Geopolitical Research Institute(GRI)/Εταιρεία Γεωπολιτικών Ερευνών(ΕΓΕ)

Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

Το λαμπρό ενεργειακό μέλλον της Κύπρου



Του Τζον Ζ. Τόμιτς


Π
αρά τις συνεχιζόμενες ιστορικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει η οικονομία της ευρύτερης περιοχής, φαίνεται ότι πνέει θετικός άνεμος, καθώς διανύουμε το 2012, για την Κύπρο. Πράγματι, όπως οι ανεξάρτητοι αναλυτές Wood Μackenzie και η κυπριακή κυβέρνηση έχουν επιβεβαιώσει, η πρόσφατη ανακάλυψη ενός σημαντικού κοιτάσματος φυσικού αερίου ανοικτά των ακτών της Κύπρου «μπορεί να εξασφαλίσει μελλοντική προμήθεια φυσικού αερίου, αλλά και να φέρει σημαντικά έσοδα στην πάσχουσα οικονομία της Κύπρου, ειδικότερα εάν μέρος του φυσικού αερίου εξαχθεί». 
Λίγες μέρες πριν από την έλευση του νέου χρόνου, η Νoble Εnergyανακοίνωσε με ικανοποίηση τα αποτελέσματα της ερευνητικής της γεώτρησης σε βαθιά νερά στο κυπριακό Οικόπεδο 12 σε βαθιά γεωλογική δομή που μπορεί να περιέχει μεταξύ 5 και 8 τρισεκατομμύρια κυβικά πόδια (Τcf) καθαρού φυσικού αερίου. Η ανακάλυψη αυτή είναι αναμφίβολα ιστορική.

Αυτό το πεδίο φυσικού αερίου όχι μόνο αποτελεί ενδεχομένως τη δεύτερη μεγαλύτερη ανακάλυψη φυσικού αερίου στην Ευρώπη για περισσότερο από δέκα χρόνια, αλλά οριοθετεί ένα πιο δυνατό και πιο προσοδοφόρο μέλλον για τον κυπριακό λαό, που σήμερα βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά στο εισαγόμενο πετρέλαιο για να καλύψει τις αυξανόμενες ενεργειακές του ανάγκες. 

Όμως, αν και υπάρχει πολύς βάσιμος ενθουσιασμός γι’ αυτή τη νέα παγκοσμίου κλάσης ανακάλυψη, υπάρχει πολλή ακόμα συλλογική δουλειά που πρέπει να γίνει για να διασφαλίσουμε ότι η ανακάλυψη αυτή θα αναπτυχθεί με τρόπο που θα μεγιστοποιεί την αξία της για όλους - και ειδικότερα για τον κυπριακό λαό. 

Πλήθος ρυθμιστικών και εμπορικών παραγόντων, βέβαια, θα καθορίσουν τελικά την παραγωγή φυσικού αερίου από το πεδίο αυτό αλλά και από άλλα πιθανά πεδία φυσικού αερίου στην ίδια περιοχή. Και παρόλο που αυτή η ανακάλυψη είναι αναμφισβήτητα σπουδαία, η ερευνητική γεώτρηση και παραγωγή σε βαθιά νερά είναι ένας απίστευτος αγώνας που προϋποθέτει σημαντικό κεφάλαιο - και χρόνο. Η Νoble Εnergyσκοπεύει να πραγματοποιήσει μία ή περισσότερες γεωτρήσεις αξιολόγησης στο Οικόπεδο 12, με την πρώτη να αρχίζει πιθανότατα το δεύτερο μισό του 2012. Αλλά πολλές από αυτές τις αποφάσεις θα εξαρτηθούν, εν μέρει, από τη διαθεσιμότητα γεωτρύπανων εξειδικευμένων για βαθιά νερά. 

Επίσης, ο καθορισμός μιας ολοκληρωμένης στρατηγικής υγροποιημένου αερίου (LΝG), που θα στοχεύει σε διευρυμένη παραγωγή, θα αποτελέσει το κλειδί για την αξιοποίηση όλων των δυνατοτήτων αυτού του πεδίου φυσικού αερίου. Μια τέτοια στρατηγική, θα πρέπει να αναπτυχθεί και να πραγματοποιηθεί παράλληλα με την ανάπτυξη των πεδίων φυσικού αερίου και με έργα εξαγωγής, ώστε να διασφαλιστεί ότι η κυβέρνηση και ο λαός της Κύπρου θα έχουν τα μέγιστα πλεονεκτήματα. 

Source : infognomonpolitics.blogspot

Διασύνδεση δικτύων Ισραήλ, Κύπρου και Ελλάδας


ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ ΘΕΟΧΑΡΙΔΗ
Φωτογραφία
Ο Yπουργός Ενέργειας του Ισραήλ, Ούζι Λαντάου, έδωσε εντολή στην ΙCΕ-κρατική κατά 98% εταιρεία ηλεκτρισμού του Ισραήλ- να προχωρήσει σε τεχνικοοικονομικές μελέτες, επί του σχεδίου που εξήγγειλε την περασμένη εβδομάδα στη Λευκωσία η ΔΕΗ Quantum Εnergy, για διασύνδεση των δικτύων ηλεκτρισμού του Ισραήλ με την Κύπρο και την Ελλάδα, μέσω υποβρυχίου καλωδίου. Ο Ούζι Λαντάου ζήτησε επίσης να ετοιμαστεί πρόταση για μνημόνιο συνεργασίας μεταξύ της ΙCΕκαι της ΑΗΚ. Οι υπογραφές αναμένεται μάλιστα να πέσουν εντός του 2012.

«Το σχέδιο θα μπορούσε να έχει μια θετική επίδραση στην ισραηλινή οικονομία, σε μια περίοδο που για πρώτη φορά κινούμαστε πέρα από το να είμαστε ένα ενεργειακό νησί και προς το να συνδεθούμε με την Κύπρο και μέσω αυτής με την Ευρώπη», τόνισε με δηλώσεις του ο Ισραηλινός υπουργός. «Πρόκειται για μια ψυχολογική και διπλωματική επιτυχία που θα επηρεάσει την ενεργειακή ασφάλεια του Ισραήλ», σχολίασε επίσης ο ίδιος.

Στο μεταξύ, σύμφωνα με τον επικεφαλής της QΕΝΕRGΥ και επίτιμο μέλος της Επιτροπής για την Έρευνα του Ιδρύματος του Κατάρ δρα Θεόδωρο Θεοδωρόπουλο, ο στόχος της Κύπρου πρέπει να είναι ο σταθμός υγροποίησης φυσικού αερίου και σχεδιασμός εξασφάλισης των εξαγωγών από τώρα. Ο ίδιος - που βρίσκεται στην Κύπρο για επαφές με το Υπουργείο Εμπορίου, τη ΡΑΕΚ και άλλους παράγοντες, θεωρεί ότι μόλις διαπιστωθεί και επιχειρησιακά η ποιότητα και η δυνατότητα εμπορικής εκμετάλλευσης του κοιτάσματος στο οικόπεδο «Αφροδίτη», πρέπει να αναζητηθούν και τα πρώτα συμφέροντα μακροχρόνια συμβόλαια διάθεσής του. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα την προσέλκυση ενδιαφέροντος, αλλά και την ευνοϊκότερη χρηματοδότηση του σταθμού υγροποίησης στην Κύπρο, που θεωρεί απαραίτητη και ενδεικνυόμενη λύση. 
Ο σταθμός υγροποίησης θα δώσει ανεξαρτησία στην Κύπρο για εξαγωγές όπου είναι συμφέρον και ελευθερία από πολιτικές και άλλες εξαρτήσεις που θα έχει ένας αγωγός. Προτείνει όπως αρχικά γίνει μία γραμμή υγροποίησης και εξαγωγών και από τα κέρδη να χρηματοδοτηθεί η δεύτερη ή και τρίτη, με την εξέλιξη των ερευνών σε άλλα κοιτάσματα. 
Θεωρεί επίσης ως κατεπείγον ζήτημα, τη σύσταση εταιρείας Πετρελαίων με τεχνοκράτες διεθνούς εμβέλειας. Ο ίδιος δεν κρύβει πως η εταιρεία QΕΝΕRGΥτου Κατάρ στις επαφές της στην Κύπρο έχει προτείνει την παροχή συμβουλευτικών υπηρεσιών για σταθμό LΝG -έχει ανάλογο ρόλο και στο Κατάρ- αλλά και ενδιαφέρεται για συμβόλαια πώλησης του φυσικού αερίου που μπορεί να γίνουν μόλις επιβεβαιωθούν οι δυνατότητες του κοιτάσματος. Ακόμα, θεωρεί αναγκαία μια συνεργασία με το Ισραήλ για το «Λεβιάθαν», ώστε να γίνουν πιο αποδοτικές οι ποσότητες.

Πρόταση "ανώδυνης" εξόδου από το ευρώ


Μια ολοκληρωμένη μελέτη για το πώς η Ελλάδα θα μπορούσε να βγει από την ευρωζώνη με τον πιο ανώδυνο τρόπο συνέταξαν και παρουσιάζουν οι Times του Λονδίνου, για να κερδίσουν τον διαγωνισμό διαγωνισμό για το βραβείο Γούλφσον, που θεσμοθέτησε πριν από λίγους μήνες ο ίδιος ο λόρδος Γούλφσον για την πιο εμπνευσμένη οικονομική πρόταση εξόδου της Ευρώπης από την οικονομική κρίση!
Η βασική πρόταση, την οποία έχει συντάξει ο οικονομικός αναλυτής της εφημερίδας, Όλιβερ Καμ, είναι η υιοθέτηση της «νέας δραχμής» σε σταθερή ισοτιμία τόσο με το ευρώ όσο και με το δολάριο.
Με τον τρόπο αυτό, υποστηρίζει η πρόταση, η Ελλάδα θα αποκτούσε αξιοπιστία στις αγορές και θα απέτρεπε τη φυγή κεφαλαίων στο εξωτερικό, επομένως την κατάρρευση των ελληνικών τραπεζών πριν την εισαγωγή του νέου νομίσματος.
Η λειτουργία των αγορών θα εξασφάλιζε ότι η δραχμή θα ήταν «προσκολλημένη» στο σχετικά πιο υποτιμημένο από τα δύο νομίσματα. Η χώρα θα αποκτούσε  υψηλότερη ανταγωνιστικότητα, χωρίς να θυσιάζει τη νομισματική αξιοπιστία της. Θα εξασφάλιζε επίσης περιθώριο «ανάσας» για τις απαραίτητες διαρθρωτικές αλλαγές στο κράτος πρόνοιας και την αγορά εργασίας, τονίζει η πρόταση των Times.

Η εφημερίδα σχολιάζει ότι το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ΕΕ είναι απλό και απαιτεί την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, τόσο προς όφελος των Ελλήνων όσο και του ενιαίου νομίσματος. Η ελληνική πτώχευση ή αναδιάρθρωση χρέους είναι μεν αναπόφευκτη, αλλά δε λύνει το πρόβλημα, σημειώνουν οι Times.

Τονίζεται επίσης ότι ο προτεινόμενος μηχανισμός εξόδου δεν αναιρεί την ανάγκη να βάλουν οι Έλληνες σε τάξη τα δημόσια οικονομικά τους. Οι Times προσθέτουν ότι, για την αποφυγή κερδοσκοπικών επιθέσεων, απαιτείται η στήριξη ενός τέτοιου σχεδίου από τις κυβερνήσεις της ευρωζώνης και το ΔΝΤ με συναλλαγματικά αποθεματικά.



