Αντίδραση στην τηλεοπτική προπαγάνδα

Το Σωματείο Αδούλωτη Κερύνεια καταγγέλλει τον ΑΝΤ1 Ελλάδος για την προβολή της Τουρκικής δημιουργίας σαπουνόπερα ΕΖΕΛ, η οποία γυρίστηκε στα κατεχόμενα μέρη της Κύπρου μας.
Είμαστε βέβαιοι ότι κάθε Τουρκική ενέργεια η οποία συνδέεται με τα κατεχόμενα, επιδιώκει την αποδοχή και αναβάθμιση του παράνομου Καθεστώτος, με τελική επιδίωξή της την αναγνώριση του ως νόμιμης ξεχωριστής οντότητας και αυτό ισχύει ακόμη και τηλεοπτικές παραγωγές. Η ενέργεια αυτή του ΑΝΤ1 Ελλάδος συνιστά πισώπλατη μαχαιριά στον αντικατοχικό μας αγώνα τη στιγμή που κλιμακώνονται πάνω μας οι πιέσεις να υποταχθούμε στην κατοχή και να νομιμοποιήσουμε τα κατοχικά δεδομένα.

Προβάλλεται για ψυχαγωγία μια παραγωγή η οποία εξελίσσεται πάνω στην κατεχόμενη και αιματοβαμμένη γη μας, η οποία σκεπάζει νεκρούς και αγνοούμενους μας Κύπριους και Ελλαδίτες, πεταμένους σε μαζικούς τάφους...
και πάνω στην οποία διαπράχθηκαν σωρεία άλλων αποτρόπαιων εγκλημάτων σε βάρος του άμαχου Κυπριακού Λαού με επιστέγασμα το Εθνικό ξεκαθάρισμα όλων των Ελλήνων από τα κατεχόμενα.
Μέσα από την παραγωγή προβάλλονται και διαφημίζονται οι κλεμμένες περιουσίες μας. Προβάλλονται παράνομες αναπτύξεις που έγιναν πάνω στις περιουσίες μας όπως το ξενοδοχειακό συγκρότημα το οποίο κτίσθηκε πάνω στα ερείπια της κατεχόμενης Βουκολίδας.
Μέσα από τη σειρά διαφημίζονται παράνομα Καζίνα και άλλες επιχειρήσεις οι οποίες χρηματοδοτούν την παραγωγή.
Καλλιεργείται στους Έλληνες θεατές η ανοχή, η αποδοχή και ο εθισμός στην κατοχή της Κύπρου μας και υπονομεύεται το αντικατοχικό φρόνημα του Ελληνικού Λαού, και εν κατακλείδι εξουδετερώνεται η υποστήριξη του Ελληνικού Λαού προς την Κύπρο. Πρόκειται για δηλητήριο στις φλέβες και η παράλυση που θα προκληθεί θα έχει συνέπειες όχι μόνο για την Κύπρο αλλά και για τον Ελληνισμό γενικότερα.
Ευνοείται και υποβοηθείται η Τουρκική πολιτική της συνεχούς φθοράς και εκφυλισμού του Κυπριακού και της υποστήριξης που πρέπει να τυγχάνει ως Διεθνές θέμα εισβολής και κατοχής που είναι.
Βέβαια, συνυπεύθυνη με τον ΑΝΤ1 Ελλάδος πρέπει να είναι και η Ελληνική Κυβέρνηση της οποίας η ασπόνδυλη πολιτική έναντι της Τουρκίας και της Τουρκικής επεκτατικής πολιτικής η οποία ανοικτά και απροκάλυπτα επιβουλεύεται την Ελληνική κυριαρχία , όχι μόνο επιτρέπει,αλλά ευνοεί τέτοιες εξελίξεις.
Καλούμε τον ΑΝΤ1 να αναλογισθεί τις ευθύνες του και να αποσύρει τη συγκεκριμένη παραγωγή και τον Ελληνικό Λαό να την αγνοήσει , να την μποϋκοτάρει και να οδηγήσει το δηλητηριώδες φίδι έξω από τα Ελληνικά σαλόνια.
ΣΩΜΑΤΕΙΟ «ΑΔΟΥΛΩΤΗ ΚΕΡΥΝΕΙΑ »
Αγίου Ιωάννη 7, Στρόβολος
Τ.Θ. 23940, 1687
Λευκωσία – Κύπρος
Τηλ. 22-668464, Φαξ 22-668882
e-mail: adouloti.kerinia@cytanet.com.cy
website:http://adoulotikerinia.com

Η δικτατορία των βαθμολογητών

Γ.ΔΕΛΑΣΤΙΚ-ΕΘΝΟΣ
Εξω φρενών είναι ο υπουργός Οικονομικών του γερμανικού κρατιδίου της Βαυαρίας, του δεύτερου μεγαλύτερου της χώρας με πληθυσμό ίδιο με της Ελλάδας, σε συνέντευξή του προς τη δεξιά εφημερίδα "Ντι Βελτ" αναφορικά με το περιβόητο πλέον θέμα των οίκων αξιολόγησης Moody's, Fitch και Standard & Poor's.
"Η Ευρώπη πρέπει να απελευθερωθεί από την υπαγόρευση όρων εκ μέρους των αμερικανικών οίκων αξιολόγησης" υπογραμμίζει ο Γκέορκ Φάρενσον και προσθέτει: "Δεν μπορεί οι αμερικανικοί οίκοι αξιολόγησης να μας υποδεικνύουν στην πράξη πότε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα πρέπει να δέχεται ως εγγύηση ένα κρατικό ομόλογο και πότε όχι".

Αγανακτισμένη με την κατάσταση αυτή είναι και η ίδια η εφημερίδα. "Η Ευρώπη σε ομηρεία" ήταν ο τίτλος μιας σχεδόν ολοσέλιδης ανάλυσής της για το θέμα την περασμένη εβδομάδα. "Δύο αναλυτές και τρεις οίκοι αξιολόγησης αποφασίζουν για την τύχη της Ελλάδας και της ηπείρου. Αυτό πρέπει να αλλάξει. Οι κριτές του χρέους είναι τόσο ισχυροί όσο ποτέ. Οι πολιτικοί θέλουν τώρα να τους βάλουν δεσμεύσεις και να τους ρυθμίσουν πιο πολύ" έγραφε στους υπότιτλους.

Δεν είναι μόνο η "Ντι Βελτ" που αγανακτεί. Την ίδια άποψη έχει και η άλλη σοβαρή συντηρητική εφημερίδα της Γερμανίας, η "Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε", και την εκφράζει με πολύ έντονο τρόπο σε μια επίσης ολοσέλιδη ανάλυσή της. "Η δικτατορία των βαθμολογητών" είναι ο εύγλωττος τίτλος της. "Οι οίκοι αξιολόγησης έχουν τόσο μεγάλη δύναμη όσο ποτέ. Η μισή Ευρώπη τρέμει. Η πολιτική τούς έκανε τόσο ισχυρούς" τονίζει στους υπότιτλους.

"Είναι φαινόμενο. Οι οίκοι αξιολόγησης είναι ισχυρότεροι παρά ποτέ" διαπιστώνει η εφημερίδα και υπενθυμίζει: "Μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση, πολλοί ήθελαν ακόμη και να τους καταργήσουν. Εβδομάδες ολόκληρες ασχολούνταν μέχρι και ευρωπαϊκές σύνοδοι κορυφής πώς θα μπορούσαν να περιορίσουν την επιρροή αυτών των οίκων ? που είχαν αξιοσημείωτη συμβολή ακόμη και στη γένεση της κρίσης, γιατί βοήθησαν να κατασκευαστούν χρεόγραφα, τα οποία κατόπιν οι ίδιοι οίκοι αξιολογούσαν θετικά"!

Το τελικό αποτέλεσμα όμως όλων αυτών των συζητήσεων ήταν ένα πελώριο μηδενικό. "Οι οίκοι αξιολόγησης παρέμειναν ακόμη ''ακούρευτοι''. Βρίσκονται μάλιστα στο κέντρο της παγκόσμιας πολιτικής" διαπιστώνει με απογοήτευση η "Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε".

Η αιτία αυτής της εξέλιξης είναι απλή. Οι πολιτικοί ηγέτες της Ευρώπης είναι δέσμιοι του χρηματοπιστωτικού συστήματος, τα συμφέροντα του οποίου υπερασπίζονται και προωθούν προ παντός άλλου. Εχοντας μάλιστα εκχωρήσει τη δανειοδότηση ακόμη και των κρατών στο σύστημα αυτό και όχι στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, όπως θα έπρεπε, ή σε διακρατικές συμφωνίες, έχουν μετατρέψει την ΕΕ και πρωτίστως την Ευρωζώνη σε παιχνίδι στα χέρια των τραπεζών, οι οποίες βεβαίως σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελαν να μπλεχτεί στα πόδια τους ένας διακρατικός οίκος αξιολόγησης πανευρωπαϊκής εμβέλειας.

Αν οι κυβερνήσεις των χωρών-μελών της ΕΕ καθόριζαν τη στάση τους βάσει των εκτιμήσεων ενός τέτοιου οίκου αξιολόγησης, ο ρόλος των τριών αμερικανικών οίκων στην Ευρώπη θα υποβαθμιζόταν δραματικά και βεβαίως οι τράπεζες δεν θα μπορούσαν να παίξουν τα παιχνίδια που τώρα παίζουν εις βάρος των κρατών της ηπείρου. Οι ΗΠΑ θα έχαναν επίσης έναν αποφασιστικής σημασίας μοχλό επηρεασμού της παγκόσμιας οικονομίας.

"Οι ΗΠΑ μπορούν να καταστρέψουν χώρες με βόμβες, οι οίκοι αξιολόγησης μπορούν να το κάνουν αυτό με μια υποβάθμιση των κρατικών ομολόγων" έγραφε χαρακτηριστικά κάποτε ο Αμερικανός συγγραφέας Τόμας Φρίντμαν.

"Αφαιρέστε την εξουσία από τους οίκους αξιολόγησης! Πυροδότησαν την κρίση με χυδαίες γνωμοδοτήσεις και χρονικά αυθαίρετες υποβαθμίσεις" τονίζει ο Γερμανός οικονομολόγος Τόμας Στράουμπχααρ, διευθυντής του Ινστιτούτου Παγκόσμιας Οικονομίας του Αμβούργου (HWWI).

"Η εξάρτηση ολόκληρων κρατών από αυτούς τους οίκους αξιολόγησης αποτελεί αγκάθι στο μάτι για τους πολιτικούς επί πολύ καιρό. Μέχρι τώρα όμως λίγα έχουν γίνει για να αλλάξει η κατάσταση αυτή" διαπιστώνει η "Ντι Βελτ". Ούτε και πρόκειται να αλλάξει, θα προσθέταμε εμείς.

Οχι γιατί είναι δύσκολο. Αντιθέτως, πρακτικά θα ήταν απλούστατο για την Ευρώπη να συγκροτήσει όχι έναν, αλλά δέκα τέτοιους οίκους αξιολόγησης, αν ήθελε. Δεν το θέλουν όμως οι ηγέτες της, γιατί αυτό αντίκειται στα συμφέροντα του χρηματοοικονομικού συστήματος, του οποίου οι Ευρωπαίοι πολιτικοί ηγέτες αποτελούν όργανα.

ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΟ
Αξιοθρήνητο θύμα τους η Ελλάδα
ΤΡΑΓΙΚΟ θύμα των οίκων αξιολόγησης η Ελλάδα του Γιώργου Παπανδρέου. Το φθινόπωρο του 2009 την παρέλαβε ο πρωθυπουργός με αξιολόγηση Α- από τον Κ. Καραμανλή (οίκος Standard & Poor's). Με το που άρχισε να λέει τα περί "Τιτανικού" και "οικονομίας στην εντατική", ο οίκος την υποβάθμισε στο ΒΒΒ+. Με το που έβαλε ο Γ. Παπανδρέου τη χώρα στο Μνημόνιο, η Ελλάδα υποβαθμίστηκε στο ΒΒ+, δηλαδή τα ελληνικά κρατικά ομόλογα έπεσαν στην κατηγορία των "σκουπιδιών", στα... πρώτης ποιότητας σκουπίδια, όπου έβγαλαν όλο το 2010. Με το που μπήκε το 2011 υποβαθμίστηκαν στο ΒΒ-, έπειτα στο Β και τέλος στο CCC που είναι η κατηγορία? "χαβούζα" των "σκουπιδιών"! Επί Μνημονίου δηλαδή τα ελληνικά ομόλογα έγιναν τα χειρότερα ομόλογα του κόσμου μέσα σε έναν χρόνο!
Source :  ΕΘΝΟΣ

Σαρκοζί : Πλούτος που δεν παράγεται, δεν αναδιανέμεται

Τους τρόπους με τους οποίους σκοπεύει να «οικοδομήσει τη Γαλλία του αύριο» εξήγησε χθες ο Νικολά Σαρκοζί, σε συνέντευξη Τύπου στους οικονομικούς συντάκτες. Ηταν μόλις η τέταρτη φορά αφότου εξελέγη πρόεδρος το 2007 που διοργάνωσε ανάλογο γεγονός. Και από κανέναν δεν διέφυγε η λεπτομέρεια πως το έκανε μόλις ένα εικοσιτετράωρο πριν από την αναμενόμενη για σήμερα ανακοίνωση της Μαρτίν Ομπρί πως θα είναι υποψήφια για το χρίσμα του Σοσιαλιστή υποψήφιου στις προεδρικές εκλογές του 2012. Με την ανακοίνωση αυτή η Ομπρί θα σημάνει και επισήμως την έναρξη της primaire, της εσωκομματικής εκλογικής διαδικασίας - κάποιοι λένε και την έναρξη των εσωκομματικών εχθροπραξιών. Πριν λοιπόν τα γαλλικά ΜΜΕ στρέψουν αναπόφευκτα την προσοχή τους προς τα εκεί, ο Νικολά Σαρκοζί θέλησε χθες και τα κατάφερε να μονοπωλήσει τους προβολείς τους.

Ο γάλλος πρόεδρος ανακοίνωσε έως τα τέλη του 2011 επενδύσεις στους τομείς της επιστήμης, της υγείας και της τεχνολογίας 20 δισ. ευρώ από το επονομαζόμενο Μεγάλο Δάνειο των 35 δισ. που αποφασίστηκε το 2009 - τα 22 δισ. προέρχονται από τις χρηματοπιστωτικές αγορές και τα υπόλοιπα 13 από τους τόκους που εισέπραξε το κράτος από τις πρόσφατες αποπληρωμές δανείων προς τις τράπεζες. «Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να ενισχύσουμε την ανάπτυξη από την καινοτομία, την έρευνα και τις επενδύσεις», τόνισε.

Μεταξύ άλλων, ο Σαρκοζί ανακοίνωσε και την επένδυση ενός δισ. ευρώ «στο πυρηνικό πρόγραμμα του μέλλοντος» και ιδιαίτερα στους αντιδραστήρες τέταρτης γενιάς που αναπτύσσει ο γαλλικός πυρηνικός κολοσσός Areva. Επειτα από την καταστροφή της Φουκουσίμα, τρεις γείτονες της Γαλλίας - Γερμανία, Ελβετία και Ιταλία - γύρισαν την πλάτη στην πυρηνική ενέργεια. Αλλά η Γαλλία αντλεί απ' αυτήν το 80% του ηλεκτρισμού της. Ο Σαρκοζί έσπευσε πάντως χθες να υπογραμμίσει αφενός την εκταμίευση «σημαντικών πόρων από το Μεγάλο Δάνειο ώστε να ενισχυθεί η έρευνα στον τομέα της πυρηνικής ασφάλειας» και αφετέρου πως η κυβέρνησή του εξακολουθεί να επενδύει μαζικά στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας - περίπου 1,35 δισ. ευρώ θα εκταμιευτούν έως το τέλος του 2011. Ο γάλλος πρόεδρος δεν παρέλειψε να εξαπολύσει και μερικά βέλη εναντίον των Σοσιαλιστών. Κατ' αρχάς δήλωσε πως η χώρα στο παρελθόν είχε επικεντρωθεί υπερβολικά στην αναδιανομή αντί στη δημιουργία του πλούτου, και «πλούτος που δεν παράγεται δεν αναδιανέμεται». Στη συνέχεια στηλίτευσε το 35ωρο εργασίας, που υιοθετήθηκε από την Ομπρί όταν ήταν υπουργός Εργασίας του Ζοσπέν το 2000, επισημαίνοντας ότι ροκάνισε την ανταγωνιστικότητα της Γαλλίας.

Source : TA NEA

Γραφειοκρατία και διαφθορά : Γάγγραινες " καθεστωτικού τύπου"

Του Άγη Βερούτη

Η Αντιγραφειοκρατική Κίνηση του Στέλιου Σταυρίδη είχε την εναρκτήρια εκδήλωσή της την εβδομάδα που πέρασε. Σε γενικές γραμμές οι διαπιστώσεις είναι γνωστές σε όλους, αλλά ίσως όχι οι αριθμοί. Η γραφειοκρατία κοστίζει στην Ελληνική οικονομία 6,8% του ΑΕΠ ετησίως, όταν ο μέσος όρος στην Ευρώπη των 27 είναι 3,5% και οι ανεπτυγμένες χώρες, που βρίσκονται συνήθως κάτω από τον μέσο όρο, παίρνουν πρωτοβουλίες για να μειώσουν αυτό το ποσοστό κατά ένα τέταρτο στην επόμενη διετία.




Στην Ελλάδα η γραφειοκρατία είναι “Καθεστωτικού τύπου” που προσομοιάζει με εκείνες των Σοβιετικών οικονομιών, και των απολυταρχικών καθεστώτων του μέσου του προηγούμενου αιώνα.

Αν δούμε τις επιπτώσεις στην οικονομία και την ανάπτυξη, αυτή η υπέρβαση κόστους λειτουργίας της οικονομίας λόγω υπερβάλλουσας γραφειοκρατίας της τάξεως του 3,3% του ΑΕΠ, επηρεάζει το διαθέσιμο εισόδημα προς φορολόγηση των Ελλήνων, και άρα τους φόρους που εισπράττει το Κράτος.

Η είσπραξη των φόρων με τη σειρά της έχει άμεση επίπτωση στα ετήσια ελλείμματα, και άρα και στο χρέος της Χώρας. Αν υποθέσουμε ότι οι απώλειες φόρων λόγω κόστους υπερβολικής γραφειοκρατίας είναι το ένα τρίτο του 3,3% της διαφοράς μας με την Ευρώπη (υποθέτοντας ότι παλαιότερα η διαφορά δεν ήταν μεγαλύτερη, όπως πχ προ ίδρυσης των Κέντρων Εξυπηρέτησης Πολιτών), τότε το 1,1% θα ήταν οι χαμένοι ετήσιοι φόροι. Αυτό το 1,1% για τριάντα χρόνια, με τον ανάλογο τόκο δανεικών που πήρε το Ελληνικό κράτος για να το καλύψει με τα σχετικά επιτόκια έστω το επιεικές μέσο επιτόκιο δανεισμού 5,5% ετησίως, παραδίδουν σήμερα επιβάρυνση του κρατικού χρέους μας όχι το αθροιστικό 33%, αλλά με τον ανατοκισμό των τόκων προηγούμενων ετών, το τερατώδες 74,48% του ΑΕΠ!

Αυτό όμως στο 74,48% του ΑΕΠ που κουβαλάμε ως χρέος, δεν έχει καν συνυπολογιστεί η μείωση της ανάπτυξης της οικονομίας που έχει χαθεί λόγω της αποτροπής επενδύσεων από ξένους επενδυτές που φοβούνται να μη μπλέξουν στα γρανάζια των Ελλήνων καρεκλοκένταυρων.

