Αλλαγή εποχής

Σε πρόσφατη τηλεοπτική συνέντευξη με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του βιβλίου με τίτλο «Η Ελλάδα των Κρίσεων», ο καθηγητής Βασίλειος Μαρκεζίνης ανέλυσε σε αδρές γραμμές τις πέντε κρίσεις που περνά αυτή τη χρονική περίοδο η χώρα μας: την οικονομική, την εξωτερική, την μεταναστευτική, την υποβάθμιση της εθνικής μας συνείδησης και τα αυξανόμενα προβλήματα στη Θράκη λόγω του τουρκικού επεκτατισμού. Η λύση που προτείνει για την υπέρβαση των κρίσεων είναι απλή και ξεκάθαρη: «Η σωτηρία δεν θα έλθει μέχρις ότου οι άνθρωποι που μας έφεραν στο χείλος της αβύσσου αποστρατευθούν οριστικά από την πολιτική μας ζωή».

Πιο σκληρός στην επιστημονική του άποψη εμφανίζεται ο καθηγητής Χρήστος Γιανναράς, ο οποίος δηλώνει ότι οι πολιτικοί, εκτός του ότι είναι ανυπόληπτοι και απατεώνες, είναι και τόσο άχρηστοι, ώστε να είναι ανίκανοι ακόμη και να διαχειριστούν ένα περίπτερο. Υποστηρίζει ότι στα κόμματα δεν υπάρχει δημοκρατία, αλλά φεουδαρχία ή αλλιώς κομματοκρατία. Το δικό του, ουτοπικό όπως λέει και ο ίδιος, σχέδιο εξόδου από την κρίση, την οποία ορίζει ως κρίση πολιτικής, είναι η σύσταση μιας συντακτικής συνέλευσης για καινούργιο Σύνταγμα και δεύτερο την εμφάνιση ενός ανιδιοτελή ηγέτης (ο Χρήστος Πασαλάρης τον ονομάζει νέο Υψηλάντη), ο οποίος να συντρίψει το πολιτικό κατεστημένο, ο οποίος όμως δεν μπορεί να αναδειχθεί με το υπάρχον πολιτικό σύστημα. (Συνέντευξη Χρήστου Γιανναρά στην εκπομπή του ΣΚΑΪ «ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΑΠΟΨΕΙΣ»).
Στην ίδια γραμμή πλεύσης είναι και ο καθηγητής Παναγιώτης Ήφαιστος ο οποίος υποστηρίζει ότι ο «όχλος των επιστημονικά και πολιτικά αναρμόδιων εισβολέων στο πολιτικό σύστημα» είναι μία ακόμη πεντακάθαρη ένδειξη ότι «οι επικείμενες καταστροφές είναι αναπόδραστες» (27.4.2011. Και το οχλοκρατικό επιστημονικά μεταμφιεσμένο τσούρμο συνεχίζει. http://www.ifestos.edu.gr).
Ακόμη και ο Μίκης Θεοδωράκης δηλώνει ότι «Το σημερινό πολιτικό σύστημα διέρχεται περίοδο αποσύνθεσης και μόνο με μια προσωρινή επαναστατική κυβέρνηση μπορεί να γλιτώσει η Ελλάδα». (Συνέντευξη στο περιοδικό «Crash»/Τεύχος 5, Μάιος 2011).
Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι έλεγαν: Θέλεις να μάθεις «πικρίαν» (δηλαδή αλήθεια) ή ψέμα. Οι παραπάνω εξέχουσες προσωπικότητες διαλέγουν τον δύσκολο δρόμο, που είναι γεμάτος πικρίες. Εκτιμώ ότι στο βάθος της καρδιάς τους πιστεύουν ότι τα πράγματα θα εξελιχθούν πολύ άσχημα για τη χώρα μας. Την εκτίμησή μου αυτή στηρίζω στο γεγονός ότι η πολιτική πρόταση για την ακούσια ή εκούσια «απόσυρση» των διεφθαρμένων πολιτικών που έμμεσα ή άμεσα οδήγησαν τη χώρα μας στην καταστροφή, αγγίζει την ουτοπία. Προκειμένου πιστεύω να υλοποιηθεί η παραπάνω πρόταση, θα πρέπει να βιώσουμε μια γενικευμένη βαθειά κρίση, στα όρια ενός εμφυλίου σπαραγμού ή μιας ήττας συνεπεία πολεμικής σύγκρουσης ή και θερμού επεισοδίου. Αυτό φυσικά το απεύχεται η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, ενώ παράλληλα είναι και ο πλέον μεγάλος μας φόβος, ο οποίος ουσιαστικά κρατά ζωντανό σήμερα το πολιτικό κατεστημένο της αμείλικτης «κομματοκρατίας».