Source :  defencenet.gr

Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

Το κίνημα της αλληλέγγυας οικονομίας

Το κίνημα αυτό είναι μία  «επανάσταση της καθημερι­νής ζωής» για τους καθημερινούς ανθρώπους (και όχι μόνο για ήρωες/ ασκητές) που δεν αρκούνται στην γκρίνια και την καταγγελία, αλλά παίρνουν τις ζωές στα χέρια τους διεκδικώντας τη συλλογική και ατομική τους αυτονομία
Η αλληλέγγυα οικονομία σε γενικές γραμμές αναφέρεται στη μορφή οικονομικής συνεργασίας που ξεκινάει από τα κάτω συνδέοντας οριζόντια διάφορες τοπικές δράσεις σε ένα ορατό, δημιουργικό δίκτυο αντίστασης στην υποβάθμιση της αγοραστικής αξίας και της συνεπακόλουθης υποβάθμισης της ποιότητας ζωής. Πρόκειται ουσιαστικά για έναν αγώνα που προήλθε από τη δημιουργικότητα των ίδιων των ανθρώπων (όχι από διανοούμενους και ιδεολογίες) και μπορεί να αναπτυχθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε να αντικαταστήσει τις κυρίαρχες δομές με πιο ανθρώπινες. Είναι δηλαδή μία διαδικασία αλλαγής στην πράξη και στο σήμερα της οικονομικής δραστηριότητας (με τις αντιφάσεις που αυτό συνεπάγεται) και όχι κάποιο ολοκληρωμένο σχέδιο οικονομικής οργάνωσης, για την ορθότητα του οποίου οι άνθρωποι πρέπει να πειστούν (ή ακόμα χειρότερα να αναγκαστούν) και να το ακολουθήσουν. Είναι ένας νέος δρόμος που δημιουργείται καθώς οι άνθρωποι πορεύονται προς μία νέα κατεύθυνση ρωτώντας. Η αλληλέγγυα οικονομία αγκαλιάζει όλες τις δραστηριότητες παραγωγής, διανομής και κατανάλωσης που συμβάλλουν στην «εκδημοκράτηση» της οικονομίας τόσο σε τοπικό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο. Παίρνει διάφορες μορφές και παρουσιάζει μεγάλες ιδιαιτερότητες ανάλογα με τις συνθήκες στις οποίες λαμβάνει χώρα.
Αυτό που έχει σημασία στην αλληλέγγυα οικονομία, είναι η δημιουργία ικανοποιητικών οικονομικών συνθηκών για όλους τους ανθρώπους. Αυτό σημαίνει τη διασφάλιση των ατομικών και συλλογικών ελευθεριών, τη δημιουργία θέσεων εργασίας και εισοδήματος, την κατάργηση κάθε μορφής εκμετάλλευσης, κυριαρχίας και αποκλεισμού, την προστασία των οικοσυστημάτων καθώς και την προώθηση μιας βιώσιμης ανάπτυξης.
Το δίκτυο αυτό αρχικά ξεπήδησε από επιτυχημένες πρακτικές δημιουργίας θέσεων εργασίας και εισοδήματος, δίκαιου εμπορίου, ηθικής κατανάλωσης, αλληλέγγυας πίστωσης και τη διάχυση βιώσιμων παραγωγικών τεχνολογιών. Οι προσπάθειες αυτές, όμως, ήταν απομονωμένες. Σίγα σιγά παρατηρούμε την ανάδυση συνεργατικών δικτύων, που ενσωματώνουν αυτές τις ποικιλόμορφες πρακτικές με στρατηγικές που αυξάνουν τη συνολική δυναμική του κινήματος.
Η στρατηγική του κινήματος της αλληλέγγυας οικονομίας συνοψίζεται επιγραμματικά : "από την αυτονόμηση της οικονομίας στην οικονομία της αυτονομίας".
Source : sporos.org
.

Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

Οι συνέπειες μιας προβληματικής νομισματικής ένωσης


Την τελευταία δεκαετία, οι χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου  (Πορτογαλία, Ιταλία, Ελλάδα και Ισπανία) ήταν οι καταναλωτές της ευρωζώνης, ξοδεύοντας περισσότερα από το εισόδημά τους, ενώ συγχρόνως  εξελισσόταν ραγδαία  ένα όλο και μεγαλύτερο έλλειμμα ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών. Εν τω μεταξύ, ο πυρήνας της ευρω-ζώνης (Γερμανία, Κάτω Χώρες,Αυστρία και Γαλλία)  αποτελείται  από τους παραγωγούς , με δαπάνες μικρότερες από τα έσοδά τους , που παράγουν όλο και μεγαλύτερα πλεονάσματα».
 Η νομισματική ένωση ωφέλησε τη Γερμανία και βύθισε στην ύφεση  τις χώρες του Νότου. Ο λόγος είναι  ότι υπάρχει μεγάλη απόκλιση από τις συναλλαγματικές ισοτιμίες των χωρών, που εισήλθαν  στη ζώνη του Ευρώ, ούτως ώστε η μεν Γερμανία πετυχαίνει  μείωση του κόστους παραγωγής , σε αντίθεση με τις χώρες του Νότου όπου αυξάνεται  το συνολικό κόστος αγοράς προϊόντων και υπηρεσιών. Ενώ για τη Γερμανία  η είσοδος στο Ευρώ ισοδυναμούσε με υποτίμηση ,για τις φτωχότερες χώρες συνιστούσε ανατίμηση.

 Η Γερμανία αποτρέπει συνεχώς την  οποιαδήποτε εξυγίανση της Ευρωζώνης και ανασυγκρότηση των φτωχότερων χωρών, επιβάλλοντας μονόπλευρη ,καταστροφική για την ανάπτυξη λιτότητα . Οι χώρες του Νότου  θα σωζόντουσαν αν έφευγαν από το ευρώ, αθετώντας συγχρόνως τα χρέη τους.

«Εάν παραμένουν οι περιφερειακές χώρες βυθισμένες σε μια αποπληθωριστική παγίδα υψηλών χρεών, μείωσης της παραγωγής, αδύναμης ανταγωνιστικότητας και διαρθρωτικών εξωτερικών ελλειμμάτων, τελικά θα μπουν στον πειρασμό μιας τρίτης επιλογής: παύση πληρωμών και έξοδο από την ευρωζώνη. Αυτό θα τους επιτρέψει να αναζωογονήσουν την οικονομική ανάπτυξη και την ανταγωνιστικότητα μέσα από μια υποτίμηση του νέου εθνικού τους νομίσματος», λέει ο γνωστός οικονομολόγος Nouriel Roubini.
Επειδή, όπως σημειώνει, μια τέτοια άτακτη διάλυση της ευρωζώνης θα ήταν το ίδιο σοβαρή, όπως το σοκ από την κατάρρευση της Lehman Brothers το 2008, αν όχι χειρότερη,  για να αποφευχθεί κάτι τέτοιο, οι οικονομίες του πυρήνα της ευρωζώνης θα αναγκαστούν να συντηρήσουν της περιφέρεια για να παραμείνει σε χαμηλή ανάπτυξη και μη ανταγωνιστική κατάσταση. Με άλλα λόγια ο διάσημος οικονομολόγος μας λέει πως το πιο πιθανό είναι οι πλουσιότεροι της Ευρωζώνης να κρατήσουν σε μια κατάσταση «νεκροζώντανου» τις φτωχότερες χώρες! 
 Αυτό σημαίνει επίσης ότι η Γερμανία και η ΕΚΤ έχουν λιγότερη δύναμη από ό, τι φαίνεται να πιστεύουν. Εάν δεν
εγκαταλείψουν την ασύμμετρη προσαρμογή (ύφεσης και  αποπληθωρισμού), η οποία συγκεντρώνει όλο τον πόνο στην περιφέρεια, υπέρ μιας πιο συμμετρικής προσέγγισης (λιτότητας και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων ) η νομισματική ένωση θα καταλήξει σε ένα φιάσκο.

Ο Nouriel Roubini είναι πρόεδρος της Roubini Global Economics, καθηγητής Οικονομικών στο Stern School of
Business, New York University, και συν-συγγραφέας του βιβλίου Οικονομικών Κρίσεων.

 

Η στρατηγική του αυτοπροσδιορισμού στις ελληνο-τουρκικές σχέσεις


" Οταν επιτίθεστε σε ένα ισχυρό κράτος , αν μπορείτε να διαιρέσετε τις δυνάμεις του θα έχετε υπεροχή ισχύος". Αυτό υποστήριξε , ανάμεσα σ' άλλα, ο στρατηγιστής Σούν Τζού στο έργο του " Η τέχνη του πολέμου".
Στις ελληνο - τουρκικές σχέσεις έχει επικρατήσει, ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες , η άποψη ότι η πληθυσμιακά και στρατιωτικά ισχυρή Τουρκία μπορεί να αντιμετωπισθεί όσον αφορά την επεκτατική πολιτική της με τακτικές κατευνασμού. Κατά καιρούς έγιναν προσπάθειες εντοπισμού σημείων αδυναμίας και τρωτότητας του τουρκικού κράτους. Σχεδόν αποκλειστικά οι προσπάθειες αυτές αναδείκνυαν το Κουρδικό ζήτημα ως την Αχίλλειο Πτέρνα του τουρκικού κράτους. Η σημερινή Τουρκία όμως, παρ' όλες τις προσπάθειες ομογενοποίησης πληθυσμών  που έγιναν από το Κεμαλικό κατεστημένο τα τελευταία 90 χρόνια, παραμένει ένα μωσαϊκό εθνοτήτων που με μιά μακροχρόνια και συστηματική πολιτική μπορεί να ανατρέψει καταστάσεις αιώνων και να δημιουργήσει μιά νέα Μικρά Ασία βασιζόμενη στο δικαίωμα των αυτοχθόνων κατοίκων της στον αυτοπροσδιορισμό και την αυτοδιάθεση.
  Οι κάτοικοι της Μικράς Ασίας είναι απόγονοι τόσο των γηγενών πληθυσμών της χερσονήσου (οι οποίο λόγου της ισλαμικής θρησκείας επεβίωσαν της γενοκτονίας των Οθωμανών και Κεμαλικών κατά τις αρχές του 20ου αι. α), αλλά και μη γηγενών πληθυσμών από τα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία. Από την Κεντρική Ασία ήρθαν οι Τούρκοι, οι οποίοι ήταν ο κυριότερος φορές εξισλαμισμού και προσφάτως εκτουρκισμού της Μικράς Ασίας. 

Σε τί βαθμό είναι οι σημερινοί Μικρασιάτες απόγονοι των Κεντροασιατικών Τούρκων; Η μελέτη των Cinnioglu et al. (2004) απεκάλυψε παρουσία 3.4% Μογγολοειδών απλοομάδων του χρωματοσώματος Υ στην Μικρά Ασία (απλοομάδες Q, O, και C). 

Σύμφωνα με τους Tambets et al. (2004) η παρουσία Μογγολοειδών απλοομάδων στους σημερινούς Τουρκόφωνους Αλταϊκούς πληθυσμούς είναι τουλάχιστον 40% (πιθανόν 10% επιπλέον μιας και δεν εξετάστηκε η απλοομάδα Ο σε αυτή τη μελέτη). Σύμφωνα με τους Zerjal et al. (2002) αυτό το ποσοστό είναι για διάφορους Τουρκόφωνους: Κυργίζ (22%), Ντουνγκάν (32%), Ουιγκούρ (33%), Καζάκοι (86%), Ουζμπέκοι (18%). 

Είναι φανερό πως η παρουσία Μογγολοειδούς καταγωγής στους Τουρκόφωνους πληθυσμούς είναι πολύ μεταβλητή, όμως είναι σαφές πως τουλάχιστον εν μέρει οι Πρωτό-Τουρκοι πρέπει να ήταν Μογγολοειδείς, αφού όλοι οι σημερινοί Τουρκόφωνοι πληθυσμοί έχουν Μογγολοειδή ανάμειξη. Ο μέσος όρος των έξη πληθυσμών που αναφέραμε είναι 38.5% και αποτελεί μια πρώτη εκτίμηση της πατρικής σύστασης των παλαιότερων Τούρκων της Κεντρικής Ασίας, οι οποίοι όπως φαίνεται ήταν περισσότερο Καυκασοειδείς από πατρική άποψη, και Μογγολοειδείς από την μητρική πλευρά. 

Με βάση το ποσοστό 38.5% εκτιμούμε την Τουρκική καταβολή στον πληθυσμό της Μικράς Ασίας στο 11%. Λόγω της απλοποιημένης εκτιμήσεως, επιτρέποντας ένα σχετικό σφάλμα 33% τόσο υπερεκτίμησης, όσο και υποεκτίμησης της συχνότητας της Μογγολοειδούς συνιστώσας τόσο στους σημερινούς Μικρασιάτες, όσο και στους Τούρκους της Κεντρικής Ασίας, φτάνουμε σε πιθανή Τουρκική καταγωγή από 6-22%. Επομένως φαίνεται πως το Τουρκικό στοιχείο στη σύνθεση του Μικρασιατικού πληθυσμού αποτελεί μειοψηφία, αλλά δεν είναι σίγουρα αμελητέο.
Το σίγουρο είναι ότι το 80 % περίπου του Μικρασιατικού πληθυσμού έχουν δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό και στην αυτοδιάθεση που στερήθηκαν για πολλούς αιώνες
Source :d-politiki

Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012

Η ανάσταση της τουρκικής οικονομίας και η απεμπλοκή της από το ΔΝΤ

H σημερινή Τουρκία μοιάζε με μία άλλη χώρα εν σχέσει με την Τουρκία του 2001. Για δεκαετίες, η Τουρκία έδινε την εικόνα μιας χώρας που μαστιζόταν από οικονομική αρρυθμία. Τις βραχείς περιόδους ανάπτυξης διαδέχονταν κατακλυσμιαίες οικονομικές κρίσεις. Η οικονομία ήταν κλειστή και η εμπιστοσύνη που η χώρα ενέπνεε στο διεθνή επενδυτικό κόσμο περιορισμένη. Η θεαματική ανάκαμψη της Τουρκίας από την κρίση του 2000-2001 επιτεύχθηκε χάρη σε μία πολιτική που κατήρτισαν οι τουρκικές κυβερνήσεις σε συνδυασμό με το ΔΝΤ. Η ανάκαμψη οδήγησε, για πρώτη φορά ίσως μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (στον οποίο δε συμμετείχε η Τουρκία), στην πολυπόθητη οικονομική σταθερότητα. Οι βάσεις μάλιστα που κτίσθηκαν την περίοδο 2002-2007, κατά την πρώτη διακυβέρνηση από το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ), ήταν τόσο γερές ώστε η Τουρκία να περάσει τη διεθνή οικονομική κρίση με μικρές – σε σχέση με τις δυτικές οικονομίες – απώλειες, στηριζόμενη στις δικές της αποκλειστικά δυνάμεις.
Το 2001, η Τουρκία ήταν στα πρόθυρα οικονομικής και κοινωνικής κατάρρευσης. Παρότι η χώρα είχε περάσει από πολλές κρίσεις, εκείνη του 2001 ήταν κατά γενική ομολογία η πιο σοβαρή. Κατά τη διάρκεια του 2001, το ΑΕΠ της Τουρκίας μειώθηκε κατά 5.7%, ο πληθωρισμός στις τιμές των καταναλωτικών αγαθών έφθασε το 55% και η τουρκική λίρα υποτιμήθηκε κατά 51% έναντι των κυρίων ξένων νομισμάτων. Οι χρεοκοπίες επιχειρήσεων ανακοινώνονταν η μία μετά την άλλη, και χιλιάδες εργαζόμενοι βρέθηκαν στο δρόμο.

