Του ΝΙΚΟΥ ΚΟΤΖΙΑ Συγγραφέα, καθηγητή του
Πανεπιστημίου Πειραιώς nkotzias@otenet.gr.
Οποιαδήποτε πρόταση γίνεται στη Γερμανία προκειμένου να συμβάλλει στην ισορροπία του παγκόσμιου συστήματος, ακόμα και από τον Ομπάμα στη σύνοδο των G20 στη Σεούλ, χαρακτηρίζεται από το Βερολίνο σταλινική, που αρμόζει σε σχεδιασμένες οικονομίες.
Το Βερολίνο θεωρεί ότι οι προτάσεις για περισσότερη ισορροπία στη διεθνή οικονομία στοχεύουν «στην τιμωρία της Γερμανίας» ως πρωταθλήτριας στις εξαγωγές. Ως «μέτρο σε βάρος των πετυχημένων» που πορεύονται σε έναν οικονομικά ορθό δρόμο.
Στην πραγματικότητα βέβαια, αυτό που προτείνεται στη Γερμανία, είναι να κατανοήσει ότι τα πλεονάσματα δεν είναι μόνο αποτέλεσμα επιτυχημένων στρατηγικών εξωτερικού εμπορίου, αλλά συνδέονται με μια ιδιόμορφη πολιτική προστατευτισμού που συνίσταται στην καθήλωση της εσωτερικής αγοράς. Η Γερμανία, λοιπόν, ψεύδεται όταν εμφανίζεται ως εκβιαζόμενη να «κόψει τις εξαγωγές της». Αυτό που της τονίζει η άλλη πλευρά, είναι ότι οφείλει να στηρίξει την εσωτερική ζήτηση, ώστε να μπορούν οι μέχρι τώρα ελλειμματικοί εταίροι της να εξάγουν σ' αυτήν.
Η κυβέρνηση του Βερολίνου δεν αποσκοπεί, πρώτον, να εφαρμόσει εισοδηματικές και φορολογικές πολιτικές ενίσχυσης της εσωτερικής αγοράς, εκτός αν πιεστεί. Δεν επιθυμεί, δηλαδή, μια μεγάλη αύξηση μισθών και συντάξεων, στοιχείο ενίσχυσης της εσωτερικής αγοράς. Αν κινηθεί σε μια τέτοια κατεύθυνση θα το κάνει περιορισμένα και κάτω από την πίεση των κινημάτων. Δεύτερον, η Γερμανία έχει καταληφθεί από τη φαντασίωση της μετεξέλιξής της σε αυστηρό ηγεμόνα της Ε.Ε. του οποίου η ισχύς στο παγκόσμιο στερέωμα θα ενισχύεται διαρκώς. Νομίζει δε, ότι ο καλύτερος τρόπος επίτευξης αυτής της φαντασίωσης θα ήταν η ανεξαρτητοποίησή της από τα όποια δεσμά της ευρωζώνης.
Θα ήταν η άμεση συνεργασία με την πλεονασματική Κίνα και η πρόσδεση της Ρωσίας στους σχεδιασμούς της. Η τελευταία θα της διασφάλιζε «ζωτικό χώρο», πρώτες ύλες και ενέργεια, καθώς και μεγάλες επενδύσεις στο πλαίσιο του νέου προγράμματος εκσυγχρονισμού της. Ας μην ξεχνάμε ότι κάτι τέτοιο είχε επαναληφθεί πολλές φορές στο παρελθόν, ιδιαίτερα στην εποχή του Μεγάλου Πέτρου και της Μεγάλης Αικατερίνης.
Στο πλαίσιο της ως άνω στρατηγικής, η Γερμανία θα επιθυμούσε ένα ακόμα πιο ισχυρό ευρώ, αλλά ελεγχόμενο άμεσα και μονοσήμαντα από την ίδια και το οποίο θα της εξασφάλιζε νομισματική παγκόσμια ισχύ. Γι' αυτό και επιθυμεί να «απαλλάξει» το ευρώ από «αδυναμίες». Είτε με το να σπάσει την Ε.Ε. σε δύο ζώνες: μία του Βορρά (των πλεονασματικών κρατών) και μία του Νότου (των ελλειμματικών), είτε να απαλλάξει την ευρωζώνη από τους αδύναμους. Γνωρίζει ότι αυτό έχει πολλαπλές δυσκολίες και φοβάται, ταυτόχρονα, ότι τέτοιες επιλογές μπορεί να συνοδευτούν με αρνητικές εξελίξεις για τα στενά της συμφέροντα. Οπως να οδηγήσουν σε μια μη ελεγχόμενη διάλυση της ευρωζώνης, ακόμα και της Ε.Ε., καθώς και τη διεθνή απομόνωσή της.
Γι' αυτό επιλέγει άμεσα να κάνει πιο προσεκτικά βήματα, προωθώντας α) την ελεγχόμενη υποβάθμιση (αν χρειαστεί και χρεοκοπία) του Ευρωπαϊκού Νότου και των ελλειμματικών χωρών της Ευρωζώνης, β) την αύξηση της οικονομικής εξάρτησης αυτών των χωρών από το Βερολίνο, γ) την απεξάρτηση της Γερμανίας από την Ουάσιγκτον και δ) τη διασφάλιση νέων συμμαχιών-μετώπων, κινούμενη και πάλι, όπως μέχρι το 1945, γεωπολιτικά και γεωοικονομικά, από τα δυτικοκεντρικά της Ευρώπης προς τα ανατολικά.
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=228277
Geopolitical Research Institute(GRI)/Εταιρεία Γεωπολιτικών Ερευνών(ΕΓΕ)
Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010
Κυβέρνηση: "Προχωράμε άμεσα σε έρευνες για πετρέλαιο, αρχικά στο Ιόνιο"
Υπάρχει αμεσότατη ανάγκη να προχωρήσουμε, ιδιαίτερα στην περιοχή του Ιονίου και της Δυτικής Ελλάδας, στον εμπλουτισμό των ερευνητικών δεδομένων που υπάρχουν. Διότι τα στοιχεία είναι αρκετά αισιόδοξα ότι μπορούμε να έχουμε πολύ θετικά αποτελέσματα". Τα παραπάνω δεν ειπώθηκαν ούτε σε εκπομπή του Κώστα Χαρδαβέλλα, ούτε γράφτηκαν στην ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ (και οι δύο είχαν δεχθεί σκληρή κριτική την περασμένη άνοξη όταν άνοιξαν τον φάκελο "Πετρέλαια στην Ελλάδα").
Ειπώθηκαν πριν λίγο στην Βουλή από τον υφυπουργό ΠΕΚΑ Γιάννη Μανιάτη, ο οποίος ταυτοχρόνως προανήγγειλλε την κατάθεση νομοσχεδίου, μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου το αργότερο, με το οποίο θα ιδρύεται Εθνικός Φορέας Έρευνας Υδρογονανθράκων. Υπολογίζεται ότι μέσα σε ένα χρόνο θα έχει δώσει τις πρώτες άδειες έρευνας και συνεκμετάλλευσης υδρογονανθράκων.
Ο Φορέας θα προκηρύξει δημόσιους διαγωνισμούς ώστε να γίνουν έρευνες στη χώρα και στο βαθμό που αυτές αποδειχθούν θετικές στη συνέχεια θα προχωρήσει η αξιοποίηση και εκμετάλλευση κοιτασμάτων είτε πετρελαίου, είτε φυσικού αερίου.
Απαντώντας σε επίκαιρη ερώτηση του βουλευτή του ΛΑΟΣ, Κ. Βελόπουλου σχετικά με τα κοιτάσματα πετρελαίου στο Ιόνιο Πέλαγος και αλλού, ο κ. Μανιάτης παρότι ξεκαθάρισε ότι δεν θα τοποθετηθεί για το που και πόσο πρέπει να προχωρήσουν οι έρευνες - καθώς πρόκειται για ένα πολύ σύνθετο θέμα.
Ο ερωτών βουλευτής από την πλευρά του είπε πως η Ελλάδα βρίθει πετρελαίων σε τέτοιο βαθμό ώστε η αξιοποίηση του ορυκτού της πλούτου να αποσβέσει το δημόσιο χρέος της χώρας κι όμως ουδέποτε οι κυβερνήσεις διαχρονικά ασχολήθηκαν με το τόσο σοβαρό αυτό θέμα αν και τόνισε πως το ΥΠΕΚΑ έχει κάνει σημαντικά βήματα.
Στο μεταξύ, σύμφωνα με νεότερες δηλώσεις του τεχνικού συνεργάτη των ΕΛΠΕ, Κωνοφάγου «Μεγάλες και σοβαρές εταιρίες της Αμερικής έχουν εκπονήσει μελέτες που δείχνουν ότι στο τρίγωνο Αιγύπτου-Κρήτης- Λιβύης έχουν εντοπιστεί 16 τρισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου» ενώ ο ίδιος συμπληρώνει ότι "η Ελλάδα θα πρέπει να τακτοποιήσει την οικονομική της ζώνη (ΑΟΖ) όπως έκανε η Κύπρος που για τα επόμενα 100 χρόνια θα λύσει το πρόβλημά της".
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
Ειπώθηκαν πριν λίγο στην Βουλή από τον υφυπουργό ΠΕΚΑ Γιάννη Μανιάτη, ο οποίος ταυτοχρόνως προανήγγειλλε την κατάθεση νομοσχεδίου, μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου το αργότερο, με το οποίο θα ιδρύεται Εθνικός Φορέας Έρευνας Υδρογονανθράκων. Υπολογίζεται ότι μέσα σε ένα χρόνο θα έχει δώσει τις πρώτες άδειες έρευνας και συνεκμετάλλευσης υδρογονανθράκων.
Ο Φορέας θα προκηρύξει δημόσιους διαγωνισμούς ώστε να γίνουν έρευνες στη χώρα και στο βαθμό που αυτές αποδειχθούν θετικές στη συνέχεια θα προχωρήσει η αξιοποίηση και εκμετάλλευση κοιτασμάτων είτε πετρελαίου, είτε φυσικού αερίου.
Απαντώντας σε επίκαιρη ερώτηση του βουλευτή του ΛΑΟΣ, Κ. Βελόπουλου σχετικά με τα κοιτάσματα πετρελαίου στο Ιόνιο Πέλαγος και αλλού, ο κ. Μανιάτης παρότι ξεκαθάρισε ότι δεν θα τοποθετηθεί για το που και πόσο πρέπει να προχωρήσουν οι έρευνες - καθώς πρόκειται για ένα πολύ σύνθετο θέμα.
Ο ερωτών βουλευτής από την πλευρά του είπε πως η Ελλάδα βρίθει πετρελαίων σε τέτοιο βαθμό ώστε η αξιοποίηση του ορυκτού της πλούτου να αποσβέσει το δημόσιο χρέος της χώρας κι όμως ουδέποτε οι κυβερνήσεις διαχρονικά ασχολήθηκαν με το τόσο σοβαρό αυτό θέμα αν και τόνισε πως το ΥΠΕΚΑ έχει κάνει σημαντικά βήματα.
Στο μεταξύ, σύμφωνα με νεότερες δηλώσεις του τεχνικού συνεργάτη των ΕΛΠΕ, Κωνοφάγου «Μεγάλες και σοβαρές εταιρίες της Αμερικής έχουν εκπονήσει μελέτες που δείχνουν ότι στο τρίγωνο Αιγύπτου-Κρήτης- Λιβύης έχουν εντοπιστεί 16 τρισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου» ενώ ο ίδιος συμπληρώνει ότι "η Ελλάδα θα πρέπει να τακτοποιήσει την οικονομική της ζώνη (ΑΟΖ) όπως έκανε η Κύπρος που για τα επόμενα 100 χρόνια θα λύσει το πρόβλημά της".
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
Wikileaks : Για το Σκοπιανό
NATO Enlargement
- - - - - - - - -
¶7. (C) Adriatic 3: Errera said that France is comfortable
in principle with each of the Adriatic 3 candidates. In
particular, France has "no problems" with Croatian
membership. However, Errera said Albania seems to be taking
acceptance for granted, and needs to make more of an effort
to "clean up" corruption issues. Regarding Macedonia, Errera
said the GOM underestimates the seriousness of the name issue
for Greece and that the U.S. should not make the same
mistake. France will not pressure Greece on this issue.
Furthermore, if Athens were to give in on the name issue, the
Greek government could fall, thus bringing in a new
government which would be responsible for -- and presumably
hostile to -- the NATO enlargement ratification progress.
- - - - - - - - -
¶7. (C) Adriatic 3: Errera said that France is comfortable
in principle with each of the Adriatic 3 candidates. In
particular, France has "no problems" with Croatian
membership. However, Errera said Albania seems to be taking
acceptance for granted, and needs to make more of an effort
to "clean up" corruption issues. Regarding Macedonia, Errera
said the GOM underestimates the seriousness of the name issue
for Greece and that the U.S. should not make the same
mistake. France will not pressure Greece on this issue.
Furthermore, if Athens were to give in on the name issue, the
Greek government could fall, thus bringing in a new
government which would be responsible for -- and presumably
hostile to -- the NATO enlargement ratification progress.
Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010
ΣΤΟΧΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΓΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ
Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΝΕΑΡΧΟΥ Πρέσβη ε.τ.(http://www.paron.gr)
Καταλύτης η ανεξέλεγκτη μαζική λαθρομετανάστευση
«Ακόμη και λαοί με μεγάλη ιστορική πείρα χάνουν το γεωπολιτικό τους ένστικτο, τότε μάλιστα που το χρειάζονται περισσότερο». Τα λόγια αυτά του αείμνηστου Παναγιώτη Κονδύλη στο βιβλίο του «Περί Πολέμου» μοιάζουν να έχουν τέλεια εφαρμογή σ’ αυτά που συμβαίνουν σήμερα
στη χώρα μας. Περιέργως, η Ελλάδα, σύνορο της Ευρώπης στη ΝΑ Μεσόγειο, αγωνίζεται, π.χ., να εντάξει τη Μουσουλμανική Τουρκία στην Ευρώπη, όταν είναι ηλίου φαεινότερον ότι μια τέτοια εξέλιξη θα επέφερε γεωπολιτική ανατροπή εις βάρος της Ελλάδος, πέρα από τις επιπτώσεις που θα είχε στο σύνολο της Ευρώπης και της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Ειδικότερα για την Ελλάδα, η επιστροφή της Τουρκίας στην Ευρώπη θα άλλαζε ριζικά τους συσχετισμούς στα Βαλκάνια και θα ενίσχυε καταλυτικά τη διπλωματική της ισχύ στην Ευρώπη.
Θα μπορούσαμε να ανατρέξουμε ιστορικά στον Μαραθώνα και στο σύμβολό του, του οποίου εορτάζουμε φέτος τα 2.500 χρόνια. Γιατί το εορτάζουμε; Θα μπορούσαμε επίσης να αναφερθούμε στη Βυζαντινή Κωνσταντινούπολη και στο σύμβολό της. Ας περιορισθούμε όμως στην πρόσφατη ιστορία που διεμόρφωσε τη σημερινή Ελλάδα. Μήπως ήταν λάθος οι Βαλκανικοί Πόλεμοι, που οδήγησαν στην ουσιαστική έξωση της κατακτητικής Οθωμανικής Τουρκίας από την Ευρώπη; Μήπως πρέπει να κάνουμε νέες σκέψεις για τα αποτελέσματά τους; Γιατί η Ελλάδα να γίνει γέφυρα για την επιστροφή της Τουρκίας στην Ευρώπη, όταν μάλιστα η τελευταία έχει αναγάγει σε επίσημη διπλωματική θεωρία και πολιτική πρακτική τον νεοοθωμανισμό, που αφορά καίρια και τη χώρα μας;Υποστηρίζεται ότι ακολουθείται η πολιτική αυτή γιατί υπάρχει η ελπίδα επιλύσεως των εθνικών θεμάτων και εξομαλύνσεως των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Υπήρξε όμως αρκετός χρόνος, μια ολόκληρη δεκαετία, για να δοκιμασθεί η πολιτική αυτή. Ποια είναι τα αποτελέσματα; Οι τουρκικές αξιώσεις και προκλήσεις συνεχίσθηκαν και κλιμακώθηκαν.
Αντί λοιπόν με την πείρα αυτή να γίνει μια ουσιαστική αξιολόγηση και επανεξέταση της πολιτικής μας, η ελληνική διπλωματία σπεύδει πάλι να πλειοδοτήσει προς την ίδια κατεύθυνση. Ο έλληνας υπουργός Εξωτερικών Δημήτρης Δρούτσας, μιλώντας λίγες μέρες πριν στις Βρυξέλλες, έριξε την ιδέα ενός νέου Ελσίνκι (Ελσίνκι ΙΙ) για την Τουρκία, που θα είχε άξονα τον καθορισμό ενός «οδικού χάρτη» και ημερομηνίας για την ένταξη της Τουρκίας. Δεν έχει σημασία εάν υπάρχουν οι προϋποθέσεις ή όχι για την υλοποίηση της ιδέας αυτής, η οποία ανατρέπει την αρχή πάνω στην οποία βασίσθηκε το άνοιγμα των διαπραγματεύσεων με την Τουρκία. Ότι δηλαδή θα αποφασισθεί στο τέλος η έκβασή τους (ένταξη ή άλλη σχέση). Το σημαντικό είναι ότι η Ελλάδα προβάλλεται πάλι ως πρωταγωνίστρια της τουρκικής εντάξεως και ταυτόχρονα της αμερικανικής πολιτικής, η οποία έχει αναγάγει σε κορυφαίο στρατηγικό στόχο την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η Ελλάδα πρωταγωνίστρια και στη λαθρομετανάστευση
Τα παράδοξα, δυστυχώς, με τις ελληνικές πολιτικές ηγεσίες και κυβερνήσεις δεν σταματούν μόνο στην εξωτερική πολιτική. Η Ελλάδα, που βρίσκεται από γεωγραφική άποψη αλλά και από πολιτική, λόγω του ρόλου που παίζει η γειτονική Τουρκία, στην πιο δύσκολη θέση σε σχέση με τη λαθρομετανάστευση, πρωταγωνιστεί στο άνοιγμα των συνόρων και στην ανοχή της λαθρομεταναστεύσεως.
Είναι ενδεικτικό ότι ακόμη και τώρα, που η χώρα είναι βυθισμένη σε μια τόσο βαθιά οικονομική κρίση, το πρώτο μέτρο που θυμήθηκε να πάρει η νέα κυβέρνηση, σε απόλυτη προτεραιότητα, ήταν η ψήφιση ενός ακόμη νομοσχεδίου που διευκολύνει τη νομιμοποίηση των λαθρομεταναστών και εισάγει το δίκαιο του εδάφους για όλα τα παιδιά που γεννιούνται στην Ελλάδα.
Το μέτρο παρουσιάσθηκε και χαιρετίσθηκε από μεγάλη μερίδα του Τύπου ως «προοδευτική» πολιτική. Σημειωτέον, ο σημερινός πρωθυπουργός, ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, είχε μιλήσει επανειλημμένα στην προεκλογική εκστρατεία για «μηδενική μετανάστευση». Τα κυκλώματα όμως των δουλεμπόρων πήραν γρήγορα το μήνυμα που έστειλε η κυβέρνηση με το νέο «προοδευτικό» νομοσχέδιο για τους λαθρομετανάστες. Η επέλαση ξανάρχισε και συνεχίζεται όπως πριν. Επίκεντρο του νέου κύματος λαθρομεταναστών έγινε τώρα ο Έβρος, από τον οποίο υπολογίζεται ότι διέρχονται συστηματικά κάθε μέρα 300 περίπου λαθρομετανάστες.
Η κυβέρνηση, όπως και οι προκάτοχοί της, αρχής γενομένης από την κυβέρνηση Σημίτη, απέσυρε τον Στρατό από τον έλεγχο των συνόρων και έδεσε ταυτόχρονα τα χέρια της Αστυνομίας. Η τελευταία δεν μπορεί να απωθήσει στα σύνορα ή να απελάσει απευθείας τους λαθρομετανάστες γιατί όλοι παρουσιάζονται συστηματικά ως πρόσφυγες και αιτητές πολιτικού ασύλου και επικαλούνται το ευρωπαϊκό ανθρωπιστικό δίκαιο.
Η Αστυνομία, με εντολές της κυβερνήσεως, καταφεύγει έτσι σ’ έναν ουσιαστικό αυτοεμπαιγμό του κράτους. Διανέμει σε όλους τους λαθρομετανάστες έγγραφο, το οποίο τους καλεί να εγκαταλείψουν μόνοι τους τη χώρα μέσα σε 30 ημέρες και τους επιτρέπει μετά να επιβιβασθούν ως τουρίστες στο λεωφορείο του ΚΤΕΛ και να φτάσουν στη «χωματερή λαθρομεταναστών» της Αθήνας. Υπολογίζεται ότι μόνο κατά το τελευταίο τρίμηνο αφίχθησαν με τον τρόπο αυτό στην ελληνική πρωτεύουσα 30.000 περίπου, μουσουλμάνοι κατά το πλείστον, λαθρομετανάστες. Πολλοί απ' αυτούς προέρχονται τώρα και από τη Δυτική Βόρεια Αφρική (Αλγερία, Μαρόκο) και την Υποσαχάρια Αφρική. Έφτασε σε όλους το μήνυμα ότι, μετά το κλείσιμο της πόλης του Γιβραλτάρ από την Ισπανία και της πύλης της Λιβύης προς την Ιταλία (μετά τις συμφωνίες Μπερλουσκόνι - Καντάφι), η μόνη ανοικτή ακόμα οδός προς την Ευρώπη είναι η Ελλάδα και ο Έβρος.
Γιατί οι άλλοι μπορούν να κλείνουν τα σύνορά τους και η Ελλάδα δεν μπορεί;
Και μόνο το γεγονός ότι το ρεύμα των λαθρομεταναστών εμπλουτίσθηκε προσφάτως από Μαροκινούς και Αλγερινούς δείχνει το μέγεθος της ευθύνης που έχουν οι διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις, που άφησαν να καταντήσει η χώρα ξέφραγο αμπέλι. Την ευθύνη δεν την έχουν άλλωστε μόνο οι κυβερνήσεις. Ευθύνονται επίσης, στον βαθμό που τους αναλογεί, οι πολιτικές δυνάμεις και τα ΜΜΕ, που απέτυχαν να δουν από την αρχή τις γεωπολιτικές διαστάσεις που έχει για την Ελλάδα η μαζική λαθρομετανάστευση και εγκατάσταση ξένων πληθυσμών στη χώρα. Σε μια συγκυρία μάλιστα που επικρατεί γεωπολιτική ρευστότητα στα Βαλκάνια, μετά την πτώση της Σοβιετικής Ενώσεως, και που άρχισε να προωθείται η παγκοσμιοποίηση ως όχημα διεθνούς νεοφιλελευθερισμού και αμερικανικής πολιτικής ηγεμονίας.
Προβάλλεται ως άλλοθι σήμερα ο σεβασμός του ευρωπαϊκού ανθρωπιστικού δικαίου για το πολιτικό άσυλο. Πόσους όμως λαθρομετανάστες μπορεί να χωρέσει το ανθρωπιστικό δίκαιο για το άσυλο; Μήπως το πρόσχημα αυτό αναιρεί την εθνική κυριαρχία και την ευθύνη της κυβερνήσεως να προστατεύσει τη χώρα και τα σύνορά της; Εάν η Ευρωπαϊκή Ένωση θέλει να γίνονται δεκτοί αδιακρίτως όλοι όσοι δηλώνουν πρόσφυγες, τότε θα πρέπει να επιμερισθεί αναλόγως το βάρος και η ευθύνη. Κάθε χώρα δηλαδή να αναλάβει τον αριθμό προσφύγων που της αντιστοιχεί, ανάλογα με το μέγεθος και τον πληθυσμό της. Δεν είναι δυνατόν να αφήνονται στην αποκλειστική μέριμνα της Ελλάδος, με την παροχή μόνο κάποιας οικονομικής βοήθειας για προσωρινή στέγαση και σίτιση. Η Ελλάδα δεν μπορεί να γίνει χωματερή λαθρομεταναστών στο όνομα του ευρωπαϊκού ανθρωπιστικού δικαίου.
Η Ελλάδα όμηρος μιας παράδοξης πρωτοπορίας στη λαθρομετανάστευση
Οι σημερινές πολιτικές ηγεσίες της χώρας δύσκολα όμως μπορούν να επιρρίψουν ευθύνες στην Ευρώπη γιατί οι ίδιες πρωτοστάτησαν, τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε εθνικό επίπεδο, στην υιοθέτηση φιλομεταναστευτικών ευρωπαϊκών οδηγιών και εθνικών νομοθεσιών. Υπενθυμίζονται σχετικά:
• Η πρωτοβουλία της κυβερνήσεως Σημίτη να προωθήσει, επί ελληνικής Προεδρίας, τις πρώτες ευρωπαϊκές οδηγίες 108/2003 και 109/2003, με τις οποίες καθορίσθηκαν αντιστοίχως το καθεστώς τού επί μακρόν διαμένοντος μετανάστη και το δικαίωμα της οικογενειακής επανενώσεως μετά την απόκτηση του καθεστώτος τού επί μακρόν διαμένοντος.
• Η επιφυλακτική στάση της ελληνικής πλευράς απέναντι στην πρωτοβουλία του γάλλου Προέδρου Σαρκοζί να προωθήσει το Ευρωπαϊκό Σύμφωνο για τη Μετανάστευση επί γαλλικής Προεδρίας. Το πρώτο άρθρο του Συμφώνου αυτού απαγορεύει τις μαζικές νομιμοποιήσεις παρανόμων μεταναστών. Τι έκανε όμως η Ελλάδα; Ήταν αυτή που το παρεβίασε, αμέσως μετά την υιοθέτησή του, με νέες μαζικές νομιμοποιήσεις παρανόμων μεταναστών. Αντί να το κάνει όπλο για ευρωπαϊκή αλληλεγγύη στο πρόβλημα που η ίδια αντιμετώπιζε, έσπευσε πρώτη να το υπονομεύσει και να το απαξιώσει.
• Τα αλλεπάλληλα νομοσχέδια για τη νομιμοποίηση παρανόμων μεταναστών και η αφαίρεση από τον Στρατό και την Αστυνομία του ελέγχου της λαθρομεταναστεύσεως στα σύνορα.
Στο πνεύμα αυτό, με νέο νομοσχέδιο που εισήγαγε προς ψήφιση ο σημερινός υπουργός Προστασίας του Πολίτη Χρήστος Παπουτσής, συστήνεται Υπηρεσία Ασύλου και αφαιρείται επισήμως από τους ενστόλους κάθε σχετική αρμοδιότητα.
Προδιαγράφεται έτσι το στήσιμο μιας νέας βιομηχανίας παροχών δικαιώματος ασύλου, με τμήματα και εκατοντάδες υπαλλήλους ανά την επικράτεια. Αποκλείονται έτσι οι «κακοί» στρατιωτικοί και αστυνομικοί, που δεν ξέρουν να υποδέχονται ευρωπαϊκά τους «πρόσφυγες», και αντικαθίστανται, μεταξύ άλλων, από «εκπροσώπους κοινωνικών φορέων» (δηλαδή Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων), τον Συνήγορο του Πολίτη, το αξίωμα που κατείχε πριν ο σημερινός δήμαρχος Αθηναίων, και από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες. Αυτήν που διαμαρτύρεται συνεχώς και καταγγέλλει, κατ’ επάγγελμα, την Ελλάδα ότι δεν παίρνει αρκετούς πρόσφυγες και ότι πρέπει να παίρνει παραπάνω. Τώρα θα μπορεί να αποφασίζει η ίδια στο όνομα της Ελλάδος.
Αντιλαμβάνεται κανείς γιατί λοιπόν παραμένει ανεξέλεγκτη η λαθρομετανάστευση στην Ελλάδα και εξελίσσεται εκ των πραγμάτων στο μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας, με γεωπολιτικές διαστάσεις, έστω και αν γίνεται συστηματική προσπάθεια να υποβαθμίζεται και να συγκαλύπτεται το μέγεθός του, η δυναμική του και οι συνέπειές του.
Νέα γεωπολιτική τάξη στα Βαλκάνια, παγκοσμιοποίηση και ο ρόλος της Τουρκίας
Όσοι, καλοπροαιρέτως, υποστηρίζουν αναφανδόν τη λαθρομετανάστευση, παρακινούμενοι από προσωπικά ανθρωπιστικά συναισθήματα ή ιδεολογικές πολιτικές θέσεις, θα έπρεπε να αναρωτηθούν γιατί δεν έρχονταν λαθρομετανάστες στην Ελλάδα πριν από τη δεκαετία του '90. Προφανώς, και τότε υπήρχε πολύ μεγάλη φτώχεια και δυστυχία στον Τρίτο Κόσμο. Ένας προφανής λόγος είναι το άνοιγμα των συνόρων μετά την πτώση του Ανατολικού Συνασπισμού. Ένας δεύτερος και κυριότερος είναι η παγκοσμιοποίηση, που άρχισε να προωθείται κατά την περίοδο αυτή ως πολιτική και ιδεολογία. Τότε άρχισε να προβάλλεται θορυβωδώς και στην Ελλάδα, ως «εκσυγχρονιστική» πολιτική, η ιδέα της «πολυπολιτισμικής» κοινωνίας, από το στόμα μάλιστα του τότε πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη. «Η Ελλάδα», έλεγε τότε ο Κώστας Σημίτης, «πρέπει να γίνει πολυπολιτισμική». Πώς γίνεται όμως «πολυπολιτισμική» μια χώρα με εθνική συνοχή 97%; Προφανώς, με άνοιγμα των συνόρων, με αλλαγή της νομοθεσίας, με ανοχή της παράνομης μεταναστεύσεως και με επιβολή, μέσω των ΜΜΕ, της «πολυπολιτισμικότητας» ως κυρίαρχης ιδεολογίας στην κοινωνία και ειδικότερα στην Παιδεία. Τότε άρχισε και η προπαγάνδα για δήθεν «ρατσισμό» και «ξενοφοβία» των Ελλήνων και η προώθηση των νέων «εκσυγχρονιστικών» και «πολυπολιτισμικών» αντιλήψεων στην Παιδεία, με αποκορύφωμα το βιβλίο Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού της Μαρίας Ρεπούση.
Γιατί η παγκοσμιοποίηση προωθεί τη λαθρομετανάστευση; Προφανώς για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί η παγκοσμιοποίηση της αγοράς απαιτεί σταδιακή απελευθέρωση της κινήσεως κεφαλαίων, προϊόντων και εργατικού δυναμικού. Οι μεγάλες διαφορές στην ανάπτυξη και στο βιοτικό επίπεδο μεταξύ των διαφόρων περιοχών του κόσμου προκαλούν εκ των πραγμάτων μεγάλα μεταναστευτικά ρεύματα. Δεύτερον, γιατί η παγκοσμιοποίηση προτάσσει τις αγορές και την ελευθερία κινήσεων πάνω από εθνικά σύνορα. Θεωρεί επομένως εμπόδιο το εθνικό κράτος και επιδιώκει τη μείωση του ρόλου και της ισχύος του. Κατά προέκταση, θεωρεί ότι οι ισχυρές εθνικές ταυτότητες και οι συνεκτικές εθνικές κοινωνίες προβάλλουν μεγαλύτερη αντίσταση στην παγκοσμιοποίηση γιατί έχουν πολύ ισχυρότερη την αίσθηση του συνόλου και της εθνικής κυριαρχίας.
Όλα αυτά ισχύουν και για την Ελλάδα. Ειδικότερα όμως γι' αυτήν προστίθενται και δύο άλλοι πολύ σημαντικοί παράγοντες, που έχουν σχέση με τη λαθρομετανάστευση. Ο πρώτος είναι η προώθηση από τις ΗΠΑ μιας νέας γεωπολιτικής τάξεως στα Βαλκάνια, με στόχο να μην επιτραπεί η επανάκαμψη της ρωσικής επιρροής στην περιοχή αυτή. Η επιδιωκόμενη νέα τάξη περιλαμβάνει την αναβάθμιση του μουσουλμανικού παράγοντα και την ενίσχυση της τουρκικής παρουσίας. Η αμερικανική πολιτική, για ευρύτερους στρατηγικούς λόγους, υποστηρίζει ενθέρμως, ως γνωστόν, την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ. Τίθεται το ερώτημα πώς αντιμετωπίζουν, στο πλαίσιο αυτό, οι ΗΠΑ την Ελλάδα. Γνωρίζουμε ότι οι ΗΠΑ θέλουν να αντιμετωπίζουν την Ελλάδα και την Τουρκία ως ενιαίο στρατηγικό χώρο. Τι σημαίνει όμως αυτό για την Ελλάδα; Αυτά είναι ερωτήματα τα οποία πρέπει να θέτει κανείς όταν εξετάζει το θέμα της μαζικής λαθρομεταναστεύσεως στην Ελλάδα, και ιδιαίτερα μέσω Τουρκίας. Η τελευταία δεν θέλει, προφανώς, την Ελλάδα ως ευρωπαϊκό πολιτιστικό σύνορο, που την αποκόπτει από την Ευρώπη. Η δημογραφική μετάλλαξη της Ελλάδος, μέσω της μαζικής λαθρομεταναστεύσεως, θα μπορούσε να αλλάξει ριζικά και για πάντα τα γεωπολιτικά δεδομένα, μέσα στον ίδιο τον εθνικό χώρο της Ελλάδος. Πολύ περισσότερο εάν οι λαθρομετανάστες είναι μουσουλμάνοι, προερχόμενοι από τις πιο φανατικές μουσουλμανικές χώρες (Πακιστάν, Μπαγκλαντές, Αφγανιστάν, Σομαλία κ.ά.), τους οποίους η Άγκυρα θα μπορούσε κάποια στιγμή να ποδηγετήσει, με κοινό παρονομαστή το Ισλάμ.
Σημειώνεται σχετικά ότι η Ελλάδα έχει προβλήματα μόνο με την Τουρκία. Δεν έχει με τις άλλες μουσουλμανικές χώρες. Με τη μαζική όμως λαθρομετανάστευση και εγκατάσταση στην Ελλάδα μουσουλμανικών πληθυσμών, ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι δεν θα δημιουργηθούν προβλήματα με άλλες μουσουλμανικές χώρες και με ολόκληρο τον μουσουλμανικό κόσμο;
Με μια ισχυρή μουσουλμανική παρουσία στην Ελλάδα, μέσω της μαζικής λαθρομεταναστεύσεως, η Τουρκία θα επετύγχανε αμαχητί το μεγαλύτερο γεωπολιτικό πλήγμα κατά της χώρας γιατί θα υπονόμευε καταλυτικά την εθνική συνοχή της Ελλάδος μέσα στο ίδιο το μητροπολιτικό της κέντρο. Θα ανέτρεπε επίσης μονομερώς, σ’ όλη τη χώρα, την ισορροπία που εγκαθιδρύθηκε με τη Συνθήκη της Λωζάννης και τη Συμφωνία Ανταλλαγής Πληθυσμών. Η ισορροπία ήδη ανετράπη μονομερώς στη Θράκη με την εκδίωξη των Ελλήνων της Κωνσταντινουπόλεως.
Ανεξάρτητα επίσης από την Τουρκία, είναι προφανή τα προβλήματα κοινωνικής πολιτικής, πολιτικού ελέγχου, συνοχής της χώρας και δημογραφικής ισορροπίας που θα προκύψουν από την αδιάκριτη νομιμοποίηση και πολιτογράφηση εκατοντάδων χιλιάδων και εκατομμυρίων λαθρομεταναστών.
Είναι καιρός αυτοί που είναι υπεύθυνοι γι' αυτήν την κατάσταση να συνέλθουν και να πάρουν μέτρα. Η Ελλάδα δεν είναι για ξήλωμα. Ο ελληνικός λαός δεν έχει ακόμη συνειδητοποιήσει ότι με την ακολουθούμενη ανερμάτιστη και μυωπική πολιτική τίθεται σε κίνδυνο η ίδια η εθνική του υπόσταση και το εθνικό του μέλλον. Όταν το συνειδητοποιήσει, η οργή του και η αντίδρασή του μπορεί να είναι εκτός μέτρου και ανεξέλεγκτη.
Καταλύτης η ανεξέλεγκτη μαζική λαθρομετανάστευση
«Ακόμη και λαοί με μεγάλη ιστορική πείρα χάνουν το γεωπολιτικό τους ένστικτο, τότε μάλιστα που το χρειάζονται περισσότερο». Τα λόγια αυτά του αείμνηστου Παναγιώτη Κονδύλη στο βιβλίο του «Περί Πολέμου» μοιάζουν να έχουν τέλεια εφαρμογή σ’ αυτά που συμβαίνουν σήμερα
στη χώρα μας. Περιέργως, η Ελλάδα, σύνορο της Ευρώπης στη ΝΑ Μεσόγειο, αγωνίζεται, π.χ., να εντάξει τη Μουσουλμανική Τουρκία στην Ευρώπη, όταν είναι ηλίου φαεινότερον ότι μια τέτοια εξέλιξη θα επέφερε γεωπολιτική ανατροπή εις βάρος της Ελλάδος, πέρα από τις επιπτώσεις που θα είχε στο σύνολο της Ευρώπης και της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Ειδικότερα για την Ελλάδα, η επιστροφή της Τουρκίας στην Ευρώπη θα άλλαζε ριζικά τους συσχετισμούς στα Βαλκάνια και θα ενίσχυε καταλυτικά τη διπλωματική της ισχύ στην Ευρώπη.