Προσφάτως ακούστηκε πως ρωσσοκινεζικός όμιλος θα ήταν διατεθειμένος να επενδύσει μισό δισεκατομμύριο ευρώ στον τουρισμό, στην Κρήτη, αν η Ελληνική κυβέρνηση συμφωνούσε να άρει τη γραφειοκρατία για την επένδυση. Παλαιότερα θυμόμαστε όλοι πώς η Alcan ξεφορτώθηκε το Αλουμίνιο της Ελλάδος διότι δεν μπορούσε να διαχειρισθεί τις απαιτήσεις της Ελληνικής γραφειοκρατίας. Ίδιες ιστορίες έχει καθένας να περιγράψει για Ελληνικές επιχειρήσεις της παραγωγής και της μεταποίησης που έκλεισαν στη Χώρα μας λόγων ανυπέρβλητων εμποδίων. Πιό πρόσφατο παράδειγμα η κυκλώπεια επένδυση του συγκροτήματος Porto Navarino που ταλαιπωρήθηκε από την Ελληνική γραφειοκρατία για 20 χρόνια μέχρι να συλλέξει τις χιλιάδες υπογραφών που απαιτήθηκαν. Αντίστοιχα προ ολίγων ετών, η Ισπανική εταιρία παραγωγής ηλεκτρισμού από εναλλακτικές πηγές ενέργειας, έκανε διάβημα μέσω του τότε Ισπανού Πρωθυπουργού που επισκέφθηκε την Ελλάδα, στον τότε Έλληνα Πρωθυπουργό, να διευκολύνει τα γραφειοκρατικά εμπόδια που έβαζαν οι Έλληνες γραφειοκράτες στην εταιρία, προκειμένου να υλοποιήσει την σκοπούμενη επένδυση των 3 δισεκατομμυρίων ευρώ σε ηλιακά πάρκα παραγωγής ηλεκτρισμού. Μερικούς μήνες αργότερα, χωρίς να έχει γίνει κάποια ενέργεια από το επιτελείο του Έλληνα Πρωθυπουργού, οι Ισπανοί απέσυραν το επενδυτικό τους σχέδιο και αποχώρησαν από την Ελλάδα.

Προφανώς η όποια απόπειρα υπολογισμού της διαφυγούσης ανάπτυξης της Χώρας μας (opportunity benefit) λόγω της γραφειοκρατίας, στη διάρκεια των τελευταίων 30 ετών, θα ήταν αναξιόπιστη. Δεν θα αποπειραθώ να δώσω κάποιον αστήρικτο αριθμό, όμως τολμώ να φαντάζομαι ότι όποια και αν είναι η πραγματικότητα, πιθανολογώ πως η απώλεια ανάπτυξης στην οικονομία μας αθροιστικά πρέπει να υπερβαίνει το κόστος των γραφειοκρατών και των “καρεκλοκενταυρόσημων” που απαιτούνται σε κάθε κατάθεση δικαιολογητικών προς υπογραφή.

Πολύ σημαντικότερα η καταστροφή των Ελληνικών επιχειρήσεων που υπόκεινται σε αυτή την υπερβολική γραφειοκρατία είναι επίσης αδύνατον να μετρηθεί. Ουδείς γνωρίζει πόσες επιχειρήσεις σταμάτησαν δραστηριότητες βάζοντας λουκέτο, έχασαν τη διεθνή ανταγωνιστικότητά τους λόγω αδυναμίας να ανταποκρίνονται εγκαίρως στις επιταγές της αγοράς, και τελικά εξέλειπαν καταστρέφοντας τις θέσεις εργασίας που συντηρούσαν και τη φοροδοτική τους δυνατότητα. Ενδεικτικό είναι ότι από το 1983, υπάρχει πρακτική απαγόρευση ανανέωσης των μηχανημάτων στις βιοτεχνίες και βιομηχανίες που λειτουργούν στην Αττική.

Στην περιοχή της χώρας που διαμένει σχεδόν ο μισός πληθυσμός της Χώρας μας, το κράτος απαγορεύει σε μια βιοτεχνία να ανανεώσει τα μηχανήματά της με νέα, αποδοτικότερα, που θα της επιτρέπουν αν παράγει φθηνότερα και καλύτερα προϊόντα! Στην περιοχή της Χώρας που βρίσκονται αριθμητικά ο μεγαλύτερος αριθμός των ανέργων, το κράτος ουσιαστικά απαγορεύει την δημιουργία νέων θέσεων εργασίας! Πρόσφατα μάλιστα, προ μισού μήνα, ψηφίστηκε ο νέος αναπτυξιακός νόμος που ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ τη σύσταση νέων παραγωγικών μονάδων στην Αττική, για δήθεν περιβαλλοντογικούς λόγους. Ακόμα και αν τα νέα μηχανήματα καταναλώνουν το 1/10 της ενέργειας από τα πεπαλαιωμένα μηχανίματα της δεκαετίας του 1970 που βρίσκονται ακόμα σε λειτουργία! Εν μέσω της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης που έχει περάσει αυτή η ταλαιπωρημένη Χώρα σε καιρό ειρήνης, οι νομοθέτες της κυβερνήσεως κόπτονται περισσότερο για τις μαργαρίτες στα πεζοδρόμια από ότι για τις ανθρώπινες ζωές που καταδικάζουν στη δυστυχία της ανεργίας!

Όμως φυσικά κανείς πολιτικός (η αλήθεια είναι με την εξαίρεση του Στέφανου Μάνου) δε μιλάει για τη σιαμαία αδελφή της Γραφειοκρατίας: τη Διαφθορά. Η διαφθορά, εκτός από τις θέσεις αντιπαραγωγικής εργασίας που διασφαλίζει για τους δημοσίους υπαλλήλους, διασφαλίζει και συμπληρωματικό μαύρο εισόδημα. Συχνά μάλιστα, όπως αποκαλύπτει η δικαιοσύνη από όσους έχει ελέγξει σε πολεοδομίες, το συμπληρωματικό αυτό εισόδημα μπορεί να αθροίζει και σε δεκάδες εκατομμύρια ευρώ για κάποιους πολεοδόμους, όπως αποδεικνύουν οι τραπεζικές καταθέσεις τους, και τα πανάκριβα κότερα που τους βρήκε το ΣΔΟΕ. Η διαφθορά που πάει μαζί με την υπερβολική γραφειοκρατία είναι όμως θέμα που έχω αγγίξει αρκετές φορές. Θα αρκεστώ να αναλογιστώ πως κάπου ανάμεσα στο μέγεθος του κόστους της υπερβάλλουσας γραφειοκρατίας, και το μέγεθος της απώλειας της ανάπτυξης που η χώρα έχει υποστεί από αυτήν, βρίσκεται το κόστος της διαφθοράς, με την απώλεια πόρων από την υγιή επιχειρηματικότητα, και την απόκρυψη των εισοδημάτων αυτών από φορολόγηση.

Δυστυχώς η γραφειοκρατία δεν δαμάζεται ούτε με σχεδιασμό απλοποίησης και καλές προθέσεις όπως το πρόσφατο “One-stop shop” για την ίδρυση επιχειρήσεων που απλά είναι επικοινωνιακό πυροτέχνημα, αλλά ούτε και με μαστίγιο.

Η μόνη λύση για τη γραφειοκρατία είναι ο μπαλτάς όπως ανέφερε ο κ. Στ. Μάνος: ολοσχερής κατάργηση υποχρέωσης αδειοδοτήσεων όπου δεν είναι απολύτως απαραίτητη, και κατάργηση ολόκληρων υπηρεσιών/πλοκαμιών του γραφειοκρατικού τέρατος που στραγγαλίζει την Ελληνική οικονομία.

Οτιδήποτε άλλο, είναι απλά προφάσεις εν αμαρτίαις, φοβάμαι όμως ότι δεν θα βρεθεί εν ενεργεία πολιτικός που θα το παραδεχθεί, πόσο μάλλον να υλοποιήσει και αυτή την μόνη πραγματική λύση που θα τον φέρει αντιμέτωπο με την κομματική πελατεία.

Φυσικά, η κατάργηση της υπερβάλλουσας γραφειοκρατίας δεν θα μας λύσει το πρόβλημα του υπέρογκου χρέους μας, θα μας αποτρέψει όμως από το να το διογκώσουμε σε αστρονομικό επίπεδο πέρα από σημερινό του μέγεθος, γυρνώντας μας πίσω στην εποχή της σκάφης και του άροτρου, και ίσως μας βοηθήσει να το εξυπηρετήσουμε χωρίς να εξαναγκάσουμε τα παιδιά μας να ξενιτευτούν για να ζήσουν με αξιοπρέπεια.


Source : capital.gr

Ανακάτεμα ενεργειακής τράπουλας στην Ανατολική Μεσόγειο

ΤΗΣ ΧΡΥΣΩΣ ΑΝΤΩΝΙΑΔΟΥ

Ανοικτά τα ενεργειακά μέτωπα για την Κύπρο
Ο άγνωστος «πόλεμος», οι μυστικές διαπραγματεύσεις και τα παρασκήνια συνθέτουν το παζλ των θεμάτων ενέργειας που εκτυλίσσεται στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, με επίκεντρο τα κοιτάσματα φυσικού αερίου. Μετά το Ισραήλ και την Κύπρο, στη σκακιέρα των διεκδικήσεων εισέρχονται δυναμικά και άλλοι δύο διεκδικητές, η Τουρκία και ο Λίβανος.


Η Κύπρος και το Ισραήλ φαίνεται ότι τα βρήκαν στο θέμα των ενεργειακών κοιτασμάτων και προχωρούν παράλληλα και μαζί στην εξόρυξη φυσικού αερίου σε γειτνιάζοντα οικόπεδα. Τώρα, όμως, στο ενεργειακό «παιγνίδι» των διεκδικήσεων εισέρχονται δυναμικά η Τουρκία και ο Λίβανος.

Η Τουρκία από καιρό τώρα ήταν ιδιαίτερα εξοργισμένη με τα ανοίγματα του Ισραήλ προς την Κύπρο και με τις ενεργειακές συμφωνίες, απειλώντας ακόμη και με στρατιωτική εμπλοκή σε περίπτωση που η Κύπρος καθόριζε την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) και προκήρυσσε διεθνή διαγωνισμό για έρευνες για κοιτάσματα υδρογονανθράκων στη θαλάσσια περιοχή της.

Ωστόσο, τον τελευταίο καιρό διοχετεύονται έντονες πληροφορίες ότι υπάρχουν σε εξέλιξη μυστικές συνομιλίες μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας για το όλο θέμα. Μάλιστα, οι συνομιλίες πραγματοποιούνται με κάθε μυστικότητα και καταβάλλονται προσπάθειες να σπάσει ο «πάγος» που δημιουργήθηκε στις σχέσεις των δυο πλευρών μετά το περσινό αιματηρό καλοκαίρι.

Συμφώνησαν σε συμμετοχή
Επίκεντρο των συζητήσεων φαίνεται να είναι τα ενεργειακά ζητήματα με επίκεντρο το θέμα των κοιτασμάτων φυσικού αερίου. Πάντως, σύμφωνα με πληροφορίες που είδαν το φως της δημοσιότητας σε έγκυρες ιστοσελίδες από τον περασμένο Ιανουάριο, το Ισραήλ παρουσιάζεται να έχει συμφωνήσει με Τούρκους επιχειρηματίες τη συμμετοχή τους στην εκμετάλλευση του φυσικού αέριου της Κύπρου.

Σύμφωνα με δημοσίευμα της ισραηλινής εφημερίδας «Haaretz», «οι προσπάθειες υποστηρίζονται από τις ΗΠΑ».

«Το Ισραήλ επιθυμεί την αποκατάσταση θετικών και υγιών διμερών σχέσεων, οι οποίες να είναι προς όφελος των δύο πλευρών. Εκφράσαμε τη λύπη μας για την επιδείνωση των σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών», δήλωσε Ισραηλινός αξιωματούχος που προτίμησε την ανωνυμία.

Το δημοσίευμα της ισραηλινής εφημερίδας ενισχύει τις πληροφορίες, που είναι σε γνώση του αρμόδιου Υπουργείου Εξωτερικών της Κύπρου, σύμφωνα με το οποίο οι μυστικές επαφές διεξάγονται από απεσταλμένο του Ισραηλινού πρωθυπουργού Μπενιαμίν Νετανιάχου με τον Τούρκο υφυπουργό Εξωτερικών Φεριντούν Σινιρλίογλου (άνθρωπος που επιστρατεύεται σε ειδικές αποστολές).

Παράλληλα, εν εξελίξει βρίσκονται και άλλες συνομιλίες με επικεφαλής τον Γιόζεφ Σιεσανόβερ και τον Οζντέμ Σανμπέρκ, Ισραηλινό εκπρόσωπο και Τούρκο ομόλογό του στη διερευνητική επιτροπή του ΟΗΕ για την ισραηλινή έφοδο στο τουρκικό πλοίο «Μαβί Μαρμαρά» πέρσι.

Να σημειώσουμε ότι μετά την έφοδο στο πλοίο το Μάιο του 2010, ο Τούρκος πρόεδρος Αμπντουλάχ Γκιουλ δήλωνε ότι «οι σχέσεις με το Ισραήλ ποτέ ξανά δεν θα είναι οι ίδιες».


Ο Λίβανος απειλεί
Από την άλλη, στο ενεργειακό «παιγνίδι» εισέρχεται δυναμικά και ο γειτονικός Λίβανος, με διεκδικήσεις στα κοιτάσματα φυσικού αερίου στις περιοχές του Ισραήλ, Λιβάνου και Κύπρου.
Ο Λίβανος εγκαινίασε ένα εξαιρετικά σημαντικό κεφάλαιο αντιπαράθεσης στην περιοχή, και αυτήν τη στιγμή φαίνεται πως διάκειται φιλικά προς την Τουρκία. Η λιβανική εφημερίδα Αλ-Σαφίρ έγραψε ότι «το Ισραήλ ετοιμάζεται να ιδιοποιηθεί κοιτάσματα φυσικού αερίου που βρίσκονται στα λιβανικά χωρικά ύδατα». Σύμφωνα με το δημοσίευμα, «τα κοιτάσματα του ''Λεβιάθαν'' βρίσκονται εντός των λιβανικών χωρικών υδάτων, πράγμα που αποτελεί ακόμη μια πρόκληση των Ισραηλινών και δημιουργεί θέματα περαιτέρω αγώνων».

Επίσης, σύμφωνα με τη Daily Star της Βηρυτού, ο Λίβανος απέστειλε επιστολή στον Γ.Γ. του ΟΗΕ, με την οποία καταγγέλλεται η συμφωνία Κυπριακής Δημοκρατίας - Ισραήλ για την οριοθέτηση των θαλάσσιων δικαιοδοσιών τους, παραβιάζει τα κυριαρχικά και οικονομικά δικαιώματα της δικής του χώρας και «αποτελεί απειλή για την ασφάλεια και την ειρήνη στην περιοχή».

Ζήτησαν μέτρα
Ο υπουργός Εξωτερικών του Λιβάνου Αντνάν Μανσούρ ζήτησε από τα Ηνωμένα Έθνη να λάβουν τα αναγκαία μέτρα για να αποτρέψουν κάθε σύγκρουση που μπορεί να προκληθεί.

Η λιβανική πλευρά θεωρεί ότι τα κοιτάσματα βρίσκονται εν μέρει στα ανοικτά των λιβανικών ακτών, εντός των χωρικών υδάτων του Λιβάνου και όχι του Ισραήλ και εν μέρει στα χωρικά ύδατα ανάμεσα στο θαλάσσιο χώρο της Κύπρου και της «Παλαιστίνης».

Η λιβανική πολιτική ηγεσία και η σιιτική οργάνωση Χεζμπολάχ, αλλά και οι Λιβάνιοι αξιωματούχοι επικαλούνται κανόνες του διεθνούς δικαίου της θάλασσας και ο πρόεδρος του λιβανικού κοινοβουλίου κ. Ναμπίχ Μπέρι και ο υπουργός Ενέργειας κ. Τζιμπράν Μπασίλ αναφέρουν ότι «ο Λίβανος δεν θα επιτρέψει ούτε στο Ισραήλ ούτε σε οποιαδήποτε εταιρεία ισραηλινών συμφερόντων να εκμεταλλευθεί το λιβανικό φυσικό αέριο».

Απειλές για αντίποινα βίας
Το Ισραήλ, διά του υπουργού Ενέργειας Ούζι Λάνταου, δηλώνει ότι «δεν θα διστάσουμε να προστατέψουμε διά της βίας τα κοιτάσματα φυσικού αερίου που βρίσκονται πλησίον των βορείων ακτών της χώρας», τονίζοντας ότι οι σταθμοί «Λεβιάθαν» και «Ταμάρ» βρίσκονται χωρίς καμίαν αμφιβολία εντός των ισραηλινών χωρικών υδάτων. «Θα προστατέψουμε όχι μόνο τα δίκαιά μας αλλά και τους κανόνες του διεθνούς δικαίου», πρόσθεσε.

Η ισραηλινή πλευρά θεωρεί ότι σημείο αναφοράς για τον καθορισμό των χωρικών υδάτων αποτελεί το βορειότερο άκρο των συνόρων Ισραήλ - Λιβάνου της Βόρειας Γαλιλαίας.

Η λιβανική πλευρά υποστηρίζει ότι σημείο αναφοράς για τον καθορισμό των χωρικών υδάτων των δύο χωρών είναι το νοτιότερο παράκτιο σύνορο των δύο χωρών (δηλαδή το φυλάκιο της θέσης Ρος Χα' Νικρά).

Κύριο επιχείρημα της λιβανικής πλευράς είναι ότι εάν γίνει αποδεκτή η ισραηλινή άποψη, τότε η θαλάσσια περιοχή του Νοτίου Λιβάνου και της Τύρου θα φέρεται ότι ανήκει στο Ισραήλ, πράγμα που δεν θα ήταν δυνατόν να ευσταθεί.

Ο Μανσούρ υποστηρίζει ότι εφ' όσον η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982 δίνει σε κάθε κράτος δικαίωμα μονομερούς ανακήρυξης ΑΟΖ εύρους μέχρι 200 μιλίων, συνάγεται ότι σε περιοχές που χωρίζονται από θαλάσσια περιοχή εύρους μικρότερου των 400 μιλίων, η διαβούλευση των εμπλεκόμενων κρατών είναι
Source : www.sigmalive.com

Το Βέλγιο μας βάζει σε ...σκέψεις

Της ΚΟΡΙΝΑΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ

Ενας χρόνος χωρίς κυβέρνηση. Ε, και; Ο λόγος για το Βέλγιο, το οποίο συμπλήρωσε τις προάλλες ένα χρόνο χωρίς κυβέρνηση, σπάζοντας όλα τα ευρωπαϊκά και παγκόσμια ρεκόρ: και εκείνο του Ιράκ, στο οποίο πέρασαν 289 ημέρες από τις εκλογές ωσότου αναλάβει πέρυσι τα καθήκοντά της η κυβέρνηση, αλλά και το παλαιότερο της Καμπότζης, η οποία το 2003 είχε συμπληρώσει 353 ημέρες ακυβερνησίας.

