Στρατηγική υπόθεση ( μέρος 2ο )

Ερχόμαστε στη δεύτερη παράμετρο της «Στρατηγικής Υπόθεσης», η οποία πάλι με επίκεντρο το Ισραήλ αναδεικνύει τους Κούρδους ως τον δεύτερο στρατηγικό σύμμαχο-εταίρο της αγγλοσαξονικής γεωπολιτικής στην Μέση Ανατολή. Ας μη νομίσει κανείς ότι αναφερόμαστε σε δίκαια, παρά μόνον σε συμφέροντα και συσχετισμούς ισχύος. Ερχόμαστε στη δεύτερη παράμετρο της «Στρατηγικής Υπόθεσης», η οποία πάλι με επίκεντρο το Ισραήλ αναδεικνύει τους Κούρδους ως τον δεύτερο στρατηγικό σύμμαχο-εταίρο της αγγλοσαξονικής γεωπολιτικής στην Μέση Ανατολή. Ας μη νομίσει κανείς ότι αναφερόμαστε σε δίκαια, παρά μόνον σε συμφέροντα και συσχετισμούς ισχύος. Το Τελ Αβίβ αντελήφθη από το 1960 ότι χρειάζεται έναν εταίρο, όχι κατ’ ανάγκην σύμμαχο, η δράση του οποίου θα είναι ανακουφιστική κατά των Αράβων (πρωτίστως) και των Ιρανών που επιδιώκουν την στρατηγική συρρίκνωση και εξαφάνιση του εβραϊκού κράτους. Οι Κούρδοι της Τουρκίας, του Ιράκ, της Συρίας και του Ιράν, αποτελώντας ένα διαιρεμένο έθνος που δεν έχει καμία φυλετική συγγένεια με τους λαούς των οποίων αποτελεί μειονότητα, αποδείχθηκε ότι ήταν ότι ακριβώς ζητούσαν οι Ισραηλινοί. Σήμερα η αρχική συνεργασία που φυλαγόταν ως επτασφράγιστο μυστικό έχει εξελιχθεί σε μια γεωστρατηγική αναγκαιότητα, καθώς το αυτόνομο Κουρδιστάν στο Βόρειο Ιράκ, ελέγχει τους δρόμους μεταφοράς πετρελαίου ανεξάρτητα από την θέληση της Βαγδάτης. Το «Κοινόν των Κούρδων» απέκτησε έδρα και πρωτεύουσα και τώρα θα χρησιμοποιηθεί στρατηγικά ως εργαλείο αναδιάταξης των σφαιρών επιρροής σε εδάφη που έλεγχαν οι Τούρκοι, οι Άραβες και οι Πέρσες. Η «Στρατηγική Υπόθεση» εκτιμά ότι πιθανόν οι ΗΠΑ να έχουν αποφασίσει και ενθαρρύνει τη συγκρότηση μιας νέας αυτόνομης κουρδικής κρατικής οντότητας στην Βορειο-Βορειοδυτική Συρία, η οποία στη συνέχεια θα παρεμβληθεί μεταξύ της Τουρκίας και της υπόλοιπης Συρίας. Η ειδοποιός διαφορά αυτής της νέας γέννησης έγκειται στο ότι θα έχει πρόσβαση στην θάλασσα, δίνοντας για πρώτη φορά έξοδο των Κούρδων προς την Μεσόγειο μέσω της Λαττάκειας. Η συγκρότηση ενός χερσαίου διαδρόμου αναπνοής των Κούρδων θα μεταβάλλει άρδην τα γεωστρατηγικά δεδομένα στην περιοχή. Ενδεχόμενη υλοποίηση του Κουρδικού Διαδρόμου (σ.σ. θα θυμίζει τον περίφημο Πολωνικό Διάδρομο του Ντάντσιχ, που αποτέλεσε αφορμή για την έκρηξη του Β’ ΠΠ, αλλά σε πολλαπλάσια έκταση) θα έχει ως αποτέλεσμα να οδηγήσει σε προσέγγιση τους Τούρκους με τους Ιρανούς και τους Άραβες, καθώς θα έχει γίνει πρόδηλο ότι ΗΠΑ και Ισραήλ υλοποιούν στρατηγικές αποδυνάμωσης εχθρών αλλά και των «φίλων και συμμάχων». Σύμφωνα με την «Στρατηγική Υπόθεση» η αυτονόμηση του Δυτικού Κουρδιστάν θα αποτελούσε προάγγελο μετατροπής της μεταμπααθικής Συρίας σε ένα αντίστοιχο ομόσπονδο μοντέλο που ήδη εφαρμόζεται επί της ουσίας στο Ιράκ. Ίσως το επόμενο βήμα να περιλαμβάνει την ένωση τμημάτων της Συρίας, του Ιράκ και της Ιορδανίας συγκροτώντας το Μεγάλο Χασεμητικό Βασίλειο. Παράλληλα, η εναπομείνουσα νότια ακτή με το λιμάνι Ταρτούς θα μπορούσε να αποτελέσει ένα τμήμα της νέας ομοσπονδοποιημένης Συρίας και μεταγενέστερα να ενωθεί με τον Λίβανο (σ.σ. ο οποίος αποσπάστηκε από την Συρία), σφραγίζοντας την έξοδο προς την θάλασσα. Το Τελ Αβίβ αντελήφθη από το 1960 ότι χρειάζεται έναν εταίρο, όχι κατ’ ανάγκην σύμμαχο, η δράση του οποίου θα είναι ανακουφιστική κατά των Αράβων (πρωτίστως) και των Ιρανών που επιδιώκουν την στρατηγική συρρίκνωση και εξαφάνιση του εβραϊκού κράτους. Οι Κούρδοι της Τουρκίας, του Ιράκ, της Συρίας και του Ιράν, αποτελώντας ένα διαιρεμένο έθνος που δεν έχει καμία φυλετική συγγένεια με τους λαούς των οποίων αποτελεί μειονότητα, αποδείχθηκε ότι ήταν ότι ακριβώς ζητούσαν οι Ισραηλινοί. Σήμερα η αρχική συνεργασία που φυλαγόταν ως επτασφράγιστο μυστικό έχει εξελιχθεί σε μια γεωστρατηγική αναγκαιότητα, καθώς το αυτόνομο Κουρδιστάν στο Βόρειο Ιράκ, ελέγχει τους δρόμους μεταφοράς πετρελαίου ανεξάρτητα από την θέληση της Βαγδάτης. Το «Κοινόν των Κούρδων» απέκτησε έδρα και πρωτεύουσα και τώρα θα χρησιμοποιηθεί στρατηγικά ως εργαλείο αναδιάταξης των σφαιρών επιρροής σε εδάφη που έλεγχαν οι Τούρκοι, οι Άραβες και οι Πέρσες. Η «Στρατηγική Υπόθεση» εκτιμά ότι πιθανόν οι ΗΠΑ να έχουν αποφασίσει και ενθαρρύνει τη συγκρότηση μιας νέας αυτόνομης κουρδικής κρατικής οντότητας στην Βορειο-Βορειοδυτική Συρία, η οποία στη συνέχεια θα παρεμβληθεί μεταξύ της Τουρκίας και της υπόλοιπης Συρίας. Η ειδοποιός διαφορά αυτής της νέας γέννησης έγκειται στο ότι θα έχει πρόσβαση στην θάλασσα, δίνοντας για πρώτη φορά έξοδο των Κούρδων προς την Μεσόγειο μέσω της Λαττάκειας. Η συγκρότηση ενός χερσαίου διαδρόμου αναπνοής των Κούρδων θα μεταβάλλει άρδην τα γεωστρατηγικά δεδομένα στην περιοχή. Ενδεχόμενη υλοποίηση του Κουρδικού Διαδρόμου (σ.σ. θα θυμίζει τον περίφημο Πολωνικό Διάδρομο του Ντάντσιχ, που αποτέλεσε αφορμή για την έκρηξη του Β’ ΠΠ, αλλά σε πολλαπλάσια έκταση) θα έχει ως αποτέλεσμα να οδηγήσει σε προσέγγιση τους Τούρκους με τους Ιρανούς και τους Άραβες, καθώς θα έχει γίνει πρόδηλο ότι ΗΠΑ και Ισραήλ υλοποιούν στρατηγικές αποδυνάμωσης εχθρών αλλά και των «φίλων και συμμάχων». Σύμφωνα με την «Στρατηγική Υπόθεση» η αυτονόμηση του Δυτικού Κουρδιστάν θα αποτελούσε προάγγελο μετατροπής της μεταμπααθικής Συρίας σε ένα αντίστοιχο ομόσπονδο μοντέλο που ήδη εφαρμόζεται επί της ουσίας στο Ιράκ. Ίσως το επόμενο βήμα να περιλαμβάνει την ένωση τμημάτων της Συρίας, του Ιράκ και της Ιορδανίας συγκροτώντας το Μεγάλο Χασεμητικό Βασίλειο. Παράλληλα, η εναπομείνουσα νότια ακτή με το λιμάνι Ταρτούς θα μπορούσε να αποτελέσει ένα τμήμα της νέας ομοσπονδοποιημένης Συρίας και μεταγενέστερα να ενωθεί με τον Λίβανο (σ.σ. ο οποίος αποσπάστηκε από την Συρία), σφραγίζοντας την έξοδο προς την θάλασσα. Συμπερασματικά, η «Στρατηγική Υπόθεση» καταλήγει ότι οι ΗΠΑ και το Ισραήλ έχουν θέσει σε εφαρμογή το σχέδιο της εκ βάθρων ανασυγκρότησης της Μέσης Ανατολής, ολοκληρώνοντας το τελευταίο μέρος του αρχικού σχεδιασμού με την «Ιρακινοποίηση» της Συρίας. Οι Κούρδοι εμφανίζονται ως οι πλέον ωφελημένοι, καθώς θα έχουν εξασφαλίσει δεύτερη κρατική οντότητα, ενώ προς το παρόν δεν θα έχουν το δικαίωμα της ένωσης των περιοχών που ελέγχουν. Η Τουρκία θα έχει λάβει ένα σαφές μήνυμα συμμόρφωσης – προειδοποίησης τιμωρίας, το οποίο θα μπορούσε να οδηγήσει την Άγκυρα σε γεωπολιτικό εκνευρισμό, εξετάζοντας σοβαρά ακόμη και την έξοδό της από το ΝΑΤΟ. Το Ιράν θα έχανε τον μοναδικό πολύτιμο σύμμαχό του στην Μέση Ανατολή, ενώ η Χεζμπολάχ θα αποτελέσει το επόμενο «θύμα». Το Ισραήλ θα έχει εξασφαλίσει μια στρατηγική ζώνη ανάσχεσης – την οποία κάποτε προσέφερε η Τουρκία – από την Μεσόγειο μέχρι το Ιράν και δεκάδες χιλιάδες ευγνωμονούντες Κούρδους Πεσμεργκά, οι οποίοι θα αναλάβουν τον ρόλο των «Ακριτών». Όμως, η «Στρατηγική Υπόθεση» εκτιμά ότι με αυτόν τον τρόπο θα ανοίξει ο γεωπολιτικός ασκός του Αιόλου, καθώς Ρώσοι, Ιρανοί, Άραβες και Τούρκοι θα διαπιστώσουν ότι τα επόμενα βήματα της πολιτικής του Προκρούστη στην περιοχή δεν θα αργήσουν να εκδηλωθούν, καθώς το πρόβλημα ασφαλείας του Ισραήλ θα έχει απλώς επιλυθεί μερικώς. Υπό αυτά τα δεδομένα η εμφάνιση μιας Πανισλαμικής Συμμαχίας με την απαραίτητη συμμετοχή και της Αιγύπτου και την ρωσική αρωγή, θα πυροδοτήσει τις πιο απρόβλεπτες και επικίνδυνες εξελίξεις στην περιοχή που θα επηρεάσουν την ανθρωπότητα σε παγκόσμια κλίμακα… Τελικά πόσο αξίζει η Ιερουσαλήμ; … «Τίποτα και τα πάντα…» (Σαλαδίνος) (σ.σ. Η έκταση της παρούσης ανάλυσης είναι περιορισμένη καθώς απευθύνεται σε αναγνώστες του ιστοχώρου. Υπάρχουν και άλλα σημεία που πρέπει να αναδειχθούν – όπως ο ρόλος της Ελλάδας, της Τουρκίας, της Ρωσίας και του Ιράν – ορισμένα από τα οποία ο γράφων θα παρουσιάσει μελλοντικά σε αντίστοιχες αναρτήσεις). Ιωάννης Σ. Θεοδωράτος Δημοσιογράφος-Αμυντικός Αναλυτής Source : defence-point.gr

Στρατηγική υπόθεση ( μέρος 1ο)

Η πορεία και κυρίως η ταχύτητα με την οποία εξελίσσεται η συριακή κρίση, σε άμεση σχέση με την γεωπολιτικής σημασίας αναβάθμιση και ανάδειξη του κουρδικού ζητήματος, θα έπρεπε να έχει προκαλέσει ήδη το έντονο ενδιαφέρον της ελληνικής κυβέρνησης, ενώ θα μπορούσε να λειτουργήσει παράλληλα ως μοχλός πίεσης υπέρ της επίσπευσης των διαδικασιών που θα οδηγήσουν ταχέως προς τη συγκρότηση Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας. Στη ανάλυση που ακολουθεί σε τρία μέρη – λόγω της έκτασής της, στο πρώτο μέρος παρουσιάζεται μια ερμηνεία που δίνει έμφαση στο για ποιον λόγο το Ισραήλ φαίνεται σε μια πρώτη ανάγνωση να επωφελείται από την αναταραχή στην ευρύτερη περιοχή (Ανατολική Μεσόγειος και Μέση Ανατολή), στο δεύτερο μέρος εξηγείται για ποιον λόγο οι Κούρδοι αναδεικνύονται σε κομβικό σύμμαχο της Δύσης και στο τρίτο μέρος θα γίνει μια αποτύπωση των συμπερασμάτων. Είναι μια πρώτη προσπάθεια ερμηνείας όσων συμβαίνουν με βάση λογικούς συνειρμούς και παραδοχές. Είναι μια άσκηση λογικής η οποία συνδέεται με την επιβίωση της Ελλάδας στο πιο κρίσιμο γεωστρατηγικό περιβάλλον την πιο δύσκολη στιγμή… Ιωάννης Σ. Θεοδωράτος Δημοσιογράφος-Αμυντικός Αναλυτής Τα δεδομένα είναι γνωστά από τα ΜΜΕ και τις επιμέρους αναλύσεις που έχουν δει το φως της δημοσιότητας. Ωστόσο, πέρα από τα όποια ευχολόγια και τους αφορισμούς αναδεικνύεται ένα πολύ κρίσιμο – από πλευράς γεωστρατηγικής – πρόβλημα, το οποίο θα χαρακτηρίσουμε για τις ανάγκες της παρούσης ανάλυσης, ως «Στρατηγική Υπόθεση». Η Συρία συνιστά την έκτη κατά σειρά χώρα (Τυνησία, Αίγυπτος, Λιβύη, Υεμένη, Μπαχρέιν), η οποία προσβλήθηκε από τον υιό της αποσταθεροποίησης, που έχει κωδικοποιηθεί ως «Αραβική Άνοιξη». Το μπααθικής προέλευσης καθεστώς Ασαντ, μπορεί να συγκριθεί μόνον με το «αδελφό» του Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν, το οποίο έχει ανατραπεί από τον Β’ Πόλεμο του Κόλπου. Επίσης, στη Συρία – όπως και στο Ιράκ – κατοικούν συμπαγείς κουρδικές πληθυσμιακές μάζες, γεγονός που κατατάσσει τις δύο αυτές αραβικές χώρες στην κορυφή του τουρκικού περιφερειακού ενδιαφέροντος. Το λιμάνι Ταρτούς φιλοξενεί την μοναδική ρωσική ναυτική διευκόλυνση σε ολόκληρη την Μεσόγειο, με συνέπεια να συνιστά γεωστρατηγική δικλείδα ασφάλειας για την Δαμασκό και πολλαπλασίως για την Μόσχα. Η Συρία αποτελεί γεωπολιτικό προμαχώνα της Ρωσίας, αλλά και του Ιράν (με προεκτάσεις που φθάνουν μέχρι την Κίνα και την Βόρεια Κορέα), καθώς αποτελεί το τελευταίο «οχυρό-κράτος παρία» (rogue state) που εμποδίζει την στρατηγική των ΗΠΑ να μεταβάλλουν τον πολιτικό χάρτη της Μέσης Ανατολής. Συνεπώς θα ρωτούσε εύλογα κάποιος το κέντρο του προβλήματος βρίσκεται στην Δαμασκό; Η απάντηση είναι όχι, βρίσκεται στο Τελ-Αβίβ. Όλα όσα συμβαίνουν αφορούν στην ενίσχυση του γεωστρατηγικού προγεφυρώματος που συνιστά το κράτος του Ισραήλ στην Μέση Ανατολή, μια πολιτική σφήνας στον κόσμο του Ισλάμ, οι απαρχές της οποίας θα πρέπει να αναζητηθούν στην περίοδο των Σταυροφοριών (11ος αιώνας μ.Χ.). Οι ναυτικές δυνάμεις με αιχμή τις ΗΠΑ και εγκέφαλο τις κλασικές αγγλοσαξονικές γεωπολιτικές θεωρίες, φαίνεται ότι διαβάζουν τον χάρτη διαφορετικά ή αν θέλετε με ρεαλιστικούς όρους και σύμφωνα με τις θουκυδίδειες αρχές περί ισχύος. Ποια είναι λοιπόν η «Στρατηγική Υπόθεση» που παρουσιάζουμε και ποιες οι βασικές παράμετροι αυτής; Το κράτος του Ισραήλ πρέπει να σταθεροποιηθεί και να ενισχυθεί έτσι ώστε να μπορεί τον 21ο αιώνα να τελεί καθήκοντα περιφερειακής υπερδύναμης, εν μέσω μιας συνεχώς διογκούμενης και τεχνολογικά αναβαθμιζόμενης αραβο-μουσουλμανικής πλημμυρίδας, αιχμές της οποίας είναι: α) η νέο-οθωμανική Τουρκία, β) το σιιτικό Ιράν και γ) η νέο-ουαχαμπιτική πολιτική της Σαουδικής Αραβίας, η οποία παράλληλα ενεργεί με την μέθοδο των ισλαμογενών συγκοινωνούντων δοχείων με χώρες του Κόλπου (π.χ. Κατάρ). Η στρατιωτική ενίσχυση της Τουρκίας με στρατηγικά όπλα (βαλλιστικοί πύραυλοι) η αντίστοιχη εκδήλωση προθέσεων από την Σαουδική Αραβία (κινεζικοί βαλλιστικοί πύραυλοι), η πυρηνικοποίηση του Ιράν και τα τουρκικά βήματα προς την ίδια κατεύθυνση, το αίτημα του Κατάρ για προμήθεια Leopard 2A7 και γενικά ο εκσυγχρονισμός των στρατιωτικών επιχειρησιακών δυνατοτήτων των συγκεκριμένων ισλαμικών χωρών, κάθε άλλο παρά συμβάλλει στην αύξηση και εμπέδωση του αισθήματος ασφάλειας του εβραϊκού κράτους. Οι παροικούντες… το Τελ Αβίβ γνωρίζουν ότι έως και την ερχόμενη δεκαετία (2021-2030) η τουρκική στρατιωτική ικανότητα επίτευξης μακρού πλήγματος θα συνδυάζεται με την πυρηνική επιλογή (πέραν της παραμέτρου χρήσης χημικών, βιολογικών όπλων). Η προοπτική ύπαρξης τεσσάρων ισλαμικών χωρών (Ιράν, Τουρκία, Σαουδική Αραβία) συν το «πυρηνικό» Πακιστάν, που θα έχουν αποκτήσει βαλλιστικούς πυραύλους, οι οποίοι εν δυνάμει θα φέρουν όπλα μαζικής καταστροφής, αποτελεί στρατηγικό εφιάλτη για την εκάστοτε ισραηλινή κυβέρνηση. Ας μην παραμελούμε και την στρατηγική αξιοποίηση από την Τουρκία του «όπλου» των υδάτινων πόρων (σ.σ. κατασκευή υπερφράγματος Ατατούρκ στη Νοτιοανατολική Τουρκία με στόχο τον έλεγχο και την «αξιοποίηση» των πηγών του ποταμού Ευφράτη), το οποίο στο μέλλον στοχεύει να εξαρτήσει τις όμορες χώρες της περιοχής. Η ασφάλεια του Ισραήλ δεν προασπίζεται μόνον δια της ισχύος των οπλικών συστημάτων που διαθέτει, αλλά ειδικά μέσω της ανάγκης εξασφάλισης στρατηγικού βάθους – διαδρόμου υποστήριξης και ανεφοδιασμού (βλ. πόλεμος του Γιομ Κιππούρ το 1973) από τις συμμαχικές ναυτικές δυνάμεις. Η επιβίωση του Ισραήλ συνδέεται ευθέως από την αξιοποίηση του θαλάσσιου και εναέριου εμπορικού-ενεργειακού διαδρόμου (Ανατολική Μεσόγειος-Αιγαίο/Κρητικό Πέλαγος), την απρόσκοπτη λειτουργία του οποίου εγγυάται ο Ελληνισμός δια της Κύπρου και της Ελλάδας (FIR Αθηνών, ΕΕΧ, ΑΟΖ), προκειμένου να εκμεταλλευτεί τα κοιτάσματα και να ενισχύσει την ήδη χειμαζόμενη οικονομία του (σ.σ. η οποία εξαρτάται από την αμερικανική αρωγή). Το εβραϊκό κράτος χρειάζεται εισροές χρημάτων σε μόνιμη βάση και για μεγάλο χρονικό διάστημα, τα οποία θα προέλθουν από την πώληση των ενεργειακών αγαθών στην Ευρώπη. Η αφετηρία των αγωγών και των διαμετακομιστικών κέντρων/κόμβων μεταφοράς προς την Ευρώπη θα βρίσκεται στην Ελλάδα. Άρα, ο «ελληνικός διάδρομος» (Ισραήλ-Κύπρος-Ελλάς) εξασφαλίζει τα απαιτούμενα προς επιβίωση του Ισραήλ και παράλληλα σε περίπτωση θερμής κρίσης, θα χρησιμοποιηθεί για την μεταφορά ενισχύσεων προς το Θέατρο Επιχειρήσεων της Μέσης Ανατολής. Τον συγκεκριμένο ζωτικής σημασίας διάδρομο δεν μπορεί και δεν πρέπει να αφεθεί να ελέγξει η Τουρκία, καθώς θα είναι ευάλωτος σε κάθε παρέμβαση και θα εξαρτήσει στρατηγικά το Ισραήλ στους Νέο-Οθωμανούς της Άγκυρας με απρόβλεπτες συνέπειες για την αυτοτέλεια του εβραϊκού κράτους (σ.σ. εκτός κι αν έχουν αποδεχθεί τον ρόλο του νέο-ντονμέ, εξέλιξη που μάλλον δεν «ενθουσιάζει» τους Ισραηλίτες…). Επανερχόμενη στην «Στρατηγική Υπόθεση» θεωρούμε ότι οι ΗΠΑ έχουν ξεκινήσει να ασφαλίσουν τον διάδρομο που περιγράψαμε μέσω των γνωστών επαναστάσεων στην περιοχή της Βόρειας Αφρικής. Πράγματι, υπό αυτό το πρίσμα παρατηρούμε ότι έχει ήδη δημιουργηθεί μια αρχική «ασπίδα» στα νότια πλευρά του διαδρόμου, καθώς Λιβύη και Αίγυπτος ελέγχθηκαν πλέον δια της ισχύος και η αιγυπτιακή χούντα αποτελεί (σ.σ. προς το παρόν) ισχυρό ανάχωμα ενάντια στους Αδελφούς Μουσουλμάνους. Το βόρειο τμήμα του διαδρόμου φυλάσσεται από Ελλάδα και Κύπρο, ενώ μένει να καθοριστεί η ελληνική ΑΟΖ με την Αίγυπτο και την Λιβύη, προκειμένου να «κλείσει» το θέμα της εξασφάλισης συνέχειας των ΑΟΖ Ισραήλ, Κύπρου και Ελλάδας. Έτσι ασφαλίζεται, ελέγχεται και επιλύεται με τη ναυτική γεωγραφία το πρόβλημα της γεωστρατηγικής υποστήριξης του εύρυθμου της αναπνοής του Ισραήλ σε περιόδους ειρήνης και κρίσης. Source : defence-point.gr