Θα μπορούσαμε να ανατρέξουμε ιστορικά στον Μαραθώνα και στο σύμβολό του, του οποίου εορτάζουμε φέτος τα 2.500 χρόνια. Γιατί το εορτάζουμε; Θα μπορούσαμε επίσης να αναφερθούμε στη Βυζαντινή Κωνσταντινούπολη και στο σύμβολό της. Ας περιορισθούμε όμως στην πρόσφατη ιστορία που διεμόρφωσε τη σημερινή Ελλάδα. Μήπως ήταν λάθος οι Βαλκανικοί Πόλεμοι, που οδήγησαν στην ουσιαστική έξωση της κατακτητικής Οθωμανικής Τουρκίας από την Ευρώπη; Μήπως πρέπει να κάνουμε νέες σκέψεις για τα αποτελέσματά τους; Γιατί η Ελλάδα να γίνει γέφυρα για την επιστροφή της Τουρκίας στην Ευρώπη, όταν μάλιστα η τελευταία έχει αναγάγει σε επίσημη διπλωματική θεωρία και πολιτική πρακτική τον νεοοθωμανισμό, που αφορά καίρια και τη χώρα μας;Υποστηρίζεται ότι ακολουθείται η πολιτική αυτή γιατί υπάρχει η ελπίδα επιλύσεως των εθνικών θεμάτων και εξομαλύνσεως των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Υπήρξε όμως αρκετός χρόνος, μια ολόκληρη δεκαετία, για να δοκιμασθεί η πολιτική αυτή. Ποια είναι τα αποτελέσματα; Οι τουρκικές αξιώσεις και προκλήσεις συνεχίσθηκαν και κλιμακώθηκαν.
Αντί λοιπόν με την πείρα αυτή να γίνει μια ουσιαστική αξιολόγηση και επανεξέταση της πολιτικής μας, η ελληνική διπλωματία σπεύδει πάλι να πλειοδοτήσει προς την ίδια κατεύθυνση. Ο έλληνας υπουργός Εξωτερικών Δημήτρης Δρούτσας, μιλώντας λίγες μέρες πριν στις Βρυξέλλες, έριξε την ιδέα ενός νέου Ελσίνκι (Ελσίνκι ΙΙ) για την Τουρκία, που θα είχε άξονα τον καθορισμό ενός «οδικού χάρτη» και ημερομηνίας για την ένταξη της Τουρκίας. Δεν έχει σημασία εάν υπάρχουν οι προϋποθέσεις ή όχι για την υλοποίηση της ιδέας αυτής, η οποία ανατρέπει την αρχή πάνω στην οποία βασίσθηκε το άνοιγμα των διαπραγματεύσεων με την Τουρκία. Ότι δηλαδή θα αποφασισθεί στο τέλος η έκβασή τους (ένταξη ή άλλη σχέση). Το σημαντικό είναι ότι η Ελλάδα προβάλλεται πάλι ως πρωταγωνίστρια της τουρκικής εντάξεως και ταυτόχρονα της αμερικανικής πολιτικής, η οποία έχει αναγάγει σε κορυφαίο στρατηγικό στόχο την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η Ελλάδα πρωταγωνίστρια και στη λαθρομετανάστευση
Τα παράδοξα, δυστυχώς, με τις ελληνικές πολιτικές ηγεσίες και κυβερνήσεις δεν σταματούν μόνο στην εξωτερική πολιτική. Η Ελλάδα, που βρίσκεται από γεωγραφική άποψη αλλά και από πολιτική, λόγω του ρόλου που παίζει η γειτονική Τουρκία, στην πιο δύσκολη θέση σε σχέση με τη λαθρομετανάστευση, πρωταγωνιστεί στο άνοιγμα των συνόρων και στην ανοχή της λαθρομεταναστεύσεως.
Είναι ενδεικτικό ότι ακόμη και τώρα, που η χώρα είναι βυθισμένη σε μια τόσο βαθιά οικονομική κρίση, το πρώτο μέτρο που θυμήθηκε να πάρει η νέα κυβέρνηση, σε απόλυτη προτεραιότητα, ήταν η ψήφιση ενός ακόμη νομοσχεδίου που διευκολύνει τη νομιμοποίηση των λαθρομεταναστών και εισάγει το δίκαιο του εδάφους για όλα τα παιδιά που γεννιούνται στην Ελλάδα.
Το μέτρο παρουσιάσθηκε και χαιρετίσθηκε από μεγάλη μερίδα του Τύπου ως «προοδευτική» πολιτική. Σημειωτέον, ο σημερινός πρωθυπουργός, ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, είχε μιλήσει επανειλημμένα στην προεκλογική εκστρατεία για «μηδενική μετανάστευση». Τα κυκλώματα όμως των δουλεμπόρων πήραν γρήγορα το μήνυμα που έστειλε η κυβέρνηση με το νέο «προοδευτικό» νομοσχέδιο για τους λαθρομετανάστες. Η επέλαση ξανάρχισε και συνεχίζεται όπως πριν. Επίκεντρο του νέου κύματος λαθρομεταναστών έγινε τώρα ο Έβρος, από τον οποίο υπολογίζεται ότι διέρχονται συστηματικά κάθε μέρα 300 περίπου λαθρομετανάστες.
Η κυβέρνηση, όπως και οι προκάτοχοί της, αρχής γενομένης από την κυβέρνηση Σημίτη, απέσυρε τον Στρατό από τον έλεγχο των συνόρων και έδεσε ταυτόχρονα τα χέρια της Αστυνομίας. Η τελευταία δεν μπορεί να απωθήσει στα σύνορα ή να απελάσει απευθείας τους λαθρομετανάστες γιατί όλοι παρουσιάζονται συστηματικά ως πρόσφυγες και αιτητές πολιτικού ασύλου και επικαλούνται το ευρωπαϊκό ανθρωπιστικό δίκαιο.
Η Αστυνομία, με εντολές της κυβερνήσεως, καταφεύγει έτσι σ’ έναν ουσιαστικό αυτοεμπαιγμό του κράτους. Διανέμει σε όλους τους λαθρομετανάστες έγγραφο, το οποίο τους καλεί να εγκαταλείψουν μόνοι τους τη χώρα μέσα σε 30 ημέρες και τους επιτρέπει μετά να επιβιβασθούν ως τουρίστες στο λεωφορείο του ΚΤΕΛ και να φτάσουν στη «χωματερή λαθρομεταναστών» της Αθήνας. Υπολογίζεται ότι μόνο κατά το τελευταίο τρίμηνο αφίχθησαν με τον τρόπο αυτό στην ελληνική πρωτεύουσα 30.000 περίπου, μουσουλμάνοι κατά το πλείστον, λαθρομετανάστες. Πολλοί απ' αυτούς προέρχονται τώρα και από τη Δυτική Βόρεια Αφρική (Αλγερία, Μαρόκο) και την Υποσαχάρια Αφρική. Έφτασε σε όλους το μήνυμα ότι, μετά το κλείσιμο της πόλης του Γιβραλτάρ από την Ισπανία και της πύλης της Λιβύης προς την Ιταλία (μετά τις συμφωνίες Μπερλουσκόνι - Καντάφι), η μόνη ανοικτή ακόμα οδός προς την Ευρώπη είναι η Ελλάδα και ο Έβρος.
Γιατί οι άλλοι μπορούν να κλείνουν τα σύνορά τους και η Ελλάδα δεν μπορεί;
Και μόνο το γεγονός ότι το ρεύμα των λαθρομεταναστών εμπλουτίσθηκε προσφάτως από Μαροκινούς και Αλγερινούς δείχνει το μέγεθος της ευθύνης που έχουν οι διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις, που άφησαν να καταντήσει η χώρα ξέφραγο αμπέλι. Την ευθύνη δεν την έχουν άλλωστε μόνο οι κυβερνήσεις. Ευθύνονται επίσης, στον βαθμό που τους αναλογεί, οι πολιτικές δυνάμεις και τα ΜΜΕ, που απέτυχαν να δουν από την αρχή τις γεωπολιτικές διαστάσεις που έχει για την Ελλάδα η μαζική λαθρομετανάστευση και εγκατάσταση ξένων πληθυσμών στη χώρα. Σε μια συγκυρία μάλιστα που επικρατεί γεωπολιτική ρευστότητα στα Βαλκάνια, μετά την πτώση της Σοβιετικής Ενώσεως, και που άρχισε να προωθείται η παγκοσμιοποίηση ως όχημα διεθνούς νεοφιλελευθερισμού και αμερικανικής πολιτικής ηγεμονίας.
Προβάλλεται ως άλλοθι σήμερα ο σεβασμός του ευρωπαϊκού ανθρωπιστικού δικαίου για το πολιτικό άσυλο. Πόσους όμως λαθρομετανάστες μπορεί να χωρέσει το ανθρωπιστικό δίκαιο για το άσυλο; Μήπως το πρόσχημα αυτό αναιρεί την εθνική κυριαρχία και την ευθύνη της κυβερνήσεως να προστατεύσει τη χώρα και τα σύνορά της; Εάν η Ευρωπαϊκή Ένωση θέλει να γίνονται δεκτοί αδιακρίτως όλοι όσοι δηλώνουν πρόσφυγες, τότε θα πρέπει να επιμερισθεί αναλόγως το βάρος και η ευθύνη. Κάθε χώρα δηλαδή να αναλάβει τον αριθμό προσφύγων που της αντιστοιχεί, ανάλογα με το μέγεθος και τον πληθυσμό της. Δεν είναι δυνατόν να αφήνονται στην αποκλειστική μέριμνα της Ελλάδος, με την παροχή μόνο κάποιας οικονομικής βοήθειας για προσωρινή στέγαση και σίτιση. Η Ελλάδα δεν μπορεί να γίνει χωματερή λαθρομεταναστών στο όνομα του ευρωπαϊκού ανθρωπιστικού δικαίου.
Η Ελλάδα όμηρος μιας παράδοξης πρωτοπορίας στη λαθρομετανάστευση
Οι σημερινές πολιτικές ηγεσίες της χώρας δύσκολα όμως μπορούν να επιρρίψουν ευθύνες στην Ευρώπη γιατί οι ίδιες πρωτοστάτησαν, τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε εθνικό επίπεδο, στην υιοθέτηση φιλομεταναστευτικών ευρωπαϊκών οδηγιών και εθνικών νομοθεσιών. Υπενθυμίζονται σχετικά:
• Η πρωτοβουλία της κυβερνήσεως Σημίτη να προωθήσει, επί ελληνικής Προεδρίας, τις πρώτες ευρωπαϊκές οδηγίες 108/2003 και 109/2003, με τις οποίες καθορίσθηκαν αντιστοίχως το καθεστώς τού επί μακρόν διαμένοντος μετανάστη και το δικαίωμα της οικογενειακής επανενώσεως μετά την απόκτηση του καθεστώτος τού επί μακρόν διαμένοντος.
• Η επιφυλακτική στάση της ελληνικής πλευράς απέναντι στην πρωτοβουλία του γάλλου Προέδρου Σαρκοζί να προωθήσει το Ευρωπαϊκό Σύμφωνο για τη Μετανάστευση επί γαλλικής Προεδρίας. Το πρώτο άρθρο του Συμφώνου αυτού απαγορεύει τις μαζικές νομιμοποιήσεις παρανόμων μεταναστών. Τι έκανε όμως η Ελλάδα; Ήταν αυτή που το παρεβίασε, αμέσως μετά την υιοθέτησή του, με νέες μαζικές νομιμοποιήσεις παρανόμων μεταναστών. Αντί να το κάνει όπλο για ευρωπαϊκή αλληλεγγύη στο πρόβλημα που η ίδια αντιμετώπιζε, έσπευσε πρώτη να το υπονομεύσει και να το απαξιώσει.
• Τα αλλεπάλληλα νομοσχέδια για τη νομιμοποίηση παρανόμων μεταναστών και η αφαίρεση από τον Στρατό και την Αστυνομία του ελέγχου της λαθρομεταναστεύσεως στα σύνορα.
Στο πνεύμα αυτό, με νέο νομοσχέδιο που εισήγαγε προς ψήφιση ο σημερινός υπουργός Προστασίας του Πολίτη Χρήστος Παπουτσής, συστήνεται Υπηρεσία Ασύλου και αφαιρείται επισήμως από τους ενστόλους κάθε σχετική αρμοδιότητα.
Προδιαγράφεται έτσι το στήσιμο μιας νέας βιομηχανίας παροχών δικαιώματος ασύλου, με τμήματα και εκατοντάδες υπαλλήλους ανά την επικράτεια. Αποκλείονται έτσι οι «κακοί» στρατιωτικοί και αστυνομικοί, που δεν ξέρουν να υποδέχονται ευρωπαϊκά τους «πρόσφυγες», και αντικαθίστανται, μεταξύ άλλων, από «εκπροσώπους κοινωνικών φορέων» (δηλαδή Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων), τον Συνήγορο του Πολίτη, το αξίωμα που κατείχε πριν ο σημερινός δήμαρχος Αθηναίων, και από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες. Αυτήν που διαμαρτύρεται συνεχώς και καταγγέλλει, κατ’ επάγγελμα, την Ελλάδα ότι δεν παίρνει αρκετούς πρόσφυγες και ότι πρέπει να παίρνει παραπάνω. Τώρα θα μπορεί να αποφασίζει η ίδια στο όνομα της Ελλάδος.
Αντιλαμβάνεται κανείς γιατί λοιπόν παραμένει ανεξέλεγκτη η λαθρομετανάστευση στην Ελλάδα και εξελίσσεται εκ των πραγμάτων στο μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας, με γεωπολιτικές διαστάσεις, έστω και αν γίνεται συστηματική προσπάθεια να υποβαθμίζεται και να συγκαλύπτεται το μέγεθός του, η δυναμική του και οι συνέπειές του.
Νέα γεωπολιτική τάξη στα Βαλκάνια, παγκοσμιοποίηση και ο ρόλος της Τουρκίας
Όσοι, καλοπροαιρέτως, υποστηρίζουν αναφανδόν τη λαθρομετανάστευση, παρακινούμενοι από προσωπικά ανθρωπιστικά συναισθήματα ή ιδεολογικές πολιτικές θέσεις, θα έπρεπε να αναρωτηθούν γιατί δεν έρχονταν λαθρομετανάστες στην Ελλάδα πριν από τη δεκαετία του '90. Προφανώς, και τότε υπήρχε πολύ μεγάλη φτώχεια και δυστυχία στον Τρίτο Κόσμο. Ένας προφανής λόγος είναι το άνοιγμα των συνόρων μετά την πτώση του Ανατολικού Συνασπισμού. Ένας δεύτερος και κυριότερος είναι η παγκοσμιοποίηση, που άρχισε να προωθείται κατά την περίοδο αυτή ως πολιτική και ιδεολογία. Τότε άρχισε να προβάλλεται θορυβωδώς και στην Ελλάδα, ως «εκσυγχρονιστική» πολιτική, η ιδέα της «πολυπολιτισμικής» κοινωνίας, από το στόμα μάλιστα του τότε πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη. «Η Ελλάδα», έλεγε τότε ο Κώστας Σημίτης, «πρέπει να γίνει πολυπολιτισμική». Πώς γίνεται όμως «πολυπολιτισμική» μια χώρα με εθνική συνοχή 97%; Προφανώς, με άνοιγμα των συνόρων, με αλλαγή της νομοθεσίας, με ανοχή της παράνομης μεταναστεύσεως και με επιβολή, μέσω των ΜΜΕ, της «πολυπολιτισμικότητας» ως κυρίαρχης ιδεολογίας στην κοινωνία και ειδικότερα στην Παιδεία. Τότε άρχισε και η προπαγάνδα για δήθεν «ρατσισμό» και «ξενοφοβία» των Ελλήνων και η προώθηση των νέων «εκσυγχρονιστικών» και «πολυπολιτισμικών» αντιλήψεων στην Παιδεία, με αποκορύφωμα το βιβλίο Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού της Μαρίας Ρεπούση.
Γιατί η παγκοσμιοποίηση προωθεί τη λαθρομετανάστευση; Προφανώς για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί η παγκοσμιοποίηση της αγοράς απαιτεί σταδιακή απελευθέρωση της κινήσεως κεφαλαίων, προϊόντων και εργατικού δυναμικού. Οι μεγάλες διαφορές στην ανάπτυξη και στο βιοτικό επίπεδο μεταξύ των διαφόρων περιοχών του κόσμου προκαλούν εκ των πραγμάτων μεγάλα μεταναστευτικά ρεύματα. Δεύτερον, γιατί η παγκοσμιοποίηση προτάσσει τις αγορές και την ελευθερία κινήσεων πάνω από εθνικά σύνορα. Θεωρεί επομένως εμπόδιο το εθνικό κράτος και επιδιώκει τη μείωση του ρόλου και της ισχύος του. Κατά προέκταση, θεωρεί ότι οι ισχυρές εθνικές ταυτότητες και οι συνεκτικές εθνικές κοινωνίες προβάλλουν μεγαλύτερη αντίσταση στην παγκοσμιοποίηση γιατί έχουν πολύ ισχυρότερη την αίσθηση του συνόλου και της εθνικής κυριαρχίας.
Όλα αυτά ισχύουν και για την Ελλάδα. Ειδικότερα όμως γι' αυτήν προστίθενται και δύο άλλοι πολύ σημαντικοί παράγοντες, που έχουν σχέση με τη λαθρομετανάστευση. Ο πρώτος είναι η προώθηση από τις ΗΠΑ μιας νέας γεωπολιτικής τάξεως στα Βαλκάνια, με στόχο να μην επιτραπεί η επανάκαμψη της ρωσικής επιρροής στην περιοχή αυτή. Η επιδιωκόμενη νέα τάξη περιλαμβάνει την αναβάθμιση του μουσουλμανικού παράγοντα και την ενίσχυση της τουρκικής παρουσίας. Η αμερικανική πολιτική, για ευρύτερους στρατηγικούς λόγους, υποστηρίζει ενθέρμως, ως γνωστόν, την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ. Τίθεται το ερώτημα πώς αντιμετωπίζουν, στο πλαίσιο αυτό, οι ΗΠΑ την Ελλάδα. Γνωρίζουμε ότι οι ΗΠΑ θέλουν να αντιμετωπίζουν την Ελλάδα και την Τουρκία ως ενιαίο στρατηγικό χώρο. Τι σημαίνει όμως αυτό για την Ελλάδα; Αυτά είναι ερωτήματα τα οποία πρέπει να θέτει κανείς όταν εξετάζει το θέμα της μαζικής λαθρομεταναστεύσεως στην Ελλάδα, και ιδιαίτερα μέσω Τουρκίας. Η τελευταία δεν θέλει, προφανώς, την Ελλάδα ως ευρωπαϊκό πολιτιστικό σύνορο, που την αποκόπτει από την Ευρώπη. Η δημογραφική μετάλλαξη της Ελλάδος, μέσω της μαζικής λαθρομεταναστεύσεως, θα μπορούσε να αλλάξει ριζικά και για πάντα τα γεωπολιτικά δεδομένα, μέσα στον ίδιο τον εθνικό χώρο της Ελλάδος. Πολύ περισσότερο εάν οι λαθρομετανάστες είναι μουσουλμάνοι, προερχόμενοι από τις πιο φανατικές μουσουλμανικές χώρες (Πακιστάν, Μπαγκλαντές, Αφγανιστάν, Σομαλία κ.ά.), τους οποίους η Άγκυρα θα μπορούσε κάποια στιγμή να ποδηγετήσει, με κοινό παρονομαστή το Ισλάμ.
Σημειώνεται σχετικά ότι η Ελλάδα έχει προβλήματα μόνο με την Τουρκία. Δεν έχει με τις άλλες μουσουλμανικές χώρες. Με τη μαζική όμως λαθρομετανάστευση και εγκατάσταση στην Ελλάδα μουσουλμανικών πληθυσμών, ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι δεν θα δημιουργηθούν προβλήματα με άλλες μουσουλμανικές χώρες και με ολόκληρο τον μουσουλμανικό κόσμο;
Με μια ισχυρή μουσουλμανική παρουσία στην Ελλάδα, μέσω της μαζικής λαθρομεταναστεύσεως, η Τουρκία θα επετύγχανε αμαχητί το μεγαλύτερο γεωπολιτικό πλήγμα κατά της χώρας γιατί θα υπονόμευε καταλυτικά την εθνική συνοχή της Ελλάδος μέσα στο ίδιο το μητροπολιτικό της κέντρο. Θα ανέτρεπε επίσης μονομερώς, σ’ όλη τη χώρα, την ισορροπία που εγκαθιδρύθηκε με τη Συνθήκη της Λωζάννης και τη Συμφωνία Ανταλλαγής Πληθυσμών. Η ισορροπία ήδη ανετράπη μονομερώς στη Θράκη με την εκδίωξη των Ελλήνων της Κωνσταντινουπόλεως.
Ανεξάρτητα επίσης από την Τουρκία, είναι προφανή τα προβλήματα κοινωνικής πολιτικής, πολιτικού ελέγχου, συνοχής της χώρας και δημογραφικής ισορροπίας που θα προκύψουν από την αδιάκριτη νομιμοποίηση και πολιτογράφηση εκατοντάδων χιλιάδων και εκατομμυρίων λαθρομεταναστών.
Είναι καιρός αυτοί που είναι υπεύθυνοι γι' αυτήν την κατάσταση να συνέλθουν και να πάρουν μέτρα. Η Ελλάδα δεν είναι για ξήλωμα. Ο ελληνικός λαός δεν έχει ακόμη συνειδητοποιήσει ότι με την ακολουθούμενη ανερμάτιστη και μυωπική πολιτική τίθεται σε κίνδυνο η ίδια η εθνική του υπόσταση και το εθνικό του μέλλον. Όταν το συνειδητοποιήσει, η οργή του και η αντίδρασή του μπορεί να είναι εκτός μέτρου και ανεξέλεγκτη.
Wikileaks στοιχεία για τα Ιμια
WikiLeaks Document Release
http://wikileaks.org/wiki/CRS-96-140
February 2, 2009
Congressional Research Service
Report 96-140
Greece and Turkey: The Rocky Islet Crisis
Carol Migdalovitz, Foreign Affairs and National Defense Division
Updated March 7, 1996
Abstract. This report deals with the recent dispute between Greece and Turkey over the Imia/Kardak islet
in the southeastern Aegean Sea. It provides a chronology of the crisis, delineates the legal issues, notes other
unresolved bilateral issues, and describes domestic situations in both countries that contributed to the escalation
of the crisis. Finally, it describes U.S. policy and the crisis aftermath.
http://wikileaks.org/wiki/CRS-96-140 Congressional Research Service ˜
The Library of Congress
CRS Report for Congress
Received through the CRS Web
96-140 F
Updated March 7, 1996
Greece and Turkey: The Rocky Islet Crisis
Carol Migdalovitz
Specialist in Middle Eastern Affairs
Foreign Affairs and National Defense Division
Summary
The dispute between Greece and Turkey over the sovereignty of Imia/Kardak islet
escalated rapidly because bilateral relations are hampered by historic distrust and
unresolved issues, and because both countries have weak governments. Each marshalled
legal arguments to support its position. The United States acted to defuse the crisis and
restore the status quo ante, but some State Department comments complicated U.S.-
Greek relations. In the aftermath, a politically damaged Greek government temporarily
distanced itself from the United States and sought support from its European Union
partners. The crisis did not affect efforts to form a government in Turkey, which sought
to counter Greece’s moves in Europe.
Crisis Chronology
On December 25, 1995, a Turkish cargo ship went aground on a small, uninhabited,
rocky islet, about 10 acres in size, that Greeks call Imia and Turks call Kardak.
Previously, no nation’s flag flew there and no military forces were present. The ship’s
captain initially refused assistance from Greece because, he said, the islet was Turkish.
The mayor of a neighboring Greek island raised his national flag on Imia. Turkey’s
Foreign Ministry addressed a note to the Embassy of Greece, asserting that the islet was
Turkish. Greece rejected the claim.
Greek and Turkish media trumpeted the incident later in January. On January 28,
Turkish journalists landed on the islet, lowered a Greek flag, and hoisted a Turkish
standard. Turkey’s Foreign Ministry disapproved of the journalists’ action and called for
problems to be solved through diplomatic channels. Athens protested to the Turkish
ambassador, saying that Imia was Greek. Later that day, Greek Navy commandos lowered
the Turkish flag and restored that of Greece. Greek Prime Minister Konstandinos Simitis
warned, “Our response to this and any other aggressive nationalism ... will be strong,
http://wikileaks.org/wiki/CRS-96-140
CRS-2
1 Unless otherwise indicated, all quotations in this section are from Reuters reports, January
29-31, 1996.
2 Engelberg, Stephen. U.S. is Trying to Help Cool Aegean Anger. The New York Times,
January 31, 1996. p. A6. Holbrooke said, “There were clear warnings that the Turks were going
to retake this islet by force, which would have been easy to do.” Reuters, January 31, 1996.
3 The Greek name is in parentheses. Hurewitz, J.C. Diplomacy in the Near and Middle East:
A Documentary Record 1914-56, Princeton: D. Van Nostrand Company, 1956. p. 120
immediate, and effective.”1 Turkish Prime Minister Tansu Ciller insisted, “We can’t let a
foreign flag fly on Turkish soil. The flag will come down.”
By January 29, both nations had dispatched naval vessels to the vicinity of the islet
and Greek forces were put in the highest state of alert. On January 30, the Greek Defense
Ministry reported that “the entire Greek fleet is sailing in the Aegean” and that at least
eight Turkish navy vessels had been deployed. Greek Defense Minister Yerasimos Arsenis
said that Greek warships had warned a Turkish frigate to leave Greek waters; Greek planes
had intercepted Turkish planes violating Greek airspace. At various times, up to 20
vessels were reported around Kardak/Imia. Turkey requested that Greek troops be
recalled from the rocks and that all signs attempting to prove Greek sovereignty be
removed. It claimed that it had “only a normal amount of ships in the area.” Prime
Minister Simitis responded, “The Turkish claims have no basis at all. There is no space
for negotiations in ... matters which concern our sovereignty.” Early on January 31,
Turkish commandos landed on an adjacent outcrop where they planted a Turkish flag.
Turkish Foreign Minister Denis Baykal said that the troops would be removed when Greek
forces withdrew from the neighborhood.
The United States detected signs that Greece had plans to reinforce the islet and that
Turkey had plans to take it,2 and sought to keep the dispute from igniting. On January 31,
U.S. mediation achieved agreement on mutual withdrawal and a restoration of status quo
ante, including no flags on the islet. While withdrawing, a Greek navy helicopter crashed,
killing three crew members — the only lives lost during the crisis. The withdrawal was
completed within hours. Defense Minister Arsenis observed, “... any incident could have
led to all-out war.”
Legal Issues
Athens says that Imia is Greek by virtue of the 1923 (Lausanne) Treaty of Peace with
Turkey, the Protocol to a 1932 Convention between Turkey and Italy, and the 1947 Treaty
of Peace with Italy. In Article 15 of the Lausanne Treaty, Turkey renounced in favor of
Italy “all rights and title over the following islands: Stampalia (Astrapalia), Rhodes
(Rhodos), Calki (Kharki), Scarpanto, Casos (Casso), Piscopis (Tilos), Misiros (Nisyros),
Calimnos (Kalymnos), Lipsos (Lipso), Simi (Symi), and Cos (Kos), which are now
occupied by Italy, and the islets dependent thereon . . . .”3 The 1932 Protocol between
Italy and Turkey established rights concerning islands, waters, and rocks, and delimited
a maritime frontier. The Protocol set the midpoint between numerous listed islands and
the Anatolian coast as a border, including a midpoint between Kardak (Italy) and Kato
(Turkey). In Article 14 of the 1947 Treaty, Italy ceded sovereignty over the 12 islands,
commonly called the Dodecanese, named in the Treaty of Lausanne, and adjacent islets to
http://wikileaks.org/wiki/CRS-96-140
CRS-3
4 Treaties and Other International Agreements of the United States of America, 1776-1949,
Vol. 4 (Multilateral) 1946-49. p. 318.
5 Greece maintains that the Protocol did not have to be registered since the Convention itself
had been.
6 House Documents. Foreign Relations, 1946, Vol. IV. 80th Congress, 1st Session.
Washington, U.S. Government Printing Office. p. 694.
7 Ibid., p. 310.
Greece. Islets were not named.4 Greece claims that these documents establish a decadesold
legal framework and status quo concerning sea borders in the southeastern Aegean and
prove incontrovertibly that Imia is Greek.
Ankara contends that possession of small islands, islets, and rocks in the Aegean has
not been determined clearly by agreement. It claims that League of Nations Covenant
Article 18 required members to register all treaties with the Secretariat and that the 1932
Protocol was not registered.5 Moreover, Greece had tried to include a reference to the
Protocol in the 1947 Peace Treaty, but was unsuccessful. Turkey maintains that Kardak
Rocks are neither adjacent to the named islands nor islets as the terms are used in the 1947
Treaty. Ankara also notes that the Treaty stipulates that the Dodecanese shall be
demilitarized. Since Greece, according to Turkey, has failed to fulfill this obligation, it
cannot selectively invoke other alleged Treaty rights. Moreover, Turkey finds that its
fishermen’s long-term uncontested use of the islet adds to its legal case.
Minutes of the 1947 Peace Conference indicate that the 12 islands were named in the
Treaty in response to a Greek amendment proposed to avoid ambiguity as to the
expression “Isles of the Dodecanese,”6 perhaps not foreseeing that “islets” could be
ambiguous or relying on international legal definitions of the time. Further, the Treaty
commission suggested that Greece propose a draft map defining maritime frontiers of the
Dodecanese in lieu of accepting a Greek amendment referring to the 1932 Convention and
Protocol.7 Greece says that it never drafted a map because it had succeeded to all rights
previously pertaining to Italy concerning boundaries of the Dodecanese. The 1932
Protocol appears to be the crux of the legal dispute.
Other Unresolved Bilateral Issues
Centuries of mistrust afflict Greek-Turkish relations. Some date tensions to the 15th
century when the Ottoman Empire conquered Constantinople, the heart of the Greek
Byzantine Empire, others to 1828 when Greece became the first nation to achieve
independence from the Ottomans. In modern times, unresolved bilateral issues have
festered to worsen relations. In 1974, in response to a coup in Cyprus instigated by a
military junta then ruling Greece, Turkish troops landed in Cyprus and eventually seized
the northern third of the island. Cyprus remains divided, with Greek Cypriots controlling
the internationally recognized government and the southern two-thirds of the island and
Turkish Cypriots in the northern third governed by a self-declared, but internationally
unrecognized, “Turkish Republic of Northern Cyprus.” Two decades of negotiations have
failed to resolve the issue.
http://wikileaks.org/wiki/CRS-96-140
CRS-4
Other differences concern territorial rights in the Aegean Sea, where there are over
2,300 islands, islets, and rocks, mostly uninhabited, but important for defining borders.
Imia/Kardak may be added to this list. Greece claims a 10-mile airspace limit, rejected by
Turkey and other parties. Greece repeatedly protests Turkish violations of airspace. The
continental shelf between the two neighbors has not been delimited. Greece, in possession
of most Aegean islands, maintains that islands have a continental shelf, while Turkey
argues that the continental shelf is a geological extension of its Anatolian mainland. The
two also differ over Greece’s right to militarize several islands in the eastern Aegean.
Territorial waters are a potent issue. In May 1995, Greece ratified the Law of the Sea
Treaty, which would allow it to claim a 12-nautical mile territorial sea limit. Greece
asserts it has the right to declare 12 miles, but has not exercised it. Turkey has not signed
the Treaty, and says that a Greek declaration of 12 miles would be an act of war. Greek
islands fringe Turkey’s Anatolian coast; therefore, Turkey contends that expanding the
islands’ territorial waters would impede its access to the high seas. In response to the
Greek Treaty ratification, the Turkish Parliament gave the government the power to go
to war if Greece declares a 12-mile limit.
Ethnic or religious disputes continue. Greece complains about Turkey’s alleged
mistreatment of the Greek Orthodox Church, headquartered in Istanbul, and Turkey
protests Greece’s alleged mistreatment of its Muslim populace, whom Turkey refers to as
“Turks.” Ankara also charges that Athens supports a separatist Kurdish terrorist group
that has waged an insurgency since 1984 - a charge Greece denies.
Domestic Situations
Weak Greek and Turkish governments appear, in part, to have been provoked into
action over Imia/Kardak by nationalistic media. The Greek government had just ended
two months in limbo during the protracted illness of former Prime Minister Andreas
Papandreou, culminating in his resignation. Papandreou, an historic and charismatic
figure, had dominated Greek politics. The new Simitis government was barely a week old,
seeking to establish its own identity, when the crisis erupted. On the other side, Turkey
had an inconclusive national election in late December and competing politicians had been
unable to agree on a new coalition government. The opposition Islamist Refah party was
the largest vote-getter and hovered over the negotiations and other events. Ciller headed
a caretaker government, without a mandate, until a new one was formed. The uncertain
political climate in Athens and Ankara made each vulnerable to provocations by
exploitative press, causing the crisis to spiral rapidly out of control. Ironically, Greece and
Turkey accused each other of taking advantage of its domestic uncertainty for aggressive
purposes.
U.S. Policy
The United States sought to prevent a military confrontation between its two NATO
allies and to restore the status quo ante. On January 30, the State Department urged both
governments to exercise restraint and to draw back. The highest level U.S. officials
intervened to defuse the crisis, with Assistant Secretary of State for European Affairs
Richard Holbrooke mediating actively. Greece and Turkey eventually made withdrawal
reassurances to the United States, because they would not make them to each other.
http://wikileaks.org/wiki/CRS-96-140
CRS-5
8 Reuters, February 6, 1996.
9 Reuters, February 7, 1996.
10 Foreign Broadcast Information Service. Daily Report, Western Europe, FBIS-WEU-96-
021 (hereafter FBIS-WEU), January 31, 1996. p. 18.
11 Holbrooke perturbed Europe by noting its inability to act decisively in its own theater.
Drozdiak, William. U.S. Role in Aegean Revives Doubts on EU. The Washington Post, Feb. 8,
1996, p. A17.
12 FBIS-WEU-96-024-A, February 5, 1996. p. 22-23.
The State Department later sought to avoid being drawn into the legal dispute over
the islet’s sovereignty, refusing to take a position on the issue. However, a Department
spokesman said on February 1 that there may be other islands or islets on which the United
States takes no position on sovereignty and promised to produce a list of them. Greeks
were outraged because they believed that their territorial sovereignty was being
questioned. Several days later, the Department retracted its statement, saying that there
was no list, while expressing concern that the United States was “being labeled as part of
the problem rather than part of the solution ....”8 On February 7, a U.S. official said that
since the validity of at least one of the documents (i.e. the 1932 Protocol) that bear on the
question of ownership and sovereignty was disputed, the United States believed that the
best venues for addressing questions would be the International Court of Justice (ICJ) or
another consensual, impartial body.9 The State Department refused comment on whether
other bilateral Aegean disputes should be brought to the Court.
Aftermath
Greece’s domestic and foreign affairs were unsettled by the crisis, despite its
abatement without violence. The government, which claimed success from the
disengagement of forces and de-escalation of the crisis, was weakened by what was
perceived at home as a “national humiliation.” Questions were raised about who
authorized the flag to be lowered and why there had been no response to Turks landing
on nearby rocks. Opposition leader Miltiades Evert said that the withdrawal of Greek
forces and the flag lowering constituted an abandonment of national territory and an act
of treason.10 The opposition boycotted a vote of confidence to confirm the new
government; the government, which has a parliamentary majority, won. On February 8,
the Greek Chief of Staff was fired, mostly for commenting publicly on government
discussions during the crisis.
Many Greeks blamed the United States, assessing its neutrality as equivalent to siding
with Ankara. At the end of the crisis, Holbrooke had said that he would travel to Greece
and Turkey to defuse tensions.11 After the State Department’s February 1 comment about
disputed islets, a Greek government spokesman observed that “State Department positions
(i.e., failing to recognize Greek sovereignty) create the basis for a permanent source of
tension in the area.”12 On February 5, the Prime Minister announced that Holbrooke’s visit
did not fit the government’s schedule. Since Greek officials had said that sovereignty was
non-negotiable, and since the national media remained irate, the government apparently
decided to cut its political losses and to mollify critics by snubbing Holbrooke—alleged
perpetrator of its “humiliation.” The State Department announced that the trip was
http://wikileaks.org/wiki/CRS-96-140
CRS-6
13 Chirac spokeswoman Catherine Collona, quoted in Reuters, February 23, 1996.
14 Greece rejects a “package” approach to Aegean issues and, heretofore, has wanted only the
continental shelf issue brought before the Court.
canceled due to “scheduling difficulties in Greece” and the “state of political affairs in
Turkey.” A U.S. initiative on Greek-Turkish issues awaits a cooling off period or Greek
consent. Simitis and President Konstandinos Stephanopoulos, however, will visit the
United States separately in the spring.