Για να αντιμετωπίσει την κρίση, η τότε κυβέρνηση Έτσεβιτ μετακάλεσε τον επιφανή οικονομολόγο Κεμάλ Ντερβίς από την Παγκόσμια Τράπεζα και του ανέθεσε το υπουργείο οικονομικών. Αν και η θεαματική ανάκαμψη της τουρκικής οικονομίας είθισται να αποδίδεται στο ΑΚΡ, γίνεται δεκτό πως οι βάσεις της βρίσκονται στο τολμηρό πρόγραμμα του Ντερβίς. Ο τεχνοκράτης, που εργάσθηκε για 22 χρόνια στην Παγκόσμια Τράπεζα, επελέγη λόγω της κρισιμότητας της καταστάσεως και του φόβου μιας λαϊκής εξέγερσης που διακατείχε την τότε πολιτική τάξη της Τουρκίας. Ήταν μία άριστη επιλογή, καθώς ο Ντερβίς ήταν ανεξάρτητος από τα τοπικά συμφέροντα στην Τουρκία και τα κυκλώματα διαφθοράς που λυμαίνονταν την οικονομική ζωή. Με τη στήριξη του επιχειρηματικού κόσμου και των συλλογικών του οργάνων, ο Ντερβίς προώθησε ένα τολμηρότατο πρόγραμμα, το πολιτικό κόστος του οποίου καμμία κυβέρνηση ως τότε δε θα είχε τολμήσει να αναλάβει.
O Κεμάλ Ντερβίς O Κεμάλ Ντερβίς Σημειωτέον ότι πέραν της έξυπνης επιλογής ενός τεχνοκράτη, στην Τουρκία τα συλλογικά όργανα των εργοδοτικών οργανώσεων, όπως ο Σύνδεσμος Τούρκων Εμποροβιομηχάνων (TUSIAD) διαθέτουν σημαντική και υπεύθυνη δράση και επιρροή, σε πλήρη αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα. Τοποθετούνται δε παραδοσιακά υπέρ της οικονομικής και πολιτικής φιλελευθεροποίησης, της ένταξης στην ΕΕ και του εκδημοκρατισμού της χώρας. Παράλληλα, οι εν λόγω οργανώσεις αποφεύγουν τη μικροκομματική αντιπαράθεση και δεν επιχειρούν να προωθήσουν συμφέροντα ιδιωτών – μελών τους.   

Χαίροντας μίας γενικότερης πολιτικής και κοινωνικής συναίνεσης, ο τεχνοκράτης της Παγκόσμιας Τράπεζας συνεργάσθηκε, από την κυβερνητική του πια θέση, με το ΔΝΤ και κατήρτισε ένα πακέτο μέτρων σταθερότητας που άλλαξε ριζικά το δομικό πλαίσιο της τουρκικής οικονομίας και τη λειτουργία του τραπεζικού συστήματος. Παράλληλα με μέτρα εξυγίανσης των τραπεζών και των θεσμών, ο Ντερβίς χρησιμοποίησε το διεθνές του κύρος από τη θητεία του στην Παγκόσμια Τράπεζα για να δανεισθεί 20 δις δολάρια από την εν λόγω τράπεζα και το ΔΝΤ.  Τουρκία και ΔΝΤ είχαν υπογράψει συμφωνία το 1998, που παρείχε στον οργανισμό τη δυνατότητα στενής εποπτείας και ελέγχου της τουρκικής οικονομίας από ειδικό «κλιμάκιο της Τουρκίας» στα πλαίσια του ταμείου. Η χώρα αναδείχθηκε στο μεγαλύτερο δανειστή του ΔΝΤ, λαμβάνοντας την περίοδο 19999-2008 46 δις δολάρια.
 
Ωστόσο, η «ανάσταση» της Τουρκικής οικονομίας δεν επετεύχθη κυρίως χάρη στα δάνεια του ΔΝΤ, αλλά των βαθύτατων δομικών αλλαγών που ξεκίνησε ο Κεμάλ Ντερβίς και συνέχισαν οι δύο κυβερνήσεις του ΑΚΡ. Στο κέντρο του πακέτου σταθεροποίησης ήταν η περικοπή των κρατικών δαπανών, το πάγωμα των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, η μείωση των εταιρικών φόρων και αύξηση μιας σειράς άλλων, η αναμόρφωση της γραφειοκρατίας προς την κατεύθυνση της διευκόλυνσης της επιχειρηματικής δραστηριότητας και των ξένων επενδύσεων και η ιδιωτικοποίηση των σημαντικότερων κρατικών επιχειρήσεων. Οι ιδιωτικοποιήσεις και μόνο απέφεραν πάνω από 20 δις δολάρια στο δημόσιο ταμείο την πρώτη περίοδο διακυβέρνησης του ΑΚΡ. Παράλληλα, η Τουρκία εγκατέλειψε τη σύνδεση της ισοτιμίας της λίρας με το καλάθι νομισμάτων που παρακολουθούσε, και η τιμή της αφέθηκε να καθορισθεί από την αγορά. Το γεγονός ωφέλησε σημαντικά τους Τούρκους εξαγωγείς, που έζησαν τη χρυσή εποχή τους ώσπου η διεθνής κρίση τους αποστέρησε από μεγάλο μέρος της ευρωπαϊκής αγοράς.

Πίσω από την πρωτοφανή για τα χρονικά της Τουρκικής Δημοκρατίας άνθηση της τουρκικής οικονομίας, ωστόσο, βρίσκεται, κατά γενική γνώμη των αναλυτών, η μαζική εισροή ξένων κεφαλαίων στη χώρα. Η κυβέρνηση Έρντογαν ακολούθησε μία πολιτική ιδιαίτερα φιλική προς το ξένο κεφάλαιο, απομακρύνοντας μεγάλο μέρος των νομικών περιορισμών που δυσκόλευαν τις ξένες επενδύσεις, και ενθαρρύνοντας την εξαγορά τουρκικών εταιριών. Οι άμεσες ξένες επενδύσεις στη χώρα έφθασαν κατά μέσο όρο τα 5 δις δολάρια το χρόνο. Η αυστηρή δημοσιονομική πολιτική της κυβέρνησης κατόρθωσε να μειώσει τον πληθωρισμό, που τη δεκαετία του 1990 κάλπαζε στο 70%, στο 12% το 2003. Το τραπεζικό σύστημα οχυρώθηκε με αυστηρούς κανόνες κεφαλαιακής επάρκειας, ώστε οι τουρκικές τράπεζες – όσες γλίτωσαν την κρίση του 2000-2001 – να περάσουν αλώβητες τη διεθνή κρίση του 2008. Σήμερα μάλιστα, η κατάσταση έχει αναστραφεί, με τις τουρκικές τράπεζες να ερευνούν ευκαιρίες εξαγορών στο εξωτερικό. Παράλληλα, οι κυβερνήσεις του ΑΚΡ ενθάρρυναν τις τουρκικές επιχειρήσεις να ψάξουν αγορές για τα προϊόντα τους στο εξωτερικό. Σήμερα, τα τουρκικά καταναλωτικά αγαθά, οι τουρκικές κατασκευαστικές έχουν σαρώσει τις αγορές της Ανατολικής Ευρώπης, του Καυκάσου, της Μέσης Ανατολής, της Κεντρικής Ασίας και της Βόρειας Αφρικής.
 
Όπως σημειώνει το ίδιο το ΔΝΤ στις σχετικές με την Τουρκία εκθέσεις του, η θεαματική ανάκαμψη της Τουρκικής οικονομίας πραγματοποιήθηκε στις πλάτες των μισθωτών, που ανέλαβαν δυσανάλογα μεγάλο μέρος του βάρους της σχετικής προσπάθειας. Τα μέτρα οδήγησαν σε θεαματική αύξηση της ανεργίας. Οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων δεν έχουν ακόμη ανακάμψει από το πάγωμα του 2002, σημειώνεται στις εκθέσεις του οργανισμού. Παράλληλα, εκφράζεται ανησυχία για την «υπερβολική εξάρτηση» της οικονομικής ανάπτυξης στη χώρα από την εισροή ξένου κεφαλαίου, υπό τη μορφή άμεσων ξένων επενδύσεων. Η εξάρτηση αυτή οδήγησε σε πτώση του ρυθμού ανάπτυξης λόγω της έλλειψης ρευστότητας στις αγορές μετά τη διεθνή κρίση του 2007. 
Αν ο πρωθυπουργός Έρντογαν δηλώνει πως η Τουρκία «μπορεί πια να προχωρήσει μόνη της και δε χρειάζεται δάνεια – δεκανίκια», πολλοί είναι οι Τούρκοι αναλυτές που δηλώνουν πως η Τουρκία «αποφοίτησε από τη σχολή του ΔΝΤ». Από το 2006, η ΕΕ χαρακτηρίζει την τουρκική οικονομία στις ετήσιες εκθέσεις της ως «λειτουργούσα οικονομία της αγοράς». Πριν την οικονομική κρίση που ξεκίνησε από τις ΗΠΑ και επέφερε μία έλλειψη ρευστότητας, οι ξένοι επενδυτές χαρακτήριζαν την Τουρκία «επενδυτικό παράδεισο».

Ο παράδεισος αυτός της ελεύθερης και απαλλαγμένης από τη γραφειοκρατία, ταχύτατα αναπτυσσόμενης τουρκικής οικονομίας προκάλεσε και το ενδιαφέρον των ελληνικών επιχειρήσεων. Έτσι, η Εθνική Τράπεζα πραγματοποίησε τη μεγαλύτερη εξαγορά ελληνικής τράπεζας στο εξωτερικό, αγοράζοντας την τουρκική Finansbank, ενώ η Eurobank ακολούθησε αποκτώντας την Tekfenbank. Ο όμιλος Υγεία εξαγόρασε τα ιδιωτικά νοσοκομεία Safak. Σήμερα όμως, η κατάσταση αντιστρέφεται, καθώς οι τουρκικές επιχειρήσεις έχουν θησαυρίσει εκμεταλλευόμενες τις ευνοϊκές ευκαιρίες των τελευταίων ετών ενώ η Ελλάδα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού. Πολλές τουρκικές επιχειρήσεις κοιτούν προς την ελληνική αγορά για ευκαιρίες εξαγορών επιχειρήσεων, που υπόσχονται ανάπτυξη στο μέλλον αλλά ενδεχομένως βρίσκονται σε δύσκολη θέση στην παρούσα οικονομική συγκυρία.
Ο Αλί Μπαμπατζάν Ο Αλί Μπαμπατζάν Μπορεί άραγε η τουρκική εμπειρία οικονομικής ανάκαμψης να αποτελέσει παράδειγμα για την Ελλάδα; Είναι ένα ερώτημα που απασχολεί διεθνείς αναλυτές, την τουρκική κοινή γνώμη και τις κυβερνήσεις και των δύο χωρών. Η Τουρκία ήδη προσέφερε οικονομική αρωγή στην Ελλάδα, πρόταση που η κυβέρνηση Παπανδρέου απέρριψε. Η επίσκεψη του Τούρκου Υπουργού Οικονομικών και αντιπροέδρου της κυβερνήσεως Αλί Μπαμπατζάν στην Ελλάδα θεωρείται πως προετοιμάζει το έδαφος για την επερχόμενη επίσκεψη Έρντογαν το Μάιο, αλλά και εκείνο της ενδεχόμενης παροχής οικονομικών συμβουλών προς την κυβέρνηση της «χειμαζόμενης Ελλάδας».

Πολλοί Τούρκοι αναλυτές ζήτησαν επίμονα από την κυβέρνηση Έρντογαν να παράσχει συμβουλές στην Ελλάδα, αλλά και οικονομική στήριξη. Στον τουρκικό τύπο έγινε συχνά λόγος για ανικανότητα της ΕΕ να συνδράμει ένα μέλλον που δεινοπαθεί, και εκφράσθηκαν πολλές φορές ανησυχίες ακόμη και για τη βιωσιμότητα της τελευταίας. Η Τουρκία έχει ηθικό χρέος, από την κοινή ιστορία των δύο λαών, να εμποδίσει τη γειτονική χώρα να «κατασθεί αποικία του ΔΝΤ», έγραψαν ουκ ολίγοι σχολιαστές.