Η αναμενόμενη θερινή επίθεση κατά του ευρώ

Αν πιστέψει κανείς τις Κασσάνδρες, τον Αύγουστο θα εκδηλωθεί η μεγάλη κερδοσκοπική επίθεση κατά του ευρώ. Δεν είναι κάτι που χαλάει τις διακοπές τής Ανγκελα Μέρκελ ή του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η γερμανίδα Καγκελάριος και ο υπουργός των Οικονομικών της δεν βρίσκονται - μαζί με την υπόλοιπη Ευρώπη - επί ποδός πολέμου. Ετσι κι αλλιώς, η εβδομάδα που διανύουμε θεωρείται μία από τις πιο κρίσιμες για το ευρώ. Και οι αποφάσεις για το μέλλον του θα ληφθούν κάπου μεταξύ Βερολίνου και Φρανκφούρτης. Η ΣΥΣΚΕΨΗ. Στο οικονομικό κέντρο της Γερμανίας συνεδριάζει την προσεχή Πέμπτη το Διοικητικό Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας - η Εκτελεστική Επιτροπή μαζί με τους κεντρικούς τραπεζίτες των «17» της ευρωζώνης. Η ΕΚΤ ετοιμάζεται να αναλάβει δράση. Στο μήνυμα που έστειλε την περασμένη εβδομάδα ο διοικητής της Τράπεζας Μάριο Ντράγκι πως θα κάνει «ό,τι χρειαστεί» για να προστατεύσει το ευρώ ήρθαν να προστεθούν οι δεσμεύσεις των ευρωπαίων ηγετών και του προέδρου του Eurogroup. Ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ τόνισε χθες ότι για την Ευρώπη ήρθε η ώρα να ληφθούν μέτρα. Μετά τη διαβεβαίωση της περασμένης Παρασκευής από την Ανγκελα Μέρκελ και τον Φρανσουά Ολάντ ότι θα κάνουν τα πάντα για να προστατεύσουν το ευρώ, η γερμανίδα Καγκελάριος έδωσε την ίδια διαβεβαίωση μαζί με τον ιταλό Πρωθυπουργό Μάριο Μόντι. Οι δύο ηγέτες συνομίλησαν τηλεφωνικά το Σάββατο. Οι πληροφορίες από το Βερολίνο και τη Ρώμη συνέπεσαν σχεδόν κατά γράμμα ως προς το περιεχόμενο της συζήτησης. «Οι δύο ηγέτες συμφώνησαν να κάνουν τα πάντα για να προστατεύσουν την ευρωζώνη» δήλωσε χθες εκπρόσωπος της γερμανικής Καγκελαρίας. «Συμφώνησαν να λάβουν όλα τα απαραίτητα μέτρα για να προστατεύσουν την ευρωζώνη» έλεγαν από τη Ρώμη. Πλήρης συμφωνία, ωστόσο, ως προς τις κινήσεις που πρέπει να γίνουν δεν υπάρχει ακόμη. Υπ' αυτές τις συνθήκες, ο Μάριο Ντράγκι πρόκειται να συναντηθεί τις επόμενες ημέρες με τον επικεφαλής της Μπούντεσμπανκ Γιενς Βάιντμαν. Η πληροφορία προέρχεται από το πρακτορείο Μπλούμπεργκ και επιβεβαιώθηκε από δύο αξιωματούχους της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Η αποστολή του ιταλού τραπεζίτη είναι να πείσει τον γερμανό συνάδελφό του ότι η ΕΚΤ πρέπει προχωρήσει στην αγορά ισπανικών και ιταλικών ομολόγων ώστε να μειωθεί το κόστος δανεισμού των δύο χωρών. Αυτό είναι το πρώτο μέρος του αυγουστιάτικου σχεδίου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για την προστασία του ευρώ. Το δεύτερο είναι να δοθεί επιπλέον χρόνος στην Αθήνα. Προς αυτήν την κατεύθυνση πιέζουν το Παρίσι και η Ρώμη αλλά διαφωνεί ο σκληροπυρηνικός Βορράς που έχει συνασπιστεί γύρω από το Βερολίνο. Αν όμως βγουν από τη μέση αυτά τα δύο προβλήματα, θα κερδηθεί ο απαραίτητος χρόνος για την επεξεργασία των μακροπρόθεσμων μέτρων. Ενα από αυτά θα ήταν η απευθείας πρόσβαση στα ταμεία της ΕΚΤ του Μόνιμου Μηχανισμού Στήριξης, η συνταγματικότητα του οποίου θα κριθεί τον Σεπτέμβριο από τους δικαστές του Δικαστηρίου της Καρλσρούης που κάνουν επίσης τις διακοπές τους. Source : TA NEA

Καταρρέουν τα τεχνητά σύνορα της Μέσης Ανατολής

Τα τεχνητά σύνορα της Μέσης Ανατολής, που σχεδιάστηκαν μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο από τις αποικιακές αυτοκρατορίες της εποχής, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας και του Ηνωμένου Βασιλείου αλλάζουν. Παρά τις σφαγές, τη πολιτική και πολιτιστική γενοκτονία και τις καθημερινές απειλές , οι Κούρδοι επέστρεψαν σήμερα στο διεθνές προσκήνιο της ιστορίας. Το συριακό Κουρδιστάν, η Δυτικό Κουρδιστάν όπως ορίζεται από τον κουρδικό λαό, υπήρξε πάντα την πίσω βάση για τα κουρδικά κινήματα αντίστασης και τους Κούρδους διανοούμενους από την εποχή της τετραχοτόμησης της ιστορικής πατρίδας τους, μεταξύ Τουρκίας, Συρίας, Ιράκ και Ιράν. Αυτή η αποικιακή ανταλλαγή εδαφών ήταν δυνατή μόνο με τον ρόλο της Γαλλίας και του Ηνωμένου Βασίλειου. Το κουρδικό ζήτημα αποτελεί συνεπώς επίσης πρόβλημα της Γαλλίας και του Ηνωμένου Βασιλείου. Μετά την εξέγερση που ξεκίνησε στα μέσα Μαρτίου 2011 στην Συρία, οι Κούρδοι έχουν αρνηθεί να συμμετάσχουν σε έναν πόλεμο μεταξύ των ενόπλων και πολιτικών ομάδων που εκπαιδεύονται και υποστηρίζονται από τη Δύση και το τρίο Κατάρ-Τουρκία-Σαουδική Αραβία, και του καθεστώτος του Άσαντ. Μάθημα ιστορίας! Το 2004, περισσότερο από 30 Κούρδους σφαγιάστηκαν στην Καμισλί, τη μεγαλύτερη κουρδική πόλη στη Συρία, μπροστά από τα μάτια ολόκληρου του κόσμου. Οι σημερινοί «αντιπολιτευόμενοι» ήταν τότε αξιωματούχοι του καθεστώτος. Σήμερα, αυτοί οι «αντιπολιτευόμενοι» αρνούνται ακόμα να αναγνωρίσουν τα νόμιμα δικαιώματα του κουρδικού λαού. Το κύριο κουρδικό κόμμα PYD (Κόμμα της Δημοκρατικής Ένωσης) που δημιουργήθηκε το 2003, εργάζεται για τέσσερα χρόνια σε ένα σχέδιο αυτονομίας για τη Συρία, ήτοι για μια δημοκρατική αυτοδιοίκηση σε όλη τη χώρα. Από το Μάρτιο του 2011, οι Κούρδοι εγκαινίασαν την οικοδόμηση της δημοκρατικής αυτονομίας τους, με το άνοιγμα, με πρωτοβουλία του PYD, σχολείων κουρδικής γλώσσας που απαγορεύονταν μέχρι την επανάσταση, αλλάζοντας τα ονόματα των αραβοποιημένων πόλεων και χωριών, ιδρύοντας νέους δήμους, λαϊκά συμβούλια και επιτροπές αυτοάμυνας για την προστασία του πληθυσμού. Ο κουρδικός πληθυσμός της Συρίας υπολογίζεται σε περίπου 3,5 εκατ., ήτοι το 15% του πληθυσμού της χώρας, με μισό εκατομμύριο στη Δαμασκό και 600.000 στο Χαλέπι. Οι Κούρδοι είναι σήμερα οι πιο οργανωμένοι και οι μόνοι που διαθέτουν συγκεκριμένο σχέδιο για τη Συρία. Συνειδητοποιημένοι για τις απόπειρες αποσταθεροποίησης και διαίρεσης που στοχεύουν το συριακό Κουρδιστάν, οι κυριότερες κουρδικές παρατάξεις, το Συμβούλιο του Λαού του Δυτικού Κουρδιστάν το οποίο περιλαμβάνει μερικά κουρδικά κόμματα από τα οποία το PYD και το Εθνικό Κουρδοσυριακό Κογκρέσο (CNK), δεύτερη παράταξη, αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους σε ένα ενιαίο και μοναδικό μπλοκ μετά από συζητήσεις στο ιρακινό Κουρδιστάν 9- 10 Ιουλίου. Η συμφωνία υπογράφτηκε στην παρουσία του Προέδρου του ιρακινού Κουρδιστάν Μασούντ Μπαρζανί. Η ανάληψη του ελέγχου του συριακού Κουρδιστάν Μετά από μια μακρά προετοιμασία και αναμονή, οι Κούρδοι ξεκίνησαν μια επίθεση στις 19 Ιουλίου κατά όλων των θεσμικών οργάνων του καθεστώτος Μπάαθ στην εξουσία εδώ και 40 χρόνια, παίρνοντας τον έλεγχο τεσσάρων πόλεων, Kobani, Efrin, Derka Hamko και Amude. Στις 20 Ιουλίου, ανακοινώθηκε η δημιουργία των Μονάδων Λαϊκής Άμυνας (YPG). «Ο βασικός μας στόχος είναι να υπερασπιστούν τα εθνικά συμφέροντα του κουρδικού λαού. Ανακοινώνουμε στο λαό μας ότι είμαστε σε θέση να προστατεύσουμε ολόκληρη την περιοχή», δήλωσε το YPG σε ανακοίνωση. Την επόμενη μέρα, το κίνημα της δημοκρατικής κοινωνίας του Δυτικού Κουρδιστάν (TEV-DEM), μία οργάνωση που καπελώνει τις κυριότερες κουρδοσυριακές παρατάξεις από τις οποιές το PYD έχει τη μεγαλύτερη επιρροή, κάλεσε από την πλευρά του, τους Άραβες, Αρμενίους, Ασσυροχαλδαίους να τεθούν στο πλευρό του κουρδικού λαού. Το κίνημα υπόσχεται να προστατεύσει αυτούς τους λαούς, χωρίς διάκριση, υποστηρίζοντας ότι υποστηρίζει μια χώρα ενωμένη και δημοκρατική, όπου οι άνθρωποι ζουν μαζί. Στις 25 Ιουλίου, οι Κούρδοι της Συρίας ανακοίνωσαν τη δημιουργία του Ανώτατου Κουρδικού Συμβουλίου, το οποίο θα εκπροσωπήσει από δω και στο εξής τον κουρδικό λαό τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο. Συγκρούσεις μεταξύ των δυνάμεων του καθεστώς και των Κούρδων Στις 26 Ιουλίου, οι δυνάμεις του καθεστώτος Ασαντ επιτεθήκαν σε Κούρδους ακτιβιστές στη γειτονιά Tariq Aldab στο Χαλέπι, σκοτώνοντας τρία άτομα και τραυματίζοντας άλλα 11, ενώ είχαν πάει επι τόπου για να φέρουν προμήθειες σε οικογένειες Κούρδων που έτρεφαν σε φυγή λόγω των μαχών. Σε αντίποινα, οι Κούρδοι μαχητές επιτέθηκαν στις δυνάμεις ασφαλείας στην περιοχή Sakan Shababi στο Χαλέπι, που βρίσκεται ανάμεσα σε δύο κουρδικές γειτονιές, Ashrafia και Σεΐχη Maqsood. Οι Μονάδες Λαϊκής Άμυνας αναγγείλαν ότι σκότωσαν έξι μέλη των συριακών δυνάμεων ασφαλείας και απείλησαν για περαιτέρω αντίποινα σε περίπτωση συριακών επιθέσεων εναντίον του κουρδικού λαού. Οι ανοικτές απειλές του τουρκικού καθεστώτος Η πορεία προς τη δημοκρατική αυτονομία του κουρδικού λαού και τα κεκτημένα του ήταν, όπως αναμενόταν, προφάσεις των απειλών που εκτοξεύτηκαν από το καταπιεστικό καθεστώς της Τουρκίας. Αρνούμενο όλες τις νόμιμες απαιτήσεις του κουρδικού λαού στην Τουρκία, το καθεστώς θέλει να τους καταστείλει οπουδήποτε βρίσκονται, ακόμα και στο φεγγάρι. Στις 26 Ιουλίου, ο Πρωθυπουργός της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν χαρακτήρισε την κινητοποίηση των Κούρδων της Συρίας ως «τρομοκρατία» και απείλησε να παρέμβει. «Εξάλλου αυτό πράττουμε και συνεχίζουμε να πράξουμε στο Ιράκ. Αν πραγματοποιούμε από καιρό σε καιρό αεροπορικές επιθέσεις εναντίον των περιοχών των τρομοκρατών, πρόκειται για μέτρα για την άμυνα μας », είπε, αλλά δεν μίλησε για τις σφαγές που διαπράττονται μέσω αυτών των αεροπορικών επιδρομών. Ούτε δεν λέει ότι αυτή η αντι-κουρδική πολιτική είχε ως αποτέλεσμα μόνο να ενισχύσει τις διεκδικήσεις αυτού του λαού. Το τουρκικό καθεστώς βομβαρδίζει τακτικά περιοχές που ελέγχονται από το ΡΚΚ στο Βόρειο Ιράκ, η Νότιο Κουρδιστάν, χωρίς καμία επιτυχία. «Θα υπάρξει αναπόφευκτα μια απάντηση από τη πλευρά μας ενώπιο αυτής της συμπεριφοράς», πρόσθεσε σε συνέντευξη τύπου, πριν πάει στο Λονδίνο, αναφερόμενος στη πιθανότητα να δημιουργήσει μια ζώνη προστασίας στο συριακό έδαφος με πρόσχημα την αντιμετώπιση του ΡΚΚ. «Είναι μέρος των εναλλακτικών λύσεων. Μία ζώνη ασφαλείας, μια ουδέτερη ζώνη, όλα αυτά είναι μέρος των εναλλακτικών λύσεων που σχεδιάζουμε κατά αυτών των στρατοπέδων (του ΡΚΚ)», είπε. Οι παραστρατιωτικοί του Ερντογάν Το τουρκικό καθεστώς έχει επίσης κινητοποιήσει τους παραστρατιωτικούς συνεργάτες του για να σταματήσει την κουρδική πορεία. Στις 23 Ιουλίου, ο Abdel Basset Sayda, ο επικεφαλής του Συριακού Εθνικού Συμβουλίου (ΣΕΣ), που σχηματίστηκε στην Κωνσταντινούπολη, υποστήριξε ότι «το συριακό καθεστώς άφησε αυτή τη περιοχή στο PKK ή στο PYD και αποθύρθηκε». Χωρίς καμία υποστήριξη από τον κουρδικό λαό, αυτός ο ηγέτης του ΣΕΣ δεν διστάζει να δηλώσει ότι οι Κούρδοι δεν είναι στο πλευρό του PYD αλλά του ΣΕΣ. Από την πλευρά του, ένα μέλος μιας παραστρατιωτικής ομάδας του τουρκικού καθεστώτος που εδράζεται στην Αντιόχεια, της Ubed Muse, απαιτεί όπλα για την καταπολέμηση του ΡΚΚ, επιβεβαιώνοντας στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων (AFP): «Εάν μπορούσαμε μόνο να έχουμε την υποστήριξη της Τουρκίας για προμήθεια όπλων». Ο ίδιος είναι επικεφαλής μιας ομάδας 45 ανδρών και δεν ντρέπεται να μιλά για την εξαθλίωση ενός κινήματος που μάχεται για τα νόμιμα δικαιώματα του κουρδικού λαού. Πρέπει να του υπενθυμίσουμε ότι «ο αφέντης-σκύλος του», η Τουρκία, δεύτερος μεγαλύτερος στρατός του ΝΑΤΟ δεν κατάφερε να καταστρέψει το PKK για 30 χρόνια, ακόμη και με την οικονομική, διπλωματική, στρατιωτική υποστήριξη της Δύσης. Στις 26 Ιουλίου η Άγκυρα δέχθηκε τον λιποταξία Στρατηγό Μανάφ Τλας, μέλος του πρώτου κύκλου της συριακής εξουσίας. Θεωρείται από τους Τούρκους ως ο μελλοντικός επικεφαλής της συριακής κυβέρνησης. Εν ολίγοις, η Άγκυρα κάνει τα πάντα για να καταστείλει τις προσδοκίες των Κούρδων, στηριζόμενη στους συνεργούς της. Η τουρκική επέμβαση θα ήταν τρέλα Επί τόπου, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ο επικεφαλής του συριακού κουρδικού κόμματος PYD Σαλίχ Μουσλίμ, διέψευσε τις απειλές που θα προέρχονταν από τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό (ΕΣΣ) κατά των Κούρδων που διαδίδουν τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης. «Αντ 'αυτού, δείχνει συμπάθεια για τον αγώνα μας», είπε στο ActuKurde και στο κουρδικό πρακτορείο ειδήσεων Φιράτ. Το Κουρδικό Εργατικό Κόμμα (ΡΚΚ), το οποίο υποστηρίζεται από εκατομμύρια Κούρδους τόσο στο Κουρδιστάν όσο και στη διασπορά προειδοποίησε τη Τουρκία μετά τις απειλές του Ερντογάν: «Οι Κούρδοι θα κινητοποιηθούν παντού κατά του τουρκικού κράτους σε περίπτωση τουρκικής επέμβασης εναντίον των Κούρδων της Συρίας». Εκφράζοντας την αλληλεγγύη της προς τους Κούρδους της Συρίας, η οργάνωση επιβεβαιώνει ότι οι Κούρδοι της Τουρκίας δεν θα παραμείνουν με σταυρωμένα τα χέρια, ενώπιο μιας τέτοιας επίθεσης από το καθεστώς ΑΚΡ, το κυβερνών κόμμα από το 2002, χαρακτηρίζοντας τη στάση του Ερντογάν ως «βαθιά ρατσιστική» και «σοβινιστική» προς τον κουρδικό λαό. Είτε αυτονομία είτε χάος και ολική διακοπή! Η αντι-κουρδική πολιτική του τουρκικού καθεστώτος δεν θα φέρνει παρά την έκρηξη της Τουρκίας, ακολουθώντας το παράδειγμα του Ιράκ και της Συρία. Τα σχέδια αυτά που βασίζονται σε μία μοναδική φυλή ή θρησκεία είναι καταδικασμένα σε αποτυχία. Το κουρδικό κίνημα προσφέρει μια δημοκρατική και οικολογική συνομοσπονδία της Μέσης Ανατολής για την επίλυση των εθνοτικών και θρησκευτικών προβλημάτων. Οι Κούρδοι, ο μεγαλύτερος λαός στον κόσμο χωρίς κράτος, με συνολικό πληθυσμό 40 εκατομμυρίων, δεν δέχονται πλέον να ζήσουν χωρίς θεσμούς. Είτε μια δημοκρατική αυτονομία για όλες τις συνιστώσες αυτών των χωρών σε ένα ομοσπονδιακό ή συνομοσπονδιακό σύστημα, είτε ολική διακοπή! Οι σφαγές και οι απειλές δεν θα κάνουν τον λαό να οπισθοδρομήσει. Η πολιτική της βίας και της άρνησης κατάρρευσε. Τα τεχνητά σύνορα δεν είναι πλέον βιώσιμα. Χρειάζεται μια νέα προσέγγιση από τη Τουρκία, διότι η αντι-κουρδική συμμαχία μεταξύ της Τουρκίας, του Ιράν, και της Συρίας κατάρρευσε επίσης. Η συνέχιση της ίδιας πολιτικής θα οδηγήσει μόνο στο χάος που θα επιφέρει την ήττα της Τουρκίας. Maxime Azadi Source : infognomonpolitics.blogspot

