Οι συνέπειες μιας παρεξηγημένης δημοκρατίας

«Σε κάθε δρόμο θάστηνα και από μία κρεμάλα…/ τους κυβερνήτες θά στελνα σε γάϊδαρο καβάλλα,/ Σα σκύλοι να ψοφήσουνε στον Κάνθαρον εκεί./ Αρχή καμιά δε θάμενε στο έθνος, ούτε κόμμα./ Και ίσως τότε θα ‘λειπεν η μούχλα και η βρώμα…» 
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΡΗΣ

Ο ανεξάντλητος πλούτος της λόγιας και της λαϊκής μας Παράδοσης, ο λόγος και η γραφή δηλαδή που άφησαν ξωπίσω τους κληρονομιά για εμάς οι πνευματικοί άνθρωποι της φυλής μας, αποτελεί διαχρονική μαρτυρία παθημάτων και πυξίδα ορθής πορείας. Η καταγραφή της ελληνικής κοινωνίας από του τέλους της παλιγγενεσίας του Εικοσιένα είναι ένας καθρέφτης που μας στέλνει τον αντικατοπτρισμό του. Ένα κράτος που κινήσανε πολιτικάντηδες να το κάνουν Ελλάδα και το καταντήσανε Ελλαδούλα, μια ελληνική κοινωνία που την κάνανε δούλα του ξένου παρά και παραδουλεύτρα ανθελλήνων και ένα δόγμα γραικύλων οκνηρών πως πρέπει να δώσουμε προίκα στον ίδιο τον κατακτητή λευτεριά και γη. 

Μας πείσανε βεβαίως πρωτίστως να κλειστούμε στον μίζερο εαυτό μας. Να προτιμήσουμε την εύκολη ζήση παρά τον τραχύ αγώνα. Να πούμε με τιποτένια σιγουριά ότι η εικόνα της πατρίδος ξεκινά από εμάς και καταλήγει πάλι σε εμάς. Αποδεχτήκαμε έτσι μια ηλίθια αστική αντίληψη ότι τα ορατά στο μάτι μας πράγματα και η γη που πατάμε είναι η Ελλάδα και τίποτα έξω από αυτόν τον γυάλινο μικρόκοσμο δεν μας πρέπει και δεν μας χρειάζεται. Και επειδή έπρεπε να μας κρατάνε ήρεμους πως έχουμε τη διοίκηση στο χέρι μας, ονόμασαν την θνησιγενή κυβερνώσα τάξη αστική δημοκρατία και το κρατίδιο που την περιέβαλε το ονόμασαν Ελλάδα αντί για ψευτορωμέϊκο αφού ψεύτικοι είναι και οι δημιουργοί του. 


Αλλά οι δημιουργοί αυτοί είναι δημιουργοί του ολέθρου και το αληθινό τους επάγγελμα είναι τύραννοι των Ελλήνων και δεσμοφύλακες της αληθινής Μεγάλης και Πανώριας Ελλάδος μας. Αυτοί λοιπόν οι τύραννοι και οι δεσμοφύλακες βάλανε γρήγορα – γρήγορα τις υπογραφές στα συμβόλαια του κρατιδίου με τους προστάτες τάχα συμμάχους και τους δήθεν φίλους και πρώην κατακτητές χρόνους πίσω με υποθήκες μελλοντικές ελαστικής κυριαρχίας και ισόβιας άδειας κοιλίας. 

Και επάνω στην πρεμούρα και τον σχετικό «συμμαχικό» εκβιασμό «ξέχασαν» σαν αποσκευή στην άκρη του δρόμου μερικά χιλιάδες στρέμματα γης και εντός των νέων μα ψεύτικων συνόρων στα κατάβαθα της ματωμένης γης πλούτο πολύ μην τύχει και παύσουμε να χρωστάμε. Τον παρά που λέγαμε και τις Μνήμες των Ηρώων. Αυτούς προσπάθησαν να τους ξεχάσουμε, ανεπιτυχώς φρονώ, με το ξεφύτρωμα ελληνοτουρκικών βέβηλων «φιλιών» και την ανάδειξη τάχα του οθωμανικού πολιτισμού που πολλά του χρωστάμε και πρέπει να ανοίξουμε κερκόπορτες. Να μοιράσουμε γη και θάλασσα στα δυο με τον Τούρκο. 

Δάνεια, «φιλίες», υποθήκες, ξενομανία, δουλομανία, προδοσία, φτωχοποίηση Ελλήνων και εγκατάλειψη Ελλάδος είναι οι χρόνιες θηλιές που θέτουν οι εχθροί μας στο λαιμό του Έθνους των Θεών, των Ηρώων και των Μαρτύρων. Μα ο κυριότερος εχθρός πάντα ήταν ο ελληνόσχημος βάρβαρος, κανονικός προβατόσχημος λύκος. Ο αιώνιος γραικύλος που Θεό δεν έχει και στην Ελλάδα δεν ανήκει. Περιούσιος φίλος των Δυνατών, όμοιος με εκείνους που πατρίδες δεν γνωρίζουν και δεν σέβονται. Ο πολιτικάντης που πασχίζει να εμφανίσει τους Ήρωες προδότες και τους προδότες σαν την μούρη του τους δίνει εξουσίες. Και τους Έλληνες καθημερινά τούς τρέπει σε διωγμό, σαν Μάρτυρες του Νέου Ελληνισμού να χύνουν αίμα, ιδρώτα και δάκρυ. Δώσε παρά, δώσε υποταγή και καρδιά σε όσους σε μισούν και ίσως δώσουμε λίγο ψωμί να φας με την οικογένειά σου και μια απειροελάχιστη γωνιά γης για να ψευτοζείς. Αυτά λέγανε στους πατέρες των πατέρων μας. Αυτά λένε στους πατέρες μας και σε εμάς. 

Ιδού τι έλεγε ο Σουρής για τους Έλληνες του σχετικά μακρινού καιρού του: ««Σε κάθε δρόμο θάστηνα και από μία κρεμάλα…/ τους κυβερνήτες θά στελνα σε γάϊδαρο καβάλλα,/ Σα σκύλοι να ψοφήσουνε στον Κάνθαρον εκεί./ Αρχή καμιά δε θάμενε στο έθνος, ούτε κόμμα./ Και ίσως τότε θα ‘λειπεν η μούχλα και η βρώμα…»! Η κρεμάλα υπήρχε στο νου του Έλληνα από τότε ως αντίτιμο των χαμερπών και επικίνδυνων πράξεων της αστικής πολιτικής τάξης μιας εισαγόμενης και αταίριαστης στον Ελληνισμό μας δημοκρατίας. 


Source : http://polemosgenel.blogspot.com/2011/11/blog-post_2537.html#more