Στρατηγική υπόθεση ( μέρος 2ο )

Ερχόμαστε στη δεύτερη παράμετρο της «Στρατηγικής Υπόθεσης», η οποία πάλι με επίκεντρο το Ισραήλ αναδεικνύει τους Κούρδους ως τον δεύτερο στρατηγικό σύμμαχο-εταίρο της αγγλοσαξονικής γεωπολιτικής στην Μέση Ανατολή. Ας μη νομίσει κανείς ότι αναφερόμαστε σε δίκαια, παρά μόνον σε συμφέροντα και συσχετισμούς ισχύος. Ερχόμαστε στη δεύτερη παράμετρο της «Στρατηγικής Υπόθεσης», η οποία πάλι με επίκεντρο το Ισραήλ αναδεικνύει τους Κούρδους ως τον δεύτερο στρατηγικό σύμμαχο-εταίρο της αγγλοσαξονικής γεωπολιτικής στην Μέση Ανατολή. Ας μη νομίσει κανείς ότι αναφερόμαστε σε δίκαια, παρά μόνον σε συμφέροντα και συσχετισμούς ισχύος. Το Τελ Αβίβ αντελήφθη από το 1960 ότι χρειάζεται έναν εταίρο, όχι κατ’ ανάγκην σύμμαχο, η δράση του οποίου θα είναι ανακουφιστική κατά των Αράβων (πρωτίστως) και των Ιρανών που επιδιώκουν την στρατηγική συρρίκνωση και εξαφάνιση του εβραϊκού κράτους. Οι Κούρδοι της Τουρκίας, του Ιράκ, της Συρίας και του Ιράν, αποτελώντας ένα διαιρεμένο έθνος που δεν έχει καμία φυλετική συγγένεια με τους λαούς των οποίων αποτελεί μειονότητα, αποδείχθηκε ότι ήταν ότι ακριβώς ζητούσαν οι Ισραηλινοί. Σήμερα η αρχική συνεργασία που φυλαγόταν ως επτασφράγιστο μυστικό έχει εξελιχθεί σε μια γεωστρατηγική αναγκαιότητα, καθώς το αυτόνομο Κουρδιστάν στο Βόρειο Ιράκ, ελέγχει τους δρόμους μεταφοράς πετρελαίου ανεξάρτητα από την θέληση της Βαγδάτης. Το «Κοινόν των Κούρδων» απέκτησε έδρα και πρωτεύουσα και τώρα θα χρησιμοποιηθεί στρατηγικά ως εργαλείο αναδιάταξης των σφαιρών επιρροής σε εδάφη που έλεγχαν οι Τούρκοι, οι Άραβες και οι Πέρσες. Η «Στρατηγική Υπόθεση» εκτιμά ότι πιθανόν οι ΗΠΑ να έχουν αποφασίσει και ενθαρρύνει τη συγκρότηση μιας νέας αυτόνομης κουρδικής κρατικής οντότητας στην Βορειο-Βορειοδυτική Συρία, η οποία στη συνέχεια θα παρεμβληθεί μεταξύ της Τουρκίας και της υπόλοιπης Συρίας. Η ειδοποιός διαφορά αυτής της νέας γέννησης έγκειται στο ότι θα έχει πρόσβαση στην θάλασσα, δίνοντας για πρώτη φορά έξοδο των Κούρδων προς την Μεσόγειο μέσω της Λαττάκειας. Η συγκρότηση ενός χερσαίου διαδρόμου αναπνοής των Κούρδων θα μεταβάλλει άρδην τα γεωστρατηγικά δεδομένα στην περιοχή. Ενδεχόμενη υλοποίηση του Κουρδικού Διαδρόμου (σ.