Ακύρωση της τουρκικής προπαγάνδας στη Θράκη

Μπορεί οι τουρκοφανείς να προπαγανδίζουν ότι όλοι οι μουσουλμάνοι στην ελληνική Θράκη είναι «Τούρκοι», αλλά μερικές φορές λέγονται και πικρές αλήθειες. Ο Χασάν Πατσαμάν, είναι θεολόγος και εκδότης του τουρκόφωνου θρησκευτικού περιοδικού Hakka Davet (δεν εκδίδεται πλέον), με καταγωγή από το Πομακοχώρι Δρανιά του ν. Ροδόπης. Στο βιβλίο του «Σταγόνες από το Ισλάμ», που εξέδωσε στα ελληνικά το 1989, γράφει: « η ισλαμική θρησκεία δέχεται την ύπαρξη διαφόρων εθνών και σέβεται κάθε φυλή και κάθε γλώσσα…. Οι Μουσουλμάνοι όταν έφθασαν σε διάφορες χώρες για να διδάξουν τη νέα θρησκεία, επέτρεψαν στους λαούς να μιλούν ελεύθερα τη δική τους γλώσσα. Tους άφησαν ελεύθερους να τηρούν τα ήθη και έθιμά τους…Λοιπόν, κατά την Ισλαμική θρησκεία, υπάρχει ισότητα μεταξύ των ανθρώπων και των λαών, επομένως δεν έχει δικαίωμα κανείς να προσπαθεί να εξαλείψει έναν έθνος ή μια γλώσσα απ’ το χάρτη». Ο συγγραφέας παραθέτει και απόσπασμα από το Κοράνι στα αραβικά για να υποστηρίξει τα παραπάνω. Σε άλλο σημείο, συνεχίζει: «υπάρχει μια άποψη, ότι ‘όποιος ασπάζεται τον Ισλαμισμό γίνεται Τούρκος’. Αυτή η πρόταση δεν έχει καμία επιστημονική και θρησκευτική βάση και αποτελεί ένα εμφανές ψεύδος. Ο Ισλαμισμός δεν αποτελεί μια ιδεολογία εθνικισμού, αλλά είναι ένα σύστημα πίστεως». Κατά συνέπεια, λοιπόν, οι «Τούρκοι» στην ελληνική Θράκη δεν σέβονται ούτε το ισλάμ, ούτε τον Προφήτη Μωάμεθ λέγοντας πως «όποιος είναι μουσουλμάνος είναι και Τούρκος». Το Κοράνι, μας λέει ξεκάθαρα, πως κανένας δεν έχει δικαίωμα να αφανίσει ένα έθνος ή μία γλώσσα. Οι Τούρκοι που θέλουν να εξαφανίσουν τους Πομάκους και τους Ρωμά και τις γλώσσες τους, είναι άπιστοι και αμαρτάνουν έναντι του θεόπνευστου Κορανίου και του Θεού. Τι έχουν να πουν άραγε για όλα αυτά οι ψευτομουφτήδες Ξάνθης Αμέτ Μετέ και Κομοτηνής Ιμπραχήμ Σερήφ; Γιατί αυτοί χρησιμοποιούν τη θρησκεία για να διαλύσουν τους Πομάκους και τα πομακικά; http://zagalisa.gr/ *Μεγάλη προσοχή απο κάποιους Βουλευτές οι οποίοι δεν γνωρίζουν οτι υπάρχουν και Ελληνες Μουσουλμάνοι αρα απαιτείται σεβασμός της θρησκευτικής ελευθερίας Source : infognomonpolitics.blogspot

Συρία : Προετοιμασίες για τον Αρμαγεδώννα

Το Ισραήλ ενισχύει τις δυνάμεις του στα σύνορά του κατά μήκος της γραμμής εκεχειρίας με τη Συρία στα Υψίπεδα του Γκολάν, καθώς εντείνονται οι συγκρούσεις μεταξύ του Στρατού και των ισλαμιστών και Λίβυων μισθοφόρων (κατά κύριο λόγο, γιατί έχουν καταμετρηθεί μισθοφοροι από 7 αραβικά κράτη από τους αιχμαλώτους και τους νεκρούς, καθώς και από την Τουρκία). Ισραηλινές μονάδες σπεύδουν στην περιοχή μεταφέρεται στην περιοχή ενώ αυξήθηκαν οι περιπολίες των μαχητικών αεροσκαφών, όπως μεταδίδει το γαλλικό πρακτορείο. Την ίδια στιγμή ο Ισραηλινός πρέσβης στην Αθήνα Άριελ Μέκελ, συναντάται σε ένα ραντεβού ιδιαίτερης σημασίας, με τον υπουργό Εθνικής Άμυνας Πάνο Παναγιωτόπουλο στο γραφείο του δεύτερου. Θα ενημερώσει τον υπουργό για την κατάσταση ασφαλείας όπως διαγράφεται αυτή την στιγμή στην περιοχή και θα ζητήσει ελληνική πολιτική στήριξη στις ενέργειες του Τελ Αβίβ. Το Ισραήλ έχει αποστασιοποιηθεί από την πολιτική των ΗΠΑ στην Συρία και συνεργάζεται στενά με την Μόσχα στην αναχαίτιση των ισλαμιστών στην Συρία, αν και η Ουάσιγκτουν "εγγυάται" για την ασφάλειά του. Ο Έλληνας υπουργός Εθνικής Άμυνας χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης στο Ισραήλ και η κίνηση του να επισκεφθεί την κορβέτα Sa'ar 5 του ισραηλινού Ναυτικού, πέρα από κάθε πρωτόκολλο έχει "ζεστάνει" ακόμα περισσότερο την ελληνοϊσραηλινή στρατηγική σχέση.. Πολλοί ισραηλινοί στρατιώτες έχουν σταλεί στα υψώματα του Γκολάν "επισήμως για εκπαίδευση, όμως θα βρίσκονται εκεί για την περίπτωση που συμβεί κάτι", διευκρίνισε ισραηλινή πηγή στο ίδιο πρακτορείο."Με την επέκταση των συγκρούσεων στη συριακή πλευρά των υψωμάτων του Γκολάν, ο ισραηλινός στρατός ενισχύει την ασφάλεια στα σύνορά του με τη Συρία προσθέτοντας επιπλέον φράγματα από συρματόπλεγμα και αντιαρματικές παγίδες", δήλωσε μια από τις πηγές που θέλησε να διατηρήσει την ανωνυμία της. Μια άλλη πηγή των υπηρεσιών ασφαλείας, που επίσης θέλησε να διατηρήσει την ανωνυμία της, επιβεβαίωσε ότι γίνονται εργασίες ενίσχυσης της ασφάλειας των συνόρων μεταξύ του Ισραήλ και της Συρίας, προσθέτοντας ότι έχουν κυρίως στόχο την Χεζμπολάχ: "Μπορεί να υπάρξουν κινήσεις αποσταθεροποίησης από τρομοκρατικές οργανώσεις". Πρin από λίγες ημέρες ο Ισραηλινός στρατιωτικός διοικητής, Χέρτζ Χαλέβι της 91ης Ταξιαρχίας του ισραηλινού Στρατού, που σταθμεύει στο βόρειο τμήμα των συνόρων της χώρας δήλωνε στους δημοσιογράφους ότι "ο Στρατός μας προετοιμάζεται για έναν μεγάλο πόλεμο στο Λίβανο με σοβαρότητα και επαγγελματισμό. Θα είναι ένας δύσκολος και βίαιος πόλεμος, αλλά ελπίζουμε πολύ σύντομος" Ο Χαλέβι τόνισε ότι οι ισραηλινές στρατιωτικές δυνάμεις προετοιμάζονται για πόλεμο εν όψει του κινδύνου ανάφλεξης της περιοχής, από την στιγμή που θα επιτεθούν οι δυτικοί και η τουρκία στην Συρία. "Ο ισραηλινός στρατός θα προσπαθήσει να αξιοποιήσει το χάος που θα δημιουργηθεί από ενδεχόμενη ανατροπή του Άσαντ. Ο πόλεμος θα είναι πολύ διαφορετικός. Η επίθεση στο Λίβανο θα είναι πολύ βίαιη". Σύμφωνα με την Haaretz ο ισραηλινός στρατός στην επίθεση του κατά της Χεζμπολάχ έχει προβεί σε επιθετικές προσομοιώσεις, ειδικά σε χωριά του νότιου Λιβάνου και έχει δοκιμάσει τα σχέδιά του για μια μεγάλης έκτασης επιχείρηση. Οι Ισραηλινοί εγκαθιστούν με μεγάλη ταχύτητα το αντιπυραυλικό σύστημα Trophy στα άρματα μάχης Merkava III και IV και θεωρούν ότι μέχρι το τέλος του μήνα θα έχει ολοκληρωθεί η εγκατάσταση του συστήματος σε μία ταξιαρχία προκειμένου να αποφευχθεί η καταστροφή του 2006 όταν δεκάδες ισραηλινά άρματα μάχης καταστράφηκαν από ρωσικής κατασκευής αντιαρματικά Kornet-E και Metis. Source : defencenet.gr

Στρατηγικές μείωσης κόστους επιχειρήσεων

Ένα πρόγραμμα μείωσης κόστους στην πράξη έχει να κάνει με τη βελτίωση της κερδοφορίας μιας επιχείρησης. Με τη μείωση των δαπανών, τα κέρδη αυξάνονται χωρίς να απαιτείται παράλληλη αύξηση των πωλήσεων. Αν το πρόγραμμα μείωσης κόστους συνδυάζεται και με πρόγραμμα αύξησης πωλήσεων, τότε σίγουρα τα θετικά αποτελέσματα πολλαπλασιάζονται. Ένα καλό δομημένο σχέδιο θα βάλει μια εταιρεία σε καλό δρόμο για την επίτευξη της μέγιστης κερδοφορίας.Ένας βασικός ρόλος της διοίκησης μιας εταιρείας είναι να βελτιώσει την αποδοτικότητα και την κερδοφορία της . Όταν μελετάτε ένα πρόγραμμα μείωσης κόστους, σίγουρα δεν πρέπει να υποθέτετε ότι οι πιο προφανείς περικοπές είναι και οι πιο σωστές περικοπές. Καινοτόμες τεχνικές διαχείρισης μπορούν να προσφέρουν νέους τρόπους προσέγγισης σε παλαιά προβλήματα.Υπάρχουν διάφορες επιλογές για τη μείωση του κόστους με μη παραδοσιακούς τρόπους. • Η δημιουργία ομάδων εργαζομένων που θα κάνουν προτάσεις για μείωση κόστους • Αναθεώρηση της υφιστάμενης δομής της παραγωγής ή της παροχής υπηρεσιών• Δημιουργία νέων διαδικασιών • Εφαρμογή καλών πρακτικών σε διαχείριση κόστους μέσω στοιχεία Benchmarking • Συνεργασία με εξειδικευμένες εταιρείες μείωσης κόστους Ένα αποτελεσματικό πρόγραμμα μείωσης κόστους πρέπει να προκύπτει από την εις βάθος κατανόηση των εξόδων της εταιρείας, ένα όραμα για το μέλλον, την επιθυμία να συνεχίσει η εταιρεία να ικανοποιεί τους πελάτες και ένα σωστό σχεδιασμό της διαχείρισης κόστους. Η διαδικασία μείωσης κόστους θα πρέπει να είναι η εφαρμογή ενός μελετημένου σχεδίου δράσης με τους εργαζόμενους που εμπλέκονται να είναι προσαρμοσμένοι στο σκοπό της εταιρείας καισ τους μακροπρόθεσμους στόχους της. Source : http://www.crshellas.net