Το αδιέξοδο χρονολογείται από τις βουλευτικές του Ιουνίου του 2010, οι οποίες ανέδειξαν πρώτη δύναμη, χωρίς όμως απόλυτη πλειοψηφία, τους εθνικιστές της Νέας Φλαμανδικής Συμμαχίας (Ν-VA). Το κόμμα τους απαιτεί μεγαλύτερη αυτονομία για τη Φλάνδρα, κάτι που όμως βρίσκει αντίθετους τους Σοσιαλιστές, οι οποίοι πλειοψήφησαν στο γαλλόφωνο Νότο.

Εκτοτε, όλες οι προσπάθειες για σχηματισμό κυβέρνησης έχουν αποβεί άκαρπες. Το ίδιο και όποιες σοβαρές ή φαιδρές κινητοποιήσεις πολιτών κατά της ακυβερνησίας. Ενα χρόνο τώρα, το Βέλγιο πορεύεται με μια υπηρεσιακή κυβέρνηση με επικεφαλής τον από πέρυσι απερχόμενο πρωθυπουργό Ιβ Λετέρμ. 

Εκτός όμως από παγκόσμιο ρεκόρ, η χώρα έχει πετύχει και κάτι άλλο, ίσως πιο παράδοξο: όλα να λειτουργούν κανονικά, παρά την «απουσία» κυβέρνησης! Μέσα σε ένα χρόνο «ακυβερνησίας», η οικονομία παρουσίασε ανάκαμψη, το έλλειμμα μειώθηκε, το Βέλγιο άσκησε ομαλά την εξάμηνη προεδρία του στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και πρόσφατα αποφάσισε να αποστείλει πολεμικά αεροπλάνα στη Λιβύη, στο πλαίσιο των ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων. Επίσης, σημείωσε και πρόοδο στον τεχνολογικό τομέα: σε μια πρωτοποριακή κίνηση, αυτό το μήνα τοποθετήθηκαν σε ένα τούνελ συσσωρευτές ηλιακής ενέργειας, οι οποίοι θα τροφοδοτούν με ρεύμα την ταχεία που εκτελεί το δρομολόγιο Παρίσι - Αμστερνταμ και διασχίζει όλο το Βέλγιο!

«Η χώρα λειτουργεί κι αυτό είναι παρήγορο. Είναι ένα δείγμα ότι το σύστημα είναι σταθερό, παρ' όλα τα προβλήματα», σχολιάζει στο BBC η Κάρολιν Βαν Βινσμπέργκε, καθηγήτρια πολιτικών επιστημών στο Καθολικό Πανεπιστήμιο της Λουβέν. «Εχουμε εγκαινιάσει ένα νέο είδος δημοκρατίας και διακυβέρνησης», προσθέτει χαριτολογώντας ο συνάδελφός της Νταβίντ Σιναρντέ, από το Πανεπιστήμιο της Αμβέρσας.

Παρά την προαιώνια διαμάχη Φλαμανδών - γαλλόφωνων και το τωρινό πολιτικό τέλμα, η εξουσία είναι αποκεντρωμένη. Οι ημιαυτόνομες περιφέρειες κατά κύριο λόγο και οι δήμοι αποτελούν σημαντικά κέντρα λήψης αποφάσεων, γεγονός που βοηθά στη διατήρηση μιας ομαλής δημόσιας λειτουργίας.

Υπάρχει βέβαια και το «αλλά»: το Βέλγιο έχει πολύ υψηλό χρέος το οποίο ανέρχεται στο 100% του ΑΕΠ. Οι αγορές καραδοκούν, βάζοντας σχετικά χαμηλή βαθμολογία στην ικανότητα δανεισμού της χώρας και απειλώντας με μεγαλύτερη υποβάθμιση. «Χρειαζόμαστε δραστικές μεταρρυθμίσεις», σχολιάζουν διάφοροι οικονομικοί κύκλοι, «και αυτές μπορεί να τις πραγματοποιήσει μόνο μια ισχυρή κεντρική κυβέρνηση». Με δεδομένη όμως τη δική μας εμπειρία, ίσως είναι καλύτερα για τους Βέλγους να παραμείνει η χώρα τους «ακυβέρνητη»...

Source : ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Η παρέμβαση του ΟΗΕ για την οικονομική κρίση

«Οι πολιτικές λιτότητας, όπως αυτές εφαρμόζονται στην Ελλάδα και στην Ισπανία, απειλούν την απασχόληση και θέτουν σε κίνδυνο την οικονομική ανάκαμψη». Πρόκειται για την φράση-κλειδί της ετήσιας έκθεσης του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για την παγκόσμια κοινωνική κατάσταση που αντιπαραθέτει ευθέως τον Οργανισμό με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), την Ευρωπαϊκή Ενωση και τους άλλους οπαδούς της επικρατούσης την τελευταία τριακονταετία «νέας οικονομικής ορθοδοξίας», που προτάσσει την ισοσκέλιση των δημοσίων οικονομικών ως αναγκαία (αν όχι και ικανή) συνθήκη για την ευημερία των κοινωνιών.
Στην έκθεση της Διεύθυνσης Οικονομικών και Κοινωνικών Υποθέσεων του ΟΗΕ, που δημοσιεύθηκε σήμερα, αναφέρεται συγκεκριμένα ότι τα μέτρα λιτότητας «όχι μόνο απειλούν την απασχόληση στο δημόσιο τομέα και τις κοινωνικές δαπάνες, αλλά καθιστούν την πορεία ανάκαμψης από την κρίση πιο αβέβαιη και εύθραυστη».
Αίσθηση προκαλεί η σύσταση του Οργανισμού προς τις εθνικές κυβερνήσεις να… αντισταθούν (με «σύνεση»όμως) στις πιέσεις για την υιοθέτηση μέτρων λιτότητας. Σημειώνει στην έκθεσή του ο ΟΗΕ: «Οι κυβερνήσεις πρέπει να αντιδράσουν με σύνεση στις πιέσεις που υφίστανται για τη δημοσιονομική σταθεροποίηση και την υιοθέτηση μέτρων λιτότητας, αν δεν θέλουν να διακινδυνεύσουν την αναστολή της διαδικασίας ανάκαμψης της οικονομίας».
Το πρόβλημα της οιονεί υποχρεωτικής υιοθέτησης της λιτότητας δεν απειλεί μόνο τις ανεπτυγμένες οικονομίες αλλά και τις αναπτυσσόμενες, σημειώνουν τα Ηνωμένα Εθνη, και μάλιστα «εκείνες που επωφελούνται από τα προγράμματα του ΔΝΤ, οι οποίες υφίστανται πιέσεις για να περιορίσουν τις δημόσιες δαπάνες και να εφαρμόσουν μέτρα λιτότητας».
Ενα από τα σημαντικά συμπεράσματα της έκθεσης είναι, όπως σημειώνει η γαλλική εφημερίδα Le Monde, η ανάγκη συστηματικής εφαρμογής «αντικυκλικών πολιτικών» από τις κυβερνήσεις. Η εφαρμογή δηλαδή πολιτικών για την τόνωση της ανάπτυξης. Γι’ αυτό και είναι απαραίτητη μια «αναθεώρηση της φύσης και των βασικών στόχων που θέτουν οι διεθνείς οργανισμοί προκειμένου να παράσχουν οικονομική βοήθεια στις χώρες που βρίσκονται σε δύσκολη θέση».
Αναφέρει χαρακτηριστικά ο ΟΗΕ: «Είναι πρωταρχικό για τις κυβερνήσεις να λαμβάνουν υπόψη τις πιθανές κοινωνικές επιπτώσεις που θα έχουν οι οικονομικές πολιτικές που εφαρμόζουν. Οι επιπτώσεις δηλαδή στη διατροφή του πληθυσμού, στην υγεία και στην εκπαίδευση, κι αυτό για να μην μετατρέπεται μακροπρόθεσμα η ανάπτυξη σε τιμωρία». Διότι, όπως επισημαίνουν οι ειδικοί του Οργανισμού, «οι πολιτικές οικονομικής λιτότητας μπορούν να πυροδοτήσουν ένα φαύλο κύκλο στον οποίο η αναιμική οικονομική ανάπτυξη θα τροφοδοτεί μιαν ανεπαρκή κοινωνική πρόοδο και θα ανατροφοδοτείται απ’ αυτή».

Πώς θα τονωθεί η ανάπτυξη

Ο ΟΗΕ καλεί τις κυβερνήσεις να υιοθετήσουν μέτρα ανάπτυξης της οικονομίας, ώστε να τονωθεί η παραγωγή και να μην πληγούν οι οικονομικές και κοινωνικές επενδύσεις. «Οι χώρες που θέτουν σε εφαρμογή συστήματα κοινωνικής προστασίας έχουν τη δυνατότητα να αντιμετωπίσουν καλύτερα τις συνέπειες ενός οικονομικού σοκ και να αποτρέψουν μια μεγαλύτερη διολίσθηση του πληθυσμού στη φτώχεια», εξηγεί η έκθεση.
Στο πλαίσιο αυτό, η μείωση των κοινωνικών δαπανών θα έχει ως πιθανό αποτέλεσμα να οξυνθούν και να παραταθούν οι αρνητικές συνέπειες της κρίσης. Αυτή η επιδείνωση μπορεί να εκδηλωθεί, κατά τον ΟΗΕ, με την επιδείνωση του επιπέδου διατροφής του πληθυσμού, με την αύξηση των ποσοστών εγκατάλειψης των σπουδών σε διάφορες βαθμίδες εκπαίδευσης και κυρίως με την αύξηση των ποσοστών των μακροχρονίως ανέργων.
Στην έκθεσή του ο ΟΗΕ αντικρούει, τέλος, την κρατούσα συλλογιστική που θεωρεί ότι η μεγαλύτερη ευελιξία στην αγορά εργασίας τονώνει την ανταγωνιστικότητα. Κι αυτό επειδή«η ευέλικτη εργασία συνοδεύεται συχνά με πτώση των μισθών και οδηγεί σε μια σταδιακή υποβάθμιση των εργασιακών συνθηκών». Εξάλλου, οι συντάκτες της έκθεσης διαπιστώνουν ότι οι οικονομικές πολιτικές και τα μέτρα που έχουν εφαρμόσει ως τώρα οι κυβερνήσεις «δεν κατάφεραν να απαντήσουν στις βαθύτερες αιτίες της κρίσης, όπως φαίνεται από το γεγονός ότι και αυτοί που συστήνουν και αυτοί που εφαρμόζουν τις πολιτικές αυτές προειδοποιούν ότι η ανάκαμψη είναι αβέβαιη και ότι ελλοχεύει ο κίνδυνος για νέα υποτροπή της κρίσης».
Source :tovima.gr

Οικονομική αποζημίωση λόγω απειλής χρήσης βίας

Μιά ανορθόδοξη προσέγγιση

 

Οι συζητήσεις αναφορικά με το Αιγαίο βρίσκονται, με κάθε αφορμή, στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος κατά τις διμερείς επαφές των αρχηγών κρατών Ελλάδας Τουρκίας, όπως και των Υπουργών Εξωτερικών των δυο χωρών.

Το ανατολίτικο παζάρι λοιπόν με την Τουρκία για την επέκταση ή μη των χωρικών μας υδάτων στα 12 μίλια καλά κρατεί από το 1974 και μετά, αν και το πρόβλημα, σύμφωνα με την πρακτική που ακολουθείται στην ΕΕ φαίνεται στην ουσία να έχει λυθεί.

Θα μπορούσε να θεωρηθεί λάθος η οποιαδήποτε σχετική διαπραγμάτευση, όχι γιατί η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, που υπογράφηκε στις 10-12-1982 και τέθηκε σε ισχύ στις 16-11-1994 από τότε που το 100^o  κράτος-μέλος του ΟΗΕ την επικύρωσε, αλλά για άλλους απλούς και πρακτικούς λόγους.

Αναλυτικότερα, τα χωρικά ύδατα των 12 μιλίων αποτελούν μόνιμη επωδό σε όλους τους Κανονισμούς της ΕΕ με θέμα την αλιεία (π.χ. με θέμα τους ελέγχους που προβλέπονται στους αλιευτικούς στόλους). Ως γνωστό, οι Κανονισμοί, του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και Συμβουλίου είναι δεσμευτικοί για όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ χωρίς παρεκκλίσεις στα όσα γράφουν. Επιπλέον αποτελούν κοινοτικό κεκτημένο για κάθε προς ένταξη στην ΕΕ κράτος, που υποχρεούται να τους αποδεχθεί ως έχουν. Υπενθυμίζεται ότι η ΕΟΚ υιοθέτησε τις διατάξεις της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας την 1-4-1988 αποδεχόμενη από τότε το όριο των 12 ναυτικών μιλίων (το έως τα 12 μίλια) στα χωρικά ύδατα των κρατών-μελών της.

Οπότε προς τι η συνέχιση της παράνομης κατά τα άλλα «απειλής χρήσης βίας» μέσω του casus belli της Τουρκίας; Σημειώνεται ότι το εν λόγω casus belli που αποτελεί απόφαση όχι της οποιασδήποτε τουρκικής κυβέρνησης αλλά αυτής της ίδιας της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης της 8-6-1995 παραβιάζει επίσης: τις αρχές της παραγράφου 4 του Άρθρου 2 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ, τα όσα αυτονόητα προβλέπονται στο Σύμφωνο της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας (ΝΑΤΟ), τα όσα έχουν συμφωνηθεί στην Δήλωση της Ισπανίας (1997) και τα όσα τέλος καταγράφονται στα συμπεράσματα της Συνόδου Κορυφής του Ελσίνκι το 1999.

Κατά τη Σύνοδο αυτή αποφασίσθηκε, εκτός των άλλων, η διευθέτηση με ειρηνικό τρόπο κάθε διαφοράς ανάμεσα στα κράτη-μέλη και στα προς ένταξη κράτη στην ΕΕ. Η Τουρκία τότε, βαπτίσθηκε απλά ως ‘επιλέξιμο κράτος’ για ένταξη. Παρά τη σθεναρή αντίσταση του τότε Πρωθυπουργού της χώρας Μπ. Ετσεβίτ, στα όσα πρόβλεπαν στα συμπεράσματα της Συνόδου κορυφής του Ελσίνκι, τελικά τα αποδέχθηκε.

Μια σωρεία λοιπόν κανόνων, συμφωνιών κ.ά. απαντά στο αμετακίνητο και εκτός των διεθνών κανόνων casus belli της Τουρκίας, το οποίο εκτός των άλλων προκαλεί σημαντικές ζημίες στην Ελλάδα, μέσω των υψηλών δαπανών της τελευταίας για αγορές οπλικών συστημάτων και όχι μόνο. Ένας οικονομολόγος μπορεί με ιδιαίτερη ακρίβεια να υπολογίσει το ύψος της συγκεκριμένης ζημιάς.

Εδώ, ως προς την πρόκληση τέτοιας μορφής ζημιών στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων, αξίζει να αναφερθεί το εξής: Όταν κατά το 1925 η Ελλάδα απάντησε σε προκλήσεις της Βουλγαρίας που εκδηλώθηκαν στα σύνορα των δυο χωρών, κάνοντας ‘χρήση βίας’ και εισβάλλοντας για τρεις ημέρες στο έδαφος της γειτονικής χώρας προκαλώντας εύλογες ζημιές, η τότε Κοινωνία των Εθνών επέβαλε ένα πρόστιμο στη χώρα. Η ζημία που προκλήθηκε από τη «χρήση βίας» λοιπόν μετρήθηκε και έδωσε ένα αποτέλεσμα μια ποινή. Το ίδιο ακριβώς μπορεί να συμβεί και με τη μετρήσιμη ζημιά που προκαλεί η «απειλή χρήσης βίας».

Σημειώνεται ότι το άρθρο 2 παράγραφος 4 του Καταστατικού χάρτη του ΟΗΕ, που καλεί τα μέλη του Οργανισμού να «απέχουν από απειλή ή χρήση βίας» δεν κάνει διάκριση ανάμεσα στη «χρήση βίας» και στην «απειλή χρήσης βίας», θεωρώντας λοιπόν υποδεέστερης σημασίας τη δεύτερη.

Ερώτηση λοιπόν: Γιατί η Ελληνική κυβέρνηση δεν διερευνά τη δυνατότητα διεκδίκησης αποζημίωσης που προκαλεί η «απειλή χρήσης βίας» λόγω του casus belli της Τουρκίας; Η αποζημίωση αυτή δικαιολογείται από τις πανάκριβες αγορές εξοπλιστικών συστημάτων, που προκλήθηκαν εξ’ αιτίας αυτής της παράνομης ενέργειας της Τουρκίας; Οι αγορές αυτές αποτελούν ζημία για την οικονομία. Τι έχει να χάσει παίζοντας με νομικά τερτίπια απέναντι στην Τουρκία; Απολύτως τίποτα!.

*Αν. καθηγητής του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ

www.mardas.gr 

Δημοσιεύτηκε στο http://blogs.eliamep.gr/

Δομή και οργανόγραμμα της κοινότητας Γκιουλέν

Του Μάνου Ηλιάδη (Συγγραφέας, Δημοσιογράφος)

Ελληνοτουρκικά-Το νέο «βαθύ κράτος» υπό τον Φετχουλάχ Γκιουλέν

Η δομή της πολυπλόκαμης οργάνωσης του «πλέον επικίνδυνου ισλαμιστή του πλανήτη» - Πώς αφαίρεσε τον κρατικό μηχανισμό και τις δυνάμεις ασφαλείας από τον έλεγχο των κεμαλιστών
Μετά την αναφορά του «ΚτΕ» (29.4.2011) στη διείσδυση στη Θράκη του «πλέον επικίνδυνου ισλαμιστή του πλανήτη», όπως έχει χαρακτηρισθεί ο Φετχουλάχ Γκιουλέν για τις υπόγειες μεθόδους που ακολουθεί και την υπονομευτική του δράση σε άλλες χώρες (βλ. «ΚτΕ» 28.5.2011), νέα στοιχεία ήλθαν να ρίξουν περισσότερο φως στη δράση αυτού του «Δούρειου Ίππου» της Τουρκίας.

Αυτή τη φορά τα στοιχεία έρχονται μέσα από την ίδια την Τουρκία. Συγκεκριμένως, στις 3 Μαΐου, ο πασίγνωστος Τούρκος δημοσιογράφος Αχμέτ Σικ συνελήφθη και φυλακίστηκε με την προσχηματική κατηγορία της συμμετοχής στην οργάνωση Εργκένεκον, αλλά ο πραγματικός λόγος για τη δίωξή του ήταν, διότι σκόπευε να εκδώσει ένα βιβλίο για τον Φ. Γκιουλέν με τίτλο «Ο στρατός του ιμάμη». Μαζί με τον Σικ, που εργαζόταν στην εφημερίδα «Ραντικάλ» του ομίλου Ντογάν, συνελήφθη και ο συνάδελφός του Ντετίμ Σενέρ, που εργαζόταν στην εφημερίδα «Μιλιέτ» του ίδιου ομίλου, τον οποίον ο Ερντογάν προσπάθησε να καταστρέψει, επιβάλλοντάς του εξοντωτικά πρόστιμα.

Για πολλούς παρατηρητές, η σύλληψη του Αχμέτ Σικ ενίσχυσε τις υποψίες (καθώς και προγενέστερους ισχυρισμούς των στρατιωτικών) ότι η κυβέρνηση Ερντογάν χρησιμοποιεί την υπόθεση Εργκένεκον, για να εξοντώσει τους αντιπάλους της, καθώς επίσης και όσους αντιτίθενται στο κίνημα Γκιουλέν, που την στηρίζει. Το ανυπόστατο της κατηγορίας εναντίον του Σικ προκύπτει από το γεγονός ότι ο ίδιος ήταν ο πρώτος δημοσιογράφος που δημοσίευσε μία έρευνα (στο περιοδικό «Νοκτά») σχετικά με τα σχέδια των στρατιωτικών για πραξικόπημα και ότι το ημερολόγιο ενός ναυάρχου που αποκάλυψε τότε, σχετικά με τα σχέδια του πραξικοπήματος, αποτελεί μέρος του κατηγορητηρίου στην υπόθεση Εργκένεκον.