Greece also viewed its European allies’ apparent neutrality critically and officials
visited European capitals to generate support. Greece, a European Union (EU) member,
threatened to reopen debate on implementation of an EU customs union accord with
Turkey, a non-member, to block an EU aid package that is part of the accord, and to hold
up Turkey’s share of EU funds destined for the Mediterranean. Greece contends that
Turkey, by its “aggression,” broke a commitment under the accord to have amicable ties
with EU members. Prime Minister Simitis said that Greece would cooperate with the EU
once Turkey agreed to ICJ jurisdiction, but that Turkey must initiate an appeal to the ICJ
since it is questioning Greek rights. The European Parliament supported Greece’s view
on sovereignty, but EU foreign ministers simply urged the parties to solve differences
amicably. Some EU members are concerned that Greece’s moves against Turkey would
violate the customs union accord and interfere with developing ties and access to Turkey’s
market. (The United States, a proponent of Turkish-European links, shares these
concerns.) French President Jacques Chirac “indicated that the fewer new problems
Greece created for EU-Turkish cooperation, the more likely France would be to show
solidarity with Greece.”13 Other European governments reportedly implied that if Greece
sabotaged the customs union, then they would stall talks on Cyprus’ EU membership.
Greek government activity in Europe mayhave been intended to deflect domestic attention
from its perceived humiliation. If so, it did not meet that goal. The political opposition
continued to criticizes the government unrelentingly, especially for its inability to get more
support from Europe.
The Turkish government claimed victory, although Refah accused it of caving in to
U.S. pressure, since the Turkish flag came after Holbrooke’s mediation. The crisis may
have boosted Ciller’s popularity, but she still could not form a government. Mesut Yilmaz
of the Motherland Party, her rival, formed a coalition with Ciller’s True Path Party. In
rotation, he will be Prime Minister first, followed by Ciller, and then by Yilmaz’s return.
The islet crisis did not affect these developments. Turkey regretted the cancellation of
Holbrooke’s visit. It prefers a dialog with Greece on all Aegean issues over adjudication
by the ICJ.14 Turkish officials visited Europe to explain their views and to counter
Greece’s attempt to impede Turkish-EU relations. Ankara recalled its ambassador from
Athens to protest Greece’s anti-Turkish actions in Europe. Greek-Turkish relations
appear to be at their lowest ebb in decades.
http://wikileaks.org/wiki/CRS-96-140
February 2, 2009
Congressional Research Service
Report 96-140
Greece and Turkey: The Rocky Islet Crisis
Carol Migdalovitz, Foreign Affairs and National Defense Division
Updated March 7, 1996
Abstract. This report deals with the recent dispute between Greece and Turkey over the Imia/Kardak islet
in the southeastern Aegean Sea. It provides a chronology of the crisis, delineates the legal issues, notes other
unresolved bilateral issues, and describes domestic situations in both countries that contributed to the escalation
of the crisis. Finally, it describes U.S. policy and the crisis aftermath.
http://wikileaks.org/wiki/CRS-96-140 Congressional Research Service ˜
The Library of Congress
CRS Report for Congress
Received through the CRS Web
96-140 F
Updated March 7, 1996
Greece and Turkey: The Rocky Islet Crisis
Carol Migdalovitz
Specialist in Middle Eastern Affairs
Foreign Affairs and National Defense Division
Summary
The dispute between Greece and Turkey over the sovereignty of Imia/Kardak islet
escalated rapidly because bilateral relations are hampered by historic distrust and
unresolved issues, and because both countries have weak governments. Each marshalled
legal arguments to support its position. The United States acted to defuse the crisis and
restore the status quo ante, but some State Department comments complicated U.S.-
Greek relations. In the aftermath, a politically damaged Greek government temporarily
distanced itself from the United States and sought support from its European Union
partners. The crisis did not affect efforts to form a government in Turkey, which sought
to counter Greece’s moves in Europe.
Crisis Chronology
On December 25, 1995, a Turkish cargo ship went aground on a small, uninhabited,
rocky islet, about 10 acres in size, that Greeks call Imia and Turks call Kardak.
Previously, no nation’s flag flew there and no military forces were present. The ship’s
captain initially refused assistance from Greece because, he said, the islet was Turkish.
The mayor of a neighboring Greek island raised his national flag on Imia. Turkey’s
Foreign Ministry addressed a note to the Embassy of Greece, asserting that the islet was
Turkish. Greece rejected the claim.
Greek and Turkish media trumpeted the incident later in January. On January 28,
Turkish journalists landed on the islet, lowered a Greek flag, and hoisted a Turkish
standard. Turkey’s Foreign Ministry disapproved of the journalists’ action and called for
problems to be solved through diplomatic channels. Athens protested to the Turkish
ambassador, saying that Imia was Greek. Later that day, Greek Navy commandos lowered
the Turkish flag and restored that of Greece. Greek Prime Minister Konstandinos Simitis
warned, “Our response to this and any other aggressive nationalism ... will be strong,
http://wikileaks.org/wiki/CRS-96-140
CRS-2
1 Unless otherwise indicated, all quotations in this section are from Reuters reports, January
29-31, 1996.
2 Engelberg, Stephen. U.S. is Trying to Help Cool Aegean Anger. The New York Times,
January 31, 1996. p. A6. Holbrooke said, “There were clear warnings that the Turks were going
to retake this islet by force, which would have been easy to do.” Reuters, January 31, 1996.
3 The Greek name is in parentheses. Hurewitz, J.C. Diplomacy in the Near and Middle East:
A Documentary Record 1914-56, Princeton: D. Van Nostrand Company, 1956. p. 120
immediate, and effective.”1 Turkish Prime Minister Tansu Ciller insisted, “We can’t let a
foreign flag fly on Turkish soil. The flag will come down.”
By January 29, both nations had dispatched naval vessels to the vicinity of the islet
and Greek forces were put in the highest state of alert. On January 30, the Greek Defense
Ministry reported that “the entire Greek fleet is sailing in the Aegean” and that at least
eight Turkish navy vessels had been deployed. Greek Defense Minister Yerasimos Arsenis
said that Greek warships had warned a Turkish frigate to leave Greek waters; Greek planes
had intercepted Turkish planes violating Greek airspace. At various times, up to 20
vessels were reported around Kardak/Imia. Turkey requested that Greek troops be
recalled from the rocks and that all signs attempting to prove Greek sovereignty be
removed. It claimed that it had “only a normal amount of ships in the area.” Prime
Minister Simitis responded, “The Turkish claims have no basis at all. There is no space
for negotiations in ... matters which concern our sovereignty.” Early on January 31,
Turkish commandos landed on an adjacent outcrop where they planted a Turkish flag.
Turkish Foreign Minister Denis Baykal said that the troops would be removed when Greek
forces withdrew from the neighborhood.
The United States detected signs that Greece had plans to reinforce the islet and that
Turkey had plans to take it,2 and sought to keep the dispute from igniting. On January 31,
U.S. mediation achieved agreement on mutual withdrawal and a restoration of status quo
ante, including no flags on the islet. While withdrawing, a Greek navy helicopter crashed,
killing three crew members — the only lives lost during the crisis. The withdrawal was
completed within hours. Defense Minister Arsenis observed, “... any incident could have
led to all-out war.”
Legal Issues
Athens says that Imia is Greek by virtue of the 1923 (Lausanne) Treaty of Peace with
Turkey, the Protocol to a 1932 Convention between Turkey and Italy, and the 1947 Treaty
of Peace with Italy. In Article 15 of the Lausanne Treaty, Turkey renounced in favor of
Italy “all rights and title over the following islands: Stampalia (Astrapalia), Rhodes
(Rhodos), Calki (Kharki), Scarpanto, Casos (Casso), Piscopis (Tilos), Misiros (Nisyros),
Calimnos (Kalymnos), Lipsos (Lipso), Simi (Symi), and Cos (Kos), which are now
occupied by Italy, and the islets dependent thereon . . . .”3 The 1932 Protocol between
Italy and Turkey established rights concerning islands, waters, and rocks, and delimited
a maritime frontier. The Protocol set the midpoint between numerous listed islands and
the Anatolian coast as a border, including a midpoint between Kardak (Italy) and Kato
(Turkey). In Article 14 of the 1947 Treaty, Italy ceded sovereignty over the 12 islands,
commonly called the Dodecanese, named in the Treaty of Lausanne, and adjacent islets to
http://wikileaks.org/wiki/CRS-96-140
CRS-3
4 Treaties and Other International Agreements of the United States of America, 1776-1949,
Vol. 4 (Multilateral) 1946-49. p. 318.
5 Greece maintains that the Protocol did not have to be registered since the Convention itself
had been.
6 House Documents. Foreign Relations, 1946, Vol. IV. 80th Congress, 1st Session.
Washington, U.S. Government Printing Office. p. 694.
7 Ibid., p. 310.
Greece. Islets were not named.4 Greece claims that these documents establish a decadesold
legal framework and status quo concerning sea borders in the southeastern Aegean and
prove incontrovertibly that Imia is Greek.
Ankara contends that possession of small islands, islets, and rocks in the Aegean has
not been determined clearly by agreement. It claims that League of Nations Covenant
Article 18 required members to register all treaties with the Secretariat and that the 1932
Protocol was not registered.5 Moreover, Greece had tried to include a reference to the
Protocol in the 1947 Peace Treaty, but was unsuccessful. Turkey maintains that Kardak
Rocks are neither adjacent to the named islands nor islets as the terms are used in the 1947
Treaty. Ankara also notes that the Treaty stipulates that the Dodecanese shall be
demilitarized. Since Greece, according to Turkey, has failed to fulfill this obligation, it
cannot selectively invoke other alleged Treaty rights. Moreover, Turkey finds that its
fishermen’s long-term uncontested use of the islet adds to its legal case.
Minutes of the 1947 Peace Conference indicate that the 12 islands were named in the
Treaty in response to a Greek amendment proposed to avoid ambiguity as to the
expression “Isles of the Dodecanese,”6 perhaps not foreseeing that “islets” could be
ambiguous or relying on international legal definitions of the time. Further, the Treaty
commission suggested that Greece propose a draft map defining maritime frontiers of the
Dodecanese in lieu of accepting a Greek amendment referring to the 1932 Convention and
Protocol.7 Greece says that it never drafted a map because it had succeeded to all rights
previously pertaining to Italy concerning boundaries of the Dodecanese. The 1932
Protocol appears to be the crux of the legal dispute.
Other Unresolved Bilateral Issues
Centuries of mistrust afflict Greek-Turkish relations. Some date tensions to the 15th
century when the Ottoman Empire conquered Constantinople, the heart of the Greek
Byzantine Empire, others to 1828 when Greece became the first nation to achieve
independence from the Ottomans. In modern times, unresolved bilateral issues have
festered to worsen relations. In 1974, in response to a coup in Cyprus instigated by a
military junta then ruling Greece, Turkish troops landed in Cyprus and eventually seized
the northern third of the island. Cyprus remains divided, with Greek Cypriots controlling
the internationally recognized government and the southern two-thirds of the island and
Turkish Cypriots in the northern third governed by a self-declared, but internationally
unrecognized, “Turkish Republic of Northern Cyprus.” Two decades of negotiations have
failed to resolve the issue.
http://wikileaks.org/wiki/CRS-96-140
CRS-4
Other differences concern territorial rights in the Aegean Sea, where there are over
2,300 islands, islets, and rocks, mostly uninhabited, but important for defining borders.
Imia/Kardak may be added to this list. Greece claims a 10-mile airspace limit, rejected by
Turkey and other parties. Greece repeatedly protests Turkish violations of airspace. The
continental shelf between the two neighbors has not been delimited. Greece, in possession
of most Aegean islands, maintains that islands have a continental shelf, while Turkey
argues that the continental shelf is a geological extension of its Anatolian mainland. The
two also differ over Greece’s right to militarize several islands in the eastern Aegean.
Territorial waters are a potent issue. In May 1995, Greece ratified the Law of the Sea
Treaty, which would allow it to claim a 12-nautical mile territorial sea limit. Greece
asserts it has the right to declare 12 miles, but has not exercised it. Turkey has not signed
the Treaty, and says that a Greek declaration of 12 miles would be an act of war. Greek
islands fringe Turkey’s Anatolian coast; therefore, Turkey contends that expanding the
islands’ territorial waters would impede its access to the high seas. In response to the
Greek Treaty ratification, the Turkish Parliament gave the government the power to go
to war if Greece declares a 12-mile limit.
Ethnic or religious disputes continue. Greece complains about Turkey’s alleged
mistreatment of the Greek Orthodox Church, headquartered in Istanbul, and Turkey
protests Greece’s alleged mistreatment of its Muslim populace, whom Turkey refers to as
“Turks.” Ankara also charges that Athens supports a separatist Kurdish terrorist group
that has waged an insurgency since 1984 - a charge Greece denies.
Domestic Situations
Weak Greek and Turkish governments appear, in part, to have been provoked into
action over Imia/Kardak by nationalistic media. The Greek government had just ended
two months in limbo during the protracted illness of former Prime Minister Andreas
Papandreou, culminating in his resignation. Papandreou, an historic and charismatic
figure, had dominated Greek politics. The new Simitis government was barely a week old,
seeking to establish its own identity, when the crisis erupted. On the other side, Turkey
had an inconclusive national election in late December and competing politicians had been
unable to agree on a new coalition government. The opposition Islamist Refah party was
the largest vote-getter and hovered over the negotiations and other events. Ciller headed
a caretaker government, without a mandate, until a new one was formed. The uncertain
political climate in Athens and Ankara made each vulnerable to provocations by
exploitative press, causing the crisis to spiral rapidly out of control. Ironically, Greece and
Turkey accused each other of taking advantage of its domestic uncertainty for aggressive
purposes.
U.S. Policy
The United States sought to prevent a military confrontation between its two NATO
allies and to restore the status quo ante. On January 30, the State Department urged both
governments to exercise restraint and to draw back. The highest level U.S. officials
intervened to defuse the crisis, with Assistant Secretary of State for European Affairs
Richard Holbrooke mediating actively. Greece and Turkey eventually made withdrawal
reassurances to the United States, because they would not make them to each other.
http://wikileaks.org/wiki/CRS-96-140
CRS-5
8 Reuters, February 6, 1996.
9 Reuters, February 7, 1996.
10 Foreign Broadcast Information Service. Daily Report, Western Europe, FBIS-WEU-96-
021 (hereafter FBIS-WEU), January 31, 1996. p. 18.
11 Holbrooke perturbed Europe by noting its inability to act decisively in its own theater.
Drozdiak, William. U.S. Role in Aegean Revives Doubts on EU. The Washington Post, Feb. 8,
1996, p. A17.
12 FBIS-WEU-96-024-A, February 5, 1996. p. 22-23.
The State Department later sought to avoid being drawn into the legal dispute over
the islet’s sovereignty, refusing to take a position on the issue. However, a Department
spokesman said on February 1 that there may be other islands or islets on which the United
States takes no position on sovereignty and promised to produce a list of them. Greeks
were outraged because they believed that their territorial sovereignty was being
questioned. Several days later, the Department retracted its statement, saying that there
was no list, while expressing concern that the United States was “being labeled as part of
the problem rather than part of the solution ....”8 On February 7, a U.S. official said that
since the validity of at least one of the documents (i.e. the 1932 Protocol) that bear on the
question of ownership and sovereignty was disputed, the United States believed that the
best venues for addressing questions would be the International Court of Justice (ICJ) or
another consensual, impartial body.9 The State Department refused comment on whether
other bilateral Aegean disputes should be brought to the Court.
Aftermath
Greece’s domestic and foreign affairs were unsettled by the crisis, despite its
abatement without violence. The government, which claimed success from the
disengagement of forces and de-escalation of the crisis, was weakened by what was
perceived at home as a “national humiliation.” Questions were raised about who
authorized the flag to be lowered and why there had been no response to Turks landing
on nearby rocks. Opposition leader Miltiades Evert said that the withdrawal of Greek
forces and the flag lowering constituted an abandonment of national territory and an act
of treason.10 The opposition boycotted a vote of confidence to confirm the new
government; the government, which has a parliamentary majority, won. On February 8,
the Greek Chief of Staff was fired, mostly for commenting publicly on government
discussions during the crisis.
Many Greeks blamed the United States, assessing its neutrality as equivalent to siding
with Ankara. At the end of the crisis, Holbrooke had said that he would travel to Greece
and Turkey to defuse tensions.11 After the State Department’s February 1 comment about
disputed islets, a Greek government spokesman observed that “State Department positions
(i.e., failing to recognize Greek sovereignty) create the basis for a permanent source of
tension in the area.”12 On February 5, the Prime Minister announced that Holbrooke’s visit
did not fit the government’s schedule. Since Greek officials had said that sovereignty was
non-negotiable, and since the national media remained irate, the government apparently
decided to cut its political losses and to mollify critics by snubbing Holbrooke—alleged
perpetrator of its “humiliation.” The State Department announced that the trip was
http://wikileaks.org/wiki/CRS-96-140
CRS-6
13 Chirac spokeswoman Catherine Collona, quoted in Reuters, February 23, 1996.
14 Greece rejects a “package” approach to Aegean issues and, heretofore, has wanted only the
continental shelf issue brought before the Court.
canceled due to “scheduling difficulties in Greece” and the “state of political affairs in
Turkey.” A U.S. initiative on Greek-Turkish issues awaits a cooling off period or Greek
consent. Simitis and President Konstandinos Stephanopoulos, however, will visit the
United States separately in the spring.
Greece also viewed its European allies’ apparent neutrality critically and officials
visited European capitals to generate support. Greece, a European Union (EU) member,
threatened to reopen debate on implementation of an EU customs union accord with
Turkey, a non-member, to block an EU aid package that is part of the accord, and to hold
up Turkey’s share of EU funds destined for the Mediterranean. Greece contends that
Turkey, by its “aggression,” broke a commitment under the accord to have amicable ties
with EU members. Prime Minister Simitis said that Greece would cooperate with the EU
once Turkey agreed to ICJ jurisdiction, but that Turkey must initiate an appeal to the ICJ
since it is questioning Greek rights. The European Parliament supported Greece’s view
on sovereignty, but EU foreign ministers simply urged the parties to solve differences
amicably. Some EU members are concerned that Greece’s moves against Turkey would
violate the customs union accord and interfere with developing ties and access to Turkey’s
market. (The United States, a proponent of Turkish-European links, shares these
concerns.) French President Jacques Chirac “indicated that the fewer new problems
Greece created for EU-Turkish cooperation, the more likely France would be to show
solidarity with Greece.”13 Other European governments reportedly implied that if Greece
sabotaged the customs union, then they would stall talks on Cyprus’ EU membership.
Greek government activity in Europe mayhave been intended to deflect domestic attention
from its perceived humiliation. If so, it did not meet that goal. The political opposition
continued to criticizes the government unrelentingly, especially for its inability to get more
support from Europe.
The Turkish government claimed victory, although Refah accused it of caving in to
U.S. pressure, since the Turkish flag came after Holbrooke’s mediation. The crisis may
have boosted Ciller’s popularity, but she still could not form a government. Mesut Yilmaz
of the Motherland Party, her rival, formed a coalition with Ciller’s True Path Party. In
rotation, he will be Prime Minister first, followed by Ciller, and then by Yilmaz’s return.
The islet crisis did not affect these developments. Turkey regretted the cancellation of
Holbrooke’s visit. It prefers a dialog with Greece on all Aegean issues over adjudication
by the ICJ.14 Turkish officials visited Europe to explain their views and to counter
Greece’s attempt to impede Turkish-EU relations. Ankara recalled its ambassador from
Athens to protest Greece’s anti-Turkish actions in Europe. Greek-Turkish relations
appear to be at their lowest ebb in decades.
Απο το Wikileak για το Αιγαίο
http://stuff.mit.edu/afs/sipb/contrib/wikileaks-crs/wikileaks-crs-reports/97-799.pdf
Η «Μακεδονική» των Σκοπίων και τα περί σλαβομακεδονικής μειονότητας
Του Γεώργιου Μπαμπινιώτη
Είναι αληθινά άξιο περιεργείας (και μελέτης) πώς μια τόσο μικρή χώρα, τα Σκόπια, μπορεί να έχει τόσο μεγάλες φιλοδοξίες (και απαιτήσεις) αλλά και τόσο μικρή επαφή με την πραγματικότητα. Επειδή μάλιστα τις τελευταίες εβδομάδες στην (έξωθεν υπαγορευόμενη) πολιτική των Σκοπίων «παίζει» και το θέμα τής γλώσσας, τής (ψευδώνυμης) «μακεδονικής» γλώσσας των Σκοπίων και τής (επινοηθείσης) «μειονότητας» που μιλάει δήθεν επίσης τη «Μακεδονική» των Σκοπίων, αξίζει να πούμε τα πράγματα με το «επιστημονικό» όνομά τους, όπως το έχουμε ήδη κάνει από το 1992 με τον συλλογικό τόμο που εκδώσαμε με τίτλο «Η γλώσσα τής Μακεδονίας: Η αρχαία Μακεδονική και η ψευδώνυμη γλώσσα των Σκοπίων»1 (Ας σημειωθεί ότι η Ελληνική Πολιτεία δεν έστερξε ποτέ – μολονότι ζητήθηκε – να προβεί σε έκδοση τού βιβλίου στην αγγλική γλώσσα, ώστε να γίνουν ευρύτερα γνωστές οι ελληνικές επιστημονικές θέσεις επί τού θέματος.)
Οσο ενδιαφέρει το θέμα μας και για να καταλάβει ο αναγνώστης τι πράγματι συμβαίνει, εξηγούμε ότι έχουμε τρεις γλώσσες που είτε διαφέρουν τελείως μεταξύ τους (η Ελληνική τής Μακεδονίας από τη σερβοβουλγαρική γλώσσα των Σκοπίων καθώς και από τη βουλγαρικής προελεύσεως διάλεκτο που είναι γνωστή ως Σλαβομακεδόνικα) είτε διαφέρουν μερικώς (η Σερβοβουλγαρική των Σκοπίων από το βουλγαρικό ιδίωμα που μιλήθηκε – σε περιορισμένη έκταση – σε συνοριακές περιοχές τής Ελλάδος από έλληνες ομιλητές, οι οποίοι μαζί με την Ελληνική γνώριζαν – οι μεγαλύτερες ηλικίες – και τα λεγόμενα Σλαβομακεδόνικα).
* Η Ελληνική τής Μακεδονίας
Είναι η κατ’ εξοχήν Μακεδονική, δηλαδή η Ελληνική που μιλούσαν οι Ελληνες τής Μακεδονίας από την αρχαιότητα και – στην εξέλιξή της – μέχρι σήμερα. Πρόκειται για τη γλώσσα τού Φιλίππου, τού Μεγάλου Αλεξάνδρου και των άλλων Ελλήνων τής αρχαίας Μακεδονίας, για μια αρχαία δηλαδή ελληνική διάλεκτο δωρικού περισσότερο χαρακτήρα2, που χρησιμοποιήθηκε κυρίως στον προφορικό λόγο, αφού στον γραπτό λόγο και στον επίσημο προφορικό λόγο υιοθετήθηκε νωρίς, για πολιτικούς λόγους, η αττική διάλεκτος στην οποία σώζονται χιλιάδες επιγραφών από τη Μακεδονία.
* Η Σερβοβουλγαρική των Σκοπίων
Είναι η πρόσφατη – μέσα τού 20ού αιώνα – γλώσσα τού κράτους των Σκοπίων (το οποίο ιδρύθηκε, ως γνωστόν, επί Τίτο το 1944). Πρόκειται για μία βουλγαρική γλώσσα (ο αρχικός πληθυσμός τής περιοχής ήταν βουλγαρικός και πάντοτε οι Βούλγαροι διεκδικούσαν αυτή την περιοχή που θεωρούσαν δική τους – άλλωστε οι κάτοικοι τής περιοχής ονομάζονταν Bugari3 «Βούλγαροι»!). Η γλώσσα αυτή, με τεχνητό καθαρώς τρόπο, από ομάδα γλωσσολόγων που συγκροτήθηκε επί τούτω «εκσερβίστηκε» (!), εισήχθησαν δηλαδή σε αυτήν λεξιλόγιο και γραμματικά στοιχεία από τις γύρω περιοχές που μιλούσαν Σερβικά, ώστε να μειωθεί ο βουλγαρικός γλωσσικός χαρακτήρας της και να αποκτήσει σερβική γλωσσική μορφή, που ήταν απαίτηση τής Ενωμένης Σερβίας τού Τίτο, τής Γιουγκοσλαβικής δηλαδή Δημοκρατίας.
Αρα, η γλώσσα των Σκοπίων είναι μια σερβοβουλγαρική γλώσσα4, μια τεχνητά εκσερβισμένη Βουλγαρική, που επιβλήθηκε ως επίσημη γλώσσα για προφανείς λόγους και που οι Βούλγαροι την ονόμασαν «κολισεφσκική» γλώσσα (ως επινόηση και εκτέλεση τού σκοπιανού πολιτικού Κολισέφσκι!). Από μόνοι τους οι Σκοπιανοί έδωσαν σε αυτή τη γλώσσα, τη Σερβοβουλγαρική, την παραπλανητική και ψευδώνυμη ονομασία «Μακεδονική» (!), ώστε να αποφύγουν τις βουλγαρικές διεκδικήσεις και να αποκρύψουν μαζί τη βουλγαρική προέλευση τής γλώσσας τους. Περαιτέρω, για να ιδιοποιηθούν με τον τρόπο αυτόν μιαν ονομασία (Μακεδονική) που τους προσέδιδε κύρος και ιστορικό βάθος (μέσω τής πλαστής ταύτισής τους με το ένδοξο και παγκοσμίως γνωστό όνομα τής Μακεδονίας τού Μ. Αλεξάνδρου) και, τέλος, – επειδή το θράσος τους δεν έχει όρια… (ας θυμηθούμε το αεροδρόμιο «Μ. Αλέξανδρος» των Σκοπίων (!) και τους σκοπιανούς στρατιώτες με αρχαιοελληνική ενδυμασία και σάρισα (!) που υποδέχτηκαν στα Σκόπια τον αρχηγό τής φυλής των Χούνζα στο Πακιστάν ως απογόνους τού Μ. Αλεξάνδρου (!) – για να προβούν σε πιθανές διεκδικήσεις οψέποτε θα δινόταν ευκαιρία αλλαγής των συνόρων στα Βαλκάνια.
Με την ανοχή και την αβελτηρία τής επίσημης Ελληνικής Πολιτείας (μην ξεχνάμε ότι στις δεκαετίες ’70 και ’80 εθεωρείτο «εθνικιστικό» να μιλάς για τις παραχαράξεις των Σκοπιανών, στην εποχή δε τού Τίτο, για άλλους λόγους η αναφορά σε τέτοια θέματα εθεωρείτο ταμπού!) η ονομασία «Μακεδονία» για τα Σκόπια και «μακεδονική γλώσσα» για τη Σερβοβουλγαρική των Σκοπίων διαδόθηκαν ευρύτερα και σχεδόν καθιερώθηκαν διεθνώς, δίνοντας έτσι το μοναδικό επιχείρημα που, με κάποια δόση αληθείας, υπερχρησιμοποιούν οι Σκοπιανοί.
* Τα Σλαβομακεδόνικα
Είναι μια διάλεκτος ελάχιστων ελληνοβουλγαρικών συνοριακών περιοχών, όπου ένας μικρός αριθμός Ελλήνων παράλληλα με την Ελληνική γνώριζαν (οι παλαιότεροι) και μια βουλγαρικής προελεύσεως διάλεκτο, όπως συμβαίνει ανέκαθεν και παγκοσμίως με μερικές συνοριακές ομάδες τού πληθυσμού πλείστων χωρών. Ας σημειωθεί ότι λόγω τού δίγλωσσου χαρακτήρα των ομιλητών και λόγω τής διαφορετικής βουλγαρικής διαλεκτικής προέλευσής της και, βεβαίως, λόγω τού ότι αυτή η (αποκλειστικά προφορική) διάλεκτος δεν εκσερβίστηκε, όπως η Βουλγαρική των Σκοπίων, τα Σλαβομακεδόνικα δεν ταυτίζονται με τη Σερβοβουλγαρική των Σκοπίων. Τα Σκόπια, βεβαίως, με (αμερικανικής εμπνεύσεως;) Γκρουεφσκική επινόηση άρχισαν πρόσφατα να προκαλούν, ισχυριζόμενα ότι τα Σλαβομακεδόνικα είναι η ίδια δήθεν γλώσσα με την ψευδώνυμη «Μακεδονική» των Σκοπίων και άρα στην Ελλάδα υπάρχει λόγω τής γλώσσας σκοπιανή μειονότητα, που πρέπει να αναγνωρίσει η Ελλάδα!.. Πρόκειται για παρανοϊκή σύλληψη, που προσφέρεται για ευφάνταστη θεατρική παράσταση με πιθανό τίτλο «Από τον Κολισέφσκι στον Γκρούεφσκι»!
* Οι τρεις γλωσσικές παραχαράξεις
Από τη σύντομη αυτή προσέγγιση ενός πολύ μεγάλου στη σημασία του θέματος με ποικίλες προεκτάσεις (εθνικές, πολιτικές, ιστορικές, πολιτισμικές κ.ά.) φαίνονται, νομίζω, οι γλωσσικές παραχαράξεις που έχουν διαπραχθεί από πολιτικά, κυρίως, πρόσωπα μιας μικρής χώρας που δεν τη χωρίζει, στην πραγματικότητα, τίποτε από την Ελλάδα. Πρώτη γλωσσική παραχάραξη είναι εκείνη τού ονόματος των Σκοπίων, που ανεχτήκαμε – είναι αλήθεια και είναι δική μας ασυγχώρητη ιστορική ευθύνη – να ονομασθεί Μακεδονία ό,τι προηγουμένως αποκαλείτο «περιοχή τού Βαρδάρη» (Vardarska Banovina). Δεύτερη γλωσσική παραχάραξη τής Βουλγαρικής ή Σερβοβουλγαρικής γλώσσας των Σκοπίων ως Μακεδονικής (με προφανείς συνειρμικές συνδέσεις και σκόπιμες συγχύσεις με την Ελληνική τής Μακεδονίας). Τρίτη γλωσσική παραχάραξη – εξίσου απύθμενης θρασύτητας – είναι η προσπάθεια δημιουργίας σλαβομακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα με βάση τη δήθεν ταυτότητα τής γλώσσας μικρής ομάδας Ελλήνων με την ψευδώνυμη Μακεδονική των Σκοπίων και το ψευδεπίγραφο Μακεδονικό κράτος των Σκοπίων.
Η όλη υπόθεση θα ήταν για γέλια, αν είχαμε μόνο δείξει εγκαίρως στη διεθνή Κοινότητα πόσο γελοία είναι. Τώρα έχει γίνει και προκλητική και ίσως έξωθεν πολλαπλώς εκμεταλλεύσιμη καθ’ εαυτήν και στις προεκτάσεις της.
1. Γ. Μπαμπινιώτη (επιστημ. εκδ.): Η γλώσσα τής Μακεδoνίας. Η αρχαία Μακεδoνική και η ψευδώνυμη γλώσσα των Σκoπίων. (Αθήνα, 1992: Ολκός), 276 σελ. [Περιλαμβάνει μελέτες των: Γ. Μπαμπινιώτη, Γ. Χατζιδάκι, Ν. Π. Ανδριώτη, Μ. Σακελλαρίου, Ι. Καλλέρη, Α. Ι. Θαβώρη, Γ. Ντελόπουλου, Α. Παναγιώτου.]
2. Γ. Μπαμπινιώτη: Η θέση τής Μακεδoνικής στις αρχαίες ελληνικές διαλέκτoυς. Περιοδικό Γλωσσoλoγία 7-8 (1989), σ. 53-69.
3. Ο μεγάλος ιταλός ινδοευρωπαϊστής γλωσσολόγος Vittore Pisani (Il Macedonico, περιοδικό Paideia 12, 1957, σ. 250) γράφει «πράγματι ο όρος μακεδονική γλώσσα [εννοεί τη γλώσσα των Σκοπίων] είναι προϊόν πολιτικής ουσιαστικά προέλευσης». Ο δε ειδικός σλαβιστής γλωσσολόγος, ο Γάλλος Αndrι Vaillant (Le probleme du Slave Macidonien περιοδικό Bulletin de la Sociitι de Linguistique de Paris 39, 1938, σ. 205), είναι αυτός που τονίζει ότι «το όνομα Bulgari είναι στην πραγματικότητα η εθνική ονομασία των Σλάβων τής Μακεδονίας, πράγμα που δείχνει πως (οι Σλάβοι τής περιοχής αυτής) υιοθέτησαν το όνομα Βούλγαροι που τους έδωσαν οι Σέρβοι».
4. Ο γερμανός γλωσσολόγος Heinz Wendt, (Sprachen 1961, σ. 285, λ. Slawische Sprachen), μιλώντας για τις σλαβικές γλώσσες, λέει: «Αν κατατάξει κανείς τις σλαβικές γλώσσες με βάση τη σημερινή τους δομή, πρέπει να θεωρήσει τη Βουλγαρική και τη Μακεδονική, [εννοεί τη γλώσσα των Σκοπίων] λόγω των εξεχουσών δομικών ιδιαιτεροτήτων τους, ως αυτοτελή ομάδα και να την αντιπαραθέσει προς όλες τις άλλες σλαβικές γλώσσες».
*Ο κ. Γεώργιος Μπαμπινιώτης είναι καθηγητής της Γλωσσολογίας, πρόεδρος του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού, τ. πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών.
πηγή: tovima.gr
Είναι αληθινά άξιο περιεργείας (και μελέτης) πώς μια τόσο μικρή χώρα, τα Σκόπια, μπορεί να έχει τόσο μεγάλες φιλοδοξίες (και απαιτήσεις) αλλά και τόσο μικρή επαφή με την πραγματικότητα. Επειδή μάλιστα τις τελευταίες εβδομάδες στην (έξωθεν υπαγορευόμενη) πολιτική των Σκοπίων «παίζει» και το θέμα τής γλώσσας, τής (ψευδώνυμης) «μακεδονικής» γλώσσας των Σκοπίων και τής (επινοηθείσης) «μειονότητας» που μιλάει δήθεν επίσης τη «Μακεδονική» των Σκοπίων, αξίζει να πούμε τα πράγματα με το «επιστημονικό» όνομά τους, όπως το έχουμε ήδη κάνει από το 1992 με τον συλλογικό τόμο που εκδώσαμε με τίτλο «Η γλώσσα τής Μακεδονίας: Η αρχαία Μακεδονική και η ψευδώνυμη γλώσσα των Σκοπίων»1 (Ας σημειωθεί ότι η Ελληνική Πολιτεία δεν έστερξε ποτέ – μολονότι ζητήθηκε – να προβεί σε έκδοση τού βιβλίου στην αγγλική γλώσσα, ώστε να γίνουν ευρύτερα γνωστές οι ελληνικές επιστημονικές θέσεις επί τού θέματος.)
Οσο ενδιαφέρει το θέμα μας και για να καταλάβει ο αναγνώστης τι πράγματι συμβαίνει, εξηγούμε ότι έχουμε τρεις γλώσσες που είτε διαφέρουν τελείως μεταξύ τους (η Ελληνική τής Μακεδονίας από τη σερβοβουλγαρική γλώσσα των Σκοπίων καθώς και από τη βουλγαρικής προελεύσεως διάλεκτο που είναι γνωστή ως Σλαβομακεδόνικα) είτε διαφέρουν μερικώς (η Σερβοβουλγαρική των Σκοπίων από το βουλγαρικό ιδίωμα που μιλήθηκε – σε περιορισμένη έκταση – σε συνοριακές περιοχές τής Ελλάδος από έλληνες ομιλητές, οι οποίοι μαζί με την Ελληνική γνώριζαν – οι μεγαλύτερες ηλικίες – και τα λεγόμενα Σλαβομακεδόνικα).
* Η Ελληνική τής Μακεδονίας
Είναι η κατ’ εξοχήν Μακεδονική, δηλαδή η Ελληνική που μιλούσαν οι Ελληνες τής Μακεδονίας από την αρχαιότητα και – στην εξέλιξή της – μέχρι σήμερα. Πρόκειται για τη γλώσσα τού Φιλίππου, τού Μεγάλου Αλεξάνδρου και των άλλων Ελλήνων τής αρχαίας Μακεδονίας, για μια αρχαία δηλαδή ελληνική διάλεκτο δωρικού περισσότερο χαρακτήρα2, που χρησιμοποιήθηκε κυρίως στον προφορικό λόγο, αφού στον γραπτό λόγο και στον επίσημο προφορικό λόγο υιοθετήθηκε νωρίς, για πολιτικούς λόγους, η αττική διάλεκτος στην οποία σώζονται χιλιάδες επιγραφών από τη Μακεδονία.
* Η Σερβοβουλγαρική των Σκοπίων
Είναι η πρόσφατη – μέσα τού 20ού αιώνα – γλώσσα τού κράτους των Σκοπίων (το οποίο ιδρύθηκε, ως γνωστόν, επί Τίτο το 1944). Πρόκειται για μία βουλγαρική γλώσσα (ο αρχικός πληθυσμός τής περιοχής ήταν βουλγαρικός και πάντοτε οι Βούλγαροι διεκδικούσαν αυτή την περιοχή που θεωρούσαν δική τους – άλλωστε οι κάτοικοι τής περιοχής ονομάζονταν Bugari3 «Βούλγαροι»!). Η γλώσσα αυτή, με τεχνητό καθαρώς τρόπο, από ομάδα γλωσσολόγων που συγκροτήθηκε επί τούτω «εκσερβίστηκε» (!), εισήχθησαν δηλαδή σε αυτήν λεξιλόγιο και γραμματικά στοιχεία από τις γύρω περιοχές που μιλούσαν Σερβικά, ώστε να μειωθεί ο βουλγαρικός γλωσσικός χαρακτήρας της και να αποκτήσει σερβική γλωσσική μορφή, που ήταν απαίτηση τής Ενωμένης Σερβίας τού Τίτο, τής Γιουγκοσλαβικής δηλαδή Δημοκρατίας.