Μόρφωση και εθνική παρακμή

Ο Αρθουρ Σοπενχάουερ (Γερμανός φιλόσοφος,1788-1860) είπε σχετικά με τη μόρφωση: «Το να λες κατιτί είναι πράγμα φυσικό. Το να αντιλαμβάνεσαι αυτό που ειπώθηκε ακριβώς όπως ειπώθηκε, είναι μόρφωση». Επομένως, η μόρφωση με τη γενική έννοια είναι θέμα συμπεριφοράς. Παρατηρείται διαφοροποίηση στη σημασία της μόρφωσης από εποχή σε εποχή. Tο αρχαίο μορφωτικό πρότυπο είχε ως στόχο την καλλιέργεια του ανθρώπου μέσω του έρωτα, της θεωρίας και της ισόρροπης ανάπτυξης των δυνάμεών του. Στο Βυζάντιο, όπου υπάρχει το εκκλησιαστικό και θρησκευτικό μορφωτικό ιδεώδες, κυριαρχεί ο ιδανικός τύπος του πιστού, ενώ στην Αναγέννηση παρατηρείται κυριαρχία του ελληνιστικού και χριστιανικού ιδεώδους. Στη σύγχρονη εποχή, η μόρφωση αποκτά νόημα μέσα από ιδεώδη και ανώτερες επιδιώξεις, τα οποία καλείται να υιοθετήσει ο άνθρωπος στη ζωή του, καθώς και να επιδείξει προσήλωση στα αιτήματα της εποχής του. Και τι είναι η παρακμή; Η παρακμή είναι η απώλεια της δύναμης, της ζωτικότητας και της αξίας μιας χώρας. Ιστορικά, σχεδόν νομοτελειακά, η παρακμή διαδέχεται μια περίοδο ακμής. Στη χώρα μας, διαμέσου των αιώνων της μακράς ιστορίας μας, έχουμε να επιδείξουμε χρονικές περιόδους εξαιρετικής ακμής αλλά και περιόδους βαθιάς παρακμής. Σε τέτοιες περιόδους παρακμής η χώρα βίωσε οδυνηρές εμπειρίες οι οποίες πολλές φορές συνοδεύτηκαν από απίστευτες ανθρωπιστικές κρίσεις και από εθνικές καταστροφές. Σήμερα δυστυχώς η πατρίδα μας ευρίσκεται σε παρακμή: οικονομική, αξιακή, κοινωνική και εντέλει εθνική. - Οικονομική παρακμή, αφού έπειτα από δεκαετίες αλόγιστης πολιτικής, προκειμένου σήμερα να αποφευχθεί η ασύντακτη χρεοκοπία, η χώρα έχει τεθεί σε ομηρία από τους δανειστές. - Αξιακή παρακμή, αφού οι παραδοσιακές αξίες μας, όπως η έννοια του έθνους, της δικαιοσύνης, της παιδείας, της θρησκείας και της αξιοκρατίας απαξιώνονται. - Κοινωνική παρακμή, αφού η κοινωνική συνοχή κλυδωνίζεται επικίνδυνα και οι πολίτες, κυρίως λόγω της οικονομικής κρίσης, προτάσσουν σχεδόν αποκλειστικά το προσωπικό τους συμφέρον έναντι του συλλογικού. - Και εντέλει εθνική παρακμή, αφού οι συνεκτικοί κρίκοι που άρρηκτα συνδέουν τους πανέλληνες κλονίζονται και οι διαχρονικοί εθνικοί στόχοι και οι κόκκινες γραμμές που οι στόχοι αυτοί επιβάλλουν ασαφοποιούνται κάτω από το άγχος της οικονομικής επιβίωσης. Αυτές είναι αντικειμενικές διαπιστώσεις. Το μεγάλο ζητούμενο είναι οι δράσεις που απαιτούνται για να υπερβούμε την παρούσα κατάσταση. Η αναζήτηση του «φαρμάκου» που θα μας βοηθήσει να μπούμε ξανά σε περίοδο ακμής. Κατά την άποψή μας, ένα από τα δραστικότερα φάρμακα είναι η μόρφωση. Σε αυτό το πεδίο εμείς οι Ελληνες έχουμε συγκριτικό πλεονέκτημα, αφού η Ιστορία μάς διδάσκει ότι οι περίοδοι ακμής ήταν συνδεδεμένες με άνθηση της παιδείας και της μόρφωσης των πολιτών. Και οι μορφωμένοι πολίτες κατά τον Σωκράτη είναι: 1. Αυτοί που ελέγχουν δυσάρεστες καταστάσεις, αντί να ελέγχονται από αυτές. 2. Αυτοί που αντιμετωπίζουν όλα τα γεγονότα με γενναιότητα και λογική. 3. Αυτοί που είναι έντιμοι σε όλες τους τις συνδιαλλαγές. 4. Αυτοί που αντιμετωπίζουν γεγονότα δυσάρεστα και ανθρώπους αντιπαθείς καλοπροαίρετα. 5. Αυτοί που ελέγχουν τις απολαύσεις τους. 6. Αυτοί που δεν νικήθηκαν από τις ατυχίες και τις αποτυχίες τους. 7. Αυτοί που δεν έχουν φθαρεί από τις επιτυχίες και τη δόξα τους. Source : Του Χριστόδουλου Ι. Στεφανάδη, καθηγητή Καρδιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, από protothema.gr

Η περικύκλωση της Ελλάδας από την Τουρκία

Τελικά όλα είναι θέμα οικονομικού κόστους; Τι συμβαίνει άραγε με τα – ανυπολόγιστης αξίας – στρατηγικά συμφέροντα αυτής της χώρας; Ποιοι άραγε υπερασπίζονται τα ζωτικά της συμφέροντα; Υπάρχει κυβέρνηση που θα τα δει όλα αυτά ή μήπως τελικά ως χώρα περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας η Ελλάδα βρίσκεται έρμαιο των σχεδιασμών των λεγόμενων συμμάχων που μας οδηγούν στην καταστροφή; Η είδηση πέρασε – όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις – στα ψιλά των εφημερίδων, αφήνοντας στην κοινή γνώμη την εντύπωση ότι κάποιοι ενδιαφέρονται για επενδύσεις και είναι διατεθειμένοι να δώσουν λεφτά και να μας... σώσουν. Κοιτώντας λίγο καλύτερα την είδηση, βλέπει κανείς μια γιγαντιαία προσπάθεια και δραστηριότητα τουρκικών επιχειρήσεων να βάλουν στο χέρι λιμάνια και τουριστικές υποδομές, όχι μόνο στο Αιγαίο, αλλά και στο Ιόνιο. Με άλλα λόγια, η τουρκική επιχειρηματική δραστηριότητα, εκμεταλλευόμενη την ελληνική καχεξία στο οικονομικό, αλλά κυρίως στο πολιτικό επίπεδο, βοηθά την υλοποίηση των πολιτικών στόχων της Άγκυρας, που δεν είναι άλλοι από την ηγεμονία στην περιοχή. Ηγεμονία όχι μόνο σε οικονομικό επίπεδο... Και ενώ οι Τούρκοι προσπαθούν να μας «σώσουν» διά της περικυκλώσεως, η ελληνική οικονομική και πολιτική ελίτ ασχολείται με «επενδύσεις»… με κόστη και με ευρώπουλα, αγνοώντας, προφανώς, ότι δεν αποτιμώνται όλα σε χρήμα. Το τουρκικό ενδιαφέρον για το Ιόνιο δεν προέκυψε τώρα και ως αποτέλεσμα της ελληνικής χρεοκοπίας. Είναι άλλωστε γνωστοί οι αλβανοτουρκικοί δεσμοί που αναπτύχθηκαν ταχύτατα μετά την πτώση του Χότζα. Αυτό το τουρκικό ενδιαφέρον ρίζωσε και αναπτύχθηκε καθώς οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν κατάφεραν να αποκαταστήσουν σχέσεις εμπιστοσύνης με τα Τίρανα. Το αποκορύφωμα αυτών των αδυναμιών καταγράφηκε λίγο πριν πέσει η κυβέρνηση Καραμανλή. Τότε, τα Τίρανα δεν κύρωσαν την ελληνοαλβανική συμφωνία για τον καθορισμό της ΑΟΖ στην περιοχή. Επίσης, με αφορμή επιπόλαιων ελληνικών χειρισμών για την παροχή βοήθειας για την αναβάθμιση λιμενικών εγκαταστάσεων στην Αλβανία, τα Τίρανα προχώρησαν τάχιστα στην ανάπτυξη της στρατιωτικής τους συνεργασίας με την Άγκυρα. Κάπως έτσι το Ιόνιο είδε για πρώτη φορά έπειτα από περίπου 200 χρόνια να πλέουν τουρκικά πολεμικά και να κάνουν ασκήσεις λίγα μίλια έξω από την Κεφαλονιά. Κάπως έτσι το τουρκικό ναυτικό απέκτησε στρατηγικής σημασίας ναυτικές βάσεις στην Αλβανία και εξασφάλισε παρουσία στην περιοχή. Οικονομική επέκταση Όπως είναι – ή θα έπρεπε να είναι – γνωστό, η οικονομική επέκταση μιας χώρας μπορεί να πραγματοποιηθεί από τη στιγμή που είναι δυνατή η προστασία και ασφάλειά της. Με άλλα λόγια, από τη στιγμή που ο τουρκικός στόλος ελλιμενίζεται στις αλβανικές ακτές και πραγματοποιεί γυμνάσια στο Αιγαίο, οι Τούρκοι επιχειρηματίες νιώθουν την απαραίτητη ασφάλεια να επενδύσουν στην περιοχή, συμβάλλοντας και αυτοί με τη σειρά τους στην προώθηση της γενικότερης επιδίωξης της Άγκυρας για πολιτική ηγεμονία. Μέσα από αυτή την οπτική και με δεδομένη την ελληνική οικονομική - πολιτική χρεοκοπία και κοινωνική αποδιοργάνωση, φαίνεται φυσιολογική η δρομολόγηση αυτήν την περίοδο των τουρκικών επεκτατικών σχεδίων, τα οποία εκτός των άλλων (επενδύσεων) προβλέπουν πως εταιρείες τουρκικών συμφερόντων με πρόσχημα τον τουρισμό πρόκειται να αγοράσουν μεγάλες μαρίνες ή λιμάνια (οι πληροφορίες λένε για 12 λιμάνια), δημιουργώντας έτσι ζώνες επιρροής στα ελληνικά νησιά του Ιονίου, τη νότια Πελοπόννησο την Κρήτη. Εκμεταλλευόμενες την οικονομική κρίση στη χώρα μας, οι τουρκικές επιχειρήσεις οργανώνουν την παρουσία τους στην περιοχή μας, με τρόπο τέτοιο, ώστε να την κυκλώσουν στην κυριολεξία, από το Αιγαίο και τα τουρκικά παράλια (της πάλαι ποτέ Iωνίας και Μικράς Ασίας), την Κρήτη, την Πελοπόννησο, τη Λευκάδα, την Κέρκυρα μέχρι την Αλβανία και την Κροατία. Την ίδια ώρα, δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι στη Μεσόγειο η ένταση αυξάνεται επικίνδυνα και οι στόλοι των λεγόμενων μεγάλων δυνάμεων στην κυριολεξία αλωνίζουν την κλειστή θάλασσα που μας περιβάλλει… Τούρκοι... επενδυτές Ας δούμε λοιπόν ποιοι είναι οι Τούρκοι επενδυτές που ενδιαφέρονται και τι ακριβώς έχουν βάλει στο μάτι: DOGUS Holding AS Η είδηση είδε το φως της δημοσιότητας πριν από 2-3 μέρες και ήταν σαφής: «Μεγάλος τουρκικός όμιλος ενδιαφέρεται για την αγορά τεσσάρων μαρινών στην Κέρκυρα, τη Λευκάδα και την Πελοπόννησο. Ο ίδιος όμιλος», αναφέρεται στη είδηση, «τον Απρίλιο αγόρασε τρεις μαρίνες στην Κροατία». O όμιλος αυτός είναι ένας από τους μεγαλύτερους στον τραπεζικό, βιομηχανικό, κατασκευαστικό και τουριστικό τομέα στην Τουρκία και, σύμφωνα με έγγραφο του Γραφείου Οικονομικών και Εμπορικών Υποθέσεων του γενικού προξενείου της Ελλάδας στην Κωνσταντινούπολη, σχεδιάζει να αγοράσει τέσσερις μαρίνες στην Ελλάδα, επενδύοντας 20 εκατ. ευρώ. Και έτσι, χωρίς να επισημαίνεται τίποτε περισσότερο για τη σημασία της κίνησης αυτής στο σχετικό έγγραφο, αναμένεται έγκριση από το ελληνικό υπουργείο Τουρισμού!!! Οι πληροφορίες λένε ότι η χωρητικότητα που έχουν οι μαρίνες για τις οποίες ενδιαφέρεται η εταιρεία είναι για περίπου 4.000 σκάφη και ξεπερνούν κατά 50% τις θέσεις τις οποίες έχει σήμερα η Τουρκία, κυρίως από την πλευρά του Αιγαίου… Limak Holding AS Οι πληροφορίες λένε ότι πρόκειται για έναν τεράστιο κατασκευαστικό όμιλο που έχει αναλάβει μεγάλα έργα καιεκτός Τουρκίας, σε λιμάνια της Μεσογείου, σε αεροδρόμια, στην τσιμεντοβιομηχανία και τα ξενοδοχεία. Είναι ένας όμιλος που πριν από λίγο καιρό αγόρασε το μεγάλης στρατιωτικής σημασίας λιμάνι της Αλεξανδρέτας, που ως γνωστό απέχει ελάχιστα - και γι’ αυτό τον λόγο χρησιμοποιήθηκε παλαιότερα για την απόβαση των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων - από την Κύπρο. Τώρα, ο εν λόγω όμιλος ψάχνει (;;;) ελληνικά λιμάνια ή αεροδρόμια προκειμένου να εκδηλώσει επενδυτικό ενδιαφέρον. Εταιρεία Global Ακόμη μία τουρκική εταιρεία που «ψάχνεται» για να αποκτήσει περιφερειακά ελληνικά λιμάνια, ενώ την ίδια στιγμή έχει υπό τον έλεγχό της τρία λιμάνια στις τουρκικές ακτές και τη Μεσόγειο. Επενδύει τεράστια ποσά στην ενέργεια, το χρηματιστήριο, το real estate. Οι υπεύθυνοι μάλιστα της εταιρείας αφήνουν να εννοηθεί ότι μπορούν να επενδύσουν μέχρι 1 δισ. δολάρια μόνοι τους, χωρίς βοήθεια από τράπεζες!!! KOS Holding Τεράστιος όμιλος που έχει στην ιδιοκτησία του και ναυπηγεία, όπου κατασκευάζονται αυτή τη στιγμή 4 κορβέτες για τις ανάγκες της τουρκικής Ακτοφυλακής, ενώ από άλλη εταιρεία του ίδιου ομίλου κατασκευάζονται τουρκικά άρματα μάχης. Ήδη μέσω άλλης εταιρείας έχει πάρει υπό τον έλεγχό του για 40 χρόνια το λιμάνι της Μυτιλήνης, παρά τις αντιδράσεις του ελληνικού πολεμικού ναυτικού, και τώρα ενδιαφέρεται ζωηρά για την κατασκευή και τη λειτουργία του νέου λιμανιού του Ρεθύμνου, το οποίο θα μπορεί να εξυπηρετεί μεγάλα κρουαζιερόπλοια… Το φιάσκο με Αλβανία Και όλα αυτά συμβαίνουν όταν είναι γνωστό το απίστευτο φιάσκο που υπέστη η χώρα μας με την αθέτηση (επί θητείας Ντόρας Μπακογιάννη στο ΥΠΕΞ) της συμφωνίας με τον Μπερίσα για οικονομική ενίσχυση των έργων στα λιμάνια της Αυλώνας και των Αγίων Σαράντα, με ταυτόχρονη εξασφάλιση εγκαταστάσεων εξυπηρέτησης του ελληνικού πολεμικού ναυτικού, καθώς και τη συμφωνία για την υφαλοκρηπίδα… Μία αθέτηση που εκμεταλλεύτηκε η Τουρκία, η οποία ανέλαβε να ενισχύσει οικονομικά την Αλβανία για τα έργα αυτά, γεγονός που της εξασφάλισε για πολλά χρόνια τη χρήση εγκαταστάσεων στο λιμάνι της Αυλώνας για τις ανάγκες του τουρκικού πολεμικού ναυτικού, ενώ ο Μπερίσα αθέτησε και δεν ενέκρι-νε τελικά τη συμφωνία για την υφαλοκρηπίδα της Κέρκυρας με την Αλβανία, αφήνοντας σε εκκρεμότητα ένα ακόμη τεράστιο εθνικό θέμα… Αποτέλεσμα της αδιαφορίας αυτής είναι – όπως είπαμε – σήμερα το τουρκικό ναυτικό να έχει εξασφαλίσει την παρουσία του στο Ιόνιο, κάτι που είχε να συμβεί εδώ και 200 χρόνια – ούτε στα χρόνια της Τουρκοκρατίας δεν είχε αυτό το… προνόμιο, αφού οι τουρκικές φρεγάτες δεν τολμούσαν να απομακρυνθούν από τα παράλια της ηπειρωτικής Ελλάδας. Αντιδράσεις Είπαμε και στην αρχή ότι το θέμα δεν είναι μόνο οι επενδύσεις και η προσπάθεια να βρούμε λεφτά για να πληρώνουμε τους δανειστές μας, ούτε το γεγονός ότι οι… άσπονδοι φίλοι και γείτονες θα εκμεταλλευθούν ελληνικές εγκαταστάσεις που θα τους αποφέρουν πολλά εκατομμύρια με το πέρασμα του χρόνου. Ουσιαστικά πρόκειται για ζωτικά γεωπολιτικά συμφέροντα της χώρας, που θέτουν σε κίνδυνο την ασφάλειά της, αφού έτσι θα δημιουργηθούν ζώνες τουρκικής επιρροής σε ελληνικό έδαφος και η χώρα θα βρεθεί περικυκλωμένη από εγκαταστάσεις οι οποίες θα βρίσκονται υπό τον έλεγχο επιχειρηματικών κολοσσών τουρκικών συμφερόντων, που θα αποτελέσουν «πολιορκητικό κριό». Ήδη οι πληροφορίες λένε ότι το επιτελείο του ελληνικού πολεμικού ναυτικού είναι εξαιρετικά δυσαρεστημένο από τις εξελίξεις αυτές και έχει εκφράσει τη δυσφορία του, ιδιαίτερα για την παραχώρηση του λιμανιού της Μυτιλήνης. Έχουν ζητήσει, λένε οι ίδιες πληροφορίες, η νομοθεσία που αφορά την πώληση τέτοιου είδους εγκαταστάσεων να γίνει πιο αυστηρή και να γίνει πιο αυστηρός ο έλεγχος των προσώπων που ελέγχουν αυτές τις εταιρείες. Είμαστε περίεργοι να δούμε πόσο θα ευαισθητοποιηθούν η κυβέρνηση, τα υπουργεία Εξωτερικών και Άμυνας, καθώς και τα κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση. Το θέμα δεν καν οικονομικό, ούτε τουριστικό, είναι θέμα υψίστης εθνικής ασφαλείας. Να δούμε πώς θα αντιδράσουν και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, που μέχρι στιγμής σιωπούν… Source : http://kostasxan.blogspot.gr/2012/07/blog-post_7750.html