Εκτός από τους Σικ και Σενέρ, υπάρχουν και άλλοι που έχουν συλληφθεί πρόσφατα με την κατηγορία-πρόσχημα της συμμετοχής στην Εργκένεκον. Ένας από αυτούς είναι ο εισαγγελέας Ιλχάν Τζιχανέρ, ο οποίος ερευνούσε διάφορα τοπικά παρακλάδια της κοινότητας Γκιουλέν. Ένας άλλος είναι ο δημοσιογράφος Νεντίμ Σενέρ, ο οποίος συνελήφθη τον περασμένο Φεβρουάριο, διότι συμμετείχε σε μία έρευνα που επέκρινε τους τρόπους, τους οποίους χρησιμοποιούσαν τα μέλη της κοινότητας, για να επηρεάσουν νεαρά άτομα και να κυριαρχήσουν στην επαγγελματική τους ζωή.

Ο ίδιος στο τελευταίο βιβλίο του είχε επικρίνει την κίνηση Γκιουλέν σε σχέση με τη δολοφονία του Αρμένιου δημοσιογράφου Χραντ Ντινκ (το 2007), είχε αποκαλύψει τα ψέματα της αστυνομίας για την υπόθεση αυτή, ενώ είχε κατηγορήσει μέλη των ενόπλων δυνάμεων, καθώς και πολλούς ανώτερους αξιωματικούς της αστυνομίας, ως υποστηρικτές του Γκιουλέν. Ένας ακόμη ήταν ο Χανεφί Αβτζί, πρώην ανώτατος αξιωματικός της αστυνομίας, ο οποίος συνελήφθη και είναι στην φυλακή, διότι έγραψε και αυτός ένα βιβλίο για την κοινότητα του Γκιουλέν, το οποίο πώλησε άνω του 1 εκατομμυρίου αντίτυπα.

Συνωμότες
«Όποιος τον αγγίζει καίγεται», είχε δηλώσει ο Σικ για τον Γκιουλέν, τη στιγμή που έμπαινε στο όχημα της αστυνομίας μετά τη σύλληψή του. Τι έλεγε τελικά το βιβλίο του Αχμέτ Σικ, που κατασχέθηκε πριν δημοσιευθεί, αλλά κατάφερε όμως να το βγάλει στο Διαδίκτυο, με αποτέλεσμα να κατέβει 100.000 φορές μέσα στις πρώτες 24 ώρες; Ότι ο Γκιουλέν ελέγχει ήδη το 80% των ανδρών της τουρκικής αστυνομίας (σ.σ.: μόνο σε τέσσερις νομούς ελέγχει 144 υψηλόβαθμα στελέχη της αστυνομίας, αναφέρει ως παράδειγμα) και επεκτείνεται ταχύτατα παντού, ότι οι άνδρες της αστυνομίας που ανήκουν στην κίνησή του ανέρχονται ταχύτατα στην ιεραρχία, ότι οι αστυνομικοί που επηρεάζει παρακολουθούσαν τα τηλέφωνα στελεχών της στρατοχωροφυλακής, υπουργών, βουλευτών και επιχειρηματιών κ.ά.

Ένα από τα χαρακτηριστικά περιστατικά που αναφέρει είναι ότι στις 23 Φεβρουαρίου 2009, σε επιχείρηση της στρατοχωροφυλακής, χωρίς τη γνώση της αστυνομίας, συνελήφθησαν περί τα 30 άτομα, με την κατηγορία ότι παρείχαν θρησκευτική εκπαίδευση σε 60 εσώκλειστα παιδιά ηλικίας 4-6 ετών. Στους 9 από αυτούς, γράφει ο Σικ, απαγγέλθηκε η κατηγορία συγκροτήσεως και συμμετοχής σε (παράνομη) οργάνωση. Το αποτέλεσμα ήταν στις 28 Νοεμβρίου 2009 να συλληφθούν όλα τα στελέχη της στρατοχωροφυλακής, που οργάνωσαν την επιχείρηση και η υπόθεση να κλείσει.

Εγχειρίδιο
Την περίοδο 1997-1998, αναφέρει ο Σικ, όταν οι Αρχές ασφαλείας άρχισαν να καταγράφουν τα μέλη της κοινότητας  Γκιουλέν (σ.σ.: την ίδια περίοδο η ΜΙΤ ολοκλήρωσε έρευνα για τον ίδιο τον Φ. Γκιουλέν), η κοινότητα, προκειμένου να διαφυλάξει τους οπαδούς της, τους διένειμε ένα κείμενο με 21 οδηγίες, οι οποίες μόνο οδηγίες θρησκευτικής οργανώσεως δεν είναι. Πρόκειται για ένα κανονικό εγχειρίδιο συνωμοτικής δράσεως, μίας πραγματικά παρακρατικής οργανώσεως.
Μερικές από αυτές:

- Αφαιρέστε από τα σπίτια σας βιβλία, τα οποία σας ενοχοποιούν.
- Ανοίγοντας την κεντρική είσοδο του σπιτιού, να φαίνεται η φωτογραφία του Κεμάλ.
- Πηγαίνοντας στη δουλειά σας, να αγοράζετε τις εφημερίδες «Σαμπάχ», «Μιλιέτ» και «Τζουμχουριέτ», τις οποίες θα τοποθετείτε σε σημείο εμφανές σε όλους.
- Την εφημερίδα «Ζαμάν» και τα περιοδικά «Αksyon» και «Sizinti» (ελεγχόμενα από τον Γκιουλέν) θα τα αγοράζετε με συνδρομή υπό άλλο όνομα. Δεν θα τα αφήνετε στα σπίτια σας.
- Στις τηλεφωνικές σας επικοινωνίες δεν θα αναφέρεστε σε θέματα θρησκείας και σε θέματα που αφορούν την οργάνωση.
- Για συγκεντρώσεις σε διάφορα σημεία θα χρησιμοποιείτε τη φράση «πού θα δούμε τον ποδοσφαιρικό αγώνα;».
- Δεν θα πηγαίνετε κάθε Παρασκευή για προσευχή. Θα χωρισθείτε σε τρεις ομάδες και κάθε μία θα πηγαίνει μία φορά κάθε τρεις Παρασκευές. Επίσης, τις Παρασκευές που δεν θα πηγαίνετε στο τζαμί θα προσκαλείτε στο σπίτι σας κεμαλιστές για καφέ ή φαγητό.
- Στον χώρο εργασίας σας δεν θα βοηθάτε κανέναν πλην των μελών της οργανώσεως.
- Για κάθε τι που λέγεται στον χώρο εργασίας σας, υπέρ ή κατά της οργανώσεως, θα ενημερώνεται άμεσα ο ιμάμης.
- Εάν η σύζυγος κάποιου μέλους της οργανώσεως δεν φοράει  μαντίλα, θα την εμφανίζει σε εορτές και γεύματα στις λέσχες της αστυνομίας.
- Οι σπουδαστές στις αστυνομικές σχολές τα Σαββατοκύριακα δεν θα πηγαίνουν στα φροντιστήρια της οργανώσεως. Τις συναντήσεις τους θα τις πραγματοποιούν σε εστιατόρια και καφετέριες.
- Στο «κουρμπάν μπαϊράμ», κανένα μέλος της οργανώσεως δεν θα σφάξει ζώα.
- Στους χώρους εργασίας σας θα συμμετέχετε σε συζητήσεις για τον ατατουρκισμό και τον κοσμικό χαρακτήρα του κράτους και δεν θα εμπλέκεστε σε συζητήσεις για τη θρησκεία.
- Από τα σκουπίδια (των άλλων) θα παίρνετε άδεια κουτιά από μπίρα και θα τα βάζετε έξω από τα σκουπίδια του σπιτιού σας (ώστε να φαίνονται).

Ιεραρχία
Μία από τις δυσκολίες κατανοήσεως της πραγματικής φύσεως αυτής της ύπουλης ισλαμικής οργανώσεως, η οποία επικαθορίζει τα πάντα πλέον στην Τουρκία και κατά την άποψή μας αποτελεί το «βαθύ κράτος» της ισλαμικής κυβερνήσεως του Ερντογάν, είναι «η ανυπαρξία ιεραρχίας και κάποιας κεντρικής οργανώσεως», όπως υποστήριξε η Helen Ebaugh, του πανεπιστημίου του Χιούστον, η οποία ερευνά τα οικονομικά του κινήματος. Η οργάνωση και η σχετική πυραμίδα της ιεραρχίας της, όμως, λειτουργεί και αυτή -όπως την αποκαλύπτει ο Σικ στο κατασχεθέν βιβλίο του- έχει ως εξής:
- Συμβουλευτική Ομάδα: Αποτελείται από επτά άτομα με πρόεδρο τον Φ. Γκιουλέν.
- Παγκόσμιος ιμάμης (σ.σ.: το πάνε για  επανίδρυση του χαλιφάτου): Ένας από τους ιμάμηδες της συμβουλευτικής ομάδας, ο οποίος εφαρμόζει τις αποφάσεις για την τοποθέτηση ιμάμηδων τόσο στην Τουρκία όσο και σε άλλες χώρες (άντε, με το καλό και εδώ, στη Θράκη).
- Περιφερειακός ιμάμης: Ιμάμης υπεύθυνος για μία ευρύτερη περιοχή, όπως Κ. Ασία, Ειρηνικός κ.ο.κ.
- Ιμάμης της χώρας: Π.χ., για Αγγλία, Γαλλία κ.λπ. (εδώ ποιος θα είναι; Ο Μέτε;).
- Περιφερειακός ιμάμης Τουρκίας: Π.χ., περιοχή Μαρμαρά, Αιγαίου, Μαύρης Θάλασσας κ.λπ.).
- Ιμάμης νομού.
- Ιμάμης επαρχίας.
- Ιμάμης συνοικίας.
- Ιμάμης οικίας: Υπεύθυνος για τις οικίες και τις εστίες συγκεντρώσεως των οπαδών.
- Διδάσκαλοι και, τέλος,
- Μαθητές και μέλη της οργανώσεως.

Και αυτή την ύπουλη οργάνωση, που εμφανίζεται με τη λεοντή του μετριοπαθούς ισλάμ και της δήθεν σύγχρονης εκπαιδευτικής δραστηριότητας, με την οποία καμουφλάρει τα σχολεία της, η οποία όπως γράψαμε πρόσφατα έχει ήδη βάλει πόδι στη Θράκη, ο κομψευόμενος υπουργός Εξωτερικών και ο άνθρωπός του στη Θράκη, όχι μόνο ανέχονται τη δράση της, αλλά δεν κάνουν καν τον κόπο να ρωτήσουν τις αρμόδιες Αρχές για την πραγματική φύση της…
Source: Κόσμος του Επενδυτή 

Αναδιάρθρωση και «απεχθές χρέος»: Δύο όψεις του ίδιου νομίσματος

 Τι κοινό έχουν και η αναδιάρθρωση και το «απεχθές» χρέος; Και οι δύο οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα: Να μην πληρώσουμε ένα μεγάλο μέρος του χρέους μας. Τι ωραία, ε; Αυτό σκέφτονται και συναρπάζονται, και οι υπέρμαχοι της «αναπόφευκτης» αναδιάρθρωσης, και οι υπέρμαχοι του χαρακτηρισμού του χρέους ως «απεχθούς».
Η διαφορά είναι ότι η αναδιάρθρωση θα επιβληθεί από την τρόικα, ενώ η κήρυξη του χρέους ως «απεχθούς» μοιάζει πολύ αγνωστική και θα επιβληθεί (νομίζουν όλοι), «από το λαό».

Εδώ έρχεται η πληροφορία-κλειδί του debtocracy: Απεχθές κηρύχθηκε το χρέος συνήθως με τις πλάτες των ΗΠΑ. Και ξαναθέτουμε το ερώτημα: Γιατί άραγε; Από καλοσύνη;

Βασικό δόγμα αυτής της παλιοζωής, που πολλοί έχουν την τάση να ξεχνάνε είναι το καπιταλιστικό: there is no such thing as a free lunch. Ακόμη και αν δεν θέλουμε να το πιστέψουμε ως δόγμα της παλιοζωής, ας το πιστέψουμε ως δόγμα του καπιταλισμού: Τίποτε δεν θα μας δώσουν δωρεάν. Κυρίως: Τίποτε δεν θα μας δώσουν για το καλό μας. Θα μας δώσουν, ό,τι μας δώσουν, για το δικό τους καλό!

Ευθεία αναδιάρθρωση θα σημαίνει, πολύ απλά, υποταγή της χώρας για πάντα στις δυνάμεις της παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης, δηλαδή, της παγκόσμιας οικονομικής δικτατορίας. Σε αντάλλαγμα, φυσικά, του «δώρου» να μας «χαρίσουν» ένα μέρος του χρέους.

Θα είναι το ακριβό «δώρο» που θα έχει δεχθεί ο ελληνικός λαός στη μακραίωνη ιστορία του…

Ας πάρουμε όμως τώρα την άλλη εκδοχή: Συναρπάζεται ο λαός και όλες οι αντιμνημονιακές δυνάμεις από τη δυνατότητα κήρυξης του χρέους ως «απεχθούς», η «Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου» καταλήγει στο συμπέρασμα ότι τάδε ποσοστό του χρέους είναι απεχθές, τα πουλημένα μήντια ξεσηκώνονται, ο λαός κατεβαίνει σε διαδηλώσει και, τελικά, οι τροϊκανές δυνάμεις «αναγκάζονται» να επιτρέψουν να κηρυχθεί το χρέος απεχθές.

Ευχαριστημένοι όλοι; Όλοι!

Εχμ, με μια υποσημείωση: Ότι σε αντάλλαγμα της διαγραφής ενός μέρους του «απεχθούς» χρέους, θα έχουμε υποταχθεί και πάλι στην παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση…

Ακριβώς όπως και με την αναδιάρθρωση!

Αλλά εδώ το εξαρχής επιδιωκόμενο αποτέλεσμα θα έχει επιτευχθεί με τη συμμαχία και την πρόθυμη συνδρομή των αντιμνημονιακών δυνάμεων!

Κάπως έτσι την πάτησαν και οι υπερπατριώτες το 1974… Τους χρησιμοποίησαν οι Αμερικανοί για να αλώσουν την Κύπρο. Οι εχθροί μας το ξέρουν πολύ καλά το παιχνίδι…

Λύση υπάρχει!

Έχουμε βαρεθεί να το φωνάζουμε: Μπορούμε και να μην χρεωκοπήσουμε, και να βγούμε από το Μνημόνιο.

Προϋπόθεση είναι, η Ελλάδα να πιστέψει στις δυνάμεις της, να πιστέψει ότι μπορεί να σταθεί στα πόδια της μόνη της, χωρίς κηδεμόνες. Ότι μπορεί να αλλάξει το σάπιο, πελατειακό, κατ’ ουσίαν ολιγαρχικό σύστημα διακυβέρνησης που έχει σήμερα και να απεγκλωβιστεί από ντόπιους και ξένους προστάτες.

Ότι μπορεί να κυβερνηθεί για το συμφέρον του λαού και να διαχειριστεί το κοινό ταμείο του λαού, για το συμφέρον του λαού και μόνον.

Αν το κοινό ταμείο χρησιμοποιηθεί σωστά, φτάνει και περισσεύει για να φτιάξει πλεονάσματα και να διαχειριστεί σωστά το υπάρχον χρέος. Και, μεσο-μακροπρόθεσμα, να το ξοφλήσει κιόλας.

Ας μην κάνουμε σύγκριση με την περίπτωση Κορέα. Ο Κορέα χρησιμοποίησε την κήρυξη του χρέους ως «απεχθούς» για να επιτύχει την άρνηση πληρωμής του χρέους προς το συμφέρον της χώρας. Ενός χρέους, όμως, που δημιουργήθηκε εξαρχής ως εργαλείο υποταγής.

Σε εμάς το χρέος δεν δημιουργήθηκε ως τέτοιο (με την πιθανή εξαίρεση του καινούργιου, μνημονιακού χρέους των 110 δις), αλλά χρησιμοποιείται εκ των υστέρων ως τέτοιο, ως εργαλείο, δηλαδή, υποταγής.

Και πώς χρησιμοποιείται ως εργαλείο υποταγής; Μα κάνοντας κυρίαρχη την άποψη ότι «το ελληνικό χρέος είναι πολύ μεγάλο για να αποπληρωθεί, άρα, πρέπει με κάποιον τρόπο να μειωθεί».

Μην τους ακούτε! Αυτό είναι το βασικό επιχείρημα των ανθρώπων του Μνημονίου: «Δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα, άρα χρειαζόμαστε Μνημόνιο». Το επόμενο στάδιο είναι: «Δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα, άρα, χρειαζόμαστε αναδιάρθρωση».

Σήμερα, οι οπαδοί της κήρυξης του χρέους ως απεχθούς υιοθετούν, κατά βάθος, το βασικό επιχείρημα των ανθρώπων του Μνημονίου: «δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα»! Με τη διαφορά ότι, αντί στο συμπέρασμα να συμπληρώνουν «χρειαζόμαστε Μνημόνιο», ή «χρειαζόμαστε αναδιάρθρωση», συμπληρώνουν ότι «πρέπει να κηρυχθεί το χρέος απεχθές».

Αδέρφια, ο Ισημερινός είναι εξαίρεση. Εδώ είμαστε ο κανόνας: Ο κήρυξη ενός κρατικού χρέους ως «απεχθούς» γίνεται συνήθως για να γίνει το κράτος αυτό προτεκτοράτο!

Και εδώ πάνε να μας τη φέρουν με τη δική μας αγωνιστική συνδρομή!

Αυτό που πρέπει να πάρουμε από το παράδειγμα του Ισημερινού και του Κορέα, είναι η ανυποχώρητη στάση για το εθνικό συμφέρον της χώρας μας και του λαού της.

Στο πλαίσιο αυτό, στην περίπτωση της Ελλάδας θα πρέπει να προτιμηθεί, αν χρειαστεί, η ευθεία και έντιμη στάση πληρωμής του χρέους, όχι τόσο ως τελική στόχευση (εκτός βέβαια και αν μας εξαναγκάσουν), όσο, κυρίως, ως διαπραγματευτικό χαρτί.

Το παιχνίδι με το «απεχθές» χρέος είναι, αντιθέτως, εξαιρετικά επικίνδυνο, διότι αποτελεί μέρος, αποτελεί βολική εναλλακτική, του αρχικού σχεδίου τους!

Και, κυρίως, εδραιώνει ακόμη περισσότερο παντού το προπαγανδιστικό υπόβαθρο της υποταγής μας: «Δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε μόνοι μας»!

Η αντίστασή μας πρέπει πρωτίστως να είναι νοητική.

Και η λύση δεν θα είναι εύκολη. Θα περάσει μέσα από πολύ αγώνα και όχι μέσα από μια φαινομενικά «ανώδυνη» και «ευχάριστη» διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του χρέους μας ως «απεχθούς».
Source : antinews.gr

Η αναγκαιότητα εκπόνησης μιας εθνικής στρατηγικής

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Konstantakopoulos.blogspot.com
Πρέπει κανείς να συγχαρεί τόσο το ΕΛΚΕΔΑ, όσο και τη “Στρατηγική”, για το αφιέρωμά τους και τις προτάσεις τους για την εκπόνηση μιας εθνικής στρατηγικής, για την προσπάθειά τους δηλαδή να συμβάλουν σε αυτό που κανονικά θα έπρεπε, αλλά δεν κάνει, ή κάνει άσχημα το κράτος και στην Ελλάδα και στην Κύπρο.