«Είναι εύλογο να μας στενοχωρεί η σημερινή κατάσταση στη γειτονική χώρα, με την οποία επιθυμούμε να εγκαθιδρύσουμε σχέσεις οικονομικής αλληλεξάρτησης και στρατηγικού εταίρου, στο χώρο της μεταφοράς ενέργειας και σε πολλούς άλλους. Ίσως στην παρούσα συγκυρία δημιουργείται το πεδίο για τουρκικές επιχειρήσεις να αγοράσουν ελληνικές, βοηθώντας τις να επιβιώσουν της κρίσης και να επιταχύνουν τους ρυθμούς αύξησής τους. Παράλληλα, εμείς που περάσαμε μία αντίστοιχη εμπειρία θα μπορούσαμε να προσφέρουμε την πείρα μας σε κυβερνητικό επίπεδο» είπε στο newstime.gr μέλος του οικονομικού επιτελείου του πρωθυπουργικού γραφείου. «Ωστόσο αντιλαμβάνομαι πως για πολλούς το ζήτημα είναι πολιτικό και για το λόγο αυτό δε θα επιθυμούσα να υπεισέλθω σε λεπτομέρειες, ούτε σε επώνυμο σχόλιο» πρόσθεσε.
Πηγή της ελληνικής κυβέρνησης είπε στο newstime.gr πως η βοήθεια της τουρκικής κυβέρνησης και ιδίως των Τούρκων επιχειρηματιών «είναι ευπρόσδεκτη, εφόσον γίνεται με καλές προθέσεις και όχι από δεσπόζουσα θέση». Δεν κατέστησε όμως σαφέστερο τι εννοούσε με το «καλές προθέσεις» και «δεσπόζουσα θέση».

Τούρκοι αναλυτές που είναι πιο εξοικειωμένοι με την ελληνική πραγματικότητα αποδίδουν τη σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα στη διαφθορά, την κακοδιοίκηση και την απροθυμία των κυβερνήσεων να αναλάβουν το πολιτικό κόστος των μέτρων που απαιτούνται για την ανάκαμψη. Η δέσμη μέτρων που εξαγγέλθηκε χαρακτηρίσθηκε «γενναία, αλλά ανεπαρκής». Τούρκοι οικονομολόγοι τονίζουν πως τα μέτρα δεν καλύπτουν τους αγρότες και τους ελεύθερους επαγγελματίες, στις τάξεις των οποίων παρατηρείται η εντονότερη φοροδιαφυγή, ενώ συχνά γίνεται λόγος για την παραοικονομία και το υδροκέφαλο κράτος. 

Το πρώτο άμεσο συμπέρασμα της σύγκρισης των δύο περιπτώσεων είναι πως στην Ελλάδα λείπει ο τεχνοκράτης της εμβέλειας του Ντερβίς που θα αναλάμβανε το συντονισμό της εθνικής προσπάθειας οικονομικής εξυγίανσης. Λείπει η πολιτική και κοινωνική συναίνεση που γεννήθηκε στην Τουρκία όταν η χώρα έφθασε στο χείλος του γκρεμού, λείπουν οι συλλογικές επαγγελματικές οργανώσεις –  όπως η TUSIAD – και οι ΜΚΟ που θα συνεισέφεραν στο δημόσιο διάλογο και θα στήριξαν την κυβερνητική πρωτοβουλία να ληφθούν σκληρά και αντιδημοφιλή μέτρα. Και για πολλοστή φορά, ένα σοβαρότατο ζήτημα όπως η επαπειλούμενη χρεοκοπία της χώρας, καθίσταται αντικείμενο όχι συναίνεσης αλλά μικροκομματικής αντιπαράθεσης. Αν σε όλα αυτά προστεθεί το γεγονός ότι η Ελλάδα δε διαθέτει το βιομηχανικό και βιοτεχνικό οπλοστάσιο που έχει καταστήσει την Τουρκία χώρα – εξαγωγέα μιας εντυπωσιακής γκάμας προϊόντων και περιφερειακή οικονομική δύναμη, ενώ δεν μπορεί να λάβει μέτρα υποτίμησης του νομίσματός της όπως η Τουρκία το 2000-1 για να αντεπεξέλθει στην κρίση, τότε η σύγκριση γίνεται ακόμη πιο επαχθής για τη χώρα μας.
       
  Source : newstime.gr

Ελληνική εικονική πραγματικότητα

Φώτης Γεωργελές

∆ευτέρα απόγευµα, σουρουπώνει στην Ακαδηµίας, ακούω φασαρία. Μέσα στο σκοτάδι τα ΜΑΤ τρέχουν στο παρκάκι ανάµεσα στα δέντρα, γυαλιά σπάζουν, µια φωνή «φασίστες, κάτω τα χέρια από το άσυλο». Λίγος κόσµος κυκλοφορεί στο πεζοδρόµιο, προσπερνά αδιάφορος τα σκυλιά που κοιµούνται χωρίς να σηκώνουν καν το κεφάλι. «Τι συµβαίνει;» ρωτάω µια φοιτήτρια που παρακολουθεί, γιατί σήµερα δεν έχω ακούσει να γίνεται ούτε απεργία ούτε διαδήλωση ούτε κατάληψη, είναι day off. «Ξεφτιλίκια», µου απαντά ψυχρά, «τα ΜΑΤ προσπαθούν να διώξουν τους πρεζέµπορους και οι άλλοι, οι, δεν ξέρω ούτε πώς να τους πω, προσπαθούν να τους εµποδίσουν». Αυτή είναι η συνηθισµένη κατάσταση στη χώρα. Οι δυο παράλληλες πραγµατικότητες.
Στη µια, την «πραγµατική» πραγµατικότητα, η αστυνοµία επεµβαίνει στη διακίνηση ναρκωτικών, στο λαθρεµπόριο, το παρεµπόριο. Έτσι συνήθως γίνεται στον κόσµο. Στην άλλη πραγµατικότητα, την ελληνική, φασίστες, γουρούνια, δολοφόνοι, προσπαθούν να καταλάβουν τα τείχη του ασύλου τα οποία υπερασπίζονται οι λαϊκοί αγωνιστές. χωρίς να επικοινωνείς µε το περιβάλλον. Παιχνίδια ρόλων. Στον πλανήτη Γη, αυτές είναι µερικές πολύ κρίσιµες εβδοµάδες. Προσπαθούν αυτές τις µέρες να διαγράψουν µεγάλο µέρος του χρέους µιας χώρας χωρίς να την κηρύξουν σε πτώχευση. 


Προσπαθούν συγχρόνως όµως να µην οδηγήσουν σε χρεοκοπία όσους είχαν ελληνικά οµόλογα. Γιατί µπορεί οι αγράµµατοι να λένε χαρούµενα «να πληρώσουν οι κερδοσκόποι», όσοι έχουν πάει σχολείο όµως ξέρουν ότι τράπεζες, ασφαλιστικά ταµεία, ασφαλιστικές εταιρείες, αµοιβαία κεφάλαια, είναι και οι µέτοχοι, οι καταθέτες, οι συνταξιούχοι.


 Προσπαθούν ακόµα να διαθέσουν ένα τεράστιο ποσό, εκατοντάδες δισεκατοµµύρια, τέτοιο που δεν έχει δοθεί ποτέ σε άλλη χώρα, ώστε να γίνουν όλα αυτά και συγχρόνως η χώρα να αναδιατάξει την οικονοµία της ώστε να µπορεί να ζει χωρίς δανεικά. Κάθε σχέδιο, κάθε απόφαση, κάθε λάθος που θα γίνει στο σχεδιασµό αυτών των ηµερών θα επηρεάσει τη ζωή µας τα επόµενα χρόνια. Αυτό τον καιρό θα έπρεπε όλοι να προσπαθούµε να βρούµε τις καλύτερες λύσεις, να συµφωνήσουµε όσο γίνεται περισσότεροι σ’ αυτές για να ξεφύγουµε γρήγορα από το φαύλο κύκλο της ύφεσης. 


 Στον πλανήτη Ελλάδα, το σύστηµα εξουσίας ετοιµάζει εξεταστικές επιτροπές. Πριν ενάµιση χρόνο µια εργαζόµενη που αποχώρησε από τη Στατιστική Υπηρεσία κατηγόρησε την υπηρεσία της, τον υπουργό Οικονοµικών, τη Eurostat που υπό την επίβλεψή της έγινε η απογραφή, ότι φούσκωσαν το έλλειµµα από 13,8% στο 15,4% για να παραδώσουν τη χώρα στη «γερµανική κατοχή». Γιατί δεν τους έφτανε το 13, έπρεπε να πάει στο 15% το έλλειµµα για «να επιβληθούν σκληρά κι απάνθρωπα µέτρα». Ο εισαγγελέας παραπέµπει στη Βουλή την υπόθεση, η Ν∆ βγάζει ανακοινώσεις και προαναγγέλλει εξεταστικές επιτροπές, το ΠΑΣΟΚ «διωκόµενο» απειλεί µε «µακελειό» αν στραφούν ποινικά εναντίον του αρχηγού του. Τα κανάλια παραγγέλνουν δηµοσκοπήσεις, προετοιµάζονται για εκλογές. Το σκηνικό της εξαπάτησης για µια ακόµη φορά ξεδιπλώνεται µπροστά στα µάτια µας. Πρωτοσέλιδα, κατηγορίες, εισαγγελείς, εξεταστικές επιτροπές-κοροϊδία που ποτέ δεν καταλήγουν πουθενά, οργισµένες ανακοινώσεις, κορόνες στα τηλεοπτικά παράθυρα, χειραγώγηση της κοινής γνώµης, εκλογές. Αυτό που ξέρουν καλά. Έχει κανένα ίχνος σοβαρότητας η υπόθεση; Κανένα. 


Όσο ψάχνανε, ανακάλυπταν νέα ελλείµµατα. Στο 15,4 έφτασαν µήνες ολόκληρους αφού είχαµε καταφύγει σε ∆ΝΤ, τρόικες και µνηµόνια. Άρα δεν «χρησιµοποιήθηκε για να µας οδηγήσει ο Παπανδρέου στο Μνηµόνιο». Μήπως το έκαναν για να κατηγορηθεί η καηµένη η Ν∆ για τα greek statistics; ∆ηλαδή ήταν µια κυβέρνηση που έλεγε ότι το έλλειµµα βρίσκεται στο 3% και είναι θωρακισµένη από την κρίση, και το έλλειµµα πήγε στο 13%, δεν έφτανε αυτό για να την κατηγορήσουµε; Έπρεπε να το φουσκώσουν άλλες δυο µονάδες; Όλη η κατασκευή είναι µια αστειότητα, γι’ αυτό και ο εισαγγελέας αντιµετώπισε την καταγγελία µε τον ίδιο τρόπο. ∆εν εξέτασε τον πρόεδρο της Στατιστικής Υπηρεσίας, δεν εξέτασε τον αρµόδιο υπουργό, δεν ρώτησε τη Eurostat που ενέκρινε τα στοιχεία, κάλεσε για µάρτυρες το πάνελ του Αυτιά. Γιατί το θέµα πάλι ήταν η κατασκευή της πλαστής ελληνικής πραγµατικότητας. 


Αντί το πολιτικό σύστηµα αυτό το διάστηµα να παρουσιάζει τις δικές του προτάσεις εξόδου από την κρίση, κατασκευάζει πάλι εχθρούς, αµφισβητεί την πραγµατικότητα. Κόµµατα, ∆ικαιοσύνη και Μέσα Ενηµέρωσης διαπαιδαγωγούν την κοινή γνώµη στη θεωρία της συνωµοσίας: οι κακοί Νεφελίµ µε κόλπα και πλαστά στοιχεία, σε µια πλανητικών διαστάσεων συνωµοσία, ξοδεύουν µερικές εκατοντάδες δισεκατοµµύρια για να πλήξουν τον ηρωικό ελληνικό λαό. Αυτό ήταν από την αρχή το σχέδιο «τους», που έλεγε και χθες βράδυ ένας «φίλος του λαού» στην τηλεόραση, να µας ισοπεδώσουν για να µας αγοράσουν φτηνά. 


Εντωµεταξύ, κάθε βδοµάδα µια ξένη εταιρεία αποχωρεί από την Ελλάδα τρέχοντας. Η πικρή αλήθεια είναι ότι τα ελλείµµατα είναι ακόµα µεγαλύτερα απ’ αυτά που λέµε. Καµουφλαρισµένα πάντα, χαµένα µέσα στην ελληνική πλαστή πραγµατικότητα. Παράδειγµα: η Μέρκελ ξέρει την ΑΕΚ; Τους έχει µιλήσει κανείς για τον Άρη; Υπολογίζουν τις ποδοσφαιρικές οµάδες µέσα στα δηµόσια ελλείµµατα; Μάλλον όχι, αφού είναι ανώνυµες εταιρείες. Κι όµως, σ’ αυτή τη χώρα, το κοινωνικό συµβόλαιο λέει ότι οι υπουργοί διαγράφουν παγίως τα χρέη των ΠΑΕ µε την υποστήριξη του λαού, ο οποίος διαδηλώνει µε µαύρες σηµαίες κλείνοντας την Εθνική οδό. 