Όμως η πολιτική ελίτ και όχι μόνο, έχει επενδύσει στην χειραγώγηση του λαού μας για την μακροημέρευσή της και χρησιμοποιεί πολύ καλά το χαρτί που λέγεται ελπίδα. Αυτό το χαρτί το εμφανίζει άλλοτε ως «αλλαγή», άλλοτε ως «επανίδρυση του κράτους», άλλοτε ως «λεφτά υπάρχουν» και άλλοτε ως «δημιουργικό σοκ για την επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας». Είναι τόσο ανίκανη και κοντόφθαλμη, ούτως ώστε να μην μπορεί την ύστατη αυτή στιγμή να χρησιμοποιήσει προς όφελός της την πιο απλή για το συμφέρον της και ίσως και για το κοινό συμφέρον λύση της «συναίνεσης». Φθάσαμε μάλιστα στο σημείο να παρεμβαίνει υπέρ της διακομματικής συναίνεσης ο αρμόδιος επίτροπος Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων Όλι Ρεν, θέτοντάς την ως όρο για τη συνέχιση του οικονομικού προγράμματος προσαρμογής της χώρας μας. Τι κατάντια άραγε!
Όσον αφορά δε στο χαρτί της αλήθειας, η πολιτική ελίτ, δεν το χρησιμοποιεί ποτέ, απλά επειδή δεν έχει τη δυνατότητα να το κάνει. Εξάλλου η αλήθεια είναι γνώρισμα των δυνατών και μόνο. Πόσο κατώτεροι είναι άραγε οι εγχώριοι πολιτικοί ταγοί συγκρινόμενοι με αυτούς άλλων χωρών, που στο κάτω-κάτω έχουν και αυτοί τον ίδιο στόχο: την εξουσία. Οι Ισλανδοί, προκειμένου να μην ξαναπεράσει η χώρα τους παρόμοια οικονομική κρίση στο μέλλον, όρισαν μέσω του κοινοβουλίου τους εξεταστική επιτροπή, η οποία στο 2.400 σελίδων πόρισμά της (Report of the Special Investigation Commission (SIC), http://sic.althingi.is) όχι μόνο καταλόγισε ευθύνες, αλλά και τις προσωποποίησε. Οι δε Πορτογάλοι επέδειξαν υψηλό πολιτικό αίσθημα ευθύνης μπροστά στη δικής τους επερχόμενη οικονομική κατάρρευση και διαπραγματεύθηκαν συναινετικά το δικό τους μνημόνιο πετυχαίνοντας τους καλύτερους δυνατούς όρους.
Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, αλλά δυστυχώς πεθαίνει και αυτή κάποτε. Σε αυτή τη κατάσταση οδηγούμεθα στις μέρες μας, εάν ως λαός δεν αντιδράσουμε άμεσα. Και η αντίδραση, αν και μοιάζει ουτοπική κατά τη γνώμη μου, υπό τις παρούσες συνθήκες, είναι μία: Υπερβαίνοντας εαυτούς, να στείλουμε σύντομα στο σπίτι τους (αλήθεια τι ευγενική έκφραση) όλους τους διαφθαρμένους πολιτικούς που κυβέρνησαν ή ήταν μέλη των κομμάτων που οδήγησαν την πατρίδα μας στο χείλος της αβύσσου. Να έρθουν στο προσκήνιο νέοι και ικανοί πολιτικοί, οι οποίοι μαζί με τους αδιάφθορους - που υπάρχουν πολλοί αλλά είναι οι πλέον σιωπηλοί - της παλιάς φρουράς, να δεσμευθούν να τροποποιήσουν τους υπάρχοντες θνησιγενείς πολιτικούς-πολιτειακούς θεσμούς και να δημιουργήσουν νέους. Τέτοιους, που να καταργούν δια παντός το οθωμανικής προέλευσης πελατειακό σύστημα, να προάγουν την αξιοκρατία και να προσδώσουν εν τέλει το ελπιδοφόρο όραμα που τόσο πολύ χρειάζεται η πατρίδα μας.
Δημήτριος Καρατζίδης
Ταξίαρχος ε.α., Πολιτικός Επιστήμονας
Source : infognomonpolitics