Δεν είναι τυχαίο ότι η δραστηριότητα των κύριων, χρηματοδοτούμενων από το κράτος, “ημιεπίσημων” ερευνητικών κέντρων για την εξωτερική και αμυντική πολιτική δεν είναι να παράγουν “ιδέες” και “προτάσεις” για το υποκείμενο “ελληνικό έθνος-κράτος”, αλλά να “μεταφράζουν”, μερικές φορές και στα κακά ελληνικά όσων δεν σκέφτονται μόνοι τους και στη γλώσσα τους, τις ιδέες του “διεθνούς συστήματος”, πριμοδοτώντας μια πολιτική λειτουργία που μετασχηματίζει το ελληνικό κράτος σε αντικείμενο του διεθνούς συστήματος.
Βγάζοντας την εμπειρία από τα Ορλωφικά, ο Ρήγας Φεραίος διατύπωσε την κεντρική άποψη ότι ο ελληνικός λαός πρέπει προπάντων να στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν χρειάζεται μια χώρα συνεργασίες και συμμαχίες. Σημαίνει ότι πρέπει να ξέρει να μπαίνει αυτόνομα σε αυτές, να μην ξεχνάει τα εθνικά της συμφέροντα και να κυττάει τους ξένους στα μάτια, με αξιοπρέπεια.
Δεν ήταν αυτή η περίπτωση των πλείστων Ελλήνων ηγετών, που ξεκινάνε δυστυχώς από ελαττωματική εθνική αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση, για να διατυπώσουν “δόγματα”, όπως το “Aνήκομεν εις την Δύσιν” της εποχής Καραμανλή ή το “να ευθυγραμμίσουμε τα εθνικά συμφέροντα με τα συμφέροντα των πλούσιων και ισχυρών” της εποχής Σημίτη. Παραλείπουν βεβαίως να προσέξουν ότι, όλες οι μεγάλες εθνικές καταστροφές στην Ελλάδα, συντελέσθηκαν κυρίως σε στιγμές μάξιμουμ εξάρτησης, όταν κάναμε ακριβώς αυτό που μας έλεγαν οι πλούσιοι και ισχυροί (π.χ. συμφωνίες Λονδίνου και Ζυρίχης, ή το 1974).
Βεβαίως μια χώρα ισχυροποιείται όταν ανήκει σε ισχυρά κλαμπ. Αρκεί όμως να μη δέχεται όλα όσα της υπαγορεύουν και η συμμετοχή να είναι όντως συμμετοχή και όχι υποδούλωση. Η Ελλάδα και η Κύπρος δεν αντιμετώπισαν ιστορικά τις κύριες απειλές ασφαλείας τους από τον αντίπαλο συνασπισμό, τις αντιμετώπισαν από τον συνασπισμό στον οποίο ανήκαν και ανήκουν. Δυστυχώς όμως η άποψή του Ρήγα Φεραίου έμεινε πολύ μειοψηφική στους κόλπους της ελληνικής “ελίτ”, που προτίμησε να αναζητήσει τη σωτηρία της “σε εκείνων τα ρήματα πειθόμενη”.
Δεν εκπονεί το κράτος ή τα πανεπιστήμιά μας στρατηγική γιατί:
-είναι ελάχιστα αποτελεσματικά,
-λειτουργούν συχνά με τη λογική των “παρεών” και των αξιωματούχων που λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα και 
-δεν διακινδυνεύουν τη θέση τους για να σκεφτούν ανεξάρτητα. 
Η αναποτελεσματικότητα όμως και η διαφθορά των κρατικών και ερευνητικών-εκπαιδευτικών δομών μας δεν είναι παρά η άλλη όψη του νομίσματος της βαθιάς ξένης εξάρτησης της χώρας, του μεγάλου αυτού προβλήματος που την ταλανίζει, χωρίς να έχει βρει ικανοποιητική λύση, στους δύο αιώνες της τυπικής ανεξαρτησίας της.
Αν το κράτος μας λειτουργούσε κανονικά, το σχέδιο Ανάν αίφνης, ένα κορυφαίο για το μέλλον του ελληνικού λαού νομικό κείμενο, θα το είχαν επεξεργασθεί και ελέγξει οι Νομικές Υπηρεσίες των Υπουργείων Εξωτερικών Ελλάδας και Κύπρου και, προφανώς, θα το είχαν απορρίψει, αφού, για να χρησιμοποιήσουμε την έκφραση τότε του  κ. Βενιζέλου, χρειάζονταν μόνο δύο λεπτά για να το ξετινάξει κανείς από πλευράς ευρωπαϊκού, συνταγματικού και διεθνούς δικαίου! (*)
Tο σχέδιο Ανάν όμως δεν εμφανίσθηκε γιατί το ελληνικό κράτος δεν λειτουργούσε κανονικά. Το ελληνικό κράτος δεν λειτουργούσε κανονικά, γιατί έπρεπε να εμφανισθεί το σχέδιο Ανάν. Κι αν λειτουργούσε, δεν θα μπορούσε να έρθει ένα σχέδιο που, αν πιστέψουμε τα σχετικά δημοσιεύματα, το επεξεργάστηκε στις λεπτομέρειές του ένα δικηγορικό γραφείο στο Λονδίνο, το ίδιο που συνέταξε και το “Mνημόνιο της Ντροπής”! Η αποσύνθεση, η διάλυση του ελληνικού κράτους είναι η αναγκαία και ικανή προϋπόθεση για τη λεηλασία και την υποδούλωση της χώρας.
Βεβαίως, όταν εθίζεσαι σε μια λειτουργία, δεν μπορείς να αποκαταστήσεις την “αναπηρία” ακόμα κι αν θέλεις. Γιατί, για να το κάνεις, για να εκπονήσεις στρατηγική για την άμυνα, τη διπλωματία, την οικονομία, οτιδήποτε, δεν γίνεται με αερολογήματα, αυτό προϋποθέτει την ύπαρξη σχολών που διαμορφώνονται με πολλή, μακροχρόνια, πειθαρχική δουλειά και ανεξάρτητη σκέψη.
Θέλω επίσης να τονίσω τη θεμελιώδη σημασία μιας άλλης ιδέας που διαποτίζει το κείμενο του ΕΛΚΕΔΑ, την ανάγκη σύζευξης Ελλάδας και Κύπρου. Το κυπριακό είναι κεντρικό πρόβλημα του όλου ελληνικού λαού, όχι μόνο για λόγους ηθικούς, εθνικής αλληλεγγύης, αλλά κυρίως γιατί τα δύο κράτη, των οποίων ουδείς αμφισβητεί σήμερα την αυτονομία στις αποφάσεις, είναι στην πραγματικότητα απολύτως αλληλεξαρτώμενα. Αν χαθεί η Κύπρος, θα χαθεί και η Ελλάδα, είπε το 1987 ο Ανδρέας Παπανδρέου διακηρύσσοντας από το βήμα της Βουλής των Ελλήνων το κάζους μπέλι. Ισχύει, πολύ περισσότερο και το αντίστροφο, παρόλο που δεν είναι λίγοι οι τραγικά επιπόλαιοι άνθρωποι που το ξεχνάνε στη Λευκωσία. Χωρίς την ύπαρξη ελλαδικού κράτους, το κυπριακό δεν θα επεβίωνε ούτε πέντε λεπτά.
Μια οποιαδήποτε στρατηγική, που θέλει να ονομάζεται εθνική, πρέπει να ξεκινάει από αυτό το δεδομένο, που είναι, επαναλαμβάνουμε, αντικειμενικό, όχι υποκειμενικό. Αντίστροφα, κάθε άποψη ότι η Κύπρος είναι μακριά, ότι οι Κύπριοι είναι ξεχωριστή εθνότητα, ότι τελείωσε το καθήκον μας αφού τους βάλαμε στην ΕΕ κ.ο.κ. δεν είναι παρά η πολιτική έκφραση του διαχρονικού “Κόμματος της Εξάρτησης”, των συμφωνιών της Ζυρίχης, της προδοσίας του 1974, των σχεδίων Ανάν και των Μνημονίων. Εκφραση στο εσωτερικό της χώρας της διαχρονικής στρατηγικής επιλογής της “Aυτοκρατορίας”, που θέλει να κατακερματίσει τον ελληνικό χώρο, κάνοντας την Κύπρο από δυνητική αιχμή της ελληνικής παρουσίας στην Ανατολική Μεσόγειο, 'πρόβλημα' της Ελλάδας.
(*) Tο γεγονός βέβαια ότι ο ίδιος, ή ο αείμνηστος Δημ. Τσάτσος αίφνης, που το χαρακτήρισε “εργο παράφρονος”, συνέστησαν στη συνέχεια στους Κυπρίους να το ψηφίσουν, νομίζουμε είναι μια πολύ σαφής προειδοποίηση για το πόση εμπιστοσύνη πρέπει να έχουν οι ¨Ελληνες στην κάθε μορφής ηγεσία τους, ιδίως όταν χειρίζεται μείζονα εθνικά θέματα!
Source : infognomonpolitics

Εκτιμήσεις Stratfor για την κρίση στην ευρωζώνη

Έχουν περάσει 2.000 χρόνια από τότε όπου οι Αθηναίοι νομοθέτες τράβηξαν τέτοια παγκόσμια προσοχή πάνω τους όπως αυτή που συγκέντρωσαν οι Έλληνες βουλευτές την Τρίτη το βράδυ.
Η ειδησεογραφική κάλυψη αναφορικά με την ψήφο εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση την 21η Ιουνίου καθήλωσε τον παγκόσμιο χρηματοοικονομικό τομέα. Η ψήφος καλύφθηκε ζωντανά από τους περισσότερους οικονομικούς τηλεοπτικούς σταθμούς και links σε ζωντανά online feeds για την ελληνική ψηφοφορία βρίσκονταν παντού στο Διαδίκτυο.

Η κυβέρνηση έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης, δίνοντας στον Έλληνα πρωθυπουργό κ. Γιώργο Παπανδρέου την πολιτική εξουσιοδότηση να προσπαθήσει να περάσει τα επιπλέον μέτρα λιτότητας που απαιτεί η ευρωζώνη στην επόμενη ψηφοφορία, στις 28 Ιουνίου.
 Η έντονη προσοχή που τράβηξε η ψήφος εμπιστοσύνης στρεβλώνει τη σημασία του γεγονότος. Αυτό που δεν φαίνεται από την ειδησεογραφική κάλυψη είναι το γεγονός πως η Ελλάδα αντιπροσωπεύει το 2,5% του ΑΕΠ της ευρωζώνης και πως η άμεση έκθεση των κρατών-μελών της ευρωζώνης σε αυτήν είναι διαχειρίσιμη.
Αυτή η εμμονή με την Ελλάδα συντηρεί μια τάση που υπάρχει να υπερτονίζονται η σημασία μεμονωμένων γεγονότων και τα υποτιθέμενα οικονομικά "καναρίνια στο ανθρακωρυχείο" (σ.σ.: τα καναρίνια στα ανθρακωρυχεία χρησίμευσαν σαν συναγερμοί για τη διαρροή αερίων γιατί είναι ιδιαίτερα ευαίσθητα).
 Παρατηρώντας εδώ και ενάμιση χρόνο την κρίση χρέους των κρατών της ευρωζώνης, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι: κανένα μεμονωμένο γεγονός, κρίση ή απόφαση δεν θα οδηγήσει στην κατάρρευσή της. Ένα τέτοιο περίπλοκο σύστημα οικονομικών και νομισματικών σχέσεων δεν θα διαλυθεί σε μία μέρα, σε έναν μήνα ή σε έναν χρόνο.
 Τα κράτη-μέλη της ευρωζώνης έχει αποδειχτεί ότι είναι ιδιαίτερα ευέλικτα σε ό,τι αφορά τον χειρισμό της κρίσης. Τρία κράτη-μέλη έχουν λάβει πακέτα διάσωσης, παρά τους ξεκάθαρους κανονισμούς των συνθηκών της Ε.Ε. που απαγορεύουν τις διασώσεις.
 Ένα ταμείο διάσωσης, το EFSF, στήθηκε ουσιαστικά ως off shore οικονομική αρχή στο Λουξεμβούργο, πέρα δηλαδή από τον έλεγχο των ευρωπαϊκών αρχών, προκειμένου να αποφευχθεί η παραβίαση των κανονισμών της Ε.Ε. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει παρακάμψει τους κανονισμούς καθ’ όλη τη διάρκεια της κρίσης.
 Η ΕΚΤ έχει δεχτεί τα ομόλογα με τη χειρότερη αξιολόγηση στον κόσμο ως εχέγγυο και έχει αγοράσει κρατικά ομόλογα απευθείας από τη δευτερογενή αγορά. Υπάρχει ακόμα η επιλογή να επιτραπεί είτε στο EFSF είτε στην ΕΚΤ να αγοράσει απευθείας κρατικά ομόλογα, επιλογή που δεν νομίζουμε ότι θα διστάσει κάποια από τις δύο αυτές αρχές να αξιοποιήσει αν χρειαστεί.
 Οι σκεπτικιστές υποστηρίζουν πως, επειδή η ευρωζώνη ήταν πρωταρχικά πολιτικό δημιούργημα, η οικονομική λογική της είναι θεμελιωδώς ελαττωματική. Επομένως, ένα μεμονωμένο οικονομικό ή πολιτικό σοκ -όπως θα ήταν η κατάρρευση της ελληνικής κυβέρνησης- θα μπορούσε να οδηγήσει στη διάλυση ολόκληρου του μπλοκ, φέρνοντας στην επιφάνεια μια σειρά οικονομικών προβλημάτων.
 Όμως, ακριβώς επειδή η ευρωζώνη είναι πολιτικό δημιούργημα, για να υπονομευθεί θα πρέπει να υπάρξουν θεμελιώδεις αλλαγές στη γεωπολιτική της Ευρώπης. Επιπλέον, όσο μεγαλύτερη είναι η επικείμενη οικονομική κρίση, τόσο μεγαλύτερη είναι η πιθανότητα τα κράτη-μέλη της ευρωζώνης να βρουν ευέλικτους τρόπους για να την επιλύσουν.
Αυτή η... εφευρετικότητα υπήρξε εμφανής καθ’ όλη τη διάρκεια της κρίσης. Αυτή η επιδεξιότητα έρχεται σε άμεση αντίθεση με τις περίπλοκες διαπραγματεύσεις που συνόδευσαν την επικύρωση της Συνθήκης της Λισαβόνας. Στην ουσία δεν είναι προς το συμφέρον κανενός να υπάρξει κρίση που θα οδηγήσει σε μετάδοσή της τόσο στην Ευρώπη όσο και στον υπόλοιπο κόσμο.
 Έτσι, αν όλα τα άλλα αποτύχουν, τότε η ΕΚΤ θα τυπώσει χρήμα. Η ιδέα ότι η κεντρική τράπεζα θα συμμετείχε στη δική της διάλυση λόγω της προσήλωσής της στην ανεξαρτησία της ή στη διατήρηση του πληθωρισμού στο 2% είναι θεωρητική υπόθεση, που δεν λαμβάνει σοβαρά υπ’ όψιν τη συμπεριφορά της ΕΚΤ τους τελευταίους 24 μήνες.
 Αυτή η ανάλυση μας οδηγεί σε δύο συμπεράσματα: Το πρώτο είναι ότι η ευρωζώνη δεν θα καταρρεύσει εν μέσω κρίσης χρεών των κρατών της. Είναι προς το συμφέρον όλων των κρατών-μελών να συντηρηθούν στην κρίση. Η τροποποίηση των κανονισμών για τα μέλη της ευρωζώνης μπορεί να αποτελέσει αργότερα επιλογή, όμως το να επιχειρηθεί μια τέτοια μεταρρύθμιση εν μέσω ύφεσης, όταν θα μπορούσε να οδηγήσει σε καταστροφική μετάδοση της κρίσης, θα ήταν παράλογο.
 Δεύτερον, οι θεμελιώδεις πολιτικές αλλαγές που συμβαίνουν στην Ευρώπη -όπως η αποδυνάμωση της νατοϊκής συμμαχίας, η περιφερειοποίηση των συμμαχιών ασφαλείας και ιδιαίτερα η αναπτυσσόμενη ρωσογερμανική σχέση- είναι πολύ πιο σημαντικές για το μέλλον της ευρωζώνης από την ψήφο εμπιστοσύνης στην Ελλάδα. Επειδή η ευρωζώνη είναι θεμελιωδώς πολιτικό project, η αποδυνάμωση των πολιτικών δεσμών που συνδέουν τις χώρες-μέλη στη νομισματική ένωση είναι αυτό που θα οδηγήσει τελικά στη διάλυση ή την στην τροποποίησή της.
 Γι’ αυτόν τον λόγο, οι συγκεκριμένες θεμελιώδεις πολιτικές αλλαγές είναι επίσης πολύ πιο σημαντικές από τα άλλα υποτιθέμενα καναρίνια στο ανθρακωρυχείο, όπως είναι για παράδειγμα η έκθεση των επενδυτών στα ελληνικά CDSs (η καθαρή έκθεση είναι πολύ μικρή, περίπου 5 δισ. δολάρια) ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τους σχολιαστές ως κάτι που να εξηγεί γιατί η ευρωζώνη θα καταρρεύσει "κατά τη διάρκεια του σαββατοκύριακου" ή "μέχρι το τέλος του έτους".
 Μνημειώδεις αλλαγές συντελούνται στην Ευρώπη. Δεν έχουμε λόγο να πιστέψουμε πως η Ελλάδα βρίσκεται στο επίκεντρό τους. Αυτό που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι ότι η προσοχή -σε ό,τι αφορά τόσο το ρίσκο όσο και τις λύσεις- συνεχίζει να βρίσκεται στις βραχυπρόθεσμες επιπτώσεις αλλά και σε μεμονωμένα γεγονότα.
 Αυτή η μυωπική αντιμετώπιση οφείλεται εν μέρει στο ότι οι χώρες-μέλη της ευρωζώνης, ιδιαίτερα η Γερμανία, δεν έχουν προσφέρει κάποια μακροπρόθεσμη λύση ή σχέδιο. Οι εκκλήσεις για επίλυση των θεμελιωδών δομικών ανισορροπιών μεταξύ της βόρειας και της νότιας Ευρώπης είναι λίγες και αποσπασματικές.
 Αυτή η σιωπή είναι από μόνη της ένδειξη ότι το Βερολίνο δεν κάνει μακροπρόθεσμα σχέδια, γεγονός που είναι είτε μεγάλη παράβλεψη είτε ένδειξη ότι το Βερολίνο δεν σχεδιάζει να παραμείνει στην ευρωζώνη μέχρι το τέλος της δεκαετίας.
 H ευρωζώνη μπορεί και θα τα καταφέρει να βγει από την τρέχουσα κρίση - έχει αποδείξει ότι διαθέτει και τα μέσα και την απαιτούμενη ευελιξία να το πράξει.
 Το ερώτημα που μένει να απαντηθεί είναι το εξής: τι σχεδιάζουν να κάνουν οι Ευρωπαίοι, και ιδίως οι Γερμανοί, με την πολιτική δομή και την αρχιτεκτονική ασφαλείας της Ευρώπης μακροπρόθεσμα;
 Η απάντηση σε αυτήν την ερώτηση δεν πρόκειται να βρεθεί στις βάσεις δεδομένων της Eurostat ή της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών, ούτε στις 24ωρες καλύψεις των ειδησεογραφικών πρακτορείων... 

