Του Ευστάθιου Παλαιολόγου
Η σημασία του να εκπαιδεύεσαι όπως θα πολεμήσεις, και ο κίνδυνος να πολεμήσεις όπως εκπαιδεύτηκες...
Στην Εθνική Φρουρά, και στον Ελληνικό Στρατό σε μικρότερο βαθμό ίσως, η εκπαίδευση πάσχει σε ένα κύριο τομέα, αυτόν της ρεαλιστικότητας. Οι «ανησυχίες» για τυχόν ατυχήματα ή ταλαιπωρία καταντούν να γίνουν ο κύριος ΑΝΣΚ της εκπαίδευσης εις βάρος πάντοτε της αληθοφάνειας και της ουσίας.
Ίσως να μην έχει και τόση σημασία αν τα δόγματα, οι τακτικές και τα μέσα στα οποία εκπαιδεύεσαι είναι ξεπερασμένα ή παρωχημένα, όση σημασία έχει σε αυτά που εκπαιδεύεσαι να το κάνεις ρεαλιστικά. Το σίγουρο είναι ότι ο ρεαλισμός θα ωθούσε στην βελτίωση των δογμάτων και τακτικών και σε αλλαγές στα μέσα και υλικά. Διότι αλλιώς επιτίθεσαι όταν ο αντίπαλος σου έχει τυφέκια κινητού ουραίου και αλλιώς όταν έχει ένα πολυβόλο σε κάθε ομάδα...
Η έλλειψη ρεαλισμού στην εκπαίδευση οδηγεί σε «επικές» νίκες στις επιδείξεις και σε τραγικές ήττες στον πραγματικό πόλεμο. Έχουμε ξαναγράψει για την σημασία της χρονικής διάρκειας στην εκπαίδευση. Αν η άσκηση διαρκεί δύο ημέρες πολλά προβλήματα θα παραμείνουν αφανή. Από τα πιο απλά, όπως σε πόσα ζευγάρια κάλτσες θα έχει πρόσβαση ο στρατιώτης, μέχρι σε πιο περίπλοκα όπως πια δεξαμενή καυσίμου χρησιμοποιείς στο «Λεωνίδας» σου.
Το ίδιο σημαντικό ρόλο παίζει και ο παράγοντας βάρος. Και ειδικά στο επίπεδο του φόρτου μάχης. Αν οι στρατιώτες είναι συνηθισμένοι στις άδεις εξαρτήσεις στον πόλεμο θα ηττηθούν από το βάρος των ίδιων των υλικών τους πριν καν βρεθούν αντιμέτωποι με τον εχθρό.
Άλλος παράγοντας είναι η απεικόνιση του εχθρού και της δράσης και αντίδρασης του. Αλλιώς καταλαμβάνεις ένα έρημο ύψωμα και αλλιώς συμπεριφέρεσαι όταν ο διαιτητής σου πει ότι είσαι «νεκρός» επειδή κινείσαι νωχελικά. Αλλιώς παραλλάσεις το όχημα σου όταν δεν θα σε ψάξει κανένας και αλλιώς όταν σε ψάχνουν επίγεια και εναέρια μέσα.
Έχουμε επίσης τον παράγοντα πρακτικότητα. Ειδικά στις παραμελημένες διαδικασίες ΔΜ. Αναχορηγία νερού και πυρομαχικών, διακομιδές, χειρισμός αιχμαλώτων, συντήρηση και επισκευές. Άλλο να το λές και άλλο να το κάνεις.
Όλα τα παραπάνω στηρίζονται σε μία στέρεη βάση. Στην ατομική τακτική. Αυτό που οι ξένοι- τους οποίους τόσο συχνά σνομπάρουμε- αποκαλούν basic soldiering. Πως ο καθένας χειρίζεται το όπλο του, πως κινείται στο πεδίο της μάχης, πως ετοιμάζει τον φόρτο του, πως διαβιώνει στο ύπαιθρο, πως παράσχει Α’ Βοήθειες, πως προσανατολίζεται, πως καταδεικνύει στόχους, πως εκτιμά αποστάσεις, πως επικοινωνεί, πως, πως, πως... Και ίσως να είναι εδώ που καταλήγουν όλα. Στην ανυπαρξία ρεαλιστικής εκπαίδευσης στην ατομική τακτική.
Συνοψίζοντας, εκπαιδεύσου όπως θα πολεμήσεις για να μην πολεμήσεις όπως εκπαιδεύτηκες!