Αρα, η γλώσσα των Σκοπίων είναι μια σερβοβουλγαρική γλώσσα4, μια τεχνητά εκσερβισμένη Βουλγαρική, που επιβλήθηκε ως επίσημη γλώσσα για προφανείς λόγους και που οι Βούλγαροι την ονόμασαν «κολισεφσκική» γλώσσα (ως επινόηση και εκτέλεση τού σκοπιανού πολιτικού Κολισέφσκι!). Από μόνοι τους οι Σκοπιανοί έδωσαν σε αυτή τη γλώσσα, τη Σερβοβουλγαρική, την παραπλανητική και ψευδώνυμη ονομασία «Μακεδονική» (!), ώστε να αποφύγουν τις βουλγαρικές διεκδικήσεις και να αποκρύψουν μαζί τη βουλγαρική προέλευση τής γλώσσας τους. Περαιτέρω, για να ιδιοποιηθούν με τον τρόπο αυτόν μιαν ονομασία (Μακεδονική) που τους προσέδιδε κύρος και ιστορικό βάθος (μέσω τής πλαστής ταύτισής τους με το ένδοξο και παγκοσμίως γνωστό όνομα τής Μακεδονίας τού Μ. Αλεξάνδρου) και, τέλος, – επειδή το θράσος τους δεν έχει όρια… (ας θυμηθούμε το αεροδρόμιο «Μ. Αλέξανδρος» των Σκοπίων (!) και τους σκοπιανούς στρατιώτες με αρχαιοελληνική ενδυμασία και σάρισα (!) που υποδέχτηκαν στα Σκόπια τον αρχηγό τής φυλής των Χούνζα στο Πακιστάν ως απογόνους τού Μ. Αλεξάνδρου (!) – για να προβούν σε πιθανές διεκδικήσεις οψέποτε θα δινόταν ευκαιρία αλλαγής των συνόρων στα Βαλκάνια.
Με την ανοχή και την αβελτηρία τής επίσημης Ελληνικής Πολιτείας (μην ξεχνάμε ότι στις δεκαετίες ’70 και ’80 εθεωρείτο «εθνικιστικό» να μιλάς για τις παραχαράξεις των Σκοπιανών, στην εποχή δε τού Τίτο, για άλλους λόγους η αναφορά σε τέτοια θέματα εθεωρείτο ταμπού!) η ονομασία «Μακεδονία» για τα Σκόπια και «μακεδονική γλώσσα» για τη Σερβοβουλγαρική των Σκοπίων διαδόθηκαν ευρύτερα και σχεδόν καθιερώθηκαν διεθνώς, δίνοντας έτσι το μοναδικό επιχείρημα που, με κάποια δόση αληθείας, υπερχρησιμοποιούν οι Σκοπιανοί.
* Τα Σλαβομακεδόνικα
Είναι μια διάλεκτος ελάχιστων ελληνοβουλγαρικών συνοριακών περιοχών, όπου ένας μικρός αριθμός Ελλήνων παράλληλα με την Ελληνική γνώριζαν (οι παλαιότεροι) και μια βουλγαρικής προελεύσεως διάλεκτο, όπως συμβαίνει ανέκαθεν και παγκοσμίως με μερικές συνοριακές ομάδες τού πληθυσμού πλείστων χωρών. Ας σημειωθεί ότι λόγω τού δίγλωσσου χαρακτήρα των ομιλητών και λόγω τής διαφορετικής βουλγαρικής διαλεκτικής προέλευσής της και, βεβαίως, λόγω τού ότι αυτή η (αποκλειστικά προφορική) διάλεκτος δεν εκσερβίστηκε, όπως η Βουλγαρική των Σκοπίων, τα Σλαβομακεδόνικα δεν ταυτίζονται με τη Σερβοβουλγαρική των Σκοπίων. Τα Σκόπια, βεβαίως, με (αμερικανικής εμπνεύσεως;) Γκρουεφσκική επινόηση άρχισαν πρόσφατα να προκαλούν, ισχυριζόμενα ότι τα Σλαβομακεδόνικα είναι η ίδια δήθεν γλώσσα με την ψευδώνυμη «Μακεδονική» των Σκοπίων και άρα στην Ελλάδα υπάρχει λόγω τής γλώσσας σκοπιανή μειονότητα, που πρέπει να αναγνωρίσει η Ελλάδα!.. Πρόκειται για παρανοϊκή σύλληψη, που προσφέρεται για ευφάνταστη θεατρική παράσταση με πιθανό τίτλο «Από τον Κολισέφσκι στον Γκρούεφσκι»!
* Οι τρεις γλωσσικές παραχαράξεις
Από τη σύντομη αυτή προσέγγιση ενός πολύ μεγάλου στη σημασία του θέματος με ποικίλες προεκτάσεις (εθνικές, πολιτικές, ιστορικές, πολιτισμικές κ.ά.) φαίνονται, νομίζω, οι γλωσσικές παραχαράξεις που έχουν διαπραχθεί από πολιτικά, κυρίως, πρόσωπα μιας μικρής χώρας που δεν τη χωρίζει, στην πραγματικότητα, τίποτε από την Ελλάδα. Πρώτη γλωσσική παραχάραξη είναι εκείνη τού ονόματος των Σκοπίων, που ανεχτήκαμε – είναι αλήθεια και είναι δική μας ασυγχώρητη ιστορική ευθύνη – να ονομασθεί Μακεδονία ό,τι προηγουμένως αποκαλείτο «περιοχή τού Βαρδάρη» (Vardarska Banovina). Δεύτερη γλωσσική παραχάραξη τής Βουλγαρικής ή Σερβοβουλγαρικής γλώσσας των Σκοπίων ως Μακεδονικής (με προφανείς συνειρμικές συνδέσεις και σκόπιμες συγχύσεις με την Ελληνική τής Μακεδονίας). Τρίτη γλωσσική παραχάραξη – εξίσου απύθμενης θρασύτητας – είναι η προσπάθεια δημιουργίας σλαβομακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα με βάση τη δήθεν ταυτότητα τής γλώσσας μικρής ομάδας Ελλήνων με την ψευδώνυμη Μακεδονική των Σκοπίων και το ψευδεπίγραφο Μακεδονικό κράτος των Σκοπίων.
Η όλη υπόθεση θα ήταν για γέλια, αν είχαμε μόνο δείξει εγκαίρως στη διεθνή Κοινότητα πόσο γελοία είναι. Τώρα έχει γίνει και προκλητική και ίσως έξωθεν πολλαπλώς εκμεταλλεύσιμη καθ’ εαυτήν και στις προεκτάσεις της.
1. Γ. Μπαμπινιώτη (επιστημ. εκδ.): Η γλώσσα τής Μακεδoνίας. Η αρχαία Μακεδoνική και η ψευδώνυμη γλώσσα των Σκoπίων. (Αθήνα, 1992: Ολκός), 276 σελ. [Περιλαμβάνει μελέτες των: Γ. Μπαμπινιώτη, Γ. Χατζιδάκι, Ν. Π. Ανδριώτη, Μ. Σακελλαρίου, Ι. Καλλέρη, Α. Ι. Θαβώρη, Γ. Ντελόπουλου, Α. Παναγιώτου.]
2. Γ. Μπαμπινιώτη: Η θέση τής Μακεδoνικής στις αρχαίες ελληνικές διαλέκτoυς. Περιοδικό Γλωσσoλoγία 7-8 (1989), σ. 53-69.
3. Ο μεγάλος ιταλός ινδοευρωπαϊστής γλωσσολόγος Vittore Pisani (Il Macedonico, περιοδικό Paideia 12, 1957, σ. 250) γράφει «πράγματι ο όρος μακεδονική γλώσσα [εννοεί τη γλώσσα των Σκοπίων] είναι προϊόν πολιτικής ουσιαστικά προέλευσης». Ο δε ειδικός σλαβιστής γλωσσολόγος, ο Γάλλος Αndrι Vaillant (Le probleme du Slave Macidonien περιοδικό Bulletin de la Sociitι de Linguistique de Paris 39, 1938, σ. 205), είναι αυτός που τονίζει ότι «το όνομα Bulgari είναι στην πραγματικότητα η εθνική ονομασία των Σλάβων τής Μακεδονίας, πράγμα που δείχνει πως (οι Σλάβοι τής περιοχής αυτής) υιοθέτησαν το όνομα Βούλγαροι που τους έδωσαν οι Σέρβοι».
4. Ο γερμανός γλωσσολόγος Heinz Wendt, (Sprachen 1961, σ. 285, λ. Slawische Sprachen), μιλώντας για τις σλαβικές γλώσσες, λέει: «Αν κατατάξει κανείς τις σλαβικές γλώσσες με βάση τη σημερινή τους δομή, πρέπει να θεωρήσει τη Βουλγαρική και τη Μακεδονική, [εννοεί τη γλώσσα των Σκοπίων] λόγω των εξεχουσών δομικών ιδιαιτεροτήτων τους, ως αυτοτελή ομάδα και να την αντιπαραθέσει προς όλες τις άλλες σλαβικές γλώσσες».
*Ο κ. Γεώργιος Μπαμπινιώτης είναι καθηγητής της Γλωσσολογίας, πρόεδρος του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού, τ. πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών.
πηγή: tovima.gr
Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010
Source of the Wikileaks information
The Secret Internet Protocol Router Network (SIPRNet) is "a system of interconnected computer networks used by the United States Department of Defense and the U.S. Department of State to transmit classified information (up to and including information classified SECRET) by packet switching over the TCP/IP protocols in a 'completely secure' environment".[1] It also provides services such as hypertext document access and electronic mail. As such, SIPRNet is the DoD’s classified version of the civilian Internet.
Contents [hide]
1 Defense Information Systems Network
2 Distinction from other required secret networks
3 See also
4 References
5 External links
[edit] Defense Information Systems Network
"In September 1991, OSD directed DISA to implement the Defense Information Systems Network (DISN). This is a consolidation of all service agency transmission infrastructures into two worldwide IP router networks, one for the sensitive but unclassified (N) environment, NIPRNET, and one for the secret (S) environment, SIPRNET." "NIPRNET (Non-Classified Internet Protocol Router Network) is used to exchange unclassified but sensitive information between 'internal DoD' user as well as providing user’s access to the Internet."
[edit] Distinction from other required secret networks
In describing "Specific Risks and Mitigation Strategies for Essential Operational Capabilities Supporting GWOT and Contingency Operations" considered so that "movement of organizations, functions, or activities from Fort Monmouth to Aberdeen Proving Ground (APG) will be accomplished without disruption of their support to the Global War on Terrorism (GWOT) or other critical contingency operations" a DoD report stated that "Certified facilities or services are required including Sensitive Compartmented Information Facilities (SCIF), IT connectivity to Defense Research and Engineering Network (DREN), Secret Internet Protocol Router Network (SIPR) connection, Joint Worldwide Intelligence Communications System (JWICS) connection, fully equipped and secured Top Secret/Sensitive Compartmented Information (TS/SCI) office, laboratory and fabrication facilities with uninterrupted worldwide Non-Classified Internet Protocol Routers (NIPR)/Secret Internet Protocol Routers (SIPR) and other services for sustained operations and program execution. A combination of redundant capabilities, split-based operations, and bridging mission requirements will be utilized so as to mitigate risk."
SIPRNet was allegedly one of the networks accessed by alleged whistleblower Bradley Manning, who allegedly leaked the video used in Wikileaks' Collateral murder.[2]
Contents [hide]
1 Defense Information Systems Network
2 Distinction from other required secret networks
3 See also
4 References
5 External links
[edit] Defense Information Systems Network
"In September 1991, OSD directed DISA to implement the Defense Information Systems Network (DISN). This is a consolidation of all service agency transmission infrastructures into two worldwide IP router networks, one for the sensitive but unclassified (N) environment, NIPRNET, and one for the secret (S) environment, SIPRNET." "NIPRNET (Non-Classified Internet Protocol Router Network) is used to exchange unclassified but sensitive information between 'internal DoD' user as well as providing user’s access to the Internet."
[edit] Distinction from other required secret networks
In describing "Specific Risks and Mitigation Strategies for Essential Operational Capabilities Supporting GWOT and Contingency Operations" considered so that "movement of organizations, functions, or activities from Fort Monmouth to Aberdeen Proving Ground (APG) will be accomplished without disruption of their support to the Global War on Terrorism (GWOT) or other critical contingency operations" a DoD report stated that "Certified facilities or services are required including Sensitive Compartmented Information Facilities (SCIF), IT connectivity to Defense Research and Engineering Network (DREN), Secret Internet Protocol Router Network (SIPR) connection, Joint Worldwide Intelligence Communications System (JWICS) connection, fully equipped and secured Top Secret/Sensitive Compartmented Information (TS/SCI) office, laboratory and fabrication facilities with uninterrupted worldwide Non-Classified Internet Protocol Routers (NIPR)/Secret Internet Protocol Routers (SIPR) and other services for sustained operations and program execution. A combination of redundant capabilities, split-based operations, and bridging mission requirements will be utilized so as to mitigate risk."
SIPRNet was allegedly one of the networks accessed by alleged whistleblower Bradley Manning, who allegedly leaked the video used in Wikileaks' Collateral murder.[2]
War Machines: Recruiting Robots for Combat
War would be a lot safer, the Army says, if only more of it were fought by robots.
Smarter Than You Think
Government Issue
Articles in this series are examining the recent advances in artificial intelligence and robotics and their potential impact on society.
Multimedia
Interactive Graphic
A New Generation of Robotic Weapons
RSS Feed
Get Science News From The New York Times »
Enlarge This Image
David Walter Banks for The New York Times
REMOTELY CONTROLLED Some armed robots are operated with video-game-style consoles, helping to keep humans away from danger.
And while smart machines are already very much a part of modern warfare, the Army and its contractors are eager to add more. New robots — none of them particularly human-looking — are being designed to handle a broader range of tasks, from picking off snipers to serving as indefatigable night sentries.
In a mock city here used by Army Rangers for urban combat training, a 15-inch robot with a video camera scuttles around a bomb factory on a spying mission. Overhead an almost silent drone aircraft with a four-foot wingspan transmits images of the buildings below. Onto the scene rolls a sinister-looking vehicle on tank treads, about the size of a riding lawn mower, equipped with a machine gun and a grenade launcher.
Three backpack-clad technicians, standing out of the line of fire, operate the three robots with wireless video-game-style controllers. One swivels the video camera on the armed robot until it spots a sniper on a rooftop. The machine gun pirouettes, points and fires in two rapid bursts. Had the bullets been real, the target would have been destroyed.
The machines, viewed at a “Robotics Rodeo” last month at the Army’s training school here, not only protect soldiers, but also are never distracted, using an unblinking digital eye, or “persistent stare,” that automatically detects even the smallest motion. Nor do they ever panic under fire.
“One of the great arguments for armed robots is they can fire second,” said Joseph W. Dyer, a former vice admiral and the chief operating officer of iRobot, which makes robots that clear explosives as well as the Roomba robot vacuum cleaner. When a robot looks around a battlefield, he said, the remote technician who is seeing through its eyes can take time to assess a scene without firing in haste at an innocent person.
Yet the idea that robots on wheels or legs, with sensors and guns, might someday replace or supplement human soldiers is still a source of extreme controversy. Because robots can stage attacks with little immediate risk to the people who operate them, opponents say that robot warriors lower the barriers to warfare, potentially making nations more trigger-happy and leading to a new technological arms race.
“Wars will be started very easily and with minimal costs” as automation increases, predicted Wendell Wallach, a scholar at the Yale Interdisciplinary Center for Bioethics and chairman of its technology and ethics study group.
Civilians will be at greater risk, people in Mr. Wallach’s camp argue, because of the challenges in distinguishing between fighters and innocent bystanders. That job is maddeningly difficult for human beings on the ground. It only becomes more difficult when a device is remotely operated.
This problem has already arisen with Predator aircraft, which find their targets with the aid of soldiers on the ground but are operated from the United States. Because civilians in Iraq and Afghanistan have died as a result of collateral damage or mistaken identities, Predators have generated international opposition and prompted accusations of war crimes.
But robot combatants are supported by a range of military strategists, officers and weapons designers — and even some human rights advocates.
“A lot of people fear artificial intelligence,” said John Arquilla, executive director of the Information Operations Center at the Naval Postgraduate School. “I will stand my artificial intelligence against your human any day of the week and tell you that my A.I. will pay more attention to the rules of engagement and create fewer ethical lapses than a human force.”
Dr. Arquilla argues that weapons systems controlled by software will not act out of anger and malice and, in certain cases, can already make better decisions on the battlefield than humans.
His faith in machines is already being tested.
“Some of us think that the right organizational structure for the future is one that skillfully blends humans and intelligent machines,” Dr. Arquilla said. “We think that that’s the key to the mastery of 21st-century military affairs.”
Automation has proved vital in the wars America is fighting. In the air in Iraq and Afghanistan, unmanned aircraft with names like Predator, Reaper, Raven and Global Hawk have kept countless soldiers from flying sorties. Moreover, the military now routinely uses more than 6,000 tele-operated robots to search vehicles at checkpoints as well as to disarm one of the enemies’ most effective weapons: the I.E.D., or improvised explosive device.
Yet the shift to automated warfare may offer only a fleeting strategic advantage to the United States. Fifty-six nations are now developing robotic weapons, said Ron Arkin, a Georgia Institute of Technology roboticist and a government-financed researcher who has argued that it is possible to design “ethical” robots that conform to the laws of war and the military rules of escalation.
Source : The New York Times
Smarter Than You Think
Government Issue
Articles in this series are examining the recent advances in artificial intelligence and robotics and their potential impact on society.
Multimedia
Interactive Graphic
A New Generation of Robotic Weapons
RSS Feed
Get Science News From The New York Times »
Enlarge This Image
David Walter Banks for The New York Times
REMOTELY CONTROLLED Some armed robots are operated with video-game-style consoles, helping to keep humans away from danger.
And while smart machines are already very much a part of modern warfare, the Army and its contractors are eager to add more. New robots — none of them particularly human-looking — are being designed to handle a broader range of tasks, from picking off snipers to serving as indefatigable night sentries.
In a mock city here used by Army Rangers for urban combat training, a 15-inch robot with a video camera scuttles around a bomb factory on a spying mission. Overhead an almost silent drone aircraft with a four-foot wingspan transmits images of the buildings below. Onto the scene rolls a sinister-looking vehicle on tank treads, about the size of a riding lawn mower, equipped with a machine gun and a grenade launcher.
Three backpack-clad technicians, standing out of the line of fire, operate the three robots with wireless video-game-style controllers. One swivels the video camera on the armed robot until it spots a sniper on a rooftop. The machine gun pirouettes, points and fires in two rapid bursts. Had the bullets been real, the target would have been destroyed.
The machines, viewed at a “Robotics Rodeo” last month at the Army’s training school here, not only protect soldiers, but also are never distracted, using an unblinking digital eye, or “persistent stare,” that automatically detects even the smallest motion. Nor do they ever panic under fire.
“One of the great arguments for armed robots is they can fire second,” said Joseph W. Dyer, a former vice admiral and the chief operating officer of iRobot, which makes robots that clear explosives as well as the Roomba robot vacuum cleaner. When a robot looks around a battlefield, he said, the remote technician who is seeing through its eyes can take time to assess a scene without firing in haste at an innocent person.
Yet the idea that robots on wheels or legs, with sensors and guns, might someday replace or supplement human soldiers is still a source of extreme controversy. Because robots can stage attacks with little immediate risk to the people who operate them, opponents say that robot warriors lower the barriers to warfare, potentially making nations more trigger-happy and leading to a new technological arms race.
“Wars will be started very easily and with minimal costs” as automation increases, predicted Wendell Wallach, a scholar at the Yale Interdisciplinary Center for Bioethics and chairman of its technology and ethics study group.
Civilians will be at greater risk, people in Mr. Wallach’s camp argue, because of the challenges in distinguishing between fighters and innocent bystanders. That job is maddeningly difficult for human beings on the ground. It only becomes more difficult when a device is remotely operated.
This problem has already arisen with Predator aircraft, which find their targets with the aid of soldiers on the ground but are operated from the United States. Because civilians in Iraq and Afghanistan have died as a result of collateral damage or mistaken identities, Predators have generated international opposition and prompted accusations of war crimes.
But robot combatants are supported by a range of military strategists, officers and weapons designers — and even some human rights advocates.
“A lot of people fear artificial intelligence,” said John Arquilla, executive director of the Information Operations Center at the Naval Postgraduate School. “I will stand my artificial intelligence against your human any day of the week and tell you that my A.I. will pay more attention to the rules of engagement and create fewer ethical lapses than a human force.”
Dr. Arquilla argues that weapons systems controlled by software will not act out of anger and malice and, in certain cases, can already make better decisions on the battlefield than humans.
His faith in machines is already being tested.
“Some of us think that the right organizational structure for the future is one that skillfully blends humans and intelligent machines,” Dr. Arquilla said. “We think that that’s the key to the mastery of 21st-century military affairs.”
Automation has proved vital in the wars America is fighting. In the air in Iraq and Afghanistan, unmanned aircraft with names like Predator, Reaper, Raven and Global Hawk have kept countless soldiers from flying sorties. Moreover, the military now routinely uses more than 6,000 tele-operated robots to search vehicles at checkpoints as well as to disarm one of the enemies’ most effective weapons: the I.E.D., or improvised explosive device.
Yet the shift to automated warfare may offer only a fleeting strategic advantage to the United States. Fifty-six nations are now developing robotic weapons, said Ron Arkin, a Georgia Institute of Technology roboticist and a government-financed researcher who has argued that it is possible to design “ethical” robots that conform to the laws of war and the military rules of escalation.
Source : The New York Times
Γιατί η Τουρκία «στήνει εξέδρες» χωρίς Χάγη
Της ΚΥΡΑΣ ΑΔΑΜ Οι κυβερνήσεις Ελλάδας και Τουρκίας ουδέποτε διέψευσαν το τελευταίο διάστημα ότι υπάρχει στα σκαριά συμφωνία για το Αιγαίο, ενώ οι ξεκάθαρες θέσεις του υπουργού Επικρατείας της Τουρκίας, Ε. Μπαγίς, την περασμένη εβδομάδα, ότι «θα στήσουμε εξέδρες στη θάλασσα του Αιγαίου που θα μας λύσουν τα προβλήματα», οδηγούν στο μάλλον ασφαλές συμπέρασμα ότι η «λύση» θα είναι η συνεκμετάλλευση του Αιγαίου.
Ομως η οποιαδήποτε διαπραγμάτευση και συμφωνία για συνεκμετάλλευση από κοινού με την Τουρκία των κοιτασμάτων του Αιγαίου, χωρίς προηγουμένως να έχουν καθοριστεί τα χωρικά ύδατα και να έχουν οριοθετηθεί η υφαλοκρηπίδα και η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ), αφήνει ανοιχτή την πόρτα για παραχώρηση ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, αλλά και οικονομικών δικαιωμάτων.
Η Τουρκία δεν επιθυμεί, και γι' αυτό αποφεύγει, την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ, και τούτο γιατί γνωρίζει ότι το Δικαστήριο, στην καλύτερη περίπτωση για την ίδια, θα της εκχωρήσει (σ.σ. σύμφωνα με υπολογισμούς επίσημων ελληνικών φορέων) 2%-3% στο βόρειο και κεντρικό Αιγαίο, τίποτα στα Δωδεκάνησα μέχρι και τη Ρόδο και περίπου 25% μεταξύ Ρόδου και Καστελόριζου και 18% ανατολικά της Μεγίστης. (Στο χάρτη φαίνεται η καλύτερη πιθανή υφαλοκρηπίδα που θα μπορούσε να οριοθετήσει το Διεθνές Δικαστήριο για την Τουρκία, σύμφωνα με το Δίκαιο της Θάλασσας και με βάση την πρακτική του δικαστηρίου.)
Η ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε να διαπραγματευθεί και να συμφωνήσει την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ από την κόκκινη γραμμή στο χάρτη και ανατολικά, σύμφωνα με την αρχική, επίσημη ελληνική θέση από τη μεταπολίτευση, με την οποία, άλλωστε έγινε και η πρώτη -και ατελέσφορη- προσπάθεια διαπραγμάτευσης το 1976. Οποιαδήποτε συζήτηση δυτικά της κόκκινης γραμμής ισοδυναμεί με απεμπόληση ελληνικής κυριαρχίας και ελληνικών οικονομικών δικαιωμάτων.
Προσφυγή στην παρανομία
Επειδή λοιπόν η Τουρκία γνωρίζει τι δικαιούται στην περιοχή του Αιγαίου, και κυρίως ότι θα πάρει τα ελάχιστα από τον Εβρο μέχρι τη Ρόδο, αποφεύγει συστηματικώς το Διεθνές Δικαστήριο και προσπαθεί με παράνομες ενέργειες να πετύχει τη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου.
Επιπροσθέτως, η Αγκυρα φαίνεται να γνωρίζει τις πληροφορίες περί ύπαρξης κοιτασμάτων στην περιοχή του Καστελόριζου, γι' αυτό επιμένουν οι πληροφορίες από τις διμερείς «μυστικές διαπραγματεύσεις» ότι η Αγκυρα δεν θέλει καμία συζήτηση για την περιοχή αυτή, ισχυριζόμενη ότι το Καστελόριζο δεν έχει ούτε υφαλοκρηπίδα ούτε ΑΟΖ, υπονοώντας σαφώς ότι την περιοχή αυτή την θέλει αποκλειστικά δική της.
Επομένως, οποιαδήποτε πιθανή θέση της κυβέρνησης για εγκατάλειψη της οριοθέτησης των χωρικών υδάτων και της υφαλοκρηπίδας, με στόχο να βρεθεί λύση με την οριοθέτηση μόνον της ΑΟΖ, αποτελεί αλχημεία για τη συγκάλυψη τυχόν παραχωρήσεων.
Η ΑΟΖ και η υφαλοκρηπίδα αποτελούν τελείως διαφορετικές έννοιες, έχουν διαφορετικά μεγέθη και το εύρος τους δεν συμπίπτει.
Το άρθρο 76 της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας ορίζει ότι η υφαλοκρηπίδα μετράται από τις ακτές και μπορεί να έχει έκταση έως 200 ναυτικά μίλια από αυτές.
Το άρθρο 55 ορίζει ότι η ΑΟΖ εκτείνεται πέραν των χωρικών υδάτων και το άρθρο 57 ότι μπορεί να φτάσει τα 200 ν.μ. από την άκρη των χωρικών υδάτων.
Ετσι φαίνεται ότι απαιτείται η οριοθέτηση των χωρικών υδάτων (που αποτελούν τη βάση για την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα) και, επομένως, η όποια συμφωνία για συνεκμετάλλευση, χωρίς προηγουμένως να οριοθετηθούν η υφαλοκρηπίδα και η ΑΟΖ, αποτελεί παραχώρηση.
Απαιτείται η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ, διότι μετρώνται διαφορετικά και είναι πιθανόν η Τουρκία να στήσει εξέδρα σε τουρκική ΑΟΖ, πλην όμως ο βυθός να αποτελεί ελληνική υφαλοκρηπίδα και το αντίστροφο...
Το σενάριο δεν είναι επιστημονικής φαντασίας, αντιθέτως το έφερε στο προσκήνιο ο ίδιος ο κ. Μπαγίς σε πρόσφατες δηλώσεις του στην Αθήνα.
Μια τυχόν συνεκμετάλλευση δυτικά της κόκκινης γραμμής στο χάρτη θα επιφέρει, πέραν της απεμπόλησης κυριαρχίας, και επιπλέον προβλήματα που θα οδηγήσουν σε νέες παραχωρήσεις.
Παραχώρηση κυριαρχίας
Η ανάθεση, για παράδειγμα, σε αμερικανική εταιρεία (και τέτοια ονόματα αρχίζουν να ακούγονται από διάφορες πλευρές) να στήσει κοινές ελληνοτουρκικές εξέδρες (όπως έχει προαναγγείλει - περιγράψει ο κ. Μπαγίς) 20 ν.μ. δυτικά των Σαμοθράκης, Λήμνου, Λέσβου, Χίου, Σάμου, Ρόδου και νότια του Καστελόριζου αποτελεί σοβαρή κίνηση παραχώρησης ελληνικής κυριαρχίας.
Βεβαίως, ο υπό καλλιέργεια αντίλογος είναι ότι διά του τρόπου της συνεκμετάλλευσης αυτού του είδους θα εξαλειφθούν τα υπάρχοντα πολιτικά προβλήματα ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία.
Θα προκύψουν όμως και νέα προβλήματα, περισσότερο επικίνδυνα, προς την κατεύθυνση της συρρίκνωσης της Ελλάδας, και αυτό γιατί ανοίγει πιθανότατα ο δρόμος να χρησιμοποιήσει τις εξέδρες αυτές η Τουρκία ως αφετηρία διαμελισμού του Αιγαίου. Ετσι δημιουργείται ο κίνδυνος η Τουρκία:
Αποκοπή των νησιών
* Να ισχυριστεί ότι η περιοχή δυτικά από τις εξέδρες αυτές ανήκει στην Ελλάδα και ανατολικά ανήκει στην Τουρκία. Ετσι, μια σειρά από τα προαναφερθέντα ελληνικά νησιά κινδυνεύουν να βρεθούν αυτόματα πάνω στην ηπειρωτική υφαλοκρηπίδα της Τουρκίας και θα απομονωθούν, με κίνδυνο τον οικονομικό και εθνικό μαρασμό των κατοίκων τους.
* Να απαιτήσει την αναδιάταξη του FIR Αθηνών με αφετηρία τη γεωγραφική θέση στην οποία βρίσκονται οι εξέδρες αυτές, με αποτέλεσμα την απώλεια πολλών εκατομμυρίων ευρώ από τα τέλη υπέρπτησης.
* Να απαιτήσει, με αφετηρία τις εξέδρες (ανατολή-δύση), την επαναδιάταξη των ορίων στις περιοχές έρευνας και διάσωσης.
* Να ζητήσει την εφαρμογή του άρθρου 43 της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας για την περιοχή ανατολικά από τις εξέδρες, προκειμένου να αναλάβει η Αγκυρα τον έλεγχο και την ασφάλεια της ναυσιπλοΐας, καθώς και για τη ρύπανση της θάλασσας, αποκομίζοντας μέγιστα οικονομικά οφέλη.
* Να απαιτήσει με βάση τις εξέδρες την οριοθέτηση των ελληνοτουρκικών συνόρων με αποτέλεσμα να συρρικνωθεί η κυριαρχία της Ελλάδας.
* Τέλος, το θεσμικό και εξόχως εθνικό δικαίωμα της Ελλάδας για επέκταση των χωρικών υδάτων μέχρι και τα 12 ν.μ. θα παραπεμφθεί στις καλένδες. *
Ομως η οποιαδήποτε διαπραγμάτευση και συμφωνία για συνεκμετάλλευση από κοινού με την Τουρκία των κοιτασμάτων του Αιγαίου, χωρίς προηγουμένως να έχουν καθοριστεί τα χωρικά ύδατα και να έχουν οριοθετηθεί η υφαλοκρηπίδα και η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ), αφήνει ανοιχτή την πόρτα για παραχώρηση ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, αλλά και οικονομικών δικαιωμάτων.
Η Τουρκία δεν επιθυμεί, και γι' αυτό αποφεύγει, την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ, και τούτο γιατί γνωρίζει ότι το Δικαστήριο, στην καλύτερη περίπτωση για την ίδια, θα της εκχωρήσει (σ.σ. σύμφωνα με υπολογισμούς επίσημων ελληνικών φορέων) 2%-3% στο βόρειο και κεντρικό Αιγαίο, τίποτα στα Δωδεκάνησα μέχρι και τη Ρόδο και περίπου 25% μεταξύ Ρόδου και Καστελόριζου και 18% ανατολικά της Μεγίστης. (Στο χάρτη φαίνεται η καλύτερη πιθανή υφαλοκρηπίδα που θα μπορούσε να οριοθετήσει το Διεθνές Δικαστήριο για την Τουρκία, σύμφωνα με το Δίκαιο της Θάλασσας και με βάση την πρακτική του δικαστηρίου.)
Η ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε να διαπραγματευθεί και να συμφωνήσει την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ από την κόκκινη γραμμή στο χάρτη και ανατολικά, σύμφωνα με την αρχική, επίσημη ελληνική θέση από τη μεταπολίτευση, με την οποία, άλλωστε έγινε και η πρώτη -και ατελέσφορη- προσπάθεια διαπραγμάτευσης το 1976. Οποιαδήποτε συζήτηση δυτικά της κόκκινης γραμμής ισοδυναμεί με απεμπόληση ελληνικής κυριαρχίας και ελληνικών οικονομικών δικαιωμάτων.
Προσφυγή στην παρανομία
Επειδή λοιπόν η Τουρκία γνωρίζει τι δικαιούται στην περιοχή του Αιγαίου, και κυρίως ότι θα πάρει τα ελάχιστα από τον Εβρο μέχρι τη Ρόδο, αποφεύγει συστηματικώς το Διεθνές Δικαστήριο και προσπαθεί με παράνομες ενέργειες να πετύχει τη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου.
Επιπροσθέτως, η Αγκυρα φαίνεται να γνωρίζει τις πληροφορίες περί ύπαρξης κοιτασμάτων στην περιοχή του Καστελόριζου, γι' αυτό επιμένουν οι πληροφορίες από τις διμερείς «μυστικές διαπραγματεύσεις» ότι η Αγκυρα δεν θέλει καμία συζήτηση για την περιοχή αυτή, ισχυριζόμενη ότι το Καστελόριζο δεν έχει ούτε υφαλοκρηπίδα ούτε ΑΟΖ, υπονοώντας σαφώς ότι την περιοχή αυτή την θέλει αποκλειστικά δική της.
Επομένως, οποιαδήποτε πιθανή θέση της κυβέρνησης για εγκατάλειψη της οριοθέτησης των χωρικών υδάτων και της υφαλοκρηπίδας, με στόχο να βρεθεί λύση με την οριοθέτηση μόνον της ΑΟΖ, αποτελεί αλχημεία για τη συγκάλυψη τυχόν παραχωρήσεων.
Η ΑΟΖ και η υφαλοκρηπίδα αποτελούν τελείως διαφορετικές έννοιες, έχουν διαφορετικά μεγέθη και το εύρος τους δεν συμπίπτει.
Το άρθρο 76 της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας ορίζει ότι η υφαλοκρηπίδα μετράται από τις ακτές και μπορεί να έχει έκταση έως 200 ναυτικά μίλια από αυτές.
Το άρθρο 55 ορίζει ότι η ΑΟΖ εκτείνεται πέραν των χωρικών υδάτων και το άρθρο 57 ότι μπορεί να φτάσει τα 200 ν.μ. από την άκρη των χωρικών υδάτων.
Ετσι φαίνεται ότι απαιτείται η οριοθέτηση των χωρικών υδάτων (που αποτελούν τη βάση για την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα) και, επομένως, η όποια συμφωνία για συνεκμετάλλευση, χωρίς προηγουμένως να οριοθετηθούν η υφαλοκρηπίδα και η ΑΟΖ, αποτελεί παραχώρηση.
Απαιτείται η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ, διότι μετρώνται διαφορετικά και είναι πιθανόν η Τουρκία να στήσει εξέδρα σε τουρκική ΑΟΖ, πλην όμως ο βυθός να αποτελεί ελληνική υφαλοκρηπίδα και το αντίστροφο...
Το σενάριο δεν είναι επιστημονικής φαντασίας, αντιθέτως το έφερε στο προσκήνιο ο ίδιος ο κ. Μπαγίς σε πρόσφατες δηλώσεις του στην Αθήνα.
Μια τυχόν συνεκμετάλλευση δυτικά της κόκκινης γραμμής στο χάρτη θα επιφέρει, πέραν της απεμπόλησης κυριαρχίας, και επιπλέον προβλήματα που θα οδηγήσουν σε νέες παραχωρήσεις.
Παραχώρηση κυριαρχίας
Η ανάθεση, για παράδειγμα, σε αμερικανική εταιρεία (και τέτοια ονόματα αρχίζουν να ακούγονται από διάφορες πλευρές) να στήσει κοινές ελληνοτουρκικές εξέδρες (όπως έχει προαναγγείλει - περιγράψει ο κ. Μπαγίς) 20 ν.μ. δυτικά των Σαμοθράκης, Λήμνου, Λέσβου, Χίου, Σάμου, Ρόδου και νότια του Καστελόριζου αποτελεί σοβαρή κίνηση παραχώρησης ελληνικής κυριαρχίας.
Βεβαίως, ο υπό καλλιέργεια αντίλογος είναι ότι διά του τρόπου της συνεκμετάλλευσης αυτού του είδους θα εξαλειφθούν τα υπάρχοντα πολιτικά προβλήματα ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία.
