Αγορές κατά κρατών και δημοσίου, αυτοκρατορία κατά Ευρώπης

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου


Απερίγραπτη κακοφωνία και πολυλογία, διαρκείς αντιθέσεις, εμβαλωματικές λύσεις που καθιστούν δυσκολότερη την αντιμετώπιση των θεμελιωδών προβλημάτων της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, χαρακτηρίζουν ιδιαίτερα την ευρωπαϊκή πολιτική ελίτ. Το επισημαίνει όλο και πιο έντονα το «κόμμα των συνταξιούχων», από τον πατριάρχη της γερμανικής Χριστιανοδημοκρατίας Χέλμουτ Κολ, που λέει ότι η Γερμανία δεν ξέρει τι θέλει και που πάει, έως τον Ντομινίκ Στρως-Καν, εκ των αρχιτεκτόνων πέρυσι του σχεδίου σκληρότατης λιτότητας στην Ελλάδα για τη σωτηρία της, που υποστηρίζει σήμερα ότι πρέπει να διαγραφούν τα ελληνικά χρέη.

Ντελόρ, Σμιτ, Σοάρες, Ζοσπέν, όλοι οι βετεράνοι σχεδόν έχουν βγει στα κάγκελλα και φωνάζουν στους διαδόχους τους «τι είναι αυτά που κάνετε». Ο πολιτικός τους λόγος όμως μένει χωρίς συνέπειες, όχι μόνο γιατί δεν υπάρχουν πολιτικές προσωπικότητες να αμφισβητήσουν την ορθοδοξία, αλλά και γιατί είναι, αυτός που είναι, ο βαθμός άμεσης εξάρτησης της τρέχουσας πολιτικής ελίτ από το χρήμα. Μόνο όταν σταματήσει αυτή η εξάρτηση, όταν δηλαδή συνταξιοδοτηθούν οι πολιτικοί, λένε ορισμένα από τα πράγματα που σκέφτονται, είναι όμως πια αργά.



Αγορές κατά κρατών και δημοσίου, αυτοκρατορία κατά Ευρώπης

Μέσα σε αυτή την απερίγραπτη σύγχυση, που εξασφαλίζει νέες και μεγαλύτερες κρίσεις, υπάρχουν ορισμένοι που όχι μόνο ξέρουν καλά τι θέλουν, αλλά και επιχαίρουν για την πορεία των πραγμάτων. «Πίσω από το ευρώ κρύβεται το ανιστόρητο όνειρο μιας ευρωπαϊκής υπερδύναμης…Το ευρωπαϊκό «υπερ-έθνος» είναι νεκρό, παρόλο που δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για το κοινό νόμισμα». Τάδε έφη η Wall Street Journal, κύριος εκφραστής της πιο ακραίας τάσης του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, αλλά και του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος των ΗΠΑ, οπαδός της ακραίας νεοφιλελεύθερης-νεοσυντηρητικής ορθοδοξίας. Που δεν αντιστέκεται στον πειρασμό να αποκαλύψει το υποβόσκον αντιευρωπαϊκό μένος της προκειμένου να γιορτάσει, ίσως κάπως πρόωρα, τον θρίαμβο των δυνάμεων που εκπροσωπεί επί της Ευρώπης. Δυνάμεις που προφανώς πολύ θα ήθελαν να θάψουν για πάντα οποιαδήποτε ιδέα ευρωπαϊκής πολιτικής ενοποίησης και να δουν τα 27 σημερινά μέλη της ΕΕ, είτε απολύτως εγκλωβισμένα σε μια “φυλακή των αγορών”, είτε απομονωμένα και αλληλοανταγωνιζόμενα, Το «τέλος της Ευρώπης» συναγωνίζεται τώρα τη «χρεωκοπία της Ελλάδας», ως θέμα του συνεχιζόμενου «ψυχοδράματος» των διεθνών ΜΜΕ.

Αλλά οι φιλοδοξίες της Wall Street Journal δεν περιορίζονται στο θέμα της Ευρώπης, επεκτείνονται σε όλο τον δυτικό κόσμο. Αν ορισμένοι υπερπλούσιοι, σε ΗΠΑ και Ευρώπη, όπως ο Γουώρεν Μπάφετ, ανήσυχοι ίσως για εξελίξεις που μπορεί μακροχρόνια να τους απειλήσουν ως τάξη, ζητούν να φορολογούνται περισσότερο, για το όργανο της Wall Street και των τραπεζών, οι επερχόμενες κρίσεις και καταστροφές, όχι μόνο δεν συνιστούν πρόβλημα, αλλά αντίθετα, αποτελούν μια ιστορική ευκαιρία. Πιστό στο πνεύμα των “λενινιστών της αγοράς”, που τόσο εύστοχα συμβόλισε ο Μίλτον Φρήντμαν και τόσο εύγλωττα αποτυπώνει στο βιβλίο της «Το δόγμα του Σοκ» η Ναόμι Κλάιν, η Wall Street Journal προχωράει ένα βήμα παραπέρα, επιχαίροντας για τα σοκ και τις καταστροφές που θα έρθουν. Γιατί, όπως γράφει, «μόνο μετά από μια σειρά κρίσεων και ξεσπασμάτων πανικού…θα μπορέσει ο πολιτικός κόσμος να ασχοληθεί σοβαρά με το κοινωνικό κράτος που έχει καταστεί μη βιώσιμο με τη σημερινή του μορφή».

Αν για τη Wall Street Journal, η κρίση είναι μεγάλη ευκαιρία για την κατεδάφιση του ευρωπαϊκού και αμερικανικού κοινωνικού κράτους, για τον βρετανικό Economist, είναι επίσης μια ιστορική ευκαιρία για να πληγεί διεθνώς το κράτος, το δημόσιο, οι δημόσιοι υπάλληλοι και το συνδικαλιστικό τους κίνημα – και στην «ανάγκη» αυτή αφιέρωσε ένα ολόκληρο τεύχος του. Ακόμα πιο άμεσες, οι μεγάλες διεθνείς υπερτράπεζες, που κρύβονται πίσω από τον ευφημισμό του όρου “αγορές”, οργανώνουν κερδοσκοπικές επιθέσεις, προκειμένου να εξασφαλίσουν ότι θα ικανοποιηθούν στο ακέραιο, ή τουλάχιστο στο μεγαλύτερο μέρος τους οι αξιώσεις τους από τα κράτη. «Πώς να σώσουμε τις ευρωπαϊκές τράπεζες», τιτλοφορεί η γαλλική Monde στην πρώτη της σελίδα, που εξηγεί τις επιθέσεις ως εξής: «οι χρηματιστικές αγορές επιχειρούν να σπρώξουν στα άκρα τα κράτη της ευρωζώνης, για να δώσουν επιτέλους μια αξιόπιστη λύση στην κρίση του κρατικού χρέους». Για τη Φιγκαρό, ίσως πρέπει να πάμε από την ιδέα της σωτηρίας των κρατών στην ιδέα της σωτηρίας των τραπεζών.

Δεν είναι μόνο η πίστη στο αντικρατικό, αντεργατικό, αντικοινωνικό credo του νεοφιλελευθερισμού που εξηγεί την αντεπίθεση της «Αυτοκρατορίας του Χρήματος». Οι υπερτράπεζες ξέρουν πόσο τρωτές έχουν γίνει οι ίδιες, ακριβώς ως αποτέλεσμα της … επιτυχίας τους! Κατάφεραν να πετύχουν θεμελιώδεις απορρυθμίσεις την τελευταία δεκαετία, όπως την κατάργηση του διαχωρισμού επενδυτικών και αποταμιευτικών τραπεζών και την πλήρη απελευθέρωση της απολύτως αδιαφανούς αγοράς των παραγώγων. Μπόρεσαν έτσι να δημιουργήσουν την κολοσσιαία παγκόσμια φούσκα δημόσιου και ιδιωτικού χρέους, από την οποία άντλησαν τα τεράστια υπερκέρδη τους, υφαρπάζοντας ουσιαστικά από τα κράτη μέρος του εκδοτικού προνομίου χρήματος και στο κέντρο της τη φούσκα των ασφαλιστηρίων συμβολαίων, των παραγώγων προϊόντων. Τώρα η φούσκα σκάει και αν δεν σκάσει εις βάρος των κρατών και των κοινωνιών, θα σκάσει εις βάρος τους και θα απειλήσει την ίδια την ύπαρξή τους. Τον 2008 σέρνονταν στα πόδια κρατών και κρατικών τραπεζών για να σωθούν. Τώρα, αφού σώθηκαν, απειλούν να κατασπαράξουν αυτούς που τους έσωσαν. Το 2009 και το 2010 οι εκπρόσωποί τους πήγαιναν σαν «βρεγμένες γάτες» στο ετήσιο Φόρουμ του Νταβός.Το 2011 κύτταζαν αφ’ υψηλού τους πολιτικούς. Θέλουν να χρησιμοποιήσουν την Ελλάδα ταυτόχρονα ως πειραματόζωο, ως αποδιοπομπαίο τράγο και ως «σφάγιο» προς επίδειξη.



Και οι ανεπαρκείς αντιδράσεις

Η δράση φέρνει βέβαια και αντίδραση. Κυρίως από τις πιο παραγωγικές δυνάμεις του κεφαλαίου, που δεν είναι διατεθειμένες να ακολουθήσουν τον ριζοσπαστισμό της «σχολής του Σικάγου», δεν επιθυμούν να εξοντώσουν οικονομικά τους αγοραστές των προϊόντων τους και δεν θέλουν να μπουν στην περιπέτεια των απερίγραπτων κοινωνικών και πολιτικών αναταραχών που, αναπόφευκτα εγκυμονεί η επίθεση του χρηματιστικού κεφαλαίου. Αν θέλετε να έχουμε εμφυλίους πολέμους στην καρδιά της Ευρώπης, τότε διώξτε την Ελλάδα από το ευρώ, «κραύγασε» προ ημερών ο πρόεδρος της επιτροπής κεφαλαιαγοράς της Γαλλίας. Πριν από μερικούς μήνες, όλοι οι σημαντικοί οικονομολόγοι επέμεναν στην ανάγκη και πρωταρχική προτεραιότητα της καταπολέμησης της κρίσης χρέους. Σήμερα, φιλελεύθεροι και νεοκεϋνσιανοί συμφωνούν στην προτεραιότητα τόνωσης της ζήτησης, έστω και αν αυτή η συμφωνία δεν οδηγεί μέχρι τώρα σε αλλαγή πολιτικής. Βεβαίως όμως, όπως κανείς δεν τετραγώνισε τον κύκλο, έτσι και κανείς δεν μπόρεσε να πατάει ταυτόχρονα γκάζι και φρένο. Οι κρατικές και κοινωνικές δαπάνες παραμένουν το κυριότερο αντικυκλικό και αναπτυξιακό μέτρο, τα ευρωπαϊκά κράτη και η ΕΕ επιμένουν όμως στην περικοπή τους, αδιαφορώντας για την παγκόσμια ύφεση που ήδη προκαλείται, επιβραδύνοντας ακόμα και τους δύο παγκόσμιους «πρωταθλητές», Γερμανία και Κίνα.

Οι ΗΠΑ δια του Τιμ Γκάιτνερ, ζητούν από τους Ευρωπαίους να ανοίξουν το πουγγί τους, χρηματοδοτώντας την ανάπτυξη. Η Γερμανία όμως δεν προτίθεται να διακινδυνεύσει τα πλεονάσματά της – ο κεϋνσιανισμός, αντίθετα με ότι πιστεύουν πολλοί οπαδοί του στις ΗΠΑ, προϋποθέτει και κάποια μορφή προστατευτισμού, αλλοιώς κινδυνεύει να δει κανείς τη ζήτηση που προσφέρει στην οικονομία του να μεταναστεύει, όπως και η παραγωγή. ‘Οσο για τη Γαλλία, πολύ θάθελε νάναι κεϋνσιανή, τρέμει όμως για τις τράπεζές της και φοβάται το κόστος δανεισμού, που θα χρειαζόταν για χρηματοδότηση της ανάπτυξης.

Ο Κρούγκμαν ζητάει επείγουσα αλλαγή προσανατολισμού οικονομικής πολιτικής με πλήρη αντιστροφή της λιτότητας από τις στήλες των Νιου Γιορκ Τάιμς, που, σε μια ανάλυσή τους για τη συμφωνία της 21 Ιουλίου υπογραμμίζουν ότι είναι πολύ καλύτερη για τις τράπεζες απότι για την Ελλάδα. Και γιατί, υποστηρίζουν, το κούρεμα είναι μηδαμινό, αλλά και κυρίως, γιατί το ελληνικό χρέος θα υπόκειται πλέον στο αγγλικό ή αμερικανικό δίκαιο, αφαιρώντας από την Ελλάδα το ισχυρότερο διαπραγματευτικό της χαρτί. Πάντως, από την ανάλυση του ξένου τύπου εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι η Αθήνα διαθέτει μια τρομερή ικανότητα ενόχλησης της παγκόσμιας οικονομίας, αλλά και της γεωπολιτικής. Οι συνέπειες μιας ενδεχόμενης στάσης πληρωμών θα ήταν τόσο σημαντικές, για να μη μιλήσουμε για έξοδο από το ευρώ θα ήταν παγκόσμιες και απολύτως δυσβάστακτες. Αυτό, θεωρητικά, δίνει τεράστιο περιθώριο στην Αθήνα να ζητήσει διορθώσεις, εφ’ όσον όμως απειλήσει αξιόπιστα. Αν δεν το πράξει, αναλαμβάνοντας βεβαίως και τα ρίσκα που αυτό συνεπάγεται, η τόσο θεωρητικά πλεονεκτική θέση της μετατρέπεται σε αφόρητα μειονεκτική. ‘Όπως όμως είπε ο κ. Σόιμπλε θα πάει η Αθήνα σε αναδιάρθρωση και κούρεμα είναι απόφαση της ίδιας.

Source : Konstnatakopoulos.blogspot.com

Το γεωστρατηγικό αδιέξοδο της Τουρκίας

Χρήστος Ιακώβου, Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών (ΚΥΚΕΜ)

Η Τουρκία έχει περιέλθει σε γεωστρατηγικό αδιέξοδο τις τελευταίες εβδομάδες λόγω της καταναγκαστικής διπλωματίας που επέλεξε στο θέμα των υποθαλασσίων ερευνών στο θαλάσσιο χώρο μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ. Το αδιέξοδο αποτυπώνεται στην απέλπιδα προσπάθεια της Άγκυρας, αφού εγκλωβίστηκε σε μία ρητορική χωρίς να μπορέσει να χρησιμοποιήσει στρατιωτική βία, να μεταπείσει τις ΗΠΑ να αναθεωρήσουν τη στάση τους στο θέμα των γεωτρήσεων.

Το τουρκικό υπουργείο εξωτερικών γνωρίζει πολύ καλά ότι τα αποθέματα φυσικού αερίου στις περιοχές των αποκλειστικών οικονομικών ζωνών της Κυπριακής Δημοκρατίας ξεπερνούν τα 15 τρισ. κυβικά μέτρα, ποσότητα η οποία μεταφράζεται σε 1,6 τρισ. ευρώ, με βάση τις σημερινές τιμές. Το θέμα αυτό θα απασχολήσει την τακτική συνεδρίαση του τουρκικού Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας τον επόμενο μήνα.


Η Τουρκία διαμορφώνει τη γεωστρατηγική της αρχίζοντας από την εξής θέση: Ο θαλάσσιος χώρος που καλύπτουν οι αποκλειστικές οικονομικές ζώνες ανάμεσα σε Ελλάδα, Κύπρο και Τουρκία υπολογίζεται σε 145.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Η Τουρκία, με βάση τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας λαμβάνει έκταση 41.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, ενώ η Ελλάδα και η Κύπρος παίρνουν εκτάσεις 71.000 και 33.000 τετραγωνικών αντίστοιχα. Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα και η Κύπρος θα φυλακίσουν την Τουρκία στον Κόλπο της Αττάλειας, παρά το ότι διαθέτει τις μεγαλύτερες ακτές στο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου.
Συνεπώς, η Τουρκία θεωρεί ότι σε περίπτωση που δεν εμποδιστούν οι έρευνες της Κυπριακής Δημοκρατίας από την αρχή, σταδιακά η Κύπρος θα αποκτήσει το πλεονέκτημα που θα τις δίδει η δυνατότητα να συνάπτει συμφωνίες γεώτρησης σε όλο το χώρο της Αποκλειστικής της Οικονομικής Ζώνης, με όλες τις αρνητικές συνέπειες σε γεωστρατηγικό επίπεδο που συνεπάγεται αυτό το ενδεχόμενο για την Τουρκία.


Η Τουρκία αντιλαμβανόμενη ότι το ενεργειακό παιγνίδι της Ανατολικής Μεσογείου την οδηγεί σε γεωστρατηγικά αδιέξοδα ετοίμασε προσφάτως πρόγραμμα που προβλέπει την πραγματοποίηση 7 στρατηγικών πρωτοβουλιών στο θέμα της ενέργειας. Τα βήματα είναι τα εξής:


 (1) Αντίπραξη στη Μεσόγειο: υπογραφή «συμφωνίας» με το ψευδοκράτος για τον καθορισμό ΑΟΖ. Η ΤΡΑΟ (Τουρκική Εταιρία Πετρελαίων) μπορεί να ξεκινήσει τις γεωτρήσεις την ερχόμενη εβδομάδα.


(2) Πυρηνική ενέργεια: τα μάτια είναι στραμμένα στους Ιάπωνες για τον σταθμό Σινώπης. Πρόκειται για το δεύτερο εργοστάσιο, μετά το Άκκουγιου, που προβλέπει το πρόγραμμα πυρηνικής ενέργειας της Τουρκίας. Αν δεν εξασφαλιστεί η συμφωνία με την ιαπωνική εταιρία, είναι έτοιμο το Σχέδιο Β και έχει ξεκινήσει ανταλλαγή απόψεων με τις γαλλικές εταιρίες Areva, EDF και GDF,


 (3) Πετρέλαιο στη Φεζάν της Λιβύης: Η ΤΡΑΟ είχε διακόψει της έρευνες σε 6 σημεία της περιοχής Φεζάν της Λιβύης, λόγω της κατάστασης που επικρατεί σε αυτή τη χώρα. Η Άγκυρα διαμήνυσε στη νέα διοίκηση ότι μπορεί να ξαναρχίσει τις εργασίες αναζήτησης και γεώτρησης,


(4) ‘Αραβικός δακτύλιος’ ηλεκτρικής ενέργειας: Η Τουρκία θα ετοιμάσει το μακροπρόθεσμο σχέδιο ενός ‘δακτυλίου ηλεκτροδότησης’ στη Βόρεια Αφρική, που θα περιλαμβάνει 8 αραβικές χώρες –μεταξύ των οποίων η Αίγυπτος, Λιβύη, Τυνησία και Ιορδανία. Οι σχετικές εργασίες για το έργο αυτό, διάρκειας περίπου οκτώ ετών,


(5) νέα γεώτρηση στη Μαύρη Θάλασσα: οι έρευνες για πετρέλαιο στη Μαύρη Θάλασσα που ξεκίνησε τον Δεκέμβριο 2010 η αμερικανική Exxon Mobil δεν έχουν μέχρι στιγμής φέρει αποτέλεσμα. Το τουρκικό Υπουργείο Ενέργειας αποφάσισε την έναρξη νέων γεωτρήσεων,


(6) Φυσικό αέριο από το Αζερμπαϊτζάν: Οι συζητήσεις Τουρκίας-Αζερμπαϊτζάν για το φυσικό αέριο από το Σαχ Ντενίζ της Νότιας Κασπίας βρίσκονται σε τελικό στάδιο. Το φυσικό αυτό αέριο θα εξάγεται στην Ευρώπη μέσω Τουρκίας. Η σχετική συμφωνία αναμένεται να υπογραφεί μέσα στον Οκτώβριο,


(7) Εξόρυξη κάρβουνου: Επίκειται η παραγωγή ρεύματος στις λεκάνες άνθρακα που εντόπισε η ΜΤΑ (Γενική Διεύθυνση Έρευνας και Εξόρυξης Μετάλλων) σε τρεις περιοχές της Τουρκίας.


Η σημερινή προσπάθεια της Τουρκίας ευρίσκεται σε σημείο καμπής όπου με τις ενέργειές της θα κριθεί ο σχεδιασμός της για γεωπολιτική αναβάθμιση στην περιοχή, μέσω του ενεργειακού παιγνιδιού.


Source : www.geopolitics-gr.blogspot.com

Αγροτο-ιμπεριαλισμός : Νέος παράγοντας που αλλάζει τον γεωπολιτικό χάρτη

Σημαντικές εκτάσεις γης από χώρες, όπως η Κίνα και η Ινδία, εξαγοράζουν μεγάλα επενδυτικά κεφάλαια, με σκοπό να διασφαλίσουν αποθέματα τροφίμων, σύμφωνα με επίσημη έρευνα τους Διεθνούς Ινστιτούτου Έρευνας της Πολιτικής των Τροφίμων (IFPRI).
Όπως επισημαίνεται στην έρευνα, πρόκειται για μία τάση που στην περίπτωση που συνεχιστεί, δεν αλλάζει μόνον τον γεωπολιτικό χάρτη, αλλά μεσοπρόθεσμα οι φτωχές χώρες θα αντιμετωπίσουν σοβαρό επισιτιστικό πρόβλημα και κοινωνικο-πολιτικές αναταραχές. Το IFPRI ονομάζει αυτή τη νέα τακτική «αγροτο-ιμπεριαλισμό». Η τάση αυτή παρατηρείται από το 2007-2008, όταν για πρώτη φορά άρχισε η αγορά τεράστιων εκτάσεων καλλιεργημένης γης στις αναπτυσσόμενες χώρες. Το 2010 οι εκτάσεις αυτές άγγιξαν τα 650.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, σύμφωνα με έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας.
Όσον αφορά τους αγοραστές, σύμφωνα με το IFPRI, αυτοί δεν είναι μόνο κράτη, αλλά και οικονομικοί όμιλοι. Οι πιο δραστήριοι σε αυτές τις αγορές είναι εκτός της Κίνας, η Ινδία, οι χώρες του Περσικού Κόλπου, η Ν. Κορέα και η Σ. Αραβία. Όμως και η ΕΕ ή μάλλον μεμονωμένες ευρωπαϊκές χώρες ενδιαφέρονται για την αγορά τέτοιων εκτάσεων, επειδή επιθυμούν να διασφαλίσουν καλλιέργειες για παραγωγή βιοκαυσίμων.
Η «υφαρπαγή γης» εγκυμονεί προβλήματα επισιτισμού και κοινωνικές αναταραχές, καθώς είναι φανερό ότι όλες αυτές οι αγορές και οι διακανονισμοί γίνονται ερήμην των φτωχών λαών, με μοναδικό γνώμονα το προσωπικό κέρδος ή τα πολιτικά και οικονομικά οφέλη μιας συγκεκριμένης ομάδας του πληθυσμού.
Έτσι, εκτοπίζονται για παράδειγμα οι αγρότες που διαθέτουν μικρό κλήρο, διαλύονται ολόκληρα χωριά και αλλάζουν την διατροφή τους εκατομμύρια άνθρωποι.
Τέλος, το Διεθνές Ινστιτούτο Έρευνας της Πολιτικής των Τροφίμων στην προσπάθειά του να μειώσει τα ρίσκα από την «υφαρπαγή γης» καλεί τους αγοραστές γης, κράτη, ομίλους και εταιρείες να τηρούν ορισμένους βασικούς κανόνες, όπως π.χ. διαφάνεια στις διαπραγματεύσεις, αποφυγή παραβίασης των δικαιωμάτων των αγροτών και κυρίως διασφάλιση της ισορροπίας των οικοσυστημάτων.
Source : froutonea.gr

Στοιχεία της τουρκικής πετρελαϊκής πολιτικής

Λιάνα Μυστακίδου

Την ιστορική διαδρομή της πετρελαϊκής πολιτικής της Τουρκίας αποκαλύπτει στην ιστοσελίδα Acik Istihbarat , η κ. Σεμπνέμ Οζμπέκ. Για οικονομία χώρου θα παραθέσουμε αποσπάσματα από την τελευταία περίοδο που μας ενδιαφέρει άμεσα.«Ο Οζάλ που έγινε πρωθυπουργός με την εντολή των ΗΠΑ και την άδεια των πραξικοπηματιών της  12ης Σεπτεμβρίου, μετέτρεψε την ΤΡΑΟ (Τουρκική εταιρία πετρελαίου) από ανώνυμη εταιρία, σε οργανισμό δημοσίου δικαίου.
Με τον τρόπο αυτό τερματίστηκε ο συνεταιρισμός της ΤΡΑΟ με τις θυγατρικές TUPRAS (Διυλιστήρια)  POAS A.S (Υπηρεσίες πετρελαίου) DITAS (Θαλάσσια μεταφορά)  IGSAS A.S. (Βιομηχανία Λιπασμάτων). Οι εταιρίες αυτές ιδιωτικοποιήθηκαν.  Η ΤΡΑΟ  κράτησε το πιο ακριβό και επικίνδυνο κομμάτι, την έρευνα και την άντληση.  Η διύλιση και η μεταφορά που δεν περικλείουν κανένα κίνδυνο ξεπουλήθηκαν για τρεις δεκάρες.

Ο κ. Ερντογάν που σηκώνει τώρα το κεφάλι στους Ελληνοκύπριους συνέχισε  το ξεπούλημα από το σημείο που το άφησε ο Οζάλ.  Ο νόμος για την Αγορά Πετρελαίου που ψήφισε το 2003, επαναφέρει  το  καθεστώς των Διομολογήσεων και παραβιάζει τις διατάξεις του Συντάγματος. Αναλυτικά:

-Ο νέος νόμος καταργεί τους περιορισμούς για την προστασία του εθνικού συμφέροντος  που αποτελεί τη βασική φιλοσοφία του Συντάγματος.

-Αίρει τις απαγορεύσεις και τους περιορισμούς σε ιδιώτες και νομικά πρόσωπα ξένων κρατών, να αποκτήσουν δικαιώματα στα πετρέλαια και το φυσικό αέριο της Τουρκίας.

-Καταργεί  την υποχρέωση διάθεσης του 65% του πετρελαίου και του φυσικού αερίου στην εσωτερική αγορά.

-Επιτρέπει τη διεξαγωγή ερευνών  , κατόπιν σχετικής αδείας και καταβολής αντιτίμου, σε δασικές περιοχές, εθνικά πάρκα, στις πόλεις εντός των ορίων της χώρας.

-Καταργεί τις διατάξεις:

Α- Η άδεια εκμετάλλευσης να ισχύει για 40 χρόνια
Β-Ο κάθε δικαιούχος να  μπορεί να εκμεταλλευτεί μόνο 150.000 εκτάρια.
Γ- Κάθε ιδιώτης να μπορεί να έχει μόνο οκτώ άδειες για έρευνα.

Αίρονται όλοι αυτοί οι περιορισμοί. Το Κόμμα του κ. Ερντογάν άνοιξε το δρόμο στα ξένα μονοπώλια να εκμεταλλεύονται απεριόριστα τα πετρέλαια, το  φυσικό αέριο και όλα τα μεταλλεύματα της Τουρκίας.

Απαγόρευσε επίσης στην ΤΡΑΟ να προβεί σε έρευνες χωρίς τη συνεργασία ξένων. Αυτός είναι και ο λόγος που ζήτησε τη βοήθεια των Νορβηγών».

Η αρθρογράφος χαρακτηρίζει κωμωδία τον τσαμπουκά του κ. Ερντογάν έναντι των Ελληνοκυπρίων, τη στιγμή που ο ίδιος ετοίμασε το  έδαφος για το  ξεπούλημα στους μεγάλους πετρελαϊκούς κολοσσούς. 

Είμαστε, γράφει, αναγκασμένοι να μοιραστούμε το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο με τις χώρες που θα το αντλήσουν  και το ποσοστό μας από τα έσοδα μειώθηκε σε 2% από 12% που προέβλεπε ο προηγούμενος νόμος.

Ελπίζουμε να γνωρίζει η Αθήνα περισσότερες λεπτομέρειες για το νόμο αυτό και αναρωτιόμαστε βέβαια, εάν έχουμε υπογράψει κι εμείς καμία παρόμοια συμφωνία, μετά τη λήξη της περίφημης Κούπερ που μας απαγόρευε να κάνουμε την παραμικρή έρευνα για υδρογονάνθρακες στον τόπο μας!

Η Άγκυρα κλιμακώνει την ένταση με το ερευνητικό Πιρί Ρεϊς.  Ένα πλοίο 33 ετών, παροπλισμένο για αρκετά χρόνια που απέπλευσε χωρίς να ανανεώσει τις γεννήτριες του!

Όπως δήλωσε ο διευθυντής του Ινστιτούτου Θαλασσίων επιστημών και Τεχνολογίας του Πανεπιστημίου της 9ης Σεπτεμβρίου , καθηγητής  Χουσεϊν Αβνί Μπανλί, οι γεννήτριες και η καινούργια μηχανή του σκάφους βρίσκονται στο Τελωνείο ,αλλά δεν  έχουν 200.000 λίρες για να πληρώσουν το ΦΠΑ για να τις παραλάβουν…

Με αυτά τα χάλια απειλούν την Κύπρο και το Ισραήλ!
http://www.elzoni.gr/html/ent/875/ent.13875.asp 

Το κρίσιμο ζήτημα του " επαχθούς" χρέους

Του ΓΙΑΝΝΗ ΤΟΛΙΟΥ, διδάκτορα οικονομικών επιστημών 
Η βαθιά και παρατεταμένη κρίση στην ελληνική οικονομία εκδηλώνεται ως κρίση δημόσιου χρέους και ελλειμμάτων στο όνομα των οποίων μισθωτοί, συνταξιούχοι και ευρύτερα λαϊκά στρώματα καλούνται από «τρόϊκα» και κυβέρνηση σε μακροχρόνιες θυσίες για «σωτηρία» της οικονομίας. Η κρίση Χρέους έχει γίνει ιδιόμορφος «κόμπος» συμπύκνωσης των κοινωνικών αντιθέσεων και αντιπαράθεσης διαφορετικών πολιτικών εξόδου από την κρίση. Ωστόσο το κρίσιμο δίλημμα είναι με ποιους όρους; Με όρους πιστωτών ή οφειλετών, υπέρ των τραπεζιτών ή υπέρ της κοινωνίας;
Άρνηση πληρωμής «απεχθούς» χρέους

Η αμφισβήτηση ή αθέτηση (default) πληρωμής του «επαχθούς/ απεχθούς» χρέους αποτελεί κρίσιμο ζήτημα (από ηθική, οικονομική, πολιτική και διεθνή διάσταση). Η έννοια του «επαχθούς» (δυσβάστακτου, ασήκωτου, με πρόσθετα βάρη και δεσμεύσεις) και ταυτόχρονα «απεχθούς» (επί πλέον παράνομου, ανήθικου, αθέμιτου, βρώμικου, κλπ), θεμελιώνει το δικαίωμα άρνησης πληρωμής του. Και μόνο την επίκληση της «κατάστασης ανάγκης» (state of necessity) της Επιτροπής Διεθνούς Δικαίου του ΟΗΕ να πάρουμε (1613η Συνάντηση, 17η Ιουνίου 1980), η οποία λέει ότι «ένα κράτος μέλος δεν μπορεί να αναγκαστεί να κλείσει σχολεία, πανεπιστήμια, δικαστήρια, να εγκαταλείψει τις δημόσιες υπηρεσίες, επιφέροντας χάος και αναρχία στην κοινωνία, μόνο και μόνο για να εξασφαλίσει κονδύλια αποπληρωμής δανείων σε ξένους και ντόπιους δανειστές», θεμελιώνεται το δικαίωμα άρνησης πληρωμής όχι μόνο του «επαχθούς»/«απεχθούς» χρέους, αλλά και γενικά του δημόσιου χρέους.
Κατά συνέπεια ο προσδιορισμός των μορφών και του ύψους του συγκεκριμένου χρέους αποτελεί μείζον πολιτικό ζήτημα και συνδέεται με την αποκάλυψη όλων εκείνων των δανειακών συμβάσεων, τοκογλυφικών δανείων, παροχής κρατικών εγγυήσεων σε δάνεια τρίτων, αδιαφανείς και κρυφές συναλλαγές σε εξοπλιστικά προγράμματα, δημόσιες προμήθειες, έργα, κλπ. Δεν είναι δυνατόν οι μισθωτοί και συνταξιούχοι να καλούνται να πληρώσουν τέτοια διαχείριση δημοσίου χρήματος και την ίδια στιγμή οι καταθέσεις «εχόντων και κατεχόντων» στην Ελβετία να ξεπερνούν τα 600 δις €, δύο φορές το δημόσιο χρέος της χώρας, ενώ οι τραπεζίτες, εφοπλιστές, βιομήχανοι, έμποροι, κατασκευαστές, εισοδηματίες, βαρώνοι των Media και οι «γύπες» της υπερεθνικής ελίτ εγκαλούν το λαό σε διαρκείς θυσίες.!!

Η δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου (ΕΛΕ)

Το «Αριστερό Βήμα Διαλόγου» μετά την εκδήλωση στο «Πάντειο» για το «επαχθές χρέος», πήρε μια μεγάλη πρωτοβουλία. Να συμβάλλει στη συγκρότηση μιας αξιόπιστης και ανεξάρτητης «Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου» (ΕΛΕ) του Χρέους, για εξακρίβωση των όρων και χρήσης των δανείων, διαφάνεια σε όλη της «αλυσίδα παραγωγής» του χρέους δημοσίων εσόδων και δαπανών, προσδιορισμού «επαχθούς/απεχθούς» χρέους (κατ' εκτίμηση ανέρχεται σε 75-80% του χρέους) και στήριξη της διεκδίκησης διαγραφής και επαναδιαπραγμάτευσης του υπόλοιπου. Η ΕΛΕ έχει δύο κινδύνους. Από τη μια να εκφυλιστεί ως πρωτοβουλία δημοσίευσης κάποιων υπογραφών και από την άλλη να φορτωθεί καθήκοντα γενικότερης πολιτικής παρέμβασης. Η ΕΛΕ ασφαλώς δεν πρέπει να είναι μια «εξεταστική επιτροπή» τύπου της Βουλής, ούτε επιτροπή διαμαρτυρίας-έγκλισης τύπου «μη κυβερνητικών οργανώσεων» που απευθύνεται στην ευαισθησία της κυβέρνησης, ούτε τέλος επιτροπή παραγωγής ειδήσεων για κούφια σκανδαλολογία και παραπολιτικά σχόλια, αλλά μια Επιτροπή με ουσιαστικές ελεγκτικές αρμοδιότητες, με συμμετοχή ειδικών επιστημόνων, αξιόπιστων δημόσιων προσώπων, μαζί και εκπροσώπων διεθνών οργανώσεων για αξιοποίηση εμπειρίας και διεθνή αλληλεγγύη.

Η ουσιαστική δύναμη της ΕΛΕ θα πηγάζει όχι μόνο από τη θεσμική όσο κυρίως από την κινηματική στήριξη της, με δικτύωσεις στα κοινωνικά κινήματα (συνδικαλιστικές, επιστημονικές, κοινωνικές οργανώσεις), με πολιτική στήριξη από κόμματα και οργανώσεις που ενστερνίζονται την ιδέα ουσιαστικού ελέγχου του χρέους και πρώτα απ' όλα της Αριστεράς. Με τεκμηρίωση (ηθικά, νομικά, πολιτικά επιχειρήματα) της ιδέας άρνησης πληρωμής του «επαχθούς/απεχθούς» χρέους, άρνηση αποδοχής «Μνημονίου» και συνακόλουθων πολιτικών, άρνηση υποθήκευσης μισθών και συντάξεων ως εγγύηση αποπληρωμής δημόσιου χρέους, άρνηση κατάργησης λαϊκής κυριαρχίας και υποταγή του ελληνικού λαού στην «μπότα» του χρηματιστικού κεφαλαίου και των γαλλογερμανικών τραπεζιτών. Από αυτήν την άποψη η ΕΛΕ, σαν λαϊκοδημοκρατικός θεσμός, μπορεί να λειτουργήσει ως σημαντικός μοχλός ανατροπής των προπαγανδιστικών στερεότυπων κυβέρνησης και «τρόϊκας», αποδόμησης του «μονόδρομου» των αλλεπάλληλων «Μνημονίων», ενίσχυση αγωνιστικής παρέμβασης για εναλλακτική πολιτική προοδευτικής εξόδου από την κρίση, με συγκρότηση μιας ριζοσπαστικής-αριστερής κυβέρνησης που θα ανοίξει ελπιδοφόρους ορίζοντες στην ελληνική κοινωνία.

Source : iskra.gr

Tensions between North and South Sudan

Last Thursday at 11:00 PM, the joint forces of SAF and the PDF opened fire on a three car SPLM convoy carrying a delegation out of Al Damazein at the town’s southern checkpoint.

By George Okore

 The Sudanese ruling National Congress Party (NCP) moved significant military forces - comprised of Popular Defence Forces (PDF), national security, and Sudanese Armed Forces (SAF) - with heavy military equipment into Blue Nile state. 

Blue Nile state is one of the contentious “three areas” claimed by both the Sudan Peoples’ Liberation Movement (SPLM) and NCP. It was given special status along with South Kordofan in the 2005 Comprehensive Peace Agreement (CPA) that provided for administration of the state to be shared between the two parties until the elections, and for a popular consultation to take place after the elections to assess popular opinions of the administration of the state under the CPA.

Although Blue Nile state is located firmly within Northern Sudan, there remains significant SPLM/A presence and SPLM Northern Sector’s Chairman, Malik Agar, won the race for governor in the April 2010 elections. Coming after recent resurgent fighting between SPLM and NCP in South Kordofan in June, it is feared the fighting will spread to Blue Nile.

“The decision to move military troops and equipment into the state indicates that the government of Sudan is looking to expand the war into Blue Nile state. Forces and equipment have been distributed around the capital town of Al Damazein,” says Osman Hummaida, Executive Director at Afrcain Center for Peace and Justice Studies.

Events from the past three days are worrying. Last Thursday at 11:00 PM, the joint forces of SAF and the PDF opened fire on a three car SPLM convoy carrying a delegation out of Al Damazein at the town’s southern checkpoint. The fire was returned and fighting moved inside the town to the areas of Al Nahda, the crops market, industrial area and nearby NCP military headquarters.

Later the same night, the popular militia, brought from Khartoum by aircraft, attacked the SPLM residential area in Al Mustshareen sector and opened fire on Governor Malik Agar house, killing members of his guards and arresting others. Witnesses say that the Sudanese government forces fired on anyone that appeared to be affiliated with the SPLM and arrested some others.

Heavy military equipment from the North has been distributed inside civilians sectors in the town including in Hai Alganes where witnesses say they saw five tanks and three military landcruisers with doshka guns mounted to them. Witnesses said that around 30 civilians were killed as a result of the fighting and many others were injured.

Both NCP and SPLM have suffered more than 200 fatalities and approximately 500 more were injured in the fighting. Following initial fighting, SPLM controls Albao, Kurmuk and Gisaan and the rest of the state remains under NCP control. The fighting has caused around 50,000 civilians - mostly women, children, and elderly men - to flee Al Damazein and Al Rusairis towns into Sennar state. The Northern military forces have closed the main road linking Blue Nile to Sennar, causing those fleeing the areas of fighting to have to take more difficult roads impacted by the rainy season.

On Friday, Sudanese President Omar Al Bashir declared a state of emergency in Blue Nile and suspended application of interim constitution there. A series of presidential orders were issued, including replacing the elected governor with a military governor. Far from protecting civilians, the state of emergency allows Northern militias and SAF to arrest and try anyone suspected of affiliation with SPLM.  Consequently, it is possible that anyone who is not a member of NCP may be targeted for arrest and summary trial.

The seriousness of situation in Blue Nile and the potential for repetition of serious violations of international law in Southern Kordofan and Darfur require urgent action by the international community. They must necessarily focus on protection of civilians, ensuring humanitarian access, and facilitation of ceasefire negotiations. It will be critical to ensure that Blue Nile citizens have access to humanitarian assistance. The NCP should not be allowed to prevent this access as they have done in the Nuba Mountains in South Kordofan.

The declaration of the war in Blue Nile, fighting in Darfur and South Kordofan and Abyei stalemate – put many civilians at risk in Sudan. It is worth noting that these regions of Northern Sudan are the ones most populated by persons that identify as having African rather than Arab ethnicity. The international community must therefore monitor the rights of these ethnic groups and take urgent steps to prevent the exacerbation of their situation. The need for monitoring is all the more urgent because constitutional protections have been suspended in the state. Mechanisms like the special court established by Bashir in a Presidential Decree are likely to simply give legal cover to the targeting of members of the SPLM and violate the right of defendants to a fair trial. 
Source : news from africa.org

Ανατρέποντας τα δεδομένα 37 ετών

Η τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974 δημιούργησε στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου μιά νέα γεωστρατηγική κατάσταση. Η Κυπριακή Δημοκρατία με το 40 % περίπου των εδαφών της κατεχομένων από την Τουρκία και με μιά ισχυρή τουρκική στρατιωτική παρουσία στο κατεχόμενο τμήμα της βρισκόταν κυριολεκτικά στο έλεος των όποιων σχεδιασμών και επιδιώξεων της Αγκυρας. Η κατάσταση παρέμενε μη αναστρέψιμη παρ' όλες τις διπλωματικές προσπάθειες Ελλάδας και Κύπρου, παρόλες τις προσπάθειες ενίσχυσης της αμυντικής θωράκισης της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Η είσοδος της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ενωση ως κράτος - μέλος της δεν άλλαξε καθόλου το status quo της περιοχής. Προσπάθεια επίλυσης του Κυπριακού στα πλαίσια του " Σχεδίου Ανάν" όπου το σύνολο της Κυπριακής Δημοκρατίας θα μετεξελισσόταν σε προτεκτοράτο της Τουρκίας , με φυσική κατάληξη τον οριστικό αφελληνισμό της, απετράπει κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή.
Η πιθανότητα ύπαρξης υδρογονανθράκων στην ευρύτερη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου άρχισε να ερευνάται τα τελευταία χρόνια σε μιά προσπάθεια ανεύρεσης νέων πηγών εν όψει της εξάντλησης των ήδη γνωστών αποθεμάτων και των συνεχώς αυξανόμενων αναγκών της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Τα αποτελέσματα των ερευνών έδειξαν ότι ο υποθαλλάσιος πλούτος της περιοχής θα μπορούσε να καλύψει τις ενεργειακές ανάγκες της Ευρώπης για πολλές δεκαετίες. Ο καθορισμός Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών από τα κράτη της περιοχής, βάσει του Δικαίου της Θάλλασας, ήταν το πρώτο βήμα για μιά συνολικότερη κατανομή μεταξύ κρατών και εταιρειών του υποθαλλάσιου πλούτου.
Η Κυπριακή Δημοκρατία, ως διεθνώς αναγνωρισμένη νομική οντότητα,  καλύπτει το σύνολο των εδαφών της Κύπρου όπως και όλη την περιβάλλουσα Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της, όπως φαίνεται και στον ανωτέρω χάρτη. Τόσο τα έξοδα όσο και τα έσοδα από την εκμετάλλευση της ΑΟΖ πρέπει να κατανέμονται αναλογικά στις κοινότητες που απαρτίζουν το σύνολο των κατοίκων της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δεδομένου όμως ότι η τουρκοκυπριακή κοινότητα παραμένει εγκλωβισμένη και κατεχόμενη από την Τουρκία δεν μπορεί να καρπωθεί τα οφέλη από την εκμετάλλευση της ΑΟΖ.
Παρουσιάζεται μιά μοναδική ευκαιρία για την αποκατάσταση της ενότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας στα πλαίσια του προ-1974 καθεστώτος. Τα έσοδα τα αναλογούντα στην τουρκοκυπριακή κοινότητα μπορούν να κατατίθενται σε ένα από τα υπάρχοντα Ευρωπαϊκά Ταμεία ( Αλληλεγγύης, Πολιτικής Συνοχής κ.α.) με την ρητή δέσμευση ότι θα αποδοθούν μετά την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων και την επανένωση του νησιού στα προ-1974 πλαίσια.
Οι γεωπολιτικοί και οικονομικοί παίκτες της περιοχής έχουν τις δυνατότητες , εφ' όσον οφελούνται ικανοποιητικά  από την εκμετάλλευση του συνόλου της Κυπριακής ΑΟΖ ( περιλαμβανομένου και του χώρου μεταξύ Κύπρου και Τουρκίας) να συμβάλλουν στην επίτευξη αυτής της επανένωσης. Οι αλλαγές καθεστώτων και οι κάθε λογής ανατροπές επισπεύδονται όταν τα οφέλη υπερβαίνουν τα κόστη διατήρησης παρωχημένων καταστάσεων.
ΠΗΓΗ

Τουρκικές απόψεις για την κρίση στην Ανατολική Μεσόγειο

Του Χρήστου Μηνάγια
 

Τις τελευταίες ημέρες και ειδικά μετά τη δημοσιοποίηση της έκθεσης του ΟΗΕ για το Mavi Marmara παρατηρείται μια ραγδαία όξυνση των σχέσεων Τουρκίας-Ισραήλ, με την τουρκική πλευρά να επιδεικνύει μια συμπεριφορά πλούσια σε αλαζονεία, οργή, απειλές και εκβιασμούς, δίδοντας την εντύπωση ότι έχει απολέσει σημαντικό μέρος της ψυχραιμίας της. Ωστόσο, παρά την αποφασιστικότητα που θέλει να προβάλλει η τουρκική ηγεσία τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στο εξωτερικό, θεωρείται σκόπιμο να παρουσιασθούν ακολούθως ορισμένα άρθρα έγκριτων Τούρκων
αρθρογράφων και ενός ακαδημαϊκού τα οποία δίδουν μια άλλη διάσταση “αποκωδικοποίησης” της τουρκικής στρατηγικής και των κινήσεων που θα ακολουθήσουν.

Αρθρογράφος Kadri Gürsel, εφημερίδα Milliyet/ 5-9-2011
 

Η Τουρκία προκειμένου να εξομαλύνει τις σχέσεις της με το Ισραήλ, οι οποίες οξύνθηκαν λόγω του περιστατικού στο Mavi Marmara, αρχικά είχε δύο επίσημες απαιτήσεις: πρώτον, το Ισραήλ να ζητήσει επίσημα συγγνώμη λόγω της αιματηρής επιχείρησης που πραγματοποίησε στο πλοίο και δεύτερον να
αποζημιώσει τους συγγενείς των θυμάτωνC.. Αργότερα όμως, στις αρχές του 2011 ο πρωθυπουργός Ερντογάν έθεσε ακόμη ένα θέμα. Την άρση του αποκλεισμού που εφαρμόζει το Ισραήλ στη Γάζα. Τούτο δεν ετέθη ως μια επίσημη απαίτηση, αλλά ως ένα αίτημα που είχε πολιτική και ανθρωπιστική
διάσταση. Όμως, στις αρχές του Ιουλίου 2011 (σ.σ. λίγες ημέρες μετά τις εκλογές της 12-6-2011) ο πρωθυπουργός Ερντογάν προέβαλε την άρση του αποκλεισμού της Γάζας ως την κύρια απαίτηση για να ομαλοποιηθούν οι σχέσεις με το ΙσραήλC.. Η Τουρκία, συνδέοντας την απαίτηση συγγνώμης και
αποζημιώσεων από το Ισραήλ με το θέμα της Γάζας, υποθήκευσε την εξομάλυνση των σχέσεων Τουρκίας-Ισραήλ σε ελάχιστο επίπεδο με τη Χαμάς και σε μέγιστο επίπεδο με την επίλυση του παλαιστινιακού προβλήματος. Η τύχη της υπόθεσης της Γάζας και των τουρκο-ισραηλινών σχέσεων δεν θα χαραχθεί πλέον σε επίπεδο διμερών σχέσεων, αλλά σε ένα πολυδιάστατο επίπεδο που θα μπορούν να παρεμβαίνουν και τρίτοι εξωτερικοί παράγοντες όπως η Χαμάς, η Αίγυπτος, η Χεζμπολάχ, το Ιράν, ακόμη και η Συρία. Η διατήρηση μιας κατάστασης κρίσης και σύγκρουσης, συνδέοντας τις σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ με τη Γάζα και η αναδιάρθρωση του υφιστάμενου status quo και του μέλλοντος της Μέσης Ανατολής, υπό τη σκέπη των αναταραχών και εξεγέρσεων της «Αραβικής Άνοιξης» αποτελεί μια στρατηγική επιλογή της εξωτερικής πολιτικής του κόμματος ΑΚΡ. =στόσο, η απόφαση αυτή ταυτόχρονα είναι ακρατής και παρακινδυνευμένη.

Αρθρογράφος Aslı Aydıntasbas, εφημερίδα Milliyet/ 5-9-2011
 

Η ελευθερία της ναυσιπλοΐας στην Ανατολική Μεσόγειο αποτελεί το σημείο ιδιάζουσας σημασίας στο πακέτο μέτρων που ανακοίνωσε η Τουρκία αναφορικά με τις τουρκο-ισραηλινές σχέσεις. Είτε το θέλουμε είτε όχι, η εν λόγω αναφορά προκάλεσε συζητήσεις και αντιδικίες στα εξής ερωτήματα:
Οδηγούμαστε σε πόλεμο με το Ισραήλ; Από τούδε και στο εξής τα πολεμικά πλοία της Τουρκίας θα μπορούν να συνοδεύουν τους στολίσκους που μεταφέρουν βοήθεια στη Γάζα; Κατά βάθος η Άγκυρα, στα πλαίσια της έννοιας η οποία στη διπλωματική γλώσσα ονομάζεται στρατηγική ασάφεια/αοριστολογία, δεν προτίθεται να συγκεκριμενοποιήσει περισσότερο την πρόθεσή της που εμπεριέχεται στην παραπάνω αναφοράC. Σε συζήτηση που είχα με υψηλόβαθμο (Τούρκο) διπλωμάτη αναφορικά με την τουρκο-ισραηλινή ένταση μου ειπώθηκαν τα εξής: «Η έκθεση (των Ηνωμένων Εθνών) αναγνωρίζει το δικαίωμα της ηγεμονίας του Ισραήλ σε όλη τη Μεσόγειο. Από την πλευρά μας το πιο σημαντικό θέμα είναι ότι η επίθεση πραγματοποιήθηκε στο μέσο της Ανατολικής Μεσογείου, περιοχή που είναι για εμάς περιοχή στρατηγικής σημασίας. Αυτό σημαίνει ότι το Ισραήλ “θα λύνει και θα δένει” στη Μεσόγειο. Τούτο δεν είναι δυνατόν να το αποδεχθούμε. Δεν θα αφεθεί στη διάθεση του Ισραήλ η ελευθερία ναυσιπλοΐας στη Μεσόγειο. Το Ισραήλ δεν μπορεί να κυκλοφορεί στη Μεσόγειο λέγοντας ‘λύνω και δένω”. Σε περίπτωση που δεν το κάνει αυτό δεν υπάρχει λόγος σύγκρουσης.» Εντάξει όλα αυτά.
Όμως τι πρέπει να κάνει η Τουρκία για να δημιουργήσει τη δική της ηγεμονία στην Ανατολική Μεσόγειο; Για να εναντιωθεί στην ισραηλινή συμπεριφορά του “λύνω και δένω”, η Τουρκία θα στείλει πράγματι τα πολεμικά της πλοία στην περιοχή; Θα εμποδίσει το Ισραήλ να κυκλοφορεί στα διεθνή ύδατα;
Πράγματι η Τουρκία από τώρα άρχισε μια προσπάθεια αύξησης της διεθνούς της παρουσίας στα διεθνή ύδατα όπως είναι η Ανατολική Μεσόγειος. Αυτή η νέα πολιτική που διαμορφώθηκε μετά τις επαφές που είχαν οι (Τούρκοι) διπλωμάτες με τις (τουρκικές) ναυτικές δυνάμεις, περιλαμβάνει πολύ συχνές και εμφανείς περιπολίες στην Ανατολική Μεσόγειο. Προς το παρόν υπάρχει μόνο μια τουρκική φρεγάτα στην Ανατολική Μεσόγειο. Όμως η κυβέρνηση σκέφτεται να αυξήσει σύντομα τον αριθμό τους σε 3 ή 4. Η εν λόγω πολιτική της “εμφανούς παρουσίας” στην Ανατολική Μεσόγειο δεν διαφέρει από την πολιτική που εφαρμόζεται στον εναέριο χώρο εναντίον της Ελλάδος σε σχέση με τη γραμμή του FIR της Άγκυρας. Η Ελλάδα λέει ότι της ανήκει ο εναέριος χώρος του Αιγαίου, όμως υπάρχει μια περιοχή της οποίας η κυριαρχία δενείναι αποδεκτή από την Τουρκία. Τα τουρκικά αεροσκάφη για να μπορούν να λένε ότι “υπάρχουμε και εμείς στο Αιγαίο” συχνά ίπτανται στον αμφισβητούμενο εναέριο χώρο και δεν δειλιάζουν να λάβουν μέρος σε αερομαχίες. Με τον ίδιο τρόπο ένα τουρκικό πλοίο θα βρίσκεται απέναντι από ένα πλοίο του ισραηλινού στόλου, θα το πλησιάζει σε απόσταση 100 μέτρων
και θα περιμένει εκείC. Αμάν να προσέξουμε. Σε μια περίοδο έντασης με το Ισραήλ πρέπει να είμαστε ευαίσθητοι, ειδικά, με τον αντισημιτισμό. Εάν αρχίσουμε να βλέπουμε τον εβραϊκό δάκτυλο πίσω από κάθε εξέλιξη που δεν μας αρέσει, τότε στην πραγματικότητα δεν θα έχουμε επαφή με κανέναν.
 

Αρθρογράφος Semih İdiz, εφημερίδα Milliyet/ 5-9-2011
 

Η απογύμνωση μιας μεγάλης αποστολής, σε μια περιοχή που αποτελεί το πεδίο ενδιαφέροντος όλου του κόσμου και για ένα θέμα, που άλλωστε δεν ενδιαφέρει άμεσα τα εθνικά συμφέροντα, δεν πρέπει να παραλείψει μια πραγματικότητα, βάσει της οποίας η Τουρκία θα βιώσει την αποθάρρυνση του νέου οράματος της. Ο Νταβούτογλου είναι ανήσυχος/ενοχλημένος από τη μετατροπή αυτού του προβλήματος σε τουρκο-ισραηλινό πρόβλημα. Κατ’ αυτόν, πρόκειται για ένα πρόβλημα διεθνούς δικαίου και διεθνούς συνείδησης μεταξύ του Ισραήλ και της διεθνούς κοινότητας. Όμως οι δηλώσεις/διευκρινήσεις που έρχονται από τη Δύση καταδεικνύουν ότι δεν πρόκειται για ένα νομικό αλλά για ένα πολιτικό πρόβλημα μεταξύ Τουρκιάς και Ισραήλ. Ακόμη και οι χώρες που είχαν υπηκόους τους στο Mavi Marmara αντί να υποστηρίζουν ανοικτά την Άγκυρα υποδεικνύουν και συμβουλεύουν για άμεση συμφιλίωση μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ. Ό,τι δηλαδή περιλαμβάνει η
τελική σύσταση της έκθεσης Palmer. Η Τουρκία δεν το επιθυμεί αυτό, όμως στο διάλογο της Άγκυρας με τις Ηνωμένες Πολιτείες και τις χώρες της Ευρώπης, αυτό θα αποτελεί το στερεότυπο επίσημο λόγο της απέναντι πλευράς.
 

Αρθρογράφος İhsan Dağı, εφημερίδα Zaman/6-9-2011
 

Για όλες τις χώρες, μερικές στιγμές είναι πολύ σημαντικές. Στην κορυφή αυτών βρίσκεται η “στιγμή της ανόδου”. Η άνοδος πρέπει να διαχειρισθεί σωστά διότι υπάρχουν κράτη και κέντρα εξουσίας τα οποία επιθυμούν να τραβήξουν κάτω και να καθηλώσουν στο έδαφος την χώρα που ανέρχεται. Η
Τουρκία βρίσκεται ακριβώς σε ένα τέτοιο σημείο. Η δημοκρατία ενδυναμώνεται, η οικονομία ακμάζει και το γόητρο αυξάνεται τόσο στην περιοχή όσο και διεθνώςC. Εάν ανεβαίνετε ως χώρα, στον περίγυρο σας θα υπάρχουν κάποιοι που αυτό δεν θα τους ικανοποιεί, θα είναι ανήσυχοι και θα στήσουν παγίδες για σας δημιουργήσουν “οδικό ατύχημα”. Κατ’ εμέ η Τουρκία βρίσκεται σε μια τέτοια φάση. Προσφέρεται μια ευκαιρία σε αυτούς που θέλουν να καρφώσουν την ανερχόμενη Τουρκία στο έδαφος για τους εξής λόγους: σε ότι αφορά στο εσωτερικό υπάρχει μια βαθειά κρίση με το κουρδικό
πρόβλημα και τις πολιτικο-στρατιωτικές σχέσεις, ενώ στο εξωτερικό υπάρχει μια σύγκρουση που θα εκραγεί με το Ιράν, τη Συρία και το Ισραήλ. Σε αυτούς τους επικίνδυνους τομείς η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να είναι πολύ προσεκτική. Σε περίπτωση που διολισθήσουμε σε κατάσταση “μέθης της
εξουσίας” και οδηγηθούμε σε ένα σημείο βίαιο και συγκρουσιακό τότε κάποιος από τους προαναφερθέντες λόγους θα σταματήσει την άνοδο της Τουρκίας. Η κυβέρνηση πρέπει να γνωρίζει το εξής: κάθε είδους “θερμή σύγκρουση” ή οποιαδήποτε παρόμοια κατάσταση θα βλάψει την Τουρκία που ανοίγεται και εξαπλώνεται στην περιοχή και θα αποτραβήξει τις πολιτικές της δυνάμεις και
την πολιτική της επιρροή εντός των συνόρων της χώρας. Τα χρήματα και οι άνθρωποι δραπετεύουν από κάθε χώρα που βρίσκεται στα πρόθυρα μιας “θερμής σύγκρουσης”.
 

Τούρκος καθηγητής Cenap ÇAKMAK
 

Η έκθεση των Ηνωμένων Εθνών για το Mavi Marmara έχει διπλή σημασία: πρώτον, αφενός αποτελεί μια βάση νομιμοποίησης της υπάρχουσας κατάστασης στη Γάζα (σ.σ. εννοεί τον αποκλεισμό της Γάζας), αφετέρου διαπιστώνεται η νομιμοποίηση της εφόδου που έγινε στο πλοίο Mavi Marmara. Δεύτερον, η τουρκική εξωτερική πολιτική απώλεσε τη δυνατότητα να εξηγήσει στη διεθνή κοινότητα τις επίσημες θέσεις της, με αποτέλεσμα να υπάρχουν πλέον πολύ μεγαλύτερες δυσχέρειες για να γίνει αποδεκτή η στάση της ΤουρκίαςC.. Η αναφορά (των Ηνωμένων Εθνών) περιέχει συστάσεις εξ ολοκλήρου αντίθετες με την επιχειρηματολογία της Τουρκίας και επικυρώνει τη θέση του Ισραήλ. Ειδικά η αναφορά της έκθεσης στο θέμα της νομιμότητας του αποκλεισμού της Γάζας, ισχυροποιεί το Ισραήλ.
Επίσης, ιδιαίτερο ενδιαφέρον προκαλεί η ακόλουθη δήλωση του Κemal Κılıçdaroğlu, αρχηγού του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης CHP: «Εάν το CHP ήταν στην εξουσία, δεν θα επιτρέπαμε σε ένα πλοίο όπως το Mavi Marmara να εξέλθει των τουρκικών χωρικών υδάτων, διότι δεν θα επιθυμούσαμε να χαλάσουν οι σχέσεις μας με το Ισραήλ.»
Η κατάσταση που διαμορφώνεται ενόψει όλων των παραπάνω έχει ως ακολούθως:
 

• H Τουρκία, προσπαθώντας να επιφορτισθεί έναν περιφερειακό και εν μέρει διεθνή ρόλο ώστε να έχει λόγο στο σχεδιασμό του νέου διεθνούς σκηνικού, ενσωμάτωσε στον ήδη βεβαρυμμένο τομέα εθνικής ασφάλειας της κινδύνους και απειλές που αντιμετωπίζουν τρίτες χώρες. Τούτο αποτυπώνεται πλήρως στη μεταστροφή των μηδενικών προβλημάτων του Νταβούτογλου σε πολλαπλά προβλήματα με τη Συρία, το Ιράν, το Ιράκ, την Αρμενία, την Ελλάδα, την Κύπρο ακόμη και το Αζερμπαϊτζάν.
 

• Η Άγκυρα δεν μπορεί ούτε να σηκώσει το ανάστημα της, ούτε να συναγωνισθεί σε ισχύ το Ισραήλ. Απλώς, επιδεικνύει μια αποτρεπτική στάση ενόψει των ενεργειακών εξελίξεων της Ανατολικής Μεσογείου και του άξονα συνεργασίας Ισραήλ-Κύπρου-Ελλάδος.
 

• Η κυβέρνηση του Ερντογάν βλέποντας ότι δεν μπορεί να αποτρέψει την Κύπρο από τις γεωτρήσεις για εντοπισμό υδρογονανθράκων στον κυπριακό θαλάσσιο χώρο, στις αρχές Ιουλίου προέβαλε την άρση του αποκλεισμού της Γάζας ως κύρια απαίτηση για την ομαλοποίηση των σχέσεων της με το Ισραήλ, γνωρίζοντας φυσικά ότι αυτό δεν επρόκειτο να γίνει αποδεκτό.
 

• Η στρατηγική της ισλαμικής κυβέρνησης του ΑΚΡ προσπάθησε να εκμεταλλευθεί το περιστατικό του Mavi Marmara με σκοπό, αυτό να μετατραπεί σ’ ένα πολυδιάστατο πρόβλημα με δικαίωμα παρέμβασης τρίτων και εξωτερικών παραγόντων όπως, η Χαμάς, η Αίγυπτος, η Χεζμπολάχ, το Ιράν, ακόμη και η Συρία, και ενώ οι εξεγέρσεις της «Αραβικής Άνοιξης» ευρίσκονται σε εξέλιξη. Άλλωστε, η επίσκεψη του Ερντογάν στην Αίγυπτο (12 και 13-9-2011), στην Τυνησία (14-9-2011) και στη Λιβύη (15-9-2011), συνοδευόμενος από 80 επιχειρηματίες, μόνο τυχαία δεν είναι και επιβεβαιώνει την παραπάνω εκτίμηση.
 

• Η Τουρκία, προκειμένου να εξασφαλίσει την κυριαρχία της στην Ανατολική Μεσόγειο θα αυξήσει τη ναυτική παρουσία της στην περιοχή και θα αρχίσει προκλητικές ενέργειες με πολεμικά της πλοία εναντίον του ισραηλινού στόλου, εφαρμόζοντας την ίδια στρατηγική αμφισβήτησης των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο.
 

• Αφενός τα αδιέξοδα της πολιτικής του Νταβούτογλου είναι πασιφανή αφετέρου ο μηχανισμός του «βαθέος ισλαμικού κράτους» του Φετουλάχ Γκιουλέν προτρέπει τον πρωθυπουργό Ερντογάν να συνέλθει από τη “μέθη της εξουσίας” και να μη βάλει τη χώρα σε μια “θερμή συγκρουσιακή”
κατάσταση με το Ισραήλ. Ειδικά σε μια περίοδο όπου το κουρδικό, η ρήξη του Ερντογάν με τους στρατηγούς και οι σχέσεις με τη Συρία αποτελούν πολύ σημαντικά τρωτά σημεία. Στα σημεία αυτά εάν προσδεθεί και το Ιράν, το οποίο ενόψει της εγκατάστασης του νατοϊκού ραντάρ στη Malatya ή στα Άδανα, απειλεί εμμέσως την Τουρκία, τονίζοντας ότι καμία μουσουλμανική χώρα δεν πρέπει να αποτελεί εργαλείο του ΝΑΤΟ, οι απειλές που δημιουργούνται είναι πολυδιάστατες και πιθανόν μη
αντιμετωπίσιμες. 

Source : http://www.geostrategy.gr/

Η Παλαιστίνη καταθέτει σήμερα αίτηση αναγνώρισης κράτους στον ΟΗΕ

Ο πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής Μαχμούντ Αμπάς θα επιδώσει στον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ Μπαν Κι Μουν το αίτημα αναγνώρισης Παλαιστινιακού Κράτους από τον Οργανισμό σήμερα στις 18:35 (ώρα Ελλάδας), δήλωσε ο παλαιστίνιος πρεσβευτής στα Ηνωμένα Έθνη.

Ερωτηθείς σχετικά με το αν γνωρίζει εάν ο Αμπάς θα υποβάλλει το αίτημα στην διάρκεια της συνάντησής του με τον Μπαν, πριν από την ομιλία του ενώπιον της Γενικής Συνέλευσης, ο πρεσβευτής, Ριάντ Μανσούρ, απάντησε θετικά.
Διπλωμάτες των ΗΠΑ, της Ρωσίας, της ΕΕ και του ΟΗΕ, που συναντώνται στο περιθώριο της Γενικής Συνέλευσης του Οργανισμού, προσπαθούν να συμφωνήσουν σε ένα κείμενο για την επανέναρξη των ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων Ισραήλ-Παλαιστινίων.
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα έχει δεσμευτεί να ασκήσει βέτο στο παλαιστινιακό αίτημα προς τον ΟΗΕ σε περίπτωση που εγκριθεί και τεθεί προς ψήφιση, καθώς υποστηρίζει την άποψη των Ισραηλινών για άμεσες συνομιλίες μεταξύ των δύο πλευρών ως μονόδρομο για την ειρήνη.
Στο μεταξύ αξιωματούχος της κυβέρνησης των ΗΠΑ δήλωσε ότι οι απεσταλμένοι του λεγόμενου Κουαρτέτου «συνεχίζουν να εργάζονται εποικοδομητικά» και θα έχουν νέα συνάντηση σήμερα το πρωί.
Την Τετάρτη ο Γάλλος πρόεδρος, Νικολά Σαρκοζί αναφέρθηκε στις επιλογές που συζητούνται παρασκηνιακά στην ΕΕ, προτείνοντας να συνεννοηθούν οι Παλαιστίνιοι και οι Ισραηλινοί σε ένα σφικτό χρονοδιάγραμμα διαπραγματεύσεων και υποστηρίζοντας παράλληλα να λάβει η Παλαιστίνη ένα "ενδιάμεσο καθεστώς κράτους παρατηρητή" στον ΟΗΕ.
Χθες, ο αντιπρόεδρος της Τουρκίας, Μπουλέντ Αρίντς απέρριψε τη γαλλική αυτή πρόταση για προσωρινό καθεστώς, συγκρίνοντάς την με την αντίθεση του Νικολά Σαρκοζί στην είσοδο της Τουρκίας στην Ε.Ε.
Τον τελευταίο καιρό, αναφορικά με την αναγνώριση ενός παλαιστινιακού κράτους, "φαίνεται πως ορισμένες χώρες έχουν αλλάξει ιδέες, εξαιτίας της επιρροής του Ισραήλ", δήλωσε ο Μπουλέντ Αρίντς σε ευρωπαίους δημοσιογράφους.
"Αυτό που είπε ο Σαρκοζί σχετικά με την Παλαιστίνη είναι ανάλογο μ' αυτό που έχει πει σχετικά με την Τουρκία, όταν πρότεινε να μην είναι πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης", σχολίασε.
  Source : enet.gr

Πώς " υλοποιούνται " όλα αυτά ;

Είναι σαφές ότι η χώρα βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Το πιο δραματικό της μεταπολιτευτικής περιόδου. Και δυστυχώς έχουμε να διαλέξουμε μεταξύ μιας πολύ κακής και δυσάρεστης οικονομικής και κοινωνικής εξέλιξης και μιας ακόμα χειρότερης και από οικονομική - κοινωνική άποψη και από γεωπολιτική, που είναι η "εγκατάλειψη" του πεδίου της Ευρωζώνης.
Εγιναν εγκληματικά "λάθη", πολλά και από πολλούς. Και πριν από την τρόικα και μετά... Περιορίζομαι τώρα στα "μετά", καθώς πληρώνονται τώρα, εις... διπλούν! Αντί για διάφορες ανοησίες περί "fast track" επενδύσεων κ.λπ., η προσοχή της κυβέρνησης με "fast track" πολιτικές έπρεπε να συγκεντρωθεί στην πάταξη της φοροδιαφυγής και στη γρήγορη αναδιάρθρωση του κράτους, από την πρώτη ημέρα. Χωρίς αυτά τα δύο "εργαλεία", δεν μπορείς να υλοποιήσεις κανένα στόχο και κανένα "μέτρο" δεν μπορεί να είναι δίκαιο! Ετσι μπήκαμε στον ένα φόρο, που 'φερνε στη συνέχεια άλλο φόρο και σε μία "αφασία" στον δημόσιο τομέα (από το open.gov μέχρι κάτι απίθανους τύπους, πολιτικά και μη "στελέχη" που δεν ξέρουν, ούτε μπορούν να διοικήσουν ακόμα και περίπτερο) για 30 μήνες, που κατέστησαν αδύνατη την εφαρμογή οποιουδήποτε προγράμματος εξυγίανσης. Πολλοί, μάλιστα, δεν είχαν ιδέα, ούτε καν πίστευαν σε αυτό το οποίο είχαν κληθεί να κάνουν. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν δυστυχώς και μερικά "κορυφαία στελέχη" της περιόδου αυτής... Η μία "πληγή" της αποτυχίας είναι αυτή. Η άλλη "πληγή" είναι ότι "δεσμευθήκαμε" πολλές φορές σε πράγματα που δεν μπορούσαν να υλοποιηθούν. Με λάθος στόχους, λάθος "μετρήσεις", λάθος χρόνους και λάθος μέσα. Εδώ έπρεπε να διαπραγματευτούμε ρεαλιστικά σε όλα τα επίπεδα. Δεν το κάναμε καθόλου ή δεν το κάναμε με επιτυχία... Σε αυτό ευθύνες υπάρχουν και από την πλευρά της τρόικας, που χωρίς να γνωρίζουν την ελληνική πραγματικότητα, λειτούργησαν σαν "μαθητευόμενοι μάγοι" χωρίς ρεαλισμό και σωστές παροτρύνσεις προς την ελληνική πλευρά. Η προχειρότητα, η έλλειψη σοβαρού σχεδιασμού και ο βολονταρισμός κυριάρχησαν. Αποτέλεσμα η "θηλιά" να σφίξει περισσότερο... Ετσι αναλώθηκε τζάμπα μεγάλο κοινωνικό και πολιτικό κεφάλαιο.
Φοβούμαι ότι αυτά που μας ζητούνται τώρα, πάλι δεν μπορούν να υλοποιηθούν και για τους λόγους που περιγράψαμε πιο πάνω και γιατί η κυβέρνηση έχει υποστεί σημαντικά ρήγματα "νομιμοποίησης". Η κρίση είναι πραγματική και επικίνδυνη για τη χώρα. Δεν χωρούν "παιχνίδια". Εάν θέλουμε "επαναδιαπραγμάτευση", πρέπει πρώτα να επαναδιαπραγματευτούμε... μεταξύ μας! Δηλαδή να πετύχουμε μια ευρύτερη συνεννόηση πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων άμεσα. Μέρος αυτής της συμφωνίας μπορεί να είναι και μια εύλογη από πλευράς χρόνου ημερομηνία εκλογών. Αλλως "παίζουμε" με τη φωτιά...
Source : ethnos.gr
panpan@pegasus.gr

Όποιος σκάβει το λάκκο του άλλου…

Του Σάββα Καλεντερίδη
Η Τουρκία, χρησιμοποιώντας την εποχή του Ψυχρού Πολέμου παρελκυστικά και καταχρηστικά την αξία του γεωγραφικού χώρου που κατέχει ως κράτος, κατόρθωσε να εξασφαλίσει τη στήριξη των χωρών του ΝΑΤΟ και κυρίως των ΗΠΑ και του Ισραήλ, και να θέσει υπό πολυετή ομηρία Κύπρο και Ελλάδα. Με την καθοριστική στήριξη των ως άνω χωρών, η Τουρκία κατέλαβε το 40% της Κύπρου, το οποίο, παρά τα σχετικά ψηφίσματα του ΣΑ του ΟΗΕ, συνεχίζει να κατέχει διατηρώντας 40 χιλιάδες στρατό κατοχής στην πολύπαθη νήσο.
Ταυτόχρονα, ασκώντας κρατική τρομοκρατία, έθεσε υπό ομηρεία την Ελλάδα, η οποία επί τριάντα χρόνια δεν μπορεί να κάνει χρήση ενός κυριαρχικού της δικαιώματος, που είναι η επέκταση των χωρικών της υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια στο σύνολο του θαλάσσιου χώρου της. Για να ισχυροποιήσει δε τις θέσεις και τα επιχειρήματά της απέναντι στην Ελλάδα, η Τουρκία αρνείται πεισματικά να αναγνωρίσει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, που είναι σε ισχύ από το 1982.
Το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας όμως, δίνει το δικαίωμα στις χώρες που έχουν θαλάσσιες ακτές, να ορίσουν κάτω από συγκεκριμένες διαδικασίες την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ), κατόπιν συμφωνίας με τις όμορες προς αυτές χώρες. Αυτό ακριβώς το δικαίωμα έκανε χρήση η μικρή και διαμελισμένη Κύπρος, και όρισε την ΑΟΖ της με την Αίγυπτο, το Ισραήλ και το Λίβανο, ενώ είναι σε εξέλιξη ανάλογη διαδικασία με τη Συρία.
Η Τουρκία, εγκλωβισμένη στην πρακτική της άσκησης κρατικής τρομοκρατίας σε Ελλάδα και Κύπρο και στην απόφασή της να μην αναγνωρίσει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, όσο διαρκούσε η διαδικασία της οριοθέτησης, στην ουσία παρέμεινε απλός θεατής των εξελίξεων. Το μόνο που κατάφερε, ήταν να επεκτείνει εξ αντικειμένου το casus belli που ίσχυε για την επέκταση των χωρικών μας υδάτων και να θέσει υπό ομηρία την Ελλάδα και στο ζήτημα της κήρυξης της ΑΟΖ σε όλο το θαλάσσιο χώρο από το Θρακικό Πέλαγος μέχρι το Αιγαίο, το Καστελόριζο και την Κύπρο.
Η Τουρκία άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι έπεσε η ίδια στο λάκκο που έσκαβε χρόνια τώρα σε Κύπρο και Ελλάδα, όταν οι παλιοί καλοί φίλοι, Ισραήλ και ΗΠΑ, έκαναν πρακτικά βήματα στο ζήτημα της εξόρυξης του φυσικού αερίου και πετρελαίου στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ. Τότε συνέλαβε ένα στρατήγημα που, σύμφωνα με τους υπολογισμούς της, θα την έβγαζε από το αδιέξοδο. Ανακάλυψε την Παλαιστίνη, τη Γάζα και το δοκιμαζόμενο παλαιστινιακό λαό. Και ένας λαός που πένεται και κυριολεκτικά δεν έχει στον ήλιο μοίρα, ανταποκρίνεται σε όποιο χέρι βοηθείας του απλωθεί, έστω και τουρκικό.
Ποιο ήταν το κεντρικό ζητούμενο του στρατηγήματος; Να ρίξει το Ισραήλ μέσα στο λάκκο που έσκαψε το ίδιο για τους Παλαιστινίους. Δηλαδή, εκμεταλλευόμενη τον πόνο των Παλαιστινίων, να θέσει υπό ομηρία ολόκληρη τη ΝΑ Μεσόγειο, και μέχρι να λυθεί το Παλαιστινιακό και να ορίσει η Παλαιστίνη τη δική της ΑΟΖ στη Μεσόγειο, να σταματήσει κάθε διαδικασία καθορισμού της ΑΟΖ των γειτονικών χωρών και να παγώσει κάθε διαδικασία εξόρυξης στην περιοχή αυτή.
Στα πλαίσια αυτού του στρατηγήματος, η Τουρκία διεκδίκησε το ρόλο του διαμεσολαβητή μεταξύ του Ισραήλ και των Παλαιστινίων, μια διαδικασία που διακόπηκε βίαια, με τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς του Ισραήλ εναντίον της Λωρίδας της Γάζας, το Δεκέμβρη του 2008. Αυτός ήταν ο λόγος του εκνευρισμού του Ερντογάν στο Νταβός, ένα μήνα μετά, όταν έφυγε από το πάνελ, αφήνοντας σύξυλο τον Σιμόν Πέρες, καταγγέλλοντας το Ισραήλ ως χώρα δολοφόνο μικρών παιδιών. Να σημειωθεί ότι το Ισραήλ και το εβραϊκό λόμπι, χρόνια τώρα είναι ο βασικός υποστηρικτής της Τουρκίας στις προσπάθειες που κάνει να αποτρέψει τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας που υπέστησαν Αρμένιοι, Έλληνες και Ασσύριοι από τους Τούρκους. Άλλος ένας λάκκος δηλαδή, που πέφτουν μέσα εκείνοι που τον έσκαψαν για τους άλλους, τους γενοκτονημένους λαούς της Ανατολής.
Στη συνέχεια, στα πλαίσια του ιδίου στρατηγήματος, η Τουρκία προσπάθησε να σπάσει τον ναυτικό αποκλεισμό που εφαρμόζει το Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας, υπενδυόμενη την προβιά του ακτιβιστή ανθρωπιστή αυτή τη φορά. Το γενοκτόνο τουρκικό κράτος, διέθεσε τα απαιτούμενα κεφάλαια για τη μίσθωση του Μαβί Μαρμαρά και ανέθεσε στην παρακρατική ισλαμοφασιστική οργάνωση ΙΗΗ την αποστολή να σπάσει το εμπάργκο. Ο στόχος ήταν να αποκτήσει ναυτική δραστηριότητα η Λωρίδα της Γάζας, για να ισχυροποιηθούν τα επιχειρήματα της Τουρκίας που θα οδηγούσαν στην ομηρία της ΝΑ Μεσόγειο. Το Ισραήλ αντέδρασε με το γνωστό τρόπο, για να οδηγηθούν σε αδιέξοδο οι σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ και να φθάσουμε σήμερα να μιλάμε για το Σχέδιο Γ΄ της Τουρκίας;
Ποιο είναι το σχέδιο αυτό;
Θα παραθέσουμε τους κεντρικούς του άξονες.
Η Τουρκία σε πρώτη φάση θα επιδιώξει να έχει αυξημένη και μόνιμη παρουσία με πλοία του πολεμικού της ναυτικού στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ του Κόλπου της Αλεξανδρέττας και της Διώρυγας του Σουέζ και κυρίως στα όρια της ΑΟΖ Κύπρου-Ισραήλ, με το πρόσχημα της προστασίας των τουρκικών εμπορικών πλοίων που θα κινούνται στην περιοχή. Με τον τρόπο αυτό θα επιχειρήσει να αμφισβητήσει εμπράκτως τις ΑΟΖ Κύπρου και Ισραήλ. Μάλιστα, σε επιχειρησιακό επίπεδο η Τουρκία σχεδιάζει να κάνει ό,τι ακριβώς κάνει στο Αιγαίο με τα πολεμικά της αεροπλάνα. Δηλαδή, όπως με τις πτήσεις των πολεμικών της αεροσκαφών αμφισβητεί εμπράκτως την κυριαρχία της Ελλάδος στο Αιγαίο και δεν επιτρέπει την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών του πηγών, έτσι, με τις κινήσεις των πολεμικών της πλοίων στην περιοχή μεταξύ Κύπρου – Ισραήλ, θα επιδιώξει να αμφισβητήσει εμπράκτως τα νόμιμα και κυριαρχικά δικαιώματα των ως άνω χωρών και υπό το φόβο μιας πολεμικής σύγκρουσης, να προκαλέσει την παρέμβαση των ΗΠΑ και να παγώσουν οι διαδικασίες εξόρυξης και εκμετάλλευσης.
Παράλληλα, η Τουρκία θα επιχειρήσει να πετύχει εντός του Σεπτεμβρίου την αναγνώριση της Παλαιστίνης ως κυρίαρχου κράτους, στην επικείμενη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. Αμέσως μετά, σχεδιάζει να ανακηρύξει μονομερώς την δική της ΑΟΖ στη ΝΑ Μεσόγειο μέχρι τα 200 ν.μ., και με βάση την αρχή της αναλογικότητας, να προχωρήσει στην οριοθέτηση της ΑΟΖ με το ψευδοκράτος, χωρίς να αναγνωρίζει δικαίωμα ΑΟΖ στο Καστελόριζο.
Στη συνέχεια, σχεδιάζει να προχωρήσει στην οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Παλαιστίνη, θέτοντας έτσι υπό τον έλεγχό της το κοίτασμα Λεβιάθαν, το οποίο έχουν λάβει εντολή να προβούν στις απαραίτητες επιχειρησιακές προετοιμασίες για να προστατεύουν τα τουρκικά πολεμικά πλοία.
 Τέλος, στα πλαίσια του σχεδίου αυτού, η Τουρκία, μέσω της τουρκικής εταιρείας πετρελαίων ΤΡΑΟ, θα προχωρήσει σε γεωτρήσεις στην ΑΟΖ Τουρκίας-ψευδοκράτους-Παλαιστίνης, έχοντας καταφέρει να περικλείσει και να απομονώσει εντελώς από θαλάσσης το Ισραήλ, το οποίο θα κληθεί να αντιμετωπίσει και το βέτο της Άγκυρας, στις προσπάθειες που καταβάλλει για να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ.
Υπάρχουν και άλλα υποτιθέμενα «βέλη στη φαρέτρα» της Άγκυρας, όπως η καταγγελία του Ισραήλ στον ΟΗΕ για το πυρηνικό του οπλοστάσιο, η καταγγελία επίσης στον ΟΗΕ για τον αποκλεισμό της Γάζας, η πλήρης διακοπή των διπλωματικών σχέσεων, το πλήρες πάγωμα των εμπορικών σχέσεων και άλλα.
Ασφαλώς και υπάρχουν πολλά κενά και αδυναμίες στο Σχέδιο Γ΄ της Τουρκίας εναντίον του Ισραήλ, το οποίο επιδέχεται και πολλές αναγνώσεις.
Εμείς απλά να σημειώσουμε ότι η Ελλάδα, εν όψει της μονομερούς ανακήρυξης της τουρκικής ΑΟΖ, πρέπει να είναι έτοιμη να διαχειριστεί το ζήτημα του Καστελόριζου, αν δεν το έχουν «διευθετήσει» ήδη εκείνοι που χαϊδολογούνται χρόνια τώρα με την Τουρκία.
Επίσης, είναι χρήσιμο να υπενθυμίσουμε ότι σε περίπτωση που ΗΠΑ και Ισραήλ δεν βοηθούσαν με χέρια και πόδια την Τουρκία να καταλάβει τα 40% του εδάφους της Κύπρου και να κρατηθεί πάνω στο νησί τόσα χρόνια, όλα θα ήταν πιο εύκολα για όλους. Είναι ο λάκκος που λέγαμε…
Source : anixneuseis.gr

Οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας μεταξύ Τουρκίας και ψευδοκράτους

Σε συμφωνία οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας μεταξύ Τουρκίας και κατεχόμενης Κύπρου προχώρησαν Ερντογάν και Ερογλου, στη Νέα Υόρκη, αντιδρώντας στην έναρξη των γεωτρήσεων στην κυπριακή ΑΟΖ. Ακυρη η συμφωνία λέει το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών.

Κλιμακώνει τις αντιδράσεις η Αγκυρα έναντι της Κυπριακής Δημοκρατίας, με αφορμή την έναρξη των γεωτρήσεων στην κυπριακή ΑΟΖ για την ανεύρεση υδρογονανθράκων.
Οπως μετέδωσαν τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης, ο πρωθυπουργός Ρετσέπ Ταγίπ Ερντογάν και ο ηγέτης των Τουρκοκυπρίων Ντερβίς Ερογλου υπέγραψαν συμφωνία οριοθέτησης των θαλασσίων συνόρων (υφαλοκρηπίδα) και αναμένεται να εκδώσουν άδειες για την εξόρυξη φυσικών πόρων. Η συμφωνία υπεγράφη στη Νέα Υόρκη, στο περιθώριο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ.
Νωρίτερα σήμερα ο Ερντογάν είχε δηλώσει ότι η εκμετάλλευση υποθαλάσσιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου που ξεκίνησε η Κύπρος, παρά τις προειδοποιήσεις της Τουρκίας, αποτελεί "τρέλα", αποκλείοντας, ωστόσο, προς το παρόν, την προσφυγή σε στρατιωτική βία.
"Η ελληνοκυπριακή κυβέρνηση ενεπλάκη σε μία τρέλα με το Ισραήλ πραγματοποιώντας έρευνες για πετρέλαιο" και φυσικό αέριο, δήλωσε ο Τούρκος πρωθυπουργός, ενώ όταν ερωτήθηκε εάν η χώρα του εξετάζει τη λήψη στρατιωτικών μέτρων κατά της δραστηριότητας αυτής, απάντησε: "Όχι ακόμη".
Ο πρωθυπουργός της Τουρκίας δήλωσε ότι οι δραστηριότητες αυτές "σαμποτάρουν" τις διαπραγματεύσεις ανάμεσα στην ελληνοκυπριακή και την τουρκοκυπριακή πλευρά για την επανένωση του νησιού.

Ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών Γρηγόρης Δελαβέκουρας σχολίασε: "Η ενέργεια αυτή της Τουρκίας είναι αντίθετη στο Διεθνές Δίκαιο και στις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Η εν λόγω "συμφωνία" είναι άκυρη και άνευ περιεχομένου".
Προϋπόθεση για να ανοίξει το κεφάλαιο της ενέργειας στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Τουρκίας με την ΕΕ είναι η συμμόρφωση της Αγκυρας με τις ευρωπαϊκές της υποχρεώσεις και ο σεβασμός των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κύπρου, περιλαμβανομένης της σύναψης διμερών συμφωνιών, καθώς και τα δικαιώματα που προκύπτουν από την Συνθήκη των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας.
Αυτό τόνισε η Κύπρια υπουργός Εμπορίου-Βιομηχανίας Πραξούλα Αντωνιάδου, κατά τις εργασίες του άτυπου Συμβουλίου Υπουργών Ενέργειας των "27" στη Πολωνία.
Η κ. Αντωνιάδου έθεσε υπόψη των Ευρωπαίων εταίρων το γεγονός της έναρξης ερευνητικών γεωτρήσεων για υδρογονάνθρακες στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Κύπρου και τη θετική επίδραση που ο πιθανός εντοπισμός κοιτασμάτων μπορεί να έχει στην ενεργειακή ασφάλεια της ΕΕ.
Η υπουργός κάλεσε εκ νέου την Τουρκία να ανταποκριθεί στο κάλεσμα των καιρών, σεβόμενη τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κύπρου και συμβάλλοντας στην θετική κατάληξη των δικοινοτικών συνομιλιών, με στόχο την επίτευξη συμφωνίας για την επανένωση της Κύπρου, στη βάση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας
Source : ethnos.gr

Προβληματισμοί του Τουρκικού Γενικού Επιτελείου

«Η Τουρκία θα πρέπει να αποφασίσει εάν θα δεχθεί τον εγκλωβισμό της στον Κόλπο της Αττάλειας, ή θα επιδιώξει να ελέγξει την υφαλοκρηπίδα έκτασης 145.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων».

Αυτό είναι σε τρεις γραμμές η ουσία της έρευνας που διενήργησε το τουρκικό Γενικό Επιτελείο για το θέμα της ύπαρξης πλούσιων αποθεμάτων υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο, για την ακρίβεια στην περιοχή που εκτείνεται ανατολικά της Ρόδου και συμπεριλαμβάνει την τόσο σημαντική νήσο του Καστελορίζου.

Του Μιχαήλ Βασιλείου
(Συνεργάτης του περιοδικού ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ & ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ)

Η Τουρκία δεν κρύβει ότι ασφυκτιά εντός των χωρικών υδάτων και της ΑΟΖ που της επιφυλάσσουν οι κανόνες του διεθνούς δικαίου, προβάλλοντας ως επιχείρημα ότι έχει ατελείωτη ακτογραμμή και μικρές νήσοι με τη στοιχειώδη οικονομική δραστηριότητα, όπως το Καστελόριζο, στερούν από ένα κράτος τεράστιο την πρόσβαση σε πλουτοπαραγωγικούς πόρους κρίσιμους για την ανάπτυξή του. Σε αυτό το σημείο η Τουρκία σταματά για να επιχειρήσει να θεμελιώσει την άποψη ότι το διεθνές δίκαιο στη σημερινή του μορφή… δεν είναι δίκαιο. Εκεί ακριβώς υπεισέρχεται και η θεωρία που παρουσιάζεται με γενικό τίτλο «ειδικές περιστάσεις», (οι οποίες δεν αντιμετωπίζονται ακόμα από το διεθνές νομικό καθεστώς) στην οποία έχουν εντάξει και το Αιγαίο.

Στη μελέτη που έχει συντάξει το τουρκικό Γενικό Επιτελείο, όπως αυτή παρουσιάζεται σε αποκαλυπτικό δημοσίευμα της εφημερίδας Sabah, αναφέρεται ότι «έτσι όπως έχει υπολογιστεί από την Ελλάδα και την ελληνοκυπριακή πλευρά, η ΑΟΖ που αντιστοιχεί στην Τουρκία έχει έκταση μόνο 41.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων, ενώ οι εκτάσεις 71.000 και 33.000 τετραγωνικών που υπολείπονται από τη συνολική έκταση των 145.000 τετραγωνικών μοιράστηκαν μεταξύ της Ελλάδας και της ελληνοκυπριακής διοίκησης. Εάν η Τουρκία δεν ελέγχει την υφαλοκρηπίδα αυτή έκτασης 145.000 τετραγωνικών, αυτό σημαίνει ότι δεν ελέγχει το ένα τρίτο των θαλασσών της και του πλούτου που υπάρχει σε αυτές».