Η σημασία του να εκπαιδεύεσαι όπως θα πολεμήσεις, και ο κίνδυνος να πολεμήσεις όπως εκπαιδεύτηκες...
Στην Εθνική Φρουρά, και στον Ελληνικό Στρατό σε μικρότερο βαθμό ίσως, η εκπαίδευση πάσχει σε ένα κύριο τομέα, αυτόν της ρεαλιστικότητας. Οι «ανησυχίες» για τυχόν ατυχήματα ή ταλαιπωρία καταντούν να γίνουν ο κύριος ΑΝΣΚ της εκπαίδευσης εις βάρος πάντοτε της αληθοφάνειας και της ουσίας.
Ίσως να μην έχει και τόση σημασία αν τα δόγματα, οι τακτικές και τα μέσα στα οποία εκπαιδεύεσαι είναι ξεπερασμένα ή παρωχημένα, όση σημασία έχει σε αυτά που εκπαιδεύεσαι να το κάνεις ρεαλιστικά. Το σίγουρο είναι ότι ο ρεαλισμός θα ωθούσε στην βελτίωση των δογμάτων και τακτικών και σε αλλαγές στα μέσα και υλικά. Διότι αλλιώς επιτίθεσαι όταν ο αντίπαλος σου έχει τυφέκια κινητού ουραίου και αλλιώς όταν έχει ένα πολυβόλο σε κάθε ομάδα...
Η έλλειψη ρεαλισμού στην εκπαίδευση οδηγεί σε «επικές» νίκες στις επιδείξεις και σε τραγικές ήττες στον πραγματικό πόλεμο. Έχουμε ξαναγράψει για την σημασία της χρονικής διάρκειας στην εκπαίδευση. Αν η άσκηση διαρκεί δύο ημέρες πολλά προβλήματα θα παραμείνουν αφανή. Από τα πιο απλά, όπως σε πόσα ζευγάρια κάλτσες θα έχει πρόσβαση ο στρατιώτης, μέχρι σε πιο περίπλοκα όπως πια δεξαμενή καυσίμου χρησιμοποιείς στο «Λεωνίδας» σου.
Το ίδιο σημαντικό ρόλο παίζει και ο παράγοντας βάρος. Και ειδικά στο επίπεδο του φόρτου μάχης. Αν οι στρατιώτες είναι συνηθισμένοι στις άδεις εξαρτήσεις στον πόλεμο θα ηττηθούν από το βάρος των ίδιων των υλικών τους πριν καν βρεθούν αντιμέτωποι με τον εχθρό.
Άλλος παράγοντας είναι η απεικόνιση του εχθρού και της δράσης και αντίδρασης του. Αλλιώς καταλαμβάνεις ένα έρημο ύψωμα και αλλιώς συμπεριφέρεσαι όταν ο διαιτητής σου πει ότι είσαι «νεκρός» επειδή κινείσαι νωχελικά. Αλλιώς παραλλάσεις το όχημα σου όταν δεν θα σε ψάξει κανένας και αλλιώς όταν σε ψάχνουν επίγεια και εναέρια μέσα.
Έχουμε επίσης τον παράγοντα πρακτικότητα. Ειδικά στις παραμελημένες διαδικασίες ΔΜ. Αναχορηγία νερού και πυρομαχικών, διακομιδές, χειρισμός αιχμαλώτων, συντήρηση και επισκευές. Άλλο να το λές και άλλο να το κάνεις.
Όλα τα παραπάνω στηρίζονται σε μία στέρεη βάση. Στην ατομική τακτική. Αυτό που οι ξένοι- τους οποίους τόσο συχνά σνομπάρουμε- αποκαλούν basic soldiering. Πως ο καθένας χειρίζεται το όπλο του, πως κινείται στο πεδίο της μάχης, πως ετοιμάζει τον φόρτο του, πως διαβιώνει στο ύπαιθρο, πως παράσχει Α’ Βοήθειες, πως προσανατολίζεται, πως καταδεικνύει στόχους, πως εκτιμά αποστάσεις, πως επικοινωνεί, πως, πως, πως... Και ίσως να είναι εδώ που καταλήγουν όλα. Στην ανυπαρξία ρεαλιστικής εκπαίδευσης στην ατομική τακτική.
Συνοψίζοντας, εκπαιδεύσου όπως θα πολεμήσεις για να μην πολεμήσεις όπως εκπαιδεύτηκες!
Source : http://www.enkripto.com/2010/12/basic-soldiering.html