Θα προκύψουν όμως και νέα προβλήματα, περισσότερο επικίνδυνα, προς την κατεύθυνση της συρρίκνωσης της Ελλάδας, και αυτό γιατί ανοίγει πιθανότατα ο δρόμος να χρησιμοποιήσει τις εξέδρες αυτές η Τουρκία ως αφετηρία διαμελισμού του Αιγαίου. Ετσι δημιουργείται ο κίνδυνος η Τουρκία:
Αποκοπή των νησιών
* Να ισχυριστεί ότι η περιοχή δυτικά από τις εξέδρες αυτές ανήκει στην Ελλάδα και ανατολικά ανήκει στην Τουρκία. Ετσι, μια σειρά από τα προαναφερθέντα ελληνικά νησιά κινδυνεύουν να βρεθούν αυτόματα πάνω στην ηπειρωτική υφαλοκρηπίδα της Τουρκίας και θα απομονωθούν, με κίνδυνο τον οικονομικό και εθνικό μαρασμό των κατοίκων τους.
* Να απαιτήσει την αναδιάταξη του FIR Αθηνών με αφετηρία τη γεωγραφική θέση στην οποία βρίσκονται οι εξέδρες αυτές, με αποτέλεσμα την απώλεια πολλών εκατομμυρίων ευρώ από τα τέλη υπέρπτησης.
* Να απαιτήσει, με αφετηρία τις εξέδρες (ανατολή-δύση), την επαναδιάταξη των ορίων στις περιοχές έρευνας και διάσωσης.
* Να ζητήσει την εφαρμογή του άρθρου 43 της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας για την περιοχή ανατολικά από τις εξέδρες, προκειμένου να αναλάβει η Αγκυρα τον έλεγχο και την ασφάλεια της ναυσιπλοΐας, καθώς και για τη ρύπανση της θάλασσας, αποκομίζοντας μέγιστα οικονομικά οφέλη.
* Να απαιτήσει με βάση τις εξέδρες την οριοθέτηση των ελληνοτουρκικών συνόρων με αποτέλεσμα να συρρικνωθεί η κυριαρχία της Ελλάδας.
* Τέλος, το θεσμικό και εξόχως εθνικό δικαίωμα της Ελλάδας για επέκταση των χωρικών υδάτων μέχρι και τα 12 ν.μ. θα παραπεμφθεί στις καλένδες. *
Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010
Η Αλ - Κάιντα καλοβλέπει τα κατεχόμενα
ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΗΣ
ΣΗΜΕΙΩΜΑ των αμερικανικών υπηρεσιών που διαβιβάστηκε στην κυπριακή Αστυνομία, αναφέρει ότι η τρομοκρατική οργάνωση Αλ Κάιντα βλέπει θετικά την κατάσταση στα κατεχόμενα και πως υποστηρίζει «την υπόθεσή τους», προειδοποιώντας για την πιθανότητα να χρησιμοποιηθούν τα κατεχόμενα από την οργάνωση.
Το μήνυμα, σύμφωνα με πληροφορίες του «Φ», παραδόθηκε πριν μια περίπου βδομάδα στην Αστυνομία από υψηλόβαθμο στέλεχος της αμερικάνικης πρεσβείας στη Λευκωσία με σκοπό την αξιολόγησή του. Οι αμερικανικές Αρχές στηρίζουν την εκτίμησή τους αυτή, μετά από ανάλυση τοποθέτησης στην οποία προέβη (όχι δημόσια) ο υπαρχηγός της Αλ Κάιντα, Αϊμάν αλ Ζαουάχρι (φωτό). Ο δεύτερος τη τάξη της οργάνωσης φέρεται κατά τους Αμερικανούς να υποστηρίζει σε συνομιλία του ανοικτά το καθεστώς των κατεχομένων, εκφράζοντας μάλιστα την πεποίθηση όπως κάποια στιγμή η Κύπρος μετατραπεί σε μουσουλμανικό χώρο στην περιοχή.
Πρόσφατα ο ίδιος αξιωματούχος της οργάνωσης με μήνυμά του, που δημοσιεύτηκε σε ισλαμικούς ιστότοπους, προέτρεψε τους Τούρκους μουσουλμάνους να αναγκάσουν την κυβέρνησή τους να μην συνεργάζεται με το Ισραήλ. Σύμφωνα με τους Αμερικανούς, οι ίδιοι προχώρησαν σε αξιολόγηση των πληροφοριών, που κατάφεραν να συλλέξουν σε σχέση με τη θέση του Ζαουάχρι και έκριναν ότι οι κίνδυνοι είναι υπαρκτοί από μια ενδεχόμενη χρησιμοποίηση των κατεχομένων με οποιονδήποτε τρόπο από την οργάνωση.
Όπως αναφέρουν οι πληροφορίες μας, μετά τη λήψη του σημειώματος, έχουν ενημερωθεί αρμοδίως Υπουργεία (ΥΠΕΞ, Δικαιοσύνης κ.ά.) καθώς και υπηρεσίες για τις εκτιμήσεις των Αμερικανών.
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
ΣΗΜΕΙΩΜΑ των αμερικανικών υπηρεσιών που διαβιβάστηκε στην κυπριακή Αστυνομία, αναφέρει ότι η τρομοκρατική οργάνωση Αλ Κάιντα βλέπει θετικά την κατάσταση στα κατεχόμενα και πως υποστηρίζει «την υπόθεσή τους», προειδοποιώντας για την πιθανότητα να χρησιμοποιηθούν τα κατεχόμενα από την οργάνωση.
Το μήνυμα, σύμφωνα με πληροφορίες του «Φ», παραδόθηκε πριν μια περίπου βδομάδα στην Αστυνομία από υψηλόβαθμο στέλεχος της αμερικάνικης πρεσβείας στη Λευκωσία με σκοπό την αξιολόγησή του. Οι αμερικανικές Αρχές στηρίζουν την εκτίμησή τους αυτή, μετά από ανάλυση τοποθέτησης στην οποία προέβη (όχι δημόσια) ο υπαρχηγός της Αλ Κάιντα, Αϊμάν αλ Ζαουάχρι (φωτό). Ο δεύτερος τη τάξη της οργάνωσης φέρεται κατά τους Αμερικανούς να υποστηρίζει σε συνομιλία του ανοικτά το καθεστώς των κατεχομένων, εκφράζοντας μάλιστα την πεποίθηση όπως κάποια στιγμή η Κύπρος μετατραπεί σε μουσουλμανικό χώρο στην περιοχή.
Πρόσφατα ο ίδιος αξιωματούχος της οργάνωσης με μήνυμά του, που δημοσιεύτηκε σε ισλαμικούς ιστότοπους, προέτρεψε τους Τούρκους μουσουλμάνους να αναγκάσουν την κυβέρνησή τους να μην συνεργάζεται με το Ισραήλ. Σύμφωνα με τους Αμερικανούς, οι ίδιοι προχώρησαν σε αξιολόγηση των πληροφοριών, που κατάφεραν να συλλέξουν σε σχέση με τη θέση του Ζαουάχρι και έκριναν ότι οι κίνδυνοι είναι υπαρκτοί από μια ενδεχόμενη χρησιμοποίηση των κατεχομένων με οποιονδήποτε τρόπο από την οργάνωση.
Όπως αναφέρουν οι πληροφορίες μας, μετά τη λήψη του σημειώματος, έχουν ενημερωθεί αρμοδίως Υπουργεία (ΥΠΕΞ, Δικαιοσύνης κ.ά.) καθώς και υπηρεσίες για τις εκτιμήσεις των Αμερικανών.
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
Αυτοί οργανώνονται για νέες διεκδικήσεις και εμείς ονειρευόμαστε φιλίες και συνεργασίες μαζί τους
Για άλλη μία φορά αποδεικνύεται ο τρόπος με τον οποίο εργάζεται η τουρκική εξωτερική πολιτική όσον αφορά τις σχέσεις της γειτονικής χώρας με την Ελλάδα. Αξιοποιώντας στο έπακρο την πολιτική και οικονομική ελίτ της Ελλάδας σε συνδυασμό με ορισμένα ΜΜΕ που επιλέγουν να ακούσουν και να μεταφέρουν στην ελληνική κοινή γνώμη αυτά που θα επιθυμούσαν και όχι αυτά που πραγματικά εκπέμπουν οι γείτονες μας η Τουρκία συνεχίσει το διμέτωπο παιχνίδι της με την Ελλάδα.
Από την μία οι εμφανέστατοι δυτικού στυλ υπουργοί της τουρκικής κυβέρνησης με τους ευρωπαϊκούς τρόπους και την ευρωπαϊκή γλώσσα να μιλάνε για φιλία, για συνεργασία, για κοινές business ακόμα και στα γεωγραφικά σημεία που έχουμε διαφορές. Οι άνθρωποι αυτοί ενημερωμένοι από τους ειδικούς αναλυτές που το τουρκικό κράτος διαθέτει, πατούν με τα ωραία λόγια τους πάνω στην νεοελληνική κουλτούρα του «ωχ βρε αδελφέ παράτα μας με τα προβλήματα, ας δούμε πως θα βγάλουμε κανένα ευρώ».
Από την άλλη πλευρά όμως έχουμε την αληθινή, υπόγεια, οθωμανικού, συνομωτικού στυλ προετοιμασία του εδάφους από την Τουρκία για τη διεθνή στήριξη των διεκδικήσεων της από την Ελλάδα. Σκοπός της πολιτικής αυτής είναι η αποκοίμιση της ελληνικής κοινής γνώμης με τα όμορφα τα λόγια που όλοι θα ήθελαν να γίνουν πραγματικότητα και από την άλλη η προετοιμασία του εδάφους στο εξωτερικό για την δαιμονοποίηση και υπονόμευση της εικόνας και του κύρους της Ελλάδας, όσον αφορά τα δικαιώματα και την ύπαρξη της μουσουλμανικής μειονότητας στην Ελλάδα.
Για του λόγου το αληθές ακολουθεί δημοσίευμα της μειονοτικής γνωστής για τις σχέσεις της με το τουρκικό προξενείο εφημερίδας Μπιρλίκ, η οποία στις 25 Νοεμβρίου δημοσίευσε το ακόλουθο άρθρο το οποίο μεταφράστηκε και δημοσιεύτηκε στα ελληνικά από την ιστοσελίδα tourkikanea.
«Στις 31 Οκτωβρίου, ο Σύλλογος Αλληλεγγύης Τούρκων Δυτικής Θράκης – μέλος της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Τούρκων Δυτικής Θράκης -, ο σύλλογος Εστία του Αζερμπαϊτζάν, το Συμβούλιο Τουρκοκυπριακών Συλλόγων Αγγλίας, και το Μέτωπο Τουρκμένων του Ιράκ, οργάνωσαν στο Imperial College του πανεπιστημίου του Λονδίνου, διάσκεψη με τίτλο «Τούρκοι του εξωτερικού».
ΣΥΖΗΤΗΘΗΚΑΝ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΘΡΑΚΗΣ, ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΑΣ ΚΥΠΡΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ ΤΟΥ ΙΡΑΚ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΖΕΡΜΠΑΪΤΖΑΝ.
Στην διάσκεψη που οργανώθηκε από κοινού από τον πρόεδρο του Συμβουλίου Τουρκοκυπριακών Συλλόγων Αγγλίας Αχμέτ Μπαστούρκ, από τον εκπρόσωπο των Τουρκμένων του Ιράκ Σουντούς Αμπάς, από τον πρόεδρο του Συλλόγου Δυτικοθρακιωτών Αγγλίας Ριντβάν Χατζημπεντέλ, και από τον πρόεδρο της Αζερμπαϊτζανής Εστίας Αλή Τεκίν Αταλάρ, μετείχαν ο πρόξενος της Τουρκίας στο Λονδίνο Αχμέτ Ντεμιρόκ, ο ακόλουθος της τουρκικής πρεσβείας στο Λονδίνο Κερέμ Κιρατλί και άλλοι διπλωμάτες.
Την εναρκτήρια ομιλία στην διάσκεψη αυτή όπου συζητήθηκαν τα κοινά προβλήματα των Τούρκων της Βόρειας Κύπρου, του Ιράκ, της Δυτικής Θράκης και του Καυκάσου, την έκανε ο πρόεδρος του Συμβουλίου Τουρκοκυπριακών Συλλόγων Αγγλίας Αχμέτ Μπαστούρκ.
Ο Μπαστούρκ είπε πως παρόμοιες εκδηλώσεις που περιγράφουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Τούρκοι που ζούνε έξω από την Τουρκία σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, να οργανωθούνε και πέραν του Λονδίνου σε άλλα σημαντικά κέντρα όπως στο Βερολίνο και στη Χάγη. Έτσι είπε ο Μπαστούρκ, θα γίνει προσπάθεια να ακουστούνε τα προβλήματα των Τούρκων της Δυτικής Θράκης, του Ιράκ, της Κύπρου και του Αζερμπαϊτζάν.
Στην διάσκεψη την προεδρία της οποίας είχε ο Ακμέν Αλή Σιτκί, μετείχαν ως ομιλητές ο Γ.Γ Βακουφίων του Κερκούκ καθηγητής Σουπχί Σαάτσι, ο Σανάν Αλίεβ από το πανεπιστήμιο του Γουέστμινστερ, ο καθηγητής ιστορίας Σαλαχί Σονιέλ και ο Γκιζντέ Κιλίτς Γιασίν από το Ινστιτούτο Τουρκίας του 21ου αιώνα.
Ο Γιασίν αναφερόμενος στις πολιτικές συνομιλίες Ελλάδας και Τουρκίας είπε πως έχουν εστιαστεί στη θεολογική σχολή της Χάλκης και στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, και ανέφερε πως είναι ανάγκη να συζητηθούνε περισσότερο τα προβλήματα της Τουρκικής Μειονότητας της Δυτικής Θράκης.
Ο Γιασίν λέγοντας πως ο ξένος τύπος εκτιμά πως οι συνομιλίες Τουρκίας και Ελλάδας εστιάζονται στην θεολογική σχολή της Χάλκης, είπε πως θα έπρεπε τα προβλήματα των μουφτήδων, των δίγλωσσων νηπιαγωγείων, καθώς και τα άλλα εκπαιδευτικά θέματα να τίθενται στην επικαιρότητα από τον ξένο τύπο».
Αυτά γιατί τα ωραία παραμύθια είναι ένας τομέας στον οποίο διαπρέπουν οι λαοί της Ανατολής και ειδικότερα οι λαοί της εγγύτερης Ανατολής.
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
Από την μία οι εμφανέστατοι δυτικού στυλ υπουργοί της τουρκικής κυβέρνησης με τους ευρωπαϊκούς τρόπους και την ευρωπαϊκή γλώσσα να μιλάνε για φιλία, για συνεργασία, για κοινές business ακόμα και στα γεωγραφικά σημεία που έχουμε διαφορές. Οι άνθρωποι αυτοί ενημερωμένοι από τους ειδικούς αναλυτές που το τουρκικό κράτος διαθέτει, πατούν με τα ωραία λόγια τους πάνω στην νεοελληνική κουλτούρα του «ωχ βρε αδελφέ παράτα μας με τα προβλήματα, ας δούμε πως θα βγάλουμε κανένα ευρώ».
Από την άλλη πλευρά όμως έχουμε την αληθινή, υπόγεια, οθωμανικού, συνομωτικού στυλ προετοιμασία του εδάφους από την Τουρκία για τη διεθνή στήριξη των διεκδικήσεων της από την Ελλάδα. Σκοπός της πολιτικής αυτής είναι η αποκοίμιση της ελληνικής κοινής γνώμης με τα όμορφα τα λόγια που όλοι θα ήθελαν να γίνουν πραγματικότητα και από την άλλη η προετοιμασία του εδάφους στο εξωτερικό για την δαιμονοποίηση και υπονόμευση της εικόνας και του κύρους της Ελλάδας, όσον αφορά τα δικαιώματα και την ύπαρξη της μουσουλμανικής μειονότητας στην Ελλάδα.
Για του λόγου το αληθές ακολουθεί δημοσίευμα της μειονοτικής γνωστής για τις σχέσεις της με το τουρκικό προξενείο εφημερίδας Μπιρλίκ, η οποία στις 25 Νοεμβρίου δημοσίευσε το ακόλουθο άρθρο το οποίο μεταφράστηκε και δημοσιεύτηκε στα ελληνικά από την ιστοσελίδα tourkikanea.
«Στις 31 Οκτωβρίου, ο Σύλλογος Αλληλεγγύης Τούρκων Δυτικής Θράκης – μέλος της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Τούρκων Δυτικής Θράκης -, ο σύλλογος Εστία του Αζερμπαϊτζάν, το Συμβούλιο Τουρκοκυπριακών Συλλόγων Αγγλίας, και το Μέτωπο Τουρκμένων του Ιράκ, οργάνωσαν στο Imperial College του πανεπιστημίου του Λονδίνου, διάσκεψη με τίτλο «Τούρκοι του εξωτερικού».
ΣΥΖΗΤΗΘΗΚΑΝ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΘΡΑΚΗΣ, ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΑΣ ΚΥΠΡΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ ΤΟΥ ΙΡΑΚ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΖΕΡΜΠΑΪΤΖΑΝ.
Στην διάσκεψη που οργανώθηκε από κοινού από τον πρόεδρο του Συμβουλίου Τουρκοκυπριακών Συλλόγων Αγγλίας Αχμέτ Μπαστούρκ, από τον εκπρόσωπο των Τουρκμένων του Ιράκ Σουντούς Αμπάς, από τον πρόεδρο του Συλλόγου Δυτικοθρακιωτών Αγγλίας Ριντβάν Χατζημπεντέλ, και από τον πρόεδρο της Αζερμπαϊτζανής Εστίας Αλή Τεκίν Αταλάρ, μετείχαν ο πρόξενος της Τουρκίας στο Λονδίνο Αχμέτ Ντεμιρόκ, ο ακόλουθος της τουρκικής πρεσβείας στο Λονδίνο Κερέμ Κιρατλί και άλλοι διπλωμάτες.
Την εναρκτήρια ομιλία στην διάσκεψη αυτή όπου συζητήθηκαν τα κοινά προβλήματα των Τούρκων της Βόρειας Κύπρου, του Ιράκ, της Δυτικής Θράκης και του Καυκάσου, την έκανε ο πρόεδρος του Συμβουλίου Τουρκοκυπριακών Συλλόγων Αγγλίας Αχμέτ Μπαστούρκ.
Ο Μπαστούρκ είπε πως παρόμοιες εκδηλώσεις που περιγράφουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Τούρκοι που ζούνε έξω από την Τουρκία σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, να οργανωθούνε και πέραν του Λονδίνου σε άλλα σημαντικά κέντρα όπως στο Βερολίνο και στη Χάγη. Έτσι είπε ο Μπαστούρκ, θα γίνει προσπάθεια να ακουστούνε τα προβλήματα των Τούρκων της Δυτικής Θράκης, του Ιράκ, της Κύπρου και του Αζερμπαϊτζάν.
Στην διάσκεψη την προεδρία της οποίας είχε ο Ακμέν Αλή Σιτκί, μετείχαν ως ομιλητές ο Γ.Γ Βακουφίων του Κερκούκ καθηγητής Σουπχί Σαάτσι, ο Σανάν Αλίεβ από το πανεπιστήμιο του Γουέστμινστερ, ο καθηγητής ιστορίας Σαλαχί Σονιέλ και ο Γκιζντέ Κιλίτς Γιασίν από το Ινστιτούτο Τουρκίας του 21ου αιώνα.
Ο Γιασίν αναφερόμενος στις πολιτικές συνομιλίες Ελλάδας και Τουρκίας είπε πως έχουν εστιαστεί στη θεολογική σχολή της Χάλκης και στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, και ανέφερε πως είναι ανάγκη να συζητηθούνε περισσότερο τα προβλήματα της Τουρκικής Μειονότητας της Δυτικής Θράκης.
Ο Γιασίν λέγοντας πως ο ξένος τύπος εκτιμά πως οι συνομιλίες Τουρκίας και Ελλάδας εστιάζονται στην θεολογική σχολή της Χάλκης, είπε πως θα έπρεπε τα προβλήματα των μουφτήδων, των δίγλωσσων νηπιαγωγείων, καθώς και τα άλλα εκπαιδευτικά θέματα να τίθενται στην επικαιρότητα από τον ξένο τύπο».
Αυτά γιατί τα ωραία παραμύθια είναι ένας τομέας στον οποίο διαπρέπουν οι λαοί της Ανατολής και ειδικότερα οι λαοί της εγγύτερης Ανατολής.
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
Iran at the Top of Foreign Currency Deposits at Turkish Banks
By Gamze Coşkun, JTW
Iranians' deposists in Turkish banks are at the top of the ranking among other foreign deposit accounts in Turkey. According to the data, Iran is the major depositor with 3.07 billion dollars.
Iranians are followed by the German with 2.5 billion dollar deposits.
The rest of the ranking is as follows:
North Cyprus - 1.49 billion dollars
U.K. - 1.07 billion dollars
The U.S. - 0.8 billion dollars
Luxemburg - 0.49 billion dollars
Switzerland - 0.45 billion dollars
Iranians' deposists in Turkish banks are at the top of the ranking among other foreign deposit accounts in Turkey. According to the data, Iran is the major depositor with 3.07 billion dollars.
Iranians are followed by the German with 2.5 billion dollar deposits.
The rest of the ranking is as follows:
North Cyprus - 1.49 billion dollars
U.K. - 1.07 billion dollars
The U.S. - 0.8 billion dollars
Luxemburg - 0.49 billion dollars
Switzerland - 0.45 billion dollars
Is China the real target of this Anti-Missile Shield ?
Just getting the leaders of Russia and NATO around the table to talk about increased cooperation was progress barely two years after the Georgian war triggered a near freeze in relations.
In Lisbon, Russian President Dmitry Medvedev and his NATO counterparts agreed to work together to fight piracy, terrorism, narcotics trafficking and the spread of weapons of mass destruction. But a much-vaunted agreement to cooperate on missile defense appears less conclusive that the alliance had initially hoped.
NATO leaders had been upbeat about the prospect of Russia agreeing to cooperate in a new multi-layered system of anti-missile defenses which the 28 North Atlantic Treaty Organization nations signed up on Friday.
"For the first time in history, NATO and Russia will be cooperating to defend themselves," NATO Secretary General Fogh Rasmussen said after the allies met with Medvedev.
"Starting today we will begin working on missile defense cooperation to protect our deployed troops on the ground and we will answer the questions that need answering for us to cooperate on territorial missile defense as well," he added in carefully chosen works which showed the limitations on the cooperation Medvedev had signed up to.
Russia had long been engaging in a cooperation project with NATO to improve so-called "battlefield missile defenses" against the risk of short-range attack to troops. Those talks had stalled after the August 2008 Georgian war but will now resume.
Territorial missile defense is a different issue involving US plans to include Europe in a global shield against long-range missile attack. Here Russia remains wary of NATO's intentions and agreed only to an assessment of the possible threats and "dialogue " leading up to a possible decision at meeting of defense ministers in June 2011.
Source : China Daily News
In Lisbon, Russian President Dmitry Medvedev and his NATO counterparts agreed to work together to fight piracy, terrorism, narcotics trafficking and the spread of weapons of mass destruction. But a much-vaunted agreement to cooperate on missile defense appears less conclusive that the alliance had initially hoped.
NATO leaders had been upbeat about the prospect of Russia agreeing to cooperate in a new multi-layered system of anti-missile defenses which the 28 North Atlantic Treaty Organization nations signed up on Friday.
"For the first time in history, NATO and Russia will be cooperating to defend themselves," NATO Secretary General Fogh Rasmussen said after the allies met with Medvedev.
"Starting today we will begin working on missile defense cooperation to protect our deployed troops on the ground and we will answer the questions that need answering for us to cooperate on territorial missile defense as well," he added in carefully chosen works which showed the limitations on the cooperation Medvedev had signed up to.
Russia had long been engaging in a cooperation project with NATO to improve so-called "battlefield missile defenses" against the risk of short-range attack to troops. Those talks had stalled after the August 2008 Georgian war but will now resume.
Territorial missile defense is a different issue involving US plans to include Europe in a global shield against long-range missile attack. Here Russia remains wary of NATO's intentions and agreed only to an assessment of the possible threats and "dialogue " leading up to a possible decision at meeting of defense ministers in June 2011.
Source : China Daily News
Της Κορέας...
Υπάρχει περίπτωση να ξεσπάσει νέος πόλεμος στην Κορέα; Το ερώτημα αυτό πλανάται από προχθές σε ολόκληρο τον πλανήτη, μετά το θερμό επεισόδιο που σημειώθηκε όταν το βορειοκορεατικό πυροβολικό έβαλε εναντίον του νοτιοκορεατικού μικρού νησιού Γιεονπγιεόνγκ, προκαλώντας τον θάνατο 4 ατόμων και τον τραυματισμό άλλων 17. Οσο σοβαρό και αν είναι το επεισόδιο -ο ισχυρισμός, πάντως, ότι πρόκειται για το πιο επικίνδυνο από την εποχή της λήξης του κορεατικού πολέμου, το 1953, συνιστά αβάσιμη δημοσιογραφική υπερβολή-, η απάντηση είναι κατηγορηματική: αποκλείεται να υπάρξει πόλεμος Βορείου και Νοτίου Κορέας.
Στρατιωτικές προκλήσεις εκατέρωθεν σίγουρα θα συνεχίσουν να λαμβάνουν χώρα, πόλεμος όμως αποκλείεται να ξεσπάσει, όσες απειλές και αν εκτοξευθούν εκατέρωθεν.
Οι λόγοι είναι σαφείς. Πρώτον, η Βόρειος Κορέα έχει μερικές πυρηνικές κεφαλές και το καθεστώς της δεν θα διστάσει καθόλου να τις χρησιμοποιήσει στην τελική φάση των μαχών, αν απειλείται με εξαφάνιση.
Δεύτερον, παρόλο που η Βόρειος Κορέα έχει μόλις τον μισό πληθυσμό της Νοτίου (23 εκατομμύρια έναντι 49), έχει πολύ ισχυρότερο στρατό σε επίπεδο συμβατικών δυνάμεων - περίπου 1.200.000 Βορειοκορεάτες στις ένοπλες δυνάμεις έναντι 687.000 Νοτιοκορεατών. Επιπλέον, η βορειοκορεατική κοινωνία είναι πραγματικά στρατοκρατικά οργανωμένη, με αποτέλεσμα να έχει 7.700.000 ετοιμοπόλεμους εφέδρους έναντι 4.500.000 εφέδρων Νοτιοκορεατών σαφώς υποδεέστερης μαχητικής ικανότητας. Επιπροσθέτως, η Β. Κορέα έχει παλαιότερα μεν αλλά πολύ περισσότερα άρματα μάχης, πολεμικά αεροπλάνα, πολεμικά πλοία και υποβρύχια, βαλλιστικούς πυραύλους κ.λπ.
Εν ολίγοις, σε περίπτωση πολέμου μόνο η άμεση αμερικανική ανάμειξη μπορεί να σώσει τη Νότιο Κορέα από τη στρατιωτική ήττα, ενώ η νοτιοκορεατική πρωτεύουσα Σεούλ με τα 11 εκατομμύρια κατοίκους της θα βρεθεί από το πρώτο λεπτό του πολέμου να δέχεται καταιγιστικά πλήγματα, με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς.
Τρίτον, η νοτιοκορεατική οικονομία ως ανεπτυγμένη θα υποστεί ανείπωτες ζημιές σε περίπτωση πολέμου, ενώ η υποτυπώδης βορειοκορεατική οικονομία θα έχει πολύ μικρότερο κόστος.
Τέταρτον, η Κίνα δεν έχει φυσικά πλέον κανενός είδους μαρξίζουσα ιδεολογία, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελε στα σύνορά της μια ενοποιημένη Κορέα, όργανο των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας, με δεκάδες χιλιάδες Αμερικανούς στρατιώτες να σταθμεύουν στα σύνορά τους.
Επιγραμματικά, αυτοί είναι οι λόγοι που δεν έχει γίνει πόλεμος στην Κορέα εδώ και εξήντα χρόνια. Ετσι εξηγείται, επίσης, γιατί οι Αμερικανοί διατηρούν στη Νότιο Κορέα περίπου 30.000 στρατιώτες εξήντα ολόκληρα χρόνια μετά τη λήξη του κορεατικού πολέμου - μόνο αυτοί μπορούν να σώσουν τη Νότιο Κορέα, αν της επιτεθεί η Βόρειος.
Οσον αφορά, δε, στο τελευταίο περιστατικό, δεν αποτέλεσε κεραυνό εν αιθρία. Στο εν λόγω νησί, το οποίο απέχει μόλις... 6 (!) μίλια από τις ακτές της Βορείου Κορέας και δεκάδες μίλια από τις ακτές της Νοτίου, στην οποία περιήλθε εντελώς αυθαίρετα με τη λήξη του πολέμου μέσω της χάραξης ενός προκλητικού θαλάσσιου συνόρου που η Βόρειος Κορέα δεν αναγνώρισε ποτέ, οι Νοτιοκορεάτες έκαναν στρατιωτικές ασκήσεις στρεφόμενες εναντίον των Βορείων.
Επιπροσθέτως, την προηγούμενη μέρα, ο υπουργός Αμυνας της Νοτίου Κορέας, Κιμ Τάε-Γιουνγκ, «γεράκι» συνδεόμενο με τους πιο επιθετικούς κύκλους του πολιτικοστρατιωτικού κατεστημένου των ΗΠΑ, δήλωσε στη Βουλή ότι η Σεούλ εξετάζει το ενδεχόμενο να ζητήσει από την Ουάσιγκτον να αναπτύξει εκ νέου στη Νότιο Κορέα? πυρηνικά όπλα!
Η θέση αυτή έκανε έξω φρενών το βορειοκορεατικό καθεστώς της Πιονγκιάνγκ, αλλά φυσικά εξόργισε και το Πεκίνο, ενώ ανησύχησε ακόμη και το Τόκιο. Τα πυροβόλα των Βορειοκορεατών έδωσαν τη στρατιωτική απάντηση στις νοτιοκορεατικές πολιτικές προκλήσεις με τον βίαιο φυσικά τρόπο της Πιονγκιάνγκ...
Ο σκληρός δεξιός πρόεδρος της Ν. Κορέας, Λ. Μιουνγκ-Μπακ, από τη στιγμή που εξελέγη προ διετίας, εγκατέλειψε την «πολιτική της ηλιοφάνειας» των προκατόχων του - της προσέγγισης δηλαδή με τη Β. Κορέα. Από κοινού με τις ΗΠΑ προσπαθούν να λυγίσουν οικονομικά την Πιονγιάνγκ μέσω κυρώσεων. Οπως φαίνεται, μόνο κλιμάκωση της έντασης φέρνει αυτή η πολιτική.
ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ
Ο ρόλος Πεκίνου και Ουάσιγκτον
Η ΚΙΝΑ και η Ρωσία, η καθεμία για τους δικούς της λόγους, πιέζουν και προσπαθούν να περιθωριοποιήσουν την Ιαπωνία, τον σημαντικότερο σύμμαχο των ΗΠΑ στην Απω Ανατολή. Τον
περασμένο μήνα Μόσχα και Πεκίνο κλιμάκωσαν την αντιπαράθεσή τους με το Τόκιο γύρω από διαφιλονικούμενα νησιά. Η πρόκληση του Νοτιοκορεάτη υπουργού Αμυνας περί επανεγκατάστασης αμερικανικών πυρηνικών όπλων στη Ν. Κορέα είχε σίγουρα την έγκριση κύκλων των ΗΠΑ και συνιστούσε αμερικανική προειδοποίηση προς το Πεκίνο και τη Μόσχα. Αυτό όμως οδήγησε στην ανομολόγητη ανοχή της Κίνας στη σκληρή στρατιωτική απάντηση της Βορείου Κορέας. Το πολιτικό πόκερ στην Απω Ανατολή είναι σκληρό.
Του Γιώργου Δελαστίκ
Στρατιωτικές προκλήσεις εκατέρωθεν σίγουρα θα συνεχίσουν να λαμβάνουν χώρα, πόλεμος όμως αποκλείεται να ξεσπάσει, όσες απειλές και αν εκτοξευθούν εκατέρωθεν.
Οι λόγοι είναι σαφείς. Πρώτον, η Βόρειος Κορέα έχει μερικές πυρηνικές κεφαλές και το καθεστώς της δεν θα διστάσει καθόλου να τις χρησιμοποιήσει στην τελική φάση των μαχών, αν απειλείται με εξαφάνιση.
Δεύτερον, παρόλο που η Βόρειος Κορέα έχει μόλις τον μισό πληθυσμό της Νοτίου (23 εκατομμύρια έναντι 49), έχει πολύ ισχυρότερο στρατό σε επίπεδο συμβατικών δυνάμεων - περίπου 1.200.000 Βορειοκορεάτες στις ένοπλες δυνάμεις έναντι 687.000 Νοτιοκορεατών. Επιπλέον, η βορειοκορεατική κοινωνία είναι πραγματικά στρατοκρατικά οργανωμένη, με αποτέλεσμα να έχει 7.700.000 ετοιμοπόλεμους εφέδρους έναντι 4.500.000 εφέδρων Νοτιοκορεατών σαφώς υποδεέστερης μαχητικής ικανότητας. Επιπροσθέτως, η Β. Κορέα έχει παλαιότερα μεν αλλά πολύ περισσότερα άρματα μάχης, πολεμικά αεροπλάνα, πολεμικά πλοία και υποβρύχια, βαλλιστικούς πυραύλους κ.λπ.
Εν ολίγοις, σε περίπτωση πολέμου μόνο η άμεση αμερικανική ανάμειξη μπορεί να σώσει τη Νότιο Κορέα από τη στρατιωτική ήττα, ενώ η νοτιοκορεατική πρωτεύουσα Σεούλ με τα 11 εκατομμύρια κατοίκους της θα βρεθεί από το πρώτο λεπτό του πολέμου να δέχεται καταιγιστικά πλήγματα, με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς.
Τρίτον, η νοτιοκορεατική οικονομία ως ανεπτυγμένη θα υποστεί ανείπωτες ζημιές σε περίπτωση πολέμου, ενώ η υποτυπώδης βορειοκορεατική οικονομία θα έχει πολύ μικρότερο κόστος.
Τέταρτον, η Κίνα δεν έχει φυσικά πλέον κανενός είδους μαρξίζουσα ιδεολογία, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελε στα σύνορά της μια ενοποιημένη Κορέα, όργανο των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας, με δεκάδες χιλιάδες Αμερικανούς στρατιώτες να σταθμεύουν στα σύνορά τους.
Επιγραμματικά, αυτοί είναι οι λόγοι που δεν έχει γίνει πόλεμος στην Κορέα εδώ και εξήντα χρόνια. Ετσι εξηγείται, επίσης, γιατί οι Αμερικανοί διατηρούν στη Νότιο Κορέα περίπου 30.000 στρατιώτες εξήντα ολόκληρα χρόνια μετά τη λήξη του κορεατικού πολέμου - μόνο αυτοί μπορούν να σώσουν τη Νότιο Κορέα, αν της επιτεθεί η Βόρειος.
Οσον αφορά, δε, στο τελευταίο περιστατικό, δεν αποτέλεσε κεραυνό εν αιθρία. Στο εν λόγω νησί, το οποίο απέχει μόλις... 6 (!) μίλια από τις ακτές της Βορείου Κορέας και δεκάδες μίλια από τις ακτές της Νοτίου, στην οποία περιήλθε εντελώς αυθαίρετα με τη λήξη του πολέμου μέσω της χάραξης ενός προκλητικού θαλάσσιου συνόρου που η Βόρειος Κορέα δεν αναγνώρισε ποτέ, οι Νοτιοκορεάτες έκαναν στρατιωτικές ασκήσεις στρεφόμενες εναντίον των Βορείων.
Επιπροσθέτως, την προηγούμενη μέρα, ο υπουργός Αμυνας της Νοτίου Κορέας, Κιμ Τάε-Γιουνγκ, «γεράκι» συνδεόμενο με τους πιο επιθετικούς κύκλους του πολιτικοστρατιωτικού κατεστημένου των ΗΠΑ, δήλωσε στη Βουλή ότι η Σεούλ εξετάζει το ενδεχόμενο να ζητήσει από την Ουάσιγκτον να αναπτύξει εκ νέου στη Νότιο Κορέα? πυρηνικά όπλα!
Η θέση αυτή έκανε έξω φρενών το βορειοκορεατικό καθεστώς της Πιονγκιάνγκ, αλλά φυσικά εξόργισε και το Πεκίνο, ενώ ανησύχησε ακόμη και το Τόκιο. Τα πυροβόλα των Βορειοκορεατών έδωσαν τη στρατιωτική απάντηση στις νοτιοκορεατικές πολιτικές προκλήσεις με τον βίαιο φυσικά τρόπο της Πιονγκιάνγκ...
Ο σκληρός δεξιός πρόεδρος της Ν. Κορέας, Λ. Μιουνγκ-Μπακ, από τη στιγμή που εξελέγη προ διετίας, εγκατέλειψε την «πολιτική της ηλιοφάνειας» των προκατόχων του - της προσέγγισης δηλαδή με τη Β. Κορέα. Από κοινού με τις ΗΠΑ προσπαθούν να λυγίσουν οικονομικά την Πιονγιάνγκ μέσω κυρώσεων. Οπως φαίνεται, μόνο κλιμάκωση της έντασης φέρνει αυτή η πολιτική.
ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ
Ο ρόλος Πεκίνου και Ουάσιγκτον
Η ΚΙΝΑ και η Ρωσία, η καθεμία για τους δικούς της λόγους, πιέζουν και προσπαθούν να περιθωριοποιήσουν την Ιαπωνία, τον σημαντικότερο σύμμαχο των ΗΠΑ στην Απω Ανατολή. Τον
περασμένο μήνα Μόσχα και Πεκίνο κλιμάκωσαν την αντιπαράθεσή τους με το Τόκιο γύρω από διαφιλονικούμενα νησιά. Η πρόκληση του Νοτιοκορεάτη υπουργού Αμυνας περί επανεγκατάστασης αμερικανικών πυρηνικών όπλων στη Ν. Κορέα είχε σίγουρα την έγκριση κύκλων των ΗΠΑ και συνιστούσε αμερικανική προειδοποίηση προς το Πεκίνο και τη Μόσχα. Αυτό όμως οδήγησε στην ανομολόγητη ανοχή της Κίνας στη σκληρή στρατιωτική απάντηση της Βορείου Κορέας. Το πολιτικό πόκερ στην Απω Ανατολή είναι σκληρό.
Του Γιώργου Δελαστίκ
Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010
S. Korea defense minister resigns
SEOUL, South Korea -- South Korea's defense minister resigned Thursday, two days after an artillery attack by North Korea killed four people on small island near their disputed frontier.
The move came as President Lee Myung-bak vowed to send more troops to the island and as residents tried to salvage belongings from its blackened wreckage. Pyongyang warned of additional attacks if provoked.
Yim Tae-hee, presidential chief of staff, said Lee accepted the resignation of Defense Minister Kim Tae-young and said a new chief was to be announced Friday. The outgoing minister will keep his job until his replacement is announced, he said.
In May, the outgoing minister offered to resign following the deadly sinking of a South Korean warship blamed on North Korea. Yim said the president delayed accepting Kim's resignation offer until Thursday. He said Lee decided to accept the resignation because of recent military incidents and to improve the military's atmosphere.
The North's bombardment of the tiny South Korean island of Yeonpyeong on Tuesday was the first such attack on a civilian area, raising fears of an escalation leading to a new war on the Korean peninsula. Seoul and Washington ratcheted up pressure on China to rein in its ally North Korea, and China urged both sides to show restraint.
The South Korean president also replaced his aide in charge of defense affairs, Yim said.
The defense minister's resignation came after fierce criticism of the government's response to the North Korean shelling. Yonhap news agency reported that lawmakers in the ruling and opposition parties demanded his dismissal as well as those of military leaders and some presidential aides.
Reporters allowed for the first time onto Yeonpyeong Island saw streets strewn with charred debris and wrinkled metal. Blackened drink bottles lay besides remains of a supermarket as coast guard officers patrolled in pairs past deserted offices and schools used by relief workers for meetings and meals.
Many residents had fled, but restaurant owner Lee In-ku, 46, joined a handful of villagers collecting belongings from houses that were not fully destroyed.
"It was a sea of fire," Lee said of Tuesday's attack. "Many houses were burning and many people were just running around in confusion. It was real chaos."
The president said during an emergency meeting of top officials in Seoul that the country "should not let our guard down," presidential spokesman Hong Sang-pyo said. "I think a similar North Korean provocation could come at any time," he quoted Lee as saying.
Hong said that South Korea will increase ground troops on Yeonpyeong and four other islands in western waters in response to this week's attack, reversing a 2006 decision calling for an eventual decrease. He declined to discuss specifics for the increase, but said troops there currently amount to about 4,000.
South Korean troops had returned fire and scrambled fighter jets in response to Tuesday's attack.
In addition to the two marines and two civilians killed in the exchange, at least 18 people - most of them troops - were wounded on Yeonpyeong, which is home to military bases as well as a fishing community of 1,300 residents. It lies about 50 miles (80 kilometers) from South Korea's western port of Incheon, and just 7 miles (11 kilometers) from North Korean shores.
Source : The Washington Post
The move came as President Lee Myung-bak vowed to send more troops to the island and as residents tried to salvage belongings from its blackened wreckage. Pyongyang warned of additional attacks if provoked.
Yim Tae-hee, presidential chief of staff, said Lee accepted the resignation of Defense Minister Kim Tae-young and said a new chief was to be announced Friday. The outgoing minister will keep his job until his replacement is announced, he said.
In May, the outgoing minister offered to resign following the deadly sinking of a South Korean warship blamed on North Korea. Yim said the president delayed accepting Kim's resignation offer until Thursday. He said Lee decided to accept the resignation because of recent military incidents and to improve the military's atmosphere.
The North's bombardment of the tiny South Korean island of Yeonpyeong on Tuesday was the first such attack on a civilian area, raising fears of an escalation leading to a new war on the Korean peninsula. Seoul and Washington ratcheted up pressure on China to rein in its ally North Korea, and China urged both sides to show restraint.
The South Korean president also replaced his aide in charge of defense affairs, Yim said.
The defense minister's resignation came after fierce criticism of the government's response to the North Korean shelling. Yonhap news agency reported that lawmakers in the ruling and opposition parties demanded his dismissal as well as those of military leaders and some presidential aides.
Reporters allowed for the first time onto Yeonpyeong Island saw streets strewn with charred debris and wrinkled metal. Blackened drink bottles lay besides remains of a supermarket as coast guard officers patrolled in pairs past deserted offices and schools used by relief workers for meetings and meals.
Many residents had fled, but restaurant owner Lee In-ku, 46, joined a handful of villagers collecting belongings from houses that were not fully destroyed.
"It was a sea of fire," Lee said of Tuesday's attack. "Many houses were burning and many people were just running around in confusion. It was real chaos."
The president said during an emergency meeting of top officials in Seoul that the country "should not let our guard down," presidential spokesman Hong Sang-pyo said. "I think a similar North Korean provocation could come at any time," he quoted Lee as saying.
Hong said that South Korea will increase ground troops on Yeonpyeong and four other islands in western waters in response to this week's attack, reversing a 2006 decision calling for an eventual decrease. He declined to discuss specifics for the increase, but said troops there currently amount to about 4,000.
South Korean troops had returned fire and scrambled fighter jets in response to Tuesday's attack.
In addition to the two marines and two civilians killed in the exchange, at least 18 people - most of them troops - were wounded on Yeonpyeong, which is home to military bases as well as a fishing community of 1,300 residents. It lies about 50 miles (80 kilometers) from South Korea's western port of Incheon, and just 7 miles (11 kilometers) from North Korean shores.
Source : The Washington Post
Πρόοδο στο Κυπριακό μέχρι τον Ιανουάριο θέλει ο Μπαν Κι Μουν
Συγκεκριμένη πρόοδο μέχρι τη συνάντηση της Γενεύης προς τα τέλη Ιανουαρίου, ζητά από τους ηγέτες των δυο κοινοτήτων της Κύπρου ο γενικός γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών, Μπαν Κι Μουν, με την έκθεσή του για την Αποστολή των Καλών Υπηρεσιών του στο Κυπριακό, που έδωσε στα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας, αργά χθες το βράδυ.
«Αυτή τη φορά, οι ηγέτες θα πρέπει να είναι πλήρως προετοιμασμένοι με ένα πρακτικό σχέδιο για το ξεπέρασμα των σημαντικών σημείων διαφωνίας που απομένουν» τονίζει ο γ.γ. του ΟΗΕ, προσθέτοντας: «Τους ζητώ να αφιερώσουν σημαντικές προσπάθειες για την επίτευξη αυτού του στόχου».
Ο γ.γ. του διεθνούς οργανισμού επικρίνει ηγεσίες, κόμματα και ΜΜΕ στις δυο κοινότητες για το αρνητικό κλίμα που υπάρχει, σημειώνοντας ότι «η ανησυχία μου είναι πως το πολιτικό περιβάλλον στο δεύτερο τρίμηνο του 2011, πιθανότατα δεν θα είναι υποβοηθητικό για εποικοδομητικές διαπραγματεύσεις, λόγω των κοινοβουλευτικών εκλογών στο νότο (όπως χαρακτηρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία) το Μάιο και των εκλογών που θα διεξαχθούν στην Τουρκία τον Ιούνιο. Σε κάθε κοινωνία, έντονες πολιτικές στιγμές, όπως είναι οι εκλογές, αποτελούν σπάνια κατάλληλη περίοδο για συμβιβασμούς και ευελιξία. Αν ουσιαστική συμφωνία για όλα τα κεφάλαια δεν μπορεί να ολοκληρωθεί πριν του εκλογικού κύκλου, οι συνομιλίες μπορούν να μπουν σε εκκρεμότητα και υπάρχει σοβαρός κίνδυνος οι διαπραγματεύσεις να πληγούν θανάσιμα».
Ο γ.γ. ζητά τη λήψη μέτρων από τους ηγέτες για βελτίωση της ατμόσφαιρας στην κοινή γνώμη, καλώντας τους στις συναντήσεις τους με τους εκπροσώπους των ΜΜΕ να εστιάζουν τα μηνύματά τους στις συγκλίσεις και στην προσπάθεια για λύση. Μεταξύ άλλων, υποστηρίζει ότι αν και υπάρχει εμπιστευτικότητα στις συνομιλίες, εντούτοις οι δυο ηγεσίες θα πρέπει να προχωρήσουν μπροστά, ώστε ξεχωριστά, αλλά και μαζί, να δημιουργήσουν ένα εποικοδομητικό περιβάλλον προς την κατεύθυνση της λύσης, ενώ καλεί και τα κόμματα να έχουν συνέπεια και να υποστηρίζουν τη διαπραγματευτική διαδικασία.
Ο γ.γ. εκφράζει τη δυσαρέσκειά του, γιατί όπως τονίζει, ως τώρα η μόνη λεπτομερής πληροφόρηση που δίνεται στον κόσμο από το περιεχόμενο των συνομιλιών είναι αποτέλεσμα «επιλεκτικής διαρροής» κειμένων μέσων των ΜΜΕ, προσθέτοντας ότι «οι πολίτες αφήνονται σε μεγάλο βαθμό στο σκοτάδι, με αποτέλεσμα ακόμη και μια συνολική εφικτή λύση να μας φέρει αντιμέτωπους με ένα απροετοίμαστο και απορριπτικό κοινό όταν θα πραγματοποιηθούν τα δημοψηφίσματα».
Επίσης, ο γ.γ. εκφράζει απογοήτευση για συνεχή παρουσίαση αρνητικών αναλύσεων και σχολίων στα ΜΜΕ για τα Ηνωμένα Έθνη και τον ρόλο τους στο Κυπριακό, υπογραμμίζοντας ότι «αυτή η κριτική και η παραπληροφόρηση για τον ΟΗΕ είναι εξαιρετικά ατυχής». Όπως τονίζει, «οι προσπάθειες από τους αντιπάλους της λύσης να υπονομεύσουν την αξιοπιστία του ΟΗΕ, υπονομεύουν απευθείας την ίδια τη διαδικασία».
Ο γ.γ. αναφέρει ότι τους προσεχείς μήνες σκοπεύει να προβεί σε «ευρύτερη αξιολόγηση της παρουσίας» των Ηνωμένων Εθνών στην Κύπρο, με στόχο να προτείνει τρόπους προσαρμογής στις συνεχόμενες εξελίξεις και προτρέπει Ελλάδα και Τουρκία να βοηθήσουν όπου μπορούν για ταχεία και επιτυχή κατάληξη των διαπραγματεύσεων.
Στην έκθεσή του, ο Μπαν Κι Μουν αναφέρει λεπτομερώς τα γεγονότα, τις κοινές δηλώσεις των ηγετών των δυο κοινοτήτων και τις θέσεις τους όπως έχουν παρουσιαστεί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων από τον Σεπτέμβριο του 2008, αναδεικνύοντας έτσι τις συγκλίσεις και τις ουσιαστικές διαφορές. Ο γ.γ. περιγράφει επίσης την όλη κατάσταση που επικρατεί στις δυο πλευρές, υποστηρίζοντας ότι «αν υπάρξει μια σαφής στρατηγική δέσμευση για διακανονισμό, τότε η κοινή γνώμη θα πειστεί ευκολότερα».
Ο γ.γ. επαναλαμβάνει ότι η διαπραγματευτική διαδικασία είναι «κυπριακής ιδιοκτησίας» και καταγράφει τον τρόπο που διεξήχθησαν οι διαπραγματεύσεις μέχρι σήμερα, σημειώνοντας ότι η μεθοδολογία που υιοθετήθηκε βασίστηκε στην αρχή ότι «τίποτα δεν έχει συμφωνηθεί έως ότου όλα συμφωνηθούν».
Ο γ.γ. ξεκινά την έκθεσή του με ιστορική αναδρομή, σημειώνοντας ότι το Κυπριακό βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη του Συμβουλίου Ασφαλείας για 47 χρόνια και ότι ζητήθηκε από τον Γενικό Γραμματέα για πρώτη φορά να χρησιμοποιήσει τις καλές του υπηρεσίες για την αναζήτηση μιας διαρκούς λύσης στην Κύπρο, το Μάρτιο του 1964. Επίσης, υπογραμμίζει ότι, όπως καταγράφονται στις εκθέσεις προς το ΣΑ, υπήρξαν «πολλές χαμένες ευκαιρίες» και ότι «η λύση του προβλήματος θα είναι προς όφελος όλων, επισημαίνοντας ότι μόνο μέσα από μια ειρηνική διευθέτηση μπορεί τα τραύματα που υπέστησαν οι δύο πλευρές να αρχίσουν να επουλώνονται».
Ο γ.γ. υποστηρίζει ότι η συγκεκριμένη έκθεσή του αποτελεί προσωπική εκτίμηση, προτείνει συστάσεις στις ηγεσίες των δυο κοινοτήτων για την κατάσταση της διαδικασίας και σημειώνει ότι θα υποβάλει νέα έκθεση προς το Συμβούλιο Ασφαλείας σε τρεις μήνες.
Ακολούθως, παραθέτει όλο το ιστορικό των συνομιλιών που ξεκίνησαν με τη συμφωνία τις 21ης Μαρτίου 2008, μεταξύ του προέδρου Δημήτρη Χριστόφια και του Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, σημειώνοντας ότι στις 23 Μαΐου 2008, οι δύο ηγέτες επαναβεβαίωσαν τη δέσμευσή τους για μια διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία με πολιτική ισότητα, όπως καθορίζεται από τα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας. Η εταιρική αυτή σχέση, τονίζει ο γ.γ., θα έχει μια Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση με μια και μόνη διεθνή προσωπικότητα, καθώς και μια Τουρκοκυπριακή Συνιστώσα Πολιτεία και μια Ελληνική Κυπριακή Συνιστώσα Πολιτεία.
Μετά, καταγράφει μέρος των περιεχομένων των κοινών δηλώσεων της 1ης και της 25ης Ιουλίου 2008, ότι «στόχος είναι να βρεθεί μια αμοιβαία αποδεκτή λύση, η οποία θα διασφαλίζει τα θεμελιώδη και νόμιμα δικαιώματα και συμφέροντα των Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων» και ότι «η συμφωνημένη λύση θα τεθεί σε χωριστά ταυτόχρονα δημοψηφίσματα».
Στη συνέχεια, επισημαίνει ότι «πρέπει να είναι σαφές ότι για να διαπραγματευθούν επιτυχώς μια διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία, οι δύο ηγέτες θα πρέπει να συνδυάσουν αυτά και άλλα φαινομενικά ασυμβίβαστα θέματα και στα έξι κεφάλαια. Αυτά περιλαμβάνουν το εδαφικό, όπου οι Ελληνοκύπριοι κατέστησαν σαφές ότι θα είναι αδύνατο γι' αυτούς να προχωρήσουν χωρίς διασύνδεση των συζητήσεων του περιουσιακού με το κεφάλαιο του εδαφικού».
Ακολούθως, παρουσιάζει τη θέση της τουρκοκυπριακής πλευράς, ότι «το εδαφικό είναι ένα θέμα που μπορεί να συζητηθεί μόνο σε μια πολυμερή διάσκεψη, συμπεριλαμβανομένων και των δύο μερών στις συνομιλίες και των εγγυητριών δυνάμεων. Για τη Συνθήκη Εγγυήσεως, οι Τουρκοκύπριοι και η Τουρκία επιμείνουν όπως ότι η Συνθήκη παραμένει, ενώ οι Ελληνοκύπριοι επιθυμούν να τερματιστεί».
Ο γ.γ. των Ηνωμένων Εθνών αναμένεται να δώσει στο Συμβούλιο Ασφαλείας και την έκθεσή του για την ΟΥΝΦΙΚΥΠ την ερχόμενη εβδομάδα, ενώ την Τρίτη θα ενημερώσει τα μέλη του Σώματος ο ειδικός σύμβουλός του στο Κυπριακό, Αλεξάντερ Ντάουνερ. Μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου, θα εγκριθεί νέο ψήφισμα από το Σ.Α. το οποίο θα αναφέρεται και στις δυο εκθέσεις του γενικού γραμματέα.
www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ
«Αυτή τη φορά, οι ηγέτες θα πρέπει να είναι πλήρως προετοιμασμένοι με ένα πρακτικό σχέδιο για το ξεπέρασμα των σημαντικών σημείων διαφωνίας που απομένουν» τονίζει ο γ.γ. του ΟΗΕ, προσθέτοντας: «Τους ζητώ να αφιερώσουν σημαντικές προσπάθειες για την επίτευξη αυτού του στόχου».
Ο γ.γ. του διεθνούς οργανισμού επικρίνει ηγεσίες, κόμματα και ΜΜΕ στις δυο κοινότητες για το αρνητικό κλίμα που υπάρχει, σημειώνοντας ότι «η ανησυχία μου είναι πως το πολιτικό περιβάλλον στο δεύτερο τρίμηνο του 2011, πιθανότατα δεν θα είναι υποβοηθητικό για εποικοδομητικές διαπραγματεύσεις, λόγω των κοινοβουλευτικών εκλογών στο νότο (όπως χαρακτηρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία) το Μάιο και των εκλογών που θα διεξαχθούν στην Τουρκία τον Ιούνιο. Σε κάθε κοινωνία, έντονες πολιτικές στιγμές, όπως είναι οι εκλογές, αποτελούν σπάνια κατάλληλη περίοδο για συμβιβασμούς και ευελιξία. Αν ουσιαστική συμφωνία για όλα τα κεφάλαια δεν μπορεί να ολοκληρωθεί πριν του εκλογικού κύκλου, οι συνομιλίες μπορούν να μπουν σε εκκρεμότητα και υπάρχει σοβαρός κίνδυνος οι διαπραγματεύσεις να πληγούν θανάσιμα».
Ο γ.γ. ζητά τη λήψη μέτρων από τους ηγέτες για βελτίωση της ατμόσφαιρας στην κοινή γνώμη, καλώντας τους στις συναντήσεις τους με τους εκπροσώπους των ΜΜΕ να εστιάζουν τα μηνύματά τους στις συγκλίσεις και στην προσπάθεια για λύση. Μεταξύ άλλων, υποστηρίζει ότι αν και υπάρχει εμπιστευτικότητα στις συνομιλίες, εντούτοις οι δυο ηγεσίες θα πρέπει να προχωρήσουν μπροστά, ώστε ξεχωριστά, αλλά και μαζί, να δημιουργήσουν ένα εποικοδομητικό περιβάλλον προς την κατεύθυνση της λύσης, ενώ καλεί και τα κόμματα να έχουν συνέπεια και να υποστηρίζουν τη διαπραγματευτική διαδικασία.
Ο γ.γ. εκφράζει τη δυσαρέσκειά του, γιατί όπως τονίζει, ως τώρα η μόνη λεπτομερής πληροφόρηση που δίνεται στον κόσμο από το περιεχόμενο των συνομιλιών είναι αποτέλεσμα «επιλεκτικής διαρροής» κειμένων μέσων των ΜΜΕ, προσθέτοντας ότι «οι πολίτες αφήνονται σε μεγάλο βαθμό στο σκοτάδι, με αποτέλεσμα ακόμη και μια συνολική εφικτή λύση να μας φέρει αντιμέτωπους με ένα απροετοίμαστο και απορριπτικό κοινό όταν θα πραγματοποιηθούν τα δημοψηφίσματα».
Επίσης, ο γ.γ. εκφράζει απογοήτευση για συνεχή παρουσίαση αρνητικών αναλύσεων και σχολίων στα ΜΜΕ για τα Ηνωμένα Έθνη και τον ρόλο τους στο Κυπριακό, υπογραμμίζοντας ότι «αυτή η κριτική και η παραπληροφόρηση για τον ΟΗΕ είναι εξαιρετικά ατυχής». Όπως τονίζει, «οι προσπάθειες από τους αντιπάλους της λύσης να υπονομεύσουν την αξιοπιστία του ΟΗΕ, υπονομεύουν απευθείας την ίδια τη διαδικασία».
Ο γ.γ. αναφέρει ότι τους προσεχείς μήνες σκοπεύει να προβεί σε «ευρύτερη αξιολόγηση της παρουσίας» των Ηνωμένων Εθνών στην Κύπρο, με στόχο να προτείνει τρόπους προσαρμογής στις συνεχόμενες εξελίξεις και προτρέπει Ελλάδα και Τουρκία να βοηθήσουν όπου μπορούν για ταχεία και επιτυχή κατάληξη των διαπραγματεύσεων.
Στην έκθεσή του, ο Μπαν Κι Μουν αναφέρει λεπτομερώς τα γεγονότα, τις κοινές δηλώσεις των ηγετών των δυο κοινοτήτων και τις θέσεις τους όπως έχουν παρουσιαστεί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων από τον Σεπτέμβριο του 2008, αναδεικνύοντας έτσι τις συγκλίσεις και τις ουσιαστικές διαφορές. Ο γ.γ. περιγράφει επίσης την όλη κατάσταση που επικρατεί στις δυο πλευρές, υποστηρίζοντας ότι «αν υπάρξει μια σαφής στρατηγική δέσμευση για διακανονισμό, τότε η κοινή γνώμη θα πειστεί ευκολότερα».
Ο γ.γ. επαναλαμβάνει ότι η διαπραγματευτική διαδικασία είναι «κυπριακής ιδιοκτησίας» και καταγράφει τον τρόπο που διεξήχθησαν οι διαπραγματεύσεις μέχρι σήμερα, σημειώνοντας ότι η μεθοδολογία που υιοθετήθηκε βασίστηκε στην αρχή ότι «τίποτα δεν έχει συμφωνηθεί έως ότου όλα συμφωνηθούν».
Ο γ.γ. ξεκινά την έκθεσή του με ιστορική αναδρομή, σημειώνοντας ότι το Κυπριακό βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη του Συμβουλίου Ασφαλείας για 47 χρόνια και ότι ζητήθηκε από τον Γενικό Γραμματέα για πρώτη φορά να χρησιμοποιήσει τις καλές του υπηρεσίες για την αναζήτηση μιας διαρκούς λύσης στην Κύπρο, το Μάρτιο του 1964. Επίσης, υπογραμμίζει ότι, όπως καταγράφονται στις εκθέσεις προς το ΣΑ, υπήρξαν «πολλές χαμένες ευκαιρίες» και ότι «η λύση του προβλήματος θα είναι προς όφελος όλων, επισημαίνοντας ότι μόνο μέσα από μια ειρηνική διευθέτηση μπορεί τα τραύματα που υπέστησαν οι δύο πλευρές να αρχίσουν να επουλώνονται».
Ο γ.γ. υποστηρίζει ότι η συγκεκριμένη έκθεσή του αποτελεί προσωπική εκτίμηση, προτείνει συστάσεις στις ηγεσίες των δυο κοινοτήτων για την κατάσταση της διαδικασίας και σημειώνει ότι θα υποβάλει νέα έκθεση προς το Συμβούλιο Ασφαλείας σε τρεις μήνες.
Ακολούθως, παραθέτει όλο το ιστορικό των συνομιλιών που ξεκίνησαν με τη συμφωνία τις 21ης Μαρτίου 2008, μεταξύ του προέδρου Δημήτρη Χριστόφια και του Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, σημειώνοντας ότι στις 23 Μαΐου 2008, οι δύο ηγέτες επαναβεβαίωσαν τη δέσμευσή τους για μια διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία με πολιτική ισότητα, όπως καθορίζεται από τα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας. Η εταιρική αυτή σχέση, τονίζει ο γ.γ., θα έχει μια Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση με μια και μόνη διεθνή προσωπικότητα, καθώς και μια Τουρκοκυπριακή Συνιστώσα Πολιτεία και μια Ελληνική Κυπριακή Συνιστώσα Πολιτεία.
Μετά, καταγράφει μέρος των περιεχομένων των κοινών δηλώσεων της 1ης και της 25ης Ιουλίου 2008, ότι «στόχος είναι να βρεθεί μια αμοιβαία αποδεκτή λύση, η οποία θα διασφαλίζει τα θεμελιώδη και νόμιμα δικαιώματα και συμφέροντα των Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων» και ότι «η συμφωνημένη λύση θα τεθεί σε χωριστά ταυτόχρονα δημοψηφίσματα».
Στη συνέχεια, επισημαίνει ότι «πρέπει να είναι σαφές ότι για να διαπραγματευθούν επιτυχώς μια διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία, οι δύο ηγέτες θα πρέπει να συνδυάσουν αυτά και άλλα φαινομενικά ασυμβίβαστα θέματα και στα έξι κεφάλαια. Αυτά περιλαμβάνουν το εδαφικό, όπου οι Ελληνοκύπριοι κατέστησαν σαφές ότι θα είναι αδύνατο γι' αυτούς να προχωρήσουν χωρίς διασύνδεση των συζητήσεων του περιουσιακού με το κεφάλαιο του εδαφικού».
Ακολούθως, παρουσιάζει τη θέση της τουρκοκυπριακής πλευράς, ότι «το εδαφικό είναι ένα θέμα που μπορεί να συζητηθεί μόνο σε μια πολυμερή διάσκεψη, συμπεριλαμβανομένων και των δύο μερών στις συνομιλίες και των εγγυητριών δυνάμεων. Για τη Συνθήκη Εγγυήσεως, οι Τουρκοκύπριοι και η Τουρκία επιμείνουν όπως ότι η Συνθήκη παραμένει, ενώ οι Ελληνοκύπριοι επιθυμούν να τερματιστεί».
Ο γ.γ. των Ηνωμένων Εθνών αναμένεται να δώσει στο Συμβούλιο Ασφαλείας και την έκθεσή του για την ΟΥΝΦΙΚΥΠ την ερχόμενη εβδομάδα, ενώ την Τρίτη θα ενημερώσει τα μέλη του Σώματος ο ειδικός σύμβουλός του στο Κυπριακό, Αλεξάντερ Ντάουνερ. Μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου, θα εγκριθεί νέο ψήφισμα από το Σ.Α. το οποίο θα αναφέρεται και στις δυο εκθέσεις του γενικού γραμματέα.
www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ
Greece Calls for EU-Turkey Summit After Upcoming Turkish General Elections to Revive Accession Process
Athens called for a EU-Turkey summit after the upcoming Turkish general elections next year, aimed at reviving the accession talks with Turkey.
Appearing at a press conference Wednesday, Greek Foreign Ministry Spokesman Grigoris Delavekuras, said an EU-Turkey Leaders' Summit could function as a road map for Turkey's accession to the EU, and give momentum to the accession talks which he said was moving at the speed of a turtle.
"We desire a genuine EU process and not a quasi one," said Delavekuras.
Greek spokesperson said Athens wanted to facilitate an atmosphere which would put flesh on to the process and pave the way for an open dialogue. Delavekuras said this could be considered as a sequel to the Helsinki conference, that could ensure Turkey fulfills its commitments to the EU within a time frame.
In his speech in Brussels on November 22, Greek FM Dimitri Drucas, called for an EU-Turkey summit, that would clearly specify Turkey's responsibilities as well as lay down a specific membership.
Source : Anadolu Ajanci
Appearing at a press conference Wednesday, Greek Foreign Ministry Spokesman Grigoris Delavekuras, said an EU-Turkey Leaders' Summit could function as a road map for Turkey's accession to the EU, and give momentum to the accession talks which he said was moving at the speed of a turtle.
"We desire a genuine EU process and not a quasi one," said Delavekuras.
Greek spokesperson said Athens wanted to facilitate an atmosphere which would put flesh on to the process and pave the way for an open dialogue. Delavekuras said this could be considered as a sequel to the Helsinki conference, that could ensure Turkey fulfills its commitments to the EU within a time frame.
In his speech in Brussels on November 22, Greek FM Dimitri Drucas, called for an EU-Turkey summit, that would clearly specify Turkey's responsibilities as well as lay down a specific membership.
Source : Anadolu Ajanci
Το φυσικό αέριο της Κύπρου στον ορίζοντα της Ανατολής
Του Νίκου Στέλγια
Χρόνια μετά την εισβολή στην Κύπρο, οι πρωταγωνιστές από τα παράλια της Ανατολής και της Μικράς Ασίας προσπαθούν να θυμηθούν γιατί ένα ζεστό καλοκαίρι πριν τόσα χρόνια πάτησαν το πόδι τους σε αυτό το νησί και άλλαξαν τη ροή της ιστορίας. Τι κρύβεται πίσω από τις εθνικιστικές φανφάρες και τις αναφορές των τουρκικών εθνικιστικών δυνάμεων στα δικαιώματα και την πολιτική ισότητα της τουρκοκυπριακής κοινότητας; Σε ατομικό επίπεδο πώς «δικαιολογούνται» τα αδικαιολόγητα;
Τα παραπάνω ερωτήματα με παρασέρνουν σε περίεργα παιχνίδια της σκέψης κάθε φορά που συναντώ έναν «Τούρκο πρωταγωνιστή» του «πολεμοκάπηλου» Ιούλη του 1974. Με κάθε νέα ευκαιρία που μου δίνεται, έχοντας πάντα υπόψη μου την παράλληλη, μιλιταριστική, ελληνική σκοπιά, επιχειρώ να εμπλουτίσω τη μνήμη και τη σκέψη με νέα ιστορικά τεκμήρια. Κάθε φορά το ίδιο αίσθημα… Ένας οδυνηρός, γεμάτος μιλιταρισμό και εθνικιστικές εξάρσεις περίπατος σε ένα μελαγχολικό μονοπάτι της ιστορίας…
«Τα υψηλά στρατηγικά συμφέροντα της Τουρκίας» και «η εθνική ασφάλεια»… Αυτούς τους δύο λόγους επικαλούνται οι Τούρκοι πρωταγωνιστές του 1974, για την επέμβαση στην Κύπρο. Τα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων αναφέρονται, σχεδόν σε κάθε περίπτωση, εκ των υστέρων… Αξιωματικοί, στρατηγοί και δημοσιογράφοι – κομμάτι της προπαγανδιστικής μηχανής που στήθηκε το 1974 στην Τουρκία για να νομιμοποιήσει την εισβολή στην Κύπρο – μιλούν για τον κίνδυνο της «ελληνικής» περικύκλωσης της Ανατολής και την αποκοπή της χώρας τους από τις ανοιχτές θάλασσες. Θες δεν θες, προβληματίζεσαι και για την αντίστοιχη μιλιταριστική σκοπιά που συνάντησες ένα ανοιξιάτικο απόγευμα σε ένα πολίτικο αρχοντικό του Φαλήρου… Ένας αξιωματικός της χούντας εξομολογείται: «Ποιος σκεφτόταν τους Κύπριους και την τύχη της νήσου; Είχαμε σπουδαίες ιδέες και σχέδια για την Ελλάδα, τα οποία δεν μας επέτρεψαν να εφαρμόσουμε οι διάφοροι “παράγοντες”»…
Ο διαξιφισμός των εθνικισμών και των μιλιταρισμών είναι ένα σπουδαίο θέαμα… Ίδια μυαλά να συγκρούονται σε μια συγκεκριμένη γεωγραφική αρένα, έχοντας στο μυαλό τους τα ίδια φαύλα όνειρα… Και ύστερα από δεκαετίες ψάχνουν μέσα από συναντήσεις στη Νέα Υόρκη να κατοχυρώσουν τα λεγόμενα εθνικά τους ιδεώδη…
Πολλές φορές αναρωτιέσαι: Τι εστί τελικά παράλληλοι εθνικισμοί στην Ελλάδα και στην Τουρκία; Αναζήτηση νομιμοποίησης μιας πολιτικής κοινότητας στο όνομα ενός φαντασιακού έθνους; Ή ένας απλός, ωμός, επιθετικός κρατισμός; Όλοι και όλα για το κράτος της μητέρας πατρίδας; Πατέρες και παιδιά στον βωμό της εξουσίας της μητέρας πατρίδας… Ή τέλος πάντων κάτι τέτοιο…
Από τον κρατισμό στη σύγκρουση οικονομικών συμφερόντων
Τη στιγμή που προβληματιζόμαστε για το μέλλον των «εθνικών-κρατικών υποθέσεων» στο Αιγαίο και στην Κύπρο, ένας νέος παράγοντας έρχεται να δώσει νέες ιστορικές διαστάσεις στη μοίρα αυτού του νησιού και της ευρύτερης περιοχής. Το προηγούμενο σαββατοκύριακο, τα κορυφαία τουρκικά μέσα έκαναν, μεταξύ άλλων, εκτεταμένες αναφορές στη μεγαλύτερη ανακάλυψη των τελευταίων ετών στον χώρο της ανατολικής Μεσογείου, το φυσικό αέριο.
Βασιζόμενα σε αμερικανικές έρευνες, τα τουρκικά δελτία ειδήσεων αναφέρθηκαν στα πλούσια κοιτάσματα φυσικού αερίου που βρίσκονται στη Μεσόγειο, γύρω από την Κύπρο. Για όσους ακολουθούν την ανανεωμένη πολιτική γραμμή της Άγκυρας στο Κυπριακό, η έμφαση των τουρκικών μέσων στο συγκεκριμένο ζήτημα ήταν μια αξιοσημείωτη εξέλιξη. Σε μια περίοδο που η οικονομική-καπιταλιστική ανάπτυξη και η ενίσχυση των αναδυόμενων επιχειρηματιών που υποστηρίζουν το ΑΚΠ, γίνεται κινητήρια δύναμη της νέας τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, η διαφοροποίηση σε ό,τι αφορά τις προτεραιότητες της Άγκυρας είναι αξιοσημείωτη. Σε αντίθεση με την ιδέα της εξασφάλισης της εθνικής ασφάλειας, άρα της ασφάλειας του τουρκικού κράτους, στη νέα περίοδο η Άγκυρα φέρνει στο προσκήνιο την προτεραιότητα των οικονομικών συμφερόντων. Στη νέα περίοδο, τα στρατηγικά συμφέροντα του κράτους πλαισιώνονται και σε κάποιες περιπτώσεις παραμερίζονται από τον στόχο της προώθησης των οικονομικών συμφερόντων της τουρκικής κυβέρνησης και των κοινωνικών της εταίρων.
Προσεκτικοί αναλυτές στην Τουρκία υπογραμμίζουν ότι η συνέχεια της διακυβέρνησης του ΑΚΠ εξαρτάται, μεταξύ άλλων, από την προώθηση των οικονομικών στόχων και οραμάτων του κόμματος στην ευρύτερη περιοχή της Τουρκίας. Σήμερα, το οικονομικό όραμα του ΑΚΠ είναι ζωτικής σημασίας για τους αναδυόμενους οικονομικούς κολοσσούς της Τουρκίας . Με βάση λοιπόν αυτό το όραμα και τη συνεργασία με το δυτικό και αραβοπετρελαϊκό κεφάλαιο, η εξουσία του ΑΚΠ παραμένει δεδομένη. Έτσι, στη νέα περίοδο, το ενδιαφέρον του ΑΚΠ στο Κυπριακό αρχίζει να μετατοπίζεται από τις προτεραιότητες του κράτους (ασφάλεια, στρατός, επεκτατισμός κ.ο.κ.) στο οικονομικό πεδίο και φυσικά στο κυνήγι ενεργειακών πόρων στην ανατολική Μεσόγειο.