(**)Η Stratfor Global Intelligence είναι αμερικανικό γεωστρατηγικό think tank, που συντάσσει εκθέσεις σε επιχειρηματικά, οικονομικά και γεωπολιτικά ζητήματα. 

Source : EURO2DAY

Ο λόγος της αποτυχίας του μνημονίου

Οι πολιτικοί πρέπει να λαμβάνουν αποφάσεις κατόπιν σοβαρής μελέτης των δεδομένων, του εθνικού στρατηγικού σχεδιασμού και των υφιστάμενων εναλλακτικών επιλογών. Όταν δεν υπάρχει στρατηγική υποστήριξη, το στρατηγικό γίνεται τακτικό, επίπεδου ‘όσα παίρνει ο άνεμος’, με συνέπεια την επιλογή βάσει τυχάρπαστης biased γνώμης και άποψης επί της συνδιακύμανσης των εκάστοτε θεωρούμενων εταίρων, οι οποίοι, προφανώς, δουλεύουν για το δικό τους εθνικό συμφέρον.

Η Τουρκία, για παράδειγμα, βασίζει την ανάπτυξή της σε έναν ισχυρό μηχανισμό στρατηγικού σχεδιασμού και, ως απότοκο, μακροπρόθεσμου εθνικού σχεδιασμού, μια υγιώς αναπτυσσόμενη –με βάση τη βιομηχανία– παραγωγική βάση, και μια διεθνοποιημένη κάστα εκατομμυριούχων και δημιουργών λόμπυ στα παγκόσμια κέντρα αποφάσεων. Η Ελλάδα δανείζεται για να επιβιώσει.

Ως μηχανισμοί διαμόρφωσης πολιτικής, διεθνούς φήμης ινστιτούτα προωθούσαν την ιδέα της ολιστικής απαξίωσης εδώ και λίγα χρόνια στην Ελλάδα, ακολουθώντας την per se απαξίωση που είχαν επιβάλλει με οικονομικούς όρους (ευκολία χρηματοοικονομικής κάλυψης καταναλωτικών αναγκών και μηδενική ανάπτυξη παραγωγικής βάσης) και ψυχολογικούς όρους (πρότυπα ζωής και κατανάλωσης χαμηλού ηθικού και πνευματικού βάθους και μακριά από κοινωνικούς ιστούς όπως η οικογένεια).

Το γεγονός ότι η διαχείριση της διαρκώς αυξανόμενης απώλειας εθνικής κυριαρχίας είναι ακόμα στα χέρια αυτών που εν γνώσει και ανοχή τους επετράπη αυτή η επιβολή των σχεδίων εθνικής αλλοτρίωσης είναι απτή απόδειξη ότι, προσδιορίζοντας on the spot τα εθνικά συμφέροντα ως απότοκο υποταγής στρατηγικών συμφερόντων άλλων, εξασφαλίζεται η υφιστάμενη εκθετικά πτωτική πορεία.

Μπορεί να πάσχουμε από μοντέλα αντιμετώπισης κρίσεων, μοντέλα μεταναστευτικής πολιτικής, και άλλα εξειδικευμένα μοντέλα που αποτελούν εξειδίκευση υποσυνόλων του εθνικού στρατηγικού σχεδιασμού, αλλά από μοντέλα–γραμματείς, μοντέλα–συνεργάτιδες, μοντέλα–ειδικούς επιστήμονες και τα συναφή καλά πάμε. Και να μην είναι ακριβώς μοντέλα, αν κάνουν τα προβλεπόμενα αρκούν. Όταν δεν αρκούν, η πολιτική της ‘πάπιας’ δίνει τη θέση της στην πολιτική του ‘παπαγάλου’: επαναλαμβάνω λέξεις (π.χ. ‘στρατηγική’) που δεν καταλαβαίνω τί σημαίνουν επειδή ένα... πουλάκι μου είπε ότι είναι της μόδας, μόνο και μόνο μήπως με πάρουν οι αγορές και τα ανθρωπάκια στα σοβαρά.

Δεν έχουν καν το μυαλό να σκεφτούν ότι μέχρι τώρα οι αγορές πίστευαν πως υπάρχει μη δημοσιοποιημένος στρατηγικός σχεδιασμός (απλά είναι για τα σκουπίδια) ενώ τώρα διαπίστωσαν πλέον με αποδείξεις ότι ούτε καν υπάρχει η στοιχειώδης γνώση μιας δομής στρατηγικού σχεδιασμού...

Ο λόγος που απέτυχε το μνημόνιο είναι ο ίδιος με αυτόν που ήρθε: η έλλειψη στρατηγικού σχεδιασμού.

Πάντα περιμένουμε από κάποιον άλλο να μας υποδείξει τί είναι το σωτήριο για μας, προσπαθούμε να κάνουμε αυτό που μας υποδεικνύει αλλά καταλαβαίνουμε ότι δεν παράγονται τα σωτήρια αποτελέσματα που ελπίζαμε, συνειδητοποιούμε ότι δεν υπάρχει φως, δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας, και ψάχνουμε κάποιον καινούργιο από μηχανής Θεό για να μας λύσει τα προβλήματα – τα οποία πηγάζουν εξ’ολοκλήρου από τον εγωϊσμό, την έλλειψη ουσιαστικής συνεργασίας και την αυθυποβολή μέσω γελοίων φράσεων όπως «υπήρχαν προβλήματα αλλά ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα», όχι για να αξιοποιήσουμε τα υγιή στοιχεία που υπάρχουν αλλά για να μην αλλάξουμε τη δομή από την οποία πηγάζει η εξουσία αυτών που μας έφεραν εδώ.

Κάποιοι έδωσαν το αίμα τους για μας και η γενιά του Πολυτεχνείου πήρε τα Cayenne, τα κότερα και τα εξοχικά στην Αράχωβα και στη Μύκονο με το αίμα των τρισέγγονών μας. Αυτό δεν συγχωρείται.

Σε αυτούς που θα σπεύσουν να επαναλάβουν την ατάκα «κάθε μέρα έχουμε πόλεμο λόγω μνημονίου», απαντώ ότι δεν έχει καμία αξία η ποιότητα της απάντησης αν είναι σε λάθος ερώτημα. Ακόμα δε και για την ποιότητα της απάντησης, ας σημειώσουμε ότι “We can't solve problems by using the same kind of thinking we used when we created them.”, όπως είπε ο Αϊνστάιν.

Έχετε προσέξει τις φράσεις περί διάχυσης ευθυνών, «όλοι μαζί τα φάγαμε», την εναλλαγή πατριωτών–προδοτών κάθε 4 χρόνια; Είναι όλα μέρος της προσπάθειας κομματικοποίησης του κρίσιμου εθνικού ζητήματος: το βαθύ κράτος, ανεξαρτήτως κόμματος, θέτει ένα εξευτελιστικά χαμηλό, εθνικά καταστροφικό και πλέον μη βιώσιμο άνω όριο στους πολιτικούς, οι οποίοι, ανεξαρτήτως ιδεολογίας, δεν έχουν κουράγιο να σπρώξουν προς τα πάνω.

Το σύστημα συνειδητοποιεί το τέλος του και κάνει πλέον σπασμωδικές κινήσεις. Αν το ρωτήσεις βέβαια, η απάντηση που θα πάρεις είναι «δεν άλλαξε τίποτα τόσες δεκαετίες, τώρα θα αλλάξει;»... Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν, όσο και να τις ψάχνουν μερικοί για να εξασφαλίσουν θέση στη λίστα των ανακυκλώσιμων, μήπως ξαναδούν φως κάποια στιγμή όταν περάσει η μπόρα.

Πατριωτικά σκεπτόμενοι, τα τρία στρατηγικά ζητήματα προς διευθέτηση είναι τα κάτωθι:

1. Κρίση θεσμών και εφαρμογής της νομοθεσίας.

2. Πληθυσμιακή κατάρρευση σε επίπεδο όγκου, ηθικής και πνευματικής ποιότητας.

3. Δομική ανικανότητα των μηχανισμών του κράτους να υποστηρίξουν ένα υψηλό επίπεδο πολιτικών αποφάσεων.

Όλα τα υπόλοιπα έπονται ως δευτερεύοντα απότοκα.

Άρα δεν μπορεί να προκύψει λύση από το ίδιο το βαθύ κράτος ή, έστω, να υλοποιηθεί με την έγκρισή του.

Source : http://infognomonpolitics.blogspot.com/

Spiegel : Η Γερμανία οφείλει την ευημερία της στην διαγραφή του χρέους

Σε συνέντευξη του ειδικού  επιστήμονα στην ιστορία της οικονομίας Albrecht Ritsch (καθηγητή oικονομικής ιστορίας στο LSE) στο γερμανικό περιοδικό “Der Spiegel” τονίζεται, ότι η Γερμανία δεν πρέπει να ξεχνά ότι οφείλει την ευημερία της στο γεγονός, ότι η διεθνής κοινότητα, κυρίως με πρωτοβουλία των ΗΠΑ, αποφάσισε να περικόψει το μεγαλύτερο μέρος του χρέους της Γερμανίας κατά τον πρώτο και δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο. Η Γερμανία χαρακηρίζεται μάλιστα ως “ο μεγαλύτερος χρεοφειλέτης του εικοστού αιώνα”.

Η Ελλάδα και άλλες χώρες συντάχτηκαν σιωπηρά με αυτή την απόφαση, παρόλο που είχαν σημαντικές αξιώσεις σε βάρος της Γερμανίας.

Το γεγονός αυτό σήμερα δεν τονίζεται ούτε στην Ελλάδα ουτε στη Γερμανία. Μεταξύ άλλων και για τον λόγο αυτό ο Α. Ritschl σημειώνει ότι το χρέος της Ελλάδας, το οποίο θεωρείται ασήμαντο σε  σχέση με το αντίστοιχο της Γερμανίας μετά τους δύο Παγκοσμίους Πολέμους πρέπει να αντιμετωπιστεί με επιείκεια, τόσο από τη Γερμανία, όσο και από το σύνολο της Ευρωζώνης για το καλό της Γερμανίας, αλλά και της Ευρωζώνης.

Με αφορμή τη συνέντευξη αυτή:

Τίθεται το ερώτημα, γιατί οι πολιτικοί της χώρας δεν χρησιμοποιούν τα παραπάνω επιχειρήματα των ίδιων των Γερμανών, προκειμένου να επιτύχουν άμεση και αποφασιστική μείωση του ελληνικού χρέους; Μήπως αγνοούν την πολιτική και οικονομική  ιστορία; ή δεν θέλουν απλά να ασχοληθούν σοβαρά με το ζήτημα;

Ελ. Δικαίος

Δείτε παρακάτω ολόκληρο το κείμενο της εν λόγω συνέντευξης στο πρωτότυπο γερμανικό κείμενο: 

“Deutschland ist der größte Schuldensünder des 20. Jahrhunderts”

Griechenlands Pleitekarriere lässt sich nicht überbieten? Doch – von Deutschland, sagt der Wirtschaftshistoriker Albrecht Ritschl im Interview. Er warnt: Die Bundesrepublik muss sich in der Euro-Krise zügeln, sonst könnte sich die Stimmung gegen das Land drehen.

SPIEGEL ONLINE: Herr Ritschl, Deutschland tritt in der Debatte über weitere finanzielle Hilfen für Griechenland wie ein Besserwisser auf. Die Bundesregierung handelt mit ihrer Unnachgiebigkeit nach dem Motto “Geld für euch gibt es nur, wenn ihr das macht, was wir verlangen.” Ist diese Haltung gerechtfertigt?

Ritschl:Nein, dafür gibt es keine Grundlage.

SPIEGEL ONLINE: Das dürften die meisten Deutschen anders sehen.

Ritschl: Das mag sein, aber Deutschland hat im 20. Jahrhundert die wohl größten Staatspleiten der jüngeren Geschichte hingelegt. Ihre heutige finanzielle Stabilität und ihren Status als Oberlehrer Europas verdankt die Bundesrepublik allein den USA, die sowohl nach dem Ersten als auch nach dem Zweiten Weltkrieg auf sehr viel Geld verzichtet haben. Das wird leider immer wieder vergessen.

SPIEGEL ONLINE: Was genau ist damals passiert?

Ritschl: Die Weimarer Republik hat von 1924 bis 1929 auf Pump gelebt und sich das Geld für ihre Reparationsleistungen des Ersten Weltkriegs von Amerika geborgt. Diese Kreditpyramide krachte in der Wirtschaftskrise 1931 zusammen. Das Geld war weg, der Schaden für die USA gigantisch, der Effekt auf die Weltwirtschaft verheerend.

SPIEGEL ONLINE: Ähnlich war es nach dem Zweiten Weltkrieg.

Ritschl: Da hat Amerika gleich dafür gesorgt, dass nicht wieder hohe Reparationsansprüche an Deutschland gestellt wurden. Bis auf wenige Ausnahmen wurden alle solchen Forderungen auf die lange Bank geschoben, bis zu einer künftigen Wiedervereinigung. Für Deutschland ist das lebenswichtig gewesen, es war die eigentliche finanzielle Grundlage für das Wirtschaftswunder. Zugleich mussten aber die Opfer der deutschen Besetzung in Europa verzichten, darunter auch die Griechen.

SPIEGEL ONLINE: In der jetzigen Krise sollte Griechenland zunächst 110 Milliarden Euro von den Euro-Staaten und dem Internationalen Währungsfonds bekommen. Jetzt soll ein weiteres Rettungspaket verabschiedet werden, das ähnliche Dimensionen haben dürfte. Es geht also um sehr viel Geld. Wie groß waren denn die deutschen Staatspleiten?

Ritschl: Gemessen jeweils an der Wirtschaftsleistung der USA war allein der deutsche Schuldenausfall in den dreißiger Jahren so bedeutsam wie die Kosten der Finanzkrise von 2008. Im Vergleich dazu ist das griechische Zahlungsproblem eigentlich unbedeutend.

SPIEGEL ONLINE: Mal angenommen, es gäbe ein globales Ranking der Pleitekönige. Auf welchem Platz würde Deutschland landen?

Ritschl: Deutschland ist Schuldenkaiser: Nach der Schadenshöhe im Vergleich zur Wirtschaftsleistung gerechnet ist Deutschland der größte Schuldensünder des 20. Jahrhunderts – wenn nicht überhaupt der jüngeren Finanzgeschichte.

SPIEGEL ONLINE: Selbst Griechenland kann nicht mit uns mithalten?

Ritschl: Nein, das Land spielt an sich eine nebensächliche Rolle. Nur die Ansteckungsgefahren auf andere Euro-Länder sind das Problem.

SPIEGEL ONLINE: Die Bundesrepublik gilt als Inbegriff der Stabilität. Wie oft war Deutschland denn insgesamt pleite?

Ritschl: Das kommt darauf an, wie man rechnet. Allein im vergangenen Jahrhundert mindestens drei Mal. Nach dem ersten Zahlungsausfall in den dreißiger Jahren wurde der Bundesrepublik 1953 von den USA ein Schuldenschnitt – im Englischen “Haircut” – verpasst, der das Schuldenproblem von einem voluminösen Afro-Look auf eine Vollglatze reduzierte. Seitdem stand Deutschland glänzend da, während sich die anderen Europäer mit den Lasten des Weltkriegs und den Folgen der der deutschen Besetzung abrackerten. Und selbst 1990 kam es noch zu einem Schuldenausfall.

SPIEGEL ONLINE: Wie bitte?

Ritschl: Ja, der damalige Kanzler Helmut Kohl weigerte sich damals, das Londoner Abkommen von 1953 umzusetzen. Darin war festgeschrieben, dass die deutschen Reparationszahlungen aus dem Zweiten Weltkrieg im Falle einer Wiedervereinigung neu geregelt werden. Man hat nur die Bedienung kleiner Restbeträge abgewickelt. Dabei ging es aber um minimale Summen. Reparationen hat Deutschland nach 1990 nicht gezahlt – von den Zwangsarbeiterentschädigungen mal abgesehen – und auch die im Zweiten Weltkrieg aus den besetzten Ländern herausgepressten Kredite und Besatzungskosten nicht getilgt. Auch gegenüber Griechenland nicht.

SPIEGEL ONLINE: Anders als 1953 in Deutschland geht es bei der aktuellen Diskussion über die Rettung Griechenlands ja weniger um einen “Haircut” als vielmehr um eine Verlängerung der Laufzeiten der Staatsanleihen, also eine “weiche Umschuldung”. Kann man dann überhaupt von einer drohenden Pleite sprechen?

Ritschl: Auf jeden Fall. Selbst wenn ein Land nicht zu hundert Prozent blank ist, kann es pleite sein. Genau wie in den fünfziger Jahren im Falle Deutschlands ist es illusorisch zu glauben, die Griechen könnten ihre Schulden jemals alleine abtragen. Und wer das nicht schafft, ist eben pleite. Nun muss festgelegt werden, wie hoch die Ausfallquote der Staatsanleihen ist, auf wie viel Geld die Gläubiger des Landes also verzichten müssen. Es geht dabei vor allem darum, den Zahlmeister zu finden.

SPIEGEL ONLINE: Der größte Zahlmeister dürfte Deutschland sein.

Ritschl: Darauf läuft es wohl hinaus, aber wir waren auch reichlich sorglos – und unsere Exportindustrie hat von den Aufträgen gut gelebt. Die Anti-Griechenland-Stimmung, die in vielen deutschen Medien verbreitet wird, ist hochgefährlich. Und wir sitzen im Glashaus: Nur durch den weitgehenden Schulden- und Reparationsverzicht seiner Kriegsopfer aus dem Zweiten Weltkrieg ist Deutschlands Wiederaufstieg möglich geworden.

SPIEGEL ONLINE: Deutschland sollte sich also mehr zurückhalten?

Ritschl: Deutschland hat im 20. Jahrhundert zwei Weltkriege begonnen, den zweiten davon als Vernichtungs- und Ausrottungskrieg geführt – und anschließend haben die Feinde die Reparationszahlungen ganz oder in beträchtlichem Umfang erlassen. Dass die Bundesrepublik ihre wirtschaftliche Blüte der Gnade anderer Völker verdankt, hat auch in Griechenland niemand vergessen.

SPIEGEL ONLINE: Wie meinen Sie das?

Ritschl:Die Griechen kennen die feindlichen Artikel aus deutschen Medien sehr gut. Wenn die Stimmung im Land umschlägt, alte Forderungen nach Reparationszahlungen laut und auch von anderen europäischen Staaten erhoben werden und Deutschland diese je einlösen muss, werden wir alle bis aufs Hemd ausgezogen. Da könnten wir im Vergleich dankbar sein, Griechenland auf unsere Kosten luxuszusanieren. Wenn wir hier der Stimmungsmache folgen und den dicken Emil geben, der die Zigarre pafft und nicht zahlen will, dann werden irgendwann die alten Rechnungen wieder präsentiert.

SPIEGEL ONLINE: Wenigstens zum Schluss noch ein paar versöhnliche Töne: Wenn Sie eine Lehre aus der Geschichte ziehen, welche Lösung wäre derzeit die beste für Griechenland – und Deutschland?