 Η ακόµα πιο πικρή αλήθεια είναι ότι ακόµα κι αυτή την τελευταία ώρα, το πολιτικό σύστηµα είναι αµέτοχο. ∆υο µήνες µε κυβέρνηση τριών κοµµάτων, δεν έχουµε ακούσει καµία πρόταση εξόδου από την κρίση. Αποκρούουν µόνο τις προτάσεις της Τρόικας, κάνουν καθυστέρηση, κοροϊδεύουν και ετοιµάζονται για εκλογές. Κανείς δεν προτείνει τίποτα, κανένα κόµµα δεν διαπραγµατεύεται κάτι όπως µας έλεγαν, γιατί δεν έχουν τίποτα να διαπραγµατευθούν. Βάζουν «κόκκινες γραµµές» στα τηλεοπτικά παράθυρα, παριστάνουν τους «φίλους του λαού», αντιστέκονται. ∆εν υπάρχει ένας που να πει, να σας πω, εγώ προτείνω να κόψουµε κάτι εκεί. Όλοι δίνουν. Ετοιµάζονται για εκλογές. Κάνουν δηµοσκοπήσεις και µετράνε 7-8 κόµµατα που θα µπουν στη Βουλή. Οι δηµοσκοπήσεις είναι µέρος της πλαστής ελληνικής πραγµατικότητας. Υπάρχουν µόνο 2 πολιτικές παρατάξεις που διαπερνούν οριζόντια τα κόµµατα. Η µια αποφασισµένη να προχωρήσει σε µεταρρυθµίσεις εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης µήπως σωθεί η χώρα και ξαναγίνει κανονική, ικανή να ζήσει τους πολίτες της. Και η άλλη που αποκρούει κάθε αλλαγή, που προσπαθεί να διατηρήσει το κατεστηµένο σύστηµα εξουσίας, που οδηγεί στη δραχµή, τους ολιγάρχες, τους µαυραγορίτες. Όσο οι δυο αυτές παρατάξεις δεν ξεχωρίζουν, η σωτηρία µας επαφίεται µόνο στους ξένους. Αλλά ποτέ κανείς δεν σώνεται αν δεν θέλει να σωθεί.


Athens Voice

Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

Ελληνική προτίμηση για ενεργειακή εξάρτηση από την Τουρκία


Mετά την συνάντηση του προέδρου της ΝΔ Αντώνη Σαμαρά με τον πρόεδρο της OAO Gazprom Alexey Miller η εταιρεία ανακοίνωσε ότι ενδέχεται να κατασκευάσει τελικά τμήμα του αγωγού South Stream μέσω της Ελλάδας. αν η Ελλάδα αλλάξει στάση απέναντι στον αγωγό.
Πρόσφατα άλλαξαν τα σχέδια της Ρωσίας για την πορεία που θα ακολουθήσει ο αγωγός και η Ελλάδα είχε μείνει απ'έξω καθώς η κυβέρνηση Παπανδρέου και Παπαδήμου είχε αδιαφορήσει για το να αποτελέσει η χώρα μέρος της πορείας του South Stream.
Tην δήλωση Μίλλερ την μετέδωσε το Bloomberg και Ρώσοι αξιωματούχοι συμπλήρωναν ότι "Εξαρτάται από την βούληση της Ελλάδας αν θα περάσει μέσα από την χώρα ο South Stream. Πριν δύο εβδομάδες σε δήλωση του ΥΠΕΞ είχε αποκηρυχθεί ουσιαστικά ο South Stream και υποστήριζαν ότι ο μοναδικός αγωγός τους θα είναι ο ITGI".
Τα παραπάνω επιβεβαιώνουν ότι ο South Stream είχε όντως ακυρωθεί από ελληνικής πλευράς από την κυβέρνηση Παπανδρέου, όπως μόνο πρώτο είχε αποκαλύψει το defencenet.gr! Τέτοιας έκτασης πράξη μειοδοσίας!
Eπίσης η OAO Gazprom ανακοίνωσε ότι αύξησε την παροχή φυσικού αερίου στην Ελλάδα παρά τα γνωστά προβλήματα που προϋπήρχαν, προκειμένου να αντιμετωπίσει την στάση παροχής φυσικού αερίου από την Τουρκία..
Η αύξηση της παροχής ξεκίνησε στις 20 Ιανουαρίου μετά την επικίνδυνη πτώση των αποθεμάτων
φυσικού αερίου στις εγκαταστάσεις της Ρεβυθούσας. 

Επισημαίνεται ότι το 2011 η Ρωσία προμήθευσε την Ελλάδα με 2,9 δις κυβικά μέτρα φυσικό αέριο και όπως δήλωσε ο εκπρόσωπος της ρωσικής εταιρείας Sergei Kupriyanov η OAO Gazprom ανταποκρίθηκε στην επείγουσα έκκληση της Ελλάδας και διοχέτευσε μεγαλύτερες ποσότητες φυσικού αερίου στην χώρας μας από αυτές που αναγράφεται στην συμφωνία που έχουν υπογράψει οι δύο χώρες.
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

Ο Δούρειος Ιππος της Νέας Τάξης

Του Γιώργου Σταφυλά

 Καθώς ο Δυτικός κόσμος αποβιομηχανοποιείται με γοργούς ρυθμούς η παραδοσιακή κομμουνιστική αριστερά χάνει τα κοινωνικά της ερείσματα ή το «επαναστατικό υποκείμενο», σύμφωνα με την λενινιστική ορολογία και μετά την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ μια νέα αριστερά ξεπηδάει, μια αριστερά με διαφορετική φρασεολογία και άλλους προσανατολισμούς. Ο εργάτης, ο αγρότης, ο φοιτητής αντικαταστάθηκε από τον γκέι, την λεσβία και τον τρανσέξουαλ , οι παραδοσιακές πορείες της εργατικής πρωτομαγιάς με τα παρδαλά γκέι πράιντ και τα κλασικά εργατικά σωματεία αντικαθίστανται σιγά σιγά με τις διάφορες ΜΚΟ.
Στην χώρα μας οι πρώην σκληροί μαοικοί της δεκαετίας του ‘70 και ‘80 μεταλλάχτηκαν σε μια νύχτα στους πιο ένθερμους οπαδούς της οικονομίας της αγοράς. Άφησαν τον κρατισμό και τα κολχόζ και έγιναν οπαδοί των αγορών με την ίδια ευκολία που πέταξαν τα αμπέχονα και τα ταγάρια και φόρεσαν τα Αρμάνι και τα πράντα. Τώρα αυτοί οι πρώην επαναστάτες αριστεροί στεγάζονται πολιτικά σε διάφορα κόμματα και κοινό τους χαρακτηριστικό είναι το μίσος για κάθε τι εθνικό. Μισούν ο,τιδήποτε συμβολίζει το Έθνος. Την γλώσσα, την θρησκεία, τα ήθη και τα έθιμα του ίδιου τους τού λαού και πιέζουν μέσα από τα κόμματα στα οποία εντάσσονται να προωθείται η δικιά τους ελευθεριακή ατζέντα. Ιθαγένεια και πολιτικά δικαιώματα στους ξένους, Γάμοι ομοφυλόφιλων, σύμφωνα συμβίωσης και ομοφυλόφιλων ζευγαριών, υιοθεσίες παιδιών και από ομόφυλα ζευγάρια, κατάργηση του θρησκευτικού όρκου, υποχρεωτικοί πολιτικοί γάμοι, αποκαθήλωση των εικόνων από τα δημόσια κτήρια‚ κατάργηση παρελάσεων ακόμα και κατάργηση του σταυρού από την σημαία, αυτά μεταξύ άλλων είναι όσα αποτελούν την ελευθεριακή ατζέντα της Αριστερής θολοκουλτούρας. Αρκετά από αυτά τά’ χει ήδη δρομολογήσει η εθνομηδενιστική κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Όμως οι κομπλεξικοί αριστεριστές που στελεχώνουν τις διάφορες κρατικοδίαιτες ΜΚΟ λυσσάνε για πολύ περισσότερα.
Το περίεργο είναι όμως ότι ενώ η Αριστερά βγαίνει προς τα έξω με μια ρητορική εναντίον της παγκοσμιοποίησης στην πράξη ενσωματώνει όλη την νεοταξική κουλτούρα, διότι όλη αυτή η ελευθεριακή ατζέντα που αναφέραμε πιο πάνω είναι ταυτοχρόνως η κουλτούρα της ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ που με ύπουλο τρόπο προσπαθούν μέσα από την τηλεόραση να μας κάνουν να την αποδεχτούμε και να την αφομοιώσουμε.
Να λοιπόν γιατί ένας γκουρού των Αγορών, όπως είναι ο Τζόρτζ Σόρος, δεν έχει κανένα πρόβλημα να χρηματοδοτεί μέσα από τα άπειρα ιδρύματά του ένα αναρχικό μέσο όπως το INDYMEDIA καθώς και ένα σεβαστό αριθμό Μ.Κ.O. Στην πραγματικότητα τού κάνουν την δουλειά του! Προωθώντας την ελευθεριακή ατζέντα της ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ συμβάλλουν στην αποδόμηση των Εθνικών κρατών έτσι χωρίς να το υποψιάζονται όλοι αυτοί οι Αριστεριστές ελευθεριακοί προσφέρουν πολύτιμες υπηρεσίες σ’ αυτό που υποτίθεται πως πολεμούν .. στην παγκοσμιοποίηση.
Τίποτα καλό εναντίον της ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ δεν μπορεί να προέλθει από την Αριστερά που είναι εγκλωβισμένη στα δικά της συμπλέγματα ‚ούτε όμως και από την συστημική Δεξιά είτε χριστιανοδημοκρατική είτε φιλελεύθερη. Ένα μόνο φοβούνται οι νεοταξίτες... το ξύπνημα των εθνών της Ευρώπης. Αυτό που τους τρομάζει είναι τα εθνικιστικά κινήματα και η τάση για επιστροφή στο Εθνικό Κράτος. Πρόσφατα ο γνωστός Τζόρτζ Σόρος συνεπικουρούμενος από εκατό άλλους επενδυτές έστειλε ανοιχτή επιστολή προς τους ηγέτες της Ευρωζώνης με θέμα τι άλλο; Την διάσωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Στην επιστολή αναφέρει πως «η αναζήτηση Εθνικών λύσεων θα οδηγήσει αναπόφευκτα την Ευρωζώνη σε κατάρρευση. Αυτός είναι ο καημός τους να μην καταρρεύσει η Ευρωζώνη και συμπαρασύρει τις ‘Αγορές’ και να μην υπάρξει επιστροφή σε “Εθνικές λύσεις”
Ο γιουναμπόμπερ διάλεξε την απομόνωση και τις βομβιστικές επιθέσεις. Συνελήφθη πριν δεκαπέντε χρόνια. Ο κόσμος από τότε έχει γίνει πολύ χειρότερος ενώ οι νεοταξίτες είναι έτοιμοι να βάλουν ένα ηλεκτρονικό μικροτσίπ σε κάθε άνθρωπο, για το καλό μας, όπως διαφημίζουν και στις τηλεοράσεις τους. Το καλύτερο που έχει να κάνει ο καθένας μας είναι να πολεμήσει την νοσηρή αυτή κατάσταση με όποιο μέσο διαθέτει.
ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

Η διαχείριση του ιρανικού ζητήματος

Του Θανου Π. Ντοκου*
KAΘΗΜΕΡΙΝΗ
Το σημαντικότερο στρατηγικό στοίχημα της τρέχουσας περιόδου αφορά τη διαχείριση του ιρανικού ζητήματος. Τα αίτια της μακροχρόνιας κρίσης στον Περσικό Κόλπο είναι πολλαπλά και αλληλο-επηρεαζόμενα: α) ο πρώτος και δεύτερος Πόλεμος του Κόλπου που προκάλεσαν την αποδυνάμωση ενός βασικού πόλου (Ιράκ) του περιφερειακού συστήματος ασφάλειας, β) η δυσκολία του Ιράν να ξεπεράσει ιστορικές μνήμες και τραυματικές εμπειρίες του παρελθόντος, αλλά και των ΗΠΑ να ξεφύγουν από ένα στείρο κύκλο αντιπαράθεσης και να απαλλαγούν από τις ιδεοληψίες συντηρητικών κύκλων, γ) η μάλλον κατανοητή απροθυμία των αραβικών σουνιτικών χωρών του Κόλπου -και ιδιαίτερα της Σαουδικής Αραβίας- να αποδεχθούν μια νέα περιφερειακή αρχιτεκτονική ασφαλείας που θα αναγνωρίζει στο Ιράν σχετικά αυξημένη επιρροή, δ) οι εσωτερικοί κλυδωνισμοί του ιρανικού καθεστώτος που οδηγούν ενίοτε σε ακραίες δηλώσεις και επιλογές πολιτικής και ε) η επιλογή του Ισραήλ να αντιμετωπίσει προκλήσεις για την ασφάλειά του με στρατιωτικά μέσα και όχι μέσω της επανέναρξης ουσιαστικών διαπραγματεύσεων για την επίλυση του παλαιστινιακού προβλήματος, που δίδει μια καλή δικαιολογία στο ιρανικό καθεστώς για αποσταθεροποιητικής φύσης ανάμειξη στην ανατολική Μεσόγειο.