σ. θα θυμίζει τον περίφημο Πολωνικό Διάδρομο του Ντάντσιχ, που αποτέλεσε αφορμή για την έκρηξη του Β’ ΠΠ, αλλά σε πολλαπλάσια έκταση) θα έχει ως αποτέλεσμα να οδηγήσει σε προσέγγιση τους Τούρκους με τους Ιρανούς και τους Άραβες, καθώς θα έχει γίνει πρόδηλο ότι ΗΠΑ και Ισραήλ υλοποιούν στρατηγικές αποδυνάμωσης εχθρών αλλά και των «φίλων και συμμάχων». Σύμφωνα με την «Στρατηγική Υπόθεση» η αυτονόμηση του Δυτικού Κουρδιστάν θα αποτελούσε προάγγελο μετατροπής της μεταμπααθικής Συρίας σε ένα αντίστοιχο ομόσπονδο μοντέλο που ήδη εφαρμόζεται επί της ουσίας στο Ιράκ. Ίσως το επόμενο βήμα να περιλαμβάνει την ένωση τμημάτων της Συρίας, του Ιράκ και της Ιορδανίας συγκροτώντας το Μεγάλο Χασεμητικό Βασίλειο. Παράλληλα, η εναπομείνουσα νότια ακτή με το λιμάνι Ταρτούς θα μπορούσε να αποτελέσει ένα τμήμα της νέας ομοσπονδοποιημένης Συρίας και μεταγενέστερα να ενωθεί με τον Λίβανο (σ.σ. ο οποίος αποσπάστηκε από την Συρία), σφραγίζοντας την έξοδο προς την θάλασσα. Το Τελ Αβίβ αντελήφθη από το 1960 ότι χρειάζεται έναν εταίρο, όχι κατ’ ανάγκην σύμμαχο, η δράση του οποίου θα είναι ανακουφιστική κατά των Αράβων (πρωτίστως) και των Ιρανών που επιδιώκουν την στρατηγική συρρίκνωση και εξαφάνιση του εβραϊκού κράτους. Οι Κούρδοι της Τουρκίας, του Ιράκ, της Συρίας και του Ιράν, αποτελώντας ένα διαιρεμένο έθνος που δεν έχει καμία φυλετική συγγένεια με τους λαούς των οποίων αποτελεί μειονότητα, αποδείχθηκε ότι ήταν ότι ακριβώς ζητούσαν οι Ισραηλινοί. Σήμερα η αρχική συνεργασία που φυλαγόταν ως επτασφράγιστο μυστικό έχει εξελιχθεί σε μια γεωστρατηγική αναγκαιότητα, καθώς το αυτόνομο Κουρδιστάν στο Βόρειο Ιράκ, ελέγχει τους δρόμους μεταφοράς πετρελαίου ανεξάρτητα από την θέληση της Βαγδάτης. Το «Κοινόν των Κούρδων» απέκτησε έδρα και πρωτεύουσα και τώρα θα χρησιμοποιηθεί στρατηγικά ως εργαλείο αναδιάταξης των σφαιρών επιρροής σε εδάφη που έλεγχαν οι Τούρκοι, οι Άραβες και οι Πέρσες. Η «Στρατηγική Υπόθεση» εκτιμά ότι πιθανόν οι ΗΠΑ να έχουν αποφασίσει και ενθαρρύνει τη συγκρότηση μιας νέας αυτόνομης κουρδικής κρατικής οντότητας στην Βορειο-Βορειοδυτική Συρία, η οποία στη συνέχεια θα παρεμβληθεί μεταξύ της Τουρκίας και της υπόλοιπης Συρίας. Η ειδοποιός διαφορά αυτής της νέας γέννησης έγκειται στο ότι θα έχει πρόσβαση στην θάλασσα, δίνοντας για πρώτη φορά έξοδο των Κούρδων προς την Μεσόγειο μέσω της Λαττάκειας. Η συγκρότηση ενός χερσαίου διαδρόμου αναπνοής των Κούρδων θα μεταβάλλει άρδην τα γεωστρατηγικά δεδομένα στην περιοχή. Ενδεχόμενη υλοποίηση του Κουρδικού Διαδρόμου (σ.σ. θα θυμίζει τον περίφημο Πολωνικό Διάδρομο του Ντάντσιχ, που αποτέλεσε αφορμή για την έκρηξη του Β’ ΠΠ, αλλά σε πολλαπλάσια έκταση) θα έχει ως αποτέλεσμα να οδηγήσει σε προσέγγιση τους Τούρκους με τους Ιρανούς και τους Άραβες, καθώς θα έχει γίνει πρόδηλο ότι ΗΠΑ και Ισραήλ υλοποιούν στρατηγικές αποδυνάμωσης εχθρών αλλά και των «φίλων και συμμάχων». Σύμφωνα με την «Στρατηγική Υπόθεση» η αυτονόμηση του Δυτικού Κουρδιστάν θα αποτελούσε