Με αφορμή την πίεση που ασκεί η τρόικα προς την κατεύθυνση της μείωσης του μισθολογικού κόστους στον ιδιωτικό τομέα έχει αναπτυχθεί ένας δημόσιος διάλογος που αναδεικνύει την αδυναμία αποτελεσματικής αντιμετώπισης των μεγάλων οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων.
Αναγκαία η μείωση
Η μείωση του μισθολογικού κόστους στον ιδιωτικό τομέα είναι αναγκαία, πρέπει όμως να διευκρινιστεί ο τρόπος με τον οποίο θα επιτευχθεί. Τα άλματα που πραγματοποιεί το ποσοστό ανεργίας δείχνουν ότι ο ιδιωτικός τομέας και κυρίως οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις δεν μπορούν να κρατήσουν το ίδιο επίπεδο απασχόλησης με το ίδιο μισθολογικό κόστος. Ο συνδυασμός της μεγάλης πτώσης του κύκλου εργασιών και της αδυναμίας εξασφάλισης τραπεζικής χρηματοδότησης οδηγεί χιλιάδες επιχειρήσεις σε απολύσεις, μείωση του μισθολογικού κόστους, ακόμη και παραβίαση βασικών οικονομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των εργαζομένων σε αυτές. Αντί λοιπόν να πέφτουμε στην παγίδα της διαχείρισης του επικοινωνιακού, πολιτικού κόστους από αυτούς που μας οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση, καλά θα κάνουμε να αντιμετωπίσουμε τη δύσκολη πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί.
Άλλωστε η Ελλάδα δεν αντιμετωπίζει μόνο πρόβλημα μεγάλου δημοσιονομικού ελλείμματος, αλλά και πρόβλημα υπερβολικά υψηλού ελλείμματος στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Αυτό σημαίνει ότι δεν αρκεί η δημοσιονομική εξυγίανση για να ορθοποδήσουμε και πως επιβάλλεται η ενίσχυση της διεθνούς ανταγωνιστικότητας του ιδιωτικού τομέα για να μπορέσουμε να κερδίσουμε στην παγκόσμια αγορά τα χρήματα που χρειαζόμαστε για να καλύψουμε βασικές ανάγκες μας και να χρηματοδοτήσουμε τη διαχείριση του υπέρογκου δημόσιου χρέους.
Δεν αρκεί
Η μείωση του μισθολογικού κόστους στον ιδιωτικό τομέα είναι εντελώς αναγκαία, ό,τι και να λένε διάφοροι πολιτικοί και συνδικαλιστικοί παράγοντες. Εάν μάλιστα είχε επιτευχθεί στην έναρξη της εφαρμογής του μνημονίου –για παράδειγμα, με την κατάργηση του 13ου και του 14ου μισθού με τη μέθοδο που εφαρμόστηκε στο Δημόσιο– η ανεργία δεν θα είχε εκτοξευτεί στο 18,2% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού.
Πρέπει πάντως να τονιστεί ότι η μείωση του μισθολογικού κόστους στον ιδιωτικό τομέα δεν μπορεί να φέρει τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα εάν δεν συνδυαστεί με τη μείωση του συνολικού κόστους.
Είναι αναγκαία η μείωση του μη μισθολογικού κόστους μέσα από τον περιορισμό των ασφαλιστικών εισφορών των επιχειρήσεων και των εργαζομένων. Για να κινηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει να πέσουν οι μεσαίες και υψηλές συντάξεις στο επίπεδο της δημοσιονομικής, οικονομικής πραγματικότητας. Δεν είναι δυνατόν να συνεχιστεί η επιδότηση του ασφαλιστικού συστήματος με 15 δισ. ευρώ από τον κρατικό προϋπολογισμό κάθε χρόνο, ούτε γίνεται να μειωθούν οι ασφαλιστικές εισφορές χωρίς να μειωθούν οι παροχές και οι συντάξεις.
Ακόμη κι αν δεχτούμε τις μεγάλες θυσίες που περιγράφουμε για να γίνουν πιο ανταγωνιστικές οι ελληνικές επιχειρήσεις, δεν θα τα καταφέρουμε εάν δεν προηγηθεί η επαναλειτουργία του τραπεζικού συστήματος σε όφελος της πραγματικής οικονομίας. Ο ιδιωτικός τομέας χρειάζεται περισσότερο και φτηνότερο χρήμα από το τραπεζικό σύστημα για να αντέξει στις πιέσεις της κρίσης. Έτσι όπως λειτουργεί η οικονομία, δεσμεύονται τεράστια ποσά υπέρ του τραπεζικού συστήματος χωρίς αυτό να συμβάλλει στη χρηματοδότηση της πραγματικής οικονομίας. Έχουμε φτάσει στο σημείο να ευημερούν τα τοκογλυφικά κυκλώματα εξαιτίας της αδρανοποίησης του τραπεζικού συστήματος. Θα πρέπει επίσης να μειωθεί δραστικά το κόστος μέσα από την κατάλληλη μείωση των φόρων που επιβάλλονται στην κατανάλωση, στα κέρδη των επιχειρήσεων και στο εισόδημα των ειλικρινών φορολογουμένων και μέσα από την απλοποίηση των διαδικασιών, ώστε να περιοριστούν η κρατική γραφειοκρατία και τα φαινόμενα διαφθοράς που αναπτύσσονται γύρω από αυτήν.