Κεντρική, αλλά όχι μοναδική πηγή έντασης αποτελεί το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Οι ανησυχίες της Δύσης δεν οφείλονται τόσο στο ενδεχόμενο χρήσης πυρηνικών όπλων από το Ιράν, εάν και όταν τα αποκτήσει -η ιρανική ηγεσία θα πρέπει να θεωρηθεί ότι κατανοεί τις πιθανές συνέπειες μιας τέτοιας ενέργειας κατά του Ισραήλ ή των ΗΠΑ- όσο στις συνέπειες της ιρανικής πυρηνικοποίησης για το διεθνές καθεστώς μη-διασποράς των πυρηνικών όπλων. Σε πρώτη φάση θα δεχθεί ένα ακόμη σημαντικό πλήγμα, ενώ σε περίπτωση «αποτελέσματος ντόμινο», με πυρηνικοποίηση και άλλων κρατών της περιοχής που θα αισθανθούν απειλούμενα από το Ιράν (υποθετικά αναφέρονται Σ. Αραβία, Αίγυπτος και Τουρκία), το διεθνές καθεστώς μη διασποράς θα καταρρεύσει με ιδιαίτερα αρνητικές συνέπειες για τη διεθνή ασφάλεια.

Η πολιτική των κυρώσεων πιθανότατα θα έχει περιορισμένη αποτελεσματικότητα, αφού το Ιράν μπορεί να πουλήσει το πετρέλαιό του στις ασιατικές αγορές, ενώ είναι σαφής η έλλειψη ενθουσιασμού Ρωσίας και Κίνας. Μια αμερικανική «χειρουργική» επίθεση -όχι ιδιαίτερα πιθανή σε έτος εκλογών- ακόμα και αν ήταν επιτυχημένη, θα είχε σοβαρές συνέπειες αφού η ιρανική αντίδραση θα είναι «ασύμμετρη»: στο Ιράκ (με τις σιιτικές ομάδες τις οποίες ελέγχει), στο Αφγανιστάν, στον Λίβανο (με τη Χεζμπολάχ), με προσπάθεια κλεισίματος των Στενών του Ορμούζ, ή με δολιοφθορές εναντίον πετρελαϊκών εγκαταστάσεων στη Σαουδική Αραβία. Ελάχιστα πιθανό πάντως είναι το κλείσιμο των Στενών του Ορμούζ στην τρέχουσα συγκυρία αφού θα έδιδε μια πρώτης τάξης δικαιολογία για αμερικανική επίθεση. Η σχετική σεναριολογία συμβάλλει πάντως στη διατήρηση των τιμών του πετρελαίου σε υψηλά επίπεδα.

Η απόφαση της Ε.Ε. για την επιβολή πετρελαϊκών κυρώσεων αναμένεται να προκαλέσει περαιτέρω αύξηση των τιμών του πετρελαίου -και πρόσθετες δυσκολίες στη χώρα μας- και δεν είναι σαφές ότι θα φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα αν δεν συνοδεύεται από τα απαραίτητα κίνητρα για να επιστρέψει το Ιράν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Ως μόνη ρεαλιστική λύση διαφαίνεται η διεύρυνση του διαλόγου μεταξύ ΗΠΑ-Δύσης και Ιράν, πέραν του πυρηνικού προγράμματος, με στόχο μια ευρύτερη συνεννόηση για την ένταξη του Ιράν σε ένα νέο περιφερειακό σύστημα ασφάλειας. Αυτό προϋποθέτει μια στοιχειώδη ομαλοποίηση των ιρανο-αμερικανικών σχέσεων, την παροχή εγγυήσεων περί μη-προσπάθειας υπονόμευσης και ανατροπής του ιρανικού καθεστώτος, την επίτευξη μιας συμφωνίας περί παγώματος του ιρανικού πυρηνικού προγράμματος με τρόπο που δεν θα επιτρέψει στους σκληροπυρηνικούς να τορπιλίσουν τη συμφωνία, τον τερματισμό των κυρώσεων και την επανέναρξη οικονομικών σχέσεων με την Τεχεράνη, αλλά και μια σαφή δέσμευση του Ιράν για αλλαγή συμπεριφοράς στην εξωτερική του πολιτική. Ο πρόεδρος Ομπάμα έχει δώσει σημάδια ότι θα ήταν έτοιμος για μια ευρεία διαπραγμάτευση, αλλά οι εσωτερικές αντιστάσεις θα είναι σημαντικές τόσο στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής (σε περίοδο προεκλογικών πλειοδοσιών πατριωτισμού), όσο και στο Ιράν, όπου ο κατακερματισμός της πολιτικής ισχύος και το ιδιαίτερα πολύπλοκο σύστημα εξουσίας αποτελούν σημαντική τροχοπέδη για μια συμφωνία με τη Δύση.

* Ο κ. Θάνος Π. Ντόκος, είναι γενικός διευθυντής στο ΕΛΙΑΜΕΠ

Preparing for Difficult Conversations and Situations

Role Playing

Preparing for Difficult Conversations and Situations


Act out possible scenarios.
© iStockphoto/jgroup
Think back to the last time you prepared for an important meeting.
Perhaps you needed to convince a prospective client to do business with your organization. Or maybe you had to present to executive board members, and you knew that they would be peppering you with questions about your proposal.
Whatever the situation, chances are that you were nervous about the meeting; and practicing in front of a mirror may not have helped you overcome your anxiety, especially with respect to answering difficult questions.
This is where role playing can be useful. In this article, we'll look at what role play is, and we'll see how you and your team can use this technique to prepare for a variety of challenging and difficult situations.

Uses and Benefits

Role playing takes place between two or more people, who act out roles to explore a particular scenario.
It's most useful for preparing for unfamiliar or difficult situations. For example, you can use it to practice sales meetings, interviews, presentations, or emotionally difficult conversations, such as when you're resolving conflict.
By acting scenarios like these out, you can explore how other people are likely to respond to different approaches; and you can get a feel for the approaches that are likely to work, and for those that might be counter-productive. You can also get a sense of what other people are likely to be thinking and feeling in the situation.
Also, by preparing for a situation using role play, you build up experience and self-confidence with handling it in real life; and you develop quick and instinctively-correct reactions to situations. This means that you'll react effectively as situations evolve, rather than making mistakes or becoming overwhelmed by events.
You can also use role play to spark brainstorming sessions, to improve communication between team members, and to see problems or situations from different perspectives.

How to Use Role Playing

It is easy to set up and run a role playing session. It will help to follow the five steps below.
Step 1: Identify the Situation
To start the process, gather people together, introduce the problem, and encourage an open discussion to uncover all of the relevant issues. This will help people to start thinking about the problem before the role play begins.
If you're in a group and people are unfamiliar with each other, consider doing some icebreaker exercises beforehand.
Step 2: Add Details
Next, set up a role playing scenario in enough detail for it to feel "real." Make sure that everyone is clear about the problem that you're trying to work through, and that they know what you want to achieve by the end of the session.
Step 3: Assign Roles
Once you've set the scene, identify the various fictional characters involved in the scenario. Some of these may be people who have to deal with the situation when it actually happens (for example, salespeople). Others will represent people who are supportive or hostile, depending on the scenario (for example, an angry client).
Once you've identified these roles, allocate them to the people involved in your role play exercise; they should use their imagination to put themselves inside the minds of the people that they're representing. This involves trying to understand the characters' perspectives, goals, motivations, and feelings when they enter the situation. (You may find the Perceptual Positions technique useful here.)
Step 4: Act Out the Scenario
Each person can then assume their role, and act out the situation, trying different approaches where necessary.
It can be useful if the scenarios build up in intensity. For instance, if the aim of your role play is to practice a sales meeting, the person playing the role of the potential client could start as an ideal client, and, through a series of scenarios, could become increasingly hostile and difficult. You could then test and practice different approaches for handling situations, so that you can give participants experience with them.
Step 5: Discuss What You Have Learned
When you finish the role play, discuss what you've learned, so that you or the people involved can learn from the experience.
For example, if you're using role play as part of a training exercise, you could lead a discussion on the scenarios you have explored, and ask for written summaries of observations and conclusions from everyone who was involved.

Further Tips

Some people feel threatened or nervous when asked to role play, because it involves acting. This can make them feel silly, or that they've been put on the spot.
To make role playing less threatening, start with a demonstration. Hand two "actors" a prepared script, give them a few minutes to prepare, and have them act out the role play in front of the rest of the group. This approach is more likely to succeed if you choose two outgoing people, or if you're one of the actors in the demonstration.
Another technique for helping people feel more comfortable is to allow them to coach you during the demonstration. For instance, if you're playing the role of a customer service representative who's dealing with an angry customer, people could suggest what you should do to make things right.

Role Play Example

In an effort to improve customer support, John, Customer Service Manager for Mythco Technologies, sets up a team role-playing session. Acting as the leader/trainer, John brings together a group of software developers and customer support representatives.
He divides the 12 people into two role playing groups: Group A represents the customer support representatives; Group B represents the customer.
John tells Group A that the customer in this situation is one of Mythco's longest-standing customers. This customer accounts for nearly 15 percent of the company's overall annual revenue. In short, the company cannot afford to lose her business!
John tells Group B that the customer has recently received a software product that did not live up to expectations. While the customer has a long-standing relationship with Mythco, this time she's growing weary because Mythco has previously sold her faulty software on two separate occasions. Clearly, her relationship with Mythco is in jeopardy.
John now allows the groups to brainstorm for a few minutes.
Next – with this particular approach to role play – each group sends forth an "actor" to take part in the role play. The actor receives support and coaching from members of the team throughout the role playing process. Each team is able to take time-outs and regroup quickly as needed.
John runs through the scenario several times, starting with the "customer" behaving gently and ending with the customer behaving aggressively. Each time, a best solution is found. Of course, John can always ask for additional role playing and suggestions if he feels that the process needs to continue, or that the team has yet to uncover the very best solutions.
Once it's clear that they cannot identify any more solutions, John brings the two groups together and discusses the session. During this, they discuss the strategies and the solutions that the actors implemented, and how they could apply them to a real-life situation.
John also asks all of the participants to write a short summary of what they learned from the role playing exercise. He then combines the summaries and provides a copy of everything learned to everyone involved.

Key Points

Role playing happens when two or more people act out roles in a particular scenario. It's most useful for helping you prepare for unfamiliar or difficult situations.
You can also use it to spark brainstorming sessions, improve communication between team members, and see problems or situations from different perspectives.
To role play:
  1. Identify the situation.
  2. Add details.
  3. Assign roles.
  4. Act out the scenario.
  5. Discuss what you have learned.
 
Source : mindtools.com

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012

Γεωπολιτικός στόχος : Ελεγχος υδάτινων πόρων

«Η κατανάλωση νερού εξαπλασιάστηκε τα τελευταία 100 χρόνια και έως το 2050 θα έχει διπλασιαστεί σε σχέση με τα σημερινά επίπεδα. Χωρίς κάποια δραστική αλλαγή του σκηνικού, οι συνέπειες μπορεί να είναι καταστροφικές: λιμοί, επιδημίες, μαζική μετανάστευση, οικονομικές κρίσεις, ακόμη και πόλεμοι για την εξασφάλιση της πιο πολύτιμης πηγής ζωής», προειδοποιεί ο Φρανκ Ρίτζμπερμαν, διευθυντής του IWMI.

**Το πόσιμο νερό αποτελεί μόλις το 2,75% των συνολικών υδάτινων αποθεμάτων του πλανήτη και από αυτό εξαρτούν τη ζωή τους τα 6 δισεκατομμύρια κατοίκων του, που στα επόμενα 20 χρόνια θα φτάσουν τα οκτώ δισεκατομμύρια.

Ο Ρίτζμπερμαν επισημαίνει ότι η οι αυξημένες ανάγκες του πλανήτη σε τρόφιμα (εκτιμάται ότι η αύξηση θα είναι της τάξης του 50% κατά το 2025) θα απαιτήσουν πολύ μεγαλύτερες ποσότητες νερού για την παραγωγή τους, η οποία με τη σειρά της θα οδηγήσει σε κατακόρυφη άνοδο της τιμής του.

**Η σημερινή τάση ιδιωτικοποίησης των πηγών νερού θα ενταθεί, οι πολυεθνικές θα αποδοθούν σε λυσσαλέο αγώνα για την υπερεκμετάλλευσή του, η κερδοσκοπία θα ανθίσει ακόμη περισσότερο και τεράστιες μάζες διψασμένων ανθρώπων θα αδυνατούν να αποκτήσουν έστω και ένα ποτήρι νερό. Κι όλα αυτά όταν ήδη σήμερα το 1/5 του παγκόσμιου πληθυσμού δεν έχει πρόσβαση σε πόσιμο νερό, ενώ 30.000 άνθρωποι πεθαίνουν κάθε μέρα από νόσους που σχετίζονται με την ακαταλληλότητά του.

**Ο έλεγχος των υδάτινων πόρων αποτελεί στρατηγικό γεωπολιτικό στόχο για την επιβίωση ολόκληρων λαών, και γύρω από αυτόν περιστρέφονται πολλές από τις σύγχρονες συρράξεις. Ενας σύντομος χάρτης των σημερινών διενέξεων μάς προϊδεάζει για το τι μπορεί να συμβεί μέσα στα επόμενα χρόνια, όταν οι ανάγκες για πόσιμο νερό θα έχουν αυξηθεί κατακόρυφα αλλά τα αποθέματά του θα έχουν μειωθεί με γεωμετρική πρόοδο.

