Οι λόγοι αποτυχίας των μνημονίων

Ο ορισμός της τρέλλας ( κατά τον Albert Einstein ) : " Κάνοντας το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά να περιμένουμε διαφορετικό αποτέλεσμα"

Οι πολιτικοί πρέπει να λαμβάνουν αποφάσεις κατόπιν σοβαρής μελέτης των δεδομένων, του εθνικού στρατηγικού σχεδιασμού και των υφιστάμενων εναλλακτικών επιλογών. Όταν δεν υπάρχει στρατηγική υποστήριξη, το στρατηγικό γίνεται τακτικό, επίπεδου ‘όσα παίρνει ο άνεμος’, με συνέπεια την επιλογή βάσει τυχάρπαστης biased γνώμης και άποψης επί της συνδιακύμανσης των εκάστοτε θεωρούμενων εταίρων, οι οποίοι, προφανώς, δουλεύουν για το δικό τους εθνικό συμφέρον.

Η Τουρκία, για παράδειγμα, βασίζει την ανάπτυξή της σε έναν ισχυρό μηχανισμό στρατηγικού σχεδιασμού και, ως απότοκο, μακροπρόθεσμου εθνικού σχεδιασμού, μια υγιώς αναπτυσσόμενη –με βάση τη βιομηχανία– παραγωγική βάση, και μια διεθνοποιημένη κάστα εκατομμυριούχων και δημιουργών λόμπυ στα παγκόσμια κέντρα αποφάσεων. Η Ελλάδα δανείζεται για να επιβιώσει.


Ως μηχανισμοί διαμόρφωσης πολιτικής, διεθνούς φήμης ινστιτούτα προωθούσαν την ιδέα της ολιστικής απαξίωσης εδώ και λίγα χρόνια στην Ελλάδα, ακολουθώντας την per se απαξίωση που είχαν επιβάλλει με οικονομικούς όρους (ευκολία χρηματοοικονομικής κάλυψης καταναλωτικών αναγκών και μηδενική ανάπτυξη παραγωγικής βάσης) και ψυχολογικούς όρους (πρότυπα ζωής και κατανάλωσης χαμηλού ηθικού και πνευματικού βάθους και μακριά από κοινωνικούς ιστούς όπως η οικογένεια).


Το γεγονός ότι η διαχείριση της διαρκώς αυξανόμενης απώλειας εθνικής κυριαρχίας είναι ακόμα στα χέρια αυτών που εν γνώσει και ανοχή τους επετράπη αυτή η επιβολή των σχεδίων εθνικής αλλοτρίωσης είναι απτή απόδειξη ότι, προσδιορίζοντας on the spot τα εθνικά συμφέροντα ως απότοκο υποταγής στρατηγικών συμφερόντων άλλων, εξασφαλίζεται η υφιστάμενη εκθετικά πτωτική πορεία.


Μπορεί να πάσχουμε από μοντέλα αντιμετώπισης κρίσεων, μοντέλα μεταναστευτικής πολιτικής, και άλλα εξειδικευμένα μοντέλα που αποτελούν εξειδίκευση υποσυνόλων του εθνικού στρατηγικού σχεδιασμού, αλλά από μοντέλα–γραμματείς, μοντέλα–συνεργάτιδες, μοντέλα–ειδικούς επιστήμονες και τα συναφή καλά πάμε. Και να μην είναι ακριβώς μοντέλα, αν κάνουν τα προβλεπόμενα αρκούν. Όταν δεν αρκούν, η πολιτική της ‘πάπιας’ δίνει τη θέση της στην πολιτική του ‘παπαγάλου’: επαναλαμβάνω λέξεις (π.χ. ‘στρατηγική’) που δεν καταλαβαίνω τί σημαίνουν επειδή ένα... πουλάκι μου είπε ότι είναι της μόδας, μόνο και μόνο μήπως με πάρουν οι αγορές και τα ανθρωπάκια στα σοβαρά.


Δεν έχουν καν το μυαλό να σκεφτούν ότι μέχρι τώρα οι αγορές πίστευαν πως υπάρχει μη δημοσιοποιημένος στρατηγικός σχεδιασμός (απλά είναι για τα σκουπίδια) ενώ τώρα διαπίστωσαν πλέον με αποδείξεις ότι ούτε καν υπάρχει η στοιχειώδης γνώση μιας δομής στρατηγικού σχεδιασμού...