Φυσικά, σε καμία περίπτωση η μετατόπιση από το παλαιό κέντρο βάρους στο καινούργιο δεν σημαίνει και την ταυτόχρονη ακύρωση του πρώτου. Η συνύπαρξη των δύο και η ισορροπία μεταξύ τους εξαρτάται από το μέλλον του Κυπριακού…
www.kathimerini.com.cy
Χρόνια μετά την εισβολή στην Κύπρο, οι πρωταγωνιστές από τα παράλια της Ανατολής και της Μικράς Ασίας προσπαθούν να θυμηθούν γιατί ένα ζεστό καλοκαίρι πριν τόσα χρόνια πάτησαν το πόδι τους σε αυτό το νησί και άλλαξαν τη ροή της ιστορίας. Τι κρύβεται πίσω από τις εθνικιστικές φανφάρες και τις αναφορές των τουρκικών εθνικιστικών δυνάμεων στα δικαιώματα και την πολιτική ισότητα της τουρκοκυπριακής κοινότητας; Σε ατομικό επίπεδο πώς «δικαιολογούνται» τα αδικαιολόγητα;
Τα παραπάνω ερωτήματα με παρασέρνουν σε περίεργα παιχνίδια της σκέψης κάθε φορά που συναντώ έναν «Τούρκο πρωταγωνιστή» του «πολεμοκάπηλου» Ιούλη του 1974. Με κάθε νέα ευκαιρία που μου δίνεται, έχοντας πάντα υπόψη μου την παράλληλη, μιλιταριστική, ελληνική σκοπιά, επιχειρώ να εμπλουτίσω τη μνήμη και τη σκέψη με νέα ιστορικά τεκμήρια. Κάθε φορά το ίδιο αίσθημα… Ένας οδυνηρός, γεμάτος μιλιταρισμό και εθνικιστικές εξάρσεις περίπατος σε ένα μελαγχολικό μονοπάτι της ιστορίας…
«Τα υψηλά στρατηγικά συμφέροντα της Τουρκίας» και «η εθνική ασφάλεια»… Αυτούς τους δύο λόγους επικαλούνται οι Τούρκοι πρωταγωνιστές του 1974, για την επέμβαση στην Κύπρο. Τα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων αναφέρονται, σχεδόν σε κάθε περίπτωση, εκ των υστέρων… Αξιωματικοί, στρατηγοί και δημοσιογράφοι – κομμάτι της προπαγανδιστικής μηχανής που στήθηκε το 1974 στην Τουρκία για να νομιμοποιήσει την εισβολή στην Κύπρο – μιλούν για τον κίνδυνο της «ελληνικής» περικύκλωσης της Ανατολής και την αποκοπή της χώρας τους από τις ανοιχτές θάλασσες. Θες δεν θες, προβληματίζεσαι και για την αντίστοιχη μιλιταριστική σκοπιά που συνάντησες ένα ανοιξιάτικο απόγευμα σε ένα πολίτικο αρχοντικό του Φαλήρου… Ένας αξιωματικός της χούντας εξομολογείται: «Ποιος σκεφτόταν τους Κύπριους και την τύχη της νήσου; Είχαμε σπουδαίες ιδέες και σχέδια για την Ελλάδα, τα οποία δεν μας επέτρεψαν να εφαρμόσουμε οι διάφοροι “παράγοντες”»…
Ο διαξιφισμός των εθνικισμών και των μιλιταρισμών είναι ένα σπουδαίο θέαμα… Ίδια μυαλά να συγκρούονται σε μια συγκεκριμένη γεωγραφική αρένα, έχοντας στο μυαλό τους τα ίδια φαύλα όνειρα… Και ύστερα από δεκαετίες ψάχνουν μέσα από συναντήσεις στη Νέα Υόρκη να κατοχυρώσουν τα λεγόμενα εθνικά τους ιδεώδη…
Πολλές φορές αναρωτιέσαι: Τι εστί τελικά παράλληλοι εθνικισμοί στην Ελλάδα και στην Τουρκία; Αναζήτηση νομιμοποίησης μιας πολιτικής κοινότητας στο όνομα ενός φαντασιακού έθνους; Ή ένας απλός, ωμός, επιθετικός κρατισμός; Όλοι και όλα για το κράτος της μητέρας πατρίδας; Πατέρες και παιδιά στον βωμό της εξουσίας της μητέρας πατρίδας… Ή τέλος πάντων κάτι τέτοιο…
Από τον κρατισμό στη σύγκρουση οικονομικών συμφερόντων
Τη στιγμή που προβληματιζόμαστε για το μέλλον των «εθνικών-κρατικών υποθέσεων» στο Αιγαίο και στην Κύπρο, ένας νέος παράγοντας έρχεται να δώσει νέες ιστορικές διαστάσεις στη μοίρα αυτού του νησιού και της ευρύτερης περιοχής. Το προηγούμενο σαββατοκύριακο, τα κορυφαία τουρκικά μέσα έκαναν, μεταξύ άλλων, εκτεταμένες αναφορές στη μεγαλύτερη ανακάλυψη των τελευταίων ετών στον χώρο της ανατολικής Μεσογείου, το φυσικό αέριο.
Βασιζόμενα σε αμερικανικές έρευνες, τα τουρκικά δελτία ειδήσεων αναφέρθηκαν στα πλούσια κοιτάσματα φυσικού αερίου που βρίσκονται στη Μεσόγειο, γύρω από την Κύπρο. Για όσους ακολουθούν την ανανεωμένη πολιτική γραμμή της Άγκυρας στο Κυπριακό, η έμφαση των τουρκικών μέσων στο συγκεκριμένο ζήτημα ήταν μια αξιοσημείωτη εξέλιξη. Σε μια περίοδο που η οικονομική-καπιταλιστική ανάπτυξη και η ενίσχυση των αναδυόμενων επιχειρηματιών που υποστηρίζουν το ΑΚΠ, γίνεται κινητήρια δύναμη της νέας τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, η διαφοροποίηση σε ό,τι αφορά τις προτεραιότητες της Άγκυρας είναι αξιοσημείωτη. Σε αντίθεση με την ιδέα της εξασφάλισης της εθνικής ασφάλειας, άρα της ασφάλειας του τουρκικού κράτους, στη νέα περίοδο η Άγκυρα φέρνει στο προσκήνιο την προτεραιότητα των οικονομικών συμφερόντων. Στη νέα περίοδο, τα στρατηγικά συμφέροντα του κράτους πλαισιώνονται και σε κάποιες περιπτώσεις παραμερίζονται από τον στόχο της προώθησης των οικονομικών συμφερόντων της τουρκικής κυβέρνησης και των κοινωνικών της εταίρων.
Προσεκτικοί αναλυτές στην Τουρκία υπογραμμίζουν ότι η συνέχεια της διακυβέρνησης του ΑΚΠ εξαρτάται, μεταξύ άλλων, από την προώθηση των οικονομικών στόχων και οραμάτων του κόμματος στην ευρύτερη περιοχή της Τουρκίας. Σήμερα, το οικονομικό όραμα του ΑΚΠ είναι ζωτικής σημασίας για τους αναδυόμενους οικονομικούς κολοσσούς της Τουρκίας . Με βάση λοιπόν αυτό το όραμα και τη συνεργασία με το δυτικό και αραβοπετρελαϊκό κεφάλαιο, η εξουσία του ΑΚΠ παραμένει δεδομένη. Έτσι, στη νέα περίοδο, το ενδιαφέρον του ΑΚΠ στο Κυπριακό αρχίζει να μετατοπίζεται από τις προτεραιότητες του κράτους (ασφάλεια, στρατός, επεκτατισμός κ.ο.κ.) στο οικονομικό πεδίο και φυσικά στο κυνήγι ενεργειακών πόρων στην ανατολική Μεσόγειο.
Φυσικά, σε καμία περίπτωση η μετατόπιση από το παλαιό κέντρο βάρους στο καινούργιο δεν σημαίνει και την ταυτόχρονη ακύρωση του πρώτου. Η συνύπαρξη των δύο και η ισορροπία μεταξύ τους εξαρτάται από το μέλλον του Κυπριακού…
www.kathimerini.com.cy
Μέ φόντο το Αιγαίο
Του ΑΡΗ ΑΜΠΑΤΖΗ
Τα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης και οι σχέσεις μεταξύ των επιτελείων Πολεμικού Ναυτικού της Ελλάδας και της Τουρκίας ήταν το αντικείμενο της συνάντησης που είχαν χθες στην Αγκυρα ο αρχηγός ΓΕΝ ναύαρχος Δημήτριος Ελευσινιώτης με τον Τούρκο ομόλογό του ναύαρχο Ουγούρ Γιγίτ.
Πριν από τη συνάντηση ο Ελευσινιώτης χαρακτήρισε «φίλο» τον Τούρκο ναύαρχο Γιγίτ, ενώ υπογράμμισε ότι αυτές οι επισκέψεις είναι σημαντικές από την άποψη της βελτίωσης των σχέσεων.
Ο ναύαρχος Γιγίτ υπογράμμισε ότι δίνει μεγάλη σημασία στις σχέσεις με τις ελληνικές ναυτικές δυνάμεις, με τις οποίες -όπως είπε- μοιράζονται την ίδια γεωγραφική και θαλάσσια περιοχή, και εργάζονται από κοινού στις διεθνείς και τοπικές οργανώσεις, όπως το ΝΑΤΟ.
Ο τουρκικός Τύπος αναφέρθηκε στην επίσκεψη, εκτιμώντας ότι πραγματοποιείται στο πλαίσιο των συζητήσεων για το Αιγαίο. «Από την Αθήνα επίσκεψη για τα 12 μίλια», είναι ο τίτλος της εφημερίδας «Ταράφ», ενώ η «Ακσάμ» στο δημοσίευμά της με τίτλο «Επίσκεψη από την Αθήνα στη σκιά των 12 μιλίων», γράφει ότι «στη διπλωματική κινητικότητα που στόχο έχει τη μετατροπή του Αιγαίου σε θάλασσα ειρήνης, προστέθηκε παράλληλα και η στρατιωτική». Ο αρχηγός ΓΕΝ θα παραμείνει στην Τουρκία μέχρι τις 27 Νοεμβρίου και θα συναντηθεί με άλλους ανώτατους Τούρκους στρατιωτικούς και με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο στο Φανάρι.
http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=226984
Τα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης και οι σχέσεις μεταξύ των επιτελείων Πολεμικού Ναυτικού της Ελλάδας και της Τουρκίας ήταν το αντικείμενο της συνάντησης που είχαν χθες στην Αγκυρα ο αρχηγός ΓΕΝ ναύαρχος Δημήτριος Ελευσινιώτης με τον Τούρκο ομόλογό του ναύαρχο Ουγούρ Γιγίτ.
Πριν από τη συνάντηση ο Ελευσινιώτης χαρακτήρισε «φίλο» τον Τούρκο ναύαρχο Γιγίτ, ενώ υπογράμμισε ότι αυτές οι επισκέψεις είναι σημαντικές από την άποψη της βελτίωσης των σχέσεων.
Ο ναύαρχος Γιγίτ υπογράμμισε ότι δίνει μεγάλη σημασία στις σχέσεις με τις ελληνικές ναυτικές δυνάμεις, με τις οποίες -όπως είπε- μοιράζονται την ίδια γεωγραφική και θαλάσσια περιοχή, και εργάζονται από κοινού στις διεθνείς και τοπικές οργανώσεις, όπως το ΝΑΤΟ.
Ο τουρκικός Τύπος αναφέρθηκε στην επίσκεψη, εκτιμώντας ότι πραγματοποιείται στο πλαίσιο των συζητήσεων για το Αιγαίο. «Από την Αθήνα επίσκεψη για τα 12 μίλια», είναι ο τίτλος της εφημερίδας «Ταράφ», ενώ η «Ακσάμ» στο δημοσίευμά της με τίτλο «Επίσκεψη από την Αθήνα στη σκιά των 12 μιλίων», γράφει ότι «στη διπλωματική κινητικότητα που στόχο έχει τη μετατροπή του Αιγαίου σε θάλασσα ειρήνης, προστέθηκε παράλληλα και η στρατιωτική». Ο αρχηγός ΓΕΝ θα παραμείνει στην Τουρκία μέχρι τις 27 Νοεμβρίου και θα συναντηθεί με άλλους ανώτατους Τούρκους στρατιωτικούς και με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο στο Φανάρι.
http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=226984
Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010
Καλή τύχη Ελλάδα!
Του Σάββα Καλεντερίδη
Η γεωπολιτική αξία του ελληνικού χώρου, η γεωπολιτική συνείδηση του Έλληνα και η επικείμενη «εθνική συνεννόηση».
Εισαγωγή
Ο ελλαδικός χώρος, δηλαδή ο χώρος στον οποίο επεκτείνεται η επικράτεια της Ελλάδας και της Κύπρου, αν θεωρηθεί ως ενιαίο σύνολο, συμπεριλαμβανομένου και του θαλάσσιου χώρου που περικλείει την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη των δυο χωρών, μπορεί, χωρίς αμφιβολία να λάβει τον τίτλο μιας από τις πιο σπουδαίες περιοχές, από γεωπολιτικής άποψης και αξίας, περιοχές του πλανήτη.
Όποιος κατέχει την ευρύτατη αυτή περιοχή, ελέγχει τους θαλάσσιους άξονες και τη θαλάσσια κυκλοφορία προς τον Εύξεινο Πόντο και το Σουέζ, αλλά και τον κόλπο των Αδάνων, στον οποίο καταλήγουν σημαντικοί αγωγοί μεταφοράς αργού πετρελαίου από τον Καύκασο και το Ιράκ.
Η γεωπολιτική αξία της περιοχής αυξάνεται ακόμα περισσότερο, αν επαληθευθούν δημοσιεύματα που φέρουν την περιοχή αυτή να διαθέτει υποθαλάσσια αποθέματα φυσικού αερίου και πετρελαίου, που ξεπερνούν κατά πολύ το ένα τρισεκατομμύριο δολάρια, με το οποίο, σημειωτέον, μηδενίζεται το δυσβάστακτο ελληνικό χρέος και Ελλάδα και Κύπρος μετατρέπονται σε πλούσιες από κάθε άποψη χώρες.
Οι Έλληνες έχουμε συγκροτήσει τοπική συνείδηση, με βάση την ιστορία και τον πολιτισμό της περιοχής από την οποία καταγόμαστε και εθνική συνείδηση κυρίως με βάση την μακρόχρονη ιστορία και τον πολιτισμό του ελληνικού έθνους. Και η συνείδηση αυτή, που έχει πάρει τα συγκεκριμένα σύγχρονα χαρακτηριστικά, σφυρηλατήθηκε κυρίως τα τελευταία διακόσια χρόνια, δηλαδή με την ίδρυση του ελλαδικού κράτους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι στις προηγούμενες ιστορικές περιόδους, οι Έλληνες δεν είχαν ελληνική συνείδηση, όπως υποστηρίζουν διάφοροι ιστορικοί συγκεκριμένης 'σχολής' σκέψης. Μπορούμε δε να ισχυριστούμε ότι η εθνική συνείδηση ήταν ο κύριος παράγοντας που κινητοποίησε τους Έλληνες για να συμμετέχουν στους εθνικούς αγώνες, που οδήγησαν στη δημιουργία του ελληνικού και του κυπριακού κράτους.
Στο σημείωμα που ακολουθεί, θα προσπαθήσουμε να εξετάσουμε συνοπτικά τους βασικούς σταθμούς που έκριναν την τύχη του αιγαιακού χώρου, τους παράγοντες που την επηρέασαν και το ρόλο που μπορεί να παίξει ο ελληνικός λαός, για να προλάβει δυσάρεστες εξελίξεις στο θέμα της συν-εκμετάλλευσης και της κυριαρχίας αυτού του χώρου.
Από τη γεώτρηση στον Πρίνο, στο Πολυτεχνείο και την Εισβολή
Τις αρχές της δεκαετίας του '70 η τότε κυβέρνηση προχώρησε στην εκμετάλλευση του πετρελαϊκού κοιτάσματος στην τοποθεσία Πρίνος, στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Καρβάλης και Θάσου. Δεν είναι γνωστές οι συνθήκες κάτω από τις οποίες η τότε κυβέρνηση των Συνταγματαρχών, που κατέλαβε την εξουσία με την έγκριση των ΗΠΑ, προχώρησε σε αυτήν την κίνηση και αν αυτό προκάλεσε την αντίδραση της Ουάσιγκτον.
Πάντως, μετά από αυτό ακολούθησε η ανατροπή της κυβέρνησης που επιχείρησε την εξόρυξη του πετρελαίου, μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, για να αναλάβει τα ηνία της χώρας ο ταξίαρχος Ιωαννίδης, με πολιτικές και αναλυτικές ικανότητες που τον καθιστούσαν απόλυτο ενεργούμενο των ΗΠΑ και του Εβραϊκού παράγοντα, που δια του Χένρι Κίσινγκερ -αμφότεροι- σχεδίασαν και προκάλεσαν το προδοτικό πραξικόπημα και την επακολουθήσασα τουρκική εισβολή στην Κύπρο, τον Ιούλιο του 1974.
Τον Αύγουστο του 1974, και ενώ οι Τούρκοι κατείχαν το 7,5% του κυπριακού εδάφους, ένα προγεφύρωμα που στην ουσία ο κυπριακός λαός και η εθνοφρουρά ήταν σε θέση να εξαλείψουν ανά πάσα στιγμή, διεξάγεται ο Αττίλας 2, τον οποίο η κυβέρνηση εθνικής ενότητας του Κωνσταντίνου Καραμανλή παρακολούθησε κυριολεκτικά ως απλός θεατής, να καταλαμβάνει το υπόλοιπο 30% του μαρτυρικού νησιού, προκαλώντας το θάνατο χιλιάδων Ελλήνων και στέλνοντας στην προσφυγιά 220 χιλιάδες Έλληνες.
Με την εισβολή και κατοχή, ο έλεγχος στο μαρτυρικό νησί πέρναγε στην κυριολεξία στα χέρια του διεθνή παράγοντα, ο οποίος θα έχει και τον κύριο ρόλο και μερίδιο, εκτός των άλλων, και στο θέμα της εκμετάλλευσης των τεράστιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου και πετρελαίου που βρίσκονται υποθαλασσίως στην ΑΟΖ της Κύπρου.
Η αποχώρηση της Ελλάδος από το ΝΑΤΟ και ο επιχειρησιακός έλεγχος του Αιγαίου
Αμέσως μετά την 'ολοκλήρωση' της εισβολής, η κυβέρνηση εθνικής ενότητας, του Κωνσταντίνου Καραμανλή, προβαίνει σε μια εντελώς ακατανόητη ενέργεια και αποφασίζει την έξοδο της Ελλάδος από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, με βάση το σκεπτικό ότι η Ατλαντική Συμμαχία δεν απέτρεψε την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο. Το σκεπτικό αυτό, όμως, δεν στέκει, αφού η Τουρκία, μέλος του ΝΑΤΟ, επιτέθηκε στην Κύπρο, δηλαδή σε μια χώρα που δεν ανήκε στο ΝΑΤΟ. Άρα, ειδικά στο ζήτημα αυτό, το ΝΑΤΟ ήταν 'αθώο', γι' αυτό και χαρακτηρίζουμε παραπάνω την ενέργεια αυτή ως 'εντελώς ακατανόητη'.
Αποτέλεσμα;
Μέχρι τότε η Ελλάδα, ως μέλος του στρατιωτικού σκέλους του ΝΑΤΟ, είχε τον επιχειρησιακό έλεγχο του Αιγαίου, γεγονός που ισχυροποιούσε την εθνική μας κυριαρχία στον εν λόγω χώρο. Με την έξοδο της Ελλάδος από το στρατιωτικό σκέλος, για ακατανόητους λόγους, άνοιξε στην κυριολεξία ο 'ασκός του Αιόλου' σε αυτό το χώρο που αποτελεί το διαχρονικό πνεύμονα του Ελληνισμού.
Ενώ η Ελλάδα προχωρεί σε αυτήν την εντελώς ακατανόητη ενέργεια, η Τουρκία, δια του ο τότε υπουργού Εξωτερικών, Ιχσάν Σαμπρί Τσαγλαγιανγκίλ, χαρακτηρίζει για πρώτη φορά δημόσια ως "απαράδεκτη" την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στο Αιγαίο, του οποίου πλέον η Αθήνα δεν έχει τον (νατοϊκό) επιχειρησιακό έλεγχο.
Από το Πρωτόκολλο της Βέρνης, στο Casus Belli και στο Μάρτη του '87
Αμέσως μετά αρχίζει η Τουρκία το χορό των έμπρακτων διεκδικήσεων στο Αιγαίο, που οδηγεί στην υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Βέρνης, το 1977, από τους Καραμανλή-Ντεμιρέλ, με το οποίο οι δυο χώρες δεσμευόντουσαν να απέχουν από 'προκλητικές ενέργειες' σε συγκεκριμένες περιοχές στο Αιγαίο.
Το 1982, ακριβώς μετά την υπερψήφιση της Διεθνούς Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας, που ισχυροποιεί το δικαίμωα της Ελλάδος να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν.μ., και ενώ η Ελλάδα έχει επανέλθει στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, με επαχθείς όρους και χωρίς να της έχει δοθεί και πάλι ο επιχειρησιακός έλεγχος του Αιγαίου, η Άγκυρα δηλώνει επίσημα για πρώτη φορά πως θεωρεί αιτία πολέμου (Casus Belli) την επέκταση των χωρικών υδάτων από τα έξι στα δώδεκα ναυτικά μίλια από πλευράς της Ελλάδος. Έκτοτε, αυτό παραμένει αμετακίνητη «στρατηγική θέση» της Άγκυρας, που έχει υπογραμμιστεί και επικυρωθεί με αποφάσεις του τουρκικού Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας και της τουρκικής Εθνοσυνέλευσης.
Να σημειωθεί ότι η συγκεκριμένη ενέργεια της Άγκυρας έρχεται σε μια στιγμή που βρίσκεται σε εξέλιξη σειρά κομματικών επιλογών της ελληνικής κυβέρνησης, ως αποτέλεσμα των οποίων η ελληνική Πολεμική Αεροπορία, που μέχρι τότε είχε τον ΑΠΟΛΥΤΟ ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ, αποδυναμώνεται σε τέτοιο βαθμό, σταδιακά, μέχρι να ολοκληρωθεί ο απόλυτος κομματικός έλεγχος της Πολεμικής Αεροπορίας, που σε κάποιο βαθμό αδυνατεί να κυριαρχήσει στον εναέριο χώρο του Αιγαίου. Αυτό έχει ως συνέπεια την αντικειμενική αδυναμία αποτελεσματικής αντιμετώπισης των 'τουρκικών' σχεδιασμών και προκλήσεων στο Αιγαίο.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η Ελλάδα παρα-σύρεται στην Κρίση του Μάρτη του 1987, η οποία, παρά το φαινομενικά αποτελεσματικό χειρισμό της κρίσης σε επιχειρησιακό επίπεδο, 'τελειώνεται' με μια δήλωση της ελληνικής κυβέρνησης που στην ουσία 'γκριζάρει' ολόκληρο το Αιγαίο. Η ΈΝΤΑΣΗ ΚΑΙ Η ΚΡΊΣΗ ΣΤΟ Αιγαίο, στο πολιτικό επίπεδο έληξε με την δημόσια δήλωση-δέσμευση της Ελληνικής Κυβέρνησης, ότι δεν προτίθεται να διενεργήσει υποθαλάσσιες έρευνες στο Αιγαίο, όπως ευφυώς, οφείλουμε να ομολογήσουμε, είχε απαιτήσει ο Τουργκούτ Οζάλ.
Όμως η δήλωση της Κυβέρνησης, πρακτικά, «ακύρωσε» το Πρωτόκολλο της Βέρνης του 1976, μεταξύ των δυο χωρών, που καθόριζε συγκεκριμένες περιοχές αποφυγής 'προκλητικών ενεργειών' εκατέρωθεν, ενώ η δήλωση της ελληνικής κυβέρνησης, το Μάρτη του 1987, αναφερόμενη στο Αιγαίο, αφορά πλέον σε όλες τις περιοχές του.
Από την εφαρμογή της Σύμβασης για το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας στη Μαδρίτη
Τον Νοέμβριο του 1994 η Ελλάδα ισχυροποιεί τη θέση της στο θέμα της επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ, η οποία, παρεμπιπτόντως, αν γίνει, λύνονται ως δια μαγείας όλα τα ελληνοτουρκικά προβλήματα και κλείνονται ερμητικά όλα τα 'παράθυρα' που χρησιμοποιεί η Τουρκία για να προβάλλει τις απαράδεκτες διεκδικήσεις της στο Αιγαίο. Τότε η Ελλάδα αποκτά και επίσημα με βάση το γραπτό πλέον διεθνές δίκαιο το δικαίωμα να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν.μ., αφού τίθεται σε εφαρμογή η σχετική Συμφωνία για την εφαρμογή του Τμήματος ΧΙ της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας (Νέα Υόρκη, 29/7/1994) ν. 2321/1995 (ΦΕΚ Α/136/1995).
Η Τουρκία από την πλευρά της, για να αποκλείσει το ενδεχόμενο της επέκτασης, προετοιμάζεται στην ουσία για εφαρμογή του διακηρυγμένου Casus Belli, ενώ ταυτόχρονα ο επιτετραμμένος των ΗΠΑ στην Αθήνα πιέζει αφόρητα τον πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου να δηλώσει ότι η Ελλάδα δεν θα κάνει χρήση του δικαιώματος αυτού. Τελικά, τη δήλωση κάνει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Ευάγγελος Βενιζέλος, ο οποίος δηλώνει ότι η Ελλάδα δεν θα προβεί σε επέκταση, διατηρεί όμως το δικαίωμα αυτό για το μέλλον, δικαίωμα το οποίο δεν έχει χρησιμοποιήσει μέχρι σήμερα, Νοέμβριο του 2010.
Μαδρίτη 1997: Η Ελλάδα αυτοκτονεί
Το 1996, η κυβέρνηση Σημίτη έρχεται αντιμέτωπη με μια κρίση Made in USA. Μηχανισμοί της Ουάσιγκτον κινητοποιούν πρόσωπα και μηχανισμούς σε Άγκυρα και Αθήνα και προκαλούν την Κρίση των Ιμίων, μια κρίση στην οποία επιχειρείται να συρθεί η Ελλάδα στο χείλος μιας πολεμικής σύγκρουσης με την Τουρκία, υπό το φόβο της οποίας θα κληθεί να υποχωρήσει, με καταστροφικά αποτελέσματα για το ζήτημα της κυριαρχίας της στο Αιγαίο. Η κρίση εξελίσσεται και ενώ η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα να βυθίσει το σύνολο των πολεμικών σκαφών του τουρκικού στόλου που βρίσκονται στην περιοχή των Ιμίων και το Δ' Σώμα Στρατού τη Θράκη έχει τον απόλυτο έλεγχο των κινήσεων, η κυβέρνηση Σημίτη υποχωρεί και στην ουσία παραιτείται της κυριαρχίας ελληνικού εδάφους στα Ίμια, ενώ ταυτόχρονα με την πράξη της αυτή γκριζάρει ακόμα περισσότερο ολόκληρο το Αιγαίο.
Ενώ ο πρωθυπουργός Σημίτης ευχαριστεί τους Αμερικανούς γιατί με τη μεσολάβησή τους απέτρεψαν τον πόλεμο μεταξύ Ελλάδος-Τουρκίας, ένα χρόνο μετά, 'επισφραγίζει' το ολίσθημα των Ιμίων με την Διακήρυξη της Μαδρίτης, όπου η Ελλάδα αναγνωρίζει «νόμιμα ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο», νομιμοποιώντας στην ουσία το Casus Belli της Άγκυρας. Να σημειώσουμε ότι είναι σε όλους γνωστό, προφανώς εκτός από εκείνους που συνυπέγραψαν την εν λόγω διακήρυξη, ότι όταν έχεις ζωτικά συμφέροντα, αναγνωρισμένα και από τον 'άλλον', νομιμοποιείσαι να τα υπερασπιστείς ακόμα και με πόλεμο. Δηλαδή, με άλλα λόγια, η ίδια η Ελλάδα νομιμοποίησε στην ουσία το Casus Belli της Άγκυρας.
Παρεμπιπτόντως, όταν την ίδια μέρα, στη Μαδρίτη, ρωτήθηκε, από κάποιον φίλο που ήταν παρών, ο αείμνηστος Γιάννος Κρανιδιώτης γι' αυτό το εθνικό ολίσθημα, είπε ότι 'μας πίεσε αφόρητα η Ολμπράιτ', η οποία, πρέπει να ομολογήσουμε, όντως αποδείχτηκε συνεπής συνεχιστής της αποστολής που είχε αναλάβει από τη δεκαετία του '70 ο Χένρυ Κίσσιγκερ.
Η περιπέτεια των «Διερευνητικών Επαφών»
Ενώ σταδιακά αποψιλώνεται και αποδυναμώνεται η κυριαρχία της Ελλάδος στο Αιγάιο, υπό την υψηλή εποπτεία της Ουάσιγκτον, ακολουθεί η υιοθέτηση της πρακτικής των «Διερευνητικών Επαφών Ελλάδος-Τουρκίας» και το καταστροφικό Σχέδιο Αννάν, που εκπορεύτηκε και εκπονήθηκε από τους ίδιους κύκλους και το οποίο, παρότι αποδέχτηκε και στήριξε η πλειοψηφία των πολιτικών παραγόντων σε Κύπρο και Ελλάδα, είχε τη γενναιότητα και τη σοφία να απορρίψει ο κυπριακός λαός, που έτυχε να έχει για μπροστάρη τον Τάσο Παπαδόπουλο, που είχε την έστω και άτυπη στήριξη του διδύμου Καραμανλή-Μολυβιάτη.
Επανερχόμενοι στις διερευνητικές επαφές, να σημειώσουμε ότι αυτές διανύουν ήδη τον 46ο κύκλο, εμπεδώνοντας προφανώς στην ελληνική αλλά και στη διεθνή κοινή γνώμη ότι όλο και κάποια βάση θα έχουν οι τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο, αφού η Ελλάδα δέχεται να στροβιλίζεται στους κύκλους των διερευνητικών επαφών, ενώ η Τουρκία συνεχίζει ταυτόχρονα να διακηρύσσει ότι θα θεωρήσει ως αιτία πολέμου ακόμα και την επέκταση πάνω από τα έξι μίλια στο Ιόνιο Πέλαγος, ενώ η Άγκυρα διεκδικεί ακόμα και τη Γαύδο σε διαδικασίες του ΝΑΤΟ και ενώ συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό οι αέναοι κύκλοι των παραβιάσεων του εθνικού εναέριου χώρου της Ελλάδος από την τουρκική πολεμική αεροπορία και οι 'κρουαζιέρες' του τουρκικού πολεμικού ναυτικού σε Μύκονο και Ραφήνα.
Πλησιάζοντας στο «Δια ταύτα:»
Η πορεία της εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων παγκοσμίως, επιβάλλει το άνοιγμα καινούργιων 'κύκλων' στο θέμα αυτό. Με άλλα λόγια, έρχεται η σειρά των κοιτασμάτων της ΝΑ Μεσογείου, της Κρήτης-Λυβικού Πελάγους και του Αιγαίου, με τον Ελληνισμό να βρίσκεται σε κατάσταση αντικειμενικής αδυναμίας να διεκδικήσει αυτό που ιστορικά και νόμιμα, με βάση το διεθνές δίκαιο, του ανήκει στο θέμα αυτό. Βρίσκεται σε αντικειμενική αδυναμία να διεκδικήσει το δικαίωμά του να εκμεταλλευτεί τον υποθαλάσσιο πλούτο που βρίσκεται στην ελλαδική και κυπριακή επικράτεια, ως αποτέλεσμα της καλοσχεδιασμένης παρέμβασης του διεθνούς παράγοντα εδώ και δεκαετίες.
Η αναφερόμενη αντικειμενική αδυναμία έγκειται στο γεγονός ότι η Κύπρος είναι δέσμια του Αττίλα και όσων τον προκάλεσαν, με ό,τι αυτό συνεπάγεται και η Ελλάδα με αποψιλωμένη κυριαρχία σε εκτεταμένες περιοχές του ελλαδικού χώρου και υπό το φάσμα της απειλής της χρεοκοπίας και του Μνημονίου, που όπως δήλωσε με τον πιο επίσημο τρόπο ο πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου, δεν μας επιτρέπει να ασκήσουμε ελεύθερα την εθνική μας κυριαρχία. Και όλα αυτά συμβαίνουν με ένα πολιτικό σύστημα σκοπίμως και τεχνηέντως κατακερματισμένο και έναν λαό που βομβαρδίζεται από τα πυρά των ΜΜΕ, που ασκούν στην ουσία ένα ψυχολογικό πόλεμο εναντίον του, ένας πόλεμος που κορυφώθηκε με την απειλή της χρεοκοπίας.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι προηγήθηκε η απόπειρα του Καραμανλή να 'βάλει' στο παιχνίδι και τον ρωσικό παράγοντα, το 2007, για να ακολουθήσει η 'αποκάλυψη' του υπαρκτού σκανδάλου τον ομολόγων, οι πυρκαγιές, η αποκάλυψη του 'σκανδάλου' Ζαχόπολου, η αποκάλυψη του σκανδάλου του Βατοπεδίου κλπ. Η αναφορά μας αυτή δεν γίνεται για να επιδαψιλεύσουμε δάφνες στον Κ. Καραμανλή. Αυτό το κάνει ο ελληνικός λαός όταν κληθεί σε εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά και η ίδια η ιστορία. Αναφερόμαστε στο θέμα για να τονίσουμε την εμπλοκή του διεθνούς παράγοντα, ο οποίος δεν ενοχλείται από αντίστοιχες κινήσεις της Τουρκίας, που έχει ήδη έναν αγωγό με τη Ρωσία, έχει υπογράψει συμφωνία για κατασκευή ρωσικού πυρηνικού αντιδραστήρα στη Μερσίνα και σχεδιάζει την κατασκευή δεύτερου ρωσο-τουρκικού αγωγού. Αυτό μας επιτρέπει να συμπεράνουμε ότι οι ΗΠΑ, που δεν ενοχλούνται από την εκτεταμένη ενεργειακή και οικονομική συνεργασία της Τουρκίας με τη Ρωσία, ενοχλούνται με την εμπλοκή του ρωσικού παράγοντα στα ενεργειακά και οικονομικά της Ελλάδος, όχι μόνο λόγω του Nabucco αλλά και γιατί προφανώς θεωρούν ότι η οικονομική και γεωπολιτική εμπλοκή της Ρωσίας στα ελληνικά πράγματα, είναι δυνατόν να περιπλέξει τα πράγματα και να θέσει σε κίνδυνο τον αμερικανικό σχεδιασμό στο Αιγαίο.
Βρισκόμαστε στο Φθινόπωρο του 2010, και όπως προαναφέραμε, το ζητούμενο για το θέμα μας είναι το πώς θα εξουδετερωθεί πλήρως ο παράγοντας Ελλάδα και Ελληνισμός, για να μην είναι σε θέση να διεκδικήσει τα δικαιώματά του στο ζήτημα της εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων στην περιοχή ΝΑ Μεσόγειος-Κρήτη-Λυβικό Πέλαγος-Αιγαίο.
Είναι κοινά παραδεκτό ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε ασφυκτικό κλοιό και κατά την άποψή μας εκείνο που επιδιώκεται από το διεθνή παράγοντα είναι ο πλήρης έλεγχος του πολιτικού συστήματος και η ολοκληρωτική εξουδετέρωση ακόμα και της εκδήλωσης διάθεσης του ελληνικού λαού να διεκδικήσει το δικαίωμα διαχείρισης του εθνικού πλούτου. Για έλεγχο των ΜΜΕ δεν μιλάμε, γιατί αυτός ούτως ή άλλως είναι δεδομένος.
Θα προσπαθήσουμε να μιλήσουμε για το ρόλο που μπορεί να παίξει ο ελληνικός λαός.
Ο ελληνικός λαός, αφού υπέστη μήνες τώρα το ανηλεές σφυροκόπημα αυτού του ιδιότυπου ψυχολογικού πολέμου που δέχεται από τα ΜΜΕ από τις δημόσιες συχνότητες, που, παρεμπιπτόντως, θεωρούνται εθνική περιουσία και δημόσιο αγαθό, υπό την πίεση της χρεοκοπίας, της Τουρκίας, των Σκοπίων, της Αλβανίας και των εκατομμυρίων λαθρομεταναστών, που για έναν εξαιρετικά περίεργο λόγο δεν επιλέγουν τη Βουλγαρία, που ανήκει και αυτή στην Ε.Ε., αλλά αποκλειστικά και μόνον την Ελλάδα, φαίνεται αδύναμος να αντιληφθεί τί πραγματικά 'παίζεται', με τα κόμματα να αδυνατούν να τον κινητοποιήσουν, για τους λόγους που λίγο-πολύ προαναφέρθηκαν.
Η κυβέρνηση, που φέρει την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας, υπό το βάρος των τεράστωιν οικονομικών προβλημάτων που καλείται να διαχειριστεί και με τους περιορισμούς που θέτει το Μνημόνιο, έχει περιορισμένες δυνατότητες να αντιδράσει και να συσπειρώσει τον κόσμο γύρω της. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, που μπορούν εν δυνάμει να αντιδράσουν και συσπειρώσουν γύρω τους κόσμο, δέχονται ασφυκτικές πιέσεις από πολιτικούς παράγοντες που δρουν διαλυτικά και αποσταθεροποιητικά στο εσωτερικό τους και από κόμματα που φυτρώνουν στην κυριολεξία σαν μανιτάρια δεξιά και αριστερά.
Με άλλα λόγια, ο ελληνικός λαός, στην ουσία είναι αποκλεισμένος από τις εξελίξεις και δεν ερωτάται καν για τις σοβαρότατες αποφάσεις που πρόκειται να ληφθούν. Και όλα αυτά γιατί το πολιτικό σύστημα και κυρίως τα κόμματα, αποκομμένα από το λαό, έχουν καταντήσει να είναι μηχανισμοί που καταναλώνουν και κατατρώγουν αδηφάγα τα τεράστια κονδύλια της χρηματοδότησής τους από τον κρατικό κορβανά, χωρίς να τον εκπροσωπούν και χωρίς να εκφράζουν πλέον την αυθεντική λαϊκή βούληση.
(Ελπίζουμε όχι τραγικός) Επίλογος
Ενώ η κατάσταση έχει έτσι όπως προσπαθήσαμε να περιγράψουμε στο σημείωμα αυτό, ακούμε, μαθαίνουμε και διαισθανόμαστε ότι το επόμενο διάστημα θα επιχειρηθεί να επιτευχθεί ενός είδους «εθνική συνεννόηση» για τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο τόπος, στα οποία θα συμπεριλαμβάνεται και το θέμα της συν-εκμετάλλευσης του Αιγαίου.