* Βόρεια Αμερική: Μεξικό και ΗΠΑ ερίζουν για τα νερά του ποταμού Κολοράντο, όπου 10 αμερικανικά φράγματα έχουν μειώσει σημαντικά τη ροή υδάτων προς το νότιο γείτονα, ενώ οι Αμερικανοί κατηγορούν το Μεξικό ότι ρυπαίνει το Ρίο Γκράντε ζημιώνοντας τους τεξανούς αγρότες.

* Νότια Αμερική: Τα τρίτα σε μέγεθος υπόγεια αποθέματα γλυκού νερού του πλανήτη (1,2 εκατ. τετραγωνικά χιλιόμετρα) βρίσκονται στη λεκάνη του ποταμού Γουαρανί, τον οποίο μοιράζονται η Βραζιλία (70%), η Αργεντινή (19%), η Παραγουάη (6%) και η Ουρουγουάη (5%). Αυξάνουν οι εντάσεις ανάμεσα στις τέσσερις χώρες αλλά και ανάμεσα στις επιχειρήσεις, ιδίως τις βορειοαμερικανικές, που θέλουν να οικειοποιηθούν τα υδάτινα αποθέματα διά της βίας.

* Δυτική Αφρική: Η Σενεγάλη ανακοίνωσε μονομερές πρόγραμμα εκμετάλλευσης των υδάτων του ομώνυμου ποταμού, πρωτοβουλία που θα στερήσει τη Μαυριτανία από σημαντικές ποσότητες νερού.

* Δυτική Μεσόγειος: Το Αλγέρι κατηγορεί τη Λιβύη ότι χρησιμοποιεί παράνομα τμήμα των δικών του ποσοστώσεων για να τροφοδοτήσει τον τεχνητό ποταμό της Τρίπολης. Στη Γαλλία, οι αγρότες των νοτιοανατολικών επαρχιών αντιτίθενται στο σχέδιο εκτροπής των υδάτων του Ρήνου για την υδροδότηση της Βαρκελώνης.

* Ανατολική Αφρική: Η Αιθιοπία στο πλαίσιο των προγραμμάτων ανάπτυξής της έχει σχεδιάσει 36 φράγματα στο Νείλο, αλλά η τεράστια εξάρτηση της Αιγύπτου από τα νερά του ποταμού είναι πηγή σοβαρών εντάσεων στην περιοχή. Λιβύη και Τσαντ βρίσκονται σε διένεξη για την εκμετάλλευση των αποθεμάτων νερού στα κοινά τους σύνορα.

* Κεντρική Ασία: Σκληρές διαπραγματεύσεις διεξάγονται για το καθεστώς ελέγχου των ποταμών Αμού-Ντάρια και Σιρ-Ντάρια. Το Τατζικιστάν και το Κιργιστάν αντλούν τεράστιες ποσότητες υδάτων για τις καλλιέργειες βαμβακιού, προκαλώντας την οργή του Καζακστάν, του Ουζμπεκιστάν και του Τουρκμενιστάν. Η κατασκευή δύο μεγάλων φραγμάτων από το Τατζικιστάν έχει αναζωπυρώσει τον κίνδυνο σύρραξης.

* Νοτιοανατολική Ασία: Τα σχέδια κατασκευής φραγμάτων στο Μεκόνγκ για τις υδροηλεκτρικές ανάγκες της Κίνας έχουν προκαλέσει την έντονη δυσαρέσκεια του Λάος. Στο Βιετνάμ, μια πιθανή μείωση των ποσοστώσεών του θα απειλούσε την άρδευση των ορυζώνων στο Δέλτα του ποταμού. Εντονη είναι και η δυσφορία Καμπότζης και Ταϊλάνδης.

* Μέση Ανατολή: Το ζήτημα της χρήσης των υδάτινων πόρων βρίσκεται στην «καρδιά» της αραβο-ισραηλινής σύρραξης και αποτελεί ζωτικό θέμα για την ύπαρξη του εβραϊκού κράτους από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του το 1948.

Ο πόλεμος των έξι ημερών, ή «πόλεμος του νερού», το 1967, επέτρεψε στο Ισραήλ να καταλάβει τη Δυτική Οχθη του Ιορδάνη, τη Λωρίδα της Γάζας, το αιγυπτιακό Σινά και τα υψίπεδα του Γκολάν (όπου βρίσκεται η λίμνη Τιβεριάδα, από την οποία το Ισραήλ αντλεί το ένα τρίτο του πόσιμου νερού της) ελέγχοντας όλες τις πηγές τροφοδοσίας της Παλαιστίνης.

* Συνολικά το Ισραήλ ελέγχει 930 εκατ. κυβικά μέτρα νερού, που βρίσκονται σε κατεχόμενα αραβικά εδάφη.

Παραβιάζοντας ακόμη και τις Συμφωνίες του Οσλο απαγορεύει τις γεωτρήσεις στα κατεχόμενα, επιβάλλει στους Παλαιστίνιους μέγιστη κατανάλωση νερού 40 λίτρων την ημέρα, σε πενταπλάσια τιμή από εκείνη που πληρώνουν οι Ισραηλινοί, που επιπλέον μπορούν να καταναλώνουν 250 λίτρα ημερησίως, και εντάσσει όλα τα πηγάδια των παλαιστινιακών οικισμών από όπου περνά το τείχος στο «ισραηλινό» τμήμα των μελλοντικών συνόρων που χαράσσει μονομερώς.

* Οσο για τον πρόσφατο πόλεμο στο Λίβανο, πρέπει να σημειωθεί ότι ο ποταμός Λιτάνι υπήρξε πάντα στρατηγικός στόχος των Ισραηλινών, οι οποίοι μάλιστα ονόμασαν την επίθεσή τους κατά της χώρας το 1978 «Επιχείρηση Ποταμός Λιτάνι». Ενδεικτικό του ρόλου του νερού στην αραβο-ισραηλινή διένεξη είναι το γεγονός πως το Ισραήλ είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο που έχει θέσει τον έλεγχο των υδάτων υπό την αρμοδιότητα του υπουργείου Αμυνας...
Source : http://www.mousiko-cafe.com/

Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

Ο δανεισμός ως υπέρτατη πράξη αφροσύνης

Οικονομικά προβλήματα της αρχαιότητας -που μοιάζουν ωστόσο επίκαιρα- πραγματεύεται ο Πλούταρχος στο έργο του «Περί του μη δανείζεσθαι»
«Ο δανεισμός είναι πράξη υπέρτατης αφροσύνης και μαλθακότητας»! Το είπε ο Πλούταρχος τον 1o μ.Χ. αιώνα και να που έφθασε η στιγμή να εκτιμηθούν οι λόγοι του. «Εχεις; Μη δανείζεσαι γιατί δεν σου λείπουν. Δεν έχεις; Μη δανείζεσαι γιατί δεν θα ξεπληρώσεις το χρέος σου», προβλέπει ο μεγάλος συγγραφέας της αρχαιότητας και ας βγει κάποιος να αντιπαραθέσει, ότι δεν έχει δίκιο…
Δυσάρεστα επίκαιρο είναι το έργο του «Περί του μη δειν δανείζεσθαι» (από τα Ηθικά), που κυκλοφορεί σε νέα έκδοση από τη «Νεφέλη» με τον τίτλο «Οι συμφορές του δανεισμού». Γιατί πράγματι, τις συμφορές που συσσωρεύονται στον άνθρωπο, ο οποίος καταφεύγει στο δανεισμό απαριθμεί με τρόπο καυστικό, αυστηρό και καίριο ο Πλούταρχος σ΄αυτό το μικρό κείμενο, που δεν μπορεί να διαβαστεί σήμερα απλώς «εγκυκλοπαιδικά», αφού οι παραλληλίες με τα σύγχρονα τεκταινόμενα παραφυλούν σε κάθε στίχο.
«Οι οφειλέτες είναι δούλοι όλων των δανειστών τους. Είναι δούλοι δούλων αναιδών και βάρβαρων και βάναυσων». Και οι δανειστές «Μετατρέπουν την αγορά σε κολαστήριο για τους δύσμοιρους οφειλέτες, σαν όρνεα τους κατακρεουργούν και τους κατασπαράζουν βυθίζοντας το ράμφος στα σωθικά τους»… λέει κατηγορηματικά ο χαιρωνίτης ρήτορας. Και επιχειρηματολογεί. Και φέρνει παραδείγματα από την ιστορία της εποχής του, από τους μύθους αλλά και από τα παθήματα των απλών ανθρώπων. Και χιούμορ επιστρατεύει ενίοτε μάλιστα μαύρο! Γιατί το κείμενο μία ομιλία στην πραγματικότητα δεν γράφτηκε τυχαία. Η Αθήνα και οι άλλες ελληνικές πόλεις μαστίζονταν από τις συνέπειες της υπερχρέωσης, όταν ο Πλούταρχος περί το 92 μ. Χ αποφάσισε να μιλήσει μπροστά σε ακροατήριο για τις σοβαρές συνέπειες του δανεισμού.
Σε ποιούς ήταν χρεωμένοι τότε οι άνθρωποι; Σε δικούς τους αλλά κυρίως σε ξένους πιστωτές ως επί το πλείστον Ρωμαίους. «… κουβαλώντας μαζί τους σάκους και συμφωνητικά και συμβόλαια σαν δεσμά εναντίον της Ελλάδος, την οργώνουν από πόλη σε πόλη και σπέρνουν χρέη που πολλά βάσανα φέρνουν και πολλούς τόκους, και που δύσκολα ξεριζώνονται ενώ οι βλαστοί τους περικυκλώνουν τις πόλεις, τις εξασθενούν και τελικά τις πνίγουν», λέει παραστατικά ο Πλούταρχος. Και τι προτείνει;
«Φύγε να γλυτώσεις από τον εχθρό και τύραννό σου, τον δανειστή που θίγει την ελευθερία σου, βάζει πωλητήριο στην αξιοπρέπειά σου κι αν δεν του δίνεις, σε ενοχλεί· αν πουλήσεις,ρίχνει την τιμή· αν δεν πουλήσεις σε αναγκάζει· αν τον πας στο δικαστήριο προσπαθεί να επηρεάσει την έκβαση της δίκης· αν του ορκίζεσαι σε προστάζει· αν κρατάς την πόρτα κλειστή στήνεται στο κατώφλι και σου βροντά αδιάκοπα…».
Αλλά ο Πλούταρχος δεν κατακεραυνώνει μόνον τους πιστωτές. Και ας μη βιαστούν οι αναγνώστες του να βγάλουν εύκολα συμπεράσματα κάνοντας βολικούς συσχετισμούς. Δεν φταίει μόνον ο δανειστής. Ευθύνεται πρωστίστως ο δανειζόμενος με την άφρονα συμπεριφορά του και την επιθυμία του για πολυτέλεια και τριφυλή ζωή (μας θυμίζει κάτι αυτό;), φωνάζει ο συγγραφέας. «Διότι χρεωνόμαστε για να πληρώσουμε όχι το ψωμί και το κρασί μας, μα εξοχικές κατοικίες, δούλους, μουλάρια, ανάκλιντρα και τραπεζώματα… ». Κι αν ο Πλούταρχος κατακεραυνώνει έτσι τους συγχρόνους τους, τι θα έλεγε για… τα εορτοδάνεια και τα δάνεια για καλοκαιρινές διακοπές, που διαφημίζονταν από τις Τράπεζες μέχρι πρότινος βρίσκοντας φυσικά, πολλούς «αγοραστές». Και το αποτέλεσμα ποίο είναι;«Για να διατηρήσουμε την ελευθερία μας ενώ έχουμε συνάψει δάνεια κολακεύουμε ανθρώπους που καταστρέφουν σπιτικά, γινόμαστε σωματοφύλακες τους, τους καλούμε σε γεύματα, τους προσφέρουμε δώρα και τους πληρώνουμε φόρους».Το γεγονός ότι ένας άνθρωπος ιδιαίτερα χαμηλών τόνων, όπως θεωρείται ο Πλούταρχος από τους μελετητές του είναι τόσο αυστηρός σ΄ αυτό το έργο και δείχνει τόσο πάθος καταδικάζοντας το φαινόμενο του αλόγιστου δανεισμού αφ΄ ενός και της απληστίας και βαναυσότητας των δανειστών από την άλλη είχε οδηγήσει στον παρελθόν στην υπόθεση ότι το έγραψε σε νεαρή ηλικία. Πράγμα λανθασμένο, όπως απέδειξε η σύγχρονη έρευνα. Η αδυναμία των ανθρώπων να ξεφύγουν από τα δεινά του δανεισμού φαίνεται ότι απασχολούσε πολύ τον μεγάλο βιογράφο της αρχαιότητας. «Ανθρωπος που μπλέκει μια φορά, μένει χρεώστης για πάντα και σαν το άλογο που του έχουν φορέσει χαλινάρι, δέχεται στη ράχη του τον έναν αναβάτη μετά τον άλλον», γράφει.
Στην πρόσφατη έκδοση πάντως, σε μετάφραση και σχόλια της Πολυξένης Παπαπάνου παρατίθεται και το αρχαίο κείμενο για όσους επιθυμούν να πάρουν και την αρχαία γεύση του.
Πηγή: TO BHMA

Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2012

Ακτιβισμός κατά της παγκόσμιας οικονομικής ελίτ

Την ώρα που τα βρετανικά δικαστήρια αποφασίζουν το ένα μετά το άλλο την εκκένωση των υπό κατάληψη χώρων και κτιρίων του κινήματος «Καταλάβετε το Λονδίνο», το «Εθνος της Κυριακής» συνομίλησε με τους ακτιβιστές της βρετανικής πρωτεύουσας και τα ιδρυτικά μέλη της OCIU, οι οποίοι επιβεβαίωσαν πως ετοιμάζονται να περάσουν στη «δεύτερη φάση» δράσης προ(σ)καλώντας το χρηματοπιστωτικό σύστημα σε ένα «ιδιαίτερο» μπρα ντε φερ.
Image
Πρώτο βήμα για την OCIU, η οποία ιδρύθηκε πριν από περίπου 3 εβδομάδες και μετράει 10 μέλη που στην πλειονότητά τους έχουν εργαστεί σε εταιρείες οικονομικών συμβούλων, ασφαλιστικές και τράπεζες, ήταν η συλλογή του υλικού που επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί στις λεγόμενες «εικονικές δίκες του 1%».
Οι «δίκες» αυτές αναμενόταν να στηθούν αυτό το Σαββατοκύριακο στις υπό κατάληψη δικαστικές αίθουσες (Magistrate's Court) στην Ολντ Στριτ, με τη συμμετοχή επαγγελματιών δικηγόρων αλλά και ενός συνταξιούχου δικαστή που επέστρεψε στις δικαστικές αίθουσες για χάρη του κινήματος Occupy.