Ανησυχίες και στο μέτωπο του Καυκάσου

Η Αρμενία και το Ναγκόρνο Καραμπάχ είναι μεν μακριά, στην περιοχή του Καυκάσου, αλλά και τόσο κοντά στην Κύπρο, όπως και αν το δει κανείς. Στην ουσία βρίσκονται στην ευρύτερη γειτονιά μας και επηρεάζονται από τους ίδιους παράγοντες, όπως και η Κύπρος, ενώ από τις δυο συγκρούσεις προκύπτουν σαφείς ομοιότητες και διαφορές. Βεβαίως, υπάρχει η αντίληψη ότι η Κύπρος είναι μια μικρή χώρα, με ένα όμως σοβαρό πλεονέκτημα: Αυτό της ένταξής της στην Ε.Ε. Από την πλευράς της η Αρμενία, όπως και το Ναγκόρνο Καραμπάχ, ακόμη ζουν τις τραγικές επιπτώσεις της σοβιετικής επικυριαρχίας, που άφησε πίσω της συντρίμμια, κατεστραμμένες οικονομίες και ανοικτές πληγές μεταξύ Αρμενίων από τη μια και Αζέρων και Τούρκων από την άλλη. Με άλλα λόγια, άφησε ανοικτούς λογαριασμούς. Ανοικτές συγκρούσεις. Και υπό αυτές τις συνθήκες, ειδικώς της οικονομικής καταστροφής, καθόλου άδικο δεν θα ήταν εάν κάποιος διατύπωνε τη θέση ότι: Η καλύτερη μορφή κομμουνισμού είναι χειρότερη από τη χειρότερη μορφή ελεύθερης καπιταλιστικής αγοράς και διακυβέρνησης! Τουλάχιστον, μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου. Ο δικέφαλος της Αρμενίας Η Αρμενία αφήνει σιγά-σιγά το σοβιετικό παρελθόν της και τα ερείπια, επιδιώκοντας να βρει τους δικούς της βηματισμούς, ισορροπώντας ή, κατά το δοκιμότερον, όπως έλεγε τις προάλλες Αρμένιος υψηλός αξιωματούχος, «ακροβατεί πολλές φορές» στην εξωτερική της πολιτική μεταξύ της Ρωσίας, της Ε.Ε. και των ΗΠΑ. Αυτές οι λεπτές ισορροπίες εμφανίζονται από το αρμένικο ΥπΕξ, κατά τρόπο διπλωματικό, ως πολυμερής πολιτική. Ταυτοχρόνως, η Αρμενία έχει ανοικτό το μέτωπο με τους Αζέρους και τους Τούρκους στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, αλλά και στα δικά της σύνορα έξω από το Εριβάν. Ως εκ τούτου, οι Αρμένιοι ως λαός με ιστορία και ισχυρό πολιτισμό, θέλουν να ενεργούν επί τη βάσει των κανόνων της εθνικής αξιοπρέπειας. Άλλωστε, όπως λένε οι Αρμένιοι, τα χρώματα της σημαίας τους δεν έχουν καθοριστεί τυχαία. Το ίδιο και τα σύμβολά τους. Το μεν κόκκινο συμβολίζει το αίμα των αγώνων του αρμενικού έθνους, με τελευταίο εκείνον στο Ναγκόρνο Καραμπάχ. Το μπλε αποτυπώνει τον ουρανό και το πορτοκαλί την πνευματικότητα. Όσο, δε, για το δικέφαλο αρμενικό σύμβολο, του αετού και του λέοντα, συμβολίζει την ισχύ στον αέρα και στο έδαφος! Τα σύμβολα ενός κράτους και ενός έθνους δεν είναι τυχαία και προφανώς στην περίπτωση της Αρμενίας γίνεται προσπάθεια από την ηγεσία και τον λαό να τιμώνται και στη θεωρία και στην πράξη. Επί του παρόντος δε, οι Αρμένιοι φαίνεται να γνωρίζουν τη διαφορά του ηρωισμού από την αυτοκτονία. Η Διεύρυνση της Ε.Ε. και Συμφωνία Σύνδεσης Η χώρα υπολογίζεται ότι αυτό το έτος θα έχει περί το 7% επί του ΑΕΠ (10,5 δισ. δολάρια) ρυθμούς ανάπτυξης, που στηρίζεται κυρίως στην οικοδομική έκρηξη (σημειώνουμε ότι το κυπριακό ΑΕΠ είναι 18 δισ. ευρώ). Βεβαίως, όσο πιο μικρή είναι μια οικονομία τόσο πιο εντυπωσιακοί μπορεί να είναι οι ρυθμοί ανάπτυξης, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχει όντως πάρει πραγματικά την πάνω βόλτα. Πάντως, δεν έχει κολλήσει στα δομικά προβλήματα, που ξεκινούν από το νομοθετικό πλαίσιο ώς την ορθή διακυβέρνηση. Αντιθέτως, προχωρεί σε μεταρρυθμίσεις και επικεντρώνεται στην καταπολέμηση της διαφθοράς και της ενίσχυσης της δημοκρατίας. Με βασικό επί τούτου αρωγό την Ε.Ε. Όπως οι Αρμένιοι αξιωματούχοι δηλώνουν, η χώρα τους προχωρεί ταχέως προς την ενσωμάτωση σειράς νομοθετημάτων της Ε.Ε. για να ολοκληρώσει το συντομότερο δυνατόν τη «Συμφωνία Σύνδεσης». Και οι μεταρρυθμίσεις αυτές δεν γίνονται για το χατίρι των Ευρωπαίων, όπως τονίζουν οι Αρμένιοι αξιωματούχοι, αλλά για τους ίδιους και τη χώρα τους με την προσδοκία να εμβαθύνουν τις σχέσεις τους με την Ε.Ε. Επί του παρόντος δεν τολμούν να μιλήσουν για μια μακροπρόθεσμη ένταξη, όμως η Ε.Ε. μπορεί να δει την Αρμενία και η Αρμενία την Ε.Ε. μέσα από μια ιδιόμορφη «Διεύρυνση» στην εξής λογική και πρακτική: Της νομοθετικής και κάθε άλλης εναρμόνισης του Εριβάν με τις Βρυξέλλες, ώστε η μεν Αρμενία να βελτιώσει τις δομές και την κρατική της λειτουργία, καθώς και την ποιότητα των προϊόντων της, η δε Ε.Ε. να επιδοθεί σε μιαν από τις βασικές της αποστολές. Δηλαδή την εξαγωγή ενός νομοθετικού μοντέλου διακυβέρνησης, που βοηθά στην εναρμόνιση κοινωνιών και κρατών, που δεν ανήκουν στην Ε.Ε. ως πλήρη κράτη μέλη, αλλά έχουν μαζί της μια ισχυρή συνεργασία που στηρίζεται σε κοινές αρχές και αξίες. Η εμβάθυνση της σχέσης αυτής δεν είναι καθόλου παράλογη, αντιθέτως μπορεί να στηριχθεί στην πρακτική του αμοιβαίου οφέλους, που θα βοηθήσει στην ενίσχυση των όποιων εμπορικών συναλλαγών μεταξύ των δυο πλευρών και τον καθορισμό δεικτών ασφαλείας και ποιότητας, ώστε να λειτουργεί ομαλότερα η αγορά. Εάν αυτή η σχέση θα καταλήξει στο βάθος του χρόνου «εις γάμου κοινωνίαν», ουδείς μπορεί να γνωρίζει από τώρα. Διότι, κανείς δεν γνωρίζει πώς θα είναι η Ε.Ε. μετά από, για παράδειγμα, 20 χρόνια, ούτε κανείς ξέρει πώς θα είναι η Αρμενία. Αυτή η λογική επιβεβαιώνεται, άλλωστε, από την πραγματικότητα και την ιστορία. Διαφορετική ήταν η Αρμενία πριν από περίπου 20 χρόνια, όταν ανακηρυσσόταν ανεξάρτητο κράτος μέσα από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, και διαφορετική ήταν η τότε Ε.Ε., που εξελίχθηκε μεν σε Ε.Ε., με ευρωζώνη και κοινό νόμισμα, αλλά και με μια τεράστια οικονομική κρίση χρέους, η οποία επί του παρόντος παραμένει χωρίς αποτελεσματική θεραπευτική συνταγή. Συνεπώς, η σχέση μεταξύ Ε.Ε. και Αρμενίας κινείται επί τη βάσει σταθερών βημάτων και από τις δυο πλευρές, παρότι θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος το εξής: Ανεξαρτήτως του τι στο μέλλον θα συμβεί, γιατί η Αρμενία να μην υποβάλει αίτηση ένταξης(!); Η επιλογή αυτή στην παρούσα φάση μπορεί να προκαλέσει προβλήματα εντός της Ε.Ε., διότι θα τεθεί εκ νέου το ερώτημα που ήδη τίθεται για την Τουρκία: Μέχρι πού φτάνουν τα όρια της Ε.Ε.; Εντός ή εκτός των γεωγραφικών της συνόρων; Είναι πιθανό ακόμη και εκείνες οι χώρες, που υποστηρίζουν σήμερα την Αρμενία και ειδικότερα στο θέμα της γενοκτονίας, όπως η Γαλλία, να βρεθούν σε δύσκολη θέση ή και να είναι αρνητικές, διότι εάν πουν ναι στην Αρμενία, τότε θα εξουδετερωθεί ένα από τα βασικά τους επιχειρήματα για την Άγκυρα: Ότι, δηλαδή, η Τουρκία δεν έχει θέση στην Ε.Ε. διότι δεν ανήκει στην Ευρώπη, παρά μόνο ένα μικρό τμήμα της. Εάν, από την άλλη, προχωρήσει η Τουρκία, στα βήματά της προς την Ε.Ε. μπορεί να κινηθεί και η Αρμενία, η οποία, αληθές είναι ότι έχει πολύ πιο συμβατό σύστημα αρχών και αξιών με τους ευρωπαϊκούς λαούς απ' ό,τι η μουσουλμανική Τουρκία. Οι ρωσικές εγγυήσεις και η τουρκική απειλή Βεβαίως από το σκηνικό δεν μπορεί να αποκλειστεί η Ρωσία. Όπως τονίζουν Αρμένιοι αξιωματούχοι, «όταν ανοίγουμε τα παράθυρα των σπιτιών μας, βλέπουμε απέναντι το Αραράτ και τις τουρκικές Βάσεις». Το Αραράτ είναι σήμα κατατεθέν για τους Αρμένιους - ό,τι θα μπορούσε να πει κάποιος ότι είναι για μας ο Πενταδάκτυλος, μιας και το σκηνικό είναι το ίδιο. Και οι τουρκικές Βάσεις, που βρίσκονται στους πρόποδες του βουνού, το σημάδι της κατοχής, αλλά και μιας εν δυνάμει απειλής, η οποία είναι συναφής με την ανοικτή σύγκρουση του Ναγκόρνο Καραμπάχ, όπου οι Τούρκοι από την πρώτη στιγμή υποστηρίζουν το αδελφό τουρκικό έθνος των Αζέρων. Και επιβάλλουν μαζί εμπάργκο στην Αρμενία. Στην ουσία έχουν σφραγίσει τα σύνορά τους και κρατούν τόσο την Αρμενία όσο και το Ναγκόρνο Καραμπάχ σε απομόνωση, με μόνη για τους Αρμένιους διέξοδο προς τη θάλασσα, τη Γεωργία. Υπό αυτές, λοιπόν, τις συνθήκες, όπως τονίζουν οι Αρμένιοι αξιωματούχοι, δεν έχουν σε καμιά περίπτωση την πολυτέλεια του «κενού ασφαλείας», την οποία καλύπτουν στα σύνορα με την Τουρκία -λίγο έξω από το Εριβάν- υπό τη σκιά του όρους Αραράτ, 3000 Ρώσοι στρατιώτες, που αποτελούν αξιόπιστη αποτροπή έναντι της τουρκικής απειλής. Επί του παρόντος, οι ρωσικές Βάσεις στην Αρμενία δεν έχουν τον ίδιο χαρακτήρα με τις αντίστοιχες βρετανικές στην Κύπρο. Οι Ρώσοι εγγυώνται την εδαφική ακεραιότητα των Αρμενίων, ενώ οι Βρετανοί απεργάζονται καθημερινά τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ο «μπελάς» και η «μαριονέτα» Εφόσον, λοιπόν, η Μόσχα εγγυάται την ασφάλεια και την εδαφική ακεραιότητα της Αρμενίας, διά της σκιάς της ισχύος, λογικό δεν είναι να ασκεί και πολιτική επιρροή στην κάθε αρμενική Κυβέρνηση; Συνεπώς, θα πρέπει να είναι ή όχι προσεκτική η κάθε αρμενική Κυβέρνηση για να μην προβαίνει σε ενέργειες, που θα θέσουν σε κίνδυνο τις σχέσεις της με τη Ρωσία και κατ’ επέκτασιν την ίδια στην ασφάλεια της Αρμενίας, αλλά και να μη μετατραπεί σε «κράτος μαριονέτα». Από την άλλη, είναι λογικό να προτιμά η Μόσχα την Αρμενία ως σύμμαχό της στην περιοχή, αφού εκτός των άλλων, η Τουρκία διεκδικεί τον ρόλο περιφερειακής δύναμης και μπελά στα πόδια της Μόσχας. Όπως έχει γίνει ήδη μπελάς στα πόδια του Ισραήλ. Η Ρωσία, πάντως, δεν έχει δεσμούς με την Αρμενία μόνο στον τομέα τής άμυνας και της ασφάλειας, αλλά και σ' εκείνους της οικονομίας και των υποδομών, αφού μετά την πτώση του κομμουνισμού, η Μόσχα ήταν η πρώτη που έσπευσε να δώσει στήριξη στην Αρμενία όταν ακόμη δεν είχε ηλεκτρικό ρεύμα. Ψυχρά κάποιος σκεπτόμενος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι η όποια ρωσική βοήθεια δεν έχει γίνει από αλτρουϊσμό και μόνο, αλλά και ως μια διαδικασία πολιτικής επιρροής στη λογική του «soft power», που αντικαθιστούσε την αποτυχημένη «hard power» της Σοβιετικής Αυτοκρατορίας. Μέσα σε αυτό το σκηνικό εξαρτήσεων και αλληλεξαρτήσεων η Αρμενία ακροβατεί, όπως είπε κάποιος αξιωματούχος της, μεταξύ σοβαρού και αστείου, μεταξύ των δικών της συμφερόντων και εκείνων των τρίτων, Ευρωπαίων, Ρώσων και Αμερικανών. Ως εκ τούτου, θα πρέπει να βρει «δίκτυ ασφαλείας» μέσα από τις εξής επιλογές: 1) Να φτιάξει μια φόρμουλα σχέσεων, ώστε όλοι οι δρώντες να είναι ικανοποιημένοι. Χρειάζεται, δηλαδή, μια σχέση μεταξύ Ρωσίας, Αρμενίας και Ε.Ε., που θα στηρίζεται στη λογική του «win-win situation». Λογικό είναι η Ρωσία να έχει πιο ισχυρά συμφέροντα από την Ε.Ε. στον Καύκασο. Συνεπώς, αυτό για το οποίο θα πρέπει να είναι επί του παρόντος σίγουρη η Μόσχα είναι ότι η σχέση της Αρμενίας με την Ε.Ε. θα εξυπηρετήσει και τα δικά της οικονομικά και εμπορικά συμφέροντα και ουδόλως θα τα πλήξει. Τα παραδείγματα της Ουκρανίας, στο παρελθόν και της Γεωργίας, θα πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη στη σχέση της Αρμενίας με τον δυτικό κόσμο, για να μη ζει σε αυταπάτες και για να μη μετατραπεί το ευρωπαϊκό ή ΝΑΤΟϊκό όνειρο σε εφιάλτης. 2) Να επανεξετάσει τις σχέσεις της με το Ισραήλ, το οποίο έχει εμπορικές στρατιωτικές συναλλαγές με το Αζερμπαϊτζάν, λόγω της αποτροπής που θέλει να έχει έναντι του Ιράν. Αληθές είναι ότι η σχέση αυτή έχει αφενός τον οικονομικό χαρακτήρα, αφετέρου εξελίχθηκε, όταν Τουρκία διερχόταν μια συμμαχική σχέση με το Ισραήλ. Σήμερα, η Τουρκία με το Ισραήλ βρίσκονται σε αντιπαράθεση. Και η αντιπαράθεση αυτή δεν είναι τυχαία. Έχει στρατηγικό χαρακτήρα και είναι αποτέλεσμα του στόχου της Τουρκίας να εμπεδωθεί ως περιφερειακή δύναμη αντικαθιστώντας το Ισραήλ, και να καταστεί η ίδια ισχυρότερη από αυτό! Ταυτοχρόνως, το Αζερμπαϊτζάν είναι συγγενής της Τουρκίας και όχι του Ισραήλ. Και είναι αδελφικό έθνος μιας Τουρκίας, η οποία τηρεί φιλική στάση προς το Ιράν. Πώς, λοιπόν, το Ισραήλ μπορεί πλέον να θεωρεί ως αξιόπιστο «σύμμαχο» το Αζερμπαϊτζάν στην αποτροπή που το Τελ Αβίβ οικοδομεί σε βάρος της Τεχεράνης; Γιατί, λοιπόν, το Εριβάν να αποκλείει μια νέα προσέγγιση με το Ισραήλ ως επιπρόσθετη αποτροπή προς την Τουρκία και την αζέρικη απειλή; Βεβαίως, για να αναπτυχθεί μια στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ θα πρέπει να φιλτραριστεί μέσω των ρωσικών και δη των στρατηγικών συμφερόντων για να μη διαταραχθούν οι σχετικές ισορροπίες. Ερώτημα: Γιατί η Ρωσία να μην ήθελε μια τέτοια συνεργασία Αρμενίας-Ισραήλ υπό την έννοια ότι θα ενισχυόταν μια δική της σύμμαχος χώρα στην πλάτη της Τουρκίας; Ταυτοχρόνως, με τον τρόπο αυτό θα αποδυνάμωνε την Τουρκία στην περιοχή ως περιφερειακή δύναμη και θα μπορούσε συγχρόνως η Μόσχα να ενισχύσει ακόμη περισσότερο την επιρροή της, αφού θα ήταν σε θέση να εμφανίζεται πλέον και ως αξιόπιστος χαλιναγωγός των Αρμενίων στην αντιπαράθεσή τους με του Αζέρους και τους Τούρκους. Στο παιχνίδι βρίσκονται πάντοτε και οι ΗΠΑ, με τις οποίες οι Αρμένιοι, όπως ισχυρίζονται, έχουν πολύ καλές σχέσεις. Αληθές δε, είναι ότι ειδικώς μετά τον πόλεμο στη Γεωργία το 2008, οι ΗΠΑ αποδέχονται ότι η Ρωσία έχει τα δικά της συμφέροντα και τη δική της ζώνη επιρροής στον Καύκασο. Άλλωστε, η συμφωνία την οποία ο Πρόεδρος Ομπάμα επιδίωξε να επιβάλει μόλις ανέλαβε καθήκοντα τον Μάιο του 2009, είναι πλέον στον αναπνευστήρα, αφού η Τουρκία απαιτεί για το άνοιγμα των συνόρων με την Αρμενία την επιστροφή στο Αζερμπαϊτζάν τού Ναγκόρνο Καραμπάχ. Επειδή όμως κάτι τέτοιο σημαίνει για τους Αρμένιους προδοσία, το θέμα μένει ανοικτό και τα σύνορα ανοικτά. Και το Καραμπάχ μια ανοικτή πληγή στον Καύκασο. Το τείχος στην Κύπρο δεν συνάδει με τη σύγχρονη εποχή μας Η ΕΥΡΩΒΟΥΛΕΥΤΗΣ Ελένη Θεοχάρους είναι ιδιαιτέρως δημοφιλής στην Αρμενία και στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, όταν σε δύσκολες εποχές και κάτω από πολεμικές συνθήκες επιτελούσε μέσω των χειρουργείων εκστρατείας ανθρωπιστικό έργο. Την περασμένη Δευτέρα και Τρίτη είχε σειρά επαφών με τον Υπουργό και τον Αναπληρωτή Υπουργό Εξωτερικών της Αρμενίας, Eduard Nalbandyan και Zohrab Mnatskayan αντίστοιχα, με τον Αντιπρόεδρο της Αρμενικής Βουλής, Eduard Sharmazanov, τον Πρόεδρο της Επιτροπής Εξωτερικών Arkan Zakaryan, καθώς και με την Πρόεδρο της Επιτροπής Υγείας και πρώην Υπουργό Υγείας Αra Babloyan. Το μήνυμα όλων ήταν σαφές: Το τείχος της κατοχής στην Κύπρο δεν συνάδει με τη σύγχρονη εποχή και η λύση των προβλημάτων, όπως είναι το Κυπριακό και εκείνο του Ναγκόρνο Καραμπάχ, πρέπει να επιλυθούν μέσω συνομιλιών και ειρηνικά. Είναι η περίπτωση του Ναγκόρνο Καραμπάχ ίδια με αυτήν της Κύπρου; Πώς ο πλούτος των Αζέρων λειτουργεί αποτρεπτικά σε μια νέα σύγκρουση και ποιες είναι οι θέσεις των εμπλεκομένων μερών ΜΕΡΟΣ Β’ Η