Ο περιορισμός του κόστους του ιδιωτικού τομέα είναι μία εξαιρετικά σύνθετη υπόθεση. Έφτασε η ώρα να αρχίσουμε να αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα σε όλες του τις διαστάσεις αντί να παρατηρούμε και να σχολιάζουμε την πορεία των περισσότερων ελληνικών επιχειρήσεων προς την οικονομική καταστροφή
Source : citypress.gr
Αναγκαία η μείωση
Η μείωση του μισθολογικού κόστους στον ιδιωτικό τομέα είναι αναγκαία, πρέπει όμως να διευκρινιστεί ο τρόπος με τον οποίο θα επιτευχθεί. Τα άλματα που πραγματοποιεί το ποσοστό ανεργίας δείχνουν ότι ο ιδιωτικός τομέας και κυρίως οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις δεν μπορούν να κρατήσουν το ίδιο επίπεδο απασχόλησης με το ίδιο μισθολογικό κόστος. Ο συνδυασμός της μεγάλης πτώσης του κύκλου εργασιών και της αδυναμίας εξασφάλισης τραπεζικής χρηματοδότησης οδηγεί χιλιάδες επιχειρήσεις σε απολύσεις, μείωση του μισθολογικού κόστους, ακόμη και παραβίαση βασικών οικονομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των εργαζομένων σε αυτές. Αντί λοιπόν να πέφτουμε στην παγίδα της διαχείρισης του επικοινωνιακού, πολιτικού κόστους από αυτούς που μας οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση, καλά θα κάνουμε να αντιμετωπίσουμε τη δύσκολη πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί.
Άλλωστε η Ελλάδα δεν αντιμετωπίζει μόνο πρόβλημα μεγάλου δημοσιονομικού ελλείμματος, αλλά και πρόβλημα υπερβολικά υψηλού ελλείμματος στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Αυτό σημαίνει ότι δεν αρκεί η δημοσιονομική εξυγίανση για να ορθοποδήσουμε και πως επιβάλλεται η ενίσχυση της διεθνούς ανταγωνιστικότητας του ιδιωτικού τομέα για να μπορέσουμε να κερδίσουμε στην παγκόσμια αγορά τα χρήματα που χρειαζόμαστε για να καλύψουμε βασικές ανάγκες μας και να χρηματοδοτήσουμε τη διαχείριση του υπέρογκου δημόσιου χρέους.
Δεν αρκεί
Η μείωση του μισθολογικού κόστους στον ιδιωτικό τομέα είναι εντελώς αναγκαία, ό,τι και να λένε διάφοροι πολιτικοί και συνδικαλιστικοί παράγοντες. Εάν μάλιστα είχε επιτευχθεί στην έναρξη της εφαρμογής του μνημονίου –για παράδειγμα, με την κατάργηση του 13ου και του 14ου μισθού με τη μέθοδο που εφαρμόστηκε στο Δημόσιο– η ανεργία δεν θα είχε εκτοξευτεί στο 18,2% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού.
Πρέπει πάντως να τονιστεί ότι η μείωση του μισθολογικού κόστους στον ιδιωτικό τομέα δεν μπορεί να φέρει τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα εάν δεν συνδυαστεί με τη μείωση του συνολικού κόστους.
Είναι αναγκαία η μείωση του μη μισθολογικού κόστους μέσα από τον περιορισμό των ασφαλιστικών εισφορών των επιχειρήσεων και των εργαζομένων. Για να κινηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει να πέσουν οι μεσαίες και υψηλές συντάξεις στο επίπεδο της δημοσιονομικής, οικονομικής πραγματικότητας. Δεν είναι δυνατόν να συνεχιστεί η επιδότηση του ασφαλιστικού συστήματος με 15 δισ. ευρώ από τον κρατικό προϋπολογισμό κάθε χρόνο, ούτε γίνεται να μειωθούν οι ασφαλιστικές εισφορές χωρίς να μειωθούν οι παροχές και οι συντάξεις.
Ακόμη κι αν δεχτούμε τις μεγάλες θυσίες που περιγράφουμε για να γίνουν πιο ανταγωνιστικές οι ελληνικές επιχειρήσεις, δεν θα τα καταφέρουμε εάν δεν προηγηθεί η επαναλειτουργία του τραπεζικού συστήματος σε όφελος της πραγματικής οικονομίας. Ο ιδιωτικός τομέας χρειάζεται περισσότερο και φτηνότερο χρήμα από το τραπεζικό σύστημα για να αντέξει στις πιέσεις της κρίσης. Έτσι όπως λειτουργεί η οικονομία, δεσμεύονται τεράστια ποσά υπέρ του τραπεζικού συστήματος χωρίς αυτό να συμβάλλει στη χρηματοδότηση της πραγματικής οικονομίας. Έχουμε φτάσει στο σημείο να ευημερούν τα τοκογλυφικά κυκλώματα εξαιτίας της αδρανοποίησης του τραπεζικού συστήματος. Θα πρέπει επίσης να μειωθεί δραστικά το κόστος μέσα από την κατάλληλη μείωση των φόρων που επιβάλλονται στην κατανάλωση, στα κέρδη των επιχειρήσεων και στο εισόδημα των ειλικρινών φορολογουμένων και μέσα από την απλοποίηση των διαδικασιών, ώστε να περιοριστούν η κρατική γραφειοκρατία και τα φαινόμενα διαφθοράς που αναπτύσσονται γύρω από αυτήν.
Ο περιορισμός του κόστους του ιδιωτικού τομέα είναι μία εξαιρετικά σύνθετη υπόθεση. Έφτασε η ώρα να αρχίσουμε να αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα σε όλες του τις διαστάσεις αντί να παρατηρούμε και να σχολιάζουμε την πορεία των περισσότερων ελληνικών επιχειρήσεων προς την οικονομική καταστροφή
Source : citypress.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου