Είναι σε θέση η Τουρκία να αναλάβει με ασφάλεια το έργο του «διαμετακομιστή ενέργειας»;

Η Ευρώπη κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να μείνει χωρίς ενέργεια εμπιστευόμενη την "Λύση Τουρκία".

Και όχι μόνον όταν ξεσπάσει ο (όποιος) πόλεμος του όποιου αντίπαλου με την Τουρκία.

Αυτή επιπροσθέτως είναι μια "κόκκινη γραμμή" που επ' ουδενί δεν πρέπει να περάσει η Ελληνική ενεργειακή πολιτική.

Όσες «πιέσεις» και αν δεχτεί από ΗΠΑ και ΕΕ, είναι εγκληματικό για το μέλλον των παιδιών της Ελλάδας να στηριχτεί σε ένα Τουρκικό ενεργειακό δίκτυο που (εκτός του ότι θα «ανοίγει» και θα «κλείνει» κατά τις εκάστοτε γνωστές «εκβιαστικές βουλές» Αγγλοαμερικάνων και Τούρκων), επιπροσθέτως είναι ολοφάνερα υποψήφιο για ολοκληρωτική καταστροφή ως υπ' αριθμ. 1 πολεμικός στόχος στο μέλλον.

Παρέχει τάχα τα διεθνή γεωπολιτικά εχέγγυα που θα προσφέρουν την «απόλυτη ασφάλεια» στο Τουρκικό Δίκτυο Αγωγών;

Είναι σε θέση η Τουρκία να αναλάβει με ασφάλεια το έργο του «διαμετακομιστή ενέργειας»;

Εδώ οι Νιγηριανοί αντάρτες, ναι, αυτοί οι «άγριοι», οι πάμφτωχοι, οι «μη σύγχρονα εξοπλισμένοι», ουσιαστικά «μόνοι τους», κατορθώνουν κάθε τρεις και λίγο να χτυπούν καίρια τις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις των ξένων εταιρειών μαζί και το δίκτυο αγωγών μεταφοράς πετρελαίου και αερίου. Αυτό αποτελεί την κυριότερη τακτική ανταρτοπολέμου που χρησιμοποιούν.

Γιατί άραγε;

Διότι πολύ απλά αυτή είναι η πιο πρόσφορη Τακτική.

Πόσες χώρες στον κόσμο έχουν τάχα τη δυνατότητα να φυλάξουν αποτελεσματικά χιλιάδες χιλιόμετρα αγωγών;

Ούτε καν η φήμη των Δυτικών πετρελαϊκών εταιρειών κατόρθωσε κάτι τέτοιο. Αυτό τουλάχιστον αποδεικνύει χρόνια τώρα στην πράξη το Δέλτα του Νίγηρα.

Η «Περίπτωση Νιγηρία» αποτελεί την «ιδανική γεωστρατηγική προσομοίωση» του τι μπορεί να  συμβεί στο μέλλον στην Τουρκία.

Το «παράδοξο» είναι που δεν το βλέπουν οι Ευρωατλαντικοί πάτρωνές της.

Η Τουρκία με τον ιστορικά αιμοσταγή επεκτατισμό και επιθετικότητά της κατόρθωσε να έχει πολεμικές σχέσεις μίσους όχι μόνον με τους γείτονές της (κοντινούς και μακρινούς) αλλά και με τις μειονότητές της.

Παρ’ όλα αυτά διεκδικεί τη μερίδα του λέοντος στην μεταφορά της ενέργειας από τον Καύκασο στη Δύση.

Και μάλιστα με την «ενισχυτική προώθηση» των ευρωατλαντικών της προστατών. Κυρίως δε, των Αγγλοαμερικάνων.

Και καλά για την Τουρκία. Είναι εξαιρετικά σημαντικό για την «Ασφάλειά» της να επιτύχει κάτι τέτοιο, γιατί κατόπιν οι Δυτικοί θα αναγκαστούν να προστατεύουν ακόμη πιο πολύ την Τουρκία εφόσον έτσι θα προστατεύουν τους «ενεργειακούς αγωγούς», δηλαδή, τα «συμφέροντά» τους.

Για την Τουρκία είναι κάτι σαν έξτρα «ασφαλιστήριο συμβόλαιο» ζωής. Εκτός όλα τα άλλα «πολύτιμα» που θα της προσφέρει ως «ποικίλους πόρους και κεφάλαιο».

Οι Δυτικοί όμως, πχ αυτή η περιβόητη πολύπειρη Αγγλική Εξωτερική Πολιτική, αλλά και η οψίμως ικανότατη Αμερικανική, δεν βλέπουν πως υποθηκεύουν ξεκάθαρα το ενεργειακό μέλλον της Ευρώπης με αυτό τον τρόπο;

Κι έστω, οι ΗΠΑ το βλέπουν αλλά επιθυμούν μονίμως να έχει η Ευρώπη  προβλήματα «Ασφάλειας» για να έχει την «ανάγκη» τους.

Η Ευρώπη όμως, η οποία είναι αυτή που θα υποστεί τα ενεργειακά πάνδεινα στο μέλλον εάν τώρα κάνει λάθος στρατηγικές επιλογές, δεν βλέπει «τι πρόκειται να γίνει»;

Τόσο τυφλωμένη είναι εντέλει από το μικρόπνοο όνειρο της  δήθεν μεγάλης Τουρκικής αγοράς των 100 εκ. καταναλωτών, που είναι πρόθυμη να πληρώσει με μια εκτεταμένη πανευρωπαϊκή καταστροφή την απληστία λίγων χιλιάδων ευρωπαίων επιχειρηματιών;

Μιλώντας ωμά, η Τουρκία έχει τόσους εχθρούς που το «Δίκτυο Αγωγών» της αντικειμενικά να θεωρείται ο υπ’ αριθμόν ένα στρατηγικός στόχος και δη στο άμεσο μέλλον.

Και μπορεί οι Κούρδοι να έχουν ως πρώτιστη ανάγκη την «αμέριστη υποστήριξη» των ΗΠΑ και της Δύσης προκειμένου να εδραιωθεί η νεοσύστατη κρατική οντότητά τους – γι’ αυτό και δε χτυπούν τους Τουρκικούς αγωγούς – αλλά με την διαρκώς αυξανόμενη Τουρκική επιθετικότητα και επεκτατικότητα, είναι θέμα χρόνου να σχηματισθεί μια «Αντιτουρκική Διεθνής».

Source : aegeanhawk.blogspot