μεγάλη πηγή αντιπαράθεσης και αποσταθεροποίησης στην περιοχή, η πληγή του Καυκάσου, είναι το Ναγκόρνο Καραμπάχ. Το Ναγκόρνο προέρχεται από τη ρωσική λέξη «Ορεινό» και το Καραμπάχ από τη σύνθετη τουρκική λέξη, που θα πει «Μαύρος (Καρά) και Κήπος (Μπαχ). Οι «Ορεινοί Μαύροι Κήποι» των Αρμενίων αποτελούν ένα λιλιπούτιο κρατίδιο εντός του εδάφους του Αζερμπαϊτζάν, που δεν αναγνωρίζει κανείς. Ούτε η ίδια η Αρμενία, προφανώς να για να αποφύγει τις διεθνείς πιέσεις. Εξού και το γεγονός ότι για την επίλυση της διαφοράς, οι συνομιλίες διεξάγονται μεταξύ της Αρμενίας και του Αζερμπαϊτζάν, χωρίς τη συμμετοχή των Καραμπαχανών. Θα μπορούσε, πάντως, να ισχυριστεί κάποιος ότι η περίπτωση του Ναγκόρνο Καραμπάχ είναι ίδια με αυτήν της κατεχόμενης Κύπρου. Αληθές είναι ότι οι δυο περιπτώσεις είναι διαφορετικές. Άλλο Κύπρος άλλο Καραμπάχ Στην Κύπρο, η ύπαρξη του ψευδοκράτους συνιστά το προϊόν της εισβολής μιας ξένης χώρας, δηλαδή της Τουρκίας, και της βίαιης μετακίνησης πληθυσμών ή εθνοκάθαρσης. Ως αποτέλεσμα της εισβολής, οι μεν Ελληνοκύπριοι νόμιμοι κάτοικοι του βορρά εκδιώχθηκαν και αναγκάστηκαν να εγκατασταθούν στον Νότο, οι δε Τουρκοκύπριοι, κατόπιν εντολών της Άγκυρας, μετακινήθηκαν προς τον Βορρά, την ίδια στιγμή που άρχιζε η στρατηγική του εποικισμού για να δημιουργηθούν οι συνθήκες ομοσπονδίας ή συνομοσπονδίας. Και κατ’ επέκταση να προκληθούν δεδομένα πλήρους τουρκοποίησης του Βορρά, με σαφή στόχο την αναγνώριση του υφιστάμενου ψευδοκράτους ως ισότιμου των ελεύθερων περιοχών, τουρκοκυπριακού «συνιστώντος κράτους». Έχουμε, δηλαδή, παραβίαση κάθε κανόνα διεθνούς δικαίου, εξού και η έκδοση των ψηφισμάτων 541 και 550, που αναφέρουν ρητώς ότι το ψευδοκράτος δεν αναγνωρίζεται. Σε αντίθεση με την Κύπρο, οι 150 περίπου χιλιάδες Αρμένιοι του Ναγκόρνο Καραμπάχ αποτελούν γηγενή πληθυσμό και τη συντριπτική πλειοψηφία του 90% του εν λόγω «κρατιδίου», το οποίο, κατά τη διάρκεια της Σοβιετικής Ένωσης, αποτελούσε αυτόνομη περιοχή εντός του Αζερμπαϊτζάν, σε ένα γεωγραφικό χώρο που ιστορικά ανήκε στην Αρμενία. Το 1988 οι Αζέροι άρχισαν διωγμούς σε βάρος των Αρμενίων, κυρίως εκείνων που διέμεναν στο Μπακού, καθώς και αλλού. Ως εκ τούτου, και διαβλέποντας τις προθέσεις των Αζέρων για εθνικό ξεκαθάρισμα στη βάση του τουρκικού μοντέλου, οι Αρμένιοι του Ναγκόρνο Καραμπάχ ζήτησαν, επί τη βάσει των όσων ίσχυαν στη Σοβιετική Ένωση, να υπαχθούν απευθείας στην κεντρική εξουσία της Μόσχας, αντί να συνεχίσουν να είναι αυτόνομη περιοχή εντός του Αζερμπαϊτζάν. Η Μόσχα, διαβλέποντας την καταιγίδα που ερχόταν, κήρυξε στην περιοχή στρατιωτικό νόμο. Η κατάσταση συνεχίστηκε να είναι έκρυθμη και εν συνεχεία, μετά την πτώση του σοβιετικού καθεστώτος, τον Οκτώβριο του 1991, οι Αρμένιοι του Ναγκόρνο Καραμπάχ και του γειτονικού Σαχουμιάν, στις 10 Δεκεμβρίου του 1991, πραγματοποίησαν δημοψήφισμα και στις 6 Ιουνίου του 1991 ανακήρυξαν την ανεξαρτησία τους. Το ίδιο συνέβη και με το Αζερμπαϊτζάν, καθώς και με την Αρμενία. Η διεθνής κοινότητα αναγνώρισε τη Δημοκρατία της Αρμενίας και του Αζερμπαϊτζάν στα διοικητικά όρια της Σοβιετικής Ένωσης, χωρίς όμως να αναγνωρίσει το Ναγκόρνο Καραμπάχ, το οποίο είχε ήδη ξεφύγει από το 1988 του ελέγχου των Αζέρων, οι οποίοι, όμως, δεν έπαψαν ποτέ να το θεωρούν ως δική τους περιοχή. Ακολούθησε τριετής πόλεμος και το 1994 συμφωνήθηκε κατάπαυση του πυρός, κατόπιν αιτήματος των Αζέρων, με τους Αρμενίους του Ναγκόρνο Καραμπάχ να έχουν υπό τον έλεγχο τους το 14% των διοικητικών ορίων του Αζερμπαϊτζάν, όπως αυτά είχαν καθοριστεί επί Σοβιετικής Ένωσης και αναγνώρισε εν συνεχεία η διεθνής κοινότητα. Με βάση λοιπόν το διεθνές δίκαιο και μιαν από τις ισχύουσες θεωρίες, όπως αυτές του Georg Gellinek, το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης ανήκει σε γηγενή πληθυσμό (βλέπε λαό), δηλαδή σε σύνολο ανθρώπων που κατοικούν σε συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο. Όπως συμβαίνει με τους Αρμενίους του Ναγκόρνο Καραμπάχ, οι οποίοι διέθεταν αυτόνομες διοικητικές αρχές στο πλαίσιο της Σοβιετικής Ένωσης, και όχι όπως συμβαίνει με τους εποίκους εκ Τουρκίας και τους Τουρκοκυπρίους, οι οποίοι μετακινήθηκαν στον βορρά σε βάρος των νόμιμων Ελληνοκυπρίων κατοίκων. Στην περίπτωση του Ναγκόρνο Καραμπάχ θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι πρόκειται για τις ίδιες πολιτειακές αλχημείες, τις οποίες η Δύση έκανε στα Βαλκάνια και δη στη Γιουγκοσλαβία, κρατώντας τους Σέρβους της Βοσνίας εντός της Βοσνίας Ερζεγοβίνης, στη βάση των διοικητικών ορίων του Τίτο, απαγορεύοντάς τους την ένωση με τη Σερβική Δημοκρατία, επί τη βάσει του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης, όπως συνέβη με τις λοιπές εθνότητες της γιουγκοσλαβικής ομοσπονδίας! Η περίπτωση του Ναγκόρνο Καραμπάχ αποτελεί μοναδική περίπτωση κατά την οποία η Δύση δεν έχει επιβάλει τους όρους της κατά τον τρόπο που αυτή αντιλαμβανόταν την ιστορία, τους γεωγραφικούς χώρους και τις δραματικές αλλαγές που συντελούνταν. Διάλογος κωφών Σήμερα οι συνομιλίες για τη λύση του προβλήματος στο Ναγκόρνο Καραμπάχ έχουν την ίδια τύχη με αυτήν του Κυπριακού. Οι Αρμένιοι και οι Αζέροι συζητούν για χάρη της συζήτησης. Η μεν Αρμένιοι για να νομιμοποίησουν σταδιακά ό,τι οι Καραμπαχανοί κέρδισαν στο πεδίο της μάχης, οι δε Αζέροι, ως πλούσιοι που είναι -λόγω του φυσικού αερίου και του πετρελαίου- διαδηλώνουν με κάθε ευκαιρία την πρόθεσή τους να ανακτήσουν το Ναγκόρνο Καραμπάχ με ένα νέο πόλεμο. Από την άλλη, οι Αρμένιοι επιδιώκουν λύση διότι θέλουν να κλείσουν το θέμα και να προχωρήσουν σε περισσότερη ανάπτυξη, καθότι ζουν με το καθημερινό άγχος μιας νέας σύγκρουσης. Γι’ αυτό θεωρούν ότι πέραν της Ρωσίας, όσο εμβαθύνουν τις σχέσεις τους με την Ε.Ε., τόσο ισχυρότερη θα είναι η ασπίδα συμφερόντων και αποτροπής σε μια νέα επίθεση των Αζέρων, η οποία θα συνοδευτεί με επίθεση της Τουρκίας σε βάρος της Αρμενίας, εάν η Άγκυρα κρίνει σκόπιμο να εμπλακεί σε πόλεμο. Και αν η Ρωσία, η οποία διατηρεί στα σύνορα της Αρμενίας 3.000 ρωσικό στρατό, το επιτρέψει. Αληθές είναι ότι η Ε.Ε. ουδόλως θα εμπλακεί σε μια σύγκρουση μεταξύ των Αρμενίων με τους Αζέρους στο Ναγκόρνο Καραμπάχ. Προφανώς, ανάλογη στάση θα τηρήσει και η Ρωσία, η οποία θα περιοριστεί σε μια στήριξη, όπως το πράττει, με εξασφάλιση των συνόρων της Αρμενίας με την Τουρκία. Τα έξι σημεία των Αρμενίων ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ Εξωτερικών της Αρμενίας υποστηρίζει ότι η λύση στο πρόβλημα του Ναγκόρνο Καραμπάχ μπορεί να εξευρεθεί στη βάση των εξής έξι σημείων: 1. Της διεξαγωγής δημοψηφίσματος στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, επί τη βάσει της αρχής της Αυτοδιάθεσης, άρθρο 1 παράγραφος 2 του Χάρτη των Ην. Εθνών, κατά πόσο το Ναγκόρνο Καραμπάχ θα ενωθεί με την Αρμενία ή εάν θα μείνει ανεξάρτητο, ή ακόμη και αν θα επανέλθει στο καθεστώς της αυτόνομης περιοχής εντός του Αζερμπαϊτζάν. Η ιστορία θυμίζει το Κυπριακό στις δεκαετίες του '30, του '50 και του '60, όταν η Αυτοδιάθεση ήταν συνώνυμη με την Ένωση. 2. Της υπογραφής ενδιάμεσης συμφωνίας και αναγνώρισης στην ουσία του καθεστώτος του Ναγκόρνο Καραμπάχ, δηλαδή αναγνώρισής του πριν από τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος. Κάτι το οποίο δύσκολα θα ήταν δυνατό να γίνει δεκτό από τους Αζέρους, διότι είναι ως να προδικάζουν τη λύση και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, και οι ηγέτες τους θα χαρακτηριστούν προφανώς ως προδότες. Προς αυτήν την κατεύθυνση τείνει και η όλη πολεμική ρητορική της αζερικής ηγεσίας, που καλλιεργεί τη συνείδηση στην κοινή γνώμη της αντίληψης ότι δεν υπάρχουν περιθώρια υποχωρήσεων. 3. Της πρόθεσης των Αρμενίων να επιστρέψουν εδάφη που κατέλαβαν γύρω από το Ναγκόρνο Καραμπάχ και ανήκουν στο Αζερμπαϊτζάν. 4. Της διατήρησης εδαφικού διαδρόμου, που θα συνεχίσει να ενώνει το Ναγκόρνο Καραμπάχ με την Αρμενία. 5. Της δημιουργίας συνθηκών ασφάλειας και συνεργασίας μετά τη λύση, γύρω από το Ναγκόρνο Καραμπάχ, με την παρουσία προφανώς ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ ή ακόμη και της ΕΕ. Χωρίς, όμως, όπως τονίζεται από το Υπουργείο Εξωτερικών της Αρμενίας, να γίνει αποδεκτό ένα καθεστώς ειρηνευτικής δύναμης όμοιο με εκείνο που εφαρμόστηκε στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη και βρίσκεται εντός του κράτους, ασκώντας εκτός των άλλων πολιτική επιρροή. Οι Αρμένιοι θέλουν να αποφύγουν τη δημιουργία ενός «καθεστώτος μαριονέτας», γεγονός που δεν θα επιλύσει, αλλά θα δώσει στο πρόβλημα νέα μορφή και διάσταση, με σαφή τον κίνδυνο να χάσουν οι Αρμένιοι, διπλωματικά, τμήμα εκείνων που κέρδισαν στο πεδίο της μάχης. 6. Του δικαιώματος σε όλους τους πρόσφυγες να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Το Υπουργείο Εξωτερικών και η Κυβέρνηση του Αζερμπαϊτζάν υποστηρίζουν ότι υπάρχουν 1 εκατομμύριο πρόσφυγες. Από την πλευρά του, το Υπουργείο Εξωτερικών της Αρμενίας απαντά ότι ο αριθμός των Αζέρων προσφύγων είναι γύρω στις 750 χιλιάδες και των Αρμενίων που διέμεναν στο Μπακού και αλλού γύρω στις 250 χιλιάδες. Κάποιοι από αυτούς έχουν εγκατασταθεί στην πόλη Λατσί, η οποία αποτελεί στρατηγικό σημείο που ενώνει εδαφικά το Ναγκόρνο Καραμπάχ με την Αρμενία, και προφανώς δεν πρόκειται να επιστραφεί στους Αζέρους, παρά μόνο με πόλεμο. Οι Αρμένιοι υποστηρίζουν ότι είναι το ελάχιστο εδαφικό και πληθυσμιακό αντάλλαγμα για την απώλεια της επαρχίας Ναχιτζιβάν, η οποία αποτελεί σοβιετική αμαρτία του Στάλιν, ο οποίος την είχε δώσει ως προίκα στους Αζέρους. Η θέση των Αζέρων, η «νέα γενοκτονία» και ο «δρόμος στο Μπακού» ΑΠΟ την πλευρά της η κυβέρνηση του Αζερμπαϊτζάν, στη λύση πακέτο, που προβάλλουν οι Αρμένιοι, αντιτείνει πρώτα την επιστροφή του Ναγκόρνο Καραμπάχ και μετά τη διεξαγωγή συζήτησης επί της ουσίας. Για τους Αρμενίους όμως αυτή είναι η ουσία. Εάν αποδεχθούν κάτι τέτοιο, είναι ως να χάνουν τα κεκτημένα και να επιστρέφουν στο προ του 1988 καθεστώς! O «Πρόεδρος» του Ναγκόρνο Καραμπάχ, Bako Sahakyan, στις 18 Ιουλίου, σε ερώτημα του γράφοντος, τι λύση θα πρότεινε προς τον Γ.Γ. του ΟΗΕ και την Ε.Ε., εάν είχε την ευκαιρία να τεθεί ενώπιον τους, είπε: «Έχουμε και ιστορικά και νομικά επιχειρήματα να προβάλουμε. Ιστορικά ποτέ δεν ήμασταν τμήμα του Αζερμπαϊτζάν και όσοι γνωρίζουν, κατανοούν. Από την άλλη, νομικά, έχουμε όλα τα δικαιώματα, που πηγάζουν από τη Χάρτα του ΟΗΕ και ειδικότερα του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης (άρθρο 1 παράγραφος 2». Σχετικά, δε, με την Ε.Ε., διατύπωσε την εξής θέση: «Η Ε.Ε. έχει ανισομερή πολιτική. Έχει σχέσεις με το Αζερπαϊτζάν, το οποίο δεν έχει επιλέξει τον δρόμο της δημοκρατίας. Είναι ένα κράτος που παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα και με την πολιτική που ακολουθεί είναι ως να θέλει να διενεργήσει άλλη μια γενοκτονία σε βάρος των Αρμενίων»! Και πρόσθεσε: «Για μας η γενοκτονία είναι μέρος της καθημερινής μας ζωής. Μας σημάδεψε ως λαό. Η γενοκτονία δεν είναι έγκλημα μόνο σε βάρος των Αρμενίων, αλλά και σε βάρος ολόκληρης της πολιτισμένης ανθρωπότητας». Η συνομιλία αυτή και άλλες συναφείς δηλώσεις έγιναν την περασμένη Τετάρτη, εξ αφορμής «προεδρικών εκλογών» στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, οι οποίες έλαβαν χώρα την περασμένη Πέμπτη και σε αυτές παρευρέθηκαν ως παρατηρητές μέλη από NGO (Μη Κυβερνητικοί Οργανισμοί) από την Ευρώπη, τις ΗΠΑ και χώρες της Λατινικής Αμερικής, ενώ από κυπριακής πλευράς παρούσα ήταν η ευρωβουλευτής Ελένη Θεοχάρους, η οποία κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων είχε εθελοντικά μαζί με άλλους γιατρούς βρεθεί στην πρώτη γραμμή, χειρουργώντας μαχητές αλλά και άμαχους πολίτες. Ενόψει λοιπόν «προεδρικών εκλογών», πλην του «προέδρου» που επανεξελέγη με ποσοστό 66,7%, ένας εκ των αντιπάλων του, ο στρατηγός Arkady Soghomoyan, πρώην «υπουργός άμυνας», σε δηλώσεις του κινήθηκε στις ίδιες γραμμές ως προς τη βάση της λύσης του προβλήματος με εκείνες του Bako Sahakyan, τονίζοντας ότι το Ναγκόρνο Καραμπάχ ούτε ήταν ούτε πρόκειται να γίνει τμήμα του Αζερμπαϊτζάν, προσθέτοντας τα εξής: «Ο συμβιβασμός έγινε το 1994, όταν οι Αζέροι ζήτησαν κατάπαυση του πυρός, την οποία δεχθήκαμε και δεν προελάσαμε στο Μπακού»! Ερωτηθείς, δε, από την ευρωβουλευτή Ελένη Θεοχάρους, εάν βλέπει να υπάρχει σχέση με την περίπτωση της Κύπρου και του Ναγκόρνο Καραμπάχ, απάντησε: «Η σχέση που υπάρχει είναι ότι η ΕΕ στην περίπτωση της Κύπρου έχει φιλική πολιτική προς την Τουρκία, και στην δική μας περίπτωση έχει φιλική πολιτική προς το Αζερμπαϊτζάν». Πάντως, οι Καραμπαχανοί, και αυτοί ήταν κοινή θέση της ηγεσίας, ζητούν όπως συμμετέχουν στις συνομιλίες για την επίλυση του προβλήματος, διευκρινίζοντας ότι, ούτως ή άλλως, αυτοί θα έχουν τον τελικό λόγο. Οι Αζέροι, από την πλευρά τους, επ' ουδενί δεν αποδέχονται να συζητούν με την ηγεσία του Ναγκόρνο Καραμπάχ, διότι φοβούνται ότι εάν αποδεχθούν κάτι τέτοιο, είναι ως να προχωρούν σε αναγνώριση. Ο πόλεμος των καλάσνικοφ και τα έξυπνα όπλα ΕΠΙ του παρόντος, στην περιοχή του Ναγκόρνο Καραμπάχ επικρατεί ηρεμία. Η περιοχή ανοικοδομείται. Δεν παύει όμως να αποτελεί μια μόνιμη ανοικτή πληγή και εστία αντιπαράθεσης στον Καύκασο. Εάν δεν υιοθετηθεί ορθολογιστική πολιτική, μπορεί να απειληθεί εκ νέου το περιφερειακό σύστημα ασφαλείας σε μια πολύ ευαίσθητη γεωπολιτικά περιοχή. Και όπως λέγεται, εκεί στον Καύκασο, εάν ξεσπάσει νέος πόλεμος δεν θα γίνει όπως τότε στις αρχές του '90 με τα καλάσνικοφ, αλλά με σύγχρονα οπλικά συστήματα, με νέα «έξυπνα όπλα», που όταν σκοτώνουν, παρότι «σοφιστικέ», δεν αναγνωρίζουν εθνικές ή άλλες ταυτότητες, εάν δηλαδή πρόκειται για Αζέρους ή Αρμενίους. Αφήνουν πίσω τους συντρίμμια και η περιοχή δεν αντέχει άλλα. Στην παρούσα, δε, φάση ο πλούτος των Αζέρων και η δυνατότητα των Αρμενίων να χτυπήσουν τους αγωγούς φυσικού αερίου και πετρελαίου λειτουργούν αποτρεπτικά ως προς την εκδήλωση νέων στρατιωτικών επιχειρήσεων, διατηρώντας τις σχέσεις των δυο πλευρών σε μια εύθραυστη ισορροπία και σταθερότητα. Και εφόσον δεν υπάρχει σύγκρουση, υπάρχει η προσδοκία ότι το μέλλον μπορεί να ανατείλει καλύτερο από το παρελθόν. .http://www.sigmalive.com/simerini/politics/reportaz/509005 http://www.sigmalive.com/simerini/politics/reportaz/508715