Ritschl: Die Pleiten Deutschlands im vergangenen Jahrhundert zeigen: Das Vernünftigste ist, jetzt einen echten Schuldenschnitt zu machen. Wer Griechenland Geld geliehen hat, müsste dann auf einen beträchtlichen Teil seiner Forderungen verzichten. Das würden einige Banken nicht verkraften, also müsste es neue Hilfsprogramme geben. Für Deutschland könnte das teuer werden, aber zahlen müssen wir so oder so. Und immerhin hätte Griechenland dann die Chance auf einen Neuanfang.

Das Interview führte Yasmin El-Sharif

21.06.2011

http://www.spiegel.de/wirtschaft/soziales/a-769052.html

Εν όψει της ψήφισης του μεσοπρόθεσμου

Θεμέλιο του πολιτεύματός μας είναι η λαϊκή κυριαρχία. (Άρθ. 1 παρ. 2 Συντάγματος)  Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, και υπάρχουν υπέρ αυτού (Άρθ.1 παρ. 3Σ).
Βρισκόμαστε στους δρόμους και τις πλατείες αγανακτισμένοι,γιατί παραβιάζεται το Σύνταγμά μας, ο θεμελιώδης καταστατικός χάρτης των δικαιωμάτων μας και νιώθουμε ότι είναι χρέος μας και ανάγκη να το υπερασπιστούμε. Η τήρηση του Συντάγματος  επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία. (άρθ. 120 παρ.2 και  4).). «Η ουσία του Δικαίου είναι η αντίσταση κατά του αδίκου» (ΑrturKaufmann, ΠΧ ΛΒ σελ.705)
Από τις αρχές του 2010 η Ελλάδα αντιμετώπιζε πρόβλημα δανειοδότησης από τις διεθνείς αγορές. Οι δανειακές ανάγκες της χώρας μας για το 2010 ήταν 53 δις ευρώ. Στις 25-1-2010, ενώ οι αγορές προσέφεραν 25 δις ευρώ με επιτόκιο 6,2%, το οικονομικό επιτελείο δανείστηκε μόνο 8 δις ευρώ για πέντε έτη (Ελευθεροτυπία, 26-1-2010). Η Ελλάδα θα μπορούσε ήδη μέχρι 31-3-2010 να είχε δανειστεί άνετα από τις διεθνείς αγορές τουλάχιστον ποσό 53,4 δις ευρώ με μέσο επιτόκιο περί το 6,2%, χωρίς να έχει παραιτηθεί από την άσκηση της εθνικής κυριαρχίας σε σημαντικούς τομείς και χωρίς να έχει μετατραπεί σε οικονομικό προτεκτοράτο του ΔΝΤ και της Ευρωζώνης υπό το έλεγχο της Τρόικας (Επ. Μαριάς, Νομικό Βήμα, 2010, σελ. 2212).
Η ψήφιση του Ν.3845/2010 (περί Μνημονίου), η υπογραφή της Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης (η οποία συντάχθηκε από την δικηγορική εταιρία «SlaughterandMay» με έδρα το Λονδίνο) η έκδοση της απόφασης 2010/320 του Συμβουλίου Υπουργών της ΕΕ (με την οποία ειδοποιήθηκε η Ελλάδα να λάβει μέτρα για την μείωση του ελλείμματος που κρίθηκε υπερβολικό), αλλά και η εφαρμογή τους πραγματοποιούνται κατά παράβαση βασικών διατάξεων του Συντάγματος, της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου αλλά και του Κοινοτικού Δικαίου.

ΒΑΣΙΚΕΣ ΠΑΡΑΒΙΑΣΕΙΣ:
1. -Έχουν εκχωρηθεί στην πράξη η άσκηση και ο έλεγχος της πολιτικής σε όργανο (Τρόικα= Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) το οποίο δεν προβλέπεται ούτε θεσμοθετείται από καμία διάταξη νόμου.(εθνική, κοινοτική ή διεθνή).
2. Οι μειώσεις μισθών και συντάξεων έρχονται σε ευθεία αντίθεση με το Σύνταγμα (άρθ. 17), το Άρθ. 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου  και τον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (άρθ.17) που προστατεύουν μια σειρά περιουσιακών δικαιωμάτων του προσώπου όπως δικαιώματα μισθών, συντάξεων, επιδομάτων και κάθε άλλης μορφής αποδοχών εργαζομένων ή δικαιούχων κοινωνικής ασφάλισης, είτε περιοδικών, είτε κατά δόσεις ή εφάπαξ, αλλά και το άρθρο 25 του Συντάγματος που κατοχυρώνει την αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου.
3.Οι ρυθμίσεις του Μνημονίου αφορούν και ζητήματα φορολογίας εισοδήματος, κοινωνικής ασφάλισης, εισοδηματικής πολιτικής για τα οποία η Ε.Ε. δεν έχει ούτε αποκλειστική, ούτε συντρέχουσα αρμοδιότητα (άρθρα 2,3 Σ.Λ.Ε.Ε). Συνεπώς η απόφαση 2010/320 του Συμβουλίου έχει ληφθεί κατά παράβαση των σχετικών διατάξεων. Οι πιο εξοργιστικές όμως ρυθμίσεις περιέχονται στην Δανειακή Σύμβαση:
Η αναγκαστική εκτέλεση απαγορεύεται γιατί είναι ευθεία παρέμβαση στα εσωτερικά κυρίαρχου κράτους από άλλα (άρθρο 2.7, Χάρτας του ΟΗΕ). Αν απαγορεύεται στον ΟΗΕ να το κάνει απαγορεύεται και σε κάθε άλλο κράτος. Σύμφωνα με το διεθνές έθιμο απαγορεύεται η αναγκαστική εκτέλεση σε περιουσιακά στοιχεία του κράτους, που προορίζονται για δημόσιους σκοπούς (ασυλία λόγω Εθνικής Κυριαρχίας- Κ. Χρυσόγονος, Νομικό Βήμα, 2010, σελ. 1358).Δυνάμει όμως του άρθ. 14 (5) της δανειακής Σύμβασης που υπεγράφη με τους δανειστές μας (Ε.Επ., Δ.Ν.Τ., και Ε.Κ.Τ.)  το Ελληνικό κράτος παραιτείται αμετάκλητα και άνευ όρων από κάθε ασυλία Εθνικής Κυριαρχίας «…που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει…», επιτρέποντας έτσι την κατάσχεση της μέχρι σήμερα ακατάσχετης δημόσιας περιουσίας, συμπεριλαμβανομένων των πολεμικών εξοπλισμών και των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας. Ο όρος παραίτηση από την ασυλία της Εθνικής Κυριαρχίας δεν είναι μόνον  ο αυστηρότερος της σύμβασης, αλλά με αυτόν τον όρο παραβιάζονται θεμελιώδεις  αρχές του Δικαίου σε όλα τα επίπεδα. Ειδικότερα, παραβιάζει την θεμελιώδη αρχή του σεβασμού της κυριαρχίας του κράτους, απειλεί, θέτει σε κίνδυνο και προσβάλλει στον πυρήνα τους τα κυριαρχικά δικαιώματα, την ίδια την κυριαρχία και την υπόσταση της Χώρας(Κασιμάτης, Οι Συμφωνίες Δανεισμού της Ελλάδας με την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ., του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών,   2010 σελ. 25).
Επίσης,  η Χώρα μας παραιτείται από όλες τις νομικές διαδικασίες (ενστάσεις, αγωγές) σχετικά με την κατάσχεση των περιουσιακών της στοιχείων. Επιπλέον δε, συμφωνείται ως εφαρμοστέο δίκαιο το αγγλικό που επιτρέπει την παραίτηση ενός κράτους από την ασυλία (σε αντίθεση π.χ. με άλλα δίκαια, όπως το ελληνικό). Η παραίτηση αυτή έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τα αρθ. 1 (περί εθνικής κυριαρχίας) και 26 του Σ. (διάκριση εξουσιών σε νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική), καθώς  κανένα όργανο του Κράτους (ούτε καν το Κοινοβούλιο, ακόμα και με αυξημένη πλειοψηφία) δεν έχει αρμοδιότητα να παραιτηθεί από ασυλία που αφορά την περιουσία που έχει ταχθεί για Δημόσιο Σκοπόκαι να δεσμεύσει με αυτό τον τρόπο τις μελλοντικές γενιές.
Πολλώ δε μάλλον δεν νομιμοποιούνται να δεσμεύσουν μ’ αυτό τον τρόπο την κρατική περιουσία και τις μελλοντικές γενιές ο Υπουργός Οικονομικών, κος Γεώργιος Παπακωνσταντίνου και ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, κος Γεώργιος Προβόπουλος με τις υπογραφές των οποίων, και μόνον, τέθηκε σε ισχύ η δανειακή σύμβαση. Κανονικά βάσει του Ελληνικού Συνταγματικού Δικαίου ο ΠτΔ υπογράφει τις διεθνείς Συνθήκες και η Βουλή  τις κυρώνει με νόμο.
Στην περίπτωση του Μνημονίου με το άρθρο 4 του ν. 3845/2010  προβλεπόταν κύρωση  όλων των δανειακών συμβάσεων και μνημονίων από την Βουλή και  μετά από μόλις τρεις μέρες με το άρθ. 9 του Ν.3847/2010  τροποποιήθηκε η ως άνω διάταξη, έτσι ώστε,  αφαιρώντας την νομοθετική αρμοδιότητα της Βουλής, αυτές να ισχύουν από την υπογραφή τους και να αρκεί απλώς «συζήτηση και ενημέρωση», γεγονός το οποίο, επιπλέον, έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το Σύνταγμα, είτε βάσει του άρθρου 28 §2 που απαιτεί αυξημένη πλειοψηφία των 180 βουλευτών για την κύρωση διεθνών συμβάσεων, είτε βάσει του άρθρου 36§2 του Συντάγματος, που απαιτεί την απόλυτη πλειοψηφία για την κύρωση με τυπικό νόμο από τη Βουλή των διεθνών συνθηκών οικονομικής συνεργασίας που επιβαρύνουν τους Έλληνες. Κατά συνέπεια υφίσταται διπλή Συνταγματική παραβίαση, αφού όχι μόνο δεν υπεγράφη νομίμως η εν λόγω σύμβαση αλλά δεν κυρώθηκε και ποτέ.
Μάλιστα στη σύμβαση απαιτείται γνωμοδότηση του Νομικού Συμβούλου του Υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας & Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και του Νομικού Συμβούλου του Υπουργείου Οικονομικών, την εγκυρότητα της οποίας διαβεβαιώνει η ελληνική κυβέρνηση » [άρθ. 3 (4) (α) της Σύμβασης] με την οποία πιστοποιείται, ότι η σύμβαση αυτή δεν έρχεται σε αντίθεση με καμία διάταξη του συντάγματος ή νόμου που ισχύει ή θα ισχύσει στο μέλλον. Πέραν της προφανούς αναλήθειας της συγκεκριμένης γνωμοδότησης, η βεβαίωση αυτή χρησιμοποιείται προκειμένου οι δανειστές μας να ζητήσουν πίσω εντόκως τα χρήματα που κατέβαλαν, ακόμα και αν η σύμβαση αυτή κριθεί άκυρη ως αντίθετη με το ελληνικό Σύνταγμα. Ενώ αντίθετα, αν η σύμβαση κριθεί άκυρη ως αντισυνταγματική για κάποιον από τους δανειστές μας, αυτοί αποδεσμεύονται χωρίς καμία κύρωση.
Η σύμβαση βρίθει αντίστοιχων λεόντειων όρων υπέρ των δανειστών εις βάρος, όμως, της Ελλάδας, κατά παραβίαση της αρχής της συμβατικής ισότητας:

• Οι δανειστές, ένας ή όλοι, μπορούν να μεταβιβάσουν με οποιοδήποτε τρόπο, σε οποιοδήποτε τρίτο  τα δικαιώματα ή τις υποχρεώσεις που έχουν από τη Σύμβαση δανεισμού, ενώ η Ελλάδα, ως οφειλέτρια, δεν μπορεί ούτε να αρνηθεί μια τέτοια μεταβίβαση ούτε να μεταβιβάσει μέρος ή όλο των δικαιωμάτων και  υποχρεώσεών της  από την Σύμβαση  προς τρίτο [αρθ. 2(3) σε συνδυασμό με το αρθ. 13]
• Με το άρθρο 4 (2) της δανειακής σύμβασης εγγυούμαστε ότι το σύνολο της δημόσιας περιουσίας θα αξιοποιηθεί προνομιακά για την εξασφάλιση του δανείου. Μάλιστα συναλλαγές που πραγματοποιούνται επί δημόσιας περιουσίας (εκποίηση, αξιοποίηση δημοσίου πλούτου, μακρόχρονη ενοικίαση) πρέπει να γίνονται προς εξασφάλιση της δανειακής σύμβασης, δηλαδή των απαιτήσεων των δανειστών μας. Με δεδομένο μάλιστα ότι το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του δανείου θα καλύψει παλαιότερα ληξιπρόθεσμα δάνεια (Βλ. κατωτέρω Πινακα Ι, σελ.8) που δεν διέθεταν ανάλογες εγγυήσεις, στην πραγματικότητα με το καινούργιο δάνειο προσφέρουμε άνευ ουσιώδους ανταλλάγματος και προς βλάβη της δημόσιας περιουσίας εξασφαλίσεις στους δανειστές μας.
• Σημειωτέον, ότι αποφασίστηκε να προστεθεί και 0,5% ποσοστό του δανείου από την Ε.Ε. (80 δις από τα συνολικά 110 δις που λάβαμε) ως εφάπαξ ποσό αμοιβής για υπηρεσίες και κάλυψη λειτουργικών δαπανών των δανειστών μας («έξοδα φακέλου»),το οποίο ανέρχεται στο ποσό  400.000.000 ευρώ!!!(Επ. Μαριάς, Νομικό Βήμα, 2010, σελ. 2211) Το ποσό αυτό υπερβαίνει  τις μειώσεις συντάξεων για το έτος 2010.

ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ
Η Ελλάδα θα μπορούσε να ιδρύσει μια Τράπεζα Ειδικού Σκοπού, όπως η Γερμανική Κρατική Τράπεζα KFW, προκειμένου να δανείζεται φθηνά από την ΕΚΤ και να αξιοποιεί τα κεφάλαια αυτά για την αναχρηματοδότηση του ελληνικού χρέους με χαμηλά επιτόκια, μειώνοντας έτσι τους υπέρογκους ετήσιους τόκους που καταβάλλει η Ελλάδα στους δανειστές της και ενισχύοντας ταυτόχρονα την ανάπτυξη της χώρας. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό, αφού σύμφωνα με τον προϋπολογισμό του 2011 η Ελλάδα θα καταβάλει 15,9 δις ευρώ για τόκους, ενώ για το διάστημα 2011-2014 θα καταβάλει σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του ΔΝΤ 71 δις ευρώ για τόκους (ΔΝΤ,Εκθεση 10/110,5-5-2010, σελ. 125).
Μας λένε, ότι τα μέτρα αυτά δικαιολογούνται λόγω της έκτακτης κατάστασης οικονομικής ανάγκης, που βρίσκεται η χώρα, όμως το διεθνές δίκαιο δικαιολογεί και άλλους δρόμους:

• την στάση πληρωμών του χρέους έναντι των δανειστών,
• τον  λογιστικό έλεγχό του χρέους,
• τον προσδιορισμό  του νόμιμου χρέους(αν και στην έκταση που υφίσταται) και συμψηφισμό του νόμιμου χρέους, όπως θα προκύψει κατόπιν λογιστικού ελέγχου,  με ανταπαιτήσεις που έχει η Χώρα μας κατά των  δανειστών μας π.χ. πολεμικές αποζημιώσεις, κατοχικό δάνειο, ρήτρες μη τήρησης συμβατικών όρων σε προγράμματα εξοπλισμών κ.λ.π.
• την άρνηση ή την ριζική αναδιαπραγμάτευση του συνολικού χρέους 

Αναλόγως  έκριναν τα δικαστήρια της Ιταλίας, της Γερμανίας, της Λετονίας, αλλά και το δικαιοδοτικό όργανο της Παγκόσμιας Τράπεζας για την περίπτωση της Αργεντινής κ.α.
Θα πρέπει να σημειώσουμε, ότι ήδη υπάρχει ιστορικό προηγούμενο στην χώρα μας! Το 1938  μετά από προσφυγή της Βελγικής Κυβέρνησης  για χρέη  της Ελλάδας  προς την Βελγική Τράπεζα  ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου του Διεθνούς Δικαίου, που είχε ιδρυθεί από την Κοινωνία των Εθνών (πρόδρομό του ΟΗΕ) ο νομικός εκπρόσωπος του Ελληνικού Κράτους της κυβέρνησης Ιωάννη Μεταξά, Ιωάννης Γιούπης ανέφερε προς υπεράσπιση  της Ελλάδος τα εξής:
«Ενίοτε μπορεί να υπάρξει μια έκτακτη κατάσταση, η οποία κάνει αδύνατο για τις Κυβερνήσεις να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τους δανειστές και παράλληλα προς τον Λαό τους. Οι πόροι της χώρας είναι ανεπαρκείς για να εκπληρώσουν και τις δύο υποχρεώσεις ταυτόχρονα. Είναι αδύνατον να πληρώσει μια Κυβέρνηση το χρέος, και την ίδια στιγμή να παρασχεθεί στον λαό η κατάλληλη διοίκηση και οι εγγυημένες συνθήκες για την ηθική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη. Πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στα δύο. Και φυσικά, το καθήκον του Κράτους να εξασφαλίσει την εύρυθμη λειτουργία των βασικών δημοσίων υπηρεσιών, ΥΠΕΡΤΕΡΕΙ έναντι της πληρωμής των χρεών της. Από κανένα κράτος δεν απαιτείται να εκπληρώσει, μερικά ή ολικά, τις χρηματικές του υποχρεώσεις, αν αυτό ΘΕΤΕΙ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ τη λειτουργία των δημοσίων υπηρεσιών του, κι έχει σαν αποτέλεσμα την αποδιοργάνωση της διοίκησης της χώρας. Στην περίπτωση που η αποπληρωμή των χρεών θέτει σε κίνδυνο την οικονομική ζωή και τη διοίκηση, η Κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να διακόψει ή και να μειώσει την εξυπηρέτηση του χρέους».(Yearbook of the International Law Commission, 1980, vol. ΙΙ, chapter III, C2 article 33,σελ. 37, 38 &Yearbook of the International Law Commission, 1980, vol. Ι, σελ. 158, § 19)
Συνεπώς,  κατά την πρόταση του Ιωάννη Γιούπη, όταν τα κράτη βαρύνονται με υποχρεώσεις έναντι των οφειλετών τους, τις οποίες δεν μπορούν να εκπληρώσουν παράλληλα με τις υποχρεώσεις τους έναντι του λαού τους, είναι υποχρεωμένα να ικανοποιήσουν κατά προτεραιότητα τις βασικές κοινωνικές ανάγκες, έστω και με βλάβη των πιστωτών.[Permanent Court of International Justice (PCIJ). Series C, no 87 (1938-1939). 187 κ.ε., ιδίως σ. 205 κ.ε.].
Και μόνο την επίκληση της «κατάστασης ανάγκης» (stateofnecessity) της Επιτροπής Διεθνούς Δικαίου του ΟΗΕ να λάβουμε υπόψιν (1613η Συνάντηση, 17η Ιουνίου 1980), η οποία λέει ότι «ένα κράτος μέλος δεν μπορεί να αναγκαστεί να κλείσει σχολεία, πανεπιστήμια, δικαστήρια, να εγκαταλείψει τις δημόσιες υπηρεσίες, επιφέροντας χάος και αναρχία στην κοινωνία, μόνο και μόνο για να εξασφαλίσει κονδύλια αποπληρωμής δανείων σε ξένους και ντόπιους δανειστές», θεμελιώνεται το δικαίωμα άρνησης πληρωμής όχι μόνο του «επαχθούς»/«απεχθούς» χρέους, αλλά και γενικά του δημόσιου χρέους.
Κατά συνέπεια ο προσδιορισμός των μορφών και του ύψους του συγκεκριμένου χρέους αποτελεί μείζον πολιτικό ζήτημα και συνδέεται με την αποκάλυψη όλων εκείνων των δανειακών συμβάσεων, τοκογλυφικών δανείων, παροχής κρατικών εγγυήσεων σε δάνεια τρίτων, αδιαφανείς και κρυφές συναλλαγές σε εξοπλιστικά προγράμματα, δημόσιες προμήθειες, έργα.
Παρόμοιος εθιμικός κανόνας κατά τον οποίο τα κράτη μπορούν να επικαλεστούν κατάσταση ανάγκης ως λόγο μη συμμόρφωσης σε διεθνείς τους υποχρεώσεις, έχει ήδη αναγνωριστεί από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, εφόσον αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να εξασφαλιστεί ένα ζωτικό τους συμφέρον έναντι άμεσου και επικείμενου κινδύνου  (Judgmentof the International Courto fJusticeof 25 September  1997, Gabcikovo-Navigaros Project- Hungrary/Slovakia).
Με βάση αυτά τα επιχειρήματα, το Διεθνές Δικαστήριο Διεθνούς Δικαίου της Κοινωνίας των Εθνών δικαίωσε την Ελλάδα. Το σπουδαιότερο όμως είναι το εξής: Σε αυτό το νομικό δεδομένο (Νομικά Επιχειρήματα, Δικαστική Απόφαση), στηρίχθηκε το 2003 ο Πρόεδρος της Αργεντινής Νέστωρ Κίρσνερ, για να διαγράψει το μεγαλύτερο μέρος του Δημόσιου Χρέους της Αργεντινής και να σώσει την χώρα του από τα νύχια του ΔΝΤ.