Ο λόγος που απέτυχε το μνημόνιο είναι ο ίδιος με αυτόν που ήρθε: η έλλειψη στρατηγικού σχεδιασμού.


Πάντα περιμένουμε από κάποιον άλλο να μας υποδείξει τί είναι το σωτήριο για μας, προσπαθούμε να κάνουμε αυτό που μας υποδεικνύει αλλά καταλαβαίνουμε ότι δεν παράγονται τα σωτήρια αποτελέσματα που ελπίζαμε, συνειδητοποιούμε ότι δεν υπάρχει φως, δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας, και ψάχνουμε κάποιον καινούργιο από μηχανής Θεό για να μας λύσει τα προβλήματα – τα οποία πηγάζουν εξ’ολοκλήρου από τον εγωϊσμό, την έλλειψη ουσιαστικής συνεργασίας και την αυθυποβολή μέσω γελοίων φράσεων όπως «υπήρχαν προβλήματα αλλά ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα», όχι για να αξιοποιήσουμε τα υγιή στοιχεία που υπάρχουν αλλά για να μην αλλάξουμε τη δομή από την οποία πηγάζει η εξουσία αυτών που μας έφεραν εδώ.


Κάποιοι έδωσαν το αίμα τους για μας και η γενιά του Πολυτεχνείου πήρε τα Cayenne, τα κότερα και τα εξοχικά στην Αράχωβα και στη Μύκονο με το αίμα των τρισέγγονών μας. Αυτό δεν συγχωρείται.


Σε αυτούς που θα σπεύσουν να επαναλάβουν την ατάκα «κάθε μέρα έχουμε πόλεμο λόγω μνημονίου», απαντώ ότι δεν έχει καμία αξία η ποιότητα της απάντησης αν είναι σε λάθος ερώτημα. Ακόμα δε και για την ποιότητα της απάντησης, ας σημειώσουμε ότι “We can't solve problems by using the same kind of thinking we used when we created them.”, όπως είπε ο Αϊνστάιν.


Έχετε προσέξει τις φράσεις περί διάχυσης ευθυνών, «όλοι μαζί τα φάγαμε», την εναλλαγή πατριωτών–προδοτών κάθε 4 χρόνια; Είναι όλα μέρος της προσπάθειας κομματικοποίησης του κρίσιμου εθνικού ζητήματος: το βαθύ κράτος, ανεξαρτήτως κόμματος, θέτει ένα εξευτελιστικά χαμηλό, εθνικά καταστροφικό και πλέον μη βιώσιμο άνω όριο στους πολιτικούς, οι οποίοι, ανεξαρτήτως ιδεολογίας, δεν έχουν κουράγιο να σπρώξουν προς τα πάνω.


Το σύστημα συνειδητοποιεί το τέλος του και κάνει πλέον σπασμωδικές κινήσεις. Αν το ρωτήσεις βέβαια, η απάντηση που θα πάρεις είναι «δεν άλλαξε τίποτα τόσες δεκαετίες, τώρα θα αλλάξει;»... Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν, όσο και να τις ψάχνουν μερικοί για να εξασφαλίσουν θέση στη λίστα των ανακυκλώσιμων, μήπως ξαναδούν φως κάποια στιγμή όταν περάσει η μπόρα.


Πατριωτικά σκεπτόμενοι, τα τρία στρατηγικά ζητήματα προς διευθέτηση είναι τα κάτωθι:


1. Κρίση θεσμών και εφαρμογής της νομοθεσίας.


2. Πληθυσμιακή κατάρρευση σε επίπεδο όγκου, ηθικής και πνευματικής ποιότητας.


3. Δομική ανικανότητα των μηχανισμών του κράτους να υποστηρίξουν ένα υψηλό επίπεδο πολιτικών αποφάσεων.


Όλα τα υπόλοιπα έπονται ως δευτερεύοντα απότοκα.


Άρα δεν μπορεί να προκύψει λύση από το ίδιο το βαθύ κράτος ή, έστω, να υλοποιηθεί με την έγκρισή του.


Source : infognomonpolitics.blogspot.com