Παρά το γεγονός ότι οι εικονικές δίκες δεν έχουν νομική ισχύ, αναμένεται να χρησιμοποιηθούν ως εφαλτήριο για τη δημοσιοποίηση δεσμευτικών επιβαρυντικών στοιχείων κατά ορισμένων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων τα οποία -σύμφωνα με τα μέλη της ειδικής ομάδας- ενδέχεται με τη σειρά τους να προκαλέσουν την παρέμβαση της πραγματικής δικαιοσύνης.
Image
Οπως εξήγησε στο «Εθνος της Κυριακής» η 28χρονη Νεφίσα (μία από τους ιδρυτές της OCIU που προτού προσχωρήσει στο «αντίπαλο στρατόπεδο» είχε περάσει και από την εταιρεία-κολοσσό Deloitte), οι πρώτες υποθέσεις με τις οποίες έχει καταπιαστεί η ειδική ομάδα αφορούν τα «πλαστά κέρδη» και τις «μαύρες τρύπες» που εμφανίζουν μεγάλοι τραπεζικοί όμιλοι (τους οποίους οι φορολογούμενοι καλούνται να διασώσουν) και τα στοιχεία που έχουν στη διάθεσή τους προέρχονται από διάφορους "πληροφοριοδότες" που εργάζονταν σε καίριες θέσεις του συστήματος. Χαρακτηριστική υπόθεση στην οποία δίνεται ιδιαίτερη σημασία αυτές τις ημέρες είναι το «μυστηριώδες» έλλειμμα ύψους περίπου 20 δισ. λιρών που εμφανίζει η Βασιλική Τράπεζα της Σκοτίας, η οποία ανήκει κατά 80% στο Δημόσιο!
Οπως διευκρινίζει η Νεφίσα, τα πρώτα δείγματα του έργου της ειδικής ομάδας αναμενόταν να παρουσιαστούν στις «εικονικές δίκες», αλλά αυτό δεν είναι παρά μόνο η αρχή: «Αυτές οι δίκες αποτελούν μια γεύση -και μια προειδοποίηση- για το πόσα στοιχεία είμαστε ικανοί να συλλέξουμε κατά των εγκληματιών αυτών. H ομάδα θα συνεχίσει να εργάζεται ώστε να παραπεμφθούν στην... πραγματική δικαιοσύνη όσοι έχουν εκμεταλλευτεί το σύστημα ζημιώνοντας τους πολίτες».
Τέλος, όπως επισημαίνουν μέλη του Occupy London που πλέον έχουν μεταφέρει την πλειονότητα των συναντήσεών τους στην "Τράπεζα Ιδεών" (σε ένα υπό κατάληψη κτίριο της τράπεζας UBS), η ειδική ομάδα έχει στόχο να προχωρήσει σε καίριες παρεμβάσεις σε πολλούς τομείς πέραν του οικονομικού εγκλήματος.
Οπως μας εξήγησαν, ήδη συλλέγονται πληροφορίες που έχουν στόχο να αμφισβητήσουν -μεταξύ άλλων- την αποτελεσματικότητα της νομοθεσίας που αφορά στην ενδοοικογενειακή βία αλλά και στις μεθόδους με τις οποίες κυβερνητικοί αξιωματούχοι αντιμετωπίζουν τις καταγγελίες για εγκλήματα πολέμου.

Image
ΓΚΟΡΝΤΟΝ ΚΕΡ
Ο τραπεζίτης που έγινε... ακτιβιστής

Σε πρόσωπο-κλειδί για την έκβαση των εικονικών δικών αλλά και για την περαιτέρω πορεία της Εγκληματολογικής Μονάδας Ερευνας του κινήματος Occupy London έχει εξελιχθεί ο Γκόρντον Κερ.
Πρόκειται για τον πρώτο «πληροφοριοδότη» -και τον μοναδικό, του οποίου η ταυτότητα ήταν γνωστή μέχρι χθες- που προσχώρησε στο κίνημα εγκαταλείποντας την υψηλόμισθη θέση του σε επενδυτική τράπεζα. Σύμφωνα με τους συντονιστές της ειδικής ομάδας, ο Κερ είναι ένας από τους βασικούς «μάρτυρες κατηγορίας» και οι γνώσεις του πρόκειται να χρησιμοποιηθούν τόσο στις δίκες όσο και μελλοντικά για τη στοιχειοθέτηση των υποθέσεων που αφορούν στους τραπεζικούς ομίλους και στις μεθόδους τους.
Ο Κερ εργαζόταν στη Lloyd's προτού παραιτηθεί αποκαλύπτοντας τις -σύμφωνα με τον ίδιο- «όχι μόνο ανήθικες, αλλά παράνομες τεχνικές που συχνά παραβιάζουν τα καταστατικά των ίδιων των εταιρειών», στις οποίες προσφεύγουν οι τράπεζες για τη δημιουργία κέρδους.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr



Η Goldman Sachs, η Lloyd's και η Βασιλική Τράπεζα της Σκοτίας είναι ανάμεσα στους χρηματοπιστωτικούς και τραπεζικούς ομίλους που πρόκειται να οδηγηθούν στο εδώλιο του κατηγορουμένου... Τουλάχιστον αυτός είναι ο στόχος της ειδικής Εγκληματολογικής Μονάδας Έρευνας (Occupy Criminal Investigation Unit) τους κινήματος Occupy London, η οποία συστάθηκε με μοναδικό σκοπό τη συλλογή επιβαρυντικών στοιχείων κατά του «1% της παγκόσμιας οικονομικής ελίτ».

Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012

Ο περιορισμός του κόστους στον ιδιωτικό τομέα ως προϋπόθεση ανάπτυξης

Με αφορμή την πίεση που ασκεί η τρόικα προς την κατεύθυνση της μείωσης του μισθολογικού κόστους στον ιδιωτικό τομέα έχει αναπτυχθεί ένας δημόσιος διάλογος που αναδεικνύει την αδυναμία αποτελεσματικής αντιμετώπισης των μεγάλων οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων.

Αναγκαία η μείωση
Η μείωση του μισθολογικού κόστους στον ιδιωτικό τομέα είναι αναγκαία, πρέπει όμως να διευκρινιστεί ο τρόπος με τον οποίο θα επιτευχθεί. Τα άλματα που πραγματοποιεί το ποσοστό ανεργίας δείχνουν ότι ο ιδιωτικός τομέας και κυρίως οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις δεν μπορούν να κρατήσουν το ίδιο επίπεδο απασχόλησης με το ίδιο μισθολογικό κόστος. Ο συνδυασμός της μεγάλης πτώσης του κύκλου εργασιών και της αδυναμίας εξασφάλισης τραπεζικής χρηματοδότησης οδηγεί χιλιάδες επιχειρήσεις σε απολύσεις, μείωση του μισθολογικού κόστους, ακόμη και παραβίαση βασικών οικονομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των εργαζομένων σε αυτές. Αντί λοιπόν να πέφτουμε στην παγίδα της διαχείρισης του επικοινωνιακού, πολιτικού κόστους από αυτούς που μας οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση, καλά θα κάνουμε να αντιμετωπίσουμε τη δύσκολη πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί.
Άλλωστε η Ελλάδα δεν αντιμετωπίζει μόνο πρόβλημα μεγάλου δημοσιονομικού ελλείμματος, αλλά και πρόβλημα υπερβολικά υψηλού ελλείμματος στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Αυτό σημαίνει ότι δεν αρκεί η δημοσιονομική εξυγίανση για να ορθοποδήσουμε και πως επιβάλλεται η ενίσχυση της διεθνούς ανταγωνιστικότητας του ιδιωτικού τομέα για να μπορέσουμε να κερδίσουμε στην παγκόσμια αγορά τα χρήματα που χρειαζόμαστε για να καλύψουμε βασικές ανάγκες μας και να χρηματοδοτήσουμε τη διαχείριση του υπέρογκου δημόσιου χρέους.

Δεν αρκεί
Η μείωση του μισθολογικού κόστους στον ιδιωτικό τομέα είναι εντελώς αναγκαία, ό,τι και να λένε διάφοροι πολιτικοί και συνδικαλιστικοί παράγοντες. Εάν μάλιστα είχε επιτευχθεί στην έναρξη της εφαρμογής του μνημονίου –για παράδειγμα, με την κατάργηση του 13ου και του 14ου μισθού με τη μέθοδο που εφαρμόστηκε στο Δημόσιο– η ανεργία δεν θα είχε εκτοξευτεί στο 18,2% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού.
Πρέπει πάντως να τονιστεί ότι η μείωση του μισθολογικού κόστους στον ιδιωτικό τομέα δεν μπορεί να φέρει τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα εάν δεν συνδυαστεί με τη μείωση του συνολικού κόστους.
Είναι αναγκαία η μείωση του μη μισθολογικού κόστους μέσα από τον περιορισμό των ασφαλιστικών εισφορών των επιχειρήσεων και των εργαζομένων. Για να κινηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει να πέσουν οι μεσαίες και υψηλές συντάξεις στο επίπεδο της δημοσιονομικής, οικονομικής πραγματικότητας. Δεν είναι δυνατόν να συνεχιστεί η επιδότηση του ασφαλιστικού συστήματος με 15 δισ. ευρώ από τον κρατικό προϋπολογισμό κάθε χρόνο, ούτε γίνεται να μειωθούν οι ασφαλιστικές εισφορές χωρίς να μειωθούν οι παροχές και οι συντάξεις.
Ακόμη κι αν δεχτούμε τις μεγάλες θυσίες που περιγράφουμε για να γίνουν πιο ανταγωνιστικές οι ελληνικές επιχειρήσεις, δεν θα τα καταφέρουμε εάν δεν προηγηθεί η επαναλειτουργία του τραπεζικού συστήματος σε όφελος της πραγματικής οικονομίας. Ο ιδιωτικός τομέας χρειάζεται περισσότερο και φτηνότερο χρήμα από το τραπεζικό σύστημα για να αντέξει στις πιέσεις της κρίσης. Έτσι όπως λειτουργεί η οικονομία, δεσμεύονται τεράστια ποσά υπέρ του τραπεζικού συστήματος χωρίς αυτό να συμβάλλει στη χρηματοδότηση της πραγματικής οικονομίας. Έχουμε φτάσει στο σημείο να ευημερούν τα τοκογλυφικά κυκλώματα εξαιτίας της αδρανοποίησης του τραπεζικού συστήματος. Θα πρέπει επίσης να μειωθεί δραστικά το κόστος μέσα από την κατάλληλη μείωση των φόρων που επιβάλλονται στην κατανάλωση, στα κέρδη των επιχειρήσεων και στο εισόδημα των ειλικρινών φορολογουμένων και μέσα από την απλοποίηση των διαδικασιών, ώστε να περιοριστούν η κρατική γραφειοκρατία και τα φαινόμενα διαφθοράς που αναπτύσσονται γύρω από αυτήν.
Ο περιορισμός του κόστους του ιδιωτικού τομέα είναι μία εξαιρετικά σύνθετη υπόθεση. Έφτασε η ώρα να αρχίσουμε να αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα σε όλες του τις διαστάσεις αντί να παρατηρούμε και να σχολιάζουμε την πορεία των περισσότερων ελληνικών επιχειρήσεων προς την οικονομική καταστροφή
Source : citypress.gr