Στο σημείο αυτό προκύπτει και το τουρκικό δίλημμα που ισοδυναμεί με την απόλυτη αποσταθεροποίηση: Δεδομένης της έναρξης των σεισμικών ερευνών από την ελληνική – ελλαδική και κυπριακή – πλευρά, πρακτικά σημαίνει ότι τα περιθώρια στην Τουρκία για να κινηθεί έχουν στενέψει αφόρητα και ότι καλείται να λάβει μέτρα για να αποφύγει κάποιο τετελεσμένο. Οι Τούρκοι στρατηγοί γνωρίζουν πολύ καλά ότι ένας πόλεμος με την Ελλάδα από μόνος του δεν έχει δεδομένο αποτέλεσμα, ανεξαρτήτως των λεονταρισμών στους οποίους μας έχει συνηθίσει, πολύ περισσότερο τώρα που στην εξίσωση εισέρχονται και άλλοι παράγοντες οι οποίοι δεν ευνοούν την Τουρκία (ΗΠΑ, Ισραήλ, σε συνδυασμό με την «προβληματική διεθνή συμπεριφορά» της κυβέρνησης Ερντογάν).

Για το λόγο αυτό, όπως αποκαλύπτεται από τη Sabah το Γενικό Επιτελείο κάλεσε ειδικούς σε θέματα διεθνών σχέσεων και στρατηγικής και έθεσε το ερώτημα εάν και κατά πόσο με δεδομένο τον υποθαλάσσιο πλούτο της περιοχής θα δικαιολογούσε την ανάληψη του κόστους και του ρίσκου μιας στρατιωτικής σύγκρουσης. Οι στρατηγοί άσκησαν κριτική – και στον εαυτό τους – για το γεγονός ότι η Τουρκία δεν είχε κάνει τις απαραίτητες έρευνες για να γνωρίζει εγκαίρως το ακριβές – κατά προσέγγιση πάντα – μέγεθος των αποθεμάτων της περιοχής. Αυτό που έχει όμως ενδιαφέρον είναι ότι η απάντηση και των προσκεκλημένων ήταν θετική. Δηλαδή ότι αξίζει το ρίσκο…

Ηθικόν δίδαγμα: Δεν θέλει ιδιαίτερες αναλυτικές ικανότητες για να αντιληφθεί κανείς ότι η χώρα μας εισέρχεται σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο κατά την οποία θα κριθούν πολλά, ενώ το ενδεχόμενο πολεμικής σύρραξης δεν μπορεί να αποκλειστεί. Τα ερωτήματα για την ελληνική πλευρά είναι απλά:

Κατά πόσον η Αθήνα αντιμετωπίζει με «συμπάθεια» το τουρκικό επιχείρημα περί άδικου αποκλεισμού της από την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πόρων μιας θαλάσσιας περιοχής από ένα μικρό νησάκι, μια «αδικία» που προκύπτει μέσα από την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου;

Το ερώτημα οφείλει να τεθεί για δύο λόγους: Εάν η απάντηση είναι θετική (με βάση την προτέρα εμπειρία…) τότε στην επιφάνεια θα έλθουν σενάρια που θα προβλέπουν λύσεις «συνεκμετάλλευσης», κάτι το οποίο βέβαια θα δημιουργούσε κατά κάποιον τρόπο και νομικό προηγούμενο (συμφωνία δυο χωρών περί του «αδίκου χαρακτήρα» υφιστάμενου νομικού κανόνα, οπότε είναι θέμα χρόνου να τεθεί ζήτημα).

Εάν η απάντηση είναι αρνητική τότε απλούστατα οδεύουμε για σύρραξη στην περιοχή, αφού το να παραιτηθεί η Τουρκία από τη νομή μιας τόσο «χορταστικής πίτας» είναι τουλάχιστον με βάση την προτέρα συμπεριφορά της Άγκυρας αδιανόητο. Αυτό έχει συγκεκριμένες επιπτώσεις για τον επιχειρησιακό σχεδιασμό, τις δαπάνες για την εξασφάλίση ετοιμότητας, αλλά και γενικότερα για την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας.

Τα σύννεφα στην ευρύτερη περιοχή συνεχίζουν και μαζεύονται. Η φημολογία δίνει και παίρνει. Από το ότι τη στιγμή που μιλάμε η περιοχή κοντά σε Ρόδο και Καστελόριζο έχει γεμίσει με τουρκικά πλοία (διαψεύδεται από το ΓΕΕΘΑ), μέχρι ότι ακυρώθηκε ο απόπλους του πλοίου το οποίο θα εντασσόταν στη δύναμη που περιπολεί στον Ινδικό για την καταπολέμηση της πειρατείας. Το ΓΕΕΘΑ επίσης διαψεύδει, θυμίζοντας την απόφαση του περασμένου Ιουνίου για ακύρωση των αποστολών λόγω των οικονομικών προβλημάτων, ενώ άλλες φήμες κάνουν λόγο για ένα πλήρωμα απολύτως έτοιμο για να αναχωρήσει με περίπου 170 άτομα να έχουν εμβολιαστεί.

Το μπάχαλο στην ενημέρωση που επικρατεί είναι απαράδεκτο. Και ο λόγος που αναφέρουμε τη φημολογία που κυκλοφορεί είναι μπας και φιλοτιμηθεί κανείς και εκδώσει επίσημη ανακοίνωση, τονίζουμε το επίσημη ώστε να δεσμεύεται η αξιοπιστία όλων, για να μπούνε τα πράγματα σε τάξη.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι εάν η κατάσταση είναι πιο δύσκολη από όσο φαίνεται, καλό θα ήταν να ενημερώσουν τον ελληνικό λαό μια ώρα νωρίτερα. Η παρελθούσα εμπειρία δείχνει ότι το κόστος απόκρυψης πληροφοριών τέτοιας σημασίας καταβάλλεται διπλό και τριπλό αν οι ευσεβείς μας πόθοι δεν επαληθευτούν…

Πηγή: http://www.defence-point.gr/

Η ευρωζώνη βασικό θέμα στις συζητήσεις της συνόδου τoυ G 20

Η κρίση χρέους που πλήττει την Ευρωζώνη θα είναι το κύριο θέμα των συνομιλιών ανάμεσα στους ηγέτες των χωρών της G20 στο πλαίσιο της φθινοπωρινής συνόδου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) στην Ουάσινγκτον στα τέλη της εβδομάδας, ανέφερε γερμανική πηγή.

Αν και η ημερήσια διάταξη των συναντήσεων (μεταξύ άλλων και μία σύνοδος των υπουργών Οικονομικών και των διοικητών κεντρικών τραπεζών της G20 και μία γενική συνέλευση του ΔΝΤ) περιλαμβάνει διάφορα θέματα, «το κύριο θέμα, στις συνομιλίες, αλλά και στο περιθώριο αυτών, θα είναι η Ευρωζώνη», σύμφωνα με υψηλόβαθμη πηγή της γερμανικής κυβέρνησης.

Μεταξύ των άλλων θεμάτων που θα συζητηθούν βρίσκονται οι προοπτικές της παγκόσμιας οικονομίας, την ώρα μάλιστα που το ΔΝΤ αναθεωρεί προς τα κάτω τις προβλέψεις για την παγκόσμια οικονομία.

Θα συζητηθεί επίσης η κατάσταση στις χρηματαγορές και η μεταρρύθμιση του παγκόσμιου νομισματικού συστήματος.

Η Γερμανία είναι αποφασισμένη να συνεχίσει να αντιτίθεται στις εκκλήσεις των ΗΠΑ να υπάρξουν νέες πολιτικές τόνωσης της ανάπτυξης.

Τα αιτήματα αυτά «δεν θα οδηγήσουν πράγματι σε μια πρόοδο της συζήτησης», σημείωσε η πηγή, σημειώνοντας ότι «δεν μπορούμε να καταπολεμήσουμε μια κρίση χρέους με νέα χρέη».

Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε «θα είναι απόλυτος στο γεγονός ότι εμείς θέλουμε και οφείλουμε να μείνουμε απολύτως προσηλωμένοι στην πολιτική μας της δημοσιονομικής σταθεροποίησης», προσέθεσε η ίδια πηγή.

* Σημειώνεται ακόμη ότι η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ και ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα μίλησαν αργά τη Δευτέρα τηλεφωνικώς κυρίως για τις «σημερινές δυσκολίες της οικονομίας», σύμφωνα με ανακοίνωση του Λευκού Οίκου.
Source : TA NEA

Ανάληψη ευθυνών από Ελλάδα και Κύπρο

Του Δρα. Χριστ. Χριστοδούλου*
Είναι η ώρα για την Ελλάδα και την Κύπρο να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Να αντιδράσουν με σθένος και αποφασιστικότητα και να αντιμετωπίσουν με εθνική αξιοπρέπεια την τουρκική αναίδεια και θρασύτητα.Η Τουρκία διαθέτει αρκετό εξοπλισμό. Δεν διαθέτει, όμως, ικανούς ανθρώπους για να τον χειριστούν επαξίως σε περίπτωση πολέμου

Είναι αποκαρδιωτικό να αναλογίζεται κανείς πού κατάντησε ο Ελληνισμός τα τελευταία ενενήντα χρόνια μετά τη μικρασιατική καταστροφή του 1922. Είχαμε κερδίσει ώς τότε την ανατολική Θράκη και όλα τα δυτικά παράλια της Μικράς Ασίας. Απελευθερώσαμε παραδοσιακά ελληνικές πόλεις και εδάφη, όπου είχε ανθίσει και καρπίσει ο Ελληνισμός και δημιουργήσαμε τις προϋποθέσεις για να ανακτήσουμε ό,τι εθνικό, ιερό και όσιο χάσαμε από την αποφράδα μέρα της άλωσης της βασιλεύουσας, την 29η Μαΐου, 1453.

Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι η Ελλάδα στο Αιγαίο και στη Θράκη, ακόμη και στο σύνολο της εδαφικής της επικράτειας, ποτέ δεν αισθανόταν ασφαλής εφ' όσον δεν ήλεγχε τα δυτικά παράλια της Μικρασίας. Δυστυχώς, ο εγγενής σαρκοφάγος του ελληνικού γένους, ο εμφύλιος τροφοδότης του διχαστικού σπαραγμού και του εθνικού ολέθρου, επικυριάρχησε και πάλι.

Έκανε την υπονομευτική και καταστροφική εμφάνισή του στην πιο κρίσιμη ώρα της εθνικής ανάτασης και της αναδημιουργίας. Ο μεγάλος του Έθνους Ελευθέριος Βενιζέλος παραμερίσθηκε από τις ξενόπνευστες ίντριγκες και υπονομεύσεις, οι οποίες ευδοκίμησαν στο ελληνικό εμφυλιοδιχαστικό. Και τα χάσαμε όλα όσα κερδίσαμε στα πεδία των μαχών. Και πέσαμε ασυνέτως στην παγίδα των πάντοτε λυκόφιλων συμμάχων μας. Οι οποίοι ήθελαν μια μικρότερη Τουρκία, αλλά όχι και μια πολύ μεγάλη Ελλάδα. Ο Βενιζέλος, που γνώριζε τις αγγλογαλλικές υπουλίες και ήξερε πώς να προστατεύσει τα συμφέροντα του Ελληνισμού, είχε ήδη εκπαραθυρωθεί.

Η Μεγάλη Ελλάδα σμικρύνθηκε και πάλι στα χέρια των πολιτικών νάνων, με τον Ελευθέριο Βενιζέλο να ανακαλείται στο προσκήνιο και να περισώζει ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν να περισωθεί. Και σήμανε από τότε η απαρχή των δεινών του σύνολου Ελληνισμού. Και σηματοδοτήθηκε η αφετηρία των νέων παθών και παθημάτων μας. Ήταν τότε που στεριώθηκε στο υποσυνείδητο της ελλαδικής πολιτικής ηγεσίας το φοβικό σύνδρομο του τουρκικού νεο-οθωμανικού επεκτατισμού.

Τα εντροπιαστικά απότοκα
Δυστυχώς, έκτοτε ζήσαμε, και οι εντός και οι εκτός της ελλαδικής επικράτειας, τα εντροπιαστικά απότοκα αυτού του συνδρόμου, που έπληξαν άνευ σοβαρής από μέρους μας αντιδράσεως ζωτικά εθνικά μας συμφέροντα και συρρίκνωσαν, εδαφικά και πληθυσμιακά, τον σύνολο Ελληνισμό. Χάσαμε και πάλι τα μικρασιατικά παράλια και την ανατολική Θράκη, έσβησε τ’ όνειρο της Πόλης και της Σμύρνης, και μαζί χάθηκαν τρία και πλέον εκατομμύρια ακραιφνείς Έλληνες από τον Πόντο και την Πόλη, τη Σμύρνη και την Έφεσο κι όλα τ’ άλλα ελληνικά κάστρα όπου άνθισε και μεγαλούργησε η ψυχή και το πνεύμα της Μεγάλης Ελλάδος και του Ορθόδοξου Χριστιανισμού.

Μέχρι που φθάσαμε στην κυπριακή τραγωδία. Όπου και πάλι σωρεία σφαλμάτων, με επικυρίαρχο το διαλυτικό στοιχείο της εμφύλιας διαμάχης και του εθνοκτόνου διχασμού, επέτρεψαν στην Τουρκία του βαρβαρικού Αττίλα να προωθήσει τις επεκτατικές της επιδιώξεις σε βάρος του Κυπριακού Ελληνισμού. Με την εισβολή και κατοχή του 37% των πατρογονικών εδαφών μας και την πάντοτε επισειόμενη απειλή της κατάληψης ολόκληρης της Κύπρου.

Ποταπές ιδιοτέλειες
Κι ενώ η Τουρκία, με υπομονή και διπλωματική μαεστρία, επιδιώκει την επίτευξη των στρατηγικών της στόχων εις βάρος του Ελληνισμού, από δικής μας πλευράς, σε επίπεδο διαχρονικής πολιτικής ηγεσίας, διαπράττουμε το ένα εγκληματικό σφάλμα μετά το άλλο και διευκολύνουμε, με τις επιπολαιότητες και τις ποταπές ιδιοτέλειές μας, τις άνομες και καθαρά ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις των μεθοδικών Οθωμανών.

Ανοίξαμε τις πόρτες για να περάσει ο Αττίλας με το προδοτικό πραξικόπημα της Χούντας της 15ης Ιουλίου, 1974. Η επίσημη Ελλάδα παρακολούθησε ως απλός και πανικοβλημένος θεατής την τουρκική εισβολή και του Ιουλίου και του Αυγούστου, 1974. Κρυπτόμενη πίσω από την προδοσία της Χούντας.

Κι επικαλούμενη τις αποστάσεις… Ακόμη κι όταν η δημοκρατία είχε αποκατασταθεί με την επάνοδο του Καραμανλή.

Από τότε μέχρι σήμερα η Ελλάδα, πάντοτε σε επίπεδο της πολιτικής ηγεσίας, συμπεριφέρεται υπό την επήρεια του τουρκικού φοβικού συνδρόμου. Έτσι, ακριβώς, όταν έβγαινε στο Αιγαίο το τουρκικό ερευνητικό σκάφος «Χόρα», που ποτέ δεν τολμήσαμε να το βυθίσουμε, έτσι ακριβώς συμπεριφέρθηκε η κυβέρνηση Σημίτη όταν οι Τούρκοι επιβιβάστηκαν στα Ίμια, έτσι ακριβώς δέχτηκε να αφήσουν μετέωρα ύψιστης σημασίας συμφέροντα του έθνους που άπτονται της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, με επίκεντρο το ελληνικότατο Καστελόριζο.