Πώς " εξαφανίζεται" ο παγκόσμιος πλούτος

Ποσά συνολικού ύψους... 13 τρισ. στερλινών (21 τρισ. δολάρια), όσο δηλαδή το ΑΕΠ των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας μαζί, έχουν καταφέρει να κρύψουν σε μυστικούς φορολογικούς παραδείσους, όπως η Ελβετία και τα νησιά Καϊμάν, οι μεγιστάνες του πλανήτη, εκμεταλλευόμενοι τα νομικά κενά της διασυνοριακής φορολογίας. Αυτό αποκαλύπτει η εφημερίδα «Ομπζέρβερ», επικαλούμενη μελέτη του οργανισμού Tax Justice Network, στην οποία καταγγέλλονται τράπεζες ότι υποβοήθησαν την τεράστια φοροδιαφυγή. Σύμφωνα με την έρευνα, αυτά τα 13 τρισ. στερλίνες - μπορεί να είναι και 20 τρισ. - προστατεύονται από μια ομάδα υψηλά αμειβόμενων και επιδέξιων επαγγελματιών, όπως νομικοί, λογιστές και στελέχη τραπεζών, που εκμεταλλεύονται την ολοένα μεγαλύτερη παγκοσμιοποίηση της οικονομίας. Σύμφωνα με την έρευνα, το τοπ 10 των ιδιωτικών τραπεζών παγκοσμίως, που περιλαμβάνει τις ελβετικές UBS και Credit Suisse, καθώς και την αμερικανική Goldman Sachs, διαχειρίζονταν περισσότερα από 4 τρισ. στερλίνες το 2010, από μόλις 1,5 τρισ. στερλίνες το 2005. Η έρευνα αποκαλύπτει επίσης ότι ιδιαίτερα η ελίτ στις πετρελαιοπαραγωγούς χώρες πρωταγωνιστεί τα τελευταία χρόνια στο να στέλνει τεράστια ποσά σε offshore τραπεζικούς προορισμούς παρά στο να τα επενδύσει στην πατρίδα της. Χαρακτηριστικό είναι ότι περίπου 500 δισ. στερλίνες έφυγαν από τη Ρωσία από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 οπότε και άνοιξε η οικονομία της, ενώ η Σαουδική Αραβία έχει δει να κάνουν φτερά για άλλους προορισμούς 197 δισ. στερλίνες από τα μέσα της δεκαετίας του '70, και 196 δισ. στερλίνες η Νιγηρία. Η έρευνα αποκαλύπτει επίσης διασυνδέσεις τραπεζών με καρτέλ διακίνησης ναρκωτικών. Source : TA NEA

Οι μετασεισμοί της συριακής κρίσης στις Κουρδικές περιοχές

Του Σάββα Καλεντερίδη Όπως είναι γνωστό, η Τουρκία έχει παραχωρήσει το έδαφός της και παρέχει κάθε είδους «ευκολίες» στο Εθνικό Συμβούλιο της Συρίας, που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί τους υποτιθέμενους εξεγερμένους, καθώς και στην ηγετική ομάδα του Ελεύθερου Συριακού Στρατού. Οι συγκεκριμένοι φορείς και τα πρόσωπα που τους στελεχώνουν, σε συνεργασία με την τουρκική κυβέρνηση και τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες, ενορχηστρώνουν και συντονίζουν τις ενέργειες ενός μυστικού στρατού που δρα ανορθόδοξα στο εσωτερικό της Συρίας, με στόχο την ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ. Μάλιστα, σημαντικό μέρος του στρατού αυτού δεν είναι Σύροι, ενώ αρκετές χιλιάδες από αυτούς, μόλις εκπλήρωσαν την «αποστολή» τους στη Λιβύη, αφίχθηκαν στην Τουρκία και από κει εισήλθαν στη Συρία, για να αναλάβουν και να ολοκληρώσουν την επόμενη αποστολή τους. Μάλιστα, σύμφωνα με τουρκική εφημερίδα Γενί Τσαγ, 800 μαχητές, οι περισσότεροι από τους οποίους είχαν λάβει μέρος στον πόλεμο της Λιβύης, από το στρατόπεδο προσφύγων του Κίλις της Τουρκίας όπου «φιλοξενούνταν», διείσδυσαν στο έδαφος της Συρίας και εκτέλεσαν 49 παιδιά και 34 γυναίκες, συνολικά 108 αμάχους, στην πόλη Χούλα της Συρίας, ενώ ήταν έτοιμα τα ΜΜΕ που ελέγχονται απο τον «διεθνή παράγοντα», να κατηγορήσουν τον κακό Άσαντ, καθιστώντας αν όχι επιβεβλημένη πάντως δικαιολογημένη την επιχείρηση ανατροπής του. Μια ημέρα πριν την κατάρριψη του τουρκικού αεροσκάφους, η εφημερίδα «Νιού Γιορκ Τάιμς», επικαλούμενη Αμερικανούς αξιωματούχους και μέλη αραβικών υπηρεσιών πληροφοριών, αναφέρει ότι πράκτορες της CIA που εδρεύουν στη Νότια Τουρκία, εποπτεύουν τις παραδόσεις όπλων στους Σύρους αντάρτες ώστε να εξασφαλίσουν ότι δεν πέφτουν στα χέρια μελών της Αλ Κάιντα και ότι τα όπλα αγοράζονται από την Τουρκία, τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ. Στο ίδιο δημοσίευμα αναφέρεται ότι «Οι πράκτορες της CIA είναι επιτόπου και επιχειρούν να αποκτήσουν νέες πηγές πληροφοριών και να στρατολογήσουν ανθρώπους», για να ενισχύσουν τη λεγόμενη συριακή αντιπολίτευση. Η τουρκική αντιπολίτευση, σχεδόν στο σύνολό της έχει ταχθεί φανερά κατά της πολιτικής ταύτισης της Τουρκίας με τις δυνάμεις που ενορχηστρώνουν την αιματηρή επιχείρηση ανατροπής του καθεστώτος Άσαντ και κατά της εμπλοκής της Τουρκίας στο μέτωπο της Συρίας. Ένας από τους λόγους που το κάνουν είναι ο εξής. Σε περίπτωση που ανατραπεί ο Άσαντ, θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι η διάδοχη κατάσταση δεν θα μπορέσει να κρατήσει ενωμένο το εθνικό και θρησκευτικό μωσαϊκό της Συρίας, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια πηγή συνεχούς αστάθειας στα νότια της Τουρκίας. Αυτή είναι η γενική θέση της αντιπολίτευσης. Υπάρχει και η ειδική. Στη Συρία, σε μια λωρίδα που ξεκινά από το τριεθνές Τουρκίας-Ρράκ-Συρίας και φθάνει μέχρι τα όρη Αμανός και το νομό Αντιόχειας και την Αλεξανδρέττα, είναι γνωστό ότι κατοικούν περίπου τρία εκατομμύρια Κούρδοι, οι οποίοι, σε συνεργασία και συνεννόηση με το ΡΚΚ και τους Κούρδους του τουρκοκρατούμενου Κουρδιστάν, τηρούν ουδέτερη στάση όλους αυτούς τους 16 μήνες που συνεχίζεται η επιχείρηση αποσταθεροποίησης του καθεστώτος Άσαντ. Το «ουδέτερη στάση» ίσως από μόνο του να μην έλεγε τίποτα, αν δεν συνοδευόταν από άλλες κινήσεις, που ανεβάζουν το θερμόμετρο στην Άγκυρα και συγκεκριμένα στους φορείς εκείνους που χειρίζονται το Κουρδικό. Σύμφωνα με πληροφορίες που διέρρευσαν στον τούρκικο τύπο και επαληθεύονται από κουρδικές πηγές της περιοχής, με την έναρξη των αναταραχών στη Συρία, το ΡΚΚ μετέθεσε περί τις δυο χιλιάδες μαχητές του από το όρος Κανδήλι στη Ροζάβα ή το Δυτικό Κουρδιστάν, όπως αποκαλείται από τους Κούρδους η περιοχή της συριακής επικράτειας που κατοικείται από τα τρία εκατομμύρια των Κούρδων, με σκοπό να δημιουργήσουν τον κουρδικό στρατό της Ροζάβα. Μάλιστα, σύμφωνα με δικές μας πληροφορίες, το PYD, πολιτικό κόμμα που ελέγχεται από το ΡΚΚ και ελέγχει το 80% των Κούρδων της Συρίας, εκτός του ότι έχει προσχωρήσει στη δημιουργία μιας υποτυπώδους κρατικής δομής, για την αυτοδιοίκηση των Κούρδων, έχει εκδώσει νόμο περί στρατολογίας, με βάση τον οποίο οι Κούρδοι που καλούνται να καταταγούν στο συριακό στρατό είναι υποχρεωμένοι να κατατάσσονται στον κουρδικό στρατό, τον πυρήνα του οποίου αποτελούν οι δυο χιλιάδες αντάρτες που μετατέθηκαν από το Κανδήλι στη Ροζάβα. Ο στρατός αυτός εκπαιδεύεται, με στόχο να είναι έτοιμος να αναλάβει την εσωτερική και την εθνική άμυνα του Δυτικού Κουρδιστάν την επόμενη ημέρα. Εκτός αυτού, το PYD έχει οργανώσει κουρδικά σχολεία σε όλες τις πόλεις και χωριά του Δυτικού Κουρδιστάν, ενώ έχουν δημιουργηθεί οι Επιτροπές Λαϊκής Άμυνας, οι οποίες προστατεύουν τον κουρδικό λαό από επιθέσεις των «αντικαθεστωτικών», που επιθυμούν να παρασύρουν τους Κούρδους στην αιματοχυσία και το τεχνητό μέτωπο εναντίον του Άσαντ. Να σημειωθεί ότι η επιρροή που ασκεί το ΡΚΚ και το κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα στους Κούρδους της Συρίας ενοχλεί αφάνταστα και προκαλεί σοβαρό προβληματισμό στην Τουρκία, η οποία θεωρεί σχεδόν βέβαιο ότι με την καθοιονδήποτε τρόπο ανατροπή του Άσαντ, οι Κούρδοι της Συρίας θα ανακηρύξουν την αυτονομία τους, με αποτέλεσμα το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ίδια με το ΡΚΚ στο τουρκοκρατούμενο Κουρδιστάν, να αποκτήσει εφιαλτικές διαστάσεις. Μάλιστα, για να μετριάσει τις επιπτώσεις μιας τέτοιας εξέλιξης, τη υποδείξει του «διεθνούς παράγοντα», που ασκεί σοβαρή επιρροή στον Μπαρζανί και το αυτόνομο Νότιο Κουρδιστάν, το τουρκικό προξενείο που εδρεύει στην Ερμπίλ, πρωτεύουσα του κουρδικού κράτους, συνεργάζεται με τις εκεί κουρδικές μυστικές υπηρεσίες για τη δημιουργία κουρδικού στρατού στελεχωμένου με Κούρδους της Συρίας. Με βάση απόρρητο έγγραφο του τουρκικού προξενείου της Ερμπίλ, που διέρρευσε στον ελεγχόμενο από το ΡΚΚ κουρδικό τύπο, οι τουρκικές και οι κουρδικές μυστικές υπηρεσίες του Μπαρζανί στρατολογούν Κούρδους της Συρίας και τους εκπαιδεύουν σε ειδικά στρατόπεδα στο Νότιο Κουρδιστάν, με σκοπό να τους εντάξουν στους «εξεγερμένους» και να τους στρέψουν εναντίον του Άσαντ αλλά και εναντίον των δομών του αυτόνομου Δυτικού Κουρδιστάν, που προετοιμάζονται μεθοδικά εδώ και καιρό με την ευθύνη του ΡΚΚ και του PYD. Αυτές οι δομές του αυτόνομου Δυτικού Κουρδιστάν εδώ και μήνες έχουν αναρτήσει σημαίες στα δημόσια κτίρια και σε υψώματα, κατά μήκος των συνόρων με την Τουρκία, τα οποία είναι επανδρωμένα με άνδρες του νεοπαγούς κουρδικού στρατού της Ροζάβα. Με άλλα λόγια, η Τουρκία, που έχει εμπλακεί στην υπόθεση ανατροπής του Άσαντ, συμμετέχοντας σε εγκλήματα εναντίον αθώων πολιτών της Συρίας, με την πολιτική της σκάβει και το δικό της λάκκο και κινδυνεύει άμεσα και η ίδια, αφού η ίδρυση ενός δεύτερου αυτόνομου κουρδικού κράτους, εκτός του ότι φέρνει τους Κούρδους πιο κοντά στη θάλασσα, πολύ απλά φέρνει πιο κοντά την ημερομηνία ίδρυσης του τρίτου αυτόνομου κουρδικού κράτους. Μόνο που κανείς δεν μπορεί να βάλει στοίχημα αν το κράτος αυτό δημιουργηθεί πρώτα στο τουρκοκρατούμενο ή το ιρανοκρατούμενο Κουρδιστάν. Οψόμεθα. Source: infognomonpolitics.blogspot

