυρας, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη Συρία, η οποία έχοντας παραδοθεί κυριολεκτικά στα Οθωμανολάγνα κελεύσματα της Άγκυρας δρα ως δολιοφθορέας των συμφερόντων του Ελληνισμού στην Ανατολική Μεσόγειο. Τα κράτη αυτά εντοπίζονται στα παράλια της Ανατολική Μεσογείου και είναι τα φτωχότερα και τα πλέον ασταθή από κάθε άποψη. Η δεύτερη ομάδα αραβικών-μουσουλμανικών κρατών αποτελείται από τα πλούσια, ισχυρά και φίλα προσκείμενα προς τη Δύση κράτη του Κόλπου τα οποία δεν βλέπουν με καθόλου καλό μάτι την Οθωμανοποίηση της Ανατολικής Μεσογείου. Τα συγκεκριμένα κράτη συμβαίνει να έχουν αναπτύξει και μία «λειτουργική» σχέση με το Ισραήλ ενώ «απωθούνται» από καθεστώτα τύπου Ιράν αλλά και Τουρκίας.

Αυτό που πρέπει να σκεφτούμε πολύ προσεκτικά είναι: πόσο πιο ισχυρός άραγε θα εμφανιζόταν ο Ελληνισμός εάν συνειδητοποιούσαν αυτή την απλή πραγματικότητα οι πολιτικές ηγεσίες, περισσότερο στην Αθήνα και λιγότερο στη Λευκωσία (αν και από ιδεολογικές ακαμψίες και στερεότυπα ο φίλτατος Δημήτρης Χριστόφιας μας έχει χορτάσει…);


Έτσι το defence-point.gr δύο πράγματα θα μπορούσε να σημειώσει:
Πρώτον, η αποχώρηση του Κατάρ από την Αθήνα και η έλευση των επενδυτικών του κεφαλαίων στη Λευκωσία, δεν δίνει την εντύπωση του χαμένου και του κερδισμένου, με χαμένο την Αθήνα και κερδισμένο τη Λευκωσία; Μήπως αυτό είναι γελοίο και αυτοκαταστροφικό αφού απώλεια είτε για την Ελλάδα είτε για την Κύπρο συνεπάγεται απώλεια για τον Ελληνισμό; Ή μήπως έχουν αλωθεί τόσο πολύ, και βυθισμένοι μέσα στις διεθνιστικές και πολυπολιτισμικές τους ονειρώξεις ενοχλούνται από τη χρήση του όρου «Ελληνισμός»;

Μήπως λοιπόν αυτό που χρειαζόμαστε αντί για τα αναποτελεσματικά συμβούλια αποδήμων, θα ήταν καλύτερο να ιδρύσουμε ένα ελληνοκυπριακό Συμβούλιο Ασφαλείας; Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι οι «άλλοι» βλέπουν με τελείως διαφορετική ματιά τις εξελίξεις και οικοδομούν συμμαχίες κατά τρόπον που να εξυπηρετείται αυτό που έχουν καθορίσει ως εθνικό συμφέρον; Πότε άραγε θα πράξουμε το ίδιο; Μήπως θα ήταν καλύτερο να αφυπνιστούμε προτού μας βρει κάποια νέα καταστροφή που θα κάνει… μάγκες τους Ιστορικούς του μέλλοντος οι οποίοι θα πάρουν διδακτορικά… ανακαλύπτοντας ως αιτία τον διχασμό, ή απλά την αδυναμία συνεννόησης και συντονισμού του Ελληνισμού; Φυσικά κάποιος με την παραπάνω πρόταση μπορεί να μειδιά και να διερωτάται για το «πώς να φτιαχτεί Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας του… Ελληνισμού όταν η Ελλάδα δεν έχει ένα δικό της όργανο με την συγκεκριμένη δομή και λειτουργία»…

Δεύτερον, πέραν της ανάγκης σύμπλευσης, όχι συναισθηματικά αλλά και πρακτικά, μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου το δεύτερο ζήτημα έχει να κάνει με την «γεωπολιτική ένδεια» που μαστίζει την χώρα μας. Όπως και σε κάθε άλλο τομέα της κοινωνικής ζωής του προτεκτοράτου με το όνομα Ελλάδα, η παραγωγή γεωπολιτικών ιδεών είναι μηδενική όχι γιατί δεν υπάρχουν τα μυαλά αλλά γιατί η «κατάρα» μας είναι η μη εκμετάλλευση των κατάλληλων ανθρώπων στις κατάλληλες θέσεις. Πέραν δε του νεποτισμού και της πελατειακής σχέσης το… λιθαράκι τους στην οριστική εξάλειψη του Ελληνισμού ως γεωπολιτικού δρώντα στην περιοχή (παραμένουμε πάντα ως… τουριστικός παράγοντας) το έβαλαν και οι διάφορες ιδεοληψίες της σοσιαλοπροοδευτικής νομεκλατούρας του… flower power που δυναστεύει από τον δήμο Κηφισιάς-Εκάλης-Νέας Ερυθραίας τον τόπο μας τα τελευταία 35 έτη, μέσω της… μεταπολίτευσης, είτε αυτοί οι αδαείς και επικίνδυνοι άνθρωποι ονομάζονται αριστεροί, δεξιοί ή κεντρώοι.

Ας τους πληροφορήσουμε λοιπόν, αν και γνωρίζουμε πως τους τα έχουν πει οι ίδιοι οι «ενδιαφερόμενοι», πως πλην των «κατατρεγμένων» αραβο-οθωμανών των παραλίων της Ανατολικής Μεσογείου και κάποιων Ελλήνων ηγετών, υποτίθεται, οι οποίοι προωθούν τα «συμφέροντα» του «ελληνισμού», μέσω ζεϊμπέκικων και κουμπαριών κάθε εχέφρων και με μία απλή δόση αναλυτική λογικής παράγοντας στην περιοχή, έχει τη θέληση να αντιταχθεί στις εξελίξεις οι οποίες εάν συνεχίσουν ως έχουν θα οδηγήσουν σε αίτημα κατασκευής τζαμιού ακόμα και στην Ακρόπολη! Το συγκεκριμένο μήνυμα δεν έρχεται από το… υπερπέραν αλλά από πρωτεύουσες χωρών και λαών οι οποίοι δεν έχουν χάσει την αξιοπρέπειά τους και δεν φαίνονται αποφασισμένοι να παραμείνουν «στρατηγικά ψύχραιμοι» όταν ο «Αννίβας» είναι «ante portas»...
http://www.defencepoint.gr