προάγγελο μετατροπής της μεταμπααθικής Συρίας σε ένα αντίστοιχο ομόσπονδο μοντέλο που ήδη εφαρμόζεται επί της ουσίας στο Ιράκ. Ίσως το επόμενο βήμα να περιλαμβάνει την ένωση τμημάτων της Συρίας, του Ιράκ και της Ιορδανίας συγκροτώντας το Μεγάλο Χασεμητικό Βασίλειο. Παράλληλα, η εναπομείνουσα νότια ακτή με το λιμάνι Ταρτούς θα μπορούσε να αποτελέσει ένα τμήμα της νέας ομοσπονδοποιημένης Συρίας και μεταγενέστερα να ενωθεί με τον Λίβανο (σ.σ. ο οποίος αποσπάστηκε από την Συρία), σφραγίζοντας την έξοδο προς την θάλασσα. Συμπερασματικά, η «Στρατηγική Υπόθεση» καταλήγει ότι οι ΗΠΑ και το Ισραήλ έχουν θέσει σε εφαρμογή το σχέδιο της εκ βάθρων ανασυγκρότησης της Μέσης Ανατολής, ολοκληρώνοντας το τελευταίο μέρος του αρχικού σχεδιασμού με την «Ιρακινοποίηση» της Συρίας. Οι Κούρδοι εμφανίζονται ως οι πλέον ωφελημένοι, καθώς θα έχουν εξασφαλίσει δεύτερη κρατική οντότητα, ενώ προς το παρόν δεν θα έχουν το δικαίωμα της ένωσης των περιοχών που ελέγχουν. Η Τουρκία θα έχει λάβει ένα σαφές μήνυμα συμμόρφωσης – προειδοποίησης τιμωρίας, το οποίο θα μπορούσε να οδηγήσει την Άγκυρα σε γεωπολιτικό εκνευρισμό, εξετάζοντας σοβαρά ακόμη και την έξοδό της από το ΝΑΤΟ. Το Ιράν θα έχανε τον μοναδικό πολύτιμο σύμμαχό του στην Μέση Ανατολή, ενώ η Χεζμπολάχ θα αποτελέσει το επόμενο «θύμα». Το Ισραήλ θα έχει εξασφαλίσει μια στρατηγική ζώνη ανάσχεσης – την οποία κάποτε προσέφερε η Τουρκία – από την Μεσόγειο μέχρι το Ιράν και δεκάδες χιλιάδες ευγνωμονούντες Κούρδους Πεσμεργκά, οι οποίοι θα αναλάβουν τον ρόλο των «Ακριτών». Όμως, η «Στρατηγική Υπόθεση» εκτιμά ότι με αυτόν τον τρόπο θα ανοίξει ο γεωπολιτικός ασκός του Αιόλου, καθώς Ρώσοι, Ιρανοί, Άραβες και Τούρκοι θα διαπιστώσουν ότι τα επόμενα βήματα της πολιτικής του Προκρούστη στην περιοχή δεν θα αργήσουν να εκδηλωθούν, καθώς το πρόβλημα ασφαλείας του Ισραήλ θα έχει απλώς επιλυθεί μερικώς. Υπό αυτά τα δεδομένα η εμφάνιση μιας Πανισλαμικής Συμμαχίας με την απαραίτητη συμμετοχή και της Αιγύπτου και την ρωσική αρωγή, θα πυροδοτήσει τις πιο απρόβλεπτες και επικίνδυνες εξελίξεις στην περιοχή που θα επηρεάσουν την ανθρωπότητα σε παγκόσμια κλίμακα… Τελικά πόσο αξίζει η Ιερουσαλήμ; … «Τίποτα και τα πάντα…» (Σαλαδίνος) (σ.σ. Η έκταση της παρούσης ανάλυσης είναι περιορισμένη καθώς απευθύνεται σε αναγνώστες του ιστοχώρου. Υπάρχουν και άλλα σημεία που πρέπει να αναδειχθούν – όπως ο ρόλος της Ελλάδας, της Τουρκίας, της Ρωσίας και του Ιράν – ορισμένα από τα οποία ο γράφων θα παρουσιάσει μελλοντικά σε αντίστοιχες αναρτήσεις). Ιωάννης Σ. Θεοδωράτος Δημοσιογράφος-Αμυντικός Αναλυτής Source : defence-point.gr