Η ΖΟΦΕΡΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Ακόμη  και με τις παραδοχές του ίδιο του ΔΝΤ, το χρέος από 119% του ΑΕΠ που βρίσκεται σήμερα (2010), θα εκτιναχθεί το 2013, τελευταίο έτος του προγράμματος στήριξης, μεταξύ 150-177% του ΑΕΠ και αυτό υπό την προϋπόθεση, ότι θα υπάρξει ήπια ανάκαμψη της οικονομίας και ότι «….οι Αρχές θα εξακολουθήσουν να προωθούν ισχυρές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις (…) και ότι η χώρα θα αποκτήσει πρόσβαση στις αγορές με ικανοποιητικούς όρους…»(IMF, Greece, Request fro Stand-By Arrangement Prepared by the European Department in Consultation with Other Departments. EBS/10/77, ApprovedbyPoulM. ThomsenandMartinMuhleisenMay 5, 2010, s. 18,36)Εάν όλα πάνε καλά, επομένως, και αν ληφθούν πρόσθετα μέτρα στην γνωστή κατεύθυνση και αφού θα έχουμε κατεδαφίσει το Κοινωνικό Κράτος (άρθρο 25 παρ. 1 Συντάγματος) και διαλύσει την κοινωνική συνοχή, θα καταφέρουμε να αυξήσουμε το Δημόσιο Χρέος κατά το ήμισυ! (Εφημερίδα Δ.Δ. 2/2010, σελ. 162, Γ. Κατρούγκαλος, Αν. Καθηγητής  Δ.Π.Θ.). Με λίγα λόγια:

• Δανειζόμαστε με 5% ή 6% επιτόκιο για να εξυπηρετήσουμε δάνεια που έχουν συναφθεί ακόμη και με ποιο ευνοϊκούς όρους π.χ. με επιτόκιο περίπου 3%,
• Ο αναποτελεσματικός αυτός δανεισμός έχει ως βασική λογική την καθυστέρηση της στάσης πληρωμών, ώστε να διασωθούν οι ξένες (ιδίως Γερμανικές) Τράπεζες  που θα χρησιμοποιήσουν τον χρόνο που εμείς εξοικονομούμε,  δανειζόμενοι εκ μέρους τους, ώστε να προλάβουν να πουλήσουν τα ομόλογά μας. Εδώ θα πρέπει να επισημανθεί ότι η Γερμανική Κρατική Τράπεζα KFW, ενώ δανείζεται με επιτόκιο 1% από την ΕΚΤ, χορηγεί εν συνεχεία στην Ελλάδα δάνεια ύψους 22,3 δις ευρώ με επιτόκιο 5% ή 6%, ανάλογα με τον χρόνο αποπληρωμής τους. Δεν είναι , λοιπόν, τυχαία η άρνηση της Γερμανίας για την διάσωση της Ελλάδας κατ΄ εφαρμογή της ρήτρας αλληλεγγύης (αρ. 122 παρ. 2 ΣΛΕΕ), επειδή δήθεν δεν προβλέπεται από τις συνθήκες της Ε.Ε. (ιδίως από  το άρθρο 125 ΣΛΕΕ) αφού απέβλεπε στην ραγδαία πτώση του ευρώ, που συνιστούσε στην τόνωση των γερμανικών εξαγωγών. Αυτές, μάλιστα, επωφελήθηκαν από την πτώση του ευρώ λόγω της κρίσης του ελληνικού χρέους (LeFigaro, 14/15-8-2010, σελ. 23).  Αυξήθηκαν δε κατά 18,2% το πρώτο εξάμηνο του 2010 και έφτασαν το ποσό των 458,4 δις ευρώ (LeMonde,14-8-2010, σελ.10) .

Επομένως, η υπογραφή του Μνημονίου και της  Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης οδηγεί:
v    Στην απαλλαγή των ευρωπαϊκών τραπεζών από το «τοξικό» ελληνικό χρέος και τη μεταφορά του σε χώρες της ΕΕ, στο ΔΝΤ και στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα απ’ όπου θα γίνει η διαχείριση του.
v    Στην αλλαγή του δικαίου που διέπει το χρέος από το ελληνικό στο αγγλικό, καταργώντας το μέχρι τώρα πλεονέκτημα της Ελλάδας,  δηλαδή την ασυλία που προβλέπει το Ελληνικό Δίκαιο και αφορά στην προστασία της εθνικής κυριαρχίας. Και επιπλέον, παρότι επελέγη το αγγλικό δίκαιο, στο οποίο επίσης προβλέπεται η ασυλία του κράτους που δανείζεται, δυστυχώς, όμως η δανειακή σύμβαση υπεγράφη με οικειοθελή ρητή παραίτηση από αυτό το δικαίωμα.
v    Στην επιβάρυνση του ελληνικού χρέους με εμπράγματες ασφάλειες επί του ελληνικού δημοσίου ακυρώνοντας το μέχρι σήμερα εξαιρετικό πλεονέκτημα της Ελλάδας, η οποία δανειζόταν χωρίς να παραχωρεί ως εγγύηση την ακίνητη περιουσία της.
v    Στην εποπτεία και τον έλεγχο της ελληνικής οικονομίας και την υποχρέωση της Ελλάδας να υπακούει στις υποδείξεις των δανειστών της, ώστε να εξασφαλιστεί στο μέγιστο δυνατό βαθμό η αποπληρωμή των δανείων της προς αυτούς.
Ήδη σήμερα ετοιμάζεται η «αξιοποίηση» (δηλαδή το ξεπούλημα) της δημόσιας περιουσίας προς όφελος των δανειστών και υπό τον πλήρη έλεγχό τους. Όταν αυτό συμβεί οι εταιρείες, που θα αποκτήσουν την ιδιοκτησία ή θα αναλάβουν τη διαχείριση της δημόσιας περιουσίας θα έχουν αποκτήσει  ισχυρά δικαιώματα.
ΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Παρακάτω, παραθέτουμε ενδεικτικώς οικονομικά στοιχεία εν σχέσει με το χρέος και την αποπληρωμή του
ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Λήξη Ομολόγων 2010-2013, με ημερομηνία καταγραφής της 29.04.2010, σε δις € – προγραμματισμός εκταμίευσης μηχανισμού στήριξης 

Έτος	Λήξη ομολόγων συνολικά	Δάνεια ΔΝΤ-ΕΕ
2010	15,80	38,00
2011	31,30	40,00
2012	31,70	24,00
2013	24,90	8,00
Σύνολο	103,70	110,00

Πηγή: Bloomberg – Υπουργείο Οικονομικών (προσχέδιο προϋπολογισμού)
Σύμφωνα με τον Πίνακα Ι, ο δανεισμός της Ελλάδας από το μηχανισμό στήριξης για τα έτη 2010-2013 εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνο την αποπληρωμή των πιστωτών της – αφού λήγουν ομόλογα συνολικής αξίας 103,7 δις € και δανείζεται 110 δις € (τα 110 δις € του ταμείου στήριξης, είναι ουσιαστικά τα 103,7 δις € που χρωστάμε, συν τους τόκους τους). Επομένως, είναι προφανές ότι το Δάνειο δεν εξυπηρετεί την πληρωμή συντάξεων, μισθών  ή άλλων κρατικών δαπανών, αλλά τη διάσωση των ευρωπαϊκών τραπεζών, οι οποίες είναι οι κύριοι δανειστές μας (ακριβώς για τα λόγο αυτό συμμετέχει στα 110 δις € με 73% η Ευρωζώνη, ενώ το ΔΝΤ μόλις με 27% – πιθανότατα με άλλα ανταλλάγματα).
*  Πρόβλεψη υπουργείου οικονομικών
** Έλλειμμα με την εφαρμογή του προγράμματος, σύμφωνα με το υπουργείο – ΑΕΠ όχι από τους πίνακες, αλλά από την αφαίρεση της προβλεπόμενης από το υπουργείο ύφεσης
Σημείωση: Δεν υπολογίζουμε την επί πλέον επιδείνωση του ελλείμματος από τα δημόσια ιδρύματα, όπως ανακοινώθηκε.
ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Ανεργία επί συνολικά απασχολουμένων 4.940.000 ατόμων

Μεγέθη	2010	2011	2012	2013
Ποσοστό	11,6%	14,5%	15,0%	14,6%
Άνεργοι	573.040	716.300	741.000	721.240

Πηγή: Υπουργείο Οικονομικών – Προβλέψεις
Όσον αφορά τώρα την ανεργία, η μελλοντική της εξέλιξη αποτυπώνεται με μελανά χρώματα, ακόμη και από την συντηρητική επίσημη πρόβλεψη  του Υπουργείου  Οικονομικών με αποτέλεσμα την διάβρωση του κοινωνικού ιστού.
Περαιτέρω, τα «παραδείγματα» των χωρών, στις οποίες δραστηριοποιήθηκε στο παρελθόν («φορο-εισπρακτικά») το ΔΝΤ, δεν επιτρέπουν καμία απολύτως αμφιβολία, σε σχέση με τη σκόπιμη δημιουργία ανεργίας (συμπίεση των μισθών κλπ), καθώς επίσης με τα αποτελέσματά της στις ανθρώπινες κοινωνίες. Με τους φόρους να αποτελούν μία από τις σημαντικότερες αιτίες της ύφεσης, του (φορολογικού) πληθωρισμού και της ανεργίας (υπολογίζεται ότι σε σύνολο 800.000 μικρομεσαίων επιχειρήσεων θα κλείσουν μέχρι το τέλος του 2011 περίπου 175.000, αυξάνοντας τους ανέργους κατά 300.000, δηλαδή στο 20% των απασχολουμένων και όχι στο 15% που θεωρεί η κυβέρνηση), θεωρούμε ότι, η μεταφορά πόρων από τον ιδιωτικό τομέα στο δημόσιο (και από εκεί στην Τρόικα), χωρίς καμία απολύτως πιθανότητα διάσωσης της χώρας μας από τη χρεοκοπία, είναι τουλάχιστον εγκληματική. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ότι θα περικοπούν κατά 500 εκ. ευρώ το 2012 τα επιδόματα ανεργίας, ενώ ο αριθμός των ανέργων θα έχει εκτιναχθεί λόγω της ύφεσης, την οποία, μάλιστα, θα επιτείνει η προβλεπόμενη περικοπή των δημοσίων επενδύσεων για κάθε ένα από τα έτη 2010-2012κατά 500 εκ ευρώ.
Τέλος, παρακάτω παραθέτουμε τα οικονομικά μεγέθη, που προκύπτουν από το προσχέδιο του προϋπολογισμού 2011.Τουλάχιστον από την αύξηση των δαπανών, αλλά και του ελλείμματος, φαίνεται καθαρά η αποκλειστική ευθύνη των όσων διαχειρίστηκαν το Ελληνικό χρήμα.
ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙΙ: Εξέλιξη ΑΕΠ, εσόδων, δαπανών και ελλειμμάτων (των ζημιών δηλαδή του κράτους) σε εκ. €, στην Ελλάδα 

ΕΤΟΣ	ΑΕΠ*	Έσοδα	Δαπάνες	Έλλειμμα	Δημόσιο Χρέος**	Ποσοστό επί ΑΕΠ
2003	153.045	37.500	40.735	-3.235	179.008	117,00%
2004	164.421	40.700	45.414	-4.714	198.832	120,90%
2005	196.609	42.206	48.685	-6.479	209.723	118,90%
2006	213.085	46.293	50.116	-3.823	224.162	105,10%
2007	228.180	49.153	55.733	-6.580	237.742	104,20%
2008	239.141	51.680	61.642	-9.962	260.439	108,90%
2009	237.494	48.491	71.810	-30.866	298.524	125,68%
2010	231.000	52.700	66.188	-19.473	340.680	147,48%

Πηγή: Υπουργείο Οικονομικών  (εκτιμήσεις σελ. 49 και 64)
* ΑΕΠ 2005 αναθεωρημένο, δηλαδή 20% περίπου αυξημένο σε σχέση με το 2004, μετά την πρόσθεση εσόδων από την «μαύρη οικονομία» εκ μέρους της κυβέρνησης, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα να μειωθεί το ποσοστό του ελλείμματος και να βρεθεί εντός του συμφώνου σταθερότητας της Ε.Ε. για πρώτη και τελευταία φορά (ουσιαστικά, υποθετικό ΑΕΠ).
** Χρέος κεντρικής κυβέρνησης
Το ΑΕΠ μας αυξήθηκε από το 2003 έως το 2009 κατά 51% περίπου, ενώ τα δημόσια έσοδα κατά 40%, οι δαπάνες κατά 62% και το έλλειμμα σχεδόν κατά 7 φορές. Η διαφορά της αύξησης των εσόδων, σε σχέση με την αύξηση του ΑΕΠ, είναι σε τέτοιο βαθμό «μη ισορροπημένη», επειδή η μεγέθυνση του ΑΕΠ προήλθε κυρίως από την προς τα πάνω «αναθεώρηση» των στοιχείων (παρά το ότι σήμαινε αυξημένες «εκροές» προς τα ταμεία της Ε.Ε., αφού προσδιορίζονται ως ποσοστό επί του ΑΕΠ) και όχι από «φυσιολογικές» προϋποθέσεις (ανάπτυξη).
Συμπερασματικά λοιπόν, αφενός μεν έχει εξαντληθεί η φοροδοτική ικανότητα των Ελλήνων, αφετέρου η συνεχώς μεγαλύτερη φορολόγηση οδηγεί με ασφάλεια σε μία κλιμακούμενη ύφεση η οποία, σε συνδυασμό με το φορολογικό πληθωρισμό ύψους τουλάχιστον 6%, με τα τοκογλυφικά επιτόκια (ύψους επίσης 6%), με τις μειωμένες ονομαστικές και πραγματικές αμοιβές των εργαζομένων, με την τεράστια ανεργία, με το κλείσιμο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, με την απελευθέρωση των αγορών μας (εκποίηση ΔΕΗ, ΟΤΕ στους ξένους κλπ), με το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων προς όφελος των πολυεθνικών, καθώς επίσης και με την ανυπαρξία αναπτυξιακών προγραμμάτων, θα οδηγήσει την Ελλάδα μετά βεβαιότητας σε οικονομική, κοινωνική και πολιτική αποσύνθεση.
Επομένως, η πιστή τήρηση του μνημονίου θα μας οδηγήσει χωρίς την παραμικρή αμφιβολία σε ένα σκόπιμα μονοδρομημένο αδιέξοδο, το οποίο οφείλουμε πάση θυσία να αποφύγουμε – πληρώνοντας αμέσως το ΔΝΤ, από το οποίο έχουμε λάβει 8 δις € μέχρι σήμερα και αναζητώντας νέους δρόμους.
ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ
Θεωρώντας, όπως θα τεκμηριώσουμε στη συνέχεια ότι, η ελαχιστοποίηση του δημοσίου χρέους αποτελεί απόλυτη προτεραιότητα, θα εξετάσουμε συνοπτικά τις δυνατότητές μας. Στα πλαίσια αυτά, ο Πίνακας ΙV που ακολουθεί βοηθάει στην κατανόηση τους θέματος, για το οποίο αναζητούνται λύσεις:
ΠΙΝΑΚΑΣ ΙV: ΑΕΠ 2009-2011, τόκοι δημοσίου χρέους, ποσοστό τους επί του ΑΕΠ, ελλείμματα και ποσοστό των τόκων επί των ελλειμμάτων

ΑΕΠ	Ποσόν	Τόκοι	Ποσοστό*	Έλλειμμα	Τόκοι/Έλλειμμα**
ΑΕΠ 2009	237.494	12.325	5,19%	32.299	38,15%
ΑΕΠ 2010	227.994	13.209	5,79%	18.467	71,53%
ΑΕΠ 2011	222.066	15.800	7,12%	16.877	93,62%

* Ποσοστό των τόκων επί του ΑΕΠ
** Ποσοστό τόκων ως προς το έλλειμμα
Πηγή: Προσχέδιο προϋπολογισμού 2011
Όπως φαίνεται από τον Πίνακα ΙV, οι τόκοι του 2011 αντιστοιχούν σχεδόν στο σύνολο των ελλειμμάτων. Επομένως, ένας ενδεχόμενος μηδενισμός του χρέους, θα σήμαινε την ίδια στιγμή ανάλογο μηδενισμό των ελλειμμάτων και είσοδο της χώρας μας στην κερδοφορία. Το ενδεχόμενο αυτό και μόνο θα επέλυε «ως δια μαγείας» όλα τα υπόλοιπα προβλήματα της Οικονομίας μας.
Η υπέρβαση της παρούσας κατάστασης δεν ανήκει μόνο στο πεδίο της νομικής ή της οικονομικής επιστήμης, αλλά εναπόκειται πλέον και στον Ελληνικό Λαό με πίστη και βούληση για αγώνα να αναζητήσει πολιτική λύση.Τούτο, όμως προϋποθέτει την εμφάνιση δημοκρατικά οργανωμένων σχηματισμών επί τη βάσει αρχών και όχι προσώπων, την εξαφάνιση του πολιτικού δυναστισμού και της οικογενειοκρατίας, την αποδόμηση των πελατειακών σχέσεων  και της ευνοιοκρατίας (διαφάνεια και αξιοκρατία), τον σαφή διαχωρισμό μεταξύ δημόσιας εξουσίας και ιδιωτικών οικονομικών συμφερόντων, την καθολική ανανέωση της πολιτικής τάξης με ενίσχυση των αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών και την έμφαση στην εργασία και την παραγωγικότητα και όχι στην θεσιθηρία και τον άμετρο καταναλωτισμό.
Source : kanali.wordpress