Πώς λειτουργεί η εξομοίωση ως εργαλείο πρόβλεψης και αντιμετώπισης κρίσεων

Είναι 9 η ώρα το πρωί, μια Παρασκευή του Ιουνίου, και για τις ανάγκες μιας άσκησης ανταπόκρισης έκτακτης ανάγκης, στα κεντρικά γραφεία της Legg Mason της Βαλτιμόρης, η Ελλάδα έχει μόλις αποχωρήσει από το ευρώ. Μαζεμένοι γύρω από ένα τραπέζι συσκέψεων, με μέλη της ομάδας από τα γραφεία στο Λονδίνο, στη Νέα Υόρκη και άλλα μέρη να βρίσκονται εκεί μέσω video conference, 15 υπάλληλοι αναλαμβάνουν στη διάρκεια ενός 8ώρου -πριν ανοίξουν οι αγορές στην Ασία- να εκτιμήσουν πράγματα, όπως το αν μπορούν να εκτελέσουν συναλλαγές, την κατάσταση των επενδύσεων της εταιρείας και πώς θα πληρωθούν οι εργαζόμενοι στα ευρωπαϊκά γραφεία. Έχουν περάσει σχεδόν τέσσερα χρόνια από όταν η χρεοκοπία της Lehman Brothers Holdings πάγωσε τις αγορές, και εταιρείες διαχείρισης παγίων, όπως η Legg Mason, η State Street, η Vanguard Group και άλλες, προσπαθούν να αντλήσουν διδάγματα από αυτήν την κρίση, ώστε να προετοιμαστούν για το χειρότερο σενάριο στην Ευρώπη. Συστήνουν ειδικές ομάδες και κάνουν δοκιμές στα συστήματα πληροφορικής, ώστε να διασφαλίσουν ότι δεν θα πάθουν blackout από την κατάρρευση του ευρώ και θα συνεχίσουν να τους δίνουν εικόνα από τον έξω κόσμο, όσο μακριά -ή κοντά- και αν φαντάζει αυτή η πιθανότητα. «Δεν γνωρίζουμε τι πρόκειται να συμβεί, αλλά θέλουμε να έχουμε στη διάθεσή μας όλα τα εργαλεία, ώστε να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε οτιδήποτε συμβεί», λέει ο Joe Carrier, διευθυντής διαχείρισης κινδύνων στη Legg Mason. «Μετά τη Lehman συνειδητοποιήσαμε ότι εξελίξεις που ποτέ δεν φανταζόσουν ότι θα σε προλάβαιναν όντως σε πρόλαβαν». H State Street, η οποία λειτουργεί ως θεματοφύλακας παγίων ύψους 16,9 τρισ. δολαρίων και διαχειρίζεται 1,99 τρισ. δολάρια για λογαριασμό πελατών της μονάδας διαχείρισης επενδύσεων, τη χρονιά που πέρασε συγκρότησε δυο επιτροπές, με σκοπό την προετοιμασία για μια πιθανή επιδείνωση της ευρωπαϊκής κρίσης, λέει ο Jack Klinck, επικεφαλής Παγκόσμιας Εταιρικής Ανάπτυξης και Παγκόσμιας Διαχείρισης Σχέσεων. Η πρώτη επικεντρώνεται στη διαχείριση των κινδύνων, την εξέταση των μακροοικονομικών συνθηκών, καθώς και την πιθανή επίδραση διάφορων σεναρίων κρίσης από εταιρεία σε εταιρεία. «Το 2008 μάς παρέδωσε πλούσια μαθήματα, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την κατανόηση του κινδύνου του αντισυμβαλλομένου όταν δεσμεύονται πάγια ως εγγύηση», λέει ο Klinck. Η δεύτερη ομάδα της State Street εξετάζει λειτουργικά ζητήματα, ιδιαίτερα αυτά που σχετίζονται με τα συστήματα πληροφορικής. Εάν μία ή περισσότερες χώρες αποχωρήσουν από το ευρώ, οι τίτλοι μπορεί να χρειαστεί να αποτιμηθούν σε νέο νόμισμα, δεδομένου ότι τα εθνικά νομίσματα μπορεί να επιστρέψουν σε κυκλοφορία. Ο Klinck συγκρίνει την κατάσταση με το να ετοιμάζεται κανείς για το επονομαζόμενο φαινόμενο Y2K ή, αλλιώς, «ιός της χιλιετίας», όπου τα συστήματα πληροφορικής θα έπρεπε να επαναπρογραμματιστούν ως προς την αλλαγή χρονολογίας από 1999 σε 2000. Στη Vanguard, που αποτελεί τη μεγαλύτερη πάροχο αμοιβαίων κεφαλαίων στον κόσμο, ενώ διαχειρίζεται ποσά ύψους περίπου 1,8 τρισ. δολαρίων, μια ειδική ομάδα προετοιμάζεται για τη νέα αποτίμηση των τίτλων, καθώς και για ενδεχόμενους περιορισμούς στη διασυνοριακή κυκλοφορία κεφαλαίων, εάν μια χώρα εγκαταλείψει το ευρώ, λέει ο John Hollyer, επικεφαλής εταιρικής στρατηγικής για την εταιρεία. Οι νομικοί σύμβουλοι της εταιρείας εξετάζουν τις συμβάσεις για αναφορές σε νομίσματα. Η Nancy Prior, πρόεδρος της ομάδας χρηματαγοράς της Fidelity Investments, λέει ότι η εταιρεία έχει συγκαλέσει εσωτερικά συμβούλια, αλλά και συναντήσεις με πελάτες για να συζητήσουν τους κινδύνους που σχετίζονται με την Ευρώπη. Η Fidelity, η οποία διαχειρίζεται περί τα 1,6 τρισεκατομμύρια δολάρια, ετοιμάζεται, επίσης, να δημοσιεύσει υλικό στην ιστοσελίδα της για τους πελάτες της, εφόσον η κρίση επιδεινωθεί, σημειώνει. Η Pacific Investment Management Co., διαχειρίστρια του Pimco Total Return Fund, ύψους 261 δισ. δολαρίων, έχει διεξαγάγει τεστ αντοχής για μια σειρά εκβάσεων, λέει ο Andrew Balls, επικεφαλής διαχείρισης ευρωπαϊκού χαρτοφυλακίου με έδρα το Λονδίνο. «Ακόμα και αν δεν συμβούν, θέλεις να είσαι έτοιμος για το χειρότερο», λέει. «Δεν θέλεις να είσαι ο τελευταίος που θα αντιδράσει, θες να είσαι ο πρώτος». Η Legg Mason ξεκίνησε τις προετοιμασίες της για ενδεχόμενη κρίση του ευρώ το 2011, αξιολογώντας πόσο μεγάλο μέρος του χαρτοφυλακίου της θα κινδύνευε στην Ευρώπη και συστήνοντας ευρωπαϊκή ειδική ομάδα έκτακτης ανάγκης, η οποία συνεδριάζει κάθε εβδομάδα για μιάμιση ώρα, λέει ο Carrier. Η εταιρεία, επίσης, έβαλε στο μικροσκόπιο τους πελάτες της και αναζήτησε πού είχαν έδρα οι τράπεζές τους. «Αυτά τα μαθήματα αποτελούν συσσωρευμένη γνώση σε αυτήν τη δουλειά», λέει ο Carrier. «Ισως όχι σήμερα, ίσως όχι αύριο, αλλά τελικά θα χρειαστούν». Να ακολουθήσουν όλοι το παράδειγμα της Γερμανίας Ο επικεφαλής οικονομολόγος της UniCredit στις ΗΠΑ, Harm Bandholz, μιλά στον δημοσιογράφο του «Bloomberg Businessweek» Tom Keene για την ευρωπαϊκή κρίση χρέους και τις αρετές της λιτότητας. Πού μεγαλώσατε στην Ευρώπη; Στο Αμβούργο της Γερμανίας. Μιλάμε συνεχώς για την Ελλάδα και την Ισπανία, αλλά ένα μεγάλο μέρος της κρίσης περιστρέφεται γύρω από τη Γερμανία, έτσι δεν είναι; Ναι, έτσι είναι. Οι άνθρωποι συμπεριφέρονται λες και η Γερμανία μόνο οφέλη έχει να αποκομίσει από την κατάσταση στην Ευρωζώνη. Λένε πως η Γερμανία εισήλθε στην ευρωπαϊκή νομισματική ένωση με υποτιμημένο νόμισμα. Πιστεύω πως η άποψη αυτή είναι εντελώς λάθος. Γιατί αυτό; Αρκεί να θυμηθούμε τι συνέβαινε 10 ή 15 χρόνια πριν. Η Γερμανία θεωρούνταν «ο ασθενής της Ευρώπης». Ο κόσμος πίστευε ότι χωρίς τη νομισματική ένωση, δεν υπήρχε τρόπος η χώρα να συνεχίσει να εξάγει τα αγαθά της, επειδή απλώς ήταν πάρα πολύ ακριβά. Έτσι, η κυβέρνηση σχημάτισε ένα μεγάλο συνασπισμό, που περιλάμβανε τα κόμματα της αντιπολίτευσης, καθώς και εταιρείες και εργατικά συνδικάτα. Και έκαναν πολλές μεταρρυθμίσεις, προκειμένου να καταστήσουν τις αγορές εργασίας πιο ευέλικτες κ.λπ. Το αποτέλεσμα ήταν ότι ουσιαστικά το ανά μονάδα κόστος εργασίας δεν έχει αυξηθεί εδώ και περισσότερο από 10 χρόνια. Είναι εύκολο για μας να καθόμαστε εδώ και να λέμε «Εντάξει, Ιταλία, Ισπανία, Ελλάδα, κάντε ό,τι έκανε η Γερμανία». Και γιατί όχι; Ειλικρινά, νομίζω πως ούτε οι ΗΠΑ κάνουν αυτό που κάνουν η Ιταλία και η Ελλάδα. Εσείς εδώ στις ΗΠΑ πρέπει να εφαρμόσετε μέτρα λιτότητας, επειδή το επίπεδο του χρέους και το έλλειμμα είναι πολύ υψηλά. Για την Ευρωζώνη, στο σύνολό της, το έλλειμμα ως ποσοστό του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος κινείται περίπου στο 3,25% φέτος. Είναι, δηλαδή, σχεδόν υπερδιπλάσιο σε σχέση με το αμερικανικό. Πηγή:www.capital.gr

Competition for energy sources in the Arctic

The Obama administration’s intention to shift military resources to the Pacific satisfies American objectives, including enhancing stability and bilateral relations, and, perhaps most importantly, expanding economic opportunities. Broadening the scope of this shift, or “pivot,” as it is often called, to encompass the Arctic region furthers U.S. interests and is harmonious with existing national objectives. Indeed, the strategic doctrine underpinning the Pacific shift bolsters the compelling reasons for America to assert its rights and pursue its interests in the Arctic as well. An invigorated Arctic focus would promote stability and the unfettered flow of global commerce to the great benefit of the U.S. economy — by far the world’s largest — as well as the economies of its friends, partners and allies. Ocean-borne trade, which accounts for the vast majority of global commerce, has more than tripled over the past 40 years. Since 1979, the Arctic ice pack has shrunk by 40 percent, opening up the region for year-round utilization. Shipping costs will drop dramatically, and millions of square miles of seabed will be available for mineral and energy extraction, as well as fisheries access and lucrative opportunities in tourism. Extending the U.S. continental shelf would accordingly encompass new American territory greater in size than the Louisiana Purchase and Alaska combined. The U.S. must move swiftly, as other countries are enjoying a head start. No fewer than five countries enjoy coastal rights in the Arctic — Canada, Denmark (via Greenland), Norway, Russia and the U.S. Already, Russia has acted rapidly to stake territorial claims that are intended to deter movement into the region by other states, as well as to claim undersea energy and mineral resources. Russia is attempting to delineate and codify an expanded Arctic Exclusive Economic Zone (EEZ). China and others are also moving to stake out resource claims and make deals to lock up undersea resources. The U.S. must do the same. America, however, is woefully unprepared to assert its legitimate rights and interests. The U.S. icebreaker fleet consists of one medium-capacity ship and an additional 30-year-old vessel undergoing refurbishment. This pales in comparison to the fleets operated by Russia, Canada, Sweden and Finland. The problem is further compounded by the ongoing decline in U.S. military assets, especially naval, required to protect our established interests. In 2007, in an unprecedented move, a Russian submarine placed a flag on the seabed of the Lomonosov Ridge, an underwater mountain chain crossing the geographic North Pole. Claiming rights to the ridge is a top Russian priority, as it would grant Moscow exclusive access to potentially tremendous reserves of oil and natural gas. In fact, the claim would increase Russia’s Exclusive Economic Zone by 1.2 million square kilometers. Russia has also established a brigade-size unit specifically to operate in the polar region, and announced its intention to shift additional forces to the polar region. Other countries will inevitably follow suit. Securing U.S. rights in the Arctic will establish freedom of navigation and preserve the sovereignty of commercial vessels traveling the new, shorter trade route between the Pacific and the Atlantic. This aspect alone is vital to both the U.S. economy and to stability in the Pacific region. Accordingly, the U.S. should move quickly to declare the Arctic a region of strategic interest and pursue international legal agreements to secure recognition of American sovereignty in the waters of the Arctic and the Pacific — two vast regions where future challenges can be expected. The U.S. must ensure that no state can control or impose exorbitant transit fees for ships passing through its EEZ waters. Furthermore, the U.S. should explore bolstering its military presence in the Arctic proportionate to America’s Arctic territories — the northern parts of Alaska and sections of the Beaufort and Chukchi seas — as well as undertake scientific missions to reaffirm the basis for U.S. territorial claims in the Arctic. There can be no doubt that the Pacific pivot must encompass the securing of U.S. rights to the Arctic region. There is no time to lose. Source : http://www.defensenews.com/apps/pbcs.dll/article?AID=2012307150002

Η συριακή κρίση κορυφώνεται και επεκτείνεται

Εδώ και πολύ καιρό έχουμε επισημάνει ότι ένας από τους τρόπους που χρησιμοποιεί το Ιράν στο πλαίσιο της προσπάθειας να αποτρέψει επίθεση εναντίον των πυρηνικών του εγκαταστάσεων, αλλά και για να ενισχύσει το φιλικό σε αυτούς καθεστώς του Μπασάρ Αλ Άσαντ στη Συρία, είναι το να απειλεί αξιόπιστα με επέκταση του μετώπου της σύγκρουσης ώστε να φαίνεται μη ελέγξιμη και με πολλές άγνωστες παραμέτρους ώστε να αποθαρρύνει την ανάληψη στρατιωτικής δράσης. Τις τελευταίες ημέρες παρατηρούνται μετακινήσεις ιρακινών στρατευμάτων προς την περιοχή των Κούρδων του Βορείου Ιράκ. Με αποτέλεσμα κουρδικές υπηρεσίες και υπουργεία να ανακοινώσουν ότι δεν θα επιτρέψουν την ανάπτυξη περισσοτέρων στρατιωτών στις διαφιλονικούμενες περιοχές, από αυτούς που έχουν ήδη συμφωνηθεί μεταξύ των δυο πλευρών. Να υποθέσουμε τώρα ότι η ελεγχόμενη από τους Ιρανούς σιιτική κυβέρνηση του Ιράκ αυξάνει τα στρατεύματα και την ένταση για να σταλεί ιρανικό μήνυμα στις ΗΠΑ ότι και το Ιράκ θα μπορούσε να κυλήσει στο χάος του εμφυλίου πολέμου, εκτός από τη Συρία και το Ιράν θα έχουν εμπλακεί σε σύγκρουση; Δεν μοιάζει και πολύ απίθανο… Source : defence-point.gr

Geopolitical balance and the Russian -Turkish relations

Turkish-Russian relations have passed through vital thresholds since the beginning of 2000s. The two countries, which were remembered throughout history as two prominent rivals, have entered into a phase of redefining each other thanks to the initiatives of both governments which appeared as a result of the structural transformation within the international system. Ankara became in the eyes of its counterpart an “independent actor” which can stand against Western countries, after the March 1st Memorandum was declined in the Turkish Great National Assembly (TBMM). As a result of the dialogue process which took over ten years, bilateral trade volume has reached 30 billion dollars in 2011 and 3.5 million Russian tourists have decided on Turkey to spend their holidays last year with the realization of visa exemption between the two countries. In addition, there are currently around 2000 companies of Turkish origin which have invested 7 billion dollars in Russia until now. Political developments need to be added to the above mentioned numbers. The leaders and authorized ministers of the two countries make regular efforts by evaluating the existing situation of bilateral relations, for overcoming existing problems rapidly and intensifying relations in both economic and cultural fields through the High Level Cooperation Council (HLCC) which have been functioning since 2000. Even though it is not possible to say the bilateral relations are flawless, the current state of affairs between Ankara and Moscow should not be overlooked and is marked by high-level visits which became nearly common thanks to HLCC meetings. Despite the increasing number of occasions for dialogue in the context of political relations on the Ankara-Moscow line as a result of the considerable ascendancy in commercial and touristic activities; it is possible to say that this situation has a limited capacity of influence in resolving regional and global issues that have historical depth. Because Russia, even though presented as a “strategic partner” by the Turkish media, has somewhat different foreign policy preferences regarding the Cyprus and Karabakh issues. Also on the issue of clashes that have been continuing for the last 16 months in Syria, Ankara and Moscow have considerably different assessments. While the visit paid by PM Erdogan and FM Davutoglu to Russia in a truly critical era - as Russia constitutes one of the most important elements in the equation structured around Syria currently – can be put forward as an important indicator regarding bilateral relations, it may not have a vital influence in terms of its results in resolving the Syrian crisis. Understanding Syria as Imagined by Russia The question of “Until when will Russia go along with supporting Assad?” has been usually brought to agenda with the Ba’ath regime resorting to excessive force and the number of civilian casualties reaching 15.000 in recent months. It was possible to appeal to a couple of factors in explaining the support provided by Moscow to the regime in Syria during the first phase of civil unrest there. Syria being the primary ally of Russia in the Middle East, the Russian base in Tartus being the sole naval base of Russia in the same region, Russia assessing the situation in Syria as an internal matter of the latter from the point of the principle regarding state sovereignty forth, and Russia opposing popular revolts in general were among the primary factors which could be listed to explain the situation. The importance that the Syrian issue bears has changed dimensions so to speak, where we stand now. While the above mentioned factors are still bearing their respective importance, it has been clearly observed that from now on the Syrian issue has become a matter of challenging the structural basis of the international system. It appears now as the Moscow administration, perceiving colored revolutions and unilateral interventions by the Western countries as contrary to its interests, aims to protect not Assad himself but Russia’s elbow room in Syria and to prevent any external interventions that will bring about regime change. Russia, while redefining itself as a great power again ever since 2000s and climbing to its knees thanks to the positive effect on its economy of the rising oil prices resulted by the war in Iraq, is trying to demonstrate on the international stage that it is “an actor to be reckoned with”. Besides the possibilities regarding a permanent change in the balances of the Middle East and Russia losing what it has gained before, the possibility of not taking part in the reshaping process of the region also underlies Russia’s concerns. Observing that Russia does not prioritize supporting Assad but preserving its interests and assesses the situation as a global power struggle, is a crucial element for diplomatic efforts to be initiated regarding the issue of “convincing Russia”. The results of the conference held in Geneva on June 30 suggested not a solution in Syria but the fact that a plan that includes Russia may be carried into effect. Today, the result of common diplomatic efforts initiated by Russia and Western countries is on one side a plan of limited change referred as the “Yemen model” and on the other side the Annan Plan which aims to bringing forth a political solution to the problem and regards both the regime and the armed opposition groups as responsible for the clashes that took place in Syria, as Russia continuously emphasizes. It is obvious that the proposals in question will not bring about a solution to the Syrian issue in the short-term. Another fact that is obviously visible is that in both proposals, Russia’s support is seeked for and elbowroom is left in an endeavor to preserving not Assad himself but Russia’s gains in essence. The Meaning and Significance of Moscow Visit The leaders of two countries, which have almost opposite foreign policy implications on the Syrian issue in a critical era, utilizing grounds of dialogue is also as important as the results of Erdogan-Putin talks. From this point on, the meaning that underlies the visit is that the idea of “Russia must be convinced”, which is often preferred to be mentioned by Western countries’ through a consistent discourse in recent months, is also appreciated before Turkey. In this context, PM Erdogan’s message conveyed to the President of Russian Federation Putin affirmative of the idea that Turkey can cooperate with Russia in the region is not a magic formula to bear fruit in the short-term; but this may well render possible gaining Russia’s consent in passing through a post-Assad phase. As shown by the press conference held by the two leaders after the talks that took nearly two hours, PM Erdogan and President Putin had a meeting which began by emphasizing positive expectations regarding the upcoming period by taking the ascending nature of bilateral relations as a basis. As expected, PM Erdogan pointed to the increasing number of civilian casualties in Syria; and he also shared Russia’s frequently verbalized contention that Syrian people are to decide the future of Syria. On the other side, PM Erdogan’s emphasis on the road map put forward during the Geneva talks indicates that Turkey shows consent to the idea that a process including Russia can be put into force. However, Erdogan also remarked that the ongoing process means further increasing civilian casualties. In this sense, although leaders converged on a common basis of leaving the task of shaping Syria’s future to Syrians, it can be inferred that a critical change regarding the continuation of the process cannot be expected at the present time. *** After all, Erdogan-Putin talks were conducted during a critical phase bearing utmost importance regarding Syria. The importance of bilateral relations for both sides, under the influence of commercial relations dominated by energy cooperation, was once again manifested by the statements of the leaders. Despite the divergence of opinions particularly on Syria, the emphasis placed by two countries under the various grounds of cooperation pioneered by the energy sector considerably reduces the risk of Syrian crisis overshadowing bilateral relations. The talks conducted by the leaders of two countries that have truly opposite policy implementations toward the Syrian issue, was finalized with an emphasis on the implementation of a “transition government” put forward in principle during the Geneva conference. Whereas almost everybody is of the same opinion that the aforesaid plan will not be able to stabilize Syria in the short-term. by HABIBE OZDAL Source : Journal of Turkish Weekly