Το πολιτικό σύστημα και ο πολιτικός κόσμος, που έδωσε εξετάσεις και απέτυχε και το 1919-1922, και το 1944-1949, και το 1960-1967, και το 1974-1981 και το 1981-1996 και το 1996-2010, κατά πάσα πιθανότητα θα κληθεί να λάβει σοβαρότατες αποφάσεις για την επιβίωση της Πατρίδας και του Ελληνισμού. Και όλα αυτά ερήμην του ελληνικού λαού.
Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο τώρα. Σε όλες τις προηγούμενες περιόδους, ο ελληνικός λαός, αντί να είναι ο ίδιος ο παράγοντας που ρυθμίζει τις εξελίξεις, πάντα επ' ωφελεία των συμφερόντων του Έθνους και της Πατρίδος, χρησιμοποιήθηκε από κόμματα, κλίκες και σκοτεινά συμφέροντα ως άλλοθι και σύρθηκε σε καταστροφικές για τη χώρα εσωτερικές αντιπαραθέσεις και διχασμούς.
Αν αναρωτηθούμε για πιο λόγο δεν διεκδικεί ο ελληνικός λαός το ρόλο που του ανήκει στις εξελίξεις, ενώ όταν καλείται να αγωνιστεί και να προσφέρει το αίμα του, δηλώνει πάντοτε παρών, θα διαπιστώσουμε ότι ο ελληνικός λαός, ενώ διαθέτει συγκροτημένη εθνική συνείδηση που τρέφει έναν απαράμιλλο πατριωτισμό, δεν διαθέτει γεωπολιτική συνείδηση, που θα του επέτρεπε να διεκδικεί και έχει ρόλο στις μεγάλες αποφάσεις και θα έβαζε φρένο στον αυθορμητισμό του, που αποτέλεσε πηγή τεράστιων κακών στο παρελθόν.
Πιστεύουμε λοιπόν ότι ο ελληνικός λαός ήταν εύκολο θύμα και έπεσε στις παγίδες που στήθηκαν τις προηγούμενες περιόδους για να εξυπηρετήσουν τα γεωπολιτικά συμφέροντα του διεθνή παράγοντα κάθε φορά. Και στις παγίδες αυτές παρασύρθηκε και έπεσε ο ελληνικός λαός γιατί δεν είχε την γεωπολιτική συνείδηση που επιβάλλεται να έχει κάθε φορά, με βάση πάντα τη θέση της Ελλάδος και της Κύπρου στο χάρτη των γεωπολιτικών συμφερόντων.
Η περίοδος που διανύουμε και η κατάσταση είναι εξαιρετικά κρίσιμη για την επιβίωση της Πατρίδας και του Ελληνισμού.
Αν η κυοφορούμενη συν-εκμετάλλευση του υποθαλάσσιου πλούτου, που 'μαγειρεύεται' γίνει υπό όρους που δεν εξασφαλίζουν το μερίδιο που δικαιούται η Ελλάδα και επιβάλλουν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στο Αιγαίο, η χώρα και ο ελληνισμός οδηγείται στην ολοκληρωτική καταστροφή.
Επειδή ακούγονται διάφορα, μια που ασκείται μυστική διπλωματία στο θέμα, αν εκτός από τις περιοχές που γειτνιάζουν με τις μικρασιατικές ακτές, η Ελλάδα αναγνωρίσει δικαιώματα νομής στην Τουρκία και σε περιοχές που βρίσκονται δυτικά των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και επειδή η νομή συνιστά και ιδιοκτησία-κυριαρχία, υπάρχει ο κίνδυνος μετά τη συνεκμετάλλευση να μιλάμε πλέον για συγκυριαρχία σε περιοχές στις οποίες η Τουρκία πριν μερικές δεκαετίες δεν είχε κανένα απολύτως δικαίωμα.
Όλα δείχνουν ότι βρισκόμαστε στο «Δια ταύτα:»
Ο πολιτικός κόσμος και το πολιτικό σύστημα έχουν τα χαρακτηριστικά που όλοι γνωρίζουμε.
Επειδή συνεχίζουμε θεωρούμε ότι ο ελληνικός λαός διαθέτει ανεξάντλητες δυνάμεις, ελπίζουμε τη φορά αυτή, με πυξίδα τις πικρές εμπειρίες του παρελθόντος, που παρασύρθηκε σε αδελφοκτόνες συγκρούσεις, εξυπηρετώντας άθελά του τα συμφέροντα των ξένων, να αντλήσει μαθήματα από το παρελθόν και να βρει τη δύναμη και τη σοφία που απαιτούν η περιστάσεις και η ιστορική συγκυρία, για να επιβάλλει τη δική του βούληση στις αποφάσεις που θα κληθούν να λάβουν οι πολιτικοί δρώντες, οι οποίοι μέχρι σήμερα έκαναν ό,τι είναι δυνατόν για να μην δικαιούνται της εμπιστοσύνης μας.
Ας ελπίσουμε, λοιπόν, την καλύτερη λύση στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα και κυρίως σε αυτό της συν-εκμετάλλευσης του Αιγαίου, να βρει -πάντα στα πλαίσια του Συντάγματος και της λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος- τον προσφορότερο τρόπο για τα συμφέροντα του Έθνους και της Πατρίδας και να τη δώσει ο κυρίαρχος λαός.
Καλή τύχη Ελλάδα!
http://infognomonpolitics.blogspot.com/
enkripto.com
Η γεωπολιτική αξία του ελληνικού χώρου, η γεωπολιτική συνείδηση του Έλληνα και η επικείμενη «εθνική συνεννόηση».
Εισαγωγή
Ο ελλαδικός χώρος, δηλαδή ο χώρος στον οποίο επεκτείνεται η επικράτεια της Ελλάδας και της Κύπρου, αν θεωρηθεί ως ενιαίο σύνολο, συμπεριλαμβανομένου και του θαλάσσιου χώρου που περικλείει την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη των δυο χωρών, μπορεί, χωρίς αμφιβολία να λάβει τον τίτλο μιας από τις πιο σπουδαίες περιοχές, από γεωπολιτικής άποψης και αξίας, περιοχές του πλανήτη.
Όποιος κατέχει την ευρύτατη αυτή περιοχή, ελέγχει τους θαλάσσιους άξονες και τη θαλάσσια κυκλοφορία προς τον Εύξεινο Πόντο και το Σουέζ, αλλά και τον κόλπο των Αδάνων, στον οποίο καταλήγουν σημαντικοί αγωγοί μεταφοράς αργού πετρελαίου από τον Καύκασο και το Ιράκ.
Η γεωπολιτική αξία της περιοχής αυξάνεται ακόμα περισσότερο, αν επαληθευθούν δημοσιεύματα που φέρουν την περιοχή αυτή να διαθέτει υποθαλάσσια αποθέματα φυσικού αερίου και πετρελαίου, που ξεπερνούν κατά πολύ το ένα τρισεκατομμύριο δολάρια, με το οποίο, σημειωτέον, μηδενίζεται το δυσβάστακτο ελληνικό χρέος και Ελλάδα και Κύπρος μετατρέπονται σε πλούσιες από κάθε άποψη χώρες.
Οι Έλληνες έχουμε συγκροτήσει τοπική συνείδηση, με βάση την ιστορία και τον πολιτισμό της περιοχής από την οποία καταγόμαστε και εθνική συνείδηση κυρίως με βάση την μακρόχρονη ιστορία και τον πολιτισμό του ελληνικού έθνους. Και η συνείδηση αυτή, που έχει πάρει τα συγκεκριμένα σύγχρονα χαρακτηριστικά, σφυρηλατήθηκε κυρίως τα τελευταία διακόσια χρόνια, δηλαδή με την ίδρυση του ελλαδικού κράτους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι στις προηγούμενες ιστορικές περιόδους, οι Έλληνες δεν είχαν ελληνική συνείδηση, όπως υποστηρίζουν διάφοροι ιστορικοί συγκεκριμένης 'σχολής' σκέψης. Μπορούμε δε να ισχυριστούμε ότι η εθνική συνείδηση ήταν ο κύριος παράγοντας που κινητοποίησε τους Έλληνες για να συμμετέχουν στους εθνικούς αγώνες, που οδήγησαν στη δημιουργία του ελληνικού και του κυπριακού κράτους.
Στο σημείωμα που ακολουθεί, θα προσπαθήσουμε να εξετάσουμε συνοπτικά τους βασικούς σταθμούς που έκριναν την τύχη του αιγαιακού χώρου, τους παράγοντες που την επηρέασαν και το ρόλο που μπορεί να παίξει ο ελληνικός λαός, για να προλάβει δυσάρεστες εξελίξεις στο θέμα της συν-εκμετάλλευσης και της κυριαρχίας αυτού του χώρου.
Από τη γεώτρηση στον Πρίνο, στο Πολυτεχνείο και την Εισβολή
Τις αρχές της δεκαετίας του '70 η τότε κυβέρνηση προχώρησε στην εκμετάλλευση του πετρελαϊκού κοιτάσματος στην τοποθεσία Πρίνος, στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Καρβάλης και Θάσου. Δεν είναι γνωστές οι συνθήκες κάτω από τις οποίες η τότε κυβέρνηση των Συνταγματαρχών, που κατέλαβε την εξουσία με την έγκριση των ΗΠΑ, προχώρησε σε αυτήν την κίνηση και αν αυτό προκάλεσε την αντίδραση της Ουάσιγκτον.
Πάντως, μετά από αυτό ακολούθησε η ανατροπή της κυβέρνησης που επιχείρησε την εξόρυξη του πετρελαίου, μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, για να αναλάβει τα ηνία της χώρας ο ταξίαρχος Ιωαννίδης, με πολιτικές και αναλυτικές ικανότητες που τον καθιστούσαν απόλυτο ενεργούμενο των ΗΠΑ και του Εβραϊκού παράγοντα, που δια του Χένρι Κίσινγκερ -αμφότεροι- σχεδίασαν και προκάλεσαν το προδοτικό πραξικόπημα και την επακολουθήσασα τουρκική εισβολή στην Κύπρο, τον Ιούλιο του 1974.
Τον Αύγουστο του 1974, και ενώ οι Τούρκοι κατείχαν το 7,5% του κυπριακού εδάφους, ένα προγεφύρωμα που στην ουσία ο κυπριακός λαός και η εθνοφρουρά ήταν σε θέση να εξαλείψουν ανά πάσα στιγμή, διεξάγεται ο Αττίλας 2, τον οποίο η κυβέρνηση εθνικής ενότητας του Κωνσταντίνου Καραμανλή παρακολούθησε κυριολεκτικά ως απλός θεατής, να καταλαμβάνει το υπόλοιπο 30% του μαρτυρικού νησιού, προκαλώντας το θάνατο χιλιάδων Ελλήνων και στέλνοντας στην προσφυγιά 220 χιλιάδες Έλληνες.
Με την εισβολή και κατοχή, ο έλεγχος στο μαρτυρικό νησί πέρναγε στην κυριολεξία στα χέρια του διεθνή παράγοντα, ο οποίος θα έχει και τον κύριο ρόλο και μερίδιο, εκτός των άλλων, και στο θέμα της εκμετάλλευσης των τεράστιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου και πετρελαίου που βρίσκονται υποθαλασσίως στην ΑΟΖ της Κύπρου.
Η αποχώρηση της Ελλάδος από το ΝΑΤΟ και ο επιχειρησιακός έλεγχος του Αιγαίου
Αμέσως μετά την 'ολοκλήρωση' της εισβολής, η κυβέρνηση εθνικής ενότητας, του Κωνσταντίνου Καραμανλή, προβαίνει σε μια εντελώς ακατανόητη ενέργεια και αποφασίζει την έξοδο της Ελλάδος από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, με βάση το σκεπτικό ότι η Ατλαντική Συμμαχία δεν απέτρεψε την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο. Το σκεπτικό αυτό, όμως, δεν στέκει, αφού η Τουρκία, μέλος του ΝΑΤΟ, επιτέθηκε στην Κύπρο, δηλαδή σε μια χώρα που δεν ανήκε στο ΝΑΤΟ. Άρα, ειδικά στο ζήτημα αυτό, το ΝΑΤΟ ήταν 'αθώο', γι' αυτό και χαρακτηρίζουμε παραπάνω την ενέργεια αυτή ως 'εντελώς ακατανόητη'.
Αποτέλεσμα;
Μέχρι τότε η Ελλάδα, ως μέλος του στρατιωτικού σκέλους του ΝΑΤΟ, είχε τον επιχειρησιακό έλεγχο του Αιγαίου, γεγονός που ισχυροποιούσε την εθνική μας κυριαρχία στον εν λόγω χώρο. Με την έξοδο της Ελλάδος από το στρατιωτικό σκέλος, για ακατανόητους λόγους, άνοιξε στην κυριολεξία ο 'ασκός του Αιόλου' σε αυτό το χώρο που αποτελεί το διαχρονικό πνεύμονα του Ελληνισμού.
Ενώ η Ελλάδα προχωρεί σε αυτήν την εντελώς ακατανόητη ενέργεια, η Τουρκία, δια του ο τότε υπουργού Εξωτερικών, Ιχσάν Σαμπρί Τσαγλαγιανγκίλ, χαρακτηρίζει για πρώτη φορά δημόσια ως "απαράδεκτη" την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στο Αιγαίο, του οποίου πλέον η Αθήνα δεν έχει τον (νατοϊκό) επιχειρησιακό έλεγχο.
Από το Πρωτόκολλο της Βέρνης, στο Casus Belli και στο Μάρτη του '87
Αμέσως μετά αρχίζει η Τουρκία το χορό των έμπρακτων διεκδικήσεων στο Αιγαίο, που οδηγεί στην υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Βέρνης, το 1977, από τους Καραμανλή-Ντεμιρέλ, με το οποίο οι δυο χώρες δεσμευόντουσαν να απέχουν από 'προκλητικές ενέργειες' σε συγκεκριμένες περιοχές στο Αιγαίο.
Το 1982, ακριβώς μετά την υπερψήφιση της Διεθνούς Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας, που ισχυροποιεί το δικαίμωα της Ελλάδος να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν.μ., και ενώ η Ελλάδα έχει επανέλθει στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, με επαχθείς όρους και χωρίς να της έχει δοθεί και πάλι ο επιχειρησιακός έλεγχος του Αιγαίου, η Άγκυρα δηλώνει επίσημα για πρώτη φορά πως θεωρεί αιτία πολέμου (Casus Belli) την επέκταση των χωρικών υδάτων από τα έξι στα δώδεκα ναυτικά μίλια από πλευράς της Ελλάδος. Έκτοτε, αυτό παραμένει αμετακίνητη «στρατηγική θέση» της Άγκυρας, που έχει υπογραμμιστεί και επικυρωθεί με αποφάσεις του τουρκικού Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας και της τουρκικής Εθνοσυνέλευσης.
Να σημειωθεί ότι η συγκεκριμένη ενέργεια της Άγκυρας έρχεται σε μια στιγμή που βρίσκεται σε εξέλιξη σειρά κομματικών επιλογών της ελληνικής κυβέρνησης, ως αποτέλεσμα των οποίων η ελληνική Πολεμική Αεροπορία, που μέχρι τότε είχε τον ΑΠΟΛΥΤΟ ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ, αποδυναμώνεται σε τέτοιο βαθμό, σταδιακά, μέχρι να ολοκληρωθεί ο απόλυτος κομματικός έλεγχος της Πολεμικής Αεροπορίας, που σε κάποιο βαθμό αδυνατεί να κυριαρχήσει στον εναέριο χώρο του Αιγαίου. Αυτό έχει ως συνέπεια την αντικειμενική αδυναμία αποτελεσματικής αντιμετώπισης των 'τουρκικών' σχεδιασμών και προκλήσεων στο Αιγαίο.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η Ελλάδα παρα-σύρεται στην Κρίση του Μάρτη του 1987, η οποία, παρά το φαινομενικά αποτελεσματικό χειρισμό της κρίσης σε επιχειρησιακό επίπεδο, 'τελειώνεται' με μια δήλωση της ελληνικής κυβέρνησης που στην ουσία 'γκριζάρει' ολόκληρο το Αιγαίο. Η ΈΝΤΑΣΗ ΚΑΙ Η ΚΡΊΣΗ ΣΤΟ Αιγαίο, στο πολιτικό επίπεδο έληξε με την δημόσια δήλωση-δέσμευση της Ελληνικής Κυβέρνησης, ότι δεν προτίθεται να διενεργήσει υποθαλάσσιες έρευνες στο Αιγαίο, όπως ευφυώς, οφείλουμε να ομολογήσουμε, είχε απαιτήσει ο Τουργκούτ Οζάλ.
Όμως η δήλωση της Κυβέρνησης, πρακτικά, «ακύρωσε» το Πρωτόκολλο της Βέρνης του 1976, μεταξύ των δυο χωρών, που καθόριζε συγκεκριμένες περιοχές αποφυγής 'προκλητικών ενεργειών' εκατέρωθεν, ενώ η δήλωση της ελληνικής κυβέρνησης, το Μάρτη του 1987, αναφερόμενη στο Αιγαίο, αφορά πλέον σε όλες τις περιοχές του.
Από την εφαρμογή της Σύμβασης για το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας στη Μαδρίτη
Τον Νοέμβριο του 1994 η Ελλάδα ισχυροποιεί τη θέση της στο θέμα της επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ, η οποία, παρεμπιπτόντως, αν γίνει, λύνονται ως δια μαγείας όλα τα ελληνοτουρκικά προβλήματα και κλείνονται ερμητικά όλα τα 'παράθυρα' που χρησιμοποιεί η Τουρκία για να προβάλλει τις απαράδεκτες διεκδικήσεις της στο Αιγαίο. Τότε η Ελλάδα αποκτά και επίσημα με βάση το γραπτό πλέον διεθνές δίκαιο το δικαίωμα να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν.μ., αφού τίθεται σε εφαρμογή η σχετική Συμφωνία για την εφαρμογή του Τμήματος ΧΙ της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας (Νέα Υόρκη, 29/7/1994) ν. 2321/1995 (ΦΕΚ Α/136/1995).
Η Τουρκία από την πλευρά της, για να αποκλείσει το ενδεχόμενο της επέκτασης, προετοιμάζεται στην ουσία για εφαρμογή του διακηρυγμένου Casus Belli, ενώ ταυτόχρονα ο επιτετραμμένος των ΗΠΑ στην Αθήνα πιέζει αφόρητα τον πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου να δηλώσει ότι η Ελλάδα δεν θα κάνει χρήση του δικαιώματος αυτού. Τελικά, τη δήλωση κάνει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Ευάγγελος Βενιζέλος, ο οποίος δηλώνει ότι η Ελλάδα δεν θα προβεί σε επέκταση, διατηρεί όμως το δικαίωμα αυτό για το μέλλον, δικαίωμα το οποίο δεν έχει χρησιμοποιήσει μέχρι σήμερα, Νοέμβριο του 2010.
Μαδρίτη 1997: Η Ελλάδα αυτοκτονεί
Το 1996, η κυβέρνηση Σημίτη έρχεται αντιμέτωπη με μια κρίση Made in USA. Μηχανισμοί της Ουάσιγκτον κινητοποιούν πρόσωπα και μηχανισμούς σε Άγκυρα και Αθήνα και προκαλούν την Κρίση των Ιμίων, μια κρίση στην οποία επιχειρείται να συρθεί η Ελλάδα στο χείλος μιας πολεμικής σύγκρουσης με την Τουρκία, υπό το φόβο της οποίας θα κληθεί να υποχωρήσει, με καταστροφικά αποτελέσματα για το ζήτημα της κυριαρχίας της στο Αιγαίο. Η κρίση εξελίσσεται και ενώ η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα να βυθίσει το σύνολο των πολεμικών σκαφών του τουρκικού στόλου που βρίσκονται στην περιοχή των Ιμίων και το Δ' Σώμα Στρατού τη Θράκη έχει τον απόλυτο έλεγχο των κινήσεων, η κυβέρνηση Σημίτη υποχωρεί και στην ουσία παραιτείται της κυριαρχίας ελληνικού εδάφους στα Ίμια, ενώ ταυτόχρονα με την πράξη της αυτή γκριζάρει ακόμα περισσότερο ολόκληρο το Αιγαίο.
Ενώ ο πρωθυπουργός Σημίτης ευχαριστεί τους Αμερικανούς γιατί με τη μεσολάβησή τους απέτρεψαν τον πόλεμο μεταξύ Ελλάδος-Τουρκίας, ένα χρόνο μετά, 'επισφραγίζει' το ολίσθημα των Ιμίων με την Διακήρυξη της Μαδρίτης, όπου η Ελλάδα αναγνωρίζει «νόμιμα ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο», νομιμοποιώντας στην ουσία το Casus Belli της Άγκυρας. Να σημειώσουμε ότι είναι σε όλους γνωστό, προφανώς εκτός από εκείνους που συνυπέγραψαν την εν λόγω διακήρυξη, ότι όταν έχεις ζωτικά συμφέροντα, αναγνωρισμένα και από τον 'άλλον', νομιμοποιείσαι να τα υπερασπιστείς ακόμα και με πόλεμο. Δηλαδή, με άλλα λόγια, η ίδια η Ελλάδα νομιμοποίησε στην ουσία το Casus Belli της Άγκυρας.
Παρεμπιπτόντως, όταν την ίδια μέρα, στη Μαδρίτη, ρωτήθηκε, από κάποιον φίλο που ήταν παρών, ο αείμνηστος Γιάννος Κρανιδιώτης γι' αυτό το εθνικό ολίσθημα, είπε ότι 'μας πίεσε αφόρητα η Ολμπράιτ', η οποία, πρέπει να ομολογήσουμε, όντως αποδείχτηκε συνεπής συνεχιστής της αποστολής που είχε αναλάβει από τη δεκαετία του '70 ο Χένρυ Κίσσιγκερ.
Η περιπέτεια των «Διερευνητικών Επαφών»
Ενώ σταδιακά αποψιλώνεται και αποδυναμώνεται η κυριαρχία της Ελλάδος στο Αιγάιο, υπό την υψηλή εποπτεία της Ουάσιγκτον, ακολουθεί η υιοθέτηση της πρακτικής των «Διερευνητικών Επαφών Ελλάδος-Τουρκίας» και το καταστροφικό Σχέδιο Αννάν, που εκπορεύτηκε και εκπονήθηκε από τους ίδιους κύκλους και το οποίο, παρότι αποδέχτηκε και στήριξε η πλειοψηφία των πολιτικών παραγόντων σε Κύπρο και Ελλάδα, είχε τη γενναιότητα και τη σοφία να απορρίψει ο κυπριακός λαός, που έτυχε να έχει για μπροστάρη τον Τάσο Παπαδόπουλο, που είχε την έστω και άτυπη στήριξη του διδύμου Καραμανλή-Μολυβιάτη.
Επανερχόμενοι στις διερευνητικές επαφές, να σημειώσουμε ότι αυτές διανύουν ήδη τον 46ο κύκλο, εμπεδώνοντας προφανώς στην ελληνική αλλά και στη διεθνή κοινή γνώμη ότι όλο και κάποια βάση θα έχουν οι τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο, αφού η Ελλάδα δέχεται να στροβιλίζεται στους κύκλους των διερευνητικών επαφών, ενώ η Τουρκία συνεχίζει ταυτόχρονα να διακηρύσσει ότι θα θεωρήσει ως αιτία πολέμου ακόμα και την επέκταση πάνω από τα έξι μίλια στο Ιόνιο Πέλαγος, ενώ η Άγκυρα διεκδικεί ακόμα και τη Γαύδο σε διαδικασίες του ΝΑΤΟ και ενώ συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό οι αέναοι κύκλοι των παραβιάσεων του εθνικού εναέριου χώρου της Ελλάδος από την τουρκική πολεμική αεροπορία και οι 'κρουαζιέρες' του τουρκικού πολεμικού ναυτικού σε Μύκονο και Ραφήνα.
Πλησιάζοντας στο «Δια ταύτα:»
Η πορεία της εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων παγκοσμίως, επιβάλλει το άνοιγμα καινούργιων 'κύκλων' στο θέμα αυτό. Με άλλα λόγια, έρχεται η σειρά των κοιτασμάτων της ΝΑ Μεσογείου, της Κρήτης-Λυβικού Πελάγους και του Αιγαίου, με τον Ελληνισμό να βρίσκεται σε κατάσταση αντικειμενικής αδυναμίας να διεκδικήσει αυτό που ιστορικά και νόμιμα, με βάση το διεθνές δίκαιο, του ανήκει στο θέμα αυτό. Βρίσκεται σε αντικειμενική αδυναμία να διεκδικήσει το δικαίωμά του να εκμεταλλευτεί τον υποθαλάσσιο πλούτο που βρίσκεται στην ελλαδική και κυπριακή επικράτεια, ως αποτέλεσμα της καλοσχεδιασμένης παρέμβασης του διεθνούς παράγοντα εδώ και δεκαετίες.
Η αναφερόμενη αντικειμενική αδυναμία έγκειται στο γεγονός ότι η Κύπρος είναι δέσμια του Αττίλα και όσων τον προκάλεσαν, με ό,τι αυτό συνεπάγεται και η Ελλάδα με αποψιλωμένη κυριαρχία σε εκτεταμένες περιοχές του ελλαδικού χώρου και υπό το φάσμα της απειλής της χρεοκοπίας και του Μνημονίου, που όπως δήλωσε με τον πιο επίσημο τρόπο ο πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου, δεν μας επιτρέπει να ασκήσουμε ελεύθερα την εθνική μας κυριαρχία. Και όλα αυτά συμβαίνουν με ένα πολιτικό σύστημα σκοπίμως και τεχνηέντως κατακερματισμένο και έναν λαό που βομβαρδίζεται από τα πυρά των ΜΜΕ, που ασκούν στην ουσία ένα ψυχολογικό πόλεμο εναντίον του, ένας πόλεμος που κορυφώθηκε με την απειλή της χρεοκοπίας.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι προηγήθηκε η απόπειρα του Καραμανλή να 'βάλει' στο παιχνίδι και τον ρωσικό παράγοντα, το 2007, για να ακολουθήσει η 'αποκάλυψη' του υπαρκτού σκανδάλου τον ομολόγων, οι πυρκαγιές, η αποκάλυψη του 'σκανδάλου' Ζαχόπολου, η αποκάλυψη του σκανδάλου του Βατοπεδίου κλπ. Η αναφορά μας αυτή δεν γίνεται για να επιδαψιλεύσουμε δάφνες στον Κ. Καραμανλή. Αυτό το κάνει ο ελληνικός λαός όταν κληθεί σε εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά και η ίδια η ιστορία. Αναφερόμαστε στο θέμα για να τονίσουμε την εμπλοκή του διεθνούς παράγοντα, ο οποίος δεν ενοχλείται από αντίστοιχες κινήσεις της Τουρκίας, που έχει ήδη έναν αγωγό με τη Ρωσία, έχει υπογράψει συμφωνία για κατασκευή ρωσικού πυρηνικού αντιδραστήρα στη Μερσίνα και σχεδιάζει την κατασκευή δεύτερου ρωσο-τουρκικού αγωγού. Αυτό μας επιτρέπει να συμπεράνουμε ότι οι ΗΠΑ, που δεν ενοχλούνται από την εκτεταμένη ενεργειακή και οικονομική συνεργασία της Τουρκίας με τη Ρωσία, ενοχλούνται με την εμπλοκή του ρωσικού παράγοντα στα ενεργειακά και οικονομικά της Ελλάδος, όχι μόνο λόγω του Nabucco αλλά και γιατί προφανώς θεωρούν ότι η οικονομική και γεωπολιτική εμπλοκή της Ρωσίας στα ελληνικά πράγματα, είναι δυνατόν να περιπλέξει τα πράγματα και να θέσει σε κίνδυνο τον αμερικανικό σχεδιασμό στο Αιγαίο.
Βρισκόμαστε στο Φθινόπωρο του 2010, και όπως προαναφέραμε, το ζητούμενο για το θέμα μας είναι το πώς θα εξουδετερωθεί πλήρως ο παράγοντας Ελλάδα και Ελληνισμός, για να μην είναι σε θέση να διεκδικήσει τα δικαιώματά του στο ζήτημα της εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων στην περιοχή ΝΑ Μεσόγειος-Κρήτη-Λυβικό Πέλαγος-Αιγαίο.
Είναι κοινά παραδεκτό ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε ασφυκτικό κλοιό και κατά την άποψή μας εκείνο που επιδιώκεται από το διεθνή παράγοντα είναι ο πλήρης έλεγχος του πολιτικού συστήματος και η ολοκληρωτική εξουδετέρωση ακόμα και της εκδήλωσης διάθεσης του ελληνικού λαού να διεκδικήσει το δικαίωμα διαχείρισης του εθνικού πλούτου. Για έλεγχο των ΜΜΕ δεν μιλάμε, γιατί αυτός ούτως ή άλλως είναι δεδομένος.
Θα προσπαθήσουμε να μιλήσουμε για το ρόλο που μπορεί να παίξει ο ελληνικός λαός.
Ο ελληνικός λαός, αφού υπέστη μήνες τώρα το ανηλεές σφυροκόπημα αυτού του ιδιότυπου ψυχολογικού πολέμου που δέχεται από τα ΜΜΕ από τις δημόσιες συχνότητες, που, παρεμπιπτόντως, θεωρούνται εθνική περιουσία και δημόσιο αγαθό, υπό την πίεση της χρεοκοπίας, της Τουρκίας, των Σκοπίων, της Αλβανίας και των εκατομμυρίων λαθρομεταναστών, που για έναν εξαιρετικά περίεργο λόγο δεν επιλέγουν τη Βουλγαρία, που ανήκει και αυτή στην Ε.Ε., αλλά αποκλειστικά και μόνον την Ελλάδα, φαίνεται αδύναμος να αντιληφθεί τί πραγματικά 'παίζεται', με τα κόμματα να αδυνατούν να τον κινητοποιήσουν, για τους λόγους που λίγο-πολύ προαναφέρθηκαν.
Η κυβέρνηση, που φέρει την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας, υπό το βάρος των τεράστωιν οικονομικών προβλημάτων που καλείται να διαχειριστεί και με τους περιορισμούς που θέτει το Μνημόνιο, έχει περιορισμένες δυνατότητες να αντιδράσει και να συσπειρώσει τον κόσμο γύρω της. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, που μπορούν εν δυνάμει να αντιδράσουν και συσπειρώσουν γύρω τους κόσμο, δέχονται ασφυκτικές πιέσεις από πολιτικούς παράγοντες που δρουν διαλυτικά και αποσταθεροποιητικά στο εσωτερικό τους και από κόμματα που φυτρώνουν στην κυριολεξία σαν μανιτάρια δεξιά και αριστερά.
Με άλλα λόγια, ο ελληνικός λαός, στην ουσία είναι αποκλεισμένος από τις εξελίξεις και δεν ερωτάται καν για τις σοβαρότατες αποφάσεις που πρόκειται να ληφθούν. Και όλα αυτά γιατί το πολιτικό σύστημα και κυρίως τα κόμματα, αποκομμένα από το λαό, έχουν καταντήσει να είναι μηχανισμοί που καταναλώνουν και κατατρώγουν αδηφάγα τα τεράστια κονδύλια της χρηματοδότησής τους από τον κρατικό κορβανά, χωρίς να τον εκπροσωπούν και χωρίς να εκφράζουν πλέον την αυθεντική λαϊκή βούληση.
(Ελπίζουμε όχι τραγικός) Επίλογος
Ενώ η κατάσταση έχει έτσι όπως προσπαθήσαμε να περιγράψουμε στο σημείωμα αυτό, ακούμε, μαθαίνουμε και διαισθανόμαστε ότι το επόμενο διάστημα θα επιχειρηθεί να επιτευχθεί ενός είδους «εθνική συνεννόηση» για τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο τόπος, στα οποία θα συμπεριλαμβάνεται και το θέμα της συν-εκμετάλλευσης του Αιγαίου.
Το πολιτικό σύστημα και ο πολιτικός κόσμος, που έδωσε εξετάσεις και απέτυχε και το 1919-1922, και το 1944-1949, και το 1960-1967, και το 1974-1981 και το 1981-1996 και το 1996-2010, κατά πάσα πιθανότητα θα κληθεί να λάβει σοβαρότατες αποφάσεις για την επιβίωση της Πατρίδας και του Ελληνισμού. Και όλα αυτά ερήμην του ελληνικού λαού.
Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο τώρα. Σε όλες τις προηγούμενες περιόδους, ο ελληνικός λαός, αντί να είναι ο ίδιος ο παράγοντας που ρυθμίζει τις εξελίξεις, πάντα επ' ωφελεία των συμφερόντων του Έθνους και της Πατρίδος, χρησιμοποιήθηκε από κόμματα, κλίκες και σκοτεινά συμφέροντα ως άλλοθι και σύρθηκε σε καταστροφικές για τη χώρα εσωτερικές αντιπαραθέσεις και διχασμούς.
Αν αναρωτηθούμε για πιο λόγο δεν διεκδικεί ο ελληνικός λαός το ρόλο που του ανήκει στις εξελίξεις, ενώ όταν καλείται να αγωνιστεί και να προσφέρει το αίμα του, δηλώνει πάντοτε παρών, θα διαπιστώσουμε ότι ο ελληνικός λαός, ενώ διαθέτει συγκροτημένη εθνική συνείδηση που τρέφει έναν απαράμιλλο πατριωτισμό, δεν διαθέτει γεωπολιτική συνείδηση, που θα του επέτρεπε να διεκδικεί και έχει ρόλο στις μεγάλες αποφάσεις και θα έβαζε φρένο στον αυθορμητισμό του, που αποτέλεσε πηγή τεράστιων κακών στο παρελθόν.
Πιστεύουμε λοιπόν ότι ο ελληνικός λαός ήταν εύκολο θύμα και έπεσε στις παγίδες που στήθηκαν τις προηγούμενες περιόδους για να εξυπηρετήσουν τα γεωπολιτικά συμφέροντα του διεθνή παράγοντα κάθε φορά. Και στις παγίδες αυτές παρασύρθηκε και έπεσε ο ελληνικός λαός γιατί δεν είχε την γεωπολιτική συνείδηση που επιβάλλεται να έχει κάθε φορά, με βάση πάντα τη θέση της Ελλάδος και της Κύπρου στο χάρτη των γεωπολιτικών συμφερόντων.
Η περίοδος που διανύουμε και η κατάσταση είναι εξαιρετικά κρίσιμη για την επιβίωση της Πατρίδας και του Ελληνισμού.
Αν η κυοφορούμενη συν-εκμετάλλευση του υποθαλάσσιου πλούτου, που 'μαγειρεύεται' γίνει υπό όρους που δεν εξασφαλίζουν το μερίδιο που δικαιούται η Ελλάδα και επιβάλλουν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στο Αιγαίο, η χώρα και ο ελληνισμός οδηγείται στην ολοκληρωτική καταστροφή.
Επειδή ακούγονται διάφορα, μια που ασκείται μυστική διπλωματία στο θέμα, αν εκτός από τις περιοχές που γειτνιάζουν με τις μικρασιατικές ακτές, η Ελλάδα αναγνωρίσει δικαιώματα νομής στην Τουρκία και σε περιοχές που βρίσκονται δυτικά των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και επειδή η νομή συνιστά και ιδιοκτησία-κυριαρχία, υπάρχει ο κίνδυνος μετά τη συνεκμετάλλευση να μιλάμε πλέον για συγκυριαρχία σε περιοχές στις οποίες η Τουρκία πριν μερικές δεκαετίες δεν είχε κανένα απολύτως δικαίωμα.
Όλα δείχνουν ότι βρισκόμαστε στο «Δια ταύτα:»
Ο πολιτικός κόσμος και το πολιτικό σύστημα έχουν τα χαρακτηριστικά που όλοι γνωρίζουμε.
Επειδή συνεχίζουμε θεωρούμε ότι ο ελληνικός λαός διαθέτει ανεξάντλητες δυνάμεις, ελπίζουμε τη φορά αυτή, με πυξίδα τις πικρές εμπειρίες του παρελθόντος, που παρασύρθηκε σε αδελφοκτόνες συγκρούσεις, εξυπηρετώντας άθελά του τα συμφέροντα των ξένων, να αντλήσει μαθήματα από το παρελθόν και να βρει τη δύναμη και τη σοφία που απαιτούν η περιστάσεις και η ιστορική συγκυρία, για να επιβάλλει τη δική του βούληση στις αποφάσεις που θα κληθούν να λάβουν οι πολιτικοί δρώντες, οι οποίοι μέχρι σήμερα έκαναν ό,τι είναι δυνατόν για να μην δικαιούνται της εμπιστοσύνης μας.
Ας ελπίσουμε, λοιπόν, την καλύτερη λύση στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα και κυρίως σε αυτό της συν-εκμετάλλευσης του Αιγαίου, να βρει -πάντα στα πλαίσια του Συντάγματος και της λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος- τον προσφορότερο τρόπο για τα συμφέροντα του Έθνους και της Πατρίδας και να τη δώσει ο κυρίαρχος λαός.
Καλή τύχη Ελλάδα!
http://infognomonpolitics.blogspot.com/
enkripto.com
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)