Η πολιτική του καλού παιδιού
Αλλά και στην Κύπρο δεν έγιναν και δεν γίνονται αυτά που πρέπει και αυτά που επιβάλλει το εθνικό συμφέρον και η ιστορική ευθύνη για να αναχαιτισθεί ο τουρκικός επεκτατισμός και να ξεκουμπιστούν από τα κατεχόμενα εδάφη μας οι θρασύτατοι Αττίλες. Φτιάξαμε με τεράστιες οικονομικές θυσίες το δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου και το αφήσαμε, εδώ και δέκα σχεδόν χρόνια, να ατονήσει, να εξασθενίσει και να παροπλισθεί.

Κι ενώ η Τουρκία φαλκιδεύει ύψιστα συμφέροντα της Ελλάδας στο Αιγαίο, παραβιάζει τον εναέριο και θαλάσσιό της χώρο και απαιτεί θρασύτατα συγκυριαρχία και νομή του πετρελαίου και του φυσικού της αερίου, η ελληνική πολιτική ηγεσία βρίσκεται στην εμπροσθοφυλακή για ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Το ίδιο, βέβαια, και η κυπριακή πολιτική ηγεσία που, ακολουθώντας κι αυτή την πολιτική του καλού παιδιού, μας οδήγησε στο εκτρωματικό σχέδιο Ανάν της τουρκικής επικυριαρχίας επί της Κύπρου, και τάσσεται ενθουσιωδώς υπέρ της ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ενώ στο διεξαγόμενο από τριετίας διάλογο, ο Κύπριος Πρόεδρος έχει κάνει τόσες και τέτοιες υποχωρήσεις που ξεπέρασαν σε επικινδυνότητα και αυτές ακόμη τις απαράδεκτες πρόνοιες του Σχεδίου Ανάν.

Ο νεο-οθωμανικός επεκτατισμός
Τις τελευταίες μέρες έχουμε γίνει μάρτυρες της αναβίωσης του τουρκικού νεο-οθωμανικού επεκτατισμού. Η Τουρκία, με τον Υπουργό Εξωτερικών κ. Νταβούτογλου, τον αρμόδιο υπουργό σε θέματα Ευρωπαϊκής Ένωσης κ. Μπαγίς και τον ίδιο το νεοσουλτάνο Έρντογαν, μας απειλεί ευθέως, με υπερβάλλουσα θρασύτητα, ότι θα παρεμποδίσει με στρατιωτικά μέσα την Κύπρο να προχωρήσει σε έναρξη ερευνών για το φυσικό αέριο που φαίνεται να έχει εντοπισθεί στην Αποκλειστική Οικονομική της Ζώνη. Έχουν, λένε, προετοιμάσει και το ναυτικό τους και τις άλλες ένοπλες δυνάμεις τους.

Η Τουρκία, με το γνωστό πλέγμα της οικονομικής και στρατιωτικής υπερδύναμης και του περιφερειακού χωροφύλακα, απειλεί, εκβιάζει και γράφει στα παλιά της παπούτσια τη διεθνή νομιμότητα. Απειλεί, επίσης, τώρα ευθέως και το Ισραήλ.

Να αντιδράσουν με σθένος και αποφασιστικότητα
ΕΙΝΑΙ, τώρα, επιτέλους, η ώρα για την Ελλάδα και την Κύπρο να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Να αντιδράσουν με σθένος και αποφασιστικότητα και να αντιμετωπίσουν με εθνική αξιοπρέπεια την τουρκική αναίδεια και θρασύτητα. Και διπλωματικά να δράσουν, με κινητοποίηση του απανταχού Ελληνισμού προς όλες τις κατευθύνσεις. Και να δώσουν έντονα το μήνυμα και στα Ηνωμένα Έθνη και στην Ενωμένη Ευρώπη και στις μεγάλες δυνάμεις ότι θα υπερασπισθούμε με όλα τα διαθέσιμα μέσα, πολιτικά και στρατιωτικά, τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Και μπορούμε, ειλικρινά, να το κατορθώσουμε, αρκεί να το πιστέψουμε. Είναι, βέβαια, τούτο, πρωτίστως, θέμα εθνικής ηγεσίας και στην Ελλάδα και στην Κύπρο, που μέχρι τώρα μας έχουν συνηθίσει σε ζεϊμπέκικα και προτάσεις με ζητιανεμένα γεύματα στο Βόσπορο.

Κι όμως, αντίθετα από ό,τι πολλοί νομίζουν, η Τουρκία δεν είναι μια μεγάλη δύναμη αλλά μια κραυγαλέα αδυναμία. Οικονομικά δεν έχει στοιχειώδη υγιή θεμέλια, αφού στηρίζει την επιφανειακή ανάπτυξή της στα «προσωρινά» ενοίκια που εισπράττει από τη διέλευση μέσω των εδαφών της των αγωγών που τροφοδοτούν χώρες της Ευρώπης με πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Πόροι προσωρινοί και αβέβαιοι.

Το βασικό και κύριο είναι ότι η Τουρκία δεν διαθέτει οικονομική υποδομή. Και οικονομική υποδομή δεν νοείται χωρίς μορφωμένο και τεχνοκρατικά εκπαιδευμένο ανθρώπινο δυναμικό. Η Τουρκία διαθέτει εβδομήντα εκατομμύρια κατοίκους, από τους οποίους το 70% δεν έχουν φοιτήσει ούτε σε δημοτικό σχολείο, ενώ είκοσι πέντε εκατομμύρια Κούρδοι πλήττουν δυναμικά την εσωτερική της ασφάλεια και ακεραιότητα, διεκδικώντας αυτονομία και κατοχύρωση των ανθρώπινων δικαιωμάτων τους.

Χαρακτηριστική και αξιοπρόσεκτη είναι η ανάλυση που κάνει για τη σημερινή Τουρκία σε πρόσφατη ανάλυσή του ο εκ των πλέον αξιόλογων σύγχρονων Ελλήνων ακαδημαϊκών, με τεράστιο διεθνές εκτόπισμα και κύρος, κ. Βασίλειος Μαρκεζίνης. Ο κ. Μαρκεζίνης σαφώς τάσσεται εναντίον της ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και καλεί την Ελλάδα και την Κύπρο να πάψουν να αποτελούν τον ευρωπαϊκό προπομπό της.

Γράφει επί λέξει, συναφώς, τα εξής: «… Η κατ’ ουσίαν τυφλή ελληνική υποστήριξη της πλήρους ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε. δεν είναι πλέον ούτε ορθή ούτε λογική ούτε προς το συμφέρον μας». Και, στη συνέχεια, «Ακόμη και το Ισραήλ αισθάνεται μετανιωμένο για την εμπιστοσύνη που έδειξε κάποτε στην Άγκυρα, εφ' όσον μια μέρα θα μπορούσε αυτή να το υποκαταστήσει στην καρδιά της Αμερικής». Προσθέτει, ακόμη, ότι «Η ανεκτικότητά μας έναντι της Τουρκίας δεν έχει όρια, αφού είναι η ανεκτικότητα του κομπλεξικού, του αδύνατου, του υποτακτικού! Αυτό είναι το σημείο που κατάντησαν την Ελλάδα παλαιοί και σύγχρονοι Υπουργοί των Εξωτερικών, που σύντομα θα έχουν και το θράσος να διεκδικήσουν την ψήφο του ελληνικού λαού».

Ένας μεγάλος μύθος
ΑΛΛΑ και από στρατιωτική άποψη, η δήθεν τουρκική στρατιωτική υπερδύναμη αποτελεί έναν μεγάλο μύθο. Η Τουρκία διαθέτει αρκετό εξοπλισμό. Δεν διαθέτει, όμως, ικανούς ανθρώπους για να τον χειριστούν επαξίως σε περίπτωση πολέμου. Τους είδαμε στην Κύπρο, όταν τη δεύτερη μέρα της εισβολής τα αεροπλάνα τους βομβάρδισαν δικό τους μεταγωγικό πλοίο στα ανοικτά της Πάφου, και στο Τουρκικό Γενικό Επιτελείο Στρατού, όπως εξιστορεί ο διακεκριμένος Τούρκος δημοσιογράφος Αλή Μπιράντ, απογοητευμένοι και απελπισμένοι άρχισαν να ετοιμάζονται για τερματισμό της στρατιωτικής τους επιχείρησης! Εναντίον μιας Κύπρου προδομένης, αφύλακτης και εγκαταλειμμένης από τη Χούντα των πραξικοπηματιών.

Πολύ χαρακτηριστικά, αλλά και αντιπροσωπευτικά της κατάστασης και του αξιόμαχου του τουρκικού στρατού, είναι αυτά που περιέχονται στην εμπιστευτική ομιλία του Τούρκου Α/ΓΕΕΘΑ Ισίκ Κοσανέρ στην πόλη Τούντζελι, πριν από 13 μήνες, μετά από επίθεση Κούρδων ανταρτών, οι οποίοι ρήμαξαν ένα τουρκικό στρατόπεδο, και η οποία διέρρευσε στο διαδίκτυο μετά από υποκλοπή.

Είπε, μεταξύ άλλων, απελπισμένος ο Ισίκ Κοσανέρ: «Όταν ο ηγέτης της ομάδας, που έχω στείλει για επιχείρηση, με την πρώτη σφαίρα που πέφτει είναι ο πρώτος που αφήνει το όπλο του και φεύγει τρέχοντας, εμείς δεν μπορούμε να προχωρήσουμε… Εδώ ήρθαν δύο άτομα από απέναντι και μας πήραν ομήρους 30 στρατιώτες. Ρεζιλίκι! Το όπλο που άφησε ο αρχηγός μας το δείχνουν στο κουρδικό τηλεοπτικό κανάλι… Έχουμε ξεκινήσει την επιχείρηση. Ο επικεφαλής της πτήσης του UAV βλέπει δικούς μας στρατιώτες και τους θεωρεί εχθρούς! Και μεταδίδει λάθος συντεταγμένες. Και δικοί μας στρατιώτες σκοτώθηκαν από φίλια πυρά!..».

Αυτά, είναι, μεταξύ άλλων, τα χάλια της δήθεν πανίσχυρης Τουρκίας. Να τα έχει, πρέπει, υπόψη η ηγεσία μας και στην Ελλάδα και στην Κύπρο, που παραμένει ψοφοδεής απέναντι στην τουρκική στρατιωτική και οικονομική μυθοπλασία. Ιδιαίτερα τώρα που απειλούν και πάλι και ορέγονται ζωτικά εθνικά μας συμφέροντα.

*Πρώην Υπουργός Οικονομικών
και Εσωτερικών και τέως Διοικητής
της Κεντρικής Τράπεζας Κύπρου
http://www.sigmalive.com

Τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου στην σημερινή οικονομική κρίση

Ο κ. Παπανδρέου κατά τη συζήτησή του με Μέρκελ και Σαρκοζί δεσμεύτηκε ότι η Ελλάδα θα τηρήσει όλες ανεξαιρέτως τις υποχρεώσεις που απορρέουν από το Μεσοπρόθεσμο κτλ. Από πίσω και ο κ. Βενιζέλος με τις ίδιες διαβεβαιώσεις (απλώς πιο φλύαρες). Τι αξία έχουν οι διαβεβαιώσεις; Το Μεσοπρόθεσμο είναι νόμος του κράτους. Ο πρωθυπουργός της χώρας υπόσχεται σε ξένους ηγέτες ότι θα τηρήσει το νόμο; Τι νόημα έχει το θέατρο;
Σ’ εμάς τι υπόσχεται ο κ. Παπανδρέου; Θα κόψει τις περιττές κρατικές δαπάνες; Και αν τις κόψει, γιατί δέχτηκε την εισήγηση του κ. Βενιζέλου να επιβάλει τον παρανοϊκό νέο φόρο στα ακίνητα;
Δεν έχω πια καθόλου εμπιστοσύνη στην ευθυκρισία των κ.κ. Παπανδρέου και Βενιζέλου. Υποθέτω ότι και πολλοί άλλοι έχουν παρόμοιο πρόβλημα. Δεν τους έχω εμπιστοσύνη και δεν πιστεύω ότι μπορούν πια να είναι χρήσιμοι στην Ελλάδα. Καλύτερα να παραχωρήσουν τη θέση τους σε άλλους.
Μολονότι είναι τραβηγμένο από τα μαλλιά, ομολογώ ότι μου πέρασε από το μυαλό ότι ο κ. Βενιζέλος διπλασίασε αιφνιδίως τον παρανοϊκό νέο φόρο στα ακίνητα προκειμένου να εξωθήσει μερικούς βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να καταψηφίσουν το νομοσχέδιο για να προκληθεί κρίση που θα οδηγήσει σε εκλογές και θα τον απαλλάξει από την ευθύνη της οικονομίας. Τραβηγμένο; Ασφαλώς, αλλά η αλήθεια είναι ότι μου πέρασε από το κεφάλι. Τόση είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης.
Για σκεφτείτε: Σήμερα, Πέμπτη, που γράφω αυτό το σημείωμα, 20 ώρες μετά τη δημοσιοποίηση των δηλώσεων Μέρκελ, Σαρκοζί και Παπανδρέου ότι η Ελλάδα δεν θα χρεοκοπήσει, μπορώ να αγοράσω το ομόλογο του ελληνικού Δημοσίου που λήγει το Μάρτιο του 2012 στο 53% της ονομαστικής του τιμής. Με άλλα λόγια, αν πίστευα τον κ. Παπανδρέου και τον κ. Βενιζέλο ότι η Ελλάδα δεν θα χρεοκοπήσει μέχρι το τέλος Μαρτίου 2012, θα μπορούσα να διπλασιάσω τα λεφτά μου σε μόλις 6 μήνες. Θα ξόδευα 53 για να αγοράσω το ομόλογο του Μαρτίου 2012 τώρα, και θα εισέπραττα 100 συν κουπόνι 4,5 το Μάρτιο. Για να βοηθηθούν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να αποκτήσουν συνείδηση του τι σημαίνει ο κίνδυνος της χρεοκοπίας, προτείνω στον κ. Βενιζέλο να εισηγηθεί την πληρωμή της αποζημίωσης των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ με ομόλογα Μαρτίου 2012.
Θα μπορούσε επίσης ο κ. Βενιζέλος να αποδεχτεί ότι όλες οι φορολογικές υποχρεώσεις μπορούν να εξοφλούνται με ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου που λήγουν εντός της προσεχούς διετίας. Θα δημιουργούνταν αγορά για τα ομόλογα αυτά και η τιμή τους θα ανέβαινε. Διότι οι πολίτες θα έσπευδαν να αγοράσουν τα φθηνά ομόλογα για να εξοφλήσουν πολύ μεγαλύτερες φορολογικές υποχρεώσεις. Ο υπουργός Οικονομικών, αν είναι ειλικρινής και είναι βέβαιος ότι δεν θα χρεοκοπήσουμε, δεν έχει να χάσει κάτι, διότι με την αποδοχή των ομολόγων για την πληρωμή των φόρων θα απαλλαγεί της υποχρέωσης να εξοφλήσει τα ομόλογα στο ακέραιο στη λήξη τους. Αν στις προθέσεις του κ. Βενιζέλου είναι όμως η χρεοκοπία (στα χέρια κάποιου άλλου φαντάζομαι), τότε η πρότασή μου δεν θα του αρέσει, διότι τα φορολογικά έσοδα θα «κουρευτούν» όσο και τα ομόλογα.

Του Στέφανου Μάνου, προέδρου της ΔΡΑΣΗΣ